Σημειώσεις τσέπης ενός νεαρού ιερέα!!!!! 21

Περί ανάξιων βοσκών

Μεταξύ των ερωτήσεων που γίνονται συχνότερα σε ιεροκήρυκες και ιεραποστόλους, η πιο συνηθισμένη είναι η ερώτηση σχετικά με τη συμπεριφορά ενός συγκεκριμένου κληρικού, μοναχού ή εργάτη ναού. Παραπονιούνται για γριές που, σύμφωνα με τον λόγο του Αποστόλου Παύλου, ψάχνουν δικαιολογία [29] , κληρικοί κυκλοφορούν με ακριβά αυτοκίνητα, πέφτουν σε μέθη ή πορνεία.

Τι μπορείτε να πείτε στους ανθρώπους; Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε ότι η Εκκλησία δεν είναι ένα σύνολο κανόνων ή μια πέτρινη κατασκευή σε στυλ μπαρόκ, αλλά, πρώτα απ 'όλα, εσείς και εγώ, ζωντανοί άνθρωποι με τις αδυναμίες και τις κακίες μας; Και αυτό δεν προκαλεί έκπληξη. Οι ναοί και τα μοναστήρια αποτελούσαν ανέκαθεν τόπο ιδιαίτερης έλξης για ανθρώπους που νοσούν, σωματικά και ψυχικά. Άλλωστε, ο ίδιος ο Κύριος λέει ότι δεν χρειάζονται γιατρό οι υγιείς, αλλά οι άρρωστοι.

Ένας βοσκός που διαπράττει μια αμαρτία είναι επίσης ένας άρρωστος που, δυστυχώς, χωρίς να διορθώσει τη ζωή του, αποφάσισε να πάρει πάνω του τον σταυρό της ποιμαντικής διακονίας.

Αν μιλάμε για την Εκκλησία ως ζωντανό οργανισμό, τότε πρέπει να θυμόμαστε ότι ανά πάσα στιγμή υπήρξαν ιερείς και επίσκοποι που έπεσαν σε αίρεση, διέλυσαν την Εκκλησία και παραβίασαν μοναχικούς όρκους. Επιπλέον, η ίδια η Αγία Γραφή μας δίνει ένα τρομερό παράδειγμα της προδοσίας και της αποστασίας από τον Θεό ενός από τους αποστόλους, του Ιούδα. Και ίσως ο Πρωτόδιάκονος Αντρέι Κουράεφ να είχε δίκιο όταν είπε σε μια από τις συνεντεύξεις του: «Ο αριθμός των αχρείων με τα ράσα ήταν σταθερός σε όλους τους αιώνες, και αυτός είναι ο αριθμός του Ευαγγελίου: κάθε δωδέκατος» 

Δυστυχώς, όταν ασκούν κριτική σε αυτόν ή τον άλλον κλήρο, οι αλλόθρησκοι ή οι εκκλησιαστικοί συχνά συγχέουν και συγχέουν δύο έννοιες - την πίστη και τον υπηρέτη της πίστεως. Όσο απατεώνας κι αν αποδειχθεί ο ιερέας, πιστεύουμε και γνωρίζουμε ότι τα μυστήρια που τελούνται από αυτόν ισχύουν ανεξάρτητα από τις προσωπικές ιδιότητες του ποιμένα. Η ιστορία γνωρίζει ταλαντούχους γιατρούς που ήταν κυνικοί, δωροδοκούντες, πόρνοι, αλλά ανεξάρτητα από αυτό, έσωσαν περισσότερες από μία ανθρώπινες ζωές.

Κάθε κριτικός της Εκκλησίας πρέπει να θυμάται ότι η ανάξια συμπεριφορά ενός ιερέα είναι η προσωπική του αμαρτία, η πτώση του, που δεν επηρεάζει την ουσία της πίστης. Όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά πώς ανθίζει η διαφθορά στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, αλλά ταυτόχρονα, δεν έχω ακούσει ποτέ ότι μετά την επόμενη απόλυση πανεπιστημιακού υπαλλήλου για δωροδοκία, κάποιος άρχισε να αμφιβάλλει για την επιστήμη ως τέτοια.

Ταυτόχρονα, πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι δεν είναι έτσι όλα όσα μας φαίνονται προφανή. Μόνο ένας Κύριος είναι ο Γνωριστής της Καρδιάς κάθε ανθρώπου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού είναι ο Άγιος Βιτάλιος Αλεξανδρείας . Έχοντας φτάσει στην ηλικία των εξήντα ετών, ο άγιος ανέλαβε τον δύσκολο άθλο της προσευχής για όλες τις πόρνες της Αλεξάνδρειας. Επιπλέον, συνέχιζε να εργάζεται καθημερινά, δίνοντας τα χρήματα που κέρδιζε σε αυτές τις άτυχες γυναίκες. Ερχόμενος σε οίκους ανοχής, αγόρασε μια κοπέλα για τη νύχτα και της ζήτησε να περάσει τουλάχιστον εκείνη τη νύχτα χωρίς αμαρτία, την έβαλε στο κρεβάτι και προσευχήθηκε κλαίγοντας για την ψυχή της μέχρι το πρωί. Η συμπεριφορά του έγινε σύντομα γνωστή στους γύρω του - πολλοί άρχισαν να τον καταδικάζουν και να τον προσβάλλουν, στα οποία ο άγιος μόνο ενέτεινε τις προσευχές του. Και μόνο μετά το θάνατο του μοναχού, οι πόρνες, τις οποίες κατάφερε να οδηγήσει μακριά από το μονοπάτι της καταστροφής, μίλησαν για το κατόρθωμά του.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο Ισαποστόλων Τσάρος Κωνσταντίνος . Όταν του έφεραν παράπονα και ανώνυμες επιστολές  για την ιεροσύνη και τους επισκόπους που συμμετείχαν στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο  , ο αυτοκράτορας έκαψε τα χαρτιά χωρίς καν να τα διαβάσει. Εξηγώντας την πράξη του, παρατήρησε: «Αν έβλεπα με τα μάτια μου έναν επίσκοπο ή έναν ιερέα ή έναν μοναχό να αμαρτάνει, θα τον σκέπαζα με τα ρούχα μου για να μην δει κανείς την αμαρτία του».

Ο Κύριος βλέπει τις αμαρτίες του καθενός μας και πάντα δίνει στον καθένα μας την ευκαιρία να μετανοήσει, ανεξάρτητα από το πόσο βαθιά έχουμε πέσει. Ο Αρχιμανδρίτης Tikhon (Shevkunov) στο βιβλίο του "Unholy Saints and Other Stories" δίνει μια ενδιαφέρουσα ιστορία για απρόσεκτους μεθυσμένους μοναχούς τους οποίους οι Μπολσεβίκοι ήθελαν να αναγκάσουν να καταπατήσουν τον σταυρό και το Ευαγγέλιο και μετά να τους απελευθερώσουν και από τις τέσσερις πλευρές. Ο ηγούμενος βγήκε μπροστά με φθαρμένο πρόσωπο και είπε: «Λοιπόν, αδέρφια, ζήσαμε σαν γουρούνια, έτσι τουλάχιστον θα πεθάνουμε σαν χριστιανοί». Και κανένας από τους μεθυσμένους μοναχούς δεν κουνήθηκε από τον τόπο του. Την ίδια μέρα δολοφονήθηκαν όλοι με σπαθιά.