Τα μυστικά της μετά θάνατον ζωής!!!!Μαρτυρίες για τους νεκρούς, για την αθανασία της ψυχής και για τη μετά θάνατον ζωή!!Ζναμένσκι Γκεόργκι Αλεξάντροβιτς. 19

 Καταγγελία από τη μετά θάνατον ζωή

Λόγω της αμαρτωλής αδυναμίας των ανθρώπων, κρυφά δεν κάνουν τόσο καλές πράξεις, όσο κακές, εγκληματικές, γιατί καθένας που κάνει το κακό δεν έρχεται στο φως, για να μην αποκαλυφθούν οι πράξεις του. Αλλά ό,τι γίνεται στα κρυφά, ακόμα και το πιο βαθύ, το πιο μυστικό, πρέπει οπωσδήποτε να αποκαλυφθεί, αν όχι σε αυτήν την προσωρινή ζωή, τότε στη μελλοντική, αιώνια. Τι μας διαβεβαιώνει ο ίδιος ο λόγος του Κυρίου Ιησού Χριστού: Γιατί δεν υπάρχει τίποτα μυστικό που δεν θα αποκαλυφθεί ( Μάρκος 4:22 ).

Η προτεινόμενη ιστορία για ένα αληθινό περιστατικό προσθέτει στα πολλά παραδείγματα που μαρτυρούν το γεγονός ότι τα λόγια του Θεού δεν θα περάσουν ( Ματθ. 24:35 ).

Στην πόλη του Μπακού, ως μέρος των ναυτικών ομάδων, υπήρχε ο στρατιώτης Pyotr Fyodorovich Lebedev, ο οποίος εισήλθε στην υπηρεσία από τους κατοίκους του Krasny Yar, στην επαρχία Astrakhan. Ήταν παντρεμένος, η γυναίκα του λεγόταν Olimpiada Petrovna. Είχαν πολλά παιδιά, αλλά πέθαναν όλα σε βρεφική ηλικία. Μόνο ένας πεντάχρονος γιος, ο Πάβελ, ζούσε όταν το 1858 απέκτησαν έναν άλλο γιο, τον Γκάμπριελ. Το νεογέννητο ήταν τόσο αδύναμο που οι γονείς του φοβήθηκαν ότι μπορεί να πεθάνει αβάπτιστο και γι' αυτό αποφάσισαν να το βαφτίσουν αμέσως. Σύντομα βρέθηκαν νονοί: ο υπάλληλος του ναυτικού πληρώματος P. I. Ivanov και η σύζυγος του ιδιωτικού συναδέλφου τους, ονόματι επίσης Ivanova, Nastasya Petrovna. Έχοντας ετοιμάσει ότι χρειαζόταν, οι νονοί και μαζί τους η γιαγιά με το μωρό, μια εβδομήντα χρονών, πήγαν να τον βαφτίσουν.

Οι φόβοι των γονιών του μωρού ήταν πράγματι δικαιολογημένοι: αμέσως μετά την επιστροφή του νονού, της νονάς και της γιαγιάς, άρχισαν να παρατηρούν ότι το μωρό γινόταν όλο και πιο αδύναμο και, μετά από δύο ώρες, πέθανε.

