11 Νοεμβρίου - Πριν από 13 χρόνια εκοιμήθη στον Κύριο ο Ιερομόναχος Βασίλειος (Νόβικοφ) /14/01/1949 - 04/11/2010/ ασκητής και άνθρωπος της αγίας ζωής.
Ο πατέρας Βασίλι γεννήθηκε σε μια ευσεβή ρωσική οικογένεια, τον Νικολάι και τη Ναντέζντα, που ζούσαν στο χωριό Ρακιτίνο της περιοχής Τούλα. Η οικογένειά του από πολύ παλιά συνδέθηκε στενά με την Ορθοδοξία. Οι συγχωριανοί τους εξακολουθούν να τιμούν τη μνήμη της γιαγιάς του Pelageya, που κέρδισε επάξια τη δόξα μιας προσκυνητριας.
Ακόμη και στα μακρινά προεπαναστατικά χρόνια, έκανε δύο φορές περιπατητικά προσκυνήματα στην Ιερουσαλήμ. Οι παλιοί έλεγαν ότι μετά το πρώτο τέτοιο ταξίδι, το χάρισμα της προνοητικότητας άρχισε να εκδηλώνεται ξεκάθαρα σε αυτήν.
Έτσι, προέβλεψε με εκπληκτική ακρίβεια γεγονότα που δεν είχαν ακόμη συμβεί. Έχοντας την τιμή να επισκεφθεί τους Αγίους Τόπους για δεύτερη φορά, η Γερόντισσα Πελαγία έδειξε εντυπωσιακά παραδείγματα θεραπείας αρρώστων και εκδίωξης δαιμόνων.
Ο μελλοντικός ιερομόναχος Βασίλειος τα είδε όλα αυτά στα πρώτα του χρόνια. Ο ίδιος θυμήθηκε πολλές φορές πώς, με άγριες κραυγές, ένας δαιμονισμένος, που τον έφεραν για θεραπεία στη γιαγιά Pelageya, έσπασε από τις αλυσίδες του και πώς ξαφνικά σώπασε και μίλησε με ήρεμη, κατανοητή φωνή μετά από αυτήν, αφού τον ράντισε με αγιασμό. , του διάβασε μια προσευχή.
Οι ίδιοι οι γονείς έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη θρησκευτική ανατροφή του γιου τους - βαθιά ευσεβείς άνθρωποι που έχτισαν τη ζωή τους σύμφωνα με τις εντολές του Θεού και σύμφωνα με τις παραδόσεις της Ορθοδοξίας. Ως αποτέλεσμα, ενώ φοιτούσε σε σοβιετικό σχολείο ως παιδί, ο Ιερομόναχος Βασίλειος κατάφερε να παραμείνει αληθινός Χριστιανός, αμόλυντος από τον αθεϊστικό μηδενισμό. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο ίδιος, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά της οικογένειάς τους, και δεν εντάχθηκε ποτέ ούτε στις οργανώσεις Pioneer ούτε στην Komsomol.
Μετά τον θάνατο του πατέρα του, η οικογένειά του, που είχε τέσσερα παιδιά, έπρεπε να ζήσει σκληρά. Αλλά η μητέρα του, Nadezhda Vasilievna, ήταν ακόμα πιο γεμάτη με θρησκευτικά συναισθήματα.
Παρά την υπερβολική ενασχόληση που προκαλούσαν οι δουλειές του σπιτιού και οι καθημερινές εργασίες, περνούσε πολύ χρόνο στην εκκλησία, που βρισκόταν οκτώ χιλιόμετρα από το χωριό, όπου, εκτός από τη συμμετοχή σε θείες λειτουργίες, βοηθούσε όσο μπορούσε στον πρύτανη της και ο πνευματικός της πατέρας, Αρχιερέας Μιχαήλ (Τσουντάκοφ) / +02.09.1990
Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, η Nadezhda Vasilyevna επέβαλε οικειοθελώς στον εαυτό της τους περιορισμούς τροφίμων που υιοθέτησαν οι μοναχοί. Ποτέ δεν έτρωγε κρέας, και τις Δευτέρες, τις Τετάρτες και τις Παρασκευές ολόκληρη η καθημερινή της διατροφή αποτελούνταν μόνο από πρόσφορα που είχαν ξεπλυθεί με αγιασμό. Με κάθε ευκαιρία έκανε προσκυνήματα στη Λαύρα Τριάδας-Σεργίου, όπου έπαιρνε μαζί της τα παιδιά της.
Η Nadezhda Vasilievna ήταν εξοικειωμένη με την ευλογημένη Ματρώνα της Μόσχας. Η μακάρια κοιμήθηκε κάποτε στη σόμπα στο σπίτι της Γερόντισσας Πελαγίας. Η Nadezhda Vasilievna, ανήσυχη για τα παιδιά της, πήγε στη Matronushka για συμβουλές, στην οποία η ευλογημένη της είπε: "Αν θέλεις ο Vasily να αποδειχθεί καλό παιδί, κάνε διακόσιες μετάνοιες γι 'αυτόν κάθε μέρα". Εκπλήρωσε αυτή τη διαθήκη αυστηρά.
Και ο Βασίλι, έχοντας αποφοιτήσει από το γυμνάσιο και έχοντας φτάσει σε ηλικία στρατολογίας, πήγε να υπηρετήσει στο στρατό. Στάλθηκε στον Βόρειο Στόλο, όπου υπηρέτησε σε ένα πυρηνικό υποβρύχιο για τρία χρόνια.
Αφού τελείωσε την υπηρεσία του, αποφοίτησε από το κολέγιο, εργάστηκε ως βοηθός οδηγός, κέρδισε ηγετική θέση, παντρεύτηκε, έκανε τρία παιδιά, αλλά αυτή δεν ήταν η ζωή που του είχε καθορίσει ο Θεός.
Θεωρούσε ότι η ιεροσύνη ήταν η αληθινή του κλήση, για την οποία αγωνίστηκε με όλη του την ψυχή. Αφού είπε στη σύζυγό του για τις προθέσεις του, συνάντησε μια κατηγορηματική ένσταση από μέρους της, η ουσία της οποίας συνοψίστηκε κυρίως στο γεγονός ότι παντρεύονταν «έναν οδηγό, όχι έναν ιερέα».
Μη τολμώντας να επιβάλει τη γνώμη του στη γυναίκα του και μόνο αφού προσευχήθηκε θερμά στον Θεό για τη νουθεσία της, ο Βασίλης πήγε στη Λαύρα Τριάδας-Σεργίου, όπου, κοντά στο ιερό με τα λείψανα του Αγίου Σεργίου του Ραντόνεζ, ζήτησε από τον άγια βοήθεια και μεσολάβηση σε ένα τόσο σημαντικό θέμα.
Οι προσευχές του εισακούστηκαν και, επιστρέφοντας στο σπίτι, βρήκε τη γυναίκα του μαλακωμένη στην καρδιά και έτοιμη να τον ακολουθήσει σε ένα νέο χωράφι.
Σε μια από τις ημέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής το 1993, ο δούλος του Θεού Βασίλι χειροτονήθηκε στο βαθμό του διακόνου και μια εβδομάδα αργότερα - στην ιεροσύνη. Έτσι ξεκίνησε η πολυετής υπηρεσία του στον Θεό, στον δρόμο του οποίου μπήκε, έχοντας λάβει την ευλογία του μεγάλου αγίου της ρωσικής γης - του Αγίου Σεργίου του Ραντόνεζ.
Έστειλαν τον πατέρα Βασίλι να υπηρετήσει στο χωριό Spasskoye, στην περιοχή της Τούλα, στην Εκκλησία της Εξύψωσης των Τιμίων Δέντρων του Ζωοδόχου Σταυρού του Κυρίου. Έχοντας κάνει πολλή δουλειά στην αναστήλωση αυτού του ναού, του δίνεται ένας άλλος ναός σε ένα γειτονικό χωριό, σχεδόν κατεστραμμένος. Ο πατέρας, με τη βοήθεια του Θεού, με τη βοήθεια ενοριτών και ευεργετών, αναστηλώνει αυτόν τον ναό προς τιμήν της εικόνας του Καζάν της Θεοτόκου.
Το 1997, τη Μεγάλη Εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η σύζυγος του π. Βασίλι. Μετά από αυτό σταματά να ζει στο χωριό. Σπάσκογιε. Φροντίζει διαρκώς την εκκλησιαστική αίγλη και κοσμιότητα: βάψιμο του ναού, κατασκευή βαπτίσματος, ελεημοσύνη κ.λπ. τραγούδι χορωδίας, Κυριακάτικο σχολείο για παιδιά και ενήλικες.
Ο ιερέας δεν ξέχασε τα πνευματικά κατορθώματα: νυχτερινές αγρυπνίες, αδιάκοπη προσευχή, ανάγνωση πνευματικών βιβλίων και πατερικών συγγραμμάτων.
Από το 2003, πραγματοποιούνται νυχτερινές αγρυπνίες στην εκκλησία Σπάσκι: ανάγνωση ακαθιστών και ψαλμών. Εκτός από όλα τα παραπάνω, ο ιερέας φρόντιζε έναν τεράστιο αριθμό ανθρώπων. Όσοι έρχονταν κοντά του έλαβαν πνευματική βοήθεια και έφυγαν εμπνευσμένοι. Για τη ζήλο, αγνή υπηρεσία του, ο Κύριος αντάμειψε τον πατέρα Βασίλι με διάφορα πνευματικά χαρίσματα: φλογερή και τολμηρή προσευχή, διορατικότητα, θεραπεία ψυχών και σωμάτων, συλλογισμός, εκδίωξη ακάθαρτων πνευμάτων.
Στις 4 Απριλίου 2006, με την ευλογία του επισκόπου, ο πατέρας Βασίλειος έλαβε κρυφούς μοναστικούς όρκους από δύο ιερομόναχους που υπηρετούσαν στον βουλευτή της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, διατηρώντας το όνομά του.
Σύμφωνα με τις πεποιθήσεις του, ο πατέρας Βασίλι ήταν μοναρχικός, ο οποίος πίστευε ότι μόνο η απολυταρχία μπορούσε να προσφέρει στη Ρωσία ειρήνη και ευημερία. Όντας ειλικρινής θαυμαστής του αθώα δολοφονηθέντος κυρίαρχου Νικολάου Β', αντιλήφθηκε τον θάνατό του ως εξιλεωτική θυσία που έφερε στο βωμό της πατρίδας.
Έχοντας επισκεφθεί επανειλημμένα το χωριό Taininsky, όπου οι ιερείς έκαναν την ιεροτελεστία της μετάνοιας για τα εγκλήματα των Μπολσεβίκων εκείνα τα χρόνια, ο ιερέας επανέλαβε αυτό το τελετουργικό πολλές φορές στην εκκλησία του. Αυτή η πρακτική συνέβαλε πολύ στη φήμη που απέκτησε τη δεκαετία του 2000.
Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε το φλογερό κήρυγμά του για τη σημασία της αληθινής πίστης στη ζωή ενός ατόμου και το απαράδεκτο της αντικατάστασής της από τη λατρεία των κοσμικών και προσωρινών αξιών. Ένα βίντεο αυτής της ομιλίας κυκλοφόρησε ευρέως στο Διαδίκτυο.
Ταυτόχρονα, εμφανίστηκε μια ταινία στην οποία εκπρόσωποι της πνευματικής ζωής της Ρωσίας δίνουν ποιμαντικές οδηγίες, συνοδεύοντας τα λόγια τους με προφητείες για το μέλλον της χώρας.
Το 2008, ο π. Βασίλι υπέβαλε αίτηση στην ηγεσία της επισκοπής για την απομάκρυνσή του από το προσωπικό και την παροχή της ευκαιρίας να συνεχίσει τις ποιμαντικές δραστηριότητες στον τόπο κατοικίας του, κάτι που προβλέπεται από ένα από τα άρθρα του ισχύοντος Εκκλησιαστικού Χάρτη .
Το αίτημά του έγινε δεκτό και από τότε ακούστηκε το κήρυγμα του Ιερομόναχου Βασίλι (Νοβίκοφ) για όλους όσοι συγκεντρώνονταν τις καθορισμένες ημέρες κοντά στο σπίτι του στο Σπάσκι. Με το παράδειγμα της ζωής του, ο ιερέας οδήγησε πολλούς στη σωτηρία.
Ο πατέρας Βασίλης διακρινόταν πάντα για τις υψηλές του αρχές και ποτέ δεν συμβιβάστηκε σε θέματα πίστης και σε πολλές άλλες πτυχές της σύγχρονης ζωής. Συγκεκριμένα, εξέφρασε δημόσια την εξαιρετικά αρνητική του στάση απέναντι στον οικουμενισμό και την παγκοσμιοποίηση. Για το οποίο κατηγορήθηκε για εξτρεμισμό.
Την άνοιξη του 2010, ο ιερέας αρρώστησε βαριά. Χάνοντας δυνάμεις, δεν σταμάτησε να υπηρετεί λέγοντας: «Δεν χρειάζομαι τίποτα, αρκεί ο Κύριος να μου δώσει δύναμη να υπηρετήσω τη Λειτουργία». 4 Νοεμβρίου 2010 στο χωριό Ivankovo ήταν ο καθαγιασμός της γραμματοσειράς πάνω από την πηγή προς τιμήν της εικόνας του Καζάν της Μητέρας του Θεού, που χτίστηκε με τις προσπάθειες του πατέρα Βασίλη και των πνευματικών του παιδιών.
Στις 9 Νοεμβρίου ο ιερέας έλαβε για τελευταία φορά και την κοινωνία των Αγίων Μυστηρίων του Χριστού, τα οποία αυτή τη φορά έλαβε από σωματική εξάντληση ξαπλωμένος, αλλά με πλήρη μνήμη και με βαθύ αίσθημα τρυφερότητας.
Στις 11 Νοεμβρίου, περίπου στις 7 το πρωί, ενώ διάβαζε τον κανόνα για τον χωρισμό της ψυχής από το σώμα, ο ιερέας ειρηνικά, με το χαμόγελο στα χείλη, παρέδωσε τη δίκαιη ψυχή του στα χέρια του Θεού. Αιτία του θανάτου αυτού του ασκητή της ευσέβειας ήταν, αναμφίβολα, όχι μόνο η αρρώστια που τον βρήκε, αλλά και η ακραία εξάντληση των δυνάμεων που είχαν αφιερωθεί στην υπηρεσία της Εκκλησίας.
Ο θάνατος του πατέρα Βασίλη ήταν ειρηνικός και ήσυχος, απλός και ταυτόχρονα μεγαλοπρεπής. Η ταφή έγινε μπροστά σε ένα τεράστιο πλήθος κόσμου που είχε έρθει από όλη τη Ρωσία για να δει το τελευταίο ταξίδι του αγαπημένου τους πατέρα και εξομολογου και πλησίαζε σε μια λαμπερή πνευματική γιορτή. Όταν αποχαιρετούσε τον ιερέα, ο δαιμονισμένος δεν μπορούσε να πλησιάσει αμέσως το φέρετρο. Ο ήλιος «έπαιζε» σαν το Πάσχα. Ένα ουράνιο τόξο εμφανίστηκε στο νεκροταφείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου