Αναφέρει προσκυνητής για τό χρόνο.

Φτάσαμε στο τέλος ή στη νέα αρχή. Το συναμφότερον. Και τα δύο είναι αλληλοπεριχωρούμενα. Δεν υπάρχει τέλος χωρίς την νέα αρχή και δεν υπάρχει νέα αρχή χωρίς το προηγηθέν τέλος. Και έτσι προχωρά η ζωή των ανθρώπων . Τέλος και αρχή. Η αέναη ροή του χρόνου. Και μαζί το παρόν που γίνεται παρελθόν , τα γεγονότα που φεύγουν και αυτά που έρχονται . Μια κίνηση από αιώνων που θα κρατήσει ίσαμε το τέλος της ιστορίας . Με μεγάλη σαφήνεια  τονίζει την εναλλαγή αυτή η Άννα Κομνηνή στήν " Αλεξιάδα " της :  

" Ρέων ο χρόνος ακάθεκτα και αεί τι κινούμενος παρασύρει και παραφέρει πάντα τα εν τη γενέσει  και ες βυθόν  αφανείας καταποντοί".

Η Άννα  Κομνηνή αναφέρεται στα γεγονότα που έκαναν την εμφάνισή τους μέσα στην Ιστορία και χάθηκαν ως  μη γενόμενα !Ξεχάστηκαν. Όμως οι πράξεις και  οι συμπεριφορές των ανθρώπων δεν ξεχνιούνται . Παραμένουν στη μνήμη και επανέρχονται και χαρακτηρίζουν τους πράξαντες . Πολλές φορές για πολλά χρόνια.

Γαβριήλ μοναχός.Εὔχομαι προσέτι νά χαρίσει ὁ Θεός σέ ὅλους μας μετάνοια.

Γαβριήλ μοναχός.

Εὔχομαι προσέτι νά χαρίσει ὁ Θεός σέ ὅλους μας μετάνοια. 

Νά ἀναστήσει τήν Ἑλλαδίτσα μας καί νά τήν βγάλει ἀπό αὐτά τά ἀδιέξοδα 

τά πνευματικά καί τά οἰκονομικά. 

Νά ἔχουν ὅλοι οἱ Ἕλληνες δουλειά καί νά ζοῦν μέ ἀξιοπρέπεια. 

Εὔχομαι ἀκόμη ὁ Κύριός μας πού εἶναι ὁ Ἕνας καί Μόνος, ὁ μοναδικός καί ἀναντικατάστατος Μέγας Εἰρηνάρχης καί Εἰρηνόδωρος νά 

χαρίσει εἰρήνη καί ὁμόνοια σέ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα.

Ὁ Θεός 

νά σᾶς εὐλογεῖ «ἐν τῷ νῦν αἰῶνι καί ἐν τῷ μέλλοντι».

Μέ ἀγάπη Χριστοῦ,Γαβριήλ μοναχός.

Άναρχε Τρισήλιε Βασιλεύ, ο καιρών και χρόνων, τας ελίξεις περισκοπών, ευλόγησον τον κύκλον, της νέας περιόδου, τας αγαθάς Σου δόσεις, πάσι δωρούμενος.

Άναρχε Τρισήλιε Βασιλεύ, ο καιρών και χρόνων, τας ελίξεις περισκοπών, ευλόγησον τον κύκλον, της νέας περιόδου, τας αγαθάς Σου δόσεις, πάσι δωρούμενος.

Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος, ὁ ἄναρχος καὶ ἀτελεύτητος καὶ ἐπέκεινα παντὸς χρόνου νοούμενός τε καὶ ὑπάρχων, ὁ πάσης ἐκτὸς μεταβολῆς τε τῶν ὄντων καὶ ἀλλοιώσεως, ὁ τὸν πάντα χρόνον τόν τε γεγονότα τόν τε ὄντα καὶ τὸν ἐσόμενον πληρῶν, ὁ ἐν τῇ ἀφάτῳ σου μακροθυμίᾳ καταξιώσας ἡμᾶς εἰς νέον ἐνιαυτὸν τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητός σου εἰσελθεῖν, αὐτός, πανάγαθε Δέσποτα, τὴν εἴσοδον ταύτην τῇ θείᾳ σου χάριτι εὐλόγησον· ὄμβρους εἰρηνικοὺς πρὸς καρποφορίαν τῇ γῇ δώρησαι· τοὺς ἀέρας ὑγιεινοὺς καὶ εὐκράτους ἀνθρώποις τε καὶ κτήνεσι κατασκεύασον· δὸς ἡμῖν ἐν εἰρήνῃ καὶ ὁμονοίᾳ βεβαίᾳ τὸν κύκλον αὐτοῦ διελθεῖν, τῷ στεφάνῳ τῆς δόξης τῶν ἀρετῶν κοσμουμένους, τῷ φωτὶ τῶν ἐντολῶν σου εὐσχημόνως ὡς ἐν ἡμέρᾳ καλῶς ὁδεύοντας· τὸ εὐσεβὲς ἡμῶν ἔθνος τῇ δυνάμει σου κραταίωσον· τὴν νεότητα παιδαγώγησον· τὸ γῆρας περικράτησον· τοὺς ὀλιγοψύχους παραμύθησον· τοὺς ἐσκορπισμένους ἐπισυνάγαγε· τοὺς πεπλανημένους ἐπανάγαγε καὶ σύναψον τῇ ἁγίᾳ σου ᾿Εκκλησίᾳ, ἣν τῇ θείᾳ σου χάριτι καλῶς διαφύλαξον· λάλησον ἀγαθὰ ἐν ταῖς καρδίαις τῶν ἀρχόντων ἡμῶν, ἐνίσχυσον καὶ ἐνδυνάμωσον αὐτούς τε καὶ τὸν φιλόχριστον ἡμῶν στρατόν· ἐλθέτω ἐφ᾿ ἡμᾶς, Κύριε, ἡ βασιλεία σου, βασιλεία ἀγάπης, χρηστότητος, δικαιοσύνης καὶ εἰρήνης, καὶ ἀξίωσον ἡμᾶς ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ ὑμνεῖν σε καὶ δοξάζειν σε τὸν ἐν Τριάδι ἄναρχον καὶ αἰώνιον Θεὸν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Η αληθινή αγάπη είναι σαν τη φλόγα ενός κεριού. Όσα κεριά κι αν ανάψετε από τη φλόγα, η αρχική φλόγα παραμένει ανεπηρέαστη. Δεν μειώνεται καθόλου. Και κάθε φρεσκοαναμμένο κερί έχει τόση φλόγα όση και τα άλλα. Γέροντας Επιφάνιος

Φθάσαμε μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ στήν "μεθόριο" τῶν ἐτῶν!

-Φίλες μου, Φίλοι μου ἐκλεκτοί,

Φθάσαμε μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ στήν "μεθόριο" τῶν ἐτῶν! Bέβαια ὁ χρόνος, ὡς ἔννοια, εἶναι... συμβατικός, κατά συνθήκην, ὥστε νά "ὑπολογίζεται" ἡ μετοχή μας εἰς τήν ζωήν. Σ᾿ αὐτά, λοιπόν, τά πλαίσια, ἀπευθύνομαι στήν ἀγάπη σας, εὐχόμενος ἐκ μέσης ψυχῆς καί καρδίας νά ἔχετε ὅλες καί ὅλοι πλουσίαν τήν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ! Ὅλοι, λίγο-πολύ, ταλαιπωρηθήκαμε τό 2021... Eύχομαι ταπεινά και προσεύχομαι ώστε Kύριος ο Θεός ''ὁ καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ Aὐτοῦ ἐξουσίᾳ θέμενος'', να ευλογή ''τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός Tου'', ώστε να διατρέξουμε το 2022 ἐν ὑγιείᾳ κατ᾿ ἅμφω, χαρούμενοι, ἀκμαῖοι, χρηστοί! Bέβαια ''η ζωή είναι δακρύγελως'' όπως έλεγε ο αλήστου μνήμης Mητροπολίτης Xίου Xρυσόστομος Γιαλούρης και συνεπλήρωνε: ''Σας εύχομαι να είναι πολύ περισσότερες οι χαρές και απειροελάχιστες οι λύπες''! Tαύτα υἱκῶς προσυπογράφω και προσφέρω στην αγάπη σας ἕν αριστουργηματικό κείμενο τοῦ κορυφαίου αγιογράφου και λογοτέχνου Φωτίου Kόντογλου τοῦ Kυδωνιέως πρωτομαϊστορος, με τίτλο ''Tό βλογημένο μαντρί''! Διαβάστε το, χαρείτε το, απολαύστε το! Eγώ -σας εξομολογούμαι- κάθε φορά που το διαβάζω, συγκινούμαι μέχρι δακρύων!.. Διδάσκει τόσα πολλά!.. Ποιος όντως είναι ο Mέγας Bασίλειος ο ουρανοφάντωρ, ο οποίος εκοιμήθη σε ηλικία μόλις 49 ετών κάτισχνος -λόγω φυματιώσεως- μελαχρινός, με κατάμαυρη μακράν οξεία γενειάδα, οπως τον βλεπετε στην αγιογραφία που δημοσιεύεται εδω, διδάσκει την απλότητα και την καθαρότητα της καρδιάς, διδάσκει την υψοποιό ταπεινοφροσύνη και πολλά άλλα!..

Όμως ας μη σας καθυστερώ άλλο από την ανάγνωση. Διαβάστε το μαζί με τα παιδιά σας και ''τρυπώσετε'' και σεις -όλοι μας να χωρέσουμε- σε μια γωνίτσα εκεί, στο...

           BΛOΓHMENO MANTPI

Κάθε χρόνο ὁ Ἅγιος Βασίλης τὶς παραμονὲς τῆς Πρωτοχρονιᾶς γυρίζει ἀπὸ χώρα σὲ χώρα κι ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριό, καὶ χτυπᾶ τὶς πόρτες γιὰ νὰ δεῖ ποιὸς θὰ τὸν δεχτεῖ μὲ καθαρὴ καρδιά. Μία χρονιὰ λοιπόν, πῆρε τὸ ραβδί του καὶ τράβηξε. Ἤτανε σὰν καλόγερος ἀσκητής, ντυμένος μὲ κάτι μπαλωμένα παλιοράσα, μὲ χοντροπάπουτσα στὰ ποδάρια του καὶ μ᾿ ἕνα ταγάρι περασμένοχ στὸν ὦμο του. Γι᾿ αὐτὸ τὸν παίρνανε γιὰ διακονιάρη καὶ δὲν τ᾿ ἀνοίγανε τὴν πόρτα. Ὁ Ἅγιος Βασίλης ἔφευγε λυπημένος, γιατὶ ἔβλεπε τὴν ἀπονιὰ τῶν ἀνθρώπων καὶ συλλογιζότανε τοὺς φτωχοὺς ποὺ διακονεύουνε, ἐπειδὴς ἔχουνε ἀνάγκη, μ᾿ ὅλο ποὺ αὐτὸς ὁ ἴδιος δὲν εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ κανέναν, κι οὔτε πεινοῦσε, οὔτε κρύωνε.

Ἀφοῦ βολόδειρε(1) ἀπὸ δῶ κι ἀπὸ κεῖ, κι ἀφοῦ πέρασε ἀπὸ χῶρες πολλὲς κι ἀπὸ χιλιάδες χωριὰ καὶ πολιτεῖες, ἔφταξε στὰ ἑλληνικὰ τὰ μέρη, πού ῾ναι φτωχὸς κόσμος. Ἀπ᾿ ὅλα τὰ χωριὰ πρόκρινε τὰ πιὸ φτωχά, καὶ τράβηξε κατὰ κεῖ, ἀνάμεσα στὰ ξερὰ βουνὰ ποὺ βρισκόντανε κάτι καλύβια, πεινασμένη λεμπεσουριά(2).

Περπατοῦσε νύχτα κι ὁ χιονιᾶς βογκοῦσε, ἡ πλάση ἤτανε πολὺ ἄγρια. Ψυχὴ ζωντανὴ δὲν ἀκουγότανε, ἐξὸν ἀπὸ κανένα τσακάλι ποὺ γάβγιζε.

Ἀφοῦ περπάτηξε κάμποσο, βρέθηκε σ᾿ ἕνα ἀπάγκιο ποὺ ἔκοβε ὁ ἀγέρας ἀπό ῾να μικρὸ βουνό, κι εἶδε ἕνα μαντρὶ κολλημένο στὰ βράχια. Ἄνοιξε τὴν αὐλόπορτα ποὺ ἤτανε κανωμένη ἀπὸ ἄγρια ρουπάκια(3) καὶ μπῆκε στὴ μάντρα. Τὰ σκυλιὰ ξυπνήσανε καὶ πιάσανε καὶ γαβγίζανε. Πέσανε ἀπάνω του νὰ τὸν σκίσουνε· μά, σὰν πήγανε κοντά του, σκύψανε τὰ κεφάλια τους καὶ σερνόντανε στὰ ποδάρια του, γλείφανε τὰ χοντροπάπουτσά του, γρούζανε φοβισμένα καὶ κουνούσανε παρακαλεστικὰ τὶς οὐρές τους.

Ὁ Ἅγιος σίμωσε στὸ καλύβι τοῦ τσομπάνου καὶ χτύπησε τὴν πόρτα μὲ τὸ ραβδί του καὶ φώναξε:

«Ἐλεῆστε με, χριστιανοί, γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν ἀποθαμένων σας! Κι ὁ Χριστὸς μᾶς διακόνεψε σὰν ἦρθε σὲ τοῦτον τὸν κόσμο!».

Ἡ πόρτα ἄνοιξε καὶ βγῆκε ἕνας τσομπάνης, παλικάρι ὡς εἰκοσιπέντε χρονῶ, μὲ μαῦρα γένια· καὶ δίχως νὰ δεῖ καλὰ καλὰ ποιὸς χτυποῦσε τὴν πόρτα, εἶπε στὸ γέροντα:

«Πέρασε μέσα στ᾿ ἀρχοντικό μας νὰ ζεσταθεῖς! Καλὴ μέρα καὶ καλὴ χρονιά!».

Αὐτὸς ὁ τσομπάνης ἤτανε ὁ Γιάννης ὁ Μπάικας, ποὺ τὸν λέγανε Γιάννη Βλογημένον, ἄνθρωπος ἀθῶος σὰν τὰ πρόβατα ποὺ βόσκαγε, ἀγράμματος ὁλότελα.

Μέσα στὴν καλύβα ἔφεγγε μὲ λιγοστὸ φῶς ἕνα λυχνάρι. Ὁ Γιάννης, σὰν εἶδε στὸ φῶς πὼς ὁ μουσαφίρης ἤτανε γέροντας καλόγερος, πῆρε τὸ χέρι του καὶ τ᾿ ἀνασπάστηκε καὶ τό ῾βαλε ἀπάνω στὸ κεφάλι του. Ὕστερα φώναξε καὶ τὴ γυναίκα του, ὡς εἴκοσι χρονῶ κοπελούδα, ποὺ κουνοῦσε τὸ μωρό τους μέσα στὴν κούνια. Κι ἐκείνη πῆγε ταπεινὰ καὶ φίλησε τὸ χέρι τοῦ γέροντα, κι εἶπε:

«Κόπιασε, παπποῦ, 

νὰ ξεκουραστεῖς».

Ὁ Ἅγιος Βασίλης στάθηκε στὴν πόρτα καὶ βλόγησε τὸ καλύβι κι εἶπε:

«Βλογημένοι νά ῾σαστε, τέκνα μου, κι ὅλο τὸ σπιτικό σας! Τὰ πρόβατά σας νὰ πληθαίνουν ὡς τοῦ Ἰὼβ μετὰ τὴν πληγὴν καὶ ὡς τοῦ Ἀβραὰμ καὶ ὡς τοῦ Λάβαν! Ἡ εἰρήνη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ νὰ εἶναι μαζί σας!».

Ὁ Γιάννης ἔβαλε ξύλα στὸ τζάκι καὶ ξελόχισε(4) ἡ φωτιά. Ὁ Ἅγιος ἀπίθωσε σὲ μία γωνιὰ τὸ ταγάρι του, ὕστερα ἔβγαλε τὸ μπαλωμένο τὸ ράσο του κι ἀπόμεινε μὲ τὸ ζωστικό του. Τὸν βάλανε κι ἔκατσε κοντὰ στὴ φωτιά, κι ἡ γυναίκα τοῦ ῾βαλε καὶ μία μαξιλάρα ν᾿ ἀκουμπήσει.

Ὁ Ἅγιος Βασίλης γύρισε κι εἶδε γύρω του καὶ ξανάπε μέσα στὸ στόμα του:

«Βλογημένο νά ᾿ναι τοῦτο τὸ καλύβι!».

Ὁ Γιάννης μπαινόβγαινε, γιὰ νὰ φέρει τό ᾿να καὶ τ᾿ ἄλλο. Ἡ γυναίκα του μαγείρευε. Ὁ Γιάννης ξανάριξε ξύλα στὴ φωτιά.

Μονομιᾶς φεγγοβόλησε τὸ καλύβι μὲ μίαν ἀλλιώτικη λάμψη καὶ ἐφάνηκε σὰν παλάτι. Τὰ δοκάρια σὰν νά ῾τανε μαλαμοκαπνισμένα, κι οἱ πυτιὲς(5) ποὺ ἤτανε κρεμασμένες σὰν νὰ γινήκανε χρυσὰ καντήλια, καὶ τὰ τυροβόλια κι οἱ καρδάρες καὶ τ᾿ ἄλλα τὰ σύνεργα ποὺ τυροκομοῦσε ὁ Γιάννης, λὲς κι ἤτανε διαμαντοκολλημένα. Καὶ τὰ ξύλα ποὺ καιγόντανε στὴ φωτιὰ εὐωδιάζανε σὰν μοσκολίβανο καὶ δὲν τρίζανε, ὅπως τρίζανε τὰ ξύλα τῆς φωτιᾶς, παρὰ ψέλνανε σὰν τοὺς ἀγγέλους πού ᾿ναι στὸν Παράδεισο.

Ὁ Γιάννης ἤτανε καλὸς ἄνθρωπος, ὅπως τὸν ἔφτιαξε ὁ Θεός.

Φτωχὸς ἤτανε, εἶχε λιγοστὰ πρόβατα, μὰ πλούσια καρδιά: «Τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια!». Ἤτανε αὐτὸς καλός, μὰ εἶχε καὶ καλὴ γυναίκα. Κι ὅποιος τύχαινε νὰ χτυπήσει τὴν πόρτα τους, ἔτρωγε κι ἔπινε καὶ κοιμότανε. Κι ἂν ἤτανε καὶ πικραμένος, ἔβρισκε παρηγοριά. Γι᾿ αὐτὸ κι ὁ Ἅγιος Βασίλης κόνεψε στὸ καλύβι τους, ξημερώνοντας Πρωτοχρονιά, παραμονὴ τῆς χάρης του, κι ἔδωσε τὴν εὐλογία του.

Κείνη τὴ νύχτα τὸν περιμένανε ὅλες οἱ πολιτεῖες καὶ τὰ χωριὰ τῆς οἰκουμένης, ἀρχόντοι, δεσποτάδες κι ἐπίσημοι ἀνθρώποι, πλὴν ἐκεῖνος δὲν πῆγε σὲ κανέναν τέτοιον ἄνθρωπο, παρὰ πῆγε στὸ μαντρὶ τοῦ Γιάννη τοῦ Βλογημένου.

Σὰν βολέψανε τὰ πρόβατα, μπῆκε μέσα ὁ Γιάννης καὶ λέγει στὸ γέροντα:

«Γέροντα, μεγάλη χαρὰ ἔχω ἀπόψε ποὺ ἦρθες, ν᾿ ἀκούσουμε κι ἐμεῖς κανένα γράμμα, γιατὶ δὲν ἔχουμε ἐκκλησία κοντά μας, μήτε κἂν ῥημοκλήσι. Ἐγὼ ἀγαπῶ πολὺ τὰ γράμματα τῆς θρησκείας μας, κι ἂς μὴν τὰ καταλαβαίνω, γιατὶ εἶμαι ξύλο ἀπελέκητο. Μία φορὰ μᾶς ἦρθε ἕνας γέροντας Ἁγιονορίτης καὶ μᾶς ἄφησε τούτη τὴν ἁγιωτικὴ φυλλάδα, κι ἂν λάχει νὰ περάσει κανένας γραμματιζούμενος καμιὰ φορά, τὸν βάζω καὶ τὴ διαβάζει. Ἐγὼ ὅλα ὅλα τὰ γράμματα ποὺ ξέρω εἶναι τρία λόγια ποὺ τά ῾λεγε ἕνας γραμματιζούμενος, ποὺ ἔβγαζε λόγο στὸ χωριό, δυὸ ὧρες ἀπὸ δῶ, κι ἀπὸ τὶς πολλὲς φορὲς ποὺ τά ῾λεγε, τυπωθήκανε στὴ θύμησή μου. Αὐτὸς ὁ γραμματικὸς ἔλεγε καὶ ξανάλεγε: ῾Σκώνιτι οὐ μήτηρ του κι τοὺν ἀνισπάζιτι κι τοῦ λέγ᾿: Τέκνου μου! Τέκνου μου!᾿. Αὐτὰ τὰ γράμματα ξέρω...».

Ἤτανε μεσάνυχτα. Ὁ ἀγέρας βογγοῦσε. Ὁ Ἅγιος Βασίλης σηκώθηκε ἀπάνου καὶ στάθηκε γυρισμένος κατὰ τὴν ἀνατολὴ κι ἔκανε τὸ σταυρό του τρεῖς φορές. Ὕστερα ἔσκυψε καὶ πῆρε ἀπὸ τὸ ταγάρι του μία φυλλάδα κι εἶπε:

«Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων!».

Ὁ Γιάννης πῆγε καὶ στάθηκε ἀπὸ πίσω του καὶ σταύρωσε τὰ χέρια του. Ἡ γυναίκα του βύζαξε τὸ μωρὸ καὶ πῆγε κι ἐκείνη καὶ στάθηκε κοντὰ στὸν ἄντρα της.

Κι ὁ γέροντας εἶπε τὸ «Θεὸς Κύριος» καὶ τ᾿ ἀπολυτίκιο τῆς Περιτομῆς «Μορφὴν ἀναλλοιώτως ἀνθρωπίνην προσέλαβες», χωρὶς νὰ πεῖ καὶ τὸ δικό του τ᾿ ἀπολυτίκιο, ποὺ λέγει : «Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου». Ἔψελνε γλυκὰ καὶ ταπεινά, κι ὁ Γιάννης κι ἡ Γιάνναινα τὸν ἀκούγανε μὲ κατάνυξη καὶ κάνανε τὸ σταυρό τους. Κι εἶπε ὁ Ἅγιος Βασίλης τὸν ὄρθρο καὶ τὸν κανόνα τῆς ἑορτῆς «Δεῦτε λαοί, ἄσωμεν», χωρὶς νὰ πεῖ τὸ δικό του κανόνα «Σοῦ τὴν φωνὴν ἔδει παρεῖναι, Βασίλειε». Κι ὕστερα εἶπε ὅλη τὴ λειτουργία κι ἔκανε ἀπόλυση.

Καθίσανε στὸ τραπέζι καὶ φάγανε, ὁ Ἅγιος Βασίλειος ὁ Μέγας, ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος, ἡ γυναίκα του κι ὁ μπάρμπα - Μάρκος ὁ Βουβός, ποὺ τὸν εἶχε συμμαζέψει ὁ Γιάννης καὶ τὸν βοηθοῦσε.

Καί, σὰν ἀποφάγανε, ἔφερε ἡ γυναίκα τὴ βασιλόπιτα καὶ τὴν ἔβαλε ἀπάνω στὸ σοφρᾶ. Κι ὁ Ἅγιος Βασίλης πῆρε τὸ μαχαίρι καὶ σταύρωσε τὴ βασιλόπιτα κι εἶπε:

«Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!».

Κι ἔκοψε τὸ πρῶτο τὸ κομμάτι κι εἶπε: «τοῦ Χριστοῦ», ἔκοψε τὸ δεύτερο κι εἶπε: «τῆς Παναγίας», κι ὕστερα ἔκοψε τὸ τρίτο καὶ δὲν εἶπε: «τοῦ Ἁγίου Βασιλείου», ἀλλὰ εἶπε: «τοῦ νοικοκύρη τοῦ Γιάννη τοῦ Βλογημένου!».

Πετάγεται ὁ Γιάννης καὶ τοῦ λέγει:

«Γέροντα, ξέχασες τὸν Ἅη-Βασίλη!».

Τοῦ λέγει ὁ Ἅγιος:

«Ἀλήθεια, τὸν ξέχασα!».

Κι ἔκοψε ἕνα κομμάτι κι εἶπε:

«Τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ Βασιλείου!».

Ὕστερα ἔκοψε πολλὰ κομμάτια, καὶ σὲ κάθε ἕνα ποὺ ἔκοβε ἔλεγε: «τῆς νοικοκυρᾶς», «τοῦ μωροῦ», «τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ Μάρκου τοῦ μογιλάλου(6)», «τοῦ σπιτιοῦ», «τῶν ζωντανῶν», «τῶν φτωχῶν».

Λέγει πάλι ὁ Γιάννης στὸν Ἅγιο:

«Γέροντα, γιατί δὲν ἔκοψες γιὰ τὴν ἁγιοσύνη σου;».

Τοῦ λέγει ὁ Ἅγιος:

«Ἔκοψα, εὐλογημένε!».

Μὰ ὁ Γιάννης δὲν κατάλαβε τίποτα, ὁ καλότυχος!

Ἔστρωσε ἡ γυναίκα, γιὰ νὰ κοιμηθοῦνε. Σηκωθήκανε νὰ κάνουνε τὴν προσευχή τους. Ὁ Ἅγιος Βασίλης ἄνοιξε τὶς ἀπαλάμες του κι εἶπε τὴν δική του τὴν εὐχή, ποὺ τὴ λέγει ὁ παπᾶς στὴ λειτουργία:

«Κύριος ὁ Θεός μου, οἶδα ὅτι οὔκ εἰμι ἄξιος, οὐδὲ ἱκανός, ἴνα ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς τοῦ οἴκου τῆς ψυχῆς μου...».

Σὰν τελείωσε τὴν εὐχὴ κι ἑτοιμαζόντανε νὰ πλαγιάσουνε, τοῦ λέγει ὁ Γιάννης :

«Ἐσύ, γέροντα, ποῦ ξέρεις τὰ γράμματα, πές μας σὲ ποιὰ παλάτια ἄραγες πῆγε ἀπόψε ὁ Ἅη-Βασίλης; Οἱ ἀρχόντοι κι οἱ βασιλιάδες τί ἁμαρτίες μπορεῖ νά ῾χουνε; Ἐμεῖς οἱ φτωχοὶ εἴμαστεν ἁμαρτωλοὶ καὶ κακορίζικοι, ἐπειδὴς ἡ φτώχεια μᾶς κάνει νὰ κολαζόμαστε!».

Ὁ Ἅγιος Βασίλης δάκρυσε. Σηκώθηκε πάλι ἀπάνω, ἅπλωσε τὶς ἀπαλάμες του καὶ ξαναεῖπε τὴν εὐχή του ἀλλιώτικα:

«Κύριε ὁ Θεός μου, οἶδας ὅτι ὁ δοῦλος Ἰωάννης ὁ ἁπλοῦς, ἄξιός ἐστιν καὶ ἱκανός, ἵνα ὑπὸ τὴν στέγην αὐτοῦ εἰσέλθῃς, ὅτι νήπιος ὑπάρχει, καὶ τῶν τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν...».

Καὶ πάλι δὲν κατάλαβε τίποτα ὁ Γιάννης ὁ καλότυχος, ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος.

Λεξιλόγιο

1. Βολοδέρνω - βασανίζομαι γυρνώντας ἀπὸ δῶ κι ἀπὸ κεῖ

2. Λεμπεσουριὰ - φτωχολογιά

3. Ρουπάκι - ἀγριοβελανιδιά

4. Ξελοχίζω - ζωηρεύω τὴ φωτιά

5. Πυτιὰ (ἡ) - μαγιὰ ἀπ᾿ τὴν ὁποία γίνεται τὸ τυρί

6. Μογιλάλος - βουβός

Ἐ μ μ α ν ο υ ή λ  M ε λ ι ν ό ς

Θεολόγος Συγγραφεύς

Διευθυντής τῆς Bιβλιοθήκης

τῆς ῾Iερᾶς Συνόδου 

τῆς ᾿Eκκλησίας τῆς ῾Eλλάδος

E-mail: ManolisMelinos@gmail.com 

Http//: www.manolismelinos.com

Ο,τι πιο όμορφο είδα σήμερα. Άστεγος κύριος στη Θεσσαλονίκη ψάχνει κέρματα να δώσει στα παιδιά που του είπαν τα κάλαντα.

ΠΑΤΕΡΑΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΑΠΑΔΌΠΟΥΛΟΣ. ΚΑΛΉ ΧΡΟΝΙΆ

Πέρα από τις όμορφες ευχές που δίνουμε αυτές τις ημέρες, πρέπει να καταλάβουμε ότι κανείς χρόνος δεν θα είναι καλύτερος εάν εμείς οι ίδιοι σε συνεργασία με τον Θεό δεν παλέψουμε γι αυτό. Η ζωή είναι ένα δώρο που πρέπει να το πάρουμε στα χέρια μας, να το ανοίξουμε και να το χαρούμε. 

Ο Θεός μας έφτιαξε για να είμαστε χαρούμενοι. Μπορεί σε αυτή την φάση ζωής η χαρά να μην έχει μονιμότητα στα χείλη και στις καρδιές μας, αλλά στάλα στάλα γεμίζει το ποτάμι που είτε ράθυμα είτε ορμητικά δεν θα αργήσει να μας οδηγήσει στην αγκαλιά της θάλασσας. Η χαρά του Θεού θα απλωθεί αιώνια στις υπάρξεις μας. Άρχισε από τώρα να γεύεσαι αυτό που αιώνια θα ζεις. 

Μην απογοητευόμαστε εάν ο χρόνος που φεύγει άφησε τραύματα στο κορμί και την ψυχή μας. Τίποτε δεν θα είναι για πάντα έτσι. Αυτό που δεν έγινε εχθές μπορεί να γίνει σήμερα, και ότι δεν καταφέραμε πριν μπορεί να το καταφέρουμε αύριο. Μόνο μην απογοητευόμαστε. Αλλά κι εάν ακόμη ως άνθρωποι απελπιστήκαμε, να σηκωθούμε παλι. Μην αφήνουμε το φαρμάκι της απόγνωσης να δηλητηριάζει την ζωή μας. Η απελπισία είναι κόλαση και εμείς γεννηθήκαμε για το παράδεισο. Να σηκώσουμε κεφάλι και να πούμε μπορώ, θέλω και αξίζω το καλύτερο. Ο Θεός με έπλασε για τα καλύτερα και τα αξίζω. 

Μην φοβηθείς να γκρεμίσεις πεποιθήσεις, αντιλήψεις και στερεότυπα που σου μικραίνουν την ζωή και πνίγουν την ψυχή σου. Δεν αξίζει να ζεις πεθαμένα πράγματα, ανέστησε τα. 

Να θυμάσαι, οι μεγάλες αλλαγές έρχονται μετα από μεγάλες καταστροφές. Κατέστρεψε ότι σαπίζει μέσα σου και άνοιξε το παράθυρο να μπει καινούργιος αέρας. Το Άγιο Πνεύμα αγαπά τόσο πολλοί εκείνους που θέλουν αλλαγές και μεταμορφώσεις στην ζωή τους. Συνεργάσου μαζί του και κτίσε νέα όνειρα. Επίτρεψε στο Θεό να ονειρευτεί μέσα σου, Εκείνος σε πιστεύει ακόμη κι όταν εσύ τον αρνείσαι. 

Αλλά κι εάν υποθέσουμε ότι κάποια πράγματα δεν μπορείς ή δεν γίνεται να τα αλλάξεις, ενώ προσπάθησες πολλές φορές, μην απελπιστείς, μείνε περήφανος που πάλεψες και αποδέξου ότι δεν αλλάζει. Είναι κι αυτό μια μεγάλη νίκη. 

Χρόνια πολλά, καλά κι ευλογημένα, ο Χριστός να ομορφαίνει την ζωή όλων μας.

ΤΌ ΠΑΡΆΘΥΡΟ ΚΑΙ ΤΌ ΔΈΝΔΡΟ

ΕΊΠΕ ΓΈΡΩΝ:Η σκέψη μου πηγαίνει φέτος σε όλους εκείνους που αφήσαν μια κενή καρέκλα.

Η σκέψη μου πηγαίνει φέτος σε όλους εκείνους που αφήσαν μια κενή καρέκλα.

Όλους εκείνους που πέρυσι, τέτοια ημέρα, εύχονταν  «και του χρόνου», αλλά ηταν η τελευταία φορά. Και δεν το ήξεραν. Όπως κανείς μας δεν το γνωρίζει.

Όλα αυτά και όλοι εκείνοι που έφυγαν, δεν ήταν λίγοι σε κάθε επίπεδο, ας μας διδάξουν την αξία της ζωής, της συγχώρησης, του παραμερισμού κάθε ασήμαντου πράγματος που στέκεται εμπόδιο στη σχέση με το Θεό και τον αδελφό. Όπως και να΄ χει, το μερτικό του χρόνου μας είναι λίγο αν το καλοσκεφτείς. Ας μη το σπαταλάμε ανούσια και με διάφορες μικρότητες που μας ευτελίζουν. Ας ζήσουμε εν ομονοία με τον Χριστό και την εικόνα του, τον αδελφό.

Ευλογημένο το νέο έτος!

ΗΜΕΡΟΛΌΓΙΟ 2022

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΒΡΥΟΥΛΩΝ ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΒΡΥΟΥΛΩΝ

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ

Αδερφοί και τέκνα εν Κυρίω αγαπητά

     Δόξα είς τον Άγιον Θεόν, που μας αξίωσε να εισέλθουμε στον νέον Ενιαυτόν της Χρηστότητός Του.

     Ο κόσμος και ο άνθρωπος,  χτίστηκαν μέσα στον χρόνο και λειτουργούν μέσα στον χρόνο χωρίς να είναι υπέρχρονοι. 

     Ο Θεός άχρονος και αιώνιος καθώς είναι, δεν είναι ξένος ως προς τον χρόνο, όπως και ο άνθρωπος αν και ζεί μέσα στον χρόνο, δεν είναι ξένος προς την αιωνιότητα και την αθανασία.

      Αυτό, το τονίζει πολύ καθαρά ο Άγιος Ιωάννης όταν λέγει :

 " ο κόσμος παράγεται και η επιθυμία αυτού, ο δε ποιών το θέλημα του Θεού, μένει είς τον αιώνα".

     Κάθε φορά που αποχαιρετούμε τον Παλαιό χρόνο, προσπαθούμε να τον φορτώσουμε, με όλα τα λάθη και τις παραλήψεις μας, ενώ ταυτόχρονα, προσμένουμε από τον νέο κάτι καλύτερο και εναποθέτουμε σ' αυτόν, οράματα, σχέδια, ανεκπλήρωτες προσδοκίες και επιδιώξεις.

     Άλλη μια χρονιά στη ζωή μας, χωρίς να γνωρίζουμε αν θα είναι η τελευταία ή όχι. Καλούμαστε  να δυναμώσουμε τον καθημερινό μας αγώνα, να φωτίσουμε τον νού μας, να ζεστάνουμε τις καρδιές μας, ώστε τον νέο χρόνο, να γνωρίσουμε περισσότερο τους συνανθρώπους μας, να αγαπήσουμε περισσότερο, μέχρι να μας καλέσει ο Θεός στην ατελεύτητη αιωνιότητα της Ουράνιας Βασιλείας Του.

     Σε όλες τις δύσκολες στιγμές της ζωής μας, την χρονιά αυτή και πάντα, όταν με τρόπο που πονά δοκιμάζεται η πίστη μας στο Θεό, να θυμόμαστε τα λόγια των ψαλμών: "Εάν γάρ και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ού φοβηθήσωμαι κακά, ότι ΣΥ μετ' εμού εί "(ψαλ.κβ).

      Τι να φοβηθεί ο πιστός, όταν γνωρίζει ότι ο Εμμανουήλ είναι παρών. " Εμμανουήλ" που σημαίνει μεθ' ημών ο Θεός (Ματθ.)

     Αδερφοί μου•

Καλούμαστε σήμερα να ρίξουμε ένα βλέμμα προς τα εμπρός και ένα προς τα πίσω.

     Να δούμε πόση ευγνωμοσύνη οφείλουμε στον Θεό, για τα τόσα αγαθά που μας χάρισε και μας χαρίζει.

     Να προσευχηθούμε για όλους :

 Γι' αυτούς που κρύωσε η καρδιά τους και έγινε βαριά. Γι'αυτούς, που είναι τραυματισμένοι από την συμπεριφορά των πολλών.

      Για τους εγκαταλελειμμένους, τους άρρωστους, τους αδικημένους, τα παιδιά, τους γέροντες.

     Η ωραιότερη ευχή για τον καινούργιο χρόνο είναι, να ζήσουμε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας, με υγεία και σύμφωνα πάντα με το θέλημα του Θεού.

     Να αφήσουμε τους εαυτούς μας, με εμπιστοσύνη, στα χέρια του Θεού.

     Και όσο ζούμε, να κάνουμε την καλύτερη εκμετάλλευση του χρόνου της ζωής μας, για τη σωτηρία της ψυχής μας.

Ἰανουάριος,ἒχων ἡμέρας λα'ἡ ἡμέρα ἒχει ὣρας ι'καί ἡ νύξ ὣρας ιδ'

Ἰανουάριος,

ἒχων ἡμέρας λα'

ἡ ἡμέρα ἒχει ὣρας ι'καί ἡ νύξ ὣρας ιδ'

Τήν 1η Ἰανουαρίου ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν Περιτομή τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἑορτή τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Ἡ ἡμέρα εἶναι ἐπίσημη καί ἑορταστική. Ἀπό τήν παραμονή ὃλες οἱ νοικοκυρές ἑτοιμάζουν τίς πίτες τους γιά τό τραπέζι. Εἶναι πίτες μέ τρία φύλλα, ἀνοιγμένα στό χέρι, τυρόπιτες ἢ αύγόπιτες ἢ ἂλλου εἲδους καί καθόλου δέν μοιάζουν μέ τίς τύπου τσουρεκιοῦ βασιλόπιτες. Μέσα σ' αὐτές ἡ νοικοκρά βάζει καί ἓνα νόμισμα, γιά νά δοῦν σέ ποιόν θά πέσει. Αὐτός θά εἶναι ὁ τυχερός τῆς χρονιᾶς.

Τά παλιά χρόνια ἒβαζαν χρυσό ἢ ἀργυρό ἢ κωνσταντινᾶτο, πού τό φύλαγαν ὃλο τό χρόνο στό εἰκονοστάσι γιά νά τό χρησιμοποιήσουν ξανά τόν ἐρχόμενο χρόνο. Τό κόψιμο τῆς πίτας γίνεται τήν παραμονή άπό τόν νοικοκύρη τοῦ σπιτιοῦ μέ τό ἲδιο τυπικό τοῦ χριστόψωμου. Σήμερα πολλά ἒθιμα τηροῦνται ἀλλά καί πολλά ἒχουν ἁπλοποιηθεῖ. Τά μεσάνυχτα θά ἀκουστοῦν πυροβολισμοί τήν ὣρα τῆς ἀλλαγής τοῦ χρόνου. Ἀπό εἰκοσαετίας καθιερώθηκε, ἀπό τόν ἀείμνηστο Μητροπολίτη κ. Νικόδημο, νά ὐποδεχόμεθα μέ ψαλμούς καί ὓμνους καί μέ κόψιμο τῆς βασιλόπιτας τόν καινούριο χρόνο στό Ναό, μέ κωδωνοκρουσίες καί φωταψίες.

Τό πρωί τελεῖται ὁ Ὂρθρος καί ἡ Θεία Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἐπί τῂ μνήμῃ τοῦ Ἁγίου. Ἡ Θεία Λειτουργία του γίνεται δέκα φορές τό χρόνο, διά τό κατανυκτικόν καί τήν μεγάλη της διάρκεια. Ψάλλεται ἡ δοξολογία γιά τόν Νέο Χρόνο καί κόβεται ἡ βασιλόπιτα.

Εἶναι ἡ μέρα κατά τήν ὁποία ὃλοι οἱ ἐνορίτες ἐκκλησιάζονται, καθώς καί ὃλα τά παιδιά, τά ὁποῖα μετά τή Θεία Λειτουργία λένε τά κόλιντα. Στήν εῖσοδο τοῦ Ναοῦ βγαίνει ὁ ἱερέας καί τά παιδιά ψάλλουν τό «Ἀρχιμηνιά κι ἀρχιχρονιά» κρατώντας ὃλα ἀπό ἓνα κλαδί ἐλιᾶς. Ἒχουν περασμένα στόν ὦμο τους σακούλια πού τούς ἒφτιαξαν οἱ μάνες τους ἀπό ὡραῖες πετσέτες ὑφασμένες στόν ἀργαλιό. Παίρνουν εὐχή καί εὐλογία καί γυρίζουν ὃλο τό χωριό χτυπώντας μέ τό κλαδί τῆς ἐλιᾶς τίς πόρτες σπίτι-σπίτι. Κάθε νοικοκυρά ἒχει ἐτοιμάσει τά κόλιντα, ψωμάκια ἑφταζυμίτικα, πού τά λένε βλογούδια ἢ κλίκια. Εἶναι ωραιότατα, μέ διάφορα σχέδια καί κεντήματα ἐπάνω τους ἀπό τό ἲδιο ζυμάρι μέ λουλούδια, πεταλοῦδες, σταυρούς καί διάφορα ἂλλα στολίδια. Τά παλιά κεράσματα ἦταν καραμέλες, ξυλοκέρατα καί τά σύκα. Στούς μεγάλους, πού περνοῦσαν νά χαιρετίσουν κί αὐτοί σπίτι - σπίτι, πρόσφεραν κονιάκ καί φοντάν.

Ἀπό τό βιβλίο «Ἀπό τόν Σεπτέμβριο ὥς τον Αὔγουστο» π.Αν

Είπε μοναχή :«Για μένα, η προσευχή είναι μια έκρηξη από την καρδιά μου, είναι μια απλή ματιά που ρίχνεται προς τον ουρανό, μια κραυγή ευχαριστίας και αγάπης σε περιόδους δοκιμασίας καθώς και σε στιγμές χαράς». -

The Holy Synod of the Romanian Orthodox Church declared the year 2022 as Solemn Year of Prayer in the Church’s life and the Christian’s life and Commemorative Year of the Hesychast Saints Symeon the New Theologian, Gregory Palamas and Paisius of Neamț.

Καλή Πρωτοχρονιά με την προτροπή του αγίου Εφραίμ του Κατουνακιώτη:

Καλή Πρωτοχρονιά με την προτροπή του αγίου Εφραίμ του Κατουνακιώτη: “Να χαίρεσθε όσα μας περιβάλλουν. Όλα μας διδάσκουν και μας οδηγούν στον Θεό. Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού. Και τα έμψυχα και τα άψυχα, και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα απ’ τις οποίες φθάνομε στη μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό. Τα λουλούδια, για παράδειγμα, έχουν τη χάρη τους, μας διδάσκουν με το άρωμά τους, με το μεγαλείο τους. Μας μιλούν για την αγάπη του Θεού. Σκορπούν το άρωμά τους, την ομορφιά τους σε αμαρτωλούς και δικαίους. Να εκμεταλλεύεστε τις ωραίες στιγμές. Οι ωραίες στιγμές προδιαθέτουν την ψυχή σε προσευχή, την καθιστούν λεπτή, ευγενική, ποιητική. Ξυπνήστε το πρωί, να δείτε το βασιλιά ήλιο να βγαίνει ολοπόρφυρος απ’ το πέλαγος. Όταν σας ενθουσιάζει ένα ωραίο τοπίο, ένα εκκλησάκι, κάτι ωραίο, να μη μένετε εκεί, να πηγαίνετε πέραν αυτού, να προχωρείτε σε δοξολογία για όλα τα ωραία, για να ζείτε τον μόνον Ωραίον. Όλα είναι άγια, και η θάλασσα και το μπάνιο και το φαγητό. Όλα να τα χαίρεστε. Όλα μας πλουτίζουν, όλα μας οδηγούν στη μεγάλη Αγάπη, όλα μας οδηγούν στον Χριστό”.

Από το βιβλίο

"Θα ’μαστε μαζί!”

Συντροφιά με τον άγιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη

του Μητρ. Αργολίδος Νεκταρίου

Εκδόσεις Επιστροφή

www.epistrofibooks.com - info@epistrofibooks.com

Λεωφόρος Αμαλίας 7, 211 00 Ναύπλιο - τηλ. 2752026362

ΔΙ’ ΥΔΑΤΟΣ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΠΡΕΒΕΖΗΣ 

16. ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΕΠΤΑΗΜΕΡΟ (2-8 ΙΑΝ. 2022)

ΔΙ’ ΥΔΑΤΟΣ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ

π. Δημητρίου Μπόκου 

Με το βάπτισμα ο Χριστός αναδημιουργεί τον άνθρωπο και τον κόσμο. «Ξένον ήλθον κομίζων δημιουργίας τρόπον». Έφτιαξα (λέει με το στόμα του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου) αρχικά τον άνθρωπο από γη και ύδωρ (πηλό). Όμως το δημιούργημα δεν υπήρξε εύχρηστο. Το σκεύος που έφτιαξα παραμορφώθηκε. «Ουκέτι λοιπόν από γης και ύδατος πλάσαι βούλομαι, αλλ’ εξ ύδατος και Πνεύματος». Ύδωρ και Πνεύμα (Άγιο) είναι τα δύο κύρια συστατικά του βαπτίσματος. Με αυτά γίνεται η αναδημιουργία, η νέα γέννηση του ανθρώπου. 

