Ο Ιερέας και ο ροκάς.

 

Πριν χρόνια, όταν χειροτονήθηκα, είχα στην Αθήνα μια συζήτηση με ένα παλικάρι ροκά-μεταλά που είχε αναζητήσεις. Ήταν μια φοβερή κουβέντα που δεν κάνεις ούτε καν στα πιο τρελά σου όνειρα με ανθρώπους «της Εκκλησίας», ξέρετε τους ανθρώπους των τύπων «απ’έξω κούκλα και από μέσα πανούκλα». 

Φτάσαμε στο θέμα της μουσικής και η κουβέντα πήρε φωτιά όπως καταλαβαίνετε. Όταν λοιπόν του είπα ότι έπαιζα πιάνο από μικρός, και είχα πολλά ακούσματα από λαϊκά μέχρι ροκ άρχισε να γουρλώνει τα μάτια του. Ενώ λοιπόν η κουβέντα ξεκίνησε με Μανώλη Χιώτη , Χατζηδάκη, Yanni και Σπανουδάκη φτάσαμε στους Scorpions, κλπ. Το παλικάρι τα είδε όλα στην κυριολεξία και αναφώνησε «Τι λες ρε πάτερ! Σοβαρά μιλάς;;;;;»

Του υπενθύμισα λοιπόν ότι και εμείς οι παπάδες ήρθαμε στον κόσμο όπως όλοι οι άνθρωποι, παίζαμε όταν ήμασταν παιδιά με playmobil και playstation, φάγαμε παίζοντας τα γόνατα μας στις πλατείες , και παλεύαμε στα κύματα της ζωής, μέχρι να έρθει αυτή η στιγμή να γίνει πραγματικότητα ο κρυμμένος μας πόθος, με τη βοήθεια του Θεού να ενδυθούμε την Ιεροσύνη του Κυρίου, σε μια διακονία που ούτε οι άγγελοι έχουν, αλλά δόθηκε σε ανθρώπους. 

Κάναμε πολλές συζητήσεις. Τελικά πήγε και εξομολογήθηκε σε έναν φίλο ιερέα. Η πρώτη του εξομολόγηση έγινε μετά δακρύων και κράτησε αρκετή ώρα. Όταν τον ρώτησα πως βίωσε την εξομολόγηση, μου απάντησε ότι ήταν σαν να ένιωθε ότι πρόδωσε κάποια αγάπη και τώρα τη θέλει πίσω. Του απάντησα ότι βρίσκεται σε σωστό δρόμο και να συνεχίσει έτσι με τη βοήθεια του Κυρίου. 

Τελικά, διαπίστωσε ότι ο εξομολόγος δεν ήταν εξωγήινος, αλλά ο ιερέας-πατέρας που με τη διαχείριση της χάριτος τον οδηγεί σιγά σιγά στον δρόμο της θεραπείας, με προορισμό την σωτηρία της ψυχής.Η εξομολόγηση δεν ήταν τελικά κάποιο "μαστίγωμα" αλλά μια αγκαλιά της χάριτος. 

Αγαπητά μου παιδιά, μην φοβάστε την εξομολόγηση και τους ιερείς. Δείτε το ότι είμαστε οι γιατροί με τα μαύρα:). Ελάτε στην Εκκλησία έστω με προβληματισμούς και αμφισβητήσεις και θα βρείτε τον κρυμμένο θυσαυρό στα βάθυ της καρδιά σας με την βοήθεια του Κυρίου. Ελάτε να δείτε, να ψάξετε εκεί που πήρατε το Άγιο βάπτισμα , και μέσα σε αυτή την σιωπή της αναζήτησης θα ανατείλει ο ήλιος της δικαιοσύνης Χριστός ώστε να φωτίσει την ύπαρξη σας. Στην Εκκλησία τα ερωτήματα θα γίνουν απαντήσεις. 

Οι ιερείς δεν είμαστε εξωγήινοι ούτε εξωκοσμικά όντα. Προσπαθούμε να είμαστε πιστοί μαθητές του Χριστού γιατί μας δόθηκε η παρακαταθήκη στο δρόμο της διακονίας των Αποστόλων και αυτή την αποστολή θα την πάμε μέχρι τέλους ένεκεν του Ονόματος Του. Μην βλέπετε λοιπόν παιδιά μου τους Ιερείς με μισό μάτι διότι φοράμε και μαύρα και ίσως σας έχουν πει ότι ο παπάς συμβολίζει την θανατίλα και σπέρνει το θάνατο. Δυστυχώς έτσι το έχουν συνδιάσει πολλοί. Βλέπουν ένας Ιερέα να μπαίνει σε ένα σπίτι και ο κόσμος λέει "Ποιός πέθανε;" ιδιαίτερα αν ο Παπάς κρατάει το Άγιο Ποτήριο να κοινωνήσει κάποιον πάει σου λένε τον χάσαμε. Ο Ιερέας δίνει ζωή και όχι θάνατο. Ας μην αφήσουμε λοιπόν το χρώμα του ράσου να μας δημιουργήσει και μαύρες αντιλήψεις σχετικά με τους ιερείς. 

Όχι μόνο οι νέοι αλλά γενικότερα ο κόσμος βλέπει τον Ιερέα με ακραίες οπτικές θα μπορούσαμε να πούμε. Από την μία κάποιοι τον βλέπουν πολύ χαλαρά ίσως πολλές φορές σε σημείο ασέβειας και άλλοι από μεγάλη απόσταση. 

Θυμάμαι ακόμα ένα περιστατικό όταν ήμουν για καφέ με έναν συνταξιούχο ιερέα μεγάλης ηλικίας και όταν ήρθε μια κυρία να μας χαιρετίσει χαιρέτισε μόνο τον ηλικιωμένο ιερέα. Ο παππούλης μου χαμογέλασε και μου εξήγησε ότι ο κόσμος αν δεν δει παπά με μακριά άσπρη γενειάδα σου λέει μικρός είναι οπότε τι να χαιρετίσω. Αγαπητοί μου ο ιερέας είτε ειναι 20 χρονών είτε 90 έχει την ιεροσύνη του Χριστού και κάνει τα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησία μας οπότε ας αφήσουμε την κρίση προς τους ιερείς διότι είναι σαν να πιάνουμε κάρβουνο όπως λένε οι πατέρες. Πιάνοντας το κάρβουνο ή θα καείς ή θα λερωθείς. 

