Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

Μητροπολίτης Αντώνιος του Σουρόζ (Anthony Bloom) Metropolitan Anthony of Sourozh - -Митрополит Антоний Сурожский (Антоний Блум)


Πριν 70 χρόνια, την ημέρα της μνήμης της ευρέσεως των λειψάνων του οσίου Ιώβ του Ποτσάγιεφ (1659), στις 10 Σεπτεμβρίου 1939, εκάρει ένας νέος μοναχός, ο οποίος δεν έγινε Πατριάρχης της Μόσχας και Πάσης Ρωσίας μόνο και μόνο επειδή δεν είχε την ρωσική υπηκοότητα. Ήταν ο μέλλοντας Μητροπολίτης Αντώνιος του Σουρόζ, ο οποίος κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής στην Γαλλία έγινε γιατρός της αντίστασης. Στις 16 Απριλίου 1943, το Σάββατο του Λαζάρου, πήρε το όνομα Αντώνιος (από τον Αντώνιο της Κίεβο-Πετσέρσκαγα Λαύρας). Μετά τον πόλεμο, απεσταλμένος ως κληρικός στην Μεγάλη Βρετανία το1948, έχει μεταφέρει την μοναδική ορθόδοξη επισκοπή που έχει ενώσει τους λίγους ρώσους-μετανάστες, σε μια πολυεθνική επισκοπή με δικό της κανονισμό και μεγάλη ιεραποστολική δράση. Για το εξαιρετικό του πνευματικό κύρος μαρτυρεί το γεγονός ότι κατά την διάρκεια της Συνόδου της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας τον Ιούνιο του 1990, έχουν υποβάλλει την υποψηφιότητα του για Πατριάρχη. Όμως την υποψηφιότητα του έχει απορρίψει ο μητροπολίτης Φιλάρετος (Ντενισένκο), με την δικαιολογία ότι δεν είχε την σοβιετική υπηκοότητα. Ο μητροπολίτης Αντώνιος του Σουρόζ ήτανε ο πρόεδρος της εκλογικής επιτροπής της Συνόδου που εκλέχτηκε ο Πατριάρχης Αλέξιος, τότε μητροπολίτης του Λένινγκραντ..


Α. Μπλουμ: Πώς έγινα Χριστιανός

Το enoriaka.gr παρουσιάζει σήμερα μία συνέντευξη του Μητροπολίτη Αντώνιου Μπλουμ, στην οποία εξηγεί τι ακριβώς αποτέλεσε την αφορμή ώστε να γνωρίσει το Χριστιανισμό! Πιστεύουμε ότι τα περιστατικά που περιγράφονται έχουν κάτι να δώσουν στον καθένα μας.

Ο Τιμόθεος Ουίλσον είχε την παρακάτω συνέντευξη με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη του Σουρόζ κ. Αντώνιο Μπλουμ.

Τ.Ο.:Πότε γίνατε Χριστιανός; Υπήρξε στη ζωή σας καμιά συγκεκριμένη στιγμή μεταστροφής;

Α.Μπλούμ: Αυτό έγινε σε διάφορα στάδια. Μέχρι τα μέσα της εφηβικής μου ηλικίας ήμουνα ένας άπιστος και επιθετικά αντιεκκλησιαστικός. Δεν γνώριζα το Θεό, δεν νοιαζόμουνα γι’ Αυτόν και μισούσα καθετί σχετικό με την ιδέα του Θεού.

Τ.Ο.: Και όλα αυτά, παρά τα «πιστεύω» του πατέρα σας;

Α.Μπλούμ: Ναι, γιατί μέχρι τα δεκαπέντε μου χρόνια η ζωή μας ήταν πολύ δύσκολη. Δεν ζούσαμε όλοι κάτω από την ίδια στέγη. Εγώ ήμουνα εσωτερικός σε ένα σχολείο που ήταν πολύ αυστηρό, βίαιο θα έλεγα. Όλα τα μέλη της οικογένειας μου ζούσαν σε διαφορετικά σημεία του Παρισιού. Μόνο όταν έγινα περίπου δεκατεσσάρων χρόνων συγκεντρωθήκαμε όλοι κάτω από την ίδια στέγη και αυτό ήταν μια πραγματική ευτυχία, μια ευλογία. Ήταν κάπως ασυνήθιστο να σκεφτεί κανείς ότι, σε κάποιο σπίτι μιας συνοικίας του Παρισιού, μπορούσε να βρει μια τέλεια ευτυχία, και όμως αυτό συνέβαινε. Τότε για πρώτη φορά, μετά την επανάσταση, αποκτούσαμε σπίτι.

Πρέπει όμως να πω πως, πριν από όλα αυτά, συνέβηκε κάτι που με είχε προβληματίσει πάρα πολύ. Ήμουνα περίπου έντεκα χρόνων, όταν με έστειλαν σε μια κατασκήνωση αγοριών. Εκεί συνάντησα έναν ιερέα που θα ήταν περίπου τριάντα χρόνων. Κάτι απ’ αυτόν τον άνθρωπο μου τράβηξε την προσοχή.Είχε αγάπη που την σκορπούσε στον καθένα από μας. Αυτή δε η αγάπη του δεν είχε σχέση με το αν είμαστε καλοί, και δεν άλλαζε όταν είμαστε κακοί. Μπορούσε να μάς αγαπάει χωρίς προϋποθέσεις. Ποτέ πριν στη ζωή μου δεν είχα συναντήσει κάτι τέτοιο. Είχα φίλους που μ’ αγαπούσαν στο σπίτι, αλλά αυτό το έβρισκα φυσικό. Τέτοιο είδος αγάπης δεν είχα συναντήσει ποτέ. Την εποχή εκείνη δεν προσπάθησα να δώσω καμιά εξήγηση σ’ αυτό. Απλά βρήκα σ’ αυτόν τον άνθρωπο κάτι που με προβλημάτιζε και ταυτόχρονα μου άρεσε πολύ. Μόνο μετά από χρόνια, όταν πια ήρθα σε επαφή με το Ευαγγέλιο, σκέφτηκα πως αυτός ο άνθρωπος, αγαπούσε με μια αγάπη που ήταν πέρα από τον ίδιο. Δηλαδή μοιραζόταν μαζί μας τη θεία αγάπη. Ή, αν προτιμάτε, η αγάπη ήταν τόσο βαθιά και πλατιά, με τέτοια ανοίγματα ώστε, μπορούσε να αγκαλιάσει όλους μας, είτε μέσα από τον πόνο είτε μέσα από τη χαρά, αλλά πάντα μέσα στην ίδια και μοναδική αγάπη. Αυτή η εμπειρία, νομίζω, ήταν η πρώτη βαθιά πνευματική εμπειρία που είχα.

Τ.Ο.: Τι έγινε μετά από αυτό;

Α.Μπλουμ: Τίποτε. Γύρισα στο σχολείο όπου ήμουνα εσωτερικός και όλα συνεχίστηκαν όπως πριν, μέχρι την στιγμή που βρεθήκαμε όλοι κάτω από την ίδια στέγη. Ζώντας με την οικογένειά μου, όπως είπα, γεύτηκα την πλήρη ευτυχία, αλλά τότε συνέβηκε κάτι το τελείως απροσδόκητο. Ξαφνικά ανακάλυψα ότι η ευτυχία, αν δεν έχει κάποιο σκοπό, γίνεται ανυπόφορη. Δεν μπορούσα, λοιπόν, να δεχτώ μια άσκοπη ευτυχία. Για να ξεπεράσεις τις δυσκολίες και να υποφέρεις τα βάσανα αποβλέπεις σε κάτι που είναι πέρα από αυτά. Εγώ όμως δεν έβρισκα κάποιο νόημα, ούτε πίστευα σε κάτι, γι’ αυτό η ευτυχία μου φαινόταν ανούσια. Έτσι αποφάσισα πως έπρεπε να δώσω στον εαυτό μου μια προθεσμία- ένα χρόνο τουλάχιστο – να ανακαλύψει αν η ζωή είχε ή όχι κάποιο νόημα. Αν στο διάστημα αυτού του χρόνου δεν θα έβρισκα κανένα νόημα ζωής, είχα αποφασίσει να μη συνεχίσω να ζω, να αυτοκτονήσω.

Τ.Ο.: Και πώς βγήκατε από αυτήν την κατάσταση της άσκοπης ευτυχίας;

Α.Μπλουμ: Άρχισα να ψάχνω για κάποιο άλλο νόημα ζωής πέρα από κείνο που μπορούσα να βρω μέσα στις σκοπιμότητες. Το να σπουδάζει κανείς να γίνει χρήσιμος στη ζωή ήταν κάτι που δεν με συγκινούσε καθόλου. Όλη η ζωή μου μέχρι τώρα είχε συγκεντρωθεί σε άμεσους σκοπούς και ξαφνικά όλα αυτά βρέθηκαν άδεια, χωρίς κανένα νόημα. Ένιωσα μέσα μου κάτι το δραματικό και καθετί γύρω μου μού φαινόταν μικρό και ανόητο.

Πέρασαν μήνες και τίποτε στον ορίζοντα, νόημα δεν φάνηκε πουθενά! Μια μέρα της Μεγάλης Σαρακοστής- ήμουνα τότε μέλος της Ρωσικής οργάνωσης νέων στο Παρίσι- ένας από τους υπεύθυνους οργάνωσης με πλησίασε και μου είπε: «Καλέσαμε κάποιον ιερέα να σάς μιλήσει. Έλα και συ στη συγκέντρωση». Εγώ απάντησα με έντονη αποδοκιμασία ότι δεν θα πήγαινα να τον ακούσω. Δεν είχα ανάγκη την Εκκλησία. Δεν πίστευα στο Θεό. Δεν ήθελα να χάσω τον καιρό μου με κάτι τέτοια. Ο υπεύθυνος χειρίστηκε αρκετά έξυπνα το θέμα. Μου εξήγησε ότι όλα τα μέλη της ομάδας μας είχαν αντιδράσει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και θα ήταν πολύ άσχημο αν, ούτε ένας, δεν παρακολουθούσε την όμιλία του.

«Μην προσέχεις», είπε ο υπεύθυνος, «δεν με ενδιαφέρει αυτό, μόνο έλα, κάθισε εκεί, για μια τυπική παρουσία». Ε! μέχρι σ’ αυτό το σημείο, ήμουνα πρόθυμος να φανώ νομοταγής στη νεανική μας οργάνωση. Έτσι πήγα στην ομιλία και έμεινα μέχρι το τέλος. Δεν είχα σκοπό να προσέξω. Τα αυτιά μου όμως έπιαναν μερικές φράσεις που με αγανακτούσαν περισσότερο. Ο Χριστός και ο Χριστιανισμός παρουσιάστηκαν μπροστά μου τόσο διαφορετικά απ’ ότι εγώ πίστευα, που ήθελα βαθύτατα να τα αποκρούσω. Όταν τελείωσε η ομιλία έτρεξα στο σπίτι με έντονη την επιθυμία να ελέγξω αν ήταν αλήθεια όλα αυτά που είπε ο ομιλητής. Ρώτησα τη μητέρα μου αν είχε ένα Ευαγγέλιο να μου δώσει.Ήθελα πολύ να διαπιστώσω αν το Ευαγγέλιο θα συμφωνούσε με την τερατώδη εντύπωση που μου δημιούργησε η ομιλία. Δεν περίμενα τίποτα καλό από την ανάγνωση αυτή και έτσι μέτρησα τα κεφάλαια των τεσσάρων Ευαγγελίων, ώστε να είμαι σίγουρος ότι διαβάζω το συντομότερο. Δεν ήθελα να χάσω άδικα το χρόνο μου. Άρχισα, λοιπόν, να διαβάζω το Ευαγγέλιο του Μάρκου.

Ενώ διάβαζα τα πρώτα κεφάλαια του κατά Μάρκον Ευαγγελίου και πριν φτάσω στο τρίτο κεφάλαιο, ξαφνικά, συνειδητοποίησα ότι, στην άλλη άκρη του γραφείου μου, υπήρχε κάποιος. Η βεβαιότητα ότι αυτός ο «Κάποιος» ήταν ο Χριστός που στεκόταν εκεί παράμερα, ήταν τόσο έντονη ώστε ποτέ έως τώρα δεν με έχει εγκαταλείψει.

Το γεγονός αυτό υπήρξε πραγματικά η αποφασιστική μου καμπή. Αφού ο Χριστός ήταν ζωντανός και εγώ είχα ζήσει την Παρουσία του, μπορούσα να πω με βεβαιότητα ότι αυτό που το Ευαγγέλιο έλεγε για τη Σταύρωση του Προφήτη της Γαλιλαίας, ήταν αλήθεια και ότι ο εκατόνταρχος είχε δίκαιο όταν είπε: «Αληθώς Υιός Θεού εστί». Μέσα, λοιπόν, στο φως της Ανάστασης μπορούσα να διαβάσω με βεβαιότητα την ιστορία του Ευαγγελίου, ξέροντας πολύ καλά ότι καθετί έκρυβε μέσα του αλήθεια. Και αυτό, γιατί το απίστευτο γεγονός της Ανάστασης ήταν για μένα πιο βέβαιο από κάθε άλλο γεγονός της ιστορίας. Την ιστορία πρέπει να την πιστέψω, την Ανάσταση την έμαθα από προσωπικό γεγονός.

Καθώς βλέπετε, δεν ανακάλυψα το Ευαγγέλιο αρχίζοντας από την αρχή με το αρχικό μήνυμα του Ευαγγελισμού και δεν ξετυλίχθηκε μπροστά μου σαν μια ιστορία την οποία κανείς μπορεί να πιστέψει ή όχι. Η αλήθεια του Ευαγγελίου, για μένα, άρχισε με ένα γεγονός που παραμέρισε όλα τα προβλήματα απιστίας, ακριβώς γιατί ήταν μια άμεση και προσωπική εμπειρία.

Τ.Ο.: Αυτή η τόσο έντονη εμπειρία που είχατε, παρέμεινε σε όλη σας τη ζωή; Δεν υπήρξε κάποια εποχή που να αμφιβάλλετε για την πίστη σας;

Α.Μπλουμ: Βεβαιώθηκα απόλυτα ότι ο Χριστός είναι ζωντανός και ότι μερικά πράγματα υπάρχουν αναμφίβολα. Φυσικά δεν πήρα σε όλα απαντήσεις, αλλά έχοντας ζήσει αυτή τη μεγάλη εμπειρία, ήμουν πια βέβαιος ότι μπροστά μου υπήρχαν απαντήσεις, οραματισμοί, δυνατότητες. Αυτό ακριβώς σημαίνει για μένα πίστη. Από τη μια, δηλαδή, να μην αμφιβάλλει κανείς έτσι που να έχει μέσα του σύγχυση και περιπλοκές, από την άλλη όμως να διερωτάται με σκοπό να ανακαλύψει το πραγματικό νόημα της ζωής. Να έχεις, δηλαδή, αυτό το είδος της αμφιβολίας που σε κάνει να θέλεις να ρωτάς, να ανακαλύπτεις όλο και περισσότερο, να θέλεις διαρκώς να ερευνάς.

O Μητροπολίτης Αντώνιος Μπλούμ

Ο Μητροπολίτης του Σουρόζ, Αντώνιος Μπλούμ, γεννήθηκε στη Λωζάνη της Ελβετίας στις 19 Ιουνίου 1914. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στη Ρωσία και στην Περσία. Ο πατέρας του ήταν μέλος του Αυτοκρατορικού Διπλωματικού Σώματος της Ρωσίας. Η μητέρα του ήταν αδελφή του σκηνοθέτη Αλεξάνδρου Σκριάμπιν.

Η οικογένεια του υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την Περσία στη διάρκεια της επανάστασης και ήρθε στο Παρίσι όπου ο Μητροπολίτης Αντώνιος σπούδασε. Πήρε το πτυχίο της Φυσικής, της Χημείας και της Βιολογίας. Κατόπιν έγινε διδάκτωρ της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού.

Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου υπηρέτησε σαν αξιωματικός στο Γαλλικό στρατό μέχρι την πτώση της Γαλλίας. Στη συνέχεια εργάστηκε σαν χειρουργός σε ένα Νοσοκομείο του Παρισιού και πήρε μέρος στην Αντίσταση.

Το 1943 εκάρει μοναχός, ενώ ταυτόχρονα εξασκούσε και το έργο του γιατρού στο Παρίσι. Το 1948 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και το 1949 πήγε στην Αγγλία σαν Ορθόδοξος Εφημέριος του Συνδέσμου: «Άγιος Αλβανός και Άγιος Σέργιος». Το 1950 διορίστηκε εφημέριος στην Ορθόδοξη ενορία του Ρωσικού Πατριαρχείου στο Λονδίνο. Το 1958 χειροτονήθηκε Επίσκοπος και το 1962 Αρχιεπίσκοπος αναλαμβάνοντας την ποιμαντική ευθύνη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στη Μεγάλη Βρετανία και στην Ιρλανδία. Το 1963 ορίσθηκε Έξαρχος του Πατριαρχείου Μόσχας στη Δυτική Ευρώπη, και το 1966 πήρε το βαθμό του Μητροπολίτου.

Ο Μητροπολίτης Αντώνιος πήρε ενεργό μέρος τόσο στις διεκκλησιαστικές όσο και στις Οικουμενικές δραστηριότητες. Ήταν μέλος της αντιπροσωπείας της Ρωσικής Εκκλησίας στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών στο Νέο Δελχί το 1961 και στη Γενεύη το 1966.

Από το βιβλίο: «Μάθε να προσεύχεσαι»
Αρχιεπισκόπου Anthony Bloom


http://apantaortodoxias.blogspot.com/

Πατήρ Adrian Fageteanu είναι ένας από τους τελευταίους εν ζωή μεγάλους Ρουμάνους Γέροντες. Părintele Adrian Făgeţeanu


Πατήρ Adrian Fageteanu Στην εποχή μας
Γεννημένος το 1912, ο Πατήρ Adrian είναι ένας από τους τελευταίους εν ζωή μεγάλους Ρουμάνους Γέροντες, μαζί με τον Πατέρα Arsenie Papacioc και τον Πατέρα Iustin Parvu, επιζήσαντες από την κομμουνιστική εξολόθρευση των Γκουλάγκ.
Μέλος του κινήματος για την αφύπνιση της Ορθοδοξίας «Η καιόμενη βάτος» μαζί με τον Πατέρα Sofian Boghiu, τον Πατέρα Staniloaie, τον Πατέρα Arsenie Papacioc, τον Sandu Tudor και πολλούς άλλους.

www.agiazoni.gr

Γερόντισα Γαβριηλία Ιερά μονή Αγίων Αγγέλων Λέρος.


«Όταν φύγω από αυτόν τον κόσμο,
όπως περνά μια βάρκα – που λέει και ο ποιητής –
δεν αφήνει κανένα σημάδι πίσω της πάνω στο νερό, έτσι και εγώ…
Αλλά δεν έχω τύψεις. Αυτό είναι! Απάθεια!
Αν ήθελε ο Κύριος, μπορούσε να με κάνει άλλο πράγμα.
Αλλά Εκείνος προπορεύεται κι εγώ τρέχω πίσω Του και κοιτάω
τα θαύματα που κάνει! Είμαι μόνο ένας θεατής…»


Η ζωή της γερόντισας

Η Γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη, γεννήθηκε στις 2/15 Οκτωβρίου του 1897 (ημέρα εορτασμού των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης) στην Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας της ήταν εύπορος ξυλέμπορος κι έζησε σε ένα περιβάλλον με πολλές ανέσεις στην Πόλη, στο Φανάρι.
Ήταν ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, γεμάτο αγάπη για όλον τον κόσμο. Τις ημέρες που το αρχοντικό των Παπαγιάννη «δεχόταν» η χαρά της μικρής Αυρηλίας (το όνομά της πριν δεχτεί την μοναχική κουρά) έτρεχε αμέσως για ν’ ανοίξει και να υποδεχθεί εκείνη τους επισκέπτες.

Ήταν το τέταρτο και το τελευταίο παιδί της οικογενείας. Από τα αδέλφια της η μεγάλη, η Βασιλική ήταν εκείνη που της πρωτομίλησε για τον Θεό. Μαζί με τα παραμύθια που της διάβαζε, της έλεγε ιστορίες από το Ευαγγέλιο και την Παλαιά Διαθήκη. Μια μέρα λοιπόν, της είπε ότι ο Θεός είναι «πανταχού Παρών» κι ότι κι αν κάνουμε Εκείνος το βλέπει… Τότε η μικρή Αυρηλία που ήταν 4-5 χρονών τα έχασε και με τρομαγμένη φωνή ρώτησε: « Κι αν πάω και κλειστώ μέσα σ’ εκείνο το ντουλάπι, θα με βρει»; «Ναι» της λέει. «καλά, κι αν γίνω μικρή-μικρή και μπω σ’αυτό το σπιρτόκουτο κι εκεί θα με βλέπει»; «Κι εκεί». Τότε κατάλαβε ότι η ζωή είναι σοβαρή υπόθεση κι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε συνέχεια πράγματα του κεφαλιού μας κι αταξίες, μα πρέπει να είμαστε καλά παιδιά γιατί μας βλέπει «Εκείνος που-είναι παντού»! Ξέσπασε τότε σε κλάματα και χώθηκε στην αγκαλιά της αδελφής της. «Δηλαδή , πάει χάθηκα»!!!
Τα χρόνια περνούσαν και η μικρή Αυρηλία αγαπούσε όλον τον κόσμο κι όλος ο κόσμος την αγαπούσε! Μετά το γυμνάσιο, έφρυγε για να συνεχίσει τις Σπουδές της στην Ελβετία στην Σχολή Γεωπονικής του Estavayer-Le-Lacε ιδιαίτερα τα φυτά και κυριολεκτικά μέχρι το τέλος της ζωής της «μιλούσε» μαζί τους και λες κι έβλεπες κάθε φορά την ανταπόκριση τους.

Το 1923 βρίσκεται οικογενειακώς στην Θεσσαλονίκη. Εκεί μπαίνει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, ως Ακροάτρια στην Φιλοσοφική Σχολή. Μετά το τέλος των σπουδών τις φθάνει στην Αθήνα και η πρώτη της φροντίδα ήταν να πιάσει κάποια δουλειά. Έπιασε λοιπόν δουλειά σε μια ψυχιατρική κλινική όπου παρέμεινε έναν μόνον χρόνο. Έπειτα ακολούθησε η Αγγλία, μόνη με μοναδική περιουσία μια χάρτινη Λίρα Αγγλίας… Η εν Χριστώ περιπέτεια της μόλις άρχιζε… Εκεί βρήκε διάφορες εργασίες ενώ παράλληλα βοηθούσε πλήθος απόρων και ανέργους, επίσης φρόντιζε δωρεάν πολλούς φτωχούς. Κι έρχεται το 1954 , η χρονιά σταθμός στην πνευματική της ζωή. Ήταν 24 Μαρτίου την ημέρα που έφυγε για την άλλη ζωή η μητέρα της. Για κείνη, μόλις άρχιζε η Μεγάλη περιπέτεια της Πίστης στον Χριστό.
Από κει και πέρα ξεκίνησε η μεγάλη ιεραποστολή της στις πέντε ηπείρους της υφηλίου. Το 1954 πήγε στην Ινδία όπου και παρέμεινε 5 χρόνια. Ήταν μεγάλος σταθμός στην ζωή της και η ίδια αγαπούσε ιδιαίτερα την Ινδία. Εκεί βοηθούσε ακατάπαυστα πλήθος λεπρών και αρρώστων και τους έδειχνε απεριόριστη αγάπη! Όλοι την αγαπούσαν και την φώναζαν αδελφή Λίλα. Στο καθημερινό της κουραστικό πρόγραμμα ήταν απαραίτητη η δίωρη ανάγνωση της Αγίας Γραφής και πολλές ώρες προσευχής. Είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό και γι’ αυτό ποτέ δεν κρατούσε χρήματα πάνω της. Όλα της τα έδινε εκείνος, έλεγε, εκείνη το μόνο που έκανε ήταν να αφεθεί στα χέρια Του. Αεροπορικά εισιτήρια, τροφή, κατάλυμα και ότι άλλο της χρειαζόταν της το έδινε ο Θεός. Βοηθούσε πλήθος ανθρώπων ενώ ήταν η αιτία πολλοί άνθρωποι να βαφτιστούν Ορθόδοξοι. Ποτέ δεν μιλούσε σε άλλους για τον Χριστό αν δεν της το ζητούσαν οι ίδιοι. Έκανε σημαντικές γνωριμίες (Μητέρα Τερέζα, Sivananda, Baba Amte).
Την καλούσαν σε διάφορες χώρες για να μιλήσει για τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό και πραγματικά άφηνε τα πλήθη άλαλα. Μετά την Ινδία βρέθηκε στα Ιμαλάια για έναν χρόνο με λιτή τροφή, μόνη μόνω τω Θεώ, σε ώρες ατελείωτης προσευχής. Η ίδια έλεγε αργότερα ότι εκείνο τον χρόνο έζησε τον ησυχαστικό μοναχισμό χωρίς καν να το γνωρίζει!

Πίστευε πλέον ότι έκανε το θέλημα του Θεού όταν ξαφνικά της ήρθε το μήνυμα από τους αγγέλους όπως η ίδια έλεγε, «τώρα είσαι σε θέση να πας για Μοναχή». Τότε κατάλαβε ότι ο μοναχισμός είναι ένας ιδιαίτερος και ανώτερος τρόπος ζωής. Η ίδια άφησε το θέμα ανοιχτό και πίστευε ότι ο Θεός για άλλη μια φορά θα την οδηγούσε. Συναντήθηκε λοιπόν με έναν κύριο ο οποίος της ζήτησε να την συνοδεύσει στην Βηθανία σ’ ένα μοναστήρι. Τα ναύλα για άλλη μια φορά βρέθηκαν με θαυματουργικό τρόπο κι έτσι πήγε στην Βηθανία, σε ηλικία 62 ετών(!)όπου ξεχώρισε για την αγάπη και την υπομονή της. Κι εκεί που νόμιζε ότι αυτή θα ήταν πλέον η ζωή της άρχισε πάλι τα ταξίδια για να βοηθήσει, να μιλήσει για τον Χριστό και να αγαπηθεί από όλον τον κόσμο. Ακολουθεί η Αθήνα όπου έκανε εγχείρηση για να θεραπευτεί από την 100% τύφλωση του αριστερού ματιού της. Όταν έγινε η εγχείρηση «εγένετο φως». Παρέμεινε στην Αθήνα στην Ιερά Μονή Ευαγγελίστριας, την Νέα Ιερουσαλήμ όπως η ίδια έλεγε. Μέσα από το μοναστήρι αλληλογραφούσε και βοηθούσε πολλούς ανθρώπους. Ακολουθεί η Αφρική, η Αθήνα, όπου έμεινε στο σπίτι των αγγέλων όπως το αποκαλούσαν τα πνευματικά της παιδιά, όπου κάθε μέρα δεχόταν πονεμένους ανθρώπους και τους βοηθούσε, η Αίγινα και η Λέρος, όπου και εκοιμήθη σε ηλικία 95 ετών, στις 28 Μαρτίου του 1992 ανασηκώνοντας τα χέρια της στον ουρανό… Εκείνη την στιγμή τα πνευματικά της παιδιά άκουσαν καθαρότατα μια νεανική φωνή να τραγουδά μια μελωδία άγνωστη, χαρμόσυνη, Αγγελική… Αυτό κράτησε μόλις λίγα δευτερόλεπτα και μετά μια σιωπή πλημμύρισε το κελί της…
Όλες οι καμπάνες της Λέρου χτυπούσαν πένθιμα και στην κηδεία της παρευρέθη πολύς λαός. Εψάλλη η Εξόδιος Ακολουθία για Μεγαλόσχημο Μοναχή και την ώρα που την συνοδεύσανε Μοναχές στον τάφο ο Δεσπότης θέλησε να δει για τελευταία φορά το πρόσωπο της. Κανείς δεν ανέπνεε. Όσοι το είδανε, κάνανε τον Σταυρό τους και λένε ότι δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν το πρόσωπο του ανθρώπου που είδανε…

Η Γερόντισσα Γαβριηλία ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος με απεριόριστη αγάπη προς τον πλησίον. Αξιώθηκε επίσης και της απόκτησης του διορατικού χαρίσματος. Έλεγε ότι κάποτε οι άγγελοι της είπαν ότι αυτό που μετράει πιο πολύ είναι το ποσόν και το ποιόν της αγάπης που δίνεις στους άλλους χωρίς διακρίσεις! Όλοι την ρωτούσαν πως ήταν δυνατόν να αγαπάει τόσο πολύ ακόμα και τους αγνώστους και πως ήταν δυνατόν να κάνει υπακοή σε όλον τον κόσμο και να ταξιδεύει συνεχώς για να βοηθήσει έστω και έναν μόνο άνθρωπο. Δίκαια λοιπόν η ζωή της χαρακτηρίζεται ως η ασκητική της αγάπης! Κάποτε την είχε χαρακτηρίσει ένας ξένος ιεραπόστολος «κακή χριστιανή», γιατί σε αντίθεση με τους άλλους ιεραπόστολους στην Ινδία, άλλων θρησκειών που γνωρίζανε πολλές ντόπιες διαλέκτους εκείνη δεν ήξερε καμία και μιλούσε μόνο Αγγλικά και αυτή του απάντησε ότι ξέρει πέντε γλώσσες: Η πρώτη είναι το χαμόγελο, η δεύτερη τα δάκρυα, η τρίτη είναι το άγγιγμα, η τέταρτη είναι η προσευχή και η πέμπτη είναι η αγάπη. Μ’ αυτές τις πέντε γλώσσες γύριζε όλον τον κόσμο. Τότε ο ιεραπόστολος της ζήτησε να ξαναπεί αυτές τις «πέντε γλώσσες» για να της γράψει…

Πηγή athos.edo.gr

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

ΤΟ ΧΑΡΑΓΜΑ- ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ.


ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΔΙΚΑΙΟΣ.
ΤΟ ΧΑΡΑΓΜΑ- ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ.

ΤΟ ΑΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΘΑΒΩΡ. ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΚΑΤΕΧΟΥΝ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟ. Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ ΕΙΧΕ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΑΚΤΙΣΤΟΥ ΦΩΤΟΣ.



Όπου είναι ο Θεός εκεί είναι και το Φώς του.

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΣΚΗΤΗ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ.


Η ιστορία με τον άγιο Βασίλειο και τον άγιο Γρηγόριο.

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Την 25η Φεβρουαρίου γιορτάζει ο πολιούχος της Σκοπέλου άγιος Ρηγίνος. Αγιε του Θεού πρέσβευε υπερ ημών.



ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΡΗΓΙΝΟΥ

ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΣΚΟΠΕΛΟΥ.

Το Μοναστήρι του Αγίου Ρηγίνου βρίσκεται 2 χλμ βορειοδυτικά της πόλης της Σκοπέλου. Η Μονή κτίσθηκε πάνω στα ερείπια βυζαντινού ναού σύμφωνα με επιγραφή το 1728. Στην αυλή του μοναστηριού υπάρχει ο τάφος του Αγίου Ρηγίνου. Είναι μία μικρή σαρκοφάγος που χρονολογείται από τον 4ο αιώνα μ.Χ.
Ο Άγιος Ρηγίνος είναι ο πολιούχος της Σκοπέλου και ο πρώτος επίσκοπος. Στο παλιό γεφυράκι όπου υπάρχει το εικονοστάσι του, αποκεφαλίστηκε ο μάρτυρας Ρηγίνος το 362μ.Χ. γιατί δεν άλλαξε την πίστη του. Οι Σκοπελίτες τον γιορτάζουν με λαμπρότητα κάθε χρόνο στις 25 Φεβρουαρίου.
Σήμερα η Μονή Ανήκει στον Δήμο Σκοπέλου και κατά τους καλοκαιρινούς μήνες είναι ανοιχτή όλη μέρα για όλους τους πιστούς που θέλουν να προσκυνήσουν.

Αγίου Ρηγίνου

Του Πολιούχου Αγίου Ρηγίνου

Την 25η Φεβρουαρίου γιορτάζει ο πολιούχος της Σκοπέλου άγιος Ρηγίνος. Είχε διατελέσει επίσκοπος του νησιού και μαρτύρησε το 326 μ.Χ. επί Ιουλιανού του Παραβάτη. Την ημέρα αυτή όλοι οι κάτοικοι της Σκοπέλου συγκεντρώνονται στο μοναστήρι του αγίου Ρηγίνου, που βρίσκεται τέσσερα χιλιόμετρα προς τα νότια της πόλης. Η πομπή αρχίζει από την εκκλησία του Χριστού, όπου φυλάσσονται τα ιερά λείψανα του αγίου. Καθ' οδόν ψάλλονται τα εγκώμια που είχε συνδέσει τον περασμένο αιώνα ο Σκοπελίτης λόγιος Ιωάννης Δρακιώτης πάνω σε γνωστούς ύμνους της εκκλησίας .

Η πομπή φτάνει στη μονή, γίνεται η λειτουργία και επακολουθεί ομιλία. Κατόπιν τα ιερά λείψανα μεταφέρονται στην πόλη. Στην επιστροφή η πομπή σταματάει στον Αη-Ρηγινάκη, το παλιό γεφύρι, όπου κατά την παράδοση αποκεφαλίσθηκε ο άγιος. Αυτή την ημέρα όλη η πόλη αδειάζει. Και οι γεροντότεροι ακόμα έχουν τάμα να πάνε στο μοναστήρι του αγίου Ρηγίνου. Όταν για κάποιο έκτακτο λόγο αναβαλλόταν το πανηγύρι του αγίου Ρηγίνου, συνηθιζόταν να γίνεται την Κυριακή των Μυροφόρων.

Ο βίος του αγίου.

Ο Αγιος Ρηγίνος γεννήθηκε στην Λεβαδιά της Βοιωτίας στις αρχές του 4 ου αιώνα από ευσεβείς και ενάρετους γονείς, οι οποίοι τον βοήθησαν να λάβει την θύραθεν παιδεία αλλά και την ορθόδοξη αγωγή. Η αγάπη του για τον Κύριο και η πνευματική του πρόοδος τον μεταμόρφωσαν σε σκεύος εκλογής και σε ναό της Αγίας Τριάδας.

Ο Αγιος έζησε την εποχή που βασίλευσαν οι δύο υιοί του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο μεν Κωνστάντιος στην Κωνσταντινούπολη (Ανατολή), ο δε Κώνστας στη Ρώμη (Δύση). Και οι δύο διάδοχοι του Μεγάλου Κωνσταντίνου είχαν ανατραφεί με τις αρχές της χριστιανικής πίστεως, αλλά ο μεν Κωνστάντιος συνειδητά είχε αποδεχθεί τις αρχές του Αρειανισμού, ο δε Κώνστας παρέμεινε πιστός στις δογματικές αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Και οι δύο είχαν ως κοινά χαρακτηριστικά της θρησκευτικής τους πολιτικής, αφ’ ενός με την καταπολέμηση της εθνικής θρησκείας, αφ’ ετέρου δε την υπεράσπιση της ενότητας της Εκκλησίας.

Η εκκλησιαστική τους πολιτική είχε ως συνέπεια όχι μόνο την συντήρηση, αλλά και την διεύρυνση της εκκλησιαστικής διασπάσεως μεταξύ των οπαδών και των αντιπάλων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Οι συνεχείς παρεμβάσεις, αυθαίρετες ή μη, στα εκκλησιαστικά πράγματα υπήρξαν πηγή εντάσεως στις αρειανικές έριδες του 4 ου αιώνος.

Έτσι ο Αγιος απεστάλη στη νήσο Σκόπελο από τον θείο του Αχίλλειο (�15 Μαΐου, πολιούχο της πόλεως της Λαρίσης) , για να ενισχύσει τους εξορίστους που βρίσκονταν εκεί και να τους στερεώσει στην ορθόδοξη πίστη.

Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες του Συναξαριστή του Αγίου Αχιλλείου , ο Αγιος Ρηγίνος παρακολούθησε τις εργασίες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου το 325 μαζί με τον Αγιο Αχίλλειο. Όμως, μολονότι καταδικάστηκε ομόφωνα από τους Αγιους Πατέρες η αίρεση του Αρειανισμού, οι οπαδοί του Αρείου δεν εξέλιπαν και συνέχιζαν να διαδίδουν τις αιρετικές κακοδοξίες τους. Επικράτησε εκ νέου μεγάλη αναταραχή στους κόλπους της Εκκλησίας, κρίση και κατά συνέπεια χωρισμός σε δύο παρατάξεις, κάτι που ανησύχησε ιδιαίτερα τους δύο αυτοκράτορες Κωνστάντιο και Κώνστα. Τελικά οι δύο αυτοκράτορες συμφώνησαν να συγκληθεί μια νέα Σύνοδος στη Σαρδική (Σόφια). Πράγματι η Σύνοδος συγκλήθηκε το 343. Έλαβε μέρος και ο Αγιος Ρηγίνος , ο οποίος ανασκεύασε όλες τις αιρέσεις με τον λόγο και την τόλμη της γνώμης του.

Μετά την λήξη της Συνόδου ο Αγιος Ρηγίνος επέστρεψε στη Σκόπελο. Αλλά και πάλι η Εκκλησία του Χριστού εκλυδωνίσθηκε και ταράχθηκε από τον αυτοκράτορα της Κωνσταντινουπόλεως Ιουλιανό τον Παραβάτη (361-363), ο οποίος θέλησε να επαναφέρει την θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων.

Στη διάρκεια των διωγμών που διέταξε ο βασιλέας, έφθασε στην Σκόπελο ο Έπαρχος της Ελλάδος και των Σποράδων. Αμέσως κάλεσε τον ποιμενάρχη της Σκοπέλου και του υπέδειξε να αλλάξει πίστη και να ασπασθεί την ειδωλολατρία. Όμως ο Αγιος περιφρόνησε την υπόδειξή του και ενέμεινε με πνευματική ανδρεία και σταθερότητα στην πατρώα ευσέβεια. Στις 25 Φεβρουαρίου του 362 οδηγήθηκε για τελευταία φορά ενώπιον του Επάρχου . Στις προτροπές του να αρνηθεί τον Χριστό, ο Αγιος δεν έδωσε καμία απάντηση. Έτσι οδηγήθηκε στο στάδιο της νήσου, όπου υπέστη και άλλα φρικτά βασανιστήρια, και ακολούθως στη θέση «Παλαιό γεφύρι», όπου αποκόπηκε από τον δήμιο η τίμια κεφαλή του. Τη νύχτα οι Χριστιανοί παρέλαβαν το τίμιο σκήνωμα του Αγίου και το ενταφίασαν μέσα στο δάσος του υπερκείμενου λόφου, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα ο τάφος του.

(πηγή Αποστολική-Διακονία/εορτολόγιο)


http://apantaortodoxias.blogspot.com/

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Ο βίος και το μαρτύριο της Αγίας Τσαρικής οικογένειας της Ρωσίας. Жизни и мученической кончины Святой Царской семьи России.



Ένα σπάνιο ρωσικό βίντεο για την μαρτυρική ζωή του Τσάρου Νικολάου Β.





The life and martyrdom of the Holy Family of Tsarist Russia.







Έχει ο πονηρός εχθρός συνείδηση;


Έχει ο πονηρός εχθρός συνείδηση;

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΔΙΚΑΙΟΣ

http://apantaortodoxias.blogspot.com/

Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΑΓΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΜΑΘΗΤΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΕΤΡΟΥ. ΚΕΦΑΛΟΚΛΙΣΙΑ- ΜΕΛΙΣΜΟΣ - ΕΝΩΣΙΣ - ΜΕΤΑΛΗΨH - ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ. 5

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Ι. Ειρήνη πάσιν.

Α. Καί τω πνεύματί σου.

Δ. Προσεύξασθε.

Λ. Κύριε, έλέησον.

Ι. Θεέ, φωτός γεννήτορ, ζωής αρχηγέ, χάριτος ποιητά, αιωνίων θεμελιωτά, γνώσεως δωροδότα, σοφίας θησαυρέ, άγιωσύνης διδάσκαλε, ευχών καθαρών δοχεύ, ψυχής εύεργέτα, ό τοις όλιγοψύχοις είς σε πεποιθόσι διδούς είς α έπιθυμουσιν άγγελοι παρακύψαι, ό άναγαγών ημάς εξ αβύσ­σου είς φως, ό δούς ήμίν εκ θανάτου ζωήν, ό χαρισάμενος ήμίν εκ δουλείας εις έλευθερίαν, ό τω εν ήμίν σκότος της αμαρτίας δια της παρουσίας του μονογενούς σου Υιού λύσας- αυτός καί νυν, δέσποτα Κύριε, δια της έπιφοιτήσεως του παν­αγίου σου Πνεύματος καταύγασον τους οφθαλ­μούς της διανοίας ημών είς το μεταλαβείν άκατακρίτως της αθανάτου καί επουρανίου ταύτης τροφής καί άγίασον ημάς όλοτελείς ψυχή, σώματι καί πνεύματί, ίνα μετά των αγίων σου μαθητών και αποστόλων είπωμέν σοι την προσευχήν ταύτην τό «Πάτερ ημών ό εν τοις ούρανοίς, άγιασθήτω το όνομα σου, έλθέτω ή βασιλεία σου, γενηθήτω το θέλημα σου, ως εν ούρανώ καί επί της γης τον άρτον ημών τον έπιούσιον δός ήμιν σήμερον καί άφες ήμίν τα όφειλήματα ημών, ως καί ήμείς άφίεμεν τοις όφειλέταις ημών και μη είσενέγκης ημάς είς πειρασμόν, άλλα ρυσαι ημάς από του πονηρού».

(έκφώνως) Και καταξίωσαν ημάς, δέσποτα, φιλάνθρωπε Κύριε, μετά παρρησίας άκατακρίτως, εν καθαρή καρδία, ψυχή πεφωτισμένη, άνεπαισχύντω προσώπω, ήγιασμένοις χείλεσιν τολμάν έπικαλείσθαί σε τον εν τοις ούρανοίς άγιον Θεόν Πατέρα και λέγειν

Λ. Πάτερ ημών ο εν τοις ούρανοίς, άγιασθήτω το όνομά σου, έλθέτω ή βασιλεία σου, γενηθήτω το θέλημα σου, ως εν ούρανω και επί της γης τον άρτον ημών τον έπιούσιον δός ήμίν σήμερον και άφες ήμίν τα όφειλήματα ημών, ως και ημείς άφίεμεν τοις όφειλέταις ημών και μη είσενέγκης ημάς είς πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού.

