Η Σύνοδος της Θεοτόκου – η ημέρα που η ανθρωπότητα ευχαριστεί αυτόν που δέχτηκε τον Θεό στην καρδιά της.

Η Σύνοδος της Θεοτόκου – η ημέρα που η ανθρωπότητα ευχαριστεί αυτόν που δέχτηκε τον Θεό στην καρδιά της

Την επόμενη μέρα από τη Γέννηση του Κυρίου, η Εκκλησία δεν μιλάει πλέον για τη φάτνη, ούτε για τους μάγους, ούτε για το αστέρι. Στρέφει το βλέμμα της σε μια Μητέρα. Στη γυναίκα που έκανε το θαύμα δυνατό. Στη Μητέρα του Θεού.

Η Σύνοδος της Θεοτόκου δεν είναι ένας απλός εορτασμός. Είναι ένας αναστεναγμός ευγνωμοσύνης από ολόκληρο τον κόσμο.

Μετά τη νύχτα που ο Ουρανός κατέβηκε στη γη, η Μαρία παραμένει σιωπηλή. Δεν ζητά τίποτα. Δεν κάθεται στο κέντρο. Κρατάει το Βρέφος της κοντά στο στήθος της και κρατάει τα πάντα στην καρδιά της. Ξέρει ότι η χαρά θα ακολουθηθεί από πόνο. Ξέρει ότι τα χέρια που τώρα Τον αγκαλιάζουν θα δουν κάποια μέρα τον Σταυρό.

Και όμως, δεν φοβάται.

Η Μητέρα του Θεού είναι το πρόσωπο της αγάπης που δεν θέτει όρους. Της αγάπης που δέχεται το θέλημα του Θεού ακόμα και όταν δεν το κατανοεί πλήρως. Όταν ο Αρχάγγελος της είπε: «Χαίρε», δεν ήξερε τι δάκρυα την περίμεναν. Αλλά είπε:

— «Γενηθήτω εις εμέ κατά τον λόγον σου».

Την ημέρα της Συνόδου, η Εκκλησία συγκεντρώνει γύρω της όλους όσους παρακολούθησαν τη Γέννηση: τον δίκαιο Ιωσήφ, τους ποιμένες, τους μάγους, τους αγγέλους. Αλλά, πάνω απ' όλα, τιμά αυτόν που έφερε στο σώμα της τον αμέτρητο Θεό.

Η Μαρία δεν ήταν μόνο η Μητέρα του Ιησού. Έγινε η Μητέρα των θλίψεών μας, η Μητέρα των μοναχικών, η Μητέρα εκείνων που δεν έχουν πλέον τη δύναμη να προσευχηθούν. Όταν ο κόσμος έφυγε από τον Σταυρό, παρέμεινε. Όταν οι μαθητές διασκορπίστηκαν, στάθηκε. Με συντετριμμένη καρδιά, αλλά με πλήρη πίστη.

Η Σύνοδος της Θεοτόκου αφορά όλες τις μητέρες που κλαίνε σιωπηλά. Για τις γυναίκες που κουβαλούν τον σταυρό τους χωρίς να τις βλέπουν. Για εκείνες που λένε «Κύριε, δεν μπορώ πια», αλλά συνεχίζουν.

Γι' αυτό η Μητέρα του Θεού είναι τόσο κοντά μας. Επειδή γνώρισε τον φόβο, την αδυναμία, τη φτώχεια, τον πόνο. Και δεν απομακρύνθηκε από τον Θεό.

Αυτή την ημέρα, δεν της ζητούνται θαύματα φωναχτά. Την ευχαριστούν. Ανάβει ένα κερί. Της λέγεται, ίσως για πρώτη φορά αληθινά:

— «Μην μας εγκαταλείπεις».

Και η Μητέρα του Θεού δεν φεύγει ποτέ.

Το συμβούλιο της μας υπενθυμίζει ότι ο Θεός επέλεξε να έρθει στον κόσμο μέσα από μια καθαρή καρδιά. Και ότι, εφόσον έχουμε την Μαρία ως μεσίτριά μας, καμία νύχτα δεν είναι πολύ σκοτεινή, κανένας πόνος χωρίς ελπίδα.