Μαντέψτε ποιος είναι
Στα 14 μου αρρώστησα βαριά. Δεν ήταν η πρώτη φορά, αρρώστησα αρκετά με τον τρόπο μου, αλλά τώρα ένας τεράστιος πόνος στο πόδι μου και μια τεράστια φλεγμονή στην περόνη μου με καθήλωσαν στο κρεβάτι. Ο χειρουργός γιατρός στην πόλη όπου ζούσα είπε στη μητέρα μου, επίσης ανώτερη επαγγελματία ιατρικής, ότι επρόκειτο για οξύ αρθρικό ρευματισμό, μια περίοδο πόνου. Έγραψε λοιπόν οξακιλλίνη και γενταμυκίνη κάθε 6 ώρες για αρκετούς μήνες και μου έβαλε το πόδι σε γύψο. Τον πόνο τόσων ενέσεων, το πρήξιμο και τη θανάτωση του ιστού στον οποίο μου έκαναν ένεση εκατοντάδες φορές, τις προσευχές που έλεγε η μητέρα μου πάντα δίπλα στο κρεβάτι μου, για ώρες, θυμάμαι πολύ καλά. Αφού η μητέρα μου είχε πει πολλές δεκάδες φορές τους ψαλμούς «Ελέησόν με, Θεέ» και «Εκείνος που κατοικεί στη βοήθεια του Υψίστου», τελείωσε με κούραση, ήταν περασμένα μεσάνυχτα, της έλεγα: «πες περισσότερα. προσευχές σε μένα...» Ήταν λίγοι μήνες με τρομερούς πόνους, και το πόδι γινόταν όλο και πιο επώδυνο, είχε μάλιστα αραιώσει πολύ. Η γενταμυκίνη που έλαβα ενδομυϊκά θα ήταν αρκετή για να κωφώσω 10 άτομα, αλλά και πάλι, με τη χάρη του Θεού, μπορώ ακόμα να ακούσω. Μετά από μερικούς μήνες που ήμουν στο σπίτι με ένα τεράστιο γύψο, το πόδι ήταν δύο φορές πιο αδύναμο από πριν. Οι γιατροί είπαν ότι το πόδι έπρεπε να ακρωτηριαστεί.
Οι γονείς μου επέμειναν να πάμε στο laşi, στο Νοσοκομείο Παίδων, στον γιατρό Gabriel Lonescu, έναν διάσημο γιατρό που είχε λύσει πολλές ανίατες περιπτώσεις. Είναι αυτός που χειρούργησε τις διάσημες σιαμαίες τη δεκαετία του '80, ο πατέρας μου, ένας ιερέας, με μετέφερε στην πλάτη του στο νοσοκομείο. Όταν με συμβουλεύτηκε, ο γιατρός ξέσπασε σε κραυγές θυμού: «Είστε ιατρικό προσωπικό, αλλά τον συμπεριφερθήκατε σαν αγρότες». Θυμάμαι ότι είχε κάτι μεγάλα ξύλινα τσόκαρα. Πήρε ένα τσόκαρο και το πέταξε σε μια γυάλινη πόρτα μιας ντουλάπας που άνοιξε.
Είχα οξεία οστεομυελίτιδα στη δεξιά περόνη, μια φοβερή ασθένεια που ακόμα κι αν χειρουργηθεί, υποτροπιάζει σε άλλα οστά, σε όλη μου τη ζωή. Σε όλο αυτό το διάστημα οι γονείς μου στέκονταν πάντα δίπλα στο λείψανο της Αγίας Παρασκευής τής Επιβατηνης και προσεύχονταν με δάκρυα για μένα. Ο πατέρας λειτουργούσε καθημερινά.
Οι πιθανότητες να σωθεί το πόδι ήταν πολύ μικρές. Ήμουν επίσης ύποπτος για καρκίνο των οστών.
Η επέμβαση διήρκεσε 6 ώρες. Όταν έφυγα από το νοσοκομείο διασωληνωμένος, με είδε ο πατέρας μου και λιποθύμησε. Αλλά ο γιατρός είπε: είχε μια ευκαιρία. Δόξα τω Θεώ.
Ανάρρωσα σε λίγους μήνες. Οι δάσκαλοι από το σχολείο ήρθαν να με ακούσουν και να βάλουν τις σημειώσεις μου στο σπίτι. Η μητέρα μου μου έλεγε: «Είσαι θαύμα Θεού». Και απάντησα: «Ναι, κουτσό θαύμα». Και τώρα περπατάω τέλεια και δεν έχω κάνει άλλη επέμβαση, χάρη στην Αγία Παρασκευή. Ζω για την προσευχή της, για τα δάκρυά της, για την απέραντη καρδιά της, γεμάτη από τη Χάρη του Θεού που αισθάνεται τους πόνους μας και τους καταπραΰνει με έλεος, στην απέραντη αγάπη του Θεού.
Το παιδί που θεράπευσε η Αγία Παρασκευή είμαι εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου