Από το βιβλίο «Συνάντηση με το παρελθόν» Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ Καρελιν

 

(Από το βιβλίο «Συνάντηση με το παρελθόν»
https://sulamita-orthodox.ru/Shop/vstrecha-s-proshlim )

Μέρος 1: https://vk.com/club206043773?z=photo-206043773_457239.

Έξω από την πόλη της Μτσχέτας ζούσε ένας γέρος μοναχός ονόματι Πλάτωνας, ο οποίος αυτοαποκαλούσε τον εαυτό του «Τιχωνίτη» και, παρόλο που επισκεπτόταν τις εκκλησίες, δεν κοινωνούσε και, όπως κάθε σχισματικός, υβρίζει τον κλήρο, ιδιαίτερα τον Πατριάρχη Μελχισεδέκ. Κι έτσι αρρώστησε και μετά από πολύ δισταγμό αποφάσισε να κοινωνήσει. 

Έστειλε ανθρώπους από τους πολλούς θαυμαστές του στον ηγούμενο του Svetitskhoveli με αίτημα να τον δεχτεί σε κοινωνία με την Εκκλησία και να τον κοινωνήσει. Ο ίδιος, φυσικά, χάρηκε, αλλά παρόλα αυτά ρώτησε πρώτα το Πατριαρχείο, από όπου έλαβε καταφατική απάντηση.

 Το σπίτι του Πλάτωνα ήταν στα βουνά και ο ηλικιωμένος ηγούμενος του έστειλε τον πατέρα Παρθένιο, που ήταν ο δεύτερος ιερέας στο Σβετιτσκόβελι, για να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει τον άρρωστο μοναχό. 

Ωστόσο, αφού συνήλθε, ο Πλάτων μετανόησε όχι για την προηγούμενη έχθρα του εναντίον της Εκκλησίας, αλλά και στην  θεία κοινωνία του άρχισε να υβρίζει τον Πατριάρχη με ακόμη μεγαλύτερη πικρία (είναι χαρακτηριστικό ότι στους σχισματικούς μια τέτοια βλασφημία παίρνει τη μορφή εμμονής). 

Ο Πατριάρχης, αφού έμαθε ότι ο π. Παρθένιος κοινωνούσε στον Πλάτωνα εν αγνοία του, αφόρισε τον ίδιο τον πατέρα Παρθένιο από τη λατρεία και την κοινωνία για σαράντα ημέρες. Τότε ο π. Παρθένιος έφερε στον Πατριάρχη επιστολή του γραμματέα του, όπου του επέτρεψαν να κοινωνήσει τον μετανοημένο σχισματικό. Ο Πατριάρχης, αφού διάβασε το χαρτί, είπε: «Πάτερ Παρθένιε, βλέπω ότι δεν φταις εσύ, αλλά ο λόγος του Πατριάρχη δεν αλλάζει, γι' αυτό αντέξου τη μετάνοια που σου έδωσα». 

Μετά από αυτή την απάντηση, ο πατήρ Παρθένιος ήρθε στον Καθεδρικό Ναό της Σιών, όπου ευχαρίστησε τον Κύριο για τη θλίψη που του έστειλε.  

Σταματώντας λεπτομερώς σε αυτό το γεγονός, θέλησα να επισημάνω τη βαθιά ταπεινοφροσύνη και την εξαιρετική του ηρεμία, παρά τη δοκιμασία αυτή. Κανένας ενθουσιασμός, κανένας εκνευρισμός, καμία δυσαρέσκεια - μόνο μια βαθιά και αδιατάρακτη γαλήνη, σαν ελαφριά δοκιμασία, βρισκόταν στο πρόσωπό του. Φαινόταν ότι δεν τον ένοιαζε: του πέταξαν πέτρες ή πέταξαν λουλούδια - η εσωτερική του κατάσταση δεν εξαρτιόταν από αυτό και δεν άλλαξε.

Αφού εκάρη μοναχός και χειροτονήθηκα ιερέας, ερχόμουν συχνά στον πατέρα Παρθένιο για εξομολόγηση. Του ήταν πολύ εύκολο να μιλήσει για τις αμαρτίες του - νομίζω γιατί εκείνη την εποχή διάβαζε σιωπηλά την Προσευχή του Ιησού, που ήταν η συνεχής εσωτερική του πρακτική. Ο πατέρας Παρθένιος δεν επέτρεψε ποτέ στον εαυτό του ούτε μια λέξη μομφής και καταδίκης, στην οποία ο εξομολογητής αντιδρά τόσο οδυνηρά, σαν να περίμενε εκ των προτέρων περιφρόνηση. Συνήθως, καθισμένος σε μια καρέκλα, άκουγε υπομονετικά την εξομολόγηση και μόνο συμπονούσε, σαν να ήταν άρρωστος ή σε κακοτυχία.

Πάντα συνέδεα την εξομολόγηση με τον πατέρα Παρθένιο με μια γνωστή εικόνα: τα φίδια σέρνονται από το στόμα ενός μετανοημένου αμαρτωλού, το ένα μετά το άλλο. Με την προσευχή του, σαν ξόρκι, ο πατέρας Παρθένιος κάλεσε αυτά τα φίδια από τα βάθη της καρδιάς του μετανοημένου με λόγια μετανοίας. Άλλοι επίσης σημείωσαν ότι κατά τη διάρκεια της εξομολόγησης σε αυτόν τον γέροντα, κάποια εσωτερικά εμπόδια αφαιρέθηκαν και ήθελαν να μετανοήσουν για τα πάντα. και μετά τη μετάνοια ήρθε μια ιδιαίτερη χαρά, σαν του αρρώστου που μετά από μια μακρά περίοδο λήθης ξαναείδε τον ήλιο. Ταυτόχρονα, με την ευγένειά του, ο πατέρας Παρθένιος δεν ενέδιδε καθόλου τις αμαρτίες· σχεδόν πάντα έδινε μετάνοια, αλλά με τέτοια φροντίδα και συμμετοχή που ο γιατρός δίνει θεραπευτικό φάρμακο σε έναν άρρωστο. Είπε ότι εκτελώντας τις μετάνοιες, η χάρη επιστρέφει στον άνθρωπο πιο γρήγορα.

Όσο ήμουν μαζί του, δεν τον είδα ποτέ εκνευρισμένο, θυμωμένο ή καταθλιπτικό. Υπάρχει μια έκφραση «να χάνεις την ψυχραιμία σου», αλλά ο πατέρας Παρθένιος φαινόταν να παραμένει πάντα με το μυαλό του στην καρδιά του και να μην το αφήνει ποτέ, σαν από το κελί του.
...
Ο πατήρ Παρθένιος ήταν ένα ρυάκι που μας έδωσε, εξαντλημένους από την υπερηφάνεια και τα πάθη, το ζωογόνο νερό της ταπείνωσης. Δίδασκε όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στη ζωή, όχι μόνο στη ζωή, αλλά και στη μυστική προσευχή. Τώρα κοιμάται στον τάφο του σαν πολεμιστής αήττητος στο πεδίο της μάχης.

Το αναμμένο κερί στην ταφόπλακα στο Σαμταύρο γέμισε την καρδιά μου όχι μόνο με αναμνήσεις του παρελθόντος, αλλά και με ευγνωμοσύνη που γνώρισα αυτόν τον καταπληκτικό ασκητή στην επίγεια ζωή μου.

Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρελίν)

Στη φωτογραφία: Ο μονάχος Αβραάμ και ο Αρχιμανδρίτης Παρφενί.