«Ναι, όλα τα συγχωρεί, όλα...», της απάντησα.
Με κοίταξε λοιπόν στα μάτια γεμάτη έκπληξη και ενθουσιασμό, ευγνωμοσύνη και χαρά.
Και καθώς σηκωνόμουν να της διαβάσω την συγχωρετικη ευχή, άνοιξε το ευλογημένο στοματάκι της και είπε, «μα, τι υπέροχος που είναι ο Θεός μας...απίστευτα υπέροχος»!
Ένα παιδί που τελείωσε το Δημοτικό, μου υπενθύμισε αυτό που είχα λησμονήσει, κι ας φορούσα το πετραχήλι μου...
ΠΑΤΉΡ ΠΑΎΛΟΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου