Οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί. Αληθινές ιστορίες Ζόμπερν Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς 36

Βλέπε άγιο ανόητο

Οι δρόμοι της Vologda είναι γεμάτοι από κόσμο. Όλοι προσπαθούν να στριμωχτούν στο φέρετρο του Νικολάι Ματβέγιεβιτς Ρίνιν, του ιερού ανόητου, στη διορατικότητα του οποίου πολλοί πίστεψαν. Μέσα στο πλήθος ακούγονται οι κραυγές των δαιμονισμένων, που κυλιούνται στο έδαφος με αφρό στο στόμα, ακούγονται λυγμοί και κραυγές.

 

Περπατούσαν αργά, ο κόσμος σταμάτησε το φέρετρο. Όταν πλησιάσαμε στο νεκροταφείο, η κλήση για εσπερινό είχε ήδη κληθεί από το καμπαναριό του καθεδρικού ναού. Τότε θυμήθηκα τα λόγια του αδερφού του ιερού ανόητου Ιβάν, ο οποίος δεν εκπλήρωσε την εντολή του νεκρού να τον θάψει στο Μοναστήρι Prilutsky:

 

«Ίσως δεν θα μπορέσουμε να σε πάμε στο μοναστήρι για τον Εσπερινό».

 

Ο Νικολάι Ματβέβιτς, άνθρωπος του Θεού, καταγόταν από εμπορική οικογένεια, βαφτίστηκε στην εκκλησία Vlasievskaya στην πόλη Vologda, στην ενορία της οποίας βρισκόταν το διώροφο σπίτι του πατέρα του.

 

Ως νέος αποφάσισε να ζήσει για τον Θεό.

 

«Πήγαινε, πούλησε την περιουσία σου και δώσε την στους φτωχούς», αυτά τα λόγια του Σωτήρα βυθίστηκαν στην καρδιά του Ρίνιν. Συνειδητοποίησε ότι ο πλούτος γι' αυτόν ήταν ένας βαρύς ζυγός: αν παρέμενε ο ίδιος άνθρωπος, θα άνοιγε μπροστά του ένας επικίνδυνος δρόμος, γεμάτος πειρασμούς και πειρασμούς. Μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς και έγινε ο ίδιος ζητιάνος.

 

Ο κόσμος τον θεωρούσε τρελό. Πράγματι, από κοσμική άποψη, η πράξη του ήταν περίεργη, ανώμαλη, τρελή. Ο Νικολάι Ματβέγιεβιτς ενδιαφέρθηκε για αυτό που «χρειαζόταν μόνο». Παραδόθηκε στην προσευχή. Το πρωί μπορούσε να τον δει συνεχώς σε θείες λειτουργίες στις εκκλησίες της πόλης. Το βράδυ, όταν όλοι κοιμόντουσαν, αφοσιωνόταν στη συζήτηση με τον Θεό στη σιωπή, στη μοναξιά, όπου κανείς δεν τον έβλεπε.

 

Ένας έμπορος θεωρούσε τον Ιβάν Ματβέγιεβιτς τρελό και μάλιστα γέλασε μαζί του. Κάποτε έπρεπε να περάσουν τη νύχτα μαζί όταν επισκέπτονταν μια γειτονική πόλη. Ο έμπορος είχε πονόδοντο το βράδυ, τόσο που δεν μπορούσε να κοιμηθεί ούτε λεπτό. Και ανεξάρτητα από το πώς κοιτάζει το κρεβάτι του Rynin, είναι ακόμα άδειο.

 

«Πού πήγε;» - σκέφτηκε ο ασθενής.

 

Προς το πρωί παρατήρησε τον Νικολάι Ματβέγιεβιτς να στέκεται μπροστά στις εικόνες και να προσεύχεται θερμά.

 

«Έτσι προσευχόταν όλη τη νύχτα», κατέληξε ο ασθενής, αλλάζοντας την προηγούμενη γνώμη του για τον Rynin και ο πονόδοντος του σταμάτησε.

 

Όταν ο Νικολάι Ματβέγιεβιτς μπήκε στο σπίτι των γονιών του, πολλοί είδαν ότι το καλοκαίρι θα καθόταν δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο και, γυρίζοντας το πρόσωπό του στον ναό, θα τραγουδούσε εκκλησιαστικούς ύμνους, ξεχνώντας τα πάντα γύρω του.

