ΣΤΑΡΕΤΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΡΙΕΣΤΙΑΝΚΙΝ: H ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΜΙΑΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗΣ. 18.Η ΠΈΜΠΤΗ ΜΑΚΑΡΙΌΤΗΤΑ.

 

Η Πέμπτη Μακαριότητα

 

Ευλογημένοι του ελέους, γιατί θα υπάρξει έλεος.

 

 

Έχοντας γρήγορα, σε γενικές γραμμές, ελέγξαμε τη συνείδησή μας σύμφωνα με τους τέσσερις προηγούμενους μακαρισμούς, φαίνεται ότι καταλαβαίνουμε ήδη πόσο αμαρτωλοί είμαστε ενώπιον του Θεού! Πόσο χρειαζόμαστε συγγνώμη! Γιατί είναι αδύνατο να απαριθμήσουμε έστω και απλά τις αμαρτίες μας με τις οποίες συνεχίζουμε να βασανίζουμε και να σταυρώνουμε τον Κύριο!

 

 

Έτσι, η πέμπτη εντολή της μακαριότητας μας εξηγεί πώς μπορούμε να πείσουμε τον Θεό να ελεήσει εμάς τους αμαρτωλούς. Ας εξετάσουμε τη συνείδησή μας - ζούμε με τέτοιο τρόπο ώστε, ενώ δείχνουμε έλεος στους γείτονές μας, θαρραλέα, με την ελπίδα του ελέους, να ζητάμε έλεος από τον Κύριο;

 

 

Ο Κύριος είπε: «...σε ό,τι θέλετε να σας κάνουν οι άνθρωποι, να κάνετε κι εσείς σε αυτούς...» (Ματθαίος 7:12). Ποιος από εμάς δεν χρειάζεται έναν καλό λόγο, συμμετοχή σε δύσκολες συνθήκες ζωής; Πόσο χαιρόμαστε που βλέπουμε έναν ενάρετο, συμπαθητικό άνθρωπο γύρω μας! Καθένας από εμάς χαίρεται όταν έχει καλούς, φιλικούς γείτονες στο διαμέρισμα, στο σπίτι, ευσυνείδητους συναδέλφους στη δουλειά. Ένα ανταποκρινόμενο, συμπονετικό άτομο φέρει μέσα του τα αρχικά χαρακτηριστικά του ελέους. Για όλους είναι επιθυμητός, στενός και απαραίτητος άνθρωπος. Και ποιος από εμάς δεν θέλει ο Κύριος να μας ελεεί σε μέρες θλίψεων, ασθενειών, δοκιμασιών, να κοιτάζει τις θλίψεις και τους στεναγμούς μας με το στοργικό πατρικό βλέμμα Του;

 

 

Ο δρόμος του ελέους οδηγεί σε αυτό.

 

 

Ο Λόγος του Θεού λέει: «Μακάριος είναι εκείνος που είναι φτωχός και φτωχός την ημέρα της σκληρότητας, ο Κύριος θα τον ελευθερώσει. Είθε ο Κύριος να τον φυλάξει και να τον ζήσει... Ο Κύριος να τον βοηθήσει στο κρεβάτι του ασθενούς...» (Ψαλμ. 40: 1-4).

 

 

Ας εξετάσουμε τη συνείδησή μας, στεκόμαστε στον δρόμο του ελέους;! Υπάρχουν έργα σωματικού ελέους, και υπάρχουν έργα πνευματικού ελέους.

 

 

Τα κύρια έργα του σωματικού ελέους:

 

 

- να ταΐσει τους πεινασμένους.

 

 

- διψασμένος για ποτό

 

 

- να ντύνει τους γυμνούς ή τους στερούμενους αξιοπρεπούς ρουχισμού.

 

 

Ας σταθούμε προς το παρόν σε αυτούς τους τρεις τύπους αρετής. Εκτελούμε πάντα αυτές τις πράξεις του ελέους με αγάπη και προθυμία; Οχι! Είμαστε εγωιστές και τσιγκούνηδες, δεν έχουμε ακόμα αρκετά χρήματα, δεν έχουμε ακόμα αρκετά από την περιουσία μας, ακόμα κι όταν έχουμε αφαιρέσει ένα μικρό ποσό από τον εαυτό μας για έργα ελέους, είμαστε ασυνήθιστα ευχαριστημένοι με εμείς, θεωρούμε ότι εκπληρώνουμε αυτήν την εντολή.

 

 

Ακόμα και σε μια στιγμή έμπνευσης, σε μια στιγμή πάθους, μερικές φορές είμαστε έτοιμοι να κάνουμε οποιαδήποτε θυσία, αλλά συνεχώς, αταλάντευτα, κάνουμε έργα ελέους στην καθημερινή ζωή, ανάμεσα σε συνεχείς μικρούς καθημερινούς εκνευρισμούς, βλέποντας τους εαυτούς μας παρεξηγημένους, άδικα καταδικασμένους, απορριπτόμενους από όλους , συναντώντας μόνο σιωπηλή απροθυμία, μη λήψη απάντησης, εντελώς μόνοι - το θεωρούμε αδύνατο κατόρθωμα για εμάς! Γιατί όλοι είμαστε ανήσυχοι, φοβόμαστε να καταπιέσουμε τον εαυτό μας με κάποιο τρόπο, να περιοριστούμε με κάποιο τρόπο, φοβόμαστε θανάσιμα να θυσιάσουμε τις ανέσεις μας για την ευκολία των γειτόνων μας. Ως εκ τούτου υποφέρουμε αθεράπευτα από τις αμαρτίες της άκαρδος και της ανελέητης.

 

 

Δεν ψάχνουμε για αυτούς τους δύστυχους ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια. Ακόμα κι αν κάποιος μας υποδείξει τη φτώχεια του άλλου, αρχίζουμε να μετράμε τα εισοδήματά του, να συζητάμε για τη ζωή του, αναζητώντας με κάθε δυνατό τρόπο μια δικαιολογία για την απληστία μας.

 

 

Μερικές φορές μια καλή σκέψη θα έρθει στην καρδιά μου - να δώσω την περίσσεια που έχει συσσωρευτεί σε μια ντουλάπα ή σεντούκι, και αρχίζουμε να ψάχνουμε, και έρχεται μια πονηρή σκέψη ότι αυτό το φόρεμα θα μου είναι χρήσιμο για μια τέτοια περίσταση, αυτό Τα ρούχα θα εξακολουθούν να είναι κατάλληλα για μια άλλη περίσταση, αλλά αυτά τα πράγματα μπορούν ακόμα να πουληθούν και... μέχρι το τέλος της κριτικής, ένας ασήμαντος σωρός σκουπιδιών που δεν χρειάζεστε θα διατεθεί για φιλανθρωπικά έργα, σύμφωνα με το τρομακτικό- ηχηρή παροιμία: «Σε εσένα, Θεέ, τι είναι άχρηστο για εμάς!» Ή ίσως κάποιος που μάζευε χρήματα και πράγματα για μια «βροχερή μέρα» και τα έκρυψε από τα μάτια των ανθρώπων, ακόμη και από τα αγαπημένα τους πρόσωπα, και συχνά, για χάρη αυτού του πάθους, αρνούνταν τον εαυτό τους και τους γείτονές τους όταν χρειαζόταν, μόνο και μόνο για να διατηρήσουν τις οικονομίες τους , χάρηκαν όταν αυξάνονταν αυτές οι οικονομίες και λυπήθηκαν όταν έπρεπε να τις αποχωριστούν - διαπράττοντας έτσι το αμάρτημα της εμπιστοσύνης στην περιουσία τους και όχι στον Χριστό. Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος λέει πολύ αυστηρά: «...όποιος έχει κρυμμένα χρήματα, είναι αδύνατο να πιστέψει και να ελπίζει στον Θεό» (Ομιλία 21, παρ. 2).

 

 

Όποιος λοιπόν από εσάς υποφέρει από αυτό το πάθος, λύστε γρήγορα την ψυχή σας, δώστε τα κρυμμένα χρήματα σε όσους έχουν ανάγκη, δωρίστε σε μια φτωχή εκκλησία, δώστε την ψυχή σας και τους συγγενείς σας για μνημόσυνο.

