S. Devyatova .Ορθόδοξοι ασκητές του 20ού αιώνα 23

 

Γερόντισσα Αναστασία Στρουλίτσκαγια (1913–1987)

Η ευλογημένη Αναστασία (στον κόσμο Anastasia Mikhailovna Denisova) γεννήθηκε το 1913 στο χωριό Strulitsa, όχι μακριά από το περιφερειακό κέντρο του Palkino, στην περιοχή Pskov.

Είναι γνωστό ότι το 1936 η Αναστασία παντρεύτηκε και απέκτησε δύο κόρες.

Σύντομα άρχισε ο πόλεμος, ο σύζυγος της Αναστασίας πήγε στο μέτωπο. Σύμφωνα με αφηγήσεις συγχωριανών, όταν η Αναστασία έγινε κηδεία του το 1944, αμέσως κλείστηκε στον εαυτό της και πήρε όρκο σιωπής. Πέρασαν χρόνια, η ασκήτρια προσευχόταν μέρα και νύχτα και τελικά το 1956, αφού έλαβε την άνωθεν ευλογία, βγήκε από την απομόνωση για να βοηθήσει τους πάσχοντες.

Από τις αναμνήσεις της Άννας Πετρόβνα Βασίλιεβα: «Μια φορά, πολλοί άνθρωποι, ήρθαμε στη μητέρα Αναστασία. Περπατήσαμε κοντά της μέσα στο δάσος και όλοι τραγούδησαν: «Δόξα τω Θεώ εν υψίστοις και επί της γης ειρήνη, καλή θέλησιν εις τους ανθρώπους...» Τραγούδησαν δυνατά, ώστε όλοι οι μανιταροσυλλέκτες μαζεύτηκαν γύρω μας.

Η μητέρα δεχόταν όλους, οπότε πρώτα γονατίσαμε και αρχίσαμε να προσευχόμαστε στον Θεό να τους δεχτεί. Έτσι κι έγινε, μπήκαμε στο σπίτι της μητέρας , και ξαφνικά είπε: «Οι μυροφόρες περπατούσαν, αναζητούσαν τον Κύριο, μόλις μπήκαν στο άλσος, έψαλλαν: Δόξα τω Θεώ εν υψί... , και οι άγιοι άγγελοι το σήκωσαν και το μετέφεραν στον θρόνο του Υψίστου...» Έτσι ήταν οξυδερκής!

Και μια μέρα ο γιος μου συμφώνησε με έναν οδηγό που ήξερε ότι θα μας πήγαινε στην μακαριστή Αναστασία. Μου το είπε το απόγευμα της Τετάρτης. Και είχαμε κρέας για δείπνο. Λέω στον γιο μου: «Πώς να πάω, γιατί θα με επικρίνει η μητέρα μου;» Και ο γιος μου μου είπε: «Αυτό είναι καλό, μη φοβάσαι την επίπληξη. Αυτό είναι χρήσιμο για εμάς». Το πρωί, όταν φτάσαμε στο Mother’s, τα πρώτα της λόγια ήταν: «Όποιος δεν τιμά την Τετάρτη προδίδει τον Κύριο, όποιος δεν τιμά την Παρασκευή θα σταυρώσει τον Ιησού Χριστό». Έπεσα στα γόνατά μου και έκλαψα... Είπαν ότι όταν η μητέρα Αναστασία έλαβε ειδοποίηση για τον θάνατο του συζύγου της, βγήκε στη μέση του χωριού, σε ένα λόφο, σήκωσε τα χέρια της στον ουρανό και προσευχήθηκε θερμά για πολύ καιρό... ενώ τα πάντα γύρω της έκαιγαν και ο πόλεμος συνεχιζόταν... Μετά τον θάνατο του αγαπητού της συζύγου, η μητέρα ανέλαβε το κατόρθωμα της σιωπής και της προσευχής. Είπαν ότι οι συγγενείς της ήταν δυσαρεστημένοι με αυτό και μάλιστα προσπάθησαν με κάθε δυνατό τρόπο να την επαναφέρουν σε μια «κανονική» κοσμική ζωή...

Θυμάμαι τη δεκαετία του εβδομήντα με κάλεσαν να διαβάσω το Ψαλτήρι για τον δούλο του Θεού Βασίλη, ο οποίος πέθανε μετά από μια σοβαρή ασθένεια. Ήταν συγγενής της μητέρας Αναστασίας. Όταν πέρασαν σαράντα μέρες, φτάσαμε στο νεκροταφείο και του κάναμε μνημόσυνο στην εκκλησία. Μετά πήγαμε στο σπίτι του για το νεκρικό τραπέζι με τον kutya. Όταν μαζεύτηκαν όλοι, η Μητέρα Αναστασία, που ήρθε επίσης με όλους, είπε ξαφνικά: «Αλλά ο δούλος του Θεού Βασίλι πλησιάζει τον θρόνο του Υψίστου...» Άρχισε να προσεύχεται θερμά να δεχτεί ο Κύριος την ψυχή του: «Κύριε, δέξου τον δούλο σου Βασίλη στο χωριό τους αγίους Του». Ήταν δώδεκα το μεσημέρι...»

Ο Hegumen Roman (Zagrebnev) θυμάται:

«Οι πιστοί μου θύμισαν κάπως την οραματίστρια μακαριστή γερόντισσα Αναστασία, που έμενε στο Πάλκινο... Είχα κι εγώ μια επιθυμία να την επισκεφτώ. Πόσο με εξέπληξε η ηρεμία, η πνευματική ψυχραιμία, το σθένος, η προσευχή και η αναμφισβήτητη διορατικότητά της. Χωρίς να με κοιτάξει, άρχισε να προσεύχεται στον Θεό για μένα: «Κύριε, θυμήσου την ιεροσύνη του...», μετά έψαλε το τροπάριο της Γεννήσεως του Χριστού κ.λπ., και έψαλε πολύ και από τη Θεία Λειτουργία. Παρηγορημένος από την επίσκεψη στην αγαπημένη μου μητέρα, επέστρεψα στο σπίτι ικανοποιημένος».

Από τα απομνημονεύματα του ιερέα Βλαντιμίρ Στεπάνοφ: «Ακόμη και πριν από τη χειροτονία μου, ήμουν πολύ άρρωστος. Οι γονείς απευθύνθηκαν στη μακαριστή Αναστασία για βοήθεια προσευχής. Η μητέρα σταυρώθηκε και είπε: «Η Αγία Τριάδα δεν μπορεί να μην δοξαστεί». Τότε δεν καταλάβαμε τίποτα. Σύντομα, μέσα από τις προσευχές της, άρχισα να αναρρώνω και έγινα εντελώς καλά.

Πέρασε καιρός ακόμα και χειροτονήθηκα διάκονος. Υπηρέτησα στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδας, δηλαδή ακριβώς εκεί που προέβλεψε η Μητέρα (όχι βέβαια άμεσα, αλλά έμμεσα, όπως κάνουν συχνά οι άγιοι ανόητοι και μακάριοι)...

Μια μέρα έλαβα μια κλήση στις «αρμόδιες αρχές». Τότε δεν περίμενε κανείς τίποτα καλό από μια τέτοια πρόσκληση. Ανησυχώντας, πήγα στη μητέρα Αναστασία και της είπα για τους φόβους μου. Άκουγε σιωπηλή, κοίταξε τα εικονίδια, σταυρώθηκε πολλές φορές, αλλά δεν είπε τίποτα.

Την επόμενη μέρα πήγα στην αναφερόμενη διεύθυνση. Παραδόξως, η καρδιά μου ήταν ανάλαφρη και ήρεμη. Προφανώς, ήθελαν να μου κάνουν μια επίσημη ανάκριση, αλλά αποδείχτηκε σαν να τους ανέκρινα: μπερδεύτηκαν, χλόμιασαν και μουρμούρισαν κάτι ακατανόητο, χάνοντας κατά κάποιο τρόπο όλες τις επαγγελματικές τους δεξιότητες. Τους παρακολούθησα και έμεινα κατάπληκτος: τι δύναμη έχει η προσευχή της μακαρίας Αναστασίας, αν και αυτοί, επενδυμένοι με τεράστια δύναμη, συνήθως άνθρωποι με αυτοπεποίθηση και αδίστακτοι μετατράπηκαν ξαφνικά σε απλά παιδιά; Τελικά, αν είχα βασιστεί στις δικές μου δυνάμεις και είχα πάει στη συνάντηση χωρίς την υποστήριξη της ισχυρής προσευχής της, κανείς δεν ξέρει πώς θα εξελισσόταν όλα;

Αλλά δόξα τω Θεώ που εξασφάλισα τότε την ευγενική υποστήριξη της προσευχής της δίκαιης γυναίκας. Έφυγα από εκείνο το ζοφερό γραφείο εντελώς ήρεμα, χωρίς καμία ζημιά στον εαυτό μου. Από εκεί και πέρα, οι «αρχές» δεν με ενόχλησαν πια».

Είναι γνωστό ότι πρεσβύτεροι και πρεσβύτεροι έπαιρναν συχνά πάνω τους τις αμαρτίες των πνευματικών τους παιδιών. Την εποχή που οι προσευχές των ασκητών έκαναν τους πιστούς να αισθάνονται καλύτερα, οι ίδιοι οι προσευχητές ήταν βαριά άρρωστοι. Η μακαριστή Γερόντισσα Αναστασία έπασχε από υδρωπικία, αλλά, παρά την ασθένειά της, δεχόταν πιστούς μέχρι τις τελευταίες της μέρες. Μέσα από τις προσευχές της, οι άρρωστοι θεραπεύονταν, οι προβλέψεις της έγιναν πραγματικότητα, ήξερε πώς να καθοδηγεί τους ανθρώπους στο σωστό δρόμο, να προειδοποιεί για λάθος ενέργειες και να τους εκθέτει.

Σύμφωνα με τη μαρτυρία της δούλης του Θεού Νίνα, η μακαριστή γερόντισσα Αναστασία, βλέποντάς την για πρώτη φορά, περνώντας μόνο το δεξί της χέρι πάνω από το πρόσωπό της, διαπίστωσε αναμφισβήτητα ότι ήταν γιατρός και στράφηκε προς το μέρος της με τα λόγια: «Εσυ Γιατρέ, βοήθησέ με λοιπόν, τσάι, Κύριε μέσα από τα χέρια σου και δώσε μου ανακούφιση». (Η μητέρα πραγματικά ανακουφίστηκε.)

Η μακαριστή Αναστασία αναχώρησε στον Κύριο τον Ιούνιο του 1987.

Από την ιστορία του Αρχιερέα Βλαντιμίρ Μπάμπιν: «Θυμάμαι την καταπληκτική στιγμή του αποχαιρετισμού, και ήταν μόλις το Trinity Parent Σάββατο του 1987, μπορώ τώρα να δω μια τεράστια συγκέντρωση ανθρώπων στην εκκλησία μας. Πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε στον τάφο της Μητέρας Αναστασίας για να προσευχηθεί για την ανάπαυση της και να μαρτυρήσει για άλλη μια φορά τη μεγάλη δύναμη των ευλογημένων κατορθωμάτων και των κόπων της...

Ο Κύριος έδωσε στην περιοχή του Pskov πολλούς προσευχόμενους ανθρώπους και η μητέρα Αναστασία, παρά τα σκληρά χρόνια, πραγματοποίησε ανοιχτά αυτό το πνευματικό κατόρθωμα της Ορθοδοξίας.

Και σε εμάς, τους κληρικούς, και την επισκέφτηκαν... πολλοί ιερείς και μοναχοί, ο Κύριος είπε το θέλημά Του μέσω αυτής».

Η μακαριστή Γερόντισσα Αναστασία κηδεύτηκε κοντά στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου (λίγα μέτρα από τον νότιο τοίχο του ναού) στο χωριό Πάλκινο.

Σε αυτόν τον ναό υπάρχει μια τοπικά σεβαστή εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου της Χίρας (Pskov) 15 .