Στις 19 Σεπτεμβρίου - πριν από 162 χρόνια, ο μακαριστός John Koreysha /19/09/1783 - 19/09/1861/, έχοντας περάσει περισσότερα από 47 χρόνια σε νοσοκομεία ως ψυχικά άρρωστος, εκοιμήθη σχεδόν 44 από αυτά στο νοσοκομείο Preobrazhenskaya της Μόσχας στον Κύριο.
Ο Κύριος τον προίκισε με μεγάλα δώρα, πλήθος κόσμου συνέρρεε κοντά του. Ο Fyodor Dostoevsky, ο Mikhail Saltykov-Shchedrin, ο Nikolai Leskov, ο Alexander Ostrovsky μίλησαν και έγραψαν για αυτόν -με ευλάβεια και σεβασμό.
Ο κόσμος ήρθε στον διορατικό σε πλήθος. Τόσο απλοί άνθρωποι όσο και ευγενείς κύριοι. Ο Ιβάν Γιακόβλεβιτς χαιρετούσε μερικούς με σεβασμό· σε άλλους, ακόμη και παρά τις τάξεις και τις εντολές τους, ήταν αδιάφορος ή και αγενής. Του επιτρεπόταν πολλά, γιατί ηταν προφήτης. Το όνομά του βρόντηξε και έφτασε στη βασιλική αυλή.
Γεννήθηκε στην οικογένεια ενός ιερέα στην επαρχία Σμολένσκ. Ο πατέρας του, Yakov Koreisha, έχοντας αποκηρύξει τον τίτλο της ευγενείας, δέχθηκε ιερά τάγματα, αργότερα υπηρέτησε ως ιερέας στην πόλη Σμολένσκ, όπου πέθανε και τάφηκε στο μοναστήρι Spaso-Preobrazhensky Avraamiev.
Ο μακαριστός αποφοίτησε από θεολογική σχολή στα νιάτα του, όπου διέπρεψε στις σπουδές του. Ο νεαρός δεν πλησίασε κανέναν, προτιμούσε την ανάγνωση πατερικής λογοτεχνίας και τις μοναχικές δραστηριότητες από τις παιδικές διασκεδάσεις. Για την απομόνωση και την ακοινωνικότητά του, απέκτησε εκεί τη φήμη του ερημίτη που αποσύρθηκε από τον κόσμο.
Λένε ότι σπούδασε ακόμη και στη Θεολογική Ακαδημία, αλλά αρνήθηκε να λάβει ιερά τάγματα και δίδαξε στη Θεολογική Σχολή του Σμολένσκ για αρκετά χρόνια.
Και την άνοιξη του 1806, κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος, έκλεισε ξαφνικά το βιβλίο κατά τη διάρκεια του μαθήματος και έφυγε από την τάξη. Τα έκπληκτα παιδιά είδαν από το παράθυρο πώς περπάτησε από την αυλή του σεμιναρίου, πέρασε τα περίχωρα και χάθηκε στη σκόνη του δρόμου.
Ο μακαριστός πήγε στη Μονή Σολοβέτσκυ, όπου πέρασε ένα χρόνο ως αρχάριος. Η αυστηρότητα της μοναστικής ζωής του έκανε ακαταμάχητη εντύπωση. Στη συνέχεια, το μονοπάτι της περιπλάνησης του οδήγησε στη Λαύρα Κιέβου-Πετσέρσκ και μετά από δύο χρόνια προσκυνήματος στα ιερά του Σολοβέτσκι και του Κιέβου, αποφάσισε να επιστρέψει στο σπίτι, αλλά στο δρόμο της επιστροφής, πριν από τον Μογκίλεφ, τον έπιασε η ασθένεια.
Ενάμιση μήνας σοβαρής ασθένειας άλλαξε τα σχέδιά του. Ο Koreysha ορκίστηκε να μην επιστρέψει στο σπίτι χωρίς να πραγματοποιήσει προσκύνημα στην έρημο του Αγίου Νείλου του Stolbensky, που βρίσκεται στην επαρχία Tver. Έχοντας φτάσει σε αυτό, ο John Yakovlevich αρρώστησε και πάλι επικίνδυνα και θεραπεύτηκε μόνο χάρη στα λείψανα του μοναχού Νείλου.
Για κάποιο διάστημα περιπλανήθηκε στα μοναστήρια και μετά από λίγα χρόνια επέστρεψε στο Σμολένσκ. Ήδη εδώ οι άνθρωποι άρχισαν να έρχονται σε αυτόν σε μεγάλους αριθμούς για πνευματικές συμβουλές, βοήθεια και παρηγοριά. Έτρωγε ψωμί μουσκεμένο με χιόνι ή νερό πηγής. Ντυμένος με το ίδιο λευκό λινό πουκάμισο χειμώνα και καλοκαίρι, κοιμόταν συχνά στο έδαφος, περπατούσε ξυπόλητος το χειμώνα και μιλούσε με γρίφους.
Συχνά οι έμποροι τον καλούσαν στα σπίτια τους, υποθέτοντας ότι η παρουσία του θα έφερνε ευτυχία. Του έδωσαν τσάι και του κέρασαν ψωμί.
Άλλοτε έπινε το τσάι και άλλοτε φύσαγε δυνατά στο φλιτζάνι μέχρι που το έσκαγε όλο και έφευγε από το τραπέζι χωρίς να πει λέξη. Η τελευταία περίσταση θεωρήθηκε από τους κατοίκους της πόλης ως κακός οιωνός.
Το 1815, μια φτωχή χήρα ήρθε στον Ιβάν Γιακόβλεβιτς για συμβουλές, της οποίας η κόρη γοητευόταν από έναν ευγενή αξιωματούχο της Αγίας Πετρούπολης. Ο «γαμπρός» ήταν ηλικιωμένος και, αποπλανώντας την κοπέλα, είπε ότι ήταν ελεύθερος, της πρότεινε να παντρευτεί στην Αγία Πετρούπολη, όπου της υποσχέθηκε να την πάρει μαζί του.Η μητέρα
της νύφης στράφηκε στον ευλογημένο για συμβουλές. Στον οποίο ο Ioann Yakovlevich είπε τα εξής για τον πλούσιο γαμπρό-αξιωματούχο: «Μην τον πιστεύετε! Τι είδους γάμος; Είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά στο σπίτι! Είναι κακό για έναν κρατούμενο στη Σιβηρία - ένας κλέφτης θα είναι κλέφτης».
Ο γάμος δεν έγινε· ο αξιωματούχος, εκτεθειμένος στο ψέμα, αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Οι πόρτες άλλων οικογενειών του Σμολένσκ των οποίων οι κόρες ήταν σε ηλικία γάμου έκλεισαν επίσης μπροστά του.
Ο αξιωματούχος, ντροπιασμένος σε όλη την πόλη, άφησε άδοξα το Σμολένσκ με ανίκανο θυμό. Πριν φύγει από την επαρχία, κατάφερε να μάθει τον λόγο του φιάσκο του. Απογοητευμένος από την αποτυχία, ο αποπλανητής ορκίστηκε να τα βγάλει σκληρά με τον ευλογημένο και στην πραγματικότητα σακάτεψε τον οξυδερκή άγιο ανόητο, σπάζοντας του τα πόδια.
Επιπλέον, ο αξιωματούχος, μέσω των διασυνδέσεών του, εξασφάλισε ότι ο Ιβάν Γιακόβλεβιτς κηρύχθηκε τρελός και τοποθετήθηκε σε μια κλινική. Αυτό διευκόλυνε επίσης το γεγονός ότι μετά τον πόλεμο του 1812, ο ευλογημένος κατήγγειλε τους αξιωματούχους του Σμολένσκ για την κλοπή των εκατόν πενήντα χιλιάδων ρούβλια, που διέθεσε ο αυτοκράτορας Αλέξανδρος Α για την αποκατάσταση του Σμολένσκ που καταστράφηκε από τον πόλεμο.
Κάτοικοι του Σμολένσκ που αγαπούσαν τον ευλογημένο προσπάθησαν να υπερασπιστούν τον Τζον Γιακόβλεβιτς, αλλά οι αρχές αποφάσισαν να απομονώσουν τον αμφίβολο προφήτη από την κοινωνία. Η παραμονή του αγίου ανόητου στη φυλακή προκάλεσε δυσαρέσκεια στους κατοίκους της πόλης, αφού ακόμη και εκείνη την εποχή απολάμβανε αγάπη και σεβασμό.
Ο Ιβάν Γιακόβλεβιτς μεταφέρθηκε στο επαρχιακό τμήμα του Σμολένσκ για εξέταση. Απαντούσε σε ερωτήσεις αξιωματούχων με τον δικό του μοναδικό τρόπο, μερικές φορές αδιευκρίνιστα, μιλώντας για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο. Αυτό ήταν αρκετό για τους αξιωματούχους να τον κηρύξουν παράφρονα, να εκδώσουν ένα ειδικό διάταγμα και να τον στείλουν στο νοσοκομείο της πόλης του Σμολένσκ, το ίδιο όπου, σύμφωνα με την ιστορία ήταν ήδη έξι μήνες πριν με σπασμένα πόδια.
Αυτό το Διάταγμα διέταζε κατηγορηματικά να μην έχει επαφή ο ασθενής με επισκέπτες, αλλά όλα τα μέτρα που έλαβαν οι αρχές οδήγησαν στο αντίθετο αποτέλεσμα, αυξάνοντας τη συμπάθεια για τον μακάριο που «υπέφερε για την αλήθεια».
Όσοι ήθελαν να επισκεφτούν τον θαυματουργό της πόλης βρήκαν οποιονδήποτε τρόπο να μπουν στο νοσοκομείο. Τα μουρμουρητά αγανάκτησης ενάντια στις ενέργειες των αρχών, η μαζική δωροδοκία του προσωπικού του νοσοκομείου για να αποκτήσει πρόσβαση στον ατιμασμένο ιερό ανόητο οδήγησε στο γεγονός ότι τον Ιούνιο του 1815 η επαρχιακή κυβέρνηση του Σμολένσκ αναγκάστηκε να ακυρώσει το διάταγμα για να επιτρέψει στους επισκέπτες να δουν την Koreisha .
Το «πρόβλημα Κορεΐσι» έγινε ένα από τα βασικά προβλήματα για τις επαρχιακές αρχές για αρκετά χρόνια. Δεν ήταν πλέον δυνατό να κρατηθεί σε κανονικό νοσοκομείο και δεν υπήρχε εξειδικευμένο ψυχιατρείο στο μικρό επαρχιακό Σμολένσκ. Επιπλέον, οι φήμες για τον εξαιρετικό άγιο ανόητο είχαν ήδη φτάσει στην πρωτεύουσα, από όπου άρχισαν να καταφθάνουν αιτήματα για τις ενέργειες των τοπικών αξιωματούχων.
Οι αρχές του Σμολένσκ δεν είχαν άλλη επιλογή από το να βρουν έναν τρόπο να απαλλαγούν από τον ασθενή που τις ενοχλούσε.
Για το σκοπό αυτό, το 1816, ο πολιτικός κυβερνήτης του Σμολένσκ απευθύνθηκε στον στρατιωτικό γενικό κυβερνήτη της Μόσχας σχετικά με τη διαθεσιμότητα δωρεάν κρεβατιών στην πτέρυγα της Μόσχας για ψυχικά ασθενείς - αργότερα στο Νοσοκομείο Preobrazhenskaya της Μόσχας. Ένα ελεύθερο μέρος βρέθηκε μόνο ένα χρόνο αργότερα και το 1817 ο Ιβάν Γιακόβλεβιτς στάλθηκε στη Μόσχα.
Όλα έγιναν τη νύχτα, χωρίς περιττό θόρυβο, ο άγιος ανόητος τέθηκε δεμένος σε ένα κάρο, καλυμμένος από τα αδιάκριτα βλέμματα με ψάθα, φοβούμενος το μουρμουρητό των αγανακτισμένων κατοίκων της πόλης. Και τον έστειλαν με συνοδεία στη Μόσχα.
