Ο ΈΜΠΟΡΟΣ ΠΟΥ ΈΓΙΝΕ ΑΣΚΗΤΉ

 Φέτος συμπληρώνονται 105 χρόνια από τότε που ο Καυκάσιος ερημίτης, ο πρεσβύτερος Στρατονίκ /†1918/ σκοτώθηκε από βίαιο θάνατο.

Σύμφωνα με τις ιστορίες της πνευματικής του κόρης, της μοναχής της ερήμου Angelina (Borisova) /† 17/06/1924/, μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για αυτον. και του οποίου τη μνήμη τιμούμε τώρα. Ο  γέροντας Στρατονίκ καταγόταν από πλούσιους εμπόρους της επαρχίας Χάρκοβο.

Στον κόσμο ήταν έμπορος, είχε δικό του μαγαζί  είχε και παιδιά. Και η ψυχή του πήρε φωτιά με μεγάλη θέρμη μετανοίας, και για χάρη του Θεού άφησε τη γυναίκα και τα παιδιά του.

Έγινε έτσι. Μια μέρα πήγε σε μια συγκεκριμένη πόλη για να αγοράσει αγαθά. Αφού αγόρασε τα εμπορεύματα, τον έστειλε με το νοικοκυριό του στο σπίτι του, ενώ ο ίδιος παρέμεινε στην πόλη, σαν να ασχολείτο με το εμπόριο του, υποσχόμενος να επιστρέψει σύντομα στο σπίτι του.

Ο ίδιος σκέφτηκε διαφορετικά: πώς θα μπορούσε να αποφύγει αυτόν τον πολύ μάταιο κόσμο και να υπηρετήσει τον Θεό με νηστεία και προσευχή. Μετά από αυτό, αποφάσισε να μην επιστρέψει στο σπίτι του, αλλά από αυτή την πόλη αποσύρθηκε στην έρημο του Καυκάσου και εγκαταστάθηκε εδώ σε ένα έρημο κελί μόνος, δουλεύοντας για τον Θεό στη σιωπή.

Αυτός ήταν ένας υπέροχος σύζυγος. Στη θέα της ψυχής του έτρεμε. Τα μάτια του ήταν συνεχώς δακρυσμένα και όταν άρχισε να μιλάει για τον Θεό, μίλησε με μεγάλη αίσθηση και ταπεινό αέρα, και όλοι όσοι τον άκουγαν έλαβαν χαρά και παρηγοριά.

Ο λόγος του ήταν δυνατός, γεμάτος από φόβο Θεού και αγάπη ήταν αληθινά σαν αετός ανάμεσα στους πατέρες. Από την επικοινωνία μαζί του οι άνθρωποι άλλαξαν ψυχή και βλέποντας την αγία ζωή του ταπεινωντουσαν. . Με το λόγο του αναμόρφωσε ψυχές και ανέδειξε πολλούς από την πτώση. Ακούγοντας τον, η ψυχή ξέχασε τα γήινα πράγματα και λαχταρούσε διακαώς τον Θεό.

Ήταν λίγο ψηλότερος από τον μέσο όρο. Ευχάριστο, μελαχρινό πρόσωπο. Οι Καυκάσιοι ασκητές τον σεβάστηκαν και με αξιοπρέπεια. έκανε δύσκολα κατορθώματα. άντεξε ζέστη και κρύο. Το χειμώνα πήγαινε ξυπόλητος, υποφέροντας για χάρη της αγάπης του Θεού, και ποτέ δεν υπήρχε ένα μουρμουρητό εναντίον του Θεού στο στόμα του, αλλά η ψυχή του παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού και υπέφερε με χαρά όλα τα βάσανα.

Κήρυξε φλογερή μετάνοια και οδήγησε πολλούς από βαριά απελπισία σε πράξεις ζήλου. Η χάρη του Θεού ήταν ξεκάθαρα αισθητή στα λόγια του, και αναζωογόνησε τα ανθρώπινα μυαλά και τα ξήλωσε από τη γη.

Επισκέφτηκε το Άγιο Όρος δύο φορές. Στον Άθω, ο Γέροντας Στρατόνικος έγινε δεκτός στον κύκλο των ασκητών με πολλή αγάπη και ο εμπνευσμένος λόγος του έκανε βαθιά εντύπωση σε πολλούς.

Συναντήθηκε με πολλούς ασκητές της Μονής του Αγίου Παντελεήμονα και του Παλαιού Ρουσίκ, όπου γνώρισε τον άγιο Σιλουανό του Άθω /†24.09.1938/, δοξασμένο ως άγιο το 1987, από συνομιλίες με τον οποίο έλαβε μεγάλη ωφέλεια.

Κάποτε οι Καυκάσιοι ασκητές τον έφεραν σε έναν δαιμονισμένο, και όταν τον είδε ο πατήρ Στρατονικος δάκρυσε από πολλή αγάπη και είπε: «Ω, καημένε δημιούργημα του Θεού, πώς τον βασανίζει ένας δαίμονας» και έκανε το σημείο του σταυρού καί με τα λόγια είπε : «Είθε να σε θεραπεύσει Κύριε Ιησού Χριστέ», και ο άρρωστος έγινε αμέσως καλά. Τέτοια δύναμη ήταν η πίστη και η προσευχή αυτού του ανθρώπου.

Το 1918, κατά τη διάρκεια της επανάστασης, ο ερημίτης πατήρ Στρατονίκ σκοτώθηκε από βίαιο θάνατο στα χέρια των επαναστατών.

«Ω, θαυμαστός λάτρης του κλάματος, αγαπητέ μας πάτερ Στρατώνιε, πού μένεις τώρα; Έλα σε μας, και θα σου φτιάξουμε ένα κελί σε ένα ψηλό βουνό, και θα κοιτάξουμε την αγία σου ζωή, και θα μιμηθούμε το μεγάλο σου κατόρθωμα. ο καιρός για τα δάκρυά σου "Πατέρα, πέρασαν. Τώρα ακούς τα τραγούδια των χερουβείμ στον ουρανό και βλέπεις τη δόξα του Κυρίου, που η ψυχή σου αγάπησε στη γη και, αγωνιζόμενος γι' Αυτόν, επιδόθηκε. σε κλάμα μετάνοιας. Ο Κύριος αγαπά έναν άνθρωπο και του έδωσε αυτό το κλάμα, ώστε η ψυχή να πλυθεί σε αυτό το νερό και να συλλογιστεί τον Κύριο καθαρά με πνεύμα αγάπης και φόβου σεβασμού».