 

Το αγαπημένο του μέρος για προσευχή και μοναξιά ήταν το μοναστήρι Prilutsky, όπου συχνά πήγαινε και στεκόταν για πολλή ώρα στο προσκυνητάρι των μοναχών Δημητρίου και Ιγνατίου, στη βεράντα της εκκλησίας, στη σκιά των δέντρων. Η αγάπη για το μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου πέρασε από θείο σε ανιψιά, η οποία και αυτή, αφήνοντας τις χαρές του κόσμου, έζησε τη ζωή της σαν πουλί του ουρανού.

 

Ο Νικολάι Ματβέβιτς περιπλανήθηκε, έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα στη Βόλογκντα, στον Κάντνικοφ, στον Τότμα, όπου υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που τον σέβονταν. Περπάτησε με ένα μεγάλο ραβδί στο χέρι, χειμώνα καλοκαίρι χωρίς καπέλο, με μπλε πάνινη ρόμπα. Από κάτω φορούσε ένα μακρύ λευκό πουκάμισο και στα πόδια του υπήρχαν δερμάτινα στηρίγματα.

 

Και ο δούλος του Θεού κατέληξε σε ψυχιατρείο. Αυτό βέβαια δεν μείωσε τον σεβασμό προς αυτόν, το αντίθετο μάλιστα. Και πολλοί άνθρωποι πήγαν εκεί σε αυτόν για συμβουλές.

 

Αυτό διηγείται ο διάσημος κάτοικος της Vologda, ο αρχιμανδρίτης Pimen της Μονής Nikolo-Ugreshsky. Αποφασίζοντας να δεχτεί τον μοναχισμό, πήγε να προσευχηθεί στα ιερά του Κιέβου και να ζητήσει από τους ασκητές Pechersk ευλογίες για τον μοναχισμό:

 

«Ο Ρίνιν ήταν από την τάξη των εμπόρων της Βόλογκντα, πάνω από σαράντα ετών, ψηλός, αδύνατος, με μακριά ατημέλητα μαλλιά και μαύρη γενειάδα, μιλούσε απότομα, γρήγορα, με ένα πυκνό, βραχνό μπάσο. Περπατούσε στο δωμάτιο και είχε μια χαρούμενη διάθεση. Μας συνάντησε με ένα ραβδί στο χέρι, χτυπώντας το στο πάτωμα και επανέλαβε: «Ο Νικόλα δεν πάει πουθενά, ο Νίκολα δεν πάει πουθενά». Στη συνέχεια, ο πατέρας Pimen θυμήθηκε ότι πράγματι ολόκληρη η ζωή του πέρασε υπό την ειδική προστασία του Αγίου Νικολάου: γεννήθηκε στην ενορία του Αγίου Νικολάου στην πλατεία, μεγάλωσε με τον Άγιο Νικόλαο στο Glinki και εισήλθε στον Άγιο Νικόλαο στην Ugresha. . Και έμεινε στο ίδιο μέρος μέχρι τον θάνατό του. Ένα άλλο ενδιαφέρον περιστατικό από τη ζωή του πατέρα Pimen: Ήμασταν ακόμα παιδιά - οι αδερφές μου και εγώ», είπε ο πατέρας Αρχιμανδρίτης, «Ξαφνικά ο Νικολάι Ματβέβιτς Ρίνιν έτρεξε στο δωμάτιο και δυνατά, με κάποια ξέφρενη φωνή, άρχισε να φωνάζει: «Ετοιμαστείτε για το άμφια, για τις ρόμπες, στα καπέλα, στα καπέλα». Και λοιπόν; Παρά τον σκληρό χαρακτήρα του πατέρα τους, δύο κόρες, με τη συγκατάθεση του γονέα τους, πήγαν στο μοναστήρι Goritsky Trinity και ο Peter Dmitrievich, νιώθοντας την επιθυμία για μοναχισμό, έλαβε την ευλογία του πατέρα του και στη συνέχεια έγινε διάσημος αρχιμανδρίτης, τον οποίο ο επίσκοπος Λεωνίδ Ο Γιαροσλάβλ αποκάλεσε «ένα ψήγμα χρυσού».

 

Ο Ρίνιν θεωρήθηκε διορατικός. Ο Νικολάι Ματβέβιτς πήγαινε συχνά να δει τη γυναίκα ενός εμπόρου. Μια μέρα καθόταν στο δωμάτιό της και μιλούσε στον αδερφό της, τον ιδιοκτήτη της γης. Κοιτάζοντας τυχαία έξω από το παράθυρο, είδε τον Ρίνιν στη γωνία του δρόμου.

