Οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί. Αληθινές ιστορίες Ζόμπερν Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς 35

Καλή πράξη

Μια νεκρική πομπή απλώθηκε στο χωριό Pylaev, χαμένο στην έκταση της στέπας: έθαβαν μια φτωχη χήρα που είχε αφήσει πίσω της τρία άτυχα ορφανά.

 

Οι χωρικοί ακολούθησαν το φέρετρο. Ήταν όλοι ηλικιωμένοι και φτωχοί, ο μόνος πλούσιος ήταν ο Terenty Znachkov, ο οποίος ήταν κάποτε φίλος με τον σύζυγο της νεκρής Anfisa. Την λυπήθηκαν όλοι, την κακομοίρα. Η Ανφίσα δεν είχε δει ποτέ στη ζωή της ευτυχία και χαρά. Στην αρχή καταπιέστηκε από τον πατέρα και τη μητέρα της, μετά πέθανε ο άντρας της, την ακολούθησε η φτώχεια και μια σοβαρή ασθένεια.

 

Όταν κάρφωσαν το καπάκι του φέρετρου, το κατέβασαν στον τάφο και άρχισαν να το σκεπάζουν με χώμα, οι γκρίζοι, κουρασμένοι από το σπίτι άρχισαν να κλαίνε ήσυχα. Φαινόταν σαν να έκλαιγε η ίδια η ζωή για μια από τις φτωχές κόρες της, να έκλαιγε και να μην ήθελε να παρηγορηθεί.

 

Ήθελαν ήδη να φύγουν. Αλλά ο ηλικιωμένος πατέρας Αντρέι, κοιτάζοντας αυστηρά τους ενορίτες του, είπε:

 

- Τι γίνεται με τα ορφανά; Θα το συζητήσουμε εδώ στον τάφο: θα είναι πιο ψυχικό.

 

«Έτσι είναι, έτσι είναι», είπαν διστακτικές φωνές.

 

«Θα τους έπαιρνα μέσα», είπε πάλι ο πατέρας Αντρέι, παρατηρώντας τη γενική αναποφασιστικότητα, «αυτό σκέφτηκα στην αρχή, αλλά, ξέρετε, είμαι μόνος: και δεν υπάρχει κανείς να με φροντίσει, που θα κοιτάξει. μετά από αυτούς;» Αλλά ήρθε η ώρα να στείλουμε τον Petya στο σχολείο, τη Masha και τη μικρή Fedya - χρειάζεται ένα μάτι και μία προσοχή.. Ορθόδοξοι, μήπως κάποιος από εσάς θα σας τα πάρει, και άλλοι βοηθήσουν; Εγώ ο ίδιος είμαι έτοιμος να πληρώσω τουλάχιστον τα μισά για αυτά.

 

Ακολούθησε μια μακρά, βαρετή σιωπή. Κανείς δεν τόλμησε να πάρει ορφανά.

 

- Ορθόδοξοι! - Ο πατέρας Αντρέι μίλησε ξανά. «Είμαι έτοιμος να συνεισφέρω ό,τι ξοδέψετε για τα ορφανά, ώστε να τα διευθετήσετε ένα προς ένα». Αν και δεν είναι καλό τα ορφανά να μεγαλώνουν σε διαφορετικές γωνιές.

 

Το πλήθος μαλάκωσε. Ακούστηκαν πνιχτές, συγκρατημένες φωνές:

 

— Είναι γνωστό γεγονός: το μερίδιο ενός ορφανού. Απλώς δεν ζούμε σε ένα ζεστό μέρος. Δώστε το στον θείο Τερέντυ - αυτός και ο αείμνηστος Προκόπης ήταν φίλοι. Επιπλέον, ο Terenty Vasilyevich δεν έχει δικά του παιδιά.

 

Ο πατέρας Αντρέι σήκωσε το βλέμμα στον Ζνάτσκοφ. Στάθηκε εκεί, κοκκινίζοντας βαθιά, με το κεφάλι σκυμμένο.

 

«Να ξέρεις, Τερέντυ Βασίλιεβιτς», είπε ο ιερέας, «μια καλή πράξη δεν ξεχνιέται ποτέ από τον Θεό και θα σε ανταμείψει επάξια για το έλεός σου». Έχεις ήδη πολλά έξοδα, απλά πίστεψε ότι ο Κύριος θα σου στείλει ένα επιπλέον κομμάτι για την έξτρα μπουκιά.

 

σκέφτηκε ο Τέρεντι.

 

«Εντάξει», είπε, «ευλόγησέ με, πατέρα, για μια καλή πράξη, κι εσύ, παιδιά, ακολουθήστε με».

 

Πέρασαν είκοσι πέντε χρόνια.

 

Pylayevo. Καθαρή καλοκαιρινή μέρα. Όλοι οι χωρικοί με τα γιορτινά ξεχύθηκαν από τα περίχωρα για να συναντήσουν τον νεοδιορισμένο Σεβασμιώτατο Παύλο στην τοπική επισκοπή, τον ίδιο τον Πετιούσκα τον οποίο είχε καταφύγει ο Τερέντυ Ζνάτσκοφ πριν από είκοσι πέντε χρόνια.

 

Μεταξύ αυτών που συναντήθηκαν ήταν και ο Τέρεντυ, ένας σεβάσμιος γέρος. Στεκόταν χωριστά από τους άλλους, μαζί με τον νεαρό κύριο και τη δεσποινίδα. Αυτός ο κύριος ήταν ένας τοπικός γιατρός, ο αδελφός του Σεβασμιωτάτου Παύλου, του πρώην Fedya. Και η νεαρή κυρία, μια ντόπια δασκάλα, ήταν η αδερφή τους, η γριά Μάσα.

 

Όλα συνήλθαν σταδιακά, φυσικά. Ο Τέρεντι, που πήρε τα ορφανά μέσα, δέθηκε μαζί τους με τον τρόπο που μόνο ένας άνθρωπος που δεν είχε ποτέ μπορεί να δεθεί με τα παιδιά. Η σύζυγος του Terenty τους περιέβαλε με μητρική φροντίδα και στοργή, προσπαθώντας να απαλύνει το ορφανό μερίδιο τους.

 

Όταν ο Petyushka αποφοίτησε από το σχολείο του χωριού, ο Terenty ήθελε να τον μυήσει στην εμπορική επιχείρηση και, με τον καιρό, να τον κάνει βοηθό στην επιχείρησή του. Αλλά ο πατέρας Αντρέι επέμεινε να σταλεί το αγόρι σε θρησκευτικό σχολείο και δύο χρόνια αργότερα ο Mashutka τοποθετήθηκε σε ένα επισκοπικό σχολείο.

 

Οι εξαιρετικές επιτυχίες του Πετιούσκα έκαναν σύντομα τον κόσμο να μιλήσει για αυτόν. Ο πατέρας Αντρέι δεν έζησε για να το δει αυτό: ο ευγενικός γέρος πέθανε ένα χρόνο αφότου το αγόρι μπήκε στο σχολείο. Αλλά ο Τέρεντι και η γυναίκα του ήταν γεμάτοι χαρά που ο μαθητής τους κάποια στιγμή θα έβγαινε στον κόσμο.

 

Επηρεασμένος από τις επιτυχίες του μεγαλύτερου αγοριού, ο Terenty αποφάσισε να στείλει τον ενήλικο Fedya στην πόλη, όχι σε θεολογική σχολή, αλλά σε ένα γυμνάσιο, όπου το αγόρι φιλοδοξούσε περισσότερο.

 

Τα χρόνια πέρασαν και μαζί τους άλλαξε και η ζωή των Πυλαυβιτών. Πολλοί γέροι που συνόδευαν την Anfisa στον τάφο πέθαναν, η γυναίκα του Terenty πέθανε και μόνο αυτός έμεινε, σαν να ήθελε να δει τους καρπούς της καλής του πράξης. Και είναι ώριμα, αυτά τα φρούτα.

 

Μετά το σεμινάριο, ο Πετιούσκα στάλθηκε με κρατικά έξοδα στη Θεολογική Ακαδημία, όπου έγινε μοναχός. Τώρα είναι επίσκοπος και πρόκειται να ηγηθεί της μητρόπολης της πατρίδας του.

 

Μετά την αποφοίτησή της από το κολέγιο, η Mashutka αποφάσισε να γίνει δασκάλα στο χωριό της και παρέμεινε εκεί. Ο Fedya αποφοίτησε από την ιατρική σχολή του πανεπιστημίου και αφιερώθηκε επίσης στην πατρίδα του, διορίστηκε γιατρός zemstvo στο Pylayevo και στα γύρω χωριά.

 

Τα ορφανά, ταΐστηκαν από το χωριό, επέστρεψαν στα πατρικά τους μέρη για να υπηρετήσουν τους ανθρώπους. Αυτό το ένιωσαν όλοι οι παρευρισκόμενοι και ιδιαίτερα ο ίδιος ο Τέρεντι. Αξιοπρεπής, όλος καλυμμένος με γκρίζα μαλλιά, είτε κοίταξε περήφανα γύρω του, είτε κοίταζε έντονα την απόσταση, όπου η κορδέλα του δρόμου χανόταν στις στροφές.

 

Έρχεται!

 

Το πλήθος έγινε ήσυχο. Ο Τερέντι Βασίλιεβιτς έγινε αξιοπρεπής και χλόμιασε. Μόλις η άμαξα σταμάτησε στα περίχωρα, εκείνος, βγάζοντας το καπάκι του, πλησίασε με καταστολή υπό την ευλογία του επισκόπου.

 

Ευλόγησε και μετά έσκυψε ξαφνικά και φίλησε το χέρι του σαστισμένου γέρου.

 

Όταν οι Πυλαυβίτες άρχισαν να πλησιάζουν την ευλογία του επισκόπου, παρατήρησαν δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης στα μάτια του.