Απόσπασμα απ΄το βιβλίο του: Τίτο Κολλιάντερ, Ο δρόμος των ασκητών, κεφ. Για το σιωπηλό και αόρατο πόλεμο, Μετάφρ. Αρχιμ. Ευσέβιος Βίττης,

 

Όταν γνωρίζουμε πού γίνεται ο αγώνας που έχουμε αρχίσει, και ποιο σκοπό έχει, τότε καταλαβαίνουμε και γιατί ο αγώνας μας ονομάζεται αόρατος πόλεμος. Όλα διαδραματίζονται στην καρδιά, μέσα στη βαθιά σιωπή που βασιλεύει μέσα μας. Ένα σοβαρό ζήτημα, στο οποίο αποδίνουν μεγάλη βαρύτητα οι άγιοι πατέρες, είναι τούτο: Κράτα κλειστά τα χείλη σου για ό,τι αφορά τα μυστικά σου βάθη. Αν κανείς ανοίξει τις δικλείδες, φεύγει η θερμότητα που κρύβεται μέσα στον λέβητα θερμάνσεως. Κανείς δεν θέλει πια αυτές τις δικλείδες, που δεν κάνουν τη δουλειά τους.

Μη λες τίποτε σε άλλους για τις καινούργιες σου αποφάσεις που αφορούν την εσωτερική σου ζωή. Δεν χρειάζεται να φλυαρείς για την καινούργια ζωή που έχεις αρχίσει και τη βαθιά εμπειρία που πιστεύεις πως αποκτάς. Η πνευματική ζωή είναι μυστική στην ουσία της. Είναι υπόθεση ανάμεσα σε σένα και τον Θεό. Ανάμεσα στους δυο σας μονάχα. Η μοναδική εξαίρεση μπορεί να ‘ναι ο πνευματικός σου πατέρας.

Αυτή η σιωπή είναι πολύ αναγκαία και ζωτικής σημασίας για την πνευματική σου πορεία. Γιατί καθένας που μιλάει για την προσωπική του ζωή δίνει τροφή στο ναρκισσισμό και τη φιλαυτία του. Και αυτά πρέπει με κάθε τρόπο να κατανικηθούν! Η σιωπή αντίθετα βοηθάει την αύξηση της εμπιστοσύνης στον Θεό, ο οποίος βλέπει «εν τω κρυπτώ». Μέσα από τη σιωπή ασκείται κανείς στο να συνομιλεί με τον Θεό, που ακούει ό,τι του λέμε χωρίς να χρειάζονται λόγια και λέξεις. Αυτός είναι το στήριγμά σου και σ’ αυτόν πρέπει να ‘χεις αποθέσει όλη την εμπιστοσύνη σου. Είσαι αγκυροβολημένος στην αιωνιότητα. Και εκεί δεν υπάρχουν κανενός είδους λόγια.

Συνεπώς θα πρέπει να θεωρείς πως καθετί που συναντάς στην πορεία σου, μικρό ή μεγάλο, το στέλνει ο Θεός για να σε βοηθήσει στον αγώνα σου. Μονάχα αυτός γνωρίζει ό,τι σου είναι ωφέλιμο και ό,τι χρειάζεσαι σε κάθε περίσταση: επιτυχίες, αναποδιές, πειρασμούς, πτώσεις. Τίποτε δε συμβαίνει τυχαία και χωρίς να αποτελεί πολύτιμη ευκαιρία να διδαχτείς απ’ αυτό. Πρέπει να αποσαφηνίσεις καλά μέσα σου αυτό, γιατί έτσι μεγαλώνει η εμπιστοσύνη σου στον Κύριο που αποφάσισες να ακολουθήσεις.

ΕΝΑ ακόμα παρόμοιο στοιχείο γι’ αυτόν τον αγώνα πού μας δίνουν οι άγιοι του Θεού είναι και τούτο. Πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου σαν ένα παιδί πού μαθαίνει τα πρώτα γράμματα και κάνει τα πρώτα ασταθή βήματα του. Όλη η ανθρώπινη σοφία και όλη η προετοιμασία πού τυχόν κάνεις, δεν έχει απολύτως καμιά άξια στον αγώνα πού αναλαμβάνεις. Το ίδιο δεν έχει καμιά σημασία η κοινωνική σου θέση και τα τυχόν γήινα αγαθά που κατέχεις. Ότι δεν τίθεται στην υπηρεσία του Κυρίου είναι περιττό βάρος και κάθε γνώση πού δεν ελευθερώνει τη δραστηριότητα της καρδιάς είναι άκαρπα, και γι’ αυτό επιζήμια, γιατί οδηγούν τον κάτοχο τους σε υπερηφάνεια και αυταρέσκεια. Οφείλεις λοιπόν να αφήσεις κατά μέρος όλες τις ανθρώπινες γνώσεις σου και να γίνεις «μωρός», για να γίνεις σοφός. Πρέπει να γίνεις φτωχός, για να γίνεις πλούσιος. Πρέπει να γίνεις «ασθενής», πολύ ασθενής, αν θέλεις να γίνεις ισχυρός.

Απόσπασμα απ΄το βιβλίο του: Τίτο Κολλιάντερ, Ο δρόμος των ασκητών, κεφ. Για το σιωπηλό και αόρατο πόλεμο, Μετάφρ. Αρχιμ. Ευσέβιος Βίττης, εκδ. «Ακρίτας», σ. 31-32

Βάλτε το χέρι σας ελαφρά στην ψυχή σας το βράδυ και τελειώστε τη μέρα σας με τη σκέψη του Θεού, μην ξεχνάτε ότι μόνο Αυτός μπορεί να σας δώσει αύριο! - Πατήρ Ιουστινιανός Χίρα

Θεέ μου, κάνε όλο και περισσότερο, ώστε όλα όσα υπάρχουν να είναι όμορφα και όλα όσα είναι όμορφα να υπάρχουν! - Βλαντιμίρ Γκίκας

Και κλαίμε που δεν φέρνουμε στον Θεό τον καρπό της πίστης και της αγάπης, τον καρπό της πραότητας τον καρπό της αποχής, της αγνότητας, τον καρπό της φιλανθρωπίας κ.λπ.

 

Κλαίμε ότι η καρδιά μας προσπαθεί ακούραστα να κάνει ό, τι είναι αντίθετο προς τον Κύριο; Πόσο προσευχόμαστε, μετανοούμε, διαβάζουμε, τραγουδάμε, πόσο συμμετέχουμε στα Άγια Ζωογόνα Μυστήρια, τα οποία μπορούν να μεταμορφώσουν μια πέτρινη καρδιά και να την κάνουν απαλή σαν κερί, και δεν αλλάζουν από αμέλεια.

 

Και κλαίμε που δεν φέρνουμε στον Θεό τον καρπό της πίστης και της αγάπης, τον καρπό της πραότητας τον καρπό της αποχής, της αγνότητας, τον καρπό της φιλανθρωπίας κ.λπ.

 

Κλαίμε όταν:

 

- νιώθουμε ένα κύμα ακάθαρτων σκέψεων στην καρδιά μας.

 

- παρασυρόμαστε από υπερηφάνεια, θυμό, φθόνο, απληστία, τσιγκουνιά.

 

- στον εχθρό μας δεν αισθανόμαστε αγάπη, αλλά εχθρότητα.

 

- παρασυρόμαστε από το πάθος της μέθης, της αγάπης για τα χρήματα και της απληστίας.

 

- ντρεπόμαστε και παρασυρόμαστε από την αντίσταση και την ανυπακοή στους γονείς, τα αφεντικά ή τους ηλικιωμένους.

 

Εμείς, Κύριε, δεν έχουμε αυτό το συνεχές κλάμα για τις αμαρτίες μας. μόνο στην εξομολόγηση, όταν ο ιερέας απαριθμεί τις αμαρτίες μας, μαθαίνουμε λίγο για την αμαρτωλότητά μας, και έτσι όλοι δεν έχουμε χρόνο να προετοιμαστούμε ακόμη και για εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία. Δεν υπάρχει χρόνος να σκεφτώ πριν από την εξομολόγηση, γιατί εξόργισα τον Κύριο στην προσωπική μου ζωή. Ελπίζουμε ότι ο ιερέας θα απαριθμήσει τις αμαρτίες μας για εμάς και θα πούμε «αμαρτωλοί», αλλά ακόμα δεν ξέρουμε πώς να φέρουμε προσωπική μετάνοια.

 

Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Krestyankin

Ο πειρασμός είναι προσωρινός, αλλά η ανταμοιβή είναι αιώνια. Ιερομόναχος Ιλαρίωνας (1770-1841)

 

Μόνο ο Κύριος, μόνο Αυτός πρέπει να είναι ο Κυρίαρχος της καρδιάς και του μυαλού σας.

 

Προσευχηθείτε για τη χορήγηση ζωντανής πίστης στον Θεό και αναμφίβολα ελπίδα μόνο σε Αυτόν. Εξάλλου, μόνο Αυτός μόνο κυβερνά τον κόσμο, και αυτή είναι η δύναμη και η δύναμή μας. Όλα σε Αυτόν, όλα από Αυτόν και όλα σε Αυτόν.

 

Στα αληθεια! Πραγματικά Χριστός Ανέστη!

Μόνο ο Κύριος, μόνο Αυτός πρέπει να είναι ο Κυρίαρχος της καρδιάς και του μυαλού σας.

 

 

Αρχιμανδρίτης  Ιωάννης Krestyankin

Η πνευματική ζωή είναι σκληρή δουλειά, ατελείωτη δουλειά για όλη τη ζωή.

 Η πνευματική ζωή είναι σκληρή δουλειά, ατελείωτη δουλειά για όλη τη ζωή. Και σε αυτόν τον αγώνα υπάρχουν νίκες και ήττες. Αλλά ας επικρατήσουμε όλοι για το όνομα του Ιησού. Και αλίμονο σε έναν άνθρωπο όταν, με την υποκίνηση του εχθρού, ξαφνικά θεωρεί τον εαυτό του απόλυτα ασφαλή και ικανοποιημένο.

 

Αρχιμανδρίτης  Ιωάννης Krestyankin

Όπως ο άρρωστος φαίνεται από την επιδερμίδα, έτσι και αυτός που έχει πάθος καταγγέλλεται από τη θλίψη. Αγιος Σεραφείμ του Σαρώφ

 

Όπως ο καπνός διώχνει τις μέλισσες από μια κυψέλη, έτσι και οι σαρκικές υπερβολές διώχνουν τα πνευματικά χαρίσματα και την τελειότητα του νου. Αρχιμανδρίτης Πάβελ Γκρούζντεφ

 

Η αγία ανευθυνότητα, οι συμφορές και η πανδημία – π. Νικ. Λουδοβίκος (19 Σεπ 2021)

π Ευάγγελος Παπανικολάου Έκνοον πρόσταγμα τυράννου δυσσεβούς

Το νόημα της ζωής του παππού Νικόδημου

 

Το νόημα της ζωής του παππού Νικόδημου

 

Σε μια από τις στάσεις, μαζί με τους πολίτες  ήταν ένας γκριζομάλλης παππούς με άθλια ρούχα και με ένα σακίδιο στους ώμους του μπήκε στριμωγμένος σε ένα προαστιακό λεωφορείο. Μόλις ξεκίνησε το λεωφορείο, ο γέρος, χωρίς να προλάβει να πιάσει την κουπαστή, έπεσε, χτυπώντας έναν κουβά με μούρα που στεκόταν δίπλα του, ο οποίος κύλησε με μια συντριβή στην καμπίνα. "Είσαι  κάθαρμα!" - φώναξε ένας κοκκινομάλλης άνδρας και, ορμώντας προς τον φτωχό, τον κλώτσησε σε ένα μαλακό σημείο και άρχισε να μαζεύει τα  μούρα.

 

«Λοιπόν, βρωμάς, παππού!» Ο μαυρισμένος τύπος είπε στον γέρο  ο οποίος ο ένοχος γέρος έσκυψε για  να μαζέψει τα χυμένα μούρα, προσπαθώντας να διορθώσει το λάθος του.  Στην επόμενη στάση ο αδέξιος γέρος βγήκε.

 

Μια γυναίκα με ένα παιδί στην αγκαλιά της μπήκε στο λεωφορείο για να τον συναντήσει, είδε τον γέρο, του είπε κάτι και προχώρησε . "Τον ξέρεις?" ρώτησε ο μαυρισμένος τύπος. "Πώς μπορούμε στο χωριό τον Νικόδημο τον  παππού να μην ξέρουμε  ως άγιος τον  τιμώμαι ... Πριν από τρία χρόνια, πούλησε το σπίτι του και έδωσε τα χρήματα στην γειτόνισσα  η οποία πέθαινε από λευχαιμία η έξι ετών κόρη της. Την έστειλαν αμέσως στη Γερμανία να γίνει καλά  να μείνει εκεί.

 

Εκτοτε  ο Νικόδημος, προσεύχεται σε εκκλησίες, βοηθά τους φτωχούς και χήρες -. για να κόψουν ξύλα ή να φτιάξουν ένα φράχτη " Το λεωφορείο βουίζει και προχωρά ...

 

Και όταν μπήκε στο λόφο, οι επιβάτες είδαν έναν γέρο από μακριά, να γονατίζει και να σκύβει το γκρίζο κεφάλι του είτε μπροστά από μαργαρίτες που κουνιούνται από τον άνεμο, είτε μπροστά στον ήλιο που κρυφοκοιτάζει από πίσω από τα σύννεφα ...

- Πού πας, πατέρα;

 

ΔΙΑΛΟΓΟΣ

- Πού πας, πατέρα;

- Θα πάω στο χωριό και θα προσευχηθώ εκεί.

- Τι θέλετε εδώ, δίπλα -δίπλα, δεν υπάρχουν αρκετές ενορίες; Σε κάθε περιοχή χτυπούν καμπάνες και λάμπει ο θόλος. Γιατί να ταξιδέψετε εκατό χιλιόμετρα στα χρόνια σας; Μείνετε εδώ.

- Δεν θα μείνω. Είναι πιο ήσυχα εκεί και η αιωνιότητα είναι κοντά.

- Είσαι περίεργος, πατέρα, είσαι περίεργος ...

- Ναι, πρέπει να καταλάβεις, αγαπητέ, στο χωριό λένε ήσυχα και χαρούμενα "Σώσε με , Κύριε!" Θα πάω. Υπάρχει ένα ήσυχο φως ...

 

Αρχιερέας Αλέξανδρος Αβντιούγκιν

Σταματήσαμε νὰ μιλᾶμε. Χαζέψαμε, πολλὲς φορές, καὶ μὲ τὴν τηλεόραση καὶ μὲ τόσα ἄλλα, καὶ σταματήσαμε νὰ μιλᾶμε καὶ νὰ ἐκφραζόμεθα, ἀδελφοί μου. Πατήρ Ανανίας Κουστένης

«Νὰ εὐγνωμονοῦμε τὸν Κύριο. Τὸν Τριαδικό μας Θεό. Ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴν Παναγία μας καὶ τοὺς ἁγίους καὶ τοὺς ἀγγέλους. Εἶναι οἱ πραγματικοὶ καὶ ἀληθινοὶ καὶ παντοτινοὶ φίλοι καὶ συγγενεῖς μας. Αἰσθανόμεθα, πολλὲς φορές, μόνοι. Ἀποξενωμένοι. Περιφρονημένοι. Ἂν θέλετε, στὰ ἀζήτητα καὶ στὸ περιθώριο. Καὶ νομίζομε πὼς δὲν ἔχομε καμμία ἀξία. Καὶ πιστεύομε πὼς κανένας δὲν μᾶς θέλει. Κανένας δὲν μᾶς ἀγαπᾶ. Καὶ κανένας δὲν νοιάζεται καὶ δὲν φροντίζει γιὰ μᾶς. Τότε, ἀδελφοί μου, ἂς ἀνοιγόμαστε στὸν Χριστὸ καὶ στὴν Παναγία καὶ στοὺς ἁγίους καὶ στοὺς ἀγγέλους. Κι ἂς τοὺς μιλᾶμε. Σταματήσαμε νὰ μιλᾶμε. Χαζέψαμε, πολλὲς φορές, καὶ μὲ τὴν τηλεόραση καὶ μὲ τόσα ἄλλα, καὶ σταματήσαμε νὰ μιλᾶμε καὶ νὰ ἐκφραζόμεθα, ἀδελφοί μου. Σκεπτόμεθα μόνο καὶ παίρνει ἀνάποδες ὁ νοῦς καὶ διαστρέφονται καὶ τὰ αἰσθήματα καὶ συναισθήματά μας. Ἂν μιλᾶμε στὸν Χριστὸ καὶ στοὺς ἁγίους μας, κάνομε πολύ-πολὺ μεγάλο καλὸ στὴν ψυχὴ καὶ στὴ ζωή μας. Καὶ τί νὰ τοὺς ποῦμε; Ὅ,τι ἔχομε, ἀδελφοί μου, νὰ τοὺς ποῦμε. Ὅ,τι ἔχομε! Ἅμα εἰποῦμε αὐτὸ ποὺ ἔχομε, φεύγει ἀπὸ πάνω μας…»

Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης

Πατήρ Ανανίας Κουστένης.

 ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  (Μαρκ. η' 34-38. θ,1)

Ο Χριστός μίλησε για την ανθρώπινη ψυχή, πού 'ναι ένα θαύμα, ένα μεγαλείο, ένα μυστήριο, μία άβυσσος. Και 'κείνος που θέλει να σώσει τη ζωούλα του, θα χάσει την ψυχή του. Αυτό κάνουμε σήμερα οι περισσότεροι• την κοιλιά μας και τα φθαρτά και μάταια θεραπεύουμε. Κι όλος ο πολιτισμός μας εκεί συγκλίνει. Γι' αυτό και φτάσαμε και στην αφασία και στην αποτυχία, και γίναμε ο ένας για τον άλλο κόλαση. Και μας λέει ο Χριστός το πόσο αξίζει η ανθρώπινη ψυχή, διότι Εκείνος την έφτιαξε, Εκείνος την ξανάφτιαξε, κι Εκείνος πλήρωσε την αξία της με το αίμα Του το Τίμιον. Δεν έχει αντάλλαγμα η ψυχή με όλο τον κόσμο. Το μόνο αντάλλαγμά της είναι το αίμα του Φιλανθρώπου. 

Αρχιμ. Ανανίας Κουστένης

ΓΙΑ ΑΥΤΆ ΠΟΛΕΜΗΣΑΜΕ

Γεροντας Γεωργιος αγιορειτης την ευχη τουνα εχουμε 70 χρονια στο αγιον ορος 65 χρονια μοναχος.

ΣΤΟ ΠΟΔΌΣΦΑΙΡΟ.

ΤΟ ΦΑΓΗΤΌ ΚΑΙ ΤΟ ΨΩΜΊ

Η ΜΑΚΑΡΙΣΤΗ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ

 Η ΜΑΚΑΡΙΣΤΗ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ 

Μακρίνα (Βλασσοπούλου), ἡγουμένη στὴ Μονὴ Παναγίας Ὀδηγήτριας στὴν Πορταριὰ Βόλου, ἡ ὁποία εἶχε τόσην ἔφεση στὴν εὐχούλα καὶ τέτοιο φωτισμὸ πνευματικό, ποὺ ἀπὸ λαϊκὴ ἀκόμη -ἐργάτρια σὲ τοπικὴ καπνοβιομηχανία- καθοδηγοῦσε λαϊκοὺς καὶ μοναχοὺς στὴν πνευματικὴ ζωὴ διακρίνοντας τοὺς λογισμούς τους, μᾶς ἔλεγε ἐν ἔτει 1993 ὅτι "ἔχοντας τὸ θάρρος"(!) παρακάλεσε τὸ φύλακα ἄγγελό της νὰ κατευθύνει ἐκεῖνος τὰ χέρια της κατὰ τὴν καταμέτρηση καὶ τοποθέτηση τῶν σιγαρέττων καὶ κεῖνος τῆς ἔκαμε ὑπακοή, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ παραμένει προσευχόμενη "μέσα" στὴν καρδιά, ἀμετεώριστη. Οὐδέποτε σημειώθηκε λάθος στὶς καταμετρήσεις. Ἂλλοτε δέ, σὲ θερινὴ ἐκδρομὴ στοὺς Ἁγίους Τόπους, σκεπτόταν λίγο τὸ θέμα μὲ τὸ σοβαρὸ καρδιολογικὸ πρόβλημά της καὶ τὴ ζέστη, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς σὲ κάθε της ὑπαίθρια ἐπίσκεψη ἐκεῖ, τῆς ἔστελνε δροσερὴ νεφέλη ποὺ τὴν σκίαζε, καὶ μᾶς τὴν κατονόμαζε "ὀμπρελίτσα"! Μᾶς τὰ διηγιόταν ὅλα τοῦτα -1993- μέσα σὲ ἄφατη χαρά, σὰν παιδάκι ποὺ ἀποκάλυπτε τὸ μυστικό του!

ΓΙ' ΑΥΤΟ ΝΑ ΛΕΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΟΥΛΑ ΣΥΝΕΧΩΣ, ΜΕΡΑ ΝΥΧΤΑ!

"Όταν μαυρίζει η ψυχή σου, βγάζε τον ήλιο που κρύβεις μέσα σου κι άσε τον να σκορπίσει χίλια χρώματα στα βήματα σου."

ΓΕΡΌΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ.

Το παιδί ερωτάται: - Πόσα χέρια έχετε; - Δύο. - Γιατί δύο; - Στο ένα να κρατιέται στη μαμά, το άλλο στον μπαμπά!

 

Ο ΠΑΠΠΟΥΣ.

 

Η πραγματική γυναικεία ευτυχία είναι όταν υπάρχει ένα μικρό και ένα μεγάλο αγόρι στη ζωή σου ..

 

Κάντε τα πάντα για να πει το παιδί σας με υπερηφάνεια: "Αυτοί είναι οι γονείς μου". Και μια μέρα, με δάκρυα ευτυχίας στα μάτια, θα πεις: "Αυτό είναι το παιδί μου".

 

Δεν έχει σημασία τι είδους παιδική ηλικία είχατε - είναι στο παρελθόν. Το κυριότερο είναι τι παιδική ηλικία χαρίζετε στα παιδιά σας!

 

Μνημείο για τις γιαγιάδες μας! Η συμβολή τους στην ανατροφή των παιδιών είναι πολύ μεγάλη! Και οι παππούδες το χρειάζονται επίσης!

 

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ.

 Οι πρόγονοί μας ζούσαν πολύ φτωχότερα από τους δικούς μας, αλλά πίστευαν ακράδαντα ότι ο Θεός δεν θα τους άφηνε χωρίς βοήθεια στην πιο ακραία ανάγκη και φτώχεια. «Ο Θεός θα δώσει παιδιά και θα δώσει και στα παιδιά» - αυτή είναι μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια που επιβεβαιώνεται από την εμπειρία.

Γερμανός Σιμάνσκι

A meditation on the Feast of the Exaltation of the Precious Cross by Archpriest Alexander Garklavs:

 

A meditation on the Feast of the Exaltation of the Precious Cross by Archpriest Alexander Garklavs:

The origin of this holy day is not based on an event or specific moment in Christ’s life. Its being observed on September 14 is connected to the construction and consecration of the Church of the Holy Sepulcher in Jerusalem in the mid-4th century. Although the scripture readings and hymns all refer to the critical event of Jesus Christ’s Crucifixion, the focus of the Feast of the Exaltation is on the Holy Cross itself, as a spiritual object and concept that is at the center of Christian salvation. Proclaimed as “life-giving,’ “honorable,” glorious,” “beautiful,” “strong,” “victorious,” “weapon of peace,” “guide of the faithful,” “hope of Christians,” “universal power,” etc., these attributes of the Holy Cross describe the spiritual states within our inner being. Because of its centrality in Christianity, the Cross is “present” in hymns, liturgy, and iconography in a variety of ways, through the entire year; but the Feast of the Exaltation is unique in its liturgical and spiritual splendor. The “glory” of the Cross is also understood to be the source and confirmation of God’s supreme love for humanity, Who “so loved the world that He gave His only-begotten Son, that whoever believes in Him will not perish but have eternal life” (John 3:16). The veneration of the Holy Cross on September 14 and days following is one of the spiritual “high points” of the entire Church Year.

“Assuredly, I say to you, all sins will be forgiven the sons of men…” (Mark 3:28)

 “Assuredly, I say to you, all sins will be forgiven the sons of men…” (Mark 3:28)

Is there anyone of us who hasn’t been guilty of some kind of delinquency in their youth? How many men and women are there today who are in profession positions, such as lawyers, doctors, government officials, judges, senators, and even states attorneys who haven’t been guilty of some type of wild act or indiscretion in their youth? And even if the consequences didn’t amount to much or they didn’t get caught, that was just their good luck.

We each have a past, yet we also have a future; and just as we hope our future be not tainted by our past, we should respect that aspect in others. Therefore, exercise good judgement by not immediately judging or condemning others and have a modicum of compassion and mercy for those who are caught in sin…for there by the grace of God go we.

Fr. John

Everyone is responsible for everyone and everything." - Fydore Dostoyevsky

 "Everyone is responsible for everyone and everything." - Fydore Dostoyevsky

This is why we go to such grant lengths to pray for and remember so many people during the Great Entrance of the Divine Liturgy.

Fr. John

Today’s Sermon in a Nutshell:

 Today’s Sermon in a Nutshell:

A man and wife were driving through the country on their vacation, when they came upon a large sign that read, “Road Closed. Do Not Enter. Use Alternate Route.” The man, however, not wanting to waste time and miles decided to ignore the warning and proceeded to go around the sign despite his wife’s pleading. After successfully driving a few miles, the man confidently bragged about his decision, that is until he came upon a washed-out bridge. Unable to proceed further, the man let out an embarrassed, angry grumble, turned the car around, and drove back the way he came. When he arrived at the original warning sign, he noticed that someone had written on its backside, “Welcome back, stupid!”

You and I are a lot like that man. We go through life not always paying attention to the rules of our Faith. We become cocky or over-confident in our judgements and traverse roads we should stay well clear of. More-often-than-not, we too, hit dead ends and need to turnaround lest we become stranded or trapped by our wrong choices.

In the Akathist Service to the Precious, Life-Giving Cross, the Cross is poetically praised as being a “Signpost” and a “Guide;” showing and leading us in the direction we must travel to attain salvation. It is both, a “starting point and the goal.” Yet, the Cross not only shows us the road and path to traverse, but also warns us against going down those are paved by Satan, which are cleverly designed to look easy and attract us, but are designed to lead us away from God, and even to our own demise!

Brothers and sisters: don’t make the mistake of the man who had the utmost confidence in himself. Heed the true sign and symbol of our salvation. Stay upon and follow the Way of the Cross; for it will not only lead us towards our salvation, it will keep us from us to straying from the Sheepfold of the Good Shepherd. 

Fr. John