Η βάπτιση έδωσε τη θέση της στις προετοιμασίες για την κηδεία. Οι γονείς του αποθανόντος γιου τους λυπήθηκαν, αλλά είχαν παρηγοριά στο γεγονός ότι ο Θεός τους έδωσε χρόνο να τελέσουν το ιερό Μυστήριο του Βαπτίσματος πάνω του, «για να τον φέρουν στη χριστιανική πίστη». Δεδομένου ότι η βιολογική μητέρα, χωρίς να συνέλθει από τον τοκετό, ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, η νονά ανέλαβε τις προετοιμασίες για την κηδεία: έραψε ό,τι χρειαζόταν, έντυσε και καθάρισε τον αποθανόντα μωρό.. Οι γνωστοί των Lebedevs που ήταν παρόντες παρατήρησαν ότι η νονά του νεκρού ήταν πάντα σε χαρούμενη διάθεση και συχνά χαμογελούσε «ακατάλληλα». Σε μια διαφορετική κατάσταση, η χαρούμενη διάθεση της νονάς, φυσικά, δεν θα είχε τραβήξει την προσοχή. αλλά αυτή τη στιγμή δεν αντιστοιχούσε καθόλου στο θλιβερό γεγονός και το να το εκφράσω ανοιχτά ήταν πραγματικά «ακατάλληλο» και απρεπές. Η ακατάλληλη ευθυμία της νονάς δεν αποδόθηκε τότε σε τίποτα άλλο από την επιρροή ενός επιπλέον ποτηριού που έπινε ενώ τη συγχαίρει «για τον νεογέννητο γιο». Όμως από όσα ακολουθούν θα γίνει σαφές ότι ο λόγος για αυτό ήταν διαφορετικός.

Το μωρό θάφτηκε, θυμήθηκε και μετά η καθημερινότητα επέστρεψε στη συνήθη ρουτίνα της.

Πέρασαν οκτώ χρόνια... Το 1866, η σύζυγος του Lebedev, Olimpiada Petrovna, αρρώστησε βαριά με πυρετό και στάλθηκε για θεραπεία στο τοπικό στρατιωτικό νοσοκομείο. Ένα βράδυ παρατήρησαν ότι η ασθενής είχε χειροτερέψει και ότι πέθαινε. Έστειλαν να βρουν τον σύζυγό της και εκείνος έστειλε την Ιρίνα Πετρόβνα Μπ-βα, τη σύζυγο του συναδέλφου τους, με την οποία η ασθενής είχε πιο φιλικούς όρους από ό,τι με άλλους, και φώναζε συχνά την αδερφή της.

Έχουν φτάσει. Βλέποντας ότι η Olimpiada Petrovna βρισκόταν ακίνητη με κλειστά μάτια, αναρωτήθηκαν αν είχε πεθάνει. αλλά ο γιατρός τους είπε ότι ήταν ζωντανή, καθώς υπήρχαν σημεία ζωής. Έμειναν με την ασθενή για πολύ καιρό, αλλά δεν ανέκτησε τις αισθήσεις της. και την άφησαν σε αυτή την κατάσταση.

Το επόμενο βράδυ, η Irina Petrovna ήρθε ξανά στο νοσοκομείο για να επισκεφθεί τον ασθενή, ο οποίος ήταν στην ίδια κατάσταση, αναίσθητος. Ο άντρας της ήταν ήδη εκεί. Μετά από λίγο, η ασθενής ανατρίχιασε ξαφνικά και, χωρίς να ανοίξει τα μάτια της, είπε:

- Βιάσου, βιάσου, ντύσε με, βάλε με στο κρεβάτι...

- Πού να σε βάλω;

- Στο φέρετρο.

- Τι λες, ο Θεός μαζί σου! Βάζουν ζωντανούς ανθρώπους σε φέρετρα;

- Είμαι ζωντανή;

- Φυσικά και είναι ζωντανή.

Η ασθενής κάλυψε το πρόσωπό της με τα χέρια της και είπε, σαν μετανιωμένη:

- Α, καλύτερα να πεθάνω! Γιατί δεν πέθανα, γιατί έμεινα…

Ο σύζυγος της ασθενούς και η Ιρίνα Πετρόβνα τη σήκωσαν και την κάθισαν στο κρεβάτι, ακουμπώντας την στον τοίχο. Λίγο αργότερα, γύρισε στον άντρα της και είπε:

- Πέτυα, σε ικετεύω, για όνομα του Θεού, σταμάτα να βρίζεις. Αν ήξερες τι θα γινόταν γι' αυτό... Άφησέ το, σε ικετεύω.

Ο ασθενής επανέλαβε αυτό το αίτημα αρκετές φορές.

Πρέπει να ειπωθεί ότι ο σύζυγος της ασθενούς είχε πραγματικά μια αμαρτωλή συνήθεια να βρίζει και να βρίζει σχεδόν συνεχώς.

- Γιατί ήθελες να πεθάνεις; – ρώτησε η Ιρίνα Πετρόβνα τον ασθενή.

- Α, Πετρόβνα! Εγώ,  η αμαρτωλή, είχα την τιμή να δω πώς οι άγιοι Άγγελοι πήραν και μετέφεραν την ψυχή κάποιας φτωχής γυναίκας που πέθανε στην πόλη (το νοσοκομείο και ο στρατώνας βρίσκονταν ενάμισι μίλι από την πόλη). Βλέποντας αυτό, ήθελα κι εγώ να πεθάνω που και που, για να γίνει η ίδια τιμή στην ψυχή μου... Σήμερα όμως έγινε εδώ κηδεία κάποιου αξιωματικού· τον έθαψαν με τιμές· αλλά πώς είδαν την ψυχή του; Είδα επίσης πώς ήταν περικυκλωμένη, αλλά όχι από αγγέλους, αλλά από φοβερούς δαίμονες. Ήταν πολλοί και όλοι φώναζαν: «Αυτό είναι το δικό μας…» Και τι αφόρητη βρώμα ήταν... Κύριε, σώσε με από τέτοιο θάνατο!..

Στην αρχή τα λόγια του ασθενούς εκλήφθηκαν από το παραλήρημα μιας νοσηρής φαντασίας, αλλά μετά τους δόθηκε προσοχή, γιατί εκείνη την ημέρα έγινε πραγματικά κηδεία για έναν νεκρό αξιωματικό του Ναυτικού, τον Υπολοχαγό Κ. Αλλά δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς τα είχε δει η ασθενής όταν ήταν αναίσθητη όλη μέρα και το προηγούμενο βράδυ; Εν τω μεταξύ ο ασθενής συνέχισε:

– Είδα και όλα τα νεκρά μας παιδιά. Όταν με είδαν, όρμησαν προς το μέρος μου λέγοντας: «Μαμά, μαμά!» - άλλοι από τα πλάγια, άλλοι - στους ώμους μου, και όλοι με περικύκλωσαν χαρούμενοι...

- Έχεις δει την Panya; – ρώτησε ο σύζυγος. Ο γιος Πάβελ πέθανε σε ηλικία επτά ετών, δύο χρόνια μετά τον Γαβριήλ, το 1860.

– Και είδα τον Panya: πετάχτηκε ακριβώς στο στήθος μου... Υπήρχαν πολλά παιδιά εκεί – ολόκληρες κατοικίες και όλα σε σειρές: άλλα πιο κάτω, άλλα πιο ψηλά, και μετά ακόμα πιο ψηλά πίσω τους... Κοίταξα – όλα τα παιδιά μας είχαν μαζευτεί γύρω μου: μόνο η Ganya (Γαβριήλ) έλειπε. Ρώτησα: πού είναι η Ganya; Τότε ένας άντρας μου είπε: «Εδώ είναι» και σήκωσε την άκρη της κουβέρτας που κρατούσε στην αγκαλιά του. Κοίταξα εκεί και είδα τη Γκανιά, αλλά ακίνητη και μαύρη σαν φλόγα. Ρώτησα γιατί ήταν τόσο μαύρος;

«Επειδή δεν έχω βαφτιστεί», απάντησε ο σύζυγος.

«Τον βαφτίσαμε», είπα.

«Όχι, πέθανε αβάφτιστη», επανέλαβε ο σύζυγος.

Αυτή η ιστορία της ασθενούς, που είχε προκαλέσει την ιδιαίτερη προσοχή του συζύγου της και της Ιρίνα Πετρόβνα, τους οδήγησε τελικά και πάλι σε αμφιβολίες: ήταν η ασθενής παραληρημένη; Λέει ότι ο Ganya δεν βαφτίστηκε, ενώ θυμήθηκαν πολύ καλά ότι βαφτίστηκε την ίδια μέρα της γέννησής του, την οποία και πέθανε αργότερα.

Η ασθενής, σαν να παρατήρησε την αμφιβολία της στα λόγια της, είπε: «Ναι, η καημένη η Γκάνια δεν βαφτίστηκε. «Ετσι μου είπαν εκεί», και πρόσθεσε, «μου είπαν μερικά ακόμη λόγια εκεί, αλλά δεν μπορώ να τα μεταφέρω σε εσάς ή σε κανέναν άλλον, δεν με διέταξαν».

Προκειμένου να εξακριβώσει την αλήθεια των όσων του είχε πει η γυναίκα του για τον Γκάνι, ο Λεμπέντεφ, με τη συμβουλή της Ιρίνα Πετρόβνα, πήγε αμέσως στον νονό του, που έμενε στον στρατώνα, κοντά στο νοσοκομείο, για να δοκιμάσει τι θα έλεγε. Πέρασε λίγη ώρα όταν ο Πιότρ Φιοντόροβιτς επέστρεψε από τη νονά του και είπε με ενθουσιασμένη φωνή:

- Ιρίνα Πετρόβνα! ΗGanya δεν βαφτίστηκε πραγματικά.

Στη συνέχεια, από την ιστορία του έγινε σαφές το εξής: Έχοντας έρθει στον νονό του, ο Λεμπέντεφ του είπε λεπτομερώς για το όραμα της γυναίκας του και μετά ρώτησε αν ήταν αλήθεια ότι ο Γκάνια δεν είχε βαφτιστεί; Ήταν προφανές ότι μια τόσο απροσδόκητη και ασυνήθιστη αποκάλυψη χτύπησε τον νονό, τον μπέρδεψε και είπε αμέσως ότι η Ganya, πράγματι, δεν είχε βαφτιστεί. «Αυτή είναι η αμαρτία μας», πρόσθεσε και εξήγησε αμέσως τον λόγο της παράνομης πράξης. Αυτός, δηλ. Ο Π. Ι. Ιβάνοφ είχε παράνομη σχέση με τη σύζυγο του συναδέλφου του, εκείνη που μαζί με αυτόν προσκλήθηκε από τον Λεμπέντεφ να είναι νονός στη βάφτιση του γιου του Γαβριήλ. Δεν τόλμησαν να αρνηθούν την πρόσκληση χωρίς προφανή λόγο, από ψεύτικο φόβο ότι με την άρνησή τους δεν θα μαντέψουν την παράνομη σχέση μεταξύ τους και, συνειδητοποιώντας την αμαρτία τους, που δεν τους επέτρεπε να γίνουν νονοί στην τελετή του ιερού Μυστηρίου του Βαπτίσματος, συμφώνησαν μεταξύ τους και έπεισαν επίσης τη γιαγιά να προσποιηθεί τη γιαγιά, αλλά όχι μόνο στην εκκλησία διαμέρισμα της μητέρας.

 Και έτσι έκαναν. Ετοιμάστηκαν και πήγαν στην εκκλησία για να βαφτίσουν το μωρό, αλλά έμειναν για λίγο με τη γιαγιά και μετά επέστρεψαν. Ο θάνατος του βρέφους που ακολούθησε την ίδια μέρα, προφανώς έφερε ανακούφιση στη συνείδηση ​​των υποτιθέμενων νονών του, δικαιώνοντας τις ελπίδες τους και «λύνοντας την αμαρτία τους», και ως εκ τούτου η νονά δεν μπορούσε να κρύψει καν την ψυχική της κατάσταση όταν ετοίμασε το βρέφος για ταφή. Η νεκρώσιμη ακολουθία έγινε από έναν ιερέα που έκανε στο νεογέννητο μια προσευχή και του έδωσε το όνομα, και ο νονός του προσπάθησε να το προειδοποιήσει ότι το μωρό «δεν έζησε για να βαφτιστεί στην εκκλησία και ότι το βάφτισε η γιαγιά του». Έχοντας θάψει το βαφτιστήρι τους, οι υποτιθέμενοι νονοί του καθησύχασαν πλήρως με τη σκέψη ότι η πράξη τους τελικά κρύφτηκε, θάφτηκε μαζί με το μωρό και κανείς δεν το ήξερε και δεν θα το μάθει ποτέ.

Αλλά τότε, οκτώ χρόνια αργότερα, όταν άρχισαν να ξεχνούν την αμαρτία που διέπραξαν, η οποία στέρησε από το αθώο μωρό τα γεμάτα χάρη δώρα του Αγίου  βαπτίσματος- ξαφνικά υπάρχει μια πεποίθηση για αυτό το αμάρτημα και μια εξαιρετική πεποίθηση - από τη μετά θάνατον ζωή! Η συνείδηση ​​του Ιβάνοφ δεν του επέτρεψε να κρύψει το βαρύ αμάρτημα που είχε διαπράξει - και το ομολόγησε (ο Π. Ι. Ιβάνοφ , τον οποίο γνώριζα προσωπικά, δεν υπόκειται πλέον σε επίγεια κρίση: πέθανε πριν από τρία ή τέσσερα χρόνια. Μια άλλη συμμετέχουσα - η νονά Ν. Π. Ιβάνοβα - δεν βρισκόταν στο Μπακού, όταν συνέβη ξανά ο σύζυγός της, δύο χρόνια μετά την ανακάλυψη στη συνέχεια έφυγαν για την πατρίδα τους: Η Ν. Π. Ιβάνοβα - αν είναι ζωντανή ή όχι - είναι άγνωστη και η γιαγιά τελείωσε επίσης την γήινη ύπαρξή της και εμφανίστηκε ενώπιον της κρίσης του Ουράνιου Βασιλιά.

Η ασθένεια της Λεμπέντεβα όχι μόνο δεν μειώθηκε, αλλά μάλλον εντάθηκε και έγινε πιο περίπλοκη: πληγές άνοιξαν σε όλο της το σώμα, προκαλώντας της τρομερό πόνο. Συχνά έλεγε στη φίλη της Irina Petrovna B-va, που την επισκέφτηκε, να μην φοβάται καθόλου την ασθένειά της, η οποία δεν ήταν μεταδοτική για τους άλλους, αλλά της δόθηκε για τις αμαρτίες της: έπρεπε να την υπομείνει. Και υπέμεινε, υπέφερε τρομερά βάσανα με εξαιρετικό σθένος μέχρι τον θάνατό της, που ακολούθησε ενάμιση μήνα μετά το όραμά της που περιγράφηκε παραπάνω. Έξι μήνες μετά τον θάνατό της, ο σύζυγός της συνταξιοδοτήθηκε και έφυγε.

Σύμφωνα με την Ιρίνα Πετρόβνα, η Λεμπέντεβα διέθετε αληθινά χριστιανικές ιδιότητες ψυχής: πράος, ήσυχη, καλοσυνάτος, δεν μάλωσε ποτέ με κανέναν, δεν μάλωσε και εμπόδιζε συνεχώς τον σύζυγό της να μην επιπλήττει και τον επέπληξε για άσχημη γλώσσα. Τηρούσε αυστηρά τις νηστείες και παρακολουθούσε όλες τις εκκλησιαστικές λειτουργίες. εκτός κι αν μερικές φορές κάποια ασθένεια ή κάποιο ιδιαίτερο οικογενειακό θέμα μπορούσε να την εμποδίσει να επισκεφτεί το ναό του Θεού.

Είθε ο Κύριος ο Θεός να της δώσει τις ουράνιες ευλογίες που προετοιμάζονται για όσους Τον αγαπούν! (P. Ruskov, 1893)