Η πνευματική ζωή δεν πρέπει να είναι μια συνεχής ενασχόληση με τον εαυτό και μια πίεση που ασκούμε πάνω του, συχνά ασφυκτική, για το πώς θα τον αλλάξουμε. Η πνευματική ζωή, δηλαδή η ζωή του Χριστού μέσα μας, είναι ακριβώς μια στροφή προς τον Χριστό, η αναζήτηση της Χάρης, και γίνεται με όρους απόλυτης απλότητας. Ο Χριστός μάς ζητά να απαρνηθούμε τον εαυτό μας για χάρη μιας καινούργιας ζωής. Άρνηση του εαυτού δεν σημαίνει απόπειρα σύνθλιψής του, να αλλάξω συμπεριφορά, συνήθειες, να βελτιωθώ ηθικά, να γίνω πιο θρησκευτικό ον, να ξεχωρίζω ως "χριστιανός", κοντολογίς να μου σπάσουν τα νεύρα. Όλα αυτά δεν αποτελούν άρνηση του εαυτού αλλά μια αποδοχή του με διαφορετικούς όρους από ό,τι πριν, κατάσταση που καταλήγει βέβαια στον φαρισαϊσμό. Άρνηση του εαυτού σημαίνει ότι τον αρνούμαι χάριν του εντελώς Άλλου, έτσι ώστε να μπορώ να πω "ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός". Τότε και μόνο τότε αλλάζει ο άνθρωπος χωρίς να αυτοκαταργείται. Μάλιστα δεν πιέζεται, δεν κάνει όρκους αλλαγής, ούτε βασανίζεται αδιέξοδα. Τον έχει αναλάβει ο Χριστός. Δύσκολο να αφεθεί όμως ο θρησκευτικός άνθρωπος στον Χριστό: θέλει ο ίδιος να καταφέρει να αλλάξει τον εαυτό του, έχει τις δικές του βεβαιότητες και τεχνικές, οδηγούμενος σε μια πλήρη αποδοχή και όχι άρνηση του εαυτού, δηλαδή υποδουλωμένος στη σάρκα και το αίμα ενός πεπτωκότος κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου