Ιστορίες !!!Murtazov Nikon, ιεροδιάκονος!!! 29

Ημέρα του Αγίου Νικολάου.

Έχει από καιρό ξημερώσει. Τα χείλη της Θεοδοσίας ψιθύριζαν σιωπηλά τα λόγια των πρωινών προσευχών, κανόνων, ακάθιστων, κανόνων κοινωνίας. Έπειτα, αφού έπλυνε το πρόσωπό της από τα βουρκωμένα δάκρυα, έβγαλε από μια μαύρη βελούδινη τσάντα με έναν χρυσό σταυρό στη μέση ένα μνημείο για τους ευεργέτες του χωριού της. Άρχισε να μετράει τα χρήματα που ήταν αποθηκευμένα εκεί: Η Αναστασία είχε τριάντα καπίκια, αρκετά για να πληρώσει ένα για τη μάζα, η Λιουντμίλα είχε περισσότερα.

Η Θεοδοσία δούλευε ως νεοκορος στην εκκλησία και οι συγχωριανοί της εμπιστεύονταν αναμνήσεις και χρήματα ως κάποιον που γνώριζαν και ήταν κοντά στον ιερό τόπο. Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, κουβαλούσαν ό,τι μπορούσαν: γάλα, ένα κομμάτι φρεσκοψημένη πίτα με λάχανο. Η ελεημοσύνη χωρίστηκε στη μέση, δίνοντας το άλλο μέρος στον κανόνα. Αν δεν έφερναν τίποτα, η Θεοδοσία δεν προσβλήθηκε, έκανε το ιερό της έργο, γνωρίζοντας Ποιον υπηρετούσε. «Αν ο Κύριος δεχόταν τους μικρούς μου κόπους, όλα είναι άγιο θέλημά Του», θα πει και προσεύχεται με αγάπη για τους ανθρώπους, υποκλινόμενος σε όλους. Η μοναχή Θεοδοσία αγαπούσε τον Θεό και φοβόταν κάθε αμαρτία, ταπείνωσε τον εαυτό της και μετανόησε όταν αμάρτηνε με τα χείλη της ή ψυχικά.

Σήμερα είναι μια μεγάλη γιορτή - Ημέρα του Αγίου Νικολάου. Ήρθε η Άνοιξη Νικόλα με τον λαμπερό ήλιο του Μάη, τη ζεστή γη, με τα ανθισμένα φύλλα, με το βουητό και το τραγούδι των πουλιών και τη μεγάλη αγροτική εργασία. Πρέπει να μετέχουμε στα Ιερά Μυστήρια του Χριστού - η Θεοδοσία κράτησε τις αμαρτίες της στο μυαλό της για να μην τις ξεχάσει στην εξομολόγηση. Σήμερα είναι η ημέρα του θανάτου του αδελφού της, μοναχού Πιτιρίμ. Στον κόσμο το όνομά του ήταν Πέτρος. Θυμήθηκα πόσα πολλά χρόνια πριν, αυτη και ο αδελφός  τής έσκαβαν τη γη σε μια μεγάλη χαράδρα, φτιάχνοντας σπηλιές για προσευχή και σωτηρία από τον ερχόμενο Αντίχριστο. Η Θεοδοσία και οι φίλες της κουβαλούσαν κουβάδες βρεγμένο χώμα μέρα και νύχτα και το έχυναν στη χαράδρα. Ευτυχώς η χαράδρα ήταν βαθιά. Ο Πέτρος τοποθέτησε ξύλινα στηρίγματα στα σκαμμένα περάσματα, φέρνοντας κομμένα δέντρα από το δάσος. Ο μοναχός δημιούργησε έναν λαβύρινθο από περάσματα για να μην τον βρει κανένας ξένος εδώ. Χτίστηκε μια εκκλησία. Εικόνες, βιβλία και απαραίτητα πράγματα κατέβηκαν στις σπηλιές. Αυτό το μέρος ονομαζόταν Κρούτιγκ.

«Ας πάμε στο Petya Krutishny να προσευχηθούμε», είπαν οι κάτοικοι της περιοχής. Και περπάτησαν αρκετά μίλια κατά μήκος της χαράδρας μέχρι τη σπηλιά του μοναχού Πέτρου. Ο αδελφός Πέτρος ήταν αυστηρός και απαιτούσε νηστεία και προσευχές από τους αγαπημένους του και τους διέταξε να προετοιμαστούν για δοκιμασίες. Ήρθαν.

Στην αρχή, λίγοι άνθρωποι γνώριζαν τον Petya Krutishny, μόνο πιστοί. Στη συνέχεια η καλή και η κακή φήμη για αυτόν εξαπλώθηκε σε όλη την περιοχή. Άρχισαν να μιλάνε για τον μοναχό ως ντόπιο ασκητή. Οι αρχές του έδωσαν προσοχή και όταν άρχισε ο διωγμός της πίστης. Μια μέρα, ένα μικρό απόσπασμα στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού κατέβηκε στις σπηλιές και χάθηκε μέσα σε αυτές. Ο Πέτρος ακολούθησε τις φτέρνες τους στο σκοτάδι. Στο τέλος, απελπισμένος και φοβισμένος μήπως τους πέσει η γη, ο γέροντας άρχισε να τηλεφωνεί στον Πέτρο και να του ζητήσει να τους βγάλει από τη σπηλιά. Οι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού υποσχέθηκαν να μην έρθουν πια στις σπηλιές. Ο μοναχός οδήγησε τον κόσμο έξω και κλείστηκε ξανά στη σπηλιά. Από τότε κανείς δεν τολμούσε να ενοχλήσει τον Πέτρο.

Μην ξεχνάτε τη Θεοδοσία και την ημέρα του θανάτου του αδελφού σας. Τον στραγγάλισαν δύο τύποι που άναψαν φωτιά στην είσοδο της σπηλιάς. Πνιγμένος από τον καπνό, ο Πίτερ προσπάθησε να συρθεί έξω από τη σπηλιά, αλλά έχασε τις αισθήσεις του. Στη συνέχεια, χτυπώντας τον με ένα σχοινί, τράβηξαν τον πάσχοντα από το λαιμό προς την ελευθερία. Ήταν νεκρός. Αποφάσισαν ότι ο ίδιος είχε πνιγεί και κανείς δεν καταδικάστηκε τότε.

Το Krutig έχει καταρρεύσει και ξεχαστεί από καιρό. Η Θεοδοσία αναστέναξε, θυμούμενη τα θλιβερά της νιάτα. Σταυρώθηκε, θυμούμενη την ανάπαυση του αδερφού της, και πήγε στην εκκλησία. Υπήρχε ήδη πολύς κόσμος εκεί. Πολλοί γνώριζαν τη Μητέρα Θεοδοσία και προσπάθησαν να της ανοίξουν δρόμο. Πήγε στη χορωδία και μετά στο ιερό θυσιαστήριο. Έχοντας κάνει τρεις μετάνοιες στο θρόνο, πήρε μια ευλογία από τον ιερέα και άρχισε να ανάβει λάμπες και κεριά μπροστά στις εικόνες και μετά άναψε το θυμιατήρι. Άρχισε η λειτουργία. Δύο χορωδίες τραγούδησαν πανηγυρικά. Όλοι ήταν χαρούμενοι για τις διακοπές. Μετά τη λειτουργία, οι ενορίτες προσκύνησαν τον Σταυρό και πήγαν σπίτι τους, χαιρετίζοντας ο ένας τον άλλον. Έφυγε και ο πατέρας. Ακόμα και ο φύλακας Ilya και η καθαρίστρια Άννα είχαν φύγει κάπου. Η Θεοδοσία έμεινε μόνη στο ναό. Η σιωπή γέμισε την εκκλησία. Οι πόρτες και τα παράθυρα ήταν ανοιχτά και ο λαμπερός ήλιος του Μαΐου φώτιζε το ναό με λοξές ακτίνες. Έχοντας ξεκουραστεί λίγο, η Θεοδοσία ξεκίνησε τη συνηθισμένη της δουλειά.

Ξαφνικά άκουσε βήματα πίσω της. Δύο άγνωστοι τύποι μπήκαν στο βωμό.

- Πού είναι τα λεφτά; - ρώτησε απειλητικά ένας από αυτούς.

Το φοβισμένο κορίτσι του βωμού πήγε στην πόρτα για να τους δείξει το κουτί του βωμού, αλλά τα παιδιά αποφάσισαν ότι η Θεοδοσία ήθελε να τρέξει μακριά. Της έκλεισαν το δρόμο και την χτύπησαν στο πάτωμα. Έδεσαν τα χέρια τους με το καλώδιο του ηλεκτρικού βραστήρα. «Άγιε Νικόλαε σώσε με!» «Η Θεοδοσία παρακάλεσε δυνατά, αλλά της κάλυψαν αμέσως το στόμα και της κόλλησαν κάποιο κουρέλι.

- Λοιπόν! Κόψτε την! - διέταξε ο γέροντας και έτρεξε στο κουτί. Το χέρι του νεότερου έτρεμε προφανώς ήταν η πρώτη του φορά που έκανε κάτι τέτοιο. Το μαχαίρι χτύπησε ελαφρά στο αποστεωμένο χέρι της ηλικιωμένης γυναίκας. Από την πληγή έτρεξε αίμα. «Κύριε, συγχώρεσε την αμαρτωλή ψυχή μου», προσευχήθηκε η Θεοδοσία. Ο νεότερος την τύλιξε σε χαλιά για να αναπνεύσει μετά βίας και έφυγε τρέχοντας από το βωμό χωρίς να πάρει τίποτα μαζί του. Μετά από λίγα λεπτά όλα έγιναν ήσυχα.

Ο φρουρός της εκκλησίας Ηλίας, σαν να διαισθάνθηκε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, μπήκε στο ναό και κάλεσε τη Θεοδοσία. Εκείνη δεν ανταποκρίθηκε. Κοιτώντας στο βωμό, κατάλαβε τα πάντα και έτρεξε να καλέσει την αστυνομία και το ασθενοφόρο. Έτσι τελείωσαν αυτές οι διακοπές για τη Θεοδοσία. Αυτοί οι τύποι βρέθηκαν αμέσως. Έπιναν κρασί σε ένα εστιατόριο χρησιμοποιώντας χρήματα της εκκλησίας. Στην αστυνομία ομολόγησαν την κλοπή και την επίθεση στο κορίτσι του βωμού.

Η πληγή στο χέρι της Θεοδοσία έχει επουλωθεί. Αλλά ο τρόμος που υπέφερε τη θυμόταν για πολύ καιρό άρχισε να περπατά με δυσκολία και έπαιρνε φάρμακα όλη την ώρα. Έφυγα από τον ναό. Σκέφτηκα τον θάνατο και έκλαψα πολύ. Στη δίκη, η μητέρα του Θεοδόσιου συγχώρεσε τα πάντα. Ο πρεσβύτερος, έχοντας προηγουμένως καταδικαστεί, καταδικάστηκε από το δικαστήριο σε πολύ μεγάλη ποινή φυλάκισης. Ακόμη και η γριά μητέρα του εναντιώθηκε.

Έτσι τιμωρούσε ο Άγιος Νικόλαος τους εγκληματίες και τους βλάσφημους. Η μητέρα Θεοδοσία έζησε λίγο μετά από αυτό. Κοιμήθηκε εν Κυρίω στην εορτή της Γεννήσεως του Χριστού, στο 81ο έτος της επίγειας ζωής της.