Ας καταστρέψουμε την κόλαση!Murtazov Nikon, ιεροδιάκονος! ΚΕΦΆΛΑΙΟ ΠΈΜΠΤΟ!

Ιερομόναχος Μακάριος (Μαρκικός)

"Η ψυχολογία ενός ζητιάνου"

- Πηγαίνεις τώρα στην εκκλησία κάθε Κυριακή;

- Ναι γενικά... και την παραμονή... και είναι κι άλλες αργίες... και τις καθημερινές προσπαθώ...

- Ουάου! Με όλη την οικογένεια; Νηστεύεις; Ή δεν χρειάζεται να νηστέψουμε τώρα; Εξομολογείσαι σε ιερέα; Στείλατε τον μεγαλύτερο σας σε ορθόδοξο σχολείο; Πιστεύεις και στους αγγέλους και στους δαίμονες ή μόνο στον Θεό; Τσακώνεσαι με τη γυναίκα σου; Έχετε κόψει το κάπνισμα; Μπορείτε να πιείτε λίγο κρασί; Διαβάζετε τη Βίβλο; Και οι βίοι των αγίων;..

Δεν ήταν χωρίς λόγο που οι φίλοι του Σεργκέι τον βομβάρδισαν με ερωτήσεις. Έχοντας μαζευτεί για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια, δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουν τον παλιό τους φίλο. Ο Σεργκέι Σ., όπως και πολλοί άλλοι, βαφτίστηκε στην παιδική του ηλικία χάρη στην επιμονή της «οπισθοδρομικής» γιαγιάς του, αλλά τα πρωτοποριακά του χρόνια πέρασαν σε πλήρη απομόνωση από την Εκκλησία. Αργότερα, στην ένατη δημοτικού, όταν η ψυχή, σπάει το σφιχτό κέλυφος της παιδικής ηλικίας και βγαίνει στη ζωή, κάτι άλλαξε: η φράση του Πούσκιν «Το μυαλό αναζητά το θείο, αλλά η καρδιά δεν το βρίσκει» κολλημένη μέσα του μνήμη.

 Όπως είπε ο Σεργκέι, τον εντυπωσίασε ιδιαίτερα το γεγονός ότι ο ποιητής που το έγραψε ήταν σχεδόν συνομήλικός του... Εκείνα τα χρόνια ήταν ακόμα αδύνατο να μιλάμε για τον Θεό στα σχολεία, αλλά ο δάσκαλος, με τη σιωπή και όχι με τα λόγια, ξέρει ότι είχε φτάσει σε ένα ορόσημο κάτι σαν ένα βαθύ και εκπληκτικό μυστήριο. Ο Σεργκέι απέκτησε το Ευαγγέλιο και άρχισε να πηγαίνει στην εκκλησία από καιρό σε καιρό - άκουσε και κοίταξε προσεκτικά. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια. έμαθε πώς λειτουργεί ο κύκλος της λατρείας, άρχισε να διακρίνει τα θέματα των εικόνων, τις μελωδίες της στιχέρας και του ειρμους και έμαθε να διακοσμεί κατάλληλα (και μερικές φορές ακατάλληλα) την ομιλία του με παραθέσεις από τις Αγίες Γραφές. Στους γύρω μου άρεσαν πολύ όλα αυτά. Η ώρα της αλλαγής είχε έρθει στη χώρα και ο Σεργκέι ήταν ευχαριστημένος που «έμπαινε στη σειρά», αλλά τίποτα περισσότερο. Μελέτη, δουλειά, γάμος, παιδί - υπήρχαν αρκετά πράγματα να κάνεις και οι ανησυχίες σε αφθονία.

«Σε ενδιαφέρει η θρησκεία εδώ και πολύ καιρό, από το σχολείο, θυμάμαι». Αλλά ήταν πάντα όπως όλοι οι άλλοι, ο δικός του τύπος...

«Δεν είμαι ξένος ακόμα και τώρα».

- Μην προσβάλλεσαι, δεν είναι αυτό το θέμα. Πόσα χρόνια είμαστε φίλοι; Είναι περίεργο να σε κοιτάζω: φαίνεσαι όπως ήσουν, αλλά στην πραγματικότητα κάτι σου συνέβη. Είναι κάποιο σπάνιο γεγονός; Ή μήπως ένα θαύμα;

«Όλη μας η ζωή είναι ένα θαύμα…»  είπε ο Σεργκέι, χωρίς να προσέξει το χαμόγελο του συνομιλητή του. - Και το γεγονός, ίσως, ήταν αυτό που συνέβη, όχι μόνο σπάνιο, αλλά το πιο συνηθισμένο: η Λίλια και εγώ μαλώσαμε για την «ψυχολογία ενός ζητιάνου». Θυμάσαι τη Λίλια;

- Φυσικά... Καθόταν στο πρώτο θρανίο... Πού είναι, άλλωστε, ξέρει κανείς; Κάτι δεν φαίνεται, δεν ακούγεται...

— Τους επισκεπτόμασταν μια φορά: καθίσαμε και συζητούσαμε γι' αυτό και για εκείνο, όλο και περισσότερο για τις δουλειές. Ο σύζυγός της μόλις άρχισε να κερδίζει σοβαρά χρήματα: αγόρασαν, ως συνήθως, ένα καινούργιο διαμέρισμα, έπιπλα, όλα τα είδη των πραγμάτων... Ναι, εγώ ο ίδιος μετά μετακόμισα σε μια νέα δουλειά, είχα αρκετά για να ζήσω. Αλλά μετά είπα κάτι για το κατάστημα στη γωνιά μας, όπου τα προϊόντα είναι πιο απλά και φθηνά, και αυτό δεν άρεσε πολύ στη Λίλα. Με κοίταξε απέναντι από το τραπέζι σαν να ήμουν αγενής μαζί της και είπε: «Τι άλλο είναι αυτό; Κατά τη γνώμη μου, μπορείτε να αντέξετε οικονομικά να αγοράσετε είδη παντοπωλείου σε ένα ακριβό κατάστημα». Ξαφνιάστηκα και είπα: «Γιατί;» Τότε άρχισε να τρέμει: «Είναι κρίμα, Σεργκέι! Έχεις τη νοοτροπία του ζητιάνου!». Θυμάμαι ότι είχα μπερδευτεί τότε. Ποτέ δεν το έχω σκεφτεί πραγματικά, αλλά υπάρχει τέτοια πίεση... Ίσως κάνω λάθος; Ίσως υπάρχει πράγματι κάτι για το οποίο να ντρέπεσαι; Μήπως πρέπει να δούμε τα πράγματα διαφορετικά; Και να ζήσω αλλιώς;.. Ήθελα να της πω ότι δεν έχω νοοτροπία ζητιάνου, ότι είμαι όπως όλοι, και πάω στο μπακάλικο έτσι, όπου πρέπει, άνοιξα. Το στόμα μου σκόνταψε και είπε σχεδόν ασυναίσθητα: «Μακάριοι οι πτωχοί στο πνεύμα, γιατί σε αυτούς είναι η Βασιλεία των Ουρανών». Πόσο γέλασε! Και πρόσθεσε κάτι για τη Βασιλεία των Ουρανών, που δεν θα επαναλάβω. Όμως δεν έμεινε ίχνος αγανάκτησης. Εκείνο το βράδυ χωρίσαμε σαν φίλοι, όπως πάντα, και υποσχέθηκε: «Σίγουρα θα σου μιλήσουμε για τους φτωχούς στο πνεύμα και όλα αυτά. Θα σου τα εξηγήσω όλα, θα δεις!» Και πρέπει να ομολογήσω, εγώ ο ίδιος ανυπομονούσα να μάθω τι θα μου έλεγε.

- Λοιπόν, τι σου είπε;

«Δεν είπε τίποτα». Πέθανε.

-Τι λες;!

- Δεν το ήξερες; Καρκίνος. Μόλις τέσσερις μήνες. Τότε,  για πρώτη φορά διασταυρώθηκα συνειδητά - όχι για επίδειξη, για να μην ακολουθήσω άλλους, αλλά από την τρομερή σαφήνεια της τελευταίας σιωπηλής διαμάχης της στη διαμάχη μας... Γέλασε χαρούμενα με τη Βασιλεία των Ουρανών - και τι πρόσφερε σε αντάλλαγμα; Ό,τι λίγο είχε απομείνει από αυτήν βρισκόταν μπροστά μου σε ένα ανοιχτό φέρετρο. «Τι χάνω και σε τι ελπίζω;...» Αν στην ψυχολογία μου υπήρχε έστω και ένας μικροσκοπικός κόκκος του πνεύματος του Ευαγγελίου, τότε ήρθε η ώρα να μεγαλώσω από αυτό ένα δέντρο νέας ζωής - συγχωρέστε με για τόσο μεγαλειώδες λόγια.

Όλοι έμειναν σιωπηλοί υπό την εντύπωση της θλιβερής είδησης. Ο συνομιλητής του Σεργκέι έκρινε απαραίτητο να συνεχίσει τη συζήτηση:

- Φυσικά, είναι πολύ λυπηρό... Καταλαβαίνω ότι ο ξαφνικός θάνατός σε ώθησε στη θρησκεία. Αλλά αυτό είναι ένα εξαιρετικό γεγονός: νεαρές υγιείς γυναίκες πεθαίνουν πολύ σπάνια.

- Δεν θα διαφωνήσω. Μάλλον δεν υπάρχουν συνηθισμένοι θάνατοι: κάθε θάνατος είναι μοναδικός, όπως κάθε ζωή. Αλλά από την άλλη πλευρά», και ο Σεργκέι κοίταξε προσεκτικά όλους όσους καθόντουσαν μαζί μας στο τραπέζι, «υπάρχει τίποτα πιο φυσικό, αναπόφευκτο και ανεπανόρθωτο στη ζωή μας από τον θάνατο;

Πάλι σιωπή. Άκουγες δύο κρυστάλλινα ποτήρια να τρέμουν καθώς ακουμπούσαν. Η φωνή κάποιου άρχισε να τραγουδά, «In the Blessed Dormition...» και αμέσως σταμάτησε.