Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου 2023
«Το κοριτσάκι μού διηγήθηκε ότι την επισκέπτεται ο Άγιος Νικόλαος»: ιερέας μιλάει για αυτά που είδε σε Παιδικό Κέντρο Παρηγορητικής Φροντίδας
«Το κοριτσάκι μού διηγήθηκε ότι την επισκέπτεται ο Άγιος
Νικόλαος»: ιερέας μιλάει για αυτά που είδε σε Παιδικό Κέντρο Παρηγορητικής
Φροντίδας
Διηγείται ο Πρωτοπρεσβύτερος Βιατσεσλάβ Κονοβάλοβ:
Μια μέρα στο δρόμο είδα μια κοινωνική διαφήμιση. Η
διαφήμιση μιλούσε για το Παιδικό Κέντρο Παρηγορητικής Φροντίδας (Hospice) της
Αγίας Ελισάβετ. Μέσα μου εκείνη τη στιγμή ένιωσα έντονη την επιθυμία να τους
τηλεφωνήσω. Σκέφτηκα ότι ίσως ήρθε η στιγμή που ο Κύριος μου υπέδειξε ακόμα μια
ευκαιρία να διακονήσω τους ανθρώπους. Σκεφτόμουν για πολύ καιρό σε ποιο άλλο
ιερό έργο θα μπορούσα να συμμετάσχω, αναλογιζόμενος συνέχεια τα λόγια του
Αποστόλου Παύλου: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθὠς κἀγώ Χριστοῦ» (Α΄Κορ. 11, 1). Και
τι έκανε ο Χριστός; Θεράπευε. Και ως χριστιανοί, πρέπει να πηγαίνουμε εκεί που
θα πήγαινε ο ίδιος ο Χριστός και με αυτόν τον τρόπο να Τον υπηρετούμε.
Δυστυχώς, αυτές οι καλές επιθυμίες συχνά παραμένουν αφηρημένες. Ή
ενσαρκώνονται, αλλά με κάποια απόχρωση εγωισμού, όταν, για παράδειγμα,
προσερχόμαστε στην κοινωνική διακονία για να λύσουμε πρώτα απ’ όλα τα
ψυχολογικά μας προβλήματα. Δεν θέλουμε, βέβαια, να γίνουμε σαν εκείνον τον
Λευίτη, τον υπηρέτη δηλαδή του Ναού στην παραβολή του Καλού Σαμαρείτη! Συχνά
όμως προσπερνάμε και εκείνους που ίσως χρειάζονται περισσότερο ενθάρρυνση και
πνευματική στήριξη. Αν ο Κύριος μάς έχει στείλει ένα άνθρωπο στο δρόμο μας,
αυτό σημαίνει ότι πρέπει να συμμετάσχουμε με κάποιον τρόπο στη ζωή του.
Με αυτές τις σκέψεις τηλεφώνησα στο Κέντρο Παρηγορητικής
Φροντίδας. Πολύ σύντομα άρχισα να διακονώ εκεί. Ο Ναός στον οποίο υπηρετώ
βρίσκεται κοντά στο εν λόγω Κέντρο και έτσι με τους ενορίτες μας αρχίσαμε να το
επισκεπτόμαστε και να επικοινωνούμε με τους εκεί ενοίκους.
Κάποτε η ενορία μας είχε διοργανώσει κατασκήνωση. Την
τελευταία μέρα της κατασκήνωσης προσκαλέσαμε δύο παιδιά από το Κέντρο
Παρηγορητικής Φροντίδας, τον Στας και τον Ντίμα. Είχαμε ανάψει φωτιά, παίζαμε
κιθάρα και τραγουδούσαμε. Συγκεντρώθηκαν πολλοί νέοι άνθρωποι. Για τον Στας και
τον Ντίμα αυτό που είδαν ήταν πραγματική γιορτή. Για πρώτη φορά στη ζωή τους
βρέθηκαν σε μια χαλαρή ατμόσφαιρα της κατασκήνωσης και επικοινωνούσαν με τους
συνομηλίκους τους. Τα παιδιά μας τους υποδέχτηκαν ως παλαιούς φίλους. Δυστυχώς,
ορισμένοι γονείς είναι αντίθετοι με την επικοινωνία των παιδιών τους με ασθενείς
που νοσηλεύονται σε Κέντρα Παρηγορητικής Φροντίδας και αυτό συμβαίνει λόγω της
προκατάληψης ότι τα Κέντρα αυτά συνδέονται απαραίτητα με τον θάνατο. Ισχύει
όμως ακριβώς το αντίθετο! Δε θα βρείτε πουθενά αλλού τέτοιο πνεύμα ζωής! Είναι
ο χώρος όπου μπορείτε να πλησιάσετε πολύ κοντά στον Θεό. Και να δείτε απίστευτα
πράγματα.
Κάποτε σε αυτό το Κέντρο είχαμε ένα κοριτσάκι περίπου
πέντε ετών. Ήταν ετοιμοθάνατη. Σε κάθε θάλαμο στον τοίχο υπάρχει μια εικόνα.
Μια μέρα το κορίτσι ζήτησε να αντικατασταθεί η εικόνα που ήταν κοντά της με την
εικόνα του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού. Βεβαίως, μια τέτοια εικόνα βρέθηκε
και τοποθετήθηκε αμέσως. Τότε το κορίτσι διηγήθηκε ότι την επισκέπτεται ο ίδιος
ο Άγιος Νικόλαος και ότι επικοινωνούν. Πριν πεθάνει, όταν δεν είχε πια
συνείδηση, η μητέρα της μου ζήτησε να την επισκεφτώ για να μεταλάβει των
Αχράντων Μυστηρίων. Όταν έφτασα, το κοριτσάκι συνήλθε, κάθισε και πήρε τη Θεία
Κοινωνία!.. Έφαγε κιόλας μετά από αυτό και μίλησε με τους γονείς της. Και τη
νύχτα πέθανε... Δηλαδή, έφυγε για την αιώνια ζωή....
Πριν από λίγο καιρό, στο Κέντρο μεταφέρθηκε ένα κοριτσάκι
σε βαριά κατάσταση. Η θεραπεία για τον καρκίνο ήταν πολύ επιθετική και η ήδη
εύθραυστη υγεία της κατέρρεε. Βρισκόταν σε κώμα χωρίς σημεία ζωής, αλλά ως εκ
θαύματος συνήλθε! Τώρα αναρρώνει, μπορεί ήδη να περπατάει και να παίζει. Μια
φορά με ρώτησε στον διάδρομο: Ποιος είσαι; Της είπα: ο παππούλης. Έτσι γνωριστήκαμε.
Το κορίτσι είναι από μουσουλμανική οικογένεια, ήρθε με τη μητέρα της. Οπότε,
φυσικά, από την πλευρά μου δεν υπήρχε καμία νουθεσία, παρά μόνο απλή ανθρώπινη
επικοινωνία. Πρόσφατα είχαμε τη φιλανθρωπική γιορτή «το Λευκό Λουλούδι», την
οποία κάνουμε στην εκκλησία μας. Η μητέρα με την άρρωστη κόρη της αποφάσισαν να
συμμετάσχουν και αυτές, θέλησαν να επισκεφτούν το Ναό και τη γιορτή. Γνωρίζω
ότι οι μουσουλμάνοι είναι πιο αυστηροί σε αυτά και δεν επιτρέπεται να
επισκέπτονται ιερά μέρη άλλων θρησκειών. Οπότε, για να αποφασίσουν να
επισκεφτούν το Ναό, νομίζω ότι αυτό σημαίνει κάτι......
Το πιο δύσκολο πράγμα σε αυτή τη διακονία είναι η επικοινωνία
με τους γονείς. Μερικές φορές απορρίπτουν την επικοινωνία με τον ιερέα, επειδή
τον θεωρούν εκπρόσωπο του Θεού, στον οποίον προβάλλουν αξιώσεις. Αυτό που με
ρωτάνε πιο συχνά είναι: Αν υπάρχει Θεός, γιατί βρίσκομαι εδώ; Είναι σχεδόν
αδύνατο να απαντήσεις έτσι ώστε τα λόγια κατά κάποιον τρόπο να γίνουν αποδεκτά
από τον ερωτώντα. Ειδικά όταν ερωτάται ένας άνθρωπος που δεν έχει περάσει ποτέ
τέτοια δεινά. Νομίζω, όμως, ότι εδώ έχουμε ένα άλλο θαύμα, το ότι σχεδόν όλοι
οι γονείς τελικά συνειδητοποίησαν κάπως την κατάστασή τους και έτσι την
αποδέχτηκαν.
