Δεόμεθά σου Πανάγαθε Κύριε, να ευλογήσεις την προσπάθεια και τον κόπο των αδελφών και συνεργατών μας εις το έργο των θερινών κατασκηνώσεών μας δια την καλλιέργεια της χριστιανικής ζωής των νέων μας».
Αυτή την μικρή προσευχή, ο αείμνηστος Απόστολος Κουτούγιας μου ζήτησε λίγες ώρες πριν φύγει για τον ουρανό να δώσω στις μητέρες της καλής καρδιάς που εργάζονται στην κατασκήνωση, στον Παρνασσό και με παρακάλεσε να τις ευχαριστήσω όλες για τη διακονία τους και την συνεργασία μαζί του.
Σήμερα η ψυχή του βρίσκεται στον Παράδεισο. Όμως εμείς όλοι, όσοι είχαμε την ξεχωριστή ευλογία να τον γνωρίσουμε, αισθανόμαστε έντονη την έλλειψη του. Η μνήμη μου γυρίζει πίσω νοσταλγικά σε όμορφες αλησμόνητες στιγμές, που έζησα στην κατασκήνωση στον Παρνασσό, αλλά και στην Αθήνα κάθε φορά που ο αλησμόνητος αρχηγός μας, μας καλούσε να τον βοηθήσουμε σε πνευματικές ευκαιρίες επικοινωνίας που είχε με τα παιδιά μας, με τους νέους μας.
Καλοκαίρι 1987. Πρώτη κατασκήνωση κυκλάμινων στον Παρνασσό. Στην καταπράσινη πλαγιά της πολιτείας της αγάπης, της χαράς και της αδελφοσύνης, άρχισε η συνεργασία μου με τον αξέχαστο, μακαριστό Απόστολο Κουτούγια.
Εκείνος ήταν αρχηγός. Εγώ συνόδευα διστακτικά για πρώτη φορά τον πρώτο μου γιο κατασκηνωτή.
Η πρόσκληση του Αρχηγού με είχε εντυπωσιάσει.
«Ελάτε ν' ανεβούμε στον Παρνασσό, να δουλέψουμε κοντά στα παιδιά, να τα βοηθήσουμε να ζήσουν όμορφες στιγμές, να πλησιάσουν, να γνωρίσουν τον Χριστό. Πάμε ν' αγωνιστούμε, να κουραστούμε, να πεθάνουμε για τα παιδιά», έλεγε χαρακτηριστικά.
Εγώ εντυπωσιάστηκα και αναρωτήθηκα: «Τι άνθρωπος είναι αυτός, που είναι πρόθυμος να θυσιάσει και τη ζωή του για τα παιδιά; Για τα δικά μου παιδιά; Για την αγάπη του Χριστού;».
Πέρασαν από κείνο το ευλογημένο καλοκαίρι 18 ολόκληρα χρόνια στενής συνεργασίας μου με τον Απόστολο Κουτούγια. Χρόνια όμορφα και δημιουργικά.
Τώρα, μετά την κοίμησή του, που ξέρω πως δεν θα ξαναχτυπήσει το τηλέφωνο για να μας ξεσηκώσει για δουλειά και προσφορά στα παιδιά του Θεού, αισθάνομαι ένα μεγάλο κενό, μια έλλειψη και μια μεγάλη ανάγκη. Ένα ατέλειωτο κενό (που εύχομαι ο Κύριος να το αναπληρώσει) και μια εσωτερική ανάγκη να ευχαριστήσω και να εκφράσω την απέραντη ευγνωμοσύνη μου πρώτα στο Θεό, που τέτοιους εργάτες στέλνει στη ζωή μας, ύστερα στην Αδελφότητα Θεολόγων «Η ΖΩΗ» όπου εκεί έζησε, ανδρώθηκε και καλλιεργήθηκε η αγία ψυχή του και τέλος στον άνθρωπο του Θεού, τον Ιεραπόστολο της αγάπης που μας ενέπνευσε και με το ζωντανό παράδειγμα της ζωής του μας δίδαξε.
Στον άνθρωπο, που θαυμάσαμε, που αγαπήσαμε, που κοντά του ζήσαμε ανεπανάληπτες στιγμές ολοκληρωτικής και ανιδιοτελούς προσφοράς. Στον Απόστολο Κουτούγια.
Τι να πρωτοθυμηθώ; Πώς να περιγράψω την ιεραποστολική μορφή του;
Πραγματικός Απόστολος του Χριστού. Αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή για την αγάπη Του και τη δόξα Του.
Η φωνή του αντηχεί και αντιλαλεί σε κάθε πλαγιά και ραχούλα του αγαπημένου μας Παρνασσού.
«Χαρωπές φωνές οι φωνές μας» τραγουδά και ανεβαίνει ψηλά στο βουνό. Στο «μπαλκόνι» (αλήθεια ποιος θ' ανοίξει φέτος το μονοπάτι;) στην «Περδικόβρυση», στη «Σουβάλα», στην «Ιερουσαλήμ», στο «πλατώ» της μεγάλης χαράδρας, στο «Μπογδάν», στη «Λιάκουρα».
Ανεβαίνει στην κορυφή πρώτος και τα παιδιά τον ακολουθούν. Τραγουδά και τα παιδιά τον συνοδεύουν.
Θαυμάζει τη φύση, τα δημιουργήματα του Θεού, τις πολύχρωμες πεταλούδες.
Μιλά στα παιδιά για τον Θεό, για τα άνθη του αγρού, τα πετεινό του ουρανού, προσεύχεται, δοξάζει τον Πατέρα και καλεί τα παιδιά από την άδολη ηλικία του δημοτικού μέχρι την φουρτουνιασμένη εφηβεία τους σε επικοινωνία με τον Πλάστη και Δημιουργό μας.
Υμνεί τον Θεό στη σιγή της βραδιάς, όταν πέφτει η νύχτα, όταν ο ουρανός γεμίζει με μυριάδες φωτεινά αστέρια, τότε κάτω από τον ξύλινο σταυρό υμνεί τον Θεό. Τον ευχαριστεί, Τον δοξάζει, ζητά να γεμίσει μ' αγγέλους τη νυχτιά, καλεί τον Χριστό να μείνει για πάντα στην καρδιά. Τα πόδια λυγίζουν και οι παλμοί της καρδιάς του κάθε νέου, του κάθε παιδιού, φτάνουν στον ουρανό.
Έχει τη δύναμη, το χάρισμα να πλησιάζει τα παιδιά, να τα συναρπάζει. Μεταδίδει την χαρά, την αισιοδοξία, τον ενθουσιασμό. Το ζωντανό τραγούδι του πηγάζει από το βάθος της καρδιάς του. Και η καρδιά του είναι αγνή, ζεστή, μεγάλη.
Άνθρωπος της προσφοράς και της αγάπης, μας προτρέπει, μας παροτρύνει:
«Δώστε τα όλα για τα παιδιά».
«Δώστε τα όλα για τον Χριστό».
«Σας παρακαλώ, δώστε τα όλα στους γονείς, στα παιδιά και στους συνεργάτες. Δώστε τα όλα για να δεχτείτε την εκτίμηση, την αγάπη, ολόκληρη την ψυχή τους».
Έτσι μιλούσε και δεν μπορούσε κανείς να του αρνηθεί τίποτα.
Μπαίνει στις σκηνές. Είναι πάντα ήρεμος, γαλήνιος, χαρούμενος.
Φωνάζει όλα τα παιδιά με το όνομά τους. Δεν ξεχνά κανένα. Γνωρίζει τα προβλήματά τους, τις ανάγκες, τις ανησυχίες τους. Επικοινωνεί όλο το χρόνο μαζί τους. Δεν τα ξεχνά στην γιορτή τους. Ένα τηλεφώνημα, ένα βιβλίο, μια κάρτα, μια ευχή. Μοχθεί να ικανοποιήσει όλους και διδάσκει όλους, όχι με λόγια, αλλά με το παράδειγμά του, με την αγάπη του, την καλοσύνη του, την ταπείνωσή του. Με το ξεχωριστό ενδιαφέρον του για τον καθένα.
Τα παιδιά κοιμούνται στις σκηνές. Εκείνος ξαγρυπνά, προσεύχεται, σκέπτεται, προγραμματίζει. Ξεχνάει να φάει, ίσως δεν δίνει σημασία και σε κάποιες σωματικές ενοχλήσεις...
«Πρέπει να ξεκουραστείτε λίγο κ. Κουτούγια. Σας βλέπω πολύ κουρασμένο».
«Στην άλλη ζωή κ. Γαλανού. Καμιά ακολουθία της Εκκλησίας μας εκτός από την νεκρώσιμη, δεν μιλά για ανάπαυση. Όλες μιλούν για αγώνα», δίνει την απάντηση.
Είναι οργανωτικός, επικοινωνιακός, ενθουσιώδης, ακούραστος εργάτης.
Δεν υπάρχει στιγμή για ανάπαυση. Μόνο δουλειά. Δουλειά και σκάψιμο. Δουλεύει και σκάβει μέσα του, καλλιεργεί τον χαρακτήρα του.
Η παρουσία του Χριστού έντονη και διαρκής στη ζωή του. Ζει τον Χριστό. Ζει για τον Χριστό. Ο Χριστός του δίνει ενθουσιασμό και δύναμη και εργάζεται αδιάκοπα και συστηματικά. Πλησιάζει τα παιδιά και εκείνα διαισθάνονται, αναγνωρίζουν και απολαμβάνουν το ενδιαφέρον του, την γνήσια αγάπη του.
Καλοκαίρια και Χειμώνες.
Στην κατασκήνωση, στην Αθήνα, στον Παρνασσό, στην Κύπρο, σ' ολόκληρη την Ελλάδα.
Για πόσα παιδιά στις κατασκηνώσεις μας, στις ομάδες μας, είχε γίνει δρομοδείκτης στον Χριστό, μόνο ο Κύριος γνωρίζει.
Είναι βαθιά προσευχόμενος. Πριν από κάθε ιεραποστολική προσπάθεια, πριν από κάθε εξόρμηση, πριν από κάθε εκδρομή, ζητά και τις δικές μας προσευχές. Και όταν γυρίζει από κάποια αποστολή, τηλεφωνεί και παρακαλεί: «Να ευχαριστήσουμε τον Θεό, 4 πούλμαν, 200 παιδιά στον παγωμένο Παρνασσό, στα χιόνια, ο Θεός βοήθησε, ούτε μύτη δεν άνοιξε!».
Είναι έναρξη των ομάδων, είναι λήξη, είναι σεμινάριο στελεχών, σε όποια ευκαιρία πνευματική επικοινωνίας των παιδιών, μας επιστράτευε.
Τι θα ετοιμάσουμε για 50 ομαδάρχες, που θα έχουμε προκατασκηνωτική συγκέντρωση στη Βραώνα; Τι θα φτιάξουμε; Τι θα φάνε; Πρωινό πλούσιο, γεύμα, γλυκό; Φροντίζει όχι μόνο για την πνευματική τροφή των παιδιών και των στελεχών, αλλά και για τα υλικά αγαθά που είναι και αυτά απαραίτητα για μια όμορφη συνάντηση, μια συναναστροφή. Ξέρει ο αρχηγός μας πως τέτοιες ευκαιρίες συνδέουν τα παιδιά, δημιουργούν σταθερές φιλίες για ολόκληρη ζωή.
Αγωνίζεται και καταφέρνει τα ομαδόπουλα, οι ομαδάρχες, να βιώσουν στιγμές όπως περιγράφονται στο κατασκηνωτικό τραγούδι που τραγουδάει μαζί τους. «Θυμήσου όπου πας στιγμές χαράς... Όνειρα και φιλίες νέες, αγνές, χρυσές, γερές...».
Τι να πρωτοθυμηθώ από όλα τα χρόνια της συνεργασίας μας;
Την ευγένειά του, την διακριτικότητά του, τον μεστό λόγο, την απλότητά του, την ειρήνη της ψυχής του;
Όσα και να πω είναι φτωχά και λίγα για έναν άνθρωπο μοναδικό που πέρασε από δίπλα μας ταπεινά, ήσυχα και δημιουργικά.
Τον πιστέψαμε, του εμπιστευτήκαμε ότι πολυτιμότερο είχαμε, τα παιδιά μας, κι εκείνος τους γνώρισε τη ζωή, ομόρφυνε τη ζωή όλων μας. Άπλωσε τα χέρια του και την αγκαλιά του και χώρεσε μέσα τα παιδιά μας. Εκείνα ένιωσαν άνετα, όμορφα. Ανταποκρίθηκαν, διαισθάνθηκαν το πραγματικό του ενδιαφέρον. Τον πλησίασαν, τον αγάπησαν, τον πίστεψαν και τον ακολούθησαν στην ομάδα και στην κατασκήνωση. Τα οδήγησε στον Χριστό.
Πώς να περιγράψει κανείς, με τι λόγια τις ώρες της ειλικρίνειας στον Παρνασσό, τις ώρες της περισυλλογής λίγο πριν το μυστήριο της εξομολογήσεως, τη στιγμή της Θείας Κοινωνίας...
Με τι λόγια να ευχαριστήσουμε;
Πώς να εκφράσουμε την απέραντη ευγνωμοσύνη μας όλες οι μάνες που ζήσαμε την ανιδιοτελή του μεγάλη αγάπη για τα παιδιά μας; Για τα παιδιά αυτά, που τώρα με την κοίμησή του έχουν συγκλονιστεί.
Οι τελευταίες στιγμές της ζωής του ανεπανάληπτες, οι τελευταίες του φράσεις, άγιες.
Ευχαριστώ το Θεό που τις έζησα. Ευχαριστώ το Θεό γι' αυτή την ξεχωριστή ευλογία στη ζωή μου.
«Ο Κύριος μεθ' ημών».
«Ο Κύριος ανέστη»
«Κύριε ελέησον».
Έκανε το σταυρό του κι έγειρε στο μαξιλάρι.
Ο άνθρωπος της προσφοράς, της αγάπης, ο Ιεραπόστολος του Χριστού ζει τώρα κοντά Του. Απολαμβάνει την δόξα Του. Δοξάζει μαζί με τους αγίους και τους αγγέλους τον Κύριό του.
Εμείς ας μιμηθούμε το παράδειγμά του.
Ας πάρουμε τώρα την απόφαση. Να γίνουμε χριστιανοί ζεστοί, ζωντανοί, φλογεροί, ρωμαλέοι, προσγειωμένοι, υπεύθυνοι, συνεπείς όπως εκείνος, ο αρχηγός μας.
Να αγαπήσουμε τον Κύριο. Να δουλέψουμε όχι για τον εαυτό μας, αλλά για τον Χριστό. Και ας παρακαλέσουμε τον Θεό από την καρδιά μας να παρουσιάσει νέους εργάτες στο έργο Του.
Ο Απόστολος Κουτούγιας με την ωραία του ψυχή, με την μεγάλη του καρδιά και το χαμόγελο του, όπως μας έδινε την ζωή του, θα μας δίνει τώρα την ευχή του και την προσευχή του για να συνεχίζουμε τον αγώνα μας και την διακονία μας κοντά στα παιδιά.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σ' έναν άνθρωπο που μας δίδαξε με τη ζωή του και την οσιακή κοίμησή του.
Παναγιώτα Γαλανού Διευθύνουσα Νοσοκομ. Ι.Κ.Α.
ΒΙΒΛΙΟΓ. ΧΜΟ ΛΑΡΙΣΑΣ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΟΥΤΟΥΓΙΑΣ. ΈΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου