Αρχιερέας Νικολάι Ουσπένσκι .Σύντροφος του Χριστιανού.Περί θανάτου και μετά θάνατον ζωής. ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5

 

Πώς να περάσετε τις τελευταίες μέρες και ώρες της ζωής

Το πώς ζούμε στη γη είναι κάτι που μας διδάσκουν πολύ πιο συχνά από το πώς πεθαίνουμε. Εν τω μεταξύ, το τελευταίο δεν θα μας ήταν λιγότερο χρήσιμο από το πρώτο. Στη ζωή, ακόμα κι αν κάνουμε ένα λάθος, τις περισσότερες φορές μπορεί να διορθωθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αλλά οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο μια φορά. Για όλους μας, λέει ο Λόγος του Θεού, ένα πράγμα βρίσκεται μπροστά μας: ο θάνατος, και μετά έρχεται η κρίση, γι' αυτό πολλοί από τους σπουδαίους ανθρώπους αποκαλούν την επιστήμη του θανάτου την πιο σημαντική από όλες τις επιστήμες. Από αυτήν, αδελφοί, σκοπεύουμε τώρα να σας δώσουμε δύο μαθήματα από τους σεβαστούς πατέρες του Άθω. Ακούστε τους προσεκτικά.

Ο Άγιος Παύλος ο Ξεροποτάμου (η μνήμη του τιμάται στις 28 Ιουλίου), δύο μέρες πριν από τον θάνατό του, συγκάλεσε την αδελφότητα του Ξεροποτάμου και της Νέας Μονής, και όταν οι αδελφοί περικύκλωσαν το κρεβάτι του, ο άγιος είπε: «Παιδιά! Δύο μέρες ακόμα και δεν θα είμαι ανάμεσά σας. Ξέρετε και είδατε πώς έζησα σε αυτόν τον ιερό τόπο. Από τα νεανικά μου χρόνια τηρούσα τις εντολές των πατέρων μου: Σε παρακαλώ να τις τηρείς σταθερά, αγαπητέ!».

Το πικρό κλάμα και τα δάκρυα της αδελφότητας έπνιξαν τα ετοιμοθάνατα λόγια του μακαριώτατου Παύλου. «Πάτερ», του είπαν τα αδέρφια, «μη μας αφήνεις ορφανούς και μη μας στερείς τις πνευματικές σου οδηγίες: βλέποντας τα θαυμαστά σου έργα, πιστέψαμε ότι δεν πρέπει να πεθάνεις ποτέ, κι όμως μας αφήνεις, παρηγοριά μας, μας. πατέρας, μέντορας! Συγκινημένος από τα δάκρυα και τα κλάματα των αδελφών, ο ίδιος ο ετοιμοθάνατος γέροντας άρχισε να κλαίει και συνέχισε μέσα από τα δάκρυά του:

«Σταματήστε να κλαίτε, αδέρφια! Μη ταράζεις την καρδιά μου με το κλάμα σου. Τι να κάνεις! Ήρθε η ώρα που η ψυχή μου συνεχώς επιθυμούσε και η σάρκα μου συνεχώς φοβόταν». Με αυτά τα λόγια σηκώθηκε και φόρεσε το μανδύα του και, αφού προσευχήθηκε, έλαβε τα Αγνότερα Μυστήρια του Χριστού. Ξαφνικά ένα θείο φως έλαμψε στο πρόσωπό του, ώστε οι αδελφοί που τον περιέβαλλαν, χτυπημένοι από τη δόξα του προσώπου του, υποκλίθηκαν. Μετά από αυτό κάθισε και είπε τη συνηθισμένη προσευχή του: «Η ελπίδα μου είναι ο Πατέρας, το καταφύγιό μου ο Υιός, η προστασία μου είναι το Άγιο Πνεύμα – Αγία Τριάδα, δόξα σε Σένα!». - Είπε μερικά ακόμη λόγια στα αδέρφια για οικοδόμηση και, τέλος, σκύβοντας στο νεκροκρέβατό του και σταυρώνοντας τα χέρια στο στήθος του, σήκωσε τα προσευχητικά του μάτια στον ουρανό, αναστέναξε και η ψυχή του αναχώρησε ήσυχα και γαλήνια στον Θεό. Ήταν η 28η ημέρα του Ιουλίου (Πατ., μέρος 1, σελ. 71–72).

Ούτε λιγότερο αξιοσημείωτος ήταν ο θάνατος του αιδεσιμότατου Συμεών, του πατέρα του αγιου  Σάββα, Αρχιεπισκόπου Σερβίας. Πριν πεθάνει, ο Συμεών κάλεσε τον αγαπημένο του γιο, ζήτησε τις προσευχές του, τον ευλόγησε και τον κληροδότησε να μεταφέρει τα οστά του στην πατρίδα του. Έπειτα κάλεσε κοντά του όλους τους αδελφούς μοναχούς και, φωνάζοντας τον καθένα με το όνομά του, τον ευλόγησε, του ζήτησε τις προσευχές του και, παραδίδοντάς τους όλους στον Κύριο και την Αγνή Μητέρα Του, έστειλε τους αδελφούς στα κελιά τους.

Είχε ήδη νυχτώσει, και ιδού, εξαιρετικά ταλαιπωρημένος, ξαφνικά σηκώθηκε από το κρεβάτι του σαν νέος και φαινόταν ότι περίμενε τους φωτεινούς καλεσμένους του ουράνιου Βασιλιά: στολισμένος με τα ρούχα της αγίας αγγελικής εικόνας, ο Συμεών μετέσχε στο φοβερό και στη ζωή. -δίνοντας Μυστήρια του έφερε στο κελί του, και ευχαρίστησε τον Θεό για όλα. Μετά από αυτό, η αγωνία του θανάτου τον κυρίευσε σαν άντρας...

Ο γιος του Σάββα διάβασε ολόκληρο το Ψαλτήρι στο κρεβάτι του. Παρότρυναν ο ένας τον άλλον να μη στεναχωριούνται και έστειλαν μαζί ευχαριστίες στον Θεό. Όταν ξημέρωσε, ο Σάββας έφερε τον γονιό του στον νάρθηκα της εκκλησίας.

Τα αδέρφια στάθηκαν γύρω από τον Συμεών και έκλαιγαν, αποχωρίζοντας τον πατέρα τους. Ο μοναχός μετά βίας μπορούσε να κάνει ένα σημάδι με το χέρι του για να τους σταματήσει να κλαίνε. Το πρόσωπό του ήταν φωτεινό, φαινόταν σαν να τραγουδούσε έναν ψαλμό μαζί με τους μυστηριώδεις επισκέπτες, αλλά κανείς δεν είδε αυτούς τους επισκέπτες και δεν μπορούσε να ακούσει τον ψαλμό, εκτός από τα τελευταία λόγια: ας δοξάζει κάθε ανάσα τον Κύριο.

Τότε μόνο κατάλαβαν ότι ο αναχωρητής εψαλλε το αγγελικό τραγούδι μαζί με τους αγγέλους και δόξαζε τον Θεό μέχρι το τέλος της ζωής του. Μετά από αυτό το τραγούδι, ο Συμεών δεν είπε τίποτε άλλο, παρά μόνο κοίταξε λαμπερά την εικόνα του Χριστού, σαν να Του εμπιστευόταν την ψυχή του. Όλος ο ναός γέμισε από την ευωδία του θυμιάματος: ο άγιος γέροντας κοιμήθηκε τόσο γλυκά! (Ευρ., Μέρος 1, σελ. 226–227.)

Εδώ, αδέρφια, σας δίνουμε μαθήματα από την επιστήμη για το πώς να πεθάνετε! Λάβετε υπόψη σας και θυμηθείτε τα πιο συχνά.

Με το να τα θυμάσαι, θα θυμηθείς και τον δικό σου θάνατο και σταδιακά θα προετοιμαστείς για αυτόν, απέχοντας από τις αμαρτίες και ζηλεύοντας την αρετή του θανάτου. Μετά από μια τέτοια προετοιμασία, ο θάνατος δεν θα είναι τρομερός για εσάς, αλλά χαρούμενος (“Soul-pollution Interview”, 1888, σελ. 142, 144).