«Σέ μία συνοικία τοῦ Πειραιᾶ κατοικοῦσε ἕνα
σημαῖνον στέλεχος τοῦ Κ. Κ.. Ὅσο ἦταν γερός καί
πρόσφερε σ᾿ αὐτό ὑπηρεσίες, ἦταν ὁ σύντροφος καί
ὁ συναγωνιστής. Ὅταν, ὅμως, ἀρρώστησε ἀπό φυματίωση οἱ σύντροφοι τόν ἐγκατέλειψαν. Οἱ συναγωνιστές τὸν λησμόνησαν. Μάταια περίμενε ὁ φτωχός, νά
τὸν βοηθήσουν οἱ κόκκινοι προστάτες τῶν ἀδυνάτων.
Πόση μεταμέλεια θα αἰσθάνθηκε, διότι εἶχε θυσιασθῆ
γιὰ μία ιδεολογία τόσο ἀχάριστη! Τό δράμα του, ὅμως,
πληροφορήθηκαν μερικοί Χριστιανοί τῆς συνοικίας του.
Ἐργαζόμενοι ἄνθρωποι κι αὐτοί, συμπόνεσαν. Μέ πολλή διάκρισι τόν ἐπισκέφθηκαν καί τόν παρηγόρησαν.
Ἀλλά δέν σταμάτησαν ἕως ἐδῶ. Ἔπρεπε να φέρουν
γιατρό. Ποιόν ἄλλο; Ἔσπευσαν στό μέγα φιλάνθρωπο
τῶν Ἀθηνῶν [τό Δημήτριο Χαροκόπο]. Τοῦ περιέγραψαν τήν κατάστασι τοῦ ἀρρώστου. Κι ἐκεῖνος χωρίς
χρονοτριβή κατέβηκε στον Πειραιᾶ, καί πῆγε στό φτωχικό τοῦ φλεγόμενου ἀπό τόν πυρετό ἀνθρώπου, γιά
νὰ τόν δροσίση. Διεπίστωσε ὅτι εἶχε ἐπείγουσα ἀνάγκη νοσοκομειακῆς περιθάλψεως. Φρόντισε δραστήρια και κατόρθωσε νά τόν εἰσαγάγη στή "Σωτηρία",
πράγμα ἀρκετά δύσκολο τότε. Ἀλλά δέν τόν ἐγκατέλειψε ἐκεῖ στή φροντίδα τῶν ἄλλων. Τόν ἐπισκεπτόταν συχνά και παρακολουθοῦσε τήν ἐξέλιξι τῆς ἀσθενείας του. Καί ὄχι μόνο, ἀλλά τόν ἐνίσχυσε καί οἰκονομικά, μέχρις ὅτου ἀποθεραπευμένος ἐπανῆλθε στούς
κόλπους τῆς οἰκογενείας του. Αὐτά τά ἀποκάλυψε ὁ ἴδιος ὁ εὐεργετηθείς σ᾿ ἕνα κύκλο Χριστιανῶν καί φώναξε: “Επειτα ἀπό αὐτά πῶς νά μήν εἶμαι Χριστιανός, κύριοί μου;”. Ἔτσι τά μάθαμε κι ἐμεῖς, διότι ὁ γιατρός
τά ἀπέκρυπτε ἐπιμελῶς»(περ. Ακ, Ὀ 1969, 314)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου