«Ενάμιση χρόνο πριν από το θάνατο του Alexei Petrovich Ermolov», αφηγείται ο S.S., «ήρθα στη Μόσχα για να τον συναντήσω. Αφού έμεινα για λίγες μέρες, ετοιμαζόμουν να επιστρέψω στον τόπο της υπηρεσίας μου και, καθώς αποχαιρετούσα, δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου στη σκέψη ότι πιθανότατα δεν θα τον ξαναέβλεπα ζωντανό, αφού τότε ήταν χάλια και δεν θα είχα την ευκαιρία να επιστρέψω στη Μόσχα για τουλάχιστον ένα χρόνο. Παρατηρώντας τα δάκρυά μου, ο Alexey Petrovich είπε:
- Αρκετά, δεν θα πεθάνω πριν επιστρέψεις εδώ.
«Στον θάνατο και τη ζωή ο Θεός είναι ελεύθερος», του απάντησα.
- Σας λέω θετικά ότι δεν θα πεθάνω σε ένα χρόνο, αλλά αργότερα.
Το πρόσωπό μου εξέφραζε έντονη έκπληξη, ακόμη και φόβο, για την κανονική κατάσταση του πάντα λαμπερού κεφαλιού του Αλεξέι Πέτροβιτς, που δεν μπορούσε να του κρυφτεί.
- Θα σου αποδείξω τώρα ότι δεν έχω τρελαθεί ακόμα και δεν παραληρώ.
Με αυτά τα λόγια με οδήγησε στο γραφείο, έβγαλε ένα φύλλο χαρτί καλυμμένο με γράμματα από ένα κλειδωμένο συρτάρι και το κράτησε στα μάτια μου.
- Ποιανού είναι το χειρόγραφο; – με ρώτησε.
«Δικό μου», απάντησα.
- Διαβάστε.
Ήταν κάτι σαν ένα αρχείο υπηρεσίας του Αλεξέι Πέτροβιτς, ξεκινώντας από τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη, με ένδειξη της εποχής που συνέβη κάθε περισσότερο ή λιγότερο αξιοσημείωτο γεγονός στην πολυκύμαντη ζωή του. Παρακολούθησε την ανάγνωση μου και, όταν έφτασα στο τέλος της σελίδας, κάλυψε τις τελευταίες γραμμές με το χέρι του.
«Δεν πρέπει να το διαβάσετε αυτό», είπε, «το έτος, ο μήνας και η ημέρα του θανάτου μου υποδεικνύονται εδώ». Όλα όσα έχετε διαβάσει εδώ γράφτηκαν πριν από πολύ καιρό και όλα έγιναν πραγματικότητα μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια. Έτσι έγινε. Όταν ακόμη κατείχα τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη, με έστειλαν να διεξαγάγω έρευνα στην επαρχιακή πόλη Τ. Χρειάστηκε να δουλέψω πολύ. Το διαμέρισμά μου αποτελούνταν από δύο δωμάτια: ο υπάλληλος και τακτοποιημένος που ήταν μαζί μου έμενε στο πρώτο και εγώ στο δεύτερο. Ο μόνος τρόπος για να μπω στο δωμάτιό μου ήταν μέσω του πρώτου.
Ένα βράδυ καθόμουν στο γραφείο μου και έγραφα. Τελειώνοντας, , έγειρα πίσω στην καρέκλα μου και άρχισα να σκέφτομαι. Σηκώνω τα μάτια μου - μπροστά μου είναι κάποιος άγνωστος, αν κρίνω από τα ρούχα του ένας κοινός. Πριν προλάβω να ρωτήσω ποιος ήταν και τι ήθελε, ο άγνωστος είπε: «Πάρε ένα χαρτί, ένα στυλό και γράψε».
Υπάκουσα χωρίς αμφιβολία, νιώθοντας ότι ήμουν υπό την επήρεια μιας ακαταμάχητης δύναμης. Μετά μου υπαγόρευσε όλα όσα επρόκειτο να συμβούν στη διάρκεια της ζωής μου και τελείωσε την ημέρα του θανάτου μου.
Με την τελευταία λέξη εξαφανίστηκε, αλλά πώς και πού - δεν ξέρω. Πέρασαν αρκετά λεπτά πριν συνέλθω, η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι κάποιος μου έκανε πλάκα. Σηκώθηκα από τη θέση μου και όρμησα στο πρώτο δωμάτιο, το οποίο ο άγνωστος δεν μπορούσε να περάσει. Εκεί είδα ότι ο υπάλληλος καθόταν και έγραφε στο φως ενός κεριού από λίπος και ο τακτικός κοιμόταν στο πάτωμα, ακριβώς δίπλα στην εξώπορτα, που αποδείχτηκε κλειδωμένη. Στην ερώτησή μου: «Ποιος μόλις βγήκε από εδώ;» - Η έκπληκτη υπάλληλος απάντησε ότι δεν είχε βγει κανείς.
Μέχρι τώρα δεν έχω πει σε κανέναν για αυτό», κατέληξε ο Αλεξέι Πέτροβιτς, «γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι κάποιοι θα νομίζουν ότι το έφτιαξα και άλλοι θα με θεωρούν άτομο υποκείμενο σε παραισθήσεις, αλλά για μένα αυτό είναι αναμφισβήτητο γεγονός, η ορατή και απτή απόδειξη του οποίου είναι αυτό το χαρτί. Τώρα ελπίζω να μην αμφιβάλλετε ότι θα ξαναδούμε ο ένας τον άλλον.
Πράγματι, ένα χρόνο μετά είδαμε ξανά ο ένας τον άλλον. Μετά το θάνατό του, βρήκα ένα μυστηριώδες χειρόγραφο στα χαρτιά του και είδα από αυτό ότι ο Αλεξέι Πέτροβιτς Ερμόλοφ πέθανε την ίδια μέρα και μάλιστα την ώρα που είχε προβλεφθεί ότι θα πεθάνει περίπου πενήντα χρόνια νωρίτερα» («Russkaya Starina», 1875, Μάιος).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σας ευχαριστούμε.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.