Παρασκευή 28 Μαρτίου 2025
ΑΘΩΝΙΚΕΣ ΚΑΛΗΜΈΡΕΣ
Iλαρόφωτη Παρασκευή και χαιρανύμφια σήμερα παιδιά.
Σπίτι χωρίς θεμελια γκρεμίζεται.
Και άνθρωπος που δεν κάνει εσωτερική εργασία μέσα του και δεν βαθύνει στην καρδιά του ,παρα όλο καταπιάνεται με εξωτερικές ασχολίες ,δεν θα μπορέσει να σταθεί στην αιώνια ζωή.
Πατήρ Διονύσιος Ταμπάκης.
Πέμπτη 27 Μαρτίου 2025
Ιερέας Γεώργιος Ορλόφ . Τα κατορθώματα και οι αρετές των γυναικών σε αληθινές ιστορίες! 6
Γενναιόδωρη κόρη
Ένα καθαρό, υπέροχο πρωινό, σχεδόν ολόκληρος ο πληθυσμός ενός μικροσκοπικού νορμανδικού χωριού ξεχύθηκε στον κεντρικό δρόμο για να δει την κοινή αγαπημένη τους, την Henrietta, στο βαγονάκι. Ήρθε η Μάρθα, ακολουθούμενη από τον γέρο Πιέρ, που βογκούσε μαζί με ένα στήθος που απομακρύνονταν στην πλάτη του, και οι τρεις αδερφές Μπουαπόν.
Η Henrietta φίλησε τρεις φορές όλους τους φίλους της, μετά έριξε μια μακριά αποχαιρετιστήρια ματιά στα γνώριμα χωράφια, τους λαχανόκηπους, τα περιβόλια, τα σπίτια με τις κόκκινες κεραμιδένιες στέγες και σκέφτηκε ότι δεν θα τα έβλεπε ποτέ ξανά. Μπήκε στο ταχυδρομείο με τον πατέρα της και οι γνώριμες εικόνες άρχισαν σταδιακά να εξαφανίζονται κάτω από τα εκτυφλωτικά σύννεφα σκόνης. Για πολλή ώρα, το μαντήλι της τσέπης της Μάρθας συνέχιζε να τρεμοπαίζει στον αέρα, κουνώντας το απελπισμένα. αλλά μετά εξαφανίστηκε και η Χενριέττα ένιωσε ξαφνικά σαν να είχαν πεθάνει για πάντα όλα τα αγαπημένα και γλυκά στον κόσμο!..
Λίγα λεπτά αργότερα έπνιγε ήδη τους λυγμούς που ανέβαιναν στο λαιμό της από φόβο μην ενοχλήσει τον πατέρα της με τα δάκρυά της. Και εκείνος, προφανώς μην παρατηρώντας τίποτα, σκούπιζε συνεχώς το κεφάλι του με ένα μαντήλι και παραπονιόταν για τη ζέστη και τη σκόνη με κάποια πικρία.
Καθώς πλησίαζαν στο επόμενο χωριό, η Henrietta άρχισε να κοιτάζει με περιέργεια τα αντικείμενα γύρω τους, μόλις άρχισε να συνειδητοποιεί ότι ο κόσμος του Θεού ήταν πολύ μεγαλύτερος και πιο ενδιαφέρον από ό,τι φανταζόταν όταν ζούσε στην απομονωμένη γωνιά της στο σπίτι της Μάρθας. Ένας νέος κόσμος την περίμενε στη Ρουέν, μια μεγάλη, παλιά πόλη όπου ο πατέρας της κατείχε μια αρκετά σημαντική θέση στο δικαστικό τμήμα.
Αλλά για την Henrietta προσωπικά δεν υπήρχε τίποτα χαρούμενο ή παρήγορο σε αυτόν τον νέο κόσμο. Για αυτήν, ως χωριανή, υπήρχε κάτι μεθυστικό στον συνεχή θόρυβο και την κίνηση των δρόμων της πόλης. Θαύμαζε με χαρά, είναι αλήθεια, τον υπέροχο, αρχαίο καθεδρικό ναό της Ρουέν, και μερικές φορές στεκόταν για πολλή ώρα στην πολυσύχναστη πλατεία της αγοράς της πόλης. αλλά περισσότερο από όλα την τράβηξε ο γραφικός, ελικοειδής ποταμός Σηκουάνας, κατά μήκος του οποίου απλώνονταν φορτηγίδες και βάρκες με πανιά από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Το να πάει μια βόλτα στο ανάχωμα θεωρήθηκε από την Henrietta μεγάλη διασκέδαση, αφού με δυσκολία μπορούσε να αρπάξει έστω και μισή ώρα ελεύθερου χρόνου μέσα στη μέρα. Αλλά αυτό συνέβαινε σπάνια - μέχρι τότε η νεαρή κοπέλα ήταν τόσο βυθισμένη στις δουλειές του σπιτιού και τις ανησυχίες.
Ο Γκάρντεν είχε μια ηλικιωμένη οικονόμο, τη Φρανσουάζ, στο σπίτι του. αλλά λόγω της μεγάλης της ηλικίας σχεδόν δεν μπορούσε να εκτελέσει σωστά τα καθήκοντά της και εν τω μεταξύ δεν δεχόταν να δώσει τα κλειδιά, ακόμη και στην κόρη του ιδιοκτήτη. Η γριά δεν μπορούσε να καταλάβει ότι κανείς θα τολμούσε να κυβερνήσει το σπίτι εκτός από αυτήν. Δεν χρειαζόταν μια γυναίκα αλλά μια εργάτρια, και επιπλέον μια υποταγμένη εργάτρια, που θα ήταν σε πλήρη υπακοή σε αυτήν.
Έτσι εξήγησε στον εαυτό της την πρόθεση του ιδιοκτήτη να φέρει την κόρη του Henrietta να τη βοηθήσει. Από την πρώτη μέρα, η αγενής, αγενής Φρανσουάζ έβαλε στους ώμους της πράου, εργατικής νεαρής κοπέλας ό,τι ήταν πιο ταπεινό, πιο δύσκολο, πιο δυσάρεστο στις δουλειές του σπιτιού και η ίδια έδινε εντολές σαν νοικοκυρά, έδινε μόνο εντολές και απαιτούσε την αυστηρή εκτέλεσή τους. Ο πατέρας δεν αντέκρουσε την ηλίθια γριά. Όσο το δείπνο και το πρωινό του σερβίρονταν στην ώρα τους και ήταν νόστιμα, τα πουκάμισά του ήταν πλυμένα και σιδερωμένα, όλα στο σπίτι ήταν εντάξει, ήταν ικανοποιημένος και δεν ρώτησε σε ποιον ακριβώς χρωστούσε όλες αυτές τις ανέσεις, που ήταν απαραίτητες για την ηρεμία του. Έχοντας πειστεί μια για πάντα ότι η άσχημη κόρη του δεν είχε καμία ελπίδα επιτυχίας στην κοινωνία, αποφάσισε στον εαυτό του ότι θα ήταν καλύτερο για εκείνη να αρκεστεί στη σεμνή παρτίδα της Σταχτοπούτας.
Πολλά χρόνια πέρασαν έτσι. Από ένα δύστροπο έφηβο κορίτσι, η Henrietta μεγάλωσε σε μια σεμνή, ντροπαλή, δυσδιάκριτη νεαρή γυναίκα, με ήπια μάτια και ήσυχη φωνή. Η μόνη αλλαγή στη μονότονη ζωή της στο σπίτι για πέντε ή έξι χρόνια ήταν ότι έμεινε πλέον η μόνη διαχειριστής του νοικοκυριού στο σπίτι του πατέρα της: η Φρανσουάζ είχε πεθάνει.
Όταν η ηλικιωμένη γυναίκα ήταν εντελώς εξαντλημένη και αρρώστησε, ο Γκάρντεν ήθελε να τη διώξει από την αυλή ως παράσιτο, αλλά η Χενριέτα την υπερασπίστηκε τόσο ένθερμα που ο πατέρας της επέτρεψε στην άρρωστη γυναίκα να μείνει στο σπίτι τους.
«Να την προσέχεις αν θέλεις», είπε στην κόρη του, «αλλά σε παρακαλώ μη με ενοχλείς με τίποτα. Δεν θα δώσω ούτε δεκάρα επιπλέον για τη συντήρηση και τη θεραπεία της. Γυρίστε όσο καλύτερα μπορείτε!..
Η Henrietta φρόντιζε την άρρωστη ηλικιωμένη γυναίκα για αρκετούς μήνες στη σειρά, την έθαψε με δικά της έξοδα και έμεινε ολομόναχη με τον πατέρα της, που ποτέ δεν σκέφτηκε ότι έπρεπε επιτέλους να δώσει στην κόρη του άλλον εργάτη για να τον βοηθήσει. Αν και ο Γκάρντεν κατείχε μια αρκετά εξέχουσα θέση στην πόλη και συχνά έβγαινε στην κοινωνία, ποτέ δεν υπαινίχθηκε σε κανέναν στον κόσμο ότι η οικονόμος του ήταν η ίδια του η κόρη. Επιπλέον, κανείς δεν τον συνάντησε ποτέ με την κόρη του στους δρόμους της πόλης. Αλλά η Henrietta δεν ζήτησε καμία στοργή, περιποίηση ή προσοχή από τον πατέρα της, και θεωρούσε ότι ήταν μεγάλη ευτυχία για τον εαυτό της αν έμενε ικανοποιημένος με όλες τις παραγγελίες της όλη την ημέρα.
Μεγάλη ήταν η έκπληξη της Henrietta όταν ένα βράδυ, καθώς έβγαζε το τρίτο πιάτο από το τραπέζι και έβαζε στον πατέρα της το συνηθισμένο επιδόρπιό του, που αποτελούνταν από τυρί κρέμα, ξηρούς καρπούς, σταφύλια, μπισκότα και καραμέλες, είδε τον πατέρα της να σηκώνεται και, πλησιάζοντας προς το μέρος της, έβαλε το χέρι του στον ώμο της.
- Παιδί μου! - μίλησε ξαφνικά, - πρέπει να σου πω μερικά νέα.
Ταυτόχρονα, στον τόνο της φωνής του, στο μισό χαμόγελό του και στον γενικό τρόπο προσφώνησής του, υπήρχε κάτι ασυνήθιστα στοργικό, σχεδόν τρυφερό, που η Χενριέττα κοκκίνισε μέχρι τα αυτιά της και, ενθουσιασμένη, σχεδόν πέταξε τη σαλατιέρα και το πιάτο με τα υπολείμματα του τηγανητού κοτόπουλου από τα χέρια της.
- Τι νέα, μπαμπά; – ρώτησε η Henrietta, η οποία σπάνια επέτρεπε στον εαυτό της το θάρρος να καλέσει τον πατέρα της τόσο οικεία. αλλά εκείνη τη στιγμή ο ίδιος την κάλεσε σε αυτό με την απρόσμενη φιλικότητα του.
- Πάω να παντρευτώ! -
Το στόμα της Χενριέττας άνοιξε από έκπληξη. Ταυτόχρονα όμως το κεφάλι της στριφογύριζε από την εισροή διαφόρων σκέψεων.
- Αλήθεια! Πραγματικά! - αναφώνησε, - θα ζήσω για να δω την ευτυχία του να έχω μητέρα; Και η νεαρή κοπέλα χτύπησε τα χέρια της από χαρά.
- Τι περίεργο! - τη διέκοψε θυμωμένος ο πατέρας της. – Ο καθένας σίγουρα σκέφτεται πρώτα από όλα τον εαυτό του. Εγώ, τουλάχιστον σε αυτή την περίπτωση, ήμουν ακράδαντα ότι θα με σκεφτόσασταν πρώτα απ' όλα και υπολογίζετε αν αυτή η κυρία θα αντικαταστήσει τη μητέρα σας; Χμ! αμφιβάλλω! Με τη θέση της στην κοινωνία... με τον πλούτο της... Δεν έχει καν ιδέα ότι έχω κόρη! Δεν νομίζω ότι χρειάζεται καν να της το πω αυτό.
«Ωστόσο...» άρχισε η Χενριέτα.
- Καταλαβαίνω ότι φοβάσαι για την κατάστασή σου; Αλλά σε σκέφτηκα, μην ανησυχείς. Θα σου δώσω έτοιμο διαμέρισμα και συντήρηση εδώ, στον πέμπτο όροφο, ένα δωμάτιο έχει καθαριστεί, το έχω ήδη μιλήσει με τον διευθυντή. Μπορείτε να μου πάρετε αυτό το έπιπλο», έδειξε ο Γκάρντεν επίσημα τις έξι κόκκινες καρέκλες που διακοσμούσαν την τραπεζαρία, «και θα ηρεμήσετε πολύ αξιοπρεπώς. Μετακομίστε εκεί στις αρχές της επόμενης εβδομάδας, μέχρι τότε θα έχω ήδη μετακομίσει σε άλλο διαμέρισμα.
- Ήδη την επόμενη εβδομάδα; - Σχεδόν φώναξε η Henrietta.
Ήταν σαν να την είχαν χτυπήσει στο κεφάλι με ένα χτύπημα από σφυρί, και μάλιστα τρεκλίζοντας. Είναι αλήθεια ότι είδε ελάχιστα από τον πατέρα της. αλλά η σκέψη ότι ζούσαν κάτω από την ίδια στέγη, ότι του ήταν χρήσιμη και μάλιστα απαραίτητη, ότι τον υπηρετούσε ακόμα καθημερινά, άκουγε τη φωνή του, λάμβανε εντολές από αυτόν - όλο αυτό ήταν μια χαρά στη ζωή για εκείνη. Και τώρα ξαφνικά θα ξεσκιστεί από την κόρη του για πάντα, κι αυτή, η δύστυχη, θα μείνει κυριολεκτικά μόνη σε αυτόν τον κόσμο: Η Μάρθα πέθανε, η Φρανσουάζ είναι η ίδια, οι φίλοι του χωριού είναι μακριά, και αν είναι ζωντανοί, ποιος ξέρει; Ίσως η μοίρα τους είχε σκορπίσει σε διαφορετικές κατευθύνσεις και η ανάμνηση της Henrietta στο γενέθλιο χωριό της είχε προ πολλού ξεθωριάσει...
- Δεν θα σε ξαναδώ ποτέ; Αλήθεια δεν θα με αφήσει να σε δω, πατέρα; - ρώτησε η Henrietta κλαίγοντας σιωπηλά.
- «Σίγουρα θα πάω να σε δω τις ελεύθερες ώρες μου και αν συμπεριφέρεσαι με διακριτικότητα, τότε είμαι πεπεισμένος ότι όλα θα πάνε τέλεια για σένα». Λοιπόν, τώρα, σε παρακαλώ, φρόντισε την γκαρνταρόμπα μου, καθάρισε όλα μου τα ρούχα, πλύνε και σιδέρωσε τα σεντόνια μου σχολαστικά.
Το μικρό δωμάτιο στον 5ο όροφο, που της είχε νοικιάσει ο πατέρας της, είχε μια κάποια έλξη στα μάτια της. Το μοναδικό παράθυρο πρόσφερε μια απολαυστική θέα στον ποταμό Σηκουάνα, κατά μήκος του οποίου κινούνταν συνεχώς βάρκες, φορτηγίδες, σχεδίες με καυσόξυλα και ιστιοφόρα.
