Ιστορίες !!!Murtazov Nikon, ιεροδιάκονος!!! 2

 Σε ιερό μέρος

Ένα άτομο που ζει κοντά σε ένα μεγάλο ιερό για μεγάλο χρονικό διάστημα το συνηθίζει. Πώς να μην πέσεις σε απόγνωση αν νιώθεις ότι κοντά σε ένα ιερό έχεις γίνει ακόμα χειρότερος από όταν ζούσες στη φασαρία του κόσμου;

Αν αμαρτάνουμε σε ένα ιερό μέρος, όπου διαρκώς μένει η χάρη του Θεού, τότε επιδεινώνουμε την αμαρτία μας παραμελώντας το ιερό. Με την αμφιβολία, την τεμπελιά και την αμέλειά μας προσβάλουμε αυτήν και τον Θεό. Ένα άτομο αγιάζει ένα μέρος, όχι το μέρος τό ατόμου, αν και το μέρος βοηθά επίσης έναν άνθρωπο να αποκτήσει καλές ιδιότητες. Όταν μετακομίσαμε στην Πυουχτίτσα, καλέσαμε έναν φίλο, τον καθηγητή MDA  πατέρα Αλέξιο Οστάποφ, αποθανόντος πλέον, να επισκεφτεί τον επίγειο παράδεισό μας. Μας απάντησε ο π. Alexy: «Για να ζήσεις στον παράδεισο, πρέπει να έχεις προγονική αγνότητα».

Ένας ιερός τόπος αγιάζει τα έργα μας, μας βοηθά να κατανοήσουμε το νόημα της ζωής μας, μας ενθαρρύνει να τον συγκρίνουμε με το φως της αγιότητας που τον περιβάλλει. Ένας ιερός τόπος βοηθάει κάποιον να ταπεινωθεί, θυμίζει τον Θεό, αλλά δεν οδηγεί κανέναν με τη βία σε Αυτόν.

Όταν πρωτοήρθα στην Πυουχτίτσα, όλα ήταν ιερά για μένα: άνθρωποι, εκκλησίες, φύση. Το ίδιο το πνεύμα, μένοντας εκεί, κατά κάποιο τρόπο γαλήνεψε ιδιαίτερα γλυκά την ψυχή και αποδυνάμωσε τα πάθη. Επισκεπτόμενοι εργάτες μου είπαν επίσης για αυτό τότε.

Στάθηκα στην εκκλησία, στις πόρτες της εισόδου, φωλιασμένος σε μια γωνία, και είδα πώς ο ιερέας π. Πίτερ Σερέγκιν, γκριζομάλλης, με αυστηρό, όπως μου φάνηκε, διαπεραστικό βλέμμα, που έμοιαζε με τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, άναψε αργά λιβάνι στο ναό. Μοναχές και αρχάριες ανέβηκαν σιωπηλά τις σκάλες για τη χορωδία. Η χορωδία τραγούδησε μετανιωμένη, οι φωνές των τραγουδιστών μεταφέρθηκαν μακριά στον ουρανό... Φαινόταν ότι δεν στεκόσουν πια στη γη, αλλά είχες ανέβει στον ουρανό. Αλλά ο εχθρός, βλέποντας ότι ένα άτομο έχει αρχίσει να προσεύχεται και να μετανοεί, σίγουρα θα του επιτεθεί με τις σκέψεις του ή θα στείλει ένα άτομο να δουλέψει γι 'αυτόν. Σταδιακά, το δέος φεύγει και αρχίζει η εκτίμηση των ανθρώπων και των φαινομένων. Έρχεται η αυτοδικαίωση, η αφοβία, το θράσος και η σκλήρυνση της καρδιάς. Και μαζί τους και η δυσπιστία. Και το άτομο στερείται τον πνευματικό παράδεισο. Ζει στον επίγειο παράδεισο. Αυτό συμβαίνει γιατί κουβαλάμε ακόμα μέσα μας τον γέρο με όλα του τα πάθη και τους πόθους. Δεν καταστρέφουμε την καταδίκη των γειτόνων μας. «Δεν βρισκόμαστε στο σπίτι μας, όπως στην ψυχή μας», με τη μεταφορική έκφραση του Αγίου Ιωάννη της Κρονστάνδης, αλλά συχνά περιπλανιόμαστε άφαντα στα στοιχεία του κόσμου, τα οποία έχουν κλέψει από τον εχθρό της σωτηρίας μας. Δεν αξιολογούμε τα λόγια και τις πράξεις μας, δεν πολεμάμε τα πάθη μας με αποχή, όπως πρέπει να παλεύουμε. Λυπούμαστε για τον εαυτό μας, αναζητούμε ανάπαυση για το σώμα, ποθούμε γήινες, σαρκικές απολαύσεις.

Στην αρχή βυθιζόμουν στην ιερή πηγή της Μονής Πουχτίτσας συνεχώς, και μετά όλο και λιγότερο συχνά. Τελικά, σχεδόν σταμάτησα να περπατώ αν και γνώριζα ότι πολλές θεραπείες έγιναν και γίνονται σε αυτό σύμφωνα με την πίστη των ανθρώπων. Εμπνέω τους προσκυνητές να πάνε στην πηγή, αλλά εγώ ο ίδιος παραμερίζω - δεν έχω το θάρρος να βουτήξω στο κρύο νερό. Γιατί είναι έτσι; Ναι, γιατί η πίστη εξασθενεί.

Ένας διάσημος Ρώσος ποιητής έγραψε για τα ιερά της Παλαιστίνης: «Αχ, αν μπορούσα να πέσω στην καυτή άμμο και να αγκαλιάσω αυτή την ιερή γη. / Μόνος, εκεί που ο Σωτήρας παρακαλούσε τον Πατέρα, όπου περίμενε το μοιραίο ποτήρι». Και τότε ένας άνθρωπος ήρθε στην αγία γη, έπεσε στην καυτή άμμο, έχυσε δάκρυα. Μια μέρα, δεύτερη, τρίτη... Και ο φθονερός εχθρός, βλέποντας όλα αυτά, θα του ψιθυρίσει, όπως η Εύα στον παράδεισο: «Ίσως δεν είναι εδώ ο τόπος όπου ο Σωτήρας παρακάλεσε τον Πατέρα. Ίσως αυτά να μην είναι οι πέτρες και τα δέντρα».

Εάν δεν καταπολεμήσετε τις σκέψεις σας, τότε αλίμονο σε αυτό το άτομο - ο εχθρός του θα τον αιχμαλωτίσει με αμφιβολία και απολιθωμένη αναισθησία. Η τρυφερότητα θα φύγει από την ψυχή, η πίστη θα αρχίσει να ξεθωριάζει. Εξωτερικά όμως όλα θα πάνε καλά, γιατί θα συνεχίσει να ακολουθεί τους κανόνες, να νηστεύει και να ζει σε ιερό μέρος. Παντού χρειάζεται να προσέχετε την ψυχή σας, την πίστη σας. Είναι απαραίτητο να ζεσταθείτε με μια συνεχή υπενθύμιση της αγιότητας αυτού που σας περιβάλλει. Παντού πρέπει να πολεμήσεις ενάντια στον γέρο σου. Και παντού που χρειάζεται να καλέσετε τον Θεό, τη Βασίλισσα του Ουρανού και τους Αγίους του Θεού για βοήθεια.

Λέγεται: «Δεν θα σωθούν όλοι στο μοναστήρι και δεν θα χαθούν όλοι στον κόσμο». Δεν είναι ο τόπος ή η ενδυμασία που σώζει — ο Κύριος σώζει. Αλλά συμβαίνει επίσης: οι γυναίκες, για παράδειγμα, έρχονται σε ένα μοναστήρι, ζουν, εργάζονται και μετά παραπονιούνται ότι δεν υπάρχει προσευχή, δεν υπάρχει τρυφερότητα και αίσθημα εγγύτητας με τον Θεό που είχαν όταν ζούσαν στον κόσμο. Παραπονιούνται ότι νιώθουν άδεια. Μερικές φορές δεν επισκέπτονται μόνο πνευματικά κενά, αλλά και σωματικές ασθένειες. Ο λόγος για όλα αυτά είναι ότι εκεί, στον κόσμο, είχαν ακόμη μαζί τους την επικλητική χάρη του Αγίου Πνεύματος, η οποία δίνεται σε κάθε αμαρτωλό μάταια, αναξιοκρατικά, για τα παθήματα του Κυρίου Ιησού Χριστού στον σταυρό. Η Γραφή λέει για τη ζωή στον κόσμο: «Όπου η αμαρτία περισσεύει, η χάρη περισσεύει ακόμη περισσότερο». Η χάρη περιβάλλει όπως το φως, τον αέρα, προστατεύει, σοφίζει, φωτίζει το νου, αγιάζει την καρδιά και την αγγίζει. Όταν ο Θεός οδηγεί τα πρόβατά Του στο μαντρί και κλείσει τις πόρτες πίσω από αυτό, θα κρυφτεί από αυτό. Και τώρα πρέπει να κερδίσει χάρη με τον κόπο της. Υπομονή, ταπεινοφροσύνη, αδιαμαρτύρητη υπακοή. Αυτή είναι ήδη η εργατική χάρη, που θα πάει με την ψυχή στην αιωνιότητα. Τώρα ο Κύριος μόνο την παρακολουθεί, αλλά δεν την οδηγεί πια από το χέρι, όπως στον κόσμο. Γι' αυτό η ψυχή μας λαχταρά τον Θεό.

Και επομένως ξέρουμε ότι «μακάριοι δεν είναι οι καλεσμένοι, αλλά οι εκλεκτοί». Όλοι καλούμαστε στο βάπτισμα, αλλά η εκλογή επιτυγχάνεται με προσευχή, καλές πράξεις, νηστεία και υπομονή θλίψεων και ασθενειών. Η χάρη μπορεί να απομακρυνθεί από ένα ήδη καλούμενο πρόσωπο, ειδικά από κάποιον που ζει σε ιερό μέρος. Η χάρη μπορεί επίσης να υποχωρήσει για να ταπεινωθεί ο άνθρωπος. Κάποτε είπαν στον μοναχό Σιλουανό του Άθω: «Κράτα το μυαλό σου στην κόλαση και μην απελπίζεσαι!». Και ο μοναχός άκουσε αυτά τα λόγια.