Ιστορίες !!!Murtazov Nikon, ιεροδιάκονος!!! 30

Μάθημα

Όταν ο βραδινός αέρας γέμισε με το χτύπημα των καμπάνων του μοναστηριού, που αναγγέλλουν το τέλος της λειτουργίας στο ναό, η ομάδα των οικοδόμων πήγε για δείπνο. Σε όλους τους εργάτες άρεσε εδώ. Μείναμε ικανοποιημένοι με τη διαχείριση, το φαγητό και τον μισθό. Ανάμεσα στους εργάτες ήταν ο φίλος μου ο Γκενάντι, ένας ευγενικός, ομιλητικός μεσήλικας. Έχοντας οικογένεια κοντά στη Μόσχα, χώριζε μαζί της κάθε χρόνο στις διακοπές του και ερχόταν για να αναστηλώσει το μοναστήρι Pyukhtitsky.

Μια μέρα του ζήτησα να μου κόψει  ένα ξύλο για μια εικόνα. Ο Gennady εκπλήρωσε αμέσως το αίτημά μου. Τον ευχαρίστησα και του ευχήθηκα υγεία και σωτηρία. Στην τελευταία λέξη, ο Γκενάντι με κάποιο τρόπο ξεσηκώθηκε, σαν κάτι να είχε ξυπνήσει στην ψυχή του, και, καθισμένος στον πάγκο εργασίας, άρχισε να μου μιλάει για τον Θεό.

«Πιστεύω ότι ο Θεός υπάρχει, αν και ο δρόμος προς Αυτόν είναι κρυμμένος στην ομίχλη για μένα». Θέλω να σας πω ένα ασυνήθιστο περιστατικό από τη ζωή μου.

Ήταν πολύ καιρό πριν. Μια μέρα το χειμώνα οδηγώ μέσα στο δάσος για το χωριό μου. Ξαφνικά ακούω μια φωνή από τη γέρικη ερυθρελάτη: «Ήρθε η ώρα, αλλά η Μαίρη δεν είναι εκεί». Αποφάσισα ότι το είχα φανταστεί, αλλά η φωνή επανέλαβε την παράξενη φράση δύο φορές. Γύρισα το κεφάλι μου προς το ηχείο. Κανείς δεν φαινόταν, μόνο το χιόνι σκέπασε τα κλαδιά της ελάτης με μια αφράτη κουβέρτα.

Σε λίγο έφτασα στο δρόμο που οδηγεί στο χωριό. Η γειτόνισσα μου η Μαρία έτρεχε βιαστικά προς το μέρος μου. Η καρδιά μου χτύπησε, ένιωσα κάτι αγενές και τη ρώτησα:

-Που πας τόσο αργά;

«Κάνει κρύο στο σπίτι, θέλω να μαζέψω ξυλόξυλα από το δάσος και να ανάψω τη σόμπα για το βράδυ». Τα παιδιά κρυώνουν, δεν έχει ζέστη το πρωί», απάντησε.

- Δεν θα σε αφήσω στο δάσος. Μπείτε στο έλκηθρο και θα πάμε πίσω», και της είπα για τη φωνή στο έλατο.

- Ναι, μάλλον κοιμηθήκατε ενώ οδηγείτε και ονειρευόσασταν τα πάντα. «Δεν θα μου συμβεί τίποτα», πήδηξε η Μαρία από το έλκηθρο και έτρεξε προς το δάσος.

Το βράδυ με ξύπνησε ένα αχνό χτύπημα στο παράθυρο και μια παιδική φωνή. Ήταν η μικρή κόρη της Μαίρης. Η κοπέλα ανησυχούσε που η μητέρα της δεν είχε επιστρέψει ακόμα σπίτι. Έδεσα το άλογό μου και αμέσως πήγα στο μέρος όπου άκουσα τη φωνή. Η Μαρία βρισκόταν άψυχη κοντά στο έλατο, και δίπλα της ένα μεγάλο κλαδί ελάτης ήταν απλωμένο στο χιόνι. Προφανώς, η Μαρία τράβηξε απρόσεκτα ένα κλαδί, το οποίο έσπασε στη βάση και της έφερε θανατηφόρο χτύπημα.

«Αυτό το περιστατικό έμεινε στη μνήμη μου για το υπόλοιπο της ζωής μου. «Τάραξε τη δυσπιστία μου στον Θεό», ολοκλήρωσε την ιστορία του ο Gennady.

Λίγες μέρες αργότερα συναντηθήκαμε ξανά με τον Gennady. Ενθουσιασμένος, ήρθε ο ίδιος κοντά μου και κατάλαβα ότι κάτι του είχε συμβεί. Καθίσαμε στον πάγκο.

«Είδα ένα τρομερό όνειρο χθες», άρχισε ο Gennady. «Είναι σαν να κάθομαι καβάλα σε μια λέαινα και να κρατάω τη χαίτη της σφιχτά με τα χέρια μου, και μου λέει: «Άσε με να φύγω ελεύθερη, καλέ μου, στις 26 Αυγούστου θα πεθάνεις». Και χάθηκε από τα μάτια μου. Είπα το όνειρό μου στους άντρες και γέλασαν. Το είπα και σε μια καλόγρια. Η καλόγρια με άκουσε προσεκτικά και είπε: «Υπάρχουν διαφορετικά όνειρα, συμπεριλαμβανομένων και των προφητικών. Αυτό είναι το έλεος του Θεού σε σένα, Γεννάντι, για τις καλές σου πράξεις. Ο Κύριος σας προειδοποιεί για το θάνατο. Πηγαίνετε στην εκκλησία, εξομολογηθείτε ολόκληρη τη ζωή σας, μετέχετε στα Ιερά Μυστήρια του Χριστού και βασιστείτε στο θέλημα του Θεού. Και ίσως η ώρα του θανάτου να σου περάσει. Μην ξεχνάς τον Θεό και προσεύχεσαι». Ο Γκενάντι με κοίταξε ερωτηματικά.

Του έδωσα τις ίδιες συμβουλές με τη μητέρα, τον ηρέμησα λίγο και χωρίσαμε. Δεν τον ξαναείδα, και το πρωί της 26ης Αυγούστου, διαδόθηκε θλιβερή είδηση ​​γύρω από το μοναστήρι: ο Γεννάδιος ο ξυλουργός είχε πεθάνει. Δεν ξέρω αν ακολούθησε τη συμβουλή της καλόγριας, αλλά είπαν ότι το προηγούμενο βράδυ έκλαψε πολύ, θυμούμενος τη ζωή του...

Είθε ο Κύριος να γαληνέψει την ψυχή του στα παραδεισένια χωριά. Και για όλους μας ήταν ένα μάθημα: να είμαστε προσεκτικοί στις προειδοποιήσεις του Θεού.