Κυριακή 31 Ιουλίου 2022
ΕΚΤΑΚΤΟ.
Ένοπλη σύρραξη ανάμεσα σε Σέρβους και Αλβανούς στα σύνορα της κατεχόμενης σερβικής επαρχίας Κοσόβου με την κυρίως Σερβία.
Σειρήνες ακούγονται στις ακριτικές πόλεις της Σερβίας με το Κόσοβο.
Σε επιφυλακή ο σερβικός στρατός.
Νικηφόρος Φωκάς
ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ ΣΤΗ ΣΗΛΥΒΡΙΑ 9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1999. ΕΠΙΣΚΌΠΟΥ ΡΟΔΟΣΤΟΛΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΌΜΟΥ.
Στις 9 Νοεμβρίου, μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς γιορτῆς τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, 100 καὶ πλέον προσκυνητὲς ἀπὸ τὴν Πόλη μας, μὲ ἐπικεφαλῆς τοὺς Μητροπολίτας Θεοδωρουπόλεως Γερμανό, Σελευκείας Κύριλλο, καὶ Ῥοδοστόλου Χρυσόστομο, ἐκδράμαμε στὴ Σηλυβρία τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης, μὲ σκοπὸ νὰ τιμήσουμε τὸν
Ἅγιο τοῦ αἰῶνα μας μὲ πανηγυρικὴ Ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία, στὴν γενέτειρά του.
Καὶ ἡ 9η Νοεμβρίου σἂν Ἡμέρα μνήμης τοῦ νεοφανοῦς Ἁγί-λου Νεκταρίου ἑορτάζεται σὲ παγκόσμια κλίμακα σὲ ὅλα τὰ πλάτη καὶ τὰ μήκη τοῦ κόσμου, γιατὶ ἡ μορφή Του ἔχει ἤδη κατακτήσει τὴν ἀπέραντη εὐλάβεια τῶν πιστῶν χριστιανῶν μας.
Πάνω ἀπὸ 1000 Ἐκκλησιὲς σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο ἔχουν κτιστεῖ ἐπ' ὀνόματι τοῦ Ἁγίου, στὶς ὁποῖες τιμᾶται μὲ ἰδιαίτερη μεγαλοπρέπεια ἡ μνήμη του.
Τιμᾶται στὴ Χίο ὅπου ἐκάρη μοναχός, στὴν Ἀθήνα ὅπου σπούδασε τὰ νάματα τῆς Ἱερᾶς Ἐπιστήμης, στὴν Ἀλεξάνδρεια
ὅπου χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως, καὶ στὴν Αἴγινα
ὅπου φυλάσσεται τὸ τίμιο καὶ ἅγιο λείψανό του.
Στὴν ἰδιαίτερή του πατρίδα, τὴν Σηλυβρία, οἱ ἑορτασμοὶ δὲν θἄπρεπε νὰ ὑστερήσουν. Πολλές προσπάθειες ἔγιναν γιὰ τὸν
σκοπὸ αὐτὸ καὶ μὲ τὴν χάρι Του ὅλες στέφθηκαν μὲ ἐπιτυχία.
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ὁ θαυματουργός, ὁ Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως ὁ ἐν Αἰγίνῃ, ἄρχισε νὰ τιμᾶται καὶ στὴν γενέτειρά του,
τὴν Σηλυβρία.
Καὶ φέτος, ὅπως καὶ πέρυσι ὁ Ἅγιος τοῦ αἰῶνα μας τιμήθηκε στὴν γενέτειρά του, τὴν Σηλυβρία, μὲ πανηγυρικὴ Ἀρχιερατικὴ
Θεία Λειτουργία, ἀλλὰ καὶ μὲ πολυπληθῆ συμπαράσταση κλήρου καὶ λαοῦ.
Καὶ νά, τὴν 9η Νοεμβρίου τὸ ξεκίνημα ἄρχισε ἀπὸ τὴν πλατεῖα Ταξεὶμ καὶ ἀπὸ τὸν Ἅγιο Κωνσταντῖνο Ὑψωμαθείων μὲ δύο
ὑπερπλήρη πούλμαν, καὶ μετὰ ἀπὸ μία θαυμάσια παραλιακή
διαδρομὴ βρεθήκαμε στὴν πόλη, στὴ γειτονιά, στὴν ἀτμόσφαιρα
τοῦ χώρου τῆς πατρικῆς οἰκίας του, ἐκεῖ ὅπου εἶδε τὸ φῶς τῆς
ἡμέρας ὁ χαρισματοῦχος Ἅγιός μας.
Ἐκεῖνο δὲ ποὺ μᾶς συνεκίνησε βαθύτατα ἦταν ἡ ὑποδοχὴ ποὺ
μᾶς ἐπιφύλαξε ἡ γενέτειρα τοῦ Ἁγίου.
Κατὰ τὴν εἴσοδό μας στὴν πόλη, ἐκ μέρους τῶν τοπικῶν Δημαρχιακῶν ἀρχῶν, μᾶς ὑποδέχθηκαν ὁ Ἀντιδήμαρχος τῆς πόλε-
ως, καὶ ὁ πολιὸς παλαίμαχος ἰατρὸς κ. CEMAL KOZANOGLU.
Τὴν Θεία Λειτουργία τέλεσε ὁ μονάζων στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἐξ ἄλλης ἀφορμῆς βρισκόμενος στὴν Πόλη Ἅγιος Ῥοδοστόλου
κ. Χρυσόστομος, βοηθούμενος ἀπὸ τὸν Μ. Οἰκονόμο π. Μελέτιο,
ἀπὸ τὸν Πρωτοπρεσβύτερο π. Διονύσιο Σιωνίδη ἰατρό, καὶ τὸν
διάκονο Φώτιο, στὴν κρύπτη τοῦ ἐρειπωμένου (ἐξαφανισμένου
σήμερα) Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ἢ μᾶλλον στὴν ἐντυπωσιακὴ κινστέρνα τοῦ Ἀλεξίου τοῦ Ἀποκαύκου, ποὺ μὲ τὶς δώδεκα διπλὲς ἁψῖδες της ὑποβάσταζε τὰ θεμέλεια τοῦ μεγαλοπρεπεστάτου σταυροειδοῦς μετὰ τρούλλου Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου.
Οἱ ἱεροψάλτες γέμισαν τὴν ἀτμόσφαιρα μὲ ὕμνους γλυκύτατους ποὺ ἔκαναν τὸν Ἅγιο νὰ ἀγάλλεται καὶ νὰ χαίρεται, γιατὶ χρόνια
εἶχαν νὰ ἀκουστοῦν σ' αὐτὴν τὴν περιοχὴ τέτοιες μελωδίες.
Ἡ Θεία Λειτουργία ἀναπτέρωσε τὰ μέγιστα τὸ ἠθικό μας καὶ συντέλεσε στὸ νὰ γιορτάσουμε ἀληθινά, ἀνυπόκριτα καὶ ψυχοαπολαυστικὰ τὸ πανανηγύρι τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου.
Ἡ παράδοση ἀναφέρει ὅτι 40 ἐκκλησιὲς καὶ ἁγιάσματα λειτουργοῦσαν στὴ Σηλυβρία. Οἱ πιὸ γνωστὲς δὲ ἀπ᾽ αὐτὲς ἦταν, ὁ
ναὸς τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, τῶν Γενεθλίων τῆς Θεοτόκου μὲ
τὴν περίφημη θαυματουργὸ Εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Σηλυβριανῆς, ὅπου τὴν 8η Σεπτεμβρίου τελοῦνταν ἕνα πανθρακικὸ
καὶ πανΠολίτικο πανηγύρι, τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου στὸ Παραπόρτι, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ποὺ κτίσθηκε
πάνω ἀπ' τὴν Στέρνα ἀπ' τὸν Ἀλέξιο Ἀπόκαυκο, καὶ τοῦ Ἁγίου
Ἀγαθονίκου, ὅπου μαρτύρησε ὁ ἅγιος καὶ ποὺ εἶχε κτισθεῖ καὶ
αὐτὸς ἀπὸ τὸν Ἀλέξιο Ἀπόκαυκο.
Ὅλες αὐτὲς οἱ Ἐκκλησίες θὰ δέχονταν ἀσφαλῶς τὴν ἐπίσκεψη
καὶ τὸν ἐκκλησιασμὸ τοῦ μικροῦ τότε Ἀναστασίου Κεφαλᾶ (Ἁγίου Νεκταρίου). Ἐκεῖ «ἀγαλλομένῳ ποδὺ» ἔτρεχαν τὰ παιδικὰ πό-«Οταν ἐλάλουν», στὸν "Αθωνα.
δια τοῦ Ἁγίου μας μεταξὺ πατρικῆς ἑστίας καὶ Ναοῦ, γιὰ νὰ ἀποθέτῃ προσευχόμενος τὰ παιδικὰ ψελλίσματα τῶν χειλέων του καὶ
τοὺς ἀλάλητους στεναγμοὺς τῆς καρδιᾶς του. Ἀπ' ἐκεῖ ξεκίνησαν
οἱ ἐλπίδες καὶ τὰ ὄνειρά του γιὰ τὴν μελλοντκὴ πορεία του.
Σ' αὐτὸν τὸν τόπο καὶ ἐμεῖς, σἂν ταπεινοὶ προσκυνητές, προσφέραμε τὴν λογικὴ λατρεία τῆς Ἐκλησίας μας, τὴν Θεία Εὐχαριστία, πρὸς τὸν ἐν Τριάδι Θεό.
Συγκινηθήκαμε ὅταν ἀκούσαμε ψαλλόμενη τὴν φήμη τοῦ
οἰκείου Ἱεράρχη Μητροπολίτη Σηλυβρίας κ. Αἰμιλιανοῦ. Δακρύσαμε ὅταν ἀκούσαμε νὰ μνημονεύονται, τὸ ὄνομα τοῦ τελευταίου
ἐν ἐνεργείᾳ Μητροπολίτη τῆς Σηλυβρίας κυροῦ Εὐγενίου Παπα-θωμᾶ (1855-1934), καθὼς καὶ τὰ ὀνόματα τῶν τριῶν ἀειμνήστων
ἐκ Σηλυβρίας καταγομένων ἐπιφανῶν Ἀρχιερέων τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνα, Σωκράτη Σταυρίδη, Μητροπολίτη Ἱερισσοῦ καὶ Ἁγίου
Ὄρους (1866-1945), Γερμανοῦ Στρηνοπούλου, Θυατείρων (1872- 1951), καὶ Σωφρονίου Σταμούλη, Ἐλευθερουπόλεως (1875-1960).
Στὸ τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας καὶ ἐντὸς τῆς κρύπτης ἔγινε ἡ λιτάνευση τῆς Εἰκόνας τοῦ Ἁγίου καὶ δέηση «Ὑπὲρ ὑγείας τῶν
ἁπανταχοῦ γῆς ζώντων Σηλυβριανῶν, καὶ ὑπὲρ μακαρίας μνήμης καὶ αἰωνίου ἀναπαύσεως τῶν θεοφιλῶς καὶ θεαρέστως διακονησάντων ἐν τῇ Ἐπαρχίᾳ ταύτῃ Ἀρχιερέων, Ἱερέων καὶ Διακόνων, ὡς καὶ πάντων τῶν τε ἐν Σηλυβρίᾳ καὶ ἁπαταχοῦ γῆς
ἀναπαυομένων Σηλυβριανῶν ἀδελφῶν ἡμῶν».
Κατὰ τὴν λιτάνευσητῆς εἰκόνας ἀναγνώσθηκαν ἐπίσης καὶ τὰ ὀνόματα ὅλων τῶν προσκυνητῶν καὶ τῶν στενῶν συγγενῶν αὐτῶν.
Μετὰ τὸ τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας, στὸ πολυτελέστατο
ἐστιατόριο ONAY παρατέθηκε πλουσιώτατο γεῦμα, τὸ ὁποῖο εὐλόγησε ὁ προεξάρχων ἁγιορείτης Ἀρχιερέας Ῥοδοστόλου κ.
Χρυσόστομος.
Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ γεύματος, μὲ τὰ πλούσια ἐδέσματα,
τὴν ἑλληνικὴ μουσικὴ καὶ τὸ φιλόξενο πνεῦμα καὶ κλῖμα, ἐπεκράτησε μεγάλη ἐγκαρδιότητα μεταξὺ τῶν συνδαιτημόνων .
Τὸ γεῦμα αὐτὸ τίμησαν μὲ τὴν παρουσία τους, ὁ Ἀντιδήμαρχος τῆς Σηλυβρίας καὶ ὁ Ἰατρὸς κ. Cemal Kozanoglu, γνωστός
στὴν ὁμογένειά μας γιὰ τὰ φιλογενῆ του αἰσθήματα καὶ ἀπὸ τὸ περίφημο βιβλίο του «Ἡ Σηλυβρία ἀπὸ πάσης πλευρᾶς», οἱ ὁποῖοι κατὰ τὶς στιγμὲς καὶ τὴν διάρκεια τῶν προπόσεων καὶ τῶν
προσφωνήσεων ἐπευφημήθηκαν μὲ ζωηρὰ χειροκροτήματα ἀπὸ
ὅλους τοὺς συνδαιτημόνας.
Τὸ προσκύνημα ἔληξε μὲ τὶς εὐχὲς ὅλων μας πρὸς τὸν Πανάγαθο Θεὸ καὶ τὸν Ἅγιό Του Νεκτάριο, νὰ δεχθῇ μὲ εὐμένεια τὴν
«μικρὰ μὲν λειτουργία μας» στὴν γενέτειρά του, ἀλλὰ μεγάλη σὲ
ἐγκάρδιο πόθο καὶ κατάνυξη, σἂν προσφορᾶ εὐλάβειας ἀπὸ τὴν
ἐπίγεια πατρίδα του.
Θερμὲς εὐχαριστίες καὶ πολλὰ συγχαρητήρια στοὺς διοργανωτὰς τοῦ προσκυνήματος καὶ ἰδιαίτερα στὸν κ. Σπῦρο Ἠλιάδη,
Πρόεδρο τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς καὶ Κοινότητας
Ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης Ὑψωμαθείων.
† Πρωτοπρεσβύτερος
Διονύσιος Σιωνίδης
Θεολόγος-Ιατρός.
(Σημ. Τῆς ὡς ἄνω ἐκδρομῆς σχετικὴ καταχώρισις ἔγινε στὴν ἐν ΚΠόλει ἐκδιδόμενη ἐφημερίδα τῆς Ὁμογενείας μας «Ἀπογευματινή»).
2002
Όταν ελάλουν στον Άθωνα
ΜΟΝΑΧΌΣ ΘΗΚΑΡΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΈΣ ΤΟΥ 14 ΑΙΩΝΑ ΤΡΊΤΗ ΏΡΑ ΕΥΧΉΝ
Εὐχὴ
·Κὑριε ἀγαθήν μοι τὴν ἡμέραν ταύτην δώρησαι καὶ ἀναμάρτητον.
· Κύριε μὴ ἐγκαταλίπῃς με ἐν τῇ βουλῇ τῶν ἐχθρῶν μου,μηδὲ ἀποστῇς ἀπ᾿ ἐμοῦ.
Κύριε ῥῦσαι με ἀπὸ τῆς ἐπικρατείας τῶν παθῶν καὶ τῆς φλογώσεως τῶν ἡδονῶν.
Κύριε δός μοι χεῖρα βοηθείας καὶ στήριξόν με εἰς τὸν φόβον σου.
Κύριε δώρησαί μοι πένθος καὶ ταπείνωσιν τῇ καρδίᾳ μου.
Κύριε δώρησαί μοι ὑπομονὴν ἐν τοῖς πειρασμοῖς καὶ διάκρισιν.
Κύριε ἐξάλειψον ἀπ᾿ ἐμοῦ τὴν ἄγνοιαν, τὴν ῥᾳθυμίαν, τὴν πώρωσιν.
Κύριε ῥῦσαι με ἀπὸ τῶν φθοροποιῶν συνδυασμῶν καὶ συγκαταθέσεων τῶν πονηρῶν λογισμῶν.
Κύριε δίωξον ἀπ᾿ ἐμοῦ τὴν λήθην, τὴν ἀναισθησίαν καὶ τὴν τοῦ νοός μου αἰχμαλωσίαν.
Κύριε σκέπασόν με ἀπὸ τοῦ πολέμου τῆς πορνείας.
Κύριε ἔνθες μοι μῖσος πρὸς τὰς ἡδονάς· καὶ δώρησαί μοι ενάρετον διαγωγὴν καὶ βίον ἀκαταίσχυντον· καὶ κατάρτισαι τὰ διαβήματά μου πρὸς ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν σου.
Πρεσβείαις τῆς παναχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ πάντων σου τῶν Ἁγίων, ὅτι εὐλογητὸς εἶ εἰς τοὺς
αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
ΜΟΝΑΧΌΣ ΘΗΚΑΡΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΈΣ ΤΟΥ 14 ΑΙΩΝΑ ΤΡΊΤΗ ΏΡΑ ΔΙΑΔΟΧΉ
Στιγμὴ δευτέρα.
Δόξα τῇ μεγαλοπρεπείᾳ τῆς βασιλείας σου Κύριε· ὁ ὑποστήσας ἐν οὐρανοῖς τάγματα καὶ στρατιὰς ἁγίων ἀγγέλων ἀναριθμήτων εἰς λειτουργίαν τῆς ἀπροσίτου σου δόξης· ὁ ἀρχὴ ὢν καὶ αἰτία τῶν πάντων, τῶν τε ὄντων οὐσία, τῶν ζώντων ζωή, τῶν νοερῶς ὄντων νοῦς· ἀχράντως ταῖς
ὅλαις οὐσίαις ἐμβατεύων· καὶ πασῶν ἀπείρως ὑπερεξῃρημένος· ὁ ἔχων ἐξουσίαν ὑπερεπέκεινα πάσης τῆς κτίσεως,
εἰς ὑπερορίαν ἀφάτως ὑπερεκτεινόμενος ἄφθαστον, ὑπὲρ πᾶσαν τῶν ἀγγέλων ἔρευναν καὶ κατάληψιν.
Δόξα τῇ μεγαλοπρεπείᾳ τῆς βασιλείας σου· ὁ ἐρευνῶν καρδίας καὶ ἐξετάζων διανοίας καὶ προγιγνώσκων ἐνθυμήσεις· ὁ ζωὴν καὶ πνοὴν παρέχων τοῖς ζῶσι καὶ πνέουσι· ὁ
πάσης ἐπιστατῶν ὁμοιοτρόπως τῆς κτίσεως, γῆς τε καὶ θαλάσσης καὶ τῶν ὑπὲρ τὸν ἀέρα ἀστρῴων τάξεων, καὶ τῶν
ἀνωτάτων καὶ πρεσβυτάτων ἀΰλων νοερῶν οὐσιῶν· ὑπεράνω πάσης νοητῆς ἀϋλίας καὶ θεώσεως ὑπεριδρυμένος, καὶ
πανταχοῦ ἑνιαίως πάντα ἰθύνων καὶ προνοῶν· οὗ τῆς γνώσεως δίχα καὶ τοῦ κελεύσματος, οὔτε φύλλα πίπτει τῶν
δένδρων ἐπὶ τῆς γῆς, οὐδὲ πτηνὸν εἰς γῆν καταφέρεται.
Δόξα τῇ μεγαλοπρεπείᾳ τῆς βασιλείας σου· ὁ ἐν παντὶ καιρῷ καὶ πάσῃ ὥρᾳ ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς προσκυνούμενος καὶ δοξαζόμενος· ὁ πάντα τὰ τῶν ἑτεροφυῶν μεριστὰ πλήθη ἀγαθαρχικῶς εἰρηνοποιῶν, καὶ ἐπιστρέφων αὐτά τε
πρὸς ἑαυτὰ καὶ πρὸς ἄλληλα εἰς ἑνοειδῆ συνοίκησιν· καὶ πάντων τῆς τῶν ἐναντιοτήτων ἀλληλουχίας καὶ συμφυΐας
γεννητικῆς καὶ ἐπεργαστικῆς αἴτιος· ὁ τῇ μεγάλῃ σου σοφίᾳ πρὸς τὸ οἰκεῖον θέλημα ὡς Θεὸς καὶ δεσπότης τὰ πάντα ἡνιοχῶν· ὁ τῇ ἀφάτῳ σου προνοίᾳ καὶ ἀπείρῳ σου ἀγαθότητι προμηθούμενος καὶ διοικῶν ἀχρόνως τὴν ἁπάντων ζωήν, ἐπιγείων, ἀερίων τε καὶ ἐνύδρων· οὗ τῷ λόγῳ τὰ σύμπαντα φόβῳ καὶ τρόμῳ, δουλοπρεπῶς ὑπηρετοῦντα
λατρεύει σοι.
Διαδοχὴ
Αἱ τῶν ἀΰλων οὐσιῶν νοεραὶ χοροστασίαι, ταῖς σαῖς φωτοβόλοις ἀστραπαῖς καταλαμπρύνονται καὶ δεύτεραωφῶτα θέσει πυρσεύονται·
Σοὶ κάμπτει πᾶν γόνυ ἐπουρανίων, ἐπιγείων, καταχθονίων· σὲ πᾶσα φύσις καὶ κτίσις ἐναρμονίως ἀνευφημεῖ·
Σὲ καὶ ἡμεῖς οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸν προνοητὴν καὶ κηδεμόνα πάντων καὶ εὐεργέτην τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν, ἐξ ἀναξίων χειλέων δοξολογοῦμεν·
Ὅτι σοὶ μόνῳ πρέπει ἡ δόξα, τὸ κράτος, ἡ μεγαλοπρέπεια καὶ ἡ ἐκ πάντων προσκύνησις, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ ἁγίῳ Πνεύματι· τῇ μιᾷ θεότητι, τῇ μιᾷ δυνάμει, τῇ μιᾷ βασιλείᾳ· τῷ μόνῳ ὑπερανάρχῳ καὶ ὑπερουσίῳ καὶ δημιουργῷ τῶν ἁπάντων ἐν Τριάδι Θεῷ· πάντο-
τε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
ΜΟΝΑΧΌΣ ΘΗΚΑΡΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΈΣ ΤΟΥ 14 ΑΙΩΝΑ ΤΡΊΤΗ ΏΡΑ ΤΡΙΑΔΙΚΌΝ
Τριαδικὸν
Ἡ ἀρχίφωτος καὶ ἀπερινόητος δύναμις· ὁ τῆς μονογενοῦς καὶ ἐνυποστάτου σοφίας Πατήρ· ὁ τοῦ ζωοποιοῦ καὶ
ὁμοδυνάμου σου Πνεύματος προβολεύς·
του Θεαρχίας μιᾶς τρισυπόστατον κράτος·
Τρισήλιον κάλλος, συμφυές, ἀμήχανον καὶ ἀνέκφραστον.
Στιγμὴ πρώτη.
Δόξα τῇ μεγαλοπρεπείᾳ τῆς βασιλείας σου Κύριε· ὁ μόνος κραταιὸς καὶ ἀθάνατος βασιλεύς· ὁ μόνος ἀγαθὸς καὶ
ἀκατάληπτος Κύριος· ὁ μόνος δημιουργὸς καὶ παντοκράτωρ Θεός· ὁ ἐν τῇ δρακία σου περιέχων τὰ σύμπαντα· ὁ ποιητὴς καὶ βασιλεὺς πάσης κτίσεως ὁρατῆς τε καὶ ἀοράτου.
Δόξα τῇ μεγαλοπρεπείᾳ τῆς βασιλείας σου· ὁ ἐκ τεσσάρων στοιχείων τὴν κτίσιν συναρμόσας· ὁ τέτρασι καιροῖς
τὸν κύκλον τοῦ ἐνιαυτοῦ στεφανώσας· ὁ αἰῶνας καὶ χρόνους καὶ μῆνας καὶ ἑβδομάδας, ἡμέρας τε καὶ ὥρας καὶ
στιγμὰς τῇ σῇ ἐξουσίᾳ ὑποστησάμενος.
Δόξα τῇ μεγαλοπρεπείᾳ τῆς βασιλείας σου· ὁ κατὰ τὴν πρώτην τοῦ κόσμου κατασκευὴν στοιχειωδῶς ἐκ τοῦ χρὸς
δημιουργήσας τὸν ἄνθρωπον, τὸ σοφόν σου κτίσμα καὶ περικαλλὲς καὶ θαυμάσιον· κατ᾿ εἰκόνα σὴν καὶ ὁμοίωσιν
αὐτὸν ἀναδείξας, καὶ εἰς ἀπόλαυσιν αὐτῷ πᾶσαν τὴν ὁρατὴν κτίσιν προθείς· ἵνα καὶ δι᾿ αὐτοῦ δοξάζηται τὸ μεγαλοπρεπὲς ὄνομά σου ἐπὶ τῆς γῆς· ὁ κατὰ πᾶσαν φύσιν
τῶν δημιουργημάτων σου ἀρχὰς καὶ ἐξουσίας στήσας· ὁ τὰ
πάντα ποιῶν καὶ μετασκευάζων κατὰ καιρὸν τῷ τεχνίτῃσου λόγῳ ὡς αὐτὸς ἐπίστασαι, τῷ ἀκαταλήπτῳ βάθει τῆς
σῆς διοικήσεως.
Διαδοχὴ
Ἄπειρός σου ἡ σοφία καὶ ἄρρητος·
Ἄπειρός σου ἡ δύναμις καὶ ἀνέκφραστος·
Ἄπειρός σου ἡ μεγαλωσύνη καὶ ἀνεκδιήγητος·
Ἄπειρον καὶ τὸ πέλαγος τῶν οἰκτιρμῶν σου Δέσποτα
τῶν ἁπάντων Δημιουργὲ παντοδύναμε.
ΜΟΝΑΧΌΣ ΘΗΚΑΡΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΈΣ ΤΟΥ 14 ΑΙΩΝΑ ΤΡΊΤΗ ΏΡΑ ΎΜΝΟΙ
Εἶτα λέγε·
Τριάδι, τῇ μιᾷ θεότητι· πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς Δόξα τῇ ἁγίᾳ καὶ ὁμοουσίῳ καὶ ζωοποιῷ καὶ ἀδιαιρέτῳ
αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
· Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις
εὐδοκία (γ´).
Κύριε τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (β΄).
Εἶτα τὸ Προοίμιον·
Μνησθήσομαι τῶν ἔργων του Κύριε· μνησθήσομαι ἀπὸ σου.
Μελετήσω καὶ δοξάσω τὸ ὄνομά σου, προσθήσω ἐπὶ
πᾶσαν τὴν αἴνεσίν σου.
Τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν δικαιοσύνην σου, ὅλην τὴν ἡμέραν τὴν μεγαλοπρέπειάν σου.
Ἐκ νεότητός μου καὶ μέχρι τοῦ νῦν, ἀπαγγελῶ τὰ θαυμάσιά σου· τὴν δυναστείαν σου καὶ τὴν δικαιοσύνην σου
καὶ τὴν μεγαλοπρέπειάν σου ὁ Θεός, ἕως τῶν ὑψίστων.
Ὕμνος εἰς τὴν τρίτην Ωραν
Δόξα τῇ μεγαλοπρεπείᾳ τῆς βασιλείας σου, παμβασιλευ παντοδυναμε Κύριε,ο μόνος φύσει κυρίως και ὄντως ὢν ἐν Τριάδι Θεός· ὁ ἄναρχος καὶ ἀκατάληπτος καὶ
ἀπεριόριστος· ὁ ἀόρατος καὶ ἀνέκφραστος καὶ ἀπερινόητος· ὁ παντοκράτωρ καὶ παντοδύναμος καὶ ὑπεράγαθος· ὁ ὑπὲρ
πᾶσαν οὐσίαν τε καὶ ζωὴν οὐδενὸς μὲν φωτὸς τὴν ὁμοιότητά σου
χαρακτηρίζοντος, παντὸς δὲ λόγου καὶ νοῦ, τοῦ λέγειν τὶ κατ᾽ ἀξίαν καὶ νοεῖν, διὰ παντὸς ἀπολειπομένων.
Δόξα τῇ μεγαλοπρεπείᾳ τῆς βασιλείας σου· ὁ πληρῶν τῆς μεγαλοπρεποῦς σου δόξης τὰ σύμπαντα καὶ μηδαμῶς
ἔχων τόπον τῆς σῆς καταπαύσεως· ὁ ὑπὲρ πᾶσαν ἕδραν· καὶ στάσιν, καὶ τῆς ἁπάντων ἕδρας καὶ στάσεως αἴτιος· ἐν γὰρ
τῇ τοῦ παντοδυνάμου σου προστάγματος στάσει τὰ σύμπαντα πεπηγότα, μονίμως μένει ἀσάλευτα· ὁ ἐν τοῖς ὑψίστοις φοβερὸς καὶ ἐν ταῖς ἀβύσσοις θαυμαστός, καὶ ἐν πᾶσι τοῖς δημιουργήμασί σου δεδοξασμένος καὶ ὑπερύμνητος.
Δόξα τῇ μεγαλοπρεπείᾳ τῆς βασιλείας σου· ὁ τὴν θαυμασίαν ταύτην καὶ παναρμόνιον· κτίσιν λόγῳ παραγαγών,
ἀεὶ παραρρέουσανᾶ καὶ μηδαμοῦ παυομένην ὡς τῇ φθορᾷ
ὑποκειμένην τῷ φοβερῷ σου προστάγματι· ὁ ποιήσας τὸν
ἥλιον εἰς φαῦσιν τῆς ἡμέρας, τὴν σελήνην καὶ τοὺς ἀστέρας εἰς φαῦσιν τῆς νυκτός· ὁ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος ἀγαθοπρεπεῖ
βουλήσει μεγαλοπρεπῶς τὰ σύμπαντα οὐσιώσας καὶ συστησάμενος.
Διαδοχὴ - ἀποστροφὴ
Ἀλαλάξατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ· ᾄσατε καὶ ἀγαλλιᾶσθε καὶ ψάλατε τῷ Θεῷ πάντα τὰ ἔργα αὐτοῦ·
Σαλπίσατε ἐν εὐφροσύνῃ τὸ ὄνομα τὸ ἅγιον αὐτοῦ·
Σαλευθήτω ἡ θάλασσα καὶ πᾶν τὸ πλήρωμα αὐτῆς· δότε δόξαν ἐν αἰνέσει αὐτοῦ·
Σφόδρα ἐμεγάλυνας ἐπὶ πάντα τὰ ἔργα σου τὸ ὄνομά σου τὸ ἅγιον, δεδοξασμένε μεγαλουργὲ Κύριε
ΜΟΝΑΧΌΣ ΘΗΚΑΡΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΈΣ ΤΟΥ 14 ΑΙΩΝΑ ΤΡΊΤΗ ΏΡΑ
ΤΡΙΤΗ ΩΡΑ
Ἀρξάμενος λέγειν τὴν τρίτην Ωραν, λέγε πρῶτον· τὸ Τρισάγιον, τὸ Κύριε ἐλέησον
(18).
Εἶτα τὴν Εὐχὴν ταύτην τοῦ ἁγίου Μακαρίου·
῾ Θεὸς ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ, ὅτι οὐδὲν ἐποίησεν αγαθών ενώπιον σου αλλά ρυσαι ἀπὸ τοῦ πονηροῦ· καὶ ἀξίωσόν με ἀκατακρίτως ἀνοίγειν τὸ στόμα μου
τὸ ἀνάξιον καὶ ἀνυμνεῖν τὸ πανάγιον ὄνομά σου, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος.
Συγχώρησόν μοι Κύριε πᾶν ἄτοπον ὅρμημα τῆς καρδίας μου, ὁ ἐτάζων καρδίας καὶ νεφρούς· σὺ γὰρ γινώσκεις
Δέσποτα τῶν ἁπάντων, ὅτι ἀκούσιά μου εἰσί.
Συγχώρησόν μοι ἀναξίως προσερχομένῳ σοι, διότι σὲ ἐπόθησα καὶ ποθῶ.
Συγχώρησόν μοι τῷ ἁμαρτωλῷ, τῷ πονηρῷ, τῷ ψεύστῃ, τῷ ἀνυπομονήτῳ, τῷ ὀλιγοψύχῳ, τῷ ἀσυστάτῳ, τῷ
ῥᾳθύμῳ, τῷ ἀμελητῇ τῶν ἁγίων σου ἐντολῶν· τῷ πᾶσαν
καὶ παντοίαν ἁμαρτίαν καὶ ἀνομίαν τελέσαντι· πορνείας, μοιχείας, μαλακίας· ἐν γῇ, ἐν θαλάσσῃ, ἐν βαλανείοις καὶ ἐν παντὶ τόπῳ τῆς δεσποτείας σου. Κύριε, ἐνώπιον τῶν ἀλαθήτων σου ὀφθαλμῶν, οὐκ ἐπαυσάμην πάντα ἐργάζεσθαι τὰ πονηρὰ καὶ αἰσχρά.
Καὶ ἀκμὴν ὁ ἐχθρὸς γαστριμαργίαις καὶ ἡδοναῖς καὶ πονηραῖς ἐπιθυμίαις, δόλοις τε καὶ κενοδοξίαις καὶ βλασφημίαις, ἐμπλέχειν με οὐ παύεται.
Ἀλλὰ σὺ Κύριε ὡς μόνος ὢν ἀγαθὸς καὶ ἐλεήμων, βοήθησόν μοι καὶ σῶσον με ὡς τὸν ἄσωτον· ὡς τὸν τελώνην,
ὡς τὴν πόρνην, ὡς τὸν λῃστήν.
Ναί, Δέσποτα φιλάνθρωπε ὑπεράγαθε, μὴ βδελύξῃ με τὸν ἁμαρτωλὸν καὶ ἀχρεῖον οἰκέτην σου· πρεσβείαις τῆς
παναχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ πάντων σου τῶν Ἁγίων, ὅτι εὐλογητὸς εἶ εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.
Εὐχὴ ἑτέρα παράσχου μοι στόμα συνέσεως ὁ προάναρχος Λόγος· ὕψωσόν μου τὸν νοῦν καὶ τὴν διάνοιαν πρὸς σὲ τὸν
ποιητήν μου καὶ εὐεργέτην μου.
Φώτισον τὴν καρδίαν μου καὶ μετάρσιον ποίησον, ἀκορέστῳ διαθέσει ψυχῆς ποθοῦντος ἀνυμνεῖν τὰ μεγαλεῖα τῆς
βασιλείας σου.
Ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου,
καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον.
Καὶ διασκέδασον τῇ χάριτί σου τὸν ζόφον τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς, ἵνα θεωρῇ τῆς σῆς δόξης νοερῶς τὴν λαμπρότητα, καὶ ἵνα καθαρῶς τὴν δοξολογίαν καὶ τὴν αἴνεσιν
προσάγω σοι τῷ ποθουμένῳ μοι.
ΜΟΝΑΧΌΣ ΘΗΚΑΡΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΈΣ ΤΟΥ 14 ΑΙΩΝΑ ΠΡΏΤΗ ΏΡΑ
ΠΡΩΤΗ ΩΡΑ
Ἀρξάμενος λέγειν τὴν πρώτην Ωραν, λέγε πρῶτον· Βασιλεῦ οὐράνιε, τὸ Τρισάγιον,
τὸ Κύριε ἐλέησον (ιβ΄). Δόξα. Καὶ νῦν. Εἶτα τὸν Ὕμνον τοῦτον·
Ὕμνος εἰς τὴν πρώτην Ωραν
Δόξα τῇ παντοκρατορικῇ δυναστείᾳ σου, Παναγία Τριάς, ὁμοούσιε Θεὲ τρισυπόστατε καὶ συναΐδιε· τὸ ἄσχετον κράτος· τὸ προαιώνιον· τὸ ὑπεράρχιον· ἡ ἀδιαίρε-τος βασιλεία καὶ ἀκατάληπτος.
Δόξα τῇ παντοκρατορικῇ δυναστείᾳ σου· ἡ ὑπερούσιος οὐσία, καὶ ἀγαθότης ἡ ὑπεράγαθος· ἡ ὑπέρσοφος σοφία,
καὶ ζωὴ ἡ ὑπέρζωος· ἡ θεοποιὸς θεαρχία καὶ φωταρχία καὶ κυριαρχία.
Δόξα τῇ παντοκρατορικῇ δυναστείᾳ σου· ἡ γενεσιουργὸς αἰτία τοῦ σύμπαντος· ἡ ἀνεκλάλητος καλλονὴ καὶ ἐπέραστος· τὸ ὄντως ἀγαθόν, τὸ ὄντως καλόν· τὸ ζωογόνον κῦρος καὶ ζωῆς ἁπάσης παρεκτικόν· τὸ πάντων ἐφετῶν τὸ
ἀκρότατον.
Δόξα τῇ παντοκρατορικῇ δυναστείᾳ σου· ἡ παντοδύναμος καὶ ἄρρητος δύναμις· ἡ πάντα σοφῶς καὶ ἀρίστως δημιουργήσασα καὶ πᾶσαν λογικήν σου δημιουργίαν σοφίζουσα· ἡ ὑπεράπειρος κυριότης, ἡ συνέχουσα καὶ συντηροῦσα καὶ προνοοῦσα τοῦδε τοῦ παντός· ἐξ ἧς αἱ πρῶται καὶ
πρεσβύταται δυνάμεις, καὶ τὸ εἶναι ἔχουσι καὶ πρῶται εἰσί.
Δόξα τῇ παντοκρατορικῇ δυναστείᾳ σου, ὁ Πατὴρ ὁβἀγέννητος· ἡ μόνη πηγαία θεότης, ἡ τελεταρχική· τὸ κυρίως καὶ πρώτως αἴτιον τῆς δυνάμεως καὶ τῆς σοφίας· ἡ
ἄναρχος ἀρχὴ καὶ ἀπέραντος τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ ἀγαθοῦ.
Δόξα τῇ παντοκρατορικῇ δυναστείᾳ σου, ὁ Υἱὸς ὁ γεννητός· τὸ ἐκ τοῦ ἀϊδίου φωτὸς ἀΐδιον φῶς· ὁ τοῦ Πατρὸς
χαρακτὴρ καὶ εἰκὼν φυσικὴ ἀπαράλλακτος· ὁ μονοτρόπως ἐκ τοῦ Πατρὸς εἷς Υἱὸς ὡς μονογενής.
Δόξα τῇ παντοκρατορικῇ δυναστείᾳ σου, τὸ πανάγιον Πνεῦμα· τὸ πανσθενές· τὸ μόνον καὶ μόνως ἐκπορευόμενον
ἐξ ἑνὸς καὶ μόνου τοῦ θεογόνου Πατρός· τὸ ἐκ τοῦ ὑπερουσίου φωτὸς τοῦ Πατρὸς ὁμοούσιον φῶς καὶ ἀπρόσιτον.
Δόξα τῇ παντοκρατορικῇ δυναστείᾳ σου· ἡ μία ἐκ τῆς μιᾶς θεότητος ἔλλαμψις ἑνικῶς διαιρουμένη, καὶ συνα-λπτομένη διαιρετῶς· ἡ ὑπερβάλλουσα ἀμέρεια τῆς τριφαοῦς
ἑνότητος· ἐν ᾗ πάντα συνῆπται καὶ πρόσεστιν ἀρρήτως καὶ ὑπερήνωται.
Δόξα τῇ παντοκρατορικῇ δυναστείᾳ σου· ὁ ἐν τρισὶν ἰσουργοῖς· ὑποστάσεσιν εἷς καὶ μόνος Θεός· ὁ μόνος δυνάστης· ὁ μόνος κραταιός· ὁ μόνος ἀγαθός.
Εὐχὴ
Σπλαγχνίσθητι ἐπ᾿ ἐμοὶ τῷ βεβήλῳ καὶ ἀναξίῳ δούλῳ σου ὑπεράγιε Δέσποτα, καὶ πᾶσαν περίελέ μου τὴν
αἰσχρουργίαν καὶ μυσαρότητα.
Φώτισόν μου τὴν ἐξοφωμένην διάνοιαν τὰ ἄνω καὶ ἐπιθυμεῖν καὶ ἀεὶ περὶ τούτων ἀναστρέφεσθαι.
Ἐνίσχυσόν με τοῦ ποιεῖν ἀόκνως καὶ ἀρρᾳθύμως τὰ τῆς σῆς βασιλείας σωστικὰ προστάγματα, ἵνα ὀρθῶς φρονῶν,
ὀρθῶς βιοτεύων, τὸν τρισάγιον ὕμνον ὁ ἀχρεῖος ἐγὼ καὶ ἀνάξιος, μετὰ παρρησίας ἀκατακρίτως προσάγω τῇ βασι-
λείᾳ σου οὕτω βοῶν· Ἅγιος ὁ Θεός, ὁ Πατὴρ ὁ προάναρχος· Ἅγιος Ἰσχυρός, ὁ Υἱὸς ὁ συνάναρχος· Ἅγιος Αθάνατος, τὸ Πνεῦμα τὸ συναΐδιον.
Τριὰς ἁγία ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ· καὶ οἷς
ἐπίστασαι κρίμασι, σῶσον με τὸν ἀνάξιον δοῦλον σου.
Πρεσβείαις τῆς παναχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ πάντων σου τῶν Ἁγίων, ὅτι εὐλογητὸς εἶ εἰς τοὺς
αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
[Καὶ εὐθύς· Δεῦτε προσκυνήσωμεν (γ΄), μετανοίας (γ΄), καὶ ἄρξον τοὺς ψαλμούς·
Τὰ ῥήματά μου ἐνώτισαι, Κύριε καὶ τὰ λοιπὰ τῆς πρώτης Ωρας· ὅταν δὲ ἡ Ασκη-
τικὴ Ἀκολουθία λέγεται, οὐ λέγουσι Δεῦτε προσκυνήσωμεν, ἀλλ᾽ εὐθὺς τὴν Προοι-
μιακὴν Εὐχὴν τῆς πρώτης Ωρας (βλ. σελ. 304) καὶ τὰ λοιπά].
ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Όταν και όπου επικρατούσε ο θεσμός της δουλείας, όπως είναι γνωστό, ο δούλος δε μπορούσε να κάνει τίποτα από μόνος του για να ελευθερωθεί. Αν όμως μάθαινε ότι υπάρχει κάποιος που έχει τον τρόπο και τη δυνατότητα να τον ελευθερώσει, ασφαλώς θα ήθελε πολύ να τον γνωρίσει. Εδώ όμως ας αναφερθούμε μόνο στη δουλεία της αμαρτίας.
Αυτός που μπορεί να ελευθερώσει τον κάθε άνθρωπο από τη δουλεία της αμαρτίας και της πλάνης είναι ο λόγος του Χριστού που οδηγεί στη γνώση της αλήθειας. Δε μένει λοιπόν παρά να μένει κανείς πιστός στο λόγο Του, και τότε θα γνωρίσει την αλήθεια και αυτή θα τον ελευθερώσει. Το είπε ο Ίδιος ο Κύριος «προς τους πεπιστευκότας αυτώ Ιουδαίους· εάν υμείς μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, αληθώς μαθηταί μου εστε, και γνώσεσθε την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιω. η´,31-32). Προς το σκοπό αυτό, δηλαδή της γνώσης της αλήθειας, ο Κύριος είπε και τα εξής για το έργο του Αγίου Πνεύματος. « Όταν δε έλθει Εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάννης ισ', 12-13).
Δυστυχώς όμως, όπως γράφει ο Απόστολος Παύλος στον Τιμόθεο, « ἔσται γὰρ καιρὸς ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν, καὶ ἀπὸ μὲν τῆς ἀληθείας τὴν ἀκοὴν ἀποστρέψουσιν, ἐπὶ δὲ τοὺς μύθους ἐκτραπήσονται» ( Β’ Τιμ. δ’, 2-4 ).
Ύστερα από αυτά, δεν είναι σωστό ένας Χριστιανός να αποστρέφεται τα λόγια του Χριστού και να πιστεύει σε λόγια προερχόμενα εκ του πονηρού. Όμως η σοφία του Θεού υπερέχει της πονηρίας του πονηρού και έτσι, « Πεπλάνηται ο πλάνος ο πλανηθείς λυτρούται σοφία ση, Θεέ μου». (Στάσις Τρίτη).
«Γιε μου, μίλα στον Θεό όσο μπορείς, με αγάπη και απόλυτη εμπιστοσύνη στην καλοσύνη Του, με φόβο και τρόμο για να μην Τον στεναχωρήσεις με τίποτα. Μιλήστε μαζί Του κρυφά, όχι μόνο όταν κάθεστε να προσευχηθείτε, αλλά παντού, σε όλες τις περιστάσεις της ζωής. Ας είναι πιο κοντά σου από τον εαυτό σου» (Ierom. Ghelasie Gheorghe).
Οι αναμνήσεις είναι ευλογημένες αναπαύσεις για την αιωνιότητα.
«Οι αναμνήσεις είναι ευλογημένες αναπαύσεις για την αιωνιότητα.
Οι σκέψεις, οι προσευχές, η καρδιά, τα χέρια, τα συναισθήματα, τα ζεστά βλέμματα κάποιου είναι τα πιο όμορφα μέρη σε αυτόν τον κόσμο. Η φυσικότητα και η τρυφερότητα των ανθρώπων δίνεται από την ψυχή τους. Μόνο η αγάπη φέρνει τον άνθρωπο πιο κοντά στον Θεό. Το μέτρο της αγάπης δίνει την ποιότητα, το κέφι της ζωής. Το πρόσωπο προτείνει έναν εσωτερικό διάλογο καρδιών. Το πρόσωπο στην καρδιά σου συλλογίζεται το πρόσωπο στην καρδιά μου. Φιλάμε ο ένας τις εικόνες της ψυχής του άλλου και συσχετιζομαστε από το θαύμα, από την ευτυχία της ύπαρξης. Ειρήνη στην αιώνια μνήμη. Κρύβεις την ψυχή σου ανάμεσα στα λουλούδια. Μην ψάχνετε άλλο. Είστε πολύ κοντά. Προτρέπω την απλότητα. Κάποια πράγματα δεν εξηγούνται. Σιωπή...Ο παράδεισος δεν λέει ψέματα. Αγία χαρά στο φως των καρδιών!»
π. Πατηρ Χρυσόστομος Φιλιπέσκου
Στην Βαλένθια της Ισπανίας στην μικρή εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Οσπιταλίου,ο επισκέπτης βλέπει στο παρεκκλήσι της Αγίας Βαρβάρας
το ταφικό μνημείο της Κωνσταντίας με την παρακάτω επιγραφή: Aqui Yace Donna Costanca Augusta Emperatriz de Grecia το οποίο μεταφράζεται στα Ελληνικά ως εξής<<Ενθάδε κείται η Δόνια Κωνσταντία, Αυγούστα αυτοκράτειρα της Ελλάδος.>>
Η Κωνσταντία Χοενστάουφεν(που μετά τον γάμο της μετονομάστηκε Άννα) ήταν η δεύτερη γυναίκα του Ιωάννη Βατάτζη(μετά τον θάνατο της γυναίκας του Ειρήνης Λασκαρίνας), αυτοκράτορα της Νίκαιας,στα πλαίσια της συμμαχίας εναντίον του Πάπα Ιννοκέντιου Δ' που είχε συναφθεί με τον πατέρα της Γερμανό αυτοκράτορα Φρειδερίκου του Β'.
Έχει πολύ ενδιαφέρον το παρακάτω απόσπασμα(που δεν είναι πολύ γνωστό στο ευρύ κοινό και κατά την γνώμη μου αποτελεί μνημείο λόγου μιας και μιλάει ξεκάθαρα για Ελληνικό έθνος ένας "Φράγκος" αυτοκράτορας) από μια επιστολή του Φρειδερίκου προς κάποιον ευγενή υποτακτικό του που δείχνει ξεκάθαρα ότι εάν και σίγουρα δεν φημίζονταν για την θρησκευτική του ευλάβεια παρόλαυτα υπερασπίζονταν με πάθος τα συμφέροντα της εναπομείνασας Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
<<Δεν υπερασπιζόμαστε μόνο το δικό μας δίκαιο, αλλά και το δίκαιο όλων των φίλων λαών τους οποίους ενώνει η ειλικρινής αγάπη για τον Χριστό και ιδιαίτερα των Ελλήνων, συμμάχων και φίλων μας, στους οποίους ο Πάπας εξαιτίας της συμπάθειας που τους επιδεικνύουμε και παρότι είναι βαθύτατα Χριστιανοί, συμπεριφέρθηκε με αναίσχυντο θράσος αποκαλώντας ασεβή αυτόν τον θεοσεβέστατο λαό και αιρετικό αυτό το τόσο Ορθόδοξο έθνος>>
Σάββατο 30 Ιουλίου 2022
Κυριακή Ζ΄Ματθαίου (31-7-2022)
Κυριακή Ζ΄Ματθαίου (31-7-2022)
«Πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι;»
Στήν Καπερναούμ βρίσκεται ὁ Χριστός, ὅπου ἔκανε πολλά θαύματα. Κάποια φορά τόν ἀκολούθησαν δύο τυφλοί ἄντρες, πού φώναζαν ἐπίμονα, Ἰησοῦ Υἱέ Δαβίδ, ἐλέησον ἡμᾶς. Κοντοστάθηκε καί τούς ρώτησε, πιστεύετε, ὅτι μπορῶ νά τό κάνω, νά σᾶς θεραπεύσω; Ναί, Κύριε, ἀπάντησαν. Τότε νά γίνει σύμφωνα μέ τήν τήν πίστη σας. Ἄγγιξε τά μάτια τους καί ἀμέσως οἱ ἄνθρωποι αὐτοί θεραπεύτηκαν. Ἀπέκτησαν τό φῶς τους. Εἶδαν ὅλα τά ὡραῖα τῆς γῆς. Εἶδαν τόν ὡραιότερο καί καλύτερο, πού εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός.
«Πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι;» Αὐτήν τήν ἐρώτηση ἀπευθύνει σέ ὅλους μας ὁ Χριστός. Γιατί καί σ᾿ ἐμᾶς ἔρχονται περιστάσεις, πού ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τήν θεία βοήθεια. Ζητοῦμε τήν ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ σέ ζητήματα εἴτε ὑλικῆς, εἴτε πνευματικῆς φύσεως.
Π.χ. ἔχουμε κάποιο πρόβλημα ὑγείας καί πέφτουμε στό κρεβάτι. Φωνάζουμε τόν γιατρό, παίρνουμε φάρμακα, κάνουμε δίαιτα, χρησιμοποιοῦμε ὅλα τά μέσα πού διαθέτουμε, ἀλλά θεραπεία δέν βλέπουμε. Οἱ γιατροί σηκώνουν τά χέρια καί δηλώνουν ἀδυναμία. Ὅλα εἶναι μαῦρα καί ἀπελπιστικά. Τότε ἔρχεται νοερά ὁ Χριστός καί ρωτάει, «πιστεύεις ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι;» Πιστεύεις ὅτι μπορῶ νά σέ κάνω καλά; Πιστεύεις ὅτι εἶναι ὁ παντοδύναμος ἰατρός, ὁ ἀνώτερος ἀπό ὅλους τούς γιατρούς τοῦ κόσμου; Ἄν τό πιστεύεις, τότε θά δεῖς τό θαῦμα. Θά δεῖς νά γίνεται αὐτό πού δέν μπόρεσαν νά κάνουν ὅλοι οἱ γιατροί τοῦ κόσμου. Ἄν δέν πιστεύεις, δυστυχῶς δέν μπορεῖ νά γίνει τίποτε.
Ἄλλο παράδειγμα. Διερχόμεθα τήν νηστεία τοῦ δεκαπενταυγούστου. Δέν τήν ἔκαναν οἱ παπᾶδες καί οἱ δεσποτᾶδες. Τήν ὥρισε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, σύμφωνα μέ τό πνεῦμα τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου. Ἄν πιστεύεις, ὅτι ἡ νηστεία εἶναι ἅγιος θεσμός, τότε νηστεύεις μέ προθυμία καί χαίρεσαι. Παίρνεις τήν εὐλογία τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας. Ἄν δέν τό πιστεύεις καί γογγύζεις, φοβᾶσαι μήπως ἀρρωστήσεις, μετρᾶς τίς ἡμέρες πότε θά περάσουν, τότε μή νηστεύεις. Δέν σέ ὠφελεῖ καθόλου μιά τέτοια νηστεία.
Ἄλλη περίπτωσις. Ὅλοι ἁμαρτάνουμε καί ἔχουμε ἀνάγκη συγχώρησης. Αἰσθανόμαστε τό βάρος ἀπό τά ἁμαρτήματα καί πρέπει νά προσέλθουμε στήν ἐξομολόγηση. Ἄν πιστεύουμε, νά τρέξουμε στόν πνευματικό. Ὅταν ἐξομολογούμεθα τά ἁμαρτήματά μας, στόν ἴδιο τόν Χριστό τά λέμε. Καί τό πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ ἐκείνη τήν ὥρα γίνεται Ἰορδάνης ποταμός, πού σέ πλένει καί σέ καθαρίζει. Ἀνοίγουν διάπλατα οἱ οὐρανοί. Ἄν πιστεύεις, τρέξε, πήγαινε στήν ἐξομολόγηση. Ἄν δέν πιστεύεις, μή πηγαίνεις στόν πνευματικό. Μή τό κάνεις ἐπειδή σέ ζόρισε ἡ μητέρα σου, ὁ ἀδελφός σου, ὁ φίλος σου. Μή γίνεσαι θεομπαίχτης.
Πᾶμε τώρα σ᾿ ἕνα ἄλλο θέμα καί αὐτό πολύ σπουδαῖο. Χτυπᾶ ἡ καμπάνα καί μᾶς καλεῖ ὅλους νά πᾶμε στήν Ἐκκλησία. Τί πιστεύουμε γιά τόν ναό; Ὅτι εἶναι θέατρο, ἀγορά, αἴθουσα καλλιστείων καί ἐπιδείξεως; Ὄχι, εἶναι ἕνα κομμάτι τοῦ οὐρανοῦ. Εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ κάτω στή γῆ. «Εἶναι οἶκος Θεοῦ καί αὕτη ἡ πύλη τοῦ οὐρανοῦ. Ὡς φοβερός ὁ τόπος οὗτος». Ἐδῶ ἔξω πρέπει νά ἀφήσουμε ὅλες τίς ἔγνοιες, τίς ὑποθέσεις μας, τό μαγαζί, τό γραφεῖο μας, τά πάντα, «ὡς τόν Βασιλέα τῶν ὅλων ὑποδεξόμενοι».
Πιστεύουμε στήν ἱερότητα τοῦ χώρου; Ὅτι ὅλα ἐδῶ μέσα εἶναι ἅγια καί ἱερά; Π.χ. τό λάδι στό καντήλι τοῦ Χριστοῦ ἤ τῆς Παναγίας δέν εἶναι σάν αὐτό πού βάζουμε στό φαγητό μας. Ἔχει μεγάλη δύναμη. Λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὅτι στήν ἐποχή του στήν Ἀντιόχεια ἦταν μία γυναίκα ἄρρωστη, πού κανένας γιατρός δέν μπόρεσε νά θεραπεύσει. Πῆγε στήν Ἐκκλησία καί πῆρε μέ τό δάχτυλό της λάδι ἀπό τό καντήλι, πού ἦταν μπροστά στήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Ἄλειψε τό μέτωπό της καί ἔγινε καλά, γιατί πίστευε ὅτι αὐτό τό λάδι ἔχει τήν χάρη τοῦ Θεοῦ.
Πιστεύουμε, ὅτι περικυκλώνουν ἄγγελοι τήν Ἁγία Τράπεζα; Πιστεύουμε ὅτι κατά τόν καθαγιασμό τῶν Τιμίων Δώρων κατεβαίνει τό Ἅγιο Πνεῦμα καί τό ψωμί καί τό κρασί γίνονται Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ; Ἐδῶ γίνονται θαύματα μεγάλα καί φοβερά. Ἐάν πιστεύουμε νά μποῦμε μέσα στόν Ναό. Νά πιάσουμε μιά γωνιά, σάν τόν τελώνη τοῦ Εὐαγγελίου, νά κοιτᾶμε μπροστά μας, μή μιλήσουμε μέ κανένα, μή πιάσουμε κουβέντα μέ κανένα, παρά μόνο νά ἔχουμε συζήτηση καί ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό. Στό «μετά φόβου Θεοῦ», νά πλησιάσουμε μέ πίστη, γιά νά κοινωνήσουμε «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον». Ἐάν δέν πιστεύουμε, οὔτε στήν Ἐκκλησία νά ἔρθουμε, οὔτε νά κοινωνήσουμε. Νά καθήσουμε στό σπίτι μας, τί δουλειά ἔχουμε ἐδῶ; Ἄδικα χάνουμε τόν καιρό μας.
Ἀγαπητοί μου,
Ζοῦμε σέ ἐποχή ἀπιστίας. Πολλοί ἄνθρωποι δέν πιστεύουν στό Θεό. Ἕνας πιστεύει στό χρῆμα, ἄλλος στήν τέχνη καί τήν ἐπιστήμη, ἄλλος στούς ἰσχυρούς τῆς γῆς κλπ. Ὅμως ὅλα αὐτά εἶναι ματαιότης ματαιοτήτων. Ἕνα εἶναι ἀληθινό, ἡ πίστη τῶν Πατέρων μας. Ἡ πίστη στόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό. Στόν αἰώνα αὐτό τῆς ἀπιστίας καί τῆς διαφθορᾶς, ὅταν πολλά πέφτουν καί γκρεμίζωνται, ἐμεῖς νά μείνουμε ὄρθιοι. Νά κρατήσουμε τήν πίστη μας, ὅπως μᾶς τήν παρέδωσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας. Ὅταν πολλοί σκύβουν τό κεφάλι στούς ἰσχυρούς τῆς γῆς,ὅταν ὅλοι γονατίζουν μπροστά στήν ἁμαρτία καί στόν διάβολο, ἐμεῖς νά κρατήσουμε τήν πίστη μας. Νά γονατίζουμε μόνο μπροστά στόν Θεό. Καί στό ἐρώτημα πού μᾶς θέτει ὁ Χριστός, πιστεύεις; Ἐμεῖς νά ἀπαντήσουμε: «Ναί, Κύριε, πιστεύω. Βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ». Ἀμήν.-
ΓΈΡΟΝΤΑΣ ΣΆΒΒΑΣ ΑΧΙΛΛΈΩΣ
Αναφέρεται ότι εις την ιστορία της Γαλλίας, ότι στο τετράγωνο μιας πόλεως άναψε φωτιά και κατέκαιγε τα σπίτια ολόκληρα. Μέσα σε ένα σπίτι υπήρχε ένας παράλυτος, ο οποίος μόλις αντιλήφθηκε, ότι οι φλόγες ήρχοντο να τον κάψουν, συγκέντρωσε όλες τους τις δυνάμεις και σηκώθηκε από το κρεβάτι που ήτο παράλυτος και πετάχτηκε και σώθηκε!
Είδε τις φλόγες και οι φλόγες τον ανάγκασαν να γίνει καλά!
Πόσοι από εμάς αδελφοί μου, βλέπουμε τις φλόγες της κολάσεως και όμως δεν βάζουμε τη δύναμή μας, για να σωθούμε απ’ αυτήν την κόλαση; Νομίζουμε, ότι είναι ψέματα.
Προ ολίγον ημερών ήρθε μία ψυχή να εξομολογηθεί. Και μου έκανε εντύπωσε, όταν του έκαμε μία ερώτηση:
- Παιδί μου, όταν έκανες αυτή την αμαρτία, δεν εσκέφθηκες τις φλόγες της κολάσεως;
- Όχι, δεν με ένοιαζε καθόλου...
- Ούτε τώρα;
- Μμ, έτσι και έτσι…
Βλέπετε, ότι υπάρχουν ψυχές, οι οποίες πράττουν την αμαρτία, αισθάνονται ότι θα δώσουν λόγο κατά την ώρα της Κρίσεως και όμως δεν τους νοιάζει. Και του λέγω:
- Οι Δαίμονες τους νοιάζει, όταν τους στέλνω να πάνε στην Κόλαση και απαντούν: «Ούτε τα σκουλήκια δεν ζούνε εκεί μέσα!». Και εσένα δεν σε νοιάζει;
Αυτή είναι η κατάστασις αδελφοί μου και πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος πωρώνεται. Η αμαρτία τον κάνει να γίνεται όπως ο γρανίτης. Να μην καταλαβαίνει τίποτε, για να έλθει η στιγμή κατά την οποία θα ορμήσουν οι Δαίμονες για να αρπάξουν την ψυχή και να την βάλουν εις την κόλαση…
† Γέροντας Σάββας Ἀχιλλέως
Πέντε καθήκοντα έθεσε ο Χριστός στους Αποστόλους Του, και μέσω των Αποστόλων στους Ποιμένες της Εκκλησίας. Αυτά είναι:
Πέντε καθήκοντα έθεσε ο Χριστός στους Αποστόλους Του, και μέσω των Αποστόλων στους Ποιμένες της Εκκλησίας. Αυτά είναι:
1.κηρύσσετε λέγοντες ὅτι ἤγγικεν ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
2. ἀσθενοῦντας θεραπεύετε
3.λεπροὺς καθαρίζετε
4. νεκροὺς ἐγείρετε
5. δαιμόνια ἐκβάλλετε.(Ματθ. 10,8)
Αυτά τα πέντε ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ παραδόθηκαν από τους Αποστόλους στην Εκκλησία ως διαθήκη του Κυρίου και η Εκκλησία τα επιτελεί ασταμάτητα και ακάματα σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια. Όποιος ψαλιδίζει αυτήν τη διαθήκη στο πρόγραμμα της Εκκλησίας, είναι εχθρός της ΨΥΧΗς του. Όποιος Ιερέας νομίζει ότι είναι αρκετό μόνο να κηρύττει το Ευαγγέλιο, εκπληρώνει μόνο το ένα πέμπτο των Εντολών...
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.
π. Καλίστρατος Μια δημοφιλής παροιμία λέει: «Αν δεν είναι αγάπη, τίποτα δεν είναι».
«Η αγάπη είναι η υπέρτατη αρετή που είναι η βάση της αγάπης και που ενώνει συζύγους, φίλους, αδέρφια και κάθε είδους άλλους δεσμούς.
- Λέει ο άγιος Απόστολος Παύλος:
«Η αγάπη ποτέ δεν αποτυγχάνει» (Επιστολές)
π. Καλίστρατος
Μια δημοφιλής παροιμία λέει:
«Αν δεν είναι αγάπη, τίποτα δεν είναι».
- Η ιδανική οικογένεια που ενώνει το Μυστήριο του Γάμου, ισχύει μόνο όταν οι δυο τους επιθυμούν τόσο πολύ από την ψυχή τους, που δεν μπορούν παρά να είναι ο ένας δίπλα στον άλλον, ο ένας για τον άλλον, και η χαρά είναι πλήρης όταν είναι όλοι μαζί χρειάζονται τα συναισθήματα του ενός προς τον άλλον, τρέφονται από το μυστικό της αγάπης.
- Θα έλεγα ότι αυτός είναι ο τρόπος και η στιγμή και ο λόγος που είναι η βάση της λαχτάρας στον κόσμο της αληθινής αγάπης.
- Τα αγνά συναισθήματα και η ειλικρινής αγάπη δεν έχουν όρια ή φραγμούς, είναι ελεύθερα σαν τα πουλιά του ουρανού.
«Αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις». Άγιος Αυγουστίνος
ΠΑΤΉΡ ΚΑΛΛΊΣΤΡΑΤΟΣ. ΨΈΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΛΉΘΕΙΑ.
«Το ψέμα, η χειραγώγηση, ο ψεύτικος και παραπλανητικός λόγος, η παραπληροφόρηση είναι του διαβόλου, όχι του Θεού.
Ας είμαστε με άγρυπνη συνείδηση, σύμφωνα με το θέλημα και κάτω από το έλεος του Θεού». πατήρ Καλλίστρατος Chifan
Archimandrite Sophrony Sakharov, “Prayer at Daybreak”
In my foolishness, O God, I plead with Thee for many great things. Yet am I ever mindful of my wickedness, my baseness, my vileness. Have mercy upon me. Cast me not away from Thy presence because of my presumption. Do thou rather increase in me this presumption, and grant unto me, the worst of men, to love Thee as Thou has commanded, with all my heart, and with all my soul, and with all my mind, and with all my strength, with my whole being.
~Archimandrite Sophrony Sakharov, “Prayer at Daybreak”
Olivier Clement “Song of Tears”
Be not overcome by despair, O my soul, for thou hast heard of the faith of the woman of Canaan . . . Cry out from the depth of thy heart, “Save me also, Son of David,” as she once cried to Christ (9.29).
The more deeply the penitent voluntarily sinks into death and hell, the more he encounters Christ. With my whole heart I cried to the all-compassionate God: and he heard me from the lowest depths of hell, and brought my life out of corruption (Ode 6, irmos). One thinks of Christ’s words to St Silouan: “Keep thy mind in hell, and despair not.”
In the course of St Andrew’s long poem, a trembling trust steadily develops. It asserts itself in the very first ode, even though this is mainly dedicated to Adam’s mourning and grief, and it returns throughout, like a leitmotif. It is no longer a case of defending oneself as in a lawsuit—or, indeed, of condemning oneself—but of taking refuge in God’s mercy. Enter not into judgment with me, bringing before me the things I should have done, examining my words and correcting my impulses. But in thy mercy overlook my sins and save me, O Lord almighty (1.23). For, by his incarnation, by his humiliation unto death and death on the Cross, God has proved that he is the Lover of mankind, who desirest that all men shall be saved (2.27). And here is the key phrase, so Pauline in tone: in thee shall I be justified, O Savior (3.7). Yet God’s grace does not remain external; it enters into us and transforms us, for in the Eucharist the incarnate God gives himself to us as food: For me thou art the Fountain of life and the Destroyer of death (3.10).
Olivier Clement
“Song of Tears”
Πατήρ Θεόδωρος Σικαριου.Για τόν παππού του.
Ο παππούς μου έλεγε πάντα έτσι:
,, αγόρι! Πάρε στα χέρια σου το βιβλίο...
Μαθαίνεις!
.........ότι ένα στυλό κρατιέται πιο εύκολα στο χέρι παρά ένα φτυάρι ή ένα δρεπάνι"
Ο Θεός να τον αναπαύσει εν ειρήνη γιατί μου έδωσε καλές συμβουλές!
𝐖𝐈𝐑 𝐒𝐈𝐍𝐃 𝐄𝐈𝐍𝐒 𝐈𝐍 𝐂𝐇𝐑𝐈𝐒𝐓𝐔𝐒 !
𝐖𝐈𝐑 𝐒𝐈𝐍𝐃 𝐄𝐈𝐍𝐒 𝐈𝐍 𝐂𝐇𝐑𝐈𝐒𝐓𝐔𝐒 !
Als orthodoxe Christen schauen wir nicht darauf, was uns trennt, sondern was uns eint.
Gemäß den Worten des heiligen Apostels Paulus:
“Es gibt nicht mehr Juden und Griechen, nicht Sklaven und Freie, nicht Mann und Frau; denn ihr alle seid «einer» in Christus Jesus.”
Und so ist es nicht verwunderlich das orthodoxe Gemeinden und Gemeinschaften immer multinational und multikulturell geprägt sind. Unser Kloster in Minsk stellt diesbezüglich keine Ausnahme dar. Im Kloster leben nicht nur belarussische Schwestern, sondern sie kommen auch aus Russland, Serbien ,Kasachstan, Polen , Deutschland und Brasilien
Wir alle haben uns unter diesem einem Dach versammelt und folgen gemeinsam Christus, unserem Herrn nach. Wir vereinen uns im Gebet und der Feier der Göttlichen Mysterien. Und wir beten gemeinsam für die ganze Welt, um Frieden und Eintracht unter den Völkern und Nationen, und auch für Sie, wenn Sie uns Ihre Gebetsanliegen anvertrauen https://obitel-minsk.org/de/fuerbittgebet-bestellen-facebook
𝐀𝐔𝐅 𝐃𝐄𝐌 𝐅𝐑𝐀𝐔𝐄𝐍𝐊𝐋𝐎𝐒𝐓𝐄𝐑𝐇𝐎𝐅
𝐀𝐔𝐅 𝐃𝐄𝐌 𝐅𝐑𝐀𝐔𝐄𝐍𝐊𝐋𝐎𝐒𝐓𝐄𝐑𝐇𝐎𝐅
In einer ruhigen Ecke auf dem Lande, weit weg vom Trubel der Stadt, geht das Leben seinen Gang: Die Schwestern versammeln sich zum Gebet und erfüllen ihren Gehorsamsdienst. Arbeit und Gebet erwärmen das Herz, so retten sie ihre Seelen ...
Fotos von Maxim Tschernogolov