 

 

Υπάρχει ένας άλλος τύπος αμαρτίας - αυτό είναι όταν συγγενείς και φίλοι κρύβουν την αληθινή κατάσταση από τους ετοιμοθάνατους, τους καθησυχάζουν με ψεύτικες ελπίδες - αυτό είναι αντί να βάλεις τον ετοιμοθάνατο να δεχτεί τα Μυστήρια της Ευχαριστίας, της Εξομολόγησης και της Κοινωνίας των Αγίων Μυστηρίων. του Χριστού.

 

 

Μετανοήστε στον Κύριο εάν, από υπαιτιότητά σας, κάποιο από τα αγαπημένα σας πρόσωπα ή τους γνωστούς σας πήγε στην αιωνιότητα, χωρίς να καθοδηγείται από αυτά τα σωτήρια Μυστήρια ή λόγω υπερβολικής απροσεξίας στην κατάστασή του στο νεκροκρέβατό του ή λόγω ψευδούς φόβου να τους τρομάξει με τον θάνατο. Μόνο άνθρωποι που δεν πιστεύουν στη ζωή πέρα ​​από τον τάφο μπορούν να το κάνουν αυτό. Είναι πολύ τρομακτικό αν μια τέτοια αμαρτία ακραίας ανελέητης προς τον πλησίον σου βρίσκεται στη συνείδησή σου.

 

 

Μας είναι τόσο δύσκολο να αποχωριστούμε τα αγαθά μας, είναι τόσο δύσκολο να απομακρυνθούμε από πράγματα και χρήματα, που αν τύχει να τα χάσουμε όλα για κάποιο λόγο, τότε δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τη ζωή. Κύριε, διάθεσέ μας τις καρδιές μας να χαρίσουμε τουλάχιστον ό,τι μπορούμε εύκολα χωρίς, λύτρωσέ μας από το πάθος της απληστίας και απογαλακτίσου μας από το να εναποθέσουμε την ελπίδα μας στον πλούτο, τόσο εύθραυστο και φευγαλέο!

 

 

Άλλα έργα του ελέους περιλαμβάνουν:

 

 

- επισκεφθείτε κάποιον στη φυλακή.

 

 

– επισκεφθείτε τον άρρωστο, υπηρετήστε τον και βοηθήστε τον να αναρρώσει ή χριστιανική προετοιμασία για θάνατο.

 

 

- να πάρει τον περιπλανώμενο στο σπίτι και να τον ξεκουράσει. Αφιερώνουμε έστω και λίγο από τον χρόνο μας σε αυτά τα έργα του ελέους; Όλοι γνωρίζουμε κάποιον που είναι άρρωστος, αδύναμος ή ανάπηρος - τον βοηθάμε; Οχι!

 

 

Δεν έχουμε ακόμα χρόνο και ενέργεια για αυτό! Αυτό λέμε όταν συναντάμε τους συγγενείς τους: «Συγγνώμη, δεν υπάρχει χρόνος να μπω μέσα, δεν υπάρχει ελεύθερο λεπτό!» Αλλά έχουμε πολλά κουτσομπολιά, κουτσομπολιά, ψυχαγωγία, ανάγνωση άδειων βιβλίων και άλλα κενά και επιβλαβή χόμπι εδώ, δεν εκτιμούμε τον χρόνο! Και τότε πάλι κυριαρχεί η απληστία - τελικά, ο ασθενής πρέπει να φέρει κάτι, ακόμα και κάτι καλύτερο, αλλά λυπόμαστε για τα χρήματα για να το αγοράσουμε, οπότε καθησυχάζουμε τον εαυτό μας ότι δεν έχουμε καθόλου χρόνο να πάμε στον ασθενή.

 

 

Καλωσορίζετε και αναπαύετε αγνώστους στο σπίτι πάντα με χαρά, με ανοιχτή καρδιά και ψυχή; Έχετε εμπλακεί σε εκβιασμούς δώρων ή χρημάτων από αυτούς; Ξεχνώντας ότι δεν πρόκειται για κάποιους πλούσιους που έρχονται, αλλά για άτομα με τα ίδια εισοδήματα με τα δικά σας, ξοδεύουν μόνο πολλά χρήματα στο ταξίδι. Αυτή η καλή πράξη επισκιάζεται πραγματικά από την απληστία; Και τι ευλογία είναι να παρέχεις καταφύγιο σε ένα άτομο που έχει έρθει να προσευχηθεί στον Θεό, και αν το εισόδημα και η δύναμη εξακολουθούν να επιτρέπουν, τότε να τους υπηρετείς, να τους ηρεμήσεις, να τους ταΐσεις και να τους δώσεις κάτι να πιουν, ό,τι κι αν στείλει ο Θεός !

 

 

Και ιδού ένα παράδειγμα του Αγίου Φιλάρετου του Ελεήμονα. Έζησε στη Μικρά Ασία τον 8ο αιώνα και ήταν πλούσιος. Αγαπούσε τους φτωχούς και τους άπορους και τους παρείχε απλόχερα. Μετά την επιδρομή των ληστών στο χωριό του, έμεινε με δύο βόδια, ένα άλογο, μια αγελάδα και λίγη γη (καλοτέρευση). Όπως ο δίκαιος Ιώβ, δεν παραπονέθηκε, αλλά παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού και δεν σταμάτησε να βοηθάει τους φτωχούς από τα αγαθά που του έμειναν. Πρώτα λοιπόν έδωσε ένα βόδι, μετά ένα άλλο σε έναν χωρικό που τα βόδια του είχαν πεθάνει στην καλλιεργήσιμη γη. Έδωσε το μοσχάρι στους φτωχούς...

 

 

Εάν κάποιος δεν έχει ακόμη μετανοήσει, αλλά είναι αμαρτωλός σε αυτό, είναι ιδιαίτερα απαραίτητο να το πει στον ιερέα όταν λαμβάνει μια προσευχή άδειας. Και αυτό ισχύει όχι μόνο για όσους ζούσαν σε μια πόλη πεθαίνοντας από την πείνα, αλλά για όλους εμάς γενικά, αν δεν δείξαμε μια σταγόνα έλεος στους πεινασμένους, χωρίς παπούτσια, γυμνούς, χωρίς στέγη πάνω από το κεφάλι τους (πόσοι από αυτά υπήρχαν τότε!). Ίσως κάποιος πέθανε από την αδιαφορία και την σκληρή μας σκληρότητα;! Ποτέ όμως δεν μετανοιώσαμε και το ξεχάσαμε! Αν αυτό βαραίνει τη συνείδησή μας, αν κάτι από εκείνα τα χρόνια βρίσκεται σαν βαρύ φορτίο στη συνείδησή μας, μετανοήστε στον Κύριο!

 

 

Οι πράξεις ελεημοσύνης είναι τότε ευάρεστες στον Κύριο όταν γίνονται από την περιουσία κάποιου, που αποκτήθηκε με έντιμη εργασία και όχι με κλοπή, εξαπάτηση και αναλήθεια. Και για να δώσετε επαρκή ελεημοσύνη, είναι απαραίτητο να περιορίσετε τα έξοδά σας, για παράδειγμα, να μην αγοράζετε υπερβολικά ακριβά πράγματα που μπορείτε εύκολα να κάνετε χωρίς, γιατί αυτή είναι η κλοπή της περιουσίας των φτωχών, αφού το πλεόνασμα μας ανήκει μόνο σε τους. Έτσι σκέφτονται οι άγιοι πατέρες.

 

 

Κλέβουμε τόσο συχνά! Πολλοί άνθρωποι βρίσκουν αυτή την κατηγορία περίεργη και προσβλητική. Ελέγξτε τη συνείδησή σας, ποιος από εσάς δεν έφερε κάτι από τη δουλειά! Ακόμα κι αν αυτό είναι το παραμικρό, δικαιολογούμαστε ότι δεν αγοράζονται όλα, αλλά δεν είναι δικά μας, που σημαίνει ότι κλέβουμε!

 

 

Πόσοι από εσάς εργάζεστε με ειλικρίνεια όλες τις απαιτούμενες ώρες, χωρίς να σας αποσπά τίποτα, με πλήρη αφοσίωση δύναμης, γνώσης και υπομονής; Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για όσους δεν λαμβάνουν εισόδημα από την παραγωγή. Παίρνουμε όμως ολόκληρο μισθό! Είτε δούλεψες τίμια είτε με ανέντιμα, τα λεφτά σου τα ξαναβρίσκεις ανέντιμα.

 

 

Και δεν το θεωρούμε καν αμαρτία, αν και στην πραγματικότητα εξαπατάμε το κράτος, κλέβουμε χρόνο και χρήμα από την κοινωνία. Ίσως κάποιοι από εσάς θα σκεφτούν: «Ναι, όλοι κάνουν το ίδιο, υπάρχουν μόνο λίγοι που εργάζονται ιδιαίτερα έντιμα». Άρα, οι χριστιανοί είναι υποχρεωμένοι από το βαθμό τους να είναι ιδιαίτερα έντιμοι εργάτες. Κάνουμε κάθε έργο όπως μας έχει εμπιστευτεί ο ίδιος ο Κύριος, ο οποίος παρατηρεί με τι ζήλο, εντιμότητα και ευσυνειδησία εργαζόμαστε.

 

 

Διαβάζουμε στις πρωινές μας προσευχές: «...Αγωνίζομαι για τα έργα Σου μέσω του ελέους Σου...» Τι είδους έργα Σου είναι αυτά; Θεός; Αλλά όλα αυτά τα καθήκοντα στο σπίτι για την οικογένεια, και η επίσημη εργασία στη δουλειά, και η υπακοή στο μοναστήρι για τους μοναχούς, καθήκοντα που περιλαμβάνονται στον κύκλο των ευθυνών μας, είναι τα ίδια τα καθήκοντα που μας έχει αναθέσει ο Κύριος αυτή τη στιγμή. , για εντιμότητα και ευσυνειδησία την εκπλήρωση των οποίων είμαστε υπεύθυνοι πρωτίστως απέναντί ​​Του. Αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ σε πολλούς από εμάς! Και δουλέψαμε με κάποιο τρόπο, μόνο και μόνο για να περάσει γρήγορα ο χρόνος και να μπορούσαμε να πάρουμε περισσότερα χρήματα, και να δουλέψουμε λιγότερο και να το κάνουμε πιο εύκολο!

 

 

Αν κάποιος εργάζεται στο χωράφι και φέρει κάτι στο σπίτι στην τσέπη του ή κάτω από μια κουβέρτα, τότε είναι όλα κλεμμένα. Και τότε ένα άτομο θα κοιτάξει: «Ε, οι ντομάτες, τα αγγούρια, τα μήλα είναι καλά: θα τα πάω στον άρρωστο γείτονά μου. Κρίμα, ο καημένος είναι άρρωστος, ας φάει!». Χαιρόμαστε σαν να κάνουμε μια καλή πράξη, αλλά ένα τέτοιο δώρο είναι ποταπό στα μάτια του Θεού. Έτσι η κακή συνείδηση ​​διαστρεβλώνει την αντίληψή μας για το καλό!

 

 

Και υπάρχει επίσης μια προϋπόθεση υπό την οποία η ελεημοσύνη μας θα έχει κάποιο τίμημα. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει: «Η ελεημοσύνη δεν συνίσταται στο να δίνεις χρήματα, αλλά στο να δίνεις με χριστιανικό έλεος». Αυτό σημαίνει ότι πρέπει κανείς να κάνει ελεημοσύνη εθελοντικά, πρόθυμα, εγκάρδια, με σεβασμό και απερίγραπτη αγάπη για τους φτωχούς, με αίσθημα ευγνωμοσύνης προς τον αποδέκτη, θυμόμενος ότι «είναι πιο ευλογημένο να δίνεις παρά να παίρνεις». Πρέπει να προσπαθήσουμε να μην ταπεινώσουμε ή να προσβάλουμε το άτομο που θέλουμε να βοηθήσουμε με τη βοήθειά μας. Και περαιτέρω ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει: «Αν κάποιος δεν δίνει με τέτοια διάθεση, τότε καλύτερα να μην δίνει, γιατί αυτό δεν είναι ελεημοσύνη, αλλά σπατάλη...».

 

 

Ας εξετάσουμε τη ζωή και τη συνείδησή μας, είμαστε ευτυχείς να κάνουμε το καλό; Ο μεγάλος γνώστης των ανθρώπινων ψυχών, ο Άγιος Επίσκοπος Θεοφάνης ο Εσωτερικός, μίλησε σαν για τον εαυτό του, καταγγέλλοντας τους πνευματικούς του ερωτώμενους: «Είμαι πολύ άπληστος άνθρωπος, γιατί ό,τι δίνω στους άλλους, το δίνω «με οίκτο. ” Αυτά τα λόγια είναι ενοχοποιητικά και για εμάς! Είμαστε ίδιοι. Είτε δεν δίνουμε καθόλου, είτε δίνουμε μέσα από αυτό το «συγγνώμη».

 

 

Τέλος, πρέπει οπωσδήποτε να κάνει κανείς ελεημοσύνη στα κρυφά! Δεν πρέπει να βοηθάς κανείς από ματαιοδοξία και υπερηφάνεια, όχι από επιθυμία ευγνωμοσύνης και ανταμοιβής από τον Θεό, αλλά από ειλικρινή αγάπη για τον πλησίον! Και αν εξακολουθείτε να «σαλπίζετε» για τις πράξεις σας, τότε θα προσθέσετε τη ματαιοδοξία στην υποκρισία. Και τότε η καλοσύνη σου, ορατή στους άλλους, θα μετατραπεί σε προφανές κακό για σένα.

 

 

Προσοχή λοιπόν! Όταν κάνεις το καλό, καλύτερα να μην ξέρεις για το καλό σου, δηλαδή να το ξεχνάς αμέσως. Και προχωρήστε σε άλλες καλές πράξεις. Και τότε το δεξί χέρι δεν θα έχει χρόνο και δεν θα θέλει να ξέρει τι κάνει το αριστερό χέρι. Και ο Θεός, που βλέπει στα κρυφά, θα σε ανταμείψει φανερά.

 

 

Ενώ είμαστε ακόμα σε ειρήνη με εκείνους στους οποίους κάνουμε λίγο καλό, είναι σαν να μην θυμόμαστε τις μικρές μας υπηρεσίες και καλοσύνη, αλλά μόλις προκύψει καβγάς ή έχθρα, αρχίζουμε να απαριθμούμε τις καλές μας πράξεις σε σχέση με ο σημερινός «εχθρός» και παραπονιούνται για την αχαριστία του. Εδώ αποκαλύπτεται όλο το μάταιο κενό των έργων του ελέους μας!

 

 

Κύριε, συγχώρεσέ μας τους αμαρτωλούς και δίδαξέ μας να κάνουμε καλές πράξεις με χριστιανικό τρόπο στο όνομα της αγάπης και για τη δόξα Σου!

 

 

Μιλάμε ήδη πολύ για την αρετή του ελέους προς τους άλλους. λόγω έλλειψης χρόνου, φαίνεται ότι πρέπει να περάσουμε στη δεύτερη - πνευματική - πλευρά αυτής της αρετής, αλλά πώς να μην μετανοήσουμε για τη στάση μας απέναντι στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους - τους γονείς μας; Δεν θεωρούμε μεγάλο βάρος να τα ταΐσουμε, να τα ντύσουμε και γενικά να φροντίσουμε για τα γεράματά τους; Παρέχονται όλα όσα χρειάζονται; Έχει σπρώξει ποτέ κανείς τη μητέρα ή τον πατέρα σου έξω από το σπίτι; Άλλωστε, αυτό συμβαίνει και σε εμάς τους Χριστιανούς, αν και είναι τρομακτικό να το παραδεχθούμε! Ίσως δεν ήταν αγενές, αλλά πονηρό και έξυπνο, στείλαμε τη μητέρα ή τον πατέρα σε άλλα παιδιά ή σε ένα γηροκομείο; Μήπως, αρνούμενοι να βγάλουν βαριά άρρωστους γονείς από το νοσοκομείο, επιβαρυμένους με τη φροντίδα αυτών που μας μεγάλωσαν για χρόνια, δεν κοιμήθηκαν τα βράδια στην κούνια μας, θυσίασαν τα πάντα για να μας μεγαλώσουν;

 

 

Ίσως, αντίθετα, να σας παρέσυραν στην οικογένειά σας, στο σπίτι σας, όχι από ειλικρινή αγάπη και επιθυμία να υπηρετήσετε τους γονείς σας, αλλά για να αποκτήσετε περισσότερο χώρο διαβίωσης ή ένα ξεχωριστό διαμέρισμα ή για να γίνει η μητέρα σας δωρεάν νταντά και οικονόμος στην οικογένειά σας. Και τα εγγόνια μεγάλωσαν, η μάνα γέρασε, αδυνάτισε και έγινε βάρος, άρχισε να εκνευρίζει!

 

 

Εάν από εσάς που μετανοείτε στον Κύριο, κάποιος έχει τόσο τρομερή ενοχή ενώπιον του Θεού στη συνείδησή του, βιαστείτε να αλλάξετε τα πάντα όσο είναι ζωντανοί οι γονείς σας, και αν είναι πολύ αργά, τότε κλάψτε και μετανοήστε, ζητήστε συγχώρεση από αυτούς και από Κύριε, προσευχήσου για τους πεθαμένους γονείς σου, δώσε ελεημοσύνη για αυτούς!

 

 

Υπάρχουν επίσης πνευματικά έργα ευσπλαχνίας:

 

 

- να βάλει τους χαμένους στο δρόμο της αλήθειας, δηλαδή μέσω της προτροπής να προσηλυτίσει τον αμαρτωλό. Για παράδειγμα, να μπορείς να απομακρύνεις από την αμαρτία έναν μεθυσμένο, έναν πόρνο, έναν σπάταλο ή έναν άπιστο. Μια τέτοια πράξη φέρνει χάρη στην ψυχή εκείνου που ελεεί. «...Εκείνος που μετατρέπει τον αμαρτωλό από το ψεύτικο μονοπάτι του, θα σώσει την ψυχή του από τον θάνατο και θα καλύψει πλήθος αμαρτιών» (Ιακώβου 5:20).

 

 

Σου φαίνεται ότι τέτοια έργα ευσπλαχνίας είναι εντελώς αδύνατα. Ωστόσο, υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα στην ιστορία της Εκκλησίας. Όταν οι άγιοι ασκητές εμφανίστηκαν κατ' εντολήν μιας φιλεύσπλαχνης καρδιάς σε διεφθαρμένες πόλεις και με τη δύναμη του πνεύματός τους οδήγησαν μεγάλους αμαρτωλούς σε τόπους μετανοίας και έγιναν άγιοι.

 

 

Ακόμη και στην κοσμική λογοτεχνία υπάρχουν τέτοια παραδείγματα - όποιος έχει διαβάσει το «Les Miserables» του V. Hugo ξέρει πόσο η μεγάλη απλότητα, η ακραία μη απληστία και η ιερή εμπιστοσύνη στον άνθρωπο, που έδειξε ένας ιερέας του χωριού, γύρισε την καρδιά ενός κατάδικος αποστεωμένος στο κακό, τον έκανε χριστιανό που Από αυτή τη στιγμή της χάριτος, έζησε μόνο με πράξεις φιλανθρωπίας.

 

 

Εμείς που αποκαλούμε τους εαυτούς μας Χριστιανούς, δεν έχουμε το δικαίωμα να αντιμετωπίζουμε με αδιαφορία ή με εκνευρισμό και κακία τον δύστυχο λαό που χάνεται στις αμαρτίες. Οι κακίες εξαλείφονται όχι από κακόβουλες μομφές, αλλά με μεγάλη οίκτο, υπομονή και μερικές φορές ακόμη και με απλή σιωπή. Και η κύρια βοήθεια σε τέτοιους δυστυχείς ανθρώπους είναι η προσευχή για αυτούς! Και όχι μόνο ένας αναστεναγμός μιας φοράς, αλλά προσευχή, συνεχής προσευχή με δάκρυα και πίστη ότι ό,τι είναι αδύνατο για εμάς είναι δυνατό για τον Θεό! Δεν ξέρουμε πώς, Κύριε, να κάνουμε τόσο καλό στους γείτονές μας!

 

 

Θα προτιμούσαμε να ενθαρρύνουμε έναν μεθυσμένο να αμαρτήσει πληρώνοντάς τον για τη δουλειά του με βότκα. Καλωσορίζουμε στο σπίτι μας έναν μοιχό που εγκατέλειψε την οικογένειά του. Διαπράττουμε αποκρουστικές πράξεις μπροστά στα παιδιά, διαφθείροντας τις ψυχές τους. Μη έχοντας υπομονή σε μια δύσκολη και θλιβερή στιγμή, αρχίζουμε να κατηγορούμε δυνατά τον Θεό, να βλασφημούμε τη χριστιανική πίστη και έτσι να σπέρνουμε τον σπόρο της αμφιβολίας σε καρδιές που δεν είναι πολύ σταθερές στην πίστη.

 

 

Μην ξεχνάτε ποτέ ότι οι λέξεις οικοδομούν, αλλά τα παραδείγματα οδηγούν! Και το κακό δεν ξεφορτώνεται ποτέ το κακό! Μερικές φορές είναι πιο εύκολο να κάνεις μια καλή πράξη, να προσφέρεις μεγάλη βοήθεια σε κάποιον που έχει ανάγκη, παρά να δείχνεις συνεχώς προσοχή, να αποφεύγεις την αντιπαράθεση ή να αποφεύγεις να κάνεις ένα καυστικό σχόλιο ή μια λέξη που θα μπορούσε να προσβάλει τον διπλανό σου. Εδώ είναι ένα ολόκληρο πεδίο για να κάνετε πνευματικό καλό:

 

 

- να παρηγορήσει τους λυπημένους.

 

 

- δώστε καλές συμβουλές σε ένα άτομο που βρίσκεται σε δυσκολία ή σε κίνδυνο που δεν το αντιλαμβάνεται.

 

 

- μην ανταποδίδετε κακό αντί για κακό, μην εκδικείτε, μην ενοχλείτε.

 

 

- Συγχωρήστε τις προσβολές από καρδιάς.

 

 

Έχουμε πάντα την τάση να εκτελούμε αυτά τα έργα του ελέους; Όχι, Κύριε! Μάλλον το αντίστροφο είναι!

 

 

Νιώθουμε άβολα και δύσκολα με λυπημένους ανθρώπους, προσπαθούμε να μην χαλάσουμε τη διάθεση επικοινωνώντας μαζί τους, εκνευριζόμαστε ακόμα κι αν το άτομο δεν βγει από μια καταθλιπτική κατάσταση για μεγάλο χρονικό διάστημα. Βλέπουμε έναν άνθρωπο που δυσκολεύεται ή μαθαίνουμε ότι κινδυνεύει, και στην καλύτερη περίπτωση περνάμε, ή και χαιρόμαστε λέγοντας κακά λόγια που λένε, δεν του φτάνει, ας υποφέρει τώρα.

 

 

Δεν ανεχόμαστε την παραμικρή προσβολή εναντίον μας, ειδικά αν το άτομο που αγαπάμε μας έχει κάνει κακό, σίγουρα θέλουμε να εκδικηθούμε. Και αν στην πραγματικότητα φοβόμαστε να προκαλέσουμε προφανές κακό -δεν φοβόμαστε τον Θεό, αλλά ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα για τον εαυτό μας: τον αστυνομικό, το δικαστήριο- τότε στο μυαλό μας δεν μπορούμε να φανταστούμε κανενός είδους εκδίκηση, δεν επιθυμούμε κάθε είδους κακού, μέχρι το αιώνιο μαρτύριο του δράστη! Αλλά ο Κύριος βλέπει την καρδιά μας και μας κρίνει με βάση την εσωτερική κατάσταση της ψυχής μας.

 

 

Κύριε, συγχώρεσε τη σκληρότητα της καρδιάς μας! Και φυτέψτε μια σπίθα αγάπης και συμπόνιας για τους ανθρώπους στις κρύες καρδιές μας! Να θυμάστε πάντα ότι ακόμα και χωρίς εμάς υπάρχουν πολλοί που θέλουν να προσβάλουν και να προσβάλλουν, να προκαλέσουν ζημιά, αλλά πρέπει να μάθουμε, πρώτα απ 'όλα, τουλάχιστον να λυπόμαστε όλους, να προσπαθούμε κάθε μέρα να αφαιρούμε τουλάχιστον λίγο από τεράστιο βουνό ανθρώπινου πόνου και προσθέτουν στο μικρό ανάχωμα της ανθρώπινης χαράς.