Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2024
ΕΟΡΤΉ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ!Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ Καρελίν .
Υπάρχουν ονόματα αγίων των οποίων η ζωή μιλάει ιδιαίτερα στην ανθρώπινη καρδιά τα κατορθώματα και τα βάσανά τους αγγίζουν τις βαθύτερες χορδές της ψυχής μας. Ένα τέτοιο όνομα, σαν ένα κόσμημα στο ουράνιο στέμμα, είναι το όνομα Άγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος, καλούμενος ο Νικητής. Αυτό το όνομα δοξάζεται σε όλες τις χριστιανικές χώρες - από τον Ινδικό Ωκεανό μέχρι τον Ατλαντικό, από την άμμο της Σαχάρας μέχρι τα χιόνια της Σιβηρίας. Με αυτό το όνομα πάνε ένα μεγάλο ταξίδι, με αυτό το όνομα μπαίνουν στη μάχη, με αυτό το όνομα ορκίζονται πίστη, με αυτό το όνομα τους ευλογούν οι γονείς των παιδιών τους. Ασημένιες εικόνες του μεγαλομάρτυρα είχαν κολλήσει στο στήθος τους από στρατιώτες, που ετοιμάζονταν να πάνε στη μάχη.
Στη Γεωργία ανεγέρθηκαν εκκλησίες στο όνομα του Αγίου Γεωργίου σε κάθε τοποθεσία και είναι ιδιαίτερα σεβαστός στις ορεινές περιοχές. Τα μονοπάτια στα ψηλά βουνά είναι συχνά τόσο στενά που δύο άτομα δεν μπορούν να περάσουν ο ένας τον άλλον πάνω τους. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα να πιαστείς με το χέρι σου για να σε αποτρέψει να πέσεις αν ξεπηδήσει μια πέτρα από κάτω από το πόδι σου: το μόνο στήριγμα για έναν ταξιδιώτη που κάνει το δρόμο του στο μόλις ορατό μονοπάτι που προσκολλάται στον βράχο είναι η προσευχή και η δύναμη της θέλησης. Εάν η καρδιά τρέμει και δεν μπορεί να το αντέξει, τότε η άβυσσος θα καταπιεί τον άνθρωπο, σαν ένα φίδι που προσελκύει τη λεία προς τον εαυτό του με το μαγευτικό, υπνωτιστικό βλέμμα του. Γι' αυτό οι ορειβάτες σεβάστηκαν τόσο πολύ τους ναούς του Αγίου Γεωργίου -ακόμη και τα ερείπια, τα ερείπια και τις πέτρες τους. Ο Άγιος Γεώργιος κάνει την καρδιά του ανθρώπου στα βουνά σκληρή σαν το σπαθί στη μάχη.
Σε πολλές γλώσσες του κόσμου, η Γεωργία ονομάζεται η χώρα του Γεωργίου. Ετυμολογικά, αυτό το όνομα μπορεί να εξηγηθεί με διαφορετικούς τρόπους. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι στη συνείδηση του γεωργιανού λαού προστάτης του είναι ο Άγιος Μεγαλομάρτυρας Γεώργιος.
Υπάρχει κάποια μυστηριώδης κυκλικότητα στην ιστορία. Ο τελευταίος Γεωργιανός βασιλιάς έφερε το όνομα Γεώργιος, σαν σημάδι ότι με τον θάνατό του η μοίρα της χώρας ανατέθηκε στον Άγιο Γεώργιο. Ο τελευταίος Βυζαντινός αυτοκράτορας ήταν ο Κωνσταντίνος ΙΒ' και ο Άγιος ισότιμος των Αποστόλων Κωνσταντίνος ο Μέγας ίδρυσε την Κωνσταντινούπολη και το Βυζαντινό κράτος. Αυτοκράτορας της Ρωσίας - Νικόλαος Β', είναι γνωστό ότι οι Ρώσοι σέβονται ιδιαίτερα τον Άγιο Νικόλαο. ο τελευταίος Βούλγαρος βασιλιάς ήταν ο Μπόρις και υπό τους Ισαποστόλους Μπόρις τον 9ο αιώνα, η Βουλγαρία φωτίστηκε. Πώς μπορεί αυτό να εξηγηθεί από την τύχη και τη σύμπτωση ή από το γεγονός ότι η ανθρώπινη ιστορία έχει τις δικές της πνευματικές προεκτάσεις;
Η ίδια η λατρεία των αγίων από τους ανθρώπους, η ιδιαίτερη, η πιο θερμή αγάπη για αυτούς μαρτυρούν ότι αυτοί, αυτοί οι άγιοι, παραμένουν προστάτες του. Ως εκ τούτου, το οικόσημο και οι πολεμικές σημαίες της Γεωργίας, μαζί με τις θαυματουργές εικόνες και τα λείψανα του Αγίου Γεωργίου, λειτούργησαν ως ασπίδα για τη χώρα για πολλούς αιώνες.
Η εορτή του Αγίου Γεωργίου, στις 23 Νοεμβρίου, καθιερώνεται στη μνήμη των τροχοφόρων και βασανιστηρίων του. Αυτή η γιορτή έχει γίνει μέρος της σάρκας και του αίματος των λαών της Γεωργίας, των οποίων η ιστορία είναι μια συνεχής μαρτυρολογία - ένα χρονικό βασανιστηρίων. Η Τροχαία του Αγίου Γεωργίου του Νικηφόρου είναι ίσως η μοναδική γιορτή στην Εκκλησία όταν δοξάζεται ένα από τα μαρτύρια, επιλεγμένο χωριστά από ολόκληρο τον βίο του αγίου.
Κατά την εισβολή του Τζαλάλ-εντ-Ντιν, που μετέτρεψε την Τιφλίδα σε φλιτζάνι αίμα, του Ταμερλάνου, που πέρασε σαν το φάντασμα του θανάτου με το δρεπάνι στα χέρια, από τα ανατολικά προς τα δυτικά της Γεωργίας, του Σαχ Αμπάς, που μετέτρεψε πόλεις σε ερείπια και χωριά σε λημέρια άγριων ζώων, μια τέτοια ασυνήθιστη γιορτή όπως η ανάμνηση της οδήγησης του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου, ήταν ιδιαίτερα κοντά στην ψυχή των κατοίκων της Γεωργίας. Στα παλιά γεωργιανά ημερολόγια, ο Νοέμβριος ονομάζεται Giorgobistve - ο μήνας του Αγίου Γεωργίου.
Η πρόνοια του Θεού ήταν να γίνει ο φωτιστής της Γεωργίας συγγενής του Αγίου Γεωργίου, η Αγία Νίνα ισάξια των Αποστόλων. Η ζωή και τα κατορθώματα του μεγαλομάρτυρα έγιναν γνωστά στον γεωργιανό λαό από τα χείλη της αδελφής του. το όνομα του Αγίου Γεωργίου του Νικηφόρου ήρθε στη Γεωργία ταυτόχρονα με το κήρυγμά της. Έκτοτε λάμπει στον ουρανό της εκκλησίας των Ιβήρων με τη λάμψη πρωινού αστεριού. Οι περισσότερες εκκλησίες στη Γεωργία καθαγιάζονται προς τιμή της Μητέρας του Θεού και του Αγίου Γεωργίου. Είναι σημαντικό ότι ο ναός που χτίστηκε πάνω από τον τάφο της Παναγίας Νίνας φέρει το όνομα του Αγίου Γεωργίου, λες και η ίδια η ισότιμη με τους Αποστόλους Νίνα, πριν από το θάνατό της, μίλησε με τον αδελφό της για το μέλλον της Γεωργίας.
Η εικόνα του Αγίου Γεωργίου με τη μορφή ενός ιππέα που σκοτώνει έναν δράκο με ένα δόρυ δεν είναι μόνο μια ανάμνηση της μοναδικής μάχης με ένα θεοποιημένο τέρας και τη σωτηρία μιας λιβανέζικης πριγκίπισσας από τον θάνατο, είναι ένα σύμβολο της νίκης του Χριστιανισμού πάνω από τον παγανισμό? η νίκη ενός χριστιανού επί του δράκου της αμαρτίας και των παθών στην ανθρώπινη καρδιά, η νίκη του καλού και του φωτός επί του κακού και του πνευματικού σκότους!
Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ Καρελίν
ΠΑΤΉΡ ΙΩΆΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΊΟΥ . Άγιος Πορφύριος.
Απόψε το βραδάκι, πρώτα ο Θεός,
θα αγρυπνήσουμε για τον Άγιο μας Πορφύριο…..
Έτσι ως αντίδωρο ευγνωμοσύνης κι αγάπης
λίγο κόπο, λίγο από τον ύπνο μας…..
Ο Άγιος Πορφύριος είναι ο ‘’βλέπων’’……
Δεν είναι που έβλεπε
που υπάρχει νερό κάτω στην γη,
τι συνέβαινε στο παρελθόν της ιστορίας,
τι είναι γραμμένο στην ‘’αυριανή σελίδα’’ της ζωής μας,
τι κουβαλούσαν οι άνθρωποι που τον πλησίαζαν
στο νου και την καρδούλα τους…..
Είναι που είχε μπρος του τις αμαρτίες του…..
Θα μου ποιες αμαρτίες είχε ο άγιος;
Αυτό συνέβαινε σε όλους τους ανθρώπους του Θεού,
όσο πιο πολύ πλησίαζαν προς τον Θεό και το Φως Του
τόσο έβλεπαν τα σκοτάδια τους μέσα τους,
όσο πιο πολύ γευόντουσαν την ευσπλαχνία Του
τόσο αισθάνονταν χρεωμένοι της αγάπης Του……
Πολλές φορές σιγοψιθύριζε
έναν στοίχο από την ακουλουθία της Μεταλείψεως:
''Οἶδα, Σῶτερ, ὅτι ἄλλος,ὡς ἐγώ, οὐκ ἔπταισέ σοι
οὐδὲ ἔπραξε τὰς πράξεις,ἃς ἐγὼ κατειργασάμην.
Ἀλλὰ τοῦτο πάλιν οἶδα,ὡς οὐ μέγεθος πταισμάτων,
οὐχ ἁμαρτημάτων πλῆθος,ὑπερβαίνει τοῦ Θεοῦ μου
τὴν πολλὴν μακροθυμίαν,καὶ φιλανθρωπίαν ἄκραν·....''
Ο Άγιος μας είχε τα μάτια του Χριστού μας
και παραμέριζε σαν Εκείνον
κάθε βρωμιά που κάλυπτε τις ψυχές που τον πλησίαζαν
και έβρισκε και αναδείκνυε
κείνα τα θαμμένα κομμάτια μας τα φωτεινά
που καμιά φορά ούτε εμείς δεν τα ξέρουμε….
Για αυτό έφτασε στο σημείο να πει(άκουσον….άκουσον!):
‘’Την πιο καλή ψυχή την είδα σε μια πόρνη της Ομόνοιας.
Μπαίνει γονατιστή στον Αγ. Γεράσιμο και
μπουσουλώντας φτάνει στο παγκάρι
χωρίς να σηκώσει καθόλου το κεφάλι της!
Ξέρω πως κάποτε θα έρθει σε μένα…..
Έβλεπε με την χάρη του Θεού
την ημέρα της μετάνοιας της
και σαν φιλόστοργος πατέρας περίμενε
με την αγκάλη του ανοιχτή…..
Ε….πείτε μου αυτό δεν κάνει κι ο Θεός με μας……
Ο Άγιος Πορφύριος είχε τα μάτια του Χριστού μας
γιατί είχε την καρδιά Του(τον τρόπο αγάπης Του)!
Πατήρ Ιωάννης Παπαδημητρίου.
Ο Ελληνορθόδοξος καθεδρικός του προφήτη Ηλία στο Χαλέπι.
Μέχρι το ξέσπασμα του μεγάλου πολέμου στη Συρία (Απρίλιος 2013) το Χαλέπι ήταν ένα από τα μεγαλύτερα Χριστιανικά κέντρα στην Μέση Ανατολή με Αρμένιους, Ρωμιούς, Ασσύριους και Μαρωνίτες να απαρτίζουν μια μεγάλη χριστιανική κοινότητα που αποτελούσε περίπου το 10% του συνολικού πληθυσμού της πόλης, δλδ κοντά στους 250.000 (Παλιότερα στις δεκαετίες του 1920-30 έφτανε στο 30% του πληθυσμού)
Δυστυχώς πλέον δεν υπάρχουν αξιόπιστοι αριθμοί αλλά με βάση ανεπίσημες πηγές και με μαρτυρίες ιερέων από τις ενορίες τους, οι Χριστιανοί της πόλης κυμαίνονται μεταξύ 6000 και 80.000 ατόμων.
📸: Ο Ελληνορθόδοξος καθεδρικός του προφήτη Ηλία στο Χαλέπι.
Απόσπασμα από τό βιβλίο τού Μητροπολίτη ΣΟΥΗΔΙΑΣ, ΚΛΕΟΠΑ, "Η ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΊΤΟΥ ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΒΙΤΤΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΑΝ 1965 - 1980".
"Ο π. Ευσέβιος κατά τά έτη 1976-1980 εδημοσίευσεν επίσης είς τό "Δελτίον" τής Ι.Μητροπόλεως τρία μικρά ηθικοθρησκευτικού περιεχομένου κείμενα, ώς σειράν άρθρων υπό τόν γενικόν τίτλον
"Συγχρονισμένος Χριστιανισμός"; Η σειρά τών άρθρων αυτών έμεινεν ημιτελής, λόγω τής άναχωρήσεως τού αρχιμανδρίτου Ευσεβίου Βίττη έκ Σουηδίας, κατά τό έτος 1980, πρός εγκαταβίωσιν είς Άγιον Όρος". ¨Ως άλλος Ισίδωρος Πηλουσιώτης, ο οποίος από τήν πληθώρα τών επιστολών του έλαβε τόν τίτλο τού λογίου πατρός τής Εκκλησίας, έτσι καί ο π. Ευσέβιος έγραψε χιλιάδες επιστολές μέ περιεχόμενο παραμυθίας, στηρίξεως, διαποιμάνσεως, νουθεσίας πρός τούς παραλήπτες συνανθρώπους του. Πραγματικός θησαυρός καί ιερή παρακαταθήκη γιά χιλιάδες παραλήπτες είναι οι επιστολές πού τούς έστελνε ο π. Ευσέβιος. Μέ τήν ευκαιρία εορτών (Χριστουγέννων, Πάσχα, Μεταμορφώσεως κλπ) συνήθιζε νά στέλνει "Πρός τούς κατά καιρούς αγαπητούς αλληλογράφους" του ένα είδος εγκύκλιας επιστολής, μέ βαθύτατο περιεχόμενο.
Ο π. Ευσέβιος μέσα από τίς επιστολές πού λάβαινε-αλλά καί από όσα τού εκμυστερεύονταν στό ιερό πετραχήλι του - είχε γνωρίσει όλες τίς πτυχές τού ανθρώπινου πόνου. Θεωρούσε ότι "είναι αδύνατο νά απαριθμηθούν όλες οι αρνητικές καταστάσεις, πού μετατρέπουν τή ζωή σέ κόλαση καί κάνουν κατασκότεινο τόν ουρανό τής ψυχής". Καί τί έκανε μέ όλη τήν πηγαία καί ειλικρινή αγάπη του; Τόσο μέ τό λόγο του στίς κατ ιδίαν συζητήσεις καί εξομολογήσεις, όσο καί μέ τά απαντητικά του γράμματα, προσπαθούσε στόν καθένα νά ανοίξει "κάποια ρωγμή γαλάζιας ελπίδας στόν κατασκότεινο ουρανό τής ψυχής του, ώστε νά μπορεί νά περάσει από αυτήν καί μιά έλάχιστη, έστω, φωτεινή ακτίνα αισιοδοξίας"... Στίς εγκύκλιες επιστολές του ο πατήρ Ευσέβιος εύρισκε καί τήν ευκαιρία νά διατυπώνει βαθιές θεολογικές έννοιες, κυρίως γιά τό μεγάλο νόημα τών μεγάλων εορτών τής Πίστης μας.
Μικρό απόσπασμα από τό βιβλίο τού Μητροπολίτη Κλεόπα, "Η ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΒΙΤΤΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΑΝ".
Απόσπασμα από τό βιβλίο τού Μητροπολίτη ΣΟΥΗΔΙΑΣ, ΚΛΕΟΠΑ, "Η ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΊΤΟΥ ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΒΙΤΤΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΑΝ 1965 - 1980".
Τέσσερα χρόνια μετά την μόνιμη επιστροφή τού π. Ευσεβίου στήν Ελλάδα καί στήν εγκατάστασή του στό Ι.Ησυχαστήριο αγίων Ιωάννου Χρυσοστόμου, Πρωτομάρτυρος Στεφάνου καί Ισαποστόλου Βασιλίδος Όλγας, στή Φαιά Πέτρα, συνέταξε καί εξέδωσε στίς 15 Φεβρουαρίου 1984, τήν μελέτη του, μέ τίτλο "Ούκ επ άρτω μόνω...", η οποία αποτελείται από είκοσι θεολογικά άρθρα του καί δύο επιστολές του, μέ αφιέρωση "Στούς απόδημους ομογενείς αδελφούς μου τής Σκανδιναβίας καί μάλιστα Σουηδίας καί Νορβηγίας, επώνυμους καί μή, πού χέρι μέ χέρι συμπορευθήκαμε αδελφικά σέ καιρούς πόνου καί χαράς....μέ πολλή αγάπη κι ευγνωμοσύνη βαθειά".
Η έν λόγω μελέτη καί δή ο πρόλογος, η εισαγωγική καί η κατακλείδιος επιστολή απαντά στό ερώτημα τών ομογενών, όταν ο π. Ευεσέβιος, υπακούοντας στόν Γέροντά του, άφησε τό Ησυχαστήριό του στό Ραίττβικ τής Σουηδίας καί επέστρεψε οριστικώς καί αμετακλήτως στήν Ελλάδα, "αφού μάς αγαπάς τόσο πολύ, όσο λές, τότε γιατί φεύγεις από κοντά μας; Εμείς σέ θέλουμε, όμως εσύ γιατί δέν μάς θέλεις;
Επειδή τά ανωτέρω τρία κείμενα μαρτυρούν τήν συγκινητική πατρική ισόβια αγάπη τού Γέροντος Ευσεβίου πρός τήν Ομογένεια τής Σκανδιναβίας, τά παραθέτουμε αποσπασματικώς, χάριν τής ιστορίας.. Ιδού τί ανέφερε ο θεοφόρος πατήρ στόν πρόλογο τής μελέτης του:
" Τό αμείλικτο ερώτημα, πού πρόβαλλε κάθε φορά αυθόρμητα, έμενε αναπάντητο: ..." αφού μάς αγαπάς τόσο πολύ, όσο λές, τότε γιατί φεύγεις από κοντά μας; Εμείς σέ θέλουμε, όμως εσύ γιατί δέν μάς θέλεις; " . Η λογική τού ερωτήματος αδήριτη. Καί η αντιφατικότητα τών λόγων καί ενέργειας κατάδηλη. Αλήθεια τί θά μπορούσε νά απαντήσει; 'Ισως η σιωπή, ένα οδυνηρό μάτωμα καρδιάς καί ένα βουβό της κλάμα εκεί στά μύχιά της, πού πότε πότε ασυγκράτητο ξεσπούσε σέ οίμωγές ισχυρές, ταράζοντας τήν αλλιώς αδιατάραχτη κάποιας σιωπηλής ερημιάς
"πράσινη" γαλήνη, ήταν η μόνη απάντηση. Αυτήν όμως δέν τήν άκουσαν ποτέ οι εγκαταλλειμένες "προδομένες" ψυχές πού έμεναν όλο παράπονο. Νά πήγε άραγε στό κενό; Η νά τήν αφουγκράστηκε μέ λύπηση ο Ουρανός; Ναί; Οχι; Δύσκολη η απάντηση...
Απόσπασμα από τό βιβλίο τού Μητροπολίτη ΣΟΥΗΔΙΑΣ, ΚΛΕΟΠΑ, "Η ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΊΤΟΥ ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΒΙΤΤΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΑΝ 1965 - 1980".
Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2024
Οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί. Αληθινές ιστορίες Ζόμπερν Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς 29
Πριγκίπισσα Μάρτυρας
Ο σύζυγος της πριγκίπισσας Juliana, πρίγκιπας Simeon Mstislavovich Vyazemsky, μετά την κατάληψη του Σμολένσκ, έπρεπε να αφήσει την κληρονομιά του. Ο Μέγας Δούκας Βασίλι Ντμίτριεβιτς έδωσε τον Τορζόκ σε αυτόν και τον Πρίγκιπα Γιούρι του Σμολένσκ.
Η σύζυγος του Συμεών Ιουλιανία διακρινόταν για την ομορφιά της ψυχής και του σώματός της. Και προκάλεσε άθελά της οργή στον Γιούρι, ο οποίος ζητούσε την υποταγή της.
Μάταια η Τζουλιάνια ηρέμησε τον Γιούρι, τώρα με ικεσίες, τώρα με πειθώ, λέγοντας ότι εκτιμούσε την πίστη στον άντρα της περισσότερο από τη ζωή. Για να ικανοποιήσει το θυμό του, ο Γιούρι αποφάσισε ένα τρομερό πράγμα: σκότωσε τον πρίγκιπα Συμεών και ήθελε να πάρει τη χήρα του με το ζόρι.
Η νεαρή πριγκίπισσα μαχαίρωσε τον τρελό με ένα μαχαίρι και θέλησε να δραπετεύσει. Ο Γιούρι έτρεξε πίσω της με ένα σπαθί στο χέρι, την πρόλαβε, την έκοψε και διέταξε να τη ρίξουν στο ποτάμι.
Ο πρίγκιπας Γιούρι κατέφυγε στους Τατάρους, αλλά ακόμα και εκεί η συνείδησή του τον βασάνιζε. Πήγε στο ερημητήριο του Ριαζάν, όπου δύο χρόνια αργότερα τελείωσε τη ζωή του με πικρή μετάνοια.
Ήρθε η άνοιξη. Ένας χαλαρός άνδρας, καθισμένος στην όχθη του ποταμού, έμεινε έκπληκτος βλέποντας ένα ανθρώπινο σώμα να κολυμπά κόντρα στο ρεύμα. Αμέσως ένιωσε τη ζωή να επιστρέφει στο μαραμένο κορμί του. Και άκουσα μια φωνή:
- Άνθρωπε του Θεού, πήγαινε στο Torzhok, στην εκκλησία του καθεδρικού ναού, και πες στον αρχιερέα και στους αδελφούς να πάρουν το σώμα της Τζουλιάνας και να το θάψουν στις νότιες πόρτες.
Στη συνέχεια, με τη συνοδεία πλήθους κόσμου, η σορός μεταφέρθηκε στον καθεδρικό ναό και πολλοί άρρωστοι θεραπεύτηκαν.
Μια μέρα, ο διάκονος του καθεδρικού ναού Ιωάννης θέλησε να εξετάσει τα λείψανα, προετοιμάστηκε για αυτό νηστεύοντας για σαράντα ημέρες και άρχισε να σκάβει το φέρετρο, αλλά ξαφνικά ξέσπασε φωτιά κάτω από το έδαφος, τον έκαψε και άκουσε μια φωνή:
«Πατέρα, μην ενοχλείς: οι άνθρωποι δεν πρέπει να δουν το σώμα μου μέχρι να είναι το θέλημα του Θεού».
Έπειτα ο διάκονος ξάπλωσε σε χαλάρωση για δύο μήνες μέχρι να λάβει θεραπεία.
Το 1811, η πριγκίπισσα Juliana θεράπευσε τη σύζυγο του αρχιερέα του καθεδρικού ναού Artemy, που είχε χάσει το μυαλό και την όρασή της. Τρία χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης του καθεδρικού ναού, το πέτρινο φέρετρο της πριγκίπισσας άνοιξε και ρέουν ρέματα θεραπείας.
Berg Athos – Der unbeschreibliche Duft der heiligen Reliquie des Heiligen Andreas!
Berg Athos – Der unbeschreibliche Duft der heiligen Reliquie des Heiligen Andreas!
Ende des 19. Jahrhunderts wurde die Heilige Skete von Agios Andreas, der Protokletos, von den Russen in den Karies des Berges Athos gegründet! Das Ökumenische Patriarchat schenkte dem neu gegründeten Skete die heilige Stirn des Heiligen Andreas, einen kostbaren Schatz der Orthodoxie! Die Haut des Heiligen ist auf der heiligen Reliquie vorhanden, als wäre sie die Stirn eines lebenden Menschen! Ich musste es Dutzende Male anbeten und sein Duft war unbeschreiblich! In den früheren Jahren lebte der selige Pater in Sketi. Andreas, ein ehemaliger Industrieller, der, obwohl er erst fünf Jahre alt war, eine sehr große Anmut besaß! Tatsächlich fragte er mich einmal, ob ich Lehrer sei, und als ich ihn fragte, woher er das wisse, sagte er:
„Sei vorsichtig, mein Kind, denn wenn du eines der hundert Schafe verlierst, wirst du eine große Entschuldigung bei Gott vorbringen“!
Fr. Also war Andreas als Laie nach Skete gegangen, um seine beiden Kinder zu besuchen, die dort Mönche waren. Überwältigt vom Duft der heiligen Reliquie gab er das Weltliche auf und wurde Mönch von Skete! In einer Diskussion, die wir über die Gnade der heiligen Reliquie führten, erzählte er uns, dass Christus den heiligen Apostel vielleicht in einem Moment des Unwohlseins mit seiner Handfläche berührt hatte und diese doppelte Gnade auf der heiligen Reliquie auf seiner Stirn zurückblieb!
Als die Pilger nach Skete gingen, führte er sie zunächst zur Anbetung der heiligen Reliquie! Mindestens zehnmal sah ich das folgende Wunder. Im Gegensatz zu den meisten anderen konnten einige der Pilger seinen unbeschreiblichen Duft nicht wahrnehmen! Dann der selige Pater. Andreas rief sie erneut zum Gottesdienst auf und sprach dreimal den Wunsch Jesu Christi aus:
„Herr Jesus Christus, erbarme dich meiner“! Danach nahmen auch sie den Duft des Heiligen wahr und es folgten bewegende Momente! Tatsächlich gab es einmal, als ich mit meinem Sohn zusammen war, zwei junge Männer, die Pappoulis anlogen, dass sie den Duft spürten, aber Pater Andreas verstand sie mit der Gnade Gottes und sagte zu ihnen: „Bitte kommen Sie hierher und beten Sie mit der Berührung.“ der Lippen die heilige Reliquie“, gleichzeitig den Wunsch aussprechend! Die folgenden Momente waren schockierend! Nachdem die beiden jungen Menschen die göttliche Gnade gekostet hatten, knieten sie weinend nieder! De Pappoulis sagte zu ihnen: „Was haben Sie jetzt zu sagen?“ Er erzählte uns auch, dass die russischen Mönche 1917 gegangen waren, um dem Zaren zu helfen und gegen die Bolschewiki zu kämpfen! Nach vielen Jahren, im Jahr 1975, kamen sie aus Russland und nahmen alles Gold und alle wertvollen Gegenstände mit, die sich in Skete befanden! Die Jungfrau Maria, wie sie uns erzählte, „blendete“ sie, als sie ihren Durst nach Gold sah, und sie nahmen das wahre „Gold“, die heilige Reliquie des Heiligen Andreas, nicht an
Miltiadis Tsesmetzis – Pädagoge
Monte Athos: ¡la fragancia indescriptible de la santa reliquia de San Andrés!
Monte Athos: ¡la fragancia indescriptible de la santa reliquia de San Andrés!
¡A finales del siglo XIX, los rusos fundaron el Santo Skete de Agios Andreas, el Protocletos, en Karies del Monte Athos! ¡El Patriarcado Ecuménico regaló al recién fundado Skete la santa frente de San Andrés, precioso tesoro de la ortodoxia! ¡La piel del Santo está presente sobre la sagrada reliquia como si fuera la frente de una persona viva! ¡Tuve que adorarlo docenas de veces y su fragancia era indescriptible! En los primeros años, el Beato P. vivió en Sketi. Andreas, un antiguo industrial que, siendo sólo un monje de cinco años, ¡tenía una gracia muy grande! De hecho, una vez me preguntó si yo era profesor y cuando le pregunté cómo lo sabía, dijo:
"¡Ten cuidado hija mía porque si pierdes una de las cien ovejas, le darás una gran disculpa a Dios"!
P. Así que Andreas había ido a Skete como laico para ver a sus dos hijos que eran monjes allí. ¡Abrumado por la fragancia de la sagrada reliquia, abandonó lo mundano y se convirtió en monje de Skete! En una discusión que tuvimos sobre la gracia de la santa reliquia, nos dijo que tal vez Cristo había tocado con la palma de la mano al santo Apóstol, en un momento de indisposición, ¡y esta doble gracia quedó en la santa reliquia de su frente!
Cuando los peregrinos fueron a Skete, ¡primero los llevó a adorar la santa reliquia! Al menos diez veces vi el siguiente milagro. ¡Algunos de los peregrinos no pudieron percibir su inefable fragancia, a diferencia de la mayoría de los que sí lo hicieron! Entonces el bendito P. Andreas los llamó nuevamente a adorar, diciendo tres veces el deseo de Jesucristo:
"¡Señor Jesucristo, ten piedad de mí"! Después de eso, ellos también percibieron la fragancia del Santo y ¡siguieron momentos conmovedores! De hecho, una vez, cuando estaba con mi hijo, había dos jóvenes que le mintieron a Pappoulis diciéndole que sentían la fragancia, pero el padre Andreas los entendió con la gracia de Dios y les dijo: "Por favor, vengan aquí y adoren con el toque". de los labios la santa reliquia", diciendo al mismo tiempo el deseo! ¡Los momentos que siguieron fueron impactantes! ¡Los dos jóvenes, habiendo gustado la gracia divina, se arrodillaron llorando! De Pappoulis les dijo: "¿Qué tenéis que decir ahora?" ¡También nos dijo que los monjes rusos se habían ido en 1917 para ayudar al zar y luchar contra los bolcheviques! Después de muchos años, en 1975, vinieron de Rusia y se llevaron todo el oro y objetos preciosos que había en Skete. La Virgen María, según nos dijo, al ver su sed de oro, los "cegó" y no se llevaron el verdadero "oro", que era la santa reliquia de San Andrés.
Miltiadis Tsesmetzis - Educador
Mont Athos - Le parfum indescriptible de la sainte relique de Saint André !
Mont Athos - Le parfum indescriptible de la sainte relique de Saint André !
A la fin du XIXème siècle, la Sainte Skite d'Agios Andreas, le Protocletos, fut fondée par les Russes, dans les Karies du Mont Athos ! Le Patriarcat œcuménique a offert en cadeau à la Skète nouvellement fondée le saint front de Saint André, un trésor précieux de l'Orthodoxie ! La peau du Saint est présente sur la sainte relique comme s'il s'agissait du front d'une personne vivante ! J’ai dû l’adorer des dizaines de fois et son parfum était indescriptible ! Dans les premières années, le bienheureux Père vivait à Sketi. Andreas, un ancien industriel, qui alors qu'il n'était qu'un moine de cinq ans, avait une très grande grâce ! En fait, il m'a demandé un jour si j'étais enseignant et quand je lui ai demandé comment il le savait, il a répondu :
" Fais attention mon enfant car si tu perds une des cent brebis, tu présenteras de grandes excuses à Dieu " !
Le P. Andreas était donc allé à Skete en tant que laïc pour voir ses deux enfants qui y étaient moines. Submergé par le parfum de la sainte relique, il abandonna le monde et devint moine de Skete ! Dans une discussion que nous avons eue sur la grâce de la sainte relique, il nous a dit que peut-être le Christ avait touché le saint Apôtre avec sa paume, dans un moment d'indisposition, et cette double grâce est restée sur la sainte relique de son front !
Lorsque les pèlerins se rendaient à Skete, il les conduisait d'abord à adorer la sainte relique ! Au moins dix fois j'ai vu le miracle suivant. Certains pèlerins ne pouvaient pas percevoir son parfum ineffable, contrairement à la plupart qui le percevaient ! Puis le bienheureux Père. Andreas les appela à nouveau au culte, en répétant trois fois le souhait de Jésus-Christ :
"Seigneur Jésus-Christ, aie pitié de moi" ! Après cela, eux aussi ont perçu le parfum du Saint et des moments émouvants ont suivi ! En fait, une fois, alors que j'étais avec mon fils, il y avait deux jeunes hommes qui ont menti à Pappoulis en disant qu'ils sentaient le parfum, mais le père Andreas les a compris avec la grâce de Dieu et leur a dit : « S'il vous plaît, venez ici et adorez avec le toucher. des lèvres la sainte relique", disant en même temps le vœu ! Les moments qui ont suivi ont été choquants ! Les deux jeunes gens, ayant goûté à la grâce divine, se mirent à genoux en pleurant ! De Pappoulis leur dit : « Qu'avez-vous à dire maintenant ? Il nous a aussi raconté que les moines russes étaient partis en 1917 pour aider le Tsar et lutter contre les bolcheviks ! Après de nombreuses années, en 1975, ils sont venus de Russie et ont pris tout l'or et les objets précieux qui se trouvaient à Skete ! La Vierge Marie, comme elle nous l'a dit, voyant leur soif d'or, les "aveugla" et ils ne prirent pas le véritable "or", qui était la sainte relique de Saint André.
Miltiadis Tsesmetzis - Éducateur
Mount Athos - The indescribable fragrance of the holy relic of Saint Andrew!
Mount Athos - The indescribable fragrance of the holy relic of Saint Andrew!
At the end of the 19th century, the Russians founded the Holy Skete of Saint Andrew, the First-Called, in Karyes on Mount Athos! The Ecumenical Patriarchate gave the newly founded Skete the holy forehead of Saint Andrew, a precious treasure of Orthodoxy, as a gift! The skin of the Saint is on the holy relic as if it were the forehead of a living person! I have been honored to venerate it dozens of times and its fragrance was indescribable! In earlier years, the blessed Father Andrew, a former industrialist, lived in the Skete, who, although he was a monk of only five years, had great grace! In fact, he once asked me if I was an educator and when I asked him how he knew, he said:
"Be careful, my child, because if you lose one of the hundred sheep, you will give a great apology to God"!
Fr. Andreas had gone to the Skete as a layman to see his two children who were monks there. Moved by the fragrance of the holy relic, he abandoned worldly things and became a monk of the Skete! In a conversation we had about the grace of the holy relic, he told us that perhaps Christ had touched the holy Apostle with his palm, at some point in his illness, and this double grace remained on the holy relic on his forehead!
When pilgrims went to the Skete, he would first lead them to worship the holy relic! At least ten times I saw the following miracle. Some of the pilgrims could not perceive its ineffable fragrance, unlike most who perceived it! Then the blessed Fr. Andreas called them to prostrate themselves again, saying three times the prayer of Jesus Christ:
"Lord Jesus Christ, have mercy on me"! After that, they also perceived the fragrance of the Saint and moving moments followed! In fact, once when we were with my son, there were two young men who lied to Grandpa that they supposedly felt the fragrance, but Fr. Andreas understood them with the grace of God and said to them: "Come here, please, and prostrate yourselves with your lips to the holy relic", while saying the prayer! The moments that followed were shocking! The two young men, having tasted the divine grace as well, knelt down and cried! And Pappoulis said to them: "What do you have to say now?" He had also told us that the Russian monks had left in 1917, to help the Tsar and fight against the Bolsheviks! After many years, in 1975, they came from Russia and took all the gold and precious objects that were in the Skete! The Virgin Mary, as he told us, seeing their thirst for gold, "blinded" them and they did not take the real "gold", which was the holy relic of Saint Andrew
Miltiadis Tsesmetzis - Educator
THE Catch wrestling. Father Dionysios Tabakis.
THE Catch wrestling. Father Dionysios Tabakis.
THE KATS of prayer
Father Dionysios Tabakis
WHEN we were little, we were told not to pet little kittens too much so as not to make them goatish.
I don't know how much etymological connection "katsiazo" has with the sport KATS (freestyle wrestling), but indeed if we observe KATS in prayer, we will see miraculous results.
-And what does this KATS indicate?
1st The "K" is effort.
Our prayer should not be incessant, but should be accompanied by as many additional repentances as we can.
2nd The "A" indicates love.
Whatever good we ask of the Theotokos, let us turn it to the side sound of love and let us ask for the whole world, friends and enemies. And so from “me” let us go to “us” in the great family.
3rd The “T” is humility.
Let us not ask God with a haughty tone and interlocutor as if we were going to co-sign some mutual contract with God, but let us say in our prayer words of self-reproach such as … “me the wretched, the wretched, the scumbag, the beastly, the unrepentant, the incorrigible” and others…
and 4th The “S” means that before every prayer we should learn to say an apology. This apology has a very concentrated repentance in it. Before we ask for something, let's say "sorry" for what we lack.
For example, do you ask Christ to give you health? Say: "Forgive us, Lord, that even though I had my health for so many years, I did not use it for Your glory."
Or do you want your child to shine? Say
"I'm sorry, Lord, that for so many years I was not a good parent, but you shone on my child," and so on.
Let us observe this KATS and then we will cast out the evil demons.
FATHER.SEVASTIE BASTOVOI. ΤΟ ΚΑΛΌ ΚΑΙ ΤΌ ΚΑΚΌ.
Αν πρέπει να αποδείξεις ότι κάποιος είναι κακός, ακόμα και το καλό του θα είναι κακό. Και αν πρέπει να αποδείξεις ότι κάποιος είναι καλός, ακόμα και το κακό του θα είναι καλό.
Γιατί έτσι είναι φτιαγμένος ο νους του ειδωλολάτρη. Τα είδωλα που λάτρευαν οι λαοί ήταν αυτά που έκαιγαν τα παιδιά τους, πάντα ζητούσαν νέες και νέες ανθρωποθυσίες από τους καλύτερους, αλλά παρόλα αυτά το πλήθος τους λάτρευε και τους λάτρευε.
Μην ψάχνετε για νόημα στην ειδωλολατρία, γιατί το ξόρκι που πιάνει τα ειδωλολατρικά μυαλά σκοτώνει κάθε ίχνος νοήματος.
Ένα είναι το νόημα, η αλήθεια και η ζωή, και δεν είναι από αυτόν τον κόσμο!
FATHER.SEVASTIE BASTOVOI. ΠΕΡΊ ΛΟΓΟΚΡΙΣΊΑΣ.
Η λογοκρισία συνδέεται στενά με τη βλακεία. Όσο πιο ανόητοι είναι οι άνθρωποι που κυβερνούν, τόσο μεγαλύτερη είναι η λογοκρισία που εφαρμόζουν. Αυτός είναι ο λόγος που έξυπνοι, έξυπνοι και καλοί άνθρωποι σε οποιονδήποτε τομέα έρχονται τελικά σε σύγκρουση με το σύστημα. Έτσι ήταν πάντα και έτσι είναι σήμερα.
Γιατί;
Γιατί η ευφυΐα έχει την τάση να ξέρει. Όπως η βλακεία τρέφεται από την άγνοια, έτσι και η ευφυΐα τρέφεται από τη γνώση. Η πιο νόστιμη πηγή γνώσης είναι οι έξυπνοι άνθρωποι με τους οποίους δεν χορταίνεις να μιλάς.
Άρα, η ευφυΐα εξαρτάται από τον διάλογο, είναι παραγωγική και καταναλωτική του διαλόγου. Ενώ η βλακεία είναι απλά ανάποδα! Η βλακεία αισθάνεται επίθεση από τον διάλογο γιατί στο διάλογο ανακαλύπτεις πόσο ανόητος ή πόσο έξυπνος είσαι.
Γι' αυτό οι ανόητοι προτιμούν να μιλάνε στον εαυτό τους, να φωνάζουν, να χτυπούν, να λογοκρίνουν και να εξορίζουν όποιον σκέφτεται. Επειδή η ίδια η σκέψη είναι συνώνυμη με την ελευθερία - οι σκλάβοι δεν χρειάζονται σκέψη, γιατί, έτσι δεν είναι, οι άλλοι σκέφτονται για αυτούς.
Κάθε φορά που δεν ξέρεις την απάντηση σε μια ερώτηση, άνοιξε ένα βιβλίο, μην κλείνεις το στόμα που σε ρωτάει.
Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2024
«Εγώ είμαι πάντα με τον Κύριο... Τον βλέπω και τον αισθάνομαι πάντα. .. Πιστέψτε στον Κύριο, πέρα από κάθε αμφιβολία, μόνο η Ορθόδοξη θα σώσει την πίστη σε αυτούς τους τρομερούς καιρούς».
Πιστέψτε στον Κύριο, χωρίς καμία αμφιβολία. Ο ίδιος ο Κύριος ζει στην καρδιά μας και δεν χρειάζεται να Τον αναζητήσουμε κάπου... μακριά.
Αυτή είναι η ουσία του κηρύγματος του αγίου, που είχε το χάρισμα της διαφάνειας και του θεού, και λόγω της αφθονίας της χάριτος, μόνο επανέλαβε: «Εγώ είμαι πάντα με τον Κύριο... Τον βλέπω και τον αισθάνομαι πάντα. .. Πιστέψτε στον Κύριο, πέρα από κάθε αμφιβολία, μόνο η Ορθόδοξη θα σώσει την πίστη σε αυτούς τους τρομερούς καιρούς».
Γέρος Νικολάι Γκουριάνοφ
Άγιον Όρος - Η άρρητη ευωδία του ιερού λειψάνου του αγίου Ανδρέα!
Άγιον Όρος - Η άρρητη ευωδία του ιερού λειψάνου του αγίου Ανδρέα!
Στα τέλη του 19ου αιώνα ιδρύθηκε από τους Ρώσους, στις Καρυές του Αγίου Όρους, η Ιερά Σκήτη του Αγίου Ανδρέα, του Πρωτοκλήτου! Το Οικουμενικό Πατριαρχείο έδωσε ως δώρο στην νεοϊδρυθείσα Σκήτη το άγιο μέτωπο του αγίου Ανδρέα, πολύτιμο θησαύρισμα της Ορθοδοξίας! Το δέρμα του Αγίου υπάρχει επάνω στο άγιο λείψανο σαν να είναι μέτωπο ζωντανού ανθρώπου! Αξιώθηκα να το προσκυνήσω δεκάδες φορές και η ευωδία του ήταν άρρητη! Τα παλαιότερα χρόνια ζούσε στην Σκήτη ο μακαριστός π. Ανδρέας, ένας πρώην βιομήχανος, που ενώ ήταν μοναχός μόνο πέντε ετών, είχε πολύ μεγάλη χάρη! Μάλιστα κάποτε με είχε ρωτήσει αν είμαι εκπαιδευτικός και όταν τον ρώτησα πώς το γνωρίζει μου είπε:
" Πρόσεξε παιδί μου γιατί αν χάσεις το ένα από τα εκατό πρόβατα, θα δώσεις μεγάλη απολογία στον Θεό "!
Ο π. Ανδρέας λοιπόν είχε πάει στην Σκήτη ως λαϊκός για να δει τα δύο παιδιά του που ήταν εκεί μοναχοί. Συγκλονισμένος από την ευωδία του αγίου λειψάνου, εγκατέλειψε τα εγκόσμια και έγινε μοναχός της Σκήτης! Σε μία συζήτηση που είχαμε για την χάρη του αγίου λειψάνου, μας είπε ότι ίσως ο Χριστός είχε ακουμπήσει με την παλάμη του τον άγιο Απόστολο, σε κάποια στιγμή αδιαθεσίας και έμεινε επάνω στο άγιο λείψανο του μετώπου του αυτή η διπλή χάρη!
Όταν πήγαιναν στην Σκήτη οι προσκυνητές, τους οδηγούσε πρώτα να προσκυνήσουν το άγιο λείψανο! Τουλάχιστον δέκα φορές είδα το παρακάτω θαύμα. Μερικοί από τους προσκυνητές δεν μπορούσαν να αντιληφθούν την άρρητη ευωδία του, σε αντίθεση με τους περισσότερους που την αντιλαμβάνονταν! Τότε ο ευλογημένος π. Ανδρέας τους καλούσε να ξαναπροσκυνήσουν, λέγοντας τρεις φορές την ευχή του Ιησού Χριστού:
" Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με "! Μετά από αυτό αντιλαμβάνονταν κι αυτοί την ευωδία του Αγίου και ακολουθούσαν συγκινητικές στιγμές! Μάλιστα μια φορά που ήμασταν με τον γιο μου, ήταν δύο νέοι οι οποίοι είπαν ψέματα στον Παππούλη ότι τάχα αισθάνθηκαν την ευωδία, αλλά ο πατήρ Ανδρέας τους κατάλαβε με την χάρη του Θεού και τους είπε: " Ελάτε εδώ σας παρακαλώ και προσκυνήστε με επαφή των χειλέων το άγιο λείψανο", λέγοντας συγχρόνως την ευχή! Οι στιγμές που ακολούθησαν ήταν συγκλονιστικές! Οι δυο νέοι έχοντας γευθεί και αυτοί πλέον την θεία χάρη γονάτισαν κλαίγοντας! Ο δε Παππούλης τους είπε: " Τι έχετε να πείτε τώρα "; Επίσης μας είχε πει ότι οι Ρώσοι μοναχοί είχαν φύγει το 1917, για να βοηθήσουν τον Τσάρο και να πολεμήσουν εναντίων των Μπολσεβίκων! Μετά από πολλά χρόνια, το 1975, ήρθαν από την Ρωσία και πήραν όλα τα χρυσά και πολύτιμα αντικείμενα που υπήρχαν στην Σκήτη! Η Παναγία, όπως μας είπε, βλέποντας την δίψα τους για τον χρυσό, τους "τύφλωσε" και δεν πήραν τον αληθινό "χρυσό", που ήταν το άγιο λείψανο του αγίου Ανδρέα
Μιλτιάδης Τσεσμετζής - Εκπαιδευτικός
Black Friday.
Η μόνη "Μαύρη Παρασκευή" που πρέπει να γνωρίζει ο Χριστιανός, και μάλιστα ο Ορθόδοξος, είναι η Μεγάλη Παρασκευή.
Εκείνη κατά την οποία ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός ξεπλήρωσε με το Τίμιο Αίμα Του τις αμαρτίες μας.
Η Μεγάλη Παρασκευή των Ορθοδόξων, οδηγεί στην Κυριακή του Πάσχα, της Αναστάσεως, της ατελεύτητης χαράς, της Ογδόης Ημέρας, της Βασιλείας των Ουρανών.
Οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί. Αληθινές ιστορίες Ζόμπερν Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς 28
Το μυστικό του ιερέα
Ο π. Ιωάννης απολάμβανε τον ειλικρινή σεβασμό των κατοίκων της πόλης. Τον διέκρινε η ταπείνωση του δούλου του Θεού και η αξιοπρέπεια του χριστιανού ποιμένα. Στις καθημερινές υποθέσεις ήταν πράος, αλλά στα θέματα της ιερής του υπηρεσίας ήταν ζηλωτής. Αγαπούσε με πάθος τον ναό του, τον στόλιζε επιμελώς και έμπαινε πάντα με χαρά και ευλάβεια. Και ξαφνικά τον βρήκε η ατυχία.
Ένα χειμώνα, τρομερές ειδήσεις για τη δολοφονία του γαιοκτήμονα Ιβάνοφ σάρωσαν την πόλη. Στο σημείο του συμβάντος έφτασε αστυνομικός επιμελητής. Εξέτασε το σώμα του νεκρού. Ανέκρινε τον υπηρέτη και αποδείχθηκε ότι ενώ βρισκόταν στην πόλη, ένας ιερέας, γνωστός σε όλη την πόλη, ο πατέρας Ιωάννης, πλησίασε το σπίτι του γαιοκτήμονα Ιβάνοφ.
Ο δικαστικός επιμελητής έσπευσε στον πατέρα Ιωάννη, του οποίου το σπίτι δεν ήταν μακριά. Μπήκε στο διάδρομο. Εκεί κρεμόταν ένα ζεστό ράσο με τη γούνα προς τα έξω, ένα μαχαίρι καλυμμένο με ξεραμένο αίμα έβγαινε έξω από την εσωτερική τσέπη του ράσου και υπήρχαν επίσης ίχνη αίματος στην ανοιχτόχρωμη γούνα.
Όταν ο δικαστικός επιμελητής μπήκε στην αίθουσα, τον συνάντησε ο ίδιος ο ιερέας, αν και τον υποδέχτηκαν εγκάρδια, αλλά με κάποια αμηχανία και αγωνία. Όταν ο δικαστικός επιμελητής ρώτησε τον ιερέα αν είχε πάει σήμερα στον γαιοκτήμονα Ιβάνοφ, ο πατέρας Ιωάννης ανατρίχιασε, αλλά απάντησε χωρίς δισταγμό ότι ήταν.
- Ξέρεις τι απέγινε ο Ιβάνοφ μετά την επίσκεψή σου; - ρώτησε ο δικαστικός επιμελητής.
Ο πατέρας Ιωάννης μπερδεύτηκε με αυτή την ερώτηση και δεν ήξερε αν να απαντήσει «ναι» ή να πει «όχι».
«Πίστεψέ με, πατέρα», είπε ο δικαστικός επιμελητής, «ότι σε εκτιμώ πολύ, αλλά το καθήκον της υπηρεσίας με αναγκάζει να σε ανακρίνω, ωστόσο, είμαι βέβαιος ότι η απάντησή σου θα απομακρύνει κάθε υποψία από πάνω σου».
«Κάνε το καθήκον σου», απάντησε ο ιερέας.
— Θέλω να ρωτήσω, ποιανού το ράσο κρέμεται στο διάδρομό σας; Αν είναι δικό σας, τότε γιατί υπάρχουν ματωμένοι λεκέδες πάνω του και ένα ματωμένο μαχαίρι στην τσέπη σας;
- Πώς; - φώναξε τρομαγμένος ο ιερέας. Αυτό δεν μπορεί να είναι αλήθεια!
Ο αστυνομικός έκανε απογραφή και έφυγε.
Την επόμενη μέρα, όλη η πόλη μιλούσε για το γεγονός ότι ο πατέρας Ιωάννης κατηγορήθηκε ότι σκότωσε τον Ιβάνοφ. Οι σταθεροί θαυμαστές του αρνούνταν να το πιστέψουν. Άλλοι ξαφνιάστηκαν που ένας ιερέας μπορούσε να διαπράξει ένα τέτοιο έγκλημα. Ο π. Ιωάννης, που προσευχόταν το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας, κοιμόταν μόνο το πρωί. Ξύπνησε από ένα χτύπημα στην πόρτα του δωματίου του. Σηκώθηκε από το κρεβάτι, άνοιξε την πόρτα και είδε την αναστατωμένη και δακρυσμένη γυναίκα του να στέκεται μπροστά του. Άρχισε να τον παρακαλάει να του πει τι του συνέβη χθες.
Ο πατέρας Ιωάννης τράβηξε τη γυναίκα του που έκλαιγε μακριά του και απομακρύνθηκε από αυτήν:
«Μη ρωτάς», είπε στη γυναίκα του, «μην τολμήσεις να με ρωτήσεις γι’ αυτό».
- Πώς να μην σε ρωτήσω για αυτό; - απάντησε η γυναίκα. «Είμαι η αγαπημένη σύζυγός σου τόσα χρόνια». Και ξαφνικά ακούω ότι όλη η πόλη σε κατηγορεί για φόνο», άρχισε να κλαίει. -Είσαι ένοχος ή όχι; - συνέχισε εκείνη. - Είμαι η μητέρα των παιδιών σου. Όταν μεγαλώσουν και με ρωτήσουν αν ο πατέρας τους ήταν εγκληματίας ή όχι, τι να απαντήσω;
Στην αναφορά των παιδιών, ο πατέρας Ιωάννης έκλαψε πικρά, αλλά μετά συγκρατήθηκε και είπε:
«Πες στα παιδιά μου, όταν μεγαλώσουν, ότι ο πατέρας τους ήταν έντιμος, ότι ποτέ δεν βεβήλωσε τα χέρια του όχι μόνο με ανθρώπινο αίμα, αλλά και με άδικα κέρδη».
- Μπορείς λοιπόν να δικαιολογηθείς, μπορείς να εξηγήσεις τις συνθήκες για τις οποίες είσαι ύποπτος;
«Δεν μπορώ», απάντησε ο πατέρας Ιωάννης με θαμπή φωνή, «Δεν χρειάζεται να εξηγήσω, δεν μπορώ να δικαιολογήσω τον εαυτό μου». Ο Κύριος τον οποίο υπηρετώ σφράγισε τα χείλη μου. Και ο Ίδιος με κατηγορεί. Μπορώ να Του αντισταθώ;
Την ίδια μέρα ο πατέρας Ιωάννης τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό και του στερήθηκε η δυνατότητα να φύγει από την πόλη και να φύγει από το σπίτι.
Η στεναχώρια της γυναίκας του και τα κλάματα των μικρών παιδιών, που κλαίνε σαν τη μητέρα τους, συγκλόνισαν τον πατέρα Ιωάννη.
Την τρίτη μέρα, κάλεσε τη γυναίκα του στο γραφείο του και της είπε:
- Πήγαινε αμέσως στην επαρχιακή πόλη. Δώστε του το γράμμα και σίγουρα στα χέρια του. Εδώ είναι ένα μυστικό που μπορώ να αποκαλύψω εν μέρει μόνο στον αρχιεπίσκοπο. Σας παρακαλώ από τον Θεό, μην είστε περίεργη.
Δύο μέρες μετά από αυτό, η σύζυγος του πατέρα Ιωάννη ήταν ήδη με τον επίσκοπο. Πρώτα διάβασε το γράμμα που του έδωσε και μετά άκουσε την προσευχή που του έφερε με δάκρυα για τον εαυτό της και για τα παιδιά της.
Το κοφτερό βλέμμα του αρχιπάστορα θόλωσε και δάκρυα κύλησαν στα μάτια του. Έφυγε για να γράψει μια απάντηση στον πατέρα Ιωάννη, επέστρεψε λίγα λεπτά αργότερα και έδωσε στον αναφέροντα έναν σφραγισμένο φάκελο. Της είπε επίσης μερικά καλά λόγια και, ευλογώντας την, της έδωσε την εξής οδηγία:
«Στον πειρασμό, δείξε σταθερότητα, απόδειξε ότι έγινες σύζυγος ιερέα επάξια».
Όταν ο π. Ιωάννης με τρεμάμενα χέρια άνοιξε τον φάκελο που έφερε η γυναίκα του από τον επίσκοπο, βρήκε μέσα σε αυτόν τη δική του επιστολή με το ακόλουθο σημείωμα του αρχιεφημέριου:
«Αγαπητέ πάτερ Γιάννη. Μην αφήσετε τη μοίρα της οικογένειάς σας να σας ενοχλήσει. Το στεφάνι του μαρτυρίου για την υπόθεση του Θεού σας δίνεται από τον Θείο Αρχιβοσκό μας Ιησού Χριστό. Αποδεχτείτε αυτό το δώρο με χαρά, ως εγγύηση αιώνιας ζωής και αιώνιας δόξας. Χαίρομαι που ο Κύριος σας έδωσε όχι μόνο να πιστέψετε σε Αυτόν, αλλά και να υποφέρετε κατ' εικόνα Του».
Αυτή η απάντηση δεν υποσχέθηκε τίποτα καλό στον πατέρα Ιωάννη, αλλά ενίσχυσε την πίστη και την αφοσίωσή του στο θέλημα του Θεού.
Και τότε ένα κάρο με δύο στρατιώτες σταμάτησε στην πύλη του σπιτιού του, που υποτίθεται ότι θα συνόδευαν τον πατέρα Ιωάννη στη φυλακή.
Ο ιερέας, ενισχυμένος από την προσευχή και την πίστη, ντυμένος ήρεμα με ταξιδιωτικά ρούχα, προσκύνησε τις εικόνες, ευλόγησε και φίλησε τους μικρούς του γιους και τελικά πλησίασε τη γυναίκα του.
Επρόκειτο να την ευχαριστήσει που ήταν πιστός φίλος στη ζωή του, που του έφερε οικογενειακή ευτυχία. Επρόκειτο να της πει ότι θα ζούσε για πάντα στην καρδιά του, αλλά εκείνη πετάχτηκε στο λαιμό του και έπνιξε όλα του τα λόγια με λυγμούς. Τον παρακάλεσε να μην την αφήσει, να λύσει αυτό το μυστικό που κρεμόταν από πάνω τους σαν ένα φοβερό σύννεφο.
- Απαγορεύεται! - είπε αποφασιστικά ο ιερέας. - Ο Θεός είναι ο κριτής εδώ.
Με αυτά τα λόγια, προσεκτικά αλλά αποφασιστικά ελευθερώθηκε από την αγκαλιά της γυναίκας του και βγήκε στο δρόμο στους στρατιώτες που τον περίμεναν. Τους ζήτησε μόνο να σταματήσουν στον ενοριακό ναό όπου υπηρετούσε.
Μπαίνοντας στο ναό, έριξε μια αποχαιρετιστήρια ματιά στο εικονοστάσι.
«Εδώ είναι, ασκητές για την πίστη του Χριστού», σκέφτηκε ο ιερέας. Και θυμήθηκε τα λόγια της Αγίας Γραφής: βίωσαν βρισιές και ξυλοδαρμούς, αλυσίδες και φυλακή, λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέθαναν από το ξίφος, περιπλανήθηκαν... Εσύ όμως, ανάξιο υπηρέτη του θυσιαστηρίου, δεν κοπίασες ακόμη. σε σημείο να χυθεί αίμα. Πήγαινε, πήγαινε με υπομονή στο κατόρθωμα που βρίσκεται μπροστά σου.
Και, λέγοντας αυτό στον εαυτό του, ο πατέρας Ιωάννης ένιωσε ένα νέο κύμα σθένους και δύναμης. Αφού φίλησε τον θρόνο και προσκύνησε τις εικόνες, έφυγε από το ναό και είπε στους οδηγούς του:
- Τώρα πάρε με εκεί που σε διατάξανε.
Στην επαρχιακή πόλη, ο πατέρας Ιωάννης ανακρίθηκε επανειλημμένα. Εάν τον ρωτούσαν αν θα ομολογούσε ένοχος για τη δολοφονία του Ιβάνοφ, θα απαντούσε ότι δεν θα το έκανε. Αν τον ρωτούσαν ποιος σκότωσε τον Ιβάνοφ, είτε έμενε σιωπηλός είτε προσευχόταν λέγοντας στον εαυτό του:
«Κύριε, σώσε με! Κύριε, δυνάμωσε με!»
Αν του ζητούσαν να εξηγήσει τις περιστάσεις που χρησίμευαν ως αποδεικτικά στοιχεία εναντίον του, είπε ότι δεν μπορούσε να εξηγήσει τίποτα, ότι ο Κύριος του είχε κλείσει το στόμα.
Καταδικάστηκε για φόνο σε στέρηση κάθε δικαιώματος και εξορία σε καταναγκαστική εργασία.
Ο πατέρας Ιωάννης προετοιμάστηκε, φαινόταν, για οτιδήποτε. Εν τω μεταξύ, υπήρχε κάτι στην πρόταση που έχασε από τα μάτια του - «στέρηση κάθε δικαιώματος» σήμαινε επίσης απαγόρευση στον πατέρα Ιωάννη να υπηρετήσει. Τότε ζήτησαν να δώσει υπογραφή ότι ούτε θα κάνει θείες λειτουργίες ως ιερέας, ούτε θα δίνει ευλογίες, ούτε θα ντυθεί σαν ιερέας. Συμφώνησε. Αλλά αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι του πόνου. Ο πατέρας Ιωάννης δεν το άντεξε αυτό. Βόγκηξε, άρχισε να σφίγγει τα χέρια του και, γυρίζοντας προς την εικόνα του Σωτήρα, φώναξε:
- Θεέ μου! Γιατί με απορρίπτεις για να μην κάνω ιερές πράξεις μπροστά σου; - Και με μια πικρή κραυγή έπεσε στο πάτωμα της φυλακής.
Πέρασαν αρκετές μέρες και ο πατέρας Ιωάννης και άλλοι εγκληματίες πήγαν στον προορισμό τους. Αυτός ο δρόμος ήταν δύσκολος. Ήταν απαραίτητο να διανύσουμε περισσότερα από χίλια μίλια. Δύσκολη ήταν και η δουλειά στα ορυχεία για τα οποία είχε ανατεθεί ο πατέρας Ιωάννης.
Τα αφεντικά παρατήρησαν σύντομα ότι η δουλειά του δεν είχε μεγάλη χρησιμότητα. Αρρώσταινε συχνά. Μετά κρατήθηκε σε ένα μπουντρούμι για μέρες ατελείωτες. Το σώμα ήταν ήρεμο, αλλά το μαρτύριο της ψυχής δεν είχε τέλος.
Σε ένα όνειρο, ο πατέρας Ιωάννης έβλεπε συνεχώς τον εαυτό του να εκτελεί εκκλησιαστικές λειτουργίες. Στέκεται σαν μπροστά στο θρόνο, περικυκλωμένος από κύματα καπνού θυμιάματος, που φωτίζονται από τις ακτίνες του πρωινού ήλιου: η ψυχή του αισθάνεται την παρουσία του Παναγίου Πνεύματος, στα χέρια του είναι ο Αμνός του Θεού, και λέει ο πατέρας Ιωάννης σε Αυτόν:
«Δεν είπα το μυστικό σου, δεν σου έδωσα το φιλί του Ιούδα και δεν θα με απορρίψεις;»
Όμως κάτι περίεργο συμβαίνει. Οι τραγουδιστές πρέπει να τραγουδήσουν το «Χαίρεται σε σένα, ευλογημένη», και γελούν. Ο πατέρας Ιωάννης τους κοιτάζει απειλητικά και φαίνεται να λέει: «Δεν είμαι ο ιερέας σας;»
«Τι παπάς είσαι για εμάς», του απαντούν: κοίτα τι έχεις στα πόδια σου. Χαμηλώνει τα μάτια και βλέπει δεσμά στα πόδια του και ξυπνάει.
Πέρασαν χρόνια. Το τέλος της σκληρής εργασίας πλησίαζε, μετά το οποίο ο πατέρας Ιωάννης έπρεπε να μείνει για πάντα στη Σιβηρία. Όμως αυτή την περίοδο, όπως φαίνεται, πλησίαζε το τέλος της ζωής του.
Αρρώστησε πολύ. Ο πυρετός και το παραλήρημα δεν τον αφήνουν. Όμως στην πυρετώδη λήθη του δεν είναι φυλακισμένος, αλλά ιερέας. Δεν αφήνει το απλό μαντήλι, το οποίο διπλώνει προσεκτικά και ξεδιπλώνει στο στήθος του - και προσεύχεται: «Μη με απομακρύνεις από την παρουσία Σου». Αλλά το πρόσωπο του ασθενούς δείχνει ανησυχία.
Ψιθυρίζει στον εαυτό του: «Έρχονται, θα ανακατευτούν ξανά, θα γελάσουν ξανά».
Πράγματι, δύο αξιωματικοί μπήκαν στην πόρτα του αναρρωτηρίου της φυλακής όπου βρισκόταν ο ασθενής: ο αρχηγός της φυλακής και ο επικεφαλής του τοπικού αποσπάσματος στρατευμάτων, τους συνόδευε γιατρός.
Πλησίασαν το κρεβάτι στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ο πατέρας Ιωάννης και κοίταξαν τα ανήσυχα, φλεγμονώδη μάτια του.
Στη συνέχεια οι αστυνομικοί πλησίασαν τον γιατρό, ζητώντας του να πει τη γνώμη του για την κατάσταση του ασθενούς.
Ο γιατρός είπε ότι ο ασθενής χρειάζεται επιμελή θεραπεία, προσεκτική φροντίδα και απόλυτη ψυχική ηρεμία. Μετά από αυτή τη δήλωση αποχώρησαν και οι τρεις.
Από εκείνη την ημέρα ο γιατρός επισκεπτόταν καθημερινά τον πατέρα Ιωάννη. Έγιναν ό,τι μπορούσε να γίνει για την ανάρρωση του. Ο ασθενής συνήλθε και σταδιακά άρχισε να δυναμώνει.
- Γεια σου, πατέρα, συγχαρητήρια για την επιστροφή σου στη ζωή. «Πρέπει να ομολογήσω, πάτερ Γιάννη, φοβόμουν πολύ για σένα», είπε ο γιατρός όταν ήταν ήδη βέβαιο το ευνοϊκό αποτέλεσμα.
Ο πατέρας Ιωάννης τον κοίταξε με κοφτερό βλέμμα και σκέφτηκε:
- Τι «πατέρας» είμαι γι’ αυτόν, τι «πατέρας» είμαι ο Γιάννης;
«Να είσαι καλά, να γίνεις καλά, πάτερ Γιάννη», συνέχισε ο γιατρός. - Αν έζησες στη λύπη, θα ζήσεις και στην ευτυχία.
- Πώς μπορώ να είμαι ευτυχισμένος; Γιατί χρειάζομαι τη ζωή; - είπε ο ασθενής, αλλά ακόμα χαμογέλασε.
«Μην αποθαρρύνεσαι, πατέρα, μην αποθαρρύνεσαι, να είσαι πιο χαρούμενος», κατέληξε ο γιατρός και έφυγε.
«Τι έκανε: «πατέρας» και «πατέρας» Γιάννης;» - ο ασθενής ξανασκέφτηκε, αλλά δεν είχε τη δύναμη να σκεφτεί πολύ και σύντομα έπεσε σε έναν ήσυχο ύπνο.
Λίγες μέρες αργότερα ήρθαν ξανά ο αρχηγός και ο αρχηγός του αποσπάσματος. Διάβασαν μια ειδική εντολή στον πατέρα Ιωάννη:
«Αφού ανακαλύφθηκε ότι ο ιερέας Ιωάννης, αν και καταδικάστηκε για φόνο, στερήθηκε κάθε δικαίωμα και ήταν σε σκληρή δουλειά, αλλά όχι μόνο δεν διέπραξε κανένα φόνο, αλλά έδειξε γενναία αυταπάρνηση σε όλη του την ιερατική υπηρεσία, τότε αυτή η καταδίκη ακυρώνεται πλήρως, όπως βασίζεται σε μια λυπηρή παρεξήγηση: να αποκατασταθεί ο προαναφερόμενος ιερέας σε όλα τα δικαιώματα του κράτους, να απελευθερωθεί, να επιστρέψει, να ανταμείψει».
Ακούγοντας αυτή την επίσημη εγκύκλιο, ο πατέρας Ιωάννης στην αρχή δεν πίστευε στ' αυτιά του, νομίζοντας ότι το πυρετώδες παραλήρημα είχε ξαναρχίσει. Τότε άρχισε να του φαίνεται ότι δεν καταλάβαινε τι άκουγε. Όταν διαλύθηκαν όλες οι αμφιβολίες, δάκρυα χαράς και προσευχής με ευγνωμοσύνη κύλησαν από τα μάτια του.
- Δόξα σε Σένα, Θεέ! Δόξα σε Σένα, Θεέ! Δόξα σε Σένα, Θεέ! - αναφώνησε ο πατέρας Ιωάννης και βυθίστηκε στο κρεβάτι του χαρούμενος εξαντλημένος.
Όταν ο π. Ιωάννης έμαθε ότι του επιστράφηκαν η ελευθερία και οι ιερές εντολές του, θέλησε πρώτα να τελέσει τη Θεία Λειτουργία.
Την επόμενη μέρα λειτούργησε στην εκκλησία της φυλακής. Ο ναός ήταν κατάμεστος από πιστούς. Οι ανώτεροι, κατώτεροι και πρεσβύτεροι, ακόμη και άσπονδοι κακοί, οι συγκρατούμενοί του - όλοι βιάζονταν να τον ευχαριστήσουν, όλοι ήταν έτοιμοι να τον τιμήσουν, όλοι υποκλίθηκαν μπροστά στα βαριά, πολλά χρόνια αθώα βάσανά του.
Πώς να απεικονίσετε τη νοητική κατάσταση του πατέρα Ιωάννη κατά τη διάρκεια αυτής της λειτουργίας; Δάκρυα κύλησαν από τα μάτια του σε συνεχή ροή, αλλά η καρδιά του αγκάλιαζε και ζέσταινε από ζωογόνο χαρά, σαν τη ζεστασιά του ήλιου.
Συγκρίνοντας αυτές τις ευτυχισμένες στιγμές με προηγούμενα μαρτύρια, ο πατέρας Ιωάννης ρωτούσε επανειλημμένα τον εαυτό του έκπληκτος:
«Εγώ είμαι; Κάνω ιερές πράξεις σε όνειρο;»
Λίγες μέρες αργότερα, ο πατέρας Ιωάννης εγκατέλειψε τον τόπο της φυλάκισής του και πήγε σε μέρη αγαπητά, εγκαταλελειμμένα από καιρό.
Σε μια από τις στάσεις, ένας ψηλός, κατακόκκινος νεαρός περπάτησε πολλές φορές μέσα από τις άμαξες - φορώντας ένα σκουφάκι, το είδος που φορούσαν συνήθως οι φοιτητές των θεολογικών σεμιναρίων. Προφανώς προσπάθησε να βρει κάποιον, αλλά δεν τον βρήκε. Τελικά, καταπιέζοντας τη δειλία, που στους νέους είναι πάντα συνοδοιπόρος μιας καλής ανατροφής, άρχισε να ρωτάει φωναχτά όλους τους επιβάτες αν ήταν ανάμεσά τους ο πατέρας Ιωάννης;
-Τι θέλετε; «Είμαι ο πατέρας Ιωάννης», ήρθε η απάντηση.
Ο νεαρός είδε μπροστά του έναν ηλικιωμένο άνδρα που είχε μακριά και εντελώς γκρίζα γενειάδα και τα ίδια γκρίζα μαλλιά στο κεφάλι του που δεν είχαν ξαναφυτρώσει. Ο νεαρός όρμησε κοντά του λέγοντας:
- Πατέρα! Άλλωστε είμαι ο γιος σου! Και άρχισε να φιλάει τα χέρια του πατέρα του και τις άκρες των άθλιων ρούχων του, και κόλλησε στο στήθος του για πολλή ώρα, κρύβοντας πάνω του τα δάκρυα της χαράς του.
«Μητέρα και αδερφός είναι εδώ στο σταθμό: φύγαμε για να σε συναντήσουμε», είπε, έχοντας κατακτήσει τον ενθουσιασμό του και ξανακοίταξε το αγαπημένο πρόσωπο του πατέρα του.
Χαρούμενες αισθήσεις η μία μετά την άλλη κύλησαν πάνω από τον πατέρα Ιωάννη.
Ο πατέρας Ιωάννης βρήκε τη γυναίκα του τόσο στοργική και άξια αγάπης όσο ήταν πριν. Αν και η προηγούμενη φρεσκάδα και ομορφιά της είχαν ξεθωριάσει λόγω των χρόνων και των ταλαιπωριών που είχε ζήσει, η ψυχή της υψώθηκε και έγινε ακόμα πιο όμορφη.
Σχεδόν όλος ο πληθυσμός της πόλης στην οποία επέστρεφε ο π. Ιωάννης βγήκε να συναντήσει τον πολύπαθο ιερέα τους. Αφού τον γνώρισαν με σεβασμό και αγάπη, όλοι τον συνόδευσαν στον ναό όπου είχε υπηρετήσει στο παρελθόν.
Σταματώντας στη βεράντα, σαν να έμπαινε στον παράδεισο, ο πατέρας Ιωάννης είπε:
- Αφού το χωριό Σου είναι αγαπητό σε μένα, Κύριε των δυνάμεων!
Τώρα ας εξηγήσουμε γιατί ο πατέρας Ιωάννης καταδικάστηκε για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε.
Ο γαιοκτήμονας Ιβάνοφ ήταν ένας από τους σταθερούς θαυμαστές του πατέρα Ιωάννη, ο πνευματικός του γιος και του άρεσε να μιλάει μαζί του για αντικείμενα πίστης. Την ημέρα του ατυχούς θανάτου του, ο Ιβάνοφ ένιωσε μια ακαταλόγιστη μελαγχολία και μαραζόταν με ένα μυστηριώδες προαίσθημα για κάτι κακό. Ξαφνικά, σαν από ευγενική έμπνευση, ο πατέρας Ιωάννης ήρθε να τον δει για λίγο. Αυτή η επίσκεψη χαροποίησε στον Ιβάνοφ στον υψηλότερο βαθμό. Ξεκίνησε μια συζήτηση μεταξύ του ιερέα και του πνευματικού του γιου, στην οποία ο Ιβάνοφ άνοιξε την ψυχή του στον πατέρα Ιωάννη και μετανόησε για τις αμαρτίες της νιότης του. Ο ιερέας ενθάρρυνε τον ποθούμενο με ελπίδα για το έλεος του Θεού και τη χάρη του Χριστού, αλλά σύντομα πήγε σπίτι του.
Έχοντας κάνει μερικά βήματα κατά μήκος του δρόμου, ο ιερέας συνάντησε έναν άλλο από τους ενορίτες του. Ήταν ο Φεοντόροφ, επίσης γαιοκτήμονας από γειτονικά χωριά.
Ήταν φανερό ότι ο Φεοντόροφ τρόμαξε από κάτι. Ήταν τόσο απασχολημένος με τις σκέψεις που τον ανησύχησαν που όχι μόνο δεν σταμάτησε όταν συναντούσε τον ιερέα, αλλά ούτε καν ανταποκρίθηκε στην πλώρη του.
Ο πατέρας Ιωάννης τον ακολούθησε με το βλέμμα του και παρατήρησε ότι γύρισε στο σπίτι του Ιβάνοφ.
Στο σπίτι, ο πατέρας Ιωάννης άρχισε να προετοιμάζεται για την επόμενη λειτουργία. Αλλά τότε η εξώπορτα έτριξε και τα βήματα κάποιου ακούστηκαν στο διπλανό δωμάτιο προς το γραφείο του πατέρα Τζον.
Τότε ο πατέρας Ιωάννης άφησε τα βιβλία, σηκώθηκε από την καρέκλα του και βγήκε στην αίθουσα με τα κεριά στο χέρι. Εκεί είδε τον Φεοντόροφ, εξαιρετικά ταραγμένο, με χλωμό πρόσωπο και μάτια ματωμένα.
«Πατέρα», είπε ψιθυριστά, «Έχω διαπράξει ένα μεγάλο και βαρύ αμάρτημα».
Ο ιερέας δεν υπέκυψε στην περιέργεια, δεν ρώτησε τι αμάρτημα, πού έγινε; Μπροστά του ήταν ο πνευματικός του γιος και ο ιερέας του απάντησε όπως έπρεπε να απαντήσει ένας πνευματικός πατέρας:
«Αν έχεις αμαρτήσει και η αμαρτία βαραίνει την ψυχή σου», είπε ο πατέρας Ιωάννης στον Φεοντόροφ, «τότε εδώ είναι η εικόνα του Σωτήρα μπροστά μας». Ως πνευματικός ποιμένας και πατέρας, πες μου την πτώση σου, ώστε μέσω εμού, ανάξιου, να λάβεις θεραπεία από τον ίδιο τον Χριστό.
Έχοντας πει αυτά, ο ιερέας άνοιξε μια μεγάλη εικονοθήκη που στεκόταν στην μπροστινή γωνία γεμάτη εικόνες, έβγαλε ένα σταυρό και ένα Ευαγγέλιο τυλιγμένο σε ένα επιτραχήλιο, τα τοποθέτησε σε ένα μικρό αναλόγιο που ήταν εκεί και έβαλε το επιτραχήλιο πάνω του. Έχοντας διαβάσει τις προσευχές πριν από την εξομολόγηση, ο πατέρας Ιωάννης στράφηκε στον Φεοντόροφ με τα συνηθισμένα λόγια υπενθύμισης από το φυλλάδιο:
- Παιδί! Μη φοβάσαι, να φοβάσαι και να μην μου κρύβεις τίποτα.
Ο Φεοντόροφ πλησίασε τον ιερέα, σταυρώθηκε μηχανικά και είπε:
«Εντάξει, θα σου τα πω όλα, αλλά εσύ, πατέρα, δεν θα με παραδώσεις στην αστυνομία;»
«Είμαι δούλος του Χριστού», απάντησε ο πατέρας Ιωάννης. Αυτό που τελούμε είναι ένα μυστήριο που λαμβάνει χώρα μεταξύ τριών: ανάμεσα σε εσάς, σε μένα και στον Κύριο. Έχοντας δει τη μετάνοιά σας στον Χριστό, δεν μπορώ να καταθέσω στους ανθρώπους για το έγκλημά σας. Και η συνείδησή μου και ο νόμος μου το απαγορεύει αυτό.
Τότε ο Φεοντόροφ είπε στον ιερέα ότι λίγα λεπτά πριν είχε σκοτώσει τον Ιβάνοφ.
Ο π. Ιωάννης δεν βρήκε αληθινή μετάνοια στην καρδιά του δολοφόνου. Αυτή η καρδιά ταράχτηκε από άλλα συναισθήματα, από τα οποία το πιο δυνατό ήταν ο φόβος της ανθρώπινης τιμωρίας. Επομένως, ο ιερέας απελευθέρωσε τον Feodorov χωρίς άδεια και είπε:
«Τώρα δεν είστε ακόμη σε θέση να λάβετε συγχώρεση και συγχώρεση από τον Κύριο όπως θα έπρεπε. Πρώτον, πρέπει να καταλάβετε μέσα από τη δύσκολη εμπειρία ότι η κρίση του Θεού είναι πιο τρομερή από την ανθρώπινη κρίση.
Όταν μετά από αυτό εμφανίστηκε ο αστυνομικός επιμελητής και άρχισε να ρωτά τον πατέρα Ιωάννη αν ήξερε τι συνέβη με τον Ιβάνοφ, ο ιερέας ταράχτηκε αισθητά και μπερδεύτηκε στις απαντήσεις του.
Η συνήθης ειλικρίνειά του τον εμπόδιζε να πει «Δεν ξέρω» και το μυστικό της ομολογίας του απαγόρευε να πει «Το ξέρω».
Ο δικαστικός επιμελητής εξέφρασε την υποψία ότι ο Ιβάνοφ σκοτώθηκε από τον πατέρα Ιωάννη. Οι ματωμένοι λεκέδες στο ράσο του ιερέα και το μαχαίρι που χώθηκε στην τσέπη της απέδειξαν αυτή την υποψία. Αλλά για να πούμε ότι αυτό το μαχαίρι μάλλον το άφησε εδώ ο Φεοντόροφ, ότι μάλλον ήταν ο ίδιος ο Φεοντόροφ που σκούπισε τα ματωμένα χέρια του στο ράσο του, ότι ήταν ο δολοφόνος του Ιβάνοφ - ο ιερέας δεν μπορούσε να τα πει όλα αυτά λόγω της μυστικότητας της ομολογίας.
Λίγες μέρες αργότερα, ο πατέρας Ιωάννης έστειλε τη γυναίκα του με ένα γράμμα στον επίσκοπο. Σε αυτό το γράμμα, έγραψε ότι δεν είχε κηλιδώσει το ιερατείο με την θηριωδία για την οποία κατηγορήθηκε - ότι μπορούσε να κατονομάσει τον δολοφόνο του Ιβάνοφ, αλλά δεν τόλμησε να τον κατονομάσει, επειδή το έμαθε στην ομολογία από τον ίδιο τον δολοφόνο.
Στέλνοντας αυτή την επιστολή, ο πατέρας Ιωάννης έτρεφε στην ψυχή του την ελπίδα, αν και πολύ αδύναμη, ότι ο επίσκοπος θα του έδειχνε κάποια μέσα για να σωθεί από την καταδίκη και την σκληρή δουλειά.
Αλλά δεν υπήρχε τέτοια θεραπεία, και ο επίσκοπος ευλόγησε τον πατέρα Ιωάννη να υποφέρει για την αμαρτία κάποιου άλλου, ακολουθώντας το παράδειγμα του πόνου του Χριστού, και να μην σώσει τον εαυτό του από προβλήματα κατά παράβαση του ιερατικού του καθήκοντος.
Πρέπει να ειπωθεί ότι η οικογένεια του πατέρα Ιωάννη έζησε σε ευημερία καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου που πέρασε σε σκληρή εργασία. Ευεργέτες έδωσαν απλόχερα βοήθεια στη σύζυγο και τα παιδιά του πατέρα Ιωάννη. Πακέτα με σημαντικά χρηματικά ποσά τους περιήλθαν ταχυδρομικώς από αγνώστους.
Ήταν φανερό ότι κάποιος ήξερε για την αθωότητά του και ήθελε να ανταμείψει τα παιδιά για το μαρτύριο του. Αυτό επιβεβαίωσε τα λόγια του πατέρα Ιωάννη, που η μητέρα του έλεγε συνεχώς στους γιους του.
«Πες στα παιδιά μου όταν μεγαλώσουν ότι ο πατέρας τους, όχι μόνο με φόνο, αλλά και με άδικη απόκτηση, δεν έβαψε ποτέ τα χέρια του».
Ο Φεοντόροφ, τελικά βασανισμένος από τη συνείδησή του, ομολόγησε το έγκλημα. Αλλά η ανθρώπινη κρίση δεν μπορούσε πλέον να τον φτάσει. Έμεινε παράλυτος και πέθανε μέσα στην αγωνία. Ο Θεός να είναι ο κριτής του!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
