Το απόγευμα της Κυριακής, 30 Ιανουαρίου 2011, όσοι βρεθήκαμε στο Ιερό Κοινόβιο και συμμετείχαμε στην συγκλονιστική Ακολουθία του Εσπερινού, παραβρεθήκαμε μάρτυρες της κούρας ενός νέου στην ηλικία Μονάχου. Αντικρίσαμε ένα νέο παιδί, που ενώ είχε όλες τις δυνατότητες να ζήσει και να αναδειχθεί στον κόσμο... το είδαμε να απαρνιέται τα πάντα, για να ακολουθήσει τον Χριστό! Είδαμε έναν ώριμο νέο να εξέρχεται εκ της ματαιότητας του κόσμου τούτου και να προσφέρει με πόθο τον εαυτό του στον Κύριο, για να βρεθεί μέσα στην αγκαλιά του Θεού. Και ήταν για μας το γεγονός αυτό το μεγαλύτερο - πλην σιωπηλό - κήρυγμα...
Λίγοι, αληθινά πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν το μεγαλείο που κρύβει το Μυστήριο, το όποιο ονομάζεται Μοναχισμός. Κι ακόμη λιγότεροι είναι οι άνθρωποι εκείνοι που μπορούν να κατανοήσουν το απροσμέτρητο βάθος της αγάπης του Θεού, η απύθμενη αγάπη Θεού είναι ή κουρά ενός Μοναχού, τί δώρο υπέρτατης θεϊκής αγάπης προσφέρεται στον άνθρωπο με τη Μοναχική κουρά...
Γι' αυτό και το Καθολικό ήταν γεμάτο ασφυκτικά τη φορά αυτή από ανθρώπους που ήθελαν να δουν με τα μάτια τους αυτήν την αυτοπαράδοση, αυτήν την αυτοπροσφορά, αυτήν τη θυσία ενός νέου στον Θεό...
Δεν είναι, αλήθεια, θαύμα να βλέπεις μέσα από τα βαλτόνερα της σημερινής σάπιας κοινωνίας να ξεπετάγεται - ώ του θαύματος σου, Κύριε! - ένα ευωδιαστό κρίνο;.
Γι' αυτό και ή συγκίνηση του αγίου Καθηγούμενου και πνευματικού πατέρα, που γνώριζε τον υποψήφιο Μοναχό από μικρό παιδάκι, ήταν πολύ μεγάλη! Αληθινά, ήταν τόσο μεγάλη που δυσκολευόταν να διαβάσει τις ευχές της κούρας! Ή συγκίνηση δεν τον άφηνε!... Σίγουρα δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα, ένα τόσο δα παιδάκι, που το έβλεπες κάποτε να παίζει ξέγνοιαστο «εις τας αυλάς του Κυρίου» στου οσίου Νικοδήμου δηλαδή το Μοναστήρι, σήμερα να έχει πια μεγαλώσει, να έχει μεστώσει, να έχει γίνει ώριμος άνδρας και να τρέχει σαν ελάφι «επί τας πηγάς των υδάτων» (εκείνοι οπού πάντοτε από μικρό ξεδιψούσε), για να ξεδιψάσει μόνιμα πια τη δίψα του! Να προσέρχεται ταπεινά στον πνευματικό του πατέρα με την πρόθεση να παραδώσει όλο το θέλημά του, όλη την ύπαρξη του στον Θεό!... (Τον βαστούσε ό Άγιος Νικόδημος συνέχεια από το χέρι. Από μικρό παιδάκι. Και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς...).
Και ενώ ό υποψήφιος να ενδυθεί το αγγελικό Σχήμα είχε ήδη προσέλθει ενώπιων του πνευματικού του πατέρα, και φιλώντας του το χέρι περίμενε να ακούσει τις ευχές για την εισδοχή του στην αγγελική τάξη των Μοναχών, η τελετή καθυστερούσε να αρχίσει. Και εμπόδιο ήταν... ή συγκίνηση πού είχε πλημμυρίσει την καρδιά τού άγιου Καθηγούμενου, ή όποια απροσδόκητα ξεχείλισε προς τα έξω! Έβλεπε εκείνος τον νεαρό δόκιμο να βαδίζει με προθυμία προς το ιερό θυσιαστήριο και σιωπηλά δάκρυα χαράς κυλούσαν από τα μάτια του...
Ωστόσο, ή πατρική αγάπης τού π. Χρυσοστόμου νίκησε κάποια στιγμή την άμετρη συγκίνηση. Και η κουρά τού νέου Μοναχού (Νικόδημου πλέον στο όνομα, το όνομα τού προστάτη της Μονής, γιατί αλήθεια δεν μπορούσε να ήταν κάποιο άλλο όνομα...) πραγματοποιήθηκε. Κι όταν, ενδεδυμένος πια τη νέα του στολή, την αγγελική, βρέθηκε στο στασίδι κρατώντας τον σταυρό και την αναμμένη λαμπάδα, δίπλα του στάθηκαν ό αδελφός του (ιερομόναχος Ραφαήλ), ή αδελφή του Μοναχή Ευφημία (Γερόντισσα της Ιεράς Μονής Παναγία «Άξιόν Εστίν») και ή μητέρα του. (Προτού βάλει μετάνοια στην Παναγία, λίγο πριν λάβει το αγγελικό Σχήμα, ό π. Νικόδημος είχε πάρει την ευχή της μάνας του. Για τελευταία φορά. Ύστερα από λίγο τον υιοθετούσε ή Μητέρα όλου τού κόσμου, ή Παναγία. Αυτήν θα είχε τώρα για μητέρα).
Και εκείνη ή μάνα δεν κράτησε για τον εαυτό της τίποτα. Δεν θέλησε τίποτα. Μόνο προσευχόταν. Μόνο να γίνει το θέλημα τού Θεού. Τρία παιδιά είχε. Και τα τρία, το ένα μετά το άλλο, τα πρόσφερε στον Θεό. Ότι πιο πολύτιμο είχε, το πρόσφερε θυσία στον Θεό! Και δεν γόγγυσε. Δεν παραπονέθηκε. Δεν ρώτησε «γιατί;...». Είχε απόλυτη εμπιστοσύνη σ' Εκείνον. Να γίνει το θέλημα Εκείνου, όχι το δικό της. Κι αφέθηκε στα χέρια Του χωρίς να φοβάται. Για τον εαυτό της δεν κράτησε τίποτα! Ούτε ζήτησε κάτι. Μα τί άλλο έμενε να ζητήσει ακόμη; Τί άλλο περισσότερο, αλήθεια, ήθελε; Τής αρκούσε μόνο να γίνει το θέλημα τού θεού. Τής αρκούσε μόνο αυτό...
Και το θέλημα τού Θεού έγινε. Και ευλογήθηκε όλη ή οικογένεια. Και μετά ή μάνα δεν είχε τίποτα' άλλο να δώσει σ' Εκείνον. Και Τού παρέδωσε τον εαυτό της τον ίδιο! Ακολούθησε ύστερα κι εκείνη τον ίδιο δρόμο που πήραν τα παιδιά της! Και είναι υποψήφια Μοναχή τώρα, υποτακτική στο ένα της παιδί. Αυτό ήταν το θέλημα του Θεού...
«Το έργο τον Μοναχού είναι ή θυσία του στον Θεό. Θυσιάζεται στον Θεό, όχι για τον εαυτό του, αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα», τόνισε ό άγιος Καθηγούμενος σε μια αποστροφή του λόγου του, απευθυνόμενος προς τον π. Νικόδημο μετά την τελετή της κούρας του. Νοιώσαμε όμως πώς ήταν λόγια που απευθύνονταν κυρίως σ' εμάς, σ' εμάς που βλέπαμε χωρίς να καταλαβαίνουμε και ακούγαμε χωρίς να κατανοούμε.. . Τινά σημαίνει άραγε ό λόγος ότι «ό Μοναχός θυσιάζεται στον Θεό για ολόκληρη την ανθρωπότητα;».
Το έργο του Μονάχου είναι η προσευχή για όλον τον κόσμο.
Λέει ένας σύγχρονος άγιος: «Χάρη στους Μοναχούς ή προσευχή στη γη δεν παύει ποτέ. Και με αυτό ωφελείται όλος ό κόσμος, γιατί ό κόσμος συντηρείται με την προσευχή, και όταν ατονήσει ή προσευχή τότε θα χαθεί ό κόσμος. Ό κόσμος υπάρχει χάρη στις προσευχές των Άγιων. Και ό Μοναχός κλήθηκε να προσεύχεται για τον κόσμο με όλο του το είναι. Ό κόσμος νομίζει πώς οι Μοναχοί είναι ανώφελο γένος. Έχουν, όμως, άδικο να σκέφτονται έτσι. Δεν ξέρουν ότι ό Μοναχός προσεύχεται για όλον τον κόσμο. Δεν βλέπουν τις προσευχές του και δεν γνωρίζουν με πόση ευσπλαχνία τις δέχεται ό Κύριος. Ό Μοναχός είναι ικέτης για όλον τον κόσμο. Θρηνεί για όλον τον κόσμο. Και σε αυτό έγκειται το κύριο έργο του. Όταν δεν θα υπάρχουν πια άνθρωποι, οι όποιοι να πρεσβεύουν για τον κόσμο, τότε θα τελειώσει ό κόσμος, θα έλθουν οι μεγάλες ωδίνες».
Πραγματικά, σ' έναν κόσμο που παραπαίει μέσα σε συνεχή υπαρξιακά αδιέξοδα και αναπάντητα ερωτηματικά, ή αφιέρωση ενός ανθρώπου στον Θεό, ή αύτοπαράδοση του Μονάχου στα χέρια του Θεού, νοηματοδοτεί εκ νέου τη ζωή και της δίνει και πάλι περιεχόμενο και άξια. Ή θυσία ενός Μοναχού μοιάζει, στις μέρες μας, με κραυγή αφύπνισης. Είναι ένας ήχος εγερτήριας σάλπιγγας για όσους εφησυχάζουν. Είναι ή πυξίδα που δείχνει στον κάθε άνθρωπο τον δρόμο που απώλεσε, που του επισημαίνει τον αληθινό προορισμό του, την προοπτική του Ουρανού που περιμένει...
Πολλοί λένε - και ίσως έχουν δίκιο - ότι ή αγιότητα είναι ένα λουλούδι που δεν φυτρώνει πλέον στην εποχή ας... Και κάποιοι πάλι ισχυρίζονται ότι σήμερα δεν γίνονται πια θαύματα. "Όμως «δεν είναι θαύμα αυτό πού ζούμε σήμερα; Ότι μέσα απροσμέτρητο' αυτή την κοινωνία, μέσα από αυτήν τη βρωμιά, κάποια κρίνα ξεπετάγονται για να στείλουν την ευωδία τους στον Θεό;...». Ήταν μια κόμη φράση αποστροφή τα γεμάτα πατρική αγάπη λόγια τού αγίου Καθηγούμενου πού ακούσαμε και συγκρατήσαμε, κατά την τελετή της κούρας του π. Νικοδήμου. Ακόμη αντηχούσαν στ' αυτιά μας, καθώς ένας - ένας απροσμέτρητο' εμάς, στο μεγάλο Αρχονταρίκι όπου βρεθήκαμε αργότερα, του ευχόμασταν να ευαρεστήσει τον Θεό και να αναδειχθεί άξιος της κλήσεώς του...
Αληθινά, ζει Κύριος ό Θεός! Ποιός, αλήθεια, είπε ότι δεν γίνονται θαύματα σήμερα; Μήπως δεν ήταν ένα θαύμα αυτό πού εμείς ζήσαμε; Αλλά και άνθη, άνθη σπάνια και ευωδιαστά, πού μόνο στις ψηλές βουνοκορφές τ' αντικρίζει κανείς να φυτρώνουν, μπορεί ακόμη και σήμερα να δεινά ξεπετάγονται ξαφνικά μπροστά του...
ΒΙΒΛ. ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ. ΤΕΥΧΟΣ 66.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου