Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 31 Μαΐου 2011

ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΙΚΟΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΣΚΥΛΙΤΖΗ. (ΧΙ ΑΙΩΝΑΣ)







Ο Ιωάννης Σκυλίτζης (ακόμα, Σκυλλίτζης ή Σκυλίτσης) ήταν Έλληνας ιστορικός στα τέλη του 11ου αιώνα. Γεννήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1040 και πέθανε μετά το 1101
.

Για τη ζωή του γνωρίζουμε πολύ λίγα. Ο ίδιος αναφέρει πως ήταν κουροπαλάτης και πρώην Δρουγγάριος της Βίγλης, πολλές φορές ταυτιζόμενος με κάποιον Ιωάννη Θρακέσιο.

Το κυριότερο έργο του είναι η «Σύνοψις Ιστοριών» που καλύπτει τις βασιλείες των Βυζαντινών αυτοκρατόρων από το θάνατο του Νικηφόρου Α΄ το 811 ως την αποκαθύλωση του Μιχαήλ ΣΤ'. Ο Σκυλίτζης ουσιαστικά συνεχίζει το χρονικό του Θεοφάνη του Ομολογητή. Υπάρχει ακόμα ένα βιβλίο του με τον τίτλο «Συνέχεια του Σκυλίτζη» (Scylitzes Continuatus) που οι σύγχρονοι επιστήμονες πιστεύουν πως είχε γράψει ο ίδιος.


Το Υγρό πυρ από το χειρόγραφο του Ιωάννη Σκυλίτζη στη Μαδρίτη
Το πιό διάσημο αντίγραφο της Σύνοψης δημοσιεύτηκε στη Σικελία το 12ο αιώνα και σήμερα βρίσκεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ισπανίας, στη Μαδρίτη. Το βιβλίο είναι γνωστό ως «Σκυλίτζης της Μαδρίτης» (Madrid Skylitzes) και περιλαμβάνει 574 φωτογραφικές μινιατούρες (πιστεύεται πως χάθηκαν 100 ακόμα), κάνοντάς το το μοναδικό εικονογραφημένο Βυζαντινό χρονικό και, κατ’επέκτασιν, κορυφαία πηγή πληροφόρησης για την καθημερινή ζωή στη Βυζαντινή αυτοκρατορία

ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ- Byzantine Soldiers

Εικονική Περιήγηση της Μονής της Αγίας Τριάδος, στη Λαύρα του Αγίου Σεργίου. Μόσχα.


Πατήρ Δοσίθεος Χιλανδαρινός «Η φιλοσοφία είναι να σκεφτόμαστε το θάνατο"





ΔΟΞΑ ΣΟΙ Ο ΘΕΟΣ....




Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Εκδήλωση μνήμης για την άλωση της Πόλης. Ηράκλειο Κρήτης. Π. Δοσίθεος ηγούμενος της Ι.Μ. Παναγίας Τατάρνης.

Πραγματοποιήθηκε το σάββατο 28 Μαίου 2011 στο Ηράκλειο Κρήτης με ομιλητή τον π. Δοσίθεο ηγούμενο της Ι.Μ. Παναγίας Τατάρνης
Κατεβάστε την πατώντας ΕΔΩ (δεξί κλίκ ..) και ακούστε την. Η ιστορία επαναλαμβάνεται .. όπως και τότε τα ίδια συμβαίνουν και σήμερα


Πηγή αρχείου paterikoslogos.com

ΟΡΗ ΤΑ ΥΨΗΛΑ ΤΑΙΣ ΕΛΑΦΟΙΣ ΠΕΤΡΑ ΚΑΤΑΦΥΓΗ ΤΟΙΣ ΛΑΓΩΟΙΣ.............

Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον. Κύριε ὁ Θεός μου, ἐμεγαλύνθης σφόδρα, ἐξομολόγησιν καὶ μεγαλοπρέπειαν ἐνεδύσω 2 ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον, ἐκτείνων τὸν οὐρανὸν ὡσεὶ δέρριν· 3 ὁ στεγάζων ἐν ὕδασι τὰ ὑπερῷα αὐτοῦ, ὁ τιθεὶς νέφη τὴν ἐπίβασιν αὐτοῦ, ὁ περιπατῶν ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων· 4 ὁ ποιῶν τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα καὶ τοὺς λειτουργοὺς αὐτοῦ πυρὸς φλόγα. 5 ὁ θεμελιῶν τὴν γῆν ἐπὶ τὴν ἀσφάλειαν αὐτῆς, οὐ κλιθήσεται εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος. 6 ἄβυσσος ὡς ἱμάτιον τὸ περιβόλαιον αὐτοῦ, ἐπὶ τῶν ὀρέων στήσονται ὕδατα· 7 ἀπὸ ἐπιτιμήσεώς σου φεύξονται, ἀπὸ φωνῆς βροντῆς σου δειλιάσουσιν. 8 ἀναβαίνουσιν ὄρη καὶ καταβαίνουσι πεδία εἰς τὸν τόπον, ὃν ἐθεμελίωσας αὐτά· 9 ὅριον ἔθου, ὃ οὐ παρελεύσονται, οὐδὲ ἐπιστρέψουσι καλύψαι τὴν γῆν. 10 ὁ ἐξαποστέλλων πηγὰς ἐν φάραγξιν, ἀνὰ μέσον τῶν ὀρέων διελεύσονται ὕδατα· 11 ποτιοῦσι πάντα τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ, προσδέξονται ὄναγροι εἰς δίψαν αὐτῶν·


ΕΟΡΤΑΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ.







Υπέροχοι εορτασμοί για την 558η επέτειο από την άλωση στην πύλη του Βελιγραδίου.

Οι εορτασμοί για την 558η επέτειο από την άλωση της Κωνσταντινούπολης άρχισαν με επίσκεψη στο τζαμί-Φατίχ, όπου βρίσκεται ο τάφος του Πορθητή Σουλτάνου Μεχμέτ. Μιλώντας μετά την επίσκεψη ο δήμαρχος Καντίρ Τορμπάς δήλωσε πως ¨Αυτή η πόλη με τον Πορθητή Σουλτάνο Μεχμέτ έγινε μια τουρκική, μια οθωμανική πόλη και πήρε σημαντική θέση στην διακυβέρνηση του κόσμου.

Στην επίσκεψη στο τάφο του Πορθητή Σουλτάνου Μεχμέτ μετείχαν ο νομάρχης Κωνσταντινούπολης Χουσείν Αβνί Μουτλού, ο δήμαρχος Κωνσταντινούπολης Καντίρ Τορμπάς, ο υποδιοικητής του φρουραρχείου αντιστράτηγος Ταϊφούν Οζντέν, ο δήμαρχος του δήμου Φατίχ-Μουσταφά Ντεμίρ, και τα εγγόνια του τελευταίου σουλτάνου της Οθωμανικής αυτοκρατορίας Αμπντουλχαμίτ, Ορχάν Οσμάνογλου και Αμπντουλχαμίτ Καγιχάν Οσμάνογλου.

Μετά την επίσκεψη στον τάφο μιλώντας στους δημοσιογράφους ο νομάρχης Χουσείν Αβνί Μουτλού είπε πως «Τιμάμε τον Πορθητή Σουλτάνο Μεχμέτ Χαν και τους άγιους προγόνους μας διότι κατέκτησαν και μας άφησαν την Κωνσταντινούπολη, μια από τις πιο όμορφες πόλεις του κόσμου» .

Ο δήμαρχος Καντίρ Τορμπάς ανέφερε πως η Κωνσταντινούπολη είναι το μαργαριτάρι του κόσμου και συνέχισε λέγοντας : ¨ Αυτή η πόλη με τον Πορθητή Σουλτάνο Μεχμέτ έγινε μια τουρκική, μια οθωμανική πόλη και πήρε σημαντική θέση στην διακυβέρνηση του κόσμου. Αν κρίνουμε με την λογική εκείνης της εποχής,( η κατάκτηση της Πόλης) δεν επρόκειτο για μια μιλιταριστική κίνηση, αλλά για μια κίνηση που προκάλεσε αλλαγή εποχής, έδωσε αξία στην ανθρωπιά, και εμφάνισε μια νοοτροπία διοίκησης που συμπίπτει με την ανθρωπιά. Μια νοοτροπία που δεν παρέλειψε τα εναπομείναντα μνημεία από την Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και από το Βυζάντιο, αλλά τα κράτησε όρθια και τα αξιοποίησε.

Ακολούθως κατατέθηκαν στεφάνια στο μνημείο της Άλωσης και κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή. Εδώ η τελετή άρχισε με τον εθνικό ύμνο. Μετά από την τελετή εδώ όλοι οι μετέχοντες πήγαν στην πύλη του Βελιγραδίου.

Εκεί, ομάδες ντυμένες ως Οθωμανοί στρατιώτες, συνοδεία εμβατηρίων και υπό βολές πυροβολικού επιτέθηκαν στα τείχη. Συνοδεία κραυγών –Αλλάχ-ου άκμπαρ σκαρφάλωσαν στα τείχη. Η κατάκτηση τελείωσε με την ανάρτηση της τουρκικής σημαίας στα τείχη. Μετά την κατάκτηση, ομάδα που παρίστανε τον Πορθητή Σουλτάνο Μεχμέτ και την συνοδεία των στρατιωτών του, παρέλασαν.

http://tourkikanea.gr

Turkish miniaturist depicting aura of Istanbul's conquest



One Turkish artist is celebrating the May 29, 1453, conquest of Constantinople with a miniature depicting the event. Özcan Özcan’s painting depicts Mehmed the Conqueror’ first entry into the Hagia Sophia after he took the Byzantine capital. Özcan believes that miniatures are one of the highest forms of art as they seize the depths of the imagination


Using his artistic skills to reach people, a Turkish miniaturist has been working on a new painting of Mehmed the Conqueror’s conquest of Istanbul.

“I aimed to reflect the spirit of the conquest,” miniaturist Özcan Özcan said of the work he started to compose two months ago. “I did it to make our people experience that moment and to offer more knowledge. I tried to fulfill the mission of art. You can only convey people’s spirit through art.”

Sunday marked the 558th anniversary of the fall of Constantinople to the Turkish army led by 21-year-old Mehmed the Conqueror. After a two-month siege, the Turks took the Byzantine capital on May 29, 1453.

The conquest of Istanbul was a huge historic event initiating the transformation of the Ottoman state into an empire, the fall of the Byzantium Empire and marked the end of the Middle Ages and the beginning of the New Age, Özcan said. “But there is not much about this in art history. This is sad for me.”

“In my piece, I composed Mehmed the Conqueror’s first entry in to the Hagia Sophia, what kind of a reaction there would be and the culture of the location. I tried to portray that Fatih had a very strong soul. What was important for me was being able to depict the spirit of the conquest and create something that people could hang on their walls,” Özcan said.

The miniaturist depicts the sultan’s first prostration in prayer at the Hagia Sophia in his work.

“Whether such a thing has happened or not, I don’t know. But everybody has such a view in their minds,” Özcan said. “The conqueror, who was dreaming of conquering Istanbul at age 21, was prostrating over there as if reuniting with a lover. For example, in that prostration, you cannot see anybody’s face or the conqueror’s face. You can only tell he is the conqueror because of what is seen on his sword. This is what I am trying to achieve. I want to meld people with the aura over there. Not with the conqueror. We are in need of this.”

In a previous work, Özcan depicted the Kaaba in Mecca with a miniature after a period of study lasting 2.5 years.

Miniatures give artists freedom

“Miniatures are the peak of the art of painting. The utmost point that an art leads to is the place it started at. I accept the first cave paintings of humanity as miniatures because they are products of imagination. Miniatures seize the depths of the imagination,” Özcan said.

During the Ottoman era, miniatures were always based on selected topics whereas in the Republican era, this has been ignored, Özcan said.

Özcan, who was born in 1970 in the western Black Sea province of Zonguldak, has participated in joint and solo art exhibitions and continues to organize courses and exclusive lessons to teach miniature art.

Özcan said the rules surrounding the production of miniature art were largely free. “Miniature art does not cover the rules of paintings. You can see what you want and draw what you want.”

Noting that it was also possible to give dimensions and depth in miniature art works, Özcan added that the type of painting was the starting point of all other painting trends and artistic movements.

http://www.hurriyetdailynews.com



Κωνσταντίνος Παλαιολόγος o τελευταίος των "Βυζαντινών" ο πρώτος των Ελλήνων.

Ο ιστορικός κ. Σαράντος Καργάκος μίλησε με θέμα :

"Κωνσταντίνος Παλαιολόγος o τελευταίος των "Βυζαντινών" ο πρώτος των Ελλήνων ".

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

A VERY MOVING AND POWERFUL STORY OF HOW THE SAINTS WORK IN OUR LIVES EVEN TODAY ST. EPHRAIM AND THE GREEK AMERICAN DRUG ADDICT.




The following account is a timely story which occurred in 1990 to a young Greek-American teenager heavily addicted to drugs. The Athenian taxi driver who first heard the story from the young man wrote it down word—for word. He heard the story while driving the young man to a drug rehabilitation center after having an encounter with Saint Ephraim, The Newly Revealed. Saint Ephraim is considered the patron saint of those suffering from drug addiction. The taxi driver then had the story published in the Greek newspaper Orthodox Press.

“It was afternoon, one of the usual tumultuous afternoons in downtown Athens. There was a line of people waiting at the Omonia Square Taxi-Stop. “To Koukaki, please!” “With pleasure,” I answered. And that was the extent of our dialogue until the end of the drive, because my passenger’s expressions and mannerisms did not leave much room for conversation. He got out at the summit of Saint John (in Gargareta) on Veikos Street and, a few meters further on, another person hailed my cab.
My new passenger was young—around twenty-five or twenty-seven years of age— of medium height, and he was carrying a suitcase. While I was putting his suitcase in the trunk, the young man sat in the front passenger seat. And with a poetic expression that I infrequently used in the past I said: “While departing on your journey to Ithaca, I pray that your trip will be uneventful.” I meant: “Where to?” “Yes,” my fare answered, “to Ithaca, but not to the island, as you said, but to the Ithaca Detoxification Center” which left me speechless for a few seconds. “To the Larisa train station, please,” he added.

My young passenger’s reply was truly unexpected, because nothing about his outward appearance; eyes, expression, clothing or behavior betrayed the fact that he was a drug addict. I was overcome with the feelings of pain, sorrow, sympathy and love. I felt an intense feeling in my heart which made it beat irregularly. In fact tears rolled down my cheeks just thinking about the affliction that my brother in Christ was suffering. I tried to control my emotions. I wanted to learn under what circumstances he ended up becoming a drug addict. I wanted to know because I was a father of children approaching adolescence. After introducing ourselves to one another I asked him if he could tell me something about his life and his addiction, if recalling such events would not be upsetting to him. He readily agreed to tell me the whole story.


THIS IS THE STORY OF THE YOUNG
GREEK-AMERICAN DRUG ADDICT

“To begin with, it has been two months since I’ve taken drugs and I now feel like any other normal person. I have no desire whatsoever to put drugs into my bloodstream any more. I owe this miracle not to any effort of my own, but entirely to the wondrous power of God and His Holy Saints. But let me start from the beginning since you wish to hear about it.

I was born in Athens, in Koulaki to be precise, where you picked me up, and I lived there until I was eight years old. I am an only child and my parents loved me pathologically and indulged my every whim. When I was eight, we all left for America for a better life. My relatives there helped my parents find work and I attended school. As I grew up, however, my senseless adolescent desires and vices overwhelmed me. Because of my pampered upbringing, I easily got mixed up with bad company and soon got involved in taking marijuana and hashish. After some time these drugs no longer satisfied me or my friends. So we all got involved in taking hard drugs, which were as easy to get as it was with marijuana and hashish. These drugs, however, were more expensive and I did not have a job. At first, I stole money from my parents. But later on when my addiction craved the need for larger doses of drugs, it reached a point where I even beat up my parents to get the money I needed to buy drugs. My parents, in the meantime, found out about my drug addiction. I also understood at that point that my condition was getting critical, but there was no way I could turn back. My parents took me to doctors and psychotherapists in the hope that they could do something for me, but to no avail; there was no light at the end of the tunnel. The doctors told my parents that if I did not stop taking drugs, I would not have long to live.


One day when I was home alone in a state of great despair, a strange visitor appeared before me whom I had never seen before. He was of medium height. He had large round eyes that rolled about, and black bushy hair that was over fifteen centimeters in length. He also had horns and a tail. His booming voice and fearsome appearance left me speechless. He proceeded to tell me a detailed account of my life from the time that I was born up until that very moment. I was correct in every detail of my life. He said, ‘you have enjoyed everything, there is nothing more left for you to do but to come with me.’ “How?” I asked. He said, ‘you will take the car and you will go to this particular highway. Once on the highway, you will accelerate the speed of the car until you reach a certain velocity.’ “I don’t remember the exact speed he indicated, ‘and I will be waiting for you there at the end.’ The road that he wanted me to take was a straightaway for many miles and at a certain point the road came there was a curse. If anyone drove too fast on that road going into that curse, he would lose control of the car, crash into a wall and be killed. I had heard about many such accidents happening at that very spot on that highway. Doing exactly as he instructed me, I too, ended up smashing my car into that wall off the highway. The car was totally demolished but I escaped with only minor injuries. After they gave me first aid, I was able to go home.

About ten days after the accident, the same visitor appeared to me again in the kitchen of my home. He appeared to be very angry with me. He looked wild and fearsome. Nodding his head backwards, he said to me in his harsh voice, ‘You didn’t accomplish anything.’ I just sat there and stared at him petrified, and could just barely ask, “What should I do?” ‘You will now take a triple dose of the usual drugs that you take and then you will surely come with me.’

After he said this, he suddenly disappeared and I did not even know how he had entered my house or who he was. But just like the first time, I obediently put the plan into action. I prepared an overdose of drugs in a syringe and tried to inject myself in my arm that was filled with scars. As I said, the dose was a large one and I immediately fell unconscious. While I was laying there unconscious, I suddenly saw a tall man approach me wearing a black cassock wearing a black monastic cap with a Cross engraved on it. He said, ‘Do not be afraid, ‘You will get well, and when you return to Greece, you must come to my house. I am Ephraim;* after hearing these words, I immediately got up as if I had not even taken any drugs at all. I then felt a great desire to leave for Greece. When I told this to my mother, she was very surprised and considered it a miracle because my parents had tried many times before to take me to Greece to get me out of that bad environment.


I then told my mother everything that had happened to me, and we left on our journey to Greece. When we arrived in my old neighborhood, we immediately went to see the priest of the parish. After relating my story to him, he explained to me who the strange visitor was who came to my home and what he had wanted from me. He told me he was Satan and he wanted to kill me and destroy my immortal soul. I thank God from the depths of my being for sending me His Saint to save me from damnation. I then fasted for fifteen days, went to confession and received Holy Communion. When I saw an icon of St. Ephraim for the first time, I realized it was he who had visited me in America and miraculously delivered me from my addiction.


I then responded to the Saint’s invitation to visit his home, his Monastery, in Nea Makri. At the Monastery I requested that the Divine Liturgy be served and then I went to his holy relics to thank him for saving me from my drug addiction and eternal damnation. Now I am going to this institution to get away from the world for a while and to make sure that I do not need the drugs anymore.”

Argyris.



A BRIEF BIOGRAPHY OF ST. EPHRAIM
The Great Martyr and miracle-worker Ephraim was born on September 14th, 1384 in Trikala, Thessaly, Greece. He was orphaned in early childhood when his father died. His pious mother nurtured him along with his six brothers and sisters in the love of Jesus Christ. At the age of fourteen, St. Ephraim was led by the Holy Spirit to go to the Holy Monastery of the Annunciation of the Virgin Mary on Mount Amomon, (The Pure Ones), in the province of Attica in Southern Greece. He lived at this Monastery for twenty-eight years before he was martyred for his faith in Jesus Christ. He carried the Cross of Jesus Christ with great courage when the Muslims overran Greece in the 15th century and captured him.

During his short life, he became a fervent follower of Jesus Christ and devoted his life to asceticism. He emulated the great ascetics and saints of the Church for a period of twenty-eight years. He acquired an undying love for Jesus Christ and turned away from all worldly things. He excelled in asceticism in his Monastery on Mount Amomon. With the blessing of God and with great personal sacrifice, he struggled to purify his soul from all human passions. He succeeded at this and was filled with the power of the Holy Spirit. During his years at the Monastery, with great contrition and fear of God, he was tonsured a schema monk and later was ordained to the Holy Priesthood. He became an angel of God and a fervent confessor of his Orthodox Christian Faith.

On his birthday, September 14, 1425, on the feast day of the Holy Cross, he was captured by the invading Muslim Turks in his Monastery and kept under house arrest for eight months. During this time, he was terribly tormented by his captives in their attempt to make him convert to Islam. After eight months, when the Muslims realized that he would never convert to Islam, they put him to death. His martyrdom took place on May 5, 1426, at 9 a.m. Before he gave up his holy soul he was terribly brutalized. He was hung upside down from a sycamore tree in his Monastery. His head and feet were then nailed to the tree. While being impaled on this tree, his torturers took a burning stick from a fire that had been lit nearby and pierced his abdomen with it. He was literally disemboweled. He died and was buried in a shallow grave nearby. During the final moments of his earthly life, St. Ephraim prayed to God to receive his soul into His Kingdom. He was forty-two years old when he died.

Five hundred years after his martyrdom, our merciful God revealed to the world all the details of his life in Jesus Christ and his fearful martyrdom. He was revealed to the world in the following miraculous way: St. Ephraim himself appeared to the Abbess Makaria Desipri who was restoring his Monastery in Nea Makri Greece. Through a series of divinely inspired dreams she was directed to the location of his grave where she found his whole skeletal remains. This happened on January 3, 1950. With the miraculous finding of his relics, the reality of his life and martyrdom were confirmed. To this very day, his skeletal remains emit a divine fragrance. From inside the grave in which he was buried for so many centuries, a spring now flows. Many miracles take place in the presence of his relics and through the water of the spring.

He has been officially declared a Saint by the Orthodox Church of Greece and today he is a great intercessor to God for the faithful who flock to his home at the Monastery. He is a great contemporary miracle worker because he endured much suffering in defending his Christian faith with his very life. Ever since he was revealed to the world on that fateful day in 1950, he has been working extraordinary miracles for faithful Christians all over the world. We commemorate the Saint’s memory twice during the Church calendar year; January 3rd, the day his holy relics were found, and May 5th, the day of his martyrdom.

May the intercessions of Saint Ephraim bless all of us who come to him seeking his miraculous help in our human sufferings. May we all experience the divine and inexplicable miracles that he gives to those of us who come to him with faith in Jesus Christ. “God is glorified in His Holy Saints.”


Η εκπληκτική ιστορία της Linda Hamilton - Τι θα έκανες εσύ;

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΙΟΡΔΑΝΙΤΟΥ. ΠΑΙΔΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ.

Βυζαντινοί τάφοι έγιναν κάδοι απορριμμάτων.


undefined

Στην πόλη Μερσίνη της Νότιας Τουρκίας ανασκάφτηκε το 1995 από το Πανεπιστήμιο Sapienza της Ρώμης η Νεκρόπολη της αρχαίας πόλης Ελεούσα Σεβαστή.

Σήμερα οι λαξευμένοι τάφοι 1500 ετών χρησιμοποιούνται από τους κάτοικους της περιοχής σαν κάδοι απορριμμάτων και ποτίστρες για τα ζώα, ενώ ξεριζώνουν τα αρχαία τείχη για να τα χρησιμοποιήσουν στις οικοδομικές τους εργασίες.

Ενδεικτικό είναι πως ο δήμος Ayas έχει τοποθετήσει σημάνσεις οδών επάνω στους τάφους για να διευκολύνει την κυκλοφορία των οχημάτων. (φωτογραφία)

Η αποκάλυψη αυτού του φαινομένου έγινε από αναγνώστη του μηνιαίου επιστημονικού περιοδικού «Aktüel Arkeoloji», ο οποίος έστειλε τις φωτογραφίες στο περιοδικό και οι συντάκτες έμειναν άφωνοι.

Η καταγγελία αναρτήθηκε τάχιστα στην ιστοσελίδα του περιοδικού με τίτλο «Επείγον και σημαντικό» και εκτενέστερο ρεπορτάζ θα υπάρξει όταν κυκλοφορήσει το τεύχος του επόμενου μήνα.

Στην Τουρκία η υπάρχουσα νομοθεσία προβλέπει βαριές ποινές για όσους προβαίνουν σε τέτοιες πράξεις, αλλά μέχρι σήμερα το Υπουργείο Τουρισμού και Πολιτισμού δεν έχει δείξει κάποιο ενδιαφέρον.

Ο συντάκτης του περιοδικού αναφέρει πως από το 1995, που έγινε η ανασκαφή, κανένας αρμόδιος δεν ενδιαφέρθηκε για την αρχαία πόλη, με συνέπεια οι κάτοικοι να μπορούν ανενόχλητοι να χρησιμοποιούν τα αρχαιολογικά ευρήματα για τις καθημερινές τους ανάγκες.

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Μητροπολίτης Κονιτσης:"Στεῖλτε τὴν Τρόϊκα στὸν ἀγύριστο προτοῦ πάρετε καὶ ἐσεῖς τὸν ἴδιο δρόμο"


Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανὴς καὶ Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ, ἔκανε τὶς ἀκόλουθες Δηλώσεις :

« Ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» (Κυριακή, 22.5.2011), ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλη ἰδιαίτερα ἀξιόπιστη πηγή, πληροφορήθηκα μὲ ὀδύνη καὶ ἀγανάκτηση, ὅτι ἡ Κυβέρνηση στὰ νέα, σκληρὰ μέτρα λιτότητος, ποὺ θὰ λάβη κατ’ αὐτᾶς, περιλαμβάνει «κούρεμα» τῶν μισθῶν τῶν κληρικῶν, τοὺς ὁποίους θὰ ἀναλάβη νὰ καλύψη μὲ δικούς της πόρους ἡ Ἐκκλησία.
Ἡ εἴδηση εἶναι ἐξοργιστική. Γιατί ὄχι μόνο ἔχει προσφέρει στὸ.....
Κράτος ἀσύλληπτα ποσὰ ἡ Ἐκκλησία σὲ χρῆμα καὶ σὲ ἀκίνητη περιουσία ἀπὸ τὸν προπερασμένο αἰώνα, ἀλλὰ καὶ μέχρι σήμερα συνεχίζει νὰ προσφέρη. Ἡ προσφορά της στοὺς γέροντες, στοὺς ἄστεγους, στοὺς ἀσθενεῖς, στοὺς κατακοίτους, στὰ νειάτα, ἀνέρχονται σὲ 100.000.000 ΕΥΡΩ τὸν χρόνο, κατὰ τοὺς πιὸ μέτριους ὑπολογισμούς. Ἔπειτα οἱ ἐφημέριοι - ἰδίως τῆς ὑπαίθρου - πὼς κινοῦνται γιὰ νὰ πᾶνε νὰ ἐξυπηρετήσουν καὶ τὰ πιὸ μακρυνὰ χωριά, φέρνοντας τὴν παρηγοριὰ τοῦ Θεοῦ στοὺς λιγοστοὺς κατοίκους ; Δὲν χρησιμοποιοῦν νερὸ στὰ αὐτοκίνητα, ἀλλὰ βενζίνη, ἡ ὁποία εἶναι δαπανηρή, καὶ τὰ ἔξοδα τὰ βάζουν ἀπὸ τὴν τσέπη τους. Ἔπειτα, ἀρκετοὶ ἀπὸ τοὺς Ἱερεῖς, ποῦ ἔχουν συνάψει δάνεια, γιὰ διαφόρους λόγους, πῶς θὰ τὰ ἀποπληρώσουν ; Καί, γενικά, πῶς θὰ τὰ βγάζουν πέρα, ἄν, μάλιστα, σημειωθῆ ὅτι, κατὰ κανόνα, εἶναι πολύτεκνοι ;
Σᾶς ἐρωτῶ, κύριοί του οἰκονομικοῦ κυβερνητικοῦ Ἐπιτελείου : Τὰ ἔχετε παραδώσει ὅλα στοὺς ξένους καλοθελητές μας ; Ἔχετε γίνει ἀχάριστοι καὶ ἀγνώμονες πρὸς....

τὴν Ἐκκλησία, τὴν τροφὸ καὶ φρουρὸ τοῦ Ἔθνους ; Τὰ ζυγίζετε ὅλα μὲ τὸ χρῆμα ; Μὲ τὴν φορομπηχτική σας μανία ἔχετε φέρει σὲ ἀπόγνωση τὸν λαό μας.
Σᾶς προειδοποιῶ : Σταματῆστε αὐτὴ τὴν τακτικὴ καὶ στεῖλτε τὴν περιβόητη «τρόϊκα» στὸν ἀγύριστο, προτοῦ - ἀργὰ ἡ γρήγορα - πάρετε καὶ σεῖς τὸν ἴδιο δρόμο. Διαμαρτύρομαι ἐντόνως. Καὶ στέλνω θερμὰ μηνύματα προσευχῆς πρὸς τὸν Ἅγιο Θεὸ νὰ λυπηθῆ τὴν προσφιλῆ μας Πατρίδα. Ξαναλέω : Σταματῆστε προτοῦ νὰ εἶναι πολὺ ἀργὰ ».

(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)

http://ksipnistere.blogspot.com/2011/05/blog-post_71.html

FR. ABBAKUM AND THE PSKOV RELIGIOUS AFFAIRS COMMISSIONER.


One summer, one of the ancient Pechori monks, the gatekeeper, Fr. Abbakum, announced in the refectory after evening prayers that he will no longer allow anyone into the monastery who is not Orthodox. Enough! Painted lady tourists come in, hanging on the arms of atheist louts, you can smell the tobacco a mile away, or communists with Baptists, or newly revealed ecumenists, or Moslems with their arms around infidel Jews. This should be put to an end!

The brothers did not pay much heed to the grumblings of an old man, but someone nonetheless asked him, "And how will you know whether or not a person is Orthodox?"

Abbakum thought hard, but not long. "Well, if they can say the Creed, I'll let them in! But if they can't—let them take a walk outside the gates, they have no business in the monastery."

Everyone laughed at his words, and then forgot them. However, the next morning, when the monks were dispersing from services to their various obediences, they noticed with amazement that the monastery was unusually empty. Pious pilgrims were milling around the churches and crossing themselves, familiar old ladies were coming up for blessings, wanderers with their little bundles rested after Liturgy, while a fool-for-Christ ran around the well. But the usual annoying crowd of tourists had disappeared. It was simply Holy Russia! Apparently, Fr. Abbakum had really done what he said he'd do.

That is just how it was. From early morning, at his post by the Holy Gates, Fr. Abbakum, demanded that every person entering the monastery read the Nicene-Constantinople Creed, composed by the fathers of the first and second Ecumenical Councils in the fourth century. His calculation was ingeniously simple: every church-going Orthodox person knows this text by heart.

From 6:30 to 10:00 a.m., no one who came to the monastery had any problem with the Creed. But after 10:00, the first tourist bus arrived. It goes without saying that none of the soviet tourists were able to pass Fr. Abbakum's examination. They all just cursed and threatened him as they stood before the tightly closed gates. But to a seasoned soldier like Fr. Abbakum, whose chest was covered with medals by the end of the war, those threats were just laughable. Then another bus arrived, then the Intourist bus with foreigners according to schedule… In short, by noon, a huge, angry crowd had gathered outside the gates of the monastery. This is what the chief superintendent over all the religious life of Pskov saw through the window of his black "Volga" when he drove up; this was the Pskov Province Religious Affairs Commissioner, Nicholai Alexandrovich Yudin.

In the monastery, everyone intentionally pronounced his surname as "Iyudin," which means, "Judas's." Not because that commissioner was any worse than any other commissioners. It was just that any superintendent over Church life was a symbol of the Church's external enslavement. To be fair, it must be said that Nicholai Alexandrovich was actually a very good-natured man, who had worked in the government organs for many years without becoming hardened from an excess of authority. Nevertheless, he was the most powerful boss, and decided the fates of all the clergy who fell under his area of responsibility. He could revoke the so-called registration of any priest as he saw fit, and then that priest would not have the legal right to serve in a church. That was the least of what he could do. The commissioner's displeasure could very easily result in the full array of problems that a KGB staffer was able to bring down upon anyone deemed dangerous to the soviet state. Therefore, all Church rectors—never mind simple batiushkas— always came to the commissioner's office at the first summons.

Everyone but the Father Superior of the Pskov Caves Monastery, Archimandrite Gabriel. He was the only one to whom Yudin came himself if he had any questions. Why was that? I think that it was because the abbot knew how to present himself that way. Also, because Fr. Gabriel was a strong and independent abbot. He was also very tough—he always got was he was after.

True, some people maliciously supposed that Yudin was called to the "carpet" at the monastery because the abbot was of a higher rank. But that was just mean talk. Although, everyone knows that abbots and rectors in those days had to have some interrelationship with government representatives. But about that later.

Seeing the outrageous disorder taking place in his "domain," Nicholai Alexandrovich Yudin immediately jumped out of the car. Quickly assessing what was going on, he decisively pushed his way through the crowd to the gates and menacingly banged his fist against the large antiquarian, iron bound, oaken doors.

"Who's there?! Open the door right now!"

"Recite the Creed!" came the stern, solemn voice of Monk Abbakum from behind the gate.

"What?!" the commissioner said, not believing his own ears. "What creed? Open up, I say!"

"Recite the Creed!" just as resolutely came from the other side of the door.

Nicholai Alexandrovich was even gasping with indignation. "Who do you think you are? How dare you? I am the commissioner! I am Yudin! Open up now, or you'll be sorry!"

"Recite the Creed!"

This elevated dialogue went on for about ten minutes.

Finally, the commissioner looked at his watch and gave up. "Open up, I beg you! I am already a quarter of an hour late for an appointment with your abbot. Can't you imagine how he is going to greet me now!"

From behind the door came a pause. Apparently, Fr. Abbakum could indeed imagine what awaited the poor wretch.

"Yes, you'll have to pay for that..." he sighed with understanding. But then he immediately repeated, "Recite the Creed!"

"I don't know your Creed!" the commissioner implored. What is it, after all?"

Fr. Abbakum again thought hard, and finally made his decision. "Well, alright, then!... Repeat after me!"

Then, from beyond the gate was heard the ancient, magnificent words of the Nicene-Constantinople Creed. "I believe!" pronounced Fr. Abbakum.

"I believe…" the cornered commissioner squeezed out of himself, glancing back at the tourists.

"In One God the Father!... Abbakum continued triumphantly.

"In One God the Father…" the condemned Yudin repeated.

"Almighty!"

"Almighty…"

"Maker of Heaven and Earth!"

"Maker… of Heaven and Earth…"

After the Commissioner of Religious Affairs for Pksov Province had publicly confessed the final dogma contained in the great prayer, "I look for the resurrection of the dead, and the life of the age to come. Amen," the gate opened slightly to allow him into the monastery grounds.

Literally incinerating his inquisitor by his gaze and cursing him through clenched teeth, the commissioner sped toward the abbot's quarters, where the Father Superior was waiting for him in a very irritated mood.

"So, Nicholai Alexandrovich! What made you decide to be late? I have been waiting for you a half an hour already!" he met his guest with displeasure.

"Why are you asking me?!" the commissioner leapt at him. "What is going on here? You have a mental patient for a gatekeeper. He won't let anyone in—he makes everyone recite some sort of Creed!" Out there on the drive are buses, tourists!... Foreigners!!! Do you imagine what a scandal will come of this?

At this, the abbot got worried. He sent the steward forthwith to find out what was going on and to straighten things out, and to bring Fr. Abbakum to the abbot's quarters immediately for a reprimand.

By the time Fr. Abbakum entered the hall, the commissioner had calmed down, with the help of a generous meal and French cognac.

When he saw the gatekeeper, Father Superior rose angrily from his armchair. "What have you done?! Without a blessing, self-willed, you set up your own rules in the monastery?!"

Well, self-will really is a sin for a monk. Father Superior was absolutely right about that. And Fr. Abbakum immediately admitted his sin. He stepped resolutely over to the table and threw himself at Fr. Gabriel's feet.

"I am sorry! Forgive me, Father Abbot!"

"Get out, self-willed!" the abbot thundered over him, and even kicked him away with his boot.

The commissioner was triumphant with revenge. When he left, the abbot again summoned Fr. Abbakum, who fell at his feet as soon as he came into the room.

But this time, Father Superior had not summoned him for a scolding. "Alright, well done! Here, take this!" Fr. Gabriel said good-naturedly, and thrust a bottle of "Napoleon" into Fr. Abbakum's hand.

That evening, Fr. Abbakum and a few other old war veteran monks tasted with pleasure the famous abbatial cognac.

Archimandrite Tikhon (Shevkunov)
Translated by Nun Cornelia

ΚΩΝ/ΝΟΣ ΚΟΥΚΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ. ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ... ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.

Ιερά Πανήγυρις του Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου.



Η Πανήγυρη του Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου, θα λάβει χώρα στο Νέο Προκόπιο Ευβοίας την 27η μηνός Μαΐου 2011, σύμφωνα με το ακόλουθο πρόγραμμα:

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011:

ώρα 7.00 μ.μ. Μέγας Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός.

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011:

ώρα 7.00 π.μ. Έναρξη Όρθρου.

ώρα 7.30 π.μ. Αρχιερατική Χοροστασία.

ώρα 8.15 π.μ. Έναρξη Πολυαρχειρατικής Θείας Λειτουργίας.

ώρα 10.30 π.μ. Λιτανεία του Ιερού Σκη-νώματος του Οσίου, Δέηση στήν Πλατεία του Νέου Προκοπίου και Ομιλία.

Στην Πανήγυρη θα λάβουν μέρος οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Καρυστίας και Σκύρου κ. Σεραφείμ, Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγος, Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος, Κορίνθου κ. Διονύσιος και ο Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων κ. Χρυσόστομος.

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

ΨΑΛΜΟΣ 135 ΣΤΗΝ ΑΡΑΒΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ


Ψαλμός ΡΛΕ΄. 135

Εξομολογείσθε τω Κυρίω, ότι αγαθός, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού. Αλληλούια.

Εξομολογείσθε τω Θεώ των θεών, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού.

Εξομολογείσθε τω Κυρίω των κυρίων, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού.

Τω ποιήσαντι θαυμάσια μεγάλα μόνω, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού.

Τω ποιήσαντι τους ουρανούς εν συνέσει, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού.

Τω στερεώσαντι την γην επί των υδάτων, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού.

Ότι εν τη ταπεινώσει ημών εμνήσθη ημών ο Κύριος, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού.

Και ελυτρώσατο ημάς εκ των εχθρών ημών, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού.

Ο διδούς τροφήν πάση σαρκί, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού.

Εξομολογείσθε τω Θεώ του ουρανού, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού.


ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ. «Αισθάνθηκα σαν να μου είχε φύγει τον τομάρι μου»


Στην Θεία λατρεία, ό θεόφρων αυτός μυσταγωγός προσήλωνε με δέος τον νου του στα θαυμάσια μυστήρια της Θεοκτίστου δημιουργίας και εισερχόταν στην θεωρία της θαυματουργίας του άπειρου Δημιουργού. Υπερέβαινε τον αισθητό κόσμο, τον χώρο και τον χρόνο, και τον πνεύμα του εντρυφούσε σε αποκαλύψεις, τις όποιες «οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν άνθρωπου ουκ άνέβη» .

Ανά καμία φορά τον διέκοπταν κατά την ώρα της λατρείας, δυσκολευόταν να έλθει πάλι σε επαφή με τα επίγεια. Ήταν φανερό ότι ό νους του ευρισκόταν πολύ μακριά περιπόλευε σε αδιάστατους χώρους. Όπως δε βεβαιώνει ό άγιος Διονύσιος ό Αρεοπαγίτης, «όσα γινώσκεται ταις μετοχαις μόνον γινώσκεται» . Γι` αυτό και οι λόγοι του πληροφορούσαν και αλλοίωναν τις ψυχές: «Στη δική μας Λειτουργία, όταν αφήνωμε ελεύθερη την σκέψη μας προς τα πάνω, ό Θεός μικραίνει την απόσταση και ανοίγει ό Ουρανός. Στον Ουράνιο κόσμο γίνεται ακατάπαυστος Θεία Λειτουργία. Με τους οφθαλμούς της ψυχής, ατενίζουμε την εντρυφούσε Ουρανοίς λατρεία, ένσωματωνόμεθα με την επουράνιο Εκκλησία νοητά και πλημμυρίζει ή καρδιά μας με την ελπίδα τής αιωνίου μακαριότητος.

»Σήμερα στην Θεία Λειτουργία, για δέκα λεπτά, ένας τέταρτο... έμεινα ελεύθερος από τον βάρος του παρόντος κόσμου και τής παρούσης ύλης. Ελεύθερος τελείους!.. Και σκέφθηκα: Ά.! έτσι είναι ή ζωή των Αγίων. Πώς ζουν στον ουρανό οι Άγιοι!.. Έτσι είναι! Απαλλαγμένοι απόσταση την ύλης. Δηλαδή ένιωσα την ελευθερία πλέον. Ά! λέω, έτσι είναι! Κουράγιο, λοιπόν, κύριε Δαμασκηνέ, να τελείωσης απόσταση 'δώ πέρα, να πάς εκεί!».

Άλλη φορά πάλι είπε: «Σήμερα στην Λειτουργία αισθάνθηκα σαν να μου είχε φύγει τον τομάρι μου... Ήμουν πολύ ελαφρός, πούπουλο! Ένιωθα μια χαρά μέσα μου αλλιώτικη, που με έκανε να ξεχνώ τα πάντα!.. Λέγω στον Κύριο: Εσύ, Κύριε μου, ξέρεις ποιά είναι ή επιθυμία μου να απαλλαγώ των εγκόσμιων και τής ύλης". Δεν ξέρω... Μήπως αυτά όλα είναι πλάνη; Νιώθω μία μεγάλη μακαριότητα, αλλά και πάλι λέγω: Μήπως είναι απόσταση τον πονηρό; Ησυχάζουν, όμως, όλα μέσα μου και απολαμβάνω μια τελεία ειρήνη και ελευθερία. Δεν ξέρω τί να πω... ό Θεός να με ελεήσει...».

ΒΙΒΛ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ . ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ ΜΕΓΑΡΑ.

Οι Άγγελοι είναι "παράκλητοι", επειδή "παρακαλούν" τους ανθρώπους με ουράνιες παρηγοριές


«Σμίγουν οι γήινοι λειτουργοί με τους επουρανίους»

Ό πατήρ Δαμασκηνός κατά την λατρεία βίωνε πολύ έντονα την παρουσία του Αγγελικού κόσμου. Άραγε πόσες φορές τα φιλάγαθα αυτά Θεία όντα θα είχαν παρηγορήσει την ψυχή του με ουράνιες παρακλήσεις; Ό ίδιος ισχυριζόταν: «Οι Άγγελοι είναι "παράκλητοι", επειδή "παρακαλούν" τους ανθρώπους με ουράνιες παρηγοριές. Πολλές φορές οι Άγγελοι με παρηγόρησαν είναι δε πολύ ωραίοι, όταν τους βλέπεις με τα μαλλάκια τους δεμένα, με τα κορδελάκια τους...».

Μιλούσε για πλήθος Αγγέλων, που σεβίζουν μέσα στο ιερό Βήμα κατά την ώρα τής Θείας Μυσταγωγίας. Χαρακτηριστικά έλεγε: «Μέσα στο Ιερό γίνεται μεγάλος συνωστισμός, εδώ που τα λέμε. Όταν λειτουργώ, αισθάνομαι κοντά μου την παρουσία επτά Αγγέλων, που στέκονται ανά τρεις εκατέρωθεν τής Αγίας Τραπέζης και ένας δεξιά μου».

Χαιρόταν την συνεχή κίνηση των Αγγέλων και των Αγίων, που δοξολογούν την Αγία Τριάδα και λειτουργούν κυκλώνοντας τον άγιο Θρόνο. «Ή ανθρώπινη Θεία Λειτουργία», επαναλάμβανε πολλές φορές, «μεταβαίνει στον ουρανό και γίνεται μία πανδαισία ουράνια και γήινη. Σμίγουν οι γήινοι λειτουργοί με τους επουρανίους, που είναι χωρισμένοι σε τρεις ταξιαρχίες. Ή κάθε μία ταξιαρχία ψάλλει τον δικό της ύμνο στην επουράνιο λατρεία. Οι Αγγελικές Δυνάμεις είναι τα πλέον Θεοειδή δημιουργήματα του Θεού. Όσο δε άνατείνονται, με την ορμή τής Θείας αγάπης τους, προς τον τρισήλιο Θεό τόσο και περισσότερες έλλάμψεις δέχονται από Αυτόν και, μετέχοντας στην Θεία δόξα, γίνονται όλο και πιο θεοειδείς. Οι λειτουργοί τής επιγείου Θείας Λειτουργίας μεταβαίνουν στον ουρανό και μαζί με τις τρεις αυτές ταξιαρχίες λένε και αυτοί τα δικά τους...

»Μέσα στην λατρεία πρέπει να ζούμε συγχρόνως αυτές τις δυο ιεραρχίες, των Αγγέλων και των ανθρώπων. Γιατί από κοινού λατρεύομαι τον Θεό. Έτσι δεν είναι; Και εμείς νοητώς μεταβαίνομε εκεί και αυτοί κατέρχονται εδώ. Δεν είμαστε μόνοι μας. Πρέπει, λοιπόν, να ζούμε αυτή την πραγματικότητα, εφ' όσον όλα αυτά τα τάγματα παρευρίσκονται στην Θεία Λειτουργία. Αλλά και εμείς λαμβάνομε μέρος στην λατρεία του Ουρανού. Και οι δυο ιεραρχίες είναι τον ίδιο πράγμα. Ή επίγειος είναι ομοταγής με την επουράνιο. Γι' αυτό πρέπει να αδρανοποιηθούμε να ούρανώσωμε όλο τον είναι μας!

»Με συγκινεί ή αγάπη του Θεού, όταν αναλογίζομαι πώς δουλεύουν και οι δυο ιεραρχίες υπέρ της σωτηρίας μας και σκέπτομαι πώς πρέπει και εμείς, κατά την Θεία λατρεία, να "δουλεύωμε" την κάτω και την άνω ιεραρχία. Ή ίδια επουράνιος λατρεία τελείται και επί της γης και ολόκληρη ή επίγειος Εκκλησία ανάγεται και συμμετέχει στην υπέρλαμπρη δόξα της Βασιλείας».

Ή Θεία Λειτουργία ήταν για τον Παππού καθημερινή μυστική εορτή, που καταύγαζε την ψυχή του με την ακτινοβολία της αγγελικής συλλειτουργίας. Μετεβίβαζε τις αιτήσεις του λαού, ως μεσίτης στον θρόνο του Θεού, και πίστευε ότι στην διακονία του αυτή είχε βοηθούς τους φύλακας Αγγέλους των πιστών. Θέλοντας δε να ευαισθητοποίηση τις αδελφές στις σχέσεις τους με τον λειτουργικό Αγγελικό κόσμο, έλεγε: «Στην Θεία Λειτουργία κάνουν βόλτες οι Άγγελοι ανάμεσα μας!.. Μπορούμε να χαιρετιόμαστε με τους Αγγέλους! Κάθε στιγμή κάνουν "διασίδι" από' τον ουράνιο Θυσιαστήριο στο επίγειο και πάλι ανεβαίνουν... Σ' αυτήν την σκάλα να ανεβούμε, που ανεβοκατεβαίνουν οι Άγγελοι. Έτσι να κάνουμε, παιδιά! Σας είπα για τα Αγγελόπουλα... Αλήθεια! Πώς θα σκέπτωνται τον Θεό αυτά τα όντα! Με πόση τρυφερή αγάπη και εμπιστοσύνη θα σκέπτωνται τον Θεό! Πώς θα Τον υμνούν! Πώς θα παρακαλούν για μας τον ουράνιο Πατέρα, σαν μεγάλοι μας αδελφοί! Και πώς θα Τον ευχαριστούν εκ μέρους μας!..

»"Ε! Να μη τους ντροπιάζουμε στον Θεό... Να ανεβούμε μερικούς ορόφους με αυτή την σκάλα. Να ζούμε μυστικά με αυτούς τους φίλους μας! Να εχωμε όλο τον νου και την καρδιά μας στα ουράνια, στην Βασιλεία του Θεού. Να άφήσωμε τα αισθητά, για να συλλάβωμε την άφθαρτη ωραιότητα του Ουρανίου κόσμου. Εκεί ό λειτουργικός άνθρωπος είναι προορισμένος να δοξολογή αιωνίως».


ΒΙΒΛ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ . ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ ΜΕΓΑΡΑ.

Κινητός ναός στην Όπτινα.

Ο ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥ ΓΙΑΠΩΝΕΖΟΥ ΣΤΗΝ ΦΟΥΚΟΣΙΜΑ.

Ο Μητροπολίτης Κένυας Μακάριος μάζεψε εκατοντάδες παιδιά από τους δρόμους και τους προσέφερε στέγη, φαγητό, ρούχα και γνώσεις...


ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ.«Στην ωραία λειτουργία του σύμπαντος συνάπτεις και την δική σου λειτουργία»



Κυκλώνοντας ό Γέροντας το άγιο Θυσιαστήριο, με τέτοια νοήματα και καθαρή καρδία, φωτιζόταν από τις θεαυγείς αστραπές του Πνεύματος και αισθανόταν άπειρο δέος εμπρός στο μυστήριο της Οικονομίας του Θεού, ό Οποίος τίμησε τον άνθρωπο με την δωρεά της ιεροσύνης. Κάθε φορά που λειτουργούσε, αναφέροντας μαζί του στο ουράνιο Θυσιαστήριο ολόκληρη την δημιουργία, ευχαριστούσε τον Δημιουργό, που διασώζει και μεταμορφώνει όλη την κτίση με την χάρι του Μυστηρίου. Πλήρης δε από Θεία αγαλλίαση, προέτρεπε τις αδελφές: «Ιδιαιτέρως όταν τελούμε την Θεία Μυσταγωγία, να εισερχόμεθα στην λειτουργία της δημιουργίας, όπου όλα τα κτίσματα δοξάζουν τον Θεό. Εμείς, επειδή είμαστε τα μόνα επί γης ελεύθερα δοξαστικά όντα, πρέπει να λατρεύουμε τον Θεό εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της διανοίας μας. Εάν ή λατρεία μας εναρμονιστή με την μυσταγωγία του σύμπαντος, τότε κατανοούμε ότι και τα άψυχα δεν είναι "κούφια", αλλά στέκουν όλα γύρω από τον άνθρωπο -και τα όρη και οι κάμποι και όλα τα πλάσματα του Θεού- και συνεχώς, αφώνως λειτουργούν όλα μαζί του, εκφράζοντας την ευχαριστία τους προς τον Θεόν».

Ό πατήρ Δαμασκηνός είχε εγκολπωθεί την πίστη εκείνη, πού ανατέλλει στον ουρανό της καρδίας από την φανέρωση του Τρισηλίου Φωτός. Με τις πνευματικές του αισθήσεις κατανοούσε τα μυστήρια των όντων και τούς λόγους αυτών. Πράγματι... Τί διαστάσεις ελάμβανε ή ύπαρξης του, όταν τελούσε την Θεία Μυσταγωγία!.. «Όταν προσφέρω- με την Θεία Ευχαριστία», έλεγε, «συσπειρώνομε μαζί μας όλη την δημιουργία και την αναφέρομαι στον ουράνιο Θρόνο και δοξολογούμε τον Θεό μαζί με τις πέτρες, την θάλασσα, τον φυτικό και ζωικό κόσμο, που αφώνως ομιλούν. Εισερχόμεθα στην βασιλική λειτουργία!.. Στην ωραία λειτουργία του σύμπαντος, συνάπτεις και την ιδική σου λειτουργία, που τελείς στο μυστικό σου θυσιαστήριο, και «πέφτεις» στην αέναο δοξολογία και ευχαριστία. Γιατί ό κόσμος εδημιουργήθη, για να γίνει μία ατελεύτητη λειτουργία, μία ασίγαστη δοξολογία, μία ατέρμονη λατρεία, μία μετοχή στην άπειρη δόξα και την αγάπη του Θεού! Ιδιαιτέρως δε, τα λογικά πλάσματα δημιουργήθησαν, για να απολαμβάνουν πλούσια την Θεία Χάρι σε κάθε ευχαριστιακή των ανάταση και μάλιστα κατά την Θεία Λειτουργία. Τότε ή ψυχή δεν στρέφει το βλέμμα προς έαυτήν, αλλά προς τον Θεό και την λαμπρότητά Του».

Επειδή ό Παππούς τρεφόταν με το μάννα της ταπεινώσεως, λειτουργούσε πάντοτε με βαθειά την συναίσθηση ότι δεν ήταν άξιος της μεγίστης δωρεάς της ιεροσύνης. Γι' αυτό και ή ψυχή του κατακλυζόταν από άπειρη ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, που τον αξίωσε να εισέρχεται στα Άγια των Αγίων. Καθώς, λοιπόν, στην Θεία Λειτουργία αισθανόταν ότι ό Ίδιος ό Χριστός, ως Μέγας Άρχιερεύς, τελεί δι` αυτού το μυστήριο, προσφέρων και προσφερόμενος και προσδεχόμενος την αναίμακτο θυσία, ταπεινωνόταν ακόμη βαθύτερα θαυμάζοντας το μεγαλείο της ιεροσύνης. Πλάτυνε την καρδιά του και, περιλαμβάνοντας μέσα του όλη την κτίση, την ανέφερε στον Χριστό.

«Ή Θεία Λειτουργία», έλεγε, «είναι το αποκορύφωμα της Θείας αγάπης. Με το "Ευλογημένη ή Βασιλεία" εισερχόμεθα στην ιερουργία του σύμπαντος, στην λειτουργία των άρρητων Μυστηρίων. Φέρομε τον ουρανό νοητώς κάτω και ανεβάζομαι τον εαυτό μας επάνω. Διά της πίστεως, νοητώς, γίνεται ή ανύψωσης του γήινου Θυσιαστηρίου, μαζί με όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας και όλην την δημιουργία, εις το ουράνιο Θυσιαστήριο. Τότε ζούμε τις καταστάσεις των συλλειτουργών μας Αγγέλων, με τους όποιους έχομε κοινό διακόνημα, την δοξολογία και την ευχαριστία».

ΒΙΒΛ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ . ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ ΜΕΓΑΡΑ.

Στην Θεία Λειτουργία ό πατήρ Δαμασκηνός επληρούτο με την πανσθενή, την πάνσοφη δημιουργική ενέργεια του Θεού και την άπειρη αγάπη Του.


«Μεταβαίνεις εις τα βάθη των αιώνων»

Στην Θεία Λειτουργία ό πατήρ Δαμασκηνός επληρούτο με την πανσθενή, την πάνσοφη δημιουργική ενέργεια του Θεού και την άπειρη αγάπη Του. Επειδή είχε αλλοτριωθεί από κάθε γήινη προσκόλληση, ημπορούσε να καταλάμπεται από την μυστική λειτουργική φωτοχυσία. Διαχέοντας, λοιπόν, τις ακτίνες τής Θείας Χάριτος προέβαινε σε αποτελούμε- καλύψεις: «Στην Θεία Λειτουργία ανοίγεις τον ορίζοντα τής διανοίας σου και μεταβαίνεις στα βάθη των αιώνων, τότε πού έγινε ή δημιουργία... Ειπεν ό Θεός και έγινε το στερέωμα!.. Κάθεσαι δίπλα και παρακολουθείς την δημιουργία του κόσμου- πώς συμπαρίσταται ολόκληρη ή Αγία Τριάς και με την εκστατική αγάπης Της δημιουργεί όλη την κτίσι- τα έθνη των Αγγέλων, τα εκατομμύρια των άστρων, τις απέραντες θάλασσες, τα όρη, τις πεδιάδες, τα ζώα, τα φυτά και τούς ανθρώπους... Και θαυμάζεις πώς γίνονται τα πάντα ενότητα Άγίω Πνεύματι, όπως μάς λέγει ό Άγιος Ιωάννης ό Δαμασκηνός: «Το Πνεύμα το 'Άγιον συμπαρήν δημιουργόν» .

«Λοιπόν, σε κάθε Θεία Λειτουργία ξεκινάω από την πρώτη ημέρα τής δημιουργίας. Εκεί ευρίσκεται όλη ή χαρά του Δημιουργού, πού έξεχύθη ακαριαίος μέσα στον κτιστό κόσμο, και όλη ή αγάπης του Θεού, πού προσεφέρθη πλουσιοπάροχος εις όλα τα κτίσματα! Με όλα αυτά, θεωρείς, και αποκαλύπτουν την αγάπης του Δημιουργού, ανοίγει ή σκέψης σου, φωτίζεται, θαυμάζεις την εκστατική αγάπης του Πλάστου

σου και μεθάς από ευχαριστία και δοξολογία... και δεν έχεις τί να αντιληφθείς- προσφέρεις και προσφέρεις την καρδία σου... και κατόπιν γίνεται ή ένωσης σου μετά του Θεού και ζεις όλα αυτά τα θαύματα εισερχόμενος εις αυτόν τον προπτωτικό κόσμο, όπου βασιλεύει ή ειρήνη του Θεού και ή δόξα του Θεού.

»Το θέμα της Θείας Λειτουργίας θέλει διαρκή μελέτη. Όχι απλώς λειτουργούμε... Τί θα γίνεται στον Ουρανό! Και τί θα έγινε στην πρώτη Λειτουργία, στον Παράδεισο, προ της πτώσεως του Αδάμ! Όταν λέμε ότι ό Αδάμ ανεβοκατέβαινε από την γη στα ουράνια -και τανάπαλιν- και ότι είχε Αγγέλους παρεδρεύοντας, καταλαβαίνετε τί θα ήταν αυτή ή ευχαριστήριος Λειτουργία, που προσέφερε ό Αδάμ, ως βασιλεύς και ιερεύς της κτίσεως, εις τον Θεόν!!».

ΒΙΒΛ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ . ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ ΜΕΓΑΡΑ.

ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ. «Μυστική και οικουμενική λατρεία του σύμπαντος»



Όταν ό Γέροντας έθετε στον άγιο Δισκάριο την μερίδα της Θεοτόκου, των αγίων Ασωμάτων, όλων των Αγίων και του λαού του Θεού, προγευόταν την ενότητα και την κοινωνία της Εκκλησίας «στην παγκόσμιο σύνοδο» της Βασιλείας των ουρανών. Ήδη από τα πρώτα χρόνια, τόνιζε στις αδελφές την καθολικότητα της Εκκλησίας: «Ας είμαστε λίγοι εμείς που λειτουργούμε εδώ. Και δύο-τρείς μόνο ανοίγουν είμαστε συνηγμένοι επί το αυτό, αποτελούμε το πλήρωμα της οικουμενικής Εκκλησίας και ή αναίμακτος λατρεία μας σώζει όλη την οικουμένη».

Με άγρυπνη προσοχή και πνευματική αγαλλίαση τελούσε πάντοτε την Θεία Μυσταγωγία και τόνιζε: «Τα πάντα στην λατρεία αναβλύζουν την Χάρι του αγίου Πνεύματος. Από το "Ευλογητός ό Θεός", το "Κύριε έλέησον" έως και αυτόν το "Αμήν", που σημαίνει την συγκατάθεση μας στην δοξολογία, μπορούμε να αντλούμε αστείρευτες πηγές δακρύων. Αυτοί που ενσαρκώσεως γνώσει βίωναν το μυστικό νόημα των Θείων λογίων, έκαναν κρυστάλλινη την ψυχή τους χύνοντας δάκρυα πολλά!.. Να ανοίξουμε, λοιπόν, κατά την Θεία λατρεία, την θύρα του ουρανού με την αμετεώριστη προσευχή μας. Τί θησαυρούς κρύβει ή ορθόδοξη λατρεία! Μην τους αφήνουμε ανεκμετάλλευτους».

Δεν ήταν λίγες οι φορές, πού τον αντίκριζαν μέσα στον ιερό Βήμα, με υψωμένα τα χέρια του, να είναι απορροφημένος από τον Θείο διάλογο. Άλλοτε, πάλι, φαινόταν να συνομιλεί με τούς εικονιζόμενους Αγίους, σαν να ήσαν ζωντανοί. Ή Γερόντισσα Μακρίνα διηγείται ότι συχνά, όταν έμπαινε στον ιερό, για να δώσει ονόματα προς μνημόνευση, ό Παππούς δεν την έπαιρνε είδηση, καθώς ευρισκόταν με τα χέρια υψηλά, αλλοιωμένος μέσα σε κόσμο μυστικό και ουράνιο. Στην μορφή του ήσαν αποτυπωμένα τα ίχνη της Χάριτος από την Θεία επικοινωνία.

Ίδού πώς απεκάλυπτε το ρεύμα της δοξολογικής ευχαριστίας που τον πλημμύριζε: «Όλη ή ζωή, όπως και ή Λειτουργία, είναι μία συναυλία. Να εισαχθούμε στην λειτουργία του σύμπαντος. Όλα λειτουργούν! Και τα λουλούδια, πού φωτίζουν με το κάλλος τους... και τα ζώα και το πυρ και ή χάλαζα και ή χιών και ό κρύσταλλος και οι καταιγίδες... Και εμείς οι άνθρωποι, που πλάι στα άψυχα τοποθετούμεθα στον κήπο του Θεού, καλούμε όλη την δημιουργία για να υμνήσουμε μαζί τον Θεό. Δεν μας επαρκεί το δικό μας στόμα... Έχομε ανάγκη από όλα τα στόματα τής δημιουργίας, για να δυνηθούμε να Τον υμνήσουμε. Παρακαλούμε όλο το σύμπαν να δοξάσει μαζί μας τον Δημιουργό!

»Όταν αντιληφθείς ότι ό Θεός είναι ό Δημιουργός και όλα είναι πλάσματα τής αγάπης Του και δημιουργήματά Του και ότι και εσύ είσαι ένα από αυτά, δεν φέρεις την άστεκτο μεγαλοσύνη και αναφωνείς: Όλα έχετε υποχρέωση να δοξολογήσετε τον Θεό. Και σεις βράχοι με την σιωπή σας, και σεις πεύκα χωρίς να ομιλήσετε, και όλα τα δένδρα με τον ψιθυρισμό των φύλλων σας και σεις άνθη με την ωραιότητα σας και την ευωδία σας και σεις έντομα με τον βομβισμό σας". Και εμείς οι άνθρωποι στεκόμαστε μέσα σε αυτήν την παγκόσμια συναυλία, που αντηχεί στον σύμπαν... Μέσα στα εκατομμύρια των άστρων, των ζώων, των φυτών, είμαστε και εμείς ένα δημιούργημα τής αγάπης του Θεού... και προεξάρχομε τής δοξολογίας!».

Μόλις, λοιπόν, άρχιζε ή Δοξολογία, δεν ευρισκόταν πλέον στην γη μετέθετε τον νου και την καρδία του στον Ουρανό. Είχε εισδύσει στην «μυστική και οικουμενική λατρεία του σύμπαντος» και ετοιμαζόταν να είσέλθη στην «Ευλογημένη Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» και να ζήση την κοινωνία των Αγγέλων, των Αγίων και όλης τής κτίσεως, πού με θάμβος δοξολογεί τον Θεό.

Όταν ή Χάρις του Θεού περισσεύει, τότε οι έλλάμψεις Της αντανακλούν στον έσοπτρο τής καρδιάς του έλλαμπομένου και αντιφεγγίζουν και στις ψυχές αυτών που τον περιβάλλουν. Ό Γέροντας, στην προσπάθειά του να εγχαράττη τα του Πνεύματος δόγματα στις καρδιές των παιδιών του, φωτεινογραφούσε τα υπερφυή του βιώματα επάνω τους, θέλοντας να τις κάνη μετόχους τής Θείας ευφροσύνης και έλεγε: «Είπαμε πολλές φορές ότι, όταν λειτουργούμε, δεν εισερχόμεθα μόνο στον ιερό Ναό, αλλά και σε όλη την δημιουργία και στήνομε μέσα μας το θυσιαστήριο, το ιδρυμένο από τον Ίδιο τον Θεό! Εκεί, μέσα στην βαθειά καρδία, εισερχόμεθα να δοξολογήσουμε μαζί με όλα τα όντα -και με τα άψυχα ακόμη- για να μπορέσουμε να ενστερνισθούμε την Χάρι του Θεού και το έλεος του Θεού και να αποκτήσουμε την πλήρη επίγνωση του μεγαλείου τής λατρείας, τής Θείας Λειτουργίας.

»Τότε αίσθανόμεθα ότι εισήλθαμε πλέον στην αέναο ζωή, στην οποία κυλάει συνεχώς ή δημιουργία του σύμπαντος, του φωτός... τής γης... τής θαλάσσης... του ουρανού! Μέσα σ' αυτή την αέναο ζωή, που την έδωσε ό Θεός, "ό "Ων, ό Ην και ό Ερχόμενος,,, κινούνται τα πάντα και λειτουργούν τα πάντα. Όταν εισερχόμεθα εκεί μέσα και εμείς, γνωρίζομε εικόνες και φαινόμενα και κινήσεις -ναι- του κτιστού κόσμου, αλλά και των άκτιστων ενεργειών του Θεού, και ζούμε την πραγματική λειτουργία του σύμπαντος!..».

ΒΙΒΛ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ . ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ ΜΕΓΑΡΑ.

ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ . «Ή αναίμακτος λατρεία μας σώζει όλη την οικουμένη»



Ό Γέροντας ευρισκόταν μονίμως μέσα στην ουράνια ατμόσφαιρα της Θείας λατρείας. Αν και στην καθημερινή του αναστροφή συμπεριφερόταν με την απλότητα, που πήγαζε από την βαθειά του ταπείνωση, όμως ό νους του, ή καρδιά του, ή όλη ύπαρξης του δεν ευρισκόταν στην γη, αλλά περιπολούσε στον ουρανό. Τα μυστικά του βιώματα κατά την Θεία λατρεία δεν περιγράφονται ούτε ερμηνεύονται, διότι στην Λειτουργία ζούσε τα παρελθόντα και τα μέλλοντα ως παρόντα και γινόταν επόπτης της «ύπεραγνώστου ώραιότητος». Ό Χριστός ήταν γι' αυτόν «ορατός», επειδή οι νοητοί οφθαλμοί του, ατενίζοντας συνεχώς προς το αρχέτυπων κάλλος του Θείου Προσώπου, είχαν γίνει θεοειδείς και είχαν άνοιχθή στην γνώσι των Θείων μυστηρίων. «Άχραντοι γάρ αι του Θεού κρύφιαι και υπέρ νούν ευώδεις ευπρέπειαι και νοητώς εμφαίνονται μόνοις τοις νοεροίς, ομοειδείς εχειν εθέλουσαι τάς κατ' αρετήν εν ψυχαίς απαραφθάρτους εικόνας» .

Πολλές φορές, λοιπόν, ενώ βάδιζε από το κελί του προς τον Ναό, ή αλλοιωμένη μορφή του έδειχνε ότι ήδη είχε αρχίσει να επικοινωνεί με τον Ουράνιο κόσμο. Έτοιμη καρδία, εισερχόταν στην ιερουργία της Θείας Ευχαριστίας και προσέφερε τον εαυτό του στον Κύριο, για να τον χρησιμοποιήσει ως όργανο των άφατων ενεργειών Του.

Τα όσα ακολουθούν είναι μαρτυρίες εκείνων, που είχαν την ευλογία να συλλειτουργούν μαζί του ή να τον διακονούν στον ιερό Βήμα επί σειράν ετών ή να τον ζουν, όταν ιερουργούσε.

Στην ακολουθία τής Αγίας Προθέσεως, όταν άρχιζε να λέγει «Ετοιμάζου Βηθλεέμ ήνοικται πάσιν ή Εδέμ», ύψωνε τα χέρια του σε ικεσία και στεκόταν ακίνητος για μερικά λεπτά. Ό ίδιος απεκάλυψε αργότερα στις αδελφές: «Εκείνη την ώρα, παρακαλώ τον Θεό να αποστείλει στην Αγία Πρόθεσι τους ιδίους Αγγέλους, που παρευρέθησαν στον Σπήλαιο τής Βηθλεέμ και δοξολόγησαν το Άγιο Βρέφος εκείνη την θεία νύκτα!» Ήταν δεν τόση ή πίστης και ή ταπείνωσης του, ώστε πράγματι απολάμβανε το μυστήριο τής Θείας ενσαρκώσεως ως να ήταν παρόν. Κάθε λόγος του τον πρόδιδε: «Με το Ετοιμάζου Βηθλεέμ..." ανοίγουν τα ουράνια και κατέρχονται οι Άγγελοι. Τότε νιώθω ότι ευρίσκομαι μέσα στον Σπήλαιο τής Βηθλεέμ κατά την ώρα τής Γεννήσεως του Χριστού!». Και άλλη φορά πάλι έλεγε: «Όταν λειτουργώ, αισθάνομαι δυο Αγγέλους να στέκονται δίπλα μου εκατέρωθεν τής αγίας Προθέσεως».

Με την βαθειά του πίστης ό πατήρ Δαμασκηνός βίωνε μέσα στην Θεία Μυσταγωγία όλα τα σημαινόμενα Θεια γεγονότα ως παρόντα. Πόσες φορές τον είχαν ιδεί οι αδελφές να υψώνει πρόσφορο και όμματα με μεγάλο δέος, σαν να ατένιζε τον Σωτήρα επάνω στον Σταυρό, και να λέγει μετά δακρύων το: «Έξηγόρασας ημάς εκ τής κατάρας του νόμου τω τιμίω Σου αίματι,..». Πραγματικά «έπασχε τα Θεια», καθώς ένεβάθυνε με τον καθαρό νους του στην μυστική σημασία των τελουμένων. Παρ' ότι επί μία πεντηκονταετία τελούσε, σχεδόν καθημερινώς, την Θεία Λειτουργία, ουδέποτε συνήθισε ούτε εκορέσθη να ιερουργεί.

Ή συγκίνησης του γινόταν ακόμη πιο έκδηλη, όταν έθυε τον Αμνό, καθώς θεωρούσε την αγάπη του Εσταυρωμένου να αγκαλιάζει όλη την κτίση. Κάτω από το βάρος τής άπειρου ευσπλαχνίας του Θεού, ή ψυχή του μετά τρόμου και αγαλλιάσεως δονείτο από κατάνυξη και ευχαριστία, συμμετέχοντας στον Πάθος του Κυρίου. Γι' αυτό και ήταν κατάκοπος μετά την Θεία Λειτουργία και ομολογούσε: «Στην Λειτουργία μπορεί κανείς να κουρασθεί μέχρι θανάτου. Ή Θεία Λειτουργία είναι αιματοχυσία μεγάλη!.. Όταν επιτελείται όπως πρέπει, προκαλείται μεγάλη αιματοχυσία μέσα στην ύπαρξη, γιατί ζούμε τα Θεια γεγονότα ως παρόντα. Πολλές φορές στην Θεία Λειτουργία, μέχρι το Ευλογημένη ή Βασιλεία, είμαι σκοτωμένος από την κούραση.

Ή συναίσθησης της αγάπης του Θεού και της άμαρτωλότητός μου, σκοτώνει. Όταν, όμως, αρχίζει το μυστήριο της Ευχαριστίας, της δοξολογίας του Θεού, ή κόπωσης φεύγει. Ζούμε τότε άλλες καταστάσεις των συλλειτουργών μας Αγγέλων... Ζούμε την παρουσία της Κυρίας Θεοτόκου, των Αγίων και ολοκλήρου της Εκκλησίας. Όλοι μαζί ευχαριστούμε και δοξολογούμε τον Δωρεοδότη Τριαδικό Θεό».


ΒΙΒΛ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ . ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ ΜΕΓΑΡΑ.