S. Devyatova .Ορθόδοξοι ασκητές του 20ού αιώνα 2

 

Πρεσβυτέρα Ναταλία († 1900)

Η μακαριστή Γερόντισσα Ναταλία ζούσε στη Μονή Σεραφείμ-Ντιβεέφσκι από το 1848.

Η αγάπη του απλού κόσμου για τη γριά μεγάλωνε χρόνο με το χρόνο. Η γερόντισσα Ναταλία διακρίθηκε από πολυετή μακροχρόνιες προσευχητικές αγρυπνίες, κατορθώματα, συνεχή ανάγνωση ιερών και πνευματικών-ηθικών βιβλίων, νηστεία και προσευχή.

Από τα απομνημονεύματα του ιερέα Βλ. Tenishchev, που δημοσιεύθηκε το 1904 στο περιοδικό «Russian Pilgrim»: «Η Ναταλία βασίστηκε στις συνομιλίες και τις οδηγίες της κυρίως σε επιλεγμένα κείμενα της Αγίας Γραφής, τα ρητά του Αγ. Πατέρες και παραδείγματα από τη ζωή των αγίων. Δεν ήταν τυχαίο που κοντά της, στις ανοιχτές συνεδριάσεις της, υπήρχαν πάντα: η Αγία Γραφή , η Φιλοκαλία, το Μηναίο και το Πατερικόν. Σε συνομιλίες με την μακαρία, παρατήρησε αμέσως την πολυδύναμη πνευματική της πολυμάθεια, την οξεία μνήμη, την καλή της ικανότητα να εξάγει ό,τι χρειαζόταν από αυτά που διάβαζε και την ικανότητά της να εφαρμόζει πρακτικά πληροφορίες και γνώσεις που αποκτήθηκαν σε διαφορετικούς χρόνους από την Αγία Γραφή και την πατερική γραμματεία.

Η εμφάνιση της ευλογημένης γυναίκας ήταν πάντα η ίδια. Το εξωτερικό της ρούχο ήταν πάντα ελαφρύ, αλλά εξαιρετικά άθλιο και σκονισμένο. Η θέση του σώματος είναι λυγισμένη. Το πρόσωπο είναι μισόκλειστο και πάντα με βλέμμα κάτω. Το φαγητό της ήταν εξαιρετικά πενιχρό και σε μικρές ποσότητες. Τις Τετάρτες και τις Παρασκευές δεν έτρωγε τίποτα απολύτως παρά μόνο το αντίδωρο και η ζεστασιά με πρόσφορα, που έφερναν καθημερινά οι αρχάριοι από την εκκλησία. Σύμφωνα με τους αρχάριους, άλλαζε τα εσώρουχά της μόνο μια φορά το χρόνο, πριν το Πάσχα ή τον Ευαγγελισμό. Η αυστηρή αποχή στην τροφή και η αυτοεξομάλυνση της σάρκας με διάφορες μορφές έκαναν τη γριά αμίμητη στο μοναστήρι».

Στις 26 Ιουνίου 1899, η πρεσβυτέρα Ναταλία έθεσε τα θεμέλια ενός νέου μοναστηριού, όχι μακριά από το χωριό Τέπλοβα, στην περιοχή Αρντάτοφσκι, στην επαρχία Νίζνι Νόβγκοροντ.

Από τα απομνημονεύματα της μοναχής Σεραφίμα (Μπουλγκάκοβα): «...Άκουσα πολλές φορές στο μοναστήρι που η ευλογημένη Νατάσα, πριν πεθάνει το 1900, μετέφερε την Αλήθεια στον ουρανό με έναν ήχο κουδουνίσματος...

Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε καμπαναριό στο μοναστήρι και οι καμπάνες ήταν τοποθετημένες στο τέλος του Κανάβκα σε μια ξύλινη εξέδρα. Το ερημητήριο της Ναταλία Ιβάνοβνα βρισκόταν δίπλα στο κτήριο του ψωμιού, και εκείνη τηλεφωνούσε πάντα στο γραφείο τα μεσάνυχτα. Και τότε απροσδόκητα άρχισε να κουδουνίζει κατά τη διάρκεια της λειτουργίας. Όλοι έτρεξαν έξω από την εκκλησία για να μάθουν τι είχε συμβεί. Βγήκε και η αείμνηστη μητέρα, ηγουμένη Μαρία. Όλοι κατευθύνθηκαν προς το καμπαναριό. Η Μητέρα Ηγουμένη στράφηκε στον Μακαριώτατο και ρώτησε γιατί φώναζε έτσι. Εκείνη απάντησε:

«Στέλνω την αλήθεια στον παράδεισο». Δεν υπάρχει πια αλήθεια στη γη!

«Λοιπόν, μην το ξανακάνεις αυτό», είπε η ηγουμένη.

«Δεν θα το ξανακάνω», απάντησε η Ευλογημένη και άπλωσε τα χέρια της. Πέθανε την ίδια χρονιά».

Η πρεσβυτέρα Ναταλία εκοιμήθη ειρηνικά εν Κυρίω στις 9 Φεβρουαρίου 1900.