Δευτέρα 29 Μαΐου 2023
29 Μαϊου 1453.
Κάποτε πλησίασε τον νομπελίστα ποιητή μας Γιώργο Σεφέρη, ένας ξένος διαπρεπής συνομιλητής, «πειράζων αυτόν και λέγων»: «Μα πιστεύετε σοβαρά ότι είστε πραγματικά απόγονοι του Λεωνίδα και του Θεμιστοκλή;».
Απαντά ο Σεφέρης: «Όχι, είμαστε απόγονοι μονάχα της μάνας μας, που μας μίλησε Ελληνικά, που προσευχήθηκε ελληνικά, που μας νανούρισε με παραμύθια για τον Οδυσσέα, τον Ηρακλή, τον Λεωνίδα και τον Παπαφλέσσα, και ένιωσε την ψυχή της να βουρκώνει την Μεγάλη Παρασκευή, μπροστά στο ξόδι του νεκρού Θεανθρώπου».
(Το απόσπασμα περιέχεται στο βιβλίο της Μερόπης Σπυροπούλου, «Οικογένεια ώρα μηδέν»)
Κυριακή 28 Μαΐου 2023
ΎΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΜΠΟΣΧΟΊΝΙ 3.ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΊΤΗΣ ΡΑΦΑΉΛ ΚΑΡΕΛΙΝ
Τὸ κομποσχοίνι εἶναι ἡ φλογίνη μάστιγα στὰ χέρια τοῦ εὐχέτη,
μὲ τὴν ὁποία διώχνεται ὁ δαίμονας· εἶναι τὰ δεσμὰ τὰ ὁποῖα δὲν
μπορεῖ νὰ τὰ διαρρήξει ὁ διάβολος. Τὸ κομποσχοίνι μοιάζει καὶ μὲ
τὰ δίχτυα τοῦ μονομάχου, τὰ ὁποῖα προσπαθεῖ νὰ τὰ ρίξει πάνω
στὸν ἄλλο ποὺ ἔχει τρίαινα, μὲ σκοπὸ νὰ τὸν μπλέξει καὶ νὰ τὸν
βάλει κάτω· ἔτσι καὶ τὸ κομποσχοίνι κάνει ἀδύναμο τὸν δαίμονα
καὶ τὸν ρίχνει στὰ πόδια τοῦ ἀνθρώπου.
Τὸ κομποσχοίνι εἶναι ἡ λαβὴ τῆς μάχαιρας στὰ χέρια τοῦ
στρατιώτη ποὺ εἶναι πάντα ἕτοιμος γιὰ πόλεμο· εἶναι ἡ περικεφαλαία
χριστιανὸ ἀπὸ τὶς κρούσεις τοῦ ἐχθροῦ. Τὸ κομποσχοίνι εἶναι ἡ
γιὰ τὸν νοῦ καὶ ἡ ἀσπίδα γιὰ τὴν καρδία, ποὺ καλύπτουν τὸν
ποὺ πατάσσουν τὸν σατανά. Τὸ κομποσχοίνι μοιάζει στὰ χερουβίμ
χορδὴ τοῦ τόξου, τὸ δὲ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὰ πυρακτωμένα βέλη
μὲ τὴν φλογίνη ρομφαία ποὺ φυλάσσουν τὶς πύλες τῆς καρδίας ἀπὸ
τὰ πονηρὰ πνεύματα.
Τὸ κομποσχοίνι εἶναι τὰ τιμαλφῆ τοῦ πνεύματος μὲ ἀπαστράπτουσες
πέτρες· κάθε κόμπος γίνεται αὐτόφωτη πολύτιμη πέτρα στὸν
πνευματικὸ κουμπαρὰ ποὺ θὰ ἀνοίξει στὴν αἰωνιότητα. Τὸ κομποσχοίνι
εἶναι τὰ δάκρυα τῆς προσευχῆς, μὲ τὰ ὁποῖα κάνει τὸν λογιαριασμὸ ὁ
φύλακας Ἄγγελος· εἶναι τὸ χρυσάφι μὲ τὸ ὁποῖο ἡ ψυχὴ θὰ πληρώσει
τὰ διόδια τῶν τελωνίων· εἶναι τὸ μύρο ποὺ θεραπεύει ὁποιαδήποτε
πληγὴ τῆς ψυχῆς. Τὸ κομποσχοίνι εἶναι τὸ τραγούδι στὸ ἐπίγειο
ταξίδι, τὸ ὁποῖο ἀνανεώνει τις δυνάμεις τοῦ ὁδοιπόρου· εἶναι ἡ
ἐπανάκτηση τῆς ἀθωότητος τοῦ παιδιοῦ καὶ τῆς φρονήσεως τοῦ
Γέροντος. Τὸ παιδὶ ποὺ προσεύχεται μὲ κομποσχοίνι, γίνεται σοφὸς
σὰν τὸν Γέροντα, καὶ ὁ Γέροντας, ἁπλὸς καὶ ἄκακος σὰν τὸ παιδί.
ΎΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΜΠΟΣΧΟΊΝΙ 2.ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΊΤΗΣ ΡΑΦΑΉΛ ΚΑΡΕΛΙΝ
Τὸ κομποσχοίνι εἶναι οἱ χορδὲς τοῦ ψαλτῆρος ποὺ ἀκουγόταν στὸν
ναὸ τῆς Ἱερουσαλήμ· εἶναι ἡ ἠχὼ τῶν ἀγγελικῶν ὑμνωδιῶν, μὲ τὶς
ὁποῖες ἡ εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ συγχωνεύεται σ' ἕναν ὕμνο. Τὸ κομποσχοίνι
εἶναι τὸ ἄσμα ποὺ δὲν καταπαύει· ὁ ἄφωνος κωδωνίσκος ποὺ καλεῖ
τὸν νοῦ νὰ ἐπιστρέψει ἀπὸ τὰ ἐξωτερικὰ πρὸς τὴν καρδία, ὅπως ἡ
καμπάνα τῆς ἐκκλησίας καλεῖ τοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὴν προσευχὴ
στὸν ναό. Τὸ κομποσχοίνι ἀφυπνίζει τὸν νοῦ ἀπὸ τὴν κολλώδη νύστα
τῶν ἐφημέρων ἔργων.
Τὸ κομποσχοίνι εἶναι ἡ ράβδος γιὰ τὴν μακρινὴ ὁδοιπορία· εἶναι
τὰ φῶτα τοῦ πατρικοῦ οἴκου τὰ ὁποῖα βλέπει ἡ ψυχὴ ἀπὸ μακριά.
Τὸ κομποσχοίνι εἶναι ὁ ὁδηγὸς στὸν δρόμο ἀπὸ τὴν γῆ πρὸς τὸν
οὐρανό· τὸ κλειδὶ ποὺ ἀνοίγει τὴν πύλη τῆς καρδίας γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ
Ἰησοῦ Χριστοῦ· ἡ ἁλυσίδα ποὺ συνδέει τὴν ψυχὴ μὲ τὸν πνευματικὸ
κόσμο· ἡ κλίμακα ποὺ ὁδηγεῖ στὴν Οὐράνια Ἱερουσαλήμ, καὶ ὅπου
κάθε κόμπος ἀποτελεῖ ἕνα σκαλοπάτι πρὸς τὰ πάνω. Τὸ κομποσχοίνι
εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ ἀσώτου υἱοῦ πρὸς τὸν ᾿Επουράνιο Πατέρα του.
Τὸ κομποσχοίνι εἶναι τὰ δίχτυα τοῦ θηρευτῆ, στὰ ὁποῖα πιάνεται,
σὰν τὸ ἄγριο θηρίο, ὁ διάβολος, ποὺ θέλει νὰ καταστρέψει τὴν
προσευχή· εἶναι ὁ πύρινος φραγμὸς ποὺ δὲν μποροῦν νὰ τὸν ὑπερβοῦν
οἱ καταδιῶκτες τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ κομποσχοίνι εἶναι τὸ θηρευτικὸ
δίχτυ μὲ τὸ ὁποῖο ὁ νοῦς ἁρπάζει τοὺς λογισμούς, ὅπως ἕνας κυνηγὸς
τῶν πτηνῶν τὰ πουλιὰ ποὺ κελαηδοῦν· εἶναι τὰ δίχτυα τοῦ ψαρᾶ, τὰ
ὁποῖα ἀνελκύουν ἀπὸ τὰ ἔγκατα τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς, σὰν ἀπὸ
τὰ βάθη τῆς θαλάσσης, τὶς ξεχασμένες ἁμαρτίες.
Η φλόγα από το λυχνάρι της ζωής
- Η φλόγα από το λυχνάρι της ζωής
«Ήταν κάποτε ένας πολύ ικανός και αφοσιωμένος γιατρός. Χάρη σε αυτόν, χιλιάδες άνθρωποι που ήταν στα πρόθυρα του θανάτου θεραπεύτηκαν.
Μια μέρα εμφανίστηκε μπροστά του ο Θάνατος και του είπε:
– Κοίτα τι συμβαίνει, είσαι πραγματικά πολύ καλός γιατρός, αλλά σώζοντας τόσους πολλούς ανθρώπους από το θάνατο, διαταράσσεις την ισορροπία του κόσμου. Σου προτείνω κάτι. Από σήμερα που θα πας να θεραπεύσεις έναν άρρωστο θα δεις ένα λυχνάρι δίπλα στο κεφάλι του.
Από τη φλόγα της λάμπας θα ξέρεις αν το άτομο πρόκειται να πεθάνει ή αν του απομένουν μέρες σε αυτή τη γη. Εάν η φωτιά είναι αδύναμη και φαίνεται να σβήνει, αυτό θα είναι σημάδι ότι πρέπει να αφήσεις τον άνθρωπο σε μένα. Εάν η φωτιά καίει δυνατά, σημαίνει ότι μπορείς να τον θεραπεύσεις. Ως εγγύηση της συμφωνίας μας, θα σου αφήσω τη δική σου λάμπα. Κράτα τη κοντά σου για να δεις πόσο θα κρατήσει η δική σου ζωή.
Τούτου λεχθέντος, ο θάνατος έχει φύγει.
Μια μέρα, λίγο μετά από εκείνο το περιστατικό, κάλεσαν τον γιατρό για να σώσει ένα βαριά άρρωστο νεογέννητο. Όταν μπήκε μέσα, είδε μια λάμπα κοντά στο κεφάλι του παιδιού, μέσα στην οποία τρεμοπαίζει μια αδύναμη, ελάχιστα ορατή φωτιά. Ο γιατρός σκέφτηκε τη συμφωνία, αλλά λυπήθηκε τόσο πολύ για τη μητέρα και τη ζωή του παιδιού που πήρε λίγο λάδι από τη δική του λάμπα και το έβαλε στη λάμπα του παιδιού, αυξάνοντας έτσι τη φλόγα. Έσωσε το παιδί, το θήλασε η μητέρα και έφυγε.
Την επόμενη μέρα πήγε σε μια καλύβα όπου έμενε μια φτωχή αλλά μεγάλη οικογένεια. Η μητέρα βρισκόταν στο νεκροκρέβατό της και τα επτά της παιδιά κάθονταν λυπημένα γύρω της. Η φλόγα στη λάμπα της γυναίκας ήταν τόσο αδύναμη που μπορεί να σβήσει ανά πάσα στιγμή. Επίσης, όπως και με το παιδί, έριξε λάδι από τη λάμπα του στη λάμπα της.
Μέρα με τη μέρα ο γιατρός έκανε το ίδιο, ούτε μια φορά δεν έσπασε τη συμφωνία και κάθε φορά έπαιρνε λίγο παραπάνω λάδι από τη λάμπα του για να σώσει άλλους. Πέρασε ένας χρόνος και ο γιατρός αρρώστησε βαριά, και όταν κοίταξε τη φλόγα της ζωής του, είδε ότι μόλις αναβοσβήνει.
Ξαφνικά ο Θάνατος εμφανίστηκε δίπλα του και είπε:
- Με απάτησες, αθετούσες τη συμφωνία μας κάθε φορά, αλλά ήρθε η σειρά σου. Σήμερα ήρθα για σένα.
Ο γιατρός ξύπνησε στον άλλο κόσμο, σε μια τεράστια αίθουσα, όπου ήταν τοποθετημένες πολλές λάμπες, σχεδόν σβησμένες σαν τις δικές του.
«Έχεις άλλη μια ευκαιρία», είπε ο Θάνατος. Επειδή έχεις δώσει τη ζωή σου για χάρη των άλλων, θεωρείται ότι έχεις δικαίωμα να ρίχνεις λάδι από κάθε λάμπα που βλέπεις εδώ και να συνεχίζεις τη ζωή σου για πολλά χρόνια ακόμα.
- Όχι, δεν θέλω να εκμεταλλευτώ τους άλλους, κουνάει το κεφάλι του ο γιατρός.
-Σε αυτή την περίπτωση, δεν έχω άλλη δύναμη πάνω σου, έχεις αποδείξει ότι είσαι ξεχωριστός. Είσαι ελεύθερος να ζήσεις γιατί όταν ένας άνθρωπος αφιερώνει τη ζωή του στους άλλους, είναι αθάνατος».
ΎΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΜΠΟΣΧΟΊΝΙ 1 . ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΊΤΗΣ ΡΑΦΑΉΛ ΚΑΡΕΛΙΝ
Οἱ χριστιανοὶ φοροῦν στὸν καρπὸ τῶν χεριῶν τους τὴν χρυσὴ κλωστὴ
πούλησε ὅλα τὰ ὑπάρχοντά του καὶ ἀπέκτησε πλοῦτο μεγαλύτερο
μὲ τὸν ἀνεκτίμητο μαργαρίτη, χάρις στὸν ὁποῖο ὁ εὐαγγελικὸς ἔμπορος
ἀπὸ τοὺς βασιλικοὺς θησαυρούς'. Αὐτὸς ὁ χρυσὸς κύκλος εἶναι τὸ
κομποσχοίνι. Ὁ κύκλος συμβολικὰ σημαίνει τὴν αἰωνιότητα. Διαμέσου
τοῦ κομποσχοινίου ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸν
πνευματικὸ κόσμο, ὅπου ὁ χρόνος μεταλλάσσεται σὲ αἰωνιότητα. Ὁ
κύκλος εἶναι τὸ σύμβολο τῆς ἀπεραντοσύνης, τὸ κομποσχοίνι εἶναι
ἡ ἀρχὴ τῆς πνευματικῆς πορείας, ἡ ὁποία δὲν τελειώνει ποτέ.
Τὸ κομποσχοίνι εἶναι ἡ γραμμὴ τοῦ ὁρίζοντα ποὺ χωρίζει τὸν
οὐρανὸ καὶ τὴν γῆ τὸ πνευματικὸ ἀπὸ τὸ κοσμικό· εἶναι τὰ
διανύσματα τοῦ σύμπαντος ποὺ κατευθύνουν τὴν οἰκουμένη πρὸς
τὸ κέντρο τῆς δημιουργίας – στὸν Θεό, διαμέσου τοῦ ὀνόματος τοῦ
Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τὸ κομποσχοίνι εἶναι ἡ ἐλπίδα πρὸς τὸν Θεό, ἡ ὁποία
μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν ψευδῆ ἐλπίδα στὸν ἄνθρωπο. Τὸ κομποσχοίνι
εἶναι ἡ ἀνεξαρτησία ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, μὲ σκοπὸ τὴν ἐλευθερία γιὰ
τὸν Θεό. Τὸ κομποσχοίνι εἶναι ἡ βεβαιότητα τοῦ ἀνθρώπου στὸ ὅτι
ὁ Θεὸς εἶναι μαζί του, ἀκόμα καὶ ἂν τὸν πετάξει ἡ μοίρα, ὅπως ἡ
θύελλα τὴν νιφάδα, στὴν ἄκρη τοῦ κόσμου. Τὸ κομποσχοίνι εἶναι
ἡ χαρὰ γιὰ τὸ ὅτι τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ εἶναι κοντὰ στὴν ψυχή, πιὸ
κοντὰ ἀπὸ τὴν πνοὴ τῶν χειλέων, τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν καὶ τὸν
παλμὸ τῆς καρδίας.
Οἱ κόμποι εἶναι τὰ μάτια μὲ τὰ ὁποῖα ὁ ἄνθρωπος βλέπει τὸν
οὐρανό. Τὸ κομποσχοίνι εἶναι τὰ ἀγγελικὰ μάτια ποὺ βλέπουν στὸ
βάθος τῆς ἀνθρώπινης καρδίας· εἶναι τὸ δάκτυλο τοῦ φύλακα Ἀγγέλου
ποὺ κρούει τὴν καρδία μας, καὶ ἡ ἄφωνη φωνή του ποὺ διεγείρει
τὴν ψυχή μας, ἡ ὁποία ἔχει βυθιστεῖ στὶς εἰκόνες τοῦ παρερχομένου
κόσμου, σὰν σὲ βαριὰ ὄνειρα.
Σήμερα τιμήσαμε τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο. ΠΑΤΉΡ ΙΩΆΝΝΗΣ ΙΣΤΡΑΤΙ.
Σήμερα τιμήσαμε τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο. Δεν έχω ξαναδεί τόσο εκλεκτό, ωραίο, τρυφερό, ευαίσθητο και πολύτιμο άγιο. Μερικοί άγιοι είναι πιο σκληρή
Ο Άγιος Ιωάννης πάντα βοηθάει, είναι σαν ένα ελάφι που τρέχει πάντα από άρρωστο σε άρρωστο, σε κακομοίρη, σε φτωχό, σε γυναίκες που δεν μπορούν να κάνουν μωρά, σε ηλικιωμένους, σε όλους. Δεν έχει χρόνο να τραβήξει την ψυχή του στην οποία το Άγιο Πνεύμα εγκαταστάθηκε σαν θεϊκό περιστέρι.
Και όπως μας ήρθε. Χωρίς να αξίζει τίποτα. Και συνέτριψε μέσα μας την πέτρα της αναισθησίας και γέννησε πηγή προσευχής, θεραπειών, θαυμάτων, χαράς, αγιότητας. Σήμερα μου έγραψαν 5 άτομα που θεραπεύτηκαν ως εκ θαύματος από τον Άγιο Ιωάννη, αφού επισκέφτηκαν την Εκκλησία μας και προσκύνησαν το σκουφάκι του. Ανάμεσά τους, η μητέρα μιας κούκλας Μαρίας γεννημένη ένα κιλό για την οποία καλέσαμε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους σε προσευχή το 2020. Τώρα είναι τριών ετών και ζωγραφίζει την εικόνα του Αγίου Ιωάννη, που την έσωσε από τον θάνατο .
Τι θαύμα αγνού και καλού και ελεήμονος Αγίου. Άγιε Γιάννη, βοήθησέ μας να σωθούμε.
ΔΙΣΟΙΩΝΗ ΠΡΌΒΛΕΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΈΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΌΤΗΤΑΣ ΤΟΎ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΊΤΗ ΡΑΦΑΉΛ ΚΑΡΕΛΙΝ
Τώρα τὸ κομποσχοίνι ἔγινε ξεχασμένη ὁδός· μονοπάτι ποὺ γέμισε
χόρτα· ὅπλο ποὺ σκουριάζει λόγῳ ἀχρησίας· τὸ χρυσὸ ποτήρι ἀπὸ
τὸ ὁποῖο δὲν πίνουν· τὸ δοχεῖο μὲ τὸ ὁποῖο δὲν ἀντλοῦν νερό· ἡ
ἐστία χωρὶς φωτιὰ καὶ ἡ φωτιὰ ποὺ μετατράπηκε σὲ στάχτη. Τὸ
κομποσχοίνι εἶναι τὸ σύμβολο τῆς θεοκοινωνίας – ἐνῶ γιὰ τὸν κόσμο
ἔχει γίνει τὸ σύμβολο τῆς ἀρνήσεως. Ὁ κόσμος ξεσήκωνε διωγμοὺς
ἐναντίον τοῦ κομποσχοινίου σὰν κατὰ τοῦ ἐχθροῦ του, ἐπειδὴ τὸ
κομποσχοίνι εἶναι τὸ σύνορο, ὅπου τελειώνει τὸ βασίλειο τοῦ κόσμου
καὶ ἀρχίζει ἡ βασιλεία τοῦ πνεύματος, ἐνῶ τὸ κομποσχοίνι σιωπηλὰ
ἐλέγχει τὸν κόσμο γιὰ ψέμα, δείχνοντας πὼς αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποῖα
ὑπερηφανεύεται εἶναι κούφια καὶ κενά, αὐτὰ ποὺ τὰ κρύβει εἶναι
βδέλυγμα, καὶ αὐτὰ ποὺ τὰ δοξάζει εἶναι χαμερπῆ.
Τὸ κομποσχοίνι τὸ πέταξαν πρὶν πετάξουν τοὺς σταυροὺς ἀπὸ τοὺς
τρούλους τῶν ἐκκλησιῶν. Οἱ ἄθεοι βασιλεῖς ἅρπαζαν κομποσχοίνια
ἀπὸ τὰ χέρια τῶν ὑφισταμένων τους: ἤθελαν καὶ οἱ δοῦλοι καὶ οἱ
ἄρχοντες νὰ ὑπηρετοῦν μόνο αὐτούς, ὄχι νὰ μοιράζουν τὴν καρδία
στὰ χέρια, καὶ ἁλυσιδεμένος νὰ εἶναι, εἶναι ἤδη ἐλεύθερος: ἐκεῖνος
τους μεταξύ τοῦ κόσμου καὶ τοῦ Θεοῦ. Ἕνας δοῦλος μὲ κομποσχοίνι
ποὺ ἔχει τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ στὴν καρδία ὑποτάσσεται στὸν βασιλιά,
ἀλλὰ ὄχι στὴν ἁμαρτία του, ἐνῶ οἱ τύραννοι δὲν θέλουν νὰ μοιράζουν
τὴν ἐξουσία τους μὲ τὸν Θεό, νομίζοντας, ὅτι οἱ ὑφιστάμενοί τους
πρέπει νὰ ἀνήκουν μόνο σὲ αὐτοὺς ὡς ἰδιοκτησία.
Θὰ ἔρθει ὁ χρόνος, ὅταν οἱ ἀρχιερεῖς θὰ σκέφτονται πὼς τὸ
καὶ ἀργῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν θέλουν νὰ διακονοῦν τοὺς ἀνθρώπους,
κομποσχοίνι εἶναι ἄδικη σπατάλη τοῦ χρόνου, ἐνασχόληση τῶν ἀνέργων
καὶ γι᾿ αὐτὸ τὸ κομποσχοίνι εἶναι ἡ ἔκφραση τοῦ πνευματικοῦ
ἐγωισμοῦ, ποὺ δὲν νοιάζεται γιὰ τὶς ἀνάγκες καὶ τὶς συμφορὲς τοῦ
κόσμου. Τὸ κομποσχοίνι δὲν ταιριάζει μὲ τὰ συμπόσια, τὰ δεῖπνα
καὶ τὰ τραπέζια, ὅπως ἡ πένθιμη κορδέλα δὲν ταιριάζει μὲ τὴν
ἑορταστικὴ ἐνδυμασία. Οἱ μοντερνιστὲς θὰ ποῦν ὅτι τὸ κομποσχοίνι
εἶναι αὐτισμός, ἀπομεινάρι τοῦ Μεσαίωνα, συρρίκνωση τοῦ κύκλου
τῶν ἐνδιαφερόντων τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου. Οἱ ἡγούμενοι θὰ
παραπονιοῦνται πὼς τὸ κομποσχοίνι ἐμποδίζει στὴν ἀνοικοδόμηση
τοῦ ξενώνα καὶ τῆς σάουνας”, ὅτι τὸ κομποσχοίνι τραβάει τοὺς
ἀνθρώπους πίσω στὴν ζωὴ τῶν σπηλαίων, ὅτι ἀντίκειται στὴν
μοναστηριακὴ ὑπακοὴ καὶ τὰ διακονήματα. Οἱ μοναχοὶ θὰ ποῦν:
«Γιατί πρέπει νὰ ἐπαναλαμβάνουμε τὶς ἴδιες λέξεις; Καλύτερα νὰ τὶς
ποῦμε μία φορὰ ἀπὸ τὴν καρδία μας καὶ ὕστερα νὰ ἀσχοληθοῦμε
μὲ ὠφέλιμες ἐργασίες». Οἱ κοσμικοὶ ἄνθρωποι θὰ ἀναζητοῦν στὰ
μοναστήρια ὄχι τὴν διδασκαλία περὶ τῆς ἐσωτερικῆς ζωῆς καὶ τὴν
εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλὰ τὴν ὄμορφη ψαλμωδία, ποὺ θὰ τὴν ἀκούσουν
μὲ εὐχαρίστηση, καὶ τὴν ὡραία ἀρχιτεκτονική, γιὰ τὴν ὁποία θὰ
μπορέσουν νὰ συζητήσουν καὶ νὰ λογομαχήσουν. Τὰ μοναστήρια
θὰ μετατραποῦν σὲ πνευματικὲς ἐρημιές, καὶ αὐτοὶ ποὺ ζητοῦν τὴν
σωτηρία, θὰ βλέπουν στὶς μονὲς τὸ ἴδιο κοσμικὸ πνεῦμα. Τὸ ὄνομα
τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο λάμπει στὴν Ἐκκλησία καὶ καταυγάζει
τὸν κόσμο σὰν τὸν ἥλιο, θὰ μειωθεῖ στὶς καρδίες τῶν ἀνθρώπων
καὶ θὰ γίνει κάτι τὸ μακρινὸ καὶ τὸ ξένο γιὰ τὸν κόσμο. Τότε τὸ
πνευματικὸ σκοτάδι σιγὰ-σιγὰ θὰ περιτυλίξει τὴν γῆ, ἐνῶ τώρα εἶναι
· παραμονὲς τῆς Ἀποκαλυπτικῆς νύχτας.
ἀκόμα τὸ δειλινό
Ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ ἐμπόδιο στὸν δρόμο τοῦ ἀντιχρίστου καὶ ἡ
παράταση τῆς ἴδιας τῆς ὑπάρξεως τοῦ κόσμου ἕνεκεν τῆς μετάνοιας
καὶ τῆς σωτηρίας τῶν ἐκλεκτῶν. Ἡ προσευχὴ εἶναι ἡ ἁλυσίδα, μὲ
τὴν ὁποία εἶναι δεμένος ὁ σατανάς, μέχρις ὅτου νὰ σταματήσει
ἡ προσευχή. Καὶ ὅταν σταματήσει, ἡ ἁλυσίδα θὰ διαρραγεῖ καὶ
ὁ σατανὰς θὰ λάβει ἐλευθερία. Τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου πάλι θὰ
ἁρπάζει τὰ κομποσχοίνια ἀπὸ τὰ χέρια, ἀποκόπτοντας τρόπον τινὰ
τὰ δάκτυλα, καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὸ θὰ ρίξει τοὺς σταυροὺς ἀπὸ τοὺς
τρούλους τῶν ναῶν. Τῆς παγκόσμιας καταστροφῆς θὰ προηγηθεῖ
ἡ παγκόσμια ἀποστασία
ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Χριστό. Ὁ
ἄνθρωπος θὰ χάνει τὴν προσευχὴ καὶ μαζί της καὶ τὴν αὐτογνωσία.
Οἱ χριστιανοί, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, θὰ παύσουν νὰ
βιώνουν τὴν ἐσωτερικὴ τραγωδία τῆς ἁμαρτίας στὴν ψυχή τους,
θὰ συμφιλιωθοῦν μὲ τὴν ἁμαρτία, θὰ δικαιολογήσουν τὴν ἁμαρτία
ὡς φυσικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου, καὶ τότε ἡ ψυχή τους θὰ
καλυφθεῖ μὲ τὸ ἀδιαπέραστο σκοτάδι. Ἔχοντας χάσει τὴν ἀγάπη,
αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι θὰ μιλοῦν γιὰ τὴν ἀγάπη χωρὶς νὰ καταλαβαίνουν
κἂν τὴν σημασία τῆς λέξεως «ἀγάπη». Ὄντας ψυχροὶ καὶ ἐγωιστές,
σὰν τοὺς συμφεροντολόγους λογιστὲς οἱ ὁποῖοι δὲν νοιάζονται γιὰ
τοὺς ἀνθρώπους, θὰ δογματίζουν γιὰ τὰ καλὰ ἔργα καὶ τὴν φυσικὴ
συνείδηση, καὶ τέλος, θὰ σταματήσουν σὲ κάποια κουτσουρεμένη
ἠθική, ὡς τὴν ἐγγύηση τῆς σωτηρίας, ποὺ στὴν οὐσία δὲν θὰ ἔχει
νὰ κάνει μὲ τὸν Θεὸ καθόλου.
-
Ὁ ἐρχόμενος ἀντίχριστος ἤδη γράφει τὰ σχέδια περὶ τῶν μελλόντων
διωγμῶν. Αὐτοὶ θὰ ἀρχίσουν ὄχι κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ
κατὰ τῶν χριστιανῶν στὴν Ἐκκλησία. Ἡ ἀνθρωπότητα θὰ ξεχάσει
τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, θὰ τὸ χάσει σὰν τὸν μαργαρίτη, καὶ
θὰ μείνει φτωχή.
Θὰ ἔρθει ὁ χρόνος, ὅταν θὰ ἀλλάξει ἡ μορφὴ τοῦ οὐρανοῦ: θὰ
σαλευτοῦν τὰ ἀστέρια, θὰ θαμπώσει τὸ φῶς τοῦ ἡλίου, θὰ σβήσει
ἡ σελήνη, καὶ ἡ γῆ, σὰν νὰ ἔχει χάσει τὸν δρόμο της, θὰ πετάξει
στὸν σκοτεινὸ πυθμένα. Μόνο ἕνα ἀστέρι θὰ παραμείνει ἀσάλευτο: τὸ
ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ποὺ ἀνέτειλε στὴν καρδία τοῦ ἀνθρώπου.
Βιβλιογραφία.Αληθινη ζωή.Λόγοι περί προσευχής.
Μαρτυρίες τῆς κ. Μαύρας πού ἐπισκεπτόταν τήν γιαγιά Αναστασία
Μαρτυρίες τῆς κ. Μαύρας πού
ἐπισκεπτόταν τήν γιαγιά Αναστασία
* Τήν γιαγιά Αναστασία πάντα, ὅταν τήν ἐπι-
σκεπτόμουν, ἔλεγε τήν Ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ νά ἔχετε!!! Συχνά μιλοῦσε γιά τήν ἀγάπη πού πρέπει νά ἔχουμε οἱ ἄνθρωποι μεταξύ μας... Νά ἔχετε ἀγάπη..., τήν Ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἀγάπη εἶναι τά κλειδιά τοῦ παραδείσου... Ἡ Ἀγάπη εἶναι
σάν τό οὐράνιο τόξο... Ἡ Ἀγάπη σέ πάει στον
Χριστό… Ἀγάπη εἶναι ὁ Χριστός.
* Συμβούλευε, ποτέ νά μήν κρίνουμε κάποιον ἄνθρωπο γιατί δέν ξέρουμε γιατί ἐνεργεῖ ἔτσι στήν ζωή του. Χαρακτηριστικά μοῦ ἔλεγε· ἄν
στήν γειτονιά σου ἀκούσεις νά μαλώνουν στο διπλανό σπίτι, πήγαινε ἀμέσως μέσα στο σπίτι σου
καί κλεῖσε τήν πόρτα νά μήν ἀκοῦς ...Γονάτισε
καί προσευχήσου γιά αὐτούς τούς ἀνθρώπους...,
ἄν καθίσεις νά ἀκούσεις θά πέσεις σε πολλές ἁμαρτίες.*
Μια φορά πού τήν εἶχα ἐπισκεφθεῖ, τήν ἡμέρα τῶν Θεοφανίων μοῦ εἶπε ὅτι εἶχε τρομάξει πάρα πολύ γιατί εἶδε στήν τηλεόραση πάρα πολλά δαιμόνια με τρομαχτικά μαῦρα πρόσωπα και
οὐρὲς ποὺ εἶχαν περικυκλώσει τόν Πάπα. Ἡ Γιαγια παρακολουθοῦσε τόν ἁγιασμό τῶν ὑδάτων και μετά ἔδειξε τον Πάπα, ἡ γιαγιά δέν ἤξερε ποιός εἶναι ὁ πάπας. Μοῦ ἔλεγε ἕνας παππούλης πού φοροῦσε λευκό σκουφάκι ὁ καημένος, τόν εἰχαν περικυκλώσει δαιμόνια.
* Δύο χρόνια, πρίν τό τέλος τῆς ζωῆς της, πέρασε την τελευταία μεγάλη δοκιμασία καί ὅπως τήν ἀνάγγειλαν ἕνα πολύ δυσάρεστο γεγονός την
στιγμή πού κλονίστηκε, ἀμέσως ἐπικαλέστηκε τόν Χριστό καί μοῦ εἶπε· πώς ἔνοιωσε μέσα στο πέτο της μιά ὡραία δροσιά… ἕνα ἀεράκι καί ἀμέσως ἦρθε γαλήνη καί σήκωσε ἡ γιαγιά τόν σταυρό της...
* Χαρακτηριστικό τῆς γιαγιᾶς ἦταν ἡ χαρά
στο πρόσωπό της καί ἡ ζωηράδα στούς λόγους της. Εἶμαι Ἑλληνίδα, μοῦ ἔλεγε, Χριστιανή Ὀρθόδοξη και κανένας δέν μπορεῖ νά πειράξει τήν
πίστη μου καί τήν σημαία τῆς Ἑλλάδας. Τά τελευταῖα χρόνια σχεδόν κάθε φορά πού τήν ἔβλεπα, μοῦ ἔλεγε γιά τήν Ἑλλάδα μέ πολύ ἔντονο
λόγο... Εἶμαι Ελληνίδα Χριστιανή Ὀρθόδοξη.
* Ἡ γιαγιά Αναστασία ἀγαποῦσε πολύ τόν
Γέροντα Χρυσόστομο Γκέλμπεση καί, ὅταν κοιμήθηκε ὁ γέροντας, τῆς πῆγα μία φωτογραφία
του καί μοῦ ἔλεγε... Μιλάω κάθε βράδυ μέ τόν γέροντά μου καί μοῦ χαμογελάει, τό προσωπάκι
του είναι κόκκινο καί τά λέμε... Σέ εὐχαριστῶ,
πού μοῦ τόν ἔφερες, μά κοίτα εἶναι ὁλοζώντανος.
* Εἶχε μεγάλη εὐλάβεια στούς ἱερεῖς καί προσευχόταν κάθε βράδυ γιά ὅλο τόν κλῆρο, Δεσποτάδες, Παπάδες, Μοναχούς, Μοναχές καί μοῦ ἔλεγε· νά τούς κάνεις προσευχή νά τούς ἔχει ὁ Θεός καλά.
* Μιά μέρα, πρός τό τέλος τῆς ζωῆς της, μοῦ λέει· χθές βράδυ πετοῦσα σάν μία πεταλουδίτσα
ἀπό λουλούδι σέ λουλούδι πάνω στον παράδεισο,
μά τί ὡραία πού ἦταν... Νά δεῖς πόσο μικρή καί ἀνάλαφρη πού ἤμουν καί πόσο ὄμορφα ἔνοιωθα… Δυστυχῶς τήν διέκοπτα μέ ἕνα σωρό ἐρωτή-λσεις μου, καί ἡ γιαγιά δέν μοῦ μιλοῦσε ἄλλο.
* Ἄλλη φορά πάλι μοῦ εἶπε· χθές εἶδα τά λουλουδάκια στον παράδεισο… ΄Ηταν μικροσκοπικά μέ διάφορα χρώματα καί ὅταν τά πατοῦσα δέν χαλοῦσαν σηκωνόταν πάλι ὄρθια... ἄχ ὄμορφα πού
ἦταν… Πάλι τήν διέκοψα καί σταμάτησε.
Προσευχόταν πάρα πολύ γιά τό χωριό της
καί γιά κάθε οἰκογένεια πού ἄκουγε καί εἶχαν
προβλήματα… Μά πιό πολύ προσευχόταν γιά τούς κεκοιμημένους γνωστούς καί ἀγνώστους. Τό κομποσκοίνι δέν ἔλειπε ποτέ ἀπό τά χεράκια της
..ὅλη μέρα καί ὅλη νύχτα μέ τήν εὐχή.
* Ηταν τόσο ἁπλή πού μιά φορά τό 2010, ὅ-
ταν τήν πρωτογνώρισα, τῆς λέω... γιαγιά διαβάζεις τήν Ἁγία Γραφή! Τί εἶναι αὐτό μοῦ λέει!Η γιαγιά το ήξερε Άγιον Ευαγγέλιο και όχι Αγία Γραφή.
Ἀγαποῦσε πολύ τόν Γέροντα Ἐφραίμ τῆς Ἀριζόνας καί μοῦ ἐξιστοροῦσε ὅταν τόν είχε δει το 1980 στον Καναδᾶ, πού είχε πάει στην κόρη της καί τήν εἶχε ἐξομολογήσει. ῞Αγιος εἶναι ὁ γέροντας αὐτός νά τό ξέρεις. Ἀκόμη εἶχε εὐλάβεια
καί στόν Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό.
* Πρός τό τέλος τῆς ἐπίγειας ζωής της, ἐπειδή δέν ἔβλεπε, ἔλεγε ὅλες τίς προσευχές απέξω
...τό πρωί ἔλεγε τόν ἐξάψαλμο, το βράδυ τό ἀπόδειπνο καί τό ἀπόγευμα παρακλήσεις...
* Δύο μῆνες πρίν κοιμηθεῖ, μοῦ εἶπε, πώς ὅλη νύχτα τήν χτυποῦσε ὁ δαίμονας... τήν πέταξε κάτω ἀπό τό κρεβάτι της καί τήν κρατοῦσε δεμένη... Ὄντως τό πρωί τήν βρῆκε ἡ γυναίκα που
τήν φύλαγε παγωμένη κάτω στο πάτωμα σέ ἄθλια κατάσταση.
* Δέν μέ ἀφήνει ὁ δαίμονας νά προσεύχομαι,
τόν καίει τό κομποσκοίνι. Μέ κουράζει πολύ. Ερχεται καί μοῦ κρατάει τα χέρια καί μοῦ κλείνει τό στόμα..., τόν εἶδα.
Ἄλλη φορά, μοῦ εἶπε· χθές βράδυ ἡ ἐγγονή
μου ἦταν μπροστά στό κομπιοῦτερ καί τό φῶς του μέ θάμπωνε καί ἔβλεπα τό κακό πνεῦμα νά εἶναι μέσα... Καλά, παιδάκι μου, τί τά θέλετε αὐτά τά πράγματα…!
Τό φωτεινό πρόσωπο τῆς γιαγιᾶς καί ἡ ἀγάπη της γιά τόν Χριστό καί τόν συνάνθρωπο, εἶναι
αὐτά πού μοῦ ἔχουν μείνει....
Τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ νά ἔχετε, Μαῦρα
μου..., μοῦ εὐχόταν.
(Ἐμπειρία ἁπλοῦ, ταπεινοῦ καί ὀλιγογράμματου Ὀρθοδόξου μοναχοῦ).Βρέθηκα, κατά θαυματουργικό τρόπο ἐν ὥρᾳ προσευχῆς, στό Πραιτώριο ἐκεῖ πού κατηγόρησαν καί κατεδίκασαν τόν Ἀναμάρτητον, τόν Χριστό μας.
(Ἐμπειρία ἁπλοῦ, ταπεινοῦ
καί ὀλιγογράμματου Ὀρθοδόξου μοναχοῦ).Βρέθηκα, κατά θαυματουργικό τρόπο ἐν ὥρᾳ προσευχῆς, στό Πραιτώριο ἐκεῖ πού κατηγόρησαν καί κατεδίκασαν τόν Ἀναμάρτητον, τόν Χριστό μας.
Πῶς νά μήν κλαίω γιά τήν πολλή Αγάπη
τοῦ Χριστοῦ μας σέ μᾶς τούς ἁμαρτωλούς;
Βλέποντάς σου, Χριστέ μου, πάνω στό Σταυρό σκέφτομαι γιατί σταυρώθηκες ὁ Ἀναμάρτητος; φυσικά ἀπό πολλή ἀγάπη καί γιά ἐμένα τόν ἐλεεινό, πού σέ πίκρανα, Χριστέ μου, πόσες φορές.
Τί νά σκεφθῶ καί τί νά ἀπολογηθῶ ὁ ἀναπο-
λόγητος! Ἀλλ' ἐπειδή εἶσαι ὅλο Ἀγάπη τολμῶ καί σέ παρακαλῶ, συγχώρεσέ μου ὅπως τόν ληστή, τόν ἄσωτο, τήν πόρνη, συγχώρεσε καί ἐμένα
τόν ἐλεεινό, καί ἡ ἀπάντηση εἶναι: Σέ συγχωρῶ.
῎Ετσι καί ἐσύ νά συγχωρεῖς τούς ἀδελφούς σου, νά μετανοεῖς καί νά ταπεινωθεῖς· καί, ὅταν φύγεις ἀπό αὐτόν τόν κόσμο, νά εἶσαι κοντά μου.
Ἀδελφοί μου, ὁ Χριστός μᾶς συγχωρεῖ ἀρκεῖ
νά μετανοήσουμε καί νά προσπαθοῦμε νά τηροῦμε τίς ἐντολές Του....
Βρέθηκα, κατά θαυματουργικό τρόπο ἐν ὥρᾳ προσευχῆς, στό Πραιτώριο ἐκεῖ πού κατηγόρησαν καί κατεδίκασαν τόν Ἀναμάρτητον, τόν Χριστό μας. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ἡ σκληροκαρδία
τῶν Ἀρχιερέων, ἡ ἐπιπολαιότητα τῶν ἀνθρώπων,
ἡ ἀνευθυνότητα τοῦ Πιλάτου. Βλέπει ὅτι ὁ Χριστός μας εἶναι ἀθῶος, τό λέει ὁ ἴδιος καί πλένει τά χέρια του. Αὐτό ἔπρεπε νά κάνει; Νομίζω ὄχι.
Ὁ Χριστός μας ἀπό πολλή ἀγάπη ζήτησε ἀπό
τόν Πατέρα του τόν Οὐράνιο νά τούς συγχωρήσει ὅλους. Σέ αὐτό τό ἔλεος τοῦ Χριστοῦ μας ἐλπίζουμε ὅλοι μας.
Καταδικάστηκε ὁ Χριστός μας, παίρνει τόν
δρόμο πρός τόν Γολγοθᾶ, πού εἶναι ἔξω ἀπό τήν πόλη. Βρίσκομαι ἐκεῖ καί τρέμω.
Βλέπω τόν Χριστό μας μέ τόν Σταυρό στόν ωμο Του νά παίρνει τό δρομάκι πρός τό μαρτύριο.
Δεξιά καί ἀριστερά κόσμος πολύς νά φωνάζει και μερικές γυναῖκες νά κλαῖνε. Σε κάποια στιγμή βλέπω τόν Χριστό μας νά λυγίζει στα γόνατα,
λουσμένος στόν ἱδρῶτα, καί ἀπό πάνω του ὁ Σταυρός. Ἀπό δεξιά μεριά ἦταν τρεῖς ἄντρες. Ενας ἀπό αὐτούς παίρνει τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ
μας καί ἀκολουθώντας ὁ Χριστός ἔφθασαν σέ ἕνα μέρος σάν λοφίσκο καί ἐκεῖ στό ποιό ψηλό σημεῖο θά γινόταν ἡ Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ μας.
Τό τί ἔγινε δέν μπορῶ νά τό περιγράψω. Ἐκεῖνα πού μέ ἐκπλήσσει εἶναι ἡ σκληροκαρδία τῶν
ἀνθρώπων καί ἡ ἀνεξικακία τοῦ Χριστοῦ μας.
Σιωποῦσε, δέν διαμαρτυρόταν. Ἐπάνω στόν Σταυρό τόν κορόϊδευαν, τόν πείραζαν, (τόν ἐνέπαιζαν)
καί αὐτός σιωποῦσε.
Σέ κάποια στιγμή, Θεέ μου, πῶς νά τό περιγράψω, σκοτείνιασε. Ἀστραπές, ἀέρας ἰσχυρός,
δέν ἔμεινε τίποτε ὄρθιο καί οἱ ἄνθρωποι ἀμετανόητοι. Δέν σκέφτηκαν νά ποῦν, τί κάνουμε, γιατί ὅλα αὐτά τά σημεῖα; Συνέχιζαν το διαβολικό
τους ἔργο. Μέχρι τό ἀποκορύφωμα τῆς καταστροφῆς, πού σείστηκε ὅλος ὁ Γολγοθᾶς, τρέμαμε ὅλοι μας,
καί ὁ Χριστός μας παρέδωσε τό ἅγιο
πνεῦμα Του. Λέγω τρέμαμε, γιατί καί ἐγώ ὁ ἁμαρτωλός ἤμουν ἐκεῖ.
Ὅταν ὁ Ἅγιος Ἰωσήφ ζήτησε τό σῶμα τοῦ
Χριστοῦ μας, πρός ταφή ἀπό τόν Πιλάτο, τό τύλίξε σέ ἕνα σεντόνι λευκό. Ἐπῆρε τόν Χριστό στόν ὦμο του, καί βοηθούμενος ἀπό κάποιον
ἄλλον κατέβαιναν ἀπό τό ἴδιο τό δρομάκι πού ἀνέβηκε ὁ Χριστός. Ὁ τάφος ἦταν ἀπό τήν πίσω
μεριά τοῦ λοφίσκου. Κατεβαίνοντας ἔστριψαν δεξιά καί ἐπῆγαν πρός ἕνα κῆπο πού ἦταν πίσω ἀπό τόν λοφίσκο.
Τήν ὥρα πού περνοῦσαν μέ τόν Χριστό μας,
ἦταν μερικές γυναῖκες πού παρακολούθησαν τήν
Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ μας μαζί μέ τήν Παναγία
μας καί κλαίγοντας κοίταζαν, ποῦ θά πήγαιναν
τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ μας.
Ἐκεῖ πολύ κοντά, μέσα στόν κῆπο αὐτόν, ἦταν μιά σπηλιά μικρή. Τό μέρος ἦταν κάπως ἀνώμαλο. Ἐκεῖ μέσα τοποθέτησαν τό πανάχραντο
σῶμα τοῦ Χριστοῦ μας.
Ὅλα αὐτά πού γράφω εἶναι ἀληθινά ἀλλά καί
παράδοξα (ἀπίστευτα), πῶς ἤμουν στά Ἱεροσόλυμα, ἀφοῦ ἤμουν μέσα στόν Ναό;
Μέσα στόν Ναό εἶμαι καί ἀκούγονται τά ἅγια Εὐαγγέλια, τά τροπάρια, καί αὐτομάτως βρισκόμουν στον τόπο πού γινόνταν τά γεγονότα. Πῶς
γίνεται αὐτό; δέν γνωρίζω....
Ὁ Χριστός εἶναι Ζωοποιός. Τώρα τό Πάσχα
ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει: «Ὅτε κατῆλθες πρόςτόν θάνατον, ἡ Ζωή ἡ ἀθάνατος, τότε τόν Ἅδην
ἐνέκρωσας, τῇ ἀστραπῇ τῆς Θεότητος...».
Τό χρέος τῶν ἁμαρτιῶν μας τό ἐξώφλησε διά τῆς σταυρικῆς του Θυσίας ὁ Ἀναμάρτητος Χριστός
Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου
Μᾶς τό λέγει ἡ Ἐκκλησία μέ τό τροπάριο
μου, τῷ τιμίῳ σου αἵματι˙ τῷ Σταυρῷ προσηλωθείς, καί τῇ λόγχῃ κεντηθείς, τήν ἀθανασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις, Σωτήρ ἡμῶν δόξα σοι.
Ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ ἔφερε τήν ᾿Ανάσταση. Εχουμε μία ἀνάσταση ὅταν μέ τήν μετάνοια
ἀπαλασσόμαστε ἀπό τήν ἁμαρτία καί ἡ ἄλλη τῆς κοινῆς ἀνάστασης τῶν σωμάτων.
Ἡ προσωρινή ζωή μας εἶναι ὁ προθάλαμος
τῆς αἰωνιότητος.
Ὅταν διαβαζόταν τά ἱερά Εὐαγγέλια ἐγώ ὁ ταλαίπωρος ἤμουν ἐκεῖ, καί Σέ ἔβλεπα, καί στήν Γεσθημανή, ὅταν προσευχόσουν, ἔβλεπα τόν ιδρώτα πού ἔβγαινε ἀπό τό Ἅγιο Πρόσωπό Σου.
Νά εἶσαι γονατιστός καί νά παρακαλεῖς τόν Πατέρα Σου, καί δικό μου Πατέρα καί Θεό μου.
Οἱ μαθητές σου, ἀπό ἀνθρώπινη ἀδυναμία,
κοιμόταν ὥσπου ἀκούστηκε ἕνας θόρυβος, σάν
νά ἦταν φουρτούνα, ἦταν οἱ στρατιῶτες. ῾Ηλθαν
νά σέ συλλάβουν σάν ἐγκληματία, καί μαζί τους λαός πολύς. Αὐτοί πού πρίν λίγες ἡμέρες φώναζαν ὡσανά.
Χριστέ μου, τί ἀχάριστοι πού εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι! καί ὅμως Ἐσύ ἀπό πολλή ἀγάπη μᾶς περιμένεις, ἀλλά μετανοημένους. Δόξα σοι, Χριστέ μου!
Σέ ἔπιασαν, σέ ἔδεσαν τά ἅγια χέρια Σου, καί
ἀπό ἕνα δρομάκι ὅλο πετραδάκια, καί τόν λαό νά φωνάζει. Περάσαν καί ἕνα ρεματάκι καί βαδίζανε πρός τά Ἱεροσόλυμα. Πήγαμε σέ ἕνα μέρος, πού τό Εὐαγγέλιο τό λέγει Πραιτώριο. Ἐκεῖ ἔγινε ὅλη ἡ σκευωρία, καί ἡ ἀπόφαση νά σταυρωθεῖς.
Τί ταλαίπωροι πού εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι.
Αὐτός ὁ ταλαίπωρος ὁ Πιλάτος ἀπό φόβο πρός τήν ἐξουσία, ἐνῶ ἤξερε ὅτι εἶσαι Αθῶος, σέ κατεδίκασε, καθώς καί οἱ ἀρχιερεῖς. Ἀλλ' ὅμως,
σκέφτομαι, αὐτό ἔγινε γιά νά σωθῶ καί ἐγώ ὁ ταλαίπωρος, ἀρκεῖ νά μετανοήσω.
Φύγαμε ἀπό τό Πραιτώριο, πῶ, πῶ τί ἦταν αὖτό, Χριστέ μου! Τί λαός, τί ἀφροσύνη! Φωνάζαν, δέν ξέραν γιατί.
Προχωροῦσες, Χριστέ μου, κουβαλώντας τόν σταυρό Σου μέσα στόν ἱδρώτα. Σέ κάποιο σημεῖο
λύγισαν τά γόνατα τοῦ Κυρίου· ἦταν ἕνα ξέφωτο.
Ἀπό δεξιά μεριά, ὅπως πηγαίναμε ἦταν τρεῖς ἄνθρωποι, δύο νέοι καί ἕνας μεγαλύτερος. Ὁ μεγαλύτερος ἦλθε καί πῆρε τόν Σταυρό Σου καί τόν
πῆγε μέχρι τό μέρος τῆς Σταυρώσεως.
Τό μέρος αὐτό ἦταν ἕνας λοφίσκος πολύ χαμηλός. Ἐκεῖ ἔστησαν τόν Σταυρό Σου.
Τό τί ἔγινε ἐκεῖ, δέν περιγράφεται. Τό λέγουν οἱ εὐαγγελιστές. Χριστέ μου, τί σκληροκαρδία; τί ἀχαριστία; ἀλλά καί τί Αγάπη Δική Σου!
Ἦλθε ἡ ὥρα τῆς Σταυρώσεως. Σκοτείνιασε ὁ τόπος. ῎Ετρεμε ὅλη ἡ Γῆ. Ἐγώ καί δύο ἄλλοι εἴμασταν γονατιστοί καί παρακολουθούσαμε, μά τί
γράφω, Χριστέ μου!Ἡ ἁγία Σου ψυχή ἔφυγε
ἀπό τό Ἅγιο Σῶμα Σου. Ὅσο μποροῦσα νά δῶ ἦταν Ἄγγελοι πρός τόν Οὐρανό.
Ηταν καί ἡ Μητέρα καί παρακολουθοῦσε μέ ἄλλες γυναῖκες. Τί πόνος,
σου Χριστέ μου!
Μετά ἀπό λίγο ἦλθαν
δύο ἄνδρες, φαινόνταν εὖλαβεῖς καί πῆραν τό ῞Αγιο Σῶμα σου καί καταβαίνοντας ἀπό τό δρομάκι, ἐκεῖ κοντά ἦταν ἕνας κῆπος
καί μία σάν σπηλιά, ἐκεῖ ἐπῆγαν καί ἔβαλαν τό
῞Αγιο Σῶμα Σου. Χριστέ μου, συγχώρεσέ με τόν ἁμαρτωλό, πού γράφω αὐτά πού δέν γράφονται καί
δέν ἐξηγοῦνται μέ τόσα λίγα λόγια....
Τό ἅγιον Ἱερό κάθε Ναοῦ εἶναι Γολγοθᾶς. Εἶ-
ναι Τάφος, εἶναι Ἀνάστασις. Ὁ Χριστός μας
σταυρώνεται, ὁ Χριστός μας στόν Τάφο, ὁ Χριστός μας ἀνασταίνεται, ὁ Χριστός μας εὐλογεῖ, ὁ Χριστός μας μέ ὅλη του τήν δόξα στούς οὐρανούς. Πῶς γίνεται αὐτό;
Ὁ Χριστός μας, πού μᾶς ἀγαπάει ὅλους μας,
νά μέ ἐλεεῖ, νά μέ συγχωρεῖ καί νά μέ δόσει εἰλικρινῆ μετάνοια καί ἐμένα τόν ἁμαρτωλό καί ταλαίπωρο. Δόξα στήν Μακροθυμία καί τήν Αγάπη
τοῦ Χριστοῦ μας! Ἀμήν.
(Ἐμπειρία ἁπλοῦ, ταπεινοῦ
καί ὀλιγογράμματου Ὀρθοδόξου μοναχοῦ)
(Λόγια καρδιᾶς τῆς κ. Ἀναστασίας Π.97 ἐτῶν ἀπό τήν Ζάκυνθο)Ἁγιοπνευματικά λόγια πιστῆς ψυχῆς,βγαλμένα μέσα ἀπό τήν καρδιά της.
(Λόγια καρδιᾶς τῆς κ. Ἀναστασίας Π.
97 ἐτῶν ἀπό τήν Ζάκυνθο)
Ἁγιοπνευματικά λόγια πιστῆς ψυχῆς,
βγαλμένα μέσα ἀπό τήν καρδιά της.
«Μέσα στην καρδιά μου εἶναι βαθειά ὁ Τίμιος Σταυρός καί ἡ σημαία τίς πατρίδος μου. Προσεύχομαι καί κλαίω τό πῶς κατάντησε ἡ πατρίδα μου»
Τό ὄνομα τῆς μητέρας μου ἦταν Αναστασία
Π. Γράμματα δέν ἤξερε πολλά. ΄Ηταν δευτέρας Δημοτικοῦ. Ηταν πολλή ἐλεήμων. Αγαποῦσε
τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους. Ηταν μιά ψυχή ἀγωνιζόμενη καί πού ἐπέρασε πολλές σκληρές δοκιμασίες στήν ζωή της.
Δέν ἔχασε ὅμως τήν πίστη της καί τήν ἀγάπη της στόν Θεό, ἀλλά δόθηκε περισσότερο στον Θεό μέ τέλεια ὑπακοή στόν πνευματικό της, τόν
π. Χρυσόστομο Γκελπέση στήν Ζάκυνθο, καί τήν τήρηση τοῦ Εὐαγγελίου.
Αὐτή ἡ ψυχή ὄχι μόνο συγχώρησε, ἀλλά ἔδειξε καί πολλή ἀγάπη, γι' αὐτό συχνά ἔλεγε· ἀγάπη
καί συγχωρητικότητα, συγχωρητικότητα καί ἀγάπη.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀγάπη, ἔλεγε, βρίσκει
τόν Θεό καί ὅταν βρῆ τόν Θεό βρίσκει τήν ἀγάπη. Μέσα στήν ἀγάπη εἶναι ὁ Χριστός. Στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅλα καλά.
