5 Σεπτεμβρίου - Πριν από 23 χρόνια, ο ηγούμενος Μπόρις (Χραμτσόφ) πέθανε στον Κύριο /08/01/1955 - 09/05/2001/

 

5 Σεπτεμβρίου - Πριν από 23 χρόνια, ο ηγούμενος Μπόρις (Χραμτσόφ) πέθανε στον Κύριο /08/01/1955 - 09/05/2001/

Έδωσε όλη του τη ζωή στον Θεό και στους ανθρώπους χωρίς ίχνος. Έχοντας βιώσει πολλά ο ίδιος, ο ίδιος. Έδωσε το δώρο να θεραπεύει τις ψυχές των γειτόνων του, όλων που χρειάζονταν τη βοήθειά του.

Ο Hegumen Boris, ο οποίος πέθανε εν Κυρίω σε ηλικία 46 ετών, άφησε ορφανό τόσους πολλούς ανθρώπους που τον αγαπούσαν και στράφηκαν σε αυτόν για υποστήριξη. Ήταν ένας ασκητής που έδωσε την ψυχή του «για τους φίλους του».

Ο πρόωρος θάνατός του ήταν ένα απροσδόκητο πλήγμα για όλους όσους επικοινωνούσαν μαζί του και για τους οποίους ήταν σύμβουλος και παρηγορητής. Πολλοί πονεμένοι και άρρωστοι τον θεωρούσαν πατέρα και φίλο τους.

Σε όλη του τη ζωή εκπλήρωσε το νόμο του Χριστού: «Να φέρετε ο ένας τα βάρη του άλλου». Αντιλαμβανόταν τις θλίψεις των ανθρώπων που του έρχονταν σαν δικές του και, χάρη στη χάρη και τη σοφία που του δόθηκε από τον Θεό, πολλές δύσκολες καταστάσεις επιλύθηκαν εύκολα και απλά με τη συμμετοχή του.

Ο πατέρας Μπόρις είχε ένα εξαιρετικό δώρο αγάπης για τους ανθρώπους. Ο καθένας, κατά τη διάρκεια μιας συνομιλίας μαζί του, κατάλαβε ότι ήταν οι λύπες και οι ανησυχίες του που ανησυχούσαν τον ιερέα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, τόσο κοντά στην καρδιά του έπαιρνε αυτό που είπε ο συνομιλητής.

Πόσοι άνθρωποι, που μπερδεύονται στις δύσκολες στιγμές μας σε πολύπλοκα καθημερινά προβλήματα, έχουν προσαρμόσει τη ζωή τους με τη συμβουλή του ιερέα, κατευθύνοντάς τους στο μοναδικό μονοπάτι που σώζει ψυχές - προς τον Θεό; Πόσοι βαριά άρρωστοι θεραπεύτηκαν ψυχικά και σωματικά με τις προσευχές του πατέρα Μπόρις.

Οι πρεσβύτεροι της Τριάδας-Σέργιος Λαύρας που αγαπούσαν τον πατέρα Μπόρις τον αποκαλούσαν «επίγειο άγγελο». Αυτή η έκφραση χαρακτήριζε με μεγάλη ακρίβεια τον πατέρα Μπόρις. Το μέλλον δεν του έκρυβε μια αδιαπέραστη κουρτίνα, γι' αυτό οι συμβουλές και οι οδηγίες του ήταν πάντα συνετές και πνευματικά ωφέλιμες.

Ο πατέρας Μπόρις πέρασε την παιδική του ηλικία και τη νεολαία του στη Δυτική Σιβηρία - στην περιοχή Tyumen. Αφού ολοκλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία, μπήκε στη χορωδία στον Καθεδρικό Ναό Μεσολάβησης στο Τομπόλσκ. Το 1975 έδωσε μοναχικούς όρκους και χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος.

Η διακονία του πατέρα Μπόρις ξεκίνησε σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Οι αθεϊστικές αρχές, μέσω των πρακτόρων τους, έσπειραν την εχθρότητα στο λαό προς την Εκκλησία και τους λειτουργούς της.

Μετά τη χειροτονία του σε ιερομόναχο, μεταφέρθηκε στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο Ομσκ.

Πολλοί κάτοικοι του Ομσκ αγάπησαν τον πατέρα Μπόρις και ως δικό τους γιο και ως πνευματικό πατέρα. Μικρός σε ηλικία, ήταν ώριμος και δυνατός στο πνεύμα. Τον εμπιστεύτηκαν και τον υπάκουαν. Εμπνευσμένοι από το παράδειγμα του Πατέρα Μπόρις, βλέποντας τη ζηλωτή υπηρεσία του προς τον Θεό και την Εκκλησία, μερικά από τα πνευματικά του παιδιά πήραν επίσης μοναχικούς όρκους και την ιεροσύνη.

Ο πατέρας Μπόρις επικοινώνησε με τους μεγάλους πρεσβύτερους που εργάστηκαν στα βουνά του Καυκάσου: Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Ανδρονίκ (Λουκάς) /†1974/, ο οποίος ευλόγησε τον Πατέρα Μπόρις στο δρόμο του μοναχισμού. Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Στέφανος (Ιγνατένκο) /†1973/, ο οποίος προέβλεψε στον πατέρα Μπόρις: «Θα είσαι ένας πανρωσικός πρεσβύτερος». Ιερομόναχος Γαβριήλ, ο οποίος με προσευχή τον στήριξε. Στην ακαδημία, ο πατέρας Μπόρις επικοινώνησε με τον Σχήμα-Αρχιμανδρίτη Ιωάννη (Μασλόφ) /†1991/. Αυτές οι συναντήσεις τον ενίσχυσαν ακόμη περισσότερο στην πνευματική του ζωή.

Με την ευλογία των πρεσβυτέρων της Τριάδας-Σεργίου Λαύρας, το 1990 εντάχθηκε στην αδελφότητα της Λαύρας και σύντομα στάλθηκε στο μοναστήρι Chernigov, που βρίσκεται τέσσερα χιλιόμετρα από τη Λαύρα.

Καθιέρωσε καθημερινές λειτουργίες, έκανε αγιασμούς και άρχισε τις εργασίες για την αναστήλωση του μοναστηριού. Δεκάδες, εκατοντάδες άνθρωποι συνέρρεαν κοντά του για καθημερινή σύλληψη. Η εξομολόγηση που διεξήγαγε ο πατέρας Μπόρις πριν από την αφαίρεση βοήθησε τους ανθρώπους να καθαρίσουν τις ψυχές τους από την αμαρτωλή βρωμιά και να κατευθύνουν τη ζωή τους σύμφωνα με τις εντολές του Θεού.

Ένα άτομο που πήγε κάποτε στον πατέρα Μπόρις για εξομολόγηση τον θυμόταν για το υπόλοιπο της ζωής του. Πολλοί προσπάθησαν να ξαναέρθουν κοντά του για επίλυση διαφόρων καθημερινών και πνευματικών προβλημάτων.

Ο πατέρας Μπόρις βρήκε ευγενικά και σοφά λόγια παρηγοριάς και συμβουλής για όλους. Πολύ σύντομα έγινε γνωστός σε όλη τη χώρα. Έρχονταν κοντά του φτωχοί, άρρωστοι, άθλιοι -και πλούσιοι, ευγενείς, μορφωμένοι: επιστήμονες, στρατιωτικοί, υπουργοί- και κανείς δεν τον άφηνε απαρηγόρητο.

Τα αδέρφια συγκεντρώθηκαν κοντά στον πατέρα Μπόρις. μερικοί από τους αρχάριους του έκαναν μοναχικούς όρκους και αργότερα έγιναν ιερείς.

Ταυτόχρονα, ο πατέρας Μπόρις ασχολήθηκε με την αποκατάσταση του μοναστηριού Paraclete, που βρίσκεται όχι μακριά από το μοναστήρι του Chernigov.

Το 1995, ο πατέρας Μπόρις στάλθηκε για να αναστηλώσει τη Μονή Τριάδας-Σέργιου Βαρνίτσκι, δύο χιλιόμετρα από το Ροστόφ, στην πατρίδα του Αγίου Σεργίου του Ραντόνεζ.

Μέσω του άθλου και της προσευχής του πατέρα Μπόρις και των ορθοδόξων Χριστιανών που συγκεντρώθηκαν γύρω του, το μοναστήρι αναστηλώθηκε γρήγορα. Ο αυτοκινητόδρομος που περνούσε από την επικράτεια της μονής βγήκε εκτός των ορίων της. Ξεκίνησε η αποκατάσταση της εκκλησίας Vvedensky.

Στο έδαφος της μονής καθαρίστηκε και εξοπλίστηκε ιερό πηγάδι, σύμφωνα με τον μύθο, το οποίο ανήκε στους γονείς του Αγίου Σεργίου του Ραντονέζ. Το πηγάδι ήταν σκουπιδάκι και δεν έπιναν νερό από αυτό. Ο πατέρας Μπόρις κάλεσε τους πυροσβέστες, οι οποίοι αντλούσαν νερό από το πηγάδι δύο φορές. Το πηγάδι καθαρίστηκε από βρωμιά και λάσπη και χύθηκε άμμος και χαλίκι στον πυθμένα. Το νερό έγινε πόσιμο και θεραπευτικό όπως πριν.

Παράλληλα, αναστηλώθηκε και προσαρτήθηκε στο μοναστήρι ο ενοριακός Καθεδρικός Ναός του Αγίου Νικολάου, που βρίσκεται κοντά στο μοναστήρι.

Επιπλέον, ο πατέρας Μπόρις πήρε υπό τη φροντίδα του δέκα εγκαταλελειμμένες αγροτικές εκκλησίες που βρίσκονται σε ακτίνα είκοσι χιλιομέτρων από τη Βάρνιτσα: οργάνωσε εκκλησιαστικά «είκοσι», ενοριακά συμβούλια. έστειλε εργάτες εκεί, παρέχοντάς τους οικοδομικά υλικά, ώστε να πραγματοποιήσουν πρώτα τη συντήρηση, αποτρέποντας την καταστροφή αυτών των ναών που είχαν αρχίσει.

Οι άνθρωποι που ήρθαν στον πατέρα Μπόρις για πνευματική υποστήριξη, ως απάντηση στη φροντίδα του, του παρείχαν γενναιόδωρη υλική βοήθεια. Του έφερναν τρόφιμα, ρούχα, παπούτσια και οικοδομικά υλικά.

Κάτω από το καμπαναριό του καθεδρικού ναού της Ανάστασης του Αγίου Νικολάου χτίστηκε τραπεζαρία, όπου έτρωγαν καθημερινά περίπου ογδόντα άτομα: προσκυνητές, εργάτες, καθώς και κάτοικοι της περιοχής που δεν είχαν σταθερό εισόδημα.

Στο μοναστήρι οργανώθηκε ορθόδοξο σχολείο, βιβλιοθήκη και ιατρείο πρώτων βοηθειών.

Οι άνθρωποι που ήρθαν στον πατέρα Μπόρις από διάφορες πόλεις και τον ερωτεύτηκαν άρχισαν να αγοράζουν σπίτια κοντά στη Βάρνιτσα και να εγκατασταθούν με τις οικογένειές τους. Συγκροτήθηκε μια ορθόδοξη κοινότητα από ανθρώπους που ήταν κοντά στον ιερέα και θεωρούσαν τους εαυτούς τους πνευματικά του παιδιά.

Το μοναστήρι Varnitsky, που προηγουμένως είχε βεβηλωθεί και ξεχαστεί, κέρδισε τεράστια δημοτικότητα χάρη στον πατέρα Μπόρις. Η δημοτικότητα του ίδιου του πατέρα Μπόρις αυξήθηκε επίσης.

Όμως ο εχθρός του ανθρώπινου γένους δεν κοιμόταν. Προκάλεσε φθόνο, που άρχισε να κυριεύει τον ιερέα από όλες τις πλευρές. Οι τοπικές εφημερίδες του Ροστόφ έριξαν ρυάκια βρωμιάς στον πατέρα Μπόρις.

Ανώνυμες επιστολές και παράπονα ξεχύθηκαν σε όλες τις αρχές, μέχρι τον εφημέριο της Τριάδας-Σέργιου Λαύρας και ακόμη και στον Πατριάρχη.

Ως αποτέλεσμα, ο πατέρας Μπόρις απομακρύνθηκε από την ηγεσία του μοναστηριού με τη σημαντική διατύπωση: «Για υπέρβαση της εξουσίας του».

Αφού έφυγε από τη Βάρνιτσα, ο πατέρας Μπόρις μετακόμισε στη μητρόπολη Ιβάνοβο. Με την ευλογία του άρχοντα επισκόπου, έχτισε ένα παρεκκλήσι στο Ιβάνοβο, όπου άρχισαν να συγκεντρώνονται όλοι όσοι γνώριζαν και αγαπούσαν τον ιερέα.

Εδώ έχτισε ναό προς τιμήν του ιερού ευγενούς πρίγκιπα Αλέξανδρου Νιέφσκι, οργάνωσε πνευματικά και εκπαιδευτικά μαθήματα με τετραετές πρόγραμμα εκπαίδευσης.

Στα προάστια του Ivanovo, στο χωριό Yelyunino, ο πατέρας Boris ίδρυσε ένα καταφύγιο για αγόρια με μια οικιακή εκκλησία προς τιμή του Αγίου Νικολάου. Επρόκειτο να χτίσει μια πραγματική εκκλησία στη θέση της κατεστραμμένης.

Αλλά το κύριο μέλημά του ήταν ένας ξεχασμένος ιερός τόπος, κοντά στο χωριό Antushkovo, όπου το 1423 ο Τίμιος Σταυρός του Κυρίου, μη φτιαγμένος από τα χέρια, ανέβηκε πάνω από το βάλτο.

Σε αυτό το απομακρυσμένο, απρόσιτο (κάποτε πολυσύχναστο και πυκνοκατοικημένο) μέρος στα σύνορα των περιοχών Yaroslavl και Ivanovo, ανάμεσα σε δάση και βάλτους, ο πατέρας Boris άρχισε να αποκαθιστά τον ναό που καταστράφηκε κατά τη διάρκεια των σοβιετικών χρόνων και ίδρυσε ένα μοναστήρι προς τιμήν της Κάθοδος του ο ζωοποιός Σταυρός του Κυρίου.

Τα πρώτα ξύλινα κτίρια εμφανίστηκαν εδώ το φθινόπωρο του 1998, χτίστηκε ένα παρεκκλήσι. Και την άνοιξη του 2001 άρχισε η κατασκευή του πέτρινου ναού του Τιμίου Σταυρού.

Προφανώς, προβλέποντας τον επικείμενο θάνατό του, ο ιερέας είπε για αυτό το μοναστήρι: «Αυτός θα είναι ο τελευταίος μου σταυρός». Τότε κανείς δεν έδωσε σημασία σε αυτά τα λόγια. Ο πατέρας δεν παραπονέθηκε ποτέ για τίποτα, έδειχνε πάντα ευδιάθετος, ενεργητικός, εύπορος, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να βοηθήσει όλους όσους είχαν ανάγκη.

Η τελευταία ασθένεια του πατέρα Μπόρις ήταν έκπληξη για όλα τα αγαπημένα του πρόσωπα. Κανείς δεν μπορούσε να σκεφτεί ότι σύντομα θα έφευγε. Έκρυψε την αδυναμία του, δεν ήθελε να στεναχωρήσει κανέναν εκ των προτέρων.

Μόνο τη νύχτα της 4ης Σεπτεμβρίου, ο πατέρας Μπόρις του επέτρεψε να καλέσει γιατρό και το πρωί της 5ης Σεπτεμβρίου στάλθηκε στο νοσοκομείο στο Ιβάνοβο.

Ένας εξειδικευμένος ειδικός από τη Μόσχα είπε ότι η κατάσταση ήταν απελπιστική. Ξεκίνησε η περιτονίτιδα. Όλα αυτά συνοδεύονταν από έντονους πόνους. Ο πατέρας δεν παραπονιόταν, μόνο μερικές φορές έλεγε: «Πρέπει να κάνουμε υπομονή, γιατί ο Κύριος έκανε υπομονή...» Ο γιατρός είπε: «Είναι ακατανόητο πώς υπομένει τέτοιο πόνο...»

Ο πατέρας Μπόρις επέμενε να τον μεταφέρουν από το νοσοκομείο προς το μοναστήρι. Ο γιατρός εναντιώθηκε γιατί η μεταφορά θα ήταν πολύ επώδυνη. Αλλά ο πατέρας Μπόρις συνέχισε να επιμένει, γιατί φοβόταν ότι θα έκανε εγχείρηση (ίσως είχε ήδη μια εικόνα για τον επικείμενο θάνατό του και δεν ήθελε να γίνει νεκροψία). Κάποια στιγμή φάνηκε ότι ο ιερέας έχασε τις αισθήσεις του από τον πόνο.

Φύγαμε από το δωμάτιο και το είπαμε στον γιατρό. Ο γιατρός πλησίασε τον πατέρα Μπόρις και ένα λεπτό αργότερα έφυγε από το δωμάτιο: «Πέθανε». Ακούστηκε σαν ένα παλαμάκι βροντής. Ήταν 23:10.

Το βράδυ της 6ης Σεπτεμβρίου, το φέρετρο με το σώμα του πατέρα Μπόρις μεταφέρθηκε στο Sergiev Posad - στη Λαύρα. Νωρίς το πρωί της 7ης Σεπτεμβρίου ξεκίνησε η νεκρώσιμος ακολουθία του πατέρα Μπόρις στον Πνευματικό Ναό της Αγίας Τριάδας-Σεργίου Λαύρας μετά τη Θεία Λειτουργία.

Οι χώροι του ναού και η πλατεία μπροστά του γέμισαν από κόσμο που γνώριζε και αγάπησε τον πατέρα Μπόρις, που ήρθε να αποχαιρετήσει τον αγαπητό τους βοσκό.

Ο πατέρας Μπόρις τάφηκε στο νεκροταφείο της Λαύρας, όχι μακριά από το ναό προς τιμή του Σωτήρα που δεν έγινε από τα χέρια στο χωριό. Deulino, τέσσερα χιλιόμετρα από τη Λαύρα.

Αιωνία του η μνήμη.