S. Devyatova .Ορθόδοξοι ασκητές του 20ού αιώνα ΕΙΣΑΓΩΓΗ

 Το βιβλίο παρουσιάζει 70 βιογραφίες Ορθοδόξων ασκητών του εικοστού αιώνα, απομνημονεύματα συγχρόνων, διδασκαλίες, ιστορίες κατορθωμάτων και θαυμάτων, προσευχές.

Οι γριές των πρόσφατων χρόνων διέθεταν το χάρισμα του πνευματικού συλλογισμού και την ικανότητα να αναγνωρίζουν το θέλημα του Θεού στην προσευχή. Οι άνθρωποι στράφηκαν σε αυτές με τις πνευματικές τους ανάγκες και τις σωματικές τους παθήσεις, και έλαβαν ευλογίες για επερχόμενες σημαντικές αλλαγές στη ζωή. Με τις προσευχές των ασκητών οι πάσχοντες έβρισκαν ψυχική ηρεμία και λάμβαναν θεραπεία...

Όταν οι εκκλησίες και τα μοναστήρια έκλεισαν παντού, πολλοί κληρικοί και μοναχοί πυροβολήθηκαν ή καταδικάστηκαν σε οδυνηρά βάσανα και πείνα στα στρατόπεδα και στην εξορία. Οι φορείς της αληθινής πίστης που έμειναν στον κόσμο σήκωσαν ταπεινά τον βαρύ σταυρό του γήρατος, ρισκάροντας κάθε λεπτό τη ζωή τους, παρέχοντας πνευματική υποστήριξη και ικετεύοντας για τους ανθρώπους. Καθοδηγούσαν τους ανθρώπους στον σωστό δρόμο με πνευματικές συμβουλές, προειδοποιούσαν για κινδύνους, θεράπευαν πνευματικές και σωματικές παθήσεις και καλούσαν σε μετάνοια και ταπείνωση.

Όταν, στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα, μόλις ξεκίνησε η εργασία σε δοκίμια για τους πρεσβύτερους και τους πρεσβύτερους του 20ού αιώνα, υπήρχε λίγη πνευματική λογοτεχνία, ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ο Κύριος έδωσε στη μακρόθυμη Ρωσία όχι δεκάδες, αλλά εκατοντάδες πνευματικούς λαμπτήρες. για να ενισχύσει τους πιστούς και να οδηγήσει τους χαμένους από το σκοτάδι στα χρόνια της έλλειψης πίστης.

Για τη διευκόλυνση των αναγνωστών, θέλαμε να συγκεντρώσουμε το υλικό σε ένα μέρος, ώστε όσο το δυνατόν περισσότεροι πιστοί να μπορούν να διαβάσουν σύντομα δοκίμια για τους γέροντες και τις γριές. (Δυστυχώς, πολλά βιβλία για τους ασκητές εμφανίστηκαν μόνο σε μικρές εκδόσεις σε επιμέρους επισκοπές.) Αληθινές μαρτυρίες για τη ζωή των σύγχρονων ασκητών, θαύματα θεραπείας, θα μπορούσαν να προκαλέσουν έντονο ενδιαφέρον σε εκείνους που τρόμαζαν από τις νουθεσίες των μεγαλύτερων τους, οι οποίοι αμφέβαλλαν για την αλήθεια των ιστοριών για αγίους που έζησαν πολλές φορές πριν από αιώνες. Γι' αυτό αναρτήσαμε στο Διαδίκτυο δοκίμια για γέροντες και γριές. (Το υλικό δημοσιεύτηκε επίσης σε αρκετούς χριστιανικούς ιστότοπους.)

Με την πρόνοια του Θεού, το 2006 δόθηκε η ευκαιρία να εκδοθεί το προετοιμασμένο υλικό σε μορφή δύο συλλογών σε έντυπη μορφή.

Το βιβλίο για τους ασκητές του 20ού αιώνα, όπως και η πρώτη συλλογή για τους πρεσβύτερους του εικοστού αιώνα, εμφανίστηκε χάρη στις προσπάθειες εκατοντάδων ανθρώπων: εκείνων που άφησαν μαρτυρίες για τις πνευματικές τους μητέρες, που συνέλεξαν μαρτυρίες πνευματικών παιδιών και συγχρόνων του ασκητές, συγγραφείς βιβλίων και άρθρων για τους γέροντες, ορθόδοξους πεζογράφους και δημοσιογράφους, καθώς και άτομα που συμμετείχαν στη δημοσίευση υλικού στο Διαδίκτυο, υπάλληλοι εκδοτικών οίκων και τυπογραφείων. Το ένα δέκατο της κυκλοφορίας δωρίστηκε σε εκκλησίες, μοναστήρια και βιβλιοθήκες ως πνευματική ελεημοσύνη για όλους αυτούς τους ανθρώπους. (Όταν τα βιβλία επανεκδοθούν, σχεδιάζεται να σταλεί μέρος της κυκλοφορίας σε χώρους κράτησης, σε φιλανθρωπικές οργανώσεις που βοηθούν τους κρατούμενους.)

Θα ήθελα να εκφράσω τη βαθιά μου ευγνωμοσύνη στην Tatyana Velk-Uglanova και την Olga Tulskaya για τη βοήθειά τους στο έργο. Ευχαριστώ ειλικρινά όλους όσους βοήθησαν στην απόκτηση της απαραίτητης βιβλιογραφίας για το έργο και που μας στήριξαν με προσευχή. Δόξα τω Θεώ για όλα!

Εισαγωγή

Είστε το φως του κόσμου. Μια πόλη που στέκεται στην κορυφή ενός βουνού δεν μπορεί να κρυφτεί. Και έχοντας ανάψει ένα κερί, δεν το βάζουν κάτω από ένα μπουκάλι, αλλά σε ένα λυχνοστάτη, και δίνει φως σε όλους στο σπίτι. Αφήστε λοιπόν το φως σας να λάμψει μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τις καλές σας πράξεις και να δοξάσουν τον Πατέρα σας στους ουρανούς. ( Ματθαίος 5:14–16 )

Ο Ιεροδιάκονος Νικολάι στο άρθρο «The Teaching of Archimandrite Sophrony (Sakharov) on Eldership...» γράφει ότι, σύμφωνα με τη διδασκαλία των Ελλήνων πατέρων, «ο πρεσβύτερος παίζει το ρόλο του μεσολαβητή μεταξύ του αρχάριου και του Θεού... Αυτό, ο γέροντας πρέπει οπωσδήποτε να διαθέτει, μαζί με πολλές άλλες απαραίτητες αρετές, και το χάρισμα του πνευματικού συλλογισμού, δηλαδή την ικανότητα να αναγνωρίζει το θέλημα του Θεού στην προσευχή, που επιτρέπει στις απαντήσεις του να είναι αποκλειστικά πνευματικές, «προφητικό» χαρακτήρα. Ως μεσολαβητής στην επικοινωνία του θείου θελήματος, ο πρεσβύτερος θεωρείται ο συνεχιστής του έργου του ίδιου του Χριστού και συγκαταλέγεται μεταξύ των προφητών μαζί με τον Μωυσή (πρβλ. Εξ. 4:13 ).

Στη Ρωσία, η πνευματική καθοδήγηση έχει φτάσει στο επίπεδο της τρίτης ηλικίας με τον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ και οι μοναχοί του Ερημητηριου της Optina. Η αναβίωση του γεροντισμού στη ρωσική μοναστική παράδοση συνδέεται συνήθως με το όνομα του Αγ. Paisiy Velichkovsky (1722–1794).

Στην επιστολή του αγίου Αποστόλου Παύλου προς τους Γαλάτες λέγεται: «...Δεν υπάρχει ούτε αρσενικό ούτε θηλυκό· διότι όλοι είστε ένα εν Χριστώ Ιησού» ( Γαλ.3:28 ). Οι ηλικιωμένες γυναίκες των πρόσφατων χρόνων διέθεταν το χάρισμα του πνευματικού συλλογισμού, την ικανότητα να αναγνωρίζουν το θέλημα του Θεού σύμφωνα με την Πρόνοια του Θεού, ήταν προορισμένες να παίξουν το ρόλο του μεσολαβητή: ένας μεταξύ του Θεού και των αδελφών στα μοναστήρια άλλο μεταξύ του Θεού και εκείνων που υποφέρουν στον κόσμο. Οι οξυδερκείς γέροντες ονομάζονταν μητέρες, οι άνθρωποι στράφηκαν σε αυτούς με τις πνευματικές τους ανάγκες, αναζητούσαν παρηγοριά στη θλίψη, έλαβαν ευλογίες για επερχόμενες σημαντικές αλλαγές στη ζωή, οι πιστοί έσπευσαν σε αυτούς με τις σωματικές τους ασθένειες. Με τις προσευχές των ασκητών οι πάσχοντες έβρισκαν ψυχική ηρεμία και λάμβαναν θεραπεία...

Ο Ιεροδιάκονος Νικόλαος σημειώνει: «Σύμφωνα με τον Αγ. Σεραφείμ, οι απαντήσεις του γέροντα δεν βασίζονται στη λογική δραστηριότητα, όχι στη θεολογική του επίγνωση ή στην ικανότητά του για ψυχολογική ανάλυση, αλλά στο θέλημα του Θεού. Εξηγεί πώς ο γέροντας επιτυγχάνει τη γνώση του θελήματος του Θεού: «Θεωρώ ότι η πρώτη σκέψη που εμφανίζεται στην ψυχή μου (μετά την προσευχή) είναι ένδειξη του Θεού και μιλάω χωρίς να ξέρω τι υπάρχει στην ψυχή του συνομιλητή μου, αλλά μόνο πιστεύω ότι η θέληση μου το δείχνει αυτό προς όφελός του. Και υπάρχουν φορές που μου εκφράζεται κάποια περίσταση, και εγώ, μη πιστεύοντας στο θέλημα του Θεού, την υποτάσσω στο μυαλό μου, νομίζοντας ότι είναι δυνατόν, χωρίς να καταφύγω στον Θεό, να αποφασίσω με το νου μου. Σε τέτοιες περιπτώσεις πάντα γίνονται λάθη...»

Διαβάζοντας τη ζωή των μακαριστών, πολλές φορές συναντάμε στα απομνημονεύματα των πνευματικών τέκνων των ασκητών μια ένδειξη ότι οι μακάριοι πρεσβύτεροι, για να μάθουν το θέλημα του Θεού, πριν απαντήσουν στην ερώτηση των παθόντων, προσευχήθηκαν: μερικοί απηύθυνε διανοητικά την ερώτηση στους αγίους, άλλοι ρώτησαν, κοιτάζοντας την εικόνα της Μητέρας του Θεού ή του αγίου. Οι σύγχρονοι έμειναν έκπληκτοι με την παιδική τους πίστη, με την ικανότητα των μακαριστών γερόντων όχι μόνο να κάνουν ερωτήσεις κοιτάζοντας τις εικόνες, αλλά και να κατανοούν τις απαντήσεις. Ας δώσουμε μόνο μερικά παραδείγματα.

Η μακαριστή Άννα του Ντιβέγιεβο, στο κελί της οποίας υπήρχε η εικόνα του Αγίου  Σεραφείμ  σύμφωνα με τις ιστορίες της Μητέρας Μαργαρίτας, «πλησίαζε συχνά αυτή την εικόνα και ρωτούσε: «Πού;» «Στη συνέχεια, κουνώντας το κεφάλι της, είπε: «Α, κατάλαβα…» και περπάτησε υπάκουα προς το μέρος όπου οι άνθρωποι χρειάζονταν βοήθεια».

Σύμφωνα με τη μαρτυρία των πνευματικών της τέκνων, η μακαρία Πελαγία, προτού τα ευλογήσει για αυτό ή εκείνο το θέμα, προσευχήθηκε με προσευχή στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ . Στις ζωές άλλων μητέρων, υπάρχουν στοιχεία από συγχρόνους ότι η ίδια η Βασίλισσα του Ουρανού αποκάλυψε στους τυφλούς ευλογημένους γέροντες αυτό που δεν μπορούσαν να δουν. (Από τη Βασίλισσα του Ουρανού, η ηλικιωμένη γυναίκα έλαβε μια ευλογία για να βοηθήσει τους υποφέροντες.)

Με τις προσευχές των μακαριστών γερόντων ο Κύριος έκανε θαύματα. Σύμφωνα με τη μαρτυρία της πνευματικής κόρης της μακαρίας Αλίπιας, Βαλεντίνας Σ.Ε., «με τη χάρη του Θεού αυξήθηκε η τροφή της Γερόντισσας Αλιπίας». Σύμφωνα με τον R.B. Η Μάρθα, με τις προσευχές της Μητέρας Αλιπίας, οι μπότες και τα ρούχα της Μάρθας ήταν εντελώς καθαρά, αφού εκείνη, βοηθώντας την ευλογημένη ηλικιωμένη γυναίκα, «περπατούσε όλη μέρα μέσα στη λάσπη και κρατούσε μεγάλα βρεγμένα κλαδιά δέντρων στους ώμους της...»

Ενθυμούμενος την μακαρία Ευδοκία Τοκάρεφσκαγια, ο ηγούμενος Ρομάν (Ζάγκρεμπνεεφ) γράφει: «Τι είδους ανθρώπους έχει ο Κύριος στη γη! Είναι πραγματικά τολμηροί στις προσευχές τους! Η αποτελεσματικότητα των προσευχών αποκαλύπτει την εσωτερική ομορφιά αυτών των προσκυνητών. Αυτό μου είπε ο αδελφός Νικολάι, ο οποίος αργότερα έγινε ιεροδιάκονος του μοναστηριού Pskov-Pechersk: «Μια φορά έτρεξα στη μητέρα μου νωρίς το πρωί και, για να μην διαταράξω την ησυχία της, άνοιξα προσεκτικά την πόρτα. Κάθισε σε μια καρέκλα στη μέση του δωματίου της μπροστά στις εικόνες, κλαίγοντας και λέγοντας: «Κύριε, τι ανάπηρος είμαι, δεν μπορώ να ανάψω τη λάμπα για σένα, αλλά θέλω πολύ να καεί μπροστά Η εικόνα σου!» Εγώ, παγωμένος σαν νεκρός, συνέχισα να στέκομαι στο κατώφλι. Τι πιστεύετε λοιπόν; Η λάμπα άναψε μόνη της. Έκλαψα από χαρά και γύρισα σπίτι για να μην ντροπιάσω το βιβλίο προσευχής. Εγώ ο ίδιος σκέφτηκα με έκπληξη τι είδους τόλμη έχουν οι άνθρωποι ενώπιον του Θεού; Ποια είναι η δύναμη της προσευχής αυτής της μητέρας ; Κύριε, δόξα σε Σένα που έχεις τέτοιους κρυμμένους ανθρώπους στη γη, για χάρη των οποίων ζούμε εμείς, οι αμαρτωλοί, συχνά χωρίς φόβο και αντάλλαγμα!».

Από τα απομνημονεύματα της συνοδού του κελιού της μοναχής Νίλα: «...Το φθινόπωρο πήγα να δω τη μητέρα μου και είπε:

-Έχεις πάει στον κήπο;

- Ω, μητέρα, μου κλέβουν τα πάντα εκεί, δεν μπορώ να παρακολουθώ.

- Άρα είναι ο γείτονάς σου που ανεβαίνει. Τίποτα, ας προσευχηθούμε τώρα, θα ρωτήσουμε τον Άγιο Σπυρίδωνα.

Γύρισα σπίτι, νωρίς το πρωί πήγα να ποτίσω τον κήπο και είδα ότι ένας κλέφτης στεκόταν στον κήπο και δεν μπορούσε να κουνηθεί. Στη συνέχεια καταφέραμε να δούμε άλλους δύο. Και, φυσικά, η προσευχή της μητέρας βοήθησε . Και οι τρεις στη συνέχεια έγιναν πιστοί».

Στο βιβλίο «Άγιοι Ασκητές της Ανατολικής Εκκλησίας» μπορεί κανείς να αναφέρει ότι ο Κύριος, με τις προσευχές της αγίας παρθένου Πιάμα († 337), αποκάλυψε ένα θαύμα «κρατήσεως»: τους κατοίκους της γειτονικής κοινότητας, που σχεδίαζαν να καταστρέψει όλους τους κατοίκους της κοινότητας στην οποία ζούσε ο διορατικός μέσω της προσευχής η οξυδερκής δίκαιη γυναίκα, δεν μπορούσε να πλησιάσει το χωριό τους. Σταμάτησαν και δεν μπορούσαν να κινηθούν, αλλά τους αποκαλύφθηκε ότι η προσευχή της δίκαιης γυναίκας τους καθυστερούσε. Αναγκάστηκαν να στείλουν τους απεσταλμένους τους και να ζητήσουν ειρήνη. Είναι γνωστό ότι η αγία παρθένος Πιάμα ζούσε στη μοναξιά, έτρωγε φαγητό κάθε δεύτερη μέρα, προσευχόταν σχεδόν όλη την ώρα και κλωσούσε μόνο λινάρι για λίγες ώρες την ημέρα.

Η σεβαστή Συνκλητικία († 350) είπε: «Όλοι ξέρουμε να σωθούμε, αλλά δεν σωζόμαστε από αμέλεια. Πρώτα απ 'όλα, πρέπει να τηρείς αυτήν την εντολή: να αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου με όλη σου την ψυχή και τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου ( Ματθαίος 22:37, 39 ). Όσοι έρχονται στον Θεό θα πρέπει να υπομείνουν πολλές δουλειές και πράξεις, αλλά μετά τους περιμένει η χαρά. Όσοι θέλουν να κάνουν φωτιά πρώτα πνίγονται από τον καπνό και κλαίνε και μετά πετυχαίνουν αυτό που αναζητούν, γι' αυτό πρέπει να ανάψουμε τη θεία φωτιά μέσα μας με δάκρυα και κόπους. Το κάλεσμά μας δεν είναι τίποτα άλλο από την απάρνηση της ζωής και τις σκέψεις του θανάτου...» «...Το κερί λιώνει από τη φωτιά, έτσι η ψυχή μας εξασθενεί από τον έπαινο και χάνει τη σταθερότητα της αρετής». «Η αρρώστια και οι πληγές χρησιμεύουν για να καταστρέφουν τους πόθους, και η νηστεία και οι προσκυνήσεις είναι προδιαγεγραμμένες για να τιθασεύουμε τα πάθη... Ένα μεγάλο κατόρθωμα είναι να υπομένουμε υπομονετικά τις ασθένειες και να ευχαριστούμε τον Κύριο ανάμεσά τους».

Η Αγία Θεοδώρα († 415), ηγουμένη της κοινότητας των παρθένων, που εργάστηκε στην Αλεξάνδρεια, είπε: «Ούτε αγρυπνίες ούτε σωματικοί κόποι θα μας φέρουν στη σωτηρία αν δεν υπάρχει ταπείνωση στην ψυχή... Ταπείνωση είναι η αρετή που χαρίζει τη νίκη. πάνω από τα κακά πνεύματα». Η Αγία Θεοδώρα διακρίθηκε από την αγάπη της για τα έργα του ελέους, παρακολουθούσε με εγρήγορση την κατάσταση της ψυχής της, μην επιτρέποντας την εξουσία της αμαρτίας πάνω της και συμβούλευε τους άλλους να επιλέξουν το στενό μονοπάτι που υπέδειξε ο Σωτήρας: «Προσπαθήστε να μπείτε από τη στενή πύλη. . Αν τα δέντρα δεν ήταν εκτεθειμένα στην πίεση των ανέμων, της βροχής και των ξηρών συνθηκών κατά την κρύα εποχή, τότε το καλοκαίρι δεν θα καρποφορούσαν. Η γήινη ζωή με τις κακουχίες της είναι ο χειμώνας μας. Αν δεν αντέχουμε θλίψεις και δοκιμασίες, μην περιμένετε ειρήνη πέρα ​​από τον τάφο».

Μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι μοναχές  του 20ου αιώνα, όπως και οι προκάτοχοί τους, έλαβαν τα δώρα του Αγίου Πνεύματος για μεγάλη ταπείνωση, υπακοή και αγάπη για τον Θεό και τους πλησίον. Στις ευλογημένες γερόντισσες που σήκωσαν εκουσίως τον βαρύ σταυρό της ανοησίας εν Χριστώ, στους αδύναμους και άθλιους ασκητές απονεμήθηκαν τα μεγάλα δώρα του Αγίου Πνεύματος για τη μεγάλη ταπείνωση και την υπομονή τους στις θλίψεις, την αυστηρή αποχή, την αγρυπνία, το έλεος, την απέραντη πίστη και αγάπη για τον Θεό και τους γείτονες.

Όπως οι αρχαίοι ασκητές, έτσι και οι ευλογημένες γερόντισσες των νεότερων χρόνων, «έχοντας εκθέσει την τρέλα του κόσμου με φανταστική τρέλα», έχοντας άθλια εμφάνιση και σκισμένα ρούχα, «ζούσαν στη σκέψη του Ουράνιου».

