Τα μυστικά της μετά θάνατον ζωής!!!!Μαρτυρίες για τους νεκρούς, για την αθανασία της ψυχής και για τη μετά θάνατον ζωή!!Ζναμένσκι Γκεόργκι Αλεξάντροβιτς. 47

* * *

Ως επί το πλείστον, οι νεκροί εμφανίζονται σε ένα μόνο άτομο τη στιγμή του θανάτου τους, αλλά συμβαίνει να βλέπονται από πολλά άτομα ταυτόχρονα. «Πριν από μερικά χρόνια», λέει η Β. Στριτ, «καθόμουν στο σπίτι με μερικούς φίλους στο πλατύσκαλο της σκάλας που οδηγούσε από τα πάνω δωμάτιά μας στον μεγάλο προθάλαμο, όπου άνοιγαν τα δωμάτια του πατέρα, της μητέρας και της αδερφής μου. Ξαφνικά όλοι ακούμε ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα. Τον άκουσε και η μητέρα και μου φώναξε να πάω να ανοίξω την πόρτα. Πριν προλάβω να κατέβω τρέχοντας τις σκάλες, η πόρτα άνοιξε μόνη της και η θεία μου, η μεγαλύτερη αδερφή της μητέρας μου, μπήκε στην είσοδο. Κατευθύνθηκε κατευθείαν στο σαλόνι. «Γιατί η θεία Τάλμποτ μπήκε κατευθείαν στο σαλόνι;» – Μείναμε όλοι έκπληκτοι και την ακολουθήσαμε στο σαλόνι. Εκεί όμως, προς μεγάλη μας έκπληξη, δεν βρήκαμε κανέναν.

«Μάλλον θα ακούσουμε για τον θάνατό της», είπε ο πατέρας, γράφοντας την ημέρα και την ώρα της εμφάνισής της. Το ίδιο βράδυ λάβαμε μια αποστολή που μας ενημέρωνε για το θάνατο της θείας μας. Πέθανε στις τρεις το μεσημέρι, ακριβώς την ώρα που είδαμε την εμφάνισή της» (Φυλλάδιο Πετρούπολης, 1892, Αρ. 112).

* * *

Ο γαιοκτήμονας V. Drozyansky, ο οποίος ζούσε στο χωριό Kutilovo, είχε έναν αδερφό που ήταν από καιρό άρρωστος από το αλκοόλ .Την ώρα που αρκετοί γείτονες επισκέπτονταν τον Ντροζιάνσκι, έλαβαν ένα γράμμα από τη σύζυγο του άρρωστου αδελφού του, ο οποίος έγραψε ότι η ασθένεια του συζύγου της είχε πάρει απειλητικό χαρακτήρα και τους ζήτησε να έρθουν αμέσως στον ετοιμοθάνατο. Έδειξε αυτό το γράμμα στους καλεσμένους και είπε ότι θα πήγαινε στον αδερφό του το επόμενο πρωί.

Βγαίνοντας από το σαλόνι στο διάδρομο για να δώσει τις απαραίτητες εντολές στους υπηρέτες, είδε έκπληκτος στον διάδρομο τον αδερφό του, ο οποίος έβγαζε το παλτό του. «Τι φάρσα», αναφώνησε, και επέστρεψε στο δωμάτιο για να ανακοινώσει στην οικογένειά του την άφιξη του αδελφού του και να δείξει στον τελευταίο το γράμμα που μόλις είχε λάβει. Ένα λεπτό αργότερα επιστρέφει στο χολ για να δει τον αδερφό του, αλλά δεν τον βρίσκει εκεί ή πουθενά στο σπίτι. Ο Ντροζιάνσκι ρωτά τους υπηρέτες και τους καλεσμένους και αποδεικνύεται ότι ο τελευταίος, και ειδικά ένας από τους καλεσμένους, ο Ζελ, είδε καθαρά τον αδερφό του στο διάδρομο, αλλά δεν μπορούσαν να εξηγήσουν πώς θα μπορούσε ξαφνικά να εξαφανιστεί.

Το επόμενο πρωί, ο Drozyansky έλαβε ένα τηλεγράφημα για το θάνατο του αδερφού του στις έντεκα το βράδυ, ακριβώς την ώρα που έφτασε (“Rebus”, 1893)

* * *

«Η δουλειά μου απαιτεί να εφημερεύω στο νοσοκομείο», λέει ο Δρ Βακουλόφσκι. – Αυτές οι βάρδιες διαρκούν 24 ώρες και μερικές φορές είναι εξαιρετικά κουραστικές, με αποτέλεσμα το βράδυ να μην μπορείτε καν να κοιμηθείτε αρκετά: είτε σας καλούν σε έναν άρρωστο είτε φέρνουν ένα άτομο που χρειάζεται άμεση βοήθεια. Μια μέρα, ενώ ήμουν στην υπηρεσία, ήταν  χειμώνας, μόλις είχα πάει για ύπνο όταν ξαφνικά κάποιος χτύπησε. Ανοίγω την πόρτα και βλέπω ένα ασθενοφόρο:

- Γιατρέ στον πέμπτο θάλαμο ο τάδε ασθενής είναι πολύ άρρωστος.

«Εντάξει», είπα, «έρχομαι τώρα». Ανεβαίνω τις σκάλες και βλέπω έναν άρρωστο άνδρα να στέκεται εκεί, με μια ρόμπα. «Γιατί δεν κοιμάσαι;» - Είπα και ξαφνικά έφυγε. Έγινε δυσάρεστο. Έρχομαι στον θάλαμο και ο παραϊατρός λέει: «Είναι νεκρός τώρα». Βάζω το χέρι μου στο μέτωπό μου - κάνει κρύο, νιώθω τον σφυγμό μου - δεν χτυπάει, βάζω το χέρι μου στην καρδιά μου - όλα είναι ήσυχα. Ο αποθανών ήταν η εικόνα φτύσιμο αυτού που συνάντησα στις σκάλες. Δεν το είπα σε κανέναν, απλώς το έγραψα στο σημειωματάριό μου. Επιστρέφοντας στο δωμάτιο υπηρεσίας, δεν μπορούσα να πάω για ύπνο αμέσως, αλλά κάθισα να γράψω και έγραψα ένα άρθρο με αφορμή τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του V. A. Zhukovsky, το οποίο αργότερα εμφανίστηκε στην εφημερίδα Rusin Slovo. Προφανώς, ο εγκέφαλός μου δεν ήταν καθόλου συντονισμένος σε κάτι φανταστικό, για το οποίο οι άλλοι δεν θα δίσταζαν να μιλήσουν αν αποφάσιζα να τους πω αυτό το γεγονός. «Αυτό σημαίνει ότι δεν ήταν παραίσθηση που είδα έναν νεκρό ασθενή μπροστά μου» («Rebus», 1882, No. 49).