Τα μυστικά της μετά θάνατον ζωής!!!!Μαρτυρίες για τους νεκρούς, για την αθανασία της ψυχής και για τη μετά θάνατον ζωή!!Ζναμένσκι Γκεόργκι Αλεξάντροβιτς. 18

 

Οι αναστημένοι νεκροί

Μερικές φορές, σαν να πείσει εμπειρικά τον αμαρτωλό για το τι τον περιμένει μετά το θάνατο, ο Κύριος Θεός μεταφέρει προσωρινά την ψυχή του σε άλλο κόσμο με λιποθυμία και, σηκώνοντας την κουρτίνα που μας κρύβει την κατάσταση των ψυχών των νεκρών αδελφών μας, δείχνει στον αμαρτωλό τι τρομερά βασανιστήρια και βασανιστήρια τον περιμένουν πέρα ​​από τον τάφο.

Ο Ησύχιος ο Χωραίος (Πρόλογος, 3 Οκτωβρίου), ζώντας ανάμεσα στους ασκητές, έκρυβε πολύ και πεισματικά την πληθωρική καρδιά του κάτω από μοναστηριακή ενδυμασία. Ούτε οι νουθεσίες των αδελφών, ούτε το παράδειγμα της αυστηρής ζωής τους είχαν καμία επίδραση στον υποκριτή: προστάτευε τον εαυτό του από τον πρώτο με το πρόσχημα της αρετής, κρύβοντας προσεκτικά τις αδυναμίες του. Η παχύρευστη καρδιά του τελευταίου ήταν εντελώς αδιάφορη γι' αυτό. Η χάρη του Θεού, ωστόσο, διείσδυσε ακόμη και μέσα από αυτό το φλοιό της υποκρισίας: μετά από μια ώρα λιποθυμίας κατά τη διάρκεια μιας αρρώστιας, ο Ησύχιος πέρασε δώδεκα χρόνια απομονωμένος στα πιο αυστηρά κατορθώματα της μετάνοιας («Μαθήματα και παραδείγματα της χριστιανικής πίστης», ιερέας Γρηγόριος Ντυαχένκο ).

Υπάρχουν πολλά παρόμοια παραδείγματα που λένε οι δικοί μας άνθρωποι. Ακολουθούν δύο τέτοια παραδείγματα, δανεισμένα από εμάς από χειρόγραφα που σώζονται στη ρωσική Μονή Παντελεήμονα στον Άθω.

I

Στην πόλη Roslavl της επαρχίας Σμολένσκ ζούσε μια φτωχή αρχόντισσα, η Oknova, η οποία είχε το δικό της σπίτι εκεί. Μετά από μια μακρά ασθένεια πέθανε. Την έπλυναν ως συνήθως, και την έβαλαν σε ένα φέρετρο και την τρίτη μέρα οι συγκεντρωμένοι ιερείς ετοιμάζονταν ήδη να μεταφέρουν το σώμα της από το σπίτι στην εκκλησία , όταν, προς έκπληξη όλων, σηκώθηκε από το φέρετρο και κάθισε: όλοι τρομοκρατήθηκαν και όταν βεβαιώθηκαν ότι ήταν ζωντανή, την έβγαλαν από το κρεβάτι και την έβαλαν ξανά στο φέρετρο. Η ασθένειά της δεν υποχώρησε αφού αναβίωσε. Ο αναζωογονημένος έζησε αρκετά χρόνια ακόμα.

Εγώ, που βρισκόμουν στο Ροσλάβλ το 1836, άκουσα από όλους για αυτό το εξαιρετικό γεγονός, πήγα στο σπίτι της και τη βρήκα, στην πρώτη μας συνάντηση, ήδη παράλυτη. Μου είπε τα εξής:

«Όταν πέθαινα, είδα τον εαυτό μου να σηκώνεται στον αέρα και να φέρεται σε μια φοβερή κρίση, υποθέτω, ένα σπίτι διοδίων, όπου στάθηκα μπροστά σε μερικούς πολύ τρομερούς άνδρες, μπροστά στους οποίους ξετυλίχθηκε ένα μεγάλο βιβλίο. Με έκριναν για πολύ καιρό: κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήμουν σε ανείπωτη φρίκη, ώστε όταν τώρα το θυμάμαι, τρέμω. Εδώ παρουσιάστηκαν πολλές από τις πράξεις μου, που έγιναν από τη νιότη μου, ακόμη και αυτές που είχα ξεχάσει τελείως και δεν θεωρούσα αμαρτία. Με τη χάρη του Θεού, όμως, μου φάνηκε ότι είχα συγχωρεθεί σε πολλά πράγματα και ήλπιζα ήδη να δικαιωθώ, όταν ένας φοβερός σύζυγος άρχισε να απαιτεί αυστηρά μια απάντηση από μένα γιατί  μεγάλωσα άσχημα τον γιο μου, έτσι που είχε πέσει σε ασέβεια και χάθηκε από τη συμπεριφορά του. Δικαιολογήθηκα με δάκρυα και τρέμουλο, φαντάζομαι την ανυπακοή του γιου μου και ότι είχε διαφθαρεί, όντας ήδη ενήλικας. Η δίκη για τον γιο μου διήρκεσε πολύ καιρό και δεν άκουσαν τα αιτήματά μου ή τις κραυγές μου. Τελικά, εκείνος ο φοβερός άντρας, γυρνώντας προς έναν άλλον, είπε: αφήστε την να φύγει για να μετανοήσει και να θρηνήσει σωστά για τις αμαρτίες της. Τότε ένας από τους Αγγέλους με πήρε και με έσπρωξε, και ένιωσα σαν να έπεφτα κάτω, και, αφού ζωντάνεψα, είδα τον εαυτό μου ξαπλωμένο σε ένα φέρετρο. Γύρω μου αναμμένα κεριά καίνε και ιερείς με άμφια έψελναν.

«Δεν με έκριναν τόσο σκληρά για άλλες αμαρτίες», είπε, «όσο για τον γιο μου, και αυτό το μαρτύριο ήταν απερίγραπτο».

Η Oknova είπε ότι ο γιος της είχε διαφθαρεί εντελώς, δεν ζούσε μαζί της και δεν υπήρχε καμία πιθανότητα ή ελπίδα να τον διορθώσει.

II

Μια ευσεβής γυναίκα, που περνούσε πάντα τις μέρες της με προσευχή και νηστεία, είχε μεγάλη πίστη στην Υπεραγία μας, τη Μητέρα του Θεού, και πάντα την παρακαλούσε για προστασία. Αυτή η γυναίκα βασανιζόταν πάντα από τη συνείδησή της για κάποια αμαρτία που είχε διαπράξει στα νιάτα της, την οποία, από ψεύτικη σεμνότητα, δεν ήθελε να αποκαλύψει στον εξομολογητή της, αλλά, όταν το δήλωνε, εκφράστηκε αόριστα με αυτά τα λόγια: «Μετανοώ για εκείνες τις αμαρτίες που είτε δεν δήλωσα είτε δεν θυμόμουν». Μόνη, στη μυστική της προσευχή, μετανοούσε καθημερινά για εκείνη την αμαρτία στη Μητέρα του Θεού και πάντα παρακαλούσε την Κυρία να μεσολαβήσει γι' αυτήν στην κρίση του Χριστού για τη συγχώρεση της αμαρτίας της. Έτσι, έχοντας ζήσει σε μεγάλη ηλικία, πεθαίνει. Όταν την τρίτη μέρα ετοιμάζονταν να αφήσουν το σώμα της στη γη, η νεκρή σηκώθηκε ξαφνικά από τους νεκρούς και είπε στην τρομαγμένη και έκπληκτη κόρη της: «Έλα πιο κοντά μου, μη φοβάσαι. «Φώναξε τον εξομολογητή μου».

Όταν ήρθε ο ιερέας, είπε σε όλη τη σύναξη: «Μη με τρομάζετε. Με το έλεος του Θεού και τη μεσιτεία της Παναγίας Μητέρας Του, η ψυχή μου επέστρεψε στη μετάνοια. Η ψυχή μου είχε σχεδόν αποχωριστεί από το σώμα μου όταν εκείνη τη στιγμή σκοτεινά πνεύματα την περικύκλωσαν και ετοιμάστηκαν να την σύρουν στην κόλαση, λέγοντας ότι της άξιζε αυτό γιατί, από ψεύτικη σεμνότητα, δεν αποκάλυψε το κρυφό αμάρτημά της, που διέπραξε στα νιάτα της. Σε μια τέτοια σκληρή στιγμή, εμφανίστηκε η Παναγία μας, ο γρήγορος Βοηθός μας και, σαν το πρωινό αστέρι ή σαν αστραπή, διέλυσε αμέσως το σκοτάδι των κακών πνευμάτων και, αφού με διέταξε να εξομολογηθώ την αμαρτία μου στον πνευματικό μου πατέρα, διέταξε την ψυχή μου να επιστρέψει στο σώμα. Λοιπόν, τώρα, όπως πριν από σένα, άγιε πάτερ, έτσι και ενώπιον όλων ομολογώ την αμαρτία μου: αν και ήμουν ευσεβής σε όλη μου τη ζωή, η αμαρτία που βρισκόταν στη συνείδησή μου και που ντρεπόμουν να εξομολογηθώ στους πνευματικούς πατέρες από δειλία, θα με είχε κατεβάσει στην κόλαση, αν η Μητέρα του Θεού δεν μεσολάβησε για μένα». Αφού το είπε αυτό, ομολόγησε την αμαρτία της και στη συνέχεια, βάζοντας το κεφάλι της στον ώμο της κόρης της, μεταφέρθηκε στην αιώνια και ευλογημένη ζωή.