Κέντρο Ενοριακής Διακονίας
Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πατρών
Ομιλία του Αρχιμανδρίτου π. Ιουστίνου Μπαρδάκα
Πρωτοσυγκέλλου της Ι.Μ. Φλωρίνης με θέμα:
"Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ"
Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011
"Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ"
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΤΑΠΙΟΥ ΣΤΗ ΣΚΗΤΗ ΤΩΝ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΩΝ.
Ο Θεός δεν θέλει τους δογματισμούς και την τυπικότητα, έλεγε. Η Πίστη μας δεν είναι μια σειρά τυπικών πράξεων που μας δίνει την ψεύτικη αίσθηση του καλού. Όλα δουλεύονται μέσα στην καρδιά και από εκεί πηγάζουν με μια ελευθερία. Πρέπει να είμαστε άνθρωποι της καρδιάς και της διακονίας... τους αδελφούς να στηρίζουμε χωρίς βαρυγκομιά διότι χάνουμε τον μισθό μας.
Ο άνθρωπος στην προσευχή δεν πρέπει να γίνεται τυπικός χωρίς να νιώθει αυτά που λέγει... ο ίδιος δεν ακούει αυτά που προσεύχεται, ο Θεός θα τον ακούσει; Με την καρδιά μας όλα να τα κάνουμε. Να επιτελούμε την συγχώρηση στους αδελφούς εκ καρδίας και την διακονία της αγάπης εκ καρδίας και την προσευχή εξ όλης της καρδίας. Ο Θεός την καρδιά μας ζητά και μ’ αυτήν να δουλεύουμε εν Κυρίω. Τυπικά λες την ευχή και νομίζεις ότι κάτι κάνεις και το καμαρώνεις... τυπικά κάνεις την νηστεία σε μια ψεύτικη αίσθηση θρησκευτικής ικανοποίησης. Και ενώ λες ότι δουλεύεις στον Θεό η κατάκριση είναι συνεχής για όλους, και δεν σταματάς να κατηγορείς και να ιεροκατηγορείς χωρίς αγάπη μέσα σου. Από την καρδιά όλα αυτά προέρχονται και είναι ψεύτικη η αγιοσύνη των καλών τυπικών πράξεων.
Μπορεί να δει κανείς, έλεγε, εκπλήξεις και θαύματα σε ανθρώπους που πολύ εύκολα τους κρίνει και τους απορρίπτει η φαρισαϊκή νοοτροπία μας. Έλεγε για μια πόρνη που τον πλησίασε και του μίλησε και έμεινε έκπληκτος για τον αγώνα της ψυχής της. Πόσο εύκολα κανείς βγάζει κρίσεις και συμπεράσματα ενώ αλλιώτικη είναι η καρδιά του ανθρώπου. Ο ληστής μετανόησε και έγινε ο πρώτος κάτοικος του Παραδείσου. Με πόση γλυκύτητα αγάπης και συμπάθεια πρέπει κανείς να αντιμετωπίζει τον αμαρτωλό και πεσμένο και μετανοούντα..
Στην Θεία κοινωνία, έλεγε, ο χριστιανός είναι το ίδιο με τον Ιερέα ως προς την συνεχή του συμμετοχή και προσέλευση. Άλλο είναι η νηστεία και άλλο είναι η Θεία Κοινωνία. Μπερδεύονται πολλοί και απομακρύνονται και ξεγλιστρούν από την συνεχή Θεία Κοινωνία εξ αιτίας του λαδιού και του αλάδωτου. Ο Χριστός μας καλεί να συμμετάσχουμε σε κάθε Θεία Λειτουργία που τελείται με καθαρότητα καρδιάς και νου. Τέλειος κανείς δεν είναι και η προσέλευση στην Αγία Τράπεζα να γίνεται με φόβο Θεού και με πολύ πόθο.
Οι νηστείες έχουν τοποθετηθεί σοφά μέσα στον εκκλησιαστικό χρόνο και να τις τηρεί ο χριστιανός. Αλλά δες που όλοι δεν μπορούν να νηστέψουν λόγω και των αρρωστιών και άλλων προβλημάτων. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να Κοινωνούν. Το κέντρο της πνευματικής ζωής είναι η συνεχής συμμετοχή του πιστού στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας… ένας να είναι ο πόθος και η χαρά του ανθρώπου πώς να Κοινωνήσει και μια να είναι η θλίψη του αν υπάρξει πρόβλημα και δεν συμμετάσχει στο Ποτήριο της Ζωής.
Το μεσημέρι έφερε ξεκούραση... κι όμως ο γέροντας δεν είναι καλά... σηκώνει σταυρό δυσκολίας και πόνου και κόπου των ποδιών του... είναι δύσκολα και χρειάζεται βοήθεια... αφήνεται πολύ θαρρετά μόνο στον Θεό... μαζί με τα γατάκια που τον κοιτούν παρηγορητικά και τον ενισχύουν ως από Θεού, όταν είναι στενοχωρημένος…
Η καρδιά όλων των φιλοξενουμένων είναι σε μια απραξία και ηρεμία, σαν να κατακάθεται η σκόνη από τον κουρνιαχτό και το τρέξιμο... η κούραση και η ένταση άρχισε να υποχωρεί... κελιώτικη ζωή... που το αύριο το έχει ο Θεός...
ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟ.
Όταν τον Ιούλιο του 1914 ξέσπασε ό Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ό επίσκοπος Ανδρόνικος προσπάθησε να διαγνώσει τα αίτια του και να προβλέψει τις συνέπειες του. Έγραφε τότε σε σχετική εγκύκλιο του προς το πλήρωμα της τοπικής Εκκλησίας:
«Οι σύγχρονοι πόλεμοι με τα τέλεια πολεμικά μέσα, πού κατέχουν οι λαοί, είναι φοβεροί. Πολύ πιο φοβερός είναι ένας τόσο μεγάλος πόλεμος. Για μας πάντως, είναι ιερός, επειδή καλούμαστε να υπερασπιστούμε την ορθόδοξη πίστη και την εθνική μας ταυτότητα. Μεγάλη είναι, βέβαια, ή σημασία του και για τους άλλους λαούς, καθώς χαράζει μια βαθιά διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον. Όταν τελειώσει αυτός ό πόλεμος, ό χάρτης της Ευρώπης θα έχει αλλάξει ριζικά. Αυθόρμητα σκέφτεται κανείς ότι πρόκειται για πόλεμο αποκαλυπτικό, έναν από τους πολέμους πού θα προηγηθούν της δευτέρας παρουσίας του Κυρίου, όπως ό Ίδιος προείπε: "Το ένα έθνος θα ξεσηκωθεί εναντίον του άλλου και το ένα βασίλειο εναντίον του άλλου θα έρθουν πείνα, αρρώστιες και σεισμοί σε διάφορα μέρη" (Ματθ. 24:7).
»Γί` αυτό, αγαπητά μου πνευματικά παιδιά, οφείλουμε να συγκεντρώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, για να αποτρέψουμε τον θρίαμβο του εχθρού. Πρώτα απ όλα ας παραδεχθούμε όλοι ανεπιφύλακτα, όπως οι αρχαίοι Νινευΐτες. πώς είμαστε άξιοι μιας τέτοιας δεινής δοκιμασίας, ή οποία παραχωρήθηκε από τον Κύριο για τις αμαρτίες μας. Πραγματικά, ή κακία μας είναι τόσο κραυγαλέα, πού έχει ανέβει ως τον ουρανό (πρβλ. Ίων. 1:2).
»0ι άνθρωποι πάντοτε παρανομούσαν και άμάρταναν ποτέ όμως όπως τώρα. Οι σημερινοί άνθρωποι όχι μόνο αμαρτάνουν, όχι μόνο απαρνιούνται τον Θεό αλλά και καυχιούνται για την αμαρτωλότητα και την αρνησιθεΐα τους, προβάλλοντας τες σαν σωστές και εύλογες. Αντί για τον αληθινό Θεό προσκυνούν τούς θεούς της διαφθοράς. της μέθης, της δόξας, του πλούτου, της ηδονής. Μ αύτη την ειδωλολατρία ευφραίνονται, όπως οι αρχαίοι Εβραίοι, οι όποιοι τιμωρήθηκαν από τον Κύριο και σκορπίστηκαν σ όλον τον κόσμο.
»Πάντοτε υπήρχε αμαρτία, πάντοτε υπήρχε αποστασία από τον Θεό, πάντοτε υπήρχε παράβαση τού νόμου Του τόσο στην πατρίδα μας όσο και στις άλλες χώρες. Αλλά ή σημερινή κατάσταση είναι χειρότερη από κάθε προηγούμενη. Χλευάζονται και εξυβρίζονται οι άγιες παραδόσεις των πατέρων μας, ή ενάρετη ζωή, ή αμώμητη πίστη μας...
»Ας ομολογήσουμε, λοιπόν, πώς έχουμε αμαρτήσει βαριά ενώπιον τού Θεού. Ας απαρνηθούμε τις αμαρτωλές απολαύσεις και ας ξεφύγουμε από τη ρηχότητα της καθημερινής μας ζωής. Ας οπλιστούμε με πνευματικό θάρρος μπροστά στα μεγάλα γεγονότα πού λαμβάνουν χώρα σύμφωνα με τη θεία πρόνοια. Ας αδειάσουν τα κέντρα διασκεδάσεως και διαφθοράς. Δεν είναι καιρός για τέτοια. Δεν γίνονται γλέντια, όταν θερίζει ή πανούκλα! Δεν μπορούμε να αμαρτάνουμε ασύστολα, όταν στα σύνορα της πατρίδας μας και πιο πέρα απ αυτά τα αδέλφια μας χύνουν το αίμα τους για μας! Για τις αιματηρές θυσίες τους. ας είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας. Ας ζούμε ευλαβικά με νηστεία, προσευχή, εγκράτεια, αγαθοεργίες, φόβο Θεού...».
(Άγιος Ανδρόνικος αρχιεπίσκοπος Περμ (1870-1918)
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011
ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ ΤΗΣ ΜΕΘΗΣ.
Για την καταπολέμηση του πάθους της μέθης, πού αποτελούσε μεγάλη κοινωνική μάστιγα, ό επίσκοπος Ανδρόνικος ίδρυσε ειδικό σύλλογο με εκατοντάδες μέλη, τα όποια περιόδευαν σ όλη την επαρχία, οργανώνοντας διαφωτιστικές εκδηλώσεις και διανέμοντας σχετικά βιβλία. Επισημαίνοντας ό ιεράρχης ότι ή αιτία του προβλήματος ήταν πρώτιστα ηθική και πνευματική, έγραφε:
«Σήμερα είναι γενική και ολοφάνερη στον λαό μας και στην κοινωνία μας ή άμβλυνση της ηθικής συνειδήσεως, ή οποία, πάντως, δεν παρουσιάστηκε ούτε ξαφνικά ούτε τυχαία. Την απεργάζονται, εδώ και πολύν καιρό, με τρόπο μεθοδικό σκοτεινά κέντρα, πού στοχεύουν στην απαξίωση της χριστιανικής πίστεως και ηθικής. Κορυφώθηκε, βέβαια, και θριάμβευσε τώρα, στα χρόνια της λεγόμενης "απελευθερώσεως". Τώρα, ελευθερία θεωρείται ή αποχαλίνωση των παθών, ή ανηθικότητα, ή ρυπαρότητα και καθετί πού ευτελίζει τον άνθρωπο ως εικόνα του Θεού. »Ένα, λοιπόν, από τα συμπτώματα της κοινωνικής παθολογίας, πού οφείλεται σε αυτήν την ψευδώνυμη ελευθερία, είναι και ή μέθη. Αδειάζουν οι ναοί και γεμίζουν τα κρασοπωλεία, οι μπυραρίες, οι κάθε λογής λέσχες, τα κέντρα διασκεδάσεως και διαφθοράς. Οι άνθρωποι δεν ακούνε πια το κήρυγμα της Εκκλησίας και περιφρονούν την κοινή λατρεία του Θεού. Συχνάζουν, ωστόσο, στους κινηματογράφους και τα θέατρα, απολαμβάνουν τη βότκα και την μπύρα. Οι δωρεές για τις εκκλησιαστικές, κατηχητικές και φιλανθρωπικές δραστηριότητες έπαψαν, ενώ αυξήθηκαν κατακόρυφα τα κέρδη των παραγωγών και εμπόρων οινοπνευματούχων ποτών. Κοντολογίς, αιτία της διαδόσεως της μέθης είναι ή γενική πνευματική παρακμή, πού οφείλεται στην απομάκρυνση του λαού μας από τον Θεό και τον νόμο Του...».
(Άγιος Ανδρόνικος αρχιεπίσκοπος Περμ (1870-1918)
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΜΗΝ ΣΤΗΡΙΖΕΤΕ ΠΟΛΛΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΜΙΣΘΟΔΟΣΙΑ. ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ.
Στο διάστημα της ποιμαντορίας του ό επίσκοπος Ανδρόνικος πρωτοστάτησε στην πραγματοποίηση πολλών κοινωφελών έργων. Ορισμένα απ' αυτά ίσως να μη θεωρούνταν σημαντικά, αν γίνονταν σε άλλες περιοχές, για τη στέπα του Ομσκ, όμως, ήταν ζωτικής σημασίας. Έτσι, για παράδειγμα, με δική του πρωτοβουλία καθιερώθηκε ή ετήσια φύτευση απ' όλους τούς μαθητές καρποφόρων δένδρων και λαχανόκηπων, ώστε, όπως έγραφε, «τα παιδιά να αποκτούν την άλλοτε τόσο θερμή σε κάθε Ρώσο αλλά τώρα, δυστυχώς, σχεδόν εξατμισμένη αγάπη προς τη φύση πού μας περιβάλλει. Ή φύση μας αποκαλύπτει με τρόπο εκπληκτικό τον δημιουργό της και δημιουργό μας Θεό. Κάθε χορταράκι στο λιβάδι, κάθε πουλάκι στον αέρα, κάθε ποταμάκι στη ρεματιά μιλάει στην τρυφερή παιδική ψυχή για τον Θεό, πού γεμίζει με την παρουσία Του το σύμπαν...».
Στην πόλη Σεμιπαλατίνσκ ίδρυσε ταχύρρυθμα παιδαγωγικά σεμινάρια για εκατό δασκάλους των εκκλησιαστικών δημοτικών σχολείων της επαρχίας. Στο Ομσκ ίδρυσε επιμορφωτικές σχολές ποιμαντικής για τούς ιερείς. Με τις σχολές αυτές, αφενός, και με την προσωπική του εντατική δραστηριότητα, αφετέρου, αναβάθμισε το ποιμαντικό έργο και ενέπνευσε πνευματικό ζήλο σε όλους τούς ορθοδόξους κατοίκους της Δυτικής Σιβηρίας. Ίδρυσε, επίσης, σχολές διακονισσών και ιεροψαλτών, καθώς και ανοιχτές σχολές εκλαϊκευμένων θεολογικών σπουδών για κάθε ενδιαφερόμενο.
Οι κληρικοί, πού είχαν αυξηθεί λόγω της ιδρύσεως πολλών νέων ενοριών, διεκδικούσαν αύξηση αποδοχών, καθώς οι μισθοί τους ήταν πράγματι πενιχροί. Ό ιεράρχης, όμως, βλέποντας τη θλιβερή κατάσταση της χώρας, δεν συμφωνούσε. Σ' έναν αρχιερατικό επίτροπο, πού πρότεινε αλλαγή του καθεστώτος μισθοδοσίας του κλήρου, έγραψε:
«Μη στηρίζετε πολλές ελπίδες στην κρατική μισθοδοσία. Πρώτα απ' όλα στον ταπεινό ορθόδοξο κλήρο μας δεν θα δώσει ποτέ το ρωσικό κράτος τον γενναίο μισθό πού δίνει στους Γερμανούς πάστορες και στους Πολωνούς φραγκοπαπάδες. Έπειτα, κι αυτός ακόμα ό ανεπαρκής μισθός σας μπορεί να γίνει θανάσιμη θηλιά στα χέρια τραπεζιτών και πιστωτών. Αν, πάλι. ο μισθός αυτός αυξηθεί, ό λαός θα πάψει να προσφέρει χρήματα στην Εκκλησία. Έτσι αύτη, σε περίπτωση χωρισμού της από το Κράτος, θα στερηθεί και τη μισθοδοσία των κληρικών της από το Δημόσιο και τις προσφορές του λαού».
Άγιος Ανδρόνικος αρχιεπίσκοπος Περμ (1870-1918)
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
PATMOS - PERE AMPHILOCHIOS MAKRIS & MONASTERE..
Pour notre émission 'Orthodoxie' nous avons visité l'île de Patmos, au coeur du Dodécanèse (Grèce). C'est ici que Saint Jean le Théologien et l'Evangéliste eut le vision de l'Apocalypse. C'est là aussi qu vivait un grand père spirituel de notre temps: l'Archimandrite Amphilochios Makris. Nous y avons visité le Monastère de l'Evangelismos, Monastère féminin fondé par lui.
Etaient parmi nous: Prêtre Dominique Verbeke (Gand) et le Prof. Dr. Christos Yannaras (Athènes).
© Orthobel 2011 - producteur responsable: Evêque Athénagoras de SInope - www.orthodoxia.be - orthodoxie@scarlet.be
Etaient parmi nous: Prêtre Dominique Verbeke (Gand) et le Prof. Dr. Christos Yannaras (Athènes).
© Orthobel 2011 - producteur responsable: Evêque Athénagoras de SInope - www.orthodoxia.be - orthodoxie@scarlet.be
Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011
ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΆΓΙΟΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ «Δεν υπάρχει πια στον Ρώσο ή ταπεινοφροσύνη, ή σεμνότητα. Εμφανίστηκε ή αλαζονεία, κι αυτή οργιάζει...»
«Πόσο φοβερό είναι», σημείωσε ό ιεράρχης, «να στρέφεται κανείς εναντίον του Θεού, εναντίον της Εκκλησίας, εναντίον της ιεροσύνης! Άμποτε να συνέλθουν όλοι οι σκοτισμένοι από τον διάβολο υβριστές της αγίας πίστεως μας και να επιστρέψουν με μετάνοια και ταπείνωση στον φιλάνθρωπο Θεό! Ωστόσο, οι αληθινά πιστοί συμφιλιώνουν τους ανθρώπους αυτούς με τον Κύριο...».
Ένας ιερέας έγραψε στον αρχιεπίσκοπο:
«Δεν υπάρχει πια στον Ρώσο ή ταπεινοφροσύνη, ή σεμνότητα. Εμφανίστηκε ή αλαζονεία, κι αύτη οργιάζει... Εδώ οι κόκκινοι στρατιώτες δείχνουν αυτήν την άλογη αλαζονεία απέναντι στην πίστη και την Εκκλησία... Την Κυριακή της Τυρινής ένας στρατιώτης είπε: "Γιατί ό παπάς χτύπησε την καμπάνα για τον Εσπερινό; Πρέπει να τον πετάξουμε έξω από την εκκλησία!". Συμβουλέψτε με, τον αδύναμο, αμαρτωλό και ολιγόπιστο ιερέα: Πώς μπορώ να σώσω το ποίμνιο μου από τούς λύκους πού το καταστρέφουν, ντυμένοι σαν πρόβατα; Και πώς να μην καταθλίβομαι, βλέποντας τον λαό να χλευάζει τα ιερά και τα όσια;».
Ό ιεράρχης του απάντησε:
«Πιστέψτε, πάτερ, πώς όλη αυτή ή αθεΐα και ή αρπαγή δεν είναι παρά επίθεση του νοητού εχθρού εναντίον της αγαθής και θεοφοβούμενης ρωσικής ψυχής. Ό Θεός αφαίρεσε πρόσκαιρα από όλον τον λαό τη σύνεση και τη βούληση, εξαιτίας της αποστασίας του, ώσπου αυτός να μετανοήσει. Και όταν μετανοήσει, τότε σιγά-σιγά θα συνέλθει, θα ξαναβρεί την πνευματική του διαύγεια, θα αποκτήσει δύναμη και θα αποτινάξει όλη τούτη τη φρίκη, πού έχει τυλίξει τη χώρα μας. Εμείς, λοιπόν, με τον σταθερό, καθαρό και πειστικό λόγο μας ας δείχνουμε στους ανθρώπους τη σωστή στάση απέναντι στη ζωή και, πάνω απ όλα, ας τούς καλούμε σε μετάνοια, με την οποία θα αξιωθούμε να λάβουμε πάλι από τον Θεό όλα όσα χάσαμε...
Έχω πάντα την ελπίδα, ή μάλλον την πεποίθηση, πώς ή Ρωσία θ' αναστηθεί με την επιστροφή της στον Θεό -αν και τότε δεν θα υπάρχω σ αυτόν τον κόσμο. Να ενθαρρύνετε τούς φοβισμένους, να ημερεύετε τούς αγριεμένους, να εμπνέετε ελπίδα στους απελπισμένους, να σταλάζετε στις ψυχές όλων τις αρχές της φωτεινής ζωής σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Χριστού. Το έργο μας είναι να συγκεντρώνουμε το σκορπισμένο ποίμνιο Του, να οργανώνουμε τις ζωντανές εκκλησιαστικές δυνάμεις, τούς ευσεβείς λαϊκούς κάθε ενορίας. Έτσι οι άνθρωποι, πού έχουν απογοητευθεί απ όλα τα κόμματα, θα βρουν εδώ, στην Εκκλησία και ανάμεσα στους πιστούς, το ασφαλές λιμάνι και την καλή ειρήνη. Θα αναστηθεί ή ψυχή του λαού, θα αναστηθεί και το σώμα του —το υγιές κράτος.
»Ό Θεός βοηθός σας! Συγχωρήστε τον αμαρτωλό αρχιεπίσκοπο Ανδρόνικο και προσευχηθείτε γι αυτόν».
Οι εφημερίδες της Πέρμ άρχισαν να δημοσιεύουν συκοφαντικά άρθρα για τον ιεράρχη. Όλοι κατάλαβαν πώς ή σύλληψη του είχε ήδη αποφασιστεί από τις αρχές. Οι άμεσοι συνεργάτες του τον συμβούλεψαν να κρυφτεί. Εκείνος, όμως, αποκρίθηκε πώς ήταν έτοιμος για όλα, έτοιμος ακόμα και για τον θάνατο, και πώς το ποίμνιο, πού του είχε εμπιστευθεί ό Χριστός, ποτέ δεν θα το εγκατέλειπε.
Περιμένοντας, λοιπόν, τη σύλληψη, αφέθηκε στην πρόνοια του Θεού. Εξομολογείτο και κοινωνούσε καθημερινά. Παρέμενε πάντοτε ατάραχος και καλοδιάθετος. Με όλους ήταν ευγενικός, προσηνής και γλυκομίλητος.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
Daniel Sisoev: “To Make the Whole World Love Christ”
Two years ago, on November 19, in the church of the Holy Apostle Thomas, North of Moscow, Priest Daniel Sisoev was killed. Below are the Seraphim Maamdi’s memories of Father Daniel.
My acquaintance with Fr. Daniel was God’s mercy toward me.
When I watched his disputes with the Muslims and heard his sermons, there arose in me a great desire to get to know him. At that time I was unaware that he had a missionary school. Then I became acquainted with a student-missionary of his, who also spoke with Father about me. Fr. Daniel gladly agreed to make my acquaintance.
When I met him I was impressed by his burning faith and the brave spirit which he was able to share with those around him. I was also amazed by his knowledge of the fundamentals of the faith and his wondrous exgetical gift, by his knowledge of the Holy Scriptures and the interpretations of the Holy Fathers — all of this made an impression on me and inspired me to go by the same path.
Of course, I was also impressed by his love for the Lord, his zeal for His service. He very much loved to preach about Christ; and I can say for myself that the greatest commandment that I received from my preceptor is this: “The purpose of a missionary is to make the whole world love Christ.”
I remember that Father said to me, “Seraphim! There is a large Kurdish population in Saratov. Vladyka blessed us to go there. So — will you go?” I hedge a little and aid that I still wasn’t ready, that I was a bit intimidated. Of course, I was still not very knowledgeable about of luminous faith. At that time I truly wasn’t ready yet, but after his martyric end, my brother and I, with the blessing of Bishop Longin, made the first missionary journey to Saratov.
He called me to bravery and said many things that I will remember for my entire life, especially this: “If a man sets out on the path of missionary, there is no way back. The Lord will demand of such people the talent that they received and buried.” And this: “Prayer is the most important thing in the missionary life: unceasing prayer is first, last and central. It is an essential part of the life of the missionary. The study of the Holy Scriptures is one of three chief activities of the missionary. And, as you understand, all of this is in the liturgy. Therefore, the more you go to services, the more success awaits you in your mission.” And also: “We preach the Gospel for the sake of God, before Him, and for the salvation of people.”
I told him that our people are simply fed up with religious lies, that they are going to the torments of hell without murmuring. He strove by all means to help us in missionary work among the Kurds. First of all he gave us books of the New Testament in the Kurdish language. (By the way, I learned to read in Kurdish from that very book which Fr.Daniel gave me.) He told us to assemble the Kurds in order to read passages to them. He also applied his abilities to the task of translation. Such concern amazed and inspired me.
I remember once we were discussing the possibility of a missionary journey to the Iraqi Kurds (who are in a center of Yazidism), so that there also the preaching of Christ might conquer the local Kurdish population. I said that I knew our laguage only poorly, and that moreover there is a different dialect there (Sorani), and that I was sure to receive a martyr’s crown there, since the radicalism of the Iraqis is known to the whole world.
Fr. Daniel told me to fear nothing, that the Muslims had threatened him personally fourteen times, saying that they would behead him — but should we hold back out of fear? The important thing, he said, is to firmly and bravely bear the Word of God, and to be witnesses of Christ, lest we forget that this is a great honor. (I believe that, by Fr. Daniel’s prayers, the time will come when the Word of God will be preached there.)
He often said spoke of martrydom, as if he knew that the Lord would glorify him in precisely this way. And behold, the Lord made him worthy of a martyr’s crown. The ancient Christians rejoiced in this situation, but we were saddened.
I remember that when I learned of his death I was very grieved and thought, “If only he could have had a few more years.” But later I acknowledged that the will of God is in all things. I humbled myself and glorified God, for now we have an intercessor in heaven, the hieromartyr Daniel, who prays for us and helps us in our missionary endeavors. I would even say that he is continuing his missionary work.
Not long before his death there was a striking event. One one of the Muslim forums, I found a photo of Fr. Daniel. The Muslisms, with the help of photoshop, had given him the clothing of a medieval crusader, and a sword, all against the background of a certain church. This made me laugh quite a bit, and I decided to show Fr. Daniel. We were very amused and Fr Daniel asked me to put it in a frame, so that I could remember him by it.
After his martyric end, when I was burdened with deep sorrow, remembering him, I looked at the photo from my personal archive. When I saw the photo, I was simply stunned. I became apparent that the church in front of which he was standing in the photograph was the same Church of the Apostles Peter and Paul in Yasenevo, where his funeral was held!
After his death, many people became interested in his labors, and gradually they came to Christ. I personally know many people who came to the Church through his books.
I remember when his honorable body was in the Church, a great number of people came to bid farewell to him, and many of them had a feeling as if a great holy thing had been brought. Peope with their children piously venerated the honorable relics of the saint. It was amazing, but that was how God disposed the people. Before long, Orthodox people from Serbia, Greece, the USA and other countries began to venerate Fr. Daniel as a hieromartyr. As the Lord says: “I will glorify them that glorify me.” (I Kings 2:30)
Everyone wondered at his love and fatherly concern. I remember our first missionary journey to Moscow. Father served a moleben, gave counsels and admonitions. We opened a map of Moscow and divided it up by regions. We got a very good education, so that we would be able to preach the Gospel and be ready to give answer about our hope with meekness and piety. (I Pet. 3:15)
Our last meeting was deeply moving. On the day before his martyric end, the lecture was led by Yuri Maksimov, who later became Deacon George. After the lecture we discussed many things, particularly the questions of Ouranopolitism and Nationalism. Father said that our citizenship is in heaven (Phil. 3:20), and that a Christian must not be attached to anything earthly. We are on the earth as if in a guest house, but our home is there, where Christ is at the right hand of the Father. His last lecture was about God the Father. He gave this lecture on the day before his death.
Just a few months before his death I asked Fr. Daniel’s blessing to establish two networking groups. One was about himself (in order to publish his lectures and articles), while the other was for doing missionary work among muslims. Amazingly, after his death the groups were filled with people, and many acknowledged that they started coming to the Church by reading hearing his lectures and reading his books.
I received three blessings from Fr. Daniel: for missionary work, for frequent Communion (every Sunday), and just a few days before his death I asked his blessing to write a book.
Yazidism has a very distorted view of Christianity, and Father counseled me to deal with this problem. I believe that he is praying for me and helping me to write apologetic works. I feel his help. It happens that a question arises, and you listen to his lectures and immediately find the answers to your questions.
I am truly thankful to the Lord that he vouchsafed me to study with the Hieromartyr Daniel. I finished his one-year missionary course.
If I were now to forsake missionary activity, this would be very base and unjust toward him, since he gave his life for Christ, giving us an example of how serious he was, that he loved not his own life, even unto death (Rev. 12:11). As one of the great missionaries said, missionary work is a truly holy work, equal to that of the apostles. Blessed is the one whom the Lord choses and places in such service (St. Innocent of Moscow).
When he preached to non-Christians and the heterodox, he manifest an exalted love for them. What could be more important than the salvation of a human soul? Because of this love he was made worthy of a martyr’s crown. It is wondrous, but it happened just as the Lord said: “There will come a time when everyone who kills you will think that he is serving God.” (John 16:2)
As His Holiness Patriarch Tikhon of Moscow and All Russia said in his condolences on the death of Fr Daniel, “The Lord has called His faithful servant to himself, having given him
the ability to become a confessor of the faith and a martyr of the Gospel.”
And Paul admonishes us: “Remember your preceptors, who preached the word of God to you and, looking to their end, imitate their faith.” (Hebrews 13:7)
He opened to the Holy Scriptures to me in the light of the Holy Fathers, made me wise in the faith of Christ, and also taught me to bear the Word of God. Now he is praying for us at the throne of God, so that we might painstakingly bear the Gospel of the Kingdom of God. Now is the acceptable time. We must gather all the children of God into unity of faith, for many have forgotten the chief commandment of the Gospel, to preach the Gospel to all creatures. (Mk. 16:15) In the person of the Apostles, the Lord commanded all Christians: “Go forth and teach all nations.” (Matt. 28:19) We must convince all people to come to the Truth, and we
must bring them to Him. This is the will of God.
As St. John Chrysostom said: “It is a great virtue to boldly and openly preach Christ and to prefer this to everything else. It is so great and wondrous that the Only-Begotten Son of God confesses such a man before His Father, although this reward is not proportionate. You preach on the earth, and He preaches in the heavens; You before men, and He before His father and all the angels.”
Translated from Russian by Jeremy Boor
http://www.pravmir.com/daniel-sisoev-to-make-the-whole-world-love-christ/
ΠΟΣΟ ΑΠΛΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ. ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.
Με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κ.κ. Παύλο.
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟ.
ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ
Η εκπομπή με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Προικοννήσου κ. κ. Ιωσήφ περιηγητική στον κήπο της Ορθοδόξου πνευματικότητας.
Παραλαβή τιμίου λειψάνου.
Σκάφος του λιμενικού μετέφερε την Παρασκευή το μεσημέρι από την 'Ανδρο στο λιμάνι του Πειραιά την "Ιερά Λειψανοθήκη του Ιερού Λειψάνου" του Αγ. Νικολάου.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΔΩ
Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΕ ΤΟ ΨΑΛΤΗΡΙ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ.
Μεγαλόσχημος μοναχός Ιουβενάλιος Μπιρσάν Μοναστήρι Σλάτινα (1878-1968)
Γεννήθηκε στην κοινότητα Μαλίνι της επαρχίας Σουτσεάβας. Το 1923 ήλθε στο μοναστήρι Σλάτινα να γίνει μοναχός. Μέσα στην ψυχή του είχε ανάψει ό πόθος για τον Θεό. Στο βάπτισμα του επήρε το όνομα Ιωάννης.
Μετά από δύο χρόνια έκάρη μοναχός με το νέο όνομα Ίουβενάλιος. Άφ' ότου έγινε μοναχός, δεν δοκίμασε κρέας στην ζωή του. Ενώ γάλα και τυρί έτρωγε μόνο κάθε Σάββατο και Κυριακή. Τις άλλες ήμερες έτρωγε μόνο μία φορά την ήμερα, μετά τον Εσπερινό. Συνήθως έτρωγε λαχανικά, πατάτες και φρούτα. Λαδερό φαγητό δοκίμαζε Σάββατα και Κυριακές. Ζάχαρη δεν δοκίμασε στην ζωή του παρά μόνο μέλι.
Καθημερινή του υποχρεωτική ενασχόλησης ήτο ή ανάγνωσης του βιβλίου των Ψαλμών. Το βράδυ δεν έτρωγε, εάν πρώτα δεν είχε τελειώσει το Ψαλτήριο. Άρχιζε να το διαβάζει από το πρωί και το απόγευμα στις 4-5 το τελείωνε.
Ήτο μεγάλος αγωνιστής. Αγωνιζόταν να υποτάξει το σώμα στο πνεύμα. Γι' αυτό εκοιμάτο 3-4 ώρες την νύκτα. Το κρεβάτι του αποτελείτο από μία σανίδα χωρίς στρώμα. Είχε μόνο μία λεπτή κουβέρτα για να μη φαίνεται το σανίδι. Αντί για προσκέφαλο έβαζε μία πέτρα, την οποία σκέπαζε με την πετσέτα του προσώπου του, για να μη φαίνεται. Έτσι περίπου αγωνίσθηκε 50 έτη, χωρίς να αλλάξει σχεδόν σε τίποτε την μοναχική του τάξι. Την ίδια τάξι κράτησε και στις ακολουθίες της εκκλησίας. Μαρτυρούν οι Πατέρες, πού έζησαν τόσα χρόνια μαζί του, ότι ουδέποτε τον είδαν να απουσιάζει από τον όρθρο και την Θεία Λειτουργία στην εκκλησία. Επιθυμούσε να παραμένει μέσα στην εκκλησία για να συνομιλεί συνεχώς με τον Χριστό.
Ό π. Ίουβενάλιος δεν ήτο ψάλτης, ούτε λειτουργός στο Θυσιαστήριο, ούτε γνώριζε το τυπικό των ακολουθιών. Όμως ήτο μεγάλος αγωνιστής και εργάτης της νοεράς προσευχής. Προσευχόταν πάντοτε, στο κελί, στο διακόνημα, στην εκκλησία. Απέφευγε τούς ανθρώπους, τούς συγγενείς του και τούς επισκέπτες της Μονής, για να μη κοπή το νήμα των θείων νοημάτων πού αισθανόταν από την προσευχή. Καθημερινά φαινόταν ότι ή ψυχή του ήτο γεμάτη από ειρήνη, ό νους του καθαρός και το πρόσωπο του φωτεινό, διότι στην καρδιά του είχε ένθρονισθή το Άγιο Πνεύμα, πού του έδιδε χαρά, ησυχία και θεία παρηγοριά.
Στην εκκλησία προσευχόταν συχνά γονατιστός. Ποτέ δεν αποκοιμήθηκε μέσα στην εκκλησία. Ό νους του ήτο άγρυπνος και ή σκέψης του καθαρή. Τον ενοχλούσαν πολύ οι δαίμονες, χωρίς όμως να επιτύχουν κάποια νίκη εναντίον του, διότι τούς εδίωκε με την προσευχή και τούς ταπεινούς στοχασμούς του. Ολίγοι μοναχοί των ήμερων μας είχαν την ταπείνωση αυτού του μονάχου. Θεωρούσε τον εαυτό του ότι ήτο άξιος της οργής του Θεού. Πάντοτε ενθυμείτο τον θάνατο και την φοβερή κρίσι. Πάντοτε κατηγορούσε τον εαυτό του. Ενθυμείτο τα αμαρτήματα του. Δεν δεχόταν στο νου του καμία κακή σκέψη για κάποιον άλλο και δεν κατέκρινε τούς άλλους αδελφούς. Με αυτά τα πνευματικά του αγωνίσματα είχε πάντοτε την χαρά στο πρόσωπο του, την πραότητα και την φωτεινότητα.
Κάθε Παρασκευή εξομολογείτο στον πνευματικό του και την Κυριακή κοινωνούσε των Άχραντων Μυστηρίων. Οι αδελφοί τον ρωτούσαν:
-Πάτερ Ίουβενάλιε, γιατί τρέχεις στο κελί σου κάθε φορά πού σε συναντάμε;
-Με περιμένει το Ψαλτήρι και δεν ημπορώ να το αφήσω μόνο του.
-Πες μας ένα ωφέλιμο λόγο, πάτερ.
-Συγχωρήσατε με, Πατέρες, είμαι άνθρωπος αμαρτωλός. Έρωτήστε τούς πνευματικούς σας Πατέρες.
Επί 25 χρόνια διακόνησε ό π. Ίουβενάλιος στην εκκλησία σαν δεύτερος διακονητής. Στην εκκλησία έμπαινε πρώτος και έφευγε τελευταίος. Είχε μεγάλη φροντίδα για τα καντήλια, τις εικόνες, τα κεριά. Τούς ιερείς τους σεβόταν. Τούς έκανε υπακοή και δεν ήθελε να λυπήσει κανέναν.
-Είναι μεγάλη αμαρτία να λειτουργεί ό ιερεύς με ταραχή πού προήλθε από εκείνον ή από άλλον μοναχό.
Κατόπιν διακόνησε το μοναστήρι του σαν προσφοράρης επί 12 χρόνια. Και εδώ έδειξε την ίδια φροντίδα, προσοχή και επιδεξιότητα.
Ένα άλλο διακόνημα του ήτο να κάνη τα κόλλυβα της Μονής για τούς νεκρούς και τις μνήμες των Αγίων. Επί 19 χρόνια ασχολείτο με την προετοιμασία του σιταριού. Το έπλενε, το στέγνωνε, το έσπαζε και μετά το έβραζε.
Την νύκτα, όταν οι άλλοι Πατέρες εκοιμούντο, ό π. Ίουβενάλιος στούμπιζε το σιτάρι για να μη τον πιάνει ό ύπνος στο κελί του.
-Τί θόρυβος ακούγεται, πάτερ Ίουβενάλιε, την νύκτα στο κελί σου; Τον ερωτούσαν ενίοτε οι Πατέρες.
-Συγχωρέστε με, Πατέρες, όταν οι οφθαλμοί μου βαραίνουν από τον ύπνο, τότε αφήνω την ανάγνωση του Ψαλτηρίου και κτυπώ το σιτάρι για τα κόλλυβα. Μετά συνεχίζω το Ψαλτήρι. Οι Άγιοι για τούς οποίους φτιάχνω τα κόλλυβα, θα προσεύχονται στον θεό για την ψυχή μου και θα φύγει ό ύπνος και οι νοητοί εχθροί από μένα.
Αλλά το πιο αγαπητό διακόνημα του π. Ίουβεναλίου ήτο να κτυπά τις καμπάνες. Επί 50 περίπου χρόνια, αυτός έτρεχε «βολίδα», παρά την προχωρημένη του ηλικία στα γεράματα του, ημέρα και νύκτα για τις καμπάνες, τον κόπανο και τα σιδεράκια, προκειμένου να κατέβουν στις ακολουθίες οι Πατέρες.
Το έτος 1949 ό π. Ίουβενάλιος έκάρη μεγαλόσχημος μοναχός. Από τότε άρχισε ν' αγωνίζεται περισσότερο στην προσευχή, στην νηστεία και στην σιωπή όλη την ήμερα.
-Πάτερ Ίουβενάλιε, γιατί ή όσιότης σου, μας αποφεύγεις; τον ρωτούσαν οι Αδελφοί.
-Δεν γνωρίζετε ότι, όταν κάποιος γίνει μεγαλόσχημος μοναχός, δεν του επιτρέπεται να λέγει περισσότερες από επτά λέξεις την ήμερα; Δηλαδή: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με»;
Ό π. Ίουβενάλιος δεν ήτο πρόθυμος να δίνη συμβουλές στους άλλους. Όμως τούς δίδασκε με την παρουσία του, την προσευχή του και το παράδειγμα της ζωής του.
Κάποια φορά είχαν συγκεντρωθεί πολλοί αδελφοί σ' ένα μπαλκόνι και συζητούσαν. Επήγε εκεί ό π. Ίουβενάλιος και άρχισε να λέγει την ευχή: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με». Παράλληλα έκαμε σε κάθε ευχή και τον σταυρό του με μία μικρή μετάνοια. Αμέσως οι αδελφοί σιώπησαν, ντροπιάστηκαν και αναχώρησαν έκαστος για το κελί του.
Άλλη φορά είδαν τον Γέροντα λυπημένο εκεί στην αυλή.
-Γιατί σήμερα είσαι στενοχωρημένος, πάτερ Ίουβενάλιε;
-Πώς να μην είμαι στενοχωρημένος; Σήμερα έκοβα το χόρτο στο λιβάδι και ακόμη δεν έχω τελειώσει το Ψαλτήρι. Αλλά δεν θα φάω μέχρι να το τελειώσω.
Συχνά ό διάβολος του προξενούσε στο κελί του πειρασμούς την ώρα της προσευχής. Κάποια φορά έφερε ό Γέροντας μία λεκάνη νερό για να πλυθεί. Αλλά την ώρα πού διάβαζε το Ψαλτήρι, ό διάβολος έχυσε όλο το νερό της λεκάνης επάνω του για να τον ταράξει. Άλλη φορά του έσβηνε το καντήλι, του έκρυβε το κομποσκοίνι, του έκλεινε το βιβλίο των Ψαλμών, του αναποδογύριζε το σκαμνί του, και άλλα παρόμοια του έκαμνε. Αλλά ό καλός αγωνιστής του Χριστού δεν έταράζετο, γνωρίζοντας τις πονηρίες του διαβόλου. Μόνο πολλές φορές τον μάλωνε, όταν ήταν μόνος του την νύκτα στο κελί του.
-Με ποιόν συνομιλούσες την νύκτα, πάτερ Ίουβενάλιε;
-"Εεε, λογομαχούσα με τον πονηρό, διότι τώρα τελευταία με επισκέπτεται συχνά.
Το καλοκαίρι του 1968, αναχώρησε για την αιώνια ανάπαυση, και έτσι λυτρώθηκε από τούς δεσμούς του σώματος, από τον κόσμο και τον διάβολο. Έκοιμήθη με θαυμαστό τρόπο. Δεν αρρώστησε καθόλου. Πάντοτε ήτο έτοιμος και περίμενε την ώρα αυτή.
Την ήμερα εκείνη πού έφυγε, ήτο γονατιστός στο κελί του και διάβαζε το Ψαλτήριο. Έξανα το πρόσωπο του έλαμψε και τότε παρέδωκε την ψυχή του στα χέρια του Θεού. Μερικοί πατέρες είδαν από το παράθυρο ένα φώς μέσα στο κελί του και, όταν μπήκαν μέσα, τον εύρισκαν πεθαμένο, γονατιστό και με το κεφάλι του στο βιβλίο των ψαλμών.
Μ' αυτό τον τρόπο αγωνίσθηκε και μετώκησε στην αιωνιότητα ό γέροντας Ίουβενάλιος, ό καμπανάρης του μοναστηρίου Σλάτινα.
ΒΙΒΛ. ΟΣΙΑΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΡΟΥΜΑΝΙΚΟΥ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ. "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"
Ο ΡΩΜΗΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ.
| Ο Ρωμηός και το θαύμα Κείμενα νεοελληνικής αυτοσυνειδησίας Π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ.
|
Η Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου με μετάφραση σε υπότιτλους.
Η Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου με μετάφραση σε υπότιτλους.
Η μετάφραση είναι του μακαριστού Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης Διονυσίου(+1998).
Κυκλοφορεί σε βιβλιαράκι των εκδόσεων της Αποστολικής Διακονίας της Ελλάδας.
Έχουν γίνει ελάχιστες αλλαγές, κυρίως για να εξυπηρετηθεί τεχνικά ο υποτιτλισμός.
Τεχνική επιμέλεια - υλοποίηση: Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Ερευνας (oodegr.com)
Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011
Ανακοίνωση αγιοκατάταξης της Αγίας Σοφίας της εν Κλεισούρα ασκήσασας
Η Ιερά Μητρόπολη Καστορίας, με βαθιά συγκίνηση ενημερώνει το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, αλλά και τους κατοίκους ολοκλήρου της Δυτικής Μακεδονίας, πως το Οικουμενικό Πατριαρχείο, με πρώτο τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο και την περί αυτόν Αγία και Ιερά Σύνοδο, κατέγραψε και συναρίθμησε στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, την Ασκήτρια της Ιεράς Μονής Παναγίας Κλεισούρας, Γερόντισσα Σοφία.
Έτσι από τώρα και εις τον αιώνα τον άπαντα, η διανύσασα «τον αγώνα τον καλόν» αφανώς στην Μονή της Παναγίας, Σοφία η Ασκήτρια, θα τιμάται ως Αγία και θα γεραίρεται με ύμνους και ωδές πνευματικές από τους πιστούς, ιδιαιτέρως δε κατά την 6ην Μαΐου, ημέρα της οσίας κοιμήσεώς της.
Γι’ αυτό και την Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011, στην Ιερά Μονή Παναγίας Κλεισούρας, κατά τη διάρκεια του Όρθρου, πριν από την Θεία Λειτουργία, στην οποία θα συλλειτουργήσουν οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Δράμας κ.κ. Παύλος και ο Ποιμενάρχης μας Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ, θα τεθούν με επίσημη τελετή τα λείψανα της Οσίας Σοφίας σε προσκύνηση και αγιασμό όλων μας.
Τέλος, από ημέρα σε ημέρα αναμένεται να έλθει από το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο η Συνοδική πράξη Αγιοκατατάξεως, οπότε και διά του Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου θα ρυθμιστούν και θα αναγγελθούν επισήμως οι τελετές αγιοκατατάξεως.
Σοφίας γέγονας, μήτερ αοίδημε, Σοφία, σέμνωμα, της Θεομήτορος, εν τη Μονή ασκητικώς τον βίον σου διελθούσα,όθεν και απείληφας των καμάτων σου έπαινον, κατατραυματίσασσα των δαιμόνων τας φάλαγγας, και πρέσβειρα Χριστώ παρεστώσα, μη επιλάθου των πόθω τιμώντων σε.
Η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΣΟΦΙΑ
ΒΙΟΣ – ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ
Το 1883 γεννιέται σε χωριό της Τραπεζούντας του Πόντου η Σοφία Χορτοκορίδου, η «ασκήτισσα της Παναγιάς». Παντρεμένη στον Πόντο με ένα σύζυγο που εξαφανίστηκε (μάλλον όχι με δική του ευθύνη) μετά από επτά χρόνια γάμου και μητέρα ενός παιδιού που, νεογέννητο, φαγώθηκε από χοίρους, ήρθε στην Ελλάδα παρασυρμένη από τη λαίλαπα του πολέμου και ολοκλήρωσε τη ζωή της στο μοναστήρι του Γενέθλιου της Θεοτόκου στην Κλεισούρα Καστοριάς.
Η ψυχή της ανέπνεε το Χριστό και την Παναγία με την απλοϊκή αγάπη των ταπεινών, που αισθάνονται τα ιερά πρόσωπα της πίστης ως φίλους και συγγενείς τους, εμβαθύνοντας στο μυστήριο της πανανθρώπινης αγάπης απλά και συγκλονιστικά, με την τρομακτική ευθύτητα και την ειλικρίνεια ενός παιδιού, που προκαλεί το σεβασμό, αλλά και τρομάζει γιατί αφαιρεί τις μάσκες της ατσαλάκωτης και καθώς πρέπει «εντιμότητάς μας» και της καλής μας υπόληψης, που νομίζει ότι ζει ενάρετα χωρίς να ρίχνεται στο ηφαίστειο της αγάπης. Είναι οι περίφημοι ” πτωχοί τω πνεύματι” του Ευαγγελίου, που ζουν τα διδάγματα του χριστιανισμού χωρίς να διυλίζουν τον κώνωπα με τη βοήθεια της ακαδημαϊκής θεολογίας.
«Ένας είναι ο Κύριος και μία η Κυρία» έλεγε (εννοούσε το Χριστό και την Παναγία), «όλοι εμείς οι άλλοι είμαστε αδελφοί». Δασκάλα πολλών απλών ανθρώπων, κυρίως γυναικών, μετέδιδε την ταπείνωση και την αγάπη με κάθε λόγο και κάθε κίνησή της ήταν μια θαυμαστή προσωπικότητα χωρίς μελανά σημεία, ένα χόρτο της γης, παρόμοιο σε πολλά με τους διά Χριστόν σαλούς, αθέατο από τους υπερήφανους και μορφωμένους, αλλά εκτιμημένο από τους ταπεινούς, τους ομοίους της.
ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Αγάπησε το Θεό και τους ανθρώπους με θαυμαστή δύναμη και η ζωή της πλουτίστηκε από εντυπωσιακές εμπειρίες επαφής με τη Θεοτόκο και διαφόρους αγίους.
Το 1967 χειρουργήθηκε από τον αρχάγγελο Γαβριήλ, στον καταυλισμό προσκόπων του Αμύνταιου, όπου την είχαν περιθάλψει σε κακά χάλια -δεν υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες του θαύματος -τί χαρά για το ρεαλισμό μας!- αλλά πλήθος ανθρώπων, μεταξύ των οποίων και γιατροί, την είδαν το βράδυ μισοπεθαμένη από μια βρομερή πληγή που διαρκούσε μέρες και την επομένη τη βρήκαν με μια καλοραμμένη χειρουργική μαχαιριά που είχε γίνει μέσα στον καταυλισμό, γιατί δε βγήκε).
Όπως και πολλοί άγιοι, είχε επικοινωνία με τα άγρια ζώα, και ιδιαίτερα με μια αρκούδα του δάσους, αλλά και με φίδια και πουλιά.Θα αρκεστούμε ενδεικτικά μόνο σε αυτά,αν και είχε και πολλά άλλα χαρίσματα που έδειχναν οτι ήταν εν ζωή Αγία και αυτή είναι άλλωστε και άποψη όσων την γνώρισαν.
ΝΕΟ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
Από τότε που άλλαξαν τα ημερολόγια, νήστευε και με το παλαιό και με το νέο, για να μη σκανδαλίζει κανέναν. Ποτέ δε δέχτηκε τιμές, αν και όσοι τη γνώρισαν φύλαξαν τα λόγια της ως θησαυρούς της συνείδησης. Είναι μια «Γερόντισσα», μια Μητέρα της Εκκλησίας και πνευματική μητέρα πολλών ανθρώπων. Ήδη έχουν γραφτεί προς τιμήν της τροπάρια, από ανώνυμο πνευματικό της παιδί, στη νεοελληνική γλώσσα.
Υπάρχει ιστορικά δυστυχώς η τάση σε αυτούς που ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο να οικειοποιηθούν, την Γερόντισσα, κάτι που δεν ανταποκρίνεται βεβαίως στην πραγματικότητα, μέχρι να την απαγάγουν προσπάθησαν όσο ζούσε, αλλά αυτό και άλλα λυπηρά γεγονότα δεν είναι του παρόντός και θα μείνουμε μόνο σε αυτή την επισήμανση απλώς προς χάρη της ιστορικής αλήθειας.
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ
Έλεγε: «Ο φόβος του Θεού κάνει σοφό τον άνθρωπο. Ποιος είναι ο φόβος του Θεού; Όχι να φοβάσαι το Θεό, αλλά να φοβάσαι να μη στενοχωρήσεις τον άλλο, να μην τον βλάψεις, να μην τον αδικήσεις, να μην τον κατηγορήσεις. Αυτή είναι η σοφία. Ύστερα τα άλλα, για να ζήσεις, σε φωτίζει ο Θεός τί να κάνεις»
«Να ψάχνετε να βρίσκετε τους φτωχούς και να μαζεύετε να πάτε να τους βοηθάτε. Αυτά θέλει ο Θεός, όχι να πηγαίνετε τάχα να προσεύχεστε στην εκκλησία»
«Η ελεημοσύνη κρυφή να είναι, μόνον ο Θεός να ξέρει»
«Αχ, να ξέρατε τί έπαθε ο Κύριος την Τετάρτη και την Παρασκευή, τίποτα δε θα βάζατε στο στόμα σας. Ούτε ψωμί, όχι λάδι. Μη μαντζιρίζετε (=τρώτε αρτύσιμα) Τετάρτη και Παρασκευή»
«Οι άγγελοι μιλάνε κάθε μέρα. Ο Θεός στέλνει τους αγγέλους, να δουν αν ο κόσμος μετανοεί»
«Η Παναγία κλαίει, κάθε μέρα κλαίει. Λέει στον Υιό της: Υιέ μου και Θεέ μου, δώσε στον κόσμο σοφία, συγχώρησε τον κόσμο»
«Το στόμα να γίνει βασιλικός και τριαντάφυλλο».
ΝΕΩΤΕΡΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΗΣ
Το 2009 στην Καστοριά και στην διημερίδα που οργάνωσε η Ιερά Μητρόπολη Καστοριάς με θέμα τους “Εν Καστορία τιμωμένους Αγίους” έγινε εκτενή αναφορά στον βίο της, ενώ ο επιχώριος Επίσκοπος Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ τόνισε την προσωπική του πίστη, όπως και του ποιμνίου της τοπικής εκκλησίας, στην Αγιότητα της, επισήμανε ότι υπάρχει ήδη ακολουθία και εικόνα της, ενώ πρόσθεσε ότι έχουν ξεκινήσει και θα γίνουν και τα επόμενα έτη, όλες οι κανονικές ενέργειες από την Ιερά Μητρόπολη Καστορίας για την επίσημη Αγιοποίηση της από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, όπως απαιτεί η κανονική τάξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Απολυτίκιο. Ήχος γ΄. Την ωραιότητα.
Σοφίας γέγονας, μήτερ αοίδημε, Σοφία, σέμνωμα, της Θεομήτορος, εν τη Μονή ασκητικώς τον βίον σου διελθούσα,όθεν και απείληφας των καμάτων σου έπαινον, κατατραυματίσασσα των δαιμόνων τας φάλαγγας, και πρέσβειρα Χριστώ παρεστώσα, μη επιλάθου των πόθω τιμώντων σε.
Μεγαλυνάριο.
Σοφισθείσα, μήτερ, πνευματικώς, όλον σου τον βίον εν τελεία υπομονή διήλθες, Σοφία, και νην του σου Νυμφίου το κάλλος εποπτεύεις εν ταις παστάσιν αυτού.
Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ
Η Μονή του Γεννεθλίου της Θεοτόκου όπου ασκήτευσε η Γερόντισσα,βρίσκεται σε υψόμετρο 970 μέτρα στα όρια των νομών Καστοριάς και Φλώρινας και απέχει 35 χιλ. από την Καστορία, 70 χιλ. από την Φλώρινα και 22 χιλ. από την Πτολεμαΐδα. Ιδρύθηκε περίπου στα 1314 από τον Κλεισουριώτη ιερομόναχο Νεόφυτο και ανακαινίστηκε το 1813 από τον Κλεισουριώτη ιερομόναχο της Μονής Ιβήρων του Αγίου Όρους Ησαΐα Πίστα μετά από όραμα της Παναγίας.
Είναι ρυθμού τρίκλιτης ξυλόστεγης τρουλαίας βασιλικής με νάρθηκα και περιβάλλεται από ένα τεράστιο ορθογώνιο φρουριακό συγκρότημα, εντός του οποίου είναι κτισμένο το καθολικό. Κοσμείται με αξιόλογες τοιχογραφίες, έργα των Χιοναδιτών αγιογράφων Γεωργίου και Γεωργίου. Το ξυλόγλυπτο τέμπλο χρυσώθηκε το 1772 από τον Κωνσταντίνο Κτίπα από το Λινοτόπι.
Κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα η Μονή φιλοξένησε και περιέθαλψε πολλούς Μακεδονομάχους με πρώτο τον Παύλο Μελά, αλλά και κατά τη διάρκεια της Κατοχής υπήρξε κρησφύγετο όλων ταλαιπωρημένων από τους Γερμανούς κατοίκων της περιοχής. Όταν το 1903 οι Τούρκοι έκαψαν το γειτονικό χωριό Βαρικό πολλοί κάτοικοί του βρήκαν καταφύγιο στο μοναστήρι. Από το 1993 λειτουργεί ως γυναικεία κοινοβιακή Μονή με ηγουμένη τη γερόντισσα Ανυσία, που μαζί με την υπόλοιπη μοναστική αδελφότητα προσπαθούν να «αναστήσουν» το σημαντικό αυτό λατρευτικό κέντρο της Δυτικής Μακεδονίας.
Στα χρόνια που στη Μονή δεν υπήρχε μοναστική αδελφότητα και οργανωμένη κοινοβιακή ζωή, ασκήτευσε η γερόντισσα Σοφία που καταγόταν από τον Πόντο. Ήρθε νέα και δούλευε πολύ ως τα βαθιά γεράματά της και την αγαπούσανε όλο το χωριό.
Εκοιμήθη στις 6 Μαΐου 1974 και τάφηκε εκεί και θεωρείται αγία από πολλούς Δυτικομακεδονές που την γνώρισαν. Τα λείψανά της σώζονται στο μοναστήρι και εκτίθενται προς προσκύνηση στους επισκέπτες, αν το ζητήσουν από τις μοναχές.
Ο Πλούτος του νεανίσκου.
Ομιλία του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ.Ανθίμου στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου στις 27-11-2011.
Μοναχός Ιωακείμ Βατοπαιδινός.
Απεβίωσε εν τη μονή Βατοπαιδίου ό γηραιός Ιωακείμ μοναχός.
Απεβίωσε εν τη Μονή Βατοπαιδίου τη 30ή Ιουνίου 2011 ό γηραιός αδελφός της Μονής Ιωακείμ Μοναχός, κατά κόσμο Τοφαλλίδης Χατζηευστράτιος του Ιωάννου και της Ειρήνης, άγων το 94ον έτος της ηλικίας του. Ούτος εγεννήθη τη 15.11.1917 εν τινι χωρίω της Λευκωσίας Κύπρου καλούμενο μονοσύλλαβος «Σιά». Προσήλθεν εν χηρεία εν τη Μονή τη 6.10.1992 και εκάρη Μοναχός τη 15.8.1993.
Ήτο απόφοιτος του Δημοτικού σχολείου, ήτο γόνος πάμπτωχου αλλά ευσεβέστατου οικογενείας. Ένεκα του ότι παιδιόθεν εδόθη εις την υπηρεσία ενός Τούρκου κουρέως, έμαθε την τουρκική γλώσσα την οποίαν έδιδάχθη αργότερο απταίστως εξ ιδίας προσπάθειας άφορμηθείς εξ ενός εγχειριδίου γραμματικής, το όποιον έπεσε τυχαίως εις τα χείρας του και εις τόσον καλόν βαθμό ώστε όταν την ομιλεί έδιδε την εντυπωσιν ότι ήτο ή μητρική του γλώσσα.
Ώς νέος ήτο σωφρονέστατος παρά τας προκλήσεις του περιβάλλοντος του. Ότε διετέλει εν μνηστεία, ή μνηστή του εδυσαρεστήθη μετά της οικογενείας της και αντιθέτως προς τα ήθη της εποχής ήλθε να κατοίκηση μετ' αυτού. Και ως ό ίδιος μαρτυρεί, επί ενάμισι έτος εκοιμώντο εις την αυτήν κλίνη χωρίς να εγγίση ό εις του άλλου. Ενυμφεύθη, πλήν δεν απέκτησε τέκνα. Αργότερον υιοθέτησε μίαν θυγατέρα.
Ώς λαϊκός εχαρακτηρίζετο διά τήν σωφροσύνη και σεμνότητα, την οποίαν διετήρει μετ' αυστηρότατος, παρά τας πολλάς συναναστροφάς τας οποίας είχε εκ των πολλών δραστηριοτήτων του και παρά το εύθυμο και ευπροσήγορο του χαρακτήρος του. Ώς ξεναγός εις τα διάφορα προσκυνήματα ήτο αμίμητος, παρέχων ουχί μόνον ιστορικός και γεωγραφικός πληροφορίας, αλλά και εμπνέων την ευλάβεια και πολλάκις κατάνυξιν. Διηγήτο πολλάκις ιστορίας και εύθυμα ανέκδοτα πλην διετήρει πάντοτε την σεμνότητα.
Ήτο επίσης λίαν ελεήμων προσφέρων ικανά ποσά εις ορφανά και πτωχούς, και όπου συναντά την πτωχεία ήτο αδύνατον να μη βοηθήσει. Ήτο προοδευτικός και εφευρετικός διερχόμενος πάσαν ασχολία, όπως εμπόριο, κτηνοτροφία, γεωργία, οικοδομική, καλλιέργεια δενδρυλλίων τα οποία έπώλει. Αργότερο συνέστησε άτυπο τουριστικό γραφείο διά του οποίου (ουχί προς κερδοσκοπία) συνεκρότει προσκυνηματικάς έκδρομάς εις Ιεροσόλυμα, τους άλλους Αγίους Τόπους και εις άλλα προσκυνήματα. Εν γένει ήτο λίαν δραστήριος άνθρωπος και ένεκα τούτου πολλά χρήματα και ακίνητος περιουσία περιήλθον εις την κατοχή του, τα πλείστα των οποίων «επένδυσε» εις κοινωφελείς σκοπούς εις το χωρίον του και άλλου.
Όταν προσήλθε εις την Μονήν ητο ήδη ετών 75, πλην ειργάζετο εις χειρονακτικός εργασίας ως να ητο 30ετής. Εις την Μονήν αλλά κυρίως εις το Μετόχιο του Αγίου Νικολάου εις Μπουρού, όπου υπηρέτησε επί δέκα και πλέον έτη, είναι εμφανείς οι κόποι του (επιδιόρθωσης κήπων και πεζουλιών, φύτευμα δένδρων και θάμνων κ.ά.).
Ως μοναχός χαρακτηρίζετε υπό της ευλάβειας, της φιλακολουθίας, της κατανύξεως και της ειλικρινούς μετανοίας. Ως μαρτυρεί ό Ηγούμενος όταν συνέβη καμία φοράν να τον παρατήρηση εις κάτι, κατόπιν προσήρχετο ιδιαιτέρως και έζήτει συγχωρησιν μετά δακρύων. Οσάκις ήκουε ωραίας ψαλμωδίας ή το Άξιον εστίν και όταν έκοινώνει ητο πάντοτε δακρύων. Πλην ητο πάντοτε χαρίεις εις την συναναστροφήν μετά των πατέρων και είχε μίαν νεανικήν ευστροφία μετά σεμνής άστειότητος εις τους λόγους του.
Μέχρι δύο-τριών μηνών προ της τελευτής του ητο υγιέστατος και αυτοσυντηρούμενος και κατερχόμενος πρώτος εις την ακολουθία. Άπεβίωσεν άνευ τινός ιδιαιτέρας ασθενείας αλλά μάλλον εξ αδυναμίας του γήρατος. Μέχρι τελευταίας αναπνοής είχε σώας τας φρένας και έξέπνευσεν ησύχως αφού εποίησε προηγουμένως το σημείο του Σταυρού. Έκοιμήθη την ημέρα της Συνάξεως των αγίων Δώδεκα Αποστόλων, καθ' ην ώραν άνεγινώσκετο ό Άμωμος εις το Μεσονυκτικόν του Καθολικού της Ιεράς ημών Μονής.
μοναχός Ανδρέας Βατοπαιδινός
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΡΩΤΑΤΟ ΑΡΙΘΜ.124
Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011
ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΠΡΩΤΑΤΟΝ.
Δεν υπάρχει φιλότιμο πια η υπάρχει πολύ λίγο. Περιορισμένες πολύ οι ζωοδόχες, άπλες και καθημερινές, αλληλέγγυες και καρδιακές ανταμώσεις των ανθρώπων. Οι γειτονιές που άλλοτε μοσχοβολούσαν βασιλικό κι άσβεστη, σήμερα μυρίζουν κατσαριδοκτόνα και φυτοφάρμακα...
Χρόνια τώρα είμαστε τρομαγμένοι από την αθλιότητα της παιδείας. Χωρίς Δημοτικό σχολείο εδώ και τριάντα χρόνια ό τόπος μου. Χωρίς δάσκαλο, χωρίς καρδιά ό τόπος. Πόσο ακριβά, τόχουμε πληρώσει. Αφήνουν μικρούς τόπους χωρίς Δημοτικό σχολείο και τελευταία το πανηγυρίζουν κιόλας!
Καταπικραθήκαμε. Αγαπήσαμε την τιμιότητα, την αξιοκρατία, την πατρίδα, την Ορθοδοξία, και μας ψαλιδίσανε τα φτερά μας. Μας εγκατέλειψαν στο πέλαγος και μας και τα παιδιά μας. Μόνοι, αλλά ευτυχώς με το έλεος της ηρωικής Εκκλησίας μας. (Δυστυχώς με την παγερή όμως αδιαφορία πολλών ενοριτών). Αγωνιστήκαμε και θυσιαστήκαμε. Με πόνο για τον πόνο των παιδιών μας και χαρά για τη χαρά των παιδιών μας. Με «πολλή» εμπιστοσύνη στα σχολεία, που μάλλον δεν την άξιζαν. Δώσαμε ξενοιασιά, ατέλειωτο παιχνίδι και ουσιώδη ελευθερία στα παιδιά μας. Μεγαλώνοντας όμως άρχισαν και να παραπατούν λίγο. Δεν μας μίλησε κανείς για τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο: «Σαν φωτιά είναι ή νεότητα και πέλαγος που γεμίζει κύματα και έχει πολλές επαναστάσεις». Και πόσο πιο δύσκολα σήμερα. Λοξοδρομούν τα παιδιά μας, μπερδευόμαστε και μείς. Μας κόβονται μερικές φορές τα πόδια. Δεν γονατίζουμε και πολύ. Προσφιλής δάσκαλος μου έλεγε: «Αν θέλουμε σήμερα να κρατήσουμε όρθια τα παιδιά μας, πρέπει νάμαστε γονατιστοί εμείς...» Αγαπήσαμε να ζήσουμε και να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας μ' ελευθερία και απέραντη στοργή, χωρίς πολλά μη, σαν χωροφύλακες. Κουραστήκαμε πολύ. Όλο όμως υπομένουμε. Καταδικάζουμε πάντα την αμαρτία, ποτέ όμως τον αμαρτωλό. Ελπίζουμε πάντα στα παιδιά μας. Συνεχίζουμε με αστείρευτη αγάπη, πολλή υπομονή και προσευχή. Χριστέ και Παναγία μας, όλες οι ελπίδες μας σε σάς λοιπόν: Φωτίστε και μας και τα παιδιά μας. Ρίγανη, δόξα τω Θεώ, ξαναμαζέψαμε φέτος. Σε λίγο θαναι έτοιμα και τα λουμίνια. Το καντήλι μας δεν θα σβήσει ποτέ. Για όλον τον κόσμο, για τα παιδιά όλου του κόσμου και τα δικά μας και για σένα αδελφέ μου.
Να με συγχωρείτε. Την ευχή σας.
Κορινθία, 27.6.2011 ένας ταβερνιάρης
2.
Πάντα ήταν απλός ό Έλληνας. Ζούσε σε μία ψευδαίσθηση υπερκατανάλωσης. Νόμιζαν ότι όλοι θα γίνουν πλούσιοι. Όλοι ζούσαν σε υπερηφάνεια και τώρα, μετά το σοκ, θα φτωχύνουν πολύ και σιγά-σιγά, θα πάμε πίσω και εδώ Ίσως βρούμε την πνευματικότητα μας. Θα χάσουμε αρκετά, γιατί δεν ήμασταν άξιοι όλων των προγόνων μας, να διδαχθούμε από την ιστορία. Παρασυρθήκαμε από τη μάγισσα Κίρκη και τώρα θ' αρρωστήσουμε. Και το χειρότερο δεν είναι ή οικονομία, αλλά οι θεσμοί, που έχουν εξευτελιστεί όλοι. Δεν πιστεύει κανείς σε τίποτα. Ή Εκκλησία δεν ακούγεται καθόλου. Το ποίμνιο έχει εγκαταλειφτεί. "Ίσως πρέπει να περάσουμε τη δοκιμασία, ή οποία θα κρατήσει χρόνια. Άς μας βοηθήσει ή Παναγία και ας πρεσβεύει για μας με τις ευχές σας
Αθήνα, 19.7.2011 δημοσιογράφος
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΩΝ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ.
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΑΘΩ
Αναμνήσεις επισκέψεων στο Άγιον Όρος.
Τον Ιανουάριο του 1990 στα Καυσοκαλύβια συνάντησα τους Γέροντες Νικάνορα, Παύλο και Αντώνιο, ό όποιος είναι 45 χρόνια στο Άγιον Όρος, στο ίδιο Κελί και δεν βγήκε ποτέ έξω στον κόσμο. Στους Γερασιμαίους στη Μικρά Αγία Άννα είχαμε μεγάλη φιλοξενία. Ό Γέροντας Γεράσιμος μου είπε: «Δεν είμαι καλά, εγήρασα, είμαι 86 ετών». Τον ρώτησα πώς έγιναν όλα αυτά τα κτίσματα και τα άλλα θαυμαστά στην έρημο και μου απάντησε: «Αγαπητέ μου, με πολύ κόπο, αίμα χύσαμε. Πέτρα-πέτρα, κομμάτι-κομμάτι τα κουβαλήσαμε όλα από τη θάλασσα με τα χέρια μας και με τα ζώα. Ήθελε μεγάλη υπομονή και πίστη. Είμαστε όμως πολύ ευχαριστημένοι, γιατί οι κόποι μας ανταμείφθηκαν με την πνευματική ζωή πού μας αξίωσε ό Θεός. Το 1922 όταν ήλθαμε τρεις μοναχοί, ήταν όλο έρημος, σκέτα βράχια. Μη τα βλέπεις τώρα και θαυμάζεις, όπως μου λες. Δεν υπήρχε ούτε νερό, ούτε τίποτα. Ούτε επισκέπτες ερχόντουσαν, όπως τώρα». Μας είπε ευγενικά ότι θα αποσυρθεί για ανάπαυση, επειδή είναι κουρασμένος. Αποχαιρετώντας μας είπε: «Το σπίτι είναι δικό σας και ανοικτό πάντα, όποτε θέλετε είμαστε στη διάθεση σας». Ξεκινήσαμε στη συνάχια για τη σκήτη της Αγίας Άννης.
Τον Μάιο του 1993 μετά τη μονή Κουτλουμουσίου κατηφορίσαμε για να πάμε στον μοναχό Παίσιο, στο Κελλί του της Παναγούδας. Στον δρόμο είδαμε ένα μοναχό και τον ρωτήσαμε αν ό Γ. Παίσιος ήταν στο Κελλί του. Μας απάντησε: «Δεν ξέρω, αλλά αν τον συναντήσετε ή επιστροφή σας θα είναι π ιό άνετη». Ό π. Παίσιος ήταν εκεί και κάναμε μεγάλη χαρά που τον συναντήσαμε. Με γνώρισε και μου είπε να μην του στέλνω πράγματα, γιατί δεν τα χρειάζεται και τον βάζω σε κόπο να τα μοιράζει άλλου. Τον π. Παίσιο επισκέπτονται καθημερινά εκατοντάδες λαϊκοί και μοναχοί και δεν τον αφήνουν σε ησυχία...
Τον Αύγουστο του 1993 ξαναπήγα στον Άθωνα. Παρακολούθησα αρκετές κατανυκτικές ιερές ακολουθίες και αγρυπνίες. Γνώρισα Αγιορείτες μοναχούς κάθε ηλικίας, κουβέντιασα μαζί τους πολλά θέματα, προς μεγάλη ωφέλεια μου. Επισκέφθηκα όλες τις μονές και τα Κελιά και οδοιπόρησα στην έρημο του Αγίου Όρους. Για τον επισκέπτη του Αγίου Όρους, ή οδοιπορία στην έρημο, δηλαδή Κατουνάκια, Καρούλια, Καυσοκαλύβια, Κερασιά, Άγιος Πέτρος, Άγιος Βασίλειος και Άκράθως, είναι ή κορύφωση. Ζεις από κοντά τη σκληρή και γεμάτη στερήσεις ζωή των ασκητών. Διερωτάσαι πώς είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωπο, που πολλοί δεν έχουν πάει σε σχολείο, να κουβεντιάζουν μαζί σου για οποιοδήποτε θέμα σε απασχολεί και να σου δίδουν λύση, σαν να είναι διπλωματούχοι ψυχαναλυτές και κοινωνιολόγοι. Τη σημερινή εποχή στο Άγιον Όρος μονάζουν πολλοί μοναχοί που έχουν τελειώσει πανεπιστήμια. Αυτό είναι καλό. Όμως την ιστορία του Αγίου Όρους την έχουν γράψει άνθρωποι αγράμματοι, πού όταν πήγαν στο Άγιον Όρος δεν ήξεραν να γράψουν ούτε το όνομα τους.
Παράδειγμα σύγχρονο αποτελεί ό Γέρων Ιωσήφ. Άνθρωπος αγράμματος ήταν, αλλά αν διαβάσεις το βιβλίο πού εξέδωσε ή μονή Φιλόθεου «Έκφράσις μοναχικής εμπειρίας», πού περιέχει τις απαντήσεις του Γέροντα σε επιστολές και ερωτήματα λαϊκών και μοναχών, πού ζητούσαν τη συμβουλή του διαπιστώνεις ότι έχεις να κάνεις με ένα μεγάλης μορφώσεως θεολόγο και κοινωνιολόγο. Κι όμως τα γράμματα του ήταν εντελώς ανορθόγραφα. Αν σε συναρπάζει ή ανάγνωση των επιστολών του, φαντάσου να τον ακούς να σου μιλάει. Αυτό δείχνει ότι για να ακολουθήσεις τον δρόμο του Θεού δεν χρειάζονται ταμπέλες. Περιπλανήθηκα ημέρες και ώρες ατέλειωτες στα άγια χώματα του Περιβολιού της Παναγίας, βίωσα τη συγκλονιστική αγιορείτικη φύση και έζησα ανεπανάληπτες στιγμές.
Τον Ιούνιο του 1994 κατεβήκαμε στον άρσανά της μονής Χιλανδαρίου. Αντικρίσαμε ένα θαυμάσιο τοπίο. Ή μονή βρίσκεται στη μέση ενός καταπράσινου δάσους και περιβάλλεται από τείχη και πανύψηλα κυπαρίσσια. Μία θέα πού δύσκολα συναντάς σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου. Στην είσοδο της μονής οι φλαμουριές μοσχοβολούσαν. Μάς ξενάγησε ό μοναχός Μακάριος και μας οδήγησε στη θαυματουργή κληματαριά, ηλικίας 800 ετών, πού ενώ σου δίνει την εντύπωση ότι έχει ξεραθεί, είναι γεμάτη σταφύλια. Ή μονή Χιλανδαρίου έχει σήμερα 27 μοναχούς. Από εκεί πήγαμε στη μονή Έσφιγμένου, πού σήμερα έχει 65 μοναχούς και από εκεί στη βουλγάρικη μονή Ζωγράφου με ηγούμενο τον π. Ευθύμιο. Εκεί διανυκτερεύσαμε και ό ηγούμενος ήταν απογοητευμένος, γιατί όπως μάς είπε «δεν έχει πλέον δύναμη ή Ζωγράφου». Πράγματι σ' αυτό το μεγάλο μοναστήρι, πού άλλοτε έσφυζε από ζωή, σήμερα έχουν μείνει μόνο 9 Βούλγαροι μοναχοί. Για να πάμε από την Έσφιγμένου στη Ζωγράφου κάναμε διαδρομή 3 ωρών με τα πόδια, μέσα στο πυκνό δάσος και παρά την κούραση μας την ευχαριστηθήκαμε. Δεν βρίσκεις την ευκαιρία να περπατάς μέσα σε τέτοιο φυσικό περιβάλλον κάθε μέρα.
Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής, γιατί έχω περπατήσει κάθε γωνία του Αγίου Όρους. Από την κορυφή του Άθωνα μέχρι το τελευταίο Κελί. Έχω γνωρίσει πολλούς μονάχους του Αγίου Όρους, ανεξαρτήτως εθνικότητος, τους οποίους θαυμάζω όλους για την πίστη τους και τις προσπάθειες πού κάνουν τόσο απέναντι στον Θεό, τον όποιο υπηρετούν με αφοσίωση, όσο και απέναντι στους ανθρώπους, τούς οποίους φιλοξενούν με μεγάλη αγάπη. Έχω περπατήσει πολύ στ' αγιασμένα χώματα του Αγίου Όρους και δεν έχω μετανιώσει ποτέ μου, παρά τ' ότι έχω κάποια χρόνια στην πλάτη μου. Πιστεύω ότι με βοηθά ό Θεός και μου δίδει κουράγιο και όρεξη, για να συνεχίσω τις επισκέψεις μου. Τρέφω μεγάλη αγάπη για τούς μοναχούς, ιδιαίτερα για τούς ερημίτες, πού δεν έχουν και πολλά μέσα επιβιώσεως, αλλά κάθε φορά πού πηγαίνω ή επικοινωνώ μαζί τους, ανταποδίδουν περίσσια την αγάπη.
Τον Ιούνιο του 1996 πήγαμε πάλι στην αγαπητή αγιορείτικη έρημο. Έχω δει μοναχό στα Κατουνάκια πάνω στα βράχια, πού είχε φυτεμένα κάτι μαρούλια σε κάτι πεζούλες από χώμα πού είχε κουβαλήσει ό ίδιος και αυτά ήταν ή μοναδική του τροφή. Και να δείτε κάτι μαρούλια πού δεν τα τρώγανε ούτε πεινασμένες κατσίκες. Πολλές φορές περνάνε μήνες ολόκληροι για να τούς επισκεφτούν στα Κελιά τους άλλοι μοναχοί ή λαϊκοί. Απ' αυτούς τούς ασκητές παίρνεις σε λίγο χρόνο όλη την ευλογία και τη σοφία, πού ενδεχομένως αναζητάς σε όλη σου τη ζωή σε βιβλία και σε ειδικούς. Γι' αυτό μ' αρέσει το περιβάλλον και οι άνθρωποι της ερήμου. Έχω γίνει με τούς Γέροντες ασκητές φίλος και αδελφός. Καμιά φορά τούς φτιάχνω στο τσαγκαράδικο μου καμιά παντόφλα και τούς στέλνω και κανένα ψωμάκι ή παξιμάδι ή φρούτο και νοιώθουν υποχρεωμένοι απέναντι μου, σαν να τούς χάρισα τον κόσμο όλο. Σκεφτείτε αυτούς τούς αγίους ανθρώπους να είναι υποχρεωμένοι σε μένα τον ταπεινό και ασήμαντο τσαγκάρη του Πολύγυρου, για μια προσφορά πού δεν κοστίζει απολύτως τίποτα σε μένα. Έχω τύχει σε περιπτώσεις πού πηγαίνω σε κάποιον ερημίτη μισό κιλό ζάχαρη κι ένα σακουλάκι καφέ, από τις έτοιμες συσκευασίες, κι ό Γέροντας κάνει τόση χαρά, σαν να του χαρίζεις χρυσάφι. Και το παράδοξο είναι ότι δεν τα θέλουν για τούς εαυτούς τους, αλλά για να έχουν να προσφέρουν ένα καφέ η ένα λουκούμι στους επισκέπτες τους.
Κατηφορίσαμε για τους Δανιηλαίους. Ό Γέροντας Δανιήλ Σμυρναίος ό Κατουνακιώτης, ό ιδρυτής του ησυχαστηρίου αυτού, γεννήθηκε το 1844 και κοιμήθηκε στα Κατουνάκια το 1929. Σπουδαίος πατέρας, που άφησε τη σφραγίδα του στο Άγιον Όρος. Έζησε σε δύσκολες από πνευματική άποψη εποχές και μαζί με τους άλλους μεγάλους πατέρες της εποχής του, στήριξαν την Ορθοδοξία και τον μοναχισμό, που δεχόταν τότε πολλές επιθέσεις. Στο προαύλιο του ησυχαστηρίου βρίσκεται ή προτομή του. Σήμερα ή αδελφότητα των Δανιηλαίων αριθμεί 10 μονάχους, ευγενικούς, πρόσχαρους και φιλόξενους. Ασχολούνται με την αγιογραφία και είναι δεξιοτέχνες ψάλτες. Προχωρήσαμε προς τους Θωμάδες κι είδαμε τον Γέροντα Κυπριανό στο εργαστήριο του ασημιού.
Ευχαριστώ τον Θεό που με αξίωσε από το 1981, εδώ και 30 χρόνια, έως 15.1.2011, οι επισκέψεις μου στο Άγιον Όρος να είναι 82. Στην αρχή, ομολογώ πώς είχα μία προκατάληψη και μία επιφύλαξη απέναντι στον μοναχικό βίο. Γρήγορα όμως, σχεδόν από την πρώτη επίσκεψη, απέβαλα αυτό το συναίσθημα. Μετά από κάθε επίσκεψη στο Άγιον Όρος επιστρέφω συγκινημένος με γεμάτη την ψυχή, παραδειγματισμένος από την ευσέβεια, την ευλάβεια και την καλοσύνη των μοναχών. Το μοναδικό φυσικό περιβάλλον, με τη μυστηριακή χριστιανική ατμόσφαιρα που εντυπωσιάζει. Κάθε σπιθαμή του Αγίου Όρους έχει την ξεχωριστή του ιστορία και μακάρι να είχα μάθει πέντε γράμματα, για να τη μεταφέρω στους φίλους μου. Γι' αυτό αρκούμαι στις εμπειρίες μου και σ' όσα μπορώ να διηγηθώ, ελάχιστα και ασήμαντα, μπροστά στο μεγαλείο του Αγίου Όρους. Είθε ό Θεός να έχει καλά όλο τον κόσμο κι εμένα, για ν' αξιωθώ να επισκεφθώ και άλλες φορές το Άγιον Όρος.
Πολύγυρος, Ιούλιος 2011 Αναστάσιος Καστρέτσιος.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΡΩΤΑΤΟ ΑΡΙΘΜ.124