Μια ολόκληρη ζωή δεν αρκεί για να καταλάβουμε το
Ευαγγέλιο. Μπορούμε να το ξέρουμε απ’ έξω, αλλά κάθε φορά που το ξαναδιαβάζουμε
το καταλαβαίνουμε όλο και βαθύτερα, αν είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό. Μετά την
εμπειρία της διακονίας μου στο Κέντρο, σχεδόν κάθε σκέψη του Ευαγγελίου γίνεται
αντιληπτή διαφορετικά, πιο βαθιά. Και τι μπορεί να είναι πιο σημαντικό για έναν
χριστιανό; Αφού «ἐκ γὰρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τὸ στόμα λαλεῖ» (Μτ.
12:34). Εύχομαι οι χριστιανοί να επιθυμούν με όλη την καρδιά τους να ακολουθούν
τα βήματα του Χριστού. Μόνο όταν διακονούμε τους άλλους μπορούμε να ομοιάσουμε
έστω και λίγο στον Κύριο.
Πρωτοπρεσβύτερος Βιατσεσλάβ Κονοβάλοβ
Σημειώσεις κρατούσε η Σαμπίνα Κουχαρτσούκ
Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία
Νταβίντοβα
foma.ru
12/5/2023
«Χωρίς Θεό τίποτα δεν επιτρέπεται»: Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος στο «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…»
Το πρόβλημα της νέας μορφής ελευθερίας είναι ότι κανείς
δεν ξέρει ποια είναι τα όρια της. Όμως, ταυτόχρονα είναι ελεγχόμενη και
καθοδηγούμενη, όχι όμως πια από τον Θεό. Αυτή η ελευθερία πρέπει να ελευθερωθεί
από το γεγονός ότι είναι απλά ελευθερία και τίποτα άλλο.
Στο «Ενοριακό Αρχονταρίκι» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας
Πειραιώς και στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…», την Δευτέρα 4
Δεκεμβρίου, ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Σπυρίδων Τσιμούρης, Θεολόγος, φιλοξένησε τον
Πρωτοπρεσβύτερο π. Νικόλαο Λουδοβίκο, Συγγραφέα, Καθηγητή του Πανεπιστημίου
Ιωαννίνων, σε μια συζήτηση με θέμα «Χωρίς Θεό τίποτα δεν επιτρέπεται».
Η επιλογή του θέματος της συνάντησης, είναι αποτέλεσμα
μιας αντεστραμμένης προσέγγισης της γνωστής φράσης του Ντοστογιέφσκι «χωρίς Θεό
όλα επιτρέπονται», γιατί όπως είπε ο π. Νικόλαος, η ανθρώπινη ελευθερία έχει
διατρέξει πια έναν ολόκληρο δρόμο από την εποχή που γράφηκε.
Η εμφάνιση του μηδενισμού, αμφισβήτησε τις αξίες που
προϋπήρχαν, οικοδομώντας εκ του μηδενός νέες. Αυτό έφερε στο φως μία νέας
μορφής ελευθερία και μία, κατά βούληση, επέκταση της πλέον. Γιατί όταν φτιάχνει
κάποιος τις δικές του αξίες, ουσιαστικά γίνεται ο ιδρυτής του μέλλοντος του,
ξεκινώντας την ανθρώπινη ύπαρξη από το μηδέν.
Ο Ντοστογιέφσκι έχοντας υπόψη του όλη αυτήν την κατάσταση
διατυπώνει την προφητική φράση του, επισημαίνοντας ουσιαστικά ότι ο νέος κόσμος
που φτιάχνεται, δεν θα είναι πλέον ο κόσμος του Θεού.
«Το πρόβλημα της νέας μορφής ελευθερίας είναι ότι κανείς
δεν ξέρει ποια είναι τα όρια της. Όμως, ταυτόχρονα είναι ελεγχόμενη και
καθοδηγούμενη, όχι όμως πια από τον Θεό. Αυτές ήταν οι συνθήκες στις οποίες ο
Ντοστογιέφσκι εξεστόμισε αυτήν την βαρυσήμαντη φράση. Αυτή η ελευθερία πρέπει
να ελευθερωθεί από το γεγονός ότι είναι απλά ελευθερία και τίποτα άλλο.»
Η ελευθερία που συναντούμε στην δημιουργία υπακούει σε
κάποιους νόμους, ενώ σε αυτήν την νέα μορφή ελευθερίας, το ερώτημα είναι
πάντοτε πως θα ελευθερωθεί από τον εαυτό της. Εάν είναι απλά και μόνο
ελευθερία, κινδυνεύει να σταματήσει την αναφορικότητα στο νόημα, τόνισε χαρακτηριστικά
ο π. Νικόλαος.
Και η έλλειψη νοήματος δεν αντέχεται και δεν μπορεί ο
άνθρωπος να παραδοθεί σε αυτό το είδος ελευθερίας, διότι στην πραγματικότητα με
αυτόν τρόπο σταματάει τις φωνές των πραγμάτων και δεν ακούει τίποτα. Μέσα στην
ελευθερία του ο άνθρωπος μπορεί να επιχειρήσει και την απελευθέρωση του από το
νόημα, αλλά δεν είναι φτιαγμένος για κάτι τέτοιο.
«Αν δεν υπάρχει κανένας που να δίνει νόημα στα πράγματα,
τότε το μόνο πράγμα που έχει σημασία είναι η δική μου διαχείριση που κάνω σε
αυτά. Και το μόνο πράγμα το οποίο τελικά πραγματοποιείται, είναι η δική μου
συνεχής αυτοαναφορικότητα, ένας συνεχής μηδενισμός των πάντων δηλαδή, χωρίς να
υπάρχει καμία προοπτική κοινωνίας με κανέναν.»
Αν είναι κανείς αφελής, συνέχισε ο π. Νικόλαος, νομίζει
ότι χωρίς επαφή με τα πράγματα, μπορεί να τους δώσει νόημα. Στην πραγματικότητα
τα πράγματα και τα όντα ανθίστανται, γιατί πίσω από όλα αυτά υπάρχουν άκτιστες
βουλητικές δυνάμεις του Θεού, οι λόγοι των όντων, δηλαδή ο Θεός μιλάει με όλα
αυτά.
Καταργεί λοιπόν την ομιλία του Θεού και μιλάει μόνο
αυτός. Αλλά αυτή η ομιλία δεν έχει σοφία πια μέσα της, γι’ αυτό και μ’ έναν
τρόπο, χωρίς Θεό τίποτα δεν επιτρέπεται. Κι ενώ είναι μια κατάσταση που θα
έπρεπε να αποφεύγεται με πολύ τρόμο, σήμερα θεωρείται η φυσική κατάσταση του
ανθρώπου.
Ο νέος ολοκληρωτισμός δημιουργεί προσχήματα για να μην
τίθεται καν το ερώτημα, τι είναι τα όντα. Το ερώτημα είναι πλέον, πως θα
αρέσουν στον καθένα να τα φτιάξει και να τα χρησιμοποιήσει. Αυτό το πράγμα
θεωρείται ιδεώδες σήμερα.
«Το ζήτημα είναι πάντοτε, ότι έρχομαι στον κόσμο ως
κάποιος που είναι φορέας του κόσμου ή κάποιος που είναι αναδιατάκτης και
αναδημιουργός. Στην ουσία είναι πολύ παλιός ο πειρασμός και η πτώση σε αυτό
οφείλεται. Το να φτάσουμε να αναζητούμε να κάνουμε πράξεις νοήματος, είναι μια
επανάσταση σήμερα.»
Το θέλημα του Θεού ταυτίζεται με το δικό μας βαθύ θέλημα,
αλλά χρειάζεται μια ασκητική για να το συνειδητοποιήσουμε. Και ο Θεός
περιμένει, και το πιο συγκλονιστικό γεγονός είναι το πόσο απίστευτα
συγκαταβατικός και αδιανόητα ευγενής είναι. Το μεγάλο μυστήριο του Θεού είναι η
ταπείνωση, επεσήμανε ο π. Νικόλαος.
Και συνέχισε λέγοντας πως η αιώνια ελευθερία είναι γεμάτη
από νόημα, όπου όλα μιλάνε και όλα είναι ζωντανά και όλη η δημιουργία είναι
εικόνα της ελευθερίας του Θεού.
