Οι παλιοί της Vyritskaya θυμούνται ακόμα πώς μια παράξενη γυναίκα περπατούσε στους δρόμους του χωριού από άκρη σε άκρη γυναίκα με ένα καλάθι στο οποίο είχε μια γάτα, έναν κόκορα και ένα μικρό σκυλάκι.
Θυμήθηκαν ότι την εμφάνισή της στη Βυρίτσα την είχε προβλέψει ο ίδιος ο μοναχός Σεραφείμ Βυρίτσκι, ο οποίος είπε ότι θα έρθουν άνθρωποι σε αυτήν για βοήθεια και προσευχή και μίλησε για το πνευματικό της ύψος.
Οι πληροφορίες για τη ζωή της είναι εξαιρετικά σπάνιες: όπως όλοι οι άγιοι ανόητοι για χάρη του Χριστού, η μητέρα έκρυψε την καταγωγή της και τις συνθήκες της ζωής της που οδήγησαν στο κατόρθωμα της ανοησίας.
Όλοι όσοι τη συναντούσαν ήταν σίγουροι ότι προερχόταν από υψηλόβαθμο, αυτό αποδεικνύεται από την αρχοντιά της εμφάνισης, του λόγου και των τρόπων της και το γεγονός ότι ήξερε άριστα γαλλικά.
Η μητέρα είπε ότι γεννήθηκε το 1890. Πιθανότατα πήρε μοναχικούς όρκους στα νιάτα της. Σύμφωνα με ορισμένες αναφορές, στα νιάτα της, η μητέρα της εργάστηκε σε μυστικές ερήμους στα βουνά του Καυκάσου, οι οποίες αργότερα καταστράφηκαν από τους διώκτες.
Το 1955, η Μητέρα Ναταλία εμφανίστηκε στο Pechory και, με την ευλογία του αιδεσιμότατου γέροντα Συμεών του Pskov-Pechersk /+1960/, κατευθύνθηκε στη γη Βυρίτσα, όπου μέχρι το 1976 έκανε τον άθλο της παρηγοριάς, της παραίνεσης και της προσευχής για τους ανθρώπους.
Όπως και άλλοι ασκητές της Βυρίτσας, η μητέρα Ναταλία πέρασε λίγο χρόνο περιπλανώμενος - χωρίς εγγραφή, διώχθηκε από τις αρχές.
Η μητέρα εγκαταστάθηκε σε ένα ερειπωμένο υπόστεγο με ρωγμές όπου το χιόνι συσσωρευόταν και ο άνεμος θα φυσούσε το χειμώνα. Η μητέρα όχι μόνο δεν είχε ζεστά ρούχα, αλλά περπατούσε και ξυπόλητη τον χειμώνα. Και συχνά, όταν οι επισκέπτες παραπονιόντουσαν για το κρύο στην καλύβα της, έπαιρνε τα παγωμένα χέρια τους στα δικά της και τα ζέσταινε.
Στο ίδιο υπόστεγο ζούσε με μαμάδες κατσίκες, γουρούνια, γάτες, σκύλους... και αρουραίους, με τους οποίους η μητέρα μιλούσε σαν να ήταν έξυπνα όντα.
Η αγάπη της μητέρας για όλα τα έμβια όντα επεκτεινόταν ακόμη και στα έντομα· δεν έδιωξε τις μύγες και τα κουνούπια, και σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, μπήκε επίτηδες στο δάσος και παραδόθηκε για να τη φάνε τα κουνούπια. Αυτή η ακραία εξάντληση της σάρκας ήταν συνέχεια του καθημερινού μαρτυρίου της.
Πράγματι, ολόκληρη η ζωή της μακαρίας ήταν ένα πλήρες μαρτύριο - έζησε, στην πραγματικότητα, σε ένα στάβλο, καταδικασμένη σε κρύο, πείνα, άγρυπνες νύχτες και άλλα σωματικά μαρτύρια (για παράδειγμα, προσευχόταν κάθε βράδυ, γονατισμένη σε κορμούς καυσόξυλα), αλλά το πιο σημαντικό, πήρε πάνω σου τα προβλήματα, τις αντιξοότητες και τις αμαρτίες των άλλων.
Τα ευγνώμονα πνευματικά παιδιά της μητέρας διατήρησαν αναμνήσεις για το υπόλοιπο της ζωής τους για το πώς, μέσω των προσευχών της, σώθηκαν από τον θάνατο, απελευθερώθηκαν από τρομερές ασθένειες (καρκίνος, φυματίωση, ριζίτιδα, παραφροσύνη) και πώς η μητέρα βοήθησε στη βελτίωση της οικογενειακής και επαγγελματικής τους ζωής.
Η μητέρα Νατάλια έδωσε σχεδόν σε όλους όσους της πήγαιναν κάποιο δώρο και όλα με νόημα: σε κάποιους ένα κομμάτι ψωμί, ζάχαρη, πρόσφορα, σε κάποιον κατσικίσιο γάλα ή κάτι άλλο. Ό,τι της έφερναν μοίρασε σε όσους ερχόντουσαν και πρόσθεταν από τις δικές της προμήθειες.
Η σχέση της μητέρας της Ναταλίας με τα ζώα και τα δώρα της ήταν μια ιδιαίτερη γλώσσα που έγινε κατανοητή μόνο μετά από πολλά χρόνια επικοινωνίας. Δίδαξε τους ανθρώπους μέσω των ζώων.
Σε δύσκολες στιγμές της ζωής, ειδικά κατά τη διάρκεια του πνευματικού πολέμου, η μητέρα ήταν συχνά κοντά. Είδε με το πνευματικό της μάτι την κατάσταση του ατόμου και έσπευσε να βοηθήσει. Θα έρθει, θα φέρει ψωμί, αυγά - και κάπου φεύγει η λύπη, γίνεται ανάλαφρη και χαρούμενη. Ήταν το υπέροχο δώρο της να παρηγορεί έναν άνθρωπο μέσα από μικρά δώρα. Αλλά όταν χρειαζόταν, μίλησε με κάποια λογική.
Πολλοί άνθρωποι ήρθαν στη μητέρα τους για μια ευλογία για να σπουδάσουν, πριν πάνε στο στρατό ή πριν από σημαντικά γεγονότα στην προσωπική τους ζωή. Όποιος έχει πρόβλημα να βρει δουλειά, να πάει στο κολέγιο ή να έχει πρόβλημα με τη στέγαση, απαντούσε αμέσως πώς και τι πρέπει να γίνει και αν θα υπάρξει επιτυχία.
Μαζί με τη στοργή και την καλοσύνη, η πνευματική δύναμη ήταν πάντα αισθητή μέσα της. Δεν υπήρχε χαλάρωση, ήταν πάντα μαζεμένη, σαν πολεμίστρια στο πεδίο της μάχης.
Χωρίς να δείχνει τίποτα εξωτερικά, η μητέρα Νατάλια ήταν ένα βιβλίο προσευχής. Μια μέρα, ένας παπάς που διανυκτέρευε στο σπίτι της ξύπνησε το βράδυ και δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Και όλο αυτό το διάστημα μέχρι το πρωί, η μητέρα στάθηκε στα γόνατά της και προσευχόταν. Προσευχόταν για όλους γνωστούς και άγνωστους, για όλους όσους έρχονταν κοντά της και σχεδίαζαν να έρθουν. Το βράδυ πήγε να προσευχηθεί στο παρεκκλήσι της μακαρίας Ξένιας.
Ο Κύριος της έδωσε ένα καταπληκτικό δώρο διορατικότητας: γνώριζε τις σκέψεις των ανθρώπων.
Πριν πεθάνει, η μητέρα Ναταλία είπε σε όσους ήταν δίπλα της: «Τα αιτήματα όσων έρχονται στον τάφο μου θα εκπληρωθούν!».
Πριν από το θάνατο της μητέρας της, της εμφανίστηκε ο Άγιος Νικόλαος, που της ανακοίνωσε την επικείμενη αναχώρησή της. Η μητέρα Νατάλια αναχώρησε στον Κύριο σε ηλικία ογδόντα έξι ετών. Αυτό συνέβη την παραμονή των Θεοφανείων το 1976. Τάφηκε στο νεκροταφείο Vyritsky την ίδια τη γιορτή των Θεοφανείων.
Μέχρι σήμερα, όσοι τη σεβάστηκαν όσο ζούσε, καθώς και όσοι την έμαθαν από βιβλία και από αυτόπτες μάρτυρες, πηγαίνουν στον τάφο της Μητέρας μέχρι σήμερα.
Τον Οκτώβριο του 2012, τα άφθαρτα λείψανα της Μητέρας Ναταλίας, μετά από μια κηδεία, ενταφιάστηκαν από το νεκροταφείο του χωριού Vyritsky στο νεκροταφείο της εκκλησίας της εικόνας του Καζάν της Μητέρας του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου