ΜΑΚΑΡΙΣΤΌΣ ΓΈΡΩΝ ΕΥΣΈΒΙΟΣ ΒΙΤΤΗΣ.Αγαπητοί μου εν Κυρίω Αδελφοί καί Αδελφές, Χριστός Ανέστη!

Αγαπητοί μου εν Κυρίω Αδελφοί καί Αδελφές, Χριστός Ανέστη!

   Επιτρέψτε μου νά υπογραμμίσω κάποιους ιερούς χαρακτηρισμούς τής μεγάλης αυτής Εορτής κάι νά τούς υποβάλω στήν αγάπη Σας. Όλοι οι χαρακτηρισμοί αυτοί έχουν έναν σκοπό, τόν οποίο μάς τόν πληροφορεί ο ιερός Υμνωδός:  "Πάσχα πάντας αγιάζον πιστούς". Ο αγιασμός όμως αυτός δέν γίνεται αυτομάτως καί χωρίς νά τό ξέρουμε, αλλά μέ συνειδητή καί έκ μέρους μας προσπάθεια, ώστε τά μηνύματα αυτά νά γίνουν ζωή μας μέ τή χάρη τού Κυρίου μας.

   Μιά βασική αλήθεια πού τονίζεται σ΄ αυτά τά μηνύματα, είναι η ενδυνάμωση τής πίστεώς μας, ότι δηλαδή "θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άλλης βιοτής τής αιωνίου απαρχής". Μιά άλλη αλήθεια΄  "Μεθ ημών αψευδώς επηγγείλετο έσεσθαι" ο Κύριος. Υποσχέθηκε ο Κύριος, πού δέ λέει ποτέ κάτι, πού θά διαψευσθή,  ότι θά είναι μαζί μας πάντοτε, όσο διαρκεί ο παρών κόσμος μέ τή δυνατότητα νά μεταπηδήσουμε στήν Βασιλεία τού αναστάντος Χριστού, πού θά είναι αιώνια. Θά έχη δηλαδή αρχή, άλλά ποτέ τέλος. Γι΄αυτό επιβάλλεται ο καθαρμός τών αισθήσεών μας μέ αγώνα νεκρώσεως τού παλαιού μας άνθρώπου. Καρπός δέ αυτής τής προσπάθειάς μας θά είναι η ειρήνευση τής ζωής μας μέ τή χάρη τού Κυρίου μας ώς τού μόνου Παντοδύναμου. Καί επί πλέον η μόνιμη εγκατάσταση στήν ψυχή μας τής α γ ά π η ς.

   Η προσωπική μας πρόοδος τής αγάπης μέσα μας θά μάς συνδέη περισσότερο μέ τούς πιστούς καί αγαπητούς αδελφούς μας, ώστε "εν χαρά αλλήλους (νά ) περιπτυσσώμεθα",  αλλά καί νά μπορούμε νά λέμε καί  " τοίς μισούσιν ημάς συγχωρήσωμεν πάντα τή αναστάσει". Θρονιάζοντας μέσα μας μόνιμα τήν αγάπη αυτή, πού "ουδέποτε εκπίπετει", δέν ξεπέφτει ποτέ, άλλά μένει γιά πάντα καί στόν παρόντα αιώνα καί στήν αιωνιότητα.

   Αυτά, αγαπητοί μου εν Χριστώ αναστάντι σημειώνω στήν αγάπη σας στά πεταχτά, μιά πού ο χρόνος δέν μού επιτρέπει γιά κάτι πιό συστηματικό καί προσεγμένο.

   Σάς χαιρετώ όλους καί όλες μέ όλη μου τήν αγάπη εν Χριστώ.

                                                                         ίερομ Ευσέβιος, α.,κεχριαίος μοναχός

(Απόσπασμα από τήν τελευταία επιστολή του πρός τά πνευματικά του τέκνα

 Θεσσαλονίκη, 19 Απριλίου 2009).

"...και πόσο όμορφα είναι στο χωριό..."

Μητέρες με μωρά περνούν κάτω από τον Τάφο του Χριστού.Αυτή η χώρα έχει μια ακόμη ευκαιρία στην αιωνιότητα.

Μητροπολίτης Benjamin (Fedchenkov) Ο λαός του Θεού. 54

 

Μητροπολίτης Benjamin (Fedchenkov)

Ο λαός του Θεού

π. Ισίδωρος

Αλάτι της γης

Τώρα θα σας πω και γι' αυτόν. Ήταν ένας καταπληκτικός άνθρωπος  . Ούτε καν «άνθρωπος», αλλά άγγελος στη γη... Ένα ον ήδη θεό. Πραγματικά «από εκείνο τον κόσμο». Ή, όπως είπε η Υπεραγία Θεοτόκος για τον Άγιο Σεραφείμ, «είναι του είδους μας», δηλαδή του Ουρανού...

Αμέσως μετά το θάνατό του το 1908, ένας από τους θαυμαστές του, ο διάσημος συγγραφέας του βιβλίου «The Pillar and Ground of Truth», ο ιερέας Πάβελ Φλορένσκι, έγραψε για τον πατέρα Ισίδωρο, μια ιστορία ζωής για αυτόν, με τον αρχικό και ουσιαστικό τίτλο: «Το Αλάτι της Γης, ή η Ζωή του Γέροντα της Γεθσημανής Πατήρ Ισίδωρος » . Και το δημοσίευσε ένας άλλος θαυμαστής του, ο Επίσκοπος Ευδοκίμ, που ήταν τότε πρύτανης της Ακαδημίας της Μόσχας, και αργότερα ανακαινιστής, στο περιοδικό του «Χριστιανός» .

Αυτό είναι το μεγαλείο των αληθινών αγίων του Θεού, ότι αυτοί, όπως η αγαπημένη τους ψυχή με τον Θεό, δεν ξεχωρίζουν πλέον (αν και πιθανότατα γνωρίζουν) μεταξύ του καλού και του κακού: αλλά μας δέχονται όλους. Όπως ο ήλιος λάμπει στους δίκαιους και τους αμαρτωλούς και όπως ο Θεός βρέχει στους καλούς και στους κακούς (πρβλ. Ματθ. 5:45 ), έτσι αυτοί οι άνθρωποι που μοιάζουν με τον Χριστό, ή οι επίγειοι άγγελοι, είναι έτοιμοι να ζεστάνουν κάθε ψυχή με τη στοργή τους. Και μας λυπούνται ιδιαίτερα, τους αμαρτωλούς. Δεν είναι τυχαίο που ο Κύριος τίμησε τον Ιούδα με ιδιαίτερη εμπιστοσύνη, εμπιστεύοντάς του τη διαχείριση του κορβανα (βλέπε: Ιωάννης 12:6· 13:29 )... Αυτό είναι το θαυμάσιο με τους αγίους: αυτό είναι που προσελκύει ιδιαίτερα τον αμαρτωλό κόσμο σε αυτούς.

Τον πρωτογνώρισα όταν ήμουν ακόμη φοιτητής στην ακαδημία.

Αν και ο πατέρας Νικήτα (βλέπε «Ο Διορατικός») με ευλόγησε για τον μοναχισμό και μου προέβλεψε ότι θα με τιμούσαν ακόμη και με επισκοπή, δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά το ζήτημα του μοναχισμού προέκυψε ξανά μέσα μου. Μάλλον έπρεπε να υποφέρω και να πάρω τη δική μου απόφαση για να είναι πιο δυνατή. Και σε τέτοιο ψάξιμο και δισταγμό πέρασαν τρία τέσσερα χρόνια. Κατόπιν συμβουλής του πνευματικού μου πατέρα, πήγα στον π. Ισίδωρο, τον οποίο γνώριζε προσωπικά.

Ο πατέρας έζησε στο Gethsemane Skete - κοντά στο Sergiev Posad (* στα μισά του δρόμου από την Τριάδα Lavra στη Bethany .

Στη «Γεθσημανή», όπως ονομαζόταν συνήθως αυτό το ερημητήριο, η ζωή ήταν αρκετά αυστηρή, καθιερωμένη από τον αείμνηστο άγιο του Θεού, Μητροπολίτη Μόσχας Φιλάρετο. Εκεί δεν επιτρεπόταν η είσοδος γυναικών, με εξαίρεση την εορτή της Ταφής της Θεοτόκου, 15 Αυγούστου.

Ήταν εδώ, σε ένα μικροσκοπικό σπίτι, μια καλύβα, που ο πατέρας Ισίδωρ ζούσε μόνος.

Όταν έφτασα να τον δω, μάλλον ήταν περίπου 80 ετών. Με ένα σκουφάκι, με μια μάλλον μακριά γκρίζα γενειάδα και ένα ασυνήθιστα ευγενικό πρόσωπο, με μάτια όχι μόνο χαμογελαστά, αλλά ειλικρινά γελαστά - αυτό ήταν το πρόσωπό του... Εμφανιζόταν πάντα έτσι γελώντας στις φωτογραφίες.

Όποιος ενδιαφέρεται για τη ζωή αυτού του αναμφίβολα ιερού ανθρώπου, θα πρέπει να βρει τη βιογραφία του, «Το Αλάτι της Γης». Εκεί λέγονται πολλά για αυτόν... Θα γράψω ό,τι δεν υπάρχει ακόμα.

Όταν ήρθα κοντά του και έλαβα την ευλογία του, με δέχτηκε, ως συνήθως, ευγενικά, θερμά και με ένα χαρούμενο χαμόγελο. Δεν φοβόμουν πια, όπως τότε, στο Βαλαάμ. Και ακόμα κι αν υπήρχε, τότε από μια απαλή ακτίνα του χαμόγελου του ιερέα θα είχε λιώσει αμέσως, σαν το χιόνι που έπεσε κατά λάθος την άνοιξη.

Καθώς πήγαινα προς τον π. Ισίδωρο, «τα σκέφτηκα όλα», αποφάσισα να του πω «όλη μου τη ζωή», «άνοιξε όλη μου την ψυχή», όπως εξομολόγησα, και μετά να ρωτήσω την απόφασή του: να γίνω μοναχός; Με μια λέξη, πώς οι ασθενείς λένε στον γιατρό τα πάντα λεπτομερώς.

Αλλά τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να ξεκινήσω τη «βιογραφία» μου – και του είχα ήδη πει για τον στόχο μου – με διέκοψε:

- Περίμενε, περίμενε! Μην πας τώρα. Αλλά θα έρθει η ώρα και δεν θα μπορείτε να συγκρατηθείτε.

Το ερώτημα διευθετήθηκε αμέσως. Και χωρίς βιογραφικό. Για αυτούς, τους αγίους, αρκεί να κοιτάξουν, και ήδη τα βλέπουν όλα. Και ο Θεός τους αποκαλύπτει το μέλλον μας.

Σταμάτησα: δεν υπήρχε τίποτα άλλο να πω. Θα πρέπει να γίνω μοναχός... Το μόνο που παραμένει ασαφές είναι: πότε; Και πάλι δεν υπάρχει τίποτα να ρωτήσω: λέγεται, «θα έρθει η ώρα». Πρέπει να περιμένουμε.

Εν τω μεταξύ, ο πατέρας Ισίδωρος άρχισε να βάζει ένα μικρό σαμοβάρι - για 5-6 φλιτζάνια. Σύντομα είχε ήδη κάνει θόρυβο. Και ο παπάς έλεγε συνέχεια κάτι ή τραγουδούσε με έναν γέρο τενόρο που έτρεμε. Μου είπε τι υπέροχη υπηρεσία έχουμε εμείς οι Ορθόδοξοι: δεν υπάρχει τίποτα παρόμοιο στον κόσμο! Θυμήθηκα πώς έστειλε το Ορθόδοξο Ιρμολόγιο μας (* Ειδική συλλογή ιρμών σε 8 τόνους με προσθήκη άλλων ύμνων που χρησιμοποιούσαν οι ψάλτες στον Εσπερινό, τον Όρθρο και τις Λειτουργίες) ταχυδρομικώς στον Γερμανό Αυτοκράτορα Γουλιέλμο. Φαίνεται ότι αργότερα τον επέπληξε γι' αυτό ο προϊστάμενος της Συνόδου... Τότε άρχισε να ψάλλει από το Ιρμολόγιο:

– Ο Χριστός είναι η Δύναμη μου, ο Θεός και Κύριε (4ος ίρμος, 6ος τόνος).

Αργότερα, πολύ αργότερα, άρχισα να καταλαβαίνω ότι δεν ήταν τυχαίο που έψαλε τότε ο άγιος γέροντας: προέβλεψε και την ψυχή μου και τη ζωή μου και ήξερε ότι η μόνη μου ελπίδα ήταν ο Χριστός ο Κύριος και Θεός μου (βλ. Ιωάννη 20,28 ).

...Το σαμοβάρι είχε ήδη βράσει. Στο τραπέζι εμφανίστηκαν και κύπελλα. Ο πατέρας άπλωσε το χέρι σε ένα μικρό σεντούκι, το είδος που έχουν οι νεοσύλλεκτοι, και μου έβγαλε ένα «κέρασμα»: ένα μικρό πορτοκάλι, ήδη αρκετά ξεραμένο. Το άνοιξα και έμεινε πολύ λίγο ζουμί. Μου το παρέδωσε. Έπειτα έβγαλε ένα ποτήρι με κάτι κόκκινο:

- Και αυτό είναι μια μαρμελάδα για εμάς. Δεν φτάνει εδώ...

Και εκεί ήταν μόνο ένα δάχτυλο από κάτω.

«Λοιπόν, δεν πειράζει», αστειεύτηκε χαρούμενα, «θα προσθέσουμε μερικά!»

Και μετά πήρε μια καράφα με κόκκινο κβας, γέμισε ένα ποτήρι με μαρμελάδα cranberry μέχρι πάνω και το έβαλε στο τραπέζι, όλα με τα εξής ρητά:

- Ορίστε μαρμελάδα για εμάς.

Έτσι ήπιαμε τσάι με kvass...

Και πάλι θα τραγουδήσει κάτι θεϊκό. Και το «Χριστός είναι η δύναμή μου» άρχισε να τραγουδά πολλές φορές, θέλοντας προφανώς να επιστήσει την προσοχή μου στην πίστη στον Κύριο, στη δύναμή Του στις αδυναμίες μου.

Τώρα καταλαβαίνω ήδη ότι το ξερό πορτοκάλι, η μαρμελάδα με το κβας και αυτό το άσμα είναι στην πιο στενή σχέση με τη ζωή μου... Τότε δεν σκέφτηκα να αναζητήσω νόημα στις συμβολικές του πράξεις. Προφανώς αυτό που δεν ήθελε να μου πει ευθέως από αγάπη το αποκάλυψε με σύμβολα. Αυτό έκανε ο Άγιος Σεραφείμ. Αυτό έκανε ο ιερέας της Optina, ο πατήρ Νεκτάριος.

Ήπιαμε τσάι. Είπε ότι έχει ένα κατοικίδιο βάτραχο και ποντίκια που βγαίνουν από τις τρύπες τους στο πάτωμα και τα ταΐζει από τα χέρια του...

Και μετά γύρισε προς το μέρος μου με ένα αίτημα-επιθυμία:

– Θα ήθελα να επισκεφτώ τον Άγιο Σεραφείμ (* Ήταν ήδη δοξασμένος τότε).

- Τι συμβαίνει;

- Δεν υπάρχουν λεφτά.

- Και αυτό το καλοκαίρι θα πάρω χρήματα για το δημοσιευμένο άρθρο και θα σας πάω εκεί. Θα ήθελες, πατέρα;

- Καλά, καλά! Αυτό είναι καλό.

Συμφωνήσαμε λοιπόν: μόλις λάβω τα χρήματα, θα του γράψω και θα έρθω να τον βρω.

Με αυτό, πήγα σπίτι για τις διακοπές. Το καλοκαίρι έλαβα τα χρήματα και έγραψα αμέσως στον π. Ισίδωρο, προσδοκώντας τη χαρά να ταξιδέψω μαζί του, και μάλιστα σε έναν τόσο μεγάλο άγιο: με έναν άγιο - σε έναν άγιο. Αλλά ως απάντηση έλαβε απροσδόκητα ένα παράξενο, ξένο γράμμα, υπογεγραμμένο από κάποιους L-m, που του ζητούσε βοήθεια και παραπονιόταν απελπισμένα για την ατυχή μοίρα τους. Απαντώντας στην ερώτησή μου –για την εποχή του μοναχισμού– στην κορυφή της επιστολής, με τρέμουλο χειρόγραφο γέροντα, αλλά πολύ όμορφο, σχεδόν καλλιγραφικό, έγραψε μόνο μια γραμμή: η εντολή του Κυρίου είναι σαφής, φωτίζει τα μάτια – λόγια από τον ψαλμό του βασιλιά Δαβίδ ( Ψαλμός 18:9 ).

Τα διάβασα και κοίταξα το γράμμα. και δεν καταλαβα τιποτα...

«Μάλλον», σκέφτηκα, «ο ιερέας δεν είχε αρκετά χρήματα για καθαρό χαρτί για να γράψει το γράμμα και έκανε μια επιγραφή στο γράμμα κάποιου άλλου. Μα γιατί δεν απάντησε καν για το ταξίδι στον Άγιο Σεραφείμ;.. Παράξενο...

Έχοντας ζήσει τις διακοπές, πήγα στην ακαδημία και στο δρόμο αποφάσισα να ξαναπεράσω για να δω τον πατέρα Ισίδωρο: θα πήγαινε να δει τον Άγιο Σεραφείμ στο Σαρόφ; Όταν συναντηθήκαμε, ρώτησα για αυτό αμέσως.

- Έλαβες το γράμμα μου;

- Το έλαβα, αλλά δεν έγραψες σχεδόν τίποτα εκεί. δεν καταλαβα.

- Πώς έτσι; Εξάλλου, αυτό είναι το άτομο από το οποίο σας έστειλα το γράμμα και χρειάζεται βοήθεια. Ο Άγιος Σεραφείμ δεν θα προσβληθεί από εμένα και θα πρέπει να ξοδέψετε τα χρήματα που μου ετοίμασες για αυτόν.

- Και που είναι;

- Ναι, μένει στο Κουρσκ: η διεύθυνσή του είναι γραμμένη στην επιστολή.

- Στο Κουρσκ; – ρωτάω. - Λοιπόν, πρέπει να πάτε εκεί;

- Πήγαινε λοιπόν εκεί, βρες τον και βοήθησέ τον να τακτοποιηθεί. Είναι άτυχος και αχειροποίητος. Και γράφει γράμματα με το αριστερό του χέρι.

Τότε κατάλαβα γιατί η γραφή του γράμματος ήταν μεγάλη και ευθύγραμμη, αβέβαιη...

– Του κόπηκαν το χέρι στο εργοστάσιο.

Πήρα ευλογία και αμέσως πήγα στο Κουρσκ, όπου γεννήθηκε ο Άγιος Σεραφείμ. Θα χρειαζόταν πολύς χρόνος για να πούμε λεπτομερώς. Κάπου στα περίχωρα του Κουρσκ, στο Yamskaya Sloboda, βρήκε καταφύγιο ο άτυχος I. F. σε μια φτωχή γυναίκα που δεν είχε παρά μια άδεια καλύβα και ένα μισό τυφλό γατάκι Η φτωχή γυναίκα είχε μια εγγονή, την εξάχρονη Varechka... Φτωχή, φτωχή! Πώς έζησαν! Θα μπορούσες ήδη να κρίνεις από το γατάκι: όλα τα πλευρά του ήταν μετρημένα... Μα πόσο πράοι ήταν και οι δύο... Ιερή φτώχεια. Και δεν παραπονέθηκαν. Το ίδιο ισχύει και για ένα γατάκι: σε κοιτάζει στα μάτια και μόνο περιστασιακά νιαουρίζει παραπονεμένα όταν τρως: «Δώσε μου κι εμένα». Και αν τον κοιτάξετε, θα κλείσει με ντροπή τα μάτια του - σαν να μην ήταν αυτός που ρώτησε, και πάλι θα μείνει σιωπηλός. Και το άτομο τρώει με απόλυτη ευχαρίστηση. Η ίδια διαφορά συμβαίνει και στον κόσμο.

Αλλά η καλύβα είναι χαμηλή και υγρή: το κεφάλι σας μπορεί να αγγίξει την οροφή.

Και με τον τάδε ζητιάνο βρήκε καταφύγιο ένας άλλος άστεγος, αχειροποίητος, δύστυχος...

Οι πλούσιοι δεν είχαν ούτε χώρο ούτε ψωμί για αυτόν. Δεν είναι τυχαίο που ο Κύριος μας τιμώρησε: δεν βλέπαμε θλίψεις και τώρα εμείς οι ίδιοι έπρεπε να προσέχουμε από τα χέρια των άλλων...

Γνωριστήκαμε... Μετά πήγαμε να μαζέψουμε βοήθεια από τους πλούσιους: αποφασίσαμε να ανοίξουμε ένα «μαγαζί» μαζί του. Δεν στρατολογήσαμε αρκετά... Πρέπει να μας πήραν για απατεώνες. Τίποτα δεν λειτούργησε.

- Πάμε στον πατέρα Ισίδωρο να συμβουλευτούμε.

Και πάλι – στη Γεθσημανή. Όμως ο αχειροποίητος άνδρας έχει έναν απελπισμένο χαρακτήρα. Και δεν έχω ταπεινότητα... Πόσες φορές τσακωθήκαμε στην πορεία.

Επιτέλους φτάσαμε. Ήταν ήδη αρχές Οκτωβρίου. Και χιόνισε στη Μόσχα. Έκανε κρύο. Πηγαίνουμε στο κελί του πατέρα Ισίδωρου. Μπήκα πρώτος βγάζοντας τις γαλότσες μου. Και ο I.F ήταν ακόμα στην είσοδο, καθάριζε το χιόνι από τις μπότες του.

- Πατέρα! - Το εκμεταλλεύτηκα όσο ήμουν μόνος μαζί του. - Τι δύσκολος είναι, Ι.Φ.!

- Δύσκολο; – με ξαναρωτάει ήρεμα ο ευγενικός πατέρας Ισίδωρος. – Πιστεύεις ότι είναι εύκολο να κάνεις καλό; Κάθε καλή πράξη είναι δύσκολη.

Εκείνη την ώρα μπήκε και ο I.F. Απλώς συζητούσαμε εκνευρισμένοι για κάτι μαζί του πριν μπούμε. Αλλά μόλις είδε τον πατέρα Ισίδωρο, του συνέβη κάποια θαυματουργή μεταμόρφωση: χαμογέλασε χαρούμενα, έγινε γλυκός και πλησίασε τον ιερέα με αγάπη - έτσι τον αποκαλούσε. Ο π. Ισίδωρος τον ευλόγησε ευγενικά.

«Κάτσε, αδερφέ Ιβάν, κάτσε», έδειξε ήρεμα και ευγενικά μια καρέκλα.

Ο I.F κάθισε, χαμογελώντας ακόμα σιωπηλά.

- Αχ, αδερφέ Ιβάν, αδερφέ Ιβάν! «Είναι λυπηρό, αλλά συμπονετικό και στοργικό», είπε ο ιερέας. - Πώς σε ταπείνωσε ο Θεός, αλλά εσύ ακόμα δεν ταπεινώνεσαι.

Εδώ μπορούμε να πούμε, τουλάχιστον εν συντομία, για την ατυχία του Ιβάν Φεντόροβιτς. Στην αρχή ήταν μηχανοδηγός στο σιδηρόδρομο Μόσχας-Κουρσκ. Αλλά, προφανώς, λόγω του εξαιρετικά δύσκολου χαρακτήρα του, δεν τα πήγε καλά ούτε εκεί. Μετά πήγε να δουλέψει σε ένα εργοστάσιο που ανήκε σε κάποιον Εβραίο στο Κίεβο. Πρότεινε να ξεκινήσουν οι εργασίες τη δεύτερη μέρα του Πάσχα. Ο I.F συμφώνησε, αν και άλλοι δεν ήθελαν. Ενώ δούλευε, παρατήρησε ότι ο ιμάντας κίνησης μπορούσε να γλιστρήσει από τον μικρό τροχό. Θέλοντας να το διορθώσει εν κινήσει, πλησίασε άθελά του και τραβήχτηκε στο αυτοκίνητο. Το δεξί του χέρι κόπηκε εντελώς, η πλάτη του κόπηκε και μόνο ο αντίχειρας και ο μισός δείκτης του έμειναν στο αριστερό του χέρι. Παραλίγο να πεθάνει... Το δικαστήριο αποφάσισε να του δώσει είτε ισόβια σύνταξη από τον ιδιοκτήτη είτε εφάπαξ. Εκείνος, φυσικά, συμφώνησε στο δεύτερο... Σύντομα όμως τα έζησε όλα. Και έμεινε χωρίς χρήματα και χωρίς χέρια. Από όλα τα άλλα ήταν ένας υγιέστατος, ψηλός και όμορφος άντρας. Και μόνο η πρώιμη φαλάκρα του –ήταν τότε περίπου 30 ετών– αποκάλυψε περαιτέρω το μεγάλο του μέτωπο.

Περιπλανήθηκε σε διάφορα μέρη για πολλή ώρα ως ανάπηρος, και δεν ξέρω πώς, αλλά κατέληξε στη σκήτη της Γεθσημανής με τον πατέρα Ισίδωρο. Και ο ιερέας καλωσόρισε ιδιαίτερα τους άτυχους ανθρώπους, που πετάχτηκαν από το τελείωμα της ζωής, όπως λένε - "χαμένο": κάποιος πρώην δικηγόρος της Μόσχας, που εκδιώχθηκε όχι για καλές πράξεις από την εταιρεία του, ήθελε να αυτοκτονήσει, αλλά θερμάνθηκε από τον ιερέα και σώθηκε από αυτόν. Όλοι οι φτωχοί και οι ζητιάνοι από τον Sergiev Posad βρήκαν έναν προστάτη μαζι του. Συχνά, σε μια ακατάλληλη στιγμή για το μοναστήρι, πήγαινε κοντά τους για να τους παρηγορήσει και να τους βοηθήσει με κάποιο τρόπο. Για αυτό τον επέπληξε ο ηγούμενος, αλλά συνέχισε να κάνει το έργο του ελέους. Το χειμώνα, τάιζε από τα χέρια του παγωμένα σπουργίτια.

Σ' αυτόν, όπως στον ζεστό ήλιο, ο Θεός έφερε τον δύστυχο ανάπηρο. Και από εκείνη την εποχή, ο Ι.Φ δέθηκε τόσο πολύ με τον ιερέα που, μάλιστα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ζούσε για αυτόν.

«Είμαι περιττός σε όλους», μου είπε πολύ αργότερα, «μόνο ο πατέρας Ισίδωρ με αγαπούσε...

Και αυτό, προφανώς, ήταν αλήθεια: ήταν δύσκολο να τον αγαπήσουμε με τον ατίθασο χαρακτήρα του, και μας λείπει επίσης η υπομονή, γιατί δεν υπάρχει αγάπη. Και ο πατέρας Ισίδωρος ήταν η ίδια η αγάπη, γι' αυτό ο δύστυχος ζεστάθηκε κοντά του. Γι' αυτό όλα τα λόγια του έγιναν δεκτά από τον Ι.Φ. «Πώς σε ταπείνωσε ο Θεός», αν το έλεγα αυτό, θα υπήρχε θύελλα θυμού και μομφής. Όταν όμως ειπώθηκαν αυτά τα λόγια από την αγαπημένη καρδιά του πατέρα Ισίδωρου, ο Ι.Φ δεν πρόφερε παρά μόνο έσκυψε το κεφάλι του υποτακτικός και, χαμογελώντας, έμεινε σιωπηλός.

Έμεινα έκπληκτος: πώς και με μάλωνε χωρίς περιορισμούς μόλις πριν από ένα λεπτό, και τώρα είναι σιωπηλός με ένα χαμόγελο;

"Κάποιο είδος εξημερώσεως ζώων!" – σκέφτηκα. Ο Άγιος Σεραφείμ τάισε την αρκούδα, αλλά δεν ξέρω αν είναι πιο εύκολο να ηρεμήσεις κάποιον άλλο;

Και ο ιερέας τον πλησίασε με στοργή και άρχισε να του χαϊδεύει ήσυχα το φαλακρό κεφάλι. Έσκυψε ακόμα πιο χαμηλά και έγινε ένα εντελώς πράο αρνί. Καλό θα ήταν να έκλαιγε κι αυτός: θα του ήταν ακόμα πιο εύκολο, και θα γινόταν ακόμα πιο ταπεινός. Και η χάρη του Θεού θα τον ζέσταινε και θα τον ενίσχυε, τον καημένο, ακόμη περισσότερο. Αλλά αυτό που είδα ήταν αρκετό για να με καταπλήξει με τη μεγάλη δύναμη της αγάπης του πατέρα Ισίδωρου.

Μετά μιλήσαμε για το τι πρέπει να κάνουμε με τον I.F. Ο πατέρας δεν είπε τίποτα «ιδιαίτερο», μας έδωσε μόνο μια εντολή:

- Προσπαθήστε με κάποιο τρόπο, ενοχλήστε: ο Θεός θα σας βοηθήσει και τους δύο στη σωτηρία.

Αυτό ήταν το «ιδιαίτερο»: χρειαζόταν ο άτυχος ανάπηρος να έχει τουλάχιστον κάποιο είδος κηδεμόνα, ειδικά αφού ο ιερέας θα πέθαινε σύντομα και τότε ο Ι.Φ. Αλλά για μένα, χρειαζόταν να ασκήσω την εντολή του Θεού σχετικά με την αγάπη για τους πλησίον μου. Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι ολόκληρος ο νόμος περιέχεται σε μία λέξη: να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου ( Γαλ. 5:14 ).