Ο μακαριστός πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του, σχεδόν σαράντα τέσσερα χρόνια, μέσα στα τείχη του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου της Μόσχας Preobrazhensky. Τα πρώτα χρόνια της παραμονής του Ιβάν Γιακόβλεβιτς στο νοσοκομείο ήταν με τα πιο σκοτεινά χρώματα, η ζωή του ασθενούς ήταν σαν τη ζωή ενός ευλογημένου μάρτυρα και ασθενή, γεμάτη θλίψη, στερήσεις και βασανιστήρια. Ο δίκαιος άνδρας πετάχτηκε στο υγρό υπόγειο του τμήματος για βίαιους τρελούς πάνω σε μια αγκαλιά υγρό άχυρο, αλυσοδεμένο με μια χοντρή μεταλλική αλυσίδα στη γωνία του υπογείου.
Η θεραπεία αυτή καθαυτή δεν γινόταν σε αυτό το «τρελοκομείο», και αν γινόταν, γινόταν με τις δικές της μεθόδους· ενστάλαξε ακόμη μεγαλύτερο φόβο στους δύστυχους ανθρώπους: βδέλλες στους κροτάφους ή στον πρωκτό, κρύο. το κεφάλι, αιμορραγία, εμετική κρέμα πέτρας, διάφορα είδη καθαρτικών (χένμπαν, γλυκός υδράργυρος), εγκαύματα στα χέρια κ.λπ.
Οι ασθενείς βρίσκονταν στο έλεος άγριων εντολέων, οι οποίοι τάιζαν τους ασθενείς κυρίως ψωμί και νερό. Παρ 'όλα αυτά, για τον ευλογημένο Ivan Yakovlevich, ο οποίος έψαχνε για ένα μέρος για το κατόρθωμα της ταπεινότητας και του ασκητισμού, το υπόγειο του "τρελού σπιτιού" αποδεικνύεται ότι είναι ακριβώς ένα τόσο μοναδικό κελί.
Οι βίαιοι ασθενείς ήταν αλυσοδεμένοι σε θέσεις και παρέμειναν σε αυτή τη θέση για αρκετούς μήνες. Οι σόμπες δεν θερμάνονταν, σπασμένα τζάμια ήταν καλυμμένα με χαρτί, οι άνθρωποι κοιμόντουσαν δίπλα δίπλα σε βρώμικα χαλάκια στα δωμάτια, στους διαδρόμους και τις σκάλες, δεν υπήρχαν στρώματα. Τα τρόφιμα παραδίδονταν μέσω δωρεών από τοπικούς εμπόρους και κατέληγαν σε μεγάλο βαθμό στο προσωπικό.
Αλλά η φήμη του ευλογημένου έφτασε στη Μόσχα προτού φέρει τον ίδιο τον άγιο ανόητο εδώ, και οι άνθρωποι συνέρρεαν πάλι σε αυτόν κατά μάζα. Οι αρχές συνειδητοποίησαν ότι μπορούσαν να βγάλουν καλά χρήματα από αυτό και άρχισαν να αφήνουν τον κόσμο να μπει στον Ιωάννη Γιακόβλεβιτς, χρεώνοντας 20 καπίκια σε ασήμι για την είσοδο. Και παρόλο που αυτό ήταν ένα τεράστιο χρηματικό ποσό εκείνη την εποχή, μια μέρα ο άγιος ανόητος δέχτηκε περισσότερους από εκατό ανθρώπους που υπέφεραν από τη βοήθειά του.
Όχι μόνο προέβλεψε το μέλλον ενός ατόμου, αλλά θεράπευσε και όλες τις ασθένειες, έδωσε σοφές συμβουλές για το τι να κάνει σε ορισμένες περιπτώσεις κ.λπ. Με την πάροδο του χρόνου, ελευθερώθηκε από τα δεσμά και μάλιστα τοποθετήθηκε σε ένα ευρύχωρο δωμάτιο, αλλά ο άγιος ανόητος συνέχισε να στριμώχνεται στη γωνιά του - με τις γνωστές του συνθήκες.
Έχοντας πετάξει τα καθαρά σεντόνια από το κρεβάτι στο πάτωμα και, κουρνιάζοντας στη γωνία, προστατεύτηκε από μια γραμμή που ο ίδιος δεν είχε περάσει ποτέ και που δεν είχε επιτρέψει ποτέ σε κανέναν να περάσει. Κανείς δεν τον είδε να κάθεται. Δεχόταν επισκέπτες όρθιους ή ξαπλωτούς. Έγραφε και όρθιος.
