Ιστορίες !!!Murtazov Nikon, ιεροδιάκονος!!! 28

Γείτονας

Ένα ζεστό πρωινό του Μαΐου, ο μακρύς, σκληρός πόλεμος επιτέλους τελείωσε. Κουρασμένοι στρατιώτες, καλυμμένοι με σκόνη του δρόμου, περπατούσαν κατά μήκος του δρόμου μας ένας ένας. Επέστρεψαν στα σπίτια τους για να ξεκινήσουν μια νέα ειρηνική ζωή. Λίγοι όμως ήταν αυτοί που επέστρεψαν. Οι περισσότεροι από αυτούς που πήγαν στο μέτωπο δεν γύρισαν σπίτι. Ούτε ο πατέρας μου, που πέθανε στην πόλη Toropets κοντά στο Velikiye Luki στην αρχή του πολέμου, δεν ήρθε. Ακόμη και μετά την παραλαβή της κηδείας, η γιαγιά μου η Μάρφα δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο γιος της Βάνια δεν ζούσε πια. Στα νιάτα της είχε πολλά παιδιά, αλλά πέθαναν όλα νωρίς. Ίσως ο Βάνια, ο μελλοντικός πατέρας μου, να είχε πεθάνει από ευλογιά αν δεν τον είχε πάει, κατόπιν συμβουλής των ανθρώπων, στη θαυματουργή εικόνα Sarsaz της Μητέρας του Θεού. Ο Βάνια έλαβε θεραπεία στην πηγή... Η μητέρα και η γιαγιά του περίμεναν τον πατέρα τους σε όλη τη διάρκεια του πολέμου, χωρίς να χάσουν την ελπίδα τους. Εκείνο το πρωί του Μάη, όταν οι στρατιώτες πήγαιναν στο σπίτι, είδα τη γιαγιά Μάρφα, να γέρνει πάνω από τη ρωσική σόμπα, να κλαίει πικρά.

Ο γείτονας Semyon επέστρεψε από το μέτωπο και άρχισε αμέσως τις δουλειές του. Άρχισε να εργάζεται ως σιδηρουργός, επισκευάζοντας σπαρτήρες, θεριστές, θεριστές, άροτρα και αλωνιστές. Υπήρχε αρκετή δουλειά για όλους... Θυμάμαι ότι η μητέρα μου είχε ένα ολοκαίνουργιο μετάλλιο κρεμασμένο στην αυλαία της για τις εργατικές αρετές στο εσωτερικό μέτωπο. Ως μικρό αγόρι, με ενδιέφεραν τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου αυτού του μετάλλου, που δεν μου άφησε ούτε στιγμή να ξεκουραστώ. Το κόλλησα στο στήθος μου και, όταν η μητέρα μου δεν ήταν στο σπίτι, το φορούσα, θαυμάζοντάς το στον καθρέφτη. Το φορούσα μέχρι που έσπασα το δαχτυλίδι. Τρομαγμένος από τον θυμό της μητέρας μου, έτρεξα στο σφυρήλατο του θείου Σέμα για να δείξω το σπασμένο μετάλλιο και να του ζητήσω να το φτιάξει το συντομότερο δυνατό, πριν επιστρέψει η μητέρα μου. Οι άντρες γέλασαν με τη θλίψη μου: «Τι αστείο μικρό παιδί, ήρθε στο σφυρηλάτηση με ένα μετάλλιο». Αλλά υποσχέθηκε να βοηθήσει.

Το βράδυ έτρεξα στον θείο Semyon για ένα μετάλλιο, το άρπαξα για να το πανηγυρίσω και το έβαλα στην τσέπη μου. Και όταν επέστρεψε στο σπίτι, αναστατώθηκε αμέσως ξανά: αντί για δαχτυλίδι, ο θείος Semyon έβαλε μια μικρή αλυσίδα και ένα κίτρινο στρογγυλό κομμάτι κρεμόταν αστείο πάνω της. Δεν τόλμησα να ρωτήσω άλλο και κόλλησα κάπου το μετάλλιο. «Από τα μάτια, έξω από το μυαλό», όπως λένε. Και έτσι αυτή η ιστορία ξεχάστηκε.

Ο θείος Semyon δεν έζησε πολύ αφού επέστρεψε από το μέτωπο. Η σκληρή ζωή, η πείνα και η έλλειψη έπαιρναν το βάρος τους - πέθανε αφήνοντας τρία παιδιά ορφανά. Όλοι τον θυμόντουσαν ως ένα ευγενικό, συμπαθητικό άτομο. Και η μητέρα μου προσευχόταν γι' αυτόν, μνημονεύοντάς τον δυνατά κάθε πρωί. Προσευχήθηκε και για άλλους, ώστε με τα χρόνια το συνοδικό αυξήθηκε τόσο πολύ που μια μέρα η μητέρα μου αποφάσισε να συντομεύσει αυτόν τον κατάλογο: «Θα διαγράψω και το όνομα Semyon. Ποιος είναι για μένα; Γείτονα, και αυτό είναι όλο... Και το θυμάμαι τόσα χρόνια, και τι τώρα;»

Το χωριό μας βρισκόταν στους πρόποδες του βουνού, και στο λόφο, πίσω από το ναό, υπήρχε ένα μεγάλο νεκροταφείο, όπου ήταν θαμμένος ο Semyon. Όταν η μητέρα δεν προσευχήθηκε για τον γείτονα για πρώτη φορά, το ίδιο βράδυ τον ονειρεύτηκε να κατεβαίνει από το βουνό. Η μητέρα του ρωτά: «Σεμιόν, σου είναι χρήσιμη η προσευχή; Αποφάσισα να μη σε θυμηθώ ξανά». Ο Σεμιόν την κοίταξε με θλίψη και της απάντησε: «Με ωφελεί πολύ όταν προσεύχεσαι...» Μέχρι το θάνατό της, η μητέρα του καλού Σεμιόν τη θυμόταν, γιατί πράγματι, ο Θεός δεν έχει νεκρό.