Και τότε κατάλαβα τι σήμαινε η σύντομη επιγραφή, γραμμένη με τη λεπτή και όμορφη γραφή του π. Ισίδωρου, στο γράμμα που μου έστειλε το καλοκαίρι: η εντολή του Κυρίου είναι καθαρή, φωτίζει τα μάτια ( Ψαλμ. 18:9 ).

Έτσι, σιγά σιγά αποκαλύφθηκε η απάντηση του π. Ισίδωρου για τον μοναχισμό μου: Εγώ σκεφτόμουν κυρίως τη μορφή και εκείνος το πνεύμα. Σκέφτηκα ότι αν πάρεις μοναχικούς όρκους, φορέσεις μοναστηριακά άμφια, τότε το κύριο πράγμα θα είχε ήδη γίνει. Και ο ιερέας έστρεψε την ψυχή μου στη σκέψη να εκπληρώσω τις εντολές του Θεού, να ακολουθήσω το νόμο του Κυρίου. Και αυτός ο νόμος στον αναφερόμενο ψαλμό του Βασιλιά Δαβίδ συγκρίνεται με το φως του ήλιου, που φωτίζει ολόκληρο το σύμπαν (βλέπε: Ψαλμ. 18:2–7 ). Και πώς τότε δυναμώνει την ψυχή... κάνει τον απλό σοφό... ευφραίνει την καρδιά... φωτίζει τα μάτια σε όλα, μένει για πάντα (πρβλ. Ψαλμ. 18:8, 9, 10 ).

Γι' αυτό οι εντολές, και όχι ο μοναχισμός, είναι πιο επιθυμητές από τον χρυσό... γλυκύτερο από το μέλι... και ο υπηρέτης Σου, λέει στον Κύριο ο βασιλιάς Δαβίδ, προστατεύεται από αυτές και όχι από μαύρα ρούχα. και η τήρησή τους υπάρχει μεγάλη ανταμοιβή ( Ψαλμ. 18:11, 12 )!

Εδώ έστρεψε τις σκέψεις μου ο πατέρας μου, που είχε εμπειρία στην εκπλήρωση των εντολών του Θεού... Εμείς, όμως, οι νέοι μαθητές, παρασυρθήκαμε από άλλα πράγματα. Δεν θα πω – μια καριέρα, όχι, αλλά – όνειρα διακαής αγάπης για τον Θεό, κατορθωμάτων αγιότητας, υψηλής προσευχής…

Αλλά πριν από αυτό, ήταν απαραίτητο να εκπληρώσουμε τις εντολές του Θεού για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και μόνο με την εκπλήρωσή τους θα μάθετε τα πάντα στην πράξη. Και, συγκεκριμένα, πριν ανέβει στις υπερβατικές σφαίρες του στοχασμού, της προσευχής, της αγιότητας, ένας άνθρωπος που προσπαθεί να εκπληρώσει τις εντολές του Θεού θα δει πρώτα τον εαυτό του , τις αδυναμίες του, την ατέλεια του, τις αμαρτίες του, τη διαφθορά της θέλησής του, μέχρι τα βάθη της ψυχής του. Αυτό σημαίνει: η εντολή του Κυρίου θα φωτίσει τα μάτια …

Και γι' αυτό, και στον ίδιο ψαλμό, ο ψαλμωδός, που τήρησε το νόμο, μιλά από τη δική του εμπειρία: Ποιος μπορεί να διακρίνει τα δικά του σφάλματα; Καθάρισέ με από τις κρυφές μου αμαρτίες και φρόντισε τον δούλο σου από το κακό που έχω συλλάβει , για να μην με υπερισχύσει. Τότε θα είμαι άμεμπτος και αγνός από τη μεγάλη διαφθορά (πρβλ. Ψαλμ. 18:13–14 ).

Και μόνο περνώντας από αυτό το μονοπάτι του αγώνα, που αποκαλύπτεται μόνο με την εκπλήρωση των εντολών, θα φτάσει κάποιος στα ύψιστα - προσευχές και θεϊκή ενατένιση - και θα έλθει σε κοινωνία με τον Κύριο, έχοντας πρώτα γνωρίσει τη δική του αδυναμία, αφενός, και μαζί με αυτό και μέσω αυτού - τη σταθερότητα της εμπιστοσύνης μόνο στον Κύριο τον Λυτρωτή, τον Σωτήρα. Ψάλλει λοιπόν ο