Διαβάζοντας τη ζωή του ενός ή του άλλου ασκητή, κάθε φορά εκπλήσσεσαι με το εξαιρετικό ύψος του κατορθώματος τους: περπατώντας ξυπόλητοι με οποιονδήποτε καιρό, ελαφριά ρούχα ακόμα και το χειμώνα... Για παράδειγμα, η μακαρία Βαρβάρα (Skvorchikhinskaya), σύμφωνα με τη μαρτυρία του οι σύγχρονοί της, «άντεξε έναν τέτοιο παγετό που δεν μπορούσε με τις δικές της δυνάμεις να αντέξει ούτε να επιβιώσει...»

Τι ζέσταινε τους ευλογημένους σε έντονους παγετούς; Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα βρίσκουμε στον αγιο Σεραφείμ του Σάρωφ - «η χάρη του Αγίου Πνεύματος τους ζέστανε»: «Αυτή είναι ακριβώς η ίδια ζεστασιά για την οποία το Άγιο Πνεύμα με τα λόγια της προσευχής μας κάνει να φωνάζουμε στον Κύριο: «Θερμανέ με με τη θέρμη του Αγίου Πνεύματος !» Οι ερημίτες και οι ερημίτες που ζεστάθηκαν από αυτό δεν φοβήθηκαν τη χειμωνιάτικη βρωμιά, ντυμένοι, όπως με ζεστά γούνινα παλτά, με ρούχα γεμάτα χάρη, υφασμένα από το Άγιο Πνεύμα. Έτσι πρέπει να είναι στην πραγματικότητα, γιατί η χάρη του Θεού πρέπει να κατοικεί μέσα μας, στις καρδιές μας, γιατί ο Κύριος είπε: «Η Βασιλεία του Θεού είναι μέσα σας». Με τη Βασιλεία του Θεού ο Κύριος εννοούσε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος...»

Η μακαριστή Γερόντισσα Αικατερίνη είπε: «Απαρνήθηκα τη λογική μου, φυσικά, για τη δόξα του Θεού, υποβάλλοντας όλο το θέλημά μου σε Αυτόν. Έφερε τη ζωή της ως δώρο στον Θεό. Και ο Θεός δίνει στον άνθρωπο το γεμάτο χάρη χάρισμα της ανώτερης λογικής και ενόρασης. Η αποκάλυψη του Θεού επιτυγχάνεται μέσω της προσευχής».

Κύριε, με τις προσευχές των πρεσβυτέρων, σώσε μας!

Σύντομη ιστορία της Μονής Seraphim-Diveevo

Γύρω στο 1760 έφτασε στο Κίεβο η χήρα του συνταγματάρχη Μελγκούνοφ, Αγαθια Σεμιόνοβνα. Στη Μονή Φλορόφσκι εκάρη μοναχή με το όνομα Αλέξανδρος. Ο Κύριος ευχαρίστως της εμπιστεύτηκε τα καθήκοντα του πρώτου κτήτορα της νέας μονής, την ενημέρωσε σχετικά η Μητέρα του Θεού. (Η Μητέρα Αλεξάνδρα κάποτε, μετά από μακρά μεταμεσονύκτια προσευχή, ενώ βρισκόταν σε ελαφρύ ύπνο, τιμήθηκε να δει την Υπεραγία Θεοτόκο.)

Η Μητέρα Αλεξάνδρα, με την ευλογία των γερόντων της Λαύρας του Κιέβου Pechersk, ξεκίνησε να περιπλανηθεί στη Ρωσία. Στο χωριό Diveevo, η μητέρα Αλεξάνδρα σταμάτησε να ξεκουραστεί στον δυτικό τοίχο της ξύλινης ενοριακής εκκλησίας και αποκοιμήθηκε. Σε ένα λεπτό όνειρο είδε τη Μητέρα του Θεού. Η Υπεραγία Θεοτόκος είπε: «...Ιδού το όριο που σας έχει θέσει η Θεία Πρόνοια: ζήστε και ευαρεστήστε τον Κύριο τον Θεό εδώ μέχρι το τέλος των ημερών σας. Και θα είμαι πάντα μαζί σας και θα επισκέπτομαι πάντα αυτό το μέρος, και μέσα στα όρια της κατοικίας σας θα ιδρύσω εδώ μια τέτοια κατοικία Μου, που ποτέ δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ ίση σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτός είναι ο τέταρτος κλήρος Μου στο σύμπαν...» (Ο πρώτος κλήρος είναι η Ιβηρία. Ο δεύτερος κλήρος είναι το άγιο Όρος. Ο τρίτος κλήρος είναι η Μονή Κιέβου-Πετσέρσκ.)

Με τη συμβουλή των πρεσβυτέρων του Sarov, η μητέρα του Αλέξανδρου εγκαταστάθηκε στο χωριό Osinovka κοντά στο Diveevo. Αρχικά, διαμόρφωσε μια αρχαία ξύλινη εκκλησία στο Diveyevo . Το 1773–1780, με δαπάνες της Μητέρας Αλεξάνδρας, χτίστηκε μια πέτρινη εκκλησία του Καζάν με παρεκκλήσια στο όνομα του Αγίου Νικολάου και του Πρωτομάρτυρα Αρχιδάκου Στεφάνου. Με την έλευση της Εκκλησίας του Καζάν, άρχισε η διαμόρφωση της μοναστικής ζωής στο Ντιβέγεβο.

Το 1919 το μοναστήρι μετατράπηκε σε καρτέλ και έκλεισε το 1927. Στη δεκαετία του '80, το κελί της μοναχής Schema Margarita (Lakhtionova) έγινε το κέντρο της πνευματικής ζωής και του προσκυνήματος στο Diveevo. Το 1991 δημοσιοποιήθηκε η απόφαση για την αναστήλωση του μοναστηριού.

Το βράδυ της 30ης Ιουλίου 1991, στις ιερές πύλες της μονής Σεραφείμ-Ντιβέγεβο, τελέστηκε λιτανεία του σταυρού  με τα λείψανα του Αγ. Σεραφείμ. Το μεγάλο ιερό επιστράφηκε στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία στις 11 Ιανουαρίου 1991. Η προφητεία του Αγ. Σεραφείμ: «...Τότε ο Ντιβέεφ θα εκπλαγεί όταν ο καημένος Σεραφείμ θα ξαπλώσει στο Σαρόφ και θα μεταφέρει τη σάρκα του στον Ντιβέεφ». (Το 1926 έκλεισε η Μονή Σαρόφ, αφαιρέθηκαν τα τίμια λείψανα του πατέρα Σεραφείμ. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, κατά τη διάρκεια απογραφής των αποθηκών του Μουσείου Ιστορίας της Θρησκείας και του Αθεϊσμού, που βρισκόταν στον Καθεδρικό Ναό του Καζάν στο Αγία Πετρούπολη, βρέθηκαν τα λείψανα του Αγίου Σεραφείμ.)

Πριν από το θάνατό του, ο άγιος του Θεού έδωσε στην Praskovya Semenovna Melyukova ένα κερί, λέγοντας ότι με αυτό το κερί οι αδερφές θα τον συναντούσαν στο Diveyevo. Το κερί μεταφέρθηκε από χέρι σε χέρι και κρατήθηκε προσεκτικά για σχεδόν 160 χρόνια τα τελευταία χρόνια, το κερί κρατήθηκε από τον επιζώντα Diveyevo schemanun Margarita (Lakhtionova). Η λαμπάδα του Αγίου Σεραφείμ μπήκε σε μια μεγάλη λαμπάδα του διακόνου, με την οποία τελέστηκε η πρώτη προσευχή στην πλατεία μπροστά από τον Καθεδρικό Ναό της Τριάδας. Το θυμίαμα που ανήκε στον θαυματουργό των Σαρόφ χρησιμοποιήθηκε επίσης στη λατρεία. Τη στιγμή που η λάρνακα με τα λείψανα του Αγίου Σεραφείμ εισήχθη στον καθεδρικό ναό, οι πιστοί αντίκρισαν μια φωτεινή στήλη από απόκοσμο φως.

Στο μοναστήρι της Αγίας Τριάδας Σεραφείμ-Ντίβεεβο, τηρήθηκε η διαδοχή των μακαριστών πρεσβυτέρων, ξεκινώντας από την αγία μακαριστή Πελαγία Ιβάνοβνα Σερεμπρέννικοβα (1809–1884), την οποία ο ίδιος ο μοναχός Σεραφείμ έστειλε στο Ντιβέεβο για την πνευματική καθοδήγηση των αδελφών. Το 1848 η μακαριστή Ναταλία Ντμίτριεβνα (τ. 1900) ήρθε σε προσκύνημα με προσκυνητές και έμεινε στο μοναστήρι. Το 1883 εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι ο μακαριστός πασάς του Σάρωφ.

Συνεχίζεται