Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2025

Αρχιμανδρίτης Θεόφιλος Παραϊάν (Πώς μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι. Μέσα πνευματικής βελτίωσης).


«Επομένως, η προσευχή «Πάτερ ημών» είναι επίσης μια ευκαιρία για αυτοεξέταση, αλλά όχι μόνο με αυτή την έννοια, αλλά και με την έννοια ότι στην προσευχή «Πάτερ ημών» δεν προσευχόμαστε μόνο για τον εαυτό μας, αλλά προσευχόμαστε για όλους, για όσο το δυνατόν περισσότερους, για όλους τους ανθρώπους. Γιατί; Επειδή λέμε «Πάτερ ημών», «Τον άρτον ημών τον επιούσιον...δώσε μας καινούργιο», «Μη μας οδηγήσεις σε πειρασμό», «Σώσε μας από τον πονηρό». Έτσι όλοι μας, όχι μόνο εγώ, Κύριε, άκουσέ με, και κάνε με τους άλλους όπως θέλεις! Δεν είναι σωστό αυτό; Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι με τη σκέψη ή από τη σκέψη του Θεού, από τη σκέψη του Πατέρα μας στον ουρανό, είμαστε συνδεδεμένοι μεταξύ μας ως αδελφοί για τους οποίους ευχόμαστε το καλό και που στηρίζουν το καλό του ατόμου δίπλα μας».


Αρχιμανδρίτης Θεόφιλος Παραϊάν (Πώς μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι. Μέσα πνευματικής βελτίωσης)

Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρέλιν), από το βιβλίο "ΣΥΝΤΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ"

 



Η πνευματική ζωή πρέπει να περιλαμβάνει έναν αγώνα για τον χρόνο. Ο χρόνος, αποκομμένος από την αιωνιότητα, περνάει σαν όνειρο.


🔷Αν ρίξουμε μια προσεκτική ματιά στη ζωή μας και προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πόσο χρόνο έχουμε αφιερώσει στο πνεύμα μας και πόσο στην ψυχή μας, θα δούμε ότι έχουμε αφήσει μόνο λίγα ψίχουλα για το πνεύμα.


🔷Η ζωή μας είναι μια συνεχής κλοπή χρόνου, που θα μπορούσε να είχε αγοράσει την αιωνιότητα, η κλοπή χρόνου από το ίδιο μας το πνεύμα για να ικανοποιήσουμε τα πάθη μας, για κενές πράξεις και ακόμη πιο κενές συζητήσεις.


🔷Το να είναι κανείς υπερβολικά απασχολημένος είναι χάσιμο χρόνου. Ξεχνάει κανείς τι είναι πιο σημαντικό—τον εαυτό του. Δεν έχει καν χρόνο να σκεφτεί: ποιος είναι, γιατί βρίσκεται εδώ στη γη, τι τον περιμένει στο μέλλον;


🔷Ακόμα και μερικοί άγιοι, πεθαίνοντας, ζήτησαν από τον Κύριο μια αναβολή για μετάνοια. Αλλά εμείς οι ίδιοι κλέβουμε χρόνο που δεν μπορεί να ανακτηθεί.


🔷Για όσους ζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, ο χρόνος μεταμορφώνεται σε μεταφυσικό φως. Ο χρόνος, ωστόσο, που σπαταλιέται στην αμαρτία και τη ματαιοδοξία μεταμορφώνεται σε μεταφυσικό σκοτάδι.


🔷Οι άγιοι κατέκτησαν τον χρόνο, μετατρέποντάς τον σε σκαλοπάτια πάνω σε μια κλίμακα με την οποία ανέβαιναν στον ουρανό. Ενώ βρίσκονταν στη γη, ζούσαν στην αιωνιότητα, αναπνέοντάς την με προσευχή, φωτισμένοι από τη χάρη - μια ουράνια φλόγα που λάμπει στο σκοτάδι.


🔷Ο διάβολος, με χίλια προσχήματα, αφαιρεί τον χρόνο της ζωής, ώστε η ψυχή ενός ανθρώπου την ώρα του θανάτου να είναι άδεια.


🔷Ο διάβολος δεν μπορεί να σταματήσει τον χρόνο. Ο ίδιος περιμένει την Τελική Κρίση και τα αιώνια βάσανα. Αλλά κάνει κάτι άλλο: αφαιρεί τη μνήμη του θανάτου και ενσταλάζει στον άνθρωπο τη βεβαιότητα της μονιμότητας της γήινης ύπαρξης.



◼Ο χρόνος είναι μια ροή που δεν μπορεί να σταματήσει ή να οριστεί. Η μόνη ιδιότητά του είναι η σταθερότητα και η μη αντιστρεψιμότητα.


◼Ο χρόνος είναι σαν μια σειρά από μαργαριτάρια, υφασμένη από στιγμές που αστράφτουν και εξαφανίζονται. Αλλά αυτό έχει το δικό του μυστηριώδες νόημα: μια στιγμή δεν μπορεί να επιστραφεί, γι' αυτό και ο χρόνος πρέπει να είναι ιδιαίτερα πολύτιμος και αγαπητός σε έναν άνθρωπο.


◼Ο χρόνος είναι ένα σεντούκι που μπορεί να γεμίσει τόσο με θησαυρούς όσο και με τη σκόνη της γης. Ο μεγαλύτερος θησαυρός, όπως τα διαμάντια ανάμεσα στα πετράδια, είναι το όνομα του Ιησού Χριστού, το οποίο πρέπει να συνδυάσουμε με τις στιγμές που περνούν.


◼Ο χρόνος εξαφανίζεται χωρίς να αφήσει ίχνος, αλλά όταν κάποιος τον ενώνει με την προσευχή, μοιάζει να αιωρείται: μεταμορφώνεται σε αόρατο φως και παραμένει στην ψυχή. Μόνο στην προσευχή μπορεί κάποιος να δει στιγμιότυπα της ομορφιάς που χάνεται στον κόσμο και να βιώσει έστω και ένα μέρος της χαράς που ο Κύριος υπόσχεται να δώσει στην αιωνιότητα.


◼Ο χρόνος είναι το πεδίο δοκιμής για τον άνθρωπο, ενώ η αιωνιότητα ανήκει στο ίδιο το Θείο. Ωστόσο, για έναν Χριστιανό, η αιωνιότητα μπορεί να αποκαλυφθεί στον χρόνο, μέσω της κοινωνίας της ψυχής με την αιώνια χάρη. Μεταφορικά μιλώντας, η αιωνιότητα είναι σαν την πνοή του Θείου, την οποία η ψυχή μπορεί να αισθανθεί σε αυτή τη ζωή κατά τη διάρκεια της προσευχής.


◼Δεν μπορούμε να σταματήσουμε μια στιγμή συνδέοντάς την με γήινες σκέψεις· θα χαθεί για εμάς, σαν μια σταγόνα που πέφτει στη θάλασσα. Αλλά μπορούμε να αποκτήσουμε μια στιγμή συνδέοντάς την με τα λόγια της προσευχής: τότε θα μετατραπεί σε πολύτιμο λίθο και θα γίνει ο αθάνατος θησαυρός μας· τότε, σαν ένα ουράνιο λουλούδι, θα ξεδιπλώσει τα ευωδιαστά του πέταλα· τότε ο ίδιος ο χρόνος θα γίνει ένα σκαλοπάτι στην πνευματική σκάλα που οδηγεί προς τα πάνω.


Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρέλιν),

από το βιβλίο "ΣΥΝΤΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ"

Από μια συνάντηση πιστών με τον Αρχιμανδρίτη Ραφαήλ (Καρέλιν), 2003

 



ΕΡΩΤΗΣΗ: Πιστεύετε ότι ο Θεός δημιούργησε έναν άλλο κόσμο, αόρατο σε εμάς, για τον οποίο δεν γνωρίζουμε τίποτα;

✏ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Αυτή η έννοια είναι ασυμβίβαστη με τη χριστιανική διδασκαλία ότι ο άνθρωπος είναι μια μεσολαβητική δύναμη - ένας σύνδεσμος μεταξύ Θεού και κόσμου. Ο ίδιος ο άνθρωπος αποτελείται από δύο αρχές - πνευματική και φυσική. με το σώμα του ανήκει στον κόσμο, με την ψυχή του - στον πνευματικό κόσμο, είναι σαν ένας σύνδεσμος που ενώνει αυτούς τους δύο κόσμους. Μετά την ανάσταση από τους νεκρούς, θα υπάρξει μια νέα γη και ένας νέος ουρανός, δηλαδή, θα υπάρξει μια μεταμόρφωση ολόκληρου του κόσμου. Αν άλλα όντα κατοικούν κάπου στον κόσμο, τότε τι είναι αυτά; Όντα ελεύθερης βούλησης; Τότε θα μπορούσαν να είχαν πέσει και να είχαν αμαρτήσει, και ο Υιός του Θεού θα έπρεπε να πάρει τη μορφή τους για να τους σώσει. Η υπόθεση των πολλαπλών κατοικημένων κόσμων είναι ασυμβίβαστη με τη χριστιανική κατανόηση της σημασίας της γης. Η Γη, ως ουράνιο σώμα, είναι ένας κόκκος άμμου στο σύμπαν, αλλά από τη σημασία και την αξιοπρέπειά της είναι το κέντρο του κόσμου - το κέντρο απλώς επειδή ο άνθρωπος, ένα ον στο οποίο κατοικεί η εικόνα και η ομοίωση του Θεού, ζει στη γη· το κέντρο επειδή από αυτή τη γη ο Κύριος πήρε το σώμα του. Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής δηλώνει σαφώς ότι η λύτρωση του Χριστού έχει κοσμική σημασία, ότι είναι η μεταμόρφωση ολόκληρου του κόσμου. Αλλά η μεταμόρφωση του σύμπαντος πρέπει να συμβεί μέσω της μεταμόρφωσης του ανθρώπου.



❓ΕΡΩΤΗΣΗ: Θα γίνουμε μάρτυρες του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου; Πείτε κάτι παρηγορητικό.

✏ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο Κύριος αρνήθηκε να απαντήσει στο ερώτημα πότε θα έρθει το τέλος του κόσμου. Οι χρόνοι και οι ημερομηνίες μας είναι άγνωστες. Δεν γνωρίζουμε τις δυνατότητες του καλού και του κακού που υπάρχουν στη γη και καθορίζουν το μέλλον. Μερικές φορές η προσευχή ενός μόνο δίκαιου ανθρώπου έχει σώσει ολόκληρα έθνη από την ατυχία και την τιμωρία του Θεού. Έτσι, η προσευχή του Αγίου Αρσενίου του Μεγάλου, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα στους Πατέρες, έσωσε το Βυζάντιο από έναν τρομερό σεισμό. Επομένως, δεν γνωρίζουμε το μέλλον. Βλέπουμε κακίες: άθλια ακολασία, ανθρώπινο εγωισμό, την εξαθλίωση της αγάπης, γιατί η κακία φαίνεται να χτυπάει στο μάτι, αλλά δεν βλέπουμε αρετές, επειδή είναι μετριόφρων και κρύβονται από τον κόσμο. Και ίσως υπάρχουν μερικοί άνθρωποι ανάμεσά μας των οποίων οι προσευχές μπορούν να γυρίσουν το πηδάλιο της ιστορίας ή να καθυστερήσουν τις καταστροφές που είναι προορισμένες να πλήξουν τον κόσμο.


❓ΕΡΩΤΗΣΗ: Σήμερα είναι ο Θρίαμβος της Ορθοδοξίας. Θα μπορούσατε να μας πείτε κάτι γι' αυτό;

✏ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Κάθε ιερέας πιθανότατα μίλησε για τα γεγονότα αυτής της εορτής στο σημερινό του κήρυγμα. Μπορώ να πω μόνο ένα πράγμα: ο Θρίαμβος της Ορθοδοξίας θα πρέπει να είναι μεγάλη χαρά για εμάς που είμαστε Ορθόδοξοι, αλλά πέρα ​​από αυτή τη χαρά, θα πρέπει να είναι και μεγάλη ευθύνη. Η Ορθοδοξία είναι το μεγαλύτερο δώρο από τον Θεό που έχουμε λάβει και ταυτόχρονα, η Ορθοδοξία είναι η μεγαλύτερη ευθύνη, γιατί ο Κύριος θα κρίνει τους Ορθόδοξους με τη μεγαλύτερη αυστηρότητα. Είναι γραμμένο: «Η κρίση του Θεού θα αρχίσει από την Εκκλησία». Επομένως, πρέπει να θυμόμαστε ότι σε όποιον δίνονται πολλά, πολλά θα ζητηθούν. Η Ορθοδοξία είναι ένα δώρο και μια ευκαιρία για αιώνια σωτηρία, αλλά ταυτόχρονα, η Ορθοδοξία δεν καθιστά αυτόματα έναν άνθρωπο σωσμένο μόνο και μόνο επειδή είναι Ορθόδοξος.

Η πίστη είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη σωτηρία, αλλά η πίστη πρέπει να αποδεικνύεται με πράξεις αγάπης. Επομένως, η Ορθοδοξία μας υποχρεώνει να μαρτυρούμε στον μη Ορθόδοξο κόσμο την υψηλή τιμή της Ορθοδοξίας και αυτή η μαρτυρία είναι η ζωή του καθενός μας. Δυστυχώς όμως, στη ζωή μας συχνά προκαλούμε πειρασμούς σε μη Ορθόδοξους ανθρώπους και τους κάνουμε να καταδικάσουν την Ορθόδοξη πίστη. Επομένως, πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο καθένας μας είναι, σε κάποιο βαθμό, κήρυκας της Ορθοδοξίας· αυτό το κήρυγμα είναι η ζωή μας.

Πώς κατέκτησαν οι απόστολοι τον κόσμο; Με τη δύναμη της χάρης και το κήρυγμα της αγάπης τους. Πώς διέφεραν οι αρχαίες χριστιανικές κοινότητες από τον ειδωλολατρικό κόσμο; Με το πνεύμα της αγάπης. Και επομένως, εμείς, Ορθόδοξοι στην πίστη, πρέπει να αγωνιζόμαστε να γίνουμε Ορθόδοξοι στην καρδιά, Ορθόδοξοι στην αγάπη για τους άλλους. Και η ίδια η αιώνια ζωή θα είναι ο αιώνιος Θρίαμβος της Ορθοδοξίας!


Από μια συνάντηση πιστών με τον Αρχιμανδρίτη Ραφαήλ (Καρέλιν), 2003

Η περιφρόνηση για τη ζωή είναι η κύρια ένδειξη ότι ένα άτομο ή ένα σύστημα είναι δαιμονικό. Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.

Η συγχώρεση δεν είναι λήθη, αλλά αναγέννηση στην αγάπη του Θεού.. Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.

Η νηστεία έχει να κάνει με το να τρέφεσαι με Φως, όχι με το να παραγεμίζεις τον εαυτό σου με φασόλια. Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.

Πατριάρχης Σερβίας Παύλος Stojčević • εκοιμήθη στις 15 Νοεμβρίου 2009



Πατριάρχης Σερβίας Παύλος Stojčević • εκοιμήθη στις 15 Νοεμβρίου 2009

Ο Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης προσεύχεται για την εκλογή του Παύλου σε Πατριάρχη. Μαρτυρία της Γερόντισσας Στυλιανής, Ι. Μονή Παντοκράτορος Ταώ (Νταού Πεντέλης) Από το βιβλίο: ''Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες - Διηγήσεις - Νουθεσίες)''. Έκδοση ''Ενωμένη Ρωμηοσύνη'', σελίδα 29.

Άλλη φορά μόλις μπήκα στο κελλάκι του Αγίου, μου λέει: ''Καλώς την. Κάνε, σε παρακαλώ, προσευχή και μήν μου μιλάς, γιατί έχουν εκλογές στην Γιουγκοσλαβία σε λίγο. Θα ψηφίσουν καινούργιο Πατριάρχη. Μακάρι να βγάλουν τον Παύλο. Κάνε, σε παρακαλώ, κι εσύ προσευχή''.
Κάναμε εν σιωπή προσευχή. Σε λίγη ώρα παίρνει ο Δεσπότης Αθανάσιος Γιέφτιτς τηλέφωνο, για να ενημερώση τον Παππούλη ότι έχουν εκλογές και να τον ρωτήση ποιόν να ψηφίσουν. Και ο Παππούλης του απαντά: ''Ρωτάς, Αθανάσιε, ποιόν να ψηφίσετε; Τον Παύλο να ψηφίσετε!''. Κλείνει το τηλέφωνο και συνεχίσαμε την προσευχή, ώσπου μετά από μία ώρα και ένα τέταρτο, ο Δεσπότης Αθανάσιος ξαναπήρε τηλέφωνο για να πη: ''Γέροντα, με την ευχή σας, παμψηφεί βγήκε ο Παύλος!''.

Βλέπετε τι καλά παπούτσια έχω; Τα βρήκα κοντά στον κάδο όταν πήγα στο Πατριαρχείο. Κάποιος τα πέταξε, αλλά είναι γνήσιο δέρμα. Τα έραψα λίγο, και ιδού, μπορούν να χρησιμεύσουν για πολύ καιρό...Πατριάρχης Σερβίας Παύλος Stojčević • εκοιμήθη στις 15 Νοεμβρίου 2009

Δεν υπάρχει συμφέρον ούτε εθνικό ούτε προσωπικό, που θα μπορούσε να αποτελεί δικαιολογία του να μην είμαστε άνθρωποι!Πατριάρχης Σερβίας Παύλος Stojčević (1914 -15 Νοεμβρίου 2009)

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2025

Την δεκάτη έκτη του μηνός, τιμάται η μνήμη του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστή Ματθαίου.



Την δεκάτη έκτη του μηνός, τιμάται η μνήμη του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστή Ματθαίου.

Ο θείος αυτός Απόστολος, ενώ καθόταν στο τελωνείο, δηλαδή στο κρατικό εισπρακτήριο, άκουσε τον Κύριο να του λέει: «Ακολούθησέ με». Και αμέσως, χωρίς καμία καθυστέρηση, άφησε τα πάντα και Τον ακολούθησε, παραθέτοντας μάλιστα και μεγάλο δείπνο προς τιμήν Του στο σπίτι του, όπως ο ίδιος αναφέρει στο Ευαγγέλιό του. Από τότε περιλαμβανόταν στους υπόλοιπους Αποστόλους.

Αφού έλαβε τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής και φωτίστηκε θεϊκά, έγραψε το Ευαγγέλιό του στα εβραϊκά, οκτώ χρόνια μετά την Ανάληψη του Χριστού, και το έστειλε στους νεοφώτιστους Ιουδαίους. Κατόπιν δίδαξε τους Πάρθους και τους Μήδους, ίδρυσε Εκκλησίες ανάμεσά τους και έκανε πολλά θαύματα, μέχρι που τελειώθηκε διά πυρός από άπιστους.

Ενώ ακόμη ζούσε, οι άλλοι Απόστολοι περιόδευαν στις περιοχές που είχαν κληρωθεί για τον καθένα. Εκείνος όμως, βρισκόμενος στους Πάρθους, ανέβηκε μόνος σ’ ένα βουνό, όπου ζούσε με έναν μόνο χιτώνα και χωρίς καμία στέγη. Μετά από κάποιο καιρό, εμφανίστηκε μπροστά του ο Θεός—εκείνος που έπλασε τον άνθρωπο από χώμα—με τη μορφή παιδιού. Απλώνοντας το δεξί Του χέρι, Του έδωσε μία ράβδο και είπε:

«Πάρε αυτή τη ράβδο και όταν κατέβεις από το βουνό, πήγαινε στην πόλη Μυρμήνη. Φύτεψέ τη στο κατώφλι του ναού που βρίσκεται εκεί. Με τη δύναμη του δεξιού μου χεριού θα ριζώσει, θα υψωθεί και θα γίνει δέντρο με πολλούς καρπούς. Από τις άκρες των κλάδων του θα στάζει γλυκύ μέλι, και από τις ρίζες του θα αναβλύσει πηγή νερού. Όσοι από τους άγριους και θηριώδεις ανθρώπους της πόλης λουστούν στο νερό αυτό και γευτούν από τη γλυκύτητα του δέντρου, θα γλυκάνουν στους τρόπους και θα σταματήσουν τις παρανομίες.»

Ο Ματθαίος δέχθηκε με ευλάβεια τη ράβδο, κατέβηκε από το βουνό και πήγε στη Μυρμήνη. Η γυναίκα του βασιλιά των Πάρθων, ονόματι Φουλβάνα, που ήταν δαιμονισμένη, τον συνάντησε μαζί με τον γιο και τη νύφη της, οι οποίοι επίσης ήταν δαιμονισμένοι. Με άγριες φωνές φώναζαν: «Ποιος σε έφερε εδώ; Ποιος σου έδωσε αυτή τη ράβδο για τη δική μας καταστροφή;»

Ο Απόστολος με πραότητα επιτίμησε τα δαιμόνια, θεράπευσε τους βασανισμένους και τους έκανε ήρεμους και φρόνιμους. Ο επίσκοπος της πόλης, Πλάτων το όνομα, όταν έμαθε την άφιξή του, βγήκε να τον προϋπαντήσει με τον κλήρο. Μαζί μπήκαν στην πόλη.

Τότε ο Απόστολος ακούμπησε τη ράβδο στο έδαφος και δοξολόγησε τον Θεό που τού είχε εμφανιστεί σαν παιδί και τού είχε δώσει την εντολή. Και –ω του θαύματος!– η ξερή ράβδος αμέσως ρίζωσε, έβγαλε κλαδιά και καρπούς που έσταζαν γλυκύ μέλι, όπως είχε πει ο Κύριος. Δίπλα στη ρίζα ανέβλυσε πηγή καθαρού και γλυκύτατου νερού. Όλοι όσοι βρίσκονταν εκεί θαύμασαν για το παράδοξο αυτό θέαμα.

Καθώς η φήμη εξαπλώθηκε σε όλη την πόλη, έτρεχε πολύς κόσμος να δει το θαύμα. Όσοι απολάμβαναν τη γλυκύτητα του δέντρου και λούζονταν στο νερό, αμέσως άφηναν την αγριότητα και την ωμότητα που είχαν λόγω της ειδωλολατρίας.

Ο Απόστολος υπέμεινε πολλά από τον βασιλιά και στο τέλος μαρτύρησε διά πυρός. Όμως, μέσω του αγίου λειψάνου του, έγινε νέο θαύμα και ο βασιλιάς πίστεψε στον Χριστό. Βαπτίστηκε και πήρε το όνομα Ματθαίος. Συνέτριψε τα είδωλα και οδήγησε τους υπηκόους του να πιστέψουν όλοι στον Χριστό. Αργότερα έγινε και επίσκοπος, και άφησε τον θρόνο στον γιο του, όπως του είχε υποδείξει ο Απόστολος σε οπτασία.

Συναξαριστής Αγίου Νικοδήμου

FROM STORM TO PEACE: Speaking with the New Archbishop of Sinai Symeon.



FROM STORM TO PEACE: Speaking with the New Archbishop of Sinai Symeon

By Vassilis A. Poularikas

"You are welcome at St. Catherine's. We look forward to seeing you whenever you wish to come." Hanging up the phone and listening to the serene voice of His Eminence Abbot Symeon, the newly elected Archbishop of Sinai Faran and Rairo, I felt the pleasant feeling that something has finally changed in the energy of the last few months.

Without a second thought and after a thirteen-hour journey from Cairo, I find myself in the Monastery's Guest House, at eight o'clock in the morning of Tuesday, September 16, first of all the surprise in the eyes of all the fathers for the immediate response to their invitation, but also experiencing another close, warm welcome.

The main purpose of my trip to St. Catherine this time was to feel up close, after the storm of the last few days, the subtle vibrations in the hearts of the fathers and to listen with my own heart and intellect that all these morbid incidents experienced by the fathers of the Monastery, are weighed in the unfalse scales of their feelings. …

These tragic moments, which we all watched live on our television sets, as well as the deliberate distortion of the truth, in the first days of the events by various journalistic media, were deeply engraved in the heart of every Christian everywhere in the world, leaving an incurable wound.

But monasticism, as the fathers explained to me during the days I stayed with them, is a revolutionary view of things, which contains, as the seed of any blossoming of the soul, the very state of the Fall.

"Read The Ladder, and you will understand everything. Since the 6th century, St. John [Climacus] of Sinai has been telling us this," a monk said to me with a smile when I interrupted him with the "whys" and "buts" of my own thinking.

I stayed with them for three days, inside the monastery. I experienced the mysticism of the Services in the Holy Temple of the Transfiguration of the Savior, with the highlight being the joint service in memory of the Prophet Moses, while also recording life in the Monastery through the colorful mosaic of daily routine.

I was particularly surprised every day when, following the flow of visitors again and again, I admired the unique holy relics in the world, but also the exemplary way they are exhibited, in a museum that fully meets the strictest standards for the impeccable preservation, but also for the elegant presentation of the valuable exhibits.

I experienced the baking of bread, the meals at the Monastery, the atmosphere of the treats after the Services, the hundreds of pilgrims who were brought by faith from the ends of the world to this God- trodden place to feel, firsthand, the miracle of the Burning Bush by touching its leaves and to pray, kneeling reverently, before the Holy Icon and Relics of Saint Catherine.

Touching for all of us was also the moment when the elderly leader of the Jabaliya Tribe Sheikh Mohammed visited the Monastery with his entourage and shook the hands of Abbot Symeon with obvious affection, congratulating him from the bottom of his heart for his election, with His Eminence looking deep into his eyes and assuring him that: "Here, no one lives without the other."

On the last day of my stay, I had scheduled the interview with His Grace Abbot Symeon. So that we can all get to know him better and so that he himself can set the tone for the next day for the oldest functioning monastic community in the world. …

FROM THE INTERVIEW:

Q - Recently, painful events have occurred that have saddened believers around the world, creating a deep wound in the soul of every Christian. We would like you to open your heart and talk to us about these difficult times for the Monastery of Sinai.

A - This is a delicate and painful subject. It is often not good to pick at old wounds. In general, I would like to say that it is not unusual for such issues to arise in human relationships and in the course of human history, and theologically in the historical part of the Church. 

However, we must interpret what is meant by "the historical part of the Church." The Church of Christ is an organization, although this word does not do justice to its theological depth and truth.

So, there is a divine part to the Church, because its head and founder is God Himself. The Holy Fathers say that the first Church exists in the persons of the three persons of the Holy Trinity. What does the Church mean? Assembly.

The God of Christians and Orthodox Christians is neither One nor Three. He is both One and Three. It takes days to understand this interpretation, and it is a model for people's lives.

Many are quick to classify the Christian faith as a monotheistic religion. I know how true this is. This is done in contrast to idolatry, which is a strange form of polytheism. 

God as an essence is One, but has Three Persons. This means that One Person communicates and cooperates with the Other Person. And the salvation of man is the cooperation of these Three Persons. Father, Son, and Holy Spirit. This is the first Church. 

On the day of Pentecost, we have the descent of the Holy Spirit upon the Apostles and we have the strange mixture of the Holy Spirit, Who is a Person of the Holy Trinity, with the Apostles, who are human beings. In the course of the Church, we have two elements: the Divine and the human. This is called the historical dimension of the Church. 

The other is the Divine, about which we have no doubt as to Its infallibility. As for the human part, however, they are persons of the fallen world, and we refer to the fall of the first man.

Adam and Eve, which hides great depth. What does fall mean? Separation from God and from man, a situation that we have all experienced throughout the ages. 

Our communion with God is always disturbed, and the relationships between us are also disturbed. The holier a person is, the better their relationships are; the lower they fall, the more their relationships deteriorate. This, the so-called original sin, because that is what it is, continues throughout the ages and is not removed even from the saints.

Holy does not mean infallible, as the Pope of Rome made sure to think he is. No person is infallible. No person is infallible. Only the Divine part of the Church as a whole is infallible. 

The human part suffers, but it is within the hope of salvation. Because this human, fallen part, which makes mistakes with repentance each time, with the fall and the rise and with the effort, is led to salvation. This is the natural and realistic situation. 

So anyone who thinks that the Church is idealistic, that it is perfect, is out of place and out of time. As long as we live on this earth, we are called the militant Church. What does that mean? War!

Not between people, although in the end that happens too. War with evil, war with the enemy, war with ourselves. The bad thing is that often the war is between us.

And even in the holiest of cases, we have such examples. I am referring to the two great Saints of the Church, the two great Patriarchs Photius and Ignatius, who caused the unified Roman Empire to split in two.

These people are saints of the Church today. At some point, even though they had nothing substantial to divide them, they quickly realized their mistake, found each other, repented for each other, and embraced.

Therefore, it is not surprising that issues often arise even among prominent figures.
However, in our times, we must not forget that there is an additional factor. This is publicity, to which you also belong as a clergyman.

This publicity, however, works for many different reasons. So every event is presented, expanded, and distorted for specific reasons by each side.

So an event that could be resolved more easily becomes even more difficult.
In this climate, you will also include what happened in the human and historical part of the spiritual history of the Monastery of Sinai, something that did not happen for the first time. … 

A monk who lives here in Sinai and struggles gains some credit, and "the fall" can benefit him, since it leads him to humility. …

And a last wish for Christians around the world

For the Christians of the whole world, let us apologize to them for their scandal and the wish is that the grace of this holy place, which, even if sad events have occurred, has not disappeared and is possible.

[Wishing you] the Intercessions of the Virgin Mary who was prefigured with the Holy Burning Bush, the Triune God who was heard through the Holy Bush, saying to Moses "I am the One I Am", the intercessions of the Prophet Moses that we celebrated yesterday, who saw and experienced God in this place, and the intercessions of the sweetest Saint Catherine that God brought them after her martyrdom in Alexandria to be present here and through her body, to cover the whole world, to give strength and health of soul and body, to your readers, but also to the whole world.

I wish all the best to everyone, with the willingness to quickly overcome our difficulties and easily forgive any mistakes.

September 22nd, 2025

From https://www.romfea.gr/sinenteyxeis/72030-apo-ti-fourtoyna-stin-galini-milontas-me-ton-neo-arxiepiskopo-sina-symeon

Ο ΟΔΗΓΌΣ ΚΑΙ Ο ΙΕΡΈΑΣ.


Ένας ιερέας έφτασε σε μια μικρή πόλη για να λειτουργήσει σε μια τοπική εκκλησία.

Λίγες μέρες αργότερα, πήρε ένα αστικό λεωφορείο από το σπίτι του στο κέντρο της πόλης για να κάνει κάποιες δουλειές.

Αφού πλήρωσε τον οδηγό και μπήκε στο λεωφορείο, ανακάλυψε ότι ο οδηγός του είχε δώσει ρέστα 100 επιπλέον χρίβνια.

Ξεκίνησε μια πάλη στο μυαλό του. Ένα μέρος του είπε: «Δώσε μου πίσω αυτά τα 100 χρίβνια. Δεν είναι δικά σου».

Αλλά ένα άλλο μέρος έφερε αντίρρηση: «Έλα τώρα, είναι μόνο 100 χρίβνια, είναι αυτός λόγος ανησυχίας;

Η εταιρεία λεωφορείων έχει τεράστιο κύκλο εργασιών επιβατών και δεν τους ενδιαφέρει κάτι τόσο μικρό. Θεωρήστε αυτά τα 100 χρίβνια ευλογία από τον Κύριο και προχωρήστε».

Όταν ήρθε η ώρα να κατέβει ο ιερέας, έδωσε στον οδηγό 100 χρίβνια και είπε: «Μου επέστρεψες πάρα πολλά».

Με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του, ο οδηγός απάντησε: «Είσαι ο νέος ιερέας, έτσι δεν είναι;

Σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να αρχίσω να πηγαίνω στην εκκλησία σας. Έτσι αποφάσισα να δω τι θα κάνατε αν σας έδινα λίγα επιπλέον ρέστα».

Όταν ο ιερέας κατέβηκε από το λεωφορείο, σχεδόν έπρεπε να αρπάξει το πρώτο φανάρι του δρόμου για να σταθεροποιηθεί και είπε στον εαυτό του:
«Θεέ μου! Παραλίγο να πουλήσω τον Υιό σου για εκατό αργύρια».

«Αυτός που είναι πιστός στα λίγα είναι πιστός και στα πολλά, και αυτός που είναι ανέντιμος στα λίγα είναι ανέντιμος και στα πολλά». (Λουκάς 16:10)

Μετεωρίτικοι Στοχασμοί."Στάση 1η: Ἡ χαρὰ τῆς προσμονῆς"τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου. 22



"Στάση 1η: Ἡ χαρὰ τῆς προσμονῆς"

τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου

Προετοιμάσου μὲ χαρά, καθὼς πλησιάζει ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Νὰ καθαρίσουμε τὴν καρδιά μας, νὰ γίνῃ φάτνη δεκτικὴ τοῦ Σωτήρα. Ὁ Χριστὸς ἔρχεται νὰ φέρῃ φῶς στὰ σκοτάδια μας καὶ εἰρήνη στὴν ψυχή μας. «Πλησιάστε κοντὰ στὸν Θεὸ καὶ ὁ Θεὸς θὰ πλησιάσῃ κοντὰ σὲ σᾶς.» (Ἰακ. 4:8). Μὲ ταπεινὴ προσευχὴ καὶ ἀγάπη, κάνε τὴν ψυχή σου κατοικία τοῦ Ἐμμανουήλ.
«Ψαλμὸς ῬΛΖ΄ (137): Ἐξομολογήσομαί σοι, Κύριε, ἐν ὅλῃ καρδίᾳ μου».

Μετεωρίτικοι Στοχασμοί.«Πρὸς τὴν Φάτνη μὲ Ταπείνωση καὶ Συστολή»τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου 21



«Πρὸς τὴν Φάτνη μὲ Ταπείνωση καὶ Συστολή»

τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου

Μὲ τὴν εἴσοδο τῆς Σαρακοστῆς τῶν Χριστουγέννων, ἡ ψυχὴ καλεῖται νὰ σταθεῖ μὲ κάποια ἐσωτερικὴ ντροπή, σὰν νὰ ἀντικρίζει φῶς περισσότερο ἀπ’ ὅσο ἀντέχει. Δὲν πρόκειται γιὰ θόρυβο ἢ συμπαθή συναισθήματα, ἀλλὰ γιὰ τὴν σιγανὴ ἐκείνη κρούση τῆς χάριτος ποὺ προτρέπει σὲ ἐγρήγορση καὶ μετάνοια. Διότι, ὅπως λέγουν οἱ Πατέρες, «ἄρξασθαι τοῦ ἀγαθοῦ ἔργου, ἐπιείκειαν καὶ ταπείνωσιν ἀπαιτεῖ». Καὶ ἡ ἀρχὴ κάθε πνευματικοῦ ἀγῶνος συνοδεύεται ἀπὸ δισταγμὸ· σημάδι ὄχι ἀδυναμίας, ἀλλὰ ἐπίγνωσης τῆς ἀσθενείας μας. 

Ἡ Σαρακοστὴ αὐτή, πιὸ πρᾶος καὶ εὐωδιαστὸς πρόδρομος τῆς μεγάλης Δεσποτικῆς ἑορτῆς, μᾶς προτρέπει ὄχι στὴν αὐστηρότητα τῆς ἐξωτερικῆς ἀσκήσεως, ἀλλὰ στὴν βαθύτερη ἄσκηση τῆς καρδιακῆς καθάρσεως. Ὁ Χριστός, ποὺ πρόκειται νὰ γεννηθεῖ «ἐν σπηλαὶῳ καὶ φὰτνῃ ἀλόγων», ζητεῖ ἀπὸ ἐμᾶς χῶρο στὴν ψυχή, χῶρο καθαρό, εἰρηνικό. Κι αὐτὸς ὁ χῶρος ἀνοίγει ὄχι μὲ κραυγές, ἀλλὰ μὲ ταπεινὴ προσευχή, μὲ σιωπηλὴ ὑπομονή, μὲ μετριοπαθῆ ἐγκράτεια. 

Ὁ ἄνθρωπος ὅμως φοβᾶται νὰ ξεκινήσει. Βλέπει τὶς ἀτέλειές του, τὴν ἀμέλεια, τὴν ἐξασθένιση τοῦ φρονήματος. «Τί προσενέγκω τῷ Γεννωμένῳ;» ἀναρωτιέται. Οἱ Πατέρες ἀπαντοῦν ἁπλᾶ: πρόσφερε τὴν προαίρεσή σου. Ὄχι τὴν τελειότητα, ἀλλὰ τὴν διάθεση. Διότι ὁ Θεὸς δὲν ζητᾶ ἀπὸ ἐμᾶς κατορθώματα, ἀλλὰ καρδιὰ συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην. Ἔτσι ἀκόμη καὶ ἡ μικρὴ προσπάθεια, τὸ ὀλίγον τῆς προσευχῆς, ὁ κόπος μιᾶς ἠπιότερης νηστείας, ἡ ἀποφυγὴ ἑνὸς πικροῦ λόγου, γίνονται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ δεκτά, ὅταν συνοδεύονται ἀπὸ εἰλικρίνεια. 

Ἡ Σαρακοστὴ αὐτή μας παιδαγωγεῖ νὰ μαλακώσουμε τὸ σκληρυμένο φρόνημα. Νὰ ἀφήσουμε νὰ εἰσχωρήσει λίγη χάρη ἐκεῖ ὅπου φωλιάζει ἡ φιλαυτία. Νὰ συμφιλιωθοῦμε μὲ τὸν ἀδελφό. Νὰ κάμψουμε τὴν ἀντιλογία. Νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν ἐσωτερικὴ ἡσυχία. Καὶ ὅλα αὐτὰ μὲ διάκριση, χωρὶς ὑπερβολές, χωρὶς προσποίηση, χωρὶς πνευματικὲς ἀπαιτήσεις ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας ποὺ γεννοῦν ὑπερηφάνεια καὶ ἔπειτα πτώση. 

Ὁ Χριστὸς δὲν ζητᾶ ἀπὸ ἐμᾶς νὰ φθάσουμε στὴν φάτνη τέλειοι. Ἔρχεται γιὰ νὰ τελειώσει Ἐκεῖνος ὅ,τι ἐμεῖς ἀτελοῦμε. Ἔρχεται ὡς παιδίον νηπίον, γιὰ νὰ μᾶς διδάξει τὴν ἁπλότητα· ὡς φτωχός, γιὰ νὰ μᾶς διδάξει τὴν αὐταπάρνηση· ὡς σιωπηλός, γιὰ νὰ μᾶς μάθει τὴ δύναμη τῆς ἐσωτερικῆς εἰρήνης. Κι ἂν ἐμεῖς Τὸν προϋπαντήσουμε μὲ λίγη ταπείνωση, Ἐκεῖνος θὰ προσθέσει την περίσσεια τῆς χάριτός Του. 

Ἂς εἰσέλθουμε λοιπὸν στὴ Σαρακοστὴ τῶν Χριστουγέννων μὲ προσοχή, μὲ συστολὴ καὶ μὲ τὴν ἐπίγνωση ὅτι ἡ ὁδὸς τῆς σωτηρίας δὲν ἀνοίγει μὲ τὶς δικές μας δυνάμεις, ἀλλὰ μὲ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Κι ἂν κάτι κατορθώσουμε, ἂς εἶναι αὐτό: νὰ ἀνοίξουμε λίγο τὴν καρδιά μας, γιὰ νὰ εὑρεθεῖ χῶρος στὸν Ἐρχόμενο.

Μετεωρίτικοι Στοχασμοί *"Τὸ Τελευταῖο Ψάρι"* τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου. 20.



*"Τὸ Τελευταῖο Ψάρι"* 

τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου

Στὸ μικρὸ λιμανάκι, ὁ γέρο-Κώστας ἔπλεκε τὰ δίχτυα τοῦ μὲ εὐλάβεια. Σήμερα, δέκατη τέταρτη Νοεμβρίου, ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Φιλίππου τοῦ Ἀποστόλου, ἦταν ἡ τελευταία μέρα ποὺ καταλύει ψάρι. 
"Αὔριο," μονολόγησε, "ἀρχίζει ἡ Σαρακοστὴ τῶν Χριστουγέννων." 
Τὸ βράδυ, ἡ γυναῖκα του ἔψησε ἕνα λαβράκι ποὺ μύριζε θάλασσα καὶ λεμόνι. Καθὼς τὸ χώριζε στὴν πιατέλα, ἡ μικρὴ ἐγγονή του ρώτησε: 
"Παπποῦ, γιατί δὲν θὰ φᾶμε ψάρι ἀπὸ αὔριο;" 
Ὁ γέρο-Κώστας χάϊδεψε τὸ κεφαλάκι της. "Βλέπεις, παιδί μου, ἡ νηστεία εἶναι σὰν νὰ ἑτοιμάζουμε τὸ σπίτι γιὰ μεγάλο καλεσμένο. Καθαρίζουμε τὴν ψυχή μας γιὰ νὰ ὑποδεχτοῦμε τὸν Χριστό." 
Κοίταξε τὸ ψάρι στὸ πιάτο του - δῶρο τῆς θάλασσας, εὐλογία τοῦ Ἁγίου Φιλίππου. Αὔριο θὰ ἄρχιζε ἡ προετοιμασία, σιωπηλὴ καὶ γλυκιά, ὅπως τὸ πρῶτο χιόνι ποὺ πέφτει στὰ βουνά. 

*Ἠθικὸ Δίδαγμα:* 
Ἡ νηστεία δὲν εἶναι στέρηση, ἀλλὰ προετοιμασία. Καθαρίζουμε τὴν ψυχή μας γιὰ νὰ τὴν κάνουμε ἄξια νὰ ὑποδεχτεῖ το φῶς τῆς Γέννησης.

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΕΦΡΑΙΜ ΣΤΑ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΑ.




ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΕΦΡΑΙΜ ΣΤΑ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΑ


«Αὐτὴ τὴ φορὰ δὲν θὰ σκέφτομαι τὸ καραβάκι καὶ δὲν θὰ βιάζωμαι. Αν χρειασθῆ, θὰ ἐπιστρέψω μὲ τὰ πόδια στα Καυσοκαλύβια διὰ μέσου τῆς Κερασιάς
Θέλω νὰ συζητήσω πολλά, ἂν μοῦ τὸ ἐπιτρέψουν τα καλογέρια του.
Αὐτὰ μοῦ εἶπε ὁ Γέροντας, πριν ξεκινήση άλλη μια φορά γιὰ τὸν π. Εφραίμ.
Ὅταν ἐπέστρεψε, μοῦ διηγήθηκε λεπτομερῶς ὅσα ἔγιναν.
«Πήγα λοιπὸν καὶ ἀφοῦ περίμενα γιὰ λίγο, τα καλογέρια τοῦ παπα Εφραίμ μοῦ εἶπαν:
-Πέρασε, Γέροντα, σε περιμένει μὲ πολλὴ χαρά. Μπήκα στὸ κελλάκι του. Καθόταν στὸ κρεββάτι κι ἐγὼ ἀπέναντί του στο κάθισμα.
-Πολλοὶ οἱ πειρασμοί στὴ Σκήτη μὲ τὰ οἰκοδομικά τους, μὲ τὴ μνημόνευσι τοῦ Πατριάρχη, μὲ τὰ καινὰ ἔργα, τοῦ εἶπα.
-Τὰ ξέρω μὲ τὶς Σκήτες, ἐρχόμουν καὶ ἐγὼ ἐκεῖ πάνω στα Καυσοκαλύβια. Είχα Πνευματικὸ τὸν παππα Παντελεήμονα, τὸν Γέροντα τοῦ π. Πορφυρίου, ἀλλὰ αὐτὸν δὲν τὸν θυμᾶμαι ὅταν πήγαινα.
Ἴσως νὰ εἶχε φύγει. Ούτε ὁ Γέροντας ἀνέφερε κάτι. Λειτουργοῦσα στοὺς ζηλωτὲς πατέρες, στὸν Γέροντα Νεόφυτο στο Γενέσιο τῆς Θεοτόκου, ἴσως ἀπὸ τὶς πρῶτες Λειτουργίες μου. Αὐτὸς ἐκοιμήθη καὶ μετὰ ήταν Γέροντας ὁ π. Σωφρόνιος, πολύ σκληρός ζηλωτής. Αλλὰ εἶχε δύο καλούς ὑποτακτικούς, αὐτὸν τὸν π. Θεοφύλακτο, έναν χαριτωμένο, τέλειο υποτακτικό,
καὶ τὸν ἀδελφό του, π. Ἰωακείμ. Μοῦ ἔλεγε ὁ Πνευματικός για τα προβλήματα, ἀλλὰ μέσα σὲ αὐτὰ μανθάνομεν νὰ πολεμᾶμε ὑπομένοντες.
Ἐσὺ διαβάζεις τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ὅπως μοῦ ἔχεις πεῖ. Ὁ Δαβὶδ ὁ προφήτης τί εἶπε; Θὰ ἀντιμετωπίσω τὸν Γολιάθ, ὅπως ἔκανα μὲ τὸ λεοντάρι καὶ μὲ τὴν αρκούδα. Ἔτσι καὶ σὺ ἀντιμετώπισες τὰ λεοντάρια του κόσμου στην πατρίδα σου. Πέρασες μέσα ἀπὸ τὰ στρατεύματα Κατοχῆς, τοὺς ἀντάρτες, τοῦ κόσμου τὰ θέλγητρα. Νίκησες τὴν ἀρκούδα τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου με την βοήθεια τῆς Παναγίας καὶ ἦρθες τώρα στὸ Ἅγιον Ὄρος.
Καλὴ ἐπιλογὴ ἡ Σκήτη αυτή, καλὸ στάδιο για πνευματική ζωή. Ἐδῶ θὰ νικήσης τὸν Γολιάθ! Θὰ τὰ καταφέρης. Πῶς ὅμως; Με την βοήθεια τοῦ Κυρίου. Και τοῦ Δαβὶδ τοῦ φόρεσαν στολὲς καὶ ἅρματα, ἀλλὰ αὐτὸς τὰ πέταξε ὅλα καὶ πῆρε την σφενδόνη. Πόσες πέτρες πῆρε γιὰ τὴν σφενδόνη; Θυμᾶσαι;
Ναί, θυμᾶμαι τὸν στίχο ἀπ' ἔξω: Καὶ ἔλαβε τὴν βακτηρίαν αὐτοῦ ἐν τῇ χειρα  αὐτοῦ καὶ ἐξελέξατο ἑαυτῷ πέντε λίθους λείους ἐκ τοῦ χειμάρρου καὶ ἔθετο αὐτοὺς ἐν τῷ καδίῳ τῷ ποιμενικῷ τῷ ὄντι αὐτῷ εἰς συλλογὴν καὶ σφενδόνη αὐτοῦ ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ καὶ προσῆλθε πρὸς τὸν ἄνδρα τὸν ἀλλόφυλο.
-Ποῦ τὸ θυμᾶσαι; Ἐγὼ παραγέρασα... Λοιπόν, λέει πέντε πέτρες. Ἀλλὰ ὁ Σαοὐλ εἶπε πρὸς τὸν Δαβίδ: Πορεύου καὶ ἔσται Κύριος μετὰ σοῦ. Οἱ πέντε λίθοι γιὰ μᾶς τοὺς πιστοὺς Χριστιανοὺς καὶ μοναχοὺς εἶναι τὸ Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με. Εἶναι οἱ πέντε λέξεις τῷ νοΐ μου ποὺ λέει καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, πέντε λόγους διὰ τοῦ νοός μου λαλῆσαι.
Ἔτσι, βλέπεις δὲν χρειάζονται λόγια καὶ ὅπλα πολλά. Θὰ νικήσωμε μὲ τὴν προσεκτική μας ζωή, μὲ βάσι καὶ ἀγῶνα νὰ ἔχωμε καθαρὴ προσευχή, συγκεντρώνοντας τὸν νοῦ μας. Ἡ εὐχὴ εἶναι καθῆκον τοῦ μοναχοῦ. Ἀρχίζεις, βρίσκεις δυσκολίες. Εἶναι σὰν νὰ φυτεύσης ἕνα μικρό δεντράκι καὶ ἀμελήσης νὰ τὸ ποτίσης. Δεν μεγαλώνει, δὲν αὐξάνει καὶ τελικὰ μπορεῖ νὰ ξεραθῆ. Θέλει φροντίδα τὸ ἔργο αὐτό.
- Έχω στην καλύβη μεγάλη αυλή, περίπου σαράντα μέτρα μήκος. Διανύω τὴν ἀπόστασι λέγοντας τὴν εὐχή, γιὰ νὰ μὴ μὲ παίρνη ὁ ὕπνος καὶ κατάκοπος κάθομαι στην τεμπελόραχη. Σταματάω τὴν εὐχὴ καὶ καθισμένος, σκυμμένος ἔτσι μου έρχονται δάκρυα πού δεν σταματούν.
 Καὶ μοῦ ἀρέσει, θέλω νὰ κλαίω, γιατί έχω λυπήσει τὸν Κύριο μὲ τὶς πολλές ἁμαρτίες μου, τὴν ἀδιαφορία μου στὰ πνευματικά,
Φέρνω στὸ νοῦ μου τον Ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ, τὰ ἅγια Πάθη του, καὶ αἰσθάνομαι τὸν ἑαυτόν μου ἐκεῖ στον Γολγοθᾶ καὶ ἀρχίζω να σκέφτωμαι τί ἔχω προσφέρει ἐγώ στὸν Κύριο, γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔπαθε δι' ἐμέ, καὶ κατηγορῶ τὸν ἑαυτόν μου, τὸν καταδικάζω καὶ καυτὰ δάκρυα τρέχουν συνεχῶς.
Δάκρυσε ὁ παππα Ἐφραίμ.
Κάποιος ὑποτακτικὸς ἄνοιξε λίγο τὴν πόρτα. Ήταν ὁ μοναχός Νικηφόρος, ἤθελε κάτι νὰ πῆ. Τοῦ ἔκανε νόημα ὁ παππα Ἐφραὶμ μὲ τὸ χέρι του νὰ κλείση τὴν πόρτα. Καὶ συνέχισε ἀπαντῶντας στὸν Γέροντα.
- Ἀπὸ αὐτὰ ἔρχεται ἡ ταπείνωσι, γερο Παντελεῆμον. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν αὐτομεμψία ποὺ εἶναι ἡ βάσι τῆς θείας Χάριτος. Δὲν λέει στὸ Ψαλτήρι ποὺ διαβάζουμε «ἐταπεινώθην καὶ ἔσωσέ με ὁ Κύριος»;Ἢ ὁ ἄλλος «ὅτι ἐν τῇ ταπεινώσει ἡμῶν ἐμνήσθη ἡμῶν ὁ Κύριος, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ, ἀλληλούϊα»;
Αὐτὸ εἶναι μιὰ πρόσκλησι, νὰ μᾶς θυμίζη ὅτι ἐλυτρώθημεν καὶ ἐσώθημεν, σὲ κάθε στίχο του Ψαλμοῦ μᾶς λέει ὅτι τὸ ἔλεός του εἶναι ἀνεξάντλητο καὶ διαμένει εἰς τὸν αἰῶνα.
Βλέπεις, τὰ τῆς προσευχῆς δὲν μπορεῖς νὰ τὰ περιγράψης, βιώνονται ἀπὸ τὸν κάθε ἀγωνιστὴ μὲ ἕνα διαφορετικό τρόπο. Ἐὰν ἀνάψη αὐτὴ ἡ πνευματική φωτιὰ μέσα στὴν καρδιά, δὲν μπορεῖ νὰ τὴν σταματήση κανείς.
«Γέροντα, εἶναι αὐτὸ ποὺ λέει στο Ψαλτήρι «ἐθερμάνθη ή καρδία μου ἐντὸς μου καὶ ἐν τῇ μελέτη μου έκκαυθήσεται πύρ»; 
-Ναί, γερο Παντελεῆμον. Πρέπει να αισθανώμαστε τὰ λόγια τῆς εὐχῆς, νὰ μὴ τὰ λέμε μηχανικά, γιατί, ἂν δὲν τὰ ἀκούη ή ψυχή μας, πῶς θὰ τὰ ἀκούση ὁ Κύριός μας,
-Προσπαθώ, Γέροντα Εφραίμ, νὰ προετοιμάζω τὸν ἑαυτόν μου μὲ τὴν μελέτη τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου, ἐπειδὴ ἔχουμε καθημερινά Θεία Λειτουργία μὲ τὸν π. Μάξιμο.
Καὶ μὲ τὴν προετοιμασία, σκεπτόμενος ὅτι θὰ προσέλθω νὰ πάρωβμέσα μου τὸν ἴδιο τὸν Θεό, τὸν Σωτῆρα Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ ἔχυσε τὸ αἷμα Του γιὰ μᾶς, με συντρίβει.
Καὶ ὅταν ἀκούω τὸ «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων» καὶ λέγω τὸ «Ἀμήν», αἰσθάνομαι ἀνάλαφρος, σὰν νὰ μὴν ἔχω βάρος στὸ σῶμα μου. Παίρνω τὸ Εἰσοδικό, σὰν νὰ κρατάω ἕνα πούπουλο.
-Δὲν εἶναι τυχαῖο, Γέροντα Παντελεῆμον, ποὺ εἴμεθα ἐδῶ μοναχοὶ ἀφιερωμένοι στὸν Κύριο. Ὁ Κύριος έχει το πρόγραμμά του γιά μᾶς. Ἀρκεῖ ἀφοῦ μᾶς ἐκάλεσε καὶ ἐμεῖς νὰ δώσουμε τὴν καρδιά μας,
-Εἶναι αὐτὸ ποὺ λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους, «οὺς δὲ προὥρισε, τούτους καὶ ἐκάλεσε, καὶ οὓς ἐκάλεσε τούτους καὶ ἐδικαίωσεν, οὓς δὲ ἐδικαίωσε τούτους καὶ ἐδόξασε»;
-Ναί, αὐτὸ εἶναι. Δεν πρέπει να χάνωμε το θάρρος μας, οὔτε νὰ μᾶς πιάνη ἀθυμία καὶ νὰ μᾶς κλείνη ὁ πειρασμὸς τὸν δρόμο μὲ τὴν ἀκηδία μας.


Ἐκείνη τὴν στιγμὴ ἄρχισε νὰ ἀνοίγη ἡ πόρτα διακριτικά. Ήταν ὁ μοναχός
Νεκτάριος 
Ὁ Γέροντας Παντελεήμων μὲ τὸν π. Νεκτάριο
-Γέροντα, εὐλόγησον. Ἡ τράπεζα εἶναι ἕτοιμη.
-Πάμε, Γέροντα Παντελεῆμον, θὰ μᾶς κρεμάσουν τὰ κουτάλια.
Μετὰ τὴν τράπεζα, ἐνῶ ἤμουν στὴν αὐλὴ ἕτοιμος νὰ φύγω, θυμήθηκα νὰ τὸν
ρωτήσω:




Γέροντα ο π. Ἐφραίμ, ὁ π. Μάξιμος κάνει Σαρανταλείτουργα, όπως καὶ σεῖς
μας δώσατε γιὰ τὸν ἀδελφό σας. Τυχαίνει μέρα ποὺ εἶναι ἀνάγκη νὰ ταξιδέψη,
νὰ καθυστερήση μια μέρα. Διακόπτει ὅμως τὸ Σαρανταλείτουργο. Κάνει ;
Συμβαίνει σὲ ὅλους μας αὐτό, Γεροντάκι μου. Ἁπλῶς ὁ Ἄγγελος καθυστερεί να προσφέρη στον Κύριο το Σαρανταλείτουργο καὶ τὸ αἴτημα ὑπὲρ ὑγείας, σωτηρίας, αναπαύσεως. Δυστυχώς, γιὰ τὸν ἀδελφό μου δεν έχω καλὴ πληροφορία.
Εγώ έκανα ό,τι μποροῦσα, ἔδωσα γιὰ αὐτὸν ὅ,τι μποροῦσα, ὁ Θεὸς εἶναι μεγάλα
-Εὐχαριστῶ, Γέροντα, τὴν εὐχή σου.
«Καὶ τὴν δική σου, Γεροντάκι μου καλό, μοῦ εἶπε ὁ παππα Ἐφραὶμ καὶ μοῦ αγκάλιασε το κεφάλι σφίγγοντάς το στὸ στῆθος του».
Όταν επέστρεψε ὁ Γέροντας ἀπὸ τὸν π. Εφραίμ, με βρήκε νὰ διαβάζω μουσικα παραλλαγή. Μοῦ εἶπε:
-Α, νὰ σοῦ πῶ καὶ ἕνα ὡραῖο διήγημα ποὺ μοῦ εἶπε ὁ παππα Εφραίμ. Ήταν
ἕνα καλογέρι στην Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης. Άκουγε τους ψάλτες στὶς ἀγρυπνίες
καὶ τοῦ ἦρθε ἐπιθυμία νὰ μάθη καὶ αὐτὸς μουσικά. Μετὰ τὰ πρῶτα μαθήματα
προσπαθοῦσε μόνος του όλη μέρα. Πα, Βου, Γα, Δι, Γα, Βου, Πα, Νη, Ζω, Κε, Δι.
Κουράστηκε, ἀπελπίστηκε, τὰ παράτησε καὶ ἔπιασε τὸ κομποσχοίνι καὶ ἔλεγε την ευχή.
Εμφανίζεται ὁ πειρασμὸς καὶ τοῦ λέει: «Δὲν θέλω νὰ στενοχωριέσαι, θὰ σὲ μάθω ἐγὼ τέλεια τὰ ψαλτικά. Θὰ σὲ κάνω πρῶτο μέσα στὸ Ἅγιον Ὄρος, ένα ἀηδόνι. Θὰ σὲ καλοῦν στὰ μοναστήρια, στις Σκήτες, στα κελλιά, σὲ ὅλα τὰ πανηγύρια. Θὰ γίνης πρῶτος δάσκαλος. Μόνο νὰ ἀφήσης αὐτὸ ποὺ κρατᾶς, νὰ τὸ
πετάξης». Ἤθελε ὁ πειρασμὸς νὰ τοῦ πάρη τὸ κομποσχοίνι, ποὺ εἶναι ὅπλο έναντίον του καὶ νὰ τὸν ρίξη στὴν ὑπερηφάνεια καὶ τὴν ἔπαρσι ποὺ χαρακτηρίζει τοὺς μουσικούς.
-Καλά, Γέροντά μου, προσπαθῶ νὰ μάθω τὰ ἀπαραίτητα, νὰ μποροῦμε νὰ διακονοῦμε στὶς ἀγρυπνίες καὶ τὶς Λειτουργίες τοῦ Κυριακοῦ μὲ τὴν εὐχή σου.
- Όλα θέλουν προσοχή, γιατὶ λένε: «Έκανες τὸ καλογέρι σου Διάκο καὶ ψάλτη; Τὸ ἔχασες». Μοῦ εἶπε ὁ Γέροντας καὶ σιώπησε.


Βιβλιογραφία. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΌΥ ΜΑΞΊΜΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΊΤΟΥ. ΓΈΡΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΕΛΕΉΜΩΝ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΊΤΗΣ. ΙΕΡΌ ΚΕΛΛΊΟΝ ΑΓΊΟΥ ΑΝΤΩΝΊΟΥ ΤΟΎ ΜΕΓΆΛΟΥ ΚΡΎΑ ΝΕΡΆ ΑΘΏΣ.



Είπε γέρων.«Οι πραγματικά βαθυστόχαστοι άνθρωποι κουβαλούν βαθιά μέσα τους το δώρο της απλότητας - το δώρο του να βλέπουν και να βρίσκουν απλότητα σε όλα.»

(Από τό βιβλίο τού π. Ευσεβίου, Βίττη "ΕΙΣ ΥΨΟΣ ΝΟΗΤΌΝ...")



Τό ψέμα καί ό όρκος.
   Στόν κύκλο τών σχέσεών του μέ τούς άλλους ο προσευχόμενος πρέπει νά είναι τόσο αληθινός, ώστε νά μήν τίς μολύνει ποτέ τό ψέμα. Πρέπει νά είναι τόσο ειλικρινής, ώστε νά μήν τίς σκιάζει ποτέ ή αμφιβολία γι΄ αυτή καί επομένως νά μή χρειάζεται γιά νά διαβεβαιώση τή φιλαλήθειά του νά καταφύγει στόν όρκο. Τό ψέμα  έχει ώς  καρπό του αναγκαίο τόν όρκο. Καί τό ένα όμως καί ό άλλος, ο όρκος καί τό ψέμα,  απαγορεύονται ρητά από τόν Κύριό μας. Πώς λοιπόν άνθρωπος, πού θέλει νά επικοινωνεί μέ τόν Κύριο, τήν Αλήθεια καί τήν πηγή κάθε αλήθειας, μπορεί νά χρησιμοποιεί αυτά τά αρνητικά στοιχεία καί νά λέει πώς ανήκει σ ΄αυτόν;  ¨Οποιος όμως παρ΄όλα αυτά χρησιμποποιεί τό ψέμα καί τόν όρκο έχει μόνο εξωτερικό σχήμα τού προσευχόμενου, είναι κατ΄ επίφασιν χριστιανός.
(Από τό βιβλίο τού π. Ευσεβίου, "ΕΙΣ ΥΨΟΣ ΝΟΗΤΌΝ...")


ΙΕΡΑ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΙΝΉ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΉ ΣΚΉΤΗ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΎ/ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΜΉΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΈΝΝΩΝ .


ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 



.   ΙΕΡΑ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΙΝΉ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΉ
  ΣΚΉΤΗ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΎ/ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 

            ΜΉΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΈΝΝΩΝ 

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Καθώς πλησιάζει πάλι η μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων, η Εκκλησία μας καλεί να στρέψουμε την καρδιὰ και τον νου μας στο μυστήριο της Θείας Ενανθρωπήσεως. 
Δεν πρόκειται απλώς για μία ανάμνηση του παρελθόντος, αλλὰ για μία διαρκὴ πρόσκληση του Κυρίου να γεννηθεί μέσα μας.

Όπως τότε η ταπεινὴ φάτνη της Βηθλεὲμ έγινε ο τόπος της Γεννήσεως, έτσι και η ψυχὴ του κάθε πιστού μπορεί να γίνει ο ένδοξος τόπος της παρουσίας Του.

Γι’ αυτὸ χρειάζεται προετοιμασία· να καθαρίσουμε τον έσω άνθρωπο, να απομακρύνουμε από την καθημερινότητά μας τα περιττά και ανούσια, να ασκήσουμε την εγκράτεια και την νήψη σε κάθε μας έκφραση.

Η προσευχή, η ταπείνωση, η συγχώρηση, η αποφυγὴ έριδων και αντιλογιών καθαρίζουν τον νου και ηρεμούν την ψυχὴ· έτσι δημιουργείται μέσα μας ένας «χώρος» ησύχιος, φωτεινός, δεκτικός για την παρουσία του Χριστού. 
Ἡ αποχή απὸ περιττὲς ηδονές και απὸ όσα θολώνουν τις αισθήσεις βοηθά την καρδιὰ να γευθεί την πνευματικὴ ελευθερία της εορτής.

Παράλληλα, ας καλλιεργήσουμε την ηρεμία της ψυχής με πραότητα, συμπόνια και ευχαριστία. 
Ἐκεί που κυριαρχεί ο  θυμός, η ανησυχία, η βιασύνη και η σκληρότητα, ο Χριστὸς δύσκολα βρίσκει ανάπαυση. 
Αντίθετα, στην ησυχία, στην απλότητα, στην καθαρότητα και στην θερμὴ αγάπη της καρδιάς έρχεται και παραμένει χαρίζοντας την ειρήνη και το φως Του.

Η πνευματικὴ ζωή και ο αγώνας δεν γίνονται μία φορά, αλλὰ απαιτούν συνεχὴ προσπάθεια.

Με καθημερινὴ προσευχή, μελέτη του λόγου του Θεού, την Ιερά εξομολόγηση, την συμμετοχὴ στα Άγια Μυστήρια, η ψυχὴ σιγά - σιγὰ καθαρίζεται, φωτίζεται και ετοιμάζεται ώστε να δεχτεί όχι μια απλὴ ανάμνηση, αλλὰ την πραγματικὴ παρουσία του Κυρίου στη ζωή της.

Ας υποδεχθούμε λοιπόν, το 2026 με ανανεωμένη πίστη, χαρά και ελπίδα, ώστε η Γέννηση του Σωτήρα να γίνει αρχὴ νέας ζωής για όλους μας.

 

Μετ’ ευχών και αγάπης Ιερομόναχος Φιλήμων και οι συν εμοί εν Χριστώ αδελφοί.

Γ. Εφραίμ και Γ. Πέτρος, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ - "Άσκηση και αγιασμός"

 

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2025

ΤΆ ΔΈΚΑ ΟΚΤΏ ΧΑΡΊΣΜΑΤΑ ΤΉΣ ΘΕΊΑΣ ΚΟΙΝΩΝΊΑΣ





«Λοιπόν, γέρο Συμεών, ταπείνωσι χρειαζόμεθα.
«Ναί γύρο Παντελεήμον. Δὲν μᾶς λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, «Εάν μένη ή υπερηφάνεια ήταν αρκετή, γιὰ νὰ πέσουν οἱ Ἄγγελοι ἀπὸ τὸν οὐρανό, ἐπει και ότι είναι αρκετὴ μόνη ἡ ταπείνωσις νὰ ἀνεβάση ανθρώπους στον ουρανό»;
«Φύγαμε ἀπὸ τὸ θέμα ποὺ ξεκινήσαμε, γερο Συμεών. Διάβαζα το βιβλιαράκι πενήντα). Γράφει ότι στις δύο εὐχὲς τοῦ Ἱεροῦ Δαμασκηνοῦ καὶ τοῦ Μεγάλου του Δ. Παναγόπουλου «Τὸ ἀντίδοτο τοῦ θανάτου» (στα τέλη της δεκαετίας του Βασιλείου φαίνεται καθαρώτατα πόσον χρήσιμος εἶναι ἡ Θεία Κοινωνία καὶ ποια τα οφέλη που προκύπτουν ἀπὸ αὐτήν, ὅπως τὸ ἀναφέρει εἰς τὴν εὐχήν του ὁ Μέγας Βασίλειος λέγων:
Άγιος Μάξιμος ίπτάμενος
1) εἰς ἴασιν 2) εἰς κάθαρσιν
3) φωτισμόν 4) φυλακτήριον 5)
σωτηρίαν 6) ἁγιασμὸν ψυχῆς
καὶ σώματος 7) ἀποτροπὴν
πάσης φαντασίας 8) πονηρᾶς
πράξεως 9) ενεργείας διαβολι
κῆς κατὰ διάνοιαν τῆς ἐν τοῖς
μέλεσί μου ἐνεργουμένης 10)
εἰς παρρησίαν 11) εἰς ἀγάπην
πρὸς Σὲ 12) εἰς διόρθωσιν βίου
13) εἰς ἀσφάλειαν 14) εἰς αὐξησιν ἀρετῆς καὶ τελειότητος 15)
εἰς πλήρωσιν ἐντολῶν 16) εἰς
Πνεύματος Ἁγίου κοινωνίαν
17) εἰς ἐφόδιον ζωῆς αἰωνίου
18) καὶ τέλος εἰς ἀπολογίαν
εὐπρόσδεκτον τὴν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος.
Σοῦ τὸ διαβάζω ἀπὸ μέσα, τὸ ἔχω φέρει μαζί μου, καὶ λέγει: «Καὶ ἐρωτῶμεν λαϊκοὺς καὶ κληρικούς, τοὺς μὲν ὡς μὴ προσερχομένους εἰς τὴν Θείαν Κοινωνίαν, τοὺς δὲ ὡς ἐμποδίζοντας τοὺς προσερχομένους», ὅπως ἐσένα, γερο Συμεών. «Χρειάζεται καθ' ἡμέρα ἡ Θεία Κοινωνία ἢ ὄχι; Καὶ ἀφοῦ κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο ή Θεία Κοινωνία παρέχει εἰς τὸν μεταλαμβάνοντα αὐτὰ τὰ δεκαοκτώ χαρίσματα, ὁ ἄνθρωπος ὁ μὴ κοινωνῶν καὶ κατὰ συνέπεια ὁ μὴ ἔχων αὐτά, εἶναι πολίτης παραδείσου ἢ δράκων κολάσεως;»

Βιβλιογραφία. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΌΥ ΜΑΞΊΜΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΊΤΟΥ. ΓΈΡΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΕΛΕΉΜΩΝ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΊΤΗΣ. ΙΕΡΌ ΚΕΛΛΊΟΝ ΑΓΊΟΥ ΑΝΤΩΝΊΟΥ ΤΟΎ ΜΕΓΆΛΟΥ ΚΡΎΑ ΝΕΡΆ ΑΘΏΣ.


Τα ξημερώματα της Δευτέρας 14 Νοεμβρίου 2022 εκοιμήθη ο Γέροντας Παίσιος Κρητικός από το Άγιο Όρος.


✨Τα ξημερώματα της Δευτέρας 14 Νοεμβρίου 2022 εκοιμήθη ο Γέροντας Παίσιος Κρητικός από το Άγιο Όρος.

✨Ο Γέροντας Παΐσιος μπήκε για προσκύνημα πριν 47 χρόνια ως λαϊκός στο περιβόλι της Παναγίας, έγινε μοναχός και από τότε δεν ξαναβγήκε ποτέ πια από το Άγιο Όρος.

✨Ήταν για χρόνια στον Καναδά ως λαϊκός με πολύ καλή δουλειά και τα παράτησε όλα για να αφιερώσει την ζωή του στον Χριστό.

✨Ζούσε μόνος του ασκητικά στο κελί του Αγίου Χαραλάμπους στις Καρυές του Αγίου Όρους.✨

ΤΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ ΣΤΟ ΜΠΑΜΠΙΝΗ (ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 1982)




ΤΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ ΣΤΟ ΜΠΑΜΠΙΝΗ 
(ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 1982)


Ὁ ἀδελφὸς τοῦ Γέροντα, ὁ Δημήτριος, ποτὲ δὲν μποροῦσε νὰ ἀποδεχθή το γεγονὸς ὅτι ὁ ἀδελφός του ἄφησε τὴν οἰκογένειά του καὶ ἔγινε μοναχός. Δεν κατανοοῦσε τὸν σκοπὸ τοῦ Μοναχισμοῦ. Μερικὲς φορὲς τὸν ἐπισκέφθηκε και προσπάθησε νὰ τὸν πείση νὰ ἐπιστρέψη, λέγοντάς του ὅτι τὸν εἶχαν ἀνάγκη. Ὁ Γέροντας τοῦ φερόταν μὲ καλωσύνη καὶ τοῦ παρουσίαζε μὲ ἁπτὰ παραδείγματα τὴν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων.
Το 1982 τὸν εἶχε ἐπισκεφθῆ πάλι καὶ ἤμουν παρὼν σὲ ὅσα ἐλέχθησαν μεταξύ τους. Ὁ Δημήτριος ἄρχισε νὰ διηγῆται κάποια περίεργα γεγονότα που συνέβαιναν στὸ γειτονικό χωριό, τὸ Μπαμπίνη. Στα χωριά τους καὶ γενικὰ σὲ ὅλη τὴν περιοχὴ εἶχαν τὴν φρικτὴ συνήθεια τῆς βλασφημίας. Μὲ τὴν παραμικρὴ ἀφορμὴ ἄνοιγαν τὸ στόμα τους, τὸ πλασμένο νὰ ὑμνολογῇ τὸν Θεὸ καὶ νὰ μιλᾶ μὲ ἀγάπη καὶ καλωσύνη, καὶ ξεστόμιζαν φοβερές βλασφημίες ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, τῶν ἀνθρώπων, τῶν ζώων καὶ ὅλης τῆς δημιουργίας. Δὲν ἐσέβοντο οὔτε ἱερὸ οὔτε ὅσιο.
-Δὲν θυμᾶσαι, Δημήτριε, τὸν βοσκὸ ἀπὸ τὸ χωριό, ποὺ βλασφημοῦσε; Μέσα στὸ χωριὸ τοῦ φταίγανε ὅλοι καὶ ἔξω στὸ βουνό, ὅταν ἔβοσκε τὰ πράματα, βλασφημοῦσε τὰ καημένα τὰ ζωντανά. Δὲν δεχόταν ὁ ἔρμος μπὶτ παρατήρησι
Κάποιες φορὲς τὸν παρακάλεσα καὶ ἐκεῖνος μοῦ ἔλεγε: «Κάνε τὴ δουλειά σου».
Ὅταν τὸν ἀκούγαμε, φόβος καὶ τρόμος μᾶς ἔπιανε.
Ἕνα μεσημέρι εἶχε καθήσει αὐτὸς ὁ βλάσφημος καὶ καταφρονητής κάτω ἀπὸ ἕνα μεγάλο πουρνάρι, γιὰ νὰ ἀποφύγη τὸν καυτερὸ ἥλιο, καὶ γύρω του τὰ γίδια καὶ ἀπὸ ἀπέναντι τὸν ἄκουγαν ποὺ μουρμούριζε. Ξαφνικὰ ἀκούγεται κρότος.
Κεραυνὸς ἔλαμψε, ἔπεσε πάνω στὴν τεράστια βελανιδιά, ἀνάβει φωτιὰ καὶ σκοτώνει τὸν τσοπάνη καὶ καίγονται ὅλα τὰ ζωντανά. Δὲν ἔμεινε τίποτε, κάρβουνα καὶ στάχτη.
Ὅταν τὸ ἔμαθαν στὸ χωριό, φόβος καὶ τρόμος κυριάρχησε στὰ σπίτια καὶ στὰ καφενεῖα ἦταν τὸ θέμα ποὺ ὅλοι συζητοῦσαν. Ήταν μήνυμα γιὰ ὅλο τὸ χωριὸ100 .
Ἐννοεῖ τὰ ζῶα, τὰ αἰγοπρόβατα.καὶ τὴν περιοχή. Χωρίς σύννεφα καὶ μὲ ἥλιο, καταμεσήμερο, κεραυνός,
Αὐτὸ τὸ εἶδα μὲ τὰ μάτια μου ἐκεῖ ποὺ ἔβοσκα τὰ γίδια. Ἀμέσως θυμήθηκα τον 90ο Ψαλμό, ποὺ τὸν λέμε τὸ μεσημέρι, στὴν ἕκτη Ὥρα. Ὁ Ψαλμὸς αὐτὸς ἔχει τὸ ἑλληνικὸ σύμβολο κόππα( 4 ), ποὺ ἔχει τὸ σχῆμα κεραυνοῦ. Γι' αὐτὸ λέγει νὰ μᾶς φυλάη ὁ Κύριος «ἀπὸ συμπτώματος καὶ δαιμονίου μεσημβρινού».
Μόλις τελείωσε ὁ Γέροντας, ὁ Δημήτριος ἄρχισε νὰ μᾶς διηγῆται γιὰ ἕναν νεαρό, τὸν Στάθη, ποὺ εἶχε δαιμόνιο καὶ προκαλοῦσε τέτοια φαινόμενα, ποὺ εἶχαν φοβίσει τόσο τους κατοίκους τοῦ χωριοῦ Μπαμπίνη ὅσο καὶ τῶν γειτονικῶν χωριῶν. Ἀπέφευγαν νὰ περνοῦν ἀπὸ ἐκεῖ καὶ τοὺς εἶχε κυριεύσει ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος.
Ο τότε πρωτοσύγκελος Ἀρχιμανδρίτης Κοσμᾶς (ὁ μετέπειτα αλήστου μνήμης Μητροπολίτης Αιτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας, ὁ ὁποῖος ἐτίμησε μὲ τὴν ἁγία ζωή του τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου του, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ)ια κάλεσε τὸν Γέροντα Πορφύριο μαζὶ μὲ τοὺς συγγενεῖς νὰ πάη στὸ χωριὸ Μπαμπίνη, διότι ἐκτὸς ἀπὸ τὸ πνευματικὸ πρόβλημα ὑπῆρχε πιὰ θέμα επιβίωσης τοῦ χωριοῦ.
Μαζί με τον π. Κοσμά και τον Άγιο Πορφύριο πήγε και ὁ μακαριστός Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Γούβαλης, ἔφημεριος τῆς Ἁγίας Παρασκευής Μαλακάσας Αττικής, ἐκ τῶν στενωτέρων πνευματικών τέκνων τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου, ὁ ὁποῖος στο βιβλίο του «Τὸ θαῦμα τῆς πίστεως, ἀναφέρει τὰ ἑξῆς: Ομαδικά φαινόμενα δαιμονισμού ἐμφανίσθηκαν καὶ στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας του 1980 στο Ξηρόμερο τῆς Αἰτωλοακαρνανίας, στο χωριό Μπαμπίνη,
Ἐνῶ στὴν Κεραμιὰ αἰτία ήταν ἡ ἱεροσυλία, ἐδῶ ἡ βλασφημία. «Στο χωριό μας βλασφημοῦν ἀνηλεώς», ὡμολόγησε κάποιος Μπαμπινιώτης. Ἐπίκεντρο τῶν φαινομένων ἦταν μία οικογένεια του χωριοῦ καὶ εἰδικώτερα ἕνα μέλος της, ο Στάθης, ψηλόλιγνο αγόρι 13 ἐτῶν. Τὸ παιδι εἶχε καταπιεσθῆ πολὺ καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴν γιαγιά του, βρέθηκε σ' ένα ψυχικό ξεχαρβάλωμα, ὁπότε βρῆκε τὴν κατάλληλη περίστασι νὰ τὸ κυριεύση πονηρό πνεῦμα καὶ μάλιστα ἀπὸ τὰ ἰσχυρά. Ποῦ νὰ τολμήση νὰ πλησιάση κανεὶς στὸ σπίτι ποὺ ἔμενε ὁ Στάθης! Διέτρεχε κίνδυνο ἡ ζωή του. Ἀλλὰ καὶ σ' ὅλο τὸ χωριὸ ξεχύθηκε τὸ κακό. Οι χωρικοὶ ξεφώνιζαν: «Χαθήκαμε! Το χωριό μας στοίχειωσε!»
Νὰ ἕνας θλιβερὸς κατάλογος ἀπὸ τὴν δαιμονικὴ μάστιγα: Ἔδεναν κάπου τὰ
ἄλογά τους, τὰ ζῶα τους, καὶ παραδόξως τὰ ἔβρισκαν λυμένα. Πήγαιναν στην ἀποθήκη κι ἔβλεπαν ἀνοιγμένη τὴν κάνουλα τοῦ κρασιοῦ ἢ τοῦ λαδιού. Φύσαγε σφοδρὸς ἄνεμος κι ἔπαιρνε στέγες σπιτιών. Ξεσπούσε φοβερή καταιγίδα καὶ κατέστρεφε τὴν καπνοκαλλιέργεια.
Κοιμόνταν, κι όταν ξυπνοῦσαν ἐνοιωθαν ἐπάνω στὸ κεφάλι τους αλάτι. Όποιος έμπαινε στο σπίτι του Στάθη μπορούσε νὰ δὴ μία σαγιονάρα νὰ ἀπογειώνεται ἡ μια εικόνα νὰ τοῦ ἔρχεται στο κεφάλι ἢ νὰ πέφτουν δίπλα του στρογγυλεμένες πέτρες σὰν τῶν ποταμῶν ποὺ ἔδειχναν ότι ξεκόλλησαν ἀπὸ τὸν τοίχο!
Παρακολουθήστε τώρα ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ ἐπιστολὴ τῶν Μπαμπινιωτών πρὸς τοὺς ἁρμοδίους τῆς πολιτείας:
«Κοντὰ στὴν ἀφάνταστη δυστυχία μας λόγῳ τῆς τελευταίας καταιγίδας, προστέθηκε τελευταῖα καὶ ὁ τρόμος. Το χωριό μας στοίχειωσε. Παρουσιάζονται φαντάσματα ποὺ πετάνε πέτρες καὶ εἰκονίσματα. Τὰ ἔχουμε χαμένα κυριολεκτικά.
Δεν ξέρουμε τί νὰ πρωτοπουμε: Γιὰ τὴ φτώχεια μας, γιὰ τὸ στοιχεῖο ἢ για την πλήρη ἐγκατάλειψί μας ἀπὸ τὸ Κράτος; ... Πεντακόσιοι ἄνθρωποι ζοῦμε μὲ τὸν τρόμο.
Η καταιγίδα δὲν ἄφησε τίποτε ὄρθιο. Οἱ στέγες τῶν σπιτιών ἔφυγαν ὁλόκληρες
σχεδόν. Ὁ καπνός, τὸ μόνο μας ἔσοδο, ἔχει καταστραφῆ ἀπ' τὴ βροχή... (Καὶ ἡ ὑπογραφή) Ἐπιτροπὴ Δυστυχισμένων Κατοίκων Κοινότητος Μπαμπίνης – Ξηρομέρου
– Αἰτωλοακαρνανίας»
(Μεσημβινή 1.11.82).
Μὲ τὸ θέμα αὐτὸ εἶχε ἀσχοληθῆ κατ' ἐπανάληψι καὶ ἡ Ἑλληνικὴ Τηλεόρασις
στὴν ἐκπομπὴ «Ρεπόρτερς».
Τελικὰ τὸ κακὸ ἔληξε ὅταν ἡλικιωμένος Ἱερομόναχος ποὺ ἀσκητεύει σε πε
ριοχὴ τῆς Ἀττικῆς ἐπῆγε στὴν Μπαμπίνη τὸν Ὀκτώβριο του 1983, παραμονὴ τοῦ
Αγίου Δημητρίου, βρῆκε τὸν Στάθη στὴν αὐλὴ τῆς Ἐκκλησίας, τὸν σταύρωσε, τὸν
διάβασε, τοῦ ἔδωσε τις κατάλληλες νουθεσίες καὶ τὸν ἀπελευθέρωσε ἀπὸ τὴν δαιμονική κατοχή. Άξιο ὑπογραμμίσεως εἶναι ὅτι ἐνῶ ὁ Στάθης εἶχε γονατίσει καὶ ὁ
Γέροντας κρατοῦσε ἐπάνω στὸ κεφάλι του τὸν σταυρό, μία ἰσχυρὴ δύναμις ἀπει·λλοῦσε νὰ τινάξη τὸν σταυρὸ μακρυὰ ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Ἱερομονάχου,
Οἱ γονεῖς του, στοὺς ὁποίους ἔδωσε ὁ Γέροντας τὶς συμβουλὲς ποὺ ἔπρεπε, δὲν
ἤξεραν πῶς νὰ τὸν εὐχαριστήσουν, πῶς νὰ ἐκφράσουν τὴν ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη
τους. Ἤθελαν νὰ τοῦ προσφέρουν πολλὰ δῶρα, ὅπως λ.χ. ἐκλεκτὸ τυρὶ ἀπὸ τὸ μαντρί τους, ἀλλὰ ἐκεῖνος τὸ μόνο που δέχθηκε ήταν λίγο χωριάτικο ψωμί. (Αρχιμ.
Δανιήλ Γούβαλη, Τὸ θαῦμα τῆς πίστεως, Ἀθῆναι 1985, σελ. 131 - 133)
Ὁ π. Δανιήλ Γούβαλης, ο οποίος μᾶς ἄφησε ὡραιότατα κείμεναγιὰ τὰ Καυσοκαλύβια καὶ ἀπὸ ὅλο
τὸ Περιβόλι της Παναγίας, στις
«Αγιορείτικες Μορφές» εκδόσεις
1. Μ. Παρακλήτου Ωρωπού. Ήταν επίσης ὁ πρῶτος Ἱερομόναχος που
ἀμέσως μετὰ τὴν κοίμησι καὶ τὴν ταφὴ τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου, παρα
τὶς ἀντίξοες καιρικές συνθήκες, ἦλθε στα Καυσοκαλύβια, γιὰ νὰ
προσκυνήση τον τάφο τοῦ Γέροντός του καὶ νὰ τελέση τρισάγιο.
Τὴν ἡμέρα ποὺ θὰ ἐπέστρεψε τον συνήντησα στὸν ἀρσανᾶ τῶν Καυσοκαλυβίων, ἐνῶ περίμενε μέσα
στην κακοκαιρία τὸ καραβάκι. Μου εἶπε: «Ἤθελα νὰ σὲ συναντήσω να
μιλήσουμε, ἀλλὰ δὲν πρόλαβα.
Πρέπει οπωσδήποτε νὰ ἐπιστρέψω
στις πνευματικές υποχρεώσεις μου. Είστε τυχεροί, διότι τώρα έχετε έναν μεγάλο
προστάτη στη Σκήτη σας, μαζὶ μὲ τόσους ἁγίους πατέρες, τοὺς ὁποίους ἀγαπουσαν. Φτωχύναμε ἐμεῖς, πλουτίσατε ἐσεῖς».


Βιβλιογραφία. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΌΥ ΜΑΞΊΜΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΊΤΟΥ. ΓΈΡΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΕΛΕΉΜΩΝ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΊΤΗΣ. ΙΕΡΌ ΚΕΛΛΊΟΝ ΑΓΊΟΥ ΑΝΤΩΝΊΟΥ ΤΟΎ ΜΕΓΆΛΟΥ ΚΡΎΑ ΝΕΡΆ ΑΘΏΣ.

ΠΑΡΈΑ ΜΕ ΈΝΑ ΆΓΙΟ.

Γ. Εφραίμ και Γ. Μάξιμος, Ηγούμενος Ι. Μονής Διονυσίου εν Ολύμπω!!!!

 

Leren over het geloof op de basisschool Vanaf het schooljaar 2025/2026 is het mogelijk om lessen over de orthodoxie te krijgen op de openbare basisschool. De lessen vallen onder schooltijd en worden gegeven door ervaren orthodoxe vakleerkrachten met bevoegdheid.

 








Leren over het geloof op de basisschool

Vanaf het schooljaar 2025/2026 is het mogelijk om lessen over de orthodoxie te krijgen op de openbare basisschool. De lessen vallen onder schooltijd en worden gegeven door ervaren orthodoxe vakleerkrachten met bevoegdheid.

 

Wilt u meer weten? Lees dan snel verder!


Στην Ολλανδία για πρώτη φορά εισάγεται στα δημόσια σχολεία η διδασκαλία της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστης! (σσ Την ίδια ώρα στο Ελλάντα οι γνωστοί κύκλοι και Φωστήρες απαιτούν την κατάργηση του μαθήματος Θρησκευτικών από τη δημόσια εκπαίδευση. Το μάθημα ήδη υποσκάπτεται μεθοδικά.. Σημερινή καταγγελία της ΠΕΘ: Με 229 κενά Θεολόγων στη Βθμια Εκπαίδευση, το υπουργείο προσέλαβε 17 Θεολόγους ανά την επικράτεια! )


Από το σχολικό έτος 2025-2026, τα παιδιά στην Ολλανδία θα μπορούν να διδάσκονται την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη σε δημόσια σχολεία, σηματοδοτώντας την πρώτη φορά που η πίστη αυτή εντάσσεται επίσημα στο εθνικό εκπαιδευτικό σύστημα.


Η διδασκαλία κατέστη δυνατή μετά την αναγνώριση της Ορθοδοξίας ως όγδοης επίσημης ομολογίας στις Κάτω Χώρες.


Στις 10 Νοεμβρίου 2025, στην Ολλανδία, επιτρέπεται επίσημα η διδασκαλία της ορθόδοξης θρησκείας στα σχολεία, αναφέρει η εκπαιδευτική πλατφόρμα OrthodoxopSchool.nl – οργανισμός που συντονίζει την εφαρμογή του προγράμματος σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας της χώρας.


Σύμφωνα με την πρωτοβουλία, από το σχολικό έτος 2025–2026, παιδιά ηλικίας από 6 έως 12 ετών θα μπορούν να παρακολουθούν μαθήματα ορθόδοξης πίστης στα δημόσια σχολεία στο πλαίσιο ενός τριετούς πιλοτικού προγράμματος. Για το άνοιγμα μιας τάξης απαιτούνται τουλάχιστον τρεις μαθητές που έχουν εκφράσει την επιθυμία να μελετήσουν το μάθημα.


Η απόφαση κατέστη δυνατή αφού η ορθόδοξη χριστιανική ομολογία αναγνωρίστηκε επίσημα ως η όγδοη ομολογία σε εθνικό επίπεδο στην Ολλανδία. Αυτή η αναγνώριση παρέχει επίσης στους ορθόδοξους πιστούς πρόσβαση σε θρησκευτική φροντίδα στον στρατό και στις φυλακές.


Τα μαθήματα θα διεξάγονται μία φορά την εβδομάδα για 45 λεπτά και θα είναι διαθέσιμα όχι μόνο για παιδιά ορθόδοξων οικογενειών, αλλά και για όλους τους ενδιαφερόμενους μαθητές. Η εγγραφή για συμμετοχή μπορεί να γίνει μέσω των ιστοσελίδων vormingsonderwijs.nl και orthodoxopschool.nl.


Όπως σημειώνει το Orthodoxe Zendende Instantie – ο φορέας που είναι υπεύθυνος για την προετοιμασία των εκπαιδευτικών, – οι εκπαιδευτικοί πρέπει να έχουν θεολογική εκπαίδευση, παιδαγωγική κατάρτιση και να κατέχουν την ολλανδική γλώσσα σε επίπεδο τουλάχιστον B2. Προς το παρόν, έχουν διαπιστευθεί μόνο δύο εκπαιδευτικοί, αλλά στο άμεσο μέλλον σχεδιάζεται η επέκταση του προσωπικού και η δημιουργία συμβουλίου μεθοδολογίας.


Η εισαγωγή μαθημάτων ορθόδοξης θρησκείας υποστηρίχθηκε και από τη Συνέλευση Ορθόδοξων Επισκόπων Μπενελούξ, χαρακτηρίζοντας την πρωτοβουλία ως «σημαντικό βήμα στην ενίσχυση της πνευματικής εκπαίδευσης και της συνεργασίας μεταξύ Εκκλησίας και σχολείου».spzh.


dimpenews.com


https://orthodoxopschool.nl/