Ορφανή και εγκαταλελειμμένη από όλους, η ίδια η Henrietta παραδέχτηκε αργότερα ότι αυτή η μικροσκοπική γωνιά του κόσμου του Θεού την είχε σώσει από την απελπισία περισσότερες από μία φορές και ότι χρειάστηκε να καθίσει μόνο για μισή ώρα στο ανοιχτό παράθυρο του λιτού δωματίου της για να ξεχάσει την πικρή μοίρα της και να νιώσει ένα νέο κύμα σθένους και ετοιμότητας να εργαστεί προς όφελος της ανθρωπότητας.
Στην πραγματικότητα, η Henrietta πολύ σύντομα πείστηκε ότι το μέτριο μηνιαίο επίδομα που της έδινε ο πατέρας της ήταν αρκετό για να πληρώσει το ενοίκιο. Αν ήθελε να είναι καλοφαγωμένη, θα έπρεπε να είχε ψάξει για πληρωμένες τάξεις. Σκέφτηκε πολύ να τα επιλέξει. Ήταν ήδη 21 ετών, αλλά δεν είχε την ευκαιρία να γίνει νταντά, γκουβερνάντα, πωλήτρια ή ακόμα και απλή μοδίστρα – η έλλειψη προετοιμασίας για τέτοιες θέσεις της έδενε το χέρι και το πόδι.
Θα δεχόταν πολύ πρόθυμα να γίνει εργάτρια υπηρέτρια και το μόνο που έμενε ήταν να αναζητήσει μια ελεύθερη θέση για να λύσει αυτό το ζήτημα. Όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια για εκείνη. Στον τέταρτο όροφο του σπιτιού όπου έμενε η Henrietta, ακριβώς κάτω από το διαμέρισμά της, αρκετά παιδιά σε μια οικογένεια αρρώστησαν από πυρετό ταυτόχρονα. Η Henrietta προσφέρθηκε να γίνει νοσοκόμα. Πολλά χρόνια φροντίδας για την άρρωστη Φρανσουάζ την εξυπηρέτησαν πολύ καλά: απέκτησε μια ορισμένη εμπειρία ως οικογενειακή γιατρός. και η φυσική ευγένεια και η γυναικεία διαίσθηση έκαναν τα υπόλοιπα. Ήταν μαέστρος στο να προσέχει παιδιά και οι ευγνώμονες γονείς την επαινούσαν όπου μπορούσαν.
Εκείνο το έτος, όπως θα το είχε τύχη, υπήρχαν πολλοί άρρωστοι στη Ρουέν και ο αριθμός των ανθρώπων που χρειάζονταν τις υπηρεσίες της Henrietta αυξήθηκε γρήγορα. Μη γνωρίζοντας τι είναι το συμφέρον, φρόντιζε τους πλούσιους και τους φτωχούς με τον ίδιο ζήλο, και αν την τάιζαν και την πότιζαν ενώ εκτελούσε τα καθήκοντά της ως νοσοκόμα, θεωρούσε ήδη πληρωμένη τη δουλειά της. Αλλά η αναγκαιότητα μίλησε από μόνη της, και ηθελημένα έπρεπε να ορίσει μια εβδομαδιαία αμοιβή για κάθε πρόσκληση. Ο πατέρας της ήταν πολύ χαλαρός στο να της πληρώσει τη σύνταξη που της είχαν υποσχεθεί και σύντομα σταμάτησε να την πληρώνει εντελώς, έτσι η Henrietta έμεινε να υπάρχει μόνη της.
Ωστόσο, οι πλούσιοι μερικές φορές την πλήρωναν τόσο γενναιόδωρα για τη δουλειά της που μπορούσε με το πλεόνασμα να φροντίζει δωρεάν τους φτωχούς άρρωστους. Χάρη σε αυτές τις συνθήκες, η Henrietta κανόνισε για τον εαυτό της μια αρκετά ανεξάρτητη θέση και από καιρό σε καιρό βοηθούσε ευτυχώς όσους ήταν εντελώς άτυχοι στη ζωή.
Κατά τη διάρκεια της χολέρας που κατέστρεψε τη Ρουέν τη δεκαετία του 1930, η Henrietta ήταν μια αληθινή ευεργέτης της πόλης. Ήταν καλεσμένη σαν τρελή. Ένα βράδυ, ένας ζωηρός πεζός ήρθε τρέχοντας από πίσω της με μια ταπεινή παράκληση να έρθει αμέσως στον άρρωστο, στο σπίτι του, στα περίχωρα της πόλης.
«Ο δάσκαλος ένιωσε ξαφνικά πολύ άρρωστος», είπε, λαχανιασμένος από το να περπατήσει γρήγορα. – Η κυρία μάζεψε αμέσως τα πράγματά της και έφυγε για άλλη πόλη. Φοβάται θανάσιμα τη χολέρα. Δεν μπορεί να καταδικαστεί: ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος από τον εαυτό του.
Η Henrietta δεν ρώτησε περαιτέρω τον πεζό και αμέσως πήγε στη διεύθυνση, υπό την προστασία του. Το ιστορικό και η πορεία της νόσου ήταν γνωστά σε αυτήν. αλλά όταν μπήκε στην κρεβατοκάμαρα του άρρωστου και πλησίασε το κρεβάτι στο οποίο ήταν ξαπλωμένος, την κυρίευσε θλίψη: παρά το μισοσκόταδο του δωματίου και την τρομερή αλλαγή στο πρόσωπο του άρρωστου, εκείνη ακριβώς τη στιγμή αναγνώρισε στον αδυνατισμένο, εξουθενωμένο, γκριζομάλλη γέρο τον πατέρα της.
- Αυτός είναι ο κύριος Κήπος; «ψιθύρισε, γυρίζοντας στον πεζό που την οδήγησε στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας.
- Ναι, κυρία. Τον ξέρεις κιόλας; Ίσως τον ακολουθούσες πριν; Ο ίδιος ήθελε να σε προσκαλέσει όταν τον άφηναν όλοι. «Στείλτε για την Henrietta», λέει. «Σίγουρα θα έρθει».
Η Χενριέτα πίεσε και τα δύο της χέρια στην καρδιά της για να σταματήσει να χτυπάει. Η πιο αγνή χαρά γέμισε την ψυχή της στη σκέψη ότι σε μια δύσκολη στιγμή τη θυμήθηκε ο αγαπημένος της πατέρας, σίγουρος ότι δεν θα τον πρόδιδε. Και έτσι η Henrietta εγκαταστάθηκε εντελώς στην κρεβατοκάμαρα του αρρώστου. Η κατάστασή του ήταν σχεδόν απελπιστική. Ο θάνατος έπρεπε, ας πούμε, να αρπάξει το θύμα του. Ο γιατρός αρνήθηκε να συνεχίσει τη θεραπεία, λέγοντας ότι ήταν χάσιμο χρημάτων και χρόνου. Όμως η κόρη επέμενε πεισματικά ότι θα έσωζε τον πατέρα της.
Μέρα νύχτα, σχεδόν χωρίς να κλείσει τα μάτια της, καθόταν στο κρεβάτι του ασθενούς και εκείνη την ημέρα, όταν η επόμενη άμαξα με το φέρετρο σταμάτησε μπροστά στο σπίτι του Γκάρντεν, η ασθενής κοιμόταν ήσυχος μετά την κρίση που είχε υπομείνει, και η χαρούμενη κόρη, η νοσοκόμα, παρακολουθούσε με χαμόγελο την αρρώστια να τελειώνει ευτυχώς. Ακόμα κι ενώ κοιμόταν, ο πατέρας δεν άφησε το χέρι της κόρης του, σαν να φοβόταν ότι θα τον άφηνε.
Σύντομα όμως η χαρά που μπορούσε να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον πατέρα της αντικαταστάθηκε στην Henrietta από ακούσια αμηχανία. Όταν ο ασθενής συνήλθε, δεν μπορούσε να κοιτάξει την κόρη του κατευθείαν στα μάτια. Με φανερό άγχος σήκωσε το κεφάλι του από το μαξιλάρι, κοίταξε σε κάθε γωνιά της κρεβατοκάμαρας για να βεβαιωθεί ότι κανείς δεν θα μπορούσε να τους ακούσει, και τελικά, ψιθυριστά, σκύβοντας στο αυτί της κόρης του, ρώτησε:
- Μη μου λες ψέματα: κανείς δεν ξέρει ποιος είσαι; Δώσε μου τον τιμητικό σου λόγο ότι δεν θα αποκαλύψεις το μυστικό μου!
Η Henrietta έδωσε το λόγο της στον πατέρα της. αλλά το πνεύμα της είχε χαθεί τελείως. «Έτσι είναι λοιπόν! – σκέφτηκε. – Όταν τα πράγματα ήταν άσχημα, με θυμήθηκαν. αλλά ακόμα δεν θέλουν να με αναγνωρίσουν ως κόρη τους. Πώς μπορείτε να βασιστείτε στη γονική αγάπη εδώ;...»
Λίγες μέρες αργότερα, η Henrietta άκουσε από τους υπηρέτες ότι η κυρία Garden και οι κόρες της (παντρευόταν τον πατέρα της Henrietta ως χήρα) θα επέστρεφαν σύντομα στο σπίτι. Η Henrietta είπε αμέσως στον πατέρα της ότι θα έφευγε, ειδικά που εκείνος γινόταν κάθε μέρα καλύτερος και η φυγή της γινόταν περιττή.
Αλλά ο Γκάρντεν επαναστάτησε θυμωμένος εναντίον αυτού.
«Δεν μπορώ χωρίς νοσοκόμα», γκρίνιαξε. - Πρέπει να μείνεις μαζί μου λίγο ακόμα. Η σύζυγος δεν έχει ιδέα πώς να μεταχειριστεί τον άρρωστο. Και γιατί επιστρέφει σπίτι! Δεν τη χρειάζομαι καθόλου. Μόνο εσένα χρειάζομαι, μόνο εσύ κορίτσι μου! Δεν χρειάζομαι κανέναν άλλον!
Η κατάσταση της Henrietta ήταν τραγική. Ήταν τόσο γλυκό, τόσο ευχάριστο για εκείνη να συνειδητοποιήσει ότι ο πατέρας της τη χρειαζόταν. ο ίδιος με τα χείλη του το δήλωσε, ο ίδιος παρακαλούσε να μην τον εγκαταλείψει... Ναι! κι όμως, ακόμα ντρέπεται γι' αυτήν: δεν θέλει να την αναγνωρίσει ως κόρη του! Στην ψυχή της Henrietta, ένα αίσθημα ένθερμης αγάπης για τον πατέρα της πάλευε με ένα αίσθημα βαθιά πληγωμένης περηφάνιας.
Αλλά η πρώτη επικράτησε και έσπευσε να διαβεβαιώσει τον ασθενή ότι δεν θα έφευγε μέχρι την τελευταία δυνατή στιγμή, θα συνέχιζε να τον φροντίζει όσο χρειαζόταν, δεν θα αποκάλυπτε το μυστικό του και δεν θα αποκάλυπτε σε κανέναν τα δικαιώματά της ως κόρης.
Πέρασαν αρκετές μέρες και η Henrietta κλήθηκε στην κυρία.
«Ο άντρας μου είναι πολύ καλύτερα και δεν χρειάζεται πλέον τη βοήθειά σου», της είπε η κυρία Γκάρντεν, «είναι απλώς ένα επιπλέον έξοδο». Πες μου, πλήρωνες τον μισθό σου χωρίς εμένα;
«Ο κύριος Γκάρντεν δεν μου χρωστάει τίποτα», απάντησε η Χενριέτα, κοκκινίζοντας από αγανάκτηση. αλλά, παρατηρώντας ότι η θετή μητέρα της ανασήκωσε τα φρύδια της ερωτηματικά, ντράπηκε, δίστασε και πρόσθεσε: «Δεν έχω πληρωθεί μόνο τις τελευταίες οκτώ μέρες, κυρία, σας διαβεβαιώνω».
Η κυρία Γκάρντεν ανασήκωσε ανυπόμονα τους ώμους της.
- Λοιπόν, κατάφερες να βρεις τον δρόμο σου στην τσέπη του άντρα μου! - παρατήρησε δηλητηριώδης. - Χαίρομαι για σένα. Προσωπικά δεν το έχω πετύχει ποτέ αυτό.
Πετώντας ένα μεγάλο χρυσό νόμισμα στο τραπέζι μπροστά από την Henrietta, η κυρία Garden παρατήρησε ξερά:
- Νομίζω ότι είμαστε ακόμη και τώρα. Μπορείτε να φύγετε όποτε θέλετε.
Η Χενριέτα πήρε το νόμισμα και το έβαλε στην τσέπη της: το είχε κερδίσει καλά.
Αφού άφησε τη μητριά της, πήγε να αποχαιρετήσει τον πατέρα της.
«Η γυναίκα σου θέλει να φύγω», του είπε. - Ελπίζω να είσαι καλύτερα τώρα και να τα καταφέρεις χωρίς εμένα...
Ο πατέρας δεν αντέκρουε. αλλά τα χείλη και τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν.
- Σου είπε να φύγεις; – ρώτησε ήσυχα.
- Ναι! Αλλά να θυμάσαι ένα πράγμα», συνέχισε η Henrietta, κοιτάζοντας έντονα στα μάτια του ασθενή, «όπου και όποτε χρειαστείς τη βοήθειά μου, είμαι εξ ολοκλήρου, εξ ολοκλήρου στη διάθεσή σου... Βασιστείτε σταθερά σε μένα.
Τα μάτια του Garden γέμισαν δάκρυα και άπλωσε διστακτικά το χέρι του, αλλά η Henrietta δεν ήταν πια στο δωμάτιο και το χέρι του γέρου έπεσε βαριά πάνωνκουβέρτα. Τότε είτε ένας αναστεναγμός είτε ένα βραχνό βογγητό ξέφυγε από το στήθος του...
Πολλά χρόνια αργότερα, η Henrietta καθόταν στο σπίτι ένα βράδυ, στο δωμάτιό της στον πέμπτο όροφο, όπου έμενε ακόμα. Αυτό ήταν πολύ σπάνιο για εκείνη. Η φήμη της ως πρότυπο νοσοκόμας ήταν τόσο καλά εδραιωμένη στη Ρουέν που δεν της έδιναν καμία απολύτως ησυχία και ήταν ένα είδος ευχαρίστησης για εκείνη να κάθεται για λίγες ώρες μόνη στη σεμνή γωνιά της.
Το επίμαχο βράδυ, η Henrietta παρασύρθηκε από τα όνειρά της και θυμήθηκε έντονα την εποχή που ζούσε με τον πατέρα της. Κάποιος χτύπησε δυνατά την πόρτα της. Η Χενριέτα γύρισε γρήγορα το κεφάλι της.
- Henrietta, είσαι μέσα; – ρώτησε μια γυναικεία φωνή.
Η Χενριέτα αναγνώρισε τη φωνή του θυρωρού και πήγε να ξεκλειδώσει την πόρτα.
- Είμαι σπίτι, τι χρειάζεσαι; «ρώτησε έκπληκτη, αφού η παχουλή θυρωρός δεν έπαιρνε τον εαυτό της πάνω από μία ή δύο φορές το χρόνο να ανεβαίνει στον πέμπτο όροφο.
«Ενριέττα», είπε με δυσκολία η ηλικιωμένη, παίρνοντας μετά βίας την ανάσα της από την κούραση και βυθίζοντας βαριά στην πλησιέστερη καρέκλα, «σε ζητάνε στον κάτω όροφο».
- Σωστά, είναι κάποιος άρρωστος; – ρώτησε η Henrietta.
- Δεν ξέρω, αλήθεια. Ο γέρος δεν ήθελε να μου πει γιατί και πού σε ήθελαν. Για να πω την αλήθεια, φαίνεται τόσο περίεργος και μπερδεμένος που δεν τόλμησα να τον αφήσω να πάει κατευθείαν κοντά σου, και επιπλέον είναι τόσο βρώμικο, βρεγμένο και το νερό τρέχει από πάνω του.
- Αυτή τη στιγμή, αυτή τη στιγμή έρχομαι! «Είπε ενθουσιασμένη η Χενριέτα και ενώ κατέβηκε γρήγορα και εύκολα τα αμέτρητα σκαλοπάτια της σπειροειδούς σκάλας, στο βάθος της ψυχής της προκαλούσε είτε ένα προαίσθημα είτε έναν φόβο: σίγουρα περίμενε κάποιον και αυτός είχε έρθει.
Όλο και πιο γρήγορα έτρεχε από τον έναν όροφο στον άλλο και τελικά βρέθηκε σε μια μικροσκοπική είσοδο ακριβώς μπροστά από την εξώπορτα. Μια κραυγή χαράς ξέσπασε από το στήθος της όταν είδε μια ανδρική φιγούρα ακουμπισμένη στον τοίχο, με τα χέρια του στις τσέπες του παλτού του και το καπέλο του κατεβασμένο πάνω από το μέτωπό του. Νερό έτρεξε κάτω από το εντελώς μουσκεμένο φόρεμά της σε ένα ρυάκι και σχημάτισε λακκούβες ολόγυρα.
- Πατέρα! Καλά που ήρθες σπίτι! «Είπε η Χενριέτα με ευγένεια και τρυφερότητα, βάζοντας προσεκτικά το χέρι της στο υγρό μανίκι του μουσκεμένου παλτού του φτωχού γέρου.
Έμοιαζε να έχει συνέλθει από τον ύπνο του και κοιτάζοντας γύρω του φοβισμένος ψιθύρισε:
- Δεν μου είπε να με αφήσει να μπω. Ισχυρίζεται ότι δεν με ξέρει καν. Όλο το καλύτερο! Ας με ξεχάσουν όλοι οι άνθρωποι. έτσι δεν είναι, Henrietta; Με καταλαβαίνεις.
- Καταλαβαίνω, καταλαβαίνω! - απάντησε η κόρη, της οποίας η καρδιά έτρεμε από θλίψη. - Πάμε πάνω, πατέρα. Για κάποιο λόγο νόμιζα ότι θα έρθεις σήμερα. Σε περίμενα όλη την ώρα.
- Εσύ... είσαι μόνος, ελπίζω; – ρώτησε καχύποπτα ο γέρος.
- Φυσικά! Φυσικά, ολομόναχος!
Η Χενριέτα πήρε τον πατέρα της από το μπράτσο και τον οδήγησε προσεκτικά στην ντουλάπα της. Εκεί άναψε φωτιά για να τον ζεστάνει και να τον στεγνώσει, του έφτιαξε το κρεβάτι της, του έδωσε ζεστό τσάι να πιει, τον τάισε ό,τι είχε στο απόθεμα και, αφού τον ξάπλωσε σε καθαρό σεντόνι, κάτω από μια ζεστή κουβέρτα, από εκείνη τη στιγμή, μέχρι τον θάνατο του γέρου πατέρα της, αφοσιώθηκε στη φροντίδα του.
Ο Garden ήρθε στην κόρη του εντελώς σπασμένος. Οι επιχειρήσεις τον άφησαν εντελώς ερειπωμένο. Η γυναίκα του δεν ήθελε πλέον να τον γνωρίζει και οι πιστωτές του απείλησαν ότι θα τον στείλουν στη φυλακή. Έμενε μόνο ένα πράγμα να κάνουμε - να φύγετε από το σπίτι. Και εξαφανίστηκε κρυφά, έφτασε κρυφά στο διαμέρισμα της Henrietta και βρήκε καταφύγιο στην κόρη που είχε απορρίψει. Το δυνατό σώμα του δεν μπορούσε να αντέξει αυτή την απόσυρση και λίγες μέρες αφότου η Henrietta είχε δεχτεί τον εξαθλιωμένο πατέρα της, χτυπήθηκε από παράλυση. Σχεδόν άφωνος, ο καημένος ο γέρος έπεσε σε παιδικότητα και κόντεψε να κλάψει όταν η κόρη του έφυγε από το κρεβάτι του.
Η μόνη βοήθεια που μπορούσε να πάρει η Henrietta για να φροντίσει σωστά τον άρρωστο πατέρα της ήταν η δουλειά της ως νοσοκόμα. Κατάφερε μάλιστα να εξοικονομήσει ένα μικρό χρηματικό ποσό τα τελευταία χρόνια. Επιπλέον, πολλές εύπορες οικογένειες στη Ρουέν, γνωρίζοντας τη δύσκολη κατάστασή της, την διέταξαν να τους ράψει σεντόνια και με αυτά τα μέτρια μέσα μπόρεσε να συντηρήσει τον πατέρα της για λίγο, χωρίς να τον εγκαταλείψει ούτε λεπτό. Αλλά όταν ο ηλικιωμένος άρχισε να απαιτεί από την κόρη του να μην φύγει ποτέ από το πλευρό του, άρχισε να αρνείται κατηγορηματικά τις προσκλήσεις για τα σπίτια άλλων ανθρώπων. Αλλά τα χρήματα τελείωναν γρήγορα, η πρακτική μειώνονταν και οι παραγγελίες για ράψιμο γίνονταν όλο και λιγότερο συχνές. Τι να κάνουμε εδώ;..
Κακομεταμένος και παιδικός, ο πατέρας απαιτούσε εκλεκτό φαγητό, ακριβό κρασί και ήταν ιδιότροπος και γκρινιάρης αν η κόρη του δεν μπορούσε να ευχαριστήσει τη γεύση του. Ήταν απαραίτητο να καταλήξουμε σε κάτι για να μην υποφέρει ο πατέρας της φτώχειας.
«Κοιμάται ήσυχος μαζί μου το βράδυ», σκέφτηκε η Henrietta, «δεν υπάρχει άλλο κρεβάτι για μένα. «Δεν πρέπει να προσπαθήσω να προσλάβω ως νοσοκόμα τη νύχτα και να είμαι με τον πατέρα μου τη μέρα;»
Δεν ειπώθηκε νωρίτερα παρά έγινε? αλλά, σπασμένο από το σπαρακτικό έργο, το σώμα δεν άντεξε: η Χενριέτα αρρώστησε από εξάντληση. Ήταν απαραίτητο να αλλάξει το σχέδιο δράσης. Έπρεπε να διαπραγματευτεί δύο νύχτες ύπνου για μια εβδομάδα και με αυτόν τον τρόπο η Henrietta άντεξε για δύο ολόκληρα χρόνια. Αλλά μετά ακολούθησε ένα νέο χτύπημα με τον πατέρα του και το να τον αφήσει μόνο του για τη νύχτα δεν ήταν πλέον επιλογή. Τα κέρδη σταμάτησαν. Έπρεπε σταδιακά να πουλήσει έπιπλα, σεντόνια, πράγματα και να τα μετατρέψει όλα σε χρήματα, γιατί παρόλο που ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος και οι ντόπιοι μαγαζάτορες δεν ενοχλούσαν την Henrietta να πληρώσει, οι λογαριασμοί αυξάνονταν και η τίμια κοπέλα υπέφερε αφόρητα από το βάρος του χρέους, ειδικά που σε όλη της τη ζωή δεν ήξερε ποτέ τι σήμαινε να χρωστάς σε άλλους.
Είχε μια παρηγοριά σε αυτά τα δύσκολα χρόνια - μια ισχυρή πεποίθηση ότι είχε πετύχει τον στόχο της: ο πατέρας της είχε κολλήσει μαζί της και εκείνη του είχε γίνει απαραίτητη. Τι σημαίνουν η φτώχεια, η στέρηση και η κούραση σε σύγκριση με αυτή την ευτυχία;!
Τότε όμως ο γέρος πέθανε. Η Henrietta βρέθηκε αναίσθητη, σε νευρικό πυρετό. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της πόλης, αλλά ήταν πολύ αργά. Η Henrietta πέρασε περίπου ένα χρόνο στο νοσοκομείο: η ανάρρωσή της ήταν τόσο αργή. Και η δύναμή της δεν επανήλθε ποτέ. Σε λιγότερο από δέκα μήνες μετά την αποφυλάκισή της από το νοσοκομείο, πέθανε, χαρούμενη που είχε χαλαρώσει τις τελευταίες στιγμές του ηλικιωμένου πατέρα της.
(«Κορίτσι» Έκδοση Ι. Δ. Σύτιν).
Ιερέας Γεώργιος Ορλόφ . Τα κατορθώματα και οι αρετές των γυναικών σε αληθινές ιστορίες! 5
Καλή αδερφή
(Από τη λαϊκή ζωή της Ουκρανίας)
Ο αδερφός μου και εγώ αγαπηθήκαμε βαθιά από την παιδική ηλικία. Να μαλώνουμε μεταξύ τους, να προσβάλλουμε ο ένας τον άλλον - Θεός φυλάξοι! Αν, μερικές φορές, διαφωνούμε σε κάτι, θα ενδώσουμε ο ένας στον άλλον. Και οι ανιψιοί μου με αγαπούσαν πολύ. Μερικές φορές τσακώνονται κιόλας εξαιτίας μου. «Αυτή είναι η θεία μου», λέει ο ένας και ο άλλος την τραβάει προς το μέρος του: «Δική μου!» Και μόλις σε πιάσουν και αρχίσουν να σε φιλούν, σου αρπάζουν τη δουλειά από τα χέρια και σου πέφτει το κασκόλ από το κεφάλι.
Μόνο η νύφη μου ήταν πολύ αλαζονική μαζί μου. Δεν την χάρηκα σαν μικρό παιδί, αλλά όχι, δεν την ευχαριστήθηκα! «Αγαπητή μου νύφη», της έλεγα, «ας το κάνουμε έτσι ή με τον άλλο τρόπο, και θα είναι μια χαρά». Είτε να αγοράσει είτε να πουλήσει κάτι, δεν θα υπακούσει για τίποτα στον κόσμο. παρόλο που θα υπάρξει μια προφανής απώλεια, θα παραμείνει στη θέση του. Θα μείνω σιωπηλή μπροστά της, θα κλάψω ήσυχα, και αυτό είναι όλο. Δεν ήθελα να ανησυχήσω τον αδερφό μου. Θα την πλησίαζα ξανά με καλά λόγια. Μια μέρα φυτεύουμε σπορόφυτα στον κήπο. Της μιλάω, αλλά φαίνεται να μην ακούει, απομακρύνεται. Η καρδιά μου βαριά, άρχισα να τραγουδάω. Τραγουδάω και δάκρυα κυλούν από τα μάτια μου. Ξαφνικά ακούω: «Ο Θεός να σε βοηθήσει, καλή σου μέρα!» Κοιτάζω - είναι ο γείτονάς μας που ακουμπάει στον φράχτη και υποκλίνεται. Σκούπισα γρήγορα τα δάκρυα μου.
«Γεια», λέω..
- Και ερχόμουν σε σένα.
- Καλώς ήρθες.
– Θα μου δώσεις μια πρέζα σπορόφυτα;
– Πουλάμε σε αγνώστους, αλλά πρέπει να δώσουμε στον διπλανό μας έτσι κι αλλιώς.
«Ευχαριστώ για την καλοσύνη σου, αδελφή», λέει και μου δίνει την κατσαρόλα.
Γέμισα εκείνη τη γλάστρα με σπορόφυτα και της τα έδωσα. Με ευχαρίστησε και συνέχισε το δρόμο της. Η νύφη μου έπεσε πάνω μου:
– Αν αρχίσουν να τρέχουν πράγματα για μένα, θα τα κλέψουν εντελώς! Με αυτόν τον ρυθμό δεν θα μείνει τίποτα από το χρυσό βουνό! Και συνέχισε και συνέχισε... Ξέσπασα σε κλάματα.
«Γυναίκα», της λέω, «μέχρι τώρα δεν έχω γλυτώσει τίποτα για σένα». Είναι αμαρτία να με κατηγορείς τώρα με ένα κομμάτι ψωμί...
Παράτησε τη δουλειά της και έφυγε από τον κήπο. Έγινε σκληρό και πικρό για μένα, και πήρα αυτή τη σκέψη στο μυαλό μου: «Θα τους αφήσω και θα πάω να υπηρετήσω τους ανθρώπους». Μάζεψα τα υπάρχοντά μου. Έβαλε μερικά πράγματα σε μια τσάντα και τα υπόλοιπα τα έδωσε στα παιδιά του αδερφού της. Ήταν πέντε από αυτούς: δύο κορίτσια και τρία αγόρια.
Όσο κι αν με παρακάλεσαν ο αδερφός και η κουνιάδα μου όταν έμαθαν τι είχα σχεδιάσει, όσο κι αν έκλαιγαν τα παιδιά ζητώντας μου να μην τα αφήσω, αποφάσισα αποφασιστικά να πάω να υπηρετήσω αγνώστους. θα υπάρχει λιγότερη αμαρτία και η καρδιά, μου φάνηκε, θα είναι πιο ήρεμη.
Πήγε για ύπνο και δεν έκλεισα τα μάτια μου όλη τη νύχτα. Οι σκέψεις και οι σκέψειε με τρέλαναν. Σηκώθηκα πολύ νωρίς το πρωί - όλοι κοιμόντουσαν. Δεν έχει ξημερώσει ακόμα. Σκοτάδι. Κοίταξα τα παιδιά μου και τον αδερφό μου για τελευταία φορά. και λυπήθηκα τη νύφη μου. Πήρε την τσάντα και έφυγε ήσυχα από την καλύβα. Περπατάω και περπατάω και δεν κοιτάζω πίσω. Εδώ είναι ο ψηλός τύμβος που είναι καταπράσινος πέρα από τα περίχωρα. Ανέβηκα σε εκείνο το ανάχωμα και κοίταξα το χωριό μου. και ο ήλιος ανατέλλει... Το χωριό είναι καθαρό λευκές καλύβες, πηγάδια, καταπράσινοι κήποι και οικόπεδα λαχανικών έλαμψαν μπροστά στα μάτια μου. Βλέπω το αγρόκτημα του πατέρα μου και αυτή τη σγουρή, κλαδισμένη ιτιά κάτω από την οποία έπαιζα ως μικρό κορίτσι. Στέκομαι εκεί και δεν κινούμαι, χαμένη στις σκέψεις μου κάθε μικρό μονοπάτι, κάθε μικρός θάμνος – όλα μου είναι τόσο οικεία.
Κάποτε άκουσα από τον αείμνηστο πατέρα μου ότι κάποιοι από τους συγγενείς μας ζουν στη Demyanovka. «Θα πάω σε αυτούς», σκέφτομαι: «Θα είμαι πιο πρόθυμος να υπηρετήσω εκεί που κατάγεται η οικογένειά μου». Περπατάω στο δρόμο, και φοβάμαι τόσο που δεν μπορώ καν να το πω. Χαίρομαι πολύ αν συναντήσω κάποιον.
Σύντομα συνάντησα μια ηλικιωμένη γυναίκα από το χωριό Demyanovka. Πρέπει να μιλήσουμε. Τότε έμαθα ότι οι συγγενείς μου είχαν πεθάνει προ πολλού.
-Τι θα κάνω τώρα; – είπα με δάκρυα.
«Γιατί να στεναχωριέσαι και να παραπονιέσαι;» μου απάντησε ο συνομιλητής μου. - Να τι θα σας συμβουλέψω: πηγαίνετε να υπηρετήσετε τον πατέρα μας Ιβάν. Βαφτίστηκα και παντρεύτηκα από αυτόν, και ζω ακόμα μαζί του, και μάλλον θα πεθάνω μαζί του. Αυτός και η γυναίκα του - τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί, στοργικοί, απλοί! Υπάρχουν μόνο δύο από αυτά, και τα δύο είναι πολύ, πολύ παλιά. Είχαν μια κόρη, την έδωσαν σε γάμο. Δεν εργάστηκε για πολύ, πέθανε. Άφησε πίσω της ένα κορίτσι. Οι γέροι πήραν την εγγονή τους. Τι υπέροχο μικρό παιδί! Ο πατέρας Ιβάν ήταν ήδη πολύ εξαθλιωμένος και ήταν τυφλός για εννέα χρόνια, αλλά και πάλι δεν εγκατέλειψε την υπηρεσία του Θεού. Ο επίσκοπος διαπίστωσε ότι ο τυφλός γέροντας εκτελούσε την υπηρεσία του Θεού και το απαγόρευσε. Τότε ο λαός μας, όπως είναι, θα ζητήσει να μείνει μόνος του ο πατέρας Ιβάν.
- «Καλοί άνθρωποι! - τους είπε ο κύριος, - αν είναι τόσο αγαπητός σε εσάς, τότε δεν του απαγορεύω να σταθεί μπροστά στο θρόνο του Θεού μέχρι το τέλος της ηλικίας του. Απλώς πρέπει να βεβαιωθώ με τα μάτια μου ότι ο τυφλός εκτελεί σωστά την υπηρεσία του Θεού».
«Ο επίσκοπος έφτασε και δόξασε τον Κύριο Θεό που ο τυφλός τόσο σταθερά και χωρίς σφάλμα οδηγεί την υπηρεσία του Θεού, και τον ευλόγησε με τον σταυρό... Πήγαινε σε αυτόν, περιστερά μου. Δεν θα υπάρχει πολλή δουλειά για εσάς. Θα σε βοηθήσω με όποιον τρόπο μπορώ».
- Ευχαριστώ, ευγενική γιαγιά μου! Ο Θεός να σας δίνει τα καλύτερα!
- Λοιπόν, τώρα ας πιούμε λίγο απογευματινό τσάι και μετά βγαίνουμε στο δρόμο! Σήμερα, αν θέλει ο Θεός, θα διανυκτερεύσουμε στο σπίτι.
Η Demyanovka βρίσκεται σε μια κοιλάδα, σαν μια πράσινη φωλιά. Το χωριό είναι μεγάλο και πλούσιο. Υπάρχουν δύο εκκλησίες σε αυτό: η μία είναι πέτρινη και ψηλή, η άλλη είναι ξύλινη και αρχαία, ακόμη και στριμμένη στο έδαφος και στραβή. Ο πατέρας Ιβάν έμενε όχι πολύ πίσω από την πέτρινη εκκλησία. Μπήκα κοντά του και στάθηκα εκεί, όχι ο εαυτός μου. Ακούω μια ηλικιωμένη γυναίκα να μιλάει για μένα.
«Έλα μέσα και ξεκουράσου, παιδί μου», είπε κάποιος τόσο ειλικρινά και ήσυχα. Σήκωσα το βλέμμα μου και είδα έναν ηλικιωμένο, ηλικιωμένο άντρα να κάθεται απέναντί μου σε ένα παγκάκι από φλαμουριά. Τα μάτια του είναι τυφλά, και υπάρχει τέτοια σιωπή και καλοσύνη σε αυτά τα μάτια που δεν έχω ξαναδεί. Τα γένια του είναι λευκά, σγουρά, κάτω από τη μέση. Κάθεται στη σκιά, μόνο η βραδινή ηλιαχτίδα φαίνεται να τον βρέχει με χρυσάφι.
Όταν άκουσα τόσο τρυφερά λόγια, ήταν σαν κάτι να άρπαξε την καρδιά μου: δάκρυα ανάβλυσαν από τα μάτια μου. Και άπλωσε το χέρι του και με ευλόγησε. Κοιτάζω - μπήκε η οικοδέσποινα, ηλικιωμένη, μικρή, ελάχιστα ορατή από το έδαφος, αλλά ακόμα ευδιάθετη, τόσο φλύαρη.
- Μείνε μαζί μας , καλή μου. Είσαι μικρή ακόμα, θα φωτίσεις το σπίτι μας και θα κάνεις την εγγονή μας ευτυχισμένη. Τρέξε εδώ, Μαρούσια, έλα, μην ντρέπεσαι! Είναι τόσο ντροπαλή, σαν να είναι αρραβωνιασμένη.
Πήρε από το χέρι την όμορφη μελαχρινή κοπέλα, της οποίας τα μάτια έλαμπαν πάντα πίσω από την πόρτα, και την οδήγησε στην καλύβα. «Υποκύψτε στη Μαρούσια», λέει, «τη νεαρή κυρία, χαιρετήστε την».
Εκείνη υποκλίθηκε και με χαιρέτησε. και σκέφτομαι από μέσα μου: τι συμβαίνει τώρα, αγαπητοί μου ανιψιοί; Με θυμούνται;
Έμεινα με τον πατέρα Ιβάν. Μένω μαζί του ένα μήνα και μετά άλλον. Ζω μαζί του! Όλοι με αγαπούν σαν δικό τους παιδί. Μερικές φορές κατάφερνα και καθάριζα το σπίτι. Θα φάμε μεσημεριανό και θα καθίσουμε στον κήπο κάτω από την κερασιά. Ο ιερέας κάθεται ήσυχος και σκέφτεται, ή ψιθυρίζει μια προσευχή, ή ψάλλει ψαλμούς... είναι τόσο καλός! Θεέ μου! Η γριά και η σπιτονοικοκυρά μιλούν μεταξύ τους, τώρα για ένα πράγμα, τώρα για ένα άλλο. και θα κάτσω δίπλα τους και θα κρυφάω. Και η εγγονή, σαν άσπρη μπάλα, κυλάει στον κήπο. μετά τρέχει κοντά τους, μετά εξαφανίζεται ξανά στο πράσινο αλσύλλιο. Η μέρα περνάει τόσο ήσυχα και ήρεμα που φαίνεται ότι όλη μου η ζωή θα περνούσε έτσι. και έχω μόνο μελαγχολία στην καρδιά μου και αδιάκοπη θλίψη. Μου μιλάνε και με παρηγορούν.
«Μην ανησυχείς», λένε, «αυτό είναι μεγάλη αμαρτία ». Ένα παιδί κλαίει γιατί δεν καταλαβαίνει τίποτα. και αυτός που έχει μεγαλώσει πρέπει να βοηθήσει τη δική του θλίψη. Απλώς σκεφτείτε: ίσως θα γνωρίζετε ακόμα την καλοσύνη σε αυτόν τον κόσμο. και αν σπαταλάς την υγεία σου, τι ζωή θα έχεις τότε; Φτάνει, καλή μου, άκουσέ εμας τους γέρους! Κοιτάξτε, δείτε καλύτερα τι βράδυ μας χάρισε ο Κύριος!
Κοιτάζω - και ο ήλιος δύει, το ποτάμι κυλά σαν καθαρό χρυσάφι, ανάμεσα σε πράσινες όχθες. Οι σγουρές ιτιές λούζουν τα κλαδιά τους με νερό, οι παπαρούνες ανθίζουν και ανθίζουν στον κήπο, η ψηλή κάνναβη γίνεται πράσινη. εδώ κι εκεί κοντά στη λευκή καλύβα μια κερασιά γίνεται κόκκινη. Ένας ψηλός θάμνος βατόμουρου στηρίζει τη στέγη και καλύπτει ολόκληρο τον λευκό τοίχο, και η ίδια η καλύβα στέκεται σαν σε έναν ανθισμένο κήπο, σαν σε ένα στεφάνι. Και πράσινο, και κόκκινο, και άσπρο, και μπλε και κόκκινο γύρω από αυτή την καλύβα...
«Αυτό το φως είναι σαν το χρώμα της παπαρούνας. «Πώς θα είναι στον επόμενο κόσμο;» λέει η γριά κουνώντας το κεφάλι της. Και ο ιερέας θα σηκώσει τα τυφλά του μάτια στον ουρανό και θα πει: «Δόξα στον Κύριο τον Θεό!»
Ένα Σάββατο λοιπόν άσπριζα το σπίτι. ξαφνικά η Marusya μου τρέχει:
– Έχεις καλεσμένους!
- Ποιοι καλεσμένοι; – ρωτάω και είναι σαν να με έχει τυλίξει η φωτιά.
- Υπάρχει κάποιος άντρας εκεί, μελαχρινός, ψηλός και μια όμορφη νεαρή γυναίκα, και μερικά παιδιά μαζί τους, σε ζητούν.
Δεν συνήλθα καν, στεκόμουν εκεί. Ξαφνικά ο αδερφός μου μπήκε στο σπίτι με τη γυναίκα και τα παιδιά του. Θεέ μου! Έμεινα τόσο έκπληκτη: ένα πράγμα είναι ότι ήταν μεγάλη χαρά να τους βλέπω. κι άλλο, που θυμήθηκε τη στεναχώρια και την ατυχία της.
Όλοι άρχισαν να με ρωτούν: «Έλα, έλα μαζί μας!»
«Αν δεν ακούς εμένα και τη γυναίκα μου», μου λέει ο αδερφός μου (και η νύφη μου με ρωτάει, αλλά η ίδια δεν είναι ευδιάθετη), «τότε τουλάχιστον άκου τα παιδιά μας. Κάθε μέρα κλαίνε για σένα.
Και τα παιδιά, σαν να είχαν κολλήσει στο λαιμό μου, δεν με άφηναν, φιλώντας με και ρωτώντας: «Έλα μαζί μας, καλή μας θεία, έλα μαζί μας».
- Όχι, δεν θα πάω.
Άρχισαν να κλαίνε, αγαπητοί μου, και δάκρυα άρχισαν να στάζουν από τα μάτια τους. Κόλλησαν πάνω μου και δεν μπορούσα να τους αφήσω. Προσπάθησα να ξεφύγω από αυτό, αλλά τελικά έπρεπε να ενδώσω. Πήγα και αποχαιρέτησα τους ιδιοκτήτες. Τους ευχαρίστησα για το έλεος και τη στοργή τους. Λυπούνται που τους αφήνω, αλλά χαίρονται για μένα που ο Θεός μου έδωσε την ευκαιρία να επιστρέψω σπίτι στον αδερφό μου. Με έδιωξαν με ψωμί και αλάτι και με ευλόγησαν. και η Μαρούσια, έκλαψε κιόλας που την άφηνα.
Μπήκα ξανά στην καλύβα όπου πέρασα τα κορίτσια μου, και κοίταξα - κάθε γωνιά μου χαμογελούσε χαρούμενη, κι εγώ η ίδια φαινόταν να έχω μεγαλώσει, έτρεχα στην αυλή με τα παιδιά. Θα κοιτάξω έξω στο δρόμο και μετά θα πάω βιαστικά στο νηπιαγωγείο...
Τελικά είμαι σπίτι, σπίτι!...
(Από τη συλλογή του Georgy Orlov : “How a Family Should Live”. Moscow, 10th ed. I. D. Sytin).
Ιερέας Γεώργιος Ορλόφ . Τα κατορθώματα και οι αρετές των γυναικών σε αληθινές ιστορίες! 4
Το κορίτσι που έσωσε το τρένο
Η Πιερίνα γεννήθηκε σε ένα σιδηροδρομικό θάλαμο. Ο πατέρας της ήταν φύλακας στο σιδηρόδρομο και το κορίτσι είχε συνηθίσει στο σφύριγμα και το βουητό των τρένων από την πρώιμη παιδική ηλικία. Ήταν συνηθισμένη στον πατέρα της να βγαίνει στο δρόμο πολλές φορές την ημέρα – τη μέρα με μια σημαία, τη νύχτα με ένα φανάρι, να συναντά και να αποχωρεί από κάθε τρένο. Συνήθισε επίσης αυτό το τεράστιο τέρας με τα δύο φλογερά μάτια, που έμοιαζαν να πετούν τα βράδια προς το μικρό τους περίπτερο, χαμένο στα χωράφια, με τόσο γρήγορη δύναμη, με τόσο δυσοίωνο φούσκωμα, σαν να ήθελε να την καταπιεί. Όταν η Πιερίνα ήταν ακόμη μικρό κορίτσι, φοβόταν αυτό το τέρας. Προσκολλήθηκε φοβισμένη στη μητέρα της όταν μερικές φορές έβγαινε έξω με την αγκαλιά της, αντί για τον κουρασμένο σύζυγό της, το βράδυ με ένα φανάρι σήμανσης. Και μετά, όσο τρομερό και μεγάλο κι αν ήταν το τέρας, δεν το φοβήθηκε. Πώς να φοβόταν όταν έβγαινε κάθε μέρα με τον πατέρα της ή χέρι-χέρι με τη μητέρα της για να τον συναντήσει και έβλεπε ότι, αφού σταμάτησε μόνο για να αναστενάσει βαριά τρεις ή τέσσερις φορές, η ατμομηχανή τέρας πάλι, φουσκώνοντας και ρουθουνίζοντας, ξεκίνησε για το μακρύ ταξίδι.
Η Πιερίνα μάλιστα κάποιες φορές τον λυπόταν – της φαινόταν ότι ανέπνεε τόσο βαριά, αυτό το παράξενο, τεράστιο πλάσμα με τα μεγάλα, φλεγόμενα μάτια. Και, καθισμένη σε ένα μικρό λόφο κοντά στο σπίτι, τον ακολούθησε μακριά για πολλή ώρα με τα αδιάκριτα παιδικά της μάτια. Από πού προήλθε; Πού όρμησε πάλι με τόση δύναμη; Πού οδηγήθηκαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Μερικοί από αυτούς της χαμογέλασαν από το παράθυρο, την κοίταξαν πίσω, και εκείνη τους είδε μέχρι που εξαφανίστηκαν αυτά τα πρόσωπα, μέχρι που όλα τα βαγόνια -μπλε, κίτρινα, πράσινα- ενώθηκαν σε ένα μαύρο φίδι, που έστριψε όλο και πιο γρήγορα, γινόταν όλο και πιο λεπτό και τελικά εξαφανίστηκε εντελώς, έτσι ώστε ένα ρεύμα καπνού έδειχνε τώρα το τρένο αλλά και αυτή η σταγόνα ωχριωνόταν, ανέβαινε όλο και πιο ψηλά και τελικά εξαφανίστηκε στα μακρινά λευκά σύννεφα. Και η Πιερίνα της άρεσε να συναντά το τρένο: έτρεξε χαρούμενη έξω από την καλύβα, ακούγοντας το βουητό της μηχανής. Έτρεξε προς το τρένο, κατέβηκε στις ράγες... Λοιπόν, για αυτό μπήκε σε τέτοιο μπελά με τη μητέρα της δύο φορές που δεν τολμούσε πια να βγει τρέχοντας στο δρόμο, αν και για πολύ καιρό δεν καταλάβαινε γιατί η μητέρα της ήταν τόσο θυμωμένη γι' αυτό.
Αλλά η Πιερίνα μεγάλωσε. Είχε ήδη αρχίσει να τρέχει στο σχολείο στο γειτονικό χωριό, είχε ήδη καταλάβει τον κίνδυνο από το σφύριγμα των ατμομηχανών και είπε στη μητέρα της: «Μη φοβάσαι, μαμά, δεν είμαι πια κοριτσάκι: δεν θα με χτυπήσει τρένο». Ταυτόχρονα, η Πιερίνα άρχισε να βοηθά τον πατέρα της στα καθήκοντά του. Ήξερε ήδη ότι πριν περάσει κάθε τρένο, ο πατέρας της περπατούσε γύρω από το τμήμα του, κοίταξε να δει αν υπήρχε ζημιά στην πίστα, αν η γέφυρα που κρέμονταν πάνω από την άβυσσο ήταν άθικτη και δυνατή, και αν όλα ήταν εντάξει, στάθηκε στη θέση του με μια πράσινη σημαία στα χέρια του. Η πράσινη σημαία σήμαινε ότι όλα ήταν καλά και ότι το τρένο μπορούσε να συνεχίσει το δρόμο του. Αν γινόταν κάποια ζημιά, ειδικά μετά από καταιγίδες και βροχές, τότε ο πατέρας μου σταματούσε το τρένο, κυματίζοντας μια κόκκινη σημαία. Η Πιερίνα κοίταξε προσεκτικά όλα αυτά και, χαρούμενη που μπορούσε να είναι χρήσιμη στον πατέρα της, του έλεγε συχνά:
- Έχεις άλλα πράγματα να κάνεις, πήγαινε, μπαμπά: Θα συναντήσω το τρένο.
- Και δεν θα το ξεχάσεις, δεν θα σου λείψει; – ρώτησε ο πατέρας.
- Ορίστε! Είμαι μικρή; Και η μητέρα μου θα μου το θύμιζε.
Το κορίτσι ήταν πράγματι προσεκτικό: μπορούσε κανείς να βασιστεί πάνω της. Ήδη δέκα λεπτά πριν περάσει το τρένο, στεκόταν περήφανη και λαμπερή, με μια σημαία στα χέρια, και ο αέρας κυμάτιζε τις χρυσές μπούκλες της πάνω από το ζωηρό, κατανοητό πρόσωπό της.
Όλα πήγαν καλά και ευχάριστα. Αλλά μια μέρα, ο πατέρας μου, έχοντας βγει το βράδυ στο χιόνι και την καταιγίδα για να συναντήσει το τρένο, έπαθε πνευμονία και πήγε στο κρεβάτι του. Ο γιατρός που έφτασε κούνησε μόνο το κεφάλι του. Η μητέρα βρισκόταν σε απόγνωση και δεν έφυγε από το πλευρό του άρρωστου και η ευθύνη της συνάντησης με τα τρένα έπεσε αποκλειστικά στην Πιερίνα.
Το κορίτσι περπάτησε στην περιοχή και χαιρετούσε κάθε τρένο με ένα σήμα. Η καρδιά της ήταν βαριά, αλλά δεν ξέχασε την ώρα των τρένων και σηκώθηκε η ίδια ακόμη και τη νύχτα. Είδε ότι η μητέρα της δεν είχε χρόνο για αυτό και καθησύχασε τον πατέρα της, ο οποίος της υπενθύμισε να μην ξεχάσει το ρολόι.
Ποτέ δεν ξέχασε το ρολόι και δεν έχασε ούτε ένα τρένο, ακόμη και τη μέρα που πέθανε ο πατέρας της και η μητέρα της, χάνοντας το κεφάλι της, έκλαιγε πάνω του. Τώρα που ο πατέρας της είχε φύγει και δεν υπήρχε κανείς να της το θυμίσει, η Πιερίνα έγινε ακόμη πιο προσεκτική σε όσα είχε επαναλάβει τόσο συχνά στη ζωή του.
«Μην κλαις, μαμά», είπε στη μητέρα της λίγες μέρες αργότερα. - Θα αρρωστήσεις έτσι, και μετά τι θα γίνει με εμένα και τον Λουϊτζίνο;
- Ω, κόρη! "Η μητέρα απάντησε με θλίψη, "και η καρδιά μου πονάει γι 'αυτόν, και επίσης σκέφτομαι ότι τώρα που ο πατέρας δεν είναι πια σε αυτόν τον κόσμο, θα μας διώξουν από το σπιτάκι μας, και τον έχω συνηθίσει τόσο πολύ".
«Ναι, και συνήθισα επίσης στο σπίτι και σε όλους», απάντησε η Πιερίνα. - Μα γιατί να μας διώξεις, μαμά; Μετά από όλα, παρακολουθώ τα τρένα. Ακόμα κι όταν ο πατέρας μου ήταν άρρωστος, δεν έχασα ούτε ένα. Είμαι μεγάλη τώρα και μπορώ να προσέχω τον δρόμο όχι χειρότερα από έναν φύλακα.
- Ναι, αλλά θα μας διώξουν και θα στείλουν άλλο φρουρό - θα δεις.
Ο επιθεωρητής σιδηροδρόμων έφτασε σύντομα. Η μητέρα της Πιερίνα τον παρακάλεσε γονατιστή να την αφήσει στην πύλη.
«Ένας μήνας έχει ήδη περάσει και δεν έχει συμβεί τίποτα», είπε. «Θα κάνουμε τα πάντα με την κόρη μας και μετά σε λίγα χρόνια ο γιος μου θα μεγαλώσει και θα αναλάβει αυτή τη θέση αντί για τον πατέρα του.
«Η ευθύνη είναι πολύ μεγάλη», είπε ο επιθεωρητής, που λυπήθηκε τη φτωχή γυναίκα.
– Πώς μπορούμε να αφήσουμε ένα τόσο δύσκολο καθήκον σε μια γυναίκα και ένα κορίτσι;
- Αλλά η Πιερίνα δεν θα ενδώσει σε άλλον άντρα: είναι τόσο λογική, γενναία και προσεκτική. Θα είναι ευχαριστημένοι μαζί μας, θα δείτε.
«Εντάξει, θα κάνω ό,τι μπορώ», είπε ο επιθεωρητής, «αλλά είναι ακόμα δύσκολο να τα βγάλεις πέρα χωρίς άντρα». Θα προσποιηθώ ότι δεν ξέρω ότι ο γιος σας είναι ακόμα τόσο μικρός, αλλά σας προειδοποιώ ότι δεν υπόσχομαι τίποτα.
Κι έτσι η καημένη άρχισε να ζει με διαρκή φόβο μήπως την διώξουν από την ήσυχη γωνιά της, ότι θα έπρεπε να μαζέψει ελεημοσύνη με τα παιδιά της. Και η Πιερίνα εκείνη τη στιγμή έκανε απλά θαύματα: κατάφερε να πάει στο σχολείο μεταξύ των τρένων, αλλά την καθορισμένη ώρα ήταν πάντα στο πόστο της, παρακολουθώντας τη μακριά μαύρη κορδέλα των άμαξων που τυλίγονταν στα βουνά και τα δάση.
Μια μέρα, στα τέλη Νοεμβρίου, ήταν μια θυελλώδης, ζοφερή μέρα. Είχε χιόνι και χιονοθύελλα από το πρωί, και μέχρι το βράδυ οι ριπές του ανέμου είχαν γίνει απλά τρομερές, ουρλιάζοντας άγρια στα βουνά.
Ο μικρός Λουϊτζίνο ήταν άρρωστος και η μητέρα του ήταν απασχολημένη μαζί του. Η Πιερίνα, που είχε περπατήσει λίγο πριν το δρόμο, καθόταν στο κρεβάτι της περιμένοντας το βραδινό τρένο.
Ξαφνικά ακούστηκε ένας τρομερός βρυχηθμός, και όλο το σπίτι σείστηκε, σαν από σεισμό.
- Τι είναι αυτό; «Πρέπει να ρίξουμε μια ματιά», είπε η Πιερίνα.
- Αλλά πρόσφατα περπατήσατε στην περιοχή. Πού θα πάτε το βράδυ με αυτόν τον καιρό; Κάτι άλλο θα σου συμβεί.
- Ω, μαμά, το τρένο θα φύγει σύντομα: πρέπει να το δούμε! Μη φοβάσαι, το έχω συνηθίσει.
Έχοντας ρίξει ένα αδιάβροχο πήρε ένα φανάρι, η Πιερίνα βγήκε γρήγορα έξω. Περίπου πέντε λεπτά αργότερα επέστρεψε πολύ ενθουσιασμένη.
Τι φρίκη! «Η γέφυρα έχει καταρρεύσει», είπε, ανάβοντας βιαστικά ένα κόκκινο φανάρι και αφαιρώντας την κόρνα από τον τοίχο.
- Ω, Θεέ μου, ω Θεέ μου! Τι θα κάνεις; – ρώτησε η μητέρα με φρίκη. - Αυτό είναι ένα τρένο εξπρές. Περνάει τόσο γρήγορα εδώ.
- Ετοίμασα ένα κόκκινο φανάρι.
- Δεν θα τον δουν σε τέτοια χιονοθύελλα.
- Τότε θα χτυπήσω την κόρνα.
- Δεν θα ακούσουν, κορίτσι. Έχεις αρκετή δύναμη; Θα μπεις μόνο σε λίγο ακόμα πρόβλημα.
– Θεού θέλοντος, θα ακούσουν, μαμά. Τι να κάνουμε τώρα;
Τυλιγμένη με τον μανδύα και την κουκούλα της, η Πιερίνα βγήκε γρήγορα έξω και προχώρησε προς το τρένο.
Ο παγωμένος αέρας της έκοψε το πρόσωπό της, δυσκόλευε το περπάτημα και το χιόνι σκέπασε τα μάτια της. αλλά η Πιερίνα δεν πρόσεξε τίποτα, μόνο σκεφτόταν: θα δει ο μηχανικός το σήμα της, είναι σε φρουρά με τόσο τρομερό καιρό;.. Τότε ακούστηκε το σφύριγμα μιας ατμομηχανής από μακριά και η καρδιά της κοπέλας άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα. Η σκέψη ότι όλο αυτό το μακρύ τρένο, με όλους αυτούς τους ανθρώπους, θα μπορούσε να πέσει στην άβυσσο της προκαλεί ρίγη στις φλέβες της. Τώρα το τρένο είναι ήδη ορατό. Αρχίζει να κουνάει απεγνωσμένα το φανάρι, να χτυπά την κόρνα με όλη της τη δύναμη, αλλά μάταια: το τρένο πετά με την ίδια δύναμη.
Η Πιερίνα ουρλιάζει και σαλπίζει όσο καλύτερα μπορεί, αλλά ο θόρυβος του ανέμου και των κυλιόμενων άμαξων πνίγουν τη φωνή της. το τρένο πλησιάζει όλο και περισσότερο.
Ξεχνώντας τα πάντα, η Πιερίνα ορμάει μπροστά στις ράγες... είναι ήδη σχεδόν λίγα βήματα μακριά από την ατμομηχανή... ακούει μόνο κάποιο τρομερό τρίξιμο... μετά δεν ακούει τίποτα, δεν βλέπει τίποτα και πέφτει εξαντλημένη στο έδαφος...
Η μητέρα της την μεγάλωσε. Έφυγε από το σπίτι με τρομερό άγχος. Την είδε στο ανάχωμα κοντά στην ατμομηχανή και όρμησε προς το μέρος της.
- Είσαι τρελή; Τελικά μόνο από θαύμα σώθηκες!
Και έκλαψε και τη μάλωσε. Αλλά όταν συνήλθε η Πιερίνα, είδε μόνο το σταματημένο τρένο. Έτσι δεν έπεσε στην άβυσσο. Και γέλασε και έκλαψε ταυτόχρονα.
Εν τω μεταξύ, οι μηχανικοί πήδηξαν από το τρένο. Μερικοί επιβάτες βγήκαν έξω για να μάθουν τι είχε συμβεί και γιατί είχε συμβεί ένα τόσο τρομερό σοκ.
«Είδα ξαφνικά μια μαύρη σκιά και ένα κόκκινο φως», εξήγησε ο οδηγός. – Μετά βίας κατάφερα να φρενάρω, κόντεψα να πέσω από την ατμομηχανή. Η γέφυρα κατέρρευσε. Αυτό το κορίτσι μας έσωσε.
Κάποιοι επιβάτες πλησίασαν στην άκρη του γκρεμού και τρομοκρατήθηκαν από την άβυσσο στην οποία παραλίγο να πέσουν. Όλοι στη συνέχεια περικύκλωσαν την κοπέλα που τους έσωσε. Και η μητέρα της συνέχισε να θρηνεί για αυτήν:
- Άλλωστε ήσουν μια τρίχα από τον θάνατο. Τι θα έκανα χωρίς εσένα; Ω, τρελή γυναίκα!
Ανάμεσα στους επιβάτες ήταν και μια Αγγλίδα.
- Τι αγενής γυναίκα;! - είπε - Γιατί τη μαλώνει; Έλα μαζί μου, κορίτσι. Έχω ένα πλούσιο σπίτι, θα είσαι καλά εκεί: δεν θα σε φωνάξει κανείς. Θα σου φερθώ σαν αδερφή. Άφησε την να πάει μαζί μου, θα σου δώσω λεφτά, είπε γυρνώντας προς τη μητέρα της.
Στάθηκε εκεί, ακόμα να μην έχει συνέλθει πλήρως, και κοίταξε άφωνη στο πρόσωπο της Αγγλίδας.
Αλλά η Πιερίνα κατάλαβε. Έσφιξε τη μητέρα της στο λαιμό και αναφώνησε:
- Όχι, θα μείνω με τη μαμά μου! Νιώθουμε τόσο καλά εδώ, είπε.
Εκείνη την ώρα πλησίασε κάποιος κύριος. «Ας κάνουμε μια καλύτερη συνδρομή για αυτούς τους φτωχούς ανθρώπους», είπε βγάζοντας εκατό λίρες. Άλλοι άρχισαν επίσης να δωρίζουν όσα περισσότερα μπορούσαν.
«Όχι, δεν χρειαζόμαστε χρήματα», είπε η Πιερίνα. - Γι' αυτό μας έβαλαν εδώ, να κοιτάμε τον δρόμο. Και αν θέλετε να μας κάνετε τη χάρη, πείτε στη διοίκηση των σιδηροδρόμων τι κάνουμε, τι πρέπει να γίνει, ότι δεν χρειάζεται να στείλετε έναν άνθρωπο αντί για εμάς. ζητήστε να μείνουμε εδώ.
«Εντάξει, θα το μιλήσω», είπε ένας κύριος με στολή, «και ελπίζω ότι τώρα δεν θα απολυθείτε». Τα λεφτά όμως θα τα πάρεις ούτως ή άλλως: θα χτίσεις σπίτι με αυτά αν η διοίκηση δεν συμφωνήσει να σε αφήσει υπεύθυνο για ένα τόσο επικίνδυνο πόστο. Ή ίσως θα σας μεταφέρουν σε άλλο φύλακα όπου είναι πιο εύκολο να σας παρακολουθούν.
Αυτή την ώρα έφτασαν άλογα με κάρα για να μεταφέρουν τους επιβάτες στην άλλη πλευρά της χαράδρας. Όλοι άρχισαν να αποχαιρετούν την Πιερίνα. Πολλοί τη φίλησαν και της έδωσαν κάτι για να τη θυμούνται.
