ΤΟ ΙΕΡΟΚΑΘΙΣΜΑ ΤΗΣ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΚΑΛΥΘΙΩΝ ΡΟΔΟΥ. Η ΜΟΝΑΧΗ ΑΓΑΘΟΝΙΚΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ .ΙΕΡΑΕΠΙΣΤΑΤΙΔΑ. " Όταν έσκυψαν στην χαμηλή πόρτα για να μπουν στον ναό, ό χώρος γύρω τους ευωδίασε και ακούστηκε μια γυναικεία φωνή να λέει επιτακτικά: «Έδώ θα ’ρθείς. έδώ είναι το σπίτι σου και θα σε αγαπούν οι χωρικοί».

Γεννήθηκε το 1918 στην Σύμη. Το κοσμικό της όνομα ήταν Ειρήνη. Οι γονείς της Αγαπητός και Μαρία Χατζηγεωργίου είχαν 10 παιδιά, από τα όποια χάθηκαν πρόωρα τρία από μία επιδημία εκείνης της εποχής. Ό πατέρας της είχε κάποια ατυχία το καράβι στο όποιο εργαζόταν ναυάγησε και έτσι ή πολύτεκνη οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Ρόδο αναζητώντας μια καλύτερη ζωή.

Ή μικρή Ειρήνη ήταν σεμνό παιδί και αγαπούσε πολύ την προσευχή και τον εκκλησιασμό. Συχνά οι δικοί της την έχαναν- εκείνη όμως έβρισκε καταφύγιο στην Εκκλησία. Μέσα στην ψυχή της με την προσευχή και την μελέτη τού νόμου τού Κυρίου, πού την κρατούσε καθαρή από κάθε τί μάταιο, έδινε μυστικές υποσχέσεις για ολοκληρωτική αφιέρωση στον Χριστό.

Όταν ήταν έφηβη, αναγκάσθηκε, για να ενισχύσει οικονομικά την οικογένεια της, να εργαστεί σε ταπητουργείο, όπου κατασκεύαζαν χειροποίητα χαλιά και τάπητες. Εκεί εργάζονταν και άλλες κοπέλες. Μία από αυτές είχε αδελφή καλόγρια στην Κάλυμνο και μιλούσε μέ ενθουσιασμό για το μοναστήρι και την αγγελική ζωή των καλογριών. Ή μικρή Ειρήνη άκουγε αχόρταγα τις διηγήσεις της φίλης της και ένιωθε μέσα της να φουντώνει ό έρωτας τού Χριστού. ’Ήθελε μάλιστα να φύγει κατευθείαν για την Κάλυμνο, για να μονάσει σε κάποιο από τά ονομαστά μοναστήρια τούς Αγίους Πάντες ή την Ευαγγελίστρια, όμως αρρώστησε βαριά κατά την διάρκεια της κατοχής. Πνευματικός της εκείνη την περίοδο ήταν ό γνωστός για την αρετή του Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής ό Πάτμιος, ό όποιος έλεγχε τούς λογισμούς της κοπέλας και την κατεύθυνε κατά την επιθυμία της καρδιάς της προς τον μοναχισμό.

 Ό Γέροντας εμφύσησε στην αγνή ψυχή της την αγάπη για την πνευματική ζωή και τον μοναχισμό. Ή νεαρή κόρη περίμενε μετρώντας τις ημέρες πού θα πήγαινε σε μοναστήρι. Ήταν όμως εξαιρετικά φιλάσθενη. Ή ασθένεια τού σώματός της έγινε γι’ αυτήν γνώμονας πού θα καθόριζε το μέλλον της. 0 Καρδιογνώστης πάντων, ό Ιησούς Χριστός μας. έδωσε την αρρώστια φρουρό της σωτηρίας της. Αυτή έξαλλου ή αρρώστια, όπως θα δούμε, καθόρισε και τον τόπο έγκαταβιώσεώς της.

Για ένα μεγάλο διάστημα ή Ειρήνη μπαινόβγαινε στο νοσοκομείο. Εκεί γνωρίστηκε με μία μαία πού ήταν πολύ ευλαβής. Ή γυναίκα αυτή αγάπησε την σεμνή νέα και την προσκάλεσε στο σπίτι της στο χωριό Καλυθιές, για να την φιλοξενήσει και να την περιποιηθεί. Ήταν κατοχή ακόμη, στα 1943, όμως τά χωριά δεν υπέφεραν από αποκλεισμό.

Ή γυναίκα αγάπησε την Ειρήνη σαν παιδί της. Την περιποιήθηκε με στοργή. Έκαναν μαζί και κοινό πρόγραμμα προσευχής. Κάποια ημέρα την πήρε για περίπατο στούς αγρούς και για να προσκυνήσουν στο ερημικό μοναστηράκι της Ζωοδόχου Πηγής. Όταν έσκυψαν στην χαμηλή πόρτα για να μπουν στον ναό, ό χώρος γύρω τους ευωδίασε και ακούστηκε μια γυναικεία φωνή να λέει επιτακτικά: «Έδώ θα ’ρθείς. έδώ είναι το σπίτι σου και θα σε αγαπούν οι χωρικοί». Είναι φανερό ότι ή Παναγία την καλωσόριζε στον τόπο, όπου ό Υιός Της είχε διαλέξει ως κατοικητήριο της εκλεκτής Του νύμφης!

Σχετικά με το ιστορικό του μοναστηριού της Παναγίας πληροφορούμαστε από δύο επιγραφές τα έξης:

«Άνιστορήθη ό Ιερός και πάνσεπτος ναός της ύπερευλογημένης Θεοτόκου της καλουμένης Έλεούσης διά συνδρομής τού πανοσιωτάτου Καθηγουμένου Νεοφύτου (διά) δαπάνης δέ πάντων των ευσεβών Χριστιανών, Αρχιερατεύοντας του Πανιερωτάτου Ρόδου κυρίου Καλλινίκου εν ετει σωτηρίω αφπδ' (1784) κα Ή Μοναχή Άγαθονίκη Χατζηγεωργίου.   τά μήνα Αύγουστο-χείρα

Νεοφύτου Ιερομονάχου του από Σύμης».

Ό αρχικός ναός είναι κτίσμα 900 ετών, ενώ το κελί κτίσθηκε το 1791.

Ρασοφόρος μοναχή έγινε από τον Γέροντα Άμφιλόχιο Μακρή λίγα χρόνια αργότερα στο Ορφανοτροφείο θηλέων Ρόδου «ή Άγια Ειρήνη», και γι’ αυτόν τον λόγο δεν της άλλαξαν το βαπτιστικό της όνομα. Στο Ορφανοτροφείο αυτό διακονούν μοναχές προερχόμενες από την Ιερά Μονή «Ευαγγελισμός της Μητρός τού Ήγαπημένου» της νήσου Πάτμου, οι όποιες ανέλαβαν την αδελφή Ειρήνη. Την αναδέχθηκε ή Γερόντισσα Ευστοχία, ενώ οι αδελφές ετοίμασαν τα ράσα της και την δίδαξαν πώς να κάνει την ακολουθία της άλλα και την μοναχική αγωγή και δίαιτα κατά το Τυπικό του Ορθόδοξου μοναχισμού. Στην συναναστροφή της αυτή με τον Γέροντα Άμφιλόχιο και την Γερόντισσα Ευστοχία όφειλε την πνευματική της πρόοδο και ανάπτυξη.

’Έγινε μεγαλόσχημη από την Μητροπολίτη Ρόδου Τιμόθεο. Εκείνος ό Θεοφόρος Πατέρας της έδωσε και το όνομα Αγαθονίκη. Λίγο μετά την 

κουρά της αδελφής Αγαθονίκης ό Επίσκοπος ταξίδευσε στην Κωνσταντινούπολη, όπου αρρώστησε και πέθανε ξαφνικά.

Ή αδελφή Αγαθονίκη δόθηκε ολοκληρωτικά στον Χριστό. Είχε οργανώσει το ημερονύκτιο της με σταθερό πρόγραμμα προσευχής πού ξεκινούσε από τά μεσάνυκτα. Καμιά βιοτική μέριμνα δεν ήταν ικανή να την αποσπάσει από την προσευχή. Προσευχόταν στην εκκλησία, στο κελί, στους αγρούς, και ό ουρανός φρόντιζε να τακτοποιείται το κάθε τί. Και τρόφιμα έρχονταν όταν δεν είχε, και το αγαπημένο της εκκλησάκι και τα κελλάκια που έμενε ανακαινίσθηκαν και επεκτάθηκαν. Όλα αυτά γίνονταν με το κομβοσχοίνι στο χέρι, χωρίς ή αδελφή Αγαθονίκη να γράφει επιστολές, να τηλεφωνεί ή να βγαίνει από το ησυχαστήριο της και να κηρύττει...

Ό Χριστός μας την αξίωσε να έχει ενέργεια ή προσευχή της προς όποιον της το ζητούσε, όπως επίσης και το προορατικό χάρισμα, πού δεν χρησιμοποιούσε για εντυπωσιασμό, αλλά με ταπείνωση, με συγκατάβαση και Αγάπη για στήριξη και διόρθωση των συνανθρώπων της.

Ύστερα από χρόνια, επειδή το ασκητήριο της δεν ήταν αναγνωρισμένο από την Εκκλησία, συμπεριλήφθηκε από τον Ελληνικό Στρατό σε ένα από τά στρατόπεδά του. Αυτό θεωρούμε ότι ήταν παραχώρηση Θεού για να οικοδομηθούν πνευματικά και τά στρατευμένα νιάτα μας. Ό λόγος του Θεού έγινε αναζήτηση για τους στρατιώτες, πού προσκυνούσαν την θαυματουργή εικόνα της Ζωοδόχου Πηγής και έβρισκαν πνευματικό καταφύγιο στο κελλάκι της απλοϊκής και ταπεινής Γερόντισσας. Δύο μάλιστα από τά πνευματικά της παιδιά είναι σήμερα κληρικοί. Την θυμούνται με Αγάπη και αναφέρονται στην σοφία και την διάκρισή της σαν να επρόκειτο για Αγία. Έκτος από τούς στρατιώτες πολλοί την επισκέπτονταν και από όλο το νησί για να ζητήσουν συμβουλή και πνευματική καθοδήγηση.

Δοκιμάσθηκε αρκετά και από τον καρκίνο. Είχε βγάλει ένα σπίλο στο δεξιό μάγουλο, ό όποιος εξελίχθηκε σε καρκίνωμα και

της πλήγωσε το πρόσωπο σε σημείο ώστε να φαίνεται εκεί μια μεγάλη οπή. 

Το θέαμα ήταν άσχημο, όχι όμως και αποκρουστικό, επειδή στο βλέμμα της βασίλευε ειρήνη, ή όποια πρόδιδε την εσωτερική πνευματική της κατάσταση και την ειρήνη του Χριστού που φώλιαζε στην αγνή της καρδιά.

Κοιμήθηκε εν Κυρίω την Δευτέρα 2 Απριλίου του 2002. Ό ίδιος είχα την χαρά να την γνωρίσω λίγα χρόνια πριν πεθάνει. Ήταν άνθρωπος του Θεού που σου μετέδιδε την ευλογία και την όποια ζούσε. ’Αν και συναντηθήκαμε μόνο μία φορά, εκείνη φρόντιζε να μαθαίνει τά νέα μου από ευσεβείς Καλυθίους και να μου στέλνει τις ευχές της. Και είναι αλήθεια ότι ένιωθα έντονη την προστασία από την προσευχή της...

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ 2015. ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΙΟΣ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ Π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