Σεβόμαστε τον Ιερέα διότι έχει εξουσία που δεν έχουν ούτε οι άγγελοι αλλά από την άλλη οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ο ιερέας είναι άνθρωπος και αυτός και να μην μας σκανδαλίζουν κάποιες συμπεριφορές όπως ο Παπάς να κάνει ποδήλατο με τα παιδιά του , ή να κάνει μπάνιο στη θάλασσα ή να παίζει ποδόσφαιρο με κάποια παιδιά ή να παίζει κάποιο μουσικό όργανο. Και από την άλλη πλευρά δεν πρέπει να μας σκανδαλίζουν ακόμα και άσχημες συμπεριφορές διότι ο ιερέας θα δώσει λόγο για τον εαυτό του όπως φυσικά και για το ποίμνιό του. Θα κάνει και αυτός το λάθος, έχει τις αδυναμίες του , παλεύει με τα πάθη του οπότε δεν πρέπει να τον περιμένουμε με τη διόπτρα στη γωνία για να τον εκτελέσουμε. 

Λέει πολλές φορές ο κόσμος ότι ο Ιερέας πρέπει να είναι άγιος. Αυτή είναι λάθος άποψη. Ο Αγιασμός του ανθρώπου είναι ένας αγώνας μια προσπάθεια που δεν σταματάει πότε και όχι μία στατική κατάσταση που πρέπει κάποιος να είναι και τελείωσε.

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr

ΚΑΛΟ ΞΗΜΈΡΩΜΑ

Η ΘΕΊΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΊΑ ΤΟΥ ΑΓΊΟΥ ΙΑΚΏΒΟΥ

π. Ιωάννης Αλειφέρης Σιναΐτης (+19.10.2021)

 

π. Ιωάννης Αλειφέρης

Σιναΐτης (+19.10.2021)

- «Τί είναι η έρημος πάτερ;»

- «Χώμα, γρανίτης κι ουρανός. Αυτό είναι η έρημος».

Με αυτές τις ελάχιστες λέξεις περιέγραψε ο π. Ιωάννης την θεολογία και την εμπειρία της σιναϊτικής ερήμου όπως την έζησε ο ίδιος για μια ολόκληρη ζωή. Με καταγωγή από τα βουνά της Νεαπόλεως Λακωνίας που βλέπουν το πλατύ γαλάζιο της θάλασσας, διέπλευσε τη Μεσόγειο αμέσως μετά τις σπουδές του στη Ριζάρειο εκκλησιαστική σχολή με προορισμό το Θεοβάδιστο Όρος Σινά. 

Λιγομίλητος και «φευγάτος», μάλλον τρελός για τους περισσότερους, διακόνησε ως εκκλησιάρχης και αναγνώστης στο καθολικό της Αγίας Αικατερίνης όλη τη μοναχική του ζωή. Μια φορά τον κάνανε Οικονόμο και τις πρώτες τρεις ημέρες έκανε παραγγελία 2.000 αυγών. Όταν τον ρώτησαν γιατί, είπε πως τα βρήκε σε καλή τιμή! Πριν κλείσει εβδομάδα, με το προσωνύμιο «Τζόνις» πλέον και με τη βούλα του τρελού, επέστρεψε στα διακονήματά στο καθολικό και δεν έφυγε ποτέ.

Ακέραιος στο άκρο στα καθήκοντά του, προσέφερε άφθονο γέλιο στους πάντες με τις απίστευτες εμπνεύσεις του (ων ουκ έστι αριθμός), που όμως ήταν αδύνατο να κρύψουν πάντα τα χαρίσματα του Πνεύματος. Τον ακούσαμε δεκάδες φορές να «διαβάζει» απ’ έξω και με απίστευτη ταχύτητα τους κανόνες «ψιλών» ημερών –άγνωστων σχεδόν αγίων- περιφερόμενος στο ναό. Κι αν καμιά φορά πήγαινε κανείς στο αναλόγιο να συνεχίσει με πιο «κανονικό» τρόπο την ανάγνωση, πλησίαζε και σχεδόν χωρίς να κοιτά το Μηναίο, έδειχνε στον αδερφό το σημείο απ’ όπου έπρεπε να συνεχίσει…

Αν καταλάβαινε πως τον παρακολουθούσε κανείς με ευλάβεια, χάλαγε αμέσως κάθε καλό λογισμό προς το πρόσωπό του, ακριβώς όπως διαβάζουμε για όλους τους «δια Χριστόν σαλούς» στα Συναξάρια και τα Γεροντικά. Μια φορά, Ιούλιο μήνα με τη θερμοκρασία στους 45 βαθμούς κελσίου, διάβαζε με τις συνήθεις τρελές ταχύτητες το απόδειπνο. Το καθολικό ήταν γεμάτο με Ρώσους προσκυνητές μέχρι τον σολέα. Ο π. Πάμφιλος, Δικαίος τότε, μας έκανε νόημα να σταθούμε πίσω από το δεξί αναλόγιο και να τον ηχογραφήσουμε. Έβγαλα τον ψηφιακό εγγραφέα και άρχισα να γράφω. Είχε κολλήσει το πρόσωπό του στο Ωρολόγιο, τόσο που κυριολεκτικά να ακουμπά η μύτη του στο βιβλίο. Όταν κατάλαβε τι έκανα, γύρισε, τεντώθηκε προς τον εγγραφέα που μισοκρυβόταν πίσω από το στασίδι και μας ρώτησε εις ευήκοον όλων: «Έβρεξε σήμερα;»

Πέρασε την καλογερική του ζωή έξω από τα τείχη της Μονής, ακριβώς δίπλα στην κεντρική πύλη, όπου πηγαινοερχόταν μόνος του ώρες ατέλειωτες. Μιλούσε μόνο όταν τον ρωτούσαν κάτι, κι αυτό με δυό-τρεις κουβέντες. Δεν μπλεκόταν σε συζητήσεις, απέφευγε κάθε επικίνδυνη κουβέντα, ποτέ δεν κατέκρινε κανέναν. Τα μόνα του ενδιαφέροντά του ήταν ο καιρός (στο Σινά αλλάζει μονάχα η θερμοκρασία• τα σύννεφα και η βροχή είναι είδος προς εξαφάνιση) και οι εφημερίδες από την Ελλάδα. Διάβαζε κάθε γραμμή, μαζί με τις αγγελίες. Για να χαλάσει κάθε λογισμό, μπορούσε να πλησιάσει τον οποιοδήποτε και να ρωτήσει αν πουλήθηκε το τάδε σπίτι που μπορεί να είχε διαβάσει σε μιαν αγγελία χρόνια πριν. 

Πολύ σπάνια και όσο περνούσαν τα χρόνια ακόμα σπανιότερα, έδινε πολύ συγκεκριμένες συμβουλές με εξαιρετικά λίγες λέξεις, όπως εκείνες στον νεαρό μοναχό π. Π. στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Μέσα στα σκοτάδια του καθολικού, πλησίαζε και σχεδόν ψιθυριστά έλεγε διάφορα, π.χ. «Εκατό υποψίες δεν κάνουν μία απόδειξη. Ντοστογιέφσκι». Στην αρχή έμοιαζαν όλα άσχετα, στη δεύτερη ανάγνωση καταλάβαινες πως ήταν απόλυτα στοχευμένα.

Έφυγε εχθές ξαφνικά, πριν κλείσει τα εβδομήντα• σαν μικρό πουλάκι της ερήμου• πλήρης πνευματικών ημερών. Τα δικά του «τρελά» διαβάσματα –με καταλήξεις βγαλμένες από το ρεπερτόριο της όπερας- στα αναλόγια της Αγία Αικατερίνης του Σινά, θα τα ζήλευαν πνευματικά πολλοί από εμάς που μάθαμε τη σωστή εκφορά του λόγου. Ένας ακόμα αφανής και ακάματος εργάτης του αναλογίου θα συνεχίσει την διακονία του στην θριαμβεύουσα Εκκλησία, μαζί με τον -Λακεδαιμόνιο κι αυτόν στην καταγωγή- π. Ααρών, αναγνώστη και πρακτικό ψάλτη που κοιμήθηκε στην σιναϊτική έρημο πριν είκοσι ημέρες. Ο Θεός να αναπαύσει τις ψυχούλες τους.

Ευάγγελος Θεοδώρου

Byzantinisches Kapitell im Kreuzgang des Domes von Monreale, Sizilien.

— Wahrhaft würdig ist es, dich selig zu preisen, Gottesgebärerin; allzeit Selige und Makellose und Mutter unseres Gottes. Geehrter als die Cherubim und unvergleichlich herrlicher als die Seraphim, unversehrt hast du Gott das Wort geboren, du wahrhaft Gottesgebärerin, sei hochgepriesen.

Orthodoxer Hymnus zur Gottesmutter (deutsche Fassung: https://www.abtei-niederaltaich.de/spiritualitaet/ostkirchliche-gebete/wahrhaft-wuerdig-ist-es)

Byzantinisches Kapitell im Kreuzgang des Domes von Monreale, Sizilien

Χωρίς Χριστό...

Χωρίς Χριστό...

Μακριά απ' τον Χριστό...

Απέναντι απ' τον Χριστό...

Δεν υπάρχει αληθινή ζωή και πραγματική αγάπη...

Με τον Χριστό...

Κοντά στον Χριστό...

Δίπλα στον Χριστό...

Υπάρχει αληθινή ζωή γεμάτη αγάπη... γιατί ο ίδιος είναι η πηγή και των δύο...

π. Χρήστος Κουτσουράκης 

Μία Θεία Λειτουργία δεν ανταλλάσσεται με ολόκληρο τον κόσμο.

 

Μία Θεία Λειτουργία δεν ανταλλάσσεται με ολόκληρο τον κόσμο.

Η πείνα του σώματος είναι ελαχίστη, μπροστά στην πείνα της ψυχής, αδελφοί μου, διότι η ψυχή είναι αυτή που μένει και όχι το σώμα, τα οποίο λειώνει και γίνεται τροφή σκωλήκων.

Βλέπεις κάποιον άρρωστο; Εκείνη τη στιγμή να πεις: μα και εγώ μπορώ να αρρωστήσω...

Βλέπεις κάποιον άνθρωπο χωρίς πόδια; Την ίδια στιγμή πρέπει να πεις: και εγώ μπορώ να μην έχω πόδια...

Βλέπεις έναν άνθρωπο τυφλό; Την ίδια στιγμή πρέπει να το φέρεις μέσα εις τη ψυχή σου και να πεις: μα και εγώ μπορώ να χάσω το φως μου...

Ό,τι έχουμε δεν είναι δικά μας, είναι του Θεού μας, Εκείνος μας τα δίδει. Και Εκείνος μας τα παίρνει, όποτε θέλει.

Δεν αποβλέπει ο Θεός στον παρόντα κόσμο. Τίποτε, παρά μόνο μία σκέψη υπάρχει στον Θεό: πως θα πάρει μία ψυχή αιωνίως κοντά Του!

Τα πνευματικά λόγια δεν πιάνονται εύκολα από οποιονδήποτε. Μπορεί να ομιλήσεις πνευματικά λόγια σε έναν άνθρωπο και δεν τα συλλαμβάνει. Πρέπει να έχει μέσα του πνευματική ζωή για να πάρει τα πνευματικά λόγια που του λες. Διαφορετικά τα λες εσύ, τα ακούς εσύ και απέναντι δεν αντηχούν εις τα ώτα του ακούοντος και έτσι τα πράγματα ακριβώς φθάνουν εις την παρεξήγηση.

Από ομιλίες του

πατρός Σάββα Αχιλλέως. 

Κομμάτι του Ουρανού είναι η Εκκλησία, την οποία εμείς έχουμε ως λατρεία του Κυρίου μας και Θεού μας.

 

Κομμάτι του Ουρανού είναι η Εκκλησία, την οποία εμείς έχουμε ως λατρεία του Κυρίου μας και Θεού μας. 

Μέσα σε αυτήν την Εκκλησία εισέρχεται ο πιστός, για να προσευχηθεί, για να ενωθεί με τον Θεό. Για να Τον ευχαριστήσει τον Θεό.

Εισέρχεται μέσα εις τον Ναόν του Θεού, αλλά με φόβο και τρόμο. 

«Υπέρ του αγίου οίκου τούτου και των μετά πίστεως, ευλαβείας και φόβον Θεού εισιόντων εν αυτώ του Κυρίου δεηθώμεν».

Η Εκκλησία μας λέει, ότι εισέρχονται πολλοί εις τον Ναόν. Αλλά εκείνους τους οποίους μνημονεύει η Εκκλησία μας εις τον Θεόν, είναι εκείνους, οι οποίοι εισέρχονται μετά φόβου Θεού, μετά πίστεως, μετά ευλαβείας, με αφοσίωση εις τον Θεόν. Οι άλλοι οι οποίοι έρχονται, δεν τους λαμβάνει υπόψιν ο Θεός.

Η Εκκλησία είναι κομμάτι του Παραδείσου. Γι’ αυτό και οι πρώτοι Χριστιανοί οσάκις εισήρχοντο μέσα εις τον Ναόν, έπιπτον εις τα γόνατα και προσκυνούσαν το δάπεδο του Ναού, ως δάπεδο του Παραδείσου!

(Τί μπορούμε να πούμε για τους σημερινούς Χριστιανούς, που φοβούνται ότι θα μολυνθούν, μέσα στο Ναό του Θεού και φορούν μάσκα;)

Εκατάλαβες λοιπόν αδελφέ μου, όταν εισέρχεσαι στην Εκκλησία που εισέρχεσαι; Έχεις εννοήσει ποτέ, που εισέρχεσαι; Έχεις καταλάβει, το τι γίνεται μέσα εις τον Ναόν. Αν ναι, τότε λαμβάνεις μέρος εις την Βασιλείαν του Θεού.

Γέροντας Σάββας Αχιλλέως

Ο γέροντας μου Σάββας Αχιλλέως.

 Ο γεροντάς μου Σάββας Αχιλλέως

 

Ο μοναχός Γεδεών μας διηγείται:

"Ο γέροντάς Σάββας με καθοδηγούσε σε κάθε μου βήμα και ήξερα πώς ότι μου έλεγε ήταν έπειτα από Θεία Φώτιση. Όπως όταν βρισκόμουν στην Μονή Καρακάλλου, ενώ μέσα μου είχα πόθο να υπηρετήσω στην Αγία Γη, επικοινωνώ τηλεφωνικά με τον παπά Σάββα. Αμέσως μου είπε ότι είναι θέλημα Θεού να φύγω για τα Ιεροσόλυμα και όταν φτάσω θα συναντήσω στο αεροδρόμιο τον μοναχό Παντελεήμονα όταν ήταν Πατριάρχης ο κ.κ. Διόδωρος. Και έτσι και έγιναν, με την ευχή του υπηρέτησα 7 χρόνια τον Φρικτό Γοργοθά και 4 χρόνια στην Βηθλεέμ".

Δοξάζουμε και εμείς με την σειρά μας τον Πανάγαθο Θεό για τις ευλογίες που πέρνουμε!

Ταπείνωση...

 

Όταν σε πλησιάσει κάποιος, πρέπει να ξέρεις πάντοτε ότι είναι πιο πάνω από σένα και έχει περισσότερα χαρίσματα από εκείνα τα οποία  έχεις εσύ. Μη ποτέ σου, βάλεις τον εαυτόν σου πιο ψηλά από τον άλλον. Αυτή είναι η πραγματική ταπείνωσις! 

Όποιος και αν σε πλησιάσει, πάντοτε να λες: «αυτός έχει περισσότερα από εμένα». Να μη λες: «εγώ έχω περισσότερα από αυτόν».

Δεν εννοώ για χρήματα, ούτε υλικά αγαθά. Εννοούμε τον πνευματικό τομέα.

Να μην λέμε:

- Εγώ έχω χαρίσματα πολλά. Κάνω το ένα, κάνω το άλλο. Εκείνος τι κάνει; Άρα εγώ είμαι πιο πάνω απ’ αυτόν.

Αυτή η ταπείνωσις, δεν είναι ταπείνωση. Αυτή είναι μια υποκριτική ταπείνωσις, την οποία ο Θεός δεν θέλει να την δει.

Γέροντας Σάββας Αχιλλέως

Ο διάβολος δεν ξέρει τι θα γίνει ύστερα από ένα δευτερόλεπτο. Δεν γνωρίζει το μέλλον.

Ο διάβολος δεν ξέρει τι θα γίνει ύστερα από ένα δευτερόλεπτο. Δεν γνωρίζει το μέλλον. Ό,τι όμως έγινε και ό,τι προηγήθηκε και ό,τι γίνεται αυτή τη στιγμή, το γνωρίζει.

Γι' αυτό να γνωρίζουμε, ότι οι μάγοι που σου λέγουν το μέλλον είναι όλοι διαβολοκρατούμενοι. Είναι όλοι όργανα του Διαβόλου. Έρχονται μερικοί που πήγαν σε μάγους και μου λέγουν:

- Πάτερ Σάββα ό,τι με είπε ο μάγος έγινε!

- Γιατί έγινε; Διότι ο Θεός από ψηλά σε βλέπει και δεν Του ακούς Εκείνου και ακούς τον Δαίμονα. Και εφόσον ακούς τον Δαίμονα, επιτρέπει ο Θεός ό,τι σου είπε ο Δαίμονας να το πάθεις.

Ομιλεί ο Θεός και τα αυτιά μας είναι ερμητικά κλεισμένα. Ομιλεί ο Διάβολος και τον ακούμε. Και σου λέγει ο Θεός:

- Ώστε Εγώ που έχυσα το Αίμα Μου επάνω εις τον Σταυρόν για σένα, Εγώ που ταπεινώθηκα για σένα, Εγώ που έπαθα τόσα για σένα δεν Με ακούς και ακούς τον εχθρό Μου: Εφόσον ακούς τον εχθρό Μου θα επιτρέψω τον εχθρό μου να σε κάνει ό,τι πιστεύεις..

Γι' αυτό και βγαίνουν οι μάγοι ορθοί στα λόγια τους εις αυτά τα οποία προλέγουν.

Σου λέγει ο μάγος για παράδειγμα ότι θα πεθάνει ένα πλάσμα από το σπίτι σου.

Λέει ο Χριστός Εγώ είμαι η Ζωή και η Ανάσταση και Εγώ κρατάω στα χέρια μου τη ζωή σου.

Δεν Του ακούμε του Χριστού.

Ακούμε εις τον Δαίμονα που είπε, ότι κάποιος θα πεθάνει από το σπίτι σου και επιτρέπει ο Θεός και πεθαίνει.

Αυτά είναι τα μυστικά τα οποία δεν γνωρίζει ο κόσμος, δεν γνωρίζει ο άνθρωπος και τρέχουμε στους μάγους για να εύρουμε λύση των προβλημάτων μας.

Γέρων Σάββας Αχιλλέως

Οι Νεομάρτυρες του Kragujevac Μαθητές και καθηγητές λυκείου που πυροβολήθηκαν από τους Γερμανούς στις 21 Οκτωβρίου 1941.

Καταλάβατε ή ακόμα?

Η δέηση

Εικόνες

Ο ψάλτης

Οι γονείς.

Ο ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ.

A MIRACLE OF THE LORD: A TRUE STORY OF FAITH

 Fr. Stoyan, from the Holy Trinity Church in the Bulgarian town of Dobrich, has for over eight years been helping people who have fallen on hard times. In 2004, at his initiative a shelter was built as an addition to the church where he has served as rector since 1997. Here, people who have lost all hope in the future can find refuge. The priest stretches out his hand to help scores of needy people; single mothers and their children, orphans, the elderly, and the simply desperate. They all find hope after meeting this Christian.

    This man of God is famous for his mercy throughout Bulgaria. His uncle, Fr. Georgy, was the first of his relatives to become a priest. He was also Fr. Stoyan's spiritual father. Stoyan was brought up in the faith, and remembers from his early childhood how his uncle turned his parents’ house into a church in the village of Zheglartsy. In 1962, Stoyan entered the seminary. The first to become priests in his family were his two brothers, the twins Marin and Nedyalko, and then the older brother; even one of his sisters is graduating from the theological department.

Fr. Stoyan does not drive a large car and does not make use of his status as a servant of God to better his material standing. More than that, he has built seven churches and one monastery, feeds the hungry, gives shelter to the poor, and comforts the despairing.

In 2003, three brothers, Moslems, came to this priest hoping to find food and a roof over their head. One of the brothers was named Erkhan. Fr. Stoyan says that he is a kind and honest fellow. The three brothers would help Fr. Stoyan from day to day, building churches in various villages. Erkhan would listen to Fr. Stoyan's instructions with great thirst and reverence, and the priest's kindness had a strong influence on him, despite their differing religions.

Erkhan was a Moslem, but the more time he spent with the Christian Stoyan, the more he saw the priest’s striving to do good, the more he wanted to change his religious views. His wife Tanya is a Christian. They had been without children for thirteen years. His wife easily conceived, but every time, late in the pregnancy, the child would die. This happened nine times.

Spending time with Fr. Stoyan and other priests, Erkhan saw them serving molebens, and he began to secretly go to the church and pray for Tanya and himself. He had a crisis in his Moslem faith at the moment when his again pregnant wife had another miscarriage in the fifth month of pregnancy. In despair, Erkhan asked Fr. Stoyan to baptize him, although he knew that his mother, who was against his marriage to Tanya, would be very pained at this. Nevertheless, he resolved to take this step.

His parents were zealous Moslems—his father taught himself to read the Koran, and carried it around with him, often retelling stories from it to Erkhan. Nevertheless, he made the request of Erkhan's mother for her son's permission to be baptized. In 2009, Erkhan received the Christian faith with the name Emil Ivanov, and later, Emmanuel. The man of God Stoyan became his spiritual instructor.

Whether it was by the strength of his new faith or for the sake of his humility and enormous desire, we don't know; but in 2010 a miracle happened: Emmanuel's wife gave him a healthy son, who they baptized with the name Alexander. It was the birth of the child for whom had he long waited and suffered that inspired him to study in the theological seminary, and become even more convinced of the power of the Christian religion. On December 27, 2012, Emmanuel was ordained a deacon by Metropolitan Kirill of Varna.

                                                            

    

Now Father Deacon is ready to begin the path to the priesthood—although his ordination into the deaconate was a greatly unexpected event for him. It took place at the personal decision of Metropolitan Kirill. Before this, Emmanuel served as a subdeacon and altar attendant. Now as a deacon he has the right to read certain prayers in church. His first-born son Alexander is also learning to read: he says the "Our Father".

The baptism of Erkhan is not without precedent in these parts. He is not the first Moslem who has decided to change his religion after getting to know Fr. Stoyan. Nikolina, also a Moslem, once found herself in an utterly hopeless situation and went in search of salvation from the priest. She received living space for her children, work for herself, support, friendship, and security for tomorrow. For all this goodness she wanted to convert to the Christian faith. Fr. Stoyan's wife Elena became her godmother.

Erkhan's biography is essentially a story with Christian virtue as the main theme, and not a clash of religions. Regardless of many people's skeptical relationship to their country's traditions and religion [Orthodox Christianity], there still are people in Bulgaria who convert out of personal conviction. That is their right.

In this story, the important thing is the desire of some people to help others, regardless of religion. After all, Fr. Stoyan teaches that God creates people—it is not people who create God... This sounds like a medieval legend or a Christmas tale, but somewhere over there, in northeastern Bulgaria, far from today's moral corruption, there lives a man who is building churches and monasteries, who is giving people little miracles— miracles just as large or small as they need to believe in the Lord.

 

From: Lentata.com

Simona Georgieva

12/21/2013

CARE FOR THE SOUL Fr. Stephen Freeman

  

I do not understand Zombies. When I was a child, Zombie movies were virtually non-existent. The word referred to something like a Golem in Jewish thought – a creature without a soul. It is properly a frightening thing – for that which we think of as the soul, is also the seat of compassion and kindness. A creature without a soul would be driven by something other – which can only be dangerous for everything and everyone around them. A Golem cannot be reasoned with or appealed to. Like a Zombie, it can only be killed.

So what is this soul, this something that makes us not a Zombie or a Golem?

A man is walking down the hallway in his home. A spider suddenly darts out from under some furniture. Without a thought the man instinctively steps on it. For the man, the action is nothing more than a reflex, like scratching an itch. For the spider, it is the end of the world. Of course, we think of other human beings with greater regard than a spider. Killing another human being is murder. But sometimes, the unthinkable occurs, and a mass-murderer goes on a killing rampage, randomly shooting children or adults, until, exhausted, he ends his own life, or his life is ended for him. We use phrases such as “killing rampage” that sound like a fit of anger. Such rages have been described as far back as Homer, and somehow make tragic sense for us. But we are also realizing that there is a new phenomenon – not a rampage – but an exercise in existential meaninglessness. The killing takes place without anger or words, but mindlessly, like stepping on a spider. Soul-less actions?

Modernity holds that we do not have a soul. And, in other terms, it holds that we do not have a nature. Human beings are a collection of choices and decisions. We can be whatever we want to be, or whatever makes us happy. Of course, such decisions may involve other human beings so that we engage in contractual relationships, negotiating our mutual happiness. If I don’t kill you, you agree not to kill me. I want what you make, so I agree to pay you what you ask. You want someone to make your widgets, so I agree to work for you in the widget factory. We call this negotiated world the “market.” There we buy and sell our happiness, hoping that the market remains in an upward mood.

But is there such a thing as the soul? Where do we find it?

The soul is not observed like the liver or the heart. It is a quality that makes the brain more than a biological calculator. In the Scriptures, it is pretty much synonymous with “life.” But this is rooted in a world-view that understands a person’s life to be more than mere biology and instinct. Modern people may have difficulty agreeing that there is such a thing as the soul, but they would not want to be locked in a room with someone who does not have what the tradition calls “the soul.” And those who deny the soul’s existence may very well discover that they have locked themselves in just such a room.

A primary care for the soul in human history is the telling of stories – not just any stories – but soul stories. I have coined this phrase to help us think about myths. Many modern people think that ancient myths are stories that were told in an attempt to explain a universe that was not understood. And so we think that now that we understand everything, we have no more need for such stories. But myths are not stories of “how?” They are stories of “Why?” and “What does it mean?” and “How should I live?” The answer to such questions are found in the formative stories of every culture.

When Plato described his ideal society in The Republic, he required children to learn to play musical instruments, and described it as a requirement of the soul. The soul requires beauty. It requires poetry, and song. It requires the capacity to live and not merely consume.

A deep failure of modernity is its jettisoning of soul stories. Contemporary music is simply insufficient for the soul. The result can be a struggle for the life of the soul – to exist without being swallowed whole by the consumption that surrounds us. “Man shall not live by bread alone.”

The stories of the Christian faith are soul stories. CS Lewis described the gospel as a myth, with the distinction of actually having happened. It is incumbent on Christians in the modern world to be sure that what they offer is the full meat of the Christian tradition and not merely another form of fast food.

Of course, there are other stories. The fathers of the Church did not dismiss the myths of the non-Christians around them. The simple fact is that every shred of knowledge that we possess today about the pre-Christian stories of Greece and Rome exist because Christians preserved them. There are currents within our culture that would largely jettison the study of classical literature, including what was once known as the “canon of literature.” The drive to elevate current political and social understanding over every previous understanding has made it common to neglect important stories for adolescent fiction and the like.

The contemporary landscape argues that we have been making disastrous decisions for several generations. Some are making a case that we have entered a cultural dark age. This judgment is perhaps too pessimistic, but it is not without merit. But it also makes the strong case that Christians need to sing. They need to paint and tell stories. They need to build beautiful temples and adorn them with lives of sacrifice and kindness. They need to nurture the life of the soul, both within themselves and within their children. And make no mistake, they need to sing rather than just listen to songs. They need to speak careful words with great intention rather than just hear them.

My soul, my soul arise!

Fr. Stephen Freeman

Glory to God for All Things

11/9/2015

Παπά Παναής Θεοδωρακόπουλος

 

ΑΝΑΦΈΡΕΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΣΙΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΕΡΏΝΥΜΟ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ.

Αναφέρει προσκυνητης. Στις αρχές του 2000 είχαμε μάθει για το μοναστήρι του γέροντα Ιερωνυμου στην Αίγινα. Είμαστε δύο συνάδελφοι που εργαζομασταν στο ίδιο γραφείο και θέλαμε πολύ να επισκεφτούμε το ησυχαστήριο. Μάλιστα ο ένας από τους δύο ο Βασίλης είχε και πολλά οικογενειακά προβλήματα. Έτσι λοιπόν είχαμε την επιθυμία να πάμε πρωτα στο μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου και μετά να πάμε στο μοναστήρι και στο ασκητηριο του Οσίου Γέροντα Ιερωνυμου. 

Πράγματι λοιπόν μόλις ήρθε το καλοκαίρι πήραμε το πλοίο και βρεθήκαμε στην Αίγινα. Αφού πήγαμε στον Άγιο Νεκτάριο μετά αρχίσαμε να ψάχνουμε που είναι το μοναστήρι του γέροντα. Ειμασταν ευτυχώς με μηχανές γιατί δυσκολεύτηκαμε πολλή για να το βρούμε. Προσευχομασταν συνεχώς στον Οσιο Ιερώνυμο να καταφέρουμε να βρούμε το μοναστήρι. Ύστερα τελικά από αρκετή αναζήτηση το βρήκαμε. Κατεβήκαμε από τις μηχανές και αντί να πάμε στην είσοδο της Μονής πήγαμε από την πίσω πόρτα η οποία ήταν μια μεγάλη γκαραζοπορτα μαύρου χρώματος που οδηγούσε στο κήπο της Μονής.

 Κατά παράδοξο τρόπο ενώ ήταν κλειδωμένη μόλις πλησιασαμε την είδαμε ξεκλείδωτη με την γλώσσα της κλειδαριάς έξω. Μας φάνηκε πολύ περίεργο. Πως γιν ενώ ήταν κλειδωμένη για την ασφάλεια της μονής να είναι ξεκλείδωτη. Προχωρήσαμε από το πίσω μέρος και βρεθήκαμε στην αυλή της Μονής.

 Ξαφνικά βγήκε από μια πόρτα η γερόντισσα Ευπραξια και μας είπε ακριβώς αυτό. Καλώς τα τα παιδιά σας περίμενα να έρθετε. Εμείς μείναμε άφωνοι. Νιώσαμε θαυμασμό αλλά και γαλήνη αμέσως. Μας οδήγησε στο αρχονταρικη και άρχισε φυσικά να μας μιλά για τον Γέροντα Ιερώνυμο και για το μοναστήρι. Μας οδήγησε στην Κάρα του Αγίου όπου προσκύνησε και προσευχηθηκαμε θερμά στον Οσιο. 

Κατόπιν μας πήγε στο ασκητηριο του που το είχε φτιάξει έτσι που να θυμίζει τα ασκητηρια της Καππαδοκίας. Νιώσαμε την Θεία Χάρη μια αίσθηση χαράς και ευλαβείας βαθιάς καθώς προσκύνησε το ασκητηριο του Αγίου. Η Γερόντισσα κατόπιν μας μίλησε και πάλι στο αρχονταρικη. Είπε απευθείας στο Βασίλη τα προβλήματα που είχε τα οικογενειακά χωρίς ακόμη ο φίλος μου να αρχίσει να μιλά με λεπτομέρειες για τα θέματα του. Μας κοιτούσε βαθιά μέσα στα μάτια λες και η γερόντισσα Ευπραξια μας έβλεπε μέσα στην ψυχή. Μίλησε μαζί μας πολύ ειλικρινά και στήριξε τον Βασίλη στην μεγάλη δοκιμασία που περνούσε. Του εξήγησε ότι τα θέματα του είναι δύσκολα και δεν θα έχουν καλή ανατροπή το οποίο και πραγματικά έγινε. 

Όμως ο ίδιος ένοιωθε ικανοποιημένος διότι τουλάχιστον είχε πάρει κουράγιο και δύναμη ψυχής να το υπομείνει μέχρι τέλος. Έτσι το προσκύνημα μας τελείωσε με τις καλύτερες εντυπώσεις τόσο τις πνευματικές όσο και τις αναζητήσεις μας.

 Δεν μπορούσαμε να ξεχάσουμε το όμορφο κελλακι του γέροντα με τα προσωπικά του πράγματα όπως το σκουφάκι του τα ρολόγια του κλπ. Την φροντίδα και την διορατικοτητα της γερόντισσας Ευπραξιας αυτής της μεγάλης ασκητριας των καιρόν μας. Αμήν. 

Σπάνια φωτογραφία του γέροντα νεος στο κελί του τότε στην ιερα μονη Φιλοθεου Αγίου όρους

 

Προσευχή του Μωυσή αφού οι Ισραηλίτες περάσουν από την Ερυθρά Θάλασσα, 1861 kramskoi

 

Ετοιμασίες για τον χειμώνα..Στα χρόνια της αθωότητας.

 

Θέλετε να "εκμεταλλευτείτε" τον Θεό; Θέλετε να τον "υποχρεώσετε"; Να έχετε έτοιμο τον εαυτό σας εις την χρήσιν, εις την εργασίαν της συμπάθειας. Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός.

 

ΜΝΗΜΗ ΘΑΝΑΤΟΥ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ . ΟΧΙ ΦΟΒΟ ΘΑΝΑΤΟΥ ... "" Χωρίς το θέλημα του Κυρίου μήτε ασθενούμεν μήτε αποθνήσκομεν''". Όσιος Ιωσήφ, ο Ησυχαστής

 

ΣΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΦΑΙΝΕΤΕ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΛΕΜΕΣΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΦΡΑΙΜ ΗΓΟΥΜΕΝΟ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΝΑ ΚΡΑΤΑΕΙ ΣΥΓΚΙΝΗΜΕΝΟΣ ΤΗΝ ΤΙΜΙΑ ΚΑΡΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ.

 

Η Βατοπαιδινή Αδελφότητα σε κλίμα συγκίνησης και κατάνυξης, την Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2021, τέλεσε την ανακομιδή των λειψάνων του μακαριστού Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού, πνευματικού γεννήτορος και ποδηγέτη της Αδελφότητος και νέου κτήτορος της Μονής, 12 έτη από την εις Κύριον εκδημία του.

ΣΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΦΑΙΝΕΤΕ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΛΕΜΕΣΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΦΡΑΙΜ ΗΓΟΥΜΕΝΟ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΝΑ ΚΡΑΤΑΕΙ ΣΥΓΚΙΝΗΜΕΝΟΣ ΤΗΝ ΤΙΜΙΑ ΚΑΡΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ.

Λοιπόν η συνάντησή μας με τον Θεό είναι μια ευκαιρία.

Λοιπόν η συνάντησή μας με τον Θεό είναι μια ευκαιρία. Δλδ ο κατάλληλος καιρός για κάτι. Η ευκαιρία δεν παρουσιάζεται δυο φορές. Δε θα μας ξαναεμφανιστεί, τουλάχιστον στην πρώτη της φρεσκάδα. Είναι μοναδική, συναρπαστική και σπαρακτική, όπως λέει ένας στοχαστής. Η ευκαιρία δεν μας προαναγγέλλεται αν και υπό μια άποψη είναι πάντα εδώ αν και κάθε φορά διαφορετική. Μπορούμε να την αρπάξουμε στο διάστημα μιας αστραπής. Όσο διαρκεί ένα πεφταστέρι. Το πεφταστέρι δε μας προειδοποιεί για το πέρασμά του. Το πριν παραείναι νωρίς, το μετά παραείναι αργά. Κάθε μέρα έχουμε μια ευκαιρία να αρπάξουμε τη θεϊκή παρουσία αλλά η ευκαιρία διαρκεί όσο διαρκεί το πεφταστέρι. Πώς θα το πετύχουμε; η ευκαιρία είναι πάντως, όσο ζούμε, εδώ. Δεν την προετοιμάσαμε αλλά ούτε μπορούμε να την προλάβουμε εκ των υστέρων. Δεν είναι συναρπαστικό;

(Οι λέξεις και οι αφορμές από όσα λέει ο Βλ. Ζανκελεβίτς περί έμπνευσης στο βιβλίο "Κάπου στο ανολοκλήρωτο", εκδ. Πόλις)

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ''Προσευχές στην Λίμνη''.

 

Ξέρεις μήπως, παιδί μου, γιατί κλείνουν τα σύννεφα τότε που τα χωράφια είναι διψασμένα και ανοίγουν τότε που η βροχή δεν χρειάζεται; Γιατί η φύση σάστισε από το έγκλημα των ανθρώπων και απαρνήθηκε την ευταξία της.

Ξέρεις μήπως, παιδί μου, γιατί τα χωράφια βγάζουν βαρύ καρπό την άνοιξη και το καλοκαίρι δίνουν άγονο θερισμό; Γιατί και οι θυγατέρες των ανθρώπων μίσησαν τον καρπό των σπλάγχνων τους και τον σκοτώνουν επάνω στην ανθοφορία…

Ξέρεις μήπως, παιδί μου, γιατί οι πηγές στερεύουν και οι καρποί της γης δεν έχουν πια τη γλυκύτητά τους την αλλοτινή; Από την ανθρώπινη αμαρτία με την οποία η αδυναμία εισχώρησε σ’ ολάκερη τη φύση.

Ξέρεις μήπως, παιδί μου, γιατί ένας νικηφόρος Λαός υπομένει ήττες από τις διχόνοιες και τις έριδές του και τρώει ψωμί πικραμένο από τα δάκρυα και τη μοχθηρία; Γιατί νίκησε τους αιμοβόρους εχθρούς γύρω του, αλλά δεν νίκησε τους εχθρούς μέσα του…

Ξέρεις μήπως, παιδί μου, γιατί η μητέρα ταΐζει τα παιδιά της και δεν μπορεί να τα χορτάσει; Γιατί, όταν τα θηλάζει, δεν τους τραγουδάει το τραγούδι της αγάπης, αλλά το τραγούδι του μίσους για τον γείτονα.

Ξέρεις μήπως, παιδί μου, γιατί οι άνθρωποι έγιναν άσχημοι και έχασαν των προγόνων τους την ομορφιά; Γιατί εξοβέλισαν το Πρόσωπο του Θεού, που μέσα από την ψυχή πλάθει την ομορφιά του προσώπου, και φόρεσαν το προσωπείο της γης.

Ξέρεις μήπως, παιδί μου, γιατί αυξήθηκαν οι ασθένειες και οι φοβερές θανατηφόρες επιδημίες; Γιατί οι άνθρωποι άρχισαν να πιστεύουν ότι η υγεία είναι αρπαγή από τη φύση και όχι δώρο του Θεού. Και ο,τιδήποτε αρπάζεις με κόπο, πρέπει με διπλάσιο κόπο να το υπερασπισθής.

Ξέρεις μήπως, παιδί μου, γιατί οι άνθρωποι μάχονται για τη γη και δεν ντρέπονται που έγιναν ίσοι με τους τυφλοπόντικες; Γιατί η γη φύτρωσε μέσα στις καρδιές τους και τα μάτια βλέπουν μόνον αυτό που στην καρδιά μεγαλώνει. Και για τούτο ακόμη, παιδί μου· γιατί η αμαρτία τους κατέστησε ανίσχυρους στον αγώνα για τον ουρανό.

Μην κλαις, παιδί μου, σύντομα θα έλθει ο Κύριος και θα τακτοποιήσει τα πάντα…

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ''Προσευχές στην Λίμνη''.

Το 1819, οι Άγγλοι πούλησαν την Πάργα στον Αλή Πασά. Οι Έλληνες για να μην υποδουλωθούν κατέφυγαν μαζικά στην Κέρκυρα, μεταφέροντας ακόμη και τα οστά των προγόνων τους. "Οι πρόσφυγες της Πάργας". Francesco Hayez.

 

Ομολογητής Ιερομόναχος Αρσένιος (1894-1975), μιλώντας σε συγκρατουμένους του σ' ένα Σταλινικό Στρατόπεδο Ειδικού Καθεστώτος.

 

Ο Κομμουνισμός γκρέμισε Εκκλησίες, φυλάκισε πιστούς, πολέμησε την Εκκλησία. Ναι, έτσι είναι. Ας εξετάσουμε όμως τα πράγματα συνολικότερα και βαθύτερα. Ας ανατρέξουμε σε όσα προηγήθηκαν. Πολύ πρωτύτερα ο Λαός μας είχε χάσει την Πίστη του, είχε περιφρονήσει την Παράδοσή του, είχε λησμονήσει την Ιστορία του, είχε αρνηθεί τα Ιερά και τα Όσιά του. Ποιός φταίει γι' αυτό; Η τωρινή Εξουσία; Εμείς φταίμε! Και τώρα θερίζουμε ό,τι σπείραμε…

Ομολογητής Ιερομόναχος Αρσένιος (1894-1975), μιλώντας σε συγκρατουμένους του σ' ένα Σταλινικό Στρατόπεδο Ειδικού Καθεστώτος.

Οι δια Χριστόν Σαλοί δεν έχουν μέσα τους κενό, αλλά ξεχείλισμα από το πολύ γέμισμα της Αγάπης του Θεού.

 

Οι δια Χριστόν Σαλοί δεν έχουν μέσα τους κενό, αλλά ξεχείλισμα  από το πολύ γέμισμα της Αγάπης του Θεού. Είναι μεγάλοι Άγιοι!  Λένε μεν ''μπανταλομάρες'' (κουταμάρες, βλακείες) αλλά στην πραγματικότητα λένε  σωστές συμβουλές με πολύ βάθος. Έχουν πολύ μεγάλη ταπείνωση, δεν λογαριάζουν καθόλου  τον εαυτό τους.  Γι αυτό και ο Θεός τους αξιώνει να γνωρίσουν τα Θεία Μυστήρια  και να αποκτήσουν πολλά Χαρίσματα. Οι ταπεινοί και αφανείς ήρωες του Χριστού, είναι οι εξυπνότεροι του κόσμου! Διότι κατορθώνουν να φυλάσσουν τον πνευματικό τους θησαυρό,  στο θησαυροφυλάκιο του Θεού.

Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης

στη φωτό η Οσία Παρασκευή(Πάσσα) του Ντιβέγιεβο η δια Χριστόν Σαλή. Κοιμήθηκε σε ηλικία 120 ετών.