ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ. 18. Ο Θεός έχει πολύ έλεος . Αρχιερέας Ιωάννης Σουβόροφ!!!!

Η απίστευτη μεταμόρφωση ενός άστεγου άνδρα μέσα από τη χριστιανική αγάπη.

Το γεγονός που θέλω να σας πω συνέβη στα τέλη της δεκαετίας του '90. Διακονούσα στην εκκλησία του Ευαγγελισμού, η οποία βρισκόταν κοντά στην κουζίνα του εργοστασίου στην Τούλα (τώρα το κεντρικό γραφείο της Sberbank). Δεν ξέρω πώς είναι τώρα, αλλά τότε υπήρχαν πάντα ζητιάνοι που κάθονταν στην είσοδο. Διαφορετικοί άνθρωποι, αλλά ήταν όλοι ίδιοι σε ένα πράγμα - ήταν φτωχοί. Ζητιάνοι. Δεν έμπαιναν ποτέ στην εκκλησία, έμπαιναν και έφευγαν χωρίς να μπουν μέσα.

Ένας ζητιάνος, ο Σάσα, σύμφωνα με τον ίδιο, με σεβόταν ιδιαίτερα. Όταν έφτανα στη δουλειά με τα «έξι» μου, πηδούσε πάνω, πάντα μου άνοιγε τις πύλες και τις έκλεινε όταν έμπαινα με το αυτοκίνητο. Δείχνοντας μου την τιμή, κάποτε με θυμίασε, λέγοντας:

— Εγώ ανοίγω τις πύλες μόνο για σένα... Δεν τις ανοίγω για άλλους ιερείς!

Λοιπόν, κι εγώ, όσο καλύτερα μπορούσα, του έδωσα κάτι για τέτοια αφοσίωση. Θυμάμαι, εμφανίστηκε ένα κορίτσι που φαινόταν νέο και στεκόταν επίσης με το χέρι της απλωμένο. Με βρώμικες, φθαρμένες μπότες, με κάποιο είδος σκουφιού στο κεφάλι της, με άπλυτα χέρια, αλλά με όμορφο πρόσωπο. Τα τεράστια μάτια της, σαν αυτά της Νατάλια Βάρλεϊ από την ταινία "Viy", ήταν ιδιαίτερα εκφραστικά. Προσπάθησα ακόμη και μια φορά να φανταστώ: μακάρι να ήταν πλυμένη, χτενισμένη και ντυμένη πιο ευπρεπώς, για να μην αναφέρω τα καλλυντικά - απλώς μια καλλονή! Αλλά δεν κάθισε εκεί μαζί τους για πολύ και σύντομα εξαφανίστηκε κάπου. Δεν την ξαναείδα ποτέ. Υπήρχαν και άλλοι διαφορετικοί άνθρωποι.

Και μετά ήταν η ηλικιωμένη Γκάλια. Αν της έδινες λίγη ελεημοσύνη, έκανε τον σταυρό της για πολλή ώρα και σου έλεγε διάφορες ευχές, και αφού την είχες ήδη προσπεράσει, άκουγες ακόμα τους θρήνους της πίσω σου:

— Είθε ο Θεός να σας δίνει υγεία, και πάλι υγεία... Σε εσάς και τα παιδιά σας...

Ή εδώ είναι ένας άλλος υπηρέτης του Θεού, ο Όλεγκ. (Θα κάνω αμέσως μια κράτηση. Επιπλέον, τα ονόματα των κύριων χαρακτήρων μου έχουν αλλάξει.) Ήταν ένα πολύ φιλικό άτομο, ακόμη και με όλη την άθλια εμφάνισή του, χαμογελούσε περισσότερο. Σχεδόν πάντα ήταν ελαφρώς μεθυσμένος, αλλά τα πόδια του από τα πέλματα μέχρι τα γόνατα ήταν σε έλκη, κυριολεκτικά σάπιζαν... Η μυρωδιά, φυσικά, ήταν κατάλληλη. Σήκωσε το παντελόνι του μέχρι τα γόνατα, τονίζοντας την αξιολύπητη, άθλια κατάστασή του, και πραγματικά προκάλεσε κάποια συμπόνια για τον εαυτό του. Κάποιος του πρόσφερε μερικές αλοιφές και θεραπευτικά σπρέι, αλλά δεν υπήρχε λόγος.

Άπλυτος και αξύριστος, περνούσε τη νύχτα, όπως έλεγαν, σε κάποια κεντρική θέρμανση, αλλά, σε αντίθεση με τους άλλους, τις Κυριακές πήγαινε στην εκκλησία με κατεβασμένο το παντελόνι του, περίμενε στην ουρά στο κεροποιείο και υπέβαλε σημειώματα για την υγεία και την ανάπαυση. Και μετά έφευγε ξανά και καθόταν στην πύλη για να ζητιανέψει ελεημοσύνη. Όταν έκανα το απαιτούμενο θυμίαμα ολόκληρης της εκκλησίας την «έκτη ώρα», τον έβλεπα πάντα.

Κοιτάζοντας αυτή την φτωχή αδελφότητα μέσα από το παράθυρο του βωμού του παρεκκλησίου Iversky, σκέφτηκα: «Αναρωτιέμαι αν ένα άτομο σε μια τόσο καταστροφική κατάσταση, όπως τώρα, μπορεί να επιστρέψει σε μια κανονική ζωή; Λοιπόν, κάποτε είχαν γονείς, οικογένεια, ίσως διαμέρισμα, πιθανώς δουλειά και μισθό; Ίσως είχαν ή έχουν συζύγους και παιδιά, αλλά κάπως βυθίστηκαν έτσι, ίσως έχασαν τον δρόμο τους, έπιναν μέχρι θανάτου, και φαίνεται ότι αυτοί, οι φτωχοί, δεν είναι προορισμένοι να ανέβουν από αυτόν τον πάτο μέχρι τον τάφο τους. Θεέ μου, ειλικρινά, τους λυπάμαι!»

Το νόμιζα κι εγώ αυτό και το είπα και στη μητέρα μου. Ναι, προφανώς, δεν ήμουν ο μόνος που το νόμιζε, ονειρευόταν και προσευχόταν για το ίδιο πράγμα, και για τον Όλεγκ με τα πονεμένα πόδια. Και ο Κύριος άρχισε να μου δείχνει σιγά σιγά όχι μόνο την ανθρώπινη αδυναμία, αλλά και τη δύναμη του Θεού. Είχαμε μια ενορίτη εκείνη την εποχή, την Τατιάνα Μπορίσοβνα, η οποία εργαζόταν ως ιατρική υπάλληλος, δεν θυμάμαι ακριβώς πού. Ήρθε σε μένα μια μέρα και ζήτησε μια ευλογία για να παράσχει ιατρική βοήθεια στον ζητιάνο Όλεγκ κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του. Ήταν τόσο αξιολύπητο να τον κοιτάς.

Ένας άλλος ενορίτης μας, ένας στρατιωτικός γιατρός, ο έφεδρος αντισυνταγματάρχης Βλαντιμίρ Βασίλιεβιτς, του έδωσε μερικές αλοιφές, αλλά ούτε τίποτα βοήθησε... ούτε τις χρησιμοποίησε. Η νοσοκομειακή περίθαλψη ήταν απολύτως απαραίτητη.

«Ευλογώ», είπε, «θα προσπαθήσω να διαπραγματευτώ με κάποιον, ίσως με αφήσουν…»

— Δεν έχει καν διαβατήριο.

- Αλλά θα προσπαθήσω...

Τον ευλόγησα. Ταυτόχρονα, άρχισα να τηλεφωνώ στους φίλους μου γιατρούς, ρωτώντας ποιος θα μπορούσε να τον πάρει.

Ένας είπε με ειλικρίνεια:

— Χωρίς διαβατήριο και ασφαλιστήριο συμβόλαιο δεν θα λειτουργήσει, και μετά κλέβουν φαγητό από τα ψυγεία των αρρώστων.

Με λίγα λόγια, αρνήθηκε... Αυτό ήταν περίπου το αποτέλεσμα για την Τατιάνα Μπορίσοβνα, αλλά παρόλα αυτά αποφάσισε να τον βοηθήσει με ένα νέο διαβατήριο πάση θυσία. Αποδείχθηκε ότι ο Όλεγκ είχε κάποτε τη δική του οικογένεια, μια σύζυγο, ένα διαμέρισμα, και νομίζω ακόμη και ένα αυτοκίνητο. Αλλά τα πράγματα δεν πήγαν καλά στη δουλειά, απολύθηκε, μετά ο άντρας άρχισε να πίνει, και τελικά η γυναίκα του τον έδιωξε, και έγινε «άστεγος».

Ευτυχώς, ο Όλεγκ βρήκε το πιστοποιητικό γέννησής του, και αυτό τον έσωσε. Η Τατιάνα Μπορίσοβνα του έβγαλε διαβατήριο, δεν γνωρίζω λεπτομέρειες. Και μια μέρα, όταν ήρθε στη δουλειά, μου ανέφερε με χαρά:

— Πήγα τον Όλεγκ στο νοσοκομείο μολυσματικών ασθενειών στην Κοσάγια Γκόρα. Το κανόνισα μέσω ενός γνωστού...

- Και πώς φτάσατε εκεί;

— Με τραμ.

Αυτή είναι κυριολεκτικά τα περίχωρα της πόλης. Ακόμα και τώρα δυσκολεύομαι να φανταστώ αυτή την εικόνα. Πώς ταξίδεψαν μαζί; Αυτή, με κόκκινο παλτό με μαύρο περίγραμμα, με ένα όμορφο κόκκινο καπέλο, με άσπρες μπότες, ευχάριστη εμφάνιση και με ακριβό άρωμα, μια χαριτωμένη κομψή κυρία και... ο Όλεγκ. Πηγαίνουν κάπου... μαζί;

Αργότερα έμαθα γιατί είχε δείξει τέτοιο ζήλο για την τύχη αυτού του ζητιάνου. Οι μοίρες τους ήταν παρόμοιες από κάποιες απόψεις. Κάποτε είχε έναν σύζυγο, έναν μεθυσμένο, τον έδιωξε, όπως ακριβώς και η γυναίκα του Όλεγκ, και ως αποτέλεσμα, αυτός, περιπλανώμενος τον χειμώνα, πάγωσε μέχρι θανάτου ενώ ήταν μεθυσμένος. Και τώρα, ως εξιλέωση για την ενοχή της, ως Χριστιανή πιστή, αποφάσισε τουλάχιστον με κάποιο τρόπο να βοηθήσει αυτόν τον άθλιο αλήτη, όσο μπορούσε, φυσικά.

Ενώ ο Όλεγκ νοσηλευόταν, τον επισκέφτηκε κιόλας. Του έφερε φαγητό, του βρήκε μερικά αξιοπρεπή ρούχα και, ανταποκρινόμενος στην προσοχή, της έγραφε υπέροχα ποιήματα σε καρτ ποστάλ (μου τα έδινε να τα διαβάσω), πάντα έλεγε κάποια κομπλιμέντα. Τρυφερά λόγια, και μόνο η Τανέτσκα. Δεν ήταν ο αγενής άστεγος που θα μπορούσε να του δοθεί η θέση του.

Κάθε Κυριακή, ερχόμενη στην εκκλησία, η Τατιάνα Μπορίσοβνα πάντα με ένα χαμόγελο, μη συνηθισμένη σε τόσο λεπτή μεταχείριση και ερωτοτροπία, μου αποκάλυπτε κάτι καινούργιο για αυτόν. Αποδείχθηκε ότι όχι μόνο υπέφερε από προβλήματα στα πόδια, αλλά είχε και κρυολόγημα στα νεφρά του και κάτι άλλο.

Μετά τη θεραπεία στο Kosaya Gora, η Tatyana Borisovna κατάφερε να μεταφέρει τον Oleg στο περιφερειακό νοσοκομείο. Κατά τη γνώμη μου, νοσηλεύτηκε εκεί για αρκετό καιρό. Και ξαφνικά, μια μέρα συναντιόμαστε και από μακριά γελάει και λέει:

- Δεν έχεις ιδέα, πάτερ Ιωάννη! Θα γελάσεις τώρα! Ξέρεις τι μου είπε ο Όλεγκ;

- Τι;

- Τανέτσκα, παντρέψου με!

-Λοιπόν, τι του είπες;

— Είπα… ότι δεν είμαι ακόμα έτοιμη για μια τέτοια πρόταση, αλλά… και μάλλον δεν θα μπορέσω να τον αφήσω εντελώς. Τον έχω συνηθίσει…

Έχοντας βιώσει έναν ανεπιτυχή προηγούμενο γάμο, η Τατιάνα Μπορίσοβνα φοβόταν ότι αυτός δεν θα ήταν πολύ καλύτερος από τον προηγούμενο... Ο Όλεγκ υπέφερε από τον ίδιο εθισμό, αλλά κάτι την τράβηξε κοντά του. Έγιναν φίλοι, είχε πολύ καιρό να μιλήσει μαζί της με το μικρό του όνομα και για πρώτη φορά είχε μια πραγματική, απλώς φανταστική ευκαιρία να επιστρέψει σε μια φυσιολογική, νηφάλια, ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή.

Κάποιος νοιάζεται γι' αυτόν, τον λυπούνται, σκέφτεται μόνο αυτήν πια - η ζωή έχει νόημα. Η υγεία του Όλεγκ δεν έδινε πλέον λόγο ανησυχίας, οι πληγές του είχαν επουλωθεί εντελώς. Έχοντας συγκεντρώσει το θάρρος του, της εξέφρασε τα συναισθήματά του και τώρα μόνο αυτή πρέπει να αποφασίσει για τη μοίρα του. Και η ίδια βρίσκεται σε σύγχυση. Τι να κάνει, ποια είναι η διέξοδος;

-Και εσύ, πατέρα, τι λες σε αυτό; - με ρωτάει.

- Τι εννοώ, πρέπει να αποφασίσεις μόνης σου για αυτό το ερώτημα... Δεν ξέρω τι να σε συμβουλεύσω... Κύριε, φώτισέ μας... Δεν ξέρω... Τα πράγματα έχουν περιπλακεί τόσο πολύ, δεν μπορώ να σου πω τίποτα με βεβαιότητα... Άκου, Τατιάνα Μπορίσοβνα. Τι θα γίνει αν... το κάνουμε αυτό; - της λέω. - Ας εμπιστευτούμε τον Κύριο, ας προσευχηθούμε, ας πάμε στην Όπτινα με το αυτοκίνητό μου, ας ανοίξουμε την υπόθεσή μας στον Γέροντα Ηλία, και ό,τι ευλογήσει, θα το δεχτείς ως θέλημα Θεού. Και κάνε το. Απλώς πρόσεχε, θα είναι οριστικό και αμετάκλητο. Θα είναι θέλημα Θεού!

Συμφώνησε αμέσως. Αλλά πώς να πάει - είναι ακόμα στο νοσοκομείο, αν και σύντομα θα πρέπει να πάρει εξιτήριο. Και μετά, λοιπόν, θα τον πάρουν εξιτήριο από το νοσοκομείο, αλλά πού θα ζήσει; Τι θα γίνει αν ο γέροντας δεν ευλογήσει; Και πού θα πάει ξανά, παρόλο που είναι ήδη καλοκαίρι, αλλά δεν μπορεί να περάσει τη νύχτα στο δρόμο; Ω, Θεέ μου! Και πάλι, όλοι ανησυχούν, συμπεριλαμβανομένης και εμού. Δεν θυμάμαι γιατί, αλλά απλά δεν μπορούσα να φύγω για την Όπτινα.

Τότε αποφασίσαμε να το κάνουμε λίγο διαφορετικά. Θα απευθυνθώ στον εξομολόγο της επισκοπής μας, τον πατέρα Βιατσεσλάβ Γκαβρίλοφ, είναι κι αυτός ένας ηλικιωμένος άνθρωπος του Θεού, θα του τα πω όλα μόνος μου και θα αφήσω αυτόν να αποφασίσει για την τύχη τους.

Μετέφερε την απόφασή της στον Όλεγκ και πάγωσαν σε αναμονή...

Κι όμως, αποφάσισε, όταν εκείνος θα έπαιρνε εξιτήριο, να του δώσει ένα δωμάτιο από το διαμέρισμά της με τα δύο δωμάτια, και στο άλλο θα ζούσε με τη μικρή εγγονή της, ε, και μετά θα δούμε.

Τελικά, συναντήθηκα με τον πατέρα Βιατσεσλάβ, του είπα τα πάντα λεπτομερώς και αυτός, χωρίς καν να ακούσει μέχρι το τέλος, τους ευλόγησε αμέσως για τον γάμο και τη ζωή μαζί.

- Παντρέψου τους, πάτερ Ιωάννη. Φρόντισε να τους παντρέψεις. Άφησέ τους να ζήσουν με τον Θεό, αφού ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλον, - μου είπε.

Ο Όλεγκ πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο και όταν τους είπα την ευλογία του γέροντα, άκουσαν κυριολεκτικά ταπεινά την ετυμηγορία τους με δάκρυα στα μάτια.

Η ημέρα του γάμου τους στην εκκλησία του Ευαγγελισμού μας συζητήθηκε και ορίστηκε, αλλά δεν είπα στους κηροφόρες ποιοι θα παντρευόντουσαν, μόνο υπαινίχθηκα, κεντρίζοντας την περιέργειά τους:

- Τους ξέρεις και τους δύο.

Για περίπου έξι μήνες ή και περισσότερο κανείς δεν είδε τον Όλεγκ, ούτε εγώ. Και πράγματι, όλοι όσοι βρίσκονταν στον ναό εκείνη την ώρα βίωσαν μια συγκινητική στιγμή.

Έφτασα λίγο νωρίς, κάθομαι στο κεράδικο και τους περιμένω. Ο πατέρας Παύλος μόλις πάντρεψε τους δικούς του, έφυγαν. Βλέπω ότι έφτασαν. Η πρώτη που ήρθε στη βιτρίνα του κεράδικου για να κανονίσει τον γάμο ήταν η Τατιάνα Μπορίσοβνα, η ιδιοκτήτρια του κεράδικου Λιούμποφ Αντρέγιεβνα την αναγνώρισε αμέσως. Λοιπόν, Τατιάνα Μπορίσοβνα, δεν θα την περιγράψω - είναι μια καλλονή, χωρίς υπερβολή. Χαρούμενα συγχαρητήρια, ευχές... και ο Όλεγκ στέκεται πίσω της. Κοιτάζω τον εαυτό μου, δεν μπορώ να πιστέψω στα μάτια μου! Ο γαμπρός στέκεται με ένα ολοκαίνουργιο ελαφρύ κοστούμι, με γραβάτα, ένα χιονόλευκο πουκάμισο, μανικετόκουμπα στα χέρια του. Και το πρόσωπό του! Ο Όλεγκ μας φαίνεται πιο φρέσκος, νεότερος, με γενειάδα και κούρεμα. Τα παπούτσια του είναι όμορφα, μοντέρνα.

Κοιτάζω και δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτός είναι ο ίδιος Όλεγκ που καθόταν εδώ δίπλα στον τοίχο με τους ζητιάνους, σαν τον Ιώβ σε ένα πληγωμένο σημείο στις πληγές του, και τώρα... Τώρα έχει έρθει στην ίδια εκκλησία με τον εκλεκτό του που του έστειλε ο Θεός για το Μυστήριο του Γάμου. Αυτό είναι πιθανώς κάποιο είδος παραμυθιού με αίσιο τέλος. Δεν ξέρω, όταν μπήκε στον φράχτη, ήταν εκεί οι ίδιοι ζητιάνοι, τον αναγνώρισαν;

Ο πωλητής κεριών με κοιτάζει προσεκτικά και μου λέει τόσο ήρεμα:

- Είπες ότι τους ξέρουμε, αλλά τον γαμπρό τον βλέπω για πρώτη φορά. Τόσο ευπαρουσίαστος... Ξέρεις, μοιάζει με τον Νικόλαο Β'.

Και εγώ η ίδια έχω έναν κόμπο στο λαιμό μου από τον ενθουσιασμό. Όταν η Τατιάνα Μπορίσοβνα έφυγε, ο Όλεγκ έσκυψε και μας χαιρέτησε. Ο πωλητής κεριών δεν τον αναγνώρισε ακόμα, αλλά η φωνή, η φωνή, μου είναι κάπως γνώριμη.

Της λέω σιγανά:

- Ο Όλεγκ, ο ζητιάνος, καθόταν στην πύλη, θυμάσαι;

Και τότε, τι σοκ είναι αυτό, το είδα με τα ίδια μου τα μάτια. Η Λιούμποφ Αντρέγιεβνα παραλίγο να πέσει από την καρέκλα της!

«Όχι. Όχι. Δεν γίνεται», ψιθυρίζει.

Έχοντας συνέλθει από τον ενθουσιασμό που είχε βιώσει, με δάκρυα στα μάτια και χωρίς να σταματά να εκπλήσσεται, επαναλάμβανε συνεχώς:

- Πώς είναι δυνατόν αυτό; Πώς μπόρεσαν να συμβούν όλα αυτά; Κύριε, Κύριε...

Τέλος πάντων, τους πάντρεψα .Λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα έλαβα ένα διάταγμα από τον επίσκοπο που με διόριζε σε μια νέα ενορία στο χωριό Πετελίνο και τώρα σπάνια τους έβλεπα. Και πρόσφατα, δεκαοκτώ χρόνια αργότερα, γνώρισα την Τατιάνα Μπορίσοβνα και, φυσικά, η πρώτη ερώτηση ήταν: πώς ζουν; Και ζουν μαζί;

Ζουν. Είναι αδύνατο να μεταδώσει κανείς τα πάντα, υπήρχαν τα πάντα - και καλά και κακά, αλλά, σύμφωνα με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, «... βαστάζουν ο ένας τα βάρη του άλλου και έτσι εκπληρώνουν τον νόμο του Χριστού» ( Γαλ. 6:2 ). Μιλήσαμε για πολλά άλλα πράγματα, αλλά το κύριο είναι ότι ο Κύριος μου έδειξε ότι όλα είναι δυνατά για τον Θεό, αρκεί ο ίδιος ο άνθρωπος να μην ξεχνάει τον Θεό! Διότι τιμωρεί και ελεεί, κατεβάζει στην κόλαση και ανεβάζει, και δεν υπάρχει κανείς που θα μπορούσε να ξεφύγει από το χέρι Του.

Θα ολοκληρώσω την ιστορία μου με τα λόγια του Τωβίτ της Παλαιάς Διαθήκης: « Αν επιστρέψετε σε Αυτόν με όλη σας την καρδιά και με όλη σας την ψυχή, για να ενεργήσετε με αλήθεια ενώπιόν Του, τότε θα επιστρέψει σε εσάς και δεν θα κρύψει το πρόσωπό Του από εσάς. Δείτε τι θα σας κάνει! » ( Τωβίτ 13:6 )

Καλησπέρα από την Ιερά Μονή του Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτη...

Καλησπέρα από την Ιερά Μονή του Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτη...

Σε μια ήσυχη γωνιά του Πάικου, εκεί όπου η φύση αγκαλιάζει την πίστη, η Ιερά Μονή Οσίου Νικοδήμου γιορτάζει με κατάνυξη.

Δεν είναι μόνο μια διαδρομή στο βουνό, είναι ένα ταξίδι βαθιά μέσα μας.

Προσευχή, ηρεμία, πνευματική ανάταση.

Εκεί όπου ο ουρανός ακουμπά τη γη και η ψυχή βρίσκει φως.

📸 Greek Silk Road

via Discovering Greece

ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΕΡΚΟΥΡΙΟΣ. ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ . ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΚΑΤΟΙΚΟΥ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ. 13

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13 Συνάντηση στην Πόλη - Επιστροφή στην Έρημο - Στην Πέτρινη Γούρνα - Αναπόφευκτη Καταστροφή - Θαυματουργή Απελευθέρωση

Μόλις έφτασε, ο αδελφός μελισσοκόμος κατευθύνθηκε αμέσως στην εκκλησία για την εσπερινή λειτουργία. Στον περίβολο της εκκλησίας, τον είδε μια από τις μοναχές της λίμνης, από την οποία έμαθε για τα γεγονότα του παρελθόντος με κάθε λεπτομέρεια. Του είπε επίσης για τον πατέρα Ισαάκ, ο οποίος είχε εξαφανιστεί. Πανικόβλητος, πήρε μαζί του μια σακούλα με κράκερ, κατέβηκε την πλαγιά του βουνού στην όχθη της λίμνης και, αφού βρήκε μια τεράστια μονολιθική πέτρα με θόλο, έζησε κάτω από αυτήν για περισσότερο από δύο εβδομάδες, κρυμμένος από τους απρόσκλητους επισκέπτες που είχαν διαταράξει την ηρεμία του. Όταν οι φροντιστικές μοναχές άρχισαν να τον αναζητούν με φωνές, έφυγε από την κρυψώνα του και επέστρεψε στο εγκαταλελειμμένο κελί, αλλά μέχρι σήμερα δεν μπορεί να ηρεμήσει μετά από ό,τι συνέβη - συχνά φεύγει από το κελί, κοιτάζοντας προς την κατεύθυνση από την οποία ήρθαν οι απροσδόκητοι επισκέπτες.

Αφού έμεινε στην πόλη για μερικές μέρες, ο αδελφός επέστρεψε βιαστικά. Συνήθως το λεωφορείο φεύγει από τον σταθμό λεωφορείων το βράδυ, μεταφέροντας τους χωρικούς σπίτι μόνο αφού τελειώσουν τις συναλλαγές τους στην αγορά. Επομένως, το χειμώνα, φτάνει στην τελική στάση το βράδυ. Στο σκοτάδι, ο ερημίτης μόλις που βρήκε το σπίτι των νέων του γνωστών και, αφού πέρασε τη νύχτα μαζί τους, νωρίς το πρωί ξεκίνησε την επιστροφή του μέσω του περάσματος Ablohvar ακολουθώντας την γνωστή διαδρομή.

Η πλευρά Κελασούρ του περάσματος Αμπλούχβαρ ήταν κατάφυτη με αραιούς θάμνους, σε αντίθεση με την πλευρά Άμτκελ, η οποία ήταν εντελώς καλυμμένη με αδιάβατα πυκνά δάση. Ο αδερφός μου επέλεξε ένα μονοπάτι κατά μήκος της όχθης ενός θορυβώδους ρυακιού, που ξεκινούσε κάπου κοντά στην κορυφή του περάσματος, και, διασχίζοντας τις πέτρες από όχθη σε όχθη, μπόρεσε να παρακάμψει όλους τους συχνούς και αραιούς θάμνους χωρίς εμπόδια.

Το δάσος ήταν ξερό όπως το καλοκαίρι, ο ουρανός ήταν γαλαζοπράσινος, όπως είναι εδώ τις ανοιξιάτικες μέρες τον Μάρτιο και τον Απρίλιο, ο ήλιος ήταν ζεστός, όπως στις αρχές του φθινοπώρου. Το γρασίδι ήταν ακόμα πράσινο παντού, εδώ κι εκεί ήταν ορατά αγριολούλουδα - κυρίως μικρές μαργαρίτες. Πολύ πριν το μεσημέρι, ο ερημίτης κατάφερε να φτάσει στην κορυφή του περάσματος. Καθισμένος σε ένα ξερό κούτσουρο, παρατήρησε ακούσια ένα ασυνήθιστο φαινόμενο: σε πολλά μέρη, το ροδόδεντρο άνθιζε, όπως τον Μάιο. Αυτό το αειθαλές φυτό ανθίζει μόνο την άνοιξη. Έχει μεγάλα, όμορφα λουλούδια, παρόμοια με ένα μπουκέτο από δώδεκα ή δεκατέσσερα κουδούνια, μόνο που δεν είναι στρογγυλά, αλλά πολύπλευρα. Ανάλογα με το ύψος στο οποίο αναπτύσσεται, τα λουλούδια του έχουν διαφορετικά χρώματα: λιλά-μπλε, ανοιχτό ροζ και εντελώς λευκό. Φέτος άνθισε ξανά στο τέλος του φθινοπώρου: λένε ότι ούτε οι εκατόχρονοι κάτοικοι των ορεινών χωριών δεν θυμούνταν τέτοιο περιστατικό.

Αφού ξεκουράστηκε στην κορυφή του περάσματος, ο αδελφός άρχισε να κατεβαίνει μέσα από το δάσος οξιάς, ακολουθώντας τα σημάδια που είχε κάνει νωρίτερα, και μετά από μία ή μιάμιση ώρα πήγε βαθιά μέσα στις τρομερές συστάδες από ροδόδεντρα που του ήταν ήδη γνωστές.

Την τελευταία φορά που διέσχισε αυτές τις πυκνές συνυφασμένες περιοχές, δεν έβαλε σημάδια αναγνώρισης, όπως είχε κάνει στο δάσος οξιάς, επειδή φοβόταν να κρατήσει ένα τσεκούρι με γυμνή λεπίδα στα χέρια του λόγω των συχνών πτώσεων. Σύντομα παρατήρησε ότι είχε παρεκκλίνει από την προηγούμενη κατεύθυνσή του. Το μονοπάτι του ήταν μπλοκαρισμένο από πυκνές συστάδες αγκαθωτών βαρκινιών, τις οποίες δεν είχε συναντήσει πουθενά πριν στο μονοπάτι. Τα μικρά φύλλα της είναι σκορπισμένα κατά μήκος των άκρων με λεπτά αγκάθια μήκους περίπου οκτώ χιλιοστών. Θα ήταν αδύνατο να αποφευχθεί η καταστροφή αν ένα τέτοιο κλαδί μαστίγωνε τα μάτια ενός απρόσεκτου ταξιδιώτη.

Προχωρώντας προσεκτικά μέσα από τα επικίνδυνα πυκνά δάση, ο αδελφός βρέθηκε στην άκρη ενός ψηλού γκρεμού που του έκλεινε το μονοπάτι. Έπρεπε να επιστρέψει στο σημείο όπου είχε κάνει λάθος στροφή για να συνεχίσει το δρόμο του. Αλλά ήταν πολύ μακριά. Η μέρα πλησίαζε στο τέλος της και ο ερημίτης δεν είχε πια τη δύναμη. Αφού το σκέφτηκε καλά, αποφάσισε παρόλα αυτά να κατέβει τον γκρεμό μέχρι τον πάτο της πέτρινης γούρνας για να βγει στην απέναντι πλαγιά και να την κατέβει στους πρόποδες του βουνού. Κρατώντας τα κλαδιά των θάμνων, κατέβηκε. Στα πόδια του φορούσε μπότες με δερμάτινες σόλες που γλιστρούσαν πάνω στις λείες πέτρες σαν να ήταν πάγος. Τότε του ήρθε η ιδέα να βάλει το σακίδιό του στον πάτο της γούρνας, που είχε γυαλίσει το νερό, και, πατώντας πάνω της, να πιαστεί από τα κλαδιά των θάμνων που κρέμονταν στην απέναντι πλευρά. Και έτσι έκανε. Αλλά μόλις ο ερημίτης στάθηκε πάνω του και με τα δύο πόδια, το σακίδιο γλίστρησε προς τα κάτω. Μπερδεμένος από την έκπληξη, ο ερημίτης δεν πρόλαβε να πιάσει τα κλαδιά και, μαζί με το σακίδιό του, άρχισε να γλιστράει όλο και πιο γρήγορα κάτω από τον απότομο γκρεμό. Και πάλι, για πολλοστή φορά, σώθηκε από θαύμα. Τα χέρια του άρπαξαν αυτόματα τα κλαδιά της βαρτσίνια. Κρεμάστηκε πάνω από το βραχώδες χείλος ενός σχεδόν κάθετου γκρεμού και το σακίδιο, πηδώντας, πέταξε κάτω. Όταν βγήκε έξω, κρατώντας αυτό το κλαδί, σε ένα ασφαλές μέρος, έμεινε έκπληκτος βλέποντας ότι ολόκληρος ο θάμνος κρατιόταν μόνο από μία ρίζα, όχι πιο χοντρή από ένα μικρό δάχτυλο.

Έχοντας κατέβει με ασφάλεια στο ρυάκι, ο ερημίτης βρήκε το σχεδόν καινούργιο σακίδιό του στο νερό με πολλές τρύπες στα πλάγια. Ωστόσο, τα καρφιά δεν διαλύθηκαν επειδή ήταν σφιχτά δεμένα σε μια πρόχειρη πετσέτα από καραβόπανο. Στο σακίδιο υπήρχε επίσης ένα αλουμινένιο δοχείο, και μέσα σε αυτό ένα γυάλινο βάζο μισού λίτρου, γεμάτο μέχρι το χείλος με βούτυρο, με ένα ερμητικά κλειστό καπάκι από πολυαιθυλένιο. Όλα έγιναν κομμάτια, μόνο ένα καπάκι επέζησε, και το δοχείο έγινε αγνώριστο από τις πολλές βαθουλώματα.

Αφού έδεσε το σακίδιό του με μια ζώνη και το κουβάλησε κάτω από τη μασχάλη του, ο ερημίτης έφτασε τελικά στο νέο του κελί. Αφού άλλαξε σε λαστιχένιες μπότες, σύρθηκε με δυσκολία στο παλιό του κελί αργά το βράδυ.

Η ζωή του Αγίου Ειρηνάρχη του Εγκλείστου. 4

 

§9. Σχετικά με την άφιξη της Λιθουανίας κοντά στη Μόσχα και την παράδοση της Μόσχας με κολακεία

Η Λιθουανία, έχοντας μάθει για τον θάνατο του πρίγκιπα Μιχαήλ Σκόπιν-Σούισκι, πήγε ξανά στη Μόσχα και στάθηκε με τον στρατό της κοντά στη Μόσχα. Η Μόσχα καταλήφθηκε με πονηριά και κολακεία. Ο Τσάρος Βασίλειος Ιωάννοβιτς παραδόθηκε στους εχθρούς, οι οποίοι τον εξόρισαν στη Λιθουανία. Έτσι, η Μόσχα καταλήφθηκε, πολλοί άνθρωποι εξοντώθηκαν σε αυτήν. Και το όραμα του Αγίου Ειρηνάρχου, που είδε το 1608, για την κατάληψη της Μόσχας έγινε πραγματικότητα.

§10. Σχετικά με την άφιξη των αρχόντων στο Μοναστήρι Μπορισογλέμπσκι, το οποίο βρίσκεται στον ποταμό Ούστιε, το 1612 και για την ιστορία τους σχετικά με τον θάνατο του άρχοντα Σάπιεχά στον πρεσβύτερο Ιρινάρχη

Το φθινόπωρο, μετά την εποχή του Ντμίτροφ, η Λιθουανία ήρθε στο Ροστόφ. Εκείνη την εποχή, ο ηγούμενος του Μπορισόγκλεμπσκ έφυγε με τους αδελφούς για το Μπελο-οζερό από τη Λιθουανία, φοβούμενος τα βασανιστήριά τους. Ο Γέροντας Ειρηνάρχης παρέμεινε με τους μαθητές του στο κελί του, προσευχόμενος αδιάκοπα στον Θεό. Η Λιθουανία ήρθε στο μοναστήρι του Μπορισόγκλεμπσκ και έμεινε εδώ για δέκα εβδομάδες. Ένας από τους άρχοντες, έχοντας έρθει στον γέροντα Ειρηνάρχη στο κελί του, είπε: «Ευλόγησέ τον, πατέρα! Και ο άρχοντας Σάπεγκα, σύμφωνα με τον προφητικό σου λόγο, σκοτώθηκε». Ο Σεβάσμιος Ειρηνάρχης είπε: «Πήγαινε στη γη σου και θα ζήσεις. Αλλά αν δεν φύγεις από τη γη μας, τότε κι εσύ θα δείρεσαι». Ο άρχοντας, έχοντας πάει στο στρατόπεδό του  , είπε στους άλλους άρχοντες γι' αυτό. Και άρχισαν να έρχονται στον γέροντα: και ο γέροντας Ειρηνάρχης τους είπε τα ίδια που είχε πει και στον πρώτο άρχοντα. Ένας από τους γιους του διοικητή ήρθε στον μοναχό για ευλογία, σκοπεύοντας να επιστρέψει σπίτι. Ο Σεβάσμιος Ειρηνάρχης τον ευλόγησε, και ο γιος του διοικητή υποκλίθηκε μέχρι το έδαφος στον γέροντα και είπε στον πατέρα του για την ευλογία του γέροντα. Ακούγοντας αυτό, ο πατέρας πήγε στον γέροντα για ευλογία. Ο γέροντας τον ευλόγησε κι αυτόν, λέγοντας: «Μόνο μην αγγίξεις το μοναστήρι και την πόλη του Ροστόφ». Ο διοικητής επέστρεψε σπίτι με όλη του τη δύναμη, χωρίς να αγγίξει το μοναστήρι και το Ροστόφ. Υπήρχε μεγάλη χαρά στο μοναστήρι που ο Θεός τους είχε σώσει από τόσο μεγάλη θλίψη.

§11. Με την ευλογία του Αγίου Ειρηνάρχη του Πρίγκιπα Ντμίτρι Μιχαήλοβιτς Ποζάρσκι και του εμπόρου του Νίζνι Νόβγκοροντ Κοσμά Μίνιν

Μεγάλη θλίψη επικράτησε στη Μόσχα επειδή η Λιθουανία βρισκόταν εκεί. Οι κάτοικοι του Νίζνι Νόβγκοροντ προσευχήθηκαν στον Κύριο Θεό να καθαρίσει τη Μόσχα από αυτή τη μεγάλη θλίψη. Εκείνη την εποχή, ο πρίγκιπας Ντμίτρι Μιχαήλοβιτς Ποζάρσκι βρισκόταν στο Νίζνι Νόβγκοροντ. Οι κάτοικοι του Νίζνι Νόβγκοροντ άρχισαν να παρακαλούν τον πρίγκιπα Ντμίτρι Ποζάρσκι να πάει στη Μόσχα για να την καθαρίσει από τους άπιστους. Του έδωσαν βοήθεια για τον στρατό, χρήματα και προμήθειες για τους στρατιωτικούς. Άλλες πόλεις τον βοήθησαν επίσης. Οι δυνάμεις του αυξήθηκαν. Οι κάτοικοι του Νίζνι Νόβγκοροντ επέλεξαν έναν έμπιστο έμπορο, τον Κοσμά Μίνιν, ο οποίος συμφωνούσε με τον πρίγκιπα στο συμβούλιο.

 Πήγαν στο Γιαροσλάβλ, όπου άρχισαν να συγκεντρώνονται στρατιωτικοί από όλες τις ρωσικές πόλεις για να υπερασπιστούν την ορθόδοξη πίστη και να πεθάνουν για τις ιερές εκκλησίες του Θεού. Ο πρίγκιπας Ντμίτρι Τιμοφέεβιτς Τρουμπέτσκοϊ, έχοντας μάθει για την άφιξη του πρίγκιπα Ποζάρσκι με τον Κοσμά Μίνιν στο Γιαροσλάβλ με όλες τις δυνάμεις του, έστειλε έναν αγγελιοφόρο για να τους πει ότι έπρεπε να πάνε γρήγορα στη Μόσχα. Ο πρίγκιπας Ποζάρσκι με τον Μίνιν φοβόταν να πάει στη Μόσχα λόγω του Ιβάν Ζαρούτσκι, ο οποίος είχε σκοτώσει τον Προκόπι Πέτροβιτς Λιαπούνοφ κοντά στη Μόσχα. Ο Γέροντας Ιρινάρχης έστειλε στον Πρίγκιπα Ποζάρσκι πρόσφορο και ευλογία, λέγοντας ότι δεν έπρεπε να φοβάται τον Ζαρούτσκι, αλλά να πάει γρήγορα στη Μόσχα, όπου θα έβλεπε τη δόξα του Θεού. Ο πρίγκιπας, ενθαρρυμένος από αυτά τα λόγια του Ιρινάρχη, πήγε με όλο του το στρατό στη Μόσχα. 

Πηγαίνοντας από το Γιαροσλάβλ κατά μήκος του δρόμου του Ροστόφ από τη Σόπσα, έστριψε στον δρόμο του Σούζνταλ για να προσευχηθεί στη Μονή Σπάσο-Ευφιμίεφ του Σούζνταλ στον τάφο των συγγενών του  και ο Μίνιν πήγε κατευθείαν στον δρόμο του Ροστόφ, και αφού έφτασε στο Ροστόφ, περίμενε εκεί τον πρίγκιπα Ντμίτρι Ποζάρσκι. Από το Ροστόφ πήγαν και οι δύο μαζί στη Μονή Μπορισόγκλεμπσκι για να δουν τον Όσιο Ειρηνάρχη για ευλογία. Ο πρεσβύτερος Ειρηνάρχης, αφού τους ευλόγησε, τους έδωσε τον σταυρό του για να βοηθήσουν. Ο πρίγκιπας, αφού έλαβε την ευλογία του Ειρηνάρχη και έλαβε τον σταυρό από αυτόν, πήρε θάρρος, πήγε στο Περεσλάβλ, στη Μονή Σεργίου, όπου, αφού προσευχήθηκε στην Αγία Τριάδα και τον Όσιο Σέργιο, έστειλε τον κυβερνήτη Ντμίτρι Λιαπούνοφ στον πρίγκιπα Ντμίτρι Τρουμπέτσκοϊ κοντά στη Μόσχα. Ο πρίγκιπας Τρουμπέτσκοϊ χάρηκε για τη βοήθεια. 

Και ο Ζαρούτσκι, με τα λόγια του πρεσβύτερου, έφυγε από κοντά στη Μόσχα, οδηγούμενος από την αόρατη δύναμη του Θεού. Η Λιθουανία πηγαίνει στη Μόσχα σε εκείνους από αυτούς με τις προμήθειές της που την κατείχαν. Αφού έμαθε γι' αυτό, ο πρίγκιπας Τρουμπέτσκοϊ έστειλε έναν αγγελιοφόρο στον πρίγκιπα Ντμίτρι Μιχαήλοβιτς Ποζάρσκι να σπεύσει στη Μόσχα. Οι διοικητές προσευχήθηκαν στον Θεό που λατρεύεται στην Αγία Τριάδα και στους θαυματουργούς της Μόσχας. Η Αγία Τριάδα και οι άγιοι της Μόσχας τους βοήθησαν να νικήσουν τη Λιθουανία. Την νίκησαν. Και ο πρίγκιπας Ντμίτρι, με τη βοήθεια του Θεού, κατέλαβε το Κιτάι-γκοροντ. Η Λιθουανία οχυρώθηκε στο Κρεμλίνο. Λίγο αργότερα, όσοι είχαν οχυρωθεί εκεί παραδόθηκαν. Ο πρίγκιπας Ντμίτρι Ποζάρσκι, έχοντας εισέλθει στο Κρεμλίνο, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τον Θεό για τη νίκη επί των εχθρών, προσευχήθηκε θερμά στη Μητέρα του Θεού και στους αγίους της Μόσχας. 

Στη Μόσχα υπήρχε μεγάλη χαρά που με τη βοήθεια του Θεού είχε καθαριστεί από τη Λιθουανία. Αλλά στο μοναστήρι του Μπόρις και του Γκλεμπ, που βρίσκεται στον ποταμό Ούστιε, υπήρχε μεγάλη θλίψη που παραδίδονταν τρόφιμα στους στρατιωτικούς. Στο ίδιο το μοναστήρι, σχεδόν τίποτα δεν έμεινε από την καταστροφή της Λιθουανίας. Ο ηγούμενος με τους αδελφούς και τους αγρότες ήρθαν στον Άγιο Ειρήναρχο για να τον παρακαλέσουν να στείλει τον μαθητή του Αλέξανδρο στη Μόσχα για να μεσολαβήσει για βοήθεια και προστασία από τον πρίγκιπα Ποζάρσκι. Ο Ειρήναρχος, αφού έστειλε τον μαθητή του Αλέξανδρο στη Μόσχα, τον διέταξε να πάρει πίσω από τον πρίγκιπα τον τίμιο σταυρό του, τον οποίο του είχε δώσει για να βοηθήσει ενάντια στους εχθρούς. 

Ο μαθητής Αλέξανδρος ήρθε στη Μόσχα σε μια εποχή που επικρατούσε χαρά εκεί, επειδή ο Λιθουανός βασιλιάς είχε φύγει από τη Βυάζμα στη χώρα του. Αφού επισκέφθηκε τον πρίγκιπα Ποζάρσκι, του έδωσε μια ευλογία και ένα πρόσφορο από τον πρεσβύτερο Ειρήναρχο. Ο πρίγκιπας χάρηκε πολύ γι' αυτό και έδωσε διάταγμα να μην δοθούν προμήθειες στους στρατιωτικούς λόγω της λιθουανικής καταστροφής. Αφού έλαβε το διάταγμα, ο Αλέξανδρος πήγε στο μοναστήρι του και το έδωσε στον ηγούμενο, κάτι που τον έκανε πολύ χαρούμενο. Μετά από αυτό, πήγε στο κελί του δασκάλου του, του πρεσβύτερου Ειρήναρχου, του έδωσε τον σταυρό που είχε πάρει από τον πρίγκιπα και του μετέφερε τους χαιρετισμούς του.

§12. Σχετικά με τον Τσάρο και τον Μεγάλο Δούκα Μιχαήλ Φεοντόροβιτς

Με τη διευθέτηση του Θεού, με την ετυμηγορία των πριγκίπων, των βογιάρων, των βοεβόδων, των αγιωτάτων μητροπολιτών, των αρχιεπισκόπων, των επισκόπων, των αρχιμανδριτών και των ηγουμένων, το 1613 ο Μέγας Δούκας Μιχαήλ Φεοντόροβιτς Ρομανόφ εξελέγη τσάρος πάσης Ρωσίας και στέφθηκε στη Μόσχα. Υπήρχε χαρά γι' αυτό σε όλη τη Μόσχα, αλλά υπήρχε θλίψη στο Ούγκλιτς και τη Βόλογκντα, όπου στα περίχωρα χύθηκε πολύ χριστιανικό αίμα από τους Κοζάκους, πολλές πόλεις και χωριά ερημώθηκαν. Ο πιστός ηγεμόνας και Μέγας Δούκας Μιχαήλ Φεοντόροβιτς έστειλε τον βογιάρο και βοεβόδα Πρίγκιπα Μπόρις Μιχαήλ Λύκοφ για να κατευνάσει τους Κοζάκους, στέλνοντάς τον στο Γιαροσλάβλ με τον στρατό που του είχε δοθεί από επτά πόλεις.

§13. Επί της ευλογίας του Αγίου Ειρηνάρχου του Πρίγκιπα Βογιάρου Μπόρις Μιχαήλοβιτς Λύκοφ

Την εποχή που η Λιθουανία με τους Κιρκάσιους έφτασε στο χωριό Ντανίλοφσκόγιε, ο πρίγκιπας Βόρις έστειλε τον πρεσβύτερο Ιωακείμ στον πρεσβύτερο Ιρινάρχη για ευλογία. Ο άγιος του Θεού Ιρινάρχης έστειλε στον πρίγκιπα πρόσφορο και ευλογία και ταυτόχρονα τον διέταξε να καταδιώξει τη Λιθουανία. Κατά τη διάρκεια της καταδίωξης της Λιθουανίας, ο πρίγκιπας περπάτησε για δύο εβδομάδες και την πρόλαβε πέρα ​​από την Κοστρομα πριν φτάσει στο Νίζνι Νόβγκοροντ, όπου με τη βοήθεια του Θεού νίκησε τη Λιθουανία, συνέλαβε πολλούς από αυτούς αιχμαλώτους και τους έστειλε στον τσάρο, και ο ίδιος πήγε στη Βόλογκντα με ολόκληρο τον στρατό του εναντίον των Κοζάκων για να απελευθερώσει τις περιοχές Βόλογκντα και Μπελοζέρσκ από την καταστροφή τους. Οι Κοζάκοι πρώτα διέφυγαν από την καταδίωξη του πρίγκιπα στο Μπελοζέρο, στη συνέχεια στο Ούγκλιτς, όπου παρέμειναν για δύο εβδομάδες. Τελικά πήγαν στη Μόσχα και σταμάτησαν εκεί.

§14. Κατά την άφιξη του πρίγκιπα Λύκοφ στον πρεσβύτερο Ειρηνάρχο στο μοναστήρι

Ο πρίγκιπας Μπόρις Λύκοφ, αφού έστειλε τους άντρες του στη Μόσχα, πήγε ο ίδιος να προσευχηθεί στη Μονή Μπορισογλέμπσκι και να ζητήσει προσωπικά την ευλογία του Αγίου Ειρήναρχου. Αφού επισκέφθηκε τον γέροντα και πήρε τον σταυρό από αυτόν, ο πρίγκιπας πήγε με ολόκληρο τον στρατό του στη Μόσχα και εκεί, αφού κατέλαβε τους Κοζάκους, εμφανίστηκε ενώπιον του Τσάρου. Μεγάλη χαρά επικράτησε στη Μόσχα που το κακόβουλο συμβούλιο των Κοζάκων είχε καταστραφεί με τις προσευχές της Υπεραγίας Θεοτόκου, των θαυματουργών της Μόσχας και την ευλογία του γέροντα Ειρήναρχου. Μετά από αυτό, η ειρήνη και η ησυχία βασίλευσαν και σε άλλες πόλεις. Και ο Άγιος Ειρήναρχος προσευχόταν συνεχώς στον Θεό με δάκρυα, δεχόταν ξένους, βοηθούσε τους φτωχούς, προστάτευε τους ισχυρούς από την καταπίεση και έδειχνε κάθε έλεος σε όλους.

Η ζωή του Αγίου Ειρηνάρχη του Εγκλείστου. 7

 

Θαύμα 4: για την θεραπεία του γέροντα της Μονής Μπορισογλέμπσκι από πυρετό

Ένας γέροντας της μονής Μπορισόγκλεμπσκ, ονόματι Μωυσής, αρρώστησε με πυρετό, πέρασε δύο μέρες χωρίς ύπνο κατά τη διάρκεια αυτής της ασθένειας και αρρώστησε τόσο σοβαρά που παραλίγο να πεθάνει. Ο γέροντας Θεόκτιστος ήρθε να τον επισκεφτεί κατά τη διάρκεια της ασθένειάς του. Ο άρρωστος του είπε: Ο Θεός σου ενέπνευσε την ιδέα να έρθεις σε μένα. Σε παρακαλώ θερμά, πήγαινε στον τάφο του Αγίου Ειρήναρχου, πάρε λίγο χώμα από εκεί. Ο γέροντας Θεόκτιστος εκπλήρωσε το αίτημα του αρρώστου και του έδωσε να πιει νερό από το χώμα που είχε πάρει. Ο άρρωστος αμέσως κοιμήθηκε μετά από αυτό, και αφού κοιμήθηκε σηκώθηκε εντελώς υγιής μέσω της προσευχής του γέροντα Ειρήναρχου.

Θαύμα 5: Σχετικά με την θεραπεία από πονοκεφάλους

Ένας έμπορος από την πόλη Περεσλάβλ, ονόματι Κοσμά, υπέφερε από πονοκέφαλο για τρία χρόνια. Ήρθε στον τάφο του Αγίου Ειρηνάρχη, προσευχήθηκε και φίλησε τον τίμιο σταυρό του Κυρίου. Και με τις προσευχές του Αγίου Ειρηνάρχη ανακουφίστηκε από την ασθένειά του και επέστρεψε στο σπίτι του με χαρά.

Θαύμα 6: Σχετικά με την θεραπεία μιας συζύγου από τρέμουλο

Μια γυναίκα ονόματι Μαρία από την πόλη Περεσλάβλ, σύζυγος του εμποράκου Αντρέι Βάσιν, έπασχε από τρέμουλο και δεν είχε τα λογικά της. Ο σύζυγός της ανησυχούσε πολύ για αυτό και δεν ήξερε τι να κάνει ή να αναλάβει δράση. Ωστόσο, του ήρθε η ιδέα να πάρει λίγο χώμα από τον τάφο του Αγίου Ειρήναρχου. Πήγε στον οικοδόμο, τον γέροντα Διονύσιο της Μονής Περεσλάβλ Νικόλσκι, η οποία βρίσκεται στο βάλτο, και του είπε για τις σκέψεις του να πάρει χώμα από τον τάφο του Αγίου Ειρήναρχου λόγω της ασθένειας της γυναίκας του. Ο γέροντας του είπε: αν αυτό επιθυμείς, ας γίνει, και του έδωσε λίγο χώμα από τον τάφο του Αγίου Ειρήναρχου (πιθανώς το είχε). Το πήρε με χαρά και γύρισε σπίτι, έδωσε στη γυναίκα του λίγο νερό να πιει. Μόλις η γυναίκα ήπιε το νερό από το χώμα από τον τάφο του Αγίου Ειρήναρχου, αμέσως έγινε καλά. Ο Αντρέι πήγε με χαρά να πει στον γέροντα Διονύσιο για την θεραπεία της γυναίκας του. Στο σπίτι, μαζί με τη σύζυγό του, δοξολόγησαν γι' αυτό τον Θεό, την Υπεραγία Μητέρα του Θεού και τον Άγιο Ειρηνάρχη.

Θαύμα 7: για την θεραπεία των δαιμονισμένων

Ένας υπηρέτης της μονής Μπορισόγκλεμπσκ, ονόματι Αλέξιος, είχε καταληφθεί από ένα ακάθαρτο πνεύμα και δεν μίλησε για μια ολόκληρη μέρα λόγω αυτής της ασθένειας. Εκείνη την ώρα, ο συγγενής του Στέφανος ήρθε σε αυτόν και, από συμπόνια γι' αυτόν, τον κοίταξε προσεκτικά. Αλλά ο άρρωστος ξάπλωσε στο κρεβάτι χωρίς να πει τίποτα και έδωσε μόνο κάποιο είδος νύξης με το δάχτυλό του. Υποθέτοντας ότι τον έστελνε να πάρει χώμα από το φέρετρο του Αγίου Ειρήναρχου, ο συγγενής πήγε για το χώμα και του έδωσε νερό να πιει. Μετά από αυτό, ένιωσε ανακούφιση από την ασθένειά του και άρχισε να μιλάει με όλους τους συγγενείς του. Όλοι τους, χαρούμενοι, δόξασαν τον Θεό και τον άγιό Του, τον μεγάλο Ειρήναρχο.

Θαύμα 8: για τη θεραπεία ενός δαιμονισμένου.

Ένας άνδρας ονόματι Βασίλειος από την πόλη Κασίν κατελήφθη από ένα ακάθαρτο πνεύμα. Έβλεπε δαίμονες εν σαρκί, που τον παρέσυραν από την αληθινή οδό, τον απέτρεψαν από την πίστη του Χριστού, βλασφήμησαν τις εικόνες και τους τιμίους σταυρούς, αποκαλώντας τους ερήμωση. «Πρέσβειέ μας», έλεγαν. Ο Βασίλειος υπέφερε πολύ από αυτούς, πέρασε πολλές νύχτες άυπνος. Ακούγοντας ότι ο άγιος Ειρήναρχος έκανε θεραπείες, πήγε στη Μονή Μπορισογλέμπσκι, στον τάφο του σεβάσμιου γέροντα Ειρήναρχου. Δαίμονες εμφανίστηκαν σε αυτόν στο δρόμο, τον ενοχλούσαν και τον παρέσυραν από την αληθινή οδό. Παρ' όλα αυτά, με το έλεος του Θεού, έφτασε με ασφάλεια στη Μονή Μπορισογλέμπσκι το Σάββατο, πριν από τον Εσπερινό, και πήγε κατευθείαν στον τάφο του αγίου. Προσευχόμενος εδώ με δάκρυα, προσκύνησε τον τίμιο σταυρό και το φέρετρό του και αμέσως ένιωσε ανακούφιση από την ασθένειά του, μέσω των προσευχών του αγίου Οσίου Ειρήναρχου. Το πρωί, την επόμενη μέρα, την Κυριακή, πήγε ξανά στο φέρετρο του Οσίου Ειρηνάρχη, αφού άκουσε την προσευχή, επέστρεψε στο σπίτι του εντελώς υγιής με μεγάλη χαρά, δοξάζοντας τον Θεό, την Υπεραγία Μητέρα του Θεού και τον άγιο Οσιο Ειρηνάρχη.

Θαύμα 9: για τη θεραπεία ενός δαιμονισμένου

Ένας χωρικός, ο Νίκωνας από τη Μονή Μπορισογλέμπσκ, είχε καταληφθεί από ένα ακάθαρτο πνεύμα και υπέφερε πολύ από αυτό. Αυτή η ασθένεια τον συνόδευε για 30 εβδομάδες. Όλοι οι συγγενείς του συγκεντρώθηκαν και δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ωστόσο, σκέφτηκαν να τον πάνε στη Μονή Μπορισογλέμπσκ, στον τάφο του Αγίου Ειρηνάρχη.

Αυτό και έκαναν. Άρχισαν να προσεύχονται γι' αυτόν στον τάφο του Αγίου Ειρήναρχου, τον ευλόγησαν με τον τίμιο σταυρό από τους κόπους του και του έβαλαν μια αλυσίδα και έναν σταυρό και έμειναν για δύο ημέρες στον τάφο του Αγίου Ειρήναρχου. Το πρωί επέστρεψαν σπίτι, οδηγώντας τον δαιμονισμένο στους κόπους του Αγίου Ειρήναρχου. Έμεινε στο σπίτι για τρεις εβδομάδες σε αυτούς τους κόπους. Μετά από αυτούς θεραπεύτηκε μέσω των προσευχών του Αγίου Ειρήναρχου. Για τους οποίους έδωσε δόξα στον Θεό, την Υπεραγία Θεοτόκο και τον Άγιο Ειρήναρχο.

Θαύμα 10: για τη θεραπεία ενός δαιμονισμένου

Ένας υπηρέτης της Μονής Μπορισογλέμπσκι, ονόματι Μιχαήλ, είχε καταληφθεί από ένα ακάθαρτο πνεύμα και υπέφερε πολύ από αυτό. Ο πατέρας του, που τον επισκεπτόταν, λυπήθηκε πολύ που τον είδε σε μια τέτοια ασθένεια και δεν ήξερε τι να κάνει. Του ήρθε η ιδέα να πάει τον γιο του στον τάφο του Αγίου Ειρήναρχου. Αφού το έκανε αυτό, άρχισε να προσεύχεται για την θεραπεία του γιου του από την ασθένεια, έβαλε έναν σταυρό και μια αλυσίδα από δίκαια έργα του Αγίου Ειρήναρχου. Ο δαιμονισμένος παρέμεινε σε αυτά για δύο ημέρες στον τάφο του Αγίου Ειρήναρχου και μέσω των προσευχών του έλαβε πλήρη ανάρρωση από την ασθένεια, για την οποία ευχαρίστησε τον Θεό, την Υπεραγία Θεοτόκο και τον Άγιο Ειρήναρχο.

Θαύμα 11: Σχετικά με την θεραπεία μιας συζύγου από ασθένεια του θώρακα

Μια γυναίκα, ονόματι Ιρίνα, από την πόλη Σούζνταλ, ο βογιάρος πρίγκιπας Σεμιόν Βασίλιεβιτς Προζορόφσκι, από το χωριό Βοσκρεσένσκογιε, σύζυγος του ιερέα Ιωάννη, είχε μια κρούστα με πύον και στις δύο θηλές. Λόγω αυτής της ασθένειας, δεν μπορούσε να σκύψει σε καμία πλευρά. Έχοντας υποφέρει από αυτήν για τρεισήμισι χρόνια, στερήθηκε εντελώς τροφής και μόλις και μετά βίας είχε απομείνει μια ψυχή στο σώμα της. Έδωσε υπόσχεση να πάει στη Μονή Μπορισογλέμπσκι, για να προσευχηθεί και να προσκυνήσει τον τάφο του Αγίου Ειρήναρχου. Είχε χώμα από τον τάφο του ακόμη και στο παρόν (αυτή την εποχή καταγράφηκε αυτό το θαύμα) έτος 161 (1653). Η Ιρίνα ήπιε νερό από αυτή τη σκόνη και προσευχόταν ως εξής: «Άγιε Θεέ Ειρήναρχε, βοήθησέ με σε αυτή τη θλίψη, αν έχεις θάρρος ενώπιον του Θεού». Και αμέσως άκουσε μια φωνή: «Η ασθένειά σου έχει εξαφανιστεί και από τις δύο θηλές». Αυτή η φωνή ακούστηκε σε αυτήν τρεις φορές. Μετά από αυτό άρχισε να ψηλαφεί την ασθένεια με τα χέρια της και αμέσως παρατήρησε ότι στην πραγματικότητα η ασθένειά της είχε περάσει και οι κρούστες που είχαν πέσει βρίσκονταν στον κόρφο της. Για αυτή την θεραπεία δόξασε τον Θεό και τον άγιο Ειρηνάρχη.

Θαύμα 12: Σχετικά με την θεραπεία του βρέφους Γρηγορίου από τον φόβο

Ένα βρέφος, ονόματι Γρηγόριος, μετά το Βάπτισμα, φοβισμένο από το νερό της κολυμβήθρας, υπέφερε από παιδικό κλάμα και πολύ δυνατό κλάμα για έξι μήνες, σχεδόν δεν έτρωγε και μόλις μια ψυχή έμενε στο σώμα του. Ο πατέρας και η μητέρα του τον φρόντισαν όσο καλύτερα μπορούσαν και έδωσαν πολλά χρήματα στους γιατρούς, αλλά δεν υπήρξε κανένα όφελος. Αφού έμαθαν για τις θεραπείες που γίνονταν από τον τάφο του Αγίου Ειρήναρχου, έκαναν τάμα να πάνε με το βρέφος στον τάφο του Αγίου Ειρήναρχου. Αφού έφτασαν στη Μονή Μπορισογλέμπσκι, αφού προσευχήθηκαν στον τάφο του Αγίου Ειρήναρχου, τοποθέτησαν το βρέφος στον τίμιο σταυρό και στις αλυσίδες του αγίου του Θεού, πήραν άμμο από τον τάφο του και έδωσαν στο βρέφος νερό από αυτήν να πιει. Με τη βοήθεια του Θεού και τις προσευχές του Αγίου Ειρήναρχου, το βρέφος σταμάτησε να υποφέρει από το κλάμα και άρχισε να κοιμάται ειρηνικά. Αλλά όντας πολύ εξαντλημένο, μόλις που ανέπνεε, έχοντας κοιμηθεί για μια ολόκληρη μέρα. Το πρωί, μόλις ξύπνησε, δέχτηκε το θηλασμό της μητέρας του. Και έτσι έγινε εντελώς υγιής μέσω των προσευχών του Αγίου Ειρήναρχου.

Θαύμα 13: για την θεραπεία της δαιμονισμένης συζύγου της Αγριππίνας

Μια γυναίκα, από στο χωριό Κοσκίνα, είχε καταληφθεί από ένα ακάθαρτο πνεύμα και υπέφερε πολύ από αυτό, έτσι ώστε δεν θυμόταν το σπίτι της, δεν αναγνώριζε τα παιδιά της, χτυπούσε τον άντρα και τα παιδιά της. Γι' αυτό, ο σύζυγός της την έδεσε και την έδεσε σε ένα παγκάκι. Την περιέθαλψε με διάφορους γιατρούς, ξοδεύοντας πολλά χρήματα σε αυτό, αλλά εκείνη δεν ωφελήθηκε από αυτούς. Μη γνωρίζοντας τι να κάνουν στη συνέχεια, οι συγγενείς του συζύγου της σκέφτηκαν μια ιδέα για έναν θεραπευτή ασθενειών, τον Άγιο Ειρήναρχο. Άρχισαν να μιλάνε γι' αυτόν, ότι οι θεραπείες γίνονται από τον τάφο του. Η σύζυγος κούνησε το χέρι της, γνωστοποιώντας έτσι ότι έπρεπε να μεταφερθεί στον τάφο του Αγίου Ειρήναρχου. Αφού την έφεραν εκεί, άρχισαν να προσεύχονται, την ευλόγησαν με έναν τίμιο σταυρό από τους δίκαιους κόπους του αγίου, και η δαιμονισμένη γυναίκα αμέσως ένιωσε ανακούφιση από την ασθένειά της, πήγε σπίτι με χαρά, δοξάζοντας τον Θεό, την Υπεραγία Μητέρα του Θεού και τον άγιο Άγιο Ειρήναρχο.

«Εμείς», λέει ο βιογράφος, «θυμόμαστε μόνο λίγα θαύματα του Αγίου Ειρήναρχου. Όπως η θάλασσα είναι ανεξάντλητη, έτσι και η πηγή των ένδοξων θαυμάτων από τον θεραπευτικό τάφο του Αγίου Ειρήναρχου είναι ανεξάντλητη για όσους έρχονται με πίστη και λαμβάνουν γρήγορη θεραπεία σε διάφορες παθήσεις. Και μέχρι σήμερα αυτή η πηγή είναι ανεξάντλητη» 17 .

Σχετικά με την απελευθέρωση των ενοριτών του χωριού Φαντύρεβο στην επαρχία Βλαντιμίρ από την πανώλη το 1771

Από τα πολλά θαύματα που προήλθαν από τον θεραπευτικό τάφο του Αγίου Ειρήναρχου, τα οποία καταγράφονται στον χειρόγραφο βίο, ο οποίος φυλάσσεται στη βιβλιοθήκη του Μπορισόγκλεμπσκ από το 1753, θα αναφέρουμε τουλάχιστον ένα μη καταγεγραμμένο, η αυθεντικότητα του οποίου δεν υπόκειται σε αμφιβολία.

Στην επαρχία Βλαντιμίρ, στην περιοχή Σούζνταλ, στο χωριό Φαντύρεβο, που βρίσκεται στον μεγάλο δρόμο Σούζνταλ προς την πόλη Ροστόφ, ολόκληρη η ενορία των 1.000 ψυχών, 19 χωριά, γιορτάζει την ημέρα του θανάτου του Αγίου Ειρηνάρχη στις 13 Ιανουαρίου. Η αφορμή του εορτασμού του Αγίου Ειρηνάρχη, σύμφωνα με την παράδοση που διατηρείται μέχρι σήμερα, ήταν η εξής. Υπήρχε πανώλη στην ενορία τους. Σε ένα όνειρο, αποκαλύφθηκε σε έναν ευσεβή χωρικό του χωριού Μπερέζοβα ότι η πανώλη θα σταματούσε όταν προσευχόταν με ζήλο στον Άγιο Ειρηνάρχη, τον θαυματουργό του Μπορισόγκλεμπσκ. Έστειλαν έναν άνθρωπο στον Μπόρις και τον Γκλεμπ, έφερε από εκεί την εικόνα του Αγίου Ειρηνάρχη, την παρέλαβε με τιμή, προσευχήθηκε μπροστά της, την πήγε στα σπίτια του και η πανώλη σταμάτησε . Όσοι ελευθερώθηκαν από την τιμωρία του Θεού, με αίσθημα ευγνωμοσύνης, έδιναν όρκο να γιορτάζουν την ημέρα του θανάτου του στις 13 Ιανουαρίου, κάθε χρόνο. Και μέχρι σήμερα ολόκληρη η ενορία γιορτάζει με τον ίδιο ζήλο και θέρμη που γιορτάζει την πολιούχο εορτή.

* * *

 

Οι κάτοικοι της Μονής Μπορισογλέμπσκι σέβονται και τιμούν τη μνήμη του Αγίου Ειρηνάρχη, τελώντας του προσευχές και φορώντας τις αλυσίδες του και κάνοντας άλλα έργα κατά τη διάρκεια της προσευχής. Τις Δευτέρες κατά τις ημέρες των συναλλαγών και κατά τη διάρκεια μεγάλων συγκεντρώσεων ανθρώπων, 2 Μαΐου και 20 Ιουλίου, είναι συγκινητικό να παρακολουθείς όσους προσεύχονται στα δίκαια έργα του Αγίου Ειρηνάρχη. Του θυμίζουν έντονα τον εαυτό του, πώς εργαζόταν και προσευχόταν για τον Τσάρο και την πατρίδα του.

* * *

19 Στο μοναστήρι, οι προσευχές προς τιμήν του Αγίου Ειρηνάρχη τελούνται από αμνημονεύτων χρόνων. Στο χωριό Φαντύρεβο, από το τέλος της πανώλης του 1771.

Σχετικά με τις εικόνες του Αγίου Ειρήναρχου σε ιερές εικόνες και τοιχογραφίες και την ανάγλυφη κάτω σανίδα του Ευαγγελίου σε διάφορα γύρω μέρη της Μονής Μπορισογλέμπσκι

Η εικόνα του Αγίου Ειρήναρχου, ως αγίου, με στέμμα στο κεφάλι, βρίσκεται στη Μονή Μπορισογλέμπσκι: 1. Στην τοιχογραφία στις ιερές πύλες, όπως πρέπει να υποθέσουμε από τα τέλη του πρώτου μισού του 17ου αιώνα ή τις αρχές του δεύτερου μισού του ίδιου αιώνα. 2. Στην κάτω σανίδα του ασημένιου Ευαγγελίου του 1759 (ζυγίζει 1 πούντ, 27 λίβρες και 12 χρυσά νομίσματα) ο Άγιος Ειρήναρχος είναι κοπής αγίου, με στέμμα στο κεφάλι του. 3. Στην εικόνα που βρίσκεται στο παρεκκλήσι κοντά στον δρόμο του 18ου αιώνα. 4. Στην εικόνα του Αγίου Ειρήναρχου στο βίο. Αυτή η εικόνα αναφέρεται στο απόθεμα του μοναστηριού του 1763. Οι εικόνες του Αγίου Ειρήναρχου που συνδέονται με αυτή την ιστορία του βίου ζωγραφίστηκαν από αυτήν την εικόνα. Ιρινάρχης, ζωγραφισμένος από τον αγιογράφο Ιβάν Σαμοΐλοφ, εκτός από την εικόνα του Πρίγκιπα Ντμίτρι Μιχαήλοβιτς Ποζάρσκι να λαμβάνει τον σταυρό από τον Άγιο Ιρινάρχης μαζί με τον πολίτη του Νίζνι Νόβγκοροντ Κοσμά Μίνιν, την ιδέα της οποίας είχε ο ίδιος ο αγιογράφος Σαμοΐλοφ, λαμβάνοντας υπόψη τη ζωή. 5. Στη Μονή Θεοφανείων του Ροστόφ, στην τοιχογραφία του 18ου αιώνα, κοντά στις βόρειες πόρτες, στην είσοδο του καθεδρικού ναού από τη βόρεια πλευρά. 6. Στην ενοριακή εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Ελεήμονα στο Ροστόφ: στην Αγία Τράπεζα στην τοιχογραφία του 19ου αιώνα κοντά στις βόρειες πόρτες και στην εικόνα πάνω από τον τάφο του Αγίου Ιωάννη του Ελεήμονα του 18ου αιώνα. 7. Στο αρχαίο λάβαρο του 17ου-18ου αιώνα του χωριού Σουλτς, το οποίο προηγουμένως ανήκε στη Μονή Μπορισογλέμπσκι, απεικονίζονται στον πίνακα: οι άγιοι πρίγκιπες Μπόρις και Γκλεμπ, οι Άγιοι Σέργιος και Ειρηνάρχης, και σε γονατιστή στάση προσευχής, οι Σεβασμιότατες Θεόδωρος και Παύλος, οι πρώτοι ηγούμενοι του Μπορισογλέμπσκ. 8. Στο χωριό Βέσκι στην περιοχή Ροστόφ, 18 βέρστια από το μοναστήρι, σε τοιχογραφία του 19ου αιώνα. 9. Στο χωριό Κοντάκοβο, γενέτειρα του Σεβασμιότατος Ειρηνάρχου, σε τοιχογραφία του 19ου αιώνα . 20

* * *

 Ως ιερέας 19 κοντινών αγροτικών εκκλησιών και 6 μοναστηριών του Ροστόφ, είχα την ευκαιρία να δω επί τόπου τις εικόνες του Αγίου Ειρηνάρχου, ως αγίου με στέμμα στο κεφάλι, σε όλα τα προαναφερθέντα μοναστήρια και εκκλησίες.

Τρεις σύντομες προσευχές προς τον Άγιο Ειρηνάρχο, συντεθειμένες τον 18ο-19ο αιώνα.

Στο τέλος της ζωής του Αγίου Ειρήναρχου υπάρχουν τρεις σύντομες προσευχές, που συντέθηκαν, κατά πάσα πιθανότητα, μαζί με την τελετή προς τιμήν του τον 18ο-19ο αιώνα.

Εδώ είναι αυτές οι προσευχές:

1. Ω, Σεβασμιότατε Πάτερ, προσευχήσου στον Παντελεήμονα Θεό για ειρηνική σιωπή και τάξη σε όλο τον κόσμο, για την ευημερία των εκκλησιών του Θεού, για να παραμείνει η Ορθόδοξη πίστη ακλόνητη, για να δοξάζουμε όλοι με μια καρδιά και ένα στόμα την Αγία Τριάδα: τον Πατέρα και τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, τον ένα Θεό, και την Πανάγια Κυρία μας, τη Μητέρα του Θεού και Αειπάρθενο Μαρία και όλους τους αγίους. Αμήν.

2. Ω, θαυμαστέ και εκλεκτέ δούλε του Θεού, Αξιότιμε Πατέρα Ειρηνάρχε, προσευχήσου στον Κύριο και την Παναγία Μητέρα Του, ώστε ο Κύριος ο Θεός να μου χαρίσει, έναν αμαρτωλό και ανάξιο δούλο Του (όνομα), μια ειρηνική και γαλήνια ζωή σε αυτόν τον κόσμο. Διότι ξέρω ότι μπορείτε, όσο θέλετε, να ζητάτε από τον Θεό τις αρετές σας και μια καθαρή και θεάρεστη ζωή, δοξάζοντας τον Θεό και την Παναγία Μητέρα του Θεού και όλους τους αγίους. Αμήν.

3. Ω, θαυμαστέ δούλε του Θεού, πρέσβευε στον Θεό για μένα, τον ακάθαρτο, γιατί έχω παραβεί πολύ και έχω εξοργίσει τον Κύριο Θεό και την Πανάγια Μητέρα του Θεού και έχω λυπήσει το Άγιο Πνεύμα εξαιτίας του πλήθους των αμαρτιών μου· είθε να μου δώσει με τις προσευχές σου χρόνο για μετάνοια, για να μην ξεριζωθεί η ψυχή μου και χαθεί εξαιτίας του πλήθους των αμαρτιών μου. Διότι ξέρω ότι εσύ, άγιε του Θεού, έχεις παρρησία ενώπιον του Κυρίου και Θεού μου, στον οποίο ανήκει η δόξα στους αιώνες. Αμήν.

Μετά από αυτές τις προσευχές, ο συγγραφέας τους καλεί όσους προσεύχονται στον Θεό και στον Άγιο Ειρηνάρχο:

Παρακαλώ τον Θεό και τον Όσιο Ειρήναρχο, και εσάς, τους Χριστονομασμένους, και για μένα, τον αμαρτωλό, που ολίγο κοπίασα, να δημοσιεύσετε αυτές τις προσευχές στον Όσιο, ώστε μαζί με εσάς στις προσευχές του να ελεήσει την αναξιότητά μου. Αμήν.

Παράρτημα. Έργα του Αγίου Ειρήναρχου, ανασχεδιασμένα από σχέδια του 1855, Z. Von Berg το 1862

Φύλλο 1: 1. Χάλκινος σταυρός του Αγίου Ειρήναρχου, κλεμμένος από τον τάφο του το 1830. Αντίγραφο από αντίγραφο που φυλάσσεται στο αποθετήριο εικόνων της εταιρείας εραστών της πνευματικής εκπαίδευσης στη Μονή Δανιήλ της Μόσχας, με αριθμούς 73 και 21. 2. Χάλκινος σταυρός του Αγίου Ειρήναρχου, σε φυσικό μέγεθος. 3. Σκούφος. 4. Αμάνικο πουκάμισο. 5. Σιδερένια δεσμά ή αλυσίδες. 6. Καρέκλα από ξύλο σημύδας με σιδερένια κρεμάστρα.

Φύλλο 2. 1. Σιδερένιο ραβδί. 2. Εορταστικές σιδερένιες αλυσίδες. 3. Οι ίδιες εορταστικές αλυσίδες. 4. Πέτρα

Φύλλο 3: 1. Μπροστινή όψη καθημερινών αλυσίδων. 2. Οι ίδιες αλυσίδες από την πίσω όψη.

Φύλλο 4: Μπροστινή πλευρά των ημι-λαδινών αλυσίδων. 2. Οι ίδιες αλυσίδες από την πίσω πλευρά.

Φύλλο 5: 1. Σιδερένιο δαχτυλίδι τοποθετημένο στο κεφάλι. 2. Σιδερένια ζώνη. 3. Μαστίγιο του Αγίου Ειρήναρχου. 4. Αλυσίδες του Αγίου Ειρήναρχου.

Η ζωή του Αγίου Ειρηνάρχη του Εγκλείστου. 6

 

Κεφάλαιο VI. Περί θανάτου του πρεσβυτέρου Ειρηνάρχου

Ο Όσιος Ειρήναρχος, δίκαιος και μακρόθυμος άνθρωπος, προβλέποντας τον θάνατό του, κάλεσε κοντά του τους μαθητές του και τους είπε: «Αδελφοί και σύντροφοί μου, σας παρακαλώ. Ιδού, τώρα αναχωρώ από αυτή τη ζωή προς τον Κύριο τον Θεό μου. Παρακαλέστε για μένα τον Θεό και την Πανάγια Μητέρα του Θεού, ώστε η ψυχή μου, κατά τον θάνατό μου, να παραληφθεί από ελεήμονες Αγγέλους, για να ξεφύγω από τις παγίδες του εχθρού και τα εναέρια τελώνια με τις προσευχές σας, επειδή είμαι αμαρτωλός. Εσείς όμως μένετε στη νηστεία και την προσευχή, στην αγρυπνία και τα δάκρυα, στην αγάπη μεταξύ σας, χωρίς γογγυσμούς, στην υπακοή, γιατί είναι γραμμένο: Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, γιατί αυτών είναι η βασιλεία των Ουρανών ». Και ούτω καθεξής, και ο γέροντας έλεγε πολλά άλλα για την οικοδομή των μαθητών του. Και αυτοί, βλέποντας τον γέροντα στην τελευταία του πνοή, λυπήθηκαν πολύ και είπαν: «Ω, καλέ μας ποιμένα και δάσκαλέ μας! Σε βλέπουμε ήδη στο τέλος της ζωής, μετά από εσένα σε ποιον θα καταφύγουμε, από ποιον θα ακούσουμε στη γλυκύτητα των σωτήριων οδηγιών της ψυχής, ποιος θα φροντίσει τις αμαρτωλές ψυχές μας; Αλλά σε προσευχόμαστε, άγιε του Χριστού! Αν μετά την αναχώρησή σου από αυτή τη ζωή βρεις χάρη ενώπιον του Θεού, τότε προσευχήσου εκεί για εμάς αδιάλειπτα στον Θεό, την Παναγία Μητέρα του Θεού, επειδή όλα τα βάσανά μας είναι γνωστά σε εσένα». Ο γέροντας Ειρηνάρχης είπε: «Σε αφήνω κατά σώμα, αλλά κατά πνεύμα αχώριστα». Πρόσθεσε επίσης: «Αν κάποιος αρχίσει να σε προσβάλλει ή να επιτίθεται σε αυτό το ιερό μοναστήρι μου, ο Θεός θα τον κρίνει». Αφού έδωσε στους μαθητές το τελευταίο φιλί και στάθηκε σε προσευχή, είπε τα εξής: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με τον αμαρτωλό, λύτρωσον, Κύριε Θεέ μου, την αμαρτωλή ψυχή μου από τα χέρια των ηγεμόνων του σκότους αυτού του αιώνα. Όλες οι αμαρτίες μου, μυστικές, ημέρας και νύχτας, είναι γραμμένες στο βιβλίο Σου· στείλε, Κύριε, το έλεός Σου και εξάλειψε το χειρόγραφο των αμαρτιών μου δια των προσευχών της Παναγίας Δεσποίνης, της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης και όλων των αγίων, αμήν». Και εκοιμήθη προς τον Κύριο, στην αιώνια ανάπαυση, το έτος 7124 (1616), την 13η Ιανουαρίου, στην εορτή των αγίων μαρτύρων Ερμίλου και Στρατόνικου, του δούλου του Θεού, του πρεσβυτέρου, σχημα μοναχού Ειρηνάρχου, από Παρασκευή έως Σάββατο, την 9η ώρα της νύχτας. Με την ευλογία και εντολή του Θεοφιλεστάτου Μητροπολίτου Ροστόφ και Γιαροσλάβλ Κυρίλλου, το σώμα του γέροντα, μοναχού  Ειρηνάρχου, ετάφη από τον Ηγούμενο του Μπορισόγκλεμπσκ Πέτρο, τον πνευματικό του πατέρα, τον ιερομόναχο Τύχωνα, τον διάκονο Τίτο, τους μαθητές, τους πρεσβύτερους: Αλέξανδρο και Κορνήλιο. Με την ευλογία του γέροντα, τον έθαψαν στον τόπο που είχε υποδείξει, σε τάφο που είχε σκάψει με τα ίδια του τα χέρια.

Ο γέροντας Ειρήναρχος άφησε πίσω του τα δίκαια έργα του: 142 χάλκινους σταυρούς, επτά επωμίδες, μια σιδερένια ράβδο μήκους 20 οργιών, ένα σιδερένιο δεσμό γύρω από τον λαιμό του και μια πέτρα βάρους 11 λιβρών, στερεωμένη με σιδερένιους κρίκους, στην επιφάνεια της οποίας υπήρχε ένας σιδερένιος δακτύλιος. Ο σεβάσμιος Ειρήναρχος πέρασε αυτήν την πέτρα μέσα από το δαχτυλίδι στο χέρι και τα δάχτυλά του κατά τη διάρκεια της αδιάλειπτης αγρυπνίας του. Ο άγιος του Θεού είχε επίσης δεσμά στα πόδια, 18 σιδερένια και χάλκινα δεσμά στα χέρια και τα δάχτυλά του, και φορούσε ένα πουντ έλξης στη ζώνη του, μια σιδερένια ράβδο με την οποία έδιωχνε αόρατους δαίμονες 14. Με αυτά τα δίκαια έργα, ο σεβάσμιος Ειρήναρχος ήταν 38 ετών 15. Στον κόσμο, πριν εισέλθει στον μοναχισμό, έζησε 30 χρόνια. Συνολικά, τα χρόνια της ζωής του ήταν 68 χρόνια και 4 μήνες.

Εγώ, ένας μεγάλος αμαρτωλός, λέει ο βιογράφος του, ο μαθητής του Αλέξανδρος, φοβούμενος την καταδίκη ενός οκνηρού δούλου που έκρυψε το ταλέντο του, έγραψε τη ζωή ενός τόσο πονεμένου ανθρώπου, του Σεβάσμιου Ειρήναρχου. Όποιος ζήτησε την ευλογία του και όποιον έλαβε, είχε ειλικρινή αγάπη για όλους σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου: αγαπάτε όσους σας αγαπούν , και ας δοξαστεί εν υμίν το Πανάγιο Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.

Κεφάλαιο VII. Περί των θαυμάτων του Αγίου Ειρηνάρχου μετά τον θάνατό του

Θαύμα 1: για την θεραπεία του μαθητή του Κορνήλιου από μια ασθένεια του ποδιού

Ο μαθητής του Αγίου Ειρήναρχου, ο γέροντας Κορνήλιος, αρρώστησε με ένα πόδι στο οποίο υπήρχαν πληγές με πύον. Πήγε με πίστη στον τάφο του δασκάλου του Ειρήναρχου, προσευχήθηκε θερμά, πήρε λίγο χώμα από τον τάφο και το ράντισε πάνω στις πληγές, οι οποίες άρχισαν να επουλώνονται από αυτό και σύντομα θεραπεύτηκαν πλήρως μέσω των προσευχών του δασκάλου του, του γέροντα Ειρήναρχου.

Θαύμα 2: για την θεραπεία ενός αγρότη από μια ασθένεια του στομάχου

Ένας χωρικός, ονόματι Αδριανός, ήταν άρρωστος με το στομάχι του για περισσότερο από μια εβδομάδα. Ήταν σχεδόν ετοιμοθάνατος από αυτή την ασθένεια. Πήγε στον τάφο του Αγίου Ειρήναρχου, προσευχήθηκε και πήρε λίγο χώμα, ήπιε νερό με αυτό και έγινε εντελώς υγιής χάρη στις προσευχές του Αγίου Ειρήναρχου.

Θαύμα 3: Σχετικά με την θεραπεία από τον πυρετό

Ένας χωρικός, ονόματι Σάβιν, από την πόλη Γιαροσλάβλ, αρρώστησε με πυρετό 16. Σε ένα όνειρο, ο Άγιος Ειρηνάρχης του εμφανίστηκε και του είπε: «Πάρε τον γέροντα από το χέρι, πήγαινε στον τάφο του να προσευχηθείς και θα είσαι υγιής». Αφού έφτασε στους Αγίους Βόρισσα και Γκλεμπ στο μοναστήρι, στον τάφο του γέροντα Ειρηνάρχη, προσευχήθηκε εδώ και ζήτησε με προσευχή θεραπεία από την ασθένεια. Μετά από αυτό, ένιωσε υγιής από την δίκαιη προσευχή του Αγίου Ειρηνάρχη.

Η ζωή του Αγίου Ειρηνάρχη του Εγκλείστου. 5

 

Κεφάλαιο V. Περί των θαυμάτων του Αγίου Ειρηνάρχου κατά τη διάρκεια της ζωής του

Θαύμα 1: Η εκδίωξη ενός δαίμονα από ένα αγόρι

Ένας χωρικός ονόματι Ιωσήφ από το χωριό Νταβίντοβο, που βρίσκεται 20 μίλια από το μοναστήρι κατά μήκος της εθνικής οδού Ούγκλιτς, είχε έναν δαιμονισμένο γιο. Τον έφερε στον Άγιο Ειρήναρχο και τον παρακάλεσε με δάκρυα να θεραπεύσει τον γιο του από την δαιμονική κατάληψη. Ο Άγιος Ειρήναρχος είπε: «Το ακάθαρτο πνεύμα δεν θα βγει με τίποτα άλλο παρά με νηστεία και προσευχή» και τοποθέτησε έναν σεβάσμιο σταυρό στο αγόρι. Με τη συμβουλή του Αγίου Ειρήναρχου, το αγόρι νήστεψε και προσευχήθηκε για μια ολόκληρη εβδομάδα στο μοναστήρι. Μετά από αυτό, το δαιμόνιο έφυγε από το αγόρι. Ο Γέροντας Ειρήναρχος έστειλε το αγόρι στο σπίτι υγιές με τον πατέρα του. Φτάνοντας σπίτι, χάρηκαν που μέσω των προσευχών του Αγίου Ειρήναρχου, ο γιος του είχε αναρρώσει πλήρως από την δαιμονική κατάληψη.

Θαύμα 2: Θεραπεία ενός δαιμονισμένου

Ένας χωρικός από το χωριό Ροζμπιτούκι, ονόματι Αντρέι, είχε καταληφθεί από ένα ακάθαρτο πνεύμα. Υπέφερε από αυτή την ασθένεια για 10 χρόνια. Ο γιος του, ο Κοζμάς, έφερε τον δαιμονισμένο πατέρα του στον πρεσβύτερο Ειρηνάρχη. Και ο πρεσβύτερος τοποθέτησε πάνω του τον τιμητικό του σταυρό. Από αυτό, ο δαιμονισμένος έφυγε τρέχοντας στον κήπο, πήγαινε από σπίτι σε σπίτι, οδηγούμενος από το ακάθαρτο πνεύμα. Βλέποντάς τον σε αυτή τη μορφή, ο φιλόσοφος Αθανάσιος τον έπιασε και τον έφερε στον πρεσβύτερο Ειρηνάρχη. Ο δαιμονισμένος Αντρέι τον υποκλίθηκε στο κελί του πρεσβύτερου. Και ο πρεσβύτερος είπε: «Μη φοβάσαι, Αντρέι!» Ο μαθητής του αγίου, κατ' εντολή του, πήρε τον δαιμονισμένο και, αφού του φόρεσε το σάλι του πρεσβύτερου, τον οδήγησε στην εικόνα του Σωτήρα και της Μητέρας του Θεού και είπε ήσυχα: «Μη φοβάσαι, Αντρέι!» Μετά την προσευχή, ο Αντρέι ανάρρωσε αμέσως. Αφού έμεινε με τον πρεσβύτερο Ειρηνάρχη για 10 ημέρες, επέστρεψε στο σπίτι του με μεγάλη χαρά.

Θαύμα 3: Θεραπεία του Δαιμονισμένου Γιου του Βογιάρου

Ο γιος ενός βογιάρου, ο Ματβέι Τιχμένεφ, είχε καταληφθεί από ένα ακάθαρτο πνεύμα. Εκείνη την εποχή, ένας κύριος, ο Λιτόφσκι, περνούσε τυχαία κοντά από το μοναστήρι Μπορισογλέμπσκι και σταμάτησε στον γέροντα Ιρινάρχη στο δρόμο. Ο άνθρωπος που είχε καταληφθεί από το ακάθαρτο πνεύμα άρχισε να φωνάζει: «Αλίμονο σε μένα, τον αμαρτωλό, θέλουν να με ρίξουν ζωντανό στην κόλαση» και είπε πολλά άλλα παράλογα πράγματα, ώστε οι αδελφοί και οι στρατιώτες τον φοβήθηκαν. Ο γέροντας Ιρινάρχης έβαλε τον τίμιο σταυρό του πάνω του, τον έδεσε στην σιδερένια κρεμάστρα του και όρισε δύο στρατιώτες να τον προσέχουν. Ο δαιμονισμένος πέρασε όλη τη νύχτα άυπνος, και το πρωί ο γέροντας Ιρινάρχης τον έστειλε στη λειτουργία για να προσευχηθεί στον Θεό. Μετά τη λειτουργία, ανακουφίστηκε από την ασθένειά του και άρχισε να μιλάει λογικά με τον γέροντα Ιρινάρχη. Με εντολή του γέροντα, ο δαιμονισμένος γιος του βογιάρου, έχοντας αναρρώσει από την ασθένειά του, νήστεψε για μια ολόκληρη εβδομάδα, δεν έτρωγε κρέας και δεν έπινε μπύρα ή κρασί. Και θεραπεύτηκε πλήρως από το ακάθαρτο πνεύμα μέσω της προσευχής του γέροντα Ιρινάρχη.

Θαύμα 4: Θεραπεία ενός δαιμονισμένου συζύγου

Ένας χωρικός ονόματι Νικηφόρος Κορυάεφσκόι, που είχε καταληφθεί από ένα ακάθαρτο πνεύμα, άρχισε να φωνάζει δυνατά στο μοναστήρι. Ακούγοντας αυτό, οι αδελφοί και όλοι οι υπηρέτες του μοναστηριού έτρεξαν στον δαιμονισμένο και άρχισαν να μιλάνε πολύ γι' αυτόν. Ο Όσιος Ειρήναρχος ρώτησε τον μαθητή του Αλέξανδρο ποια φήμη κυκλοφορούσε στο μοναστήρι. Ο μαθητής είπε: «Ο Νικηφόρος έχει τρελαθεί». Ο μοναχός διέταξε να τον φέρουν στο κελί του. Ο μαθητής το έκανε. Και ο γέροντας Ειρήναρχος διέταξε να τοποθετήσουν πάνω του τον σταυρό του και να τον δέσουν σε ένα κρεβάτι με ένα σχοινί, και ο μαθητής εκτέλεσε την εντολή του δασκάλου του. Ο δαιμονισμένος παρέμεινε σε αυτή τη θέση για μια ώρα. Μετά από αυτό, ο γέροντας Ειρήναρχος διέταξε να αφαιρεθεί ο σταυρός και το σχοινί του από τον δαιμονισμένο και τον έστειλαν στο σπίτι του για να κοιμηθεί. Αφού κοιμήθηκε ειρηνικά όλη τη νύχτα, ο δαιμονισμένος ξύπνησε το πρωί εντελώς υγιής με τη βοήθεια του Θεού και τις προσευχές του Οσίου Ειρήναρχου.

Θαύμα 5: Θεραπεία ενός Παιδιού που Δαιμονιζόταν

Ένας νέος από το χωριό Σούτσεβο, ονόματι Ακινντίν, είχε καταληφθεί από ένα ακάθαρτο πνεύμα. Οι γονείς του τον έφεραν στον γέροντα Ιρινάρχη. Και ο γέροντας, αφού έβαλε τον σταυρό του πάνω του, τον διέταξε να προσεύχεται μέρα και νύχτα. Με τις προσευχές του και ιδιαίτερα με τις προσευχές του γέροντα Ιρινάρχη, ο νέος θεραπεύτηκε. Αφού θεραπεύτηκε, έμεινε με τον γέροντα Ιρινάρχη για τρεις εβδομάδες και επέστρεψε σπίτι του εντελώς υγιής με χαρά.

Θαύμα 6: Θεραπεία ενός γιου Βογιάρου από πονοκέφαλο

Ο γιος ενός βογιάρου, ο Συμεών Ρομανόφ, είχε πονοκέφαλο και ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι για πολλές μέρες. Έστειλε έναν φιλοξενούμενο (έναν έμπορο) στον γέροντα Ειρηνάρχη για ευλογία, ζητώντας του να πάρει τον σεβάσμιο σταυρό του γέροντα. Κάτι που έκανε ο αγγελιοφόρος. Ο Συμεών, αφού δέχτηκε με χαρά την ευλογία του Αγίου Ειρηνάρχη και τον σεβάσμιο σταυρό του, τέλεσε αμέσως μια προσευχή, ράντισε τον εαυτό του με αγιασμό και έγινε υγιής. Από εκείνη την ώρα και μετά, ο Συμεών, ο γιος του βογιάρου, άρχισε να έχει μεγάλη πίστη στον Άγιο Ειρηνάρχη.

Θαύμα 7: Θεραπεία μιας συζύγου από μια οφθαλμική ασθένεια

Υπήρχε ένας χωρικός ονόματι Διόδωρος από το χωριό Νόβογιε, στον ποταμό Σάρα. Η γυναίκα του ήταν άρρωστη με τα μάτια της για έναν ολόκληρο χρόνο. Ο σύζυγός της πήγε στον γέροντα Ειρηνάρχη για τον τιμημένο σταυρό του, τον οποίο του έδωσε ο γέροντας. Φτάνοντας σπίτι, τέλεσε αμέσως μια προσευχή στον τιμημένο σταυρό, ράντισε τη γυναίκα του με αγιασμό και την τρίτη μέρα έγινε εντελώς υγιής. Αφού επέστρεψε τον τιμημένο σταυρό στον γέροντα Ειρηνάρχη, του είπε για την θεραπεία της γυναίκας του. Και ο άγιος του Θεού είπε: «Ο Θεός την θεράπευσε σύμφωνα με την πίστη της».

Θαύμα 8: Θεραπεία της δαιμονισμένης συζύγου ενός ιερέα στην πόλη Ούγκλιτς

Ένας ιερέας, ονόματι Γρηγόριος Πιατνίτσκι, ήρθε κάποτε στον Άγιο Ειρήναρχο για να ζητήσει τις προσευχές και την ευλογία του. Ο γέροντας τον ευλόγησε με τον σταυρό. Ο ιερέας πήγε σπίτι με αυτήν την ευλογία. Αλλά στο σπίτι, ενώ έψελνε στην τράπεζα, η σύζυγός του, που είχε καταληφθεί από ένα δαιμόνιο, ήρθε ξαφνικά κοντά του και άρχισε να ουρλιάζει. Ο ιερέας την ευλόγησε με τον σταυρό και εκείνη σιώπησε. Το έκανε αυτό τρεις φορές και η σύζυγός του παρέμεινε σιωπηλή κατά τη διάρκεια της ευλογίας. Τελικά, πλησίασε τον σύζυγό της, τον ιερέα, και είπε, υποκλινόμενος σε αυτόν: «Όταν με ευλόγησες με τον σταυρό, τότε όλα τα δαιμόνια έφυγαν από την τράπεζα». Μετά την τριπλή ευλογία, ο Θεός την θεράπευσε από τη δαιμονική κατοχή και έγινε εντελώς υγιής. Ο ιερέας πήγε στον γέροντα Ειρήναρχο και του είπε για τη θεραπεία της δαιμονισμένης συζύγου του. Ο γέροντας τον διέταξε αυστηρά να μην το πει σε κανέναν πριν από τον θάνατό του.

Θαύμα 9: Θεραπεία μιας συζύγου από μια οφθαλμική ασθένεια

Ένας γραμματέας της Μόσχας, ονόματι Πέτρος Λοσάκοφ, είχε μια γυναίκα με πολύ άρρωστα μάτια. Ο Λοσάκοφ έστειλε στον γέροντα Ειρηνάρχη τον τιμιο σταυρό. Αφού τον παρέλαβε, αμέσως τέλεσε μια προσευχή στον Τίμιο Σταυρό. Και όταν ράντισαν τη γυναίκα του με αγιασμό, αμέσως έγινε καλά. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, και οι δύο άρχισαν να έχουν μεγάλη πίστη στον Άγιο Ειρηνάρχη. Ο τιμιος σταυρός του του επιστράφηκε.

Η ζωή του Αγίου Ειρηνάρχη του Εγκλείστου. 3

 

§2. Το ταξίδι του Αγίου Ειρήναρχου με τον μαθητή του Αλέξανδρο στη Μόσχα

Ο Άγιος Ειρηνάρχος ξεκίνησε με τον μαθητή του Αλέξανδρο για τη Μόσχα. Στο δρόμο σταμάτησε στο Περεσλάβλ-Ζαλέσκι. Εδώ, σταματώντας στην αυλή του στάβλου της Μονής Νικίτσκι, έστειλε να καλέσουν έναν διάκονο, πιθανώς γνώριμο σε αυτόν. Και ο ίδιος πήγε να προσευχηθεί στον Άγιο Νικήτα τον Στυλίτη και στον τάφο του για να ζητήσει ευλογία. Ο διάκονος, για τον οποίο έστειλε ο άγιος, ήταν άρρωστος με πυρετό και από το πυρετώδες κρυολόγημα, με την παρότρυνση του διαβόλου, ανέβηκε στον φούρνο. Αντί να πάει στην πέτρα, που εκείνη την εποχή λατρευόταν από τους δεισιδαίμονες του Περεσλάβλ, που βρισκόταν σε μια χαράδρα πίσω από τη Μονή Μπορισόγκλεμπσκι. Ο Άγιος Ειρηνάρχος διέταξε τον άρρωστο διάκονο να πετάξει αυτήν την πέτρα σε ένα λάκκο. Στο σημείο εκείνο, όπου βρισκόταν η πέτρα, κατοικούσε τότε ένα κακό πνεύμα, το οποίο δημιουργούσε διάφορα δαιμονικά όνειρα και έτσι προσέλκυε προς το μέρος του συζύγους, συζύγους και παιδιά από την πόλη. Στη γιορτή του Αγίου, ο λαός συνέρρευσε εδώ σε μεγάλους αριθμούς για να τιμήσει την πέτρα, όπως την είχε τιμήσει και πριν, επειδή ο άρρωστος διάκονος είχε πετάξει αυτήν την πέτρα σε ένα λάκκο με εντολή του Αγίου Ειρήναρχου, και ο διάβολος προκάλεσε μίσος και κάθε είδους συκοφαντίες εναντίον του από τους ιερείς και τους κατοίκους του Περεσλάβλ. Αλλά ο διάκονος δεν έδωσε σημασία σε αυτό. Και μόλις ο εξαντλημένος άνδρας ήρθε στον Άγιο Ειρήναρχο, ο διάκονος χάρηκε πολύ, τον φίλησε εν Κυρίω και, δίνοντάς του ένα τέταρτο της λίβρας ψωμί, τον ευλόγησε και είπε: «Από αυτή την τροφή θα είσαι υγιής». 

Και πράγματι, αφού την έφαγε, ο διάκονος ανάρρωσε αμέσως από τον πυρετό. Για τον οποίο ευχαρίστησε τον Θεό και τον άγιο Άγιο Ειρήναρχο. Από το Περεσλάβλ, ο Άγιος Ειρήναρχος και ο μαθητής του πήγαν στη Μόσχα και έφτασαν εκεί μία ώρα μετά το μεσημέρι. Το πρωί πήγε με τον μαθητή του στον καθεδρικό ναό για να προσευχηθεί στην Υπεραγία Θεοτόκο και στους μεγάλους αγίους και θαυματουργούς Μητροπολίτες Πέτρο και Ιωνά. Ο γιος του βογιάρου, Συμεών, αφού έμαθε για τον σκοπό της άφιξης του Αγίου Ειρήναρχου στη Μόσχα, πήγε αμέσως στον Τσάρο για να του πει για τον Άγιο Ειρήναρχο. Ο Τσάρος χάρηκε πολύ που είδε τον Άγιο Ειρήναρχο και του διέταξε να ανέβει στην εκκλησία του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ο πρεσβύτερος, αφού ανέβηκε στον ναό, προστάτευσε τον Τσάρο εδώ με το σημείο του σταυρού, φίλησε τον Τσάρο Βασίλειο Ιβάνοβιτς και ο Τσάρος τον φίλησε με αγάπη, θαυμάζοντας τους μεγάλους κόπους του. Ο Σεβάσμιος άρχισε να μιλάει στον Τσάρο ως εξής: « Ο Θεός μου αποκάλυψε, στον αμαρτωλό πρεσβύτερο ότι η Μόσχα και ολόκληρο το ρωσικό βασίλειο θα αιχμαλωτίζονταν. Εγώ, έχοντας αφήσει την πολυετή μου εργασία στην απομόνωση, ήρθα σε σένα, ω Τσάρε, για να σου πω γι' αυτό. Εσύ, ω Τσάρε, στέκεσαι σταθερός και ακλόνητος στην πίστη σου. Αφού είπε στον Τσάρο τα πάντα για το όραμά του, ο Σεβάσμιος έφυγε από την εκκλησία. Ο Τσάρος Βασίλειος πήρε τον πρεσβύτερο από το μπράτσο και τον μαθητή Αλέξανδρο από το άλλο και πήγε μαζί του στα δωμάτια του Τσάρου. Εκεί ο Τσάρος ζήτησε από τον πρεσβύτερο Ειρήναρχο να ευλογήσει και την Τσαρίνα. Ο Σεβάσμιος Ειρήναρχος δεν παράκουσε την εντολή του Τσάρου, πήγε μαζί του στο δωμάτιο της Τσαρίνας Μαρίας Πετρόβνα και την ευλόγησε. Η Τσαρίνα του έστειλε δύο πετσέτες. Ο Άγιος Ειρήναρχος δεν δεχόταν δώρα. Είπε στον Τσάρο ότι δεν ήρθα σε εσάς για δώρα, αλλά για να πω την αλήθεια. Μόνο κατόπιν πιεστικού αιτήματος του Τσάρου, μη θέλοντας να τον αναστατώσει, πήρε δύο πετσέτες. Ο ίδιος ο Τσάρος συνόδευσε τον πρεσβύτερο Ειρήναρχο από το δωμάτιο στο παλάτι και διέταξε τον βογιάρο να τον ταΐσει και να του δώσει κάτι να πιει και να του δώσει το κάρο και τον γαμπρό του στο μοναστήρι των αγίων παθοφόρων Μπόρις και Γκλεμπ. 

Ο άγιος του Θεού Ειρήναρχος, έχοντας ενισχύσει τις δυνάμεις του με φαγητό από τον βογιάρο, πήγε στο μοναστήρι του Μπορισογλέμπσκι. Ήταν στη Μόσχα μόνο για είκοσι ώρες . Φτάνοντας στο μοναστήρι, προσευχήθηκε στον Θεό και στους αγίους παθοφόρους Μπόρις και Γκλεμπ και πήγε στο κελί του, όπου άρχισε ξανά να εργάζεται ακούραστα όπως πριν, να προσεύχεται και να ζητάει έλεος από τον Θεό, ώστε να καταπραΰνει τον δίκαιο θυμό του, όπως είχε καταπραΰνει για τη μεγάλη πόλη της Νινευή. Έστειλε τον υπηρέτη του Τσάρου και την άμαξα πίσω στη Μόσχα.

§3. Σχετικά με την εισβολή της Λιθουανίας στη ρωσική γη

Λίγο αργότερα, η Λιθουανία έφτασε στη ρωσική γη. Αυτοί οι άγριοι και αδίστακτοι καταστροφείς της ρωσικής γης άρχισαν να καταστρέφουν τη ρωσική γη χωρίς κανένα έλεος: κατέκτησαν πολλές πόλεις, έκαψαν χωριά και κωμοπόλεις, κατέλαβαν και έκαψαν την πόλη Ντμιτρόφ. Κατακερμάτισαν τις δυνάμεις των Μοσχοβιτών και τους κατοίκους της πόλης, τις γυναίκες και τα παιδιά τους, βεβήλωσαν τις εκκλησίες του Θεού και σκότωσαν τους Χριστιανούς που βρίσκονταν σε αυτές, ανέτρεψαν τους θρόνους του Θεού, έβγαλαν τα άμφιά τους, έσκισαν τα πλαίσια των εικόνων και πέταξαν τις εικόνες, λήστεψαν τα βιβλία και έκαψαν τις εκκλησίες. Πολλοί από τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, φοβούμενοι τον θάνατό τους, άρχισαν να τους αποδίδουν φόρο τιμής, πολλές πόλεις για τον ίδιο λόγο υποτάχθηκαν σε αυτούς. Το 1609, η πόλη του Ροστόφ καταλήφθηκε και κάηκε επίσης: ο Καθεδρικός Ναός της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου βεβηλώθηκε, άνδρες, γυναίκες, αγόρια και κορίτσια κομματιάστηκαν, οι λειψανοθήκες των μεγάλων θαυματουργών Λεοντίου, Ησαΐα και Ιγνατίου και όλη η εκκλησιαστική περιουσία αφαιρέθηκαν, και πολλές άλλες πόλεις κατασχέθηκαν, γεγονός που προκάλεσε μεγάλη καταστροφή στο χριστιανικό γένος. Πολλές πόλεις άρχισαν να περιορίζονται και να φράσσονται από αυτούς.

§4. Σχετικά με τη δοκιμασία της πίστης του γέροντα Ειρηνάρχου από τον λαό της Λιθουανίας

Ένας διοικητής, ονόματι Μικούλσκι (1609), Πανλιθουανός, κακός και αδίστακτος, κατέκτησε το Ροστόφ, έχοντας κάψει τα προάστια κοντά στο Γιαροσλάβλ και το Ούγκλιτς, και έχοντας σκοτώσει πολλούς ανθρώπους σε αυτές τις πόλεις και τα προάστια, ήρθε στο Μοναστήρι Μπορισογκλέμπσκι, το οποίο βρίσκεται στον ποταμό Ούστιε. Αφού μπήκε στο κελί του Σεβαστού Ειρηνάρχη μαζί με τους συντρόφους του, άρχισε να δοκιμάζει την πίστη του. «Σε ποιον πιστεύεις, ρώτησε ο διοικητής τον Σεβαστό Ειρηνάρχη. Ο Σεβάσμιος είπε: «Πιστεύω στην Αγία Τριάδα, τον Πατέρα και τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα». Και ποιος είναι ο επίγειος βασιλιάς σας; Ο γέροντας είπε: «Ο Ρώσος Τσάρος Βασίλειος Ιβάνοβιτς. Ζω στη Ρωσία, και έχω έναν Ρώσο Τσάρο, αλλά δεν έχω άλλον Τσάρο, ούτε τον Βασιλιά της Λιθουανίας, ούτε τον Τσάρο της Κριμαίας, ούτε κανέναν από τους απατεώνες αυτού του αιώνα». Ένας από τους άρχοντες του είπε απειλητικά: «Είσαι γέρος, προδότης, δεν πιστεύεις στον βασιλιά μας Ντμίτρι». Ο γέρος του απάντησε: «Δεν θα αλλάξω την πίστη μου και δεν θα απαρνηθώ τον Ρώσο τσάρο. Αν με σκοτώσεις γι' αυτό, δεν θα φοβηθώ το φθαρτό σου σπαθί, αλλά θα το υπομείνω με χαρά. Δεν έχω και λίγη χρησιμότητα, και εσύ ο ίδιος θα είσαι καλυμμένος με αίμα: ο Θεός μου έχει ένα τέτοιο σπαθί που θα σε κόψει αόρατα και οι ψυχές σου θα χαθούν σε αιώνια βασανιστήρια». Ο Παν Μικούλσκι και οι άλλοι άρχοντες, έκπληκτοι από την ακλόνητη πίστη του πρεσβύτερου Ιρινάρχη, είπαν μεταξύ τους: «Μεγάλη είναι η πίστη αυτού του πρεσβύτερου».

§5. Κατά την άφιξη του πρίγκιπα Μιχαήλ Βασιλίεβιτς Σκόπιν-Σούισκι με τον στρατό του στη Μονή Καλιάζιν

Ο πρίγκιπας Μιχαήλ Βασίλιεβιτς Σκόπιν-Σούισκι βάδιζε με τον στρατό του από το Νόβγκοροντ και σταμάτησε στη Μονή Καλιάζιν. Ο Παν Σαπέγκα βάδισε εναντίον του από την Αγία Τριάδα με όλη του τη δύναμη. Με τη βοήθεια του Θεού, τις προσευχές της Υπεραγίας Θεοτόκου και των μεγάλων θαυματουργών, σύμφωνα με τον προφητικό λόγο του Ιρινάρχη, η δύναμη του στρατού της Μόσχας νίκησε τη Λιθουανία. Ο Παν Σαπέγκα γύρισε πίσω με όλη του τη δύναμη και σταμάτησε δύο νύχτες πριν από τη Μονή Μπορισογλέμπσκι στο χωριό Ποκρόφσκογιε, σχεδιάζοντας εδώ πώς θα μπορούσε να κάψει τη Μονή Μπορισογλέμπσκι στον ποταμό Ούστιε και να σκοτώσει τους αδελφούς. Εκείνη την εποχή υπήρχε μεγάλη θλίψη στη μονή. Οι αδελφοί άρχισαν να αποχαιρετίζονται. Ο γέροντας Ιρινάρχης άρχισε να παρηγορεί τους μαθητές του Αλέξανδρο και Κορνήλιο, λέγοντας: «Ας μην φοβόμαστε το κάψιμο των απίστων και την φθαρτή τους σφαγή. Αν μας κάψουν ή μας αποκεφαλίσουν, τότε θα εμφανιστούμε ως νεομάρτυρες όπως οι άγιοι πατέρες». Μετά από αυτό, είπε την ακόλουθη προσευχή με δάκρυα: «Κύριε Ιησού Χριστέ, που δημιούργησες τον ουρανό και τη γη, εσύ ο ίδιος, ο Κύριος της ανθρωπότητας, είπες: μη φοβάσαι εκείνους που σκοτώνουν το σώμα, που δεν μπορούν να αγγίξουν την ψυχή με κανέναν τρόπο. Ακόμα κι αν πιουν θανάσιμη τιμωρία για το όνομά μου, δεν θα σε βλάψει καθόλου . Εμείς, Κύριε, ελπίζουμε σε Σένα: και τώρα, Κύριε, ελέησέ μας από μια τέτοια θλίψη που μας βρίσκει, από αυτούς τους θηριώδεις καταστροφείς, κατάστρεψε το συμβούλιο τους, συμβουλευόμενος τους δούλους Σου, και ενστάλαξε στις καρδιές τους έλεος και συμπόνια για τους ιερούς οίκους Σου, όπου, Κύριε, εσύ ο ίδιος ζεις για πάντα, αμήν». Λίγο μετά από αυτή την προσευχή, ένας από τους κυρίους ήρθε στο κελί του Αγίου Ειρηνάρχου, έλαβε την ευλογία του και θαύμασε τους κόπους του γέροντα. Φτάνοντας στο στρατόπεδο, είπε στη Σαπιέχα: «Βρήκα μόνο τρεις αλυσοδεμένους γέροντες στο μοναστήρι».

§6. Σχετικά με την άφιξη του κ. Sapieha στο μοναστήρι στον πρεσβύτερο Ειρηνάρχη

Ο Σάπιεχά, αφού άκουσε τα λόγια του άρχοντα, τον έστειλε να πει στον Ιρινάρχη ότι ο άρχοντας Σάπιεχά ήθελε να έρθει σε αυτόν. Ο γέροντας Ιρινάρχης είπε στον αγγελιοφόρο: «Αν ο άρχοντας Σάπιεχά θέλει να με επισκεφτεί στη φυλακή μου, τότε θα έρθει εδώ με τη θέλησή του». Ο Σάπιεχά, αφού άκουσε τα λόγια του γέροντα από τον άρχοντα, πήγε ο ίδιος στο μοναστήρι και μπαίνοντας στο κελί του Αγίου Ιρινάρχη, είπε: «Ευλόγησέ με, πατέρα. Πώς υπομένεις αυτό το μεγάλο μαρτύριο;» Ο γέροντας απάντησε: «Για όνομα του Θεού, υπομένω αυτό το μαρτύριο σε αυτό το κελί». Πολλοί άρχοντες άρχισαν να λένε στον Σάπιεχά: «Αυτός ο γέροντας δεν προσεύχεται στον Θεό για τον βασιλιά μας Ντμίτρι, αλλά προσεύχεται για τον Τσάρο Βασίλειο Σούισκι». Ο γέροντας είπε: «Γεννήθηκα και βαπτίστηκα στη Ρωσία και προσεύχομαι στον Θεό για τον Ρώσο τσάρο». Ο Σάπιεχά απάντησε: «Υπάρχει μεγάλη αλήθεια σε αυτόν τον πατέρα, στη γη στην οποία ζει, θα υπηρετήσει τον τσάρο». Οι άρχοντες είπαν: «Εσένα, πατέρα, σε λήστεψαν». Ο γέροντας απάντησε: «Ναι, αυτό το έκανε ο Παν Σουσίνσκι». Οι άρχοντες απάντησαν στον γέροντα: «Για αυτόν τον λόγο αυτός ο Παν Σουσίνσκι κρεμάστηκε». 8 Ο γέροντας είπε στον Σαπιέχα: «Επέστρεψε και εσύ στη γη σου, σου φτάνει που πολεμάς ενάντια στη Ρωσία, δεν θα την αφήσεις ζωντανή, και αν πας στη Ρωσία και δεν ακούσεις τον λόγο του Θεού, τότε θα θανατωθείς». Ο Παν Σαπιέχα συγκινήθηκε στην ψυχή από τα λόγια του Σεβάσμιου Ειρηνάρχη και είπε: «Πώς μπορώ να σου δώσω πατέρα; Δεν έχω ξαναδεί ποτέ τέτοιο πατέρα πουθενά, ούτε εδώ ούτε σε άλλες χώρες, σταθερό και ατρόμητο, που να μην φοβήθηκε το σπαθί μας και να μην έφυγε». Αυτό έγινε με θέλημα Θεού, είπε ο γέροντας Ειρηνάρχης, και όχι με το δικό μου. «Συγχώρεσέ με, πατέρα», είπε ο Σαπιέχα. Υποκλίθηκε μπροστά του και έφυγε, στέλνοντας στον γέροντα πέντε ρούβλια στο μοναστήρι, και διέταξε να μην αγγιχτεί το μοναστήρι · και ο ίδιος πήγε με τον στρατό του στο Περεσλάβλ. Στο μοναστήρι, μετά την αναχώρηση της Σαπίχα, επικρατούσε μεγάλη χαρά που ο Κύριος τους είχε απελευθερώσει από την αιχμαλωσία ενός τόσο τρομερού εχθρού. Ο γέροντας Ειρηνάρχης προσευχόταν με δάκρυα να απελευθερώσει ο Κύριος ολόκληρη τη ρωσική γη από την αιχμαλωσία των απίστων.

§7. Με την ευλογία του Πρίγκιπα Μιχαήλ Σκόπιν-Σούισκι το 1610

Ο πρίγκιπας Μιχαήλ Σκόπιν-Σούισκι έστειλε από το Περεσλάβλ στον πρεσβύτερο Ειρηνάρχη για να ζητήσει μια ευλογία. Ο Ειρηνάρχης του έστειλε μια ευλογία, έναν τίμιο σταυρό και ένα πρόσφορο και τον διέταξε να κυνηγήσει τη Λιθουανία με τόλμη, λέγοντας: «Να είσαι τολμηρός, ο Θεός θα σε βοηθήσει». Ο πρίγκιπας Μιχαήλ Σκόπιν έστειλε αρκετά στρατεύματα 10 στην Αλεξάντροφ Σλόμποντα και εκεί, με τη βοήθεια του Θεού, κέρδισε μια νίκη επί της Λιθουανίας. Λίγο αργότερα, ο ίδιος ο πρίγκιπας ήρθε εκεί και έμεινε στον οικισμό. Λιθουανοί από τη Μόσχα και την Τρινινάδα άρχισαν να συγκεντρώνονται στην Αλεξάντροφ Σλόμποντα. Ο πρίγκιπας, αφού το έμαθε αυτό, λυπήθηκε πολύ και έστειλε έναν αγγελιοφόρο στον πρεσβύτερο Ειρηνάρχη για μια ευλογία. Ο πρεσβύτερος έστειλε ξανά στον πρίγκιπα μια ευλογία και ένα πρόσφορο, λέγοντας: «Να είσαι τολμηρός, πρίγκιπα Μιχαήλ, και μην φοβάσαι, ο Θεός θα σε βοηθήσει». Ο πρίγκιπας Μιχαήλ κέρδισε μια νίκη επί της Λιθουανίας, η οποία είχε βγει εναντίον του. Από εδώ έστειλε έναν διοικητή με στρατό στην Τρινινάδα, ο οποίος έφτασε με ασφάλεια στο μοναστήρι. Έστειλε ξανά στον πρεσβύτερο Ειρηνάρχη για μια ευλογία. Ο γέροντας έστειλε μια ευλογία στον πρίγκιπα και ένα πρόσφορο και του διέταξε να πάει στην Αγία Τριάδα. Ο Σάπιεχά, αφού το έμαθε αυτό, πήγε στο Ντμίτροφ. Ο πρίγκιπας Μιχαήλ έφτασε στην Αγία Τριάδα, ανενόχλητος από κανέναν στο δρόμο. Αφού προσευχήθηκε στην Αγία Τριάδα και τον Άγιο Σέργιο, και αφού δόξασε τον Θεό, την Υπεραγία Θεοτόκο και τους Ρώσους θαυματουργούς, έστειλε τον στρατό του υπό τον Σάπιεχά στο Ντμίτροφ και εκεί νίκησε τον στρατό του. Από εδώ ο Σάπιεχά κατέφυγε στην Καλούγκα, όπου σκοτώθηκε. Ο πρίγκιπας Μιχαήλ πήγε από την Αγία Τριάδα στη Μόσχα, προσευχήθηκε στον Καθεδρικό Ναό μπροστά στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, ασπάστηκε την εικόνα της Μητέρας του Θεού του Βλαντιμίρ, προσκύνησε τα λείψανα των αγίων θαυματουργών Πέτρου, Αλεξίου και Ιωνά και επέστρεψε στο σπίτι του. Ο γέροντας Ειρήναρχος, αφού έστειλε τον μαθητή του Αλέξανδρο στον πρίγκιπα Μιχαήλ για τον τίμιο σταυρό, τον διέταξε να πάρει τον σταυρό από τον πρίγκιπα.

Ο πρίγκιπας Μιχαήλ έδωσε με χαρά τον τίμιο σταυρό στον μαθητή και ζήτησε μια ευλογία για τον εαυτό του μέσω του μαθητή, στέλνοντας δώρα στον γέροντα Ειρήναρχο. Ο μαθητής Αλέξανδρος επέστρεψε στον δάσκαλό του με τον τίμιο σταυρό και τα δώρα. Ο Σεβάσμιος, αφού δέχτηκε με χαρά τον τίμιο σταυρό και τα δώρα από τον μαθητή, άρχισε να προσεύχεται στον Θεό με δάκρυα ευγνωμοσύνης ως εξής: «Δόξα εις Σένα, Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, Φιλάνθρωπου, ο οποίος υπέμεινε σταύρωση στον Τίμιο Σταυρό για τη σωτηρία μας, ο οποίος βοήθησε τον Πρίγκιπα Μιχαήλ στη νίκη της Λιθουανίας και στην εκδίωξη του εχθρού. Όπως στην Ιερουσαλήμ υπό τον πιστό Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο εναντίον των αντιπάλων, έτσι και τώρα με το έλεός Σου η Λιθουανία εκδιώχθηκε αόρατα από τους Ορθόδοξους Χριστιανούς. Εσύ, Κύριε, μας φυλάς για πάντα. Αμήν».

Ο πρίγκιπας Μιχαήλ Σκόπιν-Σούισκι, λίγο αφότου έδωσε τον τίμιο σταυρό και τα δώρα στον Άγιο Ειρηνάρχη, πέθανε.

§8. Διωγμός του Αγιου Ειρηνάρχα το 1610

Ο εχθρός, μη ανεχόμενος την καλοσύνη, βλέποντας τον εαυτό του να ντρέπεται από τον Όσιο Ειρήναρχο, κήρυξε διωγμό εναντίον του. Το 1610, ο Πατριάρχης Ερμογένης έστειλε στη Μονή Μπορισόγκλεμπσκ τον Ηγούμενο Σίμωνα ΙΙ , έναν ασπλαχνικό άνθρωπο. Αυτός ο ηγούμενος διέταξε τον γέροντα Ειρήναρχο να πηγαίνει στην εκκλησία και να προσευχάται. Ο Όσιος Ειρήναρχος, από τους μεγάλους κόπους του στη νηστεία και την προσευχή, εξαντλήθηκε τόσο πολύ που μόλις και μετά βίας μπορούσε να περπατήσει μέχρι το κελί του. Ο κακός Ηγούμενος Σίμωνας, ο πιο άγριος και άπιστος εχθρός, ήρθε στον γέροντα στο κελί του με τους αδελφούς, τον λήστεψε χωρίς έλεος, παίρνοντας σχεδόν όλα τα εφόδιά του. Του είχαν απομείνει μόνο τέσσερις λίβρες αλάτι και μία λίβρα μέλι. Ο μαθητής του Αλέξανδρος είπε στον γέροντα Ειρήναρχο για αυτό το υπόλοιπο. Ο γέροντας, θυμούμενος την καλοσύνη ενός ερημίτη, στον οποίο, όταν ήρθαν ληστές και λεηλάτησαν όλη την περιουσία του, ξεχνώντας να πάρει μόνο ένα πράγμα, τότε ο ερημίτης, παίρνοντας το πράγμα που είχαν ξεχάσει οι ληστές, πήγε να το προλάβει και, αφού το πρόλαβε, τους το έδωσε. Ο γέροντας θυμήθηκε ένα άλλο παράδειγμα για παρηγοριά του. Ληστές λήστεψαν επίσης έναν μοναχό από όλη του την περιουσία. Τους είπε: Μου έχει απομείνει ακόμα λίγη από την περιουσία μου. Οι πρώτοι ληστές, συγκινημένοι από την τόσο αμερόληπτη φιλαργυρία του ερημίτη, του έδωσαν τα πάντα. Αλλά αυτοί που λήστεψαν τον μοναχό δεν του έδωσαν τίποτα. Ο Άγιος Ειρηνάρχος διέταξε τον μαθητή του Αλέξανδρο να δώσει στον ηγούμενο το τελευταίο πράγμα. Το βράδυ, καθισμένος στο κελί του, ο Άγιος Ειρηνάρχος βλέπει ξαφνικά έναν νέο με λευκά ρούχα να στέκεται κοντά του και να τον κοιτάζει με λαμπερό πρόσωπο και να του λέει: «Αδίστακτε και τσιγκούνη σαν θηρίο, ο ηγούμενος, έχοντας έρθει σε εσάς, λήστεψε όλη σας την περιουσία και δεν έχει χορτάσει ακόμα». Αφού είπε αυτό, έγινε αόρατος. Ο γέροντας Ειρηνάρχος πέρασε όλη τη νύχτα προσευχόμενος στον Θεό. Το πρωί ο ηγούμενος έρχεται στο κελί του Αγίου Ειρηνάρχου, διατάζει να τον πάρουν και να τον βγάλουν από το κελί. Τέσσερις άνδρες, με εντολή του ασπλαχνικού ηγουμένου, πήραν τον Άγιο Ειρηνάρχο, εξαντλημένο από τους μεγάλους κόπους, κάτω από τους ώμους τους και τον έσυραν. Ο ίδιος ο ασπλαχνικός ηγούμενος κουβαλούσε πάνω του έξι οργιές σιδερένιας ράβδου. Αφού φέρθηκαν τόσο απάνθρωπα στον Άγιο Ειρηνάρχο, έσπασαν το αριστερό του χέρι και τον πέταξαν τρεις οργιές έξω από την εκκλησία. Ο Άγιος Ειρηνάρχος, αφού έμεινε εκεί για 9 ώρες, φώναξε στον Θεό προσευχόμενος: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, μην τους επιρρίψεις αυτή την αμαρτία, γιατί μάταια βασανίζονται και δεν ξέρουν τι κάνουν. Λύτρωσέ με, Κύριε, από αυτή τη θλίψη και δώσε μου υπομονή, γιατί ευλογημένος είσαι στους αιώνες των αιώνων, αμήν».

Ο Όσιος Ειρήναρχος, ξαπλωμένος μόνος, εγκαταλελειμμένος από τους μαθητές του, κοίταξε γύρω του και ξαφνικά είδε έναν νέο με φωτεινά ενδύματα, ο οποίος του είπε τα εξής: «Ο Θεός άκουσε την προσευχή σου και αν ζητήσεις κάτι, θα σου δοθεί». Και ξαφνικά έγινε αόρατος. Ο μαθητής του, ο Αλέξανδρος, προσευχήθηκε στον Θεό στο κελί του ως εξής: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού! Πόση θλίψη και ανάγκη πρέπει να υπομείνουμε, Κύριε, με τον δάσκαλό μας από αυτούς τους μέθυσους. Ας γίνει το θέλημά Σου σε εμάς». Και μια φωνή ακούστηκε σε αυτόν από τους τιμίους σταυρούς: «Πήγαινε στον ηγούμενο και πες του γιατί πρέπει να πολεμήσει ενάντια στις κρίσεις του Θεού». Ο Γέροντας Αλέξανδρος πήγε στην εκκλησία στον ηγούμενο και άρχισε να του λέει: «Απελευθέρωσε τον Γέροντα Ειρήναρχο στο κελί σου για να δώσει μια υπόσχεση στους μαθητές του, για να μην παραδώσεις την ψυχή σου στην ανομία, πολεμώντας ενάντια στις κρίσεις του Θεού». Ο ηγούμενος ευλόγησε ξανά τον Γέροντα Ειρήναρχο και τους μαθητές του για απομόνωση. Ο γέροντας, αφού μπήκε στο κελί του, ευχαρίστησε τον Θεό στην προσευχή του ως εξής: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, που γνωρίζεις όλα τα μυστικά της καρδιάς, τίποτα δεν είναι κρυφό από Σένα , Κύριε, και όλα είναι στο θέλημά Σου. Εσύ είσαι ο Θεός μας και μόνο Εσένα λατρεύουμε, λύτρωσέ μας από έναν τέτοιο διώκτη, δώσε μας υπομονή σύμφωνα με το θέλημά Σου, Αμήν», και ακούστηκε μια φωνή από ψηλά: «Να είσαι τολμηρός, γέροντα, είμαι μαζί σου πάντα· αλλά περίμενα το τέλος του κατορθώματός σου. Και όλοι οι Άγγελοι και οι Αρχάγγελοι έμειναν έκπληκτοι από την υπομονή σου, βλέποντας τα μεγάλα σου κατορθώματα. Από τώρα και στο εξής δεν θα υπάρχει κακό για σένα και κανένας διώκτης». Ο γέροντας, ακούγοντας αυτή τη φωνή, μη βλέποντας κανέναν, μόνο με δάκρυα αδιάκοπα έκανε μια προσευχή, σταυρώνοντας τον εαυτό του: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησέ με, τον αμαρτωλό, από τον πειρασμό». Λίγο αργότερα, ο ηγούμενος Σίμων εκδιώχθηκε από το μοναστήρι.