- Χαίρομαι πολύ! - είπε η Πιερίνα στη μητέρα της. - Τώρα μάλλον θα μας αφήσουν στο σπίτι μας, μαμά.
– Δόξα σε Σένα, Κύριε! - είπε η μητέρα. - Συγγνώμη που σε επέπληξα! Έχασα τελείως το μυαλό μου όταν σε είδα κάτω από το τρένο. Καλό μου, καλό, ευγενικό κορίτσι!
Και αγκάλιασε σφιχτά την κόρη της.
- Μα ξέρω, μαμά, πόσο με αγαπάς. Και αυτή η κυρία ήθελε να φύγω μαζί της; Πρέπει να είναι έξω από το μυαλό της.
Χάρη σε αυτό το περιστατικό, η Πιερίνα και η μητέρα της συνέχισαν να ζουν ειρηνικά στο μικρό τους σπίτι στο σιδηρόδρομο.
ΕΛΈΗΣΟΝ ΜΕ....
Ελέησον με, Παναγία Τριάδα.
Ελέησον με, Υπεραγία Θεοτόκε.
Ελέησον με, 4 Ευαγγελιστές του Κυρίου.
Ελέησον με, Άγιε Ιωάννη Βαπτιστή του Κυρίου.
Ελέησον με, οι 12 Απόστολοι του Κυρίου.
Ελέησον με, 70 Απόστολοι του Κυρίου.
Ελέησον με, όλοι οι άγιοι στον ουρανό και όλες οι ουράνιες δυνάμεις.
Ελέησον με, όλοι οι Άγιοι Πατέρες στον ουρανό.
Ελέησον με όλοι οι Άγιοι Μάρτυρες στον ουρανό.
Ελέησον με, όλοι οι Άγιοι στον ουρανό.
Ελέησον με, πάντες οι εν ουρανοί Άγιοι Πατέρες και Ιεράρχες.
Ελέησον με, όλοι οι Άγιοι Μάρτυρες στον ουρανό.
Ελέησον με, όλοι οι Άγιοι Προφήτες στον ουρανό.
Ελέησον με, όλοι οι Άγιοι Ερημίτες στον ουρανό.
Ελέησον με, όλες οι Άγιες Ευσεβείς Γυναίκες στον ουρανό.
Ελέησόν με, πάντες οι εν ουρανοί Άγιοι Παρθένοι Μάρτυρες.
Ελέησον με, όλοι οι Άγιοι Αρχάγγελοι στον ουρανό.
Ελέησον με, όλοι οι Άγιοι Άγγελοι του ουρανού.
Ελέησον με, όλοι οι Άγιοι του σήμερα.
Ελέησον με, όλη η εργατική δύναμη του ουρανού.
Ελέησον με, Άγιος Πνευματικός Προστάτης του ονόματός μου (όνομα).
Ελέησον με, ο Άγιος Προστάτης του σπιτιού μου (όνομα).
Ελέησον με, άγιος φύλακας άγγελός μου. Αμήν!
Επιστολή του Αρχιμανδρίτη Ιωάννη (Krestyankin) , που απευθύνεται σε έναν νεαρό άνδρα που είχε ορισμένα οράματα για τον πνευματικό κόσμο και ρώτησε τον πατέρα Ιωάννη για την αλήθεια αυτών των οραμάτων.
Επιστολή του Αρχιμανδρίτη Ιωάννη (Krestyankin) , που απευθύνεται σε έναν νεαρό άνδρα που είχε ορισμένα οράματα για τον πνευματικό κόσμο και ρώτησε τον πατέρα Ιωάννη για την αλήθεια αυτών των οραμάτων.
Αγαπητέ εν Κυρίω, Βλαντιμίρ!
«Όποιος, αφού βρει την αλήθεια, αναζητά κάτι άλλο, αναζητά το ψέμα», λέει ο συνοδικός νους της Εκκλησίας, στις Πράξεις της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου.
Σε σχέση με κάθε λογής φαινόμενα και θαυματουργές στιγμές, έχει και τη δική του άποψη. Η Αγία Γραφή προειδοποιεί τα πιστά τέκνα του Θεού ότι στους έσχατους χρόνους ο κόσμος θα γεμίσει με κάθε είδους θαύματα και θα υπάρξουν σημεία τόσο στον ουρανό όσο και στη γη. Και έτσι ζήσαμε για να δούμε αυτούς τους καιρούς, και αυτή ακριβώς είναι η πιο εντυπωσιακή επιβεβαίωση ότι ο κόσμος έχει καταστραφεί και πλησιάζει στο τέλος του.
Στις μέρες μας, τα μωρά παίζουν συχνά με «brownies», όχι φανταστικά, αλλά αληθινά. Οι άνθρωποι που δεν ασχολούνται με την επιστήμη λαμβάνουν το δώρο της θεραπείας. Και μέσα στη μέθη και την αποπλάνηση της δικής τους αποκλειστικότητας αυτοκαταστρέφονται και καταστρέφουν όσους θέλουν να είναι υγιείς με κάθε κόστος. Τα οράματά σας για την ίδια περιοχή. Διαβάστε τον 3ο τόμο του Αγ. Ignatius Brianchaninov «Σχετικά με την αισθητηριακή όραση των πνευμάτων». Και αντλήστε γνώση από τον άγιο άνθρωπο και αποδεχτείτε την αδιαμφισβήτητα και χωρίς αμφιβολία. Και γιατί έχεις αυτά τα οράματα επειδή ο εχθρός του ανθρώπινου γένους δεν θέλει να σε αφήσει να φύγεις ως θύμα του; Αν προηγουμένως του ανήκες με τη ζωή σου, τώρα θα του ανήκεις με αποπλάνηση, αν πιστεύεις στην κολακεία του.
Πολεμήστε ενάντια σε όλη αυτή την κατηγορηματική απόρριψη οραμάτων, μυρωδιών και σκέψεων. Πολεμήστε με τη σκέψη ότι δεν μπορούν να υπάρξουν φωτεινά οράματα από τον Θεό λόγω της αμαρτωλότητάς σας και δεν θέλετε τα οράματα του εχθρού. Τα θανάσιμα αμαρτήματα που άγγιξες δεν εξαφανίζονται χωρίς ίχνος.
Πιστέψτε με, αυτός είναι ο εχθρός που αλλάζει τη δύναμή του πάνω σας και την επιρροή του πάνω σας. Καλό θα ήταν να έχετε μια βαθιά εξομολόγηση και να λάβετε ανάρρωση. Πρέπει κανείς να κοινωνεί όχι λιγότερο από κάθε δύο εβδομάδες, φυσικά με την κατάλληλη προετοιμασία.
Οι καιροί μας είναι πραγματικά τραγικοί, οι άνθρωποι έχουν ζήσει έξω από τον Θεό για τόσο καιρό και έχουν κάνει τόσα πολλά κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου που, στρέφοντας τώρα στον Θεό, κουβαλούν το βάρος μιας ζωής που έζησαν στην αμαρτία για μεγάλο χρονικό διάστημα, και ο εχθρός τους φροντίζει ιδιαίτερα. Ο Θεός να σας έχει καλά να μην δέχεστε οράματα και να μην μπερδεύεστε από τις σκέψεις του εχθρού.
Η ταπεινοφροσύνη θα νικήσει κάθε κολακεία.
Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Κρεστιάνκιν
Τετάρτη 26 Μαρτίου 2025
Η μοίρα του Λεβάν. Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρελίν).
Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρελίν)
Στο δρόμο από τον χρόνο στην αιωνιότητα
Η μοίρα του Λεβάν
Ένας από τους φίλους μου στα νιάτα μου ήταν ο Levan Bagdinov, στην ηλικία μου. Ήταν πολύ διαφορετικός από τους ανθρώπους γύρω μου. Το κύριο χαρακτηριστικό του χαρακτήρα του ήταν η συμπόνια: δεχόταν τη θλίψη των άλλων ως δική του και συχνά αναζητούσε οδυνηρά μέσα για να βοηθήσει τους ανθρώπους. Έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια. Ο πατέρας οδηγήθηκε στο μέτωπο, η οικογένεια λιμοκτονούσε. Δεκάχρονο παιδί κέρδιζε ήδη χρήματα για την οικογένειά του. Η μητέρα του έψηνε λουκουμάδες και τους πούλησε στους τραυματίες στην αυλή του νοσοκομείου, που είχε μετατραπεί σε νοσοκομείο. Ανάμεσά τους υπήρχαν διαφορετικοί άνθρωποι. Άλλοι λυπήθηκαν το παιδί, άλλοι, εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία του αγοριού, το προσέβαλαν: αφαίρεσαν το ψημένο ψωμί από το οποίο εξαρτιόταν η ζωή της οικογένειας, ενώ κάποιοι έλεγαν κοροϊδευτικά: «Έλα αύριο, θα σε πληρώσω», ενώ άλλοι ήταν ακόμη αγανακτισμένοι: «Σου χύσαμε αίμα στο μέτωπο και θέλεις χρήματα από εμάς!». Σε τέτοιες περιπτώσεις έφερνε στο σπίτι μόνο δάκρυα. Αρκετές φορές η αστυνομία τον έπιασε ως εγκληματία. Θυμήθηκε: «Ένας αστυνομικός με έφερνε στο σταθμό σαν να είχε πιάσει έναν επικίνδυνο ληστή, μετά με έπαιρναν ό,τι είχα και ακόμη και με χτυπούσαν, για ποιο λόγο – οι ίδιοι δεν το καταλάβαιναν, μόνο για λόγους τάξης».
Συχνά πήγαινε για ύπνο πεινασμένος και τριγυρνούσε με σκισμένα παπούτσια. Όμως η φτώχεια και η αδικία του λαού δεν τον πίκρανε. Όταν ο πατέρας μου επέστρεψε από το μέτωπο, τελείωσε το σχολείο και μπήκε στο κολέγιο. Και εδώ ξεχώρισε ανάμεσα στους συνομηλίκους του για τον χαρακτήρα του. Τον βασάνιζε διαρκώς η ερώτηση: γιατί οι άνθρωποι κάνουν κακό μεταξύ τους, που σκλήρυνε την καρδιά τους; Ταυτόχρονα, δεν ήταν καθόλου «ερημίτης» στον κόσμο ή μισάνθρωπος: είχε πολλούς φίλους, έπαιζε αθλήματα και συμμετείχε σε παρελάσεις φυσικής αγωγής. Διακρινόταν για μεγάλη σωματική δύναμη και μπορούσε να κάνει έλξεις σε οριζόντια μπάρα με το ένα χέρι. Πολλές φορές παρενέβη σε οδομαχίες για να προστατεύσει τους αδύναμους. Ήταν πνευματικός γιος του Αρχιερέα, μετέπειτα Μητροπολίτη Ρομανόζ (Πετριασβίλι), που τον αγαπούσε πολύ. Αργότερα, ο επίσκοπος Romanoz μου είπε πώς γνώρισε τον Levan. Είδε στον Καθεδρικό Ναό της Σιών έναν νεαρό άνδρα που στεκόταν στη γωνία και παρακολουθούσε προσεκτικά όλα όσα συνέβαιναν στο ναό. Η λειτουργία τελείωσε. Τότε ο πατέρας Ρομανόζ, που ήταν ο ιερέας εκείνη την ημέρα, πάντρεψε ένα ζευγάρι, βάφτισε πολλά παιδιά και στάθηκε ακόμα εκεί και τον κοιτούσε σιωπηλά. Ο ίδιος ο αρχιερέας Romanoz ήταν ένα συμπαθητικό άτομο, σκέφτηκε: ίσως αυτός ο νεαρός άνδρας έχει κάποιο είδος θλίψης και ντρέπεται να στραφεί σε αυτόν. Ρώτησε τον νεαρό γι' αυτό. Χαμογέλασε με περίεργο τρόπο ως απάντηση, τόσο πολύ που ο ιερέας σκέφτηκε: μάλλον έχει κάποιο είδος ψυχικής ασθένειας. αλλά μετά από λίγα λεπτά κουβέντας μαζί του, κατηγορούσε ήδη τον εαυτό του που επέτρεψε μια τέτοια σκέψη. Ο Λεβάν τον ρώτησε: «Πώς μπορώ να βοηθήσω τους ανθρώπους, υπάρχουν τόσα βάσανα γύρω μου. «Εδώ, το μικρό παιδί του φίλου μου είναι ανίατο άρρωστο, και στάθηκα και προσευχήθηκα για αυτόν». Ο πατέρας Ρομανόζ είπε: «Ελάτε σε μένα και θα κάνουμε μια υπηρεσία προσευχής για αυτό το παιδί κάθε μέρα». Έτσι ξεκίνησε η πνευματική τους προσέγγιση. Ήμουν έκπληκτος που όταν ο Λεβάν και εγώ ήρθαμε να δούμε τον Αρχιερέα Ρομανόζ, του μίλησε σαν να ήταν ίσος, καθώς παλιοί φίλοι μιλούν μεταξύ τους. Πρέπει να ειπωθεί ότι ο Λεβάν κουβαλούσε πάντα μαζί του μια μικρή, σαν μενταγιόν, εικόνα του Σωτήρα, φτιαγμένη από σμάλτο. Συχνά έβγαζε αυτή την εικόνα και την κοιτούσε, σαν να ρωτούσε για κάτι. Ήταν πολύ ευγενικός με τους φίλους του. Σε δύσκολες στιγμές της ζωής μου ένιωθα ότι ήταν πιο κοντά μου από τους συγγενείς μου. Ήταν ασυνήθιστα γενναιόδωρος, αν και είχε λίγα. Μια μέρα ένα αγόρι ζητιάνος του ζήτησε ελεημοσύνη. Κι αυτός, βλέποντας ότι ήταν ξυπόλητος και έτρεμε από το κρύο, έβγαλε αμέσως τα παπούτσια του και τα έδωσε στο παιδί.
Εκείνη την εποχή, ένα νέο μάθημα που ονομαζόταν εργασιακές σπουδές εισήχθη στο σχολείο και ο Λεβάν αποφάσισε να μπει στο σχολείο ως δάσκαλος. Η διδασκαλία του θέματος ήταν εξωτερική για αυτόν, το κύριο πράγμα ήταν ότι ήθελε να διδάξει στα παιδιά την καλοσύνη. Πριν από αυτό ήξερα ότι αναζητούσε επικοινωνία με κλέφτες και τοξικομανείς, σαν να ήταν εμπνευσμένος από την ιδέα της μεταρρύθμισής τους. Τότε όμως συνέβη κάτι απροσδόκητο, ακατανόητο και τρομακτικό για μένα. Γνώρισε έναν άνθρωπο που ασχολούνταν με την εξωαισθητηριακή αντίληψη και τον διαβεβαίωσε ότι θα του μάθαινε πώς να θεραπεύει τους αρρώστους. Στη συνέχεια, ο Λεβάν άρχισε να μελετά τις διδασκαλίες των Ινδών γιόγκι με τη συμβουλή αυτού του μέντιουμ και σύντομα γλίστρησε σε εκείνες τις μεθόδους που ο Χριστιανισμός ονομάζει αποκρυφισμό. Μίλησε για αυτό στον Αρχιερέα Romanoz. Εκείνος απάντησε: «Θυμήσου πώς προσευχηθήκαμε για τη θεραπεία του παιδιού και βλέπω ότι σύντομα θα θελήσεις να με γιατρέψεις ο ίδιος».
Πήρα ιερές εντολές και σύντομα επισκέφτηκα τον παλιό μου φίλο. Με χαιρέτησε θερμά, αλλά ένιωσα ότι υπήρχε κάποια ένταση μεταξύ μας, σαν αόρατος τοίχος. Μου έδειξε ένα βιβλίο με κριτικές όπου έγραφε πόσους ανθρώπους είχε βοηθήσει μέσω της εξωαισθητηριακής αντίληψης. Μου έπιασε το χέρι και μου είπε: «Τι νιώθεις;» Πραγματικά ένιωθα ότι ένα ρεύμα διαπερνούσε το σώμα μου, σαν να προέρχονταν μικρά ηλεκτρικά φορτία από το άγγιγμα του δακτύλου του. Άρχισα να του εξηγώ ότι αυτή ήταν μια επικίνδυνη και άγνωστη δύναμη. Με άκουσε με προσοχή, αλλά δεν απάντησε. Μου είπε ότι ο κοινός μας φίλος Lev Sahakyan, ο οποίος αργότερα διηύθυνε το τμήμα φιλοσοφίας στο Ερεβάν, έγινε πιστός μετά από μια σοβαρή πνευματική κρίση. Είχε έντονους πονοκεφάλους και υποπτευόταν ότι είχε καρκίνο στον εγκέφαλο. «Προσπάθησα να τον θεραπεύσω», είπε ο Μπαγκντίνοφ. Ενώ μιλούσα μαζί του, ένιωσα κάτι άλλο. Δούλευε σε σχολείο με παιδιά. Εκείνη την εποχή, η φιλία με έναν ιερέα θα μπορούσε να οδηγήσει σε σοβαρά προβλήματα. Δεν ήταν δειλός, αλλά προφανώς πίστευε ότι η παρουσία μου μαζί του θα μπορούσε να βλάψει τον σκοπό του. Δεν μου το είπε αυτό, αλλά μερικές φορές μια άρρητη σκέψη μπαίνει ανάμεσα στις λέξεις. Όταν τον άφησα, είπα ότι η ζωή μου είχε εξελιχθεί με τέτοιο τρόπο που δύσκολα θα μπορούσα να τον βλέπω συχνά. Προφανώς τα λόγια μου έβγαλαν κάποιο βάρος από την ψυχή του. Τότε άκουσα από τους φίλους μου ότι στο σπίτι του έρχονταν τοξικομανείς, μεθυσμένοι και παιδιά του δρόμου. Τους μιλάει και τους βοηθάει όσο καλύτερα μπορεί. Έμαθα ότι άρχισε να κερδίζει σημαντικά χρήματα με τις θεραπείες βιορεύματος, αλλά τα έδωσε στους ανθρώπους.
Πέρασαν αρκετά χρόνια. Μια μέρα συνάντησα την αδερφή του και μου είπε: «Ο Λεβάν σε ψάχνει, είναι άρρωστος, σου ζητάει να τον επισκεφτείς». Αμέσως ήρθα στον πρώην φίλο μου και τον είδα ξαπλωμένο στο κρεβάτι: ήταν ένας ζωντανός νεκρός. Τα μαλλιά του έπεσαν, τα μάγουλά του ήταν βυθισμένα, ο λαιμός του έμοιαζε με ένα λεπτό κοτσάνι πάνω στο οποίο κουνούσε το κεφάλι του. μόνο τα τεράστια μαύρα μάτια του έκαιγαν ακόμα φωτιά, σαν να μαρτυρούσε ότι ήταν ακόμα ζωντανός. Είχε καρκίνο. Η ασθένεια εξελίχθηκε γρήγορα, καταβροχθίζοντας κυριολεκτικά το εσωτερικό του. Ο Λεβάν ήξερε ότι πέθαινε. Άρχισε να μου ζητάει να προσευχηθώ για αυτόν. Κάθισα μαζί του πολλή ώρα. Στην ερώτησή μου: «Έχετε κοινωνήσει;» - Είπε αντί να απαντήσει: «Ήρθαν σε μένα». Ρώτησα: «Ποιοι είναι αυτοί;» Εκείνος απάντησε: «Γιόγκι». Όταν έφευγα, η αδερφή του βγήκε να με αποχωρήσει και μου είπε: «Σε παρακαλώ, έρχεσαι πιο συχνά κοντά του, θα του κάνει τα πράγματα πιο εύκολα. Με αυτή την ασθένεια, ένα άτομο βιώνει τρομερό πόνο». Εκείνη την εποχή υπηρετούσα στο Σουχούμι. Την επόμενη φορά που ήρθα στην Τιφλίδα, η μητέρα μου μου είπε ότι ο Λεβάν πέθανε. Τον επισκέφτηκε αρκετές φορές. Η μητέρα μου είπε: «Όταν τον είδα για πρώτη φορά ξαπλωμένο στο κρεβάτι, χλωμό σαν θάνατος, δεν μπορούσα να του πω ούτε μια λέξη, ούτε ένα γεια, αλλά άρχισα να κλαίω. Το είδε και άρχισε να κλαίει ο ίδιος. Με αγκάλιασε και κλαίγαμε σιωπηλά μαζί. Μετά μου φίλησε το χέρι και με ευχαρίστησε που ήρθα να τον επισκεφτώ. Μπήκα μερικές φορές ακόμα και τον άφηνα πάντα δακρυσμένο. Έμαθα από αγγελία στην εφημερίδα ότι πέθανε. Δεν υπήρχε χρόνος να σας το πω. Πήγα στην κηδεία για να τον αποχαιρετήσω και είδα πολύ κόσμο, κυρίως νέους, που στέκονταν στο προαύλιο και στη φαρδιά βεράντα. Σκέφτηκα: αυτοί είναι οι άνθρωποι για τους οποίους πόνεσε η ψυχή του, τους οποίους προσπάθησε να βοηθήσει, πιθανώς, σε αυτό το πλήθος υπάρχουν πρώην κλέφτες και τοξικομανείς. Όπως και να εξελιχθεί η ζωή τους, θα θυμούνται τον Levan - έναν άνθρωπο που τους ευχήθηκε ειλικρινά. Βλέποντας ότι ήμουν ντυμένος πένθιμα, κάποιοι με ρώτησαν: «Μάλλον είσαι συγγενής του;» Απάντησα: «Όχι, είναι φίλος του γιου μου».
Για μένα, η μοίρα του Λεβάν Μπαγκντίνοφ είναι ένα τρομερό παράδειγμα. Αυτός ο άνθρωπος αποφάσισε να χρησιμοποιήσει αποκρυφιστικές δυνάμεις για να βοηθήσει τους ανθρώπους. Ήρθε σε επαφή με τον δαιμονικό κόσμο και αυτός ο κόσμος τον έκαψε, όπως το θήραμά του, σε μια αόρατη φλόγα. Αυτός ο κόσμος τον απομάκρυνε από την Εκκλησία και ταυτόχρονα τον παρέσυρε με εικόνες καλοσύνης, για τις οποίες προσπαθούσε σε όλη του τη ζωή. Δεν ξέρω αν κατάλαβε ότι η θεραπεία των γιόγκι και οι τεχνικές των μέντιουμ είναι αυτό που λέγεται λευκή μαγεία. Στη μαύρη μαγεία, ένα άτομο πραγματοποιεί τη σύνδεσή του με τον δαιμονικό κόσμο για αμαρτωλούς σκοπούς. Εδώ συνειδητοποιεί ότι υπηρετεί το κακό και πηγαίνει στην κόλαση με τα μάτια ανοιχτά. Αλλά η λευκή μαγεία είναι πιο ύπουλη: ο δαίμονας, κρύβοντας το πρόσωπό του, λέει σε ένα άτομο για νέες ευκαιρίες και τρόπους να κάνει καλό στους ανθρώπους, για μια μυστηριώδη δύναμη που μπορεί να κυριαρχήσει ένας άνθρωπος, για την αρχαία σοφία που βρίσκεται στη λήθη, όπως ένας θησαυρός θαμμένος στο έδαφος - χρειάζεται μόνο να ξέρεις το μέρος για να πάρεις τον θησαυρό και να τον δώσεις στους ανθρώπους. Ο Λεβάν έφυγε από την Εκκλησία και έτσι έγινε παιχνίδι στα χέρια εκείνων των αόρατων όντων που οι αποκρυφιστές αποκαλούν άρχοντες, αιώνες, πνεύματα άστρων και πλανητών, κυβερνήτες του αστρικού επιπέδου κ.λπ., και εμείς οι Χριστιανοί ονομάζουμε δαίμονες.
Στην τελευταία μας συνάντηση μαζί του, ένιωσα ότι κάτι έψαχνε από εμένα και ταυτόχρονα με ντρεπόταν σαν να τον πίεζε η παρουσία μου και ο ίδιος να μην καταλάβαινε τι του συνέβαινε. Θυμάμαι πώς, όταν με αποχαιρετούσε, είπε στην αδερφή μου: «Άνοιξε το ντουλάπι και δώσε μου το βιβλίο του Ιωάννη της Κρονστάνδης». Αυτό ήταν το τελευταίο του δώρο για μένα. Αλλά θα προτιμούσα να πεθάνει με αυτό το βιβλίο στο στήθος. Ο θάνατός του επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά ότι η αλήθεια φυλάσσεται μόνο στην Εκκλησία, ότι έξω από αυτήν υπάρχει αιώνιο σκοτάδι, όπως η κοσμική νύχτα. ότι οποιαδήποτε άλλη «πνευματικότητα» κάνει την ψυχή θύμα σκοτεινών δυνάμεων.
Ο Λεβάν δεν κατάλαβε ποια είναι η χάρη του Θεού, στηρίχθηκε στις δικές του δυνάμεις. Ο Σατανάς μπορεί να εμφανιστεί ως άγγελος φωτός. Έξω από τη χάρη του Θεού, έξω από την Εκκλησία, είναι αδύνατο να διακρίνει κανείς την αληθινή μορφή του ξένου που γνέφει την ψυχή στον εαυτό του. Ο Σατανάς του στέρησε την Εκκλησία, τον έπεισε για τη δύναμη της δικής του θεραπείας και μετά, σαν να τον κοροϊδεύει, τον έκαψε στην αργή φωτιά μιας οδυνηρής ασθένειας.
25 Μαρτίου - Πριν από 48 χρόνια, ο μακαριστός μοναχός Νικολάι Ερεμίνσκι (Τιχομίροφ) αναχώρησε στον Κύριο /1900 - 25/03/1977/
25 Μαρτίου - Πριν από 48 χρόνια, ο μακαριστός μοναχός Νικολάι Ερεμίνσκι (Τιχομίροφ) αναχώρησε στον Κύριο /1900 - 25/03/1977/
Ευλογημένη Κολένκα. Έμοιαζε με μικρό γέρο, φορώντας ένα λιπαρό, σκισμένο σακάκι και κρατούσε στο χέρι του μια μικρή τσάντα, την οποία δεν άφησε ποτέ να φύγει. Δεν είχε πού να ζήσει και περνούσε τη νύχτα μετακομίζοντας από το ένα σπίτι στο άλλο.
Η επιλογή του καταφυγίου δεν ήταν επίσης τυχαία - ήρθε μόνο σε καλές χριστιανικές οικογένειες. Όλοι ήξεραν ότι αν ερχόταν ο Νικολένκα στο σπίτι σου, σήμαινε ότι θα υπήρχε χαρά και ευημερία. Γι' αυτό πολλοί κάτοικοι σχεδόν με το ζόρι τον έφερναν στα σπίτια τους, αλλά ο Μακάριος πάντα έφευγε από τέτοιο σπίτι.
Ο κόσμος τον σεβόταν ως ευλογημένο και τον αποκαλούσε με στοργή Κολένκα. Πολύς κόσμος, μερικές φορές μέχρι και πενήντα άτομα, ερχόταν καθημερινά κοντά του για πνευματική παρηγοριά. Και αυτό ήταν εκείνα τα άθεα χρόνια!
Γεννήθηκε στην περιοχή Kostroma στην πόλη Tekun, κοντά στην πόλη Kologriv. Το φθινόπωρο, κατά τη διάρκεια των παγετών, ο Kolenka έτρεχε ξυπόλητος πίσω από τις αγελάδες. Το κρύο του προκάλεσε επιπλοκές στα μάτια και άρχισε να τυφλώνεται.
Οι γονείς του πέθαναν σύντομα και στην ηλικία των εννέα ετών το αγόρι έμεινε ορφανό. Η τύφλωση προχώρησε. Στο γειτονικό χωριό Ερέμινο, ζούσαν άτεκνοι ο Ντμίτρι και η Ζηνοβία, και με τη συμβουλή του ιερέα πήραν το αγόρι. Ο Ηγούμενος Τζόναθαν, ο οποίος υπηρετούσε στην τοπική εκκλησία, είπε στους θετούς του γονείς: «Κρατήστε το αγόρι μαζί σας, θα είναι ο τροφοδότης σας στα γεράματα».
Ακολούθως, ο ηγούμενος Ιωάνναφαν ώθησε τον Κολένκα σε μοναχισμό και ο Μακάριος επισκέφθηκε την εκκλησία Soldog μέχρι το κλείσιμό της. Οι κάτοικοι της περιοχής θυμούνται ότι έψελνε ακόμη και στη χορωδία και διάβαζε, και ίσως μάλιστα υπηρετούσε στο βωμό.
Μετά το θάνατο του ηγουμένου, ο τάφος του βεβηλώθηκε και το φέρετρό του έβγαλαν και άνοιξαν. Ταυτόχρονα, όλοι έμειναν έκπληκτοι που το σώμα του πατέρα Ιωνάθαν ήταν άφθαρτο, ακόμη και τα άμφια πάνω του ήταν καινούργια, σαν να είχαν μόλις φορεθεί.
Σε ηλικία 12 ετών, ο Νικολάι είχε γίνει εντελώς τυφλός. Έγινε έτσι. Στο σπίτι τους ήρθαν κλέφτες για να ληστέψουν τους ήδη φτωχούς, τους θετούς γονείς του. Όταν μπήκαν, κοιμόταν στο στήθος. Το αν ξύπνησε και τους είδε ή όχι είναι άγνωστο. Μόνο που τον χτύπησαν με μαχαίρι στο κεφάλι και έπεσε πίσω από το στήθος.
Μάλλον νομίζοντας ότι τον σκότωσαν, αφού το χτύπημα ήταν δυνατό και ήταν ακόμη παιδί, οι κλέφτες πήραν ότι ήθελαν και έφυγαν. Ήταν μετά από αυτό το περιστατικό που έχασε εντελώς την όρασή του και πολλά χρόνια αργότερα, στο σημείο του χτυπήματος έγιναν αισθητές ουλές στο κεφάλι του.
Το τυφλό αγόρι άρχισε να αναπτύσσει την ικανότητα να θεραπεύει την ψυχή και το σώμα των ανθρώπων. Του αποκαλύφθηκαν τα πεπρωμένα και οι ψυχές των ανθρώπων. Περνούσε τον περισσότερο χρόνο του στη δουλειά και στην προσευχή. Έκανε μόνος του τις δουλειές του σπιτιού και πήγε στην πηγή να πάρει νερό. Πολλοί αμφισβήτησαν ακόμη και την τύφλωσή του.
Μια μέρα, μερικά αγόρια αποφάσισαν να του κάνουν ένα αστείο και να ελέγξουν αν ήταν πραγματικά τυφλός. Πλησιάζοντας σχεδόν στο σχοινί, το αγόρι σταμάτησε ξαφνικά και άφησε κάτω τον κουβά.
Στάθηκε εκεί μέχρι που εκείνοι, μη μπορώντας να το αντέξουν άλλο, βγήκαν από την ενέδρα τους και άρχισαν να του φωνάζουν γιατί δεν πήγαινε παραπέρα. Από τις εξηγήσεις του καταλάβαιναν ότι κάποιο είδος μπάλας, σαν βολίδα, κυλούσε πάντα μπροστά του, και αν σταματούσε, τότε ήταν αδύνατο να πάει πιο μακριά.
Ο θετός πατέρας της Κολένκα Ντμίτρι δεν έζησε πολύ και πέθανε. Και άρχισε να ζει με τη μητέρα του, τη θεία Ζηνοβία, όπως την έλεγαν όλοι.
Ζούσαν σε ένα χωριό στην άκρη ενός μικρού σπιτιού. Με την πρόνοια του Θεού αυτό το σπίτι έχει επιβιώσει μέχρι σήμερα. Εδώ, περνώντας τον περισσότερο χρόνο του στη δουλειά και στην προσευχή, πολλαπλασίασε το ταλέντο που του έδωσε ο ευλογημένος Θεός.
Προσευχόταν, όπως λένε αυτόπτες μάρτυρες, για πολύ καιρό, το καλοκαίρι στον κήπο κάτω από μια φλαμουριά, και το χειμώνα σε μια μικρή, κρύα, σκοτεινή ντουλάπα με ένα στενό παράθυρο. Προσευχόταν παρά το κρύο. Προσευχόμουν περισσότερο τη νύχτα, γιατί τη μέρα ερχόταν συνεχώς ο κόσμος με τα δεινά του.
Με τα χρόνια αυξανόταν ο αριθμός των ανθρώπων που τον κατέφευγαν για βοήθεια και αυξήθηκε και ο χρόνος των προσευχητικών του κόπων, ώστε στα τελευταία του χρόνια, σύμφωνα με τη μαρτυρία του τελευταίου κελλιού του Παρασκευά, «δεν κοιμήθηκε ούτε ένα βράδυ», λέγοντας: «Όποιος προσεύχεται τη νύχτα, ακούει τον ήχο στον ουρανό».
Καρπός αυτών των προσευχών ήταν το χάρισμα της διόρασης, που αναπτύχθηκε μέσα του σε εξαιρετικό βαθμό ακόμη και στην παιδική του ηλικία. Όσοι τον επισκέπτονταν τακτικά λένε ότι ήταν αδύνατο να κρύψει ή να κρύψει οτιδήποτε έβλεπε και ήξερε τα πάντα, μικρά και μεγάλα, κοντά και μακριά, ακόμα και πώς ντύθηκε κάποιος.
Ένας υπηρέτης του Θεού που ζει στο Kineshma, ο οποίος πήγε στον ασκητή Eremin τα τελευταία 9 χρόνια της ζωής του, θυμήθηκε πώς αγόρασε καλσόν σε ένα κατάστημα για πρώτη φορά, όταν είχαν μόλις εμφανιστεί στην πώληση, τα φόρεσε και ήρθε κοντά του. Και τη χτύπησε στο κεφάλι και της είπε: «Zinushka, μη φοράς παντελόνι, είσαι κορίτσι».
Οι άνθρωποι που ζούσαν γύρω του ήταν κυρίως απλοί και τους μεγάλωσε με απλά πράγματα. Μια γυναίκα, για παράδειγμα, του έφερε μια ντουζίνα αυγά ως δώρο, αλλά τα λυπήθηκε και τα άφησε κοντά στο χωριό στο δάσος, σκεπτόμενη: όταν επιστρέψω, θα τα μαζέψω. Ήρθε στην Κολένκα, μίλησε μαζί του, πήρε απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις της και άρχισε να φεύγει, και εκείνος είπε μετά από αυτήν: «Μην ξεχνάς τά αυγά σήκωσέ τά».
Η ψαλτρια από την εκκλησία του Ναβολόκ πήγαινε να δει την Κολένκα και πήρε, λέει, εκείνη την άλλη. Ήθελα να πάρω λίγη ζάχαρη, αλλά κοίταξα στην τσάντα μου και σκέφτηκα: ω, καλά, υπάρχουν ήδη τόσα πολλά από όλα, είναι αρκετά. Ήρθε και η Κολένκα της είπε: «Ήρθε, εντάξει, κάτσε να πιεις λίγο τσάι, έχουμε πολλά από όλα, μόνο που δεν υπάρχει ζάχαρη». Κατάλαβε αμέσως τα πάντα: «Κολένκα, συγχώρεσέ με, δεν θα το μετανιώσω πια».
Το 1941, ο συνομήλικος και φίλος της Kolenka Viktor Belov από το Militino συνελήφθη στο στρατό. Στις τρεις η ώρα το πρωί πέρασε με τα πόδια από τον Ερεμίνο μέχρι τη διάβαση πάνω από τον Βόλγα. Το χωριό κοιμόταν.
Και ξαφνικά ο Βίκτορ άκουσε την Κολένκα να φωνάζει: «Βίτια, Βίτια, έλα πίσω!» Γύρισα στο σπίτι: πράγματι, Κολένκα. Πώς το ήξερε; «Τι», λέει, «θέλεις να μην επιστρέψεις;» Τον σταύρωσε, «Τώρα πήγαινε». Είπαν επίσης ότι προέβλεψε τον ίδιο τον πόλεμο πολύ πριν ξεκινήσει.
Όταν έκανε πρόβλεψη, δεν μιλούσε ποτέ ευθέως, αλλά μάλλον υπαινίχθηκε ή έδωσε κάποιο είδος. Ο Μακάριος προειδοποίησε εκ των προτέρων για το τι επρόκειτο να συμβεί σε αυτό ή εκείνο το άτομο.
Ανάμεσα στις πολλές προβλέψεις που αποδείχθηκαν ακριβείς ήταν η έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και το έτος του θανάτου του.
Η Avdotya, μια πωλήτρια στο κατάστημα του χωριού Militinsky, δεν ήταν ακριβώς μια άπληστη γυναίκα, αλλά μάλλον μια φειδωλός. Έκανα οικονομία κυριολεκτικά σε όλα.
Μερικές φορές, για να εξοικονομήσω χρήματα, αγόραζα «ό,τι χρειαζόμουν» από το κατάστημα όπου συναλλάσσομαι.
Μια μέρα πήγαινε στο Ερεμίνο για να δει τον Κόλια. Ήθελε να μάθει για τον πόνο στα πόδια της που την βασάνιζε εδώ και αρκετά χρόνια, τόσο πολύ που ακόμη και το βάδισμά της είχε γίνει κάπως χορταστικό.
Ανάμεσα στα δώρα, συνηθισμένα τενεκεδένια κουτιά, έβαζαν πέντε πορτοκάλια. Τα φρούτα ήταν αρκετά σπάνια εκείνη την εποχή, και δεν ήταν φθηνά.
Η πωλήτρια αγόρασε τρία από αυτά και πήρε δύο από το κατάστημα «της» χωρίς χρήματα, για να κερδίσει χρήματα. Αργότερα, όταν επέστρεψε στο σπίτι, δεν μπορούσε να μην πει στους φίλους της τι συνέβη στο Ερεμίνο.
Και έτσι έγινε. Η θεία Ζηνοβία άφησε τα κονσερβοποιημένα τρόφιμα που είχε φέρει η Αβδότια και άπλωσε τα πορτοκάλια στο τραπέζι μπροστά στον ευλογημένο. Θέλοντας να τον περιποιηθείς. Η Κολένκα πήρε τα πορτοκάλια και άρχισε να τα ξεχωρίζει. Έσπρωξε τριαστην άκρη και της έδωσε δύο, λέγοντας: «Πάρε τα γρήγορα, δεν είναι δικά σου». Τελικά τα πορτοκάλια επέστρεψαν στα ράφια και ο πόνος στα πόδια μου, έστω και αργά, άρχισε να υποχωρεί.
Υπήρχαν πολλές τέτοιες περιπτώσεις, και η φήμη του μακαριου μεγάλωνε.
Όλο και περισσότεροι έρχονταν κοντά του με τις ανάγκες τους. Έχοντας επισκεφθεί μια φορά, ένα άτομο ήθελε να πάει ξανά εκεί. Συχνά έφερναν συγγενείς, παιδιά και γνωστούς τους. Πολλοί άνθρωποι πήγαιναν κοντά του με ολόκληρες τις οικογένειές τους σε τακτική βάση. Ήρθαν από όλη τη Σοβιετική Ένωση.
Ένας υπηρέτης του Θεού, που τον επισκέφτηκε τα τελευταία εννέα χρόνια της ζωής του, θυμήθηκε πώς, απαντώντας στην κρυφή της σκέψη ότι έπρεπε να τον επισκέπτεται πιο συχνά, είπε: «Ναι, Zinushka, όλα θα καταγραφούν, ποιος πήγε σε αυτό το κελί». Και τα τελευταία χρόνια υπήρχαν τόσοι πολλοί άνθρωποι που είπε κάποτε: «Δεν ξέρω αν θα υπάρχει αρκετός εξοπλισμός για να τους βγάλω όλους».
Αν και δεν δεχόταν τους πάντες, προβλέποντας τι του έρχονταν οι άνθρωποι, είτε από ανάγκη είτε απλώς από περιέργεια. Στην τελευταία περίπτωση είπε: «Είμαι άρρωστος» ή «Δεν ξέρω τίποτα». Και έκλεινε ακόμη και την πόρτα μπροστά σε κάποιους: «Πανούσκα, κλείσε την, κλείσε την, μην την ανοίξεις».
Ο τελευταίος υπάλληλος του κελιού του μακαριου Κολένκα, ο Παρασκευάς, έζησε μαζί του μέχρι τον θάνατό του το 1977.
Σε μια από τις συνομιλίες μας είπε κάποτε: «Έχω μόνο μέχρι το 1977 να ζήσω». Δεν ήταν αμέσως σαφές για ποιον μιλούσε. Και μόνο όταν πέθανε έγινε σαφές ότι αυτό ειπώθηκε για αυτόν.
Και πέθανε έτσι: μια μέρα στο τέλος του χειμώνα γύρισε σπίτι από το δρόμο, προφανώς πάγωσε, ανέβηκε στη σόμπα για να ζεσταθεί, αποκοιμήθηκε και έπεσε από τη σόμπα και μώλωπες τα νεφρά του. Ήταν άρρωστος για έναν ολόκληρο μήνα, ο πόνος ήταν πολύ έντονος - αναπτύχθηκε υδρωπικία. Ένας γιατρός από το Vozdvizhenie ήρθε, έβαλε έναν καθετήρα και έβγαλε το υγρό ακριβώς πάνω στο τραπέζι.
Πέθανε στις 25 Μαρτίου που ήταν Πάσχα. Κηδεύτηκε σε μοναστήρι. Σχεδόν κανένας δεν ήξερε ότι ήταν μοναχός. Το είπε λίγο πριν από το θάνατό του: «Όταν πεθάνω, θα μάθετε ποιος είμαι». Όταν τον έθαψαν, έφεραν το φέρετρο στα χέρια τους μέχρι την Ύψωση του Σταυρού, ο καιρός ήταν θλιβερός, και όταν πλησίασαν το χωριό είδαν δύο ακτίνες ηλιακού φωτός πάνω από την εκκλησία».
Την τεσσαρακοστή μέρα, μια γυναίκα, η πνευματική του κόρη, βλέπει ένα όνειρο: «Βλέπω έναν κύκλο φωτός, σαν τον ήλιο, και μοναχοί περπατούν μέσα του, και ο Κόλια είναι μαζί τους, πιο κοντά μου. Τέτοια πρασινάδα, τέτοια ομορφιά, όπου περπατούν και όλοι είναι ντυμένοι σαν μοναχοί. Και λέει: «Ζούσαμε όλοι μαζί, και τώρα μας μένει μόνο το χώμα μέχρι το χείλος».
Η εικόνα της Θεοτόκου «Troeruchitsa» διατηρήθηκε χάρη σε αυτόν. Ήταν κάποτε στην εκκλησία του Πανάγαθου Σωτήρος στο χωριό Yesiplovo. Το 1936, η εκκλησία αυτή καταστράφηκε. Ένας από τους ενορίτες πήρε την εικόνα της Θεοτόκου και την μετέφερε στο σπίτι της.
Την ίδια στιγμή, μια αδύναμη γυναίκα ήρθε στον Κολένκα ζητώντας του να προσευχηθεί γι 'αυτήν, και εκείνος είπε: "Πήγαινε στο Εσίπλοβο, σώσε την εικόνα!" Υπάκουσε, πήγε και στο δρόμο συνάντησε έναν ενορίτη της εκκλησίας Σπάσκαγια με μια εικόνα στα χέρια της.
Η γυναίκα ζήτησε να της δώσει την εικόνα, έφερε το λείψανο στην Κολένκα και εκείνος είπε: "Αυτή η εικόνα δεν είναι απλή. Κράτα την και πες στα παιδιά να τη δώσουν στο βωμό της Εκκλησίας της Υψώσεως του Σταυρού μετά το θάνατό σου."
Η εικόνα αυτή στέκεται στον Ιερό Ναό της Υψώσεως του Σταυρού εδώ και τριάντα περίπου χρόνια. Υπάρχουν μαρτυρίες θεραπειών και ευγενικής βοήθειας που δίνει η Μητέρα του Θεού με προσευχές μπροστά σε αυτήν την εικόνα.
Ο επίσκοπος Ιβάνοβο και Κινεσμά Ιωσήφ προσευχήθηκε ενώπιόν του όταν ήρθε πρόσφατα για την πατρική εορτή. Ο επίσκοπος επισκέφθηκε επίσης το διατηρητέο σπίτι της Κολένκα, όπου τέλεσε νεκρώσιμη λιτανεία για τον μοναχό Νικολάι και επισκέφθηκε την ιερή πηγή δίπλα στο σπίτι. Ο ασκητής πήγαινε συχνά σε αυτήν την πηγή, που ονομάζεται Kolenkin Klyuch, για να προσευχηθεί.
Ο τάφος του Kolenka βρίσκεται στο χωριό Vozdvizhenie, στην περιοχή Zavolzhsky, στην περιοχή Ivanovo, όπου ο ίδιος κληροδότησε να ταφεί. Οι θετοί γονείς του, ο Ντμίτρι και η Ζινόβια, βρίσκονται στο ίδιο περίβλημα μαζί του.
Η επιτύμβια στήλη είναι κατασκευασμένη από πέτρες ποταμού που έφεραν από τον Βόλγα μαθητές του Ορθόδοξου Γυμνασίου Kineshma.
Από πάνω υψώνεται ένας ξύλινος σταυρός με ένα λυχνάρι που φλέγεται και την επιγραφή: «Μακάριοι οι πτωχοί στο πνεύμα».
Ο Ορθόδοξος λαός τον σέβεται ως άγιο του Θεού όχι μόνο στην περιοχή του Ιβάνοβο, αλλά και πέρα από τα σύνορά της. Προς το παρόν, υλικά για τη δόξα του μακαριστού ασκητή ως αγίου βρίσκονται στην επισκοπική επιτροπή Kineshma για αγιοποίηση.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
