Τα ορθόδοξα θαύματα στον 20ο αιώνα. Μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων. 11

 Ο θάνατος του Πάβελ ορίζεται

Από το βιβλίο: Ο Βίος του Γέροντα Ζαχαρία (Ζωσιμάς): κατορθώματα και θαύματα [2]

Η διορατικότητα του γέροντα δεν μπορεί να περιγραφεί. Έβλεπε τη ζωή κάθε ανθρώπου πολύ μπροστά. Για κάποιους προέβλεψε τον επικείμενο θάνατό τους, ενώ για άλλους, σαν τρυφερή, φροντισμένη μητέρα, χωρίς να πει τίποτα, τους προετοίμασε για τη μετάβαση στην αιωνιότητα.

Πολλές φορές ακούσαμε τα εξής λόγια από τον γέροντα: «Μερικές φορές λέω κάτι εντελώς απροσδόκητο για τον εαυτό μου, κάτι που ο ίδιος μερικές φορές εκπλήσσομαι. Έχω δώσει τα χείλη μου, την καρδιά μου και την ψυχή μου στον Σωτήρα και Κύριό μας Ιησού Χριστό, και ό,τι εμπνέει, το λέω και το κάνω. Δεν έχω δικά μου λόγια, δεν έχω δική μου θέληση».

Μια μέρα ήρθε μια ηλικιωμένη γυναίκα με τον συγγενή της, ένα υγιές και ανθισμένο κορίτσι, στον γέροντα. Ξαφνικά ο γέροντας λέει στην κοπέλα: «Αύριο θα μεταλάβεις τα Άγια Μυστήρια του Χριστού και θα σε εξομολογήσω .Τώρα πήγαινε και πλύνε τις σκάλες για μένα, είναι αλήθεια, είναι σχεδόν καθαρό, αλλά το λέω για σένα, και σε κάθε βήμα να θυμάσαι τις αμαρτίες σου και να μετανοείς. Και όταν σκουπίζετε, θυμηθείτε όλα τα ταξίδια των ψυχών μέσα από δοκιμασίες».

Όταν το κορίτσι πήγε να πλύνει τις σκάλες, ο συγγενής της ρώτησε τον γέροντα έκπληκτος: «Γιατί να κοινωνήσει αύριο, δεν είναι νηστεία, δεν ετοιμάστηκε, η υγεία της ανθίζει, θα νηστέψει μετά».

«Αύριο θα καταλάβετε γιατί δεν μπορεί να αναβάλει την Κοινωνία. Μετά την πρόωρη λειτουργία, έλα σε μένα μόνος σου και μετά θα μιλήσουμε».

Όταν η κοπέλα έπλυνε τη σκάλα, ο γέροντας την εξομολόγησε , την απάλλαξε από τις αμαρτίες ολόκληρης της ζωής της και την κοίταξε τόσο ευγενικά, στοργικά, με πατρική αγάπη. Αφού τους έδωσε λίγο τσάι, τους αποχαιρέτησε.

Την επόμενη μέρα η κοπέλα κοινωνούσε, ένιωσε υπέροχα και γύρισε στο σπίτι χαρούμενη. Ο συγγενής της έψησε πίτες και πήγε να βάλει το σαμοβάρι. Και το κορίτσι κάθισε σε μια καρέκλα και φαινόταν να αποκοιμήθηκε. Ο Κύριος της πήρε την ψυχή ανώδυνα, ακαριαία. Ζαλισμένη από τον θάνατό της, η ηλικιωμένη γυναίκα έτρεξε στον γέροντα και βρήκε τον τελευταίο να προσεύχεται για τον νεόκοπο. Παρηγόρησε τη γριά: «Λοιπόν, τι λες, ήξερα ότι ο Κύριος θα την έπαιρνε, γι' αυτό την ευλόγησα να κοινωνήσει γρήγορα». Και είπε πολλά ακόμα, παρηγορώντας τη γριά, που την έπληξε ο ξαφνικός θάνατός της.

Κάποτε, όταν ο ιερέας υπηρετούσε στην εκκλησία, μια κυρία που δεν τον γνώριζε ποτέ ήρθε στη λειτουργία και, βλέποντάς τον, τόσο ηλικιωμένο και εκπληκτικά αδύνατο, σκέφτηκε: «Λοιπόν, τι καλόγερος, πώς μπορεί να προσελκύει κόσμο στην εκκλησία. , αυτός και το περπάτημα- θα διαλύσει τους πάντες». Ξαφνικά, ο γέροντας, αντί να του επιτρέψει να μπει στο βωμό, άρχισε να περνάει μέσα από το πλήθος κατευθείαν σε αυτήν την κυρία και είπε: «Όλγα, μη φοβάσαι, δεν θα διαλύσω κανέναν». Κτυπημένη από τη διορατικότητά του, η κυρία, που ονομαζόταν πραγματικά Όλγα, έπεσε στα πόδια της, ζητώντας του συγχώρεση για τις σκέψεις της, και μετά ερχόταν πάντα σε αυτόν για συμβουλές.

Ένας δούλος του Θεού δεν είχε πού να ξεκουραστεί, ούτε με φίλους ούτε με συγγενείς, και ο ιερέας είπε: «Μην ανησυχείς, κάθε άνθρωπος θα σε ζήτηση». Και, προς έκπληξή μου, άνθρωποι που δεν ήξερα καλά άρχισαν να την παρακαλούν να έρθει στο χωριό τους για διακοπές.

Μια μέρα ο γέροντας καθόταν με τα πνευματικά του παιδιά στο τραπέζι και τους κέρασε δείπνο, ξαφνικά σηκώθηκε γρήγορα και είπε: «Έτσι μετανοεί η Πελαγία μου, πώς μου ζητά να συγχωρήσω τις αμαρτίες της, ακόμα και κλαίει. περιμένετε, παιδιά, αφήστε το γεύμα, προσευχηθείτε μαζί μου».

Ο γέροντας πήγε στη γωνία με τις εικόνες, διάβασε προσευχή αδείας και ευλόγησε την μετανοημένη πνευματική κόρη. «Πού μετανοεί τώρα, πατέρα;» - «Ναι, τώρα είναι στο βορρά. Θα τη ρωτήσω λοιπόν, όταν έρθει, για τη μετάνοιά της. Θυμηθείτε τη σημερινή ημέρα και ώρα». Και, πράγματι, έξι μήνες αργότερα η Πελαγία ήρθε στην πατρίδα της, είπε στον γέροντα πόσο βαθιά μετάνιωσε και έκλαψε και ζήτησε από τον γέροντα να την αφορίσει ακριβώς την ίδια ώρα και μέρα που ο γέροντας την απάλλαξε από τις αμαρτίες της.

Υπήρχε και μια περίπτωση με δύο κυρίες. Πηγαίνουν στο κελί του γέροντα και μόνες τους μετανοούν για τις αμαρτίες τους σε όλη τη διαδρομή: «Κύριε, πόσο αμαρτωλή είμαι, έκανα κάτι λάθος. Καταδίκασα κάποιον, συγχώρεσέ με, Κύριε...»

Και η καρδιά και το μυαλό της φαίνεται να πέφτουν στα πόδια του Κυρίου. «Συγχώρεσέ με, Κύριε, και δώσε μου δύναμη να μην Σε προσβάλω ξανά έτσι. Συγχώρεσέ με, Κύριε». Πέρασε όλη της τη ζωή και μετάνιωσε και μετάνιωσε.

Ο άλλος προχώρησε ήρεμα προς τον γέροντα. «Θα έρθω, θα εξομολογηθώ, θα σου πω για τις αμαρτίες μου, αύριο θα κοινωνήσω, αλλά τώρα στο δρόμο θα σκεφτώ τι είδους υλικό να αγοράσω για το φόρεμα της κόρης μου και τι στυλ θα έπρεπε να διαλέξω για να ταιριάζει στο πρόσωπό της...» και παρόμοιες εγκόσμιες σκέψεις απασχόλησαν την καρδιά και το μυαλό της δεύτερης κυρίας.

Και οι δύο μπήκαν μαζί στο κελί του π. Ζωσιμά. Απευθυνόμενος στην πρώτη, ο γέροντας είπε: «Γόνασε, τώρα θα σου συγχωρήσω τις αμαρτίες σου». - «Γιατί, πατέρα, αλλά δεν σου είπα…» - «Δεν χρειάζεται να πω, τα έλεγα στον Κύριο όλη την ώρα, μετάνοιωσα σε Αυτόν σε όλη τη διαδρομή, και άκουσα τα πάντα, έτσι τώρα θα σας επιτρέψω και αύριο θα σας ευλογήσω να κοινωνήσετε».