 

«Έρχεται ο Νικολάι Ματβέγιεβιτς», είπε στον αδερφό της.

 

- Αυτος είναι μπιέλα; «Απλώς περιπλανιέται και εξαπατά τον κόσμο», σημείωσε ο γαιοκτήμονας.

 

«Νικολάι Ματβέγιεβιτς, έλα σε μας», του φώναξε από το παράθυρο.

 

«Εντάξει, μάνα, θα μπω μέσα», απάντησε από το δρόμο.

 

Σύντομα ο Ρίνιν μπήκε στο δωμάτιο του πεζού και, προς έκπληξη της οικοδέσποινας, δεν προχώρησε περισσότερο από το δωμάτιο του πεζού, κάτι που δεν του είχε ξανασυμβεί.

 

«Nikolai Matveyevich, έλα στο δωμάτιο», τον προσκάλεσε ευγενικά η οικοδέσποινα.

 

Και εκείνος απάντησε:

 

«Αξίζει, μάνα, να μπω στο δωμάτιο, ο μανιβέλα και ο απατεώνας που τριγυρνάει και ξεγελάει τον κόσμο;»

 

Σε αυτά τα λόγια, οι τρίχες στο κεφάλι του αδελφού του σηκώθηκαν.

 

Η γυναίκα του ίδιου εμπόρου λέει ότι μια μέρα ο Νικολάι Ματβέβιτς βρήκε μαζί της τον ξάδερφό της, γαιοκτήμονα. Ο Ρίνιν είχε στα χέρια του ένα κερί τριών καπίκων.

 

«Πάρε το κερί, πάρε το», είπε, δίνοντάς το στην αδερφή του.

 

- Τι χρειάζομαι ένα κερί, Νικολάι Ματβέεβιτς; - η γυναίκα αντιτάχθηκε.

 

«Πάρε το, πάρε το, θα σου φανεί χρήσιμο», επέμεινε.

 

Επιστρέφοντας σπίτι, η αδερφή μου ανακάλυψε ότι η κόρη της είχε πεθάνει και το κερί ήταν πραγματικά χρήσιμο για την κηδεία.

 

Χολέρα ξέσπασε στη Βόλογκντα. Άνθρωποι πέθαιναν. Μια Κυριακή, ο Νικολάι Ματβέβιτς μπήκε στο ναό του Ζωσίμα και του Σαββάτι, όπου προσευχόταν η οικογένεια του κυβερνήτη, και στάθηκε δίπλα στον κυβερνήτη. Ο άγιος ανόητος ήταν εντελώς καλυμμένος με ρετσίνι. Ο κυβερνήτης απομακρύνθηκε από κοντά του.

 

«Φοβάμαι ότι μπορεί να μολυνθώ», είπε ο Ρίνιν.

 

Σύντομα η αδερφή του κυβερνήτη πέθανε από χολέρα, αλλά ο ίδιος ο κυβερνήτης παρέμεινε αλώβητος. Ο Ρίνιν προείπε εκ των προτέρων την εμφάνιση της χολέρας στην πόλη. Μια αστική γυναίκα είπε ότι όταν ήρθε στο σπίτι τους, άρχισε να απαιτεί επίμονα από τη μητέρα της να ντύνει όλες τις γωνίες με πίσσα.

 

«Αγοράστε λίγη πίσσα», είπε, «αλείψτε την εδώ κι εδώ», έδειξε με ένα ραβδί σε όλες τις γωνίες του δωματίου.

 

- Μα γιατί είναι αυτό, Νικολάι Ματβέβιτς; - η μητέρα ήταν μπερδεμένη.

 

«Πρέπει», επανέλαβε, «να αγοράσουμε λίγη πίσσα και να την αλείψουμε».

 

Η μητέρα, που τίμησε τον Rynin, εκτέλεσε την παραγγελία του και τοποθέτησε ένα μπουκάλι πίσσα σε κάθε γωνία. Μια εβδομάδα αργότερα, η χολέρα μαινόταν ήδη στην πόλη, πολλοί πέθαιναν, αλλά αυτός ο τρομερός επισκέπτης παρέκαμψε αυτό το σπίτι.

 

«Προέβλεψε τη γέννησή μου στη μητέρα μου», μας είπε μια ευσεβής ηλικιωμένη γυναίκα. — Οι γονείς μου ζούσαν στο Κάντνικοφ και ασχολούνταν με το εμπόριο. Είχαν τρία κορίτσια πριν από μένα. Η μητέρα ήθελε απεγνωσμένα να αποκτήσει έναν γιο. Έγκυος, περπάτησε κατά μήκος της οδού Vologda, ο Nikolai Matveevich τη συνάντησε.