Δεν έπαιρνε καμία πληρωμή από κανέναν για τη βοήθειά του, έτσι οι άνθρωποι του έφερναν τρόφιμα, τα οποία και πάλι μοίρασε σε όσους είχαν ανάγκη. Οι δωρεές ήρθαν σε χρήματα, ρούχα και προμήθειες. Στην πραγματικότητα, η συντήρηση ολόκληρου του νοσοκομείου εξαρτιόταν από τον Ιβάν Γιακόβλεβιτς.
Πλούσιοι κύριοι ήρθαν επίσης στον ευλογημένο, και όχι πάντα με την επιθυμία να μάθουν μόνο για τη μοίρα τους, αλλά και για το μέλλον της Ρωσίας και του κόσμου. Λένε ότι ο άγιος ανόητος πάντα προέβλεψε πράγματα που τότε σίγουρα έγιναν πραγματικότητα. Για παράδειγμα, προέβλεψε τον πόλεμο της Κριμαίας, τον θάνατο του αυτοκράτορα Νικολάου Α', ο οποίος ήρθε προσωπικά να τον δει στο ψυχιατρείο Preobrazhensk και πολλά άλλα.
Ο Ivan Yakovlevich Koreysha πέθανε το 1861, ακριβώς στις 19 Σεπτεμβρίου, όπως είχε προβλέψει στον εαυτό του. Την ημέρα αυτή ξάπλωσε με τα πόδια δίπλα στις εικόνες και ξεψύχησε.Την ημέρα του θανάτου του, δέχτηκε όλους τους επισκέπτες με προσπάθεια και όταν ο τελευταίος επισκέπτης έφυγε από τον Ιβάν Γιακόβλεβιτς, σήκωσε το χέρι του και είπε ξεκάθαρα: «Σώστε τον εαυτό σας, σώστε τον εαυτό σας, σώστε ολόκληρη τη γη!». Μετά από αυτά τα λόγια πέθανε.
Η κηδεία του ήταν τόσο πανηγυρική που ακόμη και οι μάλλον δυνατοί αποχαιρετισμοί εκείνης της εποχής από τον Νικολάι Γκόγκολ /+03/04/1852/ ή τον στρατηγό Alexei Ermolov /+23/04/1861/ δεν μπορούσαν να συγκριθούν μαζί τους.
Αρκεί να πούμε ότι ο κόσμος περπατούσε στο φέρετρο του αγίου ανόητου για πέντε ημέρες, έγιναν σχεδόν διακόσια μνημόσυνα και όταν το φέρετρο μεταφέρθηκε στο κοιμητήριο της εκκλησίας του Προφήτη Ηλία στο χωριό Τσερκίζοβο, πολλές εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν.
Οι άνθρωποι προσκυνούσαν μπροστά στο φέρετρο, προσπάθησαν να το αγγίξουν (ροκάνισαν ακόμη και μάρκες από το φέρετρο, αλλά τα λουλούδια άρπαξαν σε μια στιγμή) και πέταξαν χρήματα στον τάφο του προφήτη και θεραπευτή... Και αυτό παρά το γεγονός ότι εκείνη την ημέρα έβρεχε. Επιπλέον, ήταν έκπληξη το γεγονός ότι με ένα τέτοιο πλήθος, κανείς δεν τραυματίστηκε.
Είναι επίσης εκπληκτικό ότι κατά τη διάρκεια των άθεων εποχών της σοβιετικής εξουσίας στο Cherkizovo, ούτε η Εκκλησία του Προφήτη Ηλία ούτε το αρχαίο νεκροταφείο κοντά της, στο οποίο οι άνθρωποι εξακολουθούν να έρχονται εδώ με τα δικά τους προβλήματα και ασθένειες, δεν υπέστησαν ζημιές. Ο μακαρίτης συνεχίζει να βοηθά τους ανθρώπους μετά από τόσα χρόνια μετά τον θάνατό του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου