Είπε ο γέρων "Περίεργο πλάσμα ο άνθρωπος"

 

Είπε ο γέρων "Περίεργο πλάσμα ο άνθρωπος"  Προσεύχεται νοιώθοντας, πως ο Θεός είναι παρών και ακούει την προσευχή του, και συγχρόνως αμαρτάνει με τόση αμέλεια, σαν να απουσιάζει ο Θεός και να μην βλέπει τις ανομίες του.

Β.Πούτιν..""Τρομερό να διδάσκονται τα παιδιά στη Δύση ότι ένα αγόρι μπορεί να γίνει κορίτσι.«Γονιός "νούμερο ένα" και "γονιός νούμερο δύο", "γονείς που γέννησαν" αντί για "μητέρα", απαγόρευση της χρήσης "μητρικού γάλακτος" και αντικατάστασή του με "ανθρώπινο γάλα"

Ερωτήσεις και αποκρίσεις σε θέματα που άπτονται της Θείας Ευχαριστίας.

 

Ερωτήσεις και αποκρίσεις σε θέματα που άπτονται της Θείας Ευχαριστίας.

Μπορεί ο ιερουργός Ιερεύς να χρησιμοποιεί λευκό οίνο για την Θεία Ευχαριστία;

Κατά τον κανόνα 37 της Καρθαγένης

 ""εν τοις αγίοις μηδέν πλέον του σώματος και του αίματος Του Κυρίου προσενεχθείη, ως και Αυτός ο Κύριος παρέδωκε, τουτέστι, άρτον και οίνον ύδατι μεμιγμένον""

Κατά τον 3ον Αποστολικό Κανόνα ομιλεί σαφώς για οίνον και όχι κάποιο είδος οίνου.

Κατά την άποψη μας ο οίνος πρέπει να είναι ερυθρός γλυκός από αμπέλια, δηλωτικός του αίματος. Σήμερα μάλιστα που είναι άφθονος ο ερυθρός οίνος δεν δικαιολογείται η χρήση λευκού οίνου για την Θεία Ευχαριστία. Εννοείται ότι ο Ιερεύς πρέπει να ελέγχει αφ' εσπέρας τον οίνον που θα χρησιμοποιήσει κατά την προσκομιδήν, ώστε να είναι καθαρός και πραγματικός οίνος.

Αρχ. Χρυσοστόμου Παπαθανασίου.

Being well mean being with God,

 

Being well mean being with God,

A human being can’t be happy in any other way.

 

He’s not satisfied with anything else;

He will exhaust the whole world, swallow it up and then desire even more.

Archpriest Theodore (Gignadze)

When we mention the spiritual father, we must always be wise.

 When we mention the spiritual father, we must always be wise. 

 

We must remember the words of the Lord, that “if the blind lead the blind, both shall fall into the ditch.” (Matthew 15:14)

 

So, someone being a spiritual father - is a very high benchmark, we cannot call everyone a spiritual father.

 

This is a common practice in Georgia and most likely in the rest of the world: 

 

When a person meets a priest... 

For example, a person comes to me unconsciously and because he comes to me, he thinks: “Father Theodore is my spiritual father” which is not true, because we may simply have nothing in common spiritually.

 

Certainly, it may possibly be my fault from beginning to end, but I cannot be your spiritual father, because we have nothing in common, even though we are both nominally in the Church.

 

Especially, if I am not going towards Christ and you still say “he is my spiritual father”, you may not even know whether I am going towards Christ or not...

 

Also, how do you know whether I’m going towards Christ or not, what are your arguments?

 

If I’m going towards Him and you don’t believe me, you have a problem.

And if I’m not going towards Him and you believe me, you have an even worse problem.

 

So, when it comes to the spiritual father, this is a priest who is going towards Christ and this has already been confirmed in your heart.

 

And if you pay no attention to his blessing, if you don’t listen to his opinion, this is a serious problem. 

It is quite serious and terrible, because the one you call your spiritual father is going towards Christ, and if this is indeed the case, then not believing him is a problem. 

 

However, figuring out whether he is going towards Christ or not is your responsibility and also my responsibility, because I also have a spiritual father. 

 

Therefore, we cannot escape this responsibility.

 

Archpriest Teodore Gignadze ©

Excerpt from a sermon - June 16, 2021

- Γέροντα, πες μου μια άσκηση.

 

- Γέροντα, πες μου  μια άσκηση.

- Κάνε ησυχία.

- Δεν κατάλαβα.

- Αυτή είναι μια άσκηση. Σκάσε. Μην λέτε τίποτα όλο το εικοσιτετράωρο.

- Λοιπόν, να σιωπήσω, δεν είναι δύσκολο.

- Δοκίμασέ το. Όταν το δοκίμασα, μετά από μισή ώρα άρχισα να μιλάω, και μετά θυμήθηκα και κάλυψα το στόμα μου με τα χέρια μου. Αυτό συνεχιζόταν συνέχεια.. Και μετά ήρθαν στιγμές που ήθελα να μιλήσω, να αντιταχθώ, να απαντήσω, αλλά έπρεπε να σιωπήσω. Τότε κατάλαβα ότι στις περισσότερες περιπτώσεις δεν χρειαζόταν καν να μιλήσω. Και η σιωπή μου έφερε ακόμη και ηρεμία. Λιγότερες διαφωνίες, καβγάδες, συγκρούσεις. Μετά άρχισα να το συνηθίζω. Η σιωπή είναι λιτότητα και καρποφορεί. Αυξάνει τη θέληση. Προσπαθήστε.

Γιατί μας δίνεται η ζωή;

 

Γιατί μας δίνεται η ζωή; Για να γνωρίσουμε αυτόν που αγαπάμε. Για να συναντήσουμε το παιδί, για να γνωρίσουμε τη μάνα, για να γνωρίσουμε τη γριά, για να συναντήσουμε τον άρρωστο!

 

Συνάντησε πονεμένους! και μην απομακρυνθείς! Και κοίταξε στα μάτια! Και αυτή η αγάπη θα  διατηρηθεί! Και έδωσαν ζωή σε αυτό το άτομο με την αγάπη τους! Τον ανέστησαν και ανέστησαν τον εαυτό τους. Τότε ο Θεός θα είναι κοντά, τότε ο Θεός θα χαρεί.

 

Αρχιερέας Βλαντιμίρ Αστάχοφ

Ουσιαστικά, η ΑΓΑΠΗ είναι ταπείνωση και η ταπείνωση είναι ΑΓΑΠΗ. Άγιος Σεραφείμ (Σομπολέφ)

 

Η Κορίνα από το Περού.

 

Η Κορίνα από το Περού

Ένα καλοκαιρινό πρωινό λαμβάνω το παρακάτω μήνυμα από ένα πνευματικό μου τέκνο:

«Ευλογείτε πάτερ! Πρέπει να σας ενημερώσω για ένα πρόσωπο που γνωρίζω. Λέγεται Κορίνα. Είναι μια κοπέλα 56 ετών, περουβιανή, ζει 35 χρόνια στην Ελλάδα, ευσεβής, με σεβασμό στην ορθοδοξία και με πνευματικές αναζητήσεις. Ταλαιπωρείται με καρκίνο (σε έντερο και ήπαρ από το 2013) και πλέον βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο, έχει πειραχτεί και το πάγκρεας. Ζητάει μετά μεγάλου πόθου να μιλήσει με ιερέα ορθόδοξο. Δεν είναι εύκολο πλέον να μετακινηθεί. Θα πρέπει να την επισκεφθεί κάποιος στο χώρο της. Ζει στα Εξάρχεια στο κέντρο της Αθήνας. Θα μπορούσατε εσείς να βοηθήσετε;»

Απάντησα θετικά και πήγα χωρίς δεύτερες σκέψεις. Παπά Γιώργη ο Θεός σου στέλνει κι άλλη ψυχούλα για να διακονήσεις με την ιερωσύνη που σου χάρισε, σκέφτηκα.

Χτύπησα την πόρτα και μου άνοιξε η αδελφή της η οποία με υποδέχτηκε δακρυσμένη. Με οδήγησε στο σαλόνι που βρισκόταν η Κορίνα ξαπλωμένη και εξασθενημένη. Μόλις με είδε, ανασηκώθηκε από σεβασμό ξεχνώντας κάθε πόνο. Χαμογέλασε με όση δύναμη της είχε απομείνει, λέγοντάς μου πως είναι η πρώτη φορά που την επισκέπτεται ένα επίσημο πρόσωπο.

Της εξήγησα πως ο ιερέας δεν είναι επίσημο πρόσωπο με την κοσμική έννοια. Χαμογέλασε ξανά και μου είπε πως σήμερα μπήκε ο Χριστός στο σπίτι της. Σιώπησα και την άφησα να ανοίξει την ψυχή στον Χριστό που έβλεπε. Εγώ έτσι κι αλλιώς ήμουν απλά ένα σκεύος μεταφοράς της χάριτος της ιερωσύνης.

Η Κορίνα μου μίλησε για τα δύσκολα παιδικά της χρόνια και την μετέπειτα μαρτυρική της ζωή.

«Πάτερ μπορεί να πονάω και να μην μπορώ να περπατήσω αλλά είμαι πολύ ευτυχισμένη κι ευγνώμων στον Θεό που μου έχει δώσει τόσα πολλά». Και με μια κίνηση χειρός μου δείχνει το σπίτι της. Το μόνο που μπορούσα να διακρίνω, ήταν φτώχεια, φτώχεια, φτώχεια κι μερικές γλαστρούλες κακομοίρικες στο σκονισμένο μπαλκονάκι για τις οποίες καμάρωνε.

«Πάτερ, στο σπίτι μου στο Περού μαζί με την πολύτεκνη οικογένειά μου, ξύναμε τον τοίχο και τρώγαμε τον ασβέστη. Στην καλύτερη περίπτωση αν είχαμε χαρτί, τρώγαμε αυτό. Τώρα όμως πάτερ που νιώθω το τέλος, θέλω να γνωρίσω τον Χριστό όσο γίνεται καλύτερα. Πείτε μου σας παρακαλώ τα πάντα για την Ορθοδοξία. Δεν βαπτίστηκα μικρή λόγω των πολλών και ποικίλων προβλημάτων».

Της είπα αρκετά αλλά ήδη γνώριζε και είχε διαβάσει. Ήθελε απλά την επιβεβαίωση. Εκτιμώντας την όλη κατάσταση και κυρίως της υγείας της, έχοντας και μια μικρή εμπειρία στην πορεία της ιερατικής μου διακονίας, ήξερα πως ο Θεός που για όλες τις ψυχές μεριμνά, περίμενε οχτώ χρόνια αυτήν την αποδοχή, αλλά κι ο διάβολος δεν θα καθόταν ήσυχος.

Την ρώτησα «θέλεις παιδί μου να βαπτιστείς»;

«Θέλω πάτερ μου»! Φώναξε με δάκρυα στα μάτια.

«Ετοιμάσου λοιπόν, την Κυριακή βαπτίζεσαι»!

Την Παρασκευή η κατάσταση της υγείας της υποτροπίασε και αποφασίστηκε η εισαγωγή της στο νοσοκομείο. Αυτομάτως αυτό σήμαινε την αναβολή ή και την οριστική ματαίωση της βαπτίσεως. Παρακάλεσα πολλούς να προσευχηθούν κι ο Θεός εισάκουσε τις ταπεινές μας προσευχές. Η υγεία της βελτιώθηκε τάχιστα κι ο γιατρός μάς είπε να αφήσουμε το Σαββατοκύριακο να περάσει. Δοξασμένο το όνομα του Κυρίου, η βάπτιση προχωράει.

Όλοι πήραν κι από κάτι. Άλλος χάρισε τον σταυρό του, άλλος τις πετσέτες, άλλος τον χιτώνα, άλλος τα κεράσματα, άλλος το αναπηρικό καροτσάκι κ.ο.κ.

Έφτασε η ώρα του Μυστηρίου. Χαρά μεγάλη. Πρώτη φορά χαρούμενη η Κορίνα μετά από τόσα χρόνια. Έλαμπε ολόκληρη. Οι κοπέλες φρόντισαν να φορέσει τον χιτώνα βοηθώντας την σε όλο το μυστήριο.

Η βάπτιση προχωρούσε…

«Βαπτίζεται η δούλη του Θεού Κυριακή Γλυκερία, εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος».

Στο μυστήριο του Χρίσματος, η Κυριακή Γλυκερία εξέπεμπε φως(μπορεί να ήταν η ιδέα μου). Δεν το είπα σε κανέναν. Κοίταζε συνεχώς ψηλά και χαμογελούσε. «Τι βλέπεις παιδί μου»; Δεν μου απάντησε…

Μετά το μυστήριο η ψυχολογία της ήταν τόσο καλή που μιλούσε με όλους, αστειευόταν, μας αγκάλιασε και ύστερα από πολύ καιρό έτρωγε κανονικά.

Το βράδυ η υγεία της επιδεινώθηκε ξαφνικά. Το πρωί νοσηλεύτηκε εσπευσμένα. Η διάγνωση… ημέρες ή και ώρες ζωής.

Μεταφέρθηκε στη μονάδα ανακουφιστικής φροντίδας «Γαλιλαία», έργο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου, για τις τελευταίες στιγμές της ζωής της.

Την πήρα τηλέφωνο!

«Πονάς παιδί μου»;

«Πονάω πάτερ, Δόξα τω Θεώ. Θέλω να έρθετε να μου κλείσετε τα μάτια».

Πήγα αργά το βράδυ και αφού πέρασα από το rapid test ανέβηκα και μπήκα στο δωμάτιό της.

«Καλώς ήλθατε πάτερ… σας έβλεπα που ερχόσασταν με το αυτοκίνητο, που σταθμεύσατε πάνω στο πεζοδρόμιο, που σταθήκατε κάτω, που ανεβήκατε μέχρι που μπήκατε μέσα».

«Πώς με είδες παιδί μου αφού δεν μπορείς να σηκωθείς»; Μετά σκέφτηκα πως μήπως λόγω της κατάστασής της έβλεπε διάφορες παραισθήσεις και τη ρώτησα αν με έβλεπε με άσπρα ρούχα, άμφια κτλ.

Με απόλυτη ηρεμία όμως και νηφαλιότητα μου απάντησε ότι απλά με έβλεπε όπως ήμουν, στα μαύρα, με το ράσο και το καλυμμαύχι.

Μιλήσαμε αρκετά, εξομολογήθηκε ό,τι θυμόταν από μικρή, αν και η βάπτιση ανανεώνει και μεταμορφώνει την ψυχή. Ζήτησε να μάθει για τον παράδεισο. Της είπα ό,τι είχα διαβάσει από τους πατέρες για την διαδικασία της εξόδου της ψυχής από το σώμα και για το πώς περιγράφουν τον παράδεισο. Ήταν χαρούμενη και αγωνιούσε να συναντήσει τον αγαπημένο της Ιησού Χριστό. Προσευχόταν πολύ και στην Παναγία.

Μου κρατούσε σφιχτά το χέρι και μου ζητούσε να μείνω μέχρι να της κλείσω τα μάτια. Της είπα ότι η δική μου επίγεια διακονία τελειώνει εδώ και πως θα επικοινωνούμε με πνευματικό τρόπο από δω και στο εξής. Αποχαιρετιστήκαμε και οι δύο κλαίγοντας, δίνοντας ραντεβού στα ουράνια σκηνώματα(αν τα καταφέρω). Μου ζήτησε να ειδοποιήσω την αδελφή της, η οποία ήρθε την επόμενη ημέρα και της έκλεισε τα μάτια.

Σήμερα ήταν τα σαράντα της. Αιωνία η μνήμη αυτής!

Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῑς ἁγῖοις Αὐτοῦ

π. Γεώργιος Χριστοδούλου

*(η παρούσα δημοσίευση αναρτάται σύμφωνα και με την έγκριση της αδελφής της για ψυχική ωφέλεια)

Εδώ σε αυτή τη γη, δεν υπάρχει τίποτα που να μας γαληνεύει.

 

«Εδώ σε αυτή τη γη, δεν υπάρχει τίποτα που να μας γαληνεύει.

Ούτε ο πλούτος, ούτε η επιτυχία, ούτε οι τιμές, ούτε η κοινωνική θέση, ούτε η οικογένεια, ούτε οι φίλοι μπορούν να δώσουν ακλόνητη γαλήνη στις ψυχές μας.

Σε ολόκληρο τον κόσμο, υπάρχει μόνο Ένας που φέρνει ειρήνη, ζωή και χαρά. Και αυτός είναι ο Κύριος και ο Θεός μας ».

Ο ηγούμενος Θαδδαίος από τη Μονή Vitovniţa

Κάποτε ένας νεαρός αποφάσισε να παντρευτεί.

 

Κάποτε ένας νεαρός αποφάσισε να παντρευτεί. Για μια εβδομάδα έτρεχε όλο με μπελάδες, προετοιμάζοντας τον γάμο. Ένα βράδυ γύρισε στον πατέρα του: «Μπαμπά, έχω ένα αίτημα για σένα. Δεν έχω χρόνο να κάνω τα πάντα μόνος μου, οπότε παρακαλώ, εδώ είναι μια λίστα με τους φίλους μου. Καλέστε τους στο γάμο μου ».

 

«Εντάξει, γιε μου», απάντησε ο πατέρας.

 

Την ημέρα του γάμου, ο γιος έτρεξε στον πατέρα του και άρχισε να αγανακτεί: «Μπαμπά, σου ζήτησα να τηλεφωνήσεις σε όλους τους φίλους μου!»

 

- Αυτό ακριβώς έκανα.

- Αλλά υπήρχαν 50 άτομα στη λίστα μου και βλέπω μόνο 15 από αυτούς.

- Γιε μου, τηλεφώνησα και στους 50 ανθρώπους. Είπα στον καθένα τους ότι τηλεφωνούσα κατόπιν αιτήματός σου, ότι τώρα έχεις προβλήματα και χρειάζεσαι  τη βοήθεια των φίλων σας. Και ζήτησα από όλους να έρθουν αυτή τη στιγμή σε αυτό ακριβώς το μέρος.

 

Μην ανησυχείς, γιε μου, ΟΛΟΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ!

- Γιαγιά, πώς παντρεύτηκες τόσο ευτυχισμένα; - Ναι, εγγονή ... ήταν πολλοί μνηστήρες ... αλλά μόνο ένας ρώτησε: "Έφαγες σήμερα; Έχεις ζεστές μπότες για το χειμώνα;"

 

ΕΙΠΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ.Η οικογένεια ..............

 ΕΙΠΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ.Η οικογένεια είναι εκεί που τιμάται ο σύζυγος, η γυναίκα αγαπιέται και τα παιδιά είναι ανέμελα και ευτυχισμένα…Οι σύζυγοι στο γάμο καλούνται να συμπληρώσουν ο ένας τον άλλον. Είναι πολύ σημαντικό να μάθεις να βλέπεις και να εκτιμάς στον άλλο αυτό που δεν έχεις

Η αγάπη δεν φοβάται τον μεγάλο χωρισμό, πεθαίνει από ένα μικρό ψέμα.

 

Το μυστικό της ευτυχίας αποδεικνύεται πολύ απλό.

Το μυστικό της ευτυχίας αποδεικνύεται πολύ απλό.

 

Για να είσαι ευτυχισμένος ο ίδιος, πρέπει να μπορείς να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους.

Και μόνο ένας που ξέρει να δίνει μέρος του εαυτού του - ο χρόνος, η προσοχή, η φροντίδα του, μπορεί να κάνει τον πλησίον του ευτυχισμένο.

Παίρνοντας μέρος στις θλίψεις των γειτόνων μας, παύουμε να παρατηρούμε τα δικά μας προβλήματα και στενοχώριες, μοιάζουν να μην υπάρχουν πια για εμάς.

Κάνοντας τα προβλήματά μας δευτερεύοντα και βάζοντας την αγάπη για τους γείτονές μας στην πρώτη θέση, παίρνουμε πραγματικά το μονοπάτι της προσωπικής ευτυχίας.

 

Ιερέας Valery Dukhanin

Ένας πλούσιος φούρναρης ζήτησε να του φέρουν παιδιά από τις πιο φτωχές οικογένειες της πόλης. Όταν μαζεύτηκαν τα παιδιά, τους είπε:

 

Παραβολή

 

Ένας πλούσιος φούρναρης ζήτησε να του φέρουν παιδιά από τις πιο φτωχές οικογένειες της πόλης. Όταν μαζεύτηκαν τα παιδιά, τους είπε:

- Σε αυτό το καλάθι υπάρχει ένα καρβέλι ψωμί για τον καθένα σας. Πάρτε από ένα, και αύριο έλατε πάλι, και θα σου ξαναδώσω ψωμί.

Αμέσως σχεδόν ξέσπασε καυγάς γύρω από το καλάθι. Όλοι προσπάθησαν να πιάσουν ένα μεγαλύτερο καρβέλι. Αφού άρπαξαν το ψωμί, τα παιδιά τράπηκαν σε φυγή χωρίς καν να ευχαριστήσουν βιαστικά τον φούρναρη.

 

Και μόνο ένα μικρό, πολύ κακοντυμένο κορίτσι στεκόταν ήσυχα στο πλάι και περίμενε να διαλυθούν όλοι. Μετά πήγε, πήρε το μικρότερο καρβέλι που είχε απομείνει στο κάτω μέρος, φίλησε το χέρι του φούρναρη και πήγε σπίτι. Την επόμενη μέρα, όλα έγιναν ξανά, όπως  χθες.

 

Όταν όμως η μητέρα του κοριτσιού άρχισε να κόβει το ψωμί στο σπίτι, μέσα στο καρβέλι υπήρχαν ασημένια νομίσματα. Η κοπέλα έφερε τα χρήματα πίσω στον φούρναρη, αλλά εκείνος είπε:

- Όχι, παιδί μου, αυτό δεν είναι τυχαίο. Τα έβαλα στο πιο μικρό καρβέλι επίτηδες για να σε ανταμείψω.

 

Πολλοί άνθρωποι ισχυρίζονται ότι μπορούν να τα βγάλουν πέρα ​​μόνοι τους. Και ο Θεός βοηθά τους ταπεινούς.

Ο επιχειρηματίας του Parable One έχει συγκεντρώσει μια περιουσία εκατομμυρίων δολαρίων.

 

 

Ο επιχειρηματίας του Parable One έχει συγκεντρώσει μια περιουσία εκατομμυρίων δολαρίων. Αποφάσισε ότι επιτέλους θα έπαιρνε ένα χρόνο άδεια από τη δουλειά και θα ζούσε στην πολυτέλεια που μπορούσε να αντέξει οικονομικά. Πριν όμως προλάβει να πάρει αυτή την απόφαση, κατέβηκε κοντά του ο άγγελος του θανάτου.

Ως επαγγελματίας έμπορος, αποφάσισε να τον πείσει να του πουλήσει τουλάχιστον λίγο χρόνο με οποιονδήποτε τρόπο.

- Δώσε μου τρεις μέρες ζωής και μπορείς να πάρεις το ένα τρίτο της περιουσίας μου.

Ο Άγγελος του Θανάτου αρνήθηκε.

- Εντάξει, τότε δύο ... όχι ... τρία εκατομμύρια! Δώσε μου μόνο μια μέρα για να απολαύσω την ομορφιά της γης και να επισκεφτώ την  οικογένεια  μου που δεν έχω δει για πολύ καιρό λόγω αιώνιας απασχόλησης.

 

Όμως ο άγγελος του θανάτου ήταν ακλόνητος.

Τότε ο άντρας άρχισε να εκλιπαρεί για τουλάχιστον μερικά λεπτά για να γράψει ένα αποχαιρετιστήριο σημείωμα στον γιο του. Αυτή η επιθυμία ικανοποιήθηκε.

 

«Αγαπήστε τον χρόνο σας», έγραψε. «Για όλα τα εκατομμύρια δολάρια μου, δεν μπορούσα να αγοράσω ούτε μια ώρα ζωής».

Ένα ζευγάρι, που ετοιμαζόταν να παντρευτεί, ρώτησε τους πάντες:

 Παραβολή

 

Ένα ζευγάρι, που ετοιμαζόταν να παντρευτεί, ρώτησε τους πάντες:

- Τι πρέπει να κάνουμε για να κρατήσει η αγάπη μας για πάντα;

 

Ο γέροντας απάντησε:

- Να αγαπάτε τους άλλους μαζί.

Πες: "Ω, Κύριε!", Και είναι εδώ, και θα είσαι πιο κοντά.

 

Για να αναζητήσει κανείς τον Θεό, δεν χρειάζεται να πάει κάπου, να προσκολληθεί σε κάτι, να διαβάσει κάτι ιδιαίτερο, ή να μιλήσει με κάποιον πολύ σπουδαίο. Δεν υπάρχει ανάγκη για αυτό. Ο Θεός είναι δίπλα σε κάθε άνθρωπο. Πες: "Ω, Κύριε!", Και είναι εδώ, και  θα είσαι πιο κοντά.

 

Αρχιερέας Δημήτρης Σμιρνόφ

ΤΟ ΟΡΑΜΑ!!!

  

 

 

 

 

Η μοναχή ΣΑΜΦΟΡΑ είπε:

 

- Λίγο πριν τον θάνατο του πατέρα Αμβρόσιου, είδα ένα όνειρο. Είναι σαν να στέκομαι σε έναν όμορφο κήπο. Τα φύλλα τρέμουν στα δέντρα, και το καθένα από αυτά επαναλαμβάνει την προσευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με τον αμαρτωλό» ... Και εδώ υπάρχει ένας λευκός ναός.

Μπαίνω και βλέπω ότι ο τρούλος δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα. Μόλις σκέφτηκα γιατί συμβαίνει αυτό, άκουσα μια φωνή: "Αυτός είναι ο τόπος κατοικίας για τον Γέροντα Αμβρόσιο και σύντομα θα τελειώσει".

 Και καθώς ο ιερέας είχε ήδη πεθάνει, είδα σε ένα όνειρο ότι το φέρετρό του στεκόταν εκεί. Και τώρα τέσσερις άγγελοι με λευκές ρόμπες κατεβαίνουν από τον ουρανό, και στα χέρια τους έχουν κεριά και θυμιατήρια. Ρώτησα γιατί αυτοί,είναι τόσο λαμπεροί, κατέβηκαν στον τάφο του γέροντα και μου απάντησαν: «Γιατί είναι τόσο καθαρός». Τότε κατέβηκαν άλλοι τέσσερις άγγελοι, φορώντας κόκκινα άμφια, πιο όμορφα από τα προηγούμενα, και στην ερώτησή μου είπαν: «Για χάρη του ήταν  τόσο ελεήμονα». Και εμφανίστηκαν άλλοι τέσσερις άγγελοι, με μπλε άμφια, ανέκφραστη ομορφιά, και ρώτησα γιατί τόσο μεγάλη τιμή στον γέροντα. «Γιατί», απάντησαν, «είχε τόσες θλίψεις στη ζωή του και σήκωσε υπομονετικά τον σταυρό του».

 

Όσοι άκουσαν αυτή την υπέροχη ιστορία σταύρωσαν τον εαυτό σας  και αναφώνησαν: «Δόξα σε Σένα, Κύριε!».

 

Μοναχός Λάζαρ (Αφανάσιεφ)

Συνέχισε λοιπόν να ζεις, νιώθοντας πραγματικά την παρουσία του Θεού στη ζωή σου.

 

 

Συνέχισε λοιπόν να ζεις, νιώθοντας πραγματικά την παρουσία του Θεού στη ζωή σου. Προσεύχομαι! Δοκιμασίες - εξετάσεις σίγουρα θα γίνουν, και σε αυτές θα δούμε τον εαυτό μας για να έχουμε ζωντανό αίσθημα για τον Θεό και ζωντανή μετάνοια.

 

Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Κρεστιάνκιν

 

 

 

Είναι προτιμότερο να μπαίνεις από μικρές πύλες στη χαρά του Κυρίου παρά να φθάσουμε από ευρείς δρόμους στην αιώνια καταστροφή. Αρχιμανδρίτης Pavel Gruzdev

 

Η προσευχή σε συνδυασμό με τη φιλανθρωπία είναι σπουδαίο πράγμα: το έχω βιώσει ο ίδιος. Αγιος Αλέξι Γκολοσεέφσκι

 

Όλη μου τη ζωή - πτώσεις και εξεγέρσεις, παραπάτημα και ευθυγραμμίσεις.

 

 

Όλη μου τη ζωή - πτώσεις και εξεγέρσεις, παραπάτημα και ευθυγραμμίσεις. Γιατί το επέτρεψε ο Κύριος -  επειδή ήρθε να σώσει ΟΧΙ τους δίκαιους, αλλά τους αμαρτωλούς, από αυτούς είμαι ο πρώτος.

 

Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Κρεστιάνκιν

Γιατί ο Θεός επιτρέπει στους δίκαιους ανθρώπους να υποφέρουν;

Γιατί ο Θεός επιτρέπει στους δίκαιους ανθρώπους να υποφέρουν; Μερικές φορές υποβάλλονται σε συκοφαντίες, άδικες επιθέσεις και οι άνθρωποι, ακόμη και πιστοί, θέτουν την ερώτηση: "Πώς είναι αυτό; Είναι δίκαιο;"

 

- Συλλογιζόμενος με αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος περιορίζει το βλέμμα του κυρίως στο επίπεδο της γήινης ύπαρξης. Αν μιλάμε για πίστη, για Θεό, τότε τα όρια μεταξύ του γήινου και της αιωνιότητας είναι ήδη θολά. Δεν υπάρχει σύνορο. Διαβάστε τη Γραφή, ειδικά το Ευαγγέλιο. Ο Κύριος μας λέει για αυτό, αλλά για πολλούς, ίσως, κάτι δεν είναι ξεκάθαρο στο Ευαγγέλιο, γιατί κατανοούμε το καλό ως γήινο.

 

Ο άνθρωπος είναι αναπόφευκτα προορισμένος για την αιωνιότητα. Κανείς όμως δεν μπορεί να ξεφύγει από το θάνατο. Τι θα είναι, δεν το γνωρίζουμε. Αμεσως για εμάς να είναι ένας συνηθισμένος θάνατος,ι κάποιος θα πεθάνει στον πόλεμο, κάποιος - από κακούς, από ασθένεια, αλλά αναπόφευκτα ένα άτομο πεθαίνει και η ψυχή του πηγαίνει εκεί. Μας φαίνεται άδικο όταν ένας άνθρωπος ζει με ηθική  άσχημη, κάνει πολύ κακό στον κόσμο με τις πράξεις του και ταυτόχρονα ευημερεί υλικά. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν αναγνωρίζουμε τη σημασία του αιώνιου, ότι αργά ή γρήγορα η ανθρώπινη ψυχή θα βρεθεί αντιμέτωπη με εκείνη την αιωνιότητα στην οποία ένα άτομο θα ανταμειφθεί αναπόφευκτα, επειδή έζησε μια δίκαιη, ευσεβή ζωή ή, αντίθετα, θα είναι καταδικασμένος για το κακό του.

 

ΣΤΑΡΕΤΣ ΗΛΙΑΣ (Nozdrin)

 

 

Ψαλμωδία και εργασία. Ιερόν Κάθισμα της Μεταμορφώσεως Δολών Δυτικής Μάνης.

Ο αγώνας με την Εκκλησία και την Ορθοδοξία συνεχίζεται........

  

Ο αγώνας με την Εκκλησία και την Ορθοδοξία συνεχίζεται από την εποχή της δημιουργίας της και θα συνεχιστεί μέχρι την τελευταία ημέρα της επίγειας ζωής του κόσμου. Και όλος ο πιστός εκκλησιαστικός λαός - από τον λαϊκό και τον ιερέα μέχρι τον ιεράρχη - συμμετέχει σε αυτόν τον αγώνα για την αγνότητα της Ορθοδοξίας, αλλά ο καθένας στον τόπο του και με τα δικά του μέσα.

 

Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Κρεστιάνκιν

Αρχιμανδρίτης Θεοφάνης Novoyezersky

 

 

Ούτε αλυσίδες, ούτε τσουβάλι, ούτε νηστεία, ακόμη και αν κάποιος έτρωγε μία φορά την εβδομάδα, ούτε οι παρατεταμένες αγρυπνίες και η ορθοστασία , ούτε πολλές μετάνοιες  ούτε όλη η σωματική εξάντληση θα κάνουν καλό. «για τη σωματική αγωγή, - σύμφωνα με τον λόγο του αποστόλου, - το λίγο είναι χρήσιμο» (Α' Τιμ. 4, 8), αν δεν υπάρχουν πνευματικές αρετές. Πρέπει κανείς να έχει απερίγραπτη αγάπη να είναι σε υπακοή, σε υπομονή με ταπεινοφροσύνη. Το σίδερο, η πείνα και οι μετάνοιες  δεν θα μας σώσουν. Ο Θεός αναζητά ειρήνη και ειλικρινή αγάπη. γιατί «ο πνευματικός καρπός είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, καλοσύνη, έλεος, πίστη, πραότητα, εγκράτεια· για αυτούς δεν υπάρχει νόμος» (Γαλ. 5:22).

 

Αρχιμανδρίτης Θεοφάνης Novoyezersky

Πώς φροντίζουμε τη σωματική μας υγεία!

 

Πώς φροντίζουμε τη σωματική μας υγεία!

Αν δούμε ένα βιβλίο για κάποια φαρμακευτικά βότανα ή ακούσουμε μια συνταγή, τότε σπεύδουμε να διαβάσουμε, να γράψουμε, να θυμηθούμε και να συμβουλέψουμε άλλους.

 Το να ψάξουμε όμως σε βιβλία πνευματικού περιεχομένου μια συνταγή για μια ψυχική ασθένεια, την οποία υποφέρουμε αθεράπευτα, δεν μας έρχεται καν στο μυαλό!

 

Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Κρεστιάνκιν

H υπομονή είναι μια μεγάλη δύναμη, και με υπομονή είναι εύκολο να περπατήσετε στη ζωή, μαζί με την ταπεινότητα, οδηγεί ένα άτομο στη Βασιλεία των Ουρανών. Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Κρεστιάνκιν

 

Θυμάμαι! ότι ο θάνατος δεν μπορεί να αποφευχθεί, η γήινη πολυτέλεια αφαιρείται από τον θάνατο και ο πόνος από αυτόν παύει. Αρχιμανδρίτης Pavel Gruzdev

 

ΤΗ ΡΩΤΗΣΑΝ............

 

Ο ιεροκήρυκας λοχαγός που μαρτύρησε 32 ετών στη γερμανική Κατοχή | π. Ιωακείμ Λιούλιας

Ο ήρωας Αρχιμανδρίτης Ιωακείμ Λιούλιας καταγόταν από τον Κρόκο, σπούδασε Θεολογία στη Χάλκη και εκτελέστηκε στις 3 Ιουλίου 1943 στη Θεσσαλονίκη. Το πατριωτικό του κήρυγμα στο μητροπολιτικό ναό Κοζάνης ήταν αφορμή για τη σύλληψη, τα βασανιστήρια και την κατάληξη στο εκτελεστικό απόσπασμα

___

Της πατρίδας μου πάλι ομοιώθηκα

Μες στις πέτρες άνθισα και μεγάλωσα

Των φονιάδων το αίμα με φως ξεπληρώνω

Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο.

Οδυσσέας Ελύτης

___

Η έλλειψη σεβασμού προς την ιστορία, που προέρχεται από αδιαφορία, άγνοια και ζύμωμα μόνο με τα είδωλα της εποχής φέρνει τους ανθρώπους σε μια πνευματική πτώση. Μας λείπει σαν λαός η ηθική εγρήγορση. Εκ των υστέρων οι ιστορικοί αλλά και άλλοι επιστήμονες αποδεικνύουν ότι οι πόλεμοι έρχονται μετά από πνευματική παρακμή. Σήμερα υπάρχει ένδεια σε ήρωες και πρότυπα. Από την άλλη, η επιφανειακή γνώση της ιστορίας που δεν αναφέρεται σε πρόσωπα, μας στερεί το συναίσθημα και την καλλιέργεια στις αρετές. Όταν εξαπλώθηκε ο Γερμανικός φασισμός, στον Β' παγκόσμιο πόλεμο και αιματοκύλισε τόσες χώρες, η άμυνα σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από πρόσωπα.

Στο αρχείο της Ιεράς Συνόδου και τον φάκελλο των στρατιωτικών ιερέων θα βρούμε μια σημαντική καταγραφή για έναν ήρωα που μαρτύρησε την περίοδο της Γερμανικής κατοχής, τον αρχιμανδρίτη Ιωακείμ Λιούλια, ετών 32, στις 3 Ιουλίου 1943:

«Ιεροκήρυξ Λοχαγός Αρχιμανδρίτης Ιωακείμ Λιούλιας, ετών 32, † 3 Ιουλίου 1943.

Ιεροκήρυξ Λοχαγός. Καταγόταν από το χωριό Κρόκος Κοζάνης. Είχε σπουδάσει τη θεολογική επιστήμη στη Σχολή της Χάλκης. Κατά την επιστράτευση ήταν Προιστάμενος του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Ν. Κοκκινιάς. Υπηρέτησε στην ΧV Μεραρχία.

Στρατόπεδο Παύλου Μελά

Συνελήφθη στην Κοζάνη τη νύχτα της 20ης Μαΐου 1943. Μετά από δύο ημέρας τον μετέφεραν στην Θεσσαλονίκη και τον ενέκλεισαν στο Στρατόπεδο Παύλου Μελά και κατόπιν στις Γερμανικές φυλακές 510 Θεσσαλονίκης. Κατά την ανάκριση, παρά τα σκληρά βασανιστήρια, δεν απεκάλυψε τίποτε. Απευθυνόμενος στον ανακριτή είπε με απαράμιλλο θάρρος: “Τα μυστικά της Πατρίδος μου θα τα πάρω μαζί μου στον τάφο”. Στις 3 Ιουλίου 1943, χωρίς να παραπεμφθή σε δίκη, εκτελέσθηκε διά τυφεκισμού με άλλους 50 αθώους πολίτες στην Θεσσαλονίκη».

Απέναντι στον στιγμιαίο θάνατο στέκεται σθεναρά η αιωνιότητα της δίψας του ανθρώπου για ζωή χωρίς τέλος. Ήταν στάση ζωής για τον πατέρα Ιωακείμ Λιούλια του 53^ου Συντάγματος (Βοΐου - Γρεβενών) και ιεροκήρυκα της Ιεράς Μητροπόλεως Γρεβενών. Έλεγε ήδη από το 1937 πως «έχοµεν ανάγκην πολλών μαρτύρων και ηρώων» και εκτελέστηκε από τους Γερμανούς το 1943 στη Θεσσαλονίκη, λόγω της συμμετοχής του σε βρετανικό κατασκοπευτικό δίκτυο με έδρα την πόλη της Κοζάνης.

Αφορμή όμως της σύλληψης, των βασανιστηρίων και της κατάληξης στο εκτελεστικό απόσπασμα ήταν το πατριωτικό του κήρυγμα στον Μητροπολιτικό ναό της Κοζάνης.

Μεγάλη φτώχεια

Στο χωριό Κρόκος όπου μεγάλωσε ο πατήρ Ιωακείμ υπήρχε μεγάλη φτώχεια. Ο πατέρας του ήταν ιερέας και δάσκαλος και ανέπτυξε στα χωριά της Μακεδονίας μεγάλη Εθνική δράση. Ο πατήρ Ιωακείμ γεννήθηκε το 1919. Ήταν καλός μαθητής στο δημοτικό σχολείο κι άντεχε χωρίς παράπονο τη μεγάλη φτώχεια. Φοίτησε και στο γυμνάσιο Κοζάνης με στερήσεις. Του έλειπε και το ψωμί ακόμη. Ήθελε να γίνει ιερέας και γράφτηκε στη θεολογική σχολή της Χάλκης. Οικονομικά τον στήριξε ένας θείος του, που ζούσε στην Αμερική. Αρίστευσε στη Χάλκη και στη συνέχεια διορίστηκε στην Ιερά Μητρόπολις Σερβίων και Κοζάνης. Ένα χρόνο αργότερα στρατεύθηκε και υπηρέτησε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός πεζικού. Στα 1937 έγινε διευθυντής της ιερατικής προπαρασκευαστικής σχολής Κοζάνης και το 1939 πήρε μετάθεση στην Αθήνα ως προϊστάμενος του ιερού ναού Αγίου Γεωργίου Νέας Κοκκινιάς. Εκεί έγινε ιερέας.

Υπηρέτησε ως στρατιωτικός ιερέας

Όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος ο πατήρ Ιωακείμ Λιούλιας υπηρέτησε στην 15^η Μεραρχία ως στρατιωτικός ιερέας με το βαθμό του λοχαγού. Δεν υπολόγιζε τους κινδύνους και ήταν πάντοτε στην πρώτη γραμμή.

Η ηρωική προσωπικότητά του διακρίνεται μέσα από τα γράμματα του. Συχνά έλεγε: «Ας μη μας τρομάζει ο θάνατος. Υπάρχει πολλάκις ζωή στο θάνατο και θάνατος στη ζωή. Τι σημασία έχει η ζωή του ατόμου μπροστά στην πρόοδο του συνόλου; Οι μάρτυρες επιβάλλονται δια του θανάτου». Σε άλλη του επιστολή εκδηλώνει τον ενθουσιασμό του όσον αφορά την αντιμετώπιση των εισβολέων. «Είναι μεγάλο πράγμα και μεγάλη ενίσχυσης δι’ ημάς τους αγωνιζόμενους εις τας πρώτας γραμμάς του πυρός, επί των χιονισμένων κορυφογραμμών όλων των άγριων αλβανικών ορέων, να αισθανόμεθα παρά την λόγχη μας την πνοήν ολόκληρου του έθνους».

Μέσα από τις σελίδες του ημερολογίου ενός συγκρατουμένου του διαφαίνονται το ήθος και το αλύγιστο εθνικό φρόνημα

Στη Γερμανική κατοχή συχνά ανέφερε την ιστορική αποστολή που είχε η Ελλάδα. Εκτός από τα κηρύγματα, έκανε μεγάλο κοινωνικό έργο φροντίζοντας για την ανακούφιση των πεινασμένων και κατατρεγμένων. Στην επαρχία εμψύχωνε όλο τον κόσμο.

Από το ημερολόγιο που κρατάει στη φυλακή ένας συγκρατούμενος του ιερέας, ξεχωρίζουμε αποσπάσματα στα οποία αναφέρεται η στάση του πατρός Ιωακείμ. Ανήκει στη χορεία των πατριωτών που δεν υπέκυψαν στον ανήθικο συμβιβασμό με τους κατακτητές και το τίμημα ήταν η σύντομη ζωή τους:

«6 Μαΐου 1943 μεσημέρι

Κάποιος μου φωνάζει από το παράθυρο: “Δεν βγαίνετε πάτερ; Έφεραν κι άλλους παπάδες”. Βγαίνω γρήγορα. Δυο ιερείς έρχονται προς το μέρος μου, είναι κατασκονισμένοι, με πλησιάζουν, νιώθω μία ξαφνική συγκίνηση: ο ένας είναι ο συμμαθητής μου, ο πατήρ Ιωακείμ. Χρόνια είχαμε να ανταμώσουμε και να τώρα πώς ήρθαν τα πράγματα να συναντηθούμε εδώ μέσα, στο στρατόπεδο Παύλου Μελά Θεσσαλονίκης.

Με τραβά με τρόπο παράμερα. Μου λέει: “Δουλεύω καλά για τη λευτεριά της σκλαβωμένης πατρίδας, θα σου πω ύστερα λεπτομέρειες, δεν ξέρω όμως πώς μας πρόδωσαν και χθες τα μεσάνυχτα ήρθαν οι Γερμανοί και με σήκωσαν με τις κλωτσιές από το κρεβάτι. Oύτε τα ρούχα μου δεν επέτρεψαν να φορέσω, τα έφερε ύστερα η μάνα μου. Στο κρατητήριο και σήμερα με τον παπά τον άλλον και τους υπόλοιπους, που είναι οι περισσότεροι υπάλληλοι της Κοζάνης, μας κουβάλησαν εδώ”.

Τον κατατοπίζω και εγώ και του συνιστώ προσοχή στην ανάκριση. Είναι ο ίδιος παλιός φλογερός Ιωακείμ.

3 Ιουνίου

Ένα αυτοκίνητο της γκεστάπο, μαύρο σαν τις μαύρες ψυχές των αφεντικών του, ήρθε και μας πήρε τον Ιωακείμ. Πού τον πάει; Οι άνθρωποι του γραφείου που ξέρουν, λένε πως τον πηγαίνουν στο 501, εκεί που δοκιμάζει κάνεις σε όλη της την έκταση, τη σκληρότητα και την κτηνωδία των χωρίς Χριστόν ανθρώπων του Χίτλερ. Ο Θεός, ο μόνος που μπορεί να βοηθήσει σε τέτοιες περιστάσεις τον άνθρωπο.

3 Ιουλίου

Μαθαίνουμε σήμερα πως η Γερμανοί εξετέλεσαν 50! Τόση ήταν η χθεσινή σοδειά τους. Τους εξετέλεσαν, όπως γράφουν στις ανακοινώσεις τους, για τα κακουργήματα του ελληνικού λαού εναντίον της δυνάμεως κατοχής. Έρχονται πληροφορίες πως μέσα στους 18 που πήραν ήταν και δύο παπάδες, φοβούμαι πολύ μην είναι και ο πατήρ Ιωακείμ.

4 Ιουλίου

Θετικές πια και εξακριβωμένες πληροφορίες βεβαιώνουν την εκτέλεση του πατρός Ιωακείμ. Ένας μάλιστα που παρακολουθούσε από τον κήπο του εκεί κοντά το δράμα λέει πως άνοιξε την τελευταία στιγμή τα στήθια του και φώναξε δυνατά: “Χτυπάτε, είμαι Έλληνας παπάς, πεθαίνω για τον Χριστό και για την πατρίδα”. Ο ίδιος που μου τα διηγήθηκε λέει επίσης πως μετά την εκτέλεση, οι στρατιώτες του εκτελεστικού αποσπάσματος έπαιζαν ποδόσφαιρο με το καλυμμαύχι του. Τον κλαίω και τον μακαρίζω συγχρόνως.

Η εκκλησία μας έχασε ένα καλό στρατιώτη και το έθνος ένα πατριώτη με αλύγιστο εθνικό φρόνημα. Μου έλεγε προχθές, που γινόταν λόγος για τον Ιωακείμ, κάποιος που πήγε μαζί του στο 501: “όταν φτάσαμε εκεί μας πήραν στην ανάκριση χωριστά. Μετά δυόμιση ώρες περίπου μας κατέβασαν. Αντίκρισα τότε έναν πατέρα Ιωακείμ ολότελα παραμορφωμένο από το ξύλο χωρίς ράσο και αντερί, τα κρατούσε τσαλακωμένα στο αριστερό του χέρι.

Μας τράβηξαν και μας πέταξαν εμένα στο 9 και εκείνον στο 6. Το παραθυράκι του κελιού μου έβλεπε στην αυλή, έτσι κάθε πρωί παρακολουθούσα όλους όσους έβγαζαν για αέρα. Εκείνος που περισσότερο τραβούσε την προσοχή μου, ήταν ο πατήρ Ιωακείμ. Περπατούσε καμαρωτός πάντα με ψηλά το κεφάλι, το γεμάτο κατάμαυρα σγουρά μαλλιά. Στην όψη του ήταν απλωμένη χριστιανική ηρεμία και γαλήνη και όλο σιγόψαλε όμορφα και κατανυκτικά. Τον Ζήλεψα! Πίστεψέ με ήταν κρίμα, πολύ μεγάλη απώλεια για την εκκλησία”.

Κάποιος άλλος πάλι που και αυτός έμεινε μαζί του, μου είπε σήμερα: “Α! Ο πατήρ Ιωακείμ ήταν κληρικός από τους σπάνιους. Όλες τις μέρες που έμεινε εκεί, έψαλλε και προσευχόταν με ευλάβεια. Είχε βαθιά πίστη και αυτό τον έκανε να μη χάσει το θάρρος του ως την τελευταία στιγμή. Όταν μία μέρα ο Γερμανός φρουρός πειράζοντάς τον του είπε κάτι περιφρονητικά για τον κλήρο, αυτός με ένα αξιοθαύμαστο θάρρος απάντησε: Είμαι Έλληνας κληρικός”. Πράγματι το έδειξε πως ήταν Έλληνας Ορθόδοξος κληρικός».

* * *

Θυσιάστηκαν για την ελευθερία

Ο π. Ιωακείμ Λιούλιας και όλοι όσοι μαρτύρησαν για την ελευθερία, γνώριζαν βαθιά στην καρδιά τους, πως κάθε άνθρωπος χωρίς ελευθερία καθιστά τα δώρα του Θεού, μέσα του αλλά και στη βιοτή του, ανενεργά. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας κατά τη θεία λειτουργία απεύχεται τους πολέμους. Όσοι έδωσαν την ζωή τους για την ελευθερία των άλλων, μιμήθηκαν τον Χριστό, όχι μόνο στη θυσία Του. Έδωσαν την δυνατότητα σε όσους επιβίωσαν και στις επόμενες γενιές, να έχουν χρόνο και ελευθερία να ενεργοποιήσουν τα δώρα του Θεού στην ψυχή τους. Ο ψαλμός από τα βάθη των αιώνων, μιλά για αυτούς τους μακάριους μάρτυρες που συμμετείχαν με τον τρόπο τους στην Δημιουργία: «Θεοί εστέ και υιοί Υψίστου πάντες».

___________

Σοφία Χατζή

δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα

Ορθόδοξη Αλήθεια, 20.10.2021