 

- Γεια σου, κούκλα, λένε ότι σε κάποια πόλη η γυναίκα ενός εμπόρου γέννησε ένα κορίτσι.

 

«Είσαι εσύ, Νικολάι Ματβέβιτς, που μου προβλέπεις ξανά ένα κορίτσι», είπε η μητέρα στεναχωρημένη.

 

Γεννήθηκα. Είπαν ότι ο Rynin ήταν στο σπίτι μας την ημέρα της βάπτισής μου και μετά από αυτό κάλεσε τη μητέρα μου νονό.

 

Στο Kadnikov, ο Nikolai Matveevich έγινε δεκτός με αγάπη από πολλούς κατοίκους της πόλης και εκτιμούσε πολύ τις επισκέψεις του. Ήταν ευτυχείς να κάνουν οτιδήποτε για τον άνθρωπο του Θεού.

 

Μια μέρα έκανε μπάνιο. Η μητέρα σκέφτηκε από μέσα της: Πρέπει να δώσω εσώρουχα στον Νικολάι Ματβέγιεβιτς, αλλά πώς να τα προσφέρω; Το σκέφτηκα. Ο επισκέπτης πλύθηκε, έφυγε τρέχοντας από το λουτρό γυμνός, καλύπτοντας μόνο την οσφύ του με ένα παλιό πουκάμισο.

 

- Κούμα, δώσε μου εσώρουχα.

 

Αναγνώρισε τις σκέψεις του ιδιοκτήτη.

 

«Το πατρικό μας σπίτι», είπε ένας κάτοικος της πόλης, «βρισκόταν στο Nikola's στο Γκλίνκι. Μια νύχτα ο Ρίνιν χτυπά το παράθυρο. «Θα έπρεπε να πάρεις φωτιά», φωνάζει με τη βραχνή φωνή του. Κοιτάξαμε - δεν υπήρχε τίποτα. Ηρεμώ. Τότε δεν υπήρχε τηλέγραφος. Τότε αποδείχθηκε ότι εκείνη την ώρα που χτυπούσε ο Ρίνιν, κάηκε ο μύλος μας στο Αρχάγγελσκ.

 

«Ο Ρίνιν είχε το χάρισμα της διορατικότητας», είπε μια έξυπνη γυναίκα. «Έδωσε στη γηραιά φίλη μου μερικά κομμάτια ζάχαρη. Τα φύλαγε προσεκτικά στη ζαχαρόπαστα, όπου φύλαγε τα χρήματά της. Τα χρήματα δεν μεταφέρονταν και έτσι τα προμήθευε συχνά στους συγγενείς της. Ξαφνικά η ζάχαρη έλιωσε, το ίδιο και τα χρήματα.

 

Ο Νικολάι Ματβέβιτς είπε σε έναν μαθητή λυκείου, δείχνοντας τον ουρανό:

 

-Θα ανέβεις ψηλά.

 

Αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο, υπηρέτησε καλά και πέτυχε μια αξιοσέβαστη θέση: πρόεδρος του δικαστικού τμήματος.

 

Ο Νικολάι Ματβέβιτς προέβλεψε τον θλιβερό θάνατο του αδελφού του Ιβάν πολλά χρόνια νωρίτερα. Τρέχει στο δωμάτιο και ρίχνει ένα σκοινί γύρω από το λαιμό του αδελφού του. Ο Ιβάν Ματβέβιτς αυτοκτόνησε κρεμώντας τον εαυτό του στη σοφίτα του σπιτιού του. Ο Ρίνιν προμήνυε μια θλιβερή μοίρα για τον ανιψιό του, Νικολάι Ιβάνοβιτς.

 

- Καλύτερα να τον σκοτώσεις! - φώναξε στη θέα του νεογέννητου γιου του Ιβάν Ματβέγιεβιτς.

 

Όλοι έμειναν έκπληκτοι με το εξαιρετικό κόλπο του ιερού ανόητου. Ο Νικολάι Ιβάνοβιτς μεγάλωσε, παντρεύτηκε την κόρη ενός πλούσιου άνδρα, πήρε μια σημαντική προίκα, αλλά χήρεψε νωρίς, άρχισε να πίνει πούλησε το σπίτι του και πέθανε, αφήνοντας τη μητέρα του να διασύρει μια θλιβερή ύπαρξη και να θρηνήσει τη σκληρή της τύχη.

 

Ο Ρίνιν ήταν πολύ γνωστός στον τοπικό άρχοντα. Μια μέρα εμφανίζεται στον Σεβασμιώτατο Ονησιφόρο και λέει:

 

«Έχεις δεκαοκτώ ράσα στην ντουλάπα σου, δώσε μου ένα».

 

- Τι χρειάζεσαι; - ρώτησε ο επίσκοπος.

 

- Δώσε το, δώσε το.

 

Ο Κύριος έδωσε διαταγές. Έχοντας λάβει το ράσο, ο Ρίνιν βγήκε έξω και στην αυλή του σπιτιού του επισκόπου συνάντησε έναν κακοντυμένο άνδρα που επρόκειτο να υποβάλει αίτηση στον επίσκοπο για μια θέση. Του έδωσα το ράσο.

 

Ο Ρίνιν κουβαλούσε πολλά διαφορετικά πράγματα μαζί του. Θα δώσει συκώτια σε ένα άτομο που συναντά - σε θλίψη, σε άλλο - κάρβουνο - ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου θα συμβεί σύντομα, σε κάποιον - αυτό σημαίνει μια ευτυχισμένη ζωή. Επισκεφτήκαμε επίσης τον Nikolai Matveevich με δώρα. Αυτό είναι για παιδιά.

 

Παρά την αυστηρή εμφάνιση του ιερού ανόητου, τα παιδιά έτρεχαν πάντα γύρω του. Τους χάιδευε με μεγάλη τρυφερότητα και τα παιδιά ένιωσαν την ειλικρινή καλοσύνη της καρδιάς του. Οι μαθητές ήταν προσεκτικοί στις πράξεις ενός ευγενικού ανθρώπου, βλέποντας σε αυτές είτε χαρούμενους είτε δυσάρεστους οιωνούς για αυτούς: αν χτυπούσε ελαφρά έναν μαθητή στον ώμο, θα τον μαστίγωσαν.

 

Φυσικά, τα κακομαθημένα παιδιά προσέβαλαν τον Νικολάι Ματβέβιτς.

 

«Το καλοκαίρι», λέει η κόρη του εμπόρου, «ένας τυφλός καθόταν στη γκαλερί του ξενοδοχείου και εκλιπαρούσε για ελεημοσύνη. Ο Ρίνιν περνάει δίπλα του. Τα αγόρια του δρόμου, βλέποντας τον άγιο ανόητο, άρχισαν να του ρίχνουν άμμο από το δρόμο, η σκόνη μπήκε στα μάτια του τυφλού και του προκάλεσε πόνο. Άρχισε να τρίβει τα μάτια του και ο Ρίνιν του είπε: «Τρία, τρία» και ο τυφλός είδε την όρασή του.

 

Στην αρχή, ο τάφος του Νικολάι Ματβέγιεβιτς διέφερε από τους άλλους μόνο στο ότι είχε ανασκαφεί πολύ από τους θαυμαστές του ιερού ανόητου. Ακόμα και ο σταυρός πάνω του φαινόταν λοξός. Στη συνέχεια, μια χήρα έμπορος έχτισε μια στέγη πάνω της σε ξύλινους στύλους και ψηλά κιγκλιδώματα. Και ένας άλλος θαυμαστής του νεκρού έχτισε ένα σανιδόξυλο παρεκκλήσι, καλυμμένο με σίδηρο, με μικρό τρούλο από λευκό σίδερο και σιδερένιο σταυρό. Το παρεκκλήσι έχει τέσσερα παράθυρα και μπαίνει από τα δυτικά. Ο τάφος είναι καλυμμένος με μπροκάρ και πάνω του υπάρχει ένας ξύλινος σταυρός.

 

Χρόνια αργότερα, κάποιος έβαψε το παρεκκλήσι με μπλε λαδομπογιά και στην ανατολική πλευρά έχτισαν ένα ξύλινο τέμπλο με τρεις εικόνες με επιχρυσωμένα σκαλίσματα: στη μέση - την Ανάσταση του Χριστού, στα δεξιά - την Κοίμηση της Θεοτόκου, προς τα αριστερά - Άγιος Νικόλαος. Στον τοίχο κρέμεται ένα πορτρέτο του Νικολάι Ματβέγιεβιτς: μια λεπτή, μυτερή μύτη, ασκητικό πρόσωπο με σκοτεινά, στοχαστικά μάτια.