Ι. Ναί, Κύριε Κύριε, μη είσενέγκης ημάς είς πειρασμόν, άλλα ρύσαι ημάς από του πονηρού οίδεν γαρ ή πολλή σου εύσπλαγχνία, ότι ου δυνάμεθα όπενεγκείν δια την πολλήν ημών άσθένειαν, αλλά ποίησον συν τω πειρασμώ και την έκβασιν του δύνασθαι ημάς υπενεγκείν συ γαρ έδωκας ήμίν έξουσίαν πατείν επάνω όφεων και σκορπιών και επί πασαν την δύναμιν του εχθρού.,

(έκφώνως) οτι σου εστίν ή βασιλεία και ή δύναμις και ή δόξα είς τους αιώνας των αιώνων.Λ. Αμήν.

ΚΕΦΑΛΟΚΛΙΣΙΑ

Ι. Ειρήνη πασιν.

Λ. Και τω πνεύματί σου.

Δ. Τάς κεφάλας ημών τω Κυρίω κλίνωμεν.

Λ. Ενώπιον σου, Κύριε.

Ι. Δέσποτα Κύριε, ό Θεός ό παντοκράτωρ, ο καθή­μενος επί των χερουβιμ και δοξαζόμενος υπό των σεραφίμ, ο εξ υδάτων ούρανόν σκευάσας και τοις των αστέρων χοροίς τούτον κατακοσμήσας, ό εν ύψίστοις ασωμάτους αγγέλων συστησάμενος στρατιάς προς αέναους δοξολογίας σοι έκλίναμεν τον αυχένα των ψυχών και των σωμάτων ημών, το της δουλείας πρόσχημα σημαίνοντες, και δεόμεθά σου τάς σκοτοειδείς της αμαρτίας εφόδους εκ της ημών διανοίας απέλασαν και ταίς του αγίου Πνεύματος θεοειδέσιν αύγαίς τον ήμέτερον νουν καταφαίδρυνον, όπως, τη γνώσει σου πληθυνόμενοι, άξίως μετάσχωμεν των προκειμένων ήμίν αγαθών του αχράντου σώματος και του τιμίου αίματος του μονογενούς σου Υιού, του Κυρίου και Θεού καί Σωτηρος ημών Ιησού Χριστού, συγχωρών ήμιν παν είδος αμαρτιών δια την πολλήν και άνεξιχνίαστόν σου αγαθότητα χάριτι καί οίκτιρμοίς καί φιλανθρωπία του μο­νογενούς σου Υιού,

(έκφώνως) δι' ου καί μεθ' ου σοι ή δόξα καί το κράτος συν τω παναγίω καί άγαθώ καί ζωοποιώ σου Πνεύματί, νυν καί αεί καί είς τους αιώ­νας των αιώνων. Λ. Αμήν.

ΜΕΛΙΣΜΟΣ - ΕΝΩΣΙΣ - ΜΕΤΑΛΗΨΙΣ

Ι. Ειρήνη πασιν.

Λ. Καί τω πνεύματί σου.

Δ. Μετά φόβου Θεού πρόσχωμεν.

Ι. Αγιε, ύψιστε, φοβερέ, ό· εν άγίοις άναπαυόμενος, Κύριε, άγίασον ημάς τω λόγω της σης χάριτος και τη έπιφοιτήσει του παναγίου σου Πνεύματος συ γαρ είπας, δέσποτα «Αγιοι εσεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί Κύριος ό Θεός ημών». Ακατάληπτε Θεέ Λόγε, τω Πατρί και τω άγίω Πνεύματι ο­μοούσιε, συναίδιε και συνάναρχε, πρόσδεξαι τον άκήρατον υμνον συν τοις χερουβίμ και σεραφίμ και παρ` έμού του αμαρτωλού και αναξίου δού­λου σου εξ αναξίων μου χειλέων βοώντος και λέγοντος

(έκφώνος) Τα άγια τοις άγίοις.

Λ. Εις Πατήρ άγιος, εις Υιός άγιος, εν Πνεύμα αγιόν, εις ενότητα Πνεύματος αγίου· αμήν.

Δ. Υπέρ σωτηρίας και αντιλήψεως του αγίου πατρός ημών (του δεινός), παντός του κλήρου και του φιλοχρίστου λαού του Κυρίου δεηθώμεν.

Λ. Κύριε, έλέησον.

Δ. Ετι δε και υπέρ σωτηρίας και αφέσεως αμαρτιών τω προσενέγκαντι άδελφω ημών του Κυρίου δεηθώμεν.

Λ. Κύριε, έλέησον.

Δ. Και υπέρ μνήμης των οσίων πατέρων ημών και αδελφών είπωμεν πάντες εκτενώς

Κύριε, έλέησον.

Λ. Κύριε, έλέησον.

Ι. Ο Κύριος μετά πάντων.

Λ. Και μετά του πνεύματος σου.

Δ. Αρξαι.

Λ. Το κοινωνικόν. Ψαλμός ρν

Αίνείτε τον Θεον εν τοις άγίοις αύτού.

Αίνείτε αυτόν εν στερεώματι της δυνάμεως αύτού. Αίνείτε αυτόν επί ταις δυναστείαις αύτού. Αίνείτε αυτόν κατά το πλήθος της μεγαλοσύνης αύτού,

Αίνείτε αυτόν εν ήχω σάλπιγγος. Αίνείτε αυτόν εν ψαλτηρίω και κιθάρα. Αίνείτε αυτόν εν τυμπάνω και χορώ. Αίνείτε αυτόν εν χορδαίς και όργάνω. Αίνείτε αυτόν εν κυμβάλοις εύήχοις. Αίνείτε αυτόν εν κυμβάλοις αλαλαγμού. Πασά πνοή αίνεσάτω τον Κύριον. Δόξα Πατρί και Υιώ και άγίω Πνεύματι.

Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν,

Και το κοινωνικόν τη ήμερα.

Ι. Κλά τον αρτον και λέγει-

Αίνείτε τον Θεον εν τοις άγίοις αύτοΰ.

Καν μελίζει λέγων τοις παρούσα

Ό Κύριος ευλογήσει και συνδιακονήσει διά της μελίσείος των αγίων και αχράντων και ζωοποιών αύτού μυστηρίων, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.

Και λέγει· Κελεύετε.

Κ. Το Πνεύμα το άγιον κελεύει και αγιάζει.

Ι. Έρρίπτων το άγιον σώμα είς το ποτήριον λέγει·

Ιδού ήγίασται και τετελείωται και γέγονεν είς σώμα και αίμα του Κυρίου καί Θεού καί Σωτήρος ημών καί διαδίδονται τα άγια τοις άγίοις.

Κ. Εις Πατήρ άγιος, εις Υιός άγιος, εν Πνεύμα άγιον αμήν (γ').

Ι. Ό Κύριος μετά πάντων.

Κ. Καί μετά του πνεύματος σου.

Ι. Αυτός ηύλόγησεν, αυτός ήγίασεν, αυ­τός δε έτελείωσεν, αυτός καί μεταδίδοι εις άφεσιν αμαρτιών καί εις ζωήν αιώνιον.

Καί μεταλαμβάνει

λέ­γων την εύχήν Της κατά φιλανθρωπίαν παρασχεθείσης ήμίν θείας χά­ριτος τα υπέρ ημάς τολμήσαμεν προσερχόμεθα ούν μετά φόβου τοις άγίοις σου μυστηρίους, δέσποτα, αι­τούμενοι ει τι δι` άνθρωπίνην άσθένειαν ήμίν παρώπται συγγνώμων γενού, Κύριε ο Θεός ημών.

Αλλον το τρόπον έπιποθεί ή ελαφος επί τάς πηγάς των ύδάτοιν, ούτως έπιποθεί ή ψυχή μου προς σε, ό Θεός.

Δ. Πρεσβύτεροι, προσέλθετε.

Και κοινωνώσιν οί πρεσβύτεροι.

Δ. Συνάχθητε καί εισέλθετε, οί διάκονοι, μετ` ευλάβειας.

Και κοινωνώσιν οί διάκονοι.

Καί μεταδίδωσιν είς τον λαόν.

Και όταν μεταδίδοι τω κλήρω καί τω λαώ, λέγει Σώμα άγιον του Κυρίου καί Θεού καί Σωτήρος ημών Ίησού Χριστού.

Και είς το ποτήριον λέγει Αίμα τίμιον του Κυρίου καί Θεού καί Σωτηρος ημών Ιησού Χριστού.

Καί μεταδούς λέγει· Ύψώθητι επί τους ουρανούς, ό Θεός, καί επί πασαν την γην ή δόξα σου καί ή βασιλεία σου διαμένει είς τους αιώνας των αιώνων.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ

Δ. Μετά το πληρώσαι λέγει· Επί προσευχήν στάθητε.

Ι. Ειρήνη πάσιν.

Λ. Καί τω πνεύματί σου.

Δ. Προσεύξασθε υπέρ της αξίας μεταλήψεως.

Λ. Κύριε, έλέησον.

Δ. Περί των άξιωθέντων μεταλαβείν των αγίων καί αχράντων καί αθανάτων καί επουρανίων μυ­στηρίων.

Λ. Κύριε, έλέησον.

Δ. Περί της σωτηρίας παντός του λαού.

Λ. Κύριε, έλέησον.

Δ. Περί της πίστεως καί ειρήνης της αγίας καθο­λικής και αποστολικής Εκκλησίας.

Λ. Κύριε, έλέησον

Ι. Εύχεται την εύχαριστίαν

Εύχαριστούμέν σοι, δέσποτα Κύριε ο Θεός ημών, επί τη μεταλήψει των αγίων, αχράντων, αθανάτων και επουρανίων σου μυστηρίων, ων έδωκας ήμίν επί ευεργεσία και άγιασμώ και σωτηρία των ψυχών καί των σωμάτων ήμών' και δεόμεθα καί παρακαλούμέν σε, φιλάνθρωπε, αγαθέ Κύριε, χάρισαι ήμίν την κοινωνίαν του αγίου σώματος καί του τιμίου αίματος του μο­νογενούς σου Υιού εις πίστιν άκαταίσχυντον, εις άγάπην άνυπόκριτον, είς πλησμονήν θεοσεβείας, εις άποτροπήν παντός εναντίου, εις περιποίησιν των εντολών σου, εις έφόδιον ζωής αιω­νίου,, εις άπολογίαν εύπρόσδεκτον την επί του φοβερού βήματος του Χριστού σου,

(έκφώνως) δι` οδ καί μεθ` ου σοι ή δόξα καί το κράτος συν τω παναγίω καί άγαθώ καί ζωοποιώ σου Πνεύματι, νυν καί αεί καί εις τους αιώ­νας των αιώνων.

Λ. Αμήν.

ΚΕΦΑΛΟΚΛΙΣΙΑ - ΑΠΟΛΥΣΙΣ

Δ. Τάς κεφάλας υμών έπ` ευλογίας κλίνατε.

Ι. Στρέφεται προς τον λαόν λέγων

Αναξ μέγιστε καί τω Πατρί συνάναρχε, ό τω σώ κρατεί τον Αδην σκυλεύσας καί τον θά­νατον πατήσας καί τον ίσχυρόν δεσμεύσας καί τον Αδάμ εκ τάφου άναστήσας τη θεουργική σου δυνάμει καί φωτιστική αίγλη της σης άρρητου θεότητος αυτός, δέσποτα, δια της μεταλήψεως του αχράντου σου σώματος καί του τιμίου σου αίματος έξαπόστειλον την άόρατόν σου δεξιάν την πλήρη ευλογιών καί πάντας ημάς ευλόγησαν, οικτίρησον, σθένωσον τη θεϊκή σου δυνάμει καί περίελε αφ` ημών την κακοήθη καί άμαρτάδα σαρκικής επιθυμίας έργασίαν καταύγασον τους νοητούς ημών οφθαλμούς της περικειμένης ζοφεράς' ανομίας, σύναψον ημάς τω παμμακαρίστω των εύαρεστησάντων σοι συλλόγω ότι δια σου καί συν σοι τω Πατρί καί τω παναγίω Πνεύματι πάς ύμνος πρέπει, τιμή, κράτος, προσκύνησίς τε καί ευχαριστία, νυν καί αεί καί εις τους αιώνας των αιώνων.

Λ. 'Αμήν.

Δ. Πορεύεσθε εν ειρήνη.

Λ. Εν ονόματι Κυρίου.

Ι. Ή αγάπη του Θεού καί Πατρός, ή χάρις του Υιού Κυρίου δε ημών Ιησού Χριστού, ή κοι­νωνία καί ή δωρεά του παναγίου Πνεύματος ειη μετά πάντων υμών, νυν καί αεί καί εις τους αίώνας των αιώνων.

Λ. Αμήν. Είη το όνομα Κυρίου εύλογημένον.

ΕΝ ΤΑ ΔΙΑΚΟΝΙΚΆ

Ι. Έδωκας ήμίν, δέσποτα, τον αγιασμό εν τη μετουσία του παναγίου σώματος και του τιμίου αίματος του μονογε­νούς σου Υιού δός ήμίν την χάριν καί την δωρεάν του παναγίου Πνεύματος και φύλαξαν ημάς άμωμους εν τω βίω καί όδήγησον είς την τελείαν απολύτρωσαν και υιοθεσίαν και εις τάς μέλλουσας αιωνίους απολαύσεις συ γαρ εί ό αγιασμός ημών και σοι την δόξαν αναπέμπομεν, τω Πατρί και τω Υιώ και τω άγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αίώνων.

Λ. Αμήν.

Ι. Ειρήνη πασιν.

Λ. Και τω πνεύματί σου.

Ι. Απολύει, λέγων

Ευλόγηται.

Ο Θεός ο εύλογων και άγιάζων και σκεπών και διατηρών πάντας ημάς δια της μεθέξεως των αγίων αύτού μυστηρίων, ο ων εύλογητός είς τους αιώνας των αίώνων.

Λ. Αμήν.

http://apantaortodoxias.blogspot.com/