Η Κοίμηση της γλυκιάς μας Παναγιάς.....

Η Κοίμηση της γλυκιάς μας Παναγιάς..... 

Που να βρει την δύναμη  

ο δυσώδης και σκοτεινός Άδης  

να φυλακίσει την Φωτεινή Παρουσία Της.... 

Μια ζωή η καρδιά Της ορθάνοιχτη 

που να καταφέρει ο θάνατος 

να κλείσει την αγκάλη Της..... 

Ας φαίνεται ότι κοιμάται στην εικόνα Της την σεπτή... 

Μα ποια μάνα Αληθινή κοιμάται;  

Αγρυπνά στο προσκεφάλι της ζωής μας.... 

Την άχραντή μαντήλα Της  

απλώνει και σκουπίζει  

τον ιδρώτα του καμάτου,  

τα δάκρυα του πόνου,  

της αμφιβολίας σκεδάζει τα νέφη και των λυπηρών τις επαγωγές. 

Και εκείνο το βλέμμα Της  

μ’ αγωνία μας ψάχνει κείθε  

στα κακοτράχαλα σοκάκια των πειρασμών που βολοδέρνουμε 

και πόσο φιλόστοργα μας σκεπάζει αυτή η ματιά της η μητρική.....  

Τούτης της μάνας τα αυτιά δεν είναι ποτέ κλειστά

μα πάντα αφουγκράζονται τις ανήσυχες καρδιές…..

Τούτης της μάνας τα χείλη που τα σταύρωσε η υπακοή

τα λίγα λόγια που θα βγούνε θα’ ναι

«γλυκύτερα ὑπὲρ μέλι καὶ κηρίον».....

Παρότι κοιμωμένη η Παναγιά μας

το χάδι της το μητρικό δεν είναι κρύο….

Την θαλπωρή Της απλόχερα την προσφέρει αιώνες τώρα

σε κάθε ψυχή που την ζητάει….

Στα άσωτα ταξίδια μας 

Εκείνη είναι που καρτερικά περιμένει να γυρίσουμε ‘’σπίτι’’ 

δίχως ανακρίσεις μήτε τιμωρίες  

γιατί είναι η χαρά που μας αντικρίζει κοντά Της 

μεγαλύτερη από την στεναχώρια της απουσίας μας.... 

Πόσα Της χρωστάμε..... 

Εγγυήτρια τ’ Ουρανού.... 

Ζαλίζει τ’ αυτί του Υιού Της με τις υποσχέσεις: 

‘’θα αλλάξει....θα μετανιώσει...

να κοίτα! αγωνίζεται Κύριε μου, μην τον ξεσυνερίζεσαι .....’’ 

Και εμείς; καλοζούμε και Εκείνη διαρκώς πληρώνει..... 

Στώμεν καλώς.....Στώμεν μετά φόβου...... 

Ας μην Την στεναχωράμε άλλο..... 

Την έχουμε ανάγκη δεν μας έχει.....

Πατήρ Ιωάννης Παπαδημητρίου.