† Ἡ ἀγάπη εἶναι τό φάρμακο πού γιατρεύει την
ψυχή καί τό σῶμα τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἀγάπη εἶναι
ὁ καθρέφτης ὅπου λάμπουν οἱ ἀκτίνες τοῦ Ἡλίου.
† Ἡ ἀγάπη εἶναι τό πιό ἀκριβό μαργαριτάρι, τό στέμμα τῆς πίστεως. Ἡ ἀγάπη εἶναι τό χαμόγελο
τῆς ἄνοιξης. Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ ἐθνικός ὕμνος, ἀγγελικός παράδεισος.
† Μόνο τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἔχω μέσα μου, καί
ὅτι καί νά μοῦ κάνουνε καί ξύλο νά μοῦ δώσουνε,
ἐγώ ἔχω ἀγάπη.
† Αν δέν γνωρίσουμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, δέν
ἔχουμε γνωρίσει τίποτα. Στήν ἀγάπη ὑπάρχουν ὅλα τά καλά. Ὁ Χριστός εἶναι μέσα μου, δέν τόν
ἔχω ὧρες ὧρες. Ὅπου εἶναι ὁ Θεός, ἐκεῖ εἶναι ὅλο φῶς. Δέν μοῦ λείπει ὁ Χριστός οὔτε στιγμή ἀπό μέσα μου.
· Οἱ πιστοί πρέπει νά εἴμαστε ὅλοι ἕτοιμοι.
Προσέχω τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νά μήν χάσω. Εχω τόση ἀγάπη μέσα μου, πού θέλω να βοηθήσω ὅλον τόν κόσμο, δέν μπορῶ ὅμως˙ μόνο προσεύχομαι. Ὅλη τήν ὥρα ἔλεγε· στήν ἀγάπη σου,
Χριστέ μου, νά εἴμαστε, στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ,
στήν προσευχή, νά εἴμαστε δοσμένοι στόν Θεό,
αὐτά γιατρεύουν τόν ἄνθρωπο.
† Νά μήν φεύγουμε ἀπό τόν Οὐράνιο Πατέρα μας, γιατί ἁμαρτάνουμε. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι
μεγάλη καί ἐμεῖς πρέπει να προσέχουμε, νά μήν
τόν λυποῦμαι γιά νά εἰσακούεται ἡ προσευχή μας.
· Τί εἶναι αὐτή ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, δέν λέγεται, δέν λέγεται... Προσέχετε τα λόγια σας. Προσέχετε νά μήν ἔχετε ἐλλείψεις. Ὁ Θεός ὅλους μᾶς περιμένει.
Ἡ σιωπή εἶναι μεγάλο πράγμα. Φοβᾶμαι νά πῶ κάτι γιατί μπορεῖ νά μήν εἶναι ἔτσι καί νά πικράνω τόν Θεό.
† Νά προσέχουμε νά κάνουμε ὅτι μᾶς λέει ὁ Χριστός. Ἐγώ δέν εἶμαι ἄξια γιά τίποτα. Δέν χρειάζονται πολλές κουβέντες. Νά μιλᾶτε λίγο καί νά
προσεύχεστε πολύ.
† Μήν σᾶς πικράνει κανείς καί κρατήσετε κακία
μέσα σας, οὔτε νά τόν λοξοκοιτάξετε. Τούς ἐχθρούς μας πρέπει νά τούς ἀγαποῦμε περισσότε-λρο, γιατί αὐτοί μᾶς κάνουν καλό. Ὅταν γίνει κάτι
καί στενοχωρηθῶ ἀμέσως τό δίνω στόν Θεό. Θεέ μου, λέω, ἐσύ εἶδες, ἐσύ ξέρεις, κανόνισέ τα. Τά δίνω ὅλα σέ Ἐκεῖνον καί μοῦ φεύγει κάθε στενοχώρια. Τά δίνω στά χέρια Του καί ἐγώ ἔχω ἠρεμία, καί Ἐκεῖνος τά κανονίζει μέ πολλή τέχνη.
· Ἡ γκρίνια καί ἡ κακία δέν φέρνουν καλό στό σπίτι, εἶναι ὅλο σκοτάδι.
• Πόσο μεγάλη εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! Νά μι-λλᾶς μέ τόν Θεό καί νά σοῦ ἀπαντάει.
• Αἰσθάνομαι μεγάλη χαρά μέσα μου, ὅταν εἶμαιβμέ τούς Ἀγγέλους καί τούς Ἁγίους. Αὐτή εἶναι ἡ
δύναμη πού δίνει ὁ Θεός. Ὁ Θεός νά μέ βοηθήσει νὰ μὴν φύγει ἀπό μέσα μου, νά μήν φύγω ἀπό
κοντά του καί χάσω αὐτό πού ἔχω.
- Μέσα στην καρδιά μου είναι βαθειά χαραγμένος ὁ Τίμιος Σταυρός καί ἡ σημαία τῆς πατρίδος μου. Προσεύχομαι καί κλαίω τό πῶς κατάντησε
ἡ πατρίδα μου!
†• Εἶμαι 97 χρόνων καί αἰσθάνομαι πώς εἶμαι 10 χρόνων. Αἰσθάνομαι τήν καρδιά μου τόσο ἐλαφρά σάν μιά πεταλούδα, πού πετᾶ ἀπό ἄνθος σέ ἄνθος.
† Κύματα πολλά σκληρά ἐπέρασα στήν ζωή μου, ὁ Θεός μοῦ τά ἔχει πάρει ὅλα. Ἡ ὑπομονή στόν ἄνθρωπο εἶναι κοντάρι, καί θά νικήσει ὁ ἄνθρωπος μέ τοῦ Χριστοῦ τήν χάρη.
† Ὅταν τήν ρωτοῦσα πῶς εἶσαι; ἀπαντοῦσε· δόξα στόν Θεό, μιά χαρά. Μακάρι νά εἶναι ὅλος ὁ κόσμος σάν καί μένα. Σέ ἐρώτηση ὅτι οἱ μορφωμένοι δέν πιστεύουν, εἶπε· αὐτά πού ξέρω καί ζῶ ἐ-λγώ οἱ μορφωμένοι δέν τά ξέρουν.
† Μᾶς ἔλεγε ὅτι εἶδε στόν ὕπνο της ὅτι περπάτησε ὅλο τόν οὐρανό. Ὅταν τήν ρωτοῦσα τί εἶδε,
μοῦ ἔλεγε· ὅτι καί νά σοῦ πῶ μέ λόγια δέν περιγράφονται, οὔτε μπορεῖς νά καταλάβεις. Πολύ φῶς, πολλά λουλούδια. Μόνο αὐτό ἔλεγε.
· Μιά ἡμέρα ἔδειξε ἡ τηλεόραση τόν πάπα, καί ἀμέσως εἶδε, ὅτι ἐγέμισε ἡ τηλεόραση δαίμονες καί φοβήθηκε.
• Ὅταν πάλι ἔβλεπε στό σπίτι νά βλέπουν Ἴν-
τερνετ, ἔβλεπε γύρω - γύρω σατανάδες! Παιδί μου, ἔλεγε σέ μία πνευματική κοπέλα, πού τήν ἐπισκεπτόταν νά προσέχετε τί βάζεται στα σπίτια σας. Νά προσέχετε τί βλέπετε, γιατί αὐτό καί αὐτό
βλέπω. Δέν τούς λέω τίποτε, γιατί δέν θά μέ καταλάβουν· τά λέω σέ σένα, πού καταλαβαίνεις αὐτά.
Ὅταν θά φύγω, μᾶς εἶπε, νά μήν κλαῖτε οὔτε μαῦρα να φορέσετε. Αὐτή ἡ ἡμέρα θά εἶναι πολλή χαρούμενη!
γ. Γαβριηλία( στον συγγραφέα, φίλο και αδελφό μου, Yehuda Hanegbi)
γ. Γαβριηλία
( στον συγγραφέα, φίλο και αδελφό μου, Yehuda Hanegbi)
Κάποτε πίστευα, ότι η πιο σημαντική μέρα, στη ζωή ενός ανθρώπου, είναι η γενέθλιος μέρα του...
Μετά όμως γνώρισα, ότι η πιο σημαντική μέρα, είναι αυτή που σου αποκαλύπτεται, ο λόγος που γεννήθηκες...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
