Ο αδερφός μας, ερημίτης, ήρθε σε μένα μόλις τώρα και μου έστειλε μια φωτογραφία. Στην κορυφή, στους πρόποδες του βουνού Άθωνα, χιόνισε. Δόξα τω Θεώ, περίμενε - μαζεύει νερό.

ΣΤΑΡΕΤΣ ΗΛΙΑΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΜΑ .Όλοι έχουν τις αδυναμίες τους, αλλά έχουν και τα δυνατά τους σημεία.

 

 

Όλοι έχουν τις αδυναμίες τους, αλλά έχουν και τα δυνατά τους σημεία. Για να είναι αρμονική η ένωση του συζύγου, είναι απαραίτητη η τέρψη και ταυτόχρονα ο σεβασμός ο ένας για τον άλλον. Και το πιο σημαντικό, πρέπει να υπάρχει αγάπη σε όλα. Για τη δύναμη μιας οικογενειακής ένωσης, πρέπει κανείς να ακολουθήσει τη βασιλική μέση οδό, και μερικές φορές αυτό απαιτεί συμβιβασμό.

Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Iliy (Nozdrin)

Οι άγιοι λένε ότι κάθε σύμπτωση περιστάσεων είναι από τον Κύριο. ΣΤΑΡΕΤΣ ΗΛΙΑΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΜΑ.

 

Οι άγιοι λένε ότι κάθε σύμπτωση περιστάσεων είναι από τον Κύριο.

Και πιστεύουμε σε αυτό, βλέπουμε την Πρόνοια του Θεού σε αυτό, αλλά παρόλα αυτά, κάθε τόσο αρχίζουμε να θρηνούμε που δεν ενεργήσαμε με αυτόν και τον τρόπο, παρά τις περιστάσεις, και κάναμε κάποια λάθη.

 

 Αλλά, προφανώς, τόσο τα λάθη μας όσο και τα λάθη των άλλων, αν και γίνονται ελεύθερα, είναι επίσης στο θέλημα του Κυρίου, γιατί αν είχαμε ενεργήσει διαφορετικά, τα πράγματα θα είχαν πάει διαφορετικά, όχι όπως έγιναν σύμφωνα με την Πρόνοια του Θεού.

Πρέπει να συμβιβαζόμαστε με αυτό, να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τα πάντα όπως θα είναι ή έχουν ήδη συμβεί και να μην βασανίζουμε τον εαυτό μας που πολλά στη ζωή δεν πάνε σύμφωνα με τις επιθυμίες και τις ιδέες μας.

 

Ο Κύριος έδωσε, και ο Κύριος αφαίρεσε, ευλογημένο να είναι το όνομα του Κυρίου για πάντα. (Ιώβ 1:21).

 

Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Iliy (Nozdrin)

ΣΤΑΡΕΤΣ ΗΛΙΑΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΜΑ.Κάποτε μου δόθηκε η ευκαιρία να νιώσω τη δυσωδία της Γέεννας!!!

 

Κάποτε μου δόθηκε η ευκαιρία να νιώσω τη δυσωδία της Γέεννας. Είναι κάτι τόσο τρομερό... Δεν υπάρχει τίποτα: ούτε δεσμά, ούτε πόνος - αλλά τέτοιος απεριόριστος φόβος διαποτίζει ολόκληρη την ύπαρξή σου. Ένιωσα αυτήν την αφόρητη μυρωδιά μόνο για μια στιγμή - και είσαι ήδη άρρωστος στο στομάχι σου, μουδιασμένος από την αυστηρότητα, και τι γίνεται αν καταλήξεις εκεί;... Οι άνθρωποι δεν φαντάζονται τι ετοιμάζουν για τον εαυτό τους αποκηρύσσοντας τον Θεό.

Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Iliy (Nozdrin)

Η ζωή της ψυχής διατηρείται με την προσευχή. ΣΤΑΡΕΤΣ ΗΛΙΑΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΜΑ!!

 

π. Νικ. Λουδοβίκος: Η ασκητική ανθρωπολογία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

 

Ειλικρινείς ιστορίες ενός περιπλανώμενου στον πνευματικό του πατέρα. 20

 

Απάντησα ότι ήμουνα Ορθόδοξος Χριστιανός.

-Τι Ορθοδοξία έχεις! - είπε με ένα χαμόγελο, «έχει την Ορθοδοξία μόνο στη γλώσσα σου, αλλά στις πράξεις σου έχεις την πίστη των Βασουρμάνων, το ξέρω, αδερφέ, η πίστη σου παρασύρθηκα από έναν λόγο ιερέα, και ήρθα στην εκκλησία σας, ναι, αφού έμεινε για έξι μήνες, ξανά στη συγκατάθεσή σας μας. Οι τραγουδιστές στα χωριά δεν είναι καλύτεροι από τις ταβέρνες, αλλά για διάρκεια της λειτουργίας, γυρίζουν γύρω, κοιτάζουν και περπατούν πέρα δώθε, για να μην τους επιτραπεί να μπουν ήρεμα. ?? η υπηρεσία μας είναι τόσο ευσεβής. Και ο κόσμος στέκεται ήσυχος - ειδικά οι άντρες, ειδικά οι γυναίκες, και όλοι ξέρουν πού και τι υπόκλιση πρέπει να κάνουν ????? έρθει στην υπηρεσία του Θεού. Δεν ξέρω πού ήρθατε: στο ναό ή στην αγορά!..

Ακούγοντας αυτό, συνειδητοποίησα ότι αυτός ο γέρος ήταν Παλαιός Πιστός. αλλά όπως είπε εύλογα, δεν μπορούσα να διαφωνήσω μαζί του και να τον προσηλυτίσω, αλλά σκέφτηκα μόνο μέσα μου ότι ήταν αδύνατο να ?? διορθωθούν οι εκκλησιαστικές μας υπηρεσίες και να παρουσιαστεί ένα παράδειγμα σε συγκεκριμένο πνευματικό βαθμό. Ο Παλαιοπιστός δεν ξέρει τίποτα εσωτερικό, βασίζεται στην εμφάνιση, αλλά εδώ δεν μας ενδιαφέρει.

Ήθελα, λοιπόν, να φύγω από εδώ και ήμουν ήδη έξω στο διάδρομο, όταν ξαφνικά είδα μέσα από την ανοιχτή πόρτα σε μια ειδική ντουλάπα έναν άντρας που δεν έμοιαζε Ρώσος, ξαπλωμένος στο κρεβάτι και διάβαζε ένα βιβλίο. Μου έγνεψε και με ρώτησε ποιος ήμουν. του ανακοίνωσα. Άρχισε λοιπόν να λέει: “Άκου, αγαπητέ μου, θα συμφωνήσεις να με υπηρετήσεις, που είμαι άρρωστος, για τουλάχιστον μια εβδομάδα, μέχρι να γίνω καλά με τη βοήθεια του Θεού, είμαι Έλληνας, μοναχός από το Άγιο Όρος; που ζούσα στη Ρωσία για να μαζευτώ για το μοναστήρι, και τώρα, επιστρέφοντας στον τόπο μου, αρρώστησα, ώστε να μην μπορώ να περπατήσω από τον πόνο στα πόδια μου, γι' αυτό νοίκιασα αυτό το "διαμέρισμα εδώ, δούλε του Θεού, θα σε πληρώσω."

«Δεν χρειάζομαι καμία πληρωμή, θα σας υπηρετήσω επιμελώς με όποιον τρόπο μπορώ, για χάρη του ονόματος του Θεού.” Έμεινα μαζί του έτσι. Άκουσα πολλά από αυτόν για πράγματα που σώζουν ψυχή. Μίλησε για το Άγιον Όρος, περί των εκεί μεγάλων ασκητών και περί πολλών ασκητών και ασκητών. Είχε μαζί του τη Φιλοκαλία στα ελληνικά και ένα βιβλίο του Ισαάκ του Σύρου. Μαζί διαβάσαμε και συγκρίναμε τη σλαβική μετάφραση του Παΐσιου Μπελιτσκόφσκι με την πρωτότυπη ελληνική, και απάντησε ότι ήταν αδύνατο να μεταφραστεί με μεγαλύτερη ακρίβεια και ακρίβεια από τα ελληνικά, καθώς ο Παΐσιος μετέφρασε τη Φιλοκαλία στη σλαβική γλώσσα. παρατήρησα, προσευχόταν ακατάπαυστα και ήταν επιδέξιος στην εσωτερική προσευχή της καρδιάς (και μιλούσε άπταιστα ρωσικά) τον ρώτησα για αυτό το θέμα. Μίλησε για αυτό με ευχαρίστηση, και άκουσα με προσοχή, έγραψα ακόμη και πολλά από τα λόγια του. Για παράδειγμα, μίλησε για την ανωτερότητα και το μεγαλείο της Προσευχής του Ιησού ως εξής:

- “Το μεγαλείο της προσευχής του Ιησού ”, είπε, “αποκαλύπτεται ακόμη και από τη μορφή της, η οποία αποτελείται από δύο μέρη: στο πρώτο από αυτά, δηλαδή ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού , εισάγει το νου στην ιστορία. της ζωής του Ιησού Χριστού ή, όπως το εκφράζουν οι Άγιοι Πατέρες, “συμπυκνώνει ολόκληρο το Ευαγγέλιο”, και στο δεύτερο μέρος, δηλ. ελέησέ με, τον αμαρτωλό , παρουσιάζει την ιστορία της αδυναμίας και της αμαρτωλότητάς μας. Είναι αξιοσημείωτο ότι είναι αδύνατον να εκφράσεις την επιθυμία και την παράκληση μιας φτωχής, αμαρτωλής και ταπεινής ψυχής πιο σοφά, πιο ουσιαστικά και ξεκάθαρα από ό,τι με αυτή τη λέξη: Οποιαδήποτε άλλη έκφραση δεν θα ήταν τόσο επαρκής και ολοκληρωμένη όσο αυτή! , για παράδειγμα, αν κάποιος έλεγε: “συγγχώρεσέ με!”, “συγγχώρισε τις αμαρτίες!», «συγγχώρεσε τις ανομίες!», «εξάλειψε τα εγκλήματα!», όλα αυτά θα εξέφραζαν απλώς μια έκκληση για απελευθέρωση. από την τιμωρία, λόγω του φόβου μιας συνεσταλμένης και απρόσεκτης " ελέησέ με"λάβεις συγχώρεση, ενθουσιασμένη από τον φόβο, αλλά αντιπροσωπεύει επίσης την αληθινή κραυγή της υιικής αγάπης, ελπίζοντας στο έλεος του Θεού και αναγνωρίζοντας ταπεινά την αδυναμία του να διαθλάσει τη θέληση και την πνευματική εγρήγορση πάνω του. Κραυγή για έλεος, δηλαδή έλεος που εκδηλώνεται με τη χορήγηση πνεύματος δύναμης από τον Θεό, πνεύμα που ενισχύει τον άνθρωπο να αντισταθεί στους πειρασμούς και να νικήσει τις αμαρτωλές τάσεις. Όπως ένας ζητιάνος οφειλέτης ζητά από έναν ελεήμονα δανειστή όχι μόνο να του συγχωρήσει ένα χρέος, αλλά και να του δώσει περισσότερη ελεημοσύνη, λυπούμενος την ακραία φτώχεια του, αυτό το βαθύ ρητό. ελέησόν με εκφράζει, σαν να λέει: «Ελεήμων Κύριε! Συγχώρεσε με τις αμαρτίες μου και βοήθησε να διορθώσω τη ζωή μου, άνοιξε στην ψυχή μου τη μη οκνηρή επιθυμία να ακολουθήσω τις εντολές Σου, δημιούργησε έλεος με συγχώρεση αμαρτιών που διαπράχθηκαν και η στροφή του διάσπαρτου μυαλού, της θέλησης και της καρδιάς μου σε Εσένα μόνο.”

Μετά από αυτό, καθώς εξεπλάγην από τους σοφούς λόγους του και τον ευχαρίστησα για την οικοδόμηση της αμαρτωλής ψυχής μου, μου εξήγησε και ένα υπέροχο πράγμα.

«Αν θέλεις», είπε, τότε θα σου πω επίσης (και κάπως το αποκάλεσε ο επιστήμονας, γιατί είπε ότι σπούδασε στην Ακαδημία Αθηνών) για τον τονισμό της Προσευχής του Ιησού .

Κοίτα: πολλές φορές έχω ακούσει πόσοι θεοσεβούμενοι χριστιανοί του λόγου του Θεού και την παράδοση της Αγίας  εκκλησίας και να κάνετε αυτό όχι μόνο στην προσευχή στο σπίτι, αλλά και στο ναό του Θεού. Ακούγοντας προσεκτικά και με ευχαρίστηση αυτή την ήρεμη προφορά της προσευχής, μπορεί κανείς, χάριν πνευματικού οφέλους, να παρατηρήσει ότι η νότα αυτής της προσευχητικής φωνής είναι διαφορετική για πολλούς, δηλαδή: άλλοι, ανεβάζοντας τον τόνο άλλες λέξεις τελειώνουν με χαμηλότερη φωνή και ομοιόμορφα. Άλλοι, ξεκινώντας την προσευχή με χαμηλότερο τόνο, τη σηκώνουν στη μέση της προσευχής, δηλαδή στη λέξη Ιησούς , και κάνοντας ένα επιφώνημα, οι άλλες λέξεις τελειώνουν ξανά με χαμηλότερο τόνο καθώς ξεκίνησαν. Άλλοι, αφού άρχισαν και συνέχισαν τα προηγούμενα λόγια της προσευχής με χαμηλό, μονότονο τόνο, στην τελευταία λέξη, δηλαδή ελέησόν με , ανεβάζουν τον τόνο με θαυμασμό. Και κάποιοι, λέγοντας ολόκληρη την πλήρη προσευχή, δηλ. Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό , κάνουν μια προαγωγή βασισμένη σε μία μόνο λέξη - Υιέ του Θεού.

Τώρα κοιτάξτε: η προσευχή είναι η ίδια. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουν την ίδια θρησκεία. Η γενική ιδέα ότι αυτή η πιο σημαντική και υψηλότερη προσευχή από ? την εξιλέωση Του - είναι εξίσου γνωστή σε όλους. Γιατί δεν το εκφράζουν όλοι εξίσου στον τονισμό, δηλαδή στην προφορά; Γιατί δεν είναι στον ίδιο τόπο, αλλά σε ένα μέρος γνωστό σε όλους, που η ψυχή αγγίζεται ιδιαίτερα και εκφράζεται με έναν ιδιαίτερα υψηλό και έντονο τόνο; Ίσως πολλοί θα είναι σε αυτό ότι αυτό συμβαίνει ως αποτέλεσμα ικανότητας, ή ενός παραδείγματος από άλλους, ή σύμφωνα με μια έννοια που αντιστοιχεί στις διαφορετικές απόψεις του καθενός.

Θα ήταν επιθυμητό να ψάξω εδώ για κάτι ανώτερο, άγνωστο όχι μόνο σε εκείνους που ακούνε, αλλά ακόμη και σε αυτόν που προσεύχεται ο ίδιος - "μεσολαβώντας" με στεναγμούς που δεν μπορούν να εκφερθούν, Σε όσους δεν ξέρουν: πώς και για τι να προσευχηθούν; Και αν όλοι προσεύχονται στο όνομα του Ιησού Χριστού με τον Άγιο Πνεύμα, σύμφωνα με την ανακοίνωση του Αποστόλου, τότε το κρυφά ενεργό Άγιο Πνεύμα, “δίνοντας προσευχή σε αυτόν που προσεύχεται”, μαζί με αυτό, ενάντια στη δύναμη του, μπορεί επίσης να δώσει στους άλλους το γεμάτο χάρη Του δώρο: στους άλλους τον ευλαβικό φόβο του Θεού, στους άλλους αγάπη, στους άλλους σταθερότητα πίστη, στους άλλες συγκινητική ταπείνωση κ.λπ. Και επομένως, αυτός που έλαβε το δώρο σέβεται και δοξάζει τη δύναμη του Παντοδύναμου και στην προσευχή του εκφράζει με ιδιαίτερη αίσθηση και ευχαρίστηση τη λέξη «Κύριος», στην οποία υπονοεί το μεγαλείο και τη δύναμη του Δημιουργού του κόσμου.

Αυτός που έχει λάβει μια μυστηριώδη έκχυση αγάπης στην καρδιά είναι κυρίως ευχαριστημένος και εμποτισμένος με τη γλυκύτητα του επιφωνήματος "Ιησούς Χριστός", όπως ένας γέρος, χωρίς ιδιαίτερο απόλαυση αγάπης και γλυκών, δεν μπορούσε να ακούσει το όνομα «Ιησούς» προφέρεται ακόμη και σε μια απλή συνομιλία. Ένας ακλόνητος πιστός στη Θεότητα του Ιησού Χριστού, Ομοούσιος με τον Θεό Πατέρα, φλέγεται και ενισχύεται στην πίστη ακόμη «Υιός του Θεού». Αυτός που έχει λάβει το δώρο της ταπεινοφροσύνης και έχει βαθιά επίγνωση της αδυναμίας του στις λέξεις “ελέησόν με” θρηνεί, ταπεινώνεται και ξεχύνεται με τη μεγαλύτερη προσπάθεια κατά τη διάρκεια αυτών των τελευταίων λόγων της προσευχής του Ιησού, τρέφει ελπίδα στο έλεος του Θεού. και αποστρέφεται τις δικές του πτώσεις. 

Αυτοί είναι οι λόγοι, όπως νομίζω, για τη διαφορά στον τονισμό όταν εκφωνείς μια προσευχή στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού! οικοδόμηση) ποιος είναι ιδιαίτερα εμποτισμένος με ποιο συναίσθημα και ποιος έχει τι πνευματικό χάρισμα. Σε αυτό, κάποιοι μου είπαν: «Γιατί δεν παρουσιάζονται όλα αυτά τα ????? όχι μόνο μία, αλλά κάθε λέξη της προσευχής θα διαποτίζεται από τον ομοιόμορφο ενθουσιώδη τόνο του ατόμου που προσεύχεται; «... Του άπαντησα ως εξής: «Λοιπόν, πώς η χάρη του Θεού μοιράζει τα δώρα σοφά και διαφορετικά στον καθένα ενάντια στη δύναμη του, όπως φαίνεται από την Αγία Γραφή, τότε ποιος μπορεί να το ζήσει αυτό και να αποκτήσει με περιορισμένο μυαλό Η χάρη δεν είναι ο πηλός η πλήρης η δύναμη του φτωχού και δεν έχει τη δύναμη να κάνει αυτό ή εκείνο από πηλό;

Πέρασα πέντε μέρες με αυτόν τον γέρο και άρχισε σταδιακά να βελτιώνει την υγεία του. Αυτή η φορά ήταν τόσο εποικοδομητική για μένα που δεν πρόσεξα πώς πέταξε, γιατί σε αυτό το ντουλάπι, σαν σε μια σιωπηλή απομόνωση, δεν κάναμε απολύτως τίποτα άλλο από το να προσευχόμαστε κρυφά, να επικαλούμε το όνομα του Ιησού Χριστού ή να μιλάμε για το ίδιο μόνο για το θέμα, δηλ. για την εσωτερική προσευχή.

Μια μέρα ήρθε κοντά μας ένας προσκυνητής και παραπονέθηκε πολύ, λυπήθηκε και επέπληξε τους Εβραίους, των οποίων τα χωριά περπάτησε και υπέστη προβλήματα και απάτες από αυτούς. ?? θεωρούσε μάλιστα ανάξιους να ζήσουν στη γη από το πείσμα και την απιστία τους και τελικά είπε ότι τους τρέφει ανυπέρβλητη αηδία. Αφού άκουσε, αυτός ο γέρος μου άρχισε να τον νουθετεί:

“Είναι μάταιο, φίλε μου”, είπε, “επιπλήττεις και βρίζεις τόσο πολύ τους Εβραίους, αλλά είναι τα ίδια πλάσματα του Θεού με εμάς Η αηδία απέναντί ​​τους προέρχεται από το ότι δεν είστε εγκατεστημένοι  και δεν έχετε εσωτερική εγγύηση προσευχής, και επομένως δεν έχετε εσωτερική γαλήνη, θα διαβάσετε για αυτό στους Αγίου Πατέρες. Ακούστε τι γράφει ο ασκητής Μάρκος: «μια ψυχή, εσωτερικά ενωμένη με τον Θεό, από τη μεγαλύτερη χαρά γίνεται σαν παιδί πράο και απλόκαρδο και δεν καταδικάζει πια κανέναν – ούτε Έλληνα, ούτε ειδωλολάτρη, ούτε Εβραίο, ούτε αμαρτωλό, αλλά φαίνεται. σε όλους χωρίς διάκριση ως καθαρό μάτι και εξίσου χαίρεται σε όλο τον κόσμο και επιθυμεί, και όλοι οι Έλληνες, οι Εβραίοι και οι ειδωλολάτρες δοξάζουν τον Θεό." λέει ότι οι εσωτερικοί στοχαστές «φλέγονται από τέτοια αγάπη που, αν ήταν δυνατόν, θα εμφυσούσαν τον κάθε άνθρωπο στη μήτρα του, χωρίς να διακρίνουν το κακό από το καλό .Ακούς, αγαπητέ αδελφέ, πώς συλλογίζονται οι Άγιοι Πατέρες». παραμερίζοντας την οργή, να βλέπετε τα πάντα σαν να είστε υπό την πρόνοια του παντογνώστη Θεού και, όταν συναντάτε λύπες, να κατηγορείτε πρωτίστως τον εαυτό σας έλλειψη υπομονής και ταπεινότητας.”

Επιτέλους πέρασε πάνω από μια εβδομάδα. Ο γέροντας συνήλθε, και τον ευχαρίστησα από τα βάθη της καρδιάς μου για όλες τις καλές οδηγίες του και τον αποχαιρέτησα. Πήγε στη θέση του, πήγα στο μονοπάτι που είχα σκοπό.

Έχω ήδη αρχίσει να πλησιάζω τον Ποτσάεφ. Όχι εκατό μίλια μακριά, με πρόλαβε έναν στρατιώτη. Τον ρώτησα πού πήγαινε. μου είπε ότι πήγαινε στην πατρίδα του στην επαρχία Κάμενετς-Ποντόλσκ.  Παρατήρησα ότι αναστέναζε βαριά, σαν να ήταν λυπημένος για κάτι και ήταν πολύ σκυθρωπός. Τον ρώτησα: “Γιατί είσαι τόσο λυπημένος;” Και άρχισε να με ενοχλεί και να: «καλέ μου αν έχεις ήδη προσέχει τη θλίψη μου, τότε ορκίσου σταθερά και ορκίσου ότι δεν θα ενημερώσεις κανέναν, και θα σου πω τα πάντα για τον εαυτό μου, γιατί ο θάνατος έρχεται σε μένα, και εκεί! "

Τον διαβεβαίωσε με χριστιανικό τρόπο ότι δεν είχα ανάγκη να ενημερώνω κανέναν για οτιδήποτε, και από αδελφική αγάπη χάρηκα που του έδωσα τη συμβουλή που μπορούσα.

«Βλέπετε», είπε, «Με εγκατέλειψαν ως στρατιώτη από τους αγρότες του αφέντη, αφού υπηρέτησα για πέντε χρόνια, ήταν αφόρητα δύσκολο για μένα, και συχνά με χτυπούσαν για δυσλειτουργίες και για μέθη Τώρα είμαι σε φυγή για δεκαπέντε χρόνια.” Μόνος μου, και πούλησα τα κλεμμένα χρήματα σε διάφορους απατεώνες, έκανα κάθε λογική αμαρτία, αλλά κατέστρεψα την ψυχή μου και τελικά κατέληξα στη φυλακή για αλήτες.

 Έχοντας βρει την ευκαιρία, συνάντησα έναν στρατιώτη που, με καθαρή συνείδηση πήγαινε σπίτι σε μια μακρινή επαρχία. φέρτε τον στο πλησιέστερο χωριό, για να είναι πιο βολικό να βρω ένα διαμέρισμα εκεί. Ο στρατιώτης μου είχε ήδη πεθάνει και γρήγορα μούδιασα για την εμφανίση του, δηλαδή την παραίτησή του, και το πώς τη βρήκε, και αρκετά χρήματα, μετά γρήγορα, ενώ όλοι κοιμόντουσαν ακόμη, από τον αχυρώνα. έξω στις αυλές και στο δάσος... Και έτσι έφυγα.  Διάβασα το διαβατήριό του και είδα ότι τόσο το καλοκαίρι του όσο και τα σημάδια του ήταν σχεδόν παρόμοια με τα δικά μου. Χάρηκα γι' αυτό και πήγα με τόλμη στη μακρινή επαρχία του Αστραχάν. Εκεί άρχισα να εγκαθιστώ και να προσλαμβάνομαι ως εργάτης. Πλησίασα λοιπόν έναν παλιό έμπορο που είχε δικό του σπίτι και ασχολούνταν με τα ζώα. Ήταν μόνος, ζούσε μόνο με τη χήρα κόρη του. Τότε ο γέρος πέθανε. Δεν ξέραμε πώς να συντηρούμε το εμπόριο, άρχισα να πίνω πάλι, καί η γυναίκα επίσης, σε ένα χρόνο φάγαμε ό,τι είχε απομείνει από τον γέρο. Τελικά, η γυναίκα μου αρρώστησε και πέθανε, και πούλησα ό,τι είχα και σύντομα σπατάλησα το σπίτι και τα χρήματα. Δεν υπήρχε τίποτα για να ζήσω και τίποτα για να τραφεί. Άρχισα λοιπόν πάλι το παλιό μου επάγγελμα, και καλά, για να το βγάζω ψωμί μου κλέβοντας, και μάλιστα με τόλμη, γιατί είχα διαβατήριο. Έτσι πάλι διεφθαρμένος για ένα χρόνο. Κάποτε δεν τα κατάφερα για πολύ καιρό, κι έτσι έκλεψα ένα παλιό αδύνατο άλογο από μια γεωτρηση και το πουλησα για πενηντα δολαρια σε έναν μάστορα. ???? να πάει σε ένα χωριό όπου γινόταν γάμος, για να αποκοιμηθούν όλοι μετά το γλέντι, να κλέψει ό,τι καλύτερο. Καθώς ο ήλιος δεν είχε δύσει ακόμα, πήγα στο δάσος για να περιμένω μέχρι τα μεσάνυχτα. Ξάπλωσα εκεί και αποκοιμήθηκα βαθιά. 

Βλέπω λοιπόν σε όνειρο ότι στέκομαι σε ένα όμορφο απέραντο λιβάδι. Ξαφνικά ένα τρομερό σύννεφο άρχισε να πλησιάζει στον ουρανό και συντάχθηκε ένας τόσο δυνατός κεραυνός που το έδαφος από κάτω μου χωρίστηκε και ήταν σαν κάποιος να με χτύπησε μέχρι τους ώμους μου στο έδαφος, το οποίο με τσιμπούσε από όλες τις πλευρές - μόνο το κεφάλι και τα χέρια μου έμειναν έξω. Τότε αυτό το απειλητικό σύννεφο φάνηκε να πέφτει στο έδαφος, και από αυτό βγήκε ο γέρος παππούς μου, που είχε πεθάνει περίπου είκοσι χρόνια. Ήταν ευσεβής άνθρωπος και ήταν εκκλησιαστικός πρεσβύτερος στο χωριό μας για τριάντα χρόνια. Με πλησίασε με ένα θυμωμένο και απειλητικό βλέμμα, κι εγώ τινάχτηκα από φόβο. Κοιτάζοντας γύρω μου, είδα πολλά πράγματα κοντά, που έκλεψα σε διάφορες στιγμές. Φοβήθηκα ακόμα περισσότερο. Ο παππούς μου,πλησιάζοντας προς το μέρος μου και δείχνοντας τον πρώτο σωρό, είπε απειλητικά: “Τι είναι αυτό; Και ξαφνικά η γη από όλες τις πλευρές άρχισε να με σφίγγει και να με σφίγγει τόσο δυνατά, που εγώ, ανίκανος να αντέξω τον πόνο, τη μελαγχολία και την ατονία, βόγκηξα και φώναξα: “Έλεος!” Αλλά το μαρτύριο συνεχίστηκε... Τότε ο παππούς έδειξε ένα άλλο σωρό και είπε επίσης: “Τι είναι αυτό πιέστε το πιο δυνατά!” Και ένιωσα τόσο δυνατό πόνο και αγωνία που κανένα μαρτύριο σε αυτή τη γη δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό. Τελικά, ο παππούς μου έφερε κοντά μου το άλογο που έκλεψα χθες και φώναξε: “Τι είναι αυτό; Και ήμουν τόσο οδυνηρά στριμωμένος από όλες τις πλευρές που δεν μπορώ να ξαναδιηγηθώ πόσο σκληρό, τρομακτικό και αυτόνο ήταν. Ήσαν σαν να τραβήχτηκαν οι φλέβες από μέσα μου και να με έπνιγαν από τρομερό πόνο, που ήταν αδύνατο να αντέξω και θα έπρεπε να πέσω αναίσθητος αν αυτό το μαρτύριο συνεχιζόταν έστω και λίγο. το που έκοψε. Εκείνη τη στιγμή, με εκείνο το χτύπημα, ξύπνησα εντελώς τρομαγμένος και τρέμοντας, σαν παράλυτος. Κοίταξα και ήταν μεσημέρι και ο ήλιος ανατέλλειε. Έπιασε το μάγουλό του, και αίμα κύλησε από αυτό, και εκείνα τα μέρη που ήταν στο έδαφος στο όνειρο έμοιαζαν όλα να είναι δύσκαμπτα και σαν χήνα σέρνονταν από πάνω τους.

 Μέσα σε αυτόν τον τρόμο, μετά βίας σηκώθηκα και πήγα σπίτι. Το μάγουλό μου πονούσε για πολύ καιρό, βλέπετε, και τώρα υπάρχει μια ουλή που δεν υπήρχε πριν. Έτσι, μετά από αυτό το όραμα, ο φόβος και ο τρόπος άρχισαν συχνά να μου επιτίθενται, και μόλις θυμηθώ το μαρτύριο που ονειρευόμουν, τότε αρχίζει η μελαγχολία και η ατονία, και είναι τόσο οδυνηρό που δεν ξέρω πού να πάω... Στη συνέχεια, αυτό άρχισε να μου φαίνεται πιο συχνά και, τελικά, άρχισα να φοβάμαι τους ανθρώπους και να ντρέπομαι, λες και όλοι ήξεραν το προηγούμενο κόλπο μου. Τότε, από αυτή τη θλίψη, δεν μπορούσα ούτε να πιω, ούτε να φάω, ούτε να κοιμηθώ, και τρεκλίζω σαν σκιά. Σκέφτηκα να πάω στο σύνταγμά μου και να ομολογήσω τα πάντα: έχοντας υποστεί τιμωρία, ίσως ο Θεός να συγχωρήσει την αμαρτία, αλλά ήμουν φοβισμένος και συνεσταλμένος, γιατί θα με οδηγούσαν στις τάξεις. Έτσι, χάνοντας την υπομονή μου, ήθελα να κρεμαστώ. › πέθαινα, γιατί είχαν φύγει όλες μου οι δυνάμεις, έτσι αποφάσισα να πάω να αποχαιρετήσω την πατρίδα μου και να πεθάνω εκεί. Έχω έναν ανιψιό στην πατρίδα μου, και τώρα πάω εκεί έξι μήνες, αλλά ακόμα με βασανίζει η λύπη και ο φόβος... Τι νομίζεις, καλέ μου, τι να κάνω; 

Τελικά, δεν έχω αρκετή υπομονή!…και φώναξε: “Τι είναι αυτό, σφίξε το όσο πιο οδυνηρά γίνεται!” Και ήμουν τόσο οδυνηρά στριμωμένος από όλες τις πλευρές που δεν μπορώ να ξαναδιηγηθώ πόσο σκληρό, τρομακτικό και αυτόνο ήταν. Ήσαν σαν να τραβήχτηκαν οι φλέβες από μέσα μου και να με έπνιγαν από τρομερό πόνο, που ήταν αδύνατο να αντέξω και θα έπρεπε να πέσω αναίσθητος αν αυτό το μαρτύριο συνεχιζόταν έστω και λίγο.το που έκοψε. Εκείνη τη στιγμή, με εκείνο το χτύπημα, ξύπνησα εντελώς τρομαγμένος και τρέμοντας, σαν παράλυτος. Κοίταξα, και ήταν μεσημέρι και ο ήλιος ανατέλλειε. Έπιασε το μάγουλό του, και αίμα κύλησε από αυτό, και εκείνα τα μέρη που ήταν στο έδαφος στο όνειρο έμοιαζαν όλα να είναι δύσκαμπτα και σαν χήνα σέρνονταν από πάνω τους. Μέσα σε αυτόν τον τρόμο, μετά βίας σηκώθηκα και πήγα σπίτι. Το μάγουλό μου πονούσε για πολύ καιρό, βλέπετε, και τώρα υπάρχει μια ουλή που δεν υπήρχε πριν. Έτσι, μετά από αυτό το όραμα, ο φόβος και ο τρόπος άρχισαν συχνά να μου επιτίθενται, και μόλις θυμηθώ το μαρτύριο που ονειρευόμουν, αρχίζει η μελαγχολία και η μαρμαρυγή και είναι τόσο οδυνηρό που δεν ... πιο συχνά και, τελικά, άρχισα να φοβάμαι τους ανθρώπους και να ντρέπομαι, λες και όλοι γνώριζαν την προηγούμενη απάτη μου. Τότε, από αυτή τη θλίψη, δεν μπορούσα ούτε να πιω, ούτε να φάω, ούτε να κοιμηθώ, και τρεκλίζω σαν σκιά. Σκέφτηκα να πάω στο σύνταγμά μου και να ομολογήσω τα πάντα: έχοντας υποστεί τιμωρία, ίσως ο Θεός να συγχωρήσει την αμαρτία, αλλά ήμουν φοβισμένος και συνεσταλμένος, γιατί θα με οδηγούσαν στις τάξεις. Έτσι, χάνοντας την υπομονή μου, ήθελα να κρεμαστώ. › πέθαινα, γιατί είχαν φύγει όλες μου οι δυνάμεις, έτσι αποφάσισα να πάω να αποχαιρετήσω την πατρίδα μου και να πεθάνω εκεί. Έχω έναν ανιψιό στην πατρίδα μου, και τώρα πάω εκεί έξι μήνες, αλλά ακόμα με βασανίζει η λύπη και ο φόβος... Τι νομίζεις, καλέ μου, τι να κάνω; Τελικά, δεν έχω αρκετή υπομονή!…και φώναξε: “Τι είναι αυτό, σφίξε το όσο πιο οδυνηρά γίνεται!” Και ήμουν τόσο οδυνηρά στριμωμένος από όλες τις πλευρές που δεν μπορώ να ξαναδιηγηθώ πόσο σκληρό, τρομακτικό και αυτόνο ήταν. Ήσαν σαν να τραβήχτηκαν οι φλέβες από μέσα μου και να με έπνιγαν από τρομερό πόνο, που ήταν αδύνατο να αντέξω και θα έπρεπε να πέσω αναίσθητος αν αυτό το μαρτύριο συνεχιζόταν έστω και λίγο. αλλά το αποτυχημένο άλογο κλώτσησε και με χτύπησε στο μάγουλο, το που έκοψε. Εκείνη τη στιγμή, με εκείνο το χτύπημα, ξύπνησα εντελώς τρομαγμένος και τρέμοντας, σαν παράλυτος. Κοίταξα, και ήταν μεσημέρι και ο ήλιος ανατέλλειε. Έπιασε το μάγουλό του, και αίμα κύλησε από αυτό, και εκείνα τα μέρη που ήταν στο έδαφος στο όνειρο έμοιαζαν όλα να είναι δύσκαμπτα και σαν χήνα σέρνονταν από πάνω τους. Μέσα σε αυτόν τον τρόμο, μετά βίας σηκώθηκα και πήγα σπίτι. Το μάγουλό μου πονούσε για πολύ καιρό, βλέπετε, και τώρα υπάρχει μια ουλή που δεν υπήρχε πριν. Έτσι, μετά από αυτό το όραμα, ο φόβος και ο τρόπος άρχισαν συχνά να μου επιτίθενται, και μόλις θυμηθώ το μαρτύριο που ονειρευόμουν, αρχίζει η μελαγχολία και η μαρμαρυγή και είναι τόσο οδυνηρό που δεν ξέρω πού να πάω... Τι είναι Στη συνέχεια, αυτό άρχισε να μου φαίνεται πιο συχνά και, τελικά, άρχισα να φοβάμαι τους ανθρώπους και να ντρέπομαι, λες και όλοι γνώριζαν την προηγούμενη απάτη μου.Τότε, από αυτή τη θλίψη, δεν μπορούσα ούτε να πιω, ούτε να φάω, ούτε να κοιμηθώ, και τρεκλίζω σαν σκιά. Σκέφτηκα να πάω στο σύνταγμά μου και να ομολογήσω τα πάντα: έχοντας υποστεί τιμωρία, ίσως ο Θεός να συγχωρήσει την αμαρτία, αλλά ήμουν φοβισμένος και συνεσταλμένος, γιατί με οδηγούσαν στις τάξεις. Έτσι, χάνοντας την υπομονή μου, ήθελα να κρεμαστώ. › πέθαινα, γιατί είχαν φύγει όλες μου οι δυνάμεις, έτσι αποφάσισα να πάω να αποχαιρετήσω την πατρίδα μου και να πεθάνω εκεί. Έχω έναν ανιψιό στην πατρίδα μου, και τώρα πάω εκεί έξι μήνες, αλλά ακόμα με βασανίζει η θλίψη και ο φόβος... Τι νομίζεις, καλέ μου, τι να κάνω; Τελικά, δεν έχω αρκετή υπομονή!…

“Δεν υπάρχει περίπτωση”,  είπα. “Νομίζω ότι μόλις αρχίσω να προσεύχομαι, ο Θεός θα με διαστρεβλώσει αμέσως.”

- Άδειο, αδερφέ! Ο διάβολος βάζει αυτές τις σκέψεις στο κεφάλι σου. Ο Θεός είναι απείρως ελεήμων και συμπάσχει με τους αμαρτωλούς και συγχωρεί όσους μετανοούν γρήγορα. Εξάλλου, γνωρίζετε την προσευχή του Ιησού, δηλαδή «Κύριε Ιησού «Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό». Πες το ασταμάτητα.

- Πώς να μην ξέρεις αυτή την προσευχή! Όταν πήγαινα να κλέψω, μερικές φορές το διάβαζα για να γίνω πιο τολμηρός.

- Λοιπόν, κοίτα τώρα: ο Θεός δεν σε παραμόρφωσε ακόμη κι όταν, πηγαίνοντας προς την ανομία, έκανες μια προσευχή. Θα σας καταστρέψει όμως όταν αρχίσετε να προσέχετε στο μονοπάτι της μετάνοιας; Τώρα βλέπεις ότι οι σκέψεις σου είναι του εχθρού!.. Πίστεψέ με, αγαπητέ μου, αν πεις αυτή την προσευχή, ό,τι κι αν περάσει από τις σκέψεις σου, σύντομα θα νιώσεις χαρά, θα περάσει όλος ο φόβος και το βάρος σου, και τελικά θα είσαι απόλυτα θα ηρεμήσεις, θα είσαι ευλαβής άνθρωπος και όλα τα αμαρτωλά πάθη θα εξαφανιστούν. Σας διαβεβαιώνω για αυτό, γιατί έχω δει πολύ στην εμπειρία.

Του είπα αρκετές περιπτώσεις στις οποίες η Προσευχή του Ιησού άσκησε τη θαυματουργή της δύναμης στους αμαρτωλούς. Τελικά, άρχισα να τον πείθω, ώστε πριν από την πατρίδα του να πάει Ολ Πότσαεφ εκεί και να κοινωνήσει. Ο στρατιώτης μου τα άκουγε όλα αυτά με προσοχή και, όπως ήταν αντιληπτό, με χαρά. Έτσι, συμφώνησε σε όλα. Πήγαμε μαζί στον Πότσαεφ, με την προϋπόθεση ότι δεν θα λέγαμε τίποτα ο ένας στον άλλο, αλλά θα λέγαμε συνεχώς την Προσευχή του Ιησούς. Περπατήσαμε σε τέτοια σιωπή για μια ολόκληρη μέρα. Την επόμενη μέρα μου είπε ότι ένιωθε πιο ανάλαφρος. Προφανώς ήταν πιο ήρεμος από πριν. Την τρίτη μέρα ήρθαμε στον Πότσαεφ, και του επιβεβαιώσαμε ξανά ότι ούτε μέρα ούτε νύχτα, μέχρι να κοιμηθεί, δεν θα σταματούσε να προσεύχεται και τον διαβεβαίωσε ότι το πιο ιερό όνομα του Ιησού, αφόρητο στους εχθρούς, θα τον έσωζε πολύ. , και ταυτόχρονα του διάβασε από τη “Φιλοκαλία” ότι αν και πρέπει να λέμε την προσευχή του Ιησού ανά πάσα στιγμή, θα πρέπει να την κρατήσουμε ιδιαίτερα προσεκτικά όταν προετοί Μυστηρίων του Χριστού . Το έκανε και αμέσως ομολόγησε και κοινωνούσε.  από την Προσευχή του Ιησού. Την Κυριακή, για να σηκωθεί ευκολότερα για το λειτουργία πήγε για ύπνο νωρίς το βράδυ και έλεγε συνεχώς την προσευχή του Ιησού, ενώ εγώ ακόμη καθόμουν στη γωνία και διάβαζα τη “Φιλοκαλία” μου με νυχτερινό φως Πέρασε περίπου μια ώρα και αποκοιμήθηκε, και άρχισα να προσεύχομαι. Ξαφνικά, περίπου είκοσι λεπτά αργότερα, ξεκίνησε και, ξυπνώντας, πήδηξε γρήγορα, έτρεξε κοντά μου κλαίγοντας και είπε με μεγάλη χαρά: «Ω, αδερφέ, τι είδα τώρα! Πιστεύω ότι ο Θεός δεν βασανίζει, αλλά ελεεί τους αμαρτωλούς, δόξα σε Σένα.

Έκπληκτος και ευχαριστημένος από αυτό, του ζήτησα να μου πει αναλυτικά τι του συνέβη.

- Να τι: μόλις με πήρε ο ύπνος, είδα τον εαυτό μου στο ίδιο λιβάδι όπου με βασάνιζαν. Στην αρχή τρόμαξα, αλλά είδα ότι αντί για σύννεφο ανατέλλει ένας καθαρός ήλιος, ένα υπέροχο φως έλαμψε γύρω από ολόκληρο το λιβάδι και είδα κόκκινα λουλούδια και βότανα πάνω του. Ξαφνικά ο παππούς μου ήρθε κοντά μου, τόσο καλός από μόνος του που δεν τον έβλεπες αρκετά, και με τόση ευγένεια και ευγένεια μου είπε: «Πήγαινε στο Zhitomir στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Νικηφόρου Ως φρουρός της εκκλησίας, ζήστε εδώ για το υπόλοιπο της ζωής σας και προσεύχεστε αδιάκοπα. Αφού το είπε αυτό, με σταύρωσε και εκείνη ακριβώς τη στιγμή εξαφανίστηκε. Ένιωσα τέτοια χαρά που ήταν αδύνατο να πω, σαν κάτι να έπεσε από πάνω μου και να είχα πετάξει στον παράδεισο... Με αυτό ξύπνησα ξαφνικά, νιώθοντας ότι ήμουν άνετα, αλλά η καρδιά μου ακόμα δεν ήξερε τι να κάνε από χαρά. Τώρα τι πρέπει να κάνω; Θα πάω αμέσως στο Zhitomir, όπως μου είπε ο παππούς μου. Θα είναι εύκολο για μένα να περπατήσω με προσευχή!

Ειλικρινείς ιστορίες ενός περιπλανώμενου στον πνευματικό του πατέρα. 19

 

4) Είμαι γεμάτος υπερηφάνεια και αισθησιακό εγωισμό. Όλες οι ενέργειές μου το επιβεβαιώνουν: βλέποντας το καλό μέσα μου, θέλω να το επιδείξω, ή εξυψώνω τον εαυτό μου με αυτό πάνω από τους άλλους, ή θαυμάζω τον εαυτό μου εσωτερικά. Αν και δείχνω εξωτερική ταπεινοφροσύνη, αποδίδω τα πάντα στις δικές μου δυνάμεις και θεωρώ τον εαυτό μου ανώτερο από τους άλλους, ή τουλάχιστον όχι χειρότερα. Αν παρατηρήσω μια κακία στον εαυτό μου, προσπαθώ να τη δικαιολογήσω, να την καλύψω με το πρόσχημα της ανάγκης ή της αθωότητας. Είμαι θυμωμένος με όσους με ασέβονται, θεωρώντας τους ανίκανους να εκτιμήσουν τους ανθρώπους. Είμαι ματαιόδοξος για τα ταλέντα μου, θεωρώ ότι οι αποτυχίες στις επιχειρήσεις μου είναι προσβλητικές για τον εαυτό μου, γκρινιάζω και χαίρομαι για την ατυχία των εχθρών μου. Αν προσπαθώ για κάτι καλό, τότε ο στόχος είναι είτε έπαινος, είτε πνευματικό συμφέρον, είτε κοσμική παρηγοριά. Με μια λέξη, δημιουργώ συνεχώς το δικό μου είδωλο, στο οποίο προσφέρω συνεχή υπηρεσία, αναζητώντας σε όλα αισθησιακές απολαύσεις και τροφή για τα ηδονικά μου πάθη και πόθους.

Από όλα τα παραπάνω, βλέπω τον εαυτό μου περήφανο, πορνό, άπιστο, που δεν αγαπώ τον Θεό και μισώ τον πλησίον μου. Ποια κατάσταση θα μπορούσε να είναι πιο αμαρτωλή; Η κατάσταση των πνευμάτων του σκότους είναι καλύτερη από την κατάστασή μου: αν και δεν αγαπούν τον Θεό, μισούν τον άνθρωπο, ζουν και τρέφονται με υπερηφάνεια, τουλάχιστον πιστεύουν, τρέμουν από πίστη. Τι γίνεται με εμένα; Θα μπορούσε να υπάρξει χειρότερη μοίρα από αυτή που με περιμένει; Και γιατί η απόφαση του δικαστηρίου θα είναι αυστηρότερη και πιο τιμωρητική, αν όχι για τέτοια απροσεξία και απερίσκεπτη ζωή, που αναγνωρίζω στον εαυτό μου!

Διαβάζοντας αυτή την εξομολόγηση που μου έδωσε ο εξομολογητής μου, τρομοκρατήθηκα και σκέφτηκα μέσα μου: «Θεέ μου, τι τρομερές αμαρτίες κρύβω μέσα μου, και μέχρι τώρα δεν τις έχω προσέξει!». Έτσι, η επιθυμία να τα καθαρίσω με ανάγκασε να ζητήσω καθοδήγηση από αυτόν τον μεγάλο πνευματικό πατέρα, πώς, έχοντας μάθει τα αίτια όλων των κακών, θα μπορούσα να βρω τρόπο να τα διορθώσω. Άρχισε λοιπόν να μου ερμηνεύει.

«Βλέπεις, αγαπητέ αδερφέ, ο λόγος της απιστίας για τον Θεό είναι η απιστία, ο λόγος της απιστίας είναι η έλλειψη πεποίθησης και ο λόγος για την έλλειψη πεποίθησης είναι η αποτυχία αναζήτησης φωτεινής, αληθινής γνώσης, η αμέλεια για την πνευματική φώτιση. Με μια λέξη: χωρίς να πιστέψεις, δεν μπορείς να αγαπήσεις. Χωρίς να πειστείς, δεν μπορείς να πιστέψεις. Και για να πειστείτε, είναι απαραίτητο να αποκτήσετε πλήρη και εμπεριστατωμένη γνώση του προτεινόμενου θέματος. Είναι απαραίτητο, μέσω του στοχασμού, της μελέτης του λόγου του Θεού και των πειραματικών παρατηρήσεων, να διεγείρουμε στην ψυχή δίψα και λαγνεία ή, όπως άλλοι την εκφράζουν, «έκπληξη», που παράγει μια ακόρεστη επιθυμία να γνωρίσουμε τα πράγματα πιο κοντά και πιο τέλεια. , για να διεισδύσει βαθύτερα στις ιδιότητες ενός αντικειμένου.

Ένας πνευματικός συγγραφέας μιλά για αυτό ως εξής: «η αγάπη», λέει, «συνήθως αναπτύσσεται μέσω της γνώσης, και όσο μεγαλύτερο είναι το βάθος και ο χώρος στη γνώση, τόσο περισσότερη αγάπη θα υπάρχει και τόσο πιο άνετα η ψυχή μαλακώνει και είναι διατεθειμένη προς το Θείο. αγάπη, εξετάζοντας επιμελώς το πιο τέλειο και το πιο όμορφο ον του Θεού και την απέραντη αγάπη Του για τους ανθρώπους».

«Τώρα βλέπεις ότι ο λόγος για τις αμαρτίες που διαβάζεις είναι η τεμπελιά στο να σκέφτεσαι πνευματικά πράγματα, σβήνοντας το αίσθημα της ίδιας της ανάγκης για αυτό. Εάν θέλετε να μάθετε τα μέσα για να νικήσετε αυτό το κακό, τότε προσπαθήστε με κάθε δυνατό τρόπο για πνευματική φώτιση, επιτύχτε το μελετώντας επιμελώς τον λόγο του Θεού, τη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων - με προβληματισμό και πνευματικές συμβουλές ή συνομιλία με τους σοφούς για τον Χριστό. Αχ, αγαπητέ αδελφέ, πόσες καταστροφές συναντάμε γιατί τεμπελιάζουμε να φωτίσουμε την ψυχή μας με τον λόγο της αλήθειας, δεν μελετάμε τον νόμο του Κυρίου μέρα νύχτα και δεν προσευχόμαστε γι' αυτόν επιμελώς και επίμονα! Και εξαιτίας αυτού, ο εσωτερικός μας άνθρωπος είναι πεινασμένος, κρύος και εξαντλημένος, χωρίς να έχει τη δύναμη να περπατήσει άγρυπνα στο μονοπάτι της δικαιοσύνης προς τη σωτηρία. Για να εκμεταλλευτούμε λοιπόν αυτά τα μέσα, ας αποφασίσουμε, αγαπητέ, να γεμίζουμε το μυαλό μας όσο πιο συχνά γίνεται με στοχασμούς για ουράνια αντικείμενα και η αγάπη που ξεχύνεται από ψηλά στις καρδιές μας θα αναπτυχθεί και θα ανάψει μέσα μας. Μαζί με αυτό, ας προσευχόμαστε όσο πιο συχνά γίνεται, γιατί η προσευχή είναι ο πιο σημαντικός τρόπος και το πιο ισχυρό μέσο για την ανανέωση και την ευημερία μας. Ας προσευχηθούμε, φωνάζοντας, όπως διδάσκει η εκκλησία: «Κύριε, δώσε μου τώρα να Σε αγαπώ, όπως μερικές φορές αγάπησα αυτή την αμαρτία!»

Αφού τα άκουσα όλα αυτά με προσοχή, ζήτησα τρυφερά από αυτόν τον άγιο πατέρα να με εξομολογήσει και να με εγγυηθεί στον στα μυστήρια του Χριστού. Το λοιπόν πρωί, έχοντας κοινωνήσει, ήθελα να επιστρέψω στο Κίεβο με αυτόν τον ευγενικό αποχαιρετισμό, αλλά αυτός ο καλός πατέρας μου, που σκοπεύει να πάει στη Λαύρα τις προάλλες, με άφησε για εκείνη την ώρα στο έρημο κελί του, ώστε να μπορεί να ελεύθερα να επιδοθεί στην προσευχή σε αυτή τη σιωπή. Και αλήθεια, πέρασα όλες αυτές τις μέρες σαν στον παράδεισο: μέσα από τις προσευχές του γέροντά μου, εγώ, ανάξιος, απόλαυσα την απόλυτη ηρεμία. Ο - μόνο που σκεφτόμουν τον έναν Ιησού Χριστό!

Τελικά, ο εξομολογητής του ζήτησα καθοδήγηση και συμβουλές για το πού να συνεχίσω τώρα το προσκύνημα μου. Με ευλόγησε έτσι: «Πήγαινε στον Πότσαεφ, προσκύνησε εκεί στο Θαυματουργό Πόδι της Αγνότερης Μητέρας του Θεού, και αυτή θα κατευθύνει τα πόδια σου στο μονοπάτι της ειρήνης.” Έτσι, έχοντας δεχτεί τη συμβουλή του με πίστη, τρεις μέρες αργότερα πήγα στο Pochaev.

Περπάτησα 200 beta ταβέρνες και οικισμούς, και σπάνια συναντούσαμε χριστιανικές κατοικίες. Σε ένα αγρόκτημα είδα ένα ρωσικό χριστιανικό πανδοχείο και, ενθουσιασμένος από αυτό, πήγα εκεί για να διανυκτερεύσω και να ζητήσω ψωμί για το δρόμο, γιατί τα κράκερ μου είχαν ήδη τελειώσει. Εδώ είδα τον ιδιοκτήτη - έναν γέρο, προφανώς πλούσιο, και άκουσα ότι ήταν από την ίδια επαρχία Oryol με εμένα. Μόλις μπήκα στο πάνω δωμάτιο, η πρώτη του ερώτηση ήταν: «Τι πιστεύεις;"

Υπηρέτρια του Θεού Akilina Ivanovna Kuligina (1870–1945).26

 

Υπηρέτρια του Θεού Akilina Ivanovna Kuligina (1870–1945)

Τη ζωή της μακαρίτισσας πρεσβυτέρας Ακιλίνας μας την έστειλε η ανιψιά της Ρίμμα Φεντόροβνα. (Το υλικό δημοσιεύεται με μικρές συντομογραφίες.)

«Η Akilina Ivanovna Kuligina γεννήθηκε το 1870 στην επαρχία Voronezh στην οικογένεια ενός πλούσιου αγρότη. Η οικογένεια ήταν μεγάλη. Εκτός από τη μεγαλύτερη κόρη Ακιλίνα, υπήρχαν άλλα δύο κορίτσια: η Άννα και η Αναστασία και ένας γιος, ο Στέπαν...

Από την παιδική ηλικία, η Aquilina διακρίθηκε από την έλξη της προς τον Θεό. Απομονωνόταν, δεν έπαιζε με τους συνομηλίκους της, προσευχόταν, δεν άφηνε να περάσει ούτε έναν άγνωστο ή ζητιάνο και πάντα έδινε ελεημοσύνη. Ως έφηβη, κοιμόταν ληθαργικά για περίπου έξι εβδομάδες. Δίπλα της τοποθετήθηκε ένα ποτήρι νερό για εκείνη. Άγνωστο στους κοντινούς της, πώς και πότε έπινε νερό. Της φάνηκαν πολλά στον ύπνο. Αλλά η ισχυρότερη εντύπωση έμεινε από το να δεις τα μέρη του βασανισμού. Όταν την έφεραν στην κόλαση, άκουσε ένα τρομερό χτύπημα, θόρυβο και κραυγές. Φοβήθηκε και ήθελε να τρέξει μακριά, αλλά οι Άγγελοι την κράτησαν και την οδήγησαν σε όλη την κόλαση. Ίσως γι' αυτό έμεινε για πάντα στο πρόσωπό της μια έκφραση κάποιας σοβαρότητας. Ξυπνώντας από τον ύπνο, σηκώθηκε με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος της και έτσι περπάτησε μέσα από το χωριό στο σπίτι του πατέρα της. Μετά την ευλογία του, τα χέρια έπεσαν.

Σχεδόν κανένας από τους συγγενείς της δεν κατάλαβε τη θεόφιλη Ακιλίνα: οι μεγάλοι την καταδίκασαν, οι συνομήλικοί της την προσέβαλαν, τα παιδιά την πείραζαν, οι γονείς της την ανέχονταν... Η φίλη της Αναστασίας ένιωσε τέτοια εχθρότητα προς την Ακιλίνα που κάποτε έπεισε την Αναστασία να δηλητηριάσει την ίδια της την αδελφή. Γλίστρησαν κάτι στο φαγητό της Ακουιλίνα. Τότε η Ακουιλίνα άκουσε μια λεπτή, απαλή φωνή στην καρδιά της: «Δηλητηριασμένη, δηλητηριασμένη, πιες γάλα, πιες γάλα!» Η Aquilina ήταν θαρραλέα και ισχυρή σε χαρακτήρα. Διέταξε την Αναστασία να φέρει γάλα, ήπιε και το στομάχι της πέταξε έξω ό,τι είχε φάει. Έτσι δραπέτευσε, αλλά είπε ότι όποιος σχεδίαζε αυτήν την θηριωδία θα του έπεφτε η μύτη σε ένα χρόνο. Και, πράγματι, ο δηλητηριαστής αρρώστησε από σύφιλη και ένα χρόνο αργότερα υπέστη όλες τις συνέπειές της.

Μια μέρα ήρθε στο σπίτι ένας ζητιάνος. Η Ακουιλίνα του έφερε αμέσως ελεημοσύνη και παρουσία άλλων του είπε: «Μα το σπίτι σου κάηκε, η γυναίκα και τα παιδιά σου κάηκαν». Έμεινε έκπληκτος: «Μωρό μου, γλυκιά μου, πώς το ξέρεις αυτό;» Μετά από αυτό το περιστατικό, άρχισαν να κοιτάζουν προσεκτικά την Ακιλίνα με ενδιαφέρον και οι συμπεριφορές απέναντί ​​της άρχισαν να αλλάζουν. Άλλαξε ακόμα περισσότερο όταν ήρθε στο σπίτι ένας περιπλανώμενος που έμοιαζε με τον Άγιο Νικόλαο. Η Ακουιλίνα του έδωσε ελεημοσύνη, κι εκείνος της είπε: «Και είσαι δύσκολη κοπέλα. Ούτε θα κλώσεις ούτε θα υφάνεις, αλλά θα έχεις τα πάντα. Θα λάβετε θεραπεία. Θα βιώσεις την πίστη κάποιου άλλου, θα επισκεφτείς ένα μοναστήρι και θα ζήσεις σε μια μεγάλη πόλη».

Συνειδητοποιώντας ότι η Ακουιλίνα είχε επιλεγεί από τον Θεό, άρχισαν να της φέρνουν άρρωστα παιδιά και να έρχονται ζητώντας βοήθεια. Βοηθούσε τους πάντες.

Οι γονείς της, αν και ανεκτικοί στα ιδιαίτερα χαρίσματά της, χάρηκαν που την ξεφορτώθηκαν. Παντρεύτηκε αρκετά νωρίς. Ο σύζυγος ήταν Πολωνός. Έπρεπε, όπως προέβλεψε η Περιπλανώμενη να δεχτεί την καθολική πίστη. Ωστόσο, μετά από ενάμιση χρόνο, επέστρεψε στο σπίτι της και σύντομα, αφού αποκαταστάθηκε στην ορθόδοξη πίστη, μπήκε σε μοναστήρι και έγινε μοναχή. Τότε είχε απομείνει μόνο ένα γυναικείο μοναστήρι σε ολόκληρη την επισκοπή Voronezh. Βρισκόταν στην ίδια την πόλη Voronezh.

Όταν η Aquilina ζούσε στο μοναστήρι, έσωσε έναν αρχάριο από τον θάνατο και την κόλαση, ο οποίος, λόγω απειρίας, μπήκε σε μπελάδες και έπρεπε να γίνει μητέρα. Σε απόγνωση, πήγε στην Ακουιλίνα. Είπε ότι δεν άντεχε τη ντροπή και θα αυτοκτονούσε. Η Ακουιλίνα την έπεισε να συμπεριφερθεί απαρατήρητη, καλύπτοντας τον εαυτό της. Και όταν γεννήθηκε το αγόρι, η Ακουιλίνα το πήρε στο κελί της και το έκρυψε για λίγο. Η μητέρα δεν φοβόταν πια την επίπληξη, ηρέμησε. Η αθώα μοναχή Ακουιλίνα πήρε τη ντροπή πάνω της. Η ηγουμένη, αφού έμαθε ότι ένα παιδί ακούγεται να κλαίει στο κελί της, ήρθε κοντά της με τις αδερφές της. Απαίτησε επίμονα να ανοίξει την πόρτα. Όταν μπήκαν εκεί και είδαν το μωρό, άρχισαν να καταγγείλουν με θυμό την Ακουιλίνα... Μετά την συνόδευσαν έξω από το μοναστήρι με ατίμωση.

Και η Ακουιλίνα υπέστη το μεγάλο εκούσιο κατόρθωμα της μομφής. Ήταν τότε 29 ετών. Με το μωρό ξεκίνησε μια περιπλανώμενη ζωή, περιπλανώμενη για πολύ καιρό χωρίς καταφύγιο. Μετά από αρκετό καιρό επέστρεψε σπίτι της... Πολλοί, ακόμη και οι συγγενείς της, την ντρόπιασαν, την καταδίκασαν, την καταδίωξαν, αλλά εκείνη δεν αποκάλυψε το μυστικό της σε κανέναν. Οι άνθρωποι, έχοντας βρεθεί σε μεγάλο πρόβλημα ή θλίψη, δεν έδιναν καμία σημασία σε αυτές τις συνθήκες και συνέχισαν να απευθύνονται σε αυτήν για βοήθεια.

Η Ακιλίνα έκανε πολλά για τους ανθρώπους: περιέθαλψε, έσωσε, προστάτευε. Οι φήμες για αυτήν διαδόθηκαν. Άρχισαν να έρχονται από άλλα χωριά ή να την πηγαίνουν σε όσους είχαν ανάγκη. Μια μέρα έγινε φωτιά στο χωριό. Όταν τα μισά σπίτια είχαν ήδη καεί, έφεραν την Ακουιλίνα. Φύσηξε δυνατός άνεμος κατευθύνοντας τη φωτιά προς τις καλύβες. Στάθηκε μπροστά στα φλεγόμενα σπίτια, σαν να έκλεισε το μονοπάτι της φλόγας, σήκωσε ψηλά την εικόνα της Μητέρας του Θεού «Ο Φλεγόμενος Βατος» και ο άνεμος κόπηκε αμέσως και η φωτιά σταμάτησε.

Οι φήμες για αυτήν έφτασαν στη Μόσχα. Βοήθησε έναν στρατηγό, ο οποίος, βλέποντας πόσο δύσκολη ήταν η ζωή της, σε ευγνωμοσύνη για τη βοήθεια, έκανε τα πάντα για να μεταφέρει αυτήν και τον γιο της στη Μόσχα. Εδώ έλαβε ένα μικρό διαμέρισμα σε ένα σπίτι στην 1η λωρίδα Babyegorodsky κοντά στη γέφυρα της Κριμαίας.

Στη Μόσχα, η μητέρα έγινε πνευματικος  κοντά σε πολλούς διάσημους πνευματικούς ανθρώπους εκείνη την εποχή. Επικοινώνησε με τον γέροντα Αριστοκλή. Προέβλεψε τον θάνατό του το 1918. (* Ο Σεβασμιώτατος Αριστοκλής του Άθω (1838–1918) δοξάστηκε το 2004.)

Πήγα και στον Παναγιώτατο Πατριάρχη Τύχωνα. Προέβλεψε επίσης την ημέρα του θανάτου του: «Και αύριο θα…» και, κλείνοντας τα μάτια της, τεντώθηκε. Και μετά, χαμηλώνοντας το κεφάλι της, καλύφθηκε με το μανίκι του ράσου του... (**Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσιών Τίχων (Bellavin) (1865–1925), ώρα υπηρεσίας (1917–1925). Αγ. Ο Tikhon δοξάστηκε το 1989).

Η Akilina μεγάλωσε τον υιοθετημένο γιο της, Ivan Evgenievich. Αγαπούσε πολύ τη μητέρα του και έλαβε πολλές καλές ιδιότητες από αυτήν. Σπούδασε, έλαβε ειδικότητα διαμορφωτής και εργάστηκε σε εργοστάσιο. Όταν παντρεύτηκε, η Ακουιλίνα βοηθούσε τους νέους, ετοίμαζε γεύματα... Το σπίτι τους ήταν στενό. Η Ακουιλίνα κοιμόταν σε ένα σεντούκι σε μια γωνιά κοντά στην πόρτα.

Ο Ivan Evgenievich είχε έναν γιο, τον Vanya, και στη συνέχεια τις κόρες, τη Nadezhda και την Inna, αλλά σύντομα η μητέρα τους πέθανε. Ο Ιβάν παντρεύτηκε για δεύτερη φορά. Γεννήθηκαν άλλοι δύο γιοι. Η κατάσταση της Ακουιλίνα επιδεινώθηκε. Στη νέα σύζυγο του Ivan Evgenievich δεν άρεσε το γεγονός ότι οι άνθρωποι έρχονταν στην Akilina. Και ήρθε πολύς κόσμος. Ο Θεός την έσωσε από τη δίωξη των αρχών...

Η φήμη της μητέρας Aquilina μεγάλωσε και, για να μην ενοχλεί τους συγγενείς και τους γείτονές της, άρχισε να επισκέπτεται ανθρώπους, προσπαθώντας να φέρει μεγάλο όφελος και να επικοινωνήσει μαζί τους έξω από το σπίτι. Και κατά τη διάρκεια του πολέμου, της δόθηκε η ευκαιρία να δεχτεί ανθρώπους που χρειάζονταν βοήθεια σε ένα μεγάλο άδειο διαμέρισμα σε ένα σπίτι στην οδό Lesnaya. Εδώ, αργότερα, έγινε η τελευταία της συνάντηση με κοντινά της άτομα και το αντίο τους.

Οι θαυμαστές της Akilina της απευθύνθηκαν με διαφορετικούς τρόπους: ορισμένοι την αποκαλούσαν στοργικά "Akilinushka", οι συγγενείς της την αποκαλούσαν θεία, γιαγιά και ακόμη και μητέρα. Αμέσως μοίραζε τις προσφορές σε άλλους, μερικές φορές λέγοντάς τους να τις προσέχουν. Αυτό είναι από μια ατυχία και μετά από μια άλλη. Η μητέρα έδωσε στους ανθρώπους τις φωτογραφίες της, οι οποίες κατά τη διάρκεια της ζωής της και μετά τον θάνατό της βοήθησαν σε δύσκολες συνθήκες...

Η μητέρα Ακιλίνα δεν έκανε μπάνιο για 30 χρόνια. Μόνο μια φορά το χρόνο έπλενε τα μαλλιά της για τη γιορτή της Γέννησης του Χριστού. Δεν έξυνε ούτε έπλεξε τα μαλλιά της. Αλλά τι υπέροχο άρωμα αναπνεόταν σε όλο το σπίτι από τα μαλλιά της.

Υπάρχουν μνήμες ότι η μακάρια πήγε στο Κρεμλίνο. Θα μπορούσε να πάει εκεί ανά πάσα στιγμή, ανεξάρτητα από κάθε ασφάλεια. Μερικοί ένοπλοι φρουροί μπορούσαν μόνο να γκρινιάζουν: «Είναι μια ηλικιωμένη γυναίκα που περπατάει εδώ γύρω». Δεν μπορούσαν να της προκαλέσουν κανένα εμπόδιο. Το παλιό κουδούνισμα είπε πώς έπρεπε να φυλάει την είσοδο της πύλης προς το Κρεμλίνο. «Σταθήκαμε», είπε, «οι δυο μας στην είσοδο. Στα χέρια ενός τουφεκιού με ξιφολόγχες. Διατάχθηκε να μην επιτρέπεται σε κανέναν να μπει στο Κρεμλίνο χωρίς πάσο. Αλλά όταν η Ακουιλίνα περπάτησε, πετρώσαμε, δεν μπορούσαμε να κουνήσουμε τα χέρια μας για να κλείσουμε το μονοπάτι με τουφέκια και εκείνη, σαν σημαντικό πρόσωπο, μπήκε στο Κρεμλίνο». Σε ποιον πήγε - τώρα μόνο ο Θεός ξέρει... Οι Μοσχοβίτες παρατήρησαν ότι κυβερνητικά αυτοκίνητα ήρθαν στην κηδεία της μακαρίας Ακουιλίνας.

Για πολλές αρετές, νηστείες και προσευχές, ο Κύριος χάρισε μεγάλη χάρη στην Ακουιλίνα. Άκουσε τραγούδι, ακολουθίες και κουδούνια στην Ιερουσαλήμ στον Πανάγιο Τάφο. Και μια μέρα, όταν ένας Ρώσος προσκυνητής ήταν εκεί, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων του στράφηκε ζητώντας να πάρει τον σταυρό της λειψανοθήκης και πολλά άλλα κειμήλια στη Μόσχα, λέγοντας: «Έχεις την Ακουιλίνα εκεί, δώσε της». Αυτόν τον σταυρό και τα άγια λείψανα τον έφερε συνεχώς πάνω της.

Η μητέρα Ακουιλίνα παρείχε πολλή βοήθεια και υποστήριξη στους συγγενείς. Η Άννα, σύζυγος του ανιψιού της, γιος της μικρότερης αδερφής της Αναστασίας... προέβλεψε τη γέννηση μιας κόρης. Και όταν, έχοντας ανακαλύψει την εγκυμοσύνη της και έχοντας ήδη έναν γιο ενός έτους, έπεσε σε απόγνωση λόγω της φτώχειας, η μητέρα της την ηρεμούσε λέγοντας: «Ο Θεός δίνει ένα παιδί, ο Θεός δίνει και μερίδιο. Να προσέχετε τα παιδιά σας, τα παιδιά θα πάνε καλά». Η μητέρα έδωσε το όνομα στο νεογέννητο και φρόντισε να βαφτιστούν τα παιδιά.

Η μητέρα Άννα την έσωσε επίσης από τον θάνατο. Οι γιατροί στο νοσοκομείο είπαν στον ανιψιό της ότι η Άννα ήταν απελπισμένη. Κατόπιν αιτήματός του, η Μητέρα Ακουιλίνα προσευχήθηκε για πολύ καιρό και τελικά είπε: «Θα πρέπει να ζήσει μόνο στο πλάτος μιας τρίχας». παρακάλεσε. Την τελευταία στιγμή ανακαλύφθηκε εντερική περιτονίτιδα και η επέμβαση έγινε με επιτυχία.

Η Άννα επισκεπτόταν συχνά τη μητέρα της. Την αγαπούσε πολύ. Έλαβε συμβουλές από αυτήν και θεραπεία για πονοκεφάλους. Είπε ότι, επιστρέφοντας στο σπίτι, εμπνευσμένη, «πέταξε με φτερά». Η μητέρα Άννα προέβλεψε ότι θα υπήρχε άλλη σαν αυτήν στην οικογένειά της. Με τη συμβουλή της μητέρας της, η Άννα δεν πήγε με τη μητέρα και τα παιδιά της να εκκενώσουν όταν άρχισε ο πόλεμος. Επέζησε.

Η Άννα συχνά έστελνε τους συγγενείς της στη Μητέρα Ακουιλίνα για βοήθεια και συμβουλές. Έτσι, η σύζυγος του αδερφού της Άννας, κάθε φορά που έπρεπε να ταξιδέψει στο εξωτερικό με τον σύζυγό της στα επαγγελματικά του ταξίδια, ζητούσε από τη μητέρα της ευλογίες. Μια μέρα η μητέρα μου είπε ότι δεν μπορούσα να πάω. Ήταν αδύνατο να αρνηθείς το ταξίδι. Η Αντονίνα ζήτησε βοήθεια δακρυσμένη. Μετά από μια μακρά προσευχή, η μητέρα είπε: «Πήγαινε». Πριν προλάβουν να εγκατασταθούν στην Τεχεράνη, κλήθηκαν επειγόντως στη Μόσχα. Και ένας σεισμός έγινε στην Τεχεράνη και πολλοί από την πρεσβεία πέθαναν.

Ο ξάδερφος της Άννας, Αρκάντι Γαβρίλοβιτς, ήρθε να δει τη μητέρα Ακιλίνα. Στην αρχή του πολέμου, ενώ σπούδαζε σε μια σχολή πτήσεων, το αεροπλάνο του έπεσε σε μια παγωμένη λίμνη και γλίτωσε από θαύμα. Έμεινα στο παγωμένο νερό για αρκετές ώρες και αρρώστησα από φυματίωση. Η αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα άρχισε να αναπτύσσεται... Η μητέρα προσευχήθηκε και είπε: «Όλα θα πάνε καλά. Θα ζήσεις πολύ!» Κατέληξε σε έναν διάσημο καθηγητή - ειδικό στην αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα. Ο καθηγητής χρησιμοποίησε μια μοναδική, πολύ επικίνδυνη μέθοδο θεραπείας και αποδυνάμωσε σημαντικά τη νόσο. Αυτή η περίπτωση, όπως είπε ο Arkady Gavrilovich, περιγράφηκε ακόμη και σε ιατρικό εγχειρίδιο. Πραγματικά έζησε πολύ - 82 χρόνια.

Η μητέρα Aquilina προέβλεψε στον φίλο του ανιψιού της ότι σύντομα θα συλληφθεί (1937) και θα καταδικαστεί σε 10 χρόνια. Και έτσι έγινε. Κατά την αλληλογραφία μαζί του, η μητέρα του του είπε να γράψει γράμματα στον Στάλιν ζητώντας χάρη και να περιμένει την απελευθέρωσή του το Πάσχα... Λίγα χρόνια αργότερα, ήταν το Πάσχα που ήρθε χάρη από τον Στάλιν.

Μετά από παράκληση της Άννας, η μητέρα Ακυλίνα βοήθησε μια γυναίκα που έφερνε γάλα από το χωριό για να το πουλήσει στους κατοίκους του σπιτιού όπου έμενε η Άννα. Μια μέρα η τσίχλα έφτασε σε απόγνωση και παραπονέθηκε στην Άννα ότι η αγελάδα είχε σταματήσει να δίνει γάλα. Μέσω των προσευχών της μητέρας, η αγελάδα ανάρρωσε πολύ σύντομα.

Η Άννα έμαθε πολλά για τη μητέρα, τόσο από τους συγγενείς της μητέρας της όσο και από τους κοντινούς της ανθρώπους. Είπαν πώς η μητέρα προσευχόταν κάποτε στον καθεδρικό ναό των Θεοφανείων Elokhovsky. Τη λειτουργία τέλεσε ο Πατριάρχης Σέργιος. (*Πατριάρχης Μόσχας και πάσης Ρωσίας Σέργιος (Στραγκορόντσκι) (1867–1944), ώρα λειτουργίας (1943–1944) Οι θαυμαστές της που στέκονταν κοντά την άκουσαν να λέει ήσυχα: «Προσευχηθείτε, προσευχηθείτε. Αυτή είναι η τελευταία φορά που υπηρετείτε». Και πράγματι, μια άλλη μέρα την ημέρα που πέθανε και την παραμονή της εκλογής ενός νέου πατριάρχη, επίσης στον καθεδρικό ναό Yelokhov, είπε στον Alexy, ο οποίος είχε τελειώσει τη λειτουργία: «Ξέρεις γιατί». Ήρθα κοντά σου να γίνω πατριάρχης!» Την ευχαρίστησε, έβγαλε τον μεγάλο του μαργαριτάρι και τον έβαλε στη μητέρα του All Rus' Alexy (Simansky) (1877– 1970), χρόνος υπηρεσίας (1945–1970)).

Είναι γνωστό ότι η μητέρα ταξίδευε συχνά στα ιερά μέρη της Ρωσίας... Η μητέρα ήξερε ότι θα γινόταν πόλεμος - προέβλεψε. Υπήρξε ένα περιστατικό όταν είπε σε κάποιον στο χωριό ότι το σπίτι που στέκονταν κοντά θα καταστραφεί. Και υπέδειξε το μέρος όπου ο ιδιοκτήτης του θα έμενε ζωντανός. Τότε, όταν συνέβη αυτό, κατάλαβαν ότι μιλούσαν για τον επερχόμενο πόλεμο.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, οι γυναίκες έρχονταν πιο συχνά στη Μητέρα Ακουιλίνα για να ρωτήσουν για τους συζύγους τους - στρατιώτες πρώτης γραμμής. Όλοι έλαβαν απαντήσεις στις ερωτήσεις τους. Συχνά ανακάλυψα ότι οι κηδείες ήταν λάθος...

Όταν οι Γερμανοί ήταν κοντά στη Μόσχα, η μητέρα πήρε την εικόνα του Αγίου Γεωργίου του Νικηφόρου, πήγε στο παράθυρο, άνοιξε τις κουρτίνες, την έβαλε απότομα στο περβάζι με ένα χτύπημα και είπε: «Τι κοιτάς; Ένας Γερμανός είναι κοντά στη Μόσχα!». Και το άφησε στο παράθυρο που βλέπει στο δρόμο. Σύντομα οι Γερμανοί άρχισαν να υποχωρούν. Στη συνέχεια το εικονίδιο επέστρεψε στη θέση του.

Γύρω στο 1944, ο σύζυγος της Άννας αποφάσισε να ελέγξει πόσο τον αγαπούσε και τον περίμενε η νεαρή γυναίκα του. Ήταν 10 χρόνια νεότερη από τον άντρα της. Έστειλε ένα γράμμα στο οποίο έγραφε ότι βρισκόταν ξαπλωμένος στο νοσοκομείο χωρίς πόδια και χέρια. Η Άννα ήταν σε απόγνωση. Τα αδέρφια την υποστήριξαν και είπαν ότι δεν θα αρνούνταν τη βοήθεια. Αφού ηρέμησε λίγο, πήγε στη μητέρα Ακουιλίνα με ένα γράμμα, και είπε, χωρίς να διαβάσει το γράμμα, ότι ήταν υγιής, σώος και υγιής, ότι είχε μόνο διάσειση, το πόδι του ήταν ελαφρώς κατεστραμμένο. Θα επιστρέψει από το μέτωπο. Έτσι ήταν.

Οι σύζυγοι Mikhail Emelyanovich και Maria Ivanovna, που ζούσαν στην πόλη Dmitrov κοντά στη Μόσχα, είχαν μεγάλη αγάπη για την ευλογημένη. Στην Άννα είπαν ότι η μητέρα της κάποτε βοήθησε τους γονείς της Μαρίας Ιβάνοβνα, που ζούσαν στο χωριό. Είχαν προβλήματα μετά από προβλήματα: δεν υπήρχαν σοδειές, πέθαναν ζώα, πέθαναν συγγενείς. Σε ευγνωμοσύνη για τον πλούτο που εμφανίστηκε, συχνά έστελναν στη μητέρα πολλά χωριάτικα προϊόντα για όλη την οικογένεια. Και η Μαρία Ιβάνοβνα, που μετακόμισε στην πόλη Ντμίτροφ, και ο σύζυγός της έγιναν, στην πραγματικότητα, πνευματικά της παιδιά. Ήρθαν κοντά της...

Η ίδια η μητέρα Akilina επισκεπτόταν συχνά τον Μιχαήλ και τη Μαρία στο Dmitrov. Ζούσαν σε ένα ιδιωτικό διαμέρισμα. Σε μια από τις επισκέψεις τους, περπάτησαν όλοι μαζί σε έναν από τους δρόμους στο κέντρο της πόλης. Σταματώντας, η μητέρα έδειξε ένα ερειπωμένο, ξεχαρβαλωμένο σπίτι και τους είπε: «Εδώ είναι το σπίτι σας». Και ήταν αδύνατος, σε ένα χαμηλό μέρος, σε ένα βάλτο. Και ξαφνικά ήρθε η ίδια η ιδιοκτήτρια αυτού του σπιτιού, γείτονας, και τους πρότεινε να το αγοράσουν. Συμφωνήσαμε. Στη συνέχεια μετέφεραν το μεγάλο γονικό σπίτι από το χωριό.

Η μητέρα Akilina είπε στον Mikhail Emelyanovich, ο οποίος αργότερα έγινε ιερέας: «Θα ζήσεις κάτω από τους πρεσβυτέρους». Και πράγματι, πολλοί γέροντες και γέροντες επισκέφτηκαν αυτό το σπίτι. Μετά τον ευλογημένο θάνατο της Μητέρας Ακιλίνας, έζησε μαζί τους ο οξυδερκής γέροντας Πέτρος από το Βολοκολάμσκ. Φορούσε ένα λευκό ράσο και γυαλιά. Ο πατέρας Πέτρος προέβλεψε πολλά... Η μητέρα πρόβλεψε και συμβούλευε πολλά. Είπε στη Μαίρη: «Μελέτησε, μάθε να μαγειρεύεις καλά, θα μαγειρέψεις στην ιεροσύνη και τους επισκόπους». Όλα έγιναν πραγματικότητα, είχα ακόμη και την ευκαιρία να περιποιηθώ τον πατριάρχη και μετά στη Μόσχα για να στείλω λιχουδιές στο τραπέζι του.

Η μητέρα μου αποκάλυψε τα μυστικά της στον Μιχαήλ Εμελιάνοβιτς. Μερικές φορές τον φώναζε: «Πήγαινε γρήγορα, ακούστε τη λειτουργία στον Πανάγιο Τάφο στην Ιερουσαλήμ». Και άνοιξαν τα αυτιά του Μιχαήλ, και άκουσε το τραγούδι, τις ακολουθίες στον Πανάγιο Τάφο, και είδε ακόμη και πώς τελέστηκε η Θεία Λειτουργία εκεί.

Τι χάρη έμεινε στήν μακάρια, και τι έλεος δείχνει ο Κύριος σε όσους Τον αγαπούν και Τον δοξάζουν!

Η μακαρία Ακουιλίνα είδε τους ουρανούς ανοιχτούς, προέβλεψε τους ανθρώπους να έρχονται, γνώριζε μελλοντικά γεγονότα και έφερε πολλά οφέλη σε αγαπημένα πρόσωπα, προσευχόμενη για τη νίκη και τη σωτηρία πολλών στον πόλεμο του 1941–1945

Η Ακουιλίνα προέβλεψε στη Μαρία και τον Μιχαήλ για τον πόλεμο και τους διέταξε να κάνουν προμήθειες - σύμφωνα με τις ιερές προσευχές και τις συμβουλές της, δεν είχαν καμία ανάγκη. Στέλνοντας τον Μιχαήλ στο μέτωπο, είπε: «Δεν θα καείς στη φωτιά, δεν θα πνιγείς στο νερό, δεν θα υπάρχει ούτε μια γρατσουνιά». Όλα ήταν έτσι, αλλά έφτασε στο Βερολίνο και επέστρεψε σώος. Και για τον αδερφό της Μαρίας, ο οποίος επίσης συνοδευόταν στο μέτωπο, η μητέρα Aquilina είπε ότι θα επέστρεφε χωρίς τραυματισμό. Υπηρέτησε για 11 χρόνια. Όταν, κατά τη διάρκεια του πολέμου, ετοιμαζόμασταν να ταξιδέψουμε με το τρένο, πάντα ζητούσαμε την ευλογία της μητέρας. Φοβόντουσαν μήπως τους πετάξουν έξω με τα πράγματά τους και τους βάλουν πρόστιμο. Η μητέρα ευλόγησε και είπε: «Κανείς δεν θα ανέβει και κανείς δεν θα ρωτήσει». Και όλα έγιναν καλά.

Η μητέρα Akilina αγαπούσε επίσης την Pelageya Zosimovna... Έφεραν στο σπίτι της Pelageya μια «χαλασμένη» γυναίκα, η οποία πάλεψε, έπεσε και ούρλιαζε στο ναό, ειδικά όταν τραγουδούσαν τα Χερουβείμ.Όταν η μητέρα Akilina πλησίασε το σπίτι της Pelageya, η άρρωστη γυναίκα φώναξε: «Έρχεται! Έρχεται! Και μόλις εμφανίστηκε η μητέρα στην πόρτα, η ασθενής άρχισε να αφρίζει από το στόμα της και μια μπάλα φάνηκε να φουσκώνει στο στομάχι της και άρχισε να κυλάει μέσα της. Η Ακουιλίνα είπε: «Θα σε διώξω, θα σε διώξω!»... Η μακαρία έφερε τα άγια λείψανα στην άρρωστη γυναίκα, κι εκείνη άρχισε να σπάει τόσο πολύ που σείστηκε όλο το σπίτι, ο καναπές και η γκαρνταρόμπα ταλαντεύτηκε. Έξι άτομα την κρατούσαν. Τότε η Μητέρα Ακουιλίνα πέταξε το σακάκι της πάνω από τη γυναίκα και η ασθενής σταμάτησε .Διέταξε να ετοιμάσει γλυκό τσάι. Η μητέρα την σταύρωσε. Η ασθενής ήπιε, συνήλθε και ηρέμησε. Η μακαρία είπε να έρθει σε αυτήν άλλες δύο φορές και μετά, βλέποντας ότι η κόρη αυτής της γυναίκας ήταν έγκυος, την προειδοποίησε: «Τα κοτόπουλα θα εκκολαφθούν στη σόμπα σου τον χειμώνα». Κανείς δεν ήξερε ότι η κόρη περίμενε παιδί από στρατιώτη. Ίσως, μέσω της προσευχής της μητέρας του, την παντρεύτηκε αργότερα.

Ταυτόχρονα, ένα κορίτσι περίπου 13 ετών με έντονο τραυλισμό μεταφέρθηκε στη Μητέρα Ακουιλίνα. Ενώ ήταν ακόμη μικρό παιδί, έπεσε από τη σόμπα στο υπόγειο. Η μητέρα έκοψε λίγη ζάχαρη, τον σταύρωσε και είπε στη μητέρα να δώσει ζάχαρη στο κορίτσι. Ο τραυλισμός σταμάτησε.

Ένα φθινόπωρο, όταν υπήρχε αδιάβατη λάσπη στο δρόμο, η μητέρα Ακιλίνα ήρθε στους κατοίκους του Ντμίτροφ και χτύπησε την πόρτα. Το άνοιξαν και είδαν ότι φορούσε καθαρούς, λευκούς μανδύες από τσόχα. Αποδείχθηκε ότι δεν λέρωσε καν τα πέλματά της. Ήταν τρομοκρατημένοι και έκπληκτοι.

Ένα από τα βράδια του χειμώνα, επίσης στο Ντμίτροφ, η ευλογημένη ηλικιωμένη γυναίκα πρότεινε ξαφνικά με ενθουσιασμό: «Έλα, θα σου δείξω πώς να δοξάσεις τον Κύριο». Όλοι βγήκαν έξω και είδαν: ο ουρανός άνοιξε, κι εκεί ένα απερίγραπτο φως έλαμψε σε διαφορετικές αποχρώσεις, και τα αστέρια έλαμπαν με απερίγραπτη ομορφιά. Αυτή η ουράνια ομορφιά μίλησε για την ομορφιά της Βασιλείας των Ουρανών που προετοιμάστηκε για όσους αγαπούν τον Θεό.

Η μητέρα προέβλεψε τον θάνατο της. Σύμφωνα με τις αναμνήσεις της Άννας, μια μέρα, όταν η μητέρα Ακιλίνα και οι βοηθοί της ήταν στο σπίτι της, η ευλογημένη ηλικιωμένη γυναίκα ξάπλωσε στον καναπέ, σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος της και είπε στους συνοδούς της: «Φρολόβνα! Θα πεθάνω σύντομα». Και εκείνη απαντά χαριτολογώντας: «Λοιπόν, αν πεθάνεις, θα σε θάψουμε». Η μητέρα σηκώθηκε και, κουνώντας το δάχτυλό της, είπε αυστηρά: «Μη σκέφτεσαι καν να με θάψεις!»

Υπήρξε μια άλλη περίπτωση που η μητέρα μου είπε για τον θάνατό της αλληγορικά: «Σύντομα θα μετακομίσω σε άλλο σπίτι. Θα είναι πολύ μικρό για μένα. Ο δεύτερος όροφος θα ολοκληρωθεί. Τώρα είναι κακό να έρθεις σε μένα, αλλά μετά θα έρθουν χιλιάδες! Θα βοηθήσω όλους, απλώς ρωτήστε.»

Πριν από το Πάσχα του 1945, συναντήθηκε για άλλη μια φορά με ανθρώπους που έπρεπε να επικοινωνήσουν μαζί της σε ένα διαμέρισμα στην οδό Lesnaya... Η μητέρα έδωσε σημασία σε όλους και οι παρόντες άρχισαν να λένε ότι ήρθε η ώρα να γυρίσουν σπίτι. Εκείνη όμως απάντησε ότι έρχονταν να τη δουν άνθρωποι πολύ αγαπητοί της. Και η Άννα και η κόρη της, που είχαν μαζευτεί απροσδόκητα, και η γυναίκα του δεύτερου ανιψιού της μητέρας, της Μαρίας, ταξίδευαν προς αυτήν.

Την αξέχαστη εκείνη μέρα, η μητέρα Ακουιλίνα, μάλιστα, αποχαιρέτησε όλους. Όπως είπε η Άννα, μπροστά σε όλους έγινε ξαφνικά αυστηρή και αξιοπρεπής και είπε: «Λοιπόν, αυτό είναι. Θα σε αφήσω στο εξωτερικό...»

Εκείνο το αποχαιρετιστήριο βράδυ, η μητέρα είπε κάτι σε όλους. Σε μια γυναίκα που παραπονέθηκε για το κρύο στο διαμέρισμα δόθηκε ένα μικρό κούτσουρο (υπήρχαν καυσόξυλα στη σόμπα με λευκά πλακάκια στο δωμάτιο δίπλα στη μεγάλη) με τις λέξεις: «Θα κάνει ζέστη». Για μια άλλη, που παραπονέθηκε ότι τα ποντίκια ήταν υπερβολικά, ζήτησε να φέρει μια χούφτα κεχρί. Το κράτησε σιωπηλά στα χέρια της και είπε: «Πασπαλίστε το και θα φύγουν». Είπε σε κάθε γυναίκα αν ο άντρας της θα επέστρεφε από το μέτωπο ή όχι. Ευλόγησε την Άννα και την χτύπησε στα μάγουλα για πολλή ώρα, και όταν τα αυτιά της άρχισαν να κουδουνίζουν, σταμάτησε. Η Άννα είχε συχνά έντονους πονοκεφάλους, ειδικά όταν έγραφε τις λογιστικές της εκθέσεις το βράδυ, δίνοντάς τις νωρίς για χάρη του μπόνους. Ίσως την αντιμετώπιζε όταν τη χτύπησε στα μάγουλα, αλλά η βοηθός της μητέρας της εξήγησε στην Άννα: «Έτσι θα πετάξουν όλα τα προβλήματα μακριά σου με ένα δαχτυλίδι». Τότε η μητέρα είπε στην Άννα: «Άσε με να ευλογήσω το κεφάλι σου. Ό,τι σκέφτεστε, κάντε το, θα είναι ο τρόπος σας». Σταύρωσε τη γλώσσα της για να είναι καλός ο λόγος της (ίσως για να μεταφέρει τα νέα σχετικά στον κόσμο) και τα εργατικά χέρια της επίσης. Στο χωρισμό, ευλόγησε τους πάντες.

Η αποχώρηση της μητέρας Aquilina από την επίγεια ζωή ήταν πολύ ασυνήθιστη. Την Κυριακή των Βαΐων, 30 Απριλίου 1945, προειδοποίησε τον υιοθετημένο γιο της και τη γυναίκα του την προηγούμενη μέρα και ρώτησε: «Θα κοιμηθώ. Κοίτα, μη με ενοχλείς!», ξάπλωσε και έπεσε σε λήθαργο. Αυτό σήμαιναν τα λόγια της: «Θα σε αφήσω στο εξωτερικό» για τη Μεγάλη Εβδομάδα. Ο Ιβάν Εβγκένιεβιτς περίφραξε το κρεβάτι της με μια κουρτίνα. Τη Δευτέρα πήγε στη δουλειά.

Λίγο μετά την αναχώρησή του, ένας από τους συνεργάτες της ήρθε στη μητέρα της, την κοίταξε και είπε ότι πέθανε, ότι έπρεπε να ταφεί. Αυτή ήταν πιθανώς η ίδια Φρόλοβνα την οποία η μητέρα προειδοποίησε όταν ήταν στο σπίτι της Άννας: «Μη σκέφτεσαι καν να με θάψεις!» Η προειδοποίηση ξεχάστηκε. Και έδωσε οδηγίες σε ποιον να κάνει τι. Έπλυναν το σώμα και φόρεσαν το φόρεμα. Όταν ο γιος επέστρεψε από τη δουλειά και είδε ότι η μητέρα του είχε αναστατωθεί, έπεσε σε απόγνωση... Ήξερε ότι αν ενοχλούσε έναν ληθαργικό κοιμισμένο, δεν θα ξυπνούσε.

Ο γιατρός δεν βεβαίωσε τον θάνατο γιατί Η ελαφριά αναπνοή επέμενε και ο καθρέφτης θόλωσε. Ωστόσο, την έβαλαν σε ένα φέρετρο. Όπως προέβλεψε η μητέρα, αποδείχθηκε μικρός. Έπρεπε να το αυξήσω σε ύψος. Ήταν σε βαθύ ληθαργικό ύπνο για πέντε ημέρες - από Δευτέρα έως Παρασκευή. Ο γιατρός ερχόταν κάθε μέρα. Η αναπνοή συνεχίστηκε. Το σώμα παρέμεινε απαλό. Οι ιερείς διάβαζαν συνεχώς το ψαλτήρι στον τάφο. Τα κεριά έκαιγαν. Όλες αυτές τις μέρες, από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, η Άννα, μαζί με τον άλλο ανιψιό της μητέρας της, τον Γρηγόριο, που είχε ήδη επιστρέψει από τον πόλεμο λόγω αναπηρίας, και η σύζυγός του Μαρία στέκονταν στο φέρετρο, με τα λόγια της Άννας: «σαν στο καθήκον. ” Ήρθαν και άλλοι.

Ο Γρηγόριος, όπως και ο άλλος ανιψιός της μητέρας του, αν και και οι δύο στράφηκαν σε αυτήν για βοήθεια, δεν πίστευαν πραγματικά στον Θεό και στα θαύματά Του. Και σαν για εκείνον και ως παρηγοριά για τους άλλους, κατά καιρούς οι παρευρισκόμενοι στο δωμάτιο έβλεπαν όλοι ταυτόχρονα, πώς διάφορα εικονίδια εμφανίζονταν πίσω από τα διπλωμένα χέρια της μητέρας στο στήθος της. Συχνά, στο τέλος της επόμενης προσευχής που διάβαζε ο ιερέας, η φλόγα του κεριού άρχιζε ξαφνικά να αυξομειώνεται και οι παρόντες έβλεπαν μερικές εικόνες σε μια λευκή κουβέρτα. Οι θαυμαστές της μητέρας έρχονταν κάθε μέρα, αλλά την Παρασκευή ήταν ιδιαίτερα πολύς ο κόσμος.

Αποδείχθηκε ότι κάλεσε πολλούς ανθρώπους να έρθουν αυτήν ακριβώς την ημέρα. Οι άνθρωποι ήρθαν και τη βρήκαν σε ένα φέρετρο. Ήταν ένα σοκ για όλους. Θλίβησαν, έκλαψαν, θρήνησαν, την αποκαλούσαν «σωτήρα», «προστάτη» και μιλούσαν ήσυχα για όσα είχε κάνει για αυτούς.

Η κηδεία είχε ήδη προγραμματιστεί για τις 3 μ.μ. εκείνη την ημέρα, αλλά το πιστοποιητικό θανάτου δεν είχε υπογραφεί ακόμα... Αργότερα, όλοι οι παρευρισκόμενοι άκουσαν τον ήχο μιας ελαφριάς εκπνοής (PF) μέσα στη σιωπή. Ο παρών γιατρός διαπίστωσε τον θάνατό του.

Λίγο πριν την αφαίρεση του φέρετρου, μια ιδιαίτερη θαυμάστρια της μητέρας, η Μαρία Ιβάνοβνα, έφτασε από την πόλη Ντμίτροφ, αποκαλώντας την «μητέρα». Σοκαρισμένη όταν είδε το φέρετρο, έπεσε και άρχισε να λέει με λυγμούς: «Αυτός λοιπόν θα χάσουμε αφού καεί ο μύλος μας! Γι' αυτό επέμενες τόσο πολύ να έρθω να ψήσω τα πασχαλινά κέικ την Παρασκευή το αργότερο στις τρεις - για να μην αργήσω!» Έτσι η μητέρα περίμενε και αποχαιρέτησε τη Μαρία Ιβάνοβνα.

Κάποτε η μητέρα τους τους είπε: «Ο μύλος σας θα καεί και σε ένα χρόνο την Κυριακή των Βαΐων θα σας εγκαταλείψει ένας πολύ στενός άνθρωπος». Ο μύλος, προφανώς στο χωριό όπου έμεναν οι συγγενείς της Μαρίας Ιβάνοβνα, κάηκε, αλλά ένα χρόνο αργότερα την Κυριακή των Βαΐων κανείς δεν πέθανε. Η Μαρία Ιβάνοβνα ταξίδευε, προετοιμαζόταν για μια χαρούμενη συνάντηση, με σκοπό να πει ότι κανείς δεν είχε πεθάνει, αλλά έφτασε σε μεγάλη θλίψη. Εδώ είναι η απάντηση στην ερώτηση - έμαθα ποιο αγαπημένο πρόσωπο θα χάσει.

Την ώρα που έγινε το φέρετρο είχε μαζευτεί τόσος κόσμος που μετά βίας χωρούσαν σε 3 λεωφορεία. Υπήρχαν και επιβατικά αυτοκίνητα, προφανώς κυβερνητικά, γιατί... το 1945 δεν υπήρχαν προσωπικά αυτοκίνητα.

Η κηδεία της τελέστηκε στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού στο Khamovniki. Τόσος κόσμος μαζεύτηκε στο ναό που οι άγνωστοι άρχισαν να ρωτούν: «Ποιον θάβουν;» Όταν κάρφωσαν στο καπάκι του φέρετρου, που παρέμενε λίγο στριμωγμένο, ένας ψίθυρος διέσχισε την εκκλησία: «Το καρφί κόπηκε ανεπιτυχώς. Το αίμα βγήκε». Η Άννα και άλλοι άνθρωποι είδαν ματωμένη δαντέλα.

Η μητέρα θάφτηκε στο νεκροταφείο Danilovsky, όχι μακριά από την εκκλησία, πίσω από το παρεκκλήσι, και, όπως προέβλεψε («Θα είναι ένας μεγάλος άνδρας στα πόδια»), σχεδόν απέναντι, δύο σειρές από τον τάφο του Ιερομονάχου Αριστοκλίου. Στον μεγάλο ξύλινο σταυρό της υπήρχε μια επιγραφή με τις λέξεις «ευλογημένη μητέρα Ακουιλίνα» και ένα λυχνάρι έκαιγε συνεχώς πίσω από το τζάμι ενός μεταλλικού σπιτιού στερεωμένο στη βάση του σταυρού, το οποίο αφαιρέθηκε περίπου τη δεκαετία του 1990.

Πολύς κόσμος ήρθε στον τάφο. Περπατούσαν σε ένα συνεχές ρεύμα. Πήραν άμμο και μάλιστα έβγαλαν κομμάτια από το σταυρό. Έπρεπε να φέρνουμε συνεχώς άμμο στον τάφο και ο σταυρός έπρεπε να αλλάξει. Μια γυναίκα που επισκέφτηκε τον τάφο δίπλα στη μητέρα της μοιράστηκε την παιδική της εντύπωση - είπε ότι κάποτε επικράτησε τέτοιο πανδαιμόνιο που έριξαν ακόμη και τον σταυρό στον γειτονικό τάφο. Οι άθεες αρχές δεν μπορούσαν να το ανεχτούν αυτό. Για να σταματήσει αυτό, όπως είπε η Άννα: «Οι αρχές διέταξαν τον γιο τους να αφαιρέσει την επιγραφή από τον σταυρό». Στη νέα επιγραφή υπάρχει μόνο το όνομα - "Akilina Ivanovna" - με τις ημερομηνίες γέννησης και θανάτου. Αλλά ο κόσμος συνέχιζε να έρχεται,

Με τα χρόνια, ωστόσο, άνθρωποι που γνώριζαν τη Μητέρα Ακουιλίνα ή για αυτήν σταδιακά έφυγαν από τη ζωή. Η απροθυμία της οικογένειας του Ivan Evgenievich να γίνει διάσημη έπαιξε επίσης ρόλο. Προφανώς φοβήθηκαν. Άρχισαν να κλειδώνουν την πύλη του τάφου. Η Άννα και άλλοι συγγενείς ήρθαν, αλλά δεν μπόρεσαν να μπουν. Οι κλειδαριές έσπασαν επανειλημμένα, αλλά εμφανίστηκαν νέες. Τελικά, έφτασε στο σημείο που κάποιος έβγαλε την πόρτα από τους μεντεσέδες της και από εκεί και πέρα ​​από την είσοδο πάντα ανοιχτό. Σταδιακά, μόνο συγγενείς άρχισαν να έρχονται στον τάφο της μακαρίας Ακουιλίνας και, όπως ο τάφος του Γέροντα Αριστοκλή, μόνο λίγοι είχαν ακούσει γι' αυτούς.

Αλλά ακόμη και τώρα υπάρχουν στοιχεία για τη βοήθειά της σε όσους απευθύνονται σε αυτήν. Όπως υποσχέθηκε, βοηθά, προσεύχεται για όλους ενώπιον του θρόνου του Θεού.

Στην Άννα είπαν ότι λίγο μετά την κηδεία της Μητέρας Ακουιλίνας, ένας από τους θαυμαστές της την ονειρεύτηκε και της είπε: «Πήγαινε στον γιο σου και πες του να μην έρθει πια σε μένα. Αφήστε τον να ηρεμήσει το κεφάλι του, αλλιώς θα τρελαθεί». Έτσι έκανε. Και ο Ιβάν Ευγενίεβιτς ήταν πολύ λυπημένος και πήγαινε συχνά στο νεκροταφείο. Ο αγγελιοφόρος της μητέρας του ήρθε και αυτός, πράγματι, είχε έναν επίδεσμο στο κεφάλι του - ήταν άρρωστος και φαινόταν ότι δεν είχε μυαλό. Υπάκουσα και σταμάτησα να υποφέρω τόσο πολύ.

Λίγα χρόνια αργότερα, όταν η Άννα έγινε εντελώς ανυπόφορη η ζωή με τον άντρα της, ήρθε στον τάφο της μητέρας της και τη ρώτησε αν την ευλογεί για ένα διαζύγιο, είθε να βελτιωθεί η διάθεσή της. Και ξαφνικά, ο ήλιος εμφανίστηκε και η ψυχή της Άννας αισθάνθηκε ασυνήθιστα ανάλαφρη - αυτό σήμαινε ότι ήταν ευλογημένη.

Κατά τη διάρκεια της ζωής της, η μητέρα έδωσε στους ανθρώπους τις φωτογραφίες της. Μετά τον θάνατό της, οι άνθρωποι έλαβαν βοήθεια σε δύσκολες καταστάσεις μέσω αυτών. Η Άννα δεν αποχωρίστηκε ποτέ μια τέτοια φωτογραφία σε όλη της τη ζωή. Έκαναν αντίγραφα φωτογραφιών και τις μοίρασαν σε αγαπημένα πρόσωπα. Η Άννα δάνεισε ένα από αυτά τα αντίγραφα σε φίλους που χρειάζονταν βοήθεια και, ειδικά, σε όσους πήγαιναν στα δικαστήρια. Η μητέρα βοήθησε τους πάντες.

Όταν η κόρη της Άννας στα νιάτα της, σχεδόν κάθε χρόνο κατά τη διάρκεια των διακοπών της με τον σύζυγό της, πήγαινε δύσκολα τουριστικά ταξίδια στα βουνά ή σε καγιάκ και σχεδίες, η Άννα έβαλε μια φωτογραφία της μητέρας Ακουιλίνα, όπως την έθεσε, «on post», σπρώχνοντας προς τα εμπρός, και της ζήτησε να προστατεύσει την κόρη της. Όταν επέστρεψαν, ευχαρίστησε τον Κύριο και έβαλε τη φωτογραφία στη θέση της - σε μια σειρά με τις εικόνες. Αργότερα, η κόρη συνειδητοποίησε σε ποιον χρωστούσε, ίσως και τη ζωή της, κατάφερε από θαύμα να αποφύγει τον θανάσιμο κίνδυνο πολλές φορές...

Η Άννα συμβούλεψε τη φίλη της να μην υποβληθεί σε επέμβαση για όγκο στο στήθος, αλλά να πάει στη μητέρα Ακύλινα στο νεκροταφείο. Άκουσε τη συμβουλή και άρχισε να περπατάει. Ονειρευόταν έναν μοναχό με μαύρα ρούχα και ρώτησε: «Πώς σε λένε;» Εκείνη απάντησε και με τη σειρά της ρώτησε: «Και εσύ;» Η απάντηση ήταν: «Και είμαι ο Ακύλιν. Προσευχήσου σε αυτήν!» Η γυναίκα προσευχήθηκε και ο όγκος άρχισε να διαλύεται.

Λίγο πριν η Άννα παραλύσει σε ηλικία 80 ετών, η Μητέρα Ακουιλίνα έφερε μαζί την κόρη της Άννας με έναν αγγελιοφόρο από τον πρεσβύτερο από τη Λαύρα Τριάδας-Σέργιου, ο οποίος συγκέντρωνε πληροφορίες για τη Μητέρα. Αργά το βράδυ, η κόρη της Άννας ένιωσε μια ακαταμάχητη επιθυμία να πάει στον τάφο της μητέρας της το πρωί. Έπρεπε να βιαζόμαστε για να μην αργήσουμε στη δουλειά. Μια ασυνήθιστη καθυστέρηση στο ταξίδι οδήγησε σε αυτή τη συνάντηση. Μετά από παράκληση του γέροντα, η κόρη της Άννας έγραψε τις αναμνήσεις της μητέρας της από τη μητέρα Ακιλίνα και του έδωσε τις σημειώσεις. Έγινε την κατάλληλη στιγμή γιατί... Η Άννα έφυγε σύντομα από τη ζωή. Και παρόλο που η κόρη ήξερε πολλά, κάτι μπορεί να έλειπε.

Από τον αγγελιοφόρο του πρεσβύτερου, η Άννα και η κόρη της έμαθαν ότι ο γιος της μητέρας της ήταν υιοθετημένος, ότι ανέλαβε το κατόρθωμα της μομφής και ότι πέθανε παρθένα. Οι συγγενείς δεν το γνώριζαν. Η μητέρα είπε γι 'αυτό μόνο σε ανθρώπους πνευματικά κοντά της - τους Dmitrovites. Λίγο μετά από αυτή τη συνάντηση, ένας αρχάριος του γέροντα ήρθε στην Άννα. Μιλήσαμε για πολλή ώρα. Μίλησε για ένα τόσο εκπληκτικό περιστατικό. Συναγωνίστηκαν οι σύζυγοι δύο αδερφών. Η μια αγελάδα έδινε πολύ γάλα, ενώ η άλλη λίγο. Κάποτε, θυμωμένη, μια ζηλιάρα σύζυγος, που είχε μια αποτυχημένη αγελάδα, έκοψε την ουρά μιας καλής αγελάδας με ένα τσεκούρι. Μια αγελάδα δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς ουρά - δεν υπάρχει τίποτα για να καταπολεμήσει τις αλογόμυγες, δεν θα υπάρχει ειρήνη και δεν θα υπάρχει ούτε γάλα. Με αυτή τη θλίψη, ο άτυχος ιδιοκτήτης της ανάπηρης αγελάδας έσπευσε στη Μητέρα Ακουιλίνα για βοήθεια. Η μητέρα ρώτησε αν η κομμένη ουρά ήταν ακόμα εκεί, πήγε αμέσως στον αχυρώνα και ζήτησε να μείνει μόνη με την αγελάδα. Δεν βγήκε για πολλή ώρα και όταν βγήκε, η ουρά της αγελάδας αποδείχθηκε άθικτη. Πραγματικά, τίποτα δεν είναι αδύνατο για τον Θεό.

Η μητέρα Ακιλίνα βοήθησε την κόρη της Άννα να γνωρίσει τον πατέρα της 30 χρόνια μετά το διαζύγιό του με τη μητέρα της. Αυτό ήταν μια εποχή που επισκεπτόταν τη μητέρα της εξαιρετικά σπάνια και δεν γνώρισε ποτέ κανέναν από τους συγγενείς της. Και τότε γνώρισα τη γυναίκα του πρώτου γιου του μαθητή της μητέρας μου. Αναγνώρισε την κόρη της Άννας από την ομοιότητα της με τον πατέρα της και της έδωσε τον αριθμό του τηλεφώνου του, λέγοντας ότι νοσταλγεί και την αναζητά. Οι σχέσεις έχουν αποκατασταθεί.

Η μητέρα έδωσε εντολή στην κόρη της Άννας να πάει στην εκκλησία. Παρά το γεγονός ότι έμαθε πολλά στην παιδική και εφηβική ηλικία για τη γιαγιά της Ακουιλίνα, όταν έγινε μαθήτρια, ξέχασε τον Θεό και πίστεψε στην επιστήμη. Μόνο μετά από 60 χρόνια άρχισα να σκέφτομαι τα πνευματικά. Άρχισε να πηγαίνει στην εκκλησία... Μια μέρα έφερε μια καινούργια φίλη στον τάφο της μητέρας της, που αποδείχτηκε πιστή, όταν είχαν καθημερινές δυσκολίες, και προσφέρθηκε να πηγαίνει μαζί της στην εκκλησία της τις Κυριακές και να έρθει να βλέπει συχνότερα τη Μητέρα Ακουιλίνα και τον Γέροντα Αριστοκλή. Η προσφορά έγινε ευχαρίστως αποδεκτή. Έτσι ξεκίνησε η πορεία προς την εκκλησία.

Η κόρη Άννα είχε πολλές εκπληκτικές εμπειρίες όταν επισκεπτόταν τον τάφο της μητέρας της. Κάπως αμφέβαλα αν η μητέρα Ακιλίνα μπορούσε να την ακούσει, την ανιψιά της. Και τότε η γυναίκα ήρθε με το παιδί και είπε πώς η μητέρα της τη βοήθησε να κάνει μήνυση για το δωμάτιο που της χρωστούσε στο διαμέρισμά της, το οποίο κατείχε παράνομα κάποιος μεγαλόσωμος, πρώην στρατιωτικός που είχε αποφυλακιστεί. Πήγε και ζήτησε βοήθεια από τη μητέρα της και τώρα πάει να την ευχαριστήσει. Η ηλικιωμένη γυναίκα το ξεκαθάρισε στην κόρη της Άννας: αν ακούει άλλους, τότε και αυτή...

Σκέφτηκα στον τάφο της μητέρας μου ότι δεν θα μάθω ποτέ πού ήταν θαμμένος ο πρώτος γιος του μαθητή της μητέρας μου. Και όταν κατέβηκε στον τάφο του Γέροντα Ησαΐα, τον προσκύνησε, σήκωσε το κεφάλι της και το βλέμμα της έπεσε στην πλάκα στον σταυρό του τάφου που βρίσκεται από πάνω. Και διάβασε: «Kuligin Ivan Ivanovich». Η μητέρα του έδειξε πού ήταν θαμμένος.

Υπήρχαν πολλά θαύματα. Αλλά, αυτό που είναι ιδιαίτερα σημαντικό, μια συνάντηση μεταξύ της κόρης της Άννας και της δισέγγονης του υιοθετημένου γιου της μητέρας της έγινε στον τάφο της μητέρας της. Έτσι η μητέρα αποκάλυψε στους απογόνους της μαθήτριας της, που τη θεωρούσαν πρωτίστως γιαγιά τους, ποια πραγματικά ήταν. Διάβασαν τις αναμνήσεις της Άννας από τη μητέρα της. Μέχρι τότε δεν γνώριζαν σχεδόν τίποτα για την πνευματική της ζωή. Αφού διάβασαν, άλλαξαν τη θέση του παρτέρι στον τάφο για να το κάνουν πιο ελεύθερο, και προσάρτησαν μια φωτογραφία της μητέρας στον σταυρό...

Ως εκ θαύματος, η κόρη της Άννας έμαθε ότι η βιογραφία βασισμένη στα υλικά που συνέλεξε η πρεσβυτέρα, συμπεριλαμβανομένων των αναμνήσεων της μητέρας της, είχε δημοσιευτεί, αλλά σε μια δύσκολα προσβάσιμη πολυτομική έκδοση. («A primer ενός σχολικού παιδιού. Οι απαρχές της γνώσης των θείων και ανθρώπινων πραγμάτων.»*) Η πνευματική κόρη του πρεσβύτερου συνέστησε στην κόρη της Άννας να χρησιμοποιήσει πληροφορίες άγνωστες σε αυτήν από τη βιογραφία για να δημοσιεύσει πληροφορίες για τη μητέρα της.

Επίσης, ως εκ θαύματος, το 2010 έπεσε στα χέρια της κόρης της Άννας ένα βιβλίο για τους Ορθόδοξους ασκητές του 20ου αιώνα, που εκδόθηκε το 2008. Προσπάθησε να διασφαλίσει ότι σε αυτή τη συλλογή περιλαμβάνονται πληροφορίες για την Παναγία Μητέρα Ακουιλίνα της Μόσχας.

Όλα είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού! Δόξα σε σένα, Κύριε!».

* Παιδικό αστάρι. Οι απαρχές της γνώσης των θείων και ανθρώπινων πραγμάτων. Μ.,

εκδ. “Orthodox Brotherhood of the Holy Princes Boris and Gleb”, 2000. τόμος Ε-Υα. σελίδα 704

Μακαριστός Αλέξι Ελνάτσκι, ανόητος για χάρη του Χριστού, μάρτυρας (1890–1937). 25

 

Μακαριστός Αλέξι Ελνάτσκι, ανόητος για χάρη του Χριστού, μάρτυρας (1890–1937)

(Ημέρες μνήμης: 29 Ιανουαρίου (νεομάρτυρας), 12 Σεπτεμβρίου)

Ο ευλογημένος Alexy Elnatsky (Voroshin Alexey Ivanovich) γεννήθηκε το 1890 κοντά στο Zharkov, στο χωριό Kaurchikha, στην περιοχή Yuryevets, στην επαρχία Kostroma, στην οικογένεια ενός εκκλησιαστικού πρεσβύτερου. Από την παιδική του ηλικία, ο Alexey αγαπούσε να παρακολουθεί θείες υπηρεσίες.

 Όταν ήρθε η ώρα να παντρευτεί ο Αλεξέι  ήταν έτοιμος να αρραβωνιαστεί με την κοπέλα που του άρεσε, μια απρόσμενη συγκυρία άλλαξε την πρόθεσή του. Όταν ένας ευσεβής νέος ζήτησε από την κοπέλα να μην παρευρίσκεται στις δωρεάν συναντήσεις της νεολαίας του χωριού, εκείνη δεν άκουσε. Ο Alexey αποφάσισε ότι αν, ως νύφη, δεν άκουγε τα αιτήματά του, τότε η δημιουργία οικογένειας μαζί της ήταν εκτός συζήτησης και πήγε στο Trinity Krivoyezersk Hermitage, που βρίσκεται στην αριστερή όχθη του Βόλγα. Για ένα χρόνο ήταν αρχάριος εκεί και μετά επέστρεψε στο χωριό του και εγκαταστάθηκε σε ένα λουτρό. Σύντομα αυτός και ο πατέρας του έχτισαν ένα μικρό κελί στον κήπο, όπου ο ασκητής προσευχόταν μέρα και νύχτα. Ο Alexey αγαπούσε να αποσυρθεί στο δάσος στην πηγή του Αγίου Μακαριστού Σίμωνα.

Μετά το 1917, η νέα κυβέρνηση απαίτησε από τους αγρότες να δημιουργήσουν χωρικά συμβούλια στα χωριά. Οι αγρότες, που σεβάστηκαν πολύ τον ασκητή, εξέλεξαν ως πρόεδρο τον Αλεξέι Ιβάνοβιτς. Έχοντας γίνει πρόεδρος, προσευχόταν ακόμα πολύ και παρακολουθούσε τις εκκλησιαστικές λειτουργίες. Ένα χρόνο αργότερα, έφτασε ο πρόεδρος που διορίστηκε από την πόλη, ο Alexey Ivanovich άφησε την υπηρεσία του και αποσύρθηκε εντελώς στο κελί του. Έτσι ο αυστηρός νηστευτής έζησε εννιά χρόνια και το 1928 πήρε πάνω του το κατόρθωμα της ανοησίας. Άρχισε να ζει όπου έπρεπε, ντυμένος με κουρέλια, κανείς δεν ήξερε πού πέρασε τη νύχτα. Αμέσως μοίρασε τα ρούχα που του έδωσαν. Με την περίεργη συμπεριφορά του προέβλεψε στους συγχωριανούς του γεγονότα στη ζωή τους: συλλήψεις, αρρώστιες, θάνατο αγαπημένων προσώπων. Έτσι, ξεγυμνωμένος, περπάτησε από το χωριό Παρφιόνοφ στους ντόπιους τσαγκάρηδες και, πράγματι, σύντομα εκτοπίστηκαν οι οικογένειές τους και αφαιρέθηκαν οι περιουσίες τους. Μια μέρα ήρθε σε μια οικογένεια, μέτρησε σιωπηλά τον κήπο με τα βήματά του, τράβηξε μια γραμμή και χώρισε μέρος της γης. Και υπό σοβιετική κυριαρχία, αυτή η γη κόπηκε ακριβώς όπως προέβλεψε ο μακαρίτης Αλέξιος.

Πολύ πριν από το μαζικό κλείσιμο και την καταστροφή των εκκλησιών, ο μακάριος είπε ότι θα έρθει η ώρα που σχεδόν όλες οι εκκλησίες στη Ρωσία θα έκλειναν, αλλά ο Κύριος θα έστελνε μια σκληρή τιμωρία - πόλεμο - και μερικές εκκλησίες θα ανοίξουν ξανά, αλλά όχι για πολύ. Πράγματι, τη δεκαετία του '60 άρχισε μια νέα δίωξη και οι εκκλησίες έκλεισαν ξανά.

Ο μακαριστός Αλέξιος εξόργισε τις αρχές με τις προφητείες του και τη ζωντανή πίστη στον Θεό. Πολλές φορές οι αρχές τοποθέτησαν τον μακαριστό σε ψυχιατρείο, αλλά οι γιατροί τον έκριναν υγιή και επέστρεψε στο χωριό.

Το 1937, γνωρίζοντας εκ των προτέρων για τη σύλληψή του, ο μακαριστός ήρθε στην οικογένειά του στο σπίτι του στην Καούρτσιχα, έφερε όλα τα υπάρχοντά του, τα μοίρασε και ζήτησε από τους συγγενείς του να τον θάψουν. Το επόμενο πρωί πήγε στο χωριό Parfenovo, στην περιοχή Kostroma, όπου συνελήφθη και φυλακίστηκε στην πόλη Kineshma. Τον έβαλαν σε ένα κελί με εγκληματίες. Ο μακαριστός προσευχόταν συνεχώς, σχεδόν δεν κοιμόταν και μοίραζε το πενιχρό μερίδιο του.

Αν και δεν υπήρχε τίποτα για να κατηγορήσουν τον ευλογημένο, οι ανακριτές κατέφυγαν σε βασανιστήρια - έβαλαν τα γυμνά τους πόδια σε μια καυτή σόμπα. Ο εξουθενωμένος μακαρίτης κατέληξε σε νοσοκομείο των φυλακών και πέθανε εκεί. Η σορός του δόθηκε στους συγγενείς του τη δέκατη τρίτη ημέρα. Στη συνέχεια, κατά τη μεταφορά του νεκροταφείου, που καταργήθηκε από τις αρχές της πόλης Kineshma, στις 12/25 Σεπτεμβρίου 1985, βρέθηκαν τα τίμια λείψανα του μακαριστού Αλεξίου και μεταφέρθηκαν στο ναό στο χωριό Zharki. Τώρα τα λείψανά του αναπαύονται στην Ιερά Μονή Ββεντένσκι της πόλης Ιβάνοβο.

Το 1993, ο μακαριστός Αλέξιος ανακηρύχθηκε άγιος ως τοπικά τιμώμενος άγιος της επισκοπής Ιβάνοβο. Και τον Αύγουστο του 2000, ο μακάριος Αλέξιος συγκαταλέγεται μεταξύ των αγίων μαρτύρων και εξομολογητών της Ρωσίας. Πολλοί άγιοι νεομάρτυρες και ομολογητές της Ρωσίας δοξάστηκαν στο Ιωβηλαίο Συμβούλιο των Επισκόπων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας τον Αύγουστο του 2000, ανάμεσά τους ήταν ο τοπικά σεβαστός Άγιος Βασίλειος του Ιβάνοβο (στον κόσμο Veniamin Sergeevich Preobrazhensky).