Οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί. Αληθινές ιστορίες Ζόμπερν Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς 38

Αυτός είναι αυτός

Στα περίχωρα της Μόσχας, ανάμεσα σε στρατώνες και ατελείωτους ψηλούς φράχτες, στεκόταν ένα μικρό γκρίζο σπίτι με ξεχαρβαλωμένα παντζούρια και άβαφη στέγη.

 

Σε αυτό το σπίτι ζούσε ένας ηλικιωμένος άνδρας που υπέφερε από μεγάλη φτώχεια.

 

Εργατικός από μικρός, ζούσε πάντα με τον δικό του κόπο, χωρίς να του έλειπε ποτέ τίποτα. Δεν είχε οικογένεια και δεν έσωσε τίποτα για μια βροχερή μέρα, βασιζόμενος στις δικές του δυνάμεις.

 

Ήρθε όμως η μαύρη μέρα. Η φτώχεια ήρθε απροσδόκητα.

 

Είναι γνωστό από καιρό ότι ένας ικανοποιημένος άνθρωπος ξεχνά τον Θεό, και έτσι έγινε και μαζί του. Ο Κύριος απομακρύνθηκε από αυτόν. Ένας άντρας αρρώστησε όταν δεν είχε τίποτα.

 

Μετακόμισε από το κέντρο της πόλης στα απομακρυσμένα περίχωρα. Και εδώ, ίσως, θα είχε πεθάνει από την πείνα, αν δεν υπήρχε ένας παλιός φίλος που μερικές φορές τον βοηθούσε.

 

Το να χάσει ξαφνικά την υγεία του, που του έδωσε τα πάντα, και να περάσει από μια άνετη ζωή στη φτώχεια, ήταν τρομερό.

 

«Αν είναι δύσκολο», είπε, «να μην έχεις ποτέ τίποτα, τότε το να έχεις και να χάσεις τα πάντα ταυτόχρονα είναι πολλές φορές πιο δύσκολο».

 

Θυμήθηκε όλη του τη ζωή, τις καλές πλευρές της και μια αφόρητη μελαγχολία τον έπιασε. Πώς ήθελε να επιστρέψει το παρελθόν, να επιστρέψει τις μέρες μιας ανέμελης ζωής.

 

Όμως η αρρώστια τον έκοψε σε μια καρέκλα. Μετά βίας μπορούσε να κάνει δέκα βήματα.

 

Τα βάσανα παραμόρφωσαν το πρόσωπό του. Έγινε γκρίζος και στέγνωσε. Πέρασε λοιπόν ένας μήνας, μετά άλλος, αλλά η ταλαιπωρία δεν μειώθηκε.

 

Πικρή, σκληρή μοναχική ζωή, ειδικά για έναν άρρωστο.

 

Μερικές φορές ερχόταν κοντά του ο παλιός του φίλος και του έφερνε χρήματα και προμήθειες. Θα κάτσει μαζί του, θα μιλήσει, θα τον παρηγορήσει, αλλά δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο.

 

- Αλήθεια δεν υπάρχει τέλος σε αυτό; - ο ασθενής μίλησε με δάκρυα.

 

Όμως δεν υπήρχε τέλος. Υπέφερε ακόμα, και οι κραυγές γέμιζαν ακόμα την αφιλόξενη κατοικία του.

 

Πέρασε ένας μήνας, μετά άλλος, ένας τρίτος, ένας χρόνος. Ο ασθενής μετά βίας έβγαζε μια άθλια ύπαρξη.

 

Ήταν ένα ζεστό πρωινό του Μάη. Όλοι τριγύρω τραγουδούσαν, χάρηκαν και διασκέδαζαν. Ο ασθενής καθόταν δίπλα στο παράθυρο, με βαριές σκέψεις να τριγυρνούσαν στο κεφάλι του. Θυμήθηκε με πόση χαρά είχε προηγουμένως χαιρετήσει το ξύπνημα της φύσης, και τώρα... και δάκρυα κύλησαν στα μάτια του.

 

Τα όνειρα και οι αναμνήσεις του τον πήγαν πολύ μακριά και ήθελε να ζήσει περισσότερο από ποτέ. Ήθελα να ζωντανέψω με τη φύση. Έκλαψε:

 

- Κύριε, ελέησόν με! Μη μου στερήσεις, τον αμαρτωλό, το έλεός Σου! - αναφώνησε δακρυσμένος.

 

Σε όλη του τη ζωή σκεφτόταν και θυμόταν τόσο λίγα για τον Θεό, που όταν αυτό το καυτό επιφώνημα έσκασε από την ψυχή του, φρίκησε από την προηγούμενη ζωή του, τρόμαξε, ήθελε να προσεύχεται και να προσεύχεται ατέλειωτα.

 

Κοίταξε έξω από το παράθυρο: στο βάθος διέκρινε τον χρυσό τρούλο της εκκλησίας. Ο ασθενής ήταν χαρούμενος. Με δάκρυα ειλικρινούς μετάνοιας άρχισε να σταυρώνεται και να διαβάζει ψιθυριστά προσευχές. Ένιωσε ξαφνικά ανάλαφρος και ευχάριστος στην ψυχή του μετά από αυτή την προσευχή, και ακόμη και ένα ελαφρύ χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του.

 

Πέρασαν πέντε λεπτά.

 

Καθόταν ακόμα δίπλα στο παράθυρο, κάνοντας κατά διαστήματα το σημείο του σταυρού. Ξαφνικά παρατήρησε ότι ένας νεαρός περιπλανώμενος τον πλησίαζε από την άλλη πλευρά του στενού.

 

Ο ασθενής έβαλε το χέρι του στην τσέπη, έβγαλε το τελευταίο χάλκινο νόμισμα που του είχε απομείνει και το έδωσε σε έναν περαστικό.

 

«Δεν χρειάζεται», είπε, απομακρύνοντας το χέρι του.

 

Ο ασθενής τον κοίταξε έκπληκτος.

 

Του άρεσε πολύ το πρόσωπο του ξένου.

 

- Μα τι χρειάζεσαι; - ρώτησε ο ασθενής.

 

«Ήρθα να σου πω: πίστεψε στον Θεό, προσευχήσου σε Αυτόν και θα σε σώσει».

 

- Πιστεύω! - αναφώνησε δακρυσμένος ο ασθενής. «Αλλά είμαι ανάξιος του ελέους Του για τις αμαρτίες μου».

 

Ο Ξένος έμεινε σιωπηλός για ένα λεπτό και είπε:

 

-Υποφέρεις πολύ. Ο Θεός σε λυπήθηκε. Πηγαίνετε στον άγιο του Θεού Παντελεήμονα και προσευχηθείτε, προσευχηθείτε θερμά.

 

Ο ασθενής άκουγε και δεν φαινόταν να καταλαβαίνει τι συνέβαινε γύρω του. Όταν συνήλθε, δεν ήταν κανείς στο παράθυρο.

 

Το επόμενο πρωί ήρθε κοντά του ο φίλος του.

 

- Τι σου συμβαίνει; ρώτησε. - Δεν μπορείς να σε αναγνωρίσουν.

 

Ο ασθενής του είπε τα πάντα και του ζήτησε να τον πάει στο παρεκκλήσι.

 

Μια ώρα αργότερα έφυγαν από το σπίτι. Ακουμπισμένος στο χέρι του φίλου του, ο ασθενής μετά βίας μπορούσε να κουνήσει τα πόδια του. Δεν είχε πάει ποτέ σε κανένα παρεκκλήσι και έπρεπε να ρωτήσει τους περαστικούς. Όλοι πρόθυμα του έδειξαν τον δρόμο.

 

Περπάτησαν για πολλή ώρα, και μόνο ο Θεός είδε πόσα βάσανα υπέμεινε ο ασθενής. Κάθε βήμα αντηχούσε από τρομερό πόνο σε όλο του το σώμα, αλλά εξακολουθούσε να περπατάει, σταυρωμένος στους κροτάφους που συνάντησε στη διαδρομή.

 

Τελικά έφτασαν στο παρεκκλήσι. Πριν μπει, ο ασθενής σταυρώθηκε και με μεγάλη συγκίνηση μπήκε. Υπήρχαν δάκρυα στα μάτια του.

 

Αλλά μόλις πλησίασε το εικονίδιο, ξαφνικά χλόμιασε και ψιθύρισε:

 

- Αυτός είναι!

 

Τότε άρχισε να προσεύχεται θερμά.

 

Στην εικόνα είδε το πρόσωπο του περιπλανώμενου που είχε σταθεί στο παράθυρό του χθες.

 

Προσευχόταν για πολλή ώρα. Δεν ήθελε να φύγει από εδώ, δεν ήθελε να σηκωθεί από τα γόνατά του.

 

Τελικά σηκώθηκε όρθιος και, πιάνοντας τον φίλο του από το μπράτσο, βγήκε έξω.

 

Υπήρχε φως και χάρη στην ψυχή του η σταθερή πίστη του στο έλεος του Θεού και ο άγιος Του τον αναζωογόνησε.

 

Πέρασε μια εβδομάδα. Ο ιδιοκτήτης του μικρού γκρίζου σπιτιού έχει αλλάξει πολύ. Τώρα ο πρώην ασθενής φεύγει από το σπίτι χωρίς εξωτερική βοήθεια, απολαμβάνει την άνοιξη και ευχαριστεί ειλικρινά τον Παντοδύναμο, που τον ελέησε και τον θεράπευσε.