«Κι εσύ», γύρισε σε μια άλλη κυρία μετά από λίγο, «πήγαινε να αγοράσεις ύφασμα για το φόρεμα της κόρης σου, διάλεξε στυλ, ράψε ό,τι έχεις στο μυαλό σου. Και όταν έρθει η ψυχή σου σε μετάνοια, έλα να εξομολογηθείς. Και τώρα δεν θα σε εξομολογήσω».

Μια άλλη σημαντική δύναμη της προνοητικότητας του Γέροντα Ζωσιμά βίωσαν δύο μαθητές που ήρθαν στο κελί του γέροντα. Είχαν ακούσει αρκετά από άλλους για τον υπέροχο ιερέα και την εξαιρετική του σύνεση και αποφάσισαν να τον ρωτήσουν για όλα όσα τους ενδιέφεραν και τους βασάνιζαν. Αποφάσισαν να μάθουν όλα τα αινιγματικά ερωτήματα της ζωής. Έγραψαν μια μεγάλη ποικιλία ερωτήσεων: κοινωνικές, αισθητικές, φιλοσοφικές, οικογενειακές και απλώς ψυχολογικές δυσκολίες.

Ένας μαθητής είχε σχεδόν 40 τέτοιες ερωτήσεις και ένας άλλος είχε 15.

Φτάσαμε. Ο γέρος είναι απασχολημένος, έχει πολύ κόσμο. «Περιμένετε, παιδιά, καθίστε εκεί στη γωνία, πρέπει να τα αντιμετωπίσω πρώτα, ήρθαν από μακριά».

Οι μαθητές περιμένουν και περιμένουν. Απλώς δεν έχω την υπομονή να περιμένω άλλο. Ξαφνικά ο γέροντας τους κοίταξε: «Τι, βιάζεστε; «Λοιπόν, εσύ πρώτα, Λιούμποφ, βγάλε τις 40 ερωτήσεις σου, πάρε ένα μολύβι και γράψε». - «Θα σου τα διαβάσω τώρα, πατέρα». - «Δεν χρειάζεται να διαβάζεις, απλώς γράψε τις απαντήσεις». Και ο γέροντας έδωσε απαντήσεις και στις 40 ερωτήσεις, χωρίς να λείπει ούτε μία, και όλες οι απαντήσεις ήταν περιεκτικές.

«Λοιπόν, τώρα εσύ, Ελίζαμπεθ, βγάλε τις 15 αμηχανίες σου». Και πάλι, χωρίς να διαβάσει, χωρίς να ρωτήσει τι ήθελαν να μάθουν από αυτόν, έδωσε τις απαντήσεις με τη σειρά που γράφτηκαν οι ερωτήσεις.

«Λοιπόν, πήγαινε τώρα. Σκεφτείτε τι σας είπα. Ο Κύριος να σε ευλογεί, αλλά τα βάσανα έρχονται σε μένα, δεν έχω χρόνο σήμερα, έλα την επόμενη φορά».

Σε όλη τους τη ζωή αυτοί οι δύο μαθητές ήταν βαθιά αφοσιωμένοι στον γέροντα. Μία από αυτές πέθανε σε ηλικία 40 ετών από κατανάλωση, και στο νεκροκρέβατό της είδε έναν ηλικιωμένο άνδρα, ήρθε κοντά της και την ευλόγησε. Ο ζωντανός στεκόταν δίπλα στο κρεβάτι. Και όταν ήταν στην εξορία, της εμφανίστηκε ο γέροντας σε ένα όνειρο, κάνοντάς της τόνωση, και την ονόμασε Αναστασία, παρόλο που η ζωή της εξελίχθηκε με τέτοιο τρόπο που ήταν δύσκολο να σκεφτεί καν την τόνωση.

Αρκετές φορές ο γέροντας συνταγογραφούσε τον θάνατο στους ανθρώπους ή τον προέβλεψε.

Ο πρεσβύτερος είχε μια πνευματική κόρη, μια ηλικιωμένη γυναίκα, την έμπορο Ρεσέτνικοβα. Επισκεπτόταν συχνά τον γέροντα. Μια μέρα λοιπόν έρχεται στο γέροντα όλη δακρυσμένη. «Είμαι εξαντλημένη», λέει, «είμαι με τον γιο μου Πάβελ, έχει βυθιστεί εντελώς, πέφτει σε σοβαρές αμαρτίες.

Δεν λατρεύει τον Θεό, δεν πηγαίνει στην εκκλησία , δεν λαμβάνει τα μυστήρια, προσβάλλει τους γονείς του, πίνει, καπνίζει και κάνει γαϊτανάκια με διαφορετικές γυναίκες. Του είπα, τον σταμάτησα, τον παρακάλεσα, τον παρότρυνα. Με κοροϊδεύει και κάνει τα δικά του. Σταμάτησα να κοιμάμαι το βράδυ, δεν μπορώ να στεγνώσω τα μάτια μου, λυπάμαι τον γιο μου, αυτός που αγαπώ πεθαίνει, αυτός που ήθελα πεθαίνει. Η ζωή στη γη θα πετάει σαν όνειρο, αλλά τι θα του αξίζει εκεί, στην αιώνια ζωή; Μετά από όλα, είτε το πιστεύετε είτε όχι, κάθε άτομο θα πρέπει να δώσει στον Κύριο μια απάντηση για κάθε του πράξη, για κάθε του πράξη, και ο Πασένκα μου άρχισε να βρίζει με άσεμνη άσεμνη γλώσσα, χρησιμοποιεί συνεχώς μια μαύρη λέξη. Ακόμα ο αείμνηστος πατέρας π. Αριστοκλής είπε ότι δεν υπάρχει χειρότερη προσβολή για τον Κύριο και τη Βασίλισσα των Ουρανών από το αν κάποιος ορκιστεί με αυτή την κατάχρηση, κάνοντάς το αυτό προσβάλλει τον Κύριο και τη Βασίλισσα των Ουρανών, τη μητέρα γη και την αγαπημένη του μητέρα. Και Πάβελ μου...» και η γριά έκλαψε πικρά.

Ο γέροντας λυπήθηκε την πάσχουσα, την παρηγόρησε, έδωσε συμβουλές, αλλά όλα ήταν μάταια. Ο Παύλος τους πάτησε κάτω από τα πόδια, μειώνοντάς τους σε τίποτα, και συνέχισε να θυμώνει.

Μια μέρα, η μητέρα τον έφερε σχεδόν με το ζόρι στον πατέρα τον γιό τής.Ήταν αγενής με τον γέροντα και συνέχισε να ζει όπως ήθελε, ικανοποιώντας όλους τους πόθους της σάρκας. Ο γέροντας προσευχήθηκε για τον Παύλο, προσπαθώντας να ξυπνήσει μέσα του τουλάχιστον μια σπίθα μετάνοιας.

Μια μέρα ο γέροντας συνάντησε τον Πάβελ στο δρόμο και του μίλησε με στοργή και εγκάρδιο  ο νεαρός τον διέκοψε με αγένεια και, με λίγη κοροϊδία, του έδωσε ένα ρούβλι. Ο γέροντας έδωσε αμέσως αυτό το ρούβλι στους φτωχούς και προσευχήθηκε στον Κύριο να δεχτεί ο Κύριος αυτή την ελεημοσύνη, που δόθηκε τόσο ψυχρά, και για χάρη αυτής της ελεημοσύνης θα έσωζε την ψυχή του νέου που είχε χάσει το δρόμο του και πνίγηκε στις αμαρτίες. .

«Κύριε, Βασίλισσα των Ουρανών, αποκάλυψε μου τι πρέπει να γίνει για να μην χαθεί η ψυχή του Παύλου, ώστε να μετανοήσει και να κληρονομήσει την αιώνια ζωή». Πάνω από μία φορά στον θρόνο του Θεού μεσίτευσε γι' αυτόν και ο Κύριος αποκάλυψε στον πρεσβύτερο ότι ο Παύλος θα μετανοούσε και θα σωζόταν μόνο εάν του έδιναν γρήγορο θάνατο σε έναν συγκεκριμένο μήνα και ημερομηνία. Ο γέρος λυπήθηκε τη μητέρα του, προσευχήθηκε στον Θεό, ίσως ήταν δυνατόν να διορθωθεί ο Παύλος με άλλο τρόπο. Η απάντηση ήταν και πάλι η ίδια: «Δεν υπάρχει άλλος τρόπος γι 'αυτόν, μιλήστε στη μητέρα του, διατάξτε το θάνατο».

Και πάλι λοιπόν η γριά μάνα ήρθε στον γέροντα και ξεσπώντας σε κλάματα είπε για τα αίσχη του γιου της.

«Μητέρα», της είπε με θάρρος ο γέροντας, «αν θέλεις να σωθεί ο γιος σου, τότε συμφώνησε ότι θα τον διορίσω σε θάνατο σε ένα χρόνο. Τότε θα συνέλθει, θα αρρωστήσει, θα συνέλθει, θα μετανοήσει, θα μεταλάβει τα Ιερά Μυστήρια του Χριστού και θα πεθάνει Χριστιανός. Διαφορετικά, δεν θα έρθει στον Θεό και η ψυχή του θα χαθεί για πάντα. Συμφωνείς ή όχι, πες μου;»

Η ηλικιωμένη γυναίκα δεν συμφώνησε για πολύ καιρό, αλλά ο χρόνος περνούσε και περνούσε και ο Πάβελ γινόταν όλο και χειρότερος. Και τέλος, η ίδια η μητέρα, έχοντας έρθει στον πρεσβύτερο, άρχισε να τον ρωτάει να κάνει η πρεσβυτέρα με τον γιο της όπως του υποδείκνυε ο Θεός, και αν ήταν απαραίτητο να του επιβληθεί θάνατος, ας τον ορίσει όσο σώθηκε η ψυχή του αγαπημένου του γιου».

«Λοιπόν, αδερφή, πες στον γιο σου ότι ο θάνατός του διορίζεται ακριβώς σε ένα χρόνο, τέτοια ημέρα και μήνα, τέτοια και τέτοια ώρα. Ας μετανοήσει και ας προετοιμαστεί για την αιωνιότητα».

Η γριά άρχισε να κλαίει, αλλά όχι με δάκρυα απελπισίας, αλλά με βαθιά δάκρυα πίστης, βλέποντας στην απόσταση, στην αιωνιότητα...

Η μητέρα είπε στον γιο της τα πάντα, αλλά εκείνος δεν έδωσε την παραμικρή σημασία στα λόγια της.

Όμως ο καιρός πέρασε, η προθεσμία για την εκπλήρωση των λόγων του πάτερ πλησίαζε. Ο Ζωσιμά και ο νεαρός ανθισμένος Πάβελ πήγαν στο νεκροκρέβατό του, έχοντας αρρωστήσει από τύφο. Λίγες μέρες αργότερα ήρθε σε μετάνοια, κάλεσαν έναν ιερέα από τη μονή Novodevichy. Ο ετοιμοθάνατος ομολόγησε, κοινωνούσε, αποχαιρέτησε όλους και σαν παιδί, ήρεμα και ειρηνικά αναχώρησε στην αιωνιότητα, ζητώντας από όλους συγχώρεση, ενισχυμένος στην πίστη, την ελπίδα και την αγάπη.

Η κατάπληκτη μητέρα πήγε αμέσως στον γέροντα για να τον ενημερώσει για το θάνατο του γιου της. Μπαίνοντας στο κελί, έμεινε έκπληκτη όταν βρήκε τον γέροντα να τελειώνει το μνημόσυνο για τον πρόσφατα αποθανόντα γιο της Παύλο.

«Βλέπεις, αδελφή, ποιο είναι το έλεος του Θεού. Ο γιος σου μπήκε στη Βασιλεία των Ουρανών, το ρούβλι του που δόθηκε στους φτωχούς δεν εξαφανίστηκε. Ο Κύριος του έδωσε έναν εύκολο, μακάριο θάνατο. Ξέχασε να εξομολογηθεί μια αμαρτία στον εξομολογητή του και τον απελευθέρωσα ερήμην. Λοιπόν, τώρα μη λυπάσαι, αλλά να χαίρεσαι και να προετοιμάζεσαι για τις ουράνιες κατοικίες. Η ώρα σας είναι επίσης πολύ κοντά».

Ο Παύλος πέθανε ακριβώς τον μήνα, την ημέρα και την ώρα που τον όρισε να πεθάνει. Ζωσιμά.