Ιστορίες !!!Murtazov Nikon, ιεροδιάκονος!!! 25

Θύρα Αββακούμ

«Ο θεόφωνος Αββακούμ είναι σε θεϊκή φρουρά», μια ψηλή, ηχηρή άσμα πετάει στον αέρα αντί να απαντήσει στην ερώτηση: ποιο είναι το όνομά σου, πατέρα; Ο θυρωρός Αββακούμ ήταν ένας ιδιαίτερος μοναχός, όχι σαν τους άλλους.

Ήταν πολύ κοντός στο ανάστημα, αλλά μεγάλος στην ψυχή. Όλη του η ζωή πέρασε στην αγία υπακοή - να αφήνει τους ανθρώπους να περνούν τις άγιες πύλες του μοναστηριού, χωρίς να νοιάζεται για τίποτα άλλο και χωρίς να κάνει τίποτα άλλο. Η ζωντανή πίστη αναζητά τη σωτηρία όχι μόνο για την ψυχή της, αλλά λαχταρά με ζήλο τη σωτηρία των ψυχών των γειτόνων της. Ο μοναχός Avvakum υπηρέτησε τον Θεό μέσω ανθρώπων που υπέφεραν, πνευματικά αδύναμους και αναζητούσαν παρηγοριά στον λόγο του Θεού. Είπε αυτή τη λέξη με αγάπη και ανταπέδωσαν. Ο μοναχός εργάστηκε ταπεινά στο χωράφι του, σαν έμπειρος γέροντας, χωρίς να χάσει το πνεύμα της προσευχής, αποδεχόμενος τα πάντα ως θέλημα του Θεού για τον εαυτό του.

Η ίδια η εμφάνιση αυτού του μοναχού -πραή σιωπή ή μια σύντομη ψυχοσωτήρια λέξη, ένα ταπεινό βλέμμα - είπε πολλά στον εισερχόμενο. Ήταν σαν ένα πολύτιμο γραμματόσημο σε φάκελο μοναστηριού. Οι κάτοικοι κρίθηκαν από αυτό. Γιατί ο θυρωρός είναι ο πρώτος μάρτυρας της εσωτερικής μοναστικής αγιότητας ενώπιον του κόσμου που βρίσκεται στο κακό. Συχνά, ως πνευματοφόρο σκεύος της χάριτος του Θεού, του αποκαλυπτόταν το μυστικό της κρυμμένης ζωής των ανθρώπινων καρδιών και αυτός, προσευχόμενος, λυπόταν ή χαιρόταν γι' αυτές, χωρίς να μένει ποτέ αδιάφορος, όπως αδιαφορεί ο ίδιος ο Κύριος Θεός. μας.

Υπέμεινε παγετούς και ανέμους χωρίς γκρίνια ή δυσαρέσκεια. Κάθισε σε ένα σκαμνί και κοίταξε μέσα από μια μικρή τετράγωνη σχισμή τους διερχόμενους. Μερικές φορές αναστέναζα βαριά όταν οι προσκυνητές δεν έλεγαν την Προσευχή του Ιησού στην είσοδο του μοναστηριού ή σταυρώνονταν απρόσεκτα, κουνώντας τα χέρια τους. Ήταν συμπονετικός με τους αλλόθρησκους, όπως και με τους άρρωστους, και έδινε οδηγίες και σχόλια πειθήνια αν τα έβρισκε απαραίτητα. Σε μια εποχή που το πνεύμα της αθεϊστικής προπαγάνδας χτυπούσε τις ανθρώπινες ψυχές σαν θανατηφόρο δηλητήριο, η ξαφνική συνάντηση των τουριστών με τον μοναχό Αββακούμ αποδυνάμωσε την επίδρασή της στους εξαπατημένους ανθρώπους. Δεν μπορούσαν πλέον να πιστέψουν αυτόματα ότι μέσα σε αυτά τα τείχη ζούσαν μοχθηροί, άχρηστοι άνθρωποι. Ο Αββακούμ τους κατέκτησε με ταπεινοφροσύνη, πραότητα και αγάπη.

Ο Avvakum αντικαταστάθηκε στη θέση από έναν άλλο μοναχό, τον Savvaty. Τυλιγμένοι με γούνινα πανωφόρια και ζεστά σκουφ, κάθονταν εναλλάξ στο κρύο και στο σύρμα, λέγοντας την Προσευχή του Ιησού. Ο Σαββάτι μερικές φορές γκρίνιαζε, μετά ο Αββακούμ τον ηρεμούσε. Μια μέρα τα αγόρια πέταξαν μια πέτρα, έσπασαν το τζάμι στο παράθυρο της πύλης και παραλίγο να πληγώσουν το μάτι του Αββακούμ.

Ο Avvakum αγαπούσε να ταΐζει περιστέρια. Έκαναν κύκλους σε κοπάδια πάνω από την πλατφόρμα στην πύλη, περιμένοντας φαγητό. Ο μοναχός Avvakum, παίρνοντας έναν κουβά με σιτηρά, φώναξε δυνατά: «Τα πάντα, τα πάντα». Όλα τα περιστέρια, ακούγοντας το κάλεσμά του, σηκώθηκαν και πέταξαν στον πύργο Taylovskaya, όπου ο Avvakum έχυσε το περιεχόμενο στο έδαφος και επέστρεψε στο πόστο. Ανάμεσα στα περιστέρια υπήρχαν άρρωστοι τους οποίους λυπήθηκε, δίνοντας εντολή σε έναν από τους γνωστούς του κατοίκους της πόλης να τους περιθάλψει. Υπήρχαν και αυτοί που χάλασαν οι περαστικοί .Υπέφεραν ιδιαίτερα φρικτά, λυγίζοντας τον λαιμό και τα πόδια τους, στριμώχνοντας στο έδαφος. Ο Αββακούμ αναστέναξε με θλίψη για αυτά τα πουλιά και προσευχήθηκε να τα γιατρέψει ο Θεός και να συγχωρήσει τις αμαρτίες των κακών ανθρώπων. Ο Αββακούμ ζούσε εκεί κοντά, κάτω από το λόφο, κοντά στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου σε ένα μικρό κελί γεμάτο με σάκους με σιτηρά που αγόραζαν οι προσκυνητές για τα περιστέρια. Ο λόγος ήταν μια ιστορία που είχε διαβάσει κάποτε ο Avvakum. Το ξανάλεγε σε όλους όσους είχαν αυτοκτονίες στην οικογένειά τους.

«Μια φορά», άρχισε, «ένας ψαράς στη λίμνη Peipus, έχοντας πιει αρκετή ποσότητα βότκας, πέθανε ακριβώς στην ακτή». Τα αδέρφια και οι φίλοι του εκλιπόντος, θρηνώντας για τον θάνατό του, μάζεψαν χρήματα και τα έστειλαν στο Άγιο Όρος για να προσευχηθούν οι μοναχοί για αυτόν. Σύντομα τα χρήματα επιστράφηκαν μαζί με την επιστολή. Σε αυτό, οι αδελφοί του Αγίου Όρους αρνήθηκαν να προσευχηθούν για κάποιον που είχε πεθάνει από το ποτό, και για παρηγοριά συμβούλευαν να ταΐζουν ζώα και πουλιά... Έτσι, σιτηρά έρεαν στους κάδους του θυρωρού Avvakum, γιατί σε πολλές οικογένειες υπήρχαν αυτοκτονίες. . Δεν ήταν εύκολο και ενοχλητικό για τον μοναχό, αλλά με ευλογία το έκανε. Άλλωστε, πρέπει να λυπόμαστε τους ανθρώπους και τα πουλιά. Στο κελί είχαν συσσωρευτεί πολλά σιτηρά και το κοπάδι των περιστεριών μειώνονταν. Οι γάτες και τα άλλα ζωάκια συνήθισαν να πηγαίνουν στον πύργο. Η καρδιά του μοναχού γέμισε οίκτο:

«Έχω μαζέψει έναν ολόκληρο κουβά με νεκρούς ανθρώπους σήμερα», θα πει με λύπη.

Το πρωί, λίγο πριν ξημερώσει, ο μοναχός Αββακούμ άνοιξε τις πύλες του μοναστηριού που τρίζουν βαριά και βγήκε στο λυκόφως στον λαό του Θεού, που ήδη στέκονταν και περίμεναν, με το κεφάλι κάτω, σκοτεινές σκιές στις ίδιες τις πύλες. Ξεκινά μια συζήτηση για το σημείο του σταυρού. Λέει δυνατά και ξεκάθαρα ότι ο σταυρός είναι σφραγίδα, υπενθυμίζοντας τις οδηγίες του Ιωάννη του Χρυσοστόμου. Άλλωστε, αν η σφραγίδα είναι ψευδής, τότε το έγγραφο δεν είναι έγκυρο. Το ίδιο ισχύει και για το σημείο του σταυρού που εφαρμόζεται λανθασμένα. Δεν έχει απωθητική δύναμη στους δαίμονες. Ο μοναχός ζητά από όλους ικεσίες και ιερές προσευχές και μετά αποσύρεται από την πύλη. Σιωπηλοί ο λαός του Θεού πηγαίνει στο ναό για να προσευχηθεί, σταυρωμένος με θέρμη και τηρώντας τα λόγια του μοναχού Αββακούμ. Αναλαμβάνει πάλι τη θέση του, φυλάττοντας την ειρήνη του μοναστηριού.

Μια μέρα ο θυρωρός αρρώστησε θανάσιμα, ντύθηκε το μεγάλο σχήμα και κοιμήθηκε ήσυχα στον Κύριο, κουβαλώντας τον σταυρό της αγίας υπακοής.