Η ζωή εν Χριστώ είναι ελευθερία, τόνισε, ο Χριστός κάνει
ότι κάνει και δεν επιβάλλει καμία αξίωση πάνω στην ελευθερία μας. Δεν
αναλαμβάνει ο Θεός να επιβάλλει την αλήθεια και δείχνει έναν δρόμο που
συμπορευόμαστε υπαρξιακά με τους τρόπους που ξέρουμε, όπως με την άσκηση. Και
πρέπει ο λόγος, οι πράξεις και η επιθυμία μας, να φιλοξενεί όλα τα όντα στο
θέλημα μας.
Όταν μπει ο άνθρωπος σε αυτόν τον δρόμο, πάλι ανακαλύπτει
τα όντα από την αρχή, πάλι βλέπει τα πάντα πιο καινούργια. Άλλωστε και η αιώνια
ζωή είναι μία συνεχής ανακάλυψη νέων πραγμάτων, μία τεράστια καινούργια
περιήγηση σε καινούργια σύμπαντα, χωρίς τον φόβο του θανάτου. Οτιδήποτε κάνει ή
μας λέει ο Θεός, όλα τα όντα που μας προτείνει, δεν τα προτείνει απλώς για να
τα ατενίζουμε, αλλά για να γίνουν μέρος του εαυτού μας κι εμείς μέρος δικό
τους.
Κλείνοντας η συνάντηση, κινήθηκε στο πνεύμα της εορτής
των Χριστουγέννων και σε αυτό το πλαίσιο ο π. Νικόλαος παρατήρησε πως η
ενσάρκωση γίνεται για να μπει η θεία ζωή και η θεία πραγματικότητα μέσα στην
ανθρώπινη φύση. Που σημαίνει ότι, το νόημα των πραγμάτων και του κόσμου να
γίνει διαθέσιμο άμεσα και σε βάθος, με τα μυστήρια, την προσευχή, την εν Χριστώ
ζωή.
«Αυτός είναι ένας οντολογικός χριστιανισμός, όπου
μεταβάλλεται ο άνθρωπος οντολογικά και γίνεται σταδιακά μία παρουσία του Θεού
μέσα στον κόσμο.
Αυτός είναι ο σκοπός της ενσάρκωσης, δηλαδή πραγματικά ο
άνθρωπος να περιφέρεται ως Θεός και με τον τρόπο αυτό να είναι ο βασιλιάς της
δημιουργίας ανά πάσα στιγμή.»
Τρίτη 5 Δεκεμβρίου 2023
Ο ΠΡΟΣΤΆΤΗΣ ΤΏΝ ΦΤΩΧΏΝ ΆΓΙΟΣ ΝΙΚΌΛΑΟΣ!!!
«Ο Άγιος Νικόλαος ήταν ο βοηθός των φτωχών, ο παρηγορητής των αναξιοπαθούντων, ο προστάτης και συμπαραστάτης των αδίκων, ο σωτήρας των κινδύνων, πατέρας και παράδειγμα για όλους.
Η αγάπη του για τους ανθρώπους ήταν τόσο μεγάλη που ξεπέρασε τα όρια της επίγειας ζωής του. Από εκεί στον ουρανό με το πέρασμα που χαίρεται ενώπιον του Θεού, ο Άγιος Νικόλαος βοηθά αυτούς που του ήταν τόσο αγαπητοί στη ζωή, εκείνους τους φτωχούς, τους άρρωστους, τους πάσχοντες, τους ταπεινωμένους και τους καταπιεσμένους, στους οποίους έβλεπε πάντα αδέρφια του Χριστού».
Ο πατέρας Ion Carciuleanu
Στα γυρίσματα του «The Island» έπρεπε να ξαπλώσω σε ένα φέρετρο.
Στα γυρίσματα του «The Island» έπρεπε να ξαπλώσω σε ένα φέρετρο.Πήδηξα έξω από αυτό τρεις φορές και δεν άντεξα.
Ένα αυστηρό πράγμα - ένα φέρετρο: ξαπλώνεις εκεί, οι τοίχοι είναι στενοί - και δεν υπάρχει τίποτα άλλο.
Ακόμα και τα Ευαγγέλια να διαβάζεις.
Οι κλέφτες έχουν δίκιο όταν λένε: δεν υπάρχουν τσέπες σε ένα φέρετρο.
Θα πάρουμε στην αιωνιότητα αυτό που δεν μπορούμε να αγγίξουμε- αυτό που υποχωρήσαμε, συγχωρήσαμε και χαρίσαμε.
Petr Mamonov
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