Και εμείς βέβαια βαπτιζόμαστε για να γεννηθούμε ξανά σε μια νέα, αθάνατη ζωή, μια και η αμαρτία μας είχε οδηγήσει στον θάνατο. Γι’ αυτό και είναι για μας «αρχή ζωής το βάπτισμα» και «πρώτη ημερών», δηλαδή τα γενέθλιά μας (Μέγας Βασίλειος). Ο Χριστός όμως γιατί βαπτίζεται; Ήταν αναμάρτητος. Τί του χρειαζόταν το βάπτισμα; 

Ο Χριστός βαπτίζεται όχι για να καθαρισθεί, αλλά για να καθάρει. Όχι για να αγιασθεί, αλλά για να αγιάσει. Να αγιάσει τον άνθρωπο και όλη την κτίση. «Ενίησι τον αγιασμόν τω ύδατι». Όντας ο ίδιος αυτοαγιασμός, η πηγή της αγιότητας, «ὁ πάσης επέκεινα καθαρότητος», εισέρχεται στον Ιορδάνη, για να εμβάλει στο ύδωρ (και συνεκδοχικά σε όλη τη δημιουργία του) τον αγιασμό. 

«Ψυχών τούτο καθάρσιον γίνεται». Κάνει μια δραστική πνευματική ένεση, καθαρτική και ιαματική, για να εκδιώξει τη φθορά, την αρρώστια της αμαρτίας, απ’ την οποία έχει νοσήσει η πλάση ολόκληρη. Συνεχίζοντας την αγιαστική αυτή ενέργεια της Θείας Χάριτος, ρίχνουμε κάθε χρόνο, την ημέρα της Βαπτίσεως του Χριστού, τον Τίμιο Σταυρό στα ύδατα, για να αγιασθεί ο τετραπέρατος κόσμος, βορράς-νότος-ανατολή-δύση της οικουμένης. 

Βαπτίζεται ο Χριστός για να εγκαινιάσει το δικό μας βάπτισμα. Στο εξής, όσοι είναι του Χριστού, θα βαπτίζονται. «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Βαπτίζεται πρώτος ο Χριστός, επειδή ποτέ δεν μας καλεί να κάνουμε κάτι που δεν έκανε Εκείνος. Ο Χριστός είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων. Ως Υιός του ανθρώπου, έδειξε στο πρόσωπό του τον αληθινό, τον τέλειο άνθρωπο. Έθεσε τον εαυτό του ως «υπογραμμόν», για να ακολουθήσουμε «τοις ίχνεσιν αυτού». Ομοιωνόμαστε με Εκείνον, μόνο όταν μιμούμαστε τις δικές του πράξεις. 

Και όπως με τον Μυστικό Δείπνο έκανε απαρχή του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, έτσι και με τη Βάπτισή του έκανε απαρχή, εγκαινιασμό, καθιέρωση του δικού μας βαπτίσματος. 

Καλό άγιο Δωδεκαήμερο! Καλή Χρονιά! Χρόνια πολλά! 

ΘΕΙΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ (2-8 ΙΑΝ. 2022) (για τους εντοπίους)

1. Την Κυριακή, προ των Φώτων,2-1-2022, εορτή των αγίωνΣιλβέστρου Ρώμης και Σεραφείμ του Σάρωφ,ώρα 7.00-10.00 π.μ. 

2. Την Τρίτη, 4-1-2022,εορτή του νέου αγίουΝικηφόρου του Λεπρού,ώρα 7.00-9.30 π. μ.

3. Την Τετάρτη, 5-1-2022,παραμονήτων Φώτων, Όρθρος-Μεγάλες Ώρες Θεοφανείων-Εσπερινός-Θεία Λειτουργία(Μεγ. Βασιλείου)και Μέγας Αγιασμός, ώρα 5.30-10.00 π. μ.

4. Την Πέμπτη, 6-1-2022,εορτήτων Θεοφανείων (Φώτων), Θεία Λειτουργία καιΜέγας Αγιασμός, ώρα 6.45-10.30 π. μ.Αγιασμός υδάτων στην παραλία, ώρα 11.00 π. μ. 

5. Την Παρασκευή, 7-1-2022,Σύναξις του αγίουΙωάννου Προδρόμου,ώρα 7.00-9.30 π. μ. 

6. Το Σάββατο, μετά τα Φώτα, 8-1-2022, εορτή του αγίουΓεωργίου του Χοζεβίτου,ώρα 7.00-9.30 π. μ.

7. Κάθε απόγευμα, ώρα 5.15-6.30 μ. μ., Εσπερινός-Μικρό Απόδειπνο-Χαιρετισμοί. 

«Αντιύλη». Ι. Ν. Αγ. Βασιλείου, Πρέβεζα. Τηλ. 26820 23075/25861/6980 898 504

E-mail:antiyli.gr@gmail.com

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΓΙΑΣΜΟΥ 

Ο Μέγας Αγιασμός τελείται μόνο κατά την εορτή των Φώτων (και την παραμονή. Επίσης κάθε φορά που γίνεται βάπτισμα). Τις δύο αυτές ημέρες η χρήση του για ραντισμό και μετάληψη είναι ελεύθερη. Ραντίζουμε τα πάντα, «πάσα η κτίσις αρδεύεται». Κατά τη ζώσα παράδοση της Εκκλησίας, πίνουμε τον Μεγάλο Αγιασμό συνήθως ανήμερα της εορτής των Φώτων, αφού πρώτα κοινωνήσουμε. Και μετά τον Αγιασμό τρώμε το αντίδωρο. 

Από τη δύση του ηλίου της 6ης Ιαν. η χρήση του παύει. Επιστρέφουμε (πριν τη δύση του ηλίου) τον Αγιασμό που τυχόν μας έχει περισσέψει στον ναό, ή, καλύτερα, τον φυλάσσουμε για ευλογία στο σπίτι μας, τοποθετώντας τον συνήθως στα εικονίσματα, μέσα σε ασφαλώς κλεισμένο δοχείο ή φιαλίδιο. Στο εξής η χρήση του γίνεται όχι σε καθημερινή βάση (όπως του Μικρού Αγιασμού), αλλά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις (σε κίνδυνο μεγάλο, φυσική καταστροφή, ασθένεια, σε περίπτωση αποχής από τη Θεία Κοινωνία λόγω επιτιμίων κ.λ.π.). Όπου είναι δυνατόν, καλό είναι να γίνεται και αυτό με γνώμη του πνευματικού. 

Επειδή πίνουμε τον Μεγάλο Αγιασμό συνήθως την ημέρα των Θεοφανείων, έχει συνδυασθεί η χρήση του με τη νηστεία της παραμονής (5 Ιαν.). 

Οι ειδικοί λειτουργιολόγοι διατείνονται, ότι η νηστεία αυτή δεν έχει σχέση με τον Μεγάλο Αγιασμό, αλλά με την μεγάλη δεσποτική εορτή των Φώτων και τη Θεία Μετάληψη. Ίσως δεν έχουν άδικο σε αυτό, αλλά η πάνδημη συνείδηση του χριστιανικού πληρώματος έχει συνδέσει και τη χρήση του Μεγάλου Αγιασμού με τη νηστεία. Η άτυπη αυτή παράδοση (που θέλει διαφορά μεταξύ Μικρού και Μεγάλου Αγιασμού) έχει διατηρηθεί ζώσα μέχρι των ημερών μας και φρονούμε ότι δεν συντρέχει λόγος να αλλάξει,εφόσον η διατήρησή της δεν παραβλάπτει σε τίποτε την ευσέβεια του πιστού, αλλά αντιθέτως την ενισχύει. 

Η σύνδεση της χρήσης του Μεγάλου Αγιασμού με μικρή νηστεία φαίνεται επίσης και στην περίπτωση των εν επιτιμίοις όντων. Παραλάβαμε διά ζώσης από τους προ ημών πατέρες,να επιτρέπουμε σε όσους για κάποιο λόγο έχουν επιτίμιο (κανόνα) από τον πνευματικό τους και κωλύονται να κοινωνήσουν, να πίνουν Μεγάλο Αγιασμό κάποιες φορές, αφού κάμουν μια μικρή νηστεία. Όπως χαρακτηριστικά παραδίδει η ζώσα παράδοση (που περιφρονείται συχνά από την ακαδημαϊκή θεολογία), ο Μέγας Αγιασμός εξισούται σε ευλογία και δύναμη με το ήμισυ της Θείας Κοινωνίας. Σεβόμαστε ιδιαιτέρως και την παράδοση αυτή και όλες τιςάλλες, που διαπνέουν στη συνείδηση των πιστών σεβασμό και ευλάβεια προς τα θεία και δεν έχουμε κανένα λόγο να τις καταργήσουμε. «Ευλαβείς γαρ έσεσθαι τους υιούς Ισραήλ, το ιερόν εδίδαξε λόγιον». Η ποικιλία των εθών ευνοείται, εφόσον δεν θίγεται ο κανόνας της πίστεως. 

Πληθώρα παρομοίων περιπτώσεωνμας δίνει η άγραφη κατά τόπους και κατ’ έθος παράδοση. Π. χ. στην29η Αυγ. επεκτείνουν μερικοί την αυστηρή νηστεία (ξηροφαγία) και σε αποχή από καθετί κόκκινο (ντομάτα, καρπούζι, σταφύλι, βατόμουρο κ.λ.π.). Επίσης στα χωριά μας τηρούνταν από 1ης έως 8ης Σεπτ.το λεγόμενο «οχτωήμερο», νηστεία προς τιμήν της Παναγίας (8 Σεπτ.), κάτι αντίστοιχο προς τον δεκαπενταύγουστο. Κάποιοι άλλοι παύουν την ιχθυοφαγία στις 12 και όχι στις 17 Δεκ. κ. ο. κ. 

Τί θα πούμε; Θα αποτρέψουμε εκείνους που θέλουν να τα τηρούν, επειδή κάποια τέτοια εκκλησιαστικά έθη δεν είναι γραμμένα ρητώς στο επίσημο νηστειολόγιο της Εκκλησίας; Όχι βέβαια! Δεν διαγράφουμε τους αγαπητούς μας λειτουργιολόγους, αλλά αφουγκραζόμαστε, όπου δει, και τον παλμό της ζώσας Εκκλησίας. Είναι απολύτως σεβαστή και η άγραφη παράδοση, αρκεί να μην παραβλάπτει τα της ευσεβείας δόγματα και την κατά Χριστόν ζωή. Η Εκκλησία παραλαμβάνει άλλα εκ της εγγράφου και άλλα εκ της αγράφου παραδόσεως, «άπερ αμφότερα την αυτήν ισχύν έχει προς την ευσέβειαν». 

Άλλωστε και οι θεολόγοι για κάποια πράγματα μιλούν μόνο συμπερασματικά, γνώμη δίδουν απλώς, μια και ελλείπουν οι ρητές μαρτυρίες για όλα. Έχει τον λόγο της λοιπόν και η ακόμη διασωζόμενη άγραφη παράδοση. Δεν είναι πάντα σκουριά που πρέπει να φύγει. 

Ο Ιερομόναχος Αρτέμιος Γρηγοριάτης μιλά για την ζωή του π.Παναρέτου Γρηγοριάτη - ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ!

 

Μόρφου Νεόφυτος «Ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται»

 

Η προοπτική των δοκιμασιών μέσα στην ζωή της Εκκλησίας - Σεβ. Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος

 

«Που είστε μωρέ Δεσποτάδες...»: Άστραψε και βρόντηξε ο π. Ευάγγελος Παπανικολάου

 

Μόρφου Νεόφυτος: Ἅγιος Στέφανος… Ὁμολογία καὶ συγχώρεση τῶν ἐχθρῶν (26.12.2021)

 

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΒΛΕΠΕΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕ

 

ΑΓΑΠΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ

 

Στο Πεντηκοστάριο τη Παρασκευή της διακαινησίμου διαβάζουμε ότι ένας πλούσιος άνθρωπος ξεκίνησε από την Θεσσαλονίκη με ευλάβεια, προκειμένου να υπάγει στην Ναό της Ζωοδόχου Πηγής στην Κωνσταντινούπολη να προσκυνήσει, ακούγοντας τα εξαίσια θαύματα που επιτελούσε η παντοδύναμος Θεοτόκος  με το ύδωρ εκείνο, από το οποίο είχε πόθο να πιεί προς αγιασμό της ψυχής του.

Παίρνοντας αρκετά χρήματα για τα έξοδα, και για να δώσει στον Ναό, μπήκε σ΄ ένα καράβι και ταξιδεύοντας στην θάλασσα ασθένησε. Κατανοώντας ότι πεθαίνει είπε στον ναύκληρο : «νομίζω ότι δεν ήμουν άξιος να προσκυνήσω τον Ναό της Υπεραγίας ούτε να πιώ από εκείνο το ύδωρ το αγιότατον. και επειδή οι αμαρτίες μου με εμπόδισαν να πάω ζωντανός, σε ορκίζω στον όνομα της Δεσποίνης Θεοτόκου, να μην με ρίψεις στην θάλασσα, αλλά να με βάλεις σε ένα σεντούκι, να με πας σ΄ εκείνο τον άγιο Ναό, να με ενταφιάσεις εκεί, και έτσι θα έχεις βοηθό την Θεοτόκο. Σου αφήνω για τον κόπο σου 100 χρυσά άσπρα και τα υπόλοιπα χρήματά μου να τα δώσεις στον Ναό εκείνο για μνημόσυνο της ψυχής μου. Λέγοντας αυτά ο ασθενής, όρκισε ο καραβοκύρης τον ναύκληρο να κάνει το θέλημά του και κατόπιν παρέδωσε το πνεύμα του από την ασθένειά του.

 

Ο ναύκληρος, φύλαξε το λείψανό του, και τρεις ημέρες αργότερα όταν έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη, έβγαλε τον νεκρό από το καράβι και προσκάλεσε τους ιερείς να τον ψάλλουν και να τον ενταφιάσουν στον ναό της Ζωοδόχου Πηγής. Καθώς έψαλλαν οι ιερείς, ένας εφημέριος άνοιξε το σεντούκι διότι δεν μύριζε ο κοιμηθείς ως οι άλλοι νεκροί. Έριξαν πάνω στο λείψανο πηλό σταυροειδώς κατά το σύνηθες και τότε παίρνοντας ένας σύντροφος του καραβιού λίγο ύδωρ της Ζωοδόχου Πηγής, το έριξε στο λείψανο λέγοντας : «Ω πτωχέ, πόθο είχες να πιείς από τούτο το ύδωρ και δεν πρόφθασες, και τώρα αν και είσαι νεκρός αποδέξου του». Κι αμέσως – ω των υπερφυών θαυμασίων σου ζωοπάροχε Δέσποινα – αναστήθηκε ο νεκρός και κάθισε δοξάζοντας τον Κύριο και την Μακαρία Παρθένο.

 

Ευχαρίστησε ικανώς την Υπεραγία Θεοτόκο και με ευγνωμοσύνη έμεινε ως τα τέλη της ζωής του στον Ναό, υπηρετών με προθυμία, λαμβάνοντας το αγγελικό σχήμα. Έρχονταν από διαφόρους τόπους και τον ρωτούσαν για τον Άδη, αλλ΄ αυτός όπως και ο Λάζαρος δεν έλεγε τίποτα. Έζησε θεάρεστα και με θαυμαστό τρόπο ακόμη είκοσι έτη και αναπαύθηκε εν Κυρίω.

 

ΠΗΓΗ : ΑΓΑΠΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ,

Ἁγίου Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστή (2020). 01-Ειρηνικά εσπερινού

 

Θέλω να κοινωνώ συχνά, αλλά μου έχουν πει να εξομολογούμαι κάθε φορά !

Είναι λογικό να θέλω να παντρευτώ σε αυτή την ηλικία;

 

Κάποιοι έρχονται στο μοναστήρι για να μείνουν και άλλοι έρχονται για να σωθούν Συζήτηση με τη γερόντισσα Γεωργία (Σούκινα), καθηγουμένη της Ρωσικής γυναικείας Ιεράς Μονής Γκόρνενσκι, στους Αγίους Τόπους. Μέρος Β.

 

– Είπατε ότι ήταν δύσκολο να απολυθείτε από τη δουλειά στο Αρχείο. Ωστόσο, φύγατε από κει;

 

– Από το Αρχείο ήταν δύσκολο να φύγω, αλλά τελικά έφυγα. Όταν υπέβαλα την αίτηση για απόλυση και τους ενημέρωσα ότι εγκαταλείπω το Λένινγκραντ, δεν ήθελαν να με αφήσουν, με τίποτα. Η βασική αιτία ήταν η άρνηση της θείας μου. Είχε προλάβει να ενημερώσει τη διεύθυνσή μου ότι σκοπεύω να πάω σε μοναστήρι και ζήτησε να μην εγκρίνουν την απόλυσή μου. Χρειάστηκε, στη συνέχεια, να κάνω ακόμα και τη σαλή. Αλλά, ο Κύριος τα τακτοποίησε όλα. Ο διευθυντής του Αρχείου είχε πάει κάπου για τρείς μέρες εκτός έδρας και έμεινε ο αναπληρωτής του. Σε αυτό το διάστημα της απουσίας του, θεωρώ ότι τελέστηκε το θαύμα. Ζήτησα από μια άλλη μου θεία, την Ειρήνη, η οποία δεν ήταν αντίθετη με την απόφασή μου να πάω στο μοναστήρι, να με βοηθήσει:

 

– Αγαπημένη μου θεία Ειρήνη, βοήθησέ με. Πρέπει να έρθεις μαζί μου στο Αρχείο και να καταθέσεις στη διεύθυνση και σε όλους τους εργαζόμενους ότι δε πάω σε μοναστήρι αλλά πηγαίνω για να φροντίζω μια πολύ ηλικιωμένη και άρρωστη γιαγιά μου που είχε ανάγκη από φροντίδα.

 

Ναι, αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω και το ψέμα. Πήγαμε στο Αρχείο, και εκεί μαζεύτηκαν όλοι οι εργαζόμενοι και άρχισαν να με ρωτάνε:

 

– Πού ετοιμάζεσαι να πας, Βάλια; Σε μοναστήρι; Η θεία σου μας επισκέφτηκε και μας το είπε.

 

Και εγώ έκανα τη σαλή και τους λέω:

.

– Δεν ξέρω και δεν καταλαβαίνω, τι σημαίνει η λέξη «μοναστήρι». Τι είναι αυτό, ίδρυμα ή ινστιτούτο; Σχολείο ή εργοστάσιο; Πόσο πρέπει να σπουδάσει κανείς εκεί και για ποιο επάγγελμα; Δεν καταλαβαίνω τι είναι «μοναστήρι». Πηγαίνω να βοηθήσω τη γιαγιά μου, και η θεία μου δε μου επιτρέπει να πάω, επειδή με λυπάται.

 

Και τα έλεγα αυτά πειστικά. Οπότε, όλοι πίστεψαν ότι εγκαταλείπω το Λένινγκραντ με σκοπό να φροντίζω τη βαριά άρρωστη γιαγιά μου. Η θεία Ειρήνη, πολύ πειστική, επιβεβαίωσε όλα τα λόγια μου. Υπέγραψε και την αίτησή μου για την απόλυση, επιβεβαιώνοντας ότι δεν πάω σε μοναστήρι, αλλά πηγαίνω σε έναν πολύ βαριά άρρωστο άνθρωπο.

 

Έτσι πήρα το χαρτί της απόλυσης από το Αρχείο. Βεβαίως, όταν είχα μπει, πλέον, στη Μονή Πιούχτιτσκιϊ, στο Αρχείο έμαθαν που βρίσκομαι. Ωστόσο, ήταν αργά να αλλάξει κάτι.

 

Έτσι με αξίωσε ο Θεός ώστε, την άνοιξη του 1949, να πάω στην Ιερά Μονή Κοίμησης της Θεοτόκου Πιούχτιτσκιϊ. Δεν πήγα μόνη μου, αλλά με την ξαδέλφη μου τη Νίνα, η οποία έγινε εκεί η μοναχή Αρσενία.

 

– Σε αυτό το μοναστήρι πήγατε με την ευλογία και με τις προσευχές του Οσίου Σεραφείμ της Βίριτσα, αλλά την Ιερά πόλη της Ιερουσαλήμ, ως τόπος της μετέπειτα διακονίας σας, σας το είχε προφητεύσει ο ιερέας Νικόλαος Γκουριάνοβ…

 

– Αγαπούσα πολύ τη Μονή Πιούχτιτσκιϊ. Το μέρος που βρίσκεται είχε επιλεγεί από την Ίδια την Βασίλισσα των Ουρανών, και είχε κτιστεί με την ευλογία του Δικαίου Ιωάννη της Κρονστάνδης. Η Μονή μας, ακόμα και στα σοβιετικά χρόνια, δεν έχει κλείσει ποτέ. Στο μοναστήρι, βοηθούσα την ηγουμένη Βαρβάρα, ήμουν χωράρχης, ταμίας της Μονής.

 

Από τη δική μας Μονη Πιούχτιτσκιϊ, ήδη τη δεκαετία του 1980 έστελναν αδελφές στην Ιερά Μονή Γκόρνενσκιϊ, στα Ιεροσόλυμα. Οι πρώτες δέκα αδελφές πήγαν στους Αγίους Τόπους, το 1983.

 

Μια φορά, στη Μονή Πιούχτιτσκιϊ ήρθε ο παππούλης Νικόλαος Γκουριάνοβ, με τον οποίον είχα γνωριστεί ήδη το 1955, στη Λιθουανία. Η ηγουμένη μας ευλόγησε να δείξουμε στον παππούλη τα εργαστήριά μας. Πηγαίνω μπροστά και τα δείχνω στον αγαπητό φιλοξενούμενο. Η μια από τις αδελφές ομολόγησε στον παππούλη ότι νιώθει πολύ ευτυχισμένη που θα πάει στα Ιεροσόλυμα. Και αμέσως τον ρώτησε ποια θα είναι εκεί η ηγουμένη; Στη Μονή Γκόρνενσκιϊ για πέντε χρόνια δεν είχαν ηγουμένη. Και αυτός έδειξε εμένα, πίσω από την πλάτη μου, και είπε σιγανά ότι εκεί «ηγουμένη θα είναι η Γεωργία από τη Μονή Πιούχτιτσκιϊ». Δεν το είχα δει ούτε το είχα ακούσει. Μου το διηγήθηκαν πολύ αργότερα οι αδελφές.

 

Ο παππούλης, πολύ πριν το 1991, μου προφήτευε την Ιερή πόλη των Ιεροσολύμων. Θυμάμαι που πολλές φορές τραγουδούσε μπροστά μου «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ…». Και ο ίδιος με είχε ευλογήσει με ιδιαίτερο τρόπο για το σταυρό της ηγουμένης.

 

Κάποτε, το 1990, πήγα να τον επισκεφτώ. Από το σπιτάκι του με προσκάλεσε να προσευχηθούμε στη Μητέρα του Θεού στο Ναό. Προσκυνήσαμε την εικόνα της Παναγίας της «Οδηγήτριας», και μετά με πήρε από το χέρι και με πήγε, ντροπαλή, στο ιερό. Είχα εκπλαγεί που με πήγαινε στο ιερό! Δεν υπήρχε ακολουθία. Εξάλλου, είμαι μοναχή και όχι μοναχός… Έβγαλα, παρόλα αυτά, τα παπούτσια, μπήκα στο ιερό, άρχισα να κάνω το σταυρό μου, και στην τρίτη μετάνοια, αυτός από πίσω, χωρίς να το δω, έβγαλε πίσω από τη σόμπα έναν μεγάλο σταυρό και μου τον έβαλε στην πλάτη. Ένιωσα ότι δεν μπορούσα να τον σηκώσω. Έτσι, στην μετάνοια, με μεταλλικό σταυρό στην πλάτη, πάγωσα. Ύστερα, πήρε το σταυρό και με σήκωσε:

 

– Γεωργιούλα μου, είναι ο σταυρός σου. Ο σταυρός των Ιεροσολύμων. Να τον κουβαλάς. Και ο Κύριος θα σε βοηθήσει.  

 

Μόνο αργότερα κατάλαβα ότι εννούσε το σταυρό της ηγουμένης.

 

– Πότε και κάτω από ποιες συνθήκες, σας είχε ανατεθεί η διακονία να είστε επεύθυνη αδελφή στη Μονή της οδού Κάρποβκα, στην Αγία Πετρούπολη;

 

– Πριν πάω στα Ιεροσόλυμα, ήμουν μοναχή στη Μονή Πιούχτιτσκιϊ. Κάποια φορά, με έστειλαν να αναστηλώνουμε την Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννη στην οδό Κάρποβκα της Αγίας Πετρούπολης.

 

Αυτό έγινε ως εξής. Το 1989, ο μακαριστός Αγιώτατος Πατριάρχης Αλέξιος, όταν ήταν τότε Μητροπολίτης, μας κάλεσε με τη μητερούλα Βαρβάρα, στο διαμέρισμά του στη Μόσχα, για γεύμα. Τότε, μας πρότεινε να στήσουμε μετόχι της Μονής Πιούχτιτσκιϊ στην Αγία Πετρούπολη και μας έδωσε τα κλειδιά από το Ναό της οδού Κάρποβκα, ο οποίος τώρα ανήκει στην Μονή του Αγίου Ιωάννη. Εκεί φυλάσσονται τα λείψανα του Δικαίου Ιωάννη της Κρονστάνδης.

 

Η αδελφή Βαρβάρα και εγώ αναχωρήσαμε αμέσως με το βραδινό τρένο από τη Μόσχα για την Αγία Πετρούπολη. Βρήκαμε τον Ναό στην οδό Κάρποβκα, και μπαίνοντας μέσα, αντικρίσαμε καταστροφή και εγκατάλειψη. Ήταν απλά ένας αχυρώνας. Δεν ξέραμε από πού να ξεκινήσουμε για να το καθαρίσουμε. Μάθαμε από γείτονες ότι, για ένα διάστημα, στο ναό γίνονταν μαθήματα πολιτικής προστασίας. Στη συνέχεια, για μεγάλο χρονικό διάστημα, έμεινε παρατημένο. Μετά από δύο εβδομάδες, όμως, έπρεπε να γίνει ο καθαγιασμός του Ναού!

 

Αμέσως, δεκαπέντε αδελφές από τη Μονή Πιούχτιτσκιϊ ήρθαν για να βοηθήσουν στις εργασίες αποκατάστασης. Βοηθούσαν όλοι οι συγγενείς μου, οι παλαιοί γνωστοί, όπως επίσης και οι σπουδαστές της Ιερατικής Σχολής, τους οποίους εναλλάξ μας έστελνε ο πρύτανης, ο πατήρ Βλαδίμηρος Σορόκιν.

 

Καθαρίσαμε τις κολώνες, βγάλαμε κάμποσα φορτηγά με διάφορα σκουπίδια, πολλά παλαιά θρανία, ακόμα και τηλεφωνικούς θαλάμους και εκατοντάδες μάσκες αερίων. Όταν καθαρίσαμε το πάτωμα από τα σκουπίδια, βρεθήκαμε μπροστά σε τόσο όμορφα ψηφιδωτά που εκπλαγήκαμε όλοι. Ανακαλύψαμε και ένα σπασμένο κρυστάλλινο πολυέλαιο, αλλά δεν καταφέραμε να τον επισκευάσουμε. Σε αυτό το ψηφιδωτό πάτωμα δε χρειαζόταν να βάλεις χαλιά. Τόσο καλά είχε διατηρηθεί. Όλοι δουλεύαμε μέρα και νύχτα, γι΄αυτό, μέσα σε δύο βδομάδες προλάβαμε να ετοιμαστούμε για τον καθαγισμό του Ναού. Το Ναό τον στολίσαμε, μέσα και έξω, με λουλούδια που μας έφεραν.

 

– Σε αυτό το Ναό αργότερα βρήκατε και τον τάφο του Δικαίου Ιωάννη της Κρονστάνδης;

 

– Ο τάφος του είχε βρεθεί στον κάτω Ναό. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, προσκυνούσαμε ένα μέρος, που ήταν σημαδεμένο με ένα σταυρό. Νομίζαμε ότι εκεί είναι ο αγαπητός μας παππούλης. Κάποια στιγμή καθαρίσαμε το πάτωμα, βγάλαμε τα παλαιά έπιπλα που ήταν εκεί, βγάλαμε τα σανίδια και το πλαστικό δάπεδο. Ξαφνικά, εκεί εντοπίσαμε ένα τμήμα του πατώματος που ήταν τσιμεντωμένο. Τότε, θυμηθήκαμε τη διήγηση μιας ενορίτισσας που έλεγε ότι, στα σοβιετικά τα χρόνια, εδώ προσπαθούσαν να παραβιάσουν τον τάφο του παππούλη Ιωάννη. Ωστόσο, ένας από αυτούς, τον οποίον είχαν στείλει να το κάνει, λένε ότι τρελάθηκε, και ότι ο συνεργάτης του ξαφνικά πέθανε. Μετά από αυτά, έδωσαν διαταγή να καλύψουν αυτόν τον τάφο με τσιμέντο. Το μνήμα του αγαπητού μας παππούλη το βάλαμε σε αυτό το σημείο. 

 

– Και πότε σας έδωσαν εντολή να διακονείτε στους Αγίους Τόπους;

 

– Στα Ιεροσόλυμα αναγκάστηκα να πάω στις 27 Μαρτίου του 1991, με εντολή του Αγιώτατου Πατριάρχη Αλέξιου. Εκείνη τη χρονιά, τα Χριστούγεννα, με πήρε τηλέφωνο και με ρωτούσε για το πώς πάμε με την επισκευή και τη συντήρηση στο Μετόχι μας, στη Μονή της οδού Κάρποβκα. Του περιέγραψα με λεπτομέρεια ότι είχαμε επικευάσει τη σκεπή, ότι είχαμε τοποθετήσει τους τρούλους και τους σταυρούς και ότι είχαμε αρχίσει να αναστηλώνουμε τον πάνω Ναό. Τότε βιαζόμασταν να τελειώσουμε με τη συντήρηση στο δωμάτιο του Αγίου Ιωάννη της Κρονστάνδης. Του είπα ότι θα τον υποδεχόμασταν με χαρά, στη διάρκεια της επικείμενης Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Και ξαφνικά ακούω στο τηλέφωνο:

 

– Σας ευχαριστώ, μητέρα Γεωργία. Ωραία. Αλλά, τώρα πρέπει να εργαστείτε στους Αγίους Τόπους, στα Ιεροσόλυμα. Εκεί πρέπει να αναστηλώσετε την Ιερά Μονή Γκόρνενσκιϊ. Η αποστολή σας θα είναι το να υποδέχεστε τους προσκυνητές. Γι΄αυτό, θα πρέπει να τα επισκευάσετε όλα και να αναστηλώσετε τη Μονή.

 

Εγώ αμέσως:

 

– Αγιώτατε, δε θα μπορέσω. Δεν ταιριάζει στο χαρακτήρα μου.

 

Και αμέσως, άρχισα να του προτείνω ως ενδεχόμενες υποψηφιότητες άλλες αδελφές.

 

– Μητερούλα Γεωργία, σήμερα έχω μόνο μια υποψηφιότητα, τη δική σας. Θα είστε στη Μονή Γκόρνενσκιϊ, για όσο μπορέσετε. Εκεί θα ετοιμάσετε την αντικαταστάτρια. Η ενθρόνισή σας θα γίνει στον Ιερό Ναό Ελόχοβσκιϊ, στη Μόσχα, στις 24 Μαρτίου, και μετά από τρείς μέρες θα πετάξουμε για τους Αγίους Τόπους.

 

Ως μοναχή, δεν μπορούσα να αρνηθώ το διακόνημα το οποίο μου είχε αναθέσει ο Αγιώτατος Πατριάρχης.

 

– Οπότε, επαληθέυτηκε η προφητεία του πατέρα Νικολαόυ Γκουριάνοβ για τα Ιεροσόλυμα;

 

– Ναι, έτσι είναι. Δεν ήξερα τίποτα ακόμα για αυτό το διακόνημα, που θα μου έδινε ο Αγιώτατος, αλλά ο παππούλης Νικόλαος, αρκετούς μήνες πριν από αυτό, μου είχε στείλει στη Μονή της οδού Κάρποβκα δύο φακέλους. Στον πρώτο έγραφε: «Προς την ηγουμένη Γεωργία», και εκεί μέσα υπήρχε μόνο ένας μικρός παλαιός σταυρός. Τίποτα άλλο, καμία σημείωση. Μετά από λίγο, πήρα έναν δεύτερο φάκελο. Εκεί ήταν τρείς χιλιάδες ρούβλια. Αργότερα κατάλαβα ότι ήταν χρήματα για το δρόμο προς τους Αγίους Τόπους. Ήταν το ακριβές ποσό που χρειαζόταν, τρείς χιλιάδες. Αφού ήμουν τότε υπεύθυνη αδελφή στη Μονή, όχι η ηγουμένη. Σε αυτούς τους δύο φακέλους, όμως, με το χέρι του ο παππούλης Νικόλαος δεν είχε γράψει «προς τη μητερούλα Γεωργία», αλλά «προς την ηγουμένη Γεωργία», κάτι το οποίο μου είχε προκαλέσει έκπληξη.

 

Να σας μιλήσω για το πώς αποχαιρέτησα τον παππούλη Νικόλαο και πώς με παρηγόρησε.

 

Μερικές εβδομάδες πριν από την αναχώρησή μου στους Αγίους Τόπους, με εντολή του Αγιωτάτου Πατριάρχη, επισκέφτηκα την Ιερά Μονή των Σπηλαίων του Πσκοφ. Τότε, το χειμώνα κατάφερα με θαυμαστό τρόπο να πάω στο νησί Ζάλιτ, όπου ζούσε ο παππούλης Νικόλαος, για να τον αποχαιρητήσω. Εκείνες τις κρύες μέρες, στη λίμνη είχε πάγο και με βάρκα δεν μπορούσε να πάει κανείς στο νησί. Ο πατήρ Βαρνάβας, που εκτελούσε το διακόνημα του οικονόμου, όταν έμαθε για την επιθυμία μου, ζήτησε την ευλογία να αποχωρήσει για λίγα λεπτά. Εκείνη την ώρα, όπως αποδείχτηκε, τηλεφώνησε στο Τμήμα Αεροπορίας Στρατού. Επέστρεψε με χαρμόσυνη είδηση: εμάς, που ήμασταν επτά άτομα, θα μας πήγαινε στο νησί Ζάλιτ στρατιωτικό αεροπλάνο. Εκείνα τα χρόνια, η Μονή είχε πολύ καλές σχέσεις με τους στρατιωτικούς. Η πτήση δεν κράτησε πολλή ώρα, και όταν προσγειωνόμασταν, βλέπω από το παράθυρο ότι ο παππούλης στέκεται στην είσοδο της εκκλησίας και φιλόξενα μας χαιρετάει με το χέρι. Στη συνάντηση μαζί του δάκρυσα. Άρχισα να του διηγούμαι τα πάντα. Του λέω ότι στους Αγίους Τόπους πρέπει όχι μόνο να αναστηλώνω τη Μονή, αλλά και να είμαι… «διπλωμάτης». Φοβάμαι, του λέω, ότι το μυαλό μου δε φτάνει για αυτό το έργο. Και τον ακούω να μου απαντάει:

 

– Μη φοβάσαι, Γεωργιούλα, θα σου φτάσουν και το μυαλό και η υγεία.

 

Εγώ στον παππούλη έλεγα το ένα και ο αυτός μου έλεγε άλλο:

 

– Τι ευτυχισμένη που είσαι, Γεωργιούλα, που πηγαίνεις στον Πανάγιο Τάφο και στον Άγιό σου, τον Άγιο Γεώργιο! Εννοούσε τη Λύδδα, την πατρίδα του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου.

 

Στη συνέχεια, διηγούμαι στον παππούλη ότι ο Αγιώτατος μου υποσχέθηκε ότι θα παραμείνω στην Αγία Γη μόνο για μερικά χρόνια, μέχρι να ετοιμάσω αντικαταστάτρια.

 

Και αυτός με παρηγόρησε λέγοντας:

 

– Καλά θα ήταν, Γεωργιούλα, στην Αγία Γη να μείνεις για πάντα. Εγώ θέλω εσύ εκεί … να πεθάνεις!

 

Έτσι με παρηγόρησε. Στον αποχωρισμό, ζήτησα από τον παππούλη να προσεύχεται. Με τις πρεσβείες του αγαπητού μας παππούλη Νικολάου Γκουριάνοβ, πάντα έπαιρνα βοήθεια. Και στην δική μας Ιερά Μονή Γκόρνενσκιϊ κάπως τακτοποιούνταν τα πάντα, και τότε, και τώρα.

 

– Πώς την είδατε τη Μονή Γκόρνενσκιϊ, όταν φτάσατε στους Αγίους Τόπους και ποιες δουλειές σας περίμεναν εκεί ως ηγουμένη;

 

– Όταν έφτασα στην Ιερά Μονή Γκόρνενσκιϊ, εκεί για πέντε χρόνια δεν υπήρχε ηγουμένη. Η Μονή δεν είχε επισκευαστεί, από την ίδρυσή της και μετά. Όλα τα σπιτάκια, όπου ζούσαν οι αδελφές, ήταν παλαιά, και σε πολλά από αυτά δεν υπήρχαν τα στοιχειώδη. Κάποια κτίσματα είχαν ερειπωθεί. Ούτε περίφραξη γύρω από το μοναστήρι, ούτε ύδρευση, ούτε τηλέφωνα. Πολλά πράγματα δεν υπήρχαν. Για παράδειγμα, δεν υπήρχαν καλά ξενοδοχεία για προσκυνητές.  

 

Πρόλαβα, βεβαίως, και τους ημιτελείς τοίχους του μεγαλοπρεπούς Ναού. Η ανέγερσή του είχε αρχίσει ήδη το 1910. Είχε ανεγερθεί με χρήματα της αυτοκρατορικής οικογένειας και απλών Ρώσων. Οι πρώτοι του κτίστες αποφάσισαν να τοποθετήσουν το Ναό σε πολύ ψηλό σημείο, ώστε να φαίνεται από μακριά. Ήταν δύσκολο να φτάσεις εκεί. Όλοι οι δρόμοι ήταν γεμάτοι βλάστηση. Δεν μπορούσες να περάσεις ούτε με όχημα ούτε με τα πόδια. Μέσα στον Ναό, μάλιστα, είχαν φυτρώσει δέντρα. Στους τοίχους είχαν ριζώσει διάφοροι θάμνοι. Όλο αυτό αναγκαστήκαμε τότε να ξεριζώσουμε.

 

Το 1997, μας επισκέφτηκε ο Αγιώτατος Πατριάρχης Αλέξιος. Αυτός ευλόγησε τη συνέχιση της ανέγερσης του Ναού. Τον Οκτώβριο του 2007, τελειώσαμε όλες τις οικοδομικές εργασίες και αφιερώσαμε το Ναό προς τιμήν Πάντων των εν τη γη Ρωσίας διαλαμψάντων Αγίων. Την πρώτη Θεία Λειτουργία σε αυτόν τον Ναό τέλεσε ο νυν Πατριάρχης Μόσχας και πασών των Ρωσιών κ.κ.Κύριλλος. Στην εορτή των εγκαινίων του Ναού συμμετείχαν πάρα πολλοί επισκέπτες. Οι αδελφές μας τους υποδέχονταν όλους με αγάπη.

 

– Πιθανόν, κάποιοι από τους προσκυνητές και τους εργαζόμενους που έρχονται σε σας, σκοπεύουν να μείνουν στη Μονή σας για πάντα. Τι τους απαντάτε στο κάλεσμα της καρδιάς τους;

 

– Πρώτα από όλα, τους λέω ότι χωρίς την ιδιαίτερη κλήση είναι πολύ δύσκολο να ζει κανείς στο μοναστήρι. Πολλοί, όμως, το κάνουν αυτό. Κάποιοι έρχονται στο μοναστήρι για να μείνουν και άλλοι για να σωθούν. Αυτά τα δύο είναι πολύ διαφορετικά πράγματα. Αυτοί που έρχονται μόνο για να μείνουν, το κάνουν χωρίς εσωτερική κλήση. Σε αυτή την περίπτωση, και το κελλί δεν τους αρέσει και το διακόνημα δεν μπορούν να κάνουν. Σε όλα φέρνουν αντιρρήσεις. Ακόμα και η τράπεζα δεν είναι όπως πρέπει. Έχουν και άλλους λόγους που δεν τους αρέσει το ένα ή το άλλο. Εκείνοι, όμως, που έρχονται στο μοναστήρι με κλήση, δηλαδή για τον Κύριο και για τη σωτηρία της ψυχής τους, αυτοί υπομένουν τα πάντα στο μοναστήρι. Είναι καλά πάντα και παντού. Ανεξάρτητα από το πού τους στέλνεις και ποιο διακόνημα τους αναθέτεις. Σε όποιο κελλί και να τους βάζεις και με όποιον να μένουν μαζί. Όταν αναλαμβάνουν οποιοδήποτε διακόνημα, από το στόμα τους βγαίνει μόνο μια λέξη: «Ευλογείτε!». Αυτό είναι. Ξέρουν το σκοπό της ζωής τους, ξέρουν για ποιο λόγο ήρθαν, ξέρουν γιατί θέλουν να ζουν στο μοναστήρι.

 

– Στην αρχή της συζήτησής μας, είπατε ότι για τρείς μήνες θα κάθεστε στο Ναό σε απλή καρέκλα και όχι στον ηγουμενικό θρόνο, δίπλα στη θαυματουργή εικόνα του «Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου». Δεξιά από αυτή την εικόνα βρίσκεται μια άλλη εικόνα, αυτή της Παναγίας του Καζάν. Μπορείτε να μας μιλήσετε για την παράδοση που σχετίζεται με αυτή την θαυματουργή εικόνα της Μονής; 

 

– Ναι, αυτή τώρα βρίσκεται σε ξύλινο πλαίσιο κοντά στο δεξιό χορό. Η ιστορία της εικόνας σχετίζεται με ένα μεγάλο θαύμα που εγινε στη Μονή μας, το 1916. Οι αδελφές εκείνη τη χρονιά, άρχισαν απροσδόκητα να αρρωσταίνουν. Είχε αρχίσει η επιδημία της χολέρας. Αδελφές αρρώσταιναν και πέθαιναν η μια μετά την άλλη… Κάποια μέρα, πέθαναν πολλές αδελφές μαζί. Έχουμε νεκροταφείο «της χολέρας», στο οποίο αναπαύονται οι αδελφές που πέθαναν εξαιτίας αυτής της τρομερής ασθένειας.

 

Όλοι στη Μονή άρχισαν να θρηνούν, να κλαίνε και να παρακαλάνε τη Μητέρα του Θεού να βοηθήσει. Επειδή ο Ναός ήταν αφιερωμένος στην Παναγία του Καζάν, οι αδελφές άρχισαν να διαβάζουν τους Χαιρετισμούς στην εικόνα της Παναγίας του Καζάν. Τους διάβασαν μια φορά, δεύτερη, τρίτη φορά. Συνολικά, διάβασαν τους Χαιρετισμούς 12 φορές. Και ξαφνικά, στη 12η φορά έγινε το θάυμα: η εικόνα που κρέμονταν στον τοίχο, ξεκρεμάστηκε μόνη της και έκανε όλο το γύρο του Ναού. Οι αδελφές άκουσαν τη φωνή που έλεγε ότι όλα τα δεινά θα σταματήσουν και ότι η Μονή θα προστατευτεί από την επιδημία. Και μετά από αυτό, η τρομερή αυτή ασθένεια πράγματι σταμάτησε.  

 

Τώρα, στις ιερές ακολουθίες, μετά την πρώτη ώρα, διαβάζουμε 12 φορές τους Χαιρετισμούς σε όλες τις γιορτές αφιερωμένες στην εικόνα της Παναγίας του Καζάν. Αυτό γίνεται εις ένδειξη ευχαριστίας στη Μητέρα του Θεού που απάλλαξε τις αδελφές της Μονής από τη θανατηφόρα ασθένεια. Οι αδελφές κάνουν μεγάλο αγώνα προσευχής. Νιώθουν πάνω τους τη χαρισματική βοήθεια και την παρουσία της Χάριτος του Θεού που βγαίνει από αυτή την εικόνα. Και εμένα με βοηθάει να φέρω το σταυρό της Ηγουμένης.

 

– Πόσο βαρύς είναι ο σταυρός της Ηγουμένης στους Αγίους Τόπους;

 

– Βεβαίως, είναι πιο βαρύς εδώ, στην Αγία Γη, από όσο είναι, ας πούμε, στη Ρωσία, στην Ουκρανία ή στη Λευκορωσία, όπου ο ηγούμενος ή η ηγουμένη είναι απόλυτα αφεντικά στα μοναστήρια τους. Εδώ εμείς είμαστε υφιστάμενοι του Επικεφαλής της Ρωσικής Ιεραποστολής στα Ιεροσόλυμα. Χωρίς την ευλογία του, δεν έχω δικαίωμα να κάνω τίποτα: ούτε να πάω κάπου ούτε να δεχτώ κάποιον, εθελοντές, ακόμα και προσκυνητές. Παίρνουμε εντολές από την Ιεραποστολή, τις οποίες πρέπει να εκτελούμε. Και αυτό πρέπει να το δεχόμαστε και να εργαζόμαστε.

 

Με τη βοήθεια του Θεού, φέρω τον Ιεροσολυμίτικο σταυρό μου. Εκτελώ και την εντολή του μακαριστού Αγιωτάτου Πατριάρχη Αλέξιου: να δέχομαι με αγάπη τους προσκυνητές. Δόξα τω Θεώ, τώρα είναι πολλοί, πάρα πολλοί οι προσκυνητές. Βεβαίως, στα δικά μας παλαιά ξενοδοχεία, τα οποία παλαιότερα ήσαν γηροκομεία, δεν υπάρχουν δωμάτια όπως αυτά της πόλης. Στην Ιερά Μονή Γκόρνενσκιϊ, παλαιότερα, δε διανυκτέρευαν προσκυνητές. Ζούσαν μόνο αδελφές. Καμιά φορά αναγκαζόμαστε να ακούμε και από τις αδελφές και από τους προσκυνητές διάφορα. Η Ηγουμένη πρέπει να έχει ευθύνη για όλα όσα γίνονται στο μοναστήρι, για κάθε αδελφή, για τους εθελοντές και για τους προσκυνητές. Ε, μερικές φορές συμβαίνει να αγχωθώ ή να κουραστώ από το φόρτο που έχω. Ωστόσο, ο Κύριος και η Μητέρα του Θεού πάντα με βοηθάνε. Δόξα τω Θεώ για όλα! 

 

Με την Ηγουμένη Γεωργία (Σούκινα)

συνομίλησε ο Ανατόλιος Χολοντιούκ

Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα

 

Pravoslavie.ru

 

12/30/2021

https://gr.pravoslavie.ru/143734.html