Παρασκευή 21 Μαρτίου 2025
Πέμπτη 20 Μαρτίου 2025
Ἕνας ἀπό τούς μεγάλους ἐκφραστές αὐτῆςτῆς τότε “γραμμῆς" [τῆς Γαλ. Ἐπαναστάσεως], ὁ La Révellière-Lepeaux, φώναζε στή διαπασῶν:
«Ἕνας ἀπό τούς μεγάλους ἐκφραστές αὐτῆςτῆς τότε “γραμμῆς" [τῆς Γαλ. Ἐπαναστάσεως], ὁ La Révellière-Lepeaux, φώναζε στή διαπασῶν:
—Ἦλθε ἡ ὥρα νά πάρω τό πόστο τοῦ Χριστοῦ!
Θά φτιάξω νέα θρησκεία!
Καί στρώθηκε στή δουλειά! Αλλά πολύ γρήγορα ἀπογοητεύθηκε. Διότι ὅπως ἐξομολογήθηκε στόν τότε ἐπαναστάτη στρατηγό Barreau ἡ θρησκεία τήν ὁποία ἔφτιαχνε δέν εἶχε μέσα της ζωή καί δέν θά κατόρθωνε να συγκινήση κανένα!
Καί ὁ Barreau τοῦ παρετήρησε:
Σύντροφε, ἀλήθεια θέλεις νά κάνης ἀντίπραξι στο Χριστό; Δέν ἔχεις παρά ἕνα μόνο: Σταυρώσου μιά Παρασκευή και βάλε τα δυνατά σου να αναστηθῆς την Κυριακή! Μετά ὅλα θά πᾶνε καλά!»
Αγία Αρσένια της Ουστ-Μεντβεντίσκαγια (Σεμπρυάκοβα) Από τις σημειώσεις της Μητέρας Αρσενίας
Αγία Αρσένια της Ουστ-Μεντβεντίσκαγια (Σεμπρυάκοβα)
Από τις σημειώσεις της Μητέρας Αρσενίας
Η ταπεινοφροσύνη είναι η μόνη κατάσταση του πνεύματος μέσω της οποίας όλα τα πνευματικά χαρίσματα εισέρχονται στον άνθρωπο. Είναι η πόρτα που ανοίγει την καρδιά και την κάνει ικανή για πνευματικές αισθήσεις. Η ταπεινοφροσύνη φέρνει αδιατάρακτη ηρεμία στην καρδιά, γαλήνη στο μυαλό και ελευθερία από την ονειροπόληση στις σκέψεις. Η ταπεινοφροσύνη είναι μια δύναμη που αγκαλιάζει την καρδιά, αποξενώνοντάς την από κάθε τι γήινο, δίνοντάς της μια έννοια αυτού του αισθήματος της αιώνιας ζωής που δεν μπορεί να ανέβει στην καρδιά ενός σαρκικού ανθρώπου. Η ταπεινοφροσύνη δίνει στο μυαλό την αρχική του αγνότητα. Αρχίζει να βλέπει καθαρά τη διαφορά μεταξύ καλού και κακού σε όλα και στον εαυτό του γνωρίζει το όνομα κάθε κατάστασης και κίνησης της ψυχής του, όπως ο πρώτος Αδάμ ονόμασε τα ζώα σύμφωνα με τις ιδιότητες που είδε σε αυτά. Η ταπεινοφροσύνη βάζει τη σφραγίδα της σιωπής σε καθετί που είναι ανθρώπινο σε έναν άνθρωπο, και το πνεύμα ενός ανθρώπου σε αυτή τη σιωπή, στέκεται ενώπιον του Κυρίου στην προσευχή, ακούει τις προφητείες Του... Μέχρι να αισθανθεί η καρδιά ταπείνωση, δεν μπορεί να υπάρξει αγνή, πνευματική προσευχή.
Η συνεχής ανάμνηση του Θεού εμποδίζεται από την απόσπαση της προσοχής των σκέψεών μας, που παρασύρουν το νου μας σε μάταιες ανησυχίες. Μόνο όταν ολόκληρη η ζωή μας κατευθύνεται ολοκληρωτικά προς τον Θεό, ο άνθρωπος γίνεται ικανός και αρχίζει με πίστη να βλέπει τον Θεό σε όλα – και σε όλες τις σημαντικές περιστάσεις της ζωής και στις πιο ασήμαντες – και να υποτάσσεται στο θέλημά Του σε όλα, χωρίς τα οποία δεν μπορεί να υπάρχει ανάμνηση του Θεού, δεν μπορεί να υπάρχει καθαρή και αδιάκοπη προσευχή .
Τα αισθήματα και τα πάθη είναι ακόμη πιο βλαβερά για τη μνήμη του Θεού, άρα και για την προσευχή. Επομένως, πρέπει κανείς αυστηρά και συνεχώς να ακούει την καρδιά και τα πάθη της, αντιστεκόμενος σθεναρά σε αυτά, γιατί τα πάθη οδηγούν την ψυχή στο αδιαπέραστο σκοτάδι. Κάθε πάθος είναι βάσανο της ψυχής, αρρώστια της, και απαιτεί άμεση θεραπεία. Η ίδια η απελπισία και τα άλλα είδη ψύξης της καρδιάς προς την πνευματική δραστηριότητα είναι η ουσία της ασθένειας. Όπως ένας άνθρωπος που ήταν άρρωστος με πυρετό, αφού περάσει η αρρώστια, παραμένει αδύναμος, ληθαργικός, ανίκανος για δράση για πολύ καιρό, έτσι και η ψυχή, άρρωστη από πάθος, γίνεται αδιάφορη, αδύναμη, ανίσχυρη, αναίσθητη, ανίκανη για πνευματική δραστηριότητα. Αυτά είναι πάθη ψυχής. Να οπλιστούμε εναντίον τους και να τους πολεμήσουμε, να τους νικήσουμε – αυτό είναι το κύριο έργο. Είναι απαραίτητο να δουλέψουμε σκληρά σε αυτόν τον αγώνα με πνευματικά πάθη. Η προσευχή μας αποκαλύπτει τα πάθη που ζουν στις καρδιές μας. Ό,τι πάθος εμποδίζει την προσευχή μας, πρέπει να το πολεμήσουμε επειγόντως, και η ίδια η προσευχή θα βοηθήσει σε αυτόν τον αγώνα, και με την προσευχή το πάθος εξαφανίζεται.
Το λυχνάρι με το οποίο οι παρθένες μπορούν να συναντήσουν τον Νυμφίο είναι το Άγιο Πνεύμα, που φωτίζει την ψυχή, κατοικεί μέσα της, την καθαρίζει, την κάνει σαν τον Χριστό και σχηματίζει όλες τις ιδιότητες της ψυχής σύμφωνα με το Μεγάλο Πρωτότυπο. Ο Χριστός αναγνωρίζει μια τέτοια ψυχή ως νύφη Του και αναγνωρίζει την ομοιότητά Του σε αυτήν. Αν δεν φωτίζεται από αυτό το λυχνάρι, το Άγιο Πνεύμα, τότε είναι όλο στο σκοτάδι, και σε αυτό το σκοτάδι κατοικεί ο εχθρός του Θεού, που γεμίζει την ψυχή με διάφορα πάθη και την κάνει σαν τον εαυτό του. Ο Χριστός δεν αναγνωρίζει μια τέτοια ψυχή ως δική Του και τη διαχωρίζει από την κοινωνία Του. Για να μην σβήσει η λάμπα, πρέπει να προσθέτετε συνεχώς λάδι και το λάδι είναι συνεχής προσευχή , χωρίς την οποία η λάμπα δεν μπορεί να λάμψει.
Υπάρχει μια φυσική επιθυμία για καλό στην ψυχή. Ονομάζω αυτή την επιθυμία μια κλήση από τον Θεό όταν δρα τόσο έντονα σε μερικές ψυχές που τίποτα γήινο δεν μπορεί να την ικανοποιήσει. Πάντα έδινα μεγάλη αξία σε αυτή τη φιλοδοξία, αλλά σήμερα η ψυχή μου έμαθε ότι ο φόβος την προστατεύει περισσότερο και ότι είναι απαραίτητος για την ψυχή τόσο στην επιτυχία της όσο και στην πιο αδύναμη κατάστασή της. Η συχνή ανάμνηση του θανάτου, η συχνή υπενθύμιση στον εαυτό σου ότι ίσως ζεις την τελευταία σου μέρα, την τελευταία σου στιγμή, οδηγεί στον φόβο του Θεού. Και είναι η χάρη του Θεού που το εμφυτεύει στην καρδιά. «Φύτεψε τον φόβο σου, Κύριε, στις καρδιές των δούλων Σου», προσεύχεται η Αγία Εκκλησία .
Είναι αδύνατο να αποκτήσει κανείς αγνή, απερίσπαστη προσευχή αν δεν προηγηθεί ανιδιοτελής δραστηριότητα. Αλλά και κάθε μέρα πρέπει κανείς να βάζει στην καρδιά του ή να επιβεβαιώνει το θέλημά του, να απορρίπτει κάθε πράξη, λέξη, συναίσθημα, σκέψη που δεν είναι ευάρεστη στον Κύριο και να κατευθύνει κάθε πράξη σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, να εκπαιδεύει κάθε συναίσθημα με τον λόγο Του και να γεμίζει κάθε σκέψη με την αλήθεια Του. Κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας δραστηριότητας, ή τουλάχιστον κατά τη διάρκεια του στόχου μιας τέτοιας δραστηριότητας, κάθε συναίσθημα ή σκέψη που εισέρχεται στην ψυχή διακρίνεται και απορρίπτεται από την ψυχή με την προσευχή. Με μια τέτοια θέληση της ψυχής, το Όνομα του Ιησού ενεργεί μέσα σε αυτό με αυταρχικότητα και κόβει κάθε σκέψη που είναι αντίθετη με τον εαυτό Του, υπερνικά κάθε συναίσθημα που είναι δυσάρεστο στον εαυτό Του, φωτίζει την ψυχή στη γνώση της θέλησής της, εγκαθιδρύει μέσα της γαλήνη καρδιάς και σιωπή των σκέψεων.
Ο εχθρός ανακατεύει το δηλητήριό του σε κάθε συναίσθημα. Έτσι, στη θλίψη για την αμαρτωλότητα αναμειγνύει την απόγνωση και την απελπισία, και η ψυχή γίνεται απελπισμένη και εξασθενεί. στην απάρνηση - σκληρότητα, ψυχρότητα, αναισθησία. να αγαπάς - ηδονία. στην παρηγοριά των ελεημοσύνης που έδωσε ο Κύριος - ματαιοδοξία, και ούτω καθεξής. Ένα άτομο δεν μπορεί να διαχωρίσει αυτό το δηλητήριο από ένα καλό συναίσθημα, αλλά με την προσευχή στο Όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού, που προφέρεται με πίστη από μια ταπεινή καρδιά, αυτό το δηλητήριο διαχωρίζεται. Από το φως του Χριστού το σκοτάδι διασκορπίζεται από την καρδιά, η αντίθετη δύναμη γίνεται ορατή. Από τη δύναμη του Χριστού η δράση του εχθρού εξαφανίζεται και στην ψυχή παραμένει μια φυσική κατάσταση, όχι πάντα ισχυρή, όχι πάντα καθαρή από σαρκική βρωμιά, αλλά γαλήνια και ικανή να υποκύψει κάτω από το ενεργό χέρι του Θεού.
Η κατάσταση της ψυχής ενός έκπτωτου αμαρτωλού αντιστοιχεί πλήρως στα λόγια του Κυρίου: «Η γη θα βγάλει για σένα αγκάθια και γαϊδουράγκαθα». Και το χώμα της καρδιάς μας φυτρώνει συνεχώς πάθη και αμαρτίες. Η δραστηριότητα της ψυχής, που δεν επισκιάζεται από τη χάρη του Θεού, που κατευθύνεται προς την κάθαρση της καρδιάς, είναι πάντα δύσκολη, σκληρή και ανίσχυρη. «Με τον ιδρώτα του μετώπου σου θα φας το ψωμί σου». Με μεγάλη δυσκολία, με μακροχρόνιες προσπάθειες, τα πάθη ξεριζώνονται, σαν αγκάθια από τη γη, και πάλι, με λίγη αμέλεια, κάτω από συναρπαστικές συνθήκες, είναι έτοιμα να ξαναγεννηθούν, και γεννηθούν, και μεγαλώσουν στην καρδιά, πνίγοντας τον σπόρο του λόγου του Θεού, που δεν πρόλαβε να ριζώσει μέσα του και να δυναμώσει και να μην καρποφορήσει μόνο η ψυχή.
Μόλις η πηγή – ο νους μας – καθαριστεί με πολλή δυσκολία, τα ρεύματα ακάθαρτων σκέψεων θα την ενοχλήσουν ξανά, θα τη γεμίσουν με ακαθαρσία και θα εμποδίσουν τη διψασμένη ψυχή να πιει το καθαρό νερό των Θείων αποκαλύψεων. «Με τον ιδρώτα του μετώπου σου θα φας το ψωμί σου».
Η ψυχή δουλεύει και πρέπει να δουλεύει με ματωμένο ιδρώτα, για να μην πεθάνει από την πείνα, ώστε με αυτή τη συνεχή και σκληρή δουλειά να μην αφήσει τα αγκάθια των παθών της να φυτρώσουν μέσα της, για να μην μετατραπεί σε πυκνό όπου αιωρούνται ζώα, για να τρέφεται η ψυχή με το καθημερινό ψωμί που σπέρνει ο Μέγας Σπορέας στη γη της με συνεχή κάθαρση, κόβοντάς τα. Ο Κύριος δεν αφήνει τους κόπους ενός ανθρώπου χωρίς ανταμοιβή.
Θα στείλει την πρώιμη και αργή βροχή στη γη, και η γη θα βγάλει χόρτο της ίδιας τάξης, το ίδιο σιτάρι θα γεμίσει στην τάξη, πώς, ο ίδιος ξέρει. Η χάρη του Θεού, που επισκιάζει την ψυχή, καίει τα αγκάθια των παθών και η ίδια καρποφορεί. «Όποιος τρώει τη σάρκα Μου και πίνει το αίμα Μου, θα έχει αιώνια ζωή» και «ποταμοί ζωντανού νερού θα ρέουν από την κοιλιά του». Μόνο σε μια τέτοια κατάσταση η ψυχή δεν θα διψά πια και δεν θα έρθει και θα θέλει να αντλήσει από γήινες πηγές. Η δουλειά μας συνίσταται επίσης στον σταδιακό καθαρισμό αυτών των γήινων πηγών, ώστε να μπορούμε να πίνουμε καθαρό νερό από αυτές τουλάχιστον σταγόνα-σταγόνα, και όχι να μαζεύουμε βατράχια και κάθε είδους ακαθαρσίες ανακατεμένες με λασπωμένο νερό. «Με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα φας το ψωμί σου», μέχρι να σε θρέψει το ψωμί που κατέβηκε από τον ουρανό.
«Μείνε ακίνητος και μάθε ότι είμαι ο Θεός». Για να αποδεχθούμε τουλάχιστον ένα μέρος αυτής της κατανόησης, είναι απαραίτητο η καρδιά να καταργηθεί από κάθε συναίσθημα, το μυαλό από κάθε σκέψη.
Παραβαίνοντας τις εντολές του Θεού, αμαρτάνουμε ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων και της συνείδησής μας, και πέφτουμε όχι μόνο στην κρίση του Θεού, αλλά και στην κρίση του ανθρώπου. Προσβάλλοντας τον Κύριο, ατιμάζοντας τη δόξα Του στον εαυτό μας και στους εαυτούς μας, βλάπτουμε συνεχώς τους πλησίον μας, τους δελεάζουμε, τους παρασύρουμε στην αμαρτία, δίνοντας το παράδειγμα αμαρτωλής ζωής, δεν τους αποδίδουμε τον δέοντα φόρο γενικής βοήθειας στον δρόμο προς τη σωτηρία και, αλήθεια, παραδιδόμαστε στην κρίση των ανθρώπων. Αυτή την κρίση, που εκφράζεται με καταδίκη, συκοφαντία, συκοφαντία, μίσος και κάθε πράξη που προέρχεται από αυτήν την άποψη μας, όπως διώξεις, βασανιστήρια, θάνατος , πρέπει να την αποδεχόμαστε ως άξια ανταμοιβή και να νιώθουμε πάντα οφειλέτες στον πλησίον μας.
Ενώ περπατάμε σύμφωνα με τη σάρκα, βλέπουμε και τον πλησίον μας ως οφειλέτη μας. Απαιτούμε από αυτόν τόσο τη νομική αλήθεια όσο και την ευλογημένη αγιότητα ως κοινή περιουσία της ανθρωπότητας. Τον κρίνουμε και τον μισούμε, τον διώκουμε και τον βασανίζουμε όταν δεν μας πληρώνει το χρέος μας. Όταν όμως οδηγούμαστε από το Πνεύμα, όταν το Πνεύμα του Θεού χύνει στο πνεύμα μας όλα τα πλούτη της καλοσύνης Του, τότε δεν ζητάμε τίποτα από τον πλησίον μας, του συγχωρούμε το χρέος του προς εμάς, ακόμα και σταματάμε να τον βλέπουμε ως οφειλέτη μας.
Η ανθρώπινη αδυναμία εκφράζεται κυρίως στη μεταβλητότητα στην οποία υπόκειται συνεχώς η ανθρώπινη φύση. Μετά την πνευματική κατανόηση, ο νους είναι σε θέση να αντιληφθεί ακάθαρτες και κτηνώδεις σκέψεις. Από τις αισθήσεις των αγίων το συναίσθημα περνά σε σαρκικές, βασικές αισθήσεις. Από την ειρήνη, τη χαρά και τον ζήλο για την αρετή, η ψυχή περνά στη σύγχυση, τη θλίψη και την απόγνωση. Αυτή η ιδιότητα της μεταβλητότητας είναι εγγενής στην ανθρώπινη φύση και αναγνωρίζεται ιδιαίτερα από εκείνους που έχουν κατευθύνει όλες τις δυνάμεις της ψυχής τους στο γεγονός ότι, ενώ εργάζονται στον οίκο του Θεού, μπροστά στο πρόσωπό Του, διατηρούν το μυαλό τους στη συνεχή διδασκαλία του Ονόματός Του, την καρδιά τους στα μονοπάτια των εντολών Του, την ψυχή τους στους πρόποδες του Σταυρού Του. Έχοντας βιώσει τη μεταβλητότητα της φύσης, έφτασαν σε βαθιά ταπείνωση με αυτή τη γνώση, η οποία δεν τους επιτρέπει να πέσουν: ούτε με υπερηφάνεια σε ημέρες ειρήνης, ούτε από απόγνωση και απόγνωση σε ημέρες σύγχυσης. ήρθε στο φόβο, που φυλάει το έργο, και σε καιρό ειρήνης περιμένει μάχη.
Η ικανότητα αλλαγής είναι ιδιαίτερα έντονη όταν υπάρχει πολλή φυσική φωτιά στην ψυχή, δηλαδή πάθος. Ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος είπε: «Δεν υπάρχει μέσα μου υλική φωτιά αγάπης, αλλά μέσα μου υπάρχει νερό, που ρέει και φωνάζει μέσα μου: πήγαινε στον Πατέρα». Αυτό το νερό που ρέει σβήνει τη φωτιά - είναι το Άγιο Πνεύμα.
Καμία ανθρώπινη αρετή δεν μπορεί να σβήσει αυτή τη φωτιά, δεν μπορεί να μειώσει τη δύναμή της. Αλλά οι αρετές, σωστά εκτελεσμένες, καρποφορούν. Η γεύση του πνευματικού καρπού εισάγει την εσωτερική αίσθηση σε αισθήσεις που είναι ζωντανές, αγνές, γλυκές, μετά τη γεύση των οποίων εξασθενεί η επιθυμία να γευτείς σαρκικές, ακάθαρτες, παθιασμένες αισθήσεις. Για παράδειγμα, η αρετή της σιωπής, σοφά ασκούμενη, κόβοντας κάθε λόγο, κάθε σκέψη και κάθε περιττή πράξη, καρποφορεί: σιωπή των σκέψεων, ψυχική ηρεμία. Όταν η ψυχή γεύεται αυτόν τον καρπό, σιωπά ή, αφού τον έχει χάσει, επιστρέφει γρήγορα σε αυτόν, όχι γιατί η σιωπή είναι εντολή της μοναστικής ζωής, αλλά για τη γλύκα του καρπού που είχε από τη σιωπή. Και έτσι ο ίδιος ο καρπός που λαμβάνεται από την άσκηση αρετών διατηρεί τη ζωή.
Όταν έρθει το τέλειο, τότε αυτό που είναι «εν μέρει» θα καταργηθεί. Τα εργαλεία της αρετής γίνονται περιττά όταν το χωράφι δίνει άφθονο καρπό. Αλλά για εκείνους στους οποίους η ουσία της φωτιάς είναι ακόμα ζωντανή, είναι πολύ σημαντικό και απαραίτητο να κρατηθούν στα μονοπάτια των εντολών του Θεού, να περπατήσουν το μονοπάτι των αρετών σύμφωνα με τον λόγο Του και, έχοντας λάβει τη γεύση του πνευματικού καρπού, να μην καθυστερήσουν σε αποκλίσεις που προκύπτουν από την μεταβλητότητα της φύσης μας, να μην αφήσουν τη γεύση τους με αισθητηριακές αισθήσεις. "Αν έπεσες, σήκω" - ευτυχώς υπάρχει ένα μέρος όπου μπορεί να σταθεί το πόδι. «Τρέξε μέχρι να καταλάβεις τον δρόμο Του μπροστά μας».
Διάβασα το Climacus «On Pride» και σταμάτησα στα λόγια: «Η τιμωρία του περήφανου είναι η πτώση του». Ο Κύριος χρησιμοποιεί σοφά αυτή την τιμωρία ως θεραπεία για την υπερηφάνεια. Αλλά όλες οι ενέργειες της Πρόνοιας του Θεού και οι τιμωρητικές άδειές Του χρησιμεύουν μόνο προς όφελος του ανθρώπου όταν αγωνίζεται να επιτύχει απόκοσμους στόχους. Αν έχει θέσει ως στόχο της ζωής του τη μία σωτηρία - τον Ένα Θεό, τότε ό,τι του συμβαίνει θα χρησιμεύσει για την επιτυχία του. Όταν στερούνται όλες οι γήινες ευλογίες, όταν χτυπιούνται και λαμβάνονται όλες οι αισθήσεις, όταν υφίσταται ατίμωση, κ.λπ., όπου η πιο δυνατή ψυχή θα συντριβόταν, αλλά που είχε θέσει ως στόχο της αναζήτησής της κάποια γήινη ευλογία, εκεί η θεόφιλη ψυχή λαμβάνει δύναμη, σοφία, ελευθερία, και αν χάσει κάτι σε αυτές τις θλίψεις και τις θλίψεις της έσπασε τη σύνδεση μόνο με τη θέλησή της, αλλά καταστράφηκε μόνο από τη δράση του Θεού, εξαιτίας των παθών. Είναι μεγάλη ευλογία να μην είσαι σκλάβος σε τίποτα γήινο, ακόμα και με τη θέληση της ψυχής. τότε κάθε ενέργεια του Θεού που κατευθύνεται προς τη σωτηρία ενεργεί σωστά, σκοτώνει μόνο το πάθος, όχι όμως και την ψυχή, αλλά αλλιώς μαζί με το πάθος σκοτώνεται και η ψυχή. Η ψυχή που απαρνήθηκε τα πάθη λαμβάνει μια αίσθηση αρετής. Έχοντας απαρνηθεί τη λαγνεία, θα βιώσει την ταπεινοφροσύνη και ούτω καθεξής. Έχοντας απαρνηθεί τις επιθυμίες της, την αμαρτωλή θέλησή της, την κατανόησή της, εισάγεται στη γνώση του θελήματος του Θεού. Στην ενεργητική εκπλήρωση του θελήματος του Θεού, που της εμφανίζεται στη σωτήρια ωφέλεια του πλησίον της, φωτίζεται από τις Θείες αποκαλύψεις και, φωτισμένη από αυτές, εισέρχεται όχι μόνο στην αγνότητα, αλλά και στην απάθεια.
Η σιωπή καθαρίζει το μυαλό από τις σκέψεις. Η γνώση της αμαρτωλότητάς του, του παράλογου, της αδυναμίας του, της ανεπάρκειας του σε όλα οδηγεί την ψυχή στην πίστη της λογικής. Η παραίτηση από τις επιθυμίες του σε όλα οδηγεί σε ενεργό πίστη, που εκφράζεται με μεγάλη απλότητα και ταπεινοφροσύνη. Το πρώτο οδηγεί στην καθαρότητα του νου και το δεύτερο στην καθαρότητα της καρδιάς.
Πηγή: Abbess Arsenia / Abbess Arsenia (Sebryakova) - Sretensky Monastery, 2018. – 448 p. / Από τις σημειώσεις της Μητέρας Αρσενίας. 207-222 σελ.
Ιερέας Γεώργιος Ορλόφ . Τα κατορθώματα και οι αρετές των γυναικών σε αληθινές ιστορίες! 3
Dunya
Η νέα καλύβα του αρχηγού του χωριού Γεράσιμο ξεχώριζε κομψά ανάμεσα στους γκρίζους γείτονές της. Τα μικρά παράθυρά του με τα πράσινα βαμμένα παραθυρόφυλλα έμοιαζαν χαρούμενα και οι διάφορες πετσέτες στις πύλες και στην ψηλή βεράντα, σκουπισμένες και πασπαλισμένες με κίτρινη άμμο, ήταν έντονα ποικιλόμορφες.
Οι κάτοικοι αυτής της καλύβας, φιλόξενοι τόσο μέσα όσο και έξω, ζούσαν καλά και ελεύθερα. Ο Γεράσιμος ήταν ένας ήρεμος άνθρωπος με πλούτη. Έμενε με τους γέρους γονείς του και τα δύο παιδιά του, ένα κορίτσι που το έλεγαν Ντούνια και ένα αγόρι το Βάσια. Η γυναίκα του πέθανε πολύ καιρό πριν, όταν η Βασιούτκα δεν ήταν ακόμη ενός έτους. Αλλά στη θέση της ερωμένης, ο Θεός ευλόγησε τον Γεράσιμο με μια τόσο έξυπνη κόρη, της οποίας θα ήταν δύσκολο να βρεθούν. Η Ντούνια ήταν μόλις τεσσάρων ετών όταν πέθανε η μητέρα τους. Από τότε έγινε η πιο τρυφερή, πιο περιποιητική νταντά για τον μικρό της αδερφό. Ο αδερφός και η αδερφή λάτρευαν ο ένας τον άλλον, φαινόταν ότι ο ένας δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς τον άλλο.
«Βάσια, θα μαζέψω μανιτάρια», έλεγε μερικές φορές η Ντούνια στον αδερφό της. – Ο Φέκλα είπε χθες το βράδυ ότι ήταν πολλοί μετά τη βροχή. Ακούστε παιδιά, τα καλάθια είναι γεμάτα.
«Και είμαι μαζί σου», λέει το αγόρι με τα κοκκινομάγουλα.
- Εύα κι εσύ! Που πας θα κουραστείς καλύτερα να μείνεις σπίτι!
- Όχι! - Επέμεινε ο Βάσια, γνωρίζοντας καλά ότι η αδερφή του δεν τον άφηνε να κουραστεί: θα τον κουβαλούσε στην αγκαλιά της.
Ήταν ένα υπέροχο, ασυνήθιστα ξηρό φθινόπωρο έξω. Οι χωρικοί έσπευσαν να τελειώσουν τη δουλειά τους στον αχυρώνα, στον μύλο και στα χωράφια για να έχουν περισσότερη ελευθερία τον χειμώνα.
Ήταν ένα ήσυχο, ζεστό φθινοπωρινό βράδυ, από εκείνα που φαίνεται ότι το καλοκαίρι δεν έχει φύγει ακόμα, που θα δώσει σύντομα τη θέση του στο χειμώνα..
Έχοντας δουλέψει σκληρά όλη τη μέρα, το χωριό κοιμόταν βαθιά ακόμη και τα σκυλιά ησύχασαν όπου μπορούσαν. Για χάρη της εμφάνισης, ένα από αυτά θα γαυγίσει, αλλά, χωρίς να λάβει απάντηση, χώνει την ουρά και τα πόδια του κάτω από τον εαυτό της και, αναβοσβήνοντας το ένα μάτι, αποφασίζει ότι μάλλον θα ήταν καλύτερο και πιο ήσυχο να κοιμηθεί.
Η Ντούνια δεν θυμάται πόση ώρα κοιμήθηκε. Ξύπνησε από την έντονη ζέστη και το φως. Ανοίγοντας τα μάτια της, δεν μπορούσε να καταλάβει αμέσως πού βρισκόταν ή τι της συνέβαινε. Η καλύβα ήταν ελαφριά σαν μέρα και μύριζε έντονο καπνό. «Φωτιά!» ούρλιαξε το κορίτσι με μια φωνή που δεν ήταν δική της. Σε μια στιγμή ήταν ήδη στον αχυρώνα και ξύπνησε τον πατέρα και τον παππού της, που κοιμόντουσαν εκεί στο σανό. Έπειτα όρμησε πίσω στην καλύβα, στην εξέδρα ύπνου όπου κοιμόταν η Βασιούτκα. Η ηλικιωμένη γυναίκα έσερνε κάτι και της φώναζε να βοηθήσει. αλλά η Ντούνια δεν είχε χρόνο να το λύσει, άρπαξε τον αδερφό της στην αγκαλιά της και όρμησε μαζί του στο χωράφι. Η Βάσια, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, συνέχισε να κοιμάται. Άνοιξε τα μάτια του για μια στιγμή, κοίταξε γύρω του το ανήσυχο πρόσωπο του κοριτσιού και αποκοιμήθηκε ακόμα πιο βαθιά.
Στο χωριό, εν τω μεταξύ, πριν προλάβουν όλοι να ξυπνήσουν, η φωτιά είχε ήδη τυλίξει πολλές καλύβες. Η γενική φρίκη ήταν τόσο μεγάλη που οι αγρότες έχασαν κάθε αίσθηση της λογικής: άρπαξαν περιττά αντικείμενα και άφησαν την περιουσία τους, που συσσωρεύτηκε με πολύωρους κόπους, στο έλεος των φλόγων.
Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, οι καλύβες, οι στέγες και οι φράχτες των αυλών στέγνωσαν και η φωτιά, χωρίς να συναντήσει εμπόδια, καταβρόχθισε ό,τι έβγαινε στο δρόμο της. Επιπλέον, σηκώθηκε δυνατός άνεμος, ο οποίος πέταξε φλεγόμενη χόβολη στο απέναντι μέρος του χωριού, με αποτέλεσμα να φλέγεται και από τις δύο άκρες.
Οι άνθρωποι έχουν τρελαθεί τελείως: εκεί μια γυναίκα αρπάζει έναν κουβά που στάζει από τις φλόγες και στην καλύβα ένα μικροσκοπικό παιδί ζορίζεται. Εδώ ένας άντρας τραβάει ένα κάρο χωρίς να βγάλει το άλογο κάτω από το φλεγόμενο υπόστεγο. Εδώ κι εκεί ακούγονταν, παντού, κραυγές που ραγίζουν την καρδιά – ένας ανήκουστος βρυχηθμός, τρίξιμο και στεναγμός...
Η είδηση της πυρκαγιάς διαδόθηκε σύντομα σε πολλά γύρω χωριά και πόλεις. Άρχισαν να στέλνουν ό,τι μπορούσαν στους φτωχούς πυρόπληκτους, αλλά αυτό που εστάλη δεν ήταν αρκετό για να καλύψει και να ταΐσει τους πάντες.
Η καλύβα της Ντουνίνα με όλη της την περιουσία ήταν από τις πρώτες που κάηκαν. Δεν είχαν καν χρόνο να σώσουν τα βοοειδή, έμειναν τόσο φτωχά που θα μπορούσαν να περπατήσουν στους δρόμους.
Ο πατέρας, που έλαβε σοβαρά εγκαύματα κατά τη διάρκεια της πυρκαγιάς, αρρώστησε για 2-3 εβδομάδες και παρέδωσε την ψυχή του στον Θεό. ο παππούς του επέζησε ελάχιστα. Τα ορφανά έμειναν χωρίς στέγη και ψωμί.
Το βαθύ φθινόπωρο έφτασε. Οι γκρίζες, κρύες και βροχερές μέρες συνεχίστηκαν. Όλα ήταν καλυμμένα με μια λευκή λωρίδα ομίχλης. Ακόμα πιο γκρίζα, εχθρικά σύννεφα σέρνονταν στον γκρίζο, θαμπό ουρανό. Ακόμη και ένας χορτασμένος άνθρωπος που κάθεται σε ένα ζεστό μέρος αισθάνεται δυσάρεστο και ανατριχιαστικό σε μια τέτοια στιγμή. αλλά τι γίνεται με κάποιον που δεν έχει πού να βάλει το κεφάλι του και δεν έχει τρόπο να σβήσει την πείνα και τη δίψα του!..
Τα ορφανά μας σκέφτηκαν για πολλή ώρα τι να κάνουν, πού να κρυφτούν από το κρύο του χειμώνα και αποφάσισαν να φύγουν από τη γενέτειρά τους γωνιά - να ζητιανέψουν στο όνομα του Χριστού, όπως έκανε σχεδόν όλο το χωριό. Ήταν δύσκολο για αυτούς να αποχωριστούν τον τόπο όπου ζούσαν τόσο ανέμελα και ευτυχισμένα, αλλά δεν υπήρχε τίποτα να κάνουν...
Η άτυχη Dunya έκλαψε για πολλή ώρα, αποχαιρετώντας τους τάφους των γονιών της, κάνοντας νοερά όρκο σε αυτούς - να είναι πάντα μια ευγενική και στοργική αδερφή της μικρής της Vasya, η οποία στεκόταν ακριβώς εκεί και έκλαιγε πικρά. Υποκλίθηκε στο έδαφος, σταυρώθηκε, πήρε τη Βάσια από το χέρι και έφυγε από το χωριό της.
Περιπλανήθηκαν όπου κι αν κοίταζαν τα μάτια τους. τα καταφέρνοντας με κάποιο τρόπο, έχοντας μεγάλη ανάγκη, περπατούσαν όλο και πιο μακριά μέχρι να φτάσουν στην Αγία Πετρούπολη.
Η μεγαλούπολη τους υποδέχτηκε εχθρικά. Γύρω του είχε συσσωρευτεί τεράστια ποσότητα χιονιού. Μεγάλες υγρές νιφάδες έπεφταν συνεχώς από τον χαμηλό ουρανό. Τα παιδιά, που δεν είχαν ξαναδεί τόσο μεγάλα σπίτια, φοβήθηκαν ότι αυτοί οι πέτρινοι λίθοι θα κατέρρεαν και θα τους συντρίψουν και ο θόρυβος της πόλης τα γέμισε απίστευτο φόβο...
Καθώς περπατούσαν στα χωριά, τους έδιναν συχνά χρήματα, ψωμί και ένα μέρος για να περάσουν τη νύχτα. Στην πόλη όλοι είναι τόσο απασχολημένοι, βιάζονται και τρέχουν για τις δουλειές τους, βιάζονται, προσπερνούν ο ένας τον άλλον. Δεν υπάρχει κανείς να σταματήσει και να ακούσει τη θλιβερή ιστορία των παιδιών .Εξάλλου, υπάρχουν τόσοι ζητιάνοι εδώ: πώς να τους αντιμετωπίσω όλους;
Μη γνωρίζοντας ψυχή, μη γνωρίζοντας τους δρόμους, ο Ντουνιάσα σκέφτηκε με τρόμο πού θα περνούσαν τη νύχτα. Τα πρόσωπα των παιδιών έκαιγαν, αλλά τα χέρια και τα πόδια τους ήταν κρύα σαν πάγος. ένας δυνατός άνεμος φύσηξε προς το μέρος τους, τρυπώντας τους ακριβώς από μέσα. Συνέχισαν να περπατούν, χωρίς να ξέρουν πού θα καταλήξουν, μέχρι που έφτασαν σε ένα μεγάλο σπίτι που περιβάλλεται από έναν κήπο.
Ο Βάσια έκλαψε και παραπονέθηκε για τη βουλιμία και τη ζέστη, το κεφάλι του πονούσε σε σημείο ναυτίας, τα χέρια και τα πόδια της πονούσαν τρομερά, τα χείλη είχαν ραγίσει και κατάπιε λαίμαργα το χιόνι που έπεφτε άφθονο.
- Dunya, δεν μπορώ να προχωρήσω περισσότερο, νιώθω άρρωστη! Θέλω ένα ποτό... Ας κάτσουμε εδώ, - και η Βάσια, χωρίς να περιμένει την απάντηση της Ντούνια, κάθισε στο πεζοδρόμιο.
Η ίδια η κοπέλα μετά βίας μπορούσε να σταθεί στα πόδια της από την κούραση και το κρύο. αλλά τώρα τα ξέχασε όλα και, καθισμένη δίπλα στήν αδερφη της, συγκεντρώθηκε ολοκληρωτικά στο χλωμό προσωπάκι του. Την φώναξε με τρυφερά, τρυφερά ονόματα, προσπάθησε να την σηκώσει, αλλά βλέποντας ότι τίποτα δεν βοηθούσε, ότι η Βάσια ήταν ξαπλωμένη σαν σεντόνι, σηκώθηκε και άρχισε να κλαίει πικρά, κλαίγοντας.
Ένα πλήθος κόσμου μαζεύτηκε γύρω από τα παιδιά, όλοι λαχανιάζονταν και τα κοιτούσαν με συμπόνια. Κάποιοι πρότειναν να πάει ο Βάσια στο νοσοκομείο, άλλοι στην αστυνομία. Η Dunya, όπως οι περισσότεροι χωρικοί, φοβόταν την αστυνομία και έτσι, όταν άκουσε ότι ήθελαν να πάρουν τη Vasya εκεί, άρχισε να κλαίει ακόμα πιο δυνατά.
Εκείνη τη στιγμή, ένας ηλικιωμένος άνδρας βγήκε από το πλήθος και, γυρίζοντας στοργικά προς την Dunya, της πήρε το χέρι. -Μην κλαις παιδί μου! Θα πάω εσένα και την αδερφή σου στη θέση μου, εκεί θα σε προσέχει η γριά μου. Ας γιατρέψουμε το κορίτσι. Και τώρα βοηθήστε με, καλοί άνθρωποι, να κάτσω τα παιδιά στο drozhky! - απευθύνθηκε στο πλήθος. Κάποιος έτρεξε γρήγορα για τον οδηγό ταξί, ο γέρος πήρε τη Βάσια στην αγκαλιά του και κάθισε το κορίτσι δίπλα του και έφυγαν.
Η Ντούνια μένει εδώ και τρεις μέρες στο σπίτι ενός παλιού αξιωματούχου στην πλευρά του Βίμποργκ, του ίδιου που πήρε τον αναίσθητο Βάσια από το πεζοδρόμιο και τον έφερε μαζί με την Ντούνια στη θέση του. Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των τριών ημερών δεν συνήλθε. Δεν ήταν καν παραληρημένη, απλά γκρίνιαζε βαρετά. Η αδερφή δεν έφυγε από το κρεβάτι του ασθενούς. Δεν ήξερε και δεν σκέφτηκε πού βρισκόταν. Νοιαζόταν μόνο για το αγαπημένο της κατοικίδιο.
Ο γιατρός ερχόταν δύο φορές την ημέρα. Άκουσε προσεκτικά και εξέτασε τον ασθενή, του συνέταξε φάρμακα, αλλά τίποτα δεν βοήθησε.
Την τέταρτη μέρα ο Βάσια έφυγε...
Μετά την κηδεία του αδελφού της, η Ντούνια έπαθε νευρικό κλονισμό. Οι ευγενικοί άνθρωποι που την πήραν φρόντισαν τη φτωχή κοπέλα σαν να ήταν δικό τους παιδί, χωρίς να φείδονταν κόπο και έξοδα. Πάλεψε για πολύ καιρό μεταξύ ζωής και θανάτου , αλλά η νιότη επικράτησε και ο γιατρός, που είχε απελπιστεί περισσότερες από μία φορές, μπόρεσε επιτέλους να διαβεβαιώσει τους ηλικιωμένους για μια ευτυχισμένη έκβαση της ασθένειας.
Ήταν μια υπέροχη χειμωνιάτικη μέρα. Ο ήλιος, που λάμπει χαρούμενα, σκόρπισε αμέτρητες ακτίνες πάνω από το εκθαμβωτικό λευκό χιόνι. Μια από τις άτακτες ακτίνες κοίταξε στο δωμάτιο της άρρωστης. Προφανώς, του άρεσε αυτό το χλωμό, ξανθό κεφάλι - πήδηξε αμέσως στο κρεβάτι και άρχισε να παίζει στο πρόσωπο, τα χέρια και την κουβέρτα του κοριτσιού που κοιμόταν. Χαμογέλασε και άνοιξε τα μεγάλα μπλε μάτια της. Τους σταμάτησε με έκπληξη στο ευγενικό πρόσωπο της ηλικιωμένης γυναίκας που καθόταν δίπλα στο κρεβάτι με μια κάλτσα στα χέρια, στην όμορφη φιγούρα του γέρου - του αξιωματούχου, και δάκρυα κύλησαν στα χλωμά της μάγουλα.
- Λοιπόν, τι γίνεται, αγάπη μου; Φτάνει, καλή μου, ηρέμησε! – είπε η ευγενική ηλικιωμένη γυναίκα, χαϊδεύοντας το κεφάλι της Ντούνια. - Θεού θέλοντος, θα γίνεις καλύτερα, δεν θα σε αφήσουμε να πας πουθενά – θα είσαι η κόρη μας…
«Γίνε καλά σύντομα, θα σε στείλουμε σχολείο, θα γίνεις ένα έξυπνο κορίτσι», πρόσθεσε ο γέρος.
Η Ντούνια έπεσε πάνω στο ζαρωμένο χέρι που τη χάιδευε απαλά. Μάντευε μέσα της ότι αυτά τα δύο πλάσματα την αγαπούσαν σαν κόρη, ότι θα αντικαθιστούσαν τους νεκρούς γονείς της και θα της κανόνιζαν ένα ευτυχισμένο και καλό μέλλον.
«Βάσια...» ψιθύρισε, θρηνώντας που η βοήθεια είχε έρθει πολύ αργά και ο μικρός της αδερφός δεν θα ζούσε τόσο καλά όσο εκείνη.
«Ο Βάσια είναι με τον Θεό», είπε η γριά, «είναι καλύτερα εκεί παρά στη γη...»
(Λήψη από το "Stories for Children" του Khvolson)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
