Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 31 Μαΐου 2021

Λέει κάποτε στο γεροντικό, ο διάβολος εμφανίστηκε σε έναν ηγούμενο και του λέει:


Λέει κάποτε στο γεροντικό, ο διάβολος εμφανίστηκε σε έναν ηγούμενο και του λέει: "Όλη την ημέρα καταφέρνω να κάνω τους μοναχούς σου να τσακώνονται στις δουλειές". Φαίνεται ήταν λίγο απρόσεκτοι στον τομέα αυτό και υπήρχε μια φιλονικία. Και εκεί, λέει, που είμαι έτοιμος να τους διαλύσω όλους -γιατί σίγουρα μια αδελφότητα μοναστική, αν φιλονικούν θα διαλυθούν. Σε ένα σπίτι άμα τσακώνονται θα διαλυθούν. Σε μια δουλειά άμα τσακώνονται θα διαλυθούν. Φυσικό είναι- και λέει: "Εκεί που είμαι έτοιμος να τους διαλύσω όλους, δυστυχώς κάθε βράδυ μού χαλούν τις δουλειές μου! Μου χαλούν τα δίχτυα και τις παγίδες μου!". Του λέει ο γέροντας: "πως σου τα χαλούν;" Του λέει: "διότι κάθε βράδυ βάζουν όλοι μετάνοια και λένε συγχωρέστε με! Ό,τι έγινε σήμερα, συγχωρέστε με!".

Και στα μοναστήρια, όσοι έχετε μείνει στο απόδειπνο θα δείτε ότι όταν τελειώσουν το απόδειπνο, όλοι οι μοναχοί πέφτουν κάτω, γονατίζουν όλοι κάτω και συγχωρούνται. 
Αν συνέβη κάτι την ημέρα, αν είπαμε κάτι, συγχωρούνται όλα από τον ηγούμενο, παίρνουμε την ευλογία και πάμε στα κελιά μας. Και δεν επιτρέπεται να έχεις κάτι κατά του αδερφού σου. Αν την ημέρα σου έκανε κάτι, του είπες κάτι, σου είπε κάτι παραπάνω και έχεις μέσα σου ένα παράπονο με τον άλλο, πρέπει να πας οπωσδήποτε να του βάλεις μετάνοια, να του πεις συγχώρα με γι’ αυτό που σου είπα, γι’ αυτό που έγινε. Δεν μπορεί να μείνει εκείνο το πράγμα..

Κι έτσι διαλύονται οι παγίδες του σατανά 
και δεν μπορεί να μας χωρίσει ο σατανάς, 
να μας διαρρήξει. 
Διότι η ταπείνωση και η συγχώρεση 
διαλύει τις παγίδες του σατανά. 
Εκείνο που τις διατηρεί και τις αυξάνει 
είναι το να κάνουμε κι εμείς αντίποινα:
"Μου είπε ένα; θα του πω δύο!" 
"Μου είπε τρία; θα του πω έξι!"
"Δεν μου μίλησε; Δεν του μίλησα!" 
"Μου γύρισε την πλάτη;
Του γύρισα την πλάτη!" 
Δεν με θέλει λέει μια φορά; δεν τον θέλω, λέει, εκατό φορές! Μπράβο! Μάσσιαλα! που λέμε και στα κυπριακά, στα τουρκικά. 
Γίνεται αυτό το πράγμα; 
Έτσι λέει το Eυαγγέλιο; 
Eίδες τον αδερφό σου και δεν σου μίλησε. 
Πρέπει να προβληματιστείς, 
πρέπει να λυπηθείς, 
πρέπει να προσευχηθείς γι’ αυτόν 
τον άνθρωπο. Πρέπει να ερευνήσεις 
τον εαυτό σου για ποιο λόγο. 
Τι συνέβη; Όχι με εκείνα τα αρρωστημένα και τα αγχωτικά: "τι του έκανα..;" 
και μας πιάνουν οι καταθλίψεις και τα χάπια! 
Αλλά με υγεία. Και να εντοπίσεις στον εαυτό σου το πρόβλημα. Να εντοπίσεις το λάθος. 
Κι αν ακόμα δεν βρεις το δικό σου λάθος 
τότε εντάξει, μπορεί να μην φταις πουθενά. Όμως σημαίνει ότι δεν έχεις αγάπη, δεν προσεύχεσαι γιατί για να υπάρχει χάσμα με τον άλλο άνθρωπο, υπάρχει πρόβλημα, πνευματικό πρόβλημα. 
Κάτι υπάρχει μέσα σου το οποίο θέλει διόρθωμα.
π.Αθανάσιος Λεμεσού 
https://www.youtube.com/watch?v=fzwKBovVErE

Αναφέρει Προσκυνητής....



Συνέβη.

Το περασμένο έτος πήγα σ΄ένα σπίτι,εδώ στο Βελεστίνο, και έκανα μία διαθήκη.Πρότεινα στον διαθέτη,ετών 85, να εξομολογηθεί. Δέχθηκε.Πήγα στο Βόλο και πήρα με το αυτοκίνητό μου τον πνευματικό,(το ελικόπτερο παντός καιρού).Εξομολογήθηκε.
Προ ολίγων μηνών, άρρωστος βαριά, λέγει στον γιό του : Γιάννη, βλέπω αγγελούδια,γέμισε το δωμάτιο αγγελούδια.Μετα από λίγη ώρα αφού κοινώνησε,εκοιμήθη την ημέρα των Χριστουγέννων. Αδελφοί μου άλλοι βλέπουν δαίμονες και τρέμουν,βγάζοντες άναρθρες κραυγές και ο φίλος μας έβλεπε Αγγέλους.Πάει στον Παράδεισο.Ο Κύριος να αναπαύσει τη ψυχή του.

Δι΄Ευχών.

Ώρα ἦν ὡς ἕκτη»(Πατερικές ερμηνείες). Πατήρ Άνθιμος.


Χριστός Ανέστη καληνύχτα σε όλους.....!!

Ώρα ἦν ὡς ἕκτη»(Πατερικές ερμηνείες)

—————————————————-

Η χρονικὴ δήλωση «ὥρα ἦν ὡς ἕκτη» εξυπηρετεί μόνο τον καθορισμό της ώρας και της παρουσίασης του πρωταγωνιστή. Βεβαίως παραμένει ανοιχτό το συχνό ερώτημα, γιατί η Σαμαρείτισσα πηγαίνει στην πηγή για να αντλήσει νερό

ειδικά κατά την πλέον θερμή ώρα της ημέρας.

Οι Πατέρες σχολιάζουν ως εξής την έκτη ώρα κατά την οποία πραγματοποιήθηκε η συνάντηση του Χριστού με τη Σαμαρείτιδα.

Α.Ο Μωυσής μετά τον φόνο ενός Αιγυπτίου ο οποίος κακομεταχειριζόταν ένα συμπατριώτη του, λόγω του φόβου της τιμωρίας από τον Φαραώ, αυτοεξορίζεται.

Φτάνει σε ένα πηγάδι στη γη Μαδιάμ όπου συναντά τη μέλλουσα σύζυγό του Σεπφώρα. Ο Ιώσηπος μας πληροφορεί ότι ήταν μεσημβρία. Την ίδια περίπου ώρα που ο Μωυσής συνάντησε τη Σεπφώρα, συναντά και ο Χριστός στη πηγή του ποιμένος πατριάρχη Ιακώβ (συζύγου της Λεία και τηςΡαχήλ) μία Σαμαρείτισσα. Μία γυναίκα μοναχική, «βδελυκτή» και μισητή (για τα ιουδαϊκά δεδομένα), η οποία επιπλέον έχει ήδη έλθει εις γάμου κοινωνία με έξι διαδοχικούς άνδρες και έχει ενώπιόν της τον κατά σειρά έβδομο. Έτσι, ως κατεξοχήν «Νυμφίος», αποκαλύπτεται στον ακροατή του Ιω κεφ. 2-4 ο σαρκωμένος Λόγος-Σοφία, ο ὤν ἐν τοῖς κόλποις τοῦ Πατρός. Κι ενώ ο διάλογος του Μωυσή με τη Σεπφώρα θα οδηγήσει σε σωματική ένωση, ο διάλογος του Χριστού με τη Σαμαρείτισσα θα οδηγήσει σε πνευματική ένωση. Θα αποτελέσει ο Χριστός τον έβδομο άνδρα της, που συμβολικά μπορεί να σημαίνει τον τέλειο πνευματικά. Ο Χριστός γίνεται δηλαδή πνευματικός Νυμφίος για τη Σαμαρείτισσα προσφέροντάς της την αστείρευτη πηγή με το ζων ύδωρ της λατρείας του Θεού εν Πνεύματι και αληθεία

Β.Ο Ωριγένης παρομοιάζει τη Σαμαρείτιδα με τη Ρεβέκκα. Επειδή δε ήταν ἐπαινετὴ ἡ τῆς ῾Ρεβέκκας ὑδρία, οὐ καταλείπεται ὑπ’ αὐτῆς, ἡ δὲ τῆς Σαμαρείτιδος <οὐκ> οὖσα, ὥρᾳ ἕκτῃ ἀφίεται. Η υδρία προφανώς της ομόφυλης συζύγου του Πατριάρχη είναι επαινετή διότι δύναται να ξεδιψάσει, ενώ της Σαμαρίτισσας τελικά αδυνατεί και εγκαταλείπεται κατόπιν κενή. Επίσης μέσω της επισήμανσης της ώρας αποδεικνύεται ότι ο Ιησούς έχει αυθεντικά ανθρώπινο σώμα αφού αισθάνεται την κόπωση της μεσημβρίας:

Γ.Ο άγ. Μάξιμος ο Ομολογητής αναφέρει την έκτη ώρα ως τον καιρό κατά τον οποίο περιλάμπεται η ψυχή από παντού από τις ακτίνες της γνώσης λόγω της παρουσίας του Λόγου σε αυτὴν που σηματοδοτεί την παρέλευση της σκιάς του νόμου.

Δ.Ο Θεοφάνης ο Κεραμεύς (1129–1152 μ.Χ.) σχολιάζει ότι η αναφορά στην ώρα φανερώνει το εγκρατές στην τροφή, το λιτό και το φιλόσοφο. Έως το μεσημέρι ο Χριστός ήταν άσιτος, αν και πεζοπορούσε θερμαινόμενος από τον ήλιο. Επίσης η

αναφορά στην ώρα δηλώνει ότι την ίδια ώρα που η Εύα λάμβανε το δηλητήριο της παρακοής, η απόγονη της Εύας Σαμαρείτισσα λάμβανε το λυτήριο της αμαρτίας.

Ε. . Επιπλέον υπάρχουν τρεις μυστικοί λόγοι για την αναφορά της έκτης ώρας:

(α) Πρώτον. ο Χριστός σαρκώθηκε κατά την έκτη ηλικία του κόσμου. Πρόκειται

για ερμηνεία του ιερού Αυγουστίνου.

1ος αιώνας: Από τον Αδάμ στον Νώε

2ος αιώνας: Από τον Νώε στον Αβραάμ

3ος αιώνας: Από τον Αβραάμ στον Δαβίδ

4ος αιώνας Από τον Δαβίδ μέχρι τη μετοίκηση Βαβυλώνας

5ος αιώνας: Από τη μετοίκηση Βαβυλώνας μέχρι τη Βάπτιση Ιωάννη

6ος αιώνας: Ο αιώνας του Χριστού

(β) Δεύτερον ο άνθρωπος δημιουργήθηκε την έκτη ημέρα και ο Χριστός συνελήφθη τον έκτο μήνα. Υπονοεί το Λκ. 1:26 όπου επισημαίνεται ο «μήνας» της εγκυμοσύνης της Ελισάβετ.

(γ) Τρίτον ο Κύριος ήλθε και έγινε φορέας μέσω της άνθησης της αγάπης στις καρδιές εξαιρετικής ευημερίας, όπως συμβαίνει και όταν μέσω ήλιος βρίσκεται στην λαμπρότερη του στιγμή (πρβλ. Ιώβ 31:26). Η παρουσία ταυτόχρονα σήμανε τον μαρασμό της φυσικής αγάπης (σωματικής έλξης).

ΣΤ. Πιθανόν ο Ευαγγελιστής θέλει να δημιουργήσει την εξής αντίθεση στους ακροατές του. Όντως η Σαμαρείτιδα βρισκόταν σε μια ασυνήθιστη ώρα για άντληση νερού η οποία γινόταν πρωί ή απόγευμα όπου ο ήλιος δεν έκαιγε.

Βεβαίως όμως ήταν η κατάλληλη ώρα για να αποκομίσει το «ζων ύδωρ» από τον «πνευματικό ήλιο». Το ζωντανό ύδωρ (που συνιστά παράδοξο, καθώς το ύδωρ ακόμη και νεαρό [< νερό] είναι νεκρό), αποτελεί στο ευαγγέλιο του Ιωάννη μεταφορά της παρουσίας του Πνεύματος, δεν ξεδιψά απλώς αλλά μεταμορφώνει τον φορέα του σε ζωοδόχο πηγή που μετατρέπει τη στέπα που τον περιβάλλει σε παράδεισο.( Σάββα Αγουρίδη, Ερμηνεία Καινής Διαθήκης 4. Το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο Α΄ Κεφ. 1)

Ζ.Ταυτόχρονα στην αφήγηση περί της έκτης ώρας της Μεγάλης Παρασκευής υπάρχουν παραλληλισμοί με εκείνη της Σαμαρίτισσας: (α) Στα εδάφια 4:6 και 19:1 κ.ε. ο Ιησούς παρουσιάζεται ως πάσχων. (β) Ο Ιησούς στην πηγή του Ιακώβ

την έκτη ώρα με το πρώτο ἐγώ εἰμί αποκαλύπτει τη μεσσιανική του ταυτότητα. Την ίδια ώρα της Παρασκευής του Πάσχα στην αγία Πόλη ο Πιλάτος παρουσιάζει στους Ιουδαίους τον Ιησού με τις λέξεις ἴδε ὁ βασιλεὺς ὑμῶν (γ) Ο βδελυκτός Σαμαρειτικός λαός αποδέχεται το Νυμφίο ενώ ο ιουδαϊκός, ο ἴδιοι, τον απορρίπτουν και τον θανατώνουν φρικτά ενώ εκείνος και πάλι θα κραυγάσει
Διψώ όπως στη Σαμαρίτισσα (Ιω 4:6,19,28).

ΑΓΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΑΓΙΟΣ!!!! ΕΦΤΑΣΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΕΥΜΕΝΙΟΥ.


ΑΓΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΑΓΙΟΣ!!!! ΕΦΤΑΣΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΕΥΜΕΝΙΟΥ.  Ο ΦΑΚΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΕΩΣ ΕΓΙΝΕ ΔΕΚΤΟΣ ΣΗΜΕΡΑ 31/5/2021 ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΕΠΑΡΧΙΑΚΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ. ΘΑ ΣΤΑΛΘΕΙ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΒΕΙ ΣΕ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΕΥΜΕΝΙΟΥ. ΑΓΙΟΣ! ΑΓΙΟΣ! ΑΓΙΟΣ!
Η ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου!
Ἡ Ἱερά Σύνοδος ἀνακοινώνει μέ χαρά ὅτι ἀποδέχθηκε ὁμόφωνα τό, ἀπό τῆς Κυριακῆς τῆς Σταυροπροσκυνήσεως τ.ἔ., ὑποβληθέν αἴτημα τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γορτύνης καί Ἀρκαδίας κ. Μακαρίου, γιά τήν ἐγγραφή στό Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ, ἐκ τῆς κώμης Ἐθιᾶς Μονοφατσίου καταγομένου, Πανοσιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Εὐμενίου Σαριδάκη, τό ὁποῖο θά ὐποβάλει καθηκόντως στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο γιά τίς περαιτέρω Ἐκκλησιαστικές Πράξεις.

Ιστορική φωτογραφία δύο συγχρόνων οσιακών μορφών.


Ιστορική φωτογραφία δύο συγχρόνων οσιακών μορφών. Ο Αθηνών Ανδρέας και ο Κιτίου Επιφάνιος. Ειναι από την Κύπρο στο κελλί του δευτέρου, την 11η Νοεμβρίου του 2004. Αποχαιρετήθηκαν λέγοντας ότι αυτή (θα) ήταν η τελευταία τους συνάντηση επί γης και τους φωτογράφησαν με ενωμένα τα χέρια. Τους συνέδεε μακροχρόνιος πνευματικός φιλικός δεσμός. Και όπως είπαν έτσι έγινε! Κοιμήθηκαν και οι δύο το επόμενο από τη συνάντηση εκείνη έτος (2005) με διαφορά πέντε μηνών! Ας έχουμε τις ευχές τους!

Στον κόσμο οι Εκκλησίες γεμίζουν από ανθρώπους, οι οποίοι όμως δεν πιστεύουν στην καθημερινή τους ζωή.


Στον κόσμο οι Εκκλησίες γεμίζουν από ανθρώπους, οι οποίοι όμως δεν πιστεύουν στην καθημερινή τους ζωή. Στον κόσμο οι άνθρωποι επαγγέλλονται Χριστόν, και όμως δεν θυμούνται τον Χριστόν. Πρέπει κάτι να γίνει, κάποιος θάνατος, κάποιο αυτοκίνητο να τους χτυπήσει, κάποια αρρώστια να τους έλθει, κάποια αποτυχία ή κάτι άλλο, για να θυμηθούν τον Χριστόν...

Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι χριστιανοί; Είναι. Τα του κόσμου μεν μεριμνώσιν, αλλά είναι χριστιανοί, τέκνα του Θεού. Αυτοί οι χαμένοι, οι απολωλότες, οι κοσμικοί, οι αμαρτωλοί, που δεν θυμούνται τον Χριστόν, που δεν αγαπούν την Εκκλησία, που την αρνούνται ενίοτε, αυτοί που κάνουν τους φόνους, τα εγκλήματα, τις πορνείες, όλοι αυτοί είναι τέκνα του Θεού. Ό,τι αξία έχομε εμείς ενώπιον του Θεού, έχουν και αυτοί. Ό,τι δικαιώματα έχομε εμείς, έχουν και αυτοί. Ό,τι πόθους έχομε εμείς, έχουν και αυτοί. Ο λόγος για τον οποίο μια κοπέλλα πιθανόν ακολούθησε τον δρόμο της αμαρτίας και της πορνείας, ο ίδιος ο λόγος κάνει εμένα να πάω στο μοναστήρι. Η ανθρώπινη ψυχή είναι ίδια. Επομένως, όλοι αυτοί είναι τέκνα του Θεού. Είναι ο κόσμος που τον έπλασε ο Θεός, και αυτοί είναι πλάσματα του ουρανίου Πατρός. Εμείς δεν διαφέρομε σε τίποτε από τους κοσμικούς ανθρώπους. Αν μάλιστα το σκεφτούμε σωστά, εμείς που γνωρίσαμε περισσότερα, μπορεί να είμαστε πολύ πιο αμαρτωλοί και τιποτένιοι και εφθαρμένοι και υποκριτές. Τουλάχιστον αυτοί δεν είναι υποκριτές.

Αρχ. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Οίκος Θεού, πύλη ουρανού

Ίνδικτος

ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ. Γιατί δεν πήγαινε σε προσκυνήματα!!


ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ
Γιατί δεν πήγαινε σε προσκυνήματα!!

Ο όσιος Ιάκωβος θεωρούσε θαύμα το ότι άξιωνόταν να ιερουργεί τα άχραντα μυστήρια, να ποδηγετεί τον λαό του Θεού, να απαλύνει τον πόνο των ανθρώπων, να στηρίζει τους κλονουμένους,
να προσεύχεται για
τους<< εντειλαμένους αυτόν εύχεστε υπέρ αυτών>>.
Αισθανόταν μία πληρότητα ψυχική που δεν την αντικαθιστούσε με τίποτα άλλο.
Δεν επιθυμούσε να δει θαύματα, γιατί τα ζούσε.
Οι κινήσεις του ήταν καθημερινά, μέσα στο χώρο του θαύματος.
Και το μοναστήρι του ήταν η πηγή των θαυμάτων.
Μιαν ημέρα τον ρωτήσαμε γιατί δεν πηγαίνει στους Αγίους τόπους ή σε άλλα προσκυνήματα.
Η απάντησή του ήταν σαφής:
- Με συγχωρείτε, είμαι ηγούμενος και πνευματικός πατέρας.
Καθημερινά έρχεται κόσμος με προβλήματα, με ασθένειες, με θλίψεις, με ανέχειες και ζητάει στήριξη, παρηγοριά, ενίσχυση.
Αν εγώ έλειπα ποιος θα ενδιαφερόταν να τους παραμυθήσει, να τους φέρει πιο κοντά στο Χριστό μας;
Αυτός θα με κατέκρινε, γιατί θα εκτελούσα πλημμελώς τα καθήκοντά μου.
Και στον Θεό μας δεν θα ήμουν αρεστός, αλλά και στους συνανθρώπους μας που θα έλεγαν.
- Καλά αυτός ο Ιάκωβος δεν κάθεται στο μοναστήρι του;
Δεν τον γεμίζει η παρουσία του Χριστού μας της Παναγίας μας, του Οσίου Δαυίδ, όλων των Αγίων μας;
  Άλλωστε μας έλεγε ο γέροντας, ο Πανάγιος Τάφος δεν είναι η Αγία μας Τράπεζα; 
Εσείς να πηγαίνετε στα Πανάγια προσκυνήματα, όπως έρχεστε εδώ και να ενισχύεσθε.
Εγώ<< τα πάντα ισχύω εν το ενδυναμούντι με Χριστώ>>.( Φίλιπ. δ' 13).
Δρος Χαραλάμπους Μπούσια.

31 Μαΐου 2015Ο Άγιος Γεράσιμος Φωκάς, ...


31 Μαΐου 2015
Ο Άγιος Γεράσιμος Φωκάς, 
ο Αδελφός και Πατέρας, 
χειροτονούμενος Επίσκοπος Κεφαλληνίας, εισέρχεται ως Αρχιερεύς, 
εις την χαράν τού Κυρίου μας.

Την ώρα ειδικώς τής ομιλίας του,
οι πάντες αντελήφθησαν, 
περί ποίου μεγέθους 
λαμπρού αστέρος πρόκειται. 

Και καθώς η Άνοιξη τού έδινε την τελευταία της ημέρα για να λάμψει, 
η όλη επί γής ζωή τού έδινε, 
λίγους κύκλους τού ήλιου ακόμα, 
πριν λαμπροφόρος ανεβεί, 
στην Άνω Κεφαλληνία... 

...ενώ μακριά στο βάθος, 
-όπως το λέει ο ποιητής- 
γύριζε ακόμα η γη, 
με μια βάρκα μαύρη κι άδεια, 
χαμένη στα πελάγη της...

Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα.


Η Ευαγγελική αγάπη (πνευματική αγάπη) που είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος, διακρίνεται σε 4 κατηγορίες: 
α) αγάπη προς τον Θεό και λέγεται Θεογνωσία 
β) αγάπη προς τον εαυτό μας και λέγεται αυτογνωσία 
γ) αγάπη προς τον πλησίον μας και λέγεται αδελφογνωσία και
δ) αγάπη προς τον εχθρό μας και λέγεται αγαπογνωσία (η γνώση της αγάπης).
Θα μπορέσω να αγαπήσω τον Χριστό, με το να προσπαθήσω να καταλάβω καλύτερα το Ευαγγέλιο, μελετώντας το συστηματικά σε βάθος. Διότι εκεί μέσα είναι κρυμμένος ο Χριστός. Λέει ο Χριστός: ''Πολλοί λένε ότι Με αγαπούν, αλλά δεν εφαρμόζουν τους Νόμους Μου''. Επομένως, εφαρμόζοντας τον Νόμο του Θεού, αυξάνει η αγάπη μας προς τον Χριστό, διότι μέσα σε κάθε εντολή του Χριστού, είναι κρυμμμμένος ολόκληρος ο Χριστός! 
Η αγάπη προς τον συνάνθρωπο για να αποκτηθεί, πρέπει: 
α) να έχουμε σπλάχνα οικτιρμών και συγχωρητική διάθεση απέναντι στον πλησίον μας και 
β) να του λέμε πάντα την αλήθεια και όχι ψέματα.

Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα

Αυτοί θα μας δικάσουν στην άλλη ζωή!"


"Αυτοί θα μας δικάσουν στην άλλη ζωή!" 

Διαβάζοντας σε ένα δημοσίευμα του fb την απάντηση του αγίου Παϊσίου σε ερώτηση ενός ιερέως, ότι δηλαδή ίσως θα έβρισκε τους αγίους που έψαχνε σε κακόφημη περιοχή της Θεσσαλονίκης, ενθυμήθηκα το παρακάτω περιστατικό.
Πριν από είκοσι περίπου έτη, ήμασταν στην Δράμα με δύο ευλογημένους Ιερομονάχους από το Άγιον Όρος και ένα συγγενικό τους πρόσωπο. Ψάχνοντας για να βρούμε τα ΚΤΕΛ, σταματήσαμε σε ένα καφενεδάκι για να ρωτήσουμε και ήρθε ένας ατημέλητος άνθρωπος, ίσως και πιωμένος και πέφτοντας στο χέρι του ενός Ιερομονάχου, που καθόταν στην θέση του συνοδηγού, έκλαιγε και έλεγε:
" Πάτερ μου συγχώρεσέ με, είμαι αμαρτωλός! " Για να είμαι ειλικρινής στεναχωριόμουν που όπως πίστευα ενοχλούσε τους Πατέρες. Όμως ο 
π. Αβραάμιος του είπε: " Καλά είσαι! "
Ο άνθρωπος αυτός, μόλις άκουσε αυτό που του είπε ο Ιερέας, απομακρύνθηκε χαρούμενος και επαναλάμβανε συνεχώς: " Καλά είμαι, καλά είμαι! "
Φύγαμε χωρίς να πούμε τίποτα μεταξύ μας για το γεγονός αυτό. Πήγαμε για προσκύνημα στην Ιερά Μονή της Εικοσιφοίνισσας και εκεί ο Παππούλης μάς είπε: " Είδατε τι μετάνοια είχε ο άνθρωπος που συναντήσαμε;  Αυτοί θα μας δικάσουν στην άλλη ζωή! "
 Μιλούσε για έναν άνθρωπο που πολλοί από εμάς τους "καθώς πρέπει" Χριστιανούς, ίσως τον υποτιμούσαμε και ίσως να τον χαρακτηρίζαμε και άσχημα, καθότι ήταν και πιωμένος!
Ενθυμήθηκα τότε τον άγιο Πατέρα μας Ιωάννη Καλαΐδη, τον οποίον και επισκεφθήκαμε μετά με τους δύο Αγιορείτες Πατέρες, ο οποίος μας έλεγε: " Να μη μιλάμε παιδιά μου για κανέναν άνθρωπο υποτιμητικά γιατί αυτός μπορεί να σωθεί, ενώ εμείς όχι! "
Ας έχουμε τις ευχές του αγίου Πατρός μας Ιωάννη Καλαΐδη και όλων των αγωνιζόμενων Αγιορειτών Πατέρων! 

Τσεσμετζής Μιλτιάδης - εκπαιδευτικός

( Ο π. Ιωάννης σε προσκύνημά του στο Άγιον Όρος - Στα δεξιά των τριών ορθίων Ιερέων )

Η ανάγκη της βαθιάς πίστης - Θεωρία και πράξη - Αρχιμ. π . Μάξιμος Κυρίτσης (30 Μαΐου 2021)

 

ΙΕΡΟ ΚΟΙΝΟΒΙΟ ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ Ταξιδεύοντας με την Κουζίνα

 

Ενθρόνιση Καθηγουμένου Οσίου Νικοδήμου Πεντάλοφος Γουμένισσας

 

Κυριακή της Σαμαρείτιδος, Ομιλία Γέροντος Γαβριήλ - 30/05/2021.

 

«Ορθόδοξες διαδρομές»: Αρχιμανδρίτης Δοσίθεος, Ηγούμενος Ι.Μ. Τατάρνης

 

«Γυναίκα με δίψα για την αλήθεια» - Κυριακάτικο κήρυγμα π. Γεωργίου Σχοινά. Κυριακή της Σαμαρείτιδος

 

Γιώργος Ρωμανός: Κορονοϊός και βιολογικός όλεθρος.

 

Βγήκαμε και στην TV! (ΕΡΤ Σαββατοκύριακο)

 

Δημιουργία και συζυγία - π. Συμεών Βενετσιάνος

 

«Adán y Eva» por P.Trembelas, capítulo 1 de 6 - Audio en Griego, Subtítulos en Español

 

성서공부(골로사이) : 하느님의 뜻에 대한 깨달음(Η επίγνωση του θελήματος του Θεού)

 

St HERMIAS of COMANA (May 31)

 

Θα προσευχηθείτε για τους άλλους, και όλος ο παράδεισος θα μεσολαβήσει για εσάς. ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΝΣΤΑΝΔΗΣ

 


Η ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΑΣΚΗΤΟΥ.




Η ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΑΣΚΗΤΟΥ.

 

Ο πιστός έχει πάρα πολλά ευεργετικά μέσα για  θεραπεία , για παρηγοριά και αγιασμό. Εξομολόγηση, Θεία κοινωνία, νερό Θεοφανίων, πρόσφορα, αντίδοτο, άρτο, λείψανα αγίων, θαυματουργές εικόνες, ανάγνωση του Λόγου του Θεού, ένθερμη προσευχή, έκκληση για βοήθεια των αγίων και του φύλακα αγγέλου, συχνή προφορά του ονόματος του Ιησού, χρίσμα με ιερό λάδι, το σημάδι του σταυρού: όλα αυτά για τον πιστό είναι μεγάλη βοήθεια στη θλίψη, στην απογοήτευση, στην αρρώστια, στην επίθεση των πειρασμών, στους εχθρούς.

Λίγοι καταφεύγουν σε αυτές τις θεραπείες για την πνευματική τους άνεση.


 

ΠΑΡΑΒΟΛΗ Ο ΓΕΩΡΓΟΣ

 


Μην εξοικονομήσετε χρήματα, αλλά ελπίζουμε στον Θεό

Έζησε ένας καλός και γενναιόδωρος κηπουρός που πίστευε στον Θεό. Τέτοιοι άνθρωποι καλούνται ευσεβείς. Γιατί για αυτούς η καλή συμπεριφορά είναι μεγάλη και καλή τιμή. Αυτός ο κηπουρός ήταν τόσο ευσεβής που έδινε ό, τι καλλιεργούσε στον κήπο του ως ελεημοσύνη, και κράτησε πολύ λίγα για τον εαυτό του.

Ο Σατανάς  όμως πλησίασε κρυφά τον κηπουρό και είπε:

- Εξοικονομήστε χρήματα για τις ανάγκες σας, διαφορετικά θα έχετε πρόβλημα στο σπίτι.. Κοιτάξτε, θα γερνάτε ή θα αρρωστήσετε και μετά τι; Μετά από όλα, θα χαθείτε!

Ο κηπουρός δεν γνώριζε, φυσικά, ότι ο Σατανάς ήταν που του το  ψιθύρισε, αποφάσισε ότι το είχε σκεφτεί ο ίδιος αυτήν την ιδέα. Και αυτή η άχρηστη σκέψη, παρεμπιπτόντως, μπήκε στην καρδιά του και κολλήθηκε εκεί σαν ένα μυτερό βέλος.

Το ερώτημα είναι, πώς συνέβη αυτό; Γιατί οι άγγελοι και ο Θεός δεν προστάτεψαν  τον καλό κηπουρό από τα κόλπα του διαβόλου;

Η εξήγηση είναι απλή: Ο ίδιος ο Θεός ήθελε να δοκιμάσει την πίστη του κηπουρού και, τελικά, να την κάνει ακόμα πιο δυνατή. Και πώς, τώρα θα δείτε.

Τότε συνέβη το εξής: ο κηπουρός, αφού υπάκουσε στις δελεαστικές ομιλίες του διαβόλου, άρχισε να εξοικονομεί χρήματα και να συσσωρεύει ένα ολόκληρο πήλινο δοχείο με δαχτυλίδια. Μετά από ένα  χρόνο, το πόδι του άρχισε να πονάει. Έπρεπε να ξοδέψει  τα συσσωρευμένα χρήματα σε γιατρούς. Πέρασε από πολλούς ιατρούς  αλλά τίποτα δεν βοήθησε, οι γιατροί δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν το πόδι του. Τελικά, ένας πολύ έμπειρος γιατρός ήρθε σε αυτόν και είπε:

- Εάν δεν κόψετε το πόδι σας μέχρι το  γόνατο, τότε μπορεί να πεθάνετε.

Ο κηπουρός φοβήθηκε και έπρεπε να συμφωνήσει. Τότε ο γιατρός είπε ότι θα έρθει να κάνει την επέμβαση σε τρεις ημέρες. Το βράδυ, ο κηπουρός ήρθε στα αισθήματά του και άρχισε να κλαίει, λέγοντας:

- Θυμηθείτε, Κύριε, τις ελεημοσύνες που έδωσα όταν δούλευα στον κήπο μου και χρησιμοποίησα τα χρήματα που κέρδισα για να υπηρετήσω τους άρρωστους.

Μόλις το είπε αυτό, τα φτερά Άγγελος του Κυρίου εμφανίστηκε σε αυτόν και φώναξε:

- Πες μου, δεν έχεις εξοικονομήσει χρήματα για τον εαυτό σου τελευταία; Ω, ξέρω ότι σταμάτησες να βασίζεσαι στη βοήθεια του Θεού και άρχισες να ελπίζεις  στο ασήμι. Και πού είναι τώρα; Πέταξε μακριά, διάσπαρτα σαν φύλλα στον άνεμο, σαν σκόνη δρόμου. Σύντομα ο γιατρός θα έρθει και θα κόψει το πόδι σου, και θα είσαι  ανάπηρος για το υπόλοιπο της ζωής σου.

Τότε ο κηπουρός παρακάλεσε:

- Αγαπητέ Άγγελο! Ενώ  έκλαιγε . Ρωτήστε τον  δίκαιο Θεό, ας μην θυμηθεί την παρούσα αμαρτία μου, αλλά  να θυμηθεί την προηγούμενη καλοσύνη μου. Σε τελική ανάλυση, εάν γίνω ανάπηρος, δεν θα μπορώ πλέον να καλλιεργώ φρούτα και λαχανικά και να βοηθάω αυτούς που έχουν ανάγκη.

- Λοιπόν, υπόσχεσαι  να βελτιωθείς;

- Ναι, ναι, υπόσχομαι και δεν θα εξοικονομήσω χρήματα ξανά!

«Λοιπόν λοιπόν», είπε ο Άγγελος. - Θα προσπαθήσω να κάνω ό, τι μπορώ για εσάς.

Και πέταξε. Και ο κηπουρός πέρασε τον υπόλοιπο χρόνο του στην προσευχή και ζήτησε από τον Θεό  έλεος και να του συγχωρήσει την αμαρτία της συσσώρευσης.

Την καθορισμένη ημέρα, ο γιατρός ήρθε με τα όργανα ακρωτηριασμού, αλλά δεν βρήκε τον κηπουρό στο σπίτι. Όταν ρωτήθηκε πού ήταν ο ασθενής, του απαντήθηκε:

- Το πρωί πήγα να δουλέψω στον κήπο.

Ο έκπληκτος γιατρός πήγε εκεί και είδε έναν απόλυτα υγιή κηπουρό που σκάβει με χαρά το έδαφος. Τότε ο γιατρός δόξασε τον Θεό. Κατάλαβε ότι ο Θεός έδωσε τη θεραπεία από μια ασθένεια που δεν μπορεί να θεραπευτεί με κανένα ανθρώπινο μέσο.

ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ....Εξασκήστε την ευγένεια με την καρδιά σας και την αγνότητα στο σώμα σας: και οι δύο σας κάνουν ναό του Θεού.


 

Saint Syncletike.............



Do not accept any evil words, but keep your soul clean and uncorrupt. Because if you accept the dirty words of someone who speaks against his neighbor, then your prayer will be affected by thoughts and will hate unjustifiably those who you socialize with. So we need to be careful about what we say and what we allow others to say to us. Therefore, not only we do not say something bad against others, but also do not tolerate even to listen to something like that.

 

Saint Syncletike

Saint Paisios speaks the language of the Pentecost

 


It is well known that Saint Paisios the Hagiorite, besides Greek, did not know another language. But as it happened multiple times – when there was a reason – conversed wonderfully in the language of the Pentecost with non-Greek speaking individuals. “I was present once,” Mr. I.E.K states, “in the small hut of the Saint at Mount Athos with three other visitors, and a Frenchman who did not speak Greek. When his turn came to speak to the Saint, they moved further away and for fifteen minutes they conversed sitting on some wooden logs. We saw them that they were discussing with great interest. How did they communicate, since there was no common language of communication? The Frenchman left very happy. His satisfaction was clearly evident in his face.”

 

 

 

From the book: The Life of Saint Paisios the Hagiorite by monk Isaak

Saint Paisios Intervention in Traffic Accidents

 


One day, a man from Kalamata who lived in Athens was driving to Ioannina, when he was involved in a serious head on collision. His car was literally smashed to pieces, and he suffered a serious head injury. He was taken, unconscious, to the hospital and placed in intensive care. While he was in this condition, he saw an elderly monk in the midst of a bright cloud. The man didn’t have any particular relationship to the Church, but a few days before an acquaintance had told him about a grace-bearing monk named Elder Paisios. So, in his surprise, he impulsively addressed the unknown monk,   “Are you Elder Paisios?” The elder didn’t answer him. He smiled, gently caressed his head, and said, “Don’t be afraid, you’ll be fine!

 

The man regained consciousness. Though he was con-fused by the strangeness of what had occurred, and although he didn’t know the identity of his miraculous visitor, he believed his reassuring words. The man described with unmistakable conviction what he had experienced to his doctors― who, surprised by the humanly inexplicable improvement in his condition, confessed that they had witnessed a true miracle.

 

After he was discharged, he looked in the window of a bookstore he was passing, and he was surprised to see a picture of the monk who had saved him on the front cover of a book. He had discovered the identity of his benefactor, and, being full of gratitude , he bought the book and read it.

 

Moved by what he read, in January of 1998 he made a pilgrimage to Panagouda, and this is when he offered his account. The elder’s intervention, in addition to saving him from certain physical death, radically changed his life. He sought out a spiritual father and went to confession, abandoning the worldly life despite intense opposition from his relatives.

 

“I can’t keep doing the same things,’ he said, with tears in his eyes. “The elder’s bright, smiling face is always  coming to my mind.”

 

The Holy Monastery Saint Arsenios the Cappadocian

 

 

Το θαύμα της απλότητας | Κώστας Γανωτής | Σοφία Χατζή

 

Τι περιμένει ο λαός από τους πολιτικούς σήμερα | Κώστας Γανωτής | Σοφία Χατζή

 

The eternal life



 Do not forget your goal, my child. Look into heaven and see the beauty that awaits us. What are the present, earthly things? Aren’t they but ashes and dust and a dream? Don’t we see that everything here is subject to decay? Whereas things above are everlasting, the kingdom of God is endless, and blessed is he who will dwell in it, for he will behold the glory of His divine face!

 

My child, do not forget that we are in this world only temporarily and that our life dangles by a thread and that all the desirable things in the world are vain. So, whoever despises the vain things of the world—in other words, does not passionately desire them—will participate in the eternal good things.

 

So, when we have this knowledge of the truth, naturally we shall turn the eyes of our soul at every moment towards the eternal life, towards the heavenly Jerusalem, where the choirs of angels chant godly canticles of ineffable sweetness and wisdom. Oh, my children, how much glory your souls will have when after death they ascend to the heavens and are numbered with the angels in heaven!

 

Let us glorify the risen Lord, Who counted us worthy to celebrate His holy Resurrection. Let us pray that He will also count us worthy to celebrate the eternal Sabbath in the heavens, in the new Jerusalem, in the eternal joy. “And no one will take this joy away from you (Jn. 16:22).” Indeed, my child, for earthly joy is followed by sorrows which can annihilate it, whereas heavenly joy is not, because it flows continuously as if from an inexhaustible and life-giving spring.

 

Let us compel ourselves in our Christian duties in order to be able to celebrate the eternal Pascha* close to our Christ and see Him face to face for our blessed enjoyment, without it being interrupted anymore by trials and despair.

 

*Pascha

 

Pascha literally means “passover.” It is the celebration of the Lord’s Resurrection, known in Western Christianity as Easter.

 

Selected from the Letters and Homilies of Elder Ephraim of Arizona

It is in a prison

 

 


Receiving from God

 

When someone receives inside something from God, then the heart feels happy. When on the contrary receives something from the enemy, then the heart feels confused and upset.

 

Saint Seraphim of Sarov

 

 It is in a prison

 

The person that we give our heart, can harm us or abandon us. The evil spirits send us continuously terrible thoughts to our loving intentions and torture us. God’s love though is without ends and includes everything, however, we are hooked on people and material things. Our heart is imprisoned by the things of this world, and when they are taken from us, we are unhappy and we suffer.

 

Elder Thaddeus (Strabulovich) of Vitovnica

 

Prayer and works of love.




We should pray for ourselves out of inner need, while we should pray for others out of genuine love. The greatest charity that we can offer to a person is to pray for them. Of course, when we can also help them in practice, we should do it, because otherwise, our prayer will become dry and useless. Therefore, our prayer should be accompanied by works of love when we are capable of doing so.

 

 From the Sayings of Preacher Dimitrios Panagopoulos

 

ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ...............



Δύο άτομα κοίταξαν ένα παράθυρο. Ένα είδε βροχή και λάσπη.

Άλλο - πράσινο φύλλωμα, άνοιξη και μπλε ουρανός.

Δύο άτομα κοίταξαν μέσα από ένα παράθυρο ...


ΠΟΡΕΙΕΣ, ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑΤΑ ΣΗΜΑΝΔΗΡΑΚΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ



Οι προτροπές πολλών φίλων και γνωστών μου οι οποίοι γνωρίζουν τον βίο και πολιτεία μου στην Ελβετία με οδήγησαν στην απόφαση να καταγράψω τις εμπειρίες της μακράς διακονίας μου στην περιοχή της γερμανόφωνης Ελβετίας, με μοναδικό σκοπό να μείνει κάτι γραπτό για τις επόμενες γενεές εις τρόπον ώστε να γνωρίσουν πώς ξεκίνησε και πώς έφθασε η εκκλησία μας στη σημερινή μορφή της.

Στην Ελβετία, και γενικώς στην Ευρώπη, η Ορθόδοξη Εκκλησία ξεκίνησε από μηδενική βάση. Σήμερα σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης υπάρχουν και λειτουργούν περικαλλείς ιεροί ναοί, που στεγάζουν και θερμαίνουν χιλιάδες ψυχές και στέκονται μάρτυρες της αγίας ορθοδόξου πίστης μας. Όλοι αυτοί οι ναοί είναι καρπός αγώνων και μεγάλων θυσιών τόσο των πνευματικών Πατέρων όσο και του πιστού λαού του Θεού, που αντάμα συνεργάστηκαν και κατάφεραν να φθάσουν στο σημείο, όχι μόνο να υπάρχουν, αλλά και να συνυπάρχουν με τις τοπικές ετερόδοξες χριστιανικές εκκλησίες.

Είναι γνωστό ότι χριστιανική εκκλησία δεν είναι το κτίσμα αλλά ο λαός του Θεού. Αυτός ο λαός στην πόλη και περιοχή της Ζυρίχης σαράντα ολόκληρα χρόνια ήταν άστεγος και ζητιάνος, που παρακαλούσε εδώ και εκεί να του δοθεί ένα χώρος για να τελέσει τη Θεία Λειτουργία και τα ιερά μυστήρια. Κάποτε έπρεπε να αποκτήσει τον δικό του χώρο. Για να γίνει όμως αυτό το κατόρθωμα, χρειάστηκε χρόνος, χρήματα και πολλές θυσίες από πολλούς. Καθήκον και υποχρέωση ήταν του ιερέα, ο οποίος θα έπρεπε να πλησιάσει και να εμπνεύσει πολλούς ευσεβείς χριστιανούς, να σταθούν δίπλα του και όλοι μαζί να πραγματώσουν τον μεγάλο αυτό σκοπό.

Σε αυτό το βιβλίο θα καταγραφούν όλες οι προσπάθειες, οι δυσκολίες, οι ταπεινώσεις, οι απογοητεύσεις, αλλά και οι χαρές που ζήσαμε αρκετοί πολύτιμοι συνεργάτες μέχρι που καταφέραμε να οργανώσουμε μια άριστα οργανωμένη ενορία, η οποία αποτελεί τιμή μεγάλη για τους ομογενείς. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)


 

Μορφές του Χοζεβά..


 

…. Παραδίδουμε το νέο πόνημα της Μονής μας “Μορφές του Χοζεβά” στους αναγνώστες κάθε ηλικίας, αλλά κυρίως στους νέους, , διότι μέσα στις σελίδες του θα “συναντήσουν”  ανθρώπους νέους, αγωνιστές, δυναμικούς κι αισιόδοξους. Ανθρώπους, οι οποίοι από νεαράς ηλικίας έκαναν την υπέρβαση κι αφιέρωσαν τη ζωή και τα νιάτα τους στον Χριστό! Και τελικώς έμειναν για πάντα νέοι κι άφθοροι μέσα στη δόξα της αιωνίου τρυφής του Παραδείσου! Θα δουν και θα μάθουν, οι αναγνώστες μας, ότι στην Έρημο της Ιουδαίας έζησαν και πάλεψαν, γέλασαν και έκλαψαν, πόνεσαν μα κυρίως εγλυκάνθησαν υπό της Θείας Παρηγορίας, Πατέρες Χοζεβίτες σύγχρονοί  μας, τόσο πλησίον χρονικώς σ’εμάς…

 

Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Χοζεβά

Αρχιμανδρίτης Κωνσταντίνος


Ένα πουλί είναι ένα πουλί επειδή πετά. Και ένα λουλούδι είναι ένα λουλούδι γιατί μυρίζει και ανθίζει. Και ένας άνθρωπος είναι ένας άνθρωπος γιατί προσεύχεται. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ ΠΑΥΛΟΣ.


 

“I WOULD OFTEN WALK TO RUSSIA TO RECEIVE COMMUNION”

 




“I WOULD OFTEN WALK TO RUSSIA TO RECEIVE COMMUNION”

 

Little known reminiscences about St. Gabriel (Urgebadze)

 

Constantine Tsertsvadze

 

Love for St. Gabriel, the miracles that are worked not only at his holy relics but also before his numerous icons… We wouldn’t be lying if we say that with every passing day this love grows and gains power, like a snowball. The power of prayer and love! It is a miracle, a true miracle that is occurring before our very eyes. Otherwise how could we explain the fact that Elder Gabriel has become a solid uniting link for our Orthodox nations [Georgia and Russia.—Trans.] in this era of division?

 

We offer our readers a selection of little known reminiscences and testimonies about St. Gabriel, which will help everybody discover the essence of the elder’s podvigs that are pouring out from his love-filled heart.

 

​Elder Gabriel and Otar Nikolaishvili​

 

Elder Gabriel and Otar Nikolaishvili

 

 

 

Otar Nikolaishvili, Elder Gabriel’s spiritual son, recalls:

 

Obsessed with worldly passions, I was searching for my sweetheart who was hiding at Samtavro Convent. I was so enraged that I was ready to take any rash action or even commit a crime (may God forgive me!). How could I have heeded anybody’s advice?! And it was in that state that I met Fr. Gabriel. He introduced himself as “a sinful monk” who was “hungry, humiliated and abandoned by everybody.” His words were confirmed by his untidy, sloppy appearance. On hearing the reason for my arrival at the convent, he said:

 

“It appears God loves you so much that He has deigned to bring you to me: I will help you solve your problems, don’t worry! I, Monk Gabriel, am good at sorting out such things. Trust me, I guarantee your sweetheart’s return. There are already more than enough nuns with the gift of prayer at the convent. It will all come right soon. And now let’s go to my cell and have a frugal meal, if you don’t mind sharing bread with such a sinner as me!”

 

Giving thanks to God in my mind, I thought: “Truly God loves me very much because He has acquainted me with this sinful and slightly crazy monk, who will soon solve all my problems without further ado.” I couldn’t have imagined that soon I was destined to fall under the influence of that “crazy monk”, and to such a degree that I would resolve to say goodbye to both my former sweetheart and my numerous sins!

 

Some time passed, and I understood that Fr. Gabriel was a very rare embodiment of a true spiritual father! But you needed to live side-by-side with him for months in order to understand how far his outward actions were from his inner spiritual world: they were as far apart as heaven from earth, and step by step they made you change your opinion of the elder. It was the case with me; after a time I changed my opinion of him. First I pitied him as a poor and feeble-minded monk, then I rejoiced, seeing his sympathy and understanding. Some time later I marveled at how that sinful old man could know almost the entire Old and New Testaments by heart. Being convinced that someone would go mad from too much knowledge, I showed more sympathy for the elder. Soon I noticed with surprise that he answered the questions that worried and interested me, though I didn’t ask them. He was able to read my thoughts! That puzzled and scared me to some degree—what sort of power was standing in front of me? And it was not until later that I realized that it was the power everybody bows down before, the power that can tame not only a sinner but even the wildest lion—the power of prayer and love.

 

The Lord bestowed the greatest wisdom and power on Elder Gabriel, but he skillfully concealed his gift, though I couldn’t understand why. The elder hid his extraordinary gift under the veil of feigned insanity in such a masterly fashion that it would be useless for me to prove his wisdom and gift of prophecy: no one would have believed me! As for me, I was many times convinced that I was dealing with a great priest who contained an ocean of love, wisdom and humility. I was ready to do whatever he would bless me to, obediently. For me, being with him was the most important thing. Once at a market he told me to bend my knees and put my head to a trashcan filled with watermelon rind and not to rise until he blessed me to. I saw the feet of the passers-by who had stopped beside me: perhaps they were curious to know what a madman was standing on his knees beside garbage.

 

One day in Tbilisi, Fr. Gabriel came out onto the street. Sitting down on a chair in the middle of the street, he started preaching love and speaking to passers-by. The traffic was usually continuous on that road, but as long as Elder Gabriel was there no car passed by; once he stood up, the traffic resumed.

 

It is a well-known fact that in 1965 Fr. Gabriel set fire to Lenin’s portrait during an International Workers’ Day demonstration before the eyes of thousands of spectators. Though he was thirty-six, he looked like an old man. After that unprecedented act he suffered a lot of privation, hardships, and tortures, and even some Church hierarchs dissociated themselves from him. But the ascetic never judged anybody. At night he would climb up St. David Hill, where at the church he would sometimes secretly receive Communion towards the morning.

 

Otar Nikolaishvili, Elder Gabriel’s spiritual son, recalls:

 

St. Gabriel would often relate that for several years he was persecuted in every possible way, “for the truth and love for the Lord”, and denied Communion. “I would often walk to Russia to receive Communion,” Elder Gabriel recalled. It is hard to imagine how many miles he had to walk and what a difficult path he had to cross before reaching Russia! And how many trials and temptations he had to endure is known to God alone!

 

By the grace and intercessions of the Holy Theotokos, the elder was allowed to receive Communion. According to the reminiscences of Archpriest Archil Mindiashvili, St. Gabriel’s spiritual son, before the beginning of the service at the Svetitskhovloba1 festival, the Mother of God appeared to Patriarch Ephraim II of Georgia (1960—1972) and said: “I will not accept your sacrifice and will accept it only from Gabriel.”

 

The elder himself later related:

 

“On that day I was staying at the Svetitskhoveli Cathedral. At dawn I felt that an invisible force was leading me into the altar. Patriarch Ephraim with the clergy were about to begin the festal service there. Suddenly the Lord and the Holy Theotokos appeared, stopped the Patriarch and said to him, ‘We will not accept your sacrifice without Gabriel!’ When I opened my eyes, I felt that Christ and the Queen of Heaven had consoled me! I felt certain that I would be admitted to Holy Communion.

 

“After a while the Patriarch sent the priests to invite me into the altar. He asked if I was ready to take Communion and I replied that I was. Then the Patriarch blessed the clergy to vest me so that I could concelebrate with him.”

 

This is how it was. On that day Patriarch Ephraim and Monk Gabriel served together. At the sight of Elder Gabriel the whole congregation wept with joy. All the worshippers rejoiced.

 

It can be said that Elder Gabriel gave practical lessons of humility, obedience and love. He would often say that love is not only an inborn talent—we can learn love and must long for it. The saint had an original approach to those wishing to become nuns, being deliberately stern with some and heaping praise on others. The way he treated people was individual and changeable. You could easily approach him, ask for his blessing and support, and there were no instances when someone was left without his attention and consolation.

 

Abbess Maria (Mikeladze) recalls:

 

Due to my sinfulness I had mixed feelings about Fr. Gabriel: Sometimes I was indifferent, sometimes I judged him, listening to others’ opinions. And though I didn’t show due reverence towards him, I did feel his strong affection for me all the time. It was always easy to turn to him and ask his forgiveness, and he would forgive everybody even when no one asked him to. Fr. Gabriel alone could understand and comfort me in the toughest moments: filled with sacrificial love, he was never indifferent. The most remarkable thing the elder did to me was to destroy my book knowledge and clichés and stereotypes about monastic life, based on ossified theories that created “spiritual comfort” for me—something that flattered me. And the elder gradually destroyed all of this. Sometimes the elder’s actions made me extremely indignant and furious. He would interfere in my plans. For example, when I was going to pray in seclusion, he could burst into my cell and demand loudly: “Mother, go and make soup quickly because some intellectuals have arrived at the convent!”

 

Once he snatched a prayer-book out of my hands. Then I resisted and even condemned him for that. It was not until later that it came home to me why he would keep saying, “Why are you bothering the Lord?” At that time my prayers and deeds were cold and formal, they lacked the sincerity that leads to salvation. And Fr. Gabriel struggled for the salvation of every soul.

 

My parents were against my life at the convent. My father would come to the convent most days, trying to persuade me to change my mind, but I with the help of God stuck to my guns. So my relationship with dad was very strained. One day I was told, as usual, that my father was waiting for me in the church. I entered the church and, to my amazement, saw Fr. Gabriel standing in an artistic and expressive manner and my father kneeling before him. Then Fr. Gabriel asked my father to invite him to a restaurant. The latter gladly agreed, and both walked past me without paying attention to me. At the restaurant, Fr. Gabriel sang the song, “Kakhetian Wine”, to my father and won his heart forever. They made friends with each other, and I didn’t have to worry anymore. And I and my father had no further conflicts.

 

Every minute of Fr. Gabriel’s life was filled with self-sacrifice and God. He still helps us today by his invisible presence among us.

 

The elder’s presence in the lives of those in need spreads even far beyond Georgia. There are no space and time limits in Orthodoxy, and I, an ordinary Georgian, am overcome with joy when I see St. Gabriel’s universal veneration in Russia. “I’ll come to you when you aren’t waiting for me…” This is Fr. Gabriel’s testament.

 

Another confirmation of his words is the memories of our spiritual brother Sergei from Belarus who has shared his story with great joy:

 

Clouded by sins, I abandoned God more than once! But the Lord never abandoned me! There was a period in my life when I focused only on earthly things. Lost and worn out by spiritual confusion, by a miracle I came to church where I was welcomed by an image of a smiling saint who seemed to be standing in front of me and staring into my soul. As you may have guessed, it was Elder Gabriel. From that day on we have been friends; I acquired his icon and often prayed to him at home. At that period I was on my own, almost everyone had turned away from me. Thus, I had to spend my birthday all alone and nobody remembered me. I felt absolutely forsaken and depressed.

 

In that state I fell into a doze and saw Fr. Gabriel in a dream. He entered my room, repeating: “Well, Sergei, did you think I’d abandon you and wouldn’t come to you?!” Dumbfounded, I bent over before Elder Gabriel and asked for his blessing. While he was blessing me, he repeated: “You thought I wouldn’t come to you? I’ll come to you, Sergei, very soon! I’ll come to you!”

 

And he left. Opening my eyes, I felt love, sorrow, great joy and consolation… I was happy that Elder Gabriel had visited me, and his words, “I’ll come to you very soon”, were with me all the time.

 

The next day my relatives, a couple, came to my place to greet me on my birthday. When they presented me with a gift in a black bag, I involuntarily said (as if some force prompted me to): “I know what’s in the bag! I know what a gift it is!” And they asked, as if teasing me: “Well, what’s there?!” I exclaimed: “I know, there’s something related to Fr. Gabriel (Urgebadze) there!”

 

Stunned and frightened, they exchanged glances and offered me the bag. What I found inside was a copy of the book, “The Elder’s Diadem”, dedicated to St. Gabriel!

 

Thus Fr. Gabriel visited me! His prayers, grace and spontaneity saved me and set me on the path of truth. I believe that Fr. Gabriel’s love, by the grace of God, will pull many out of the whirlpool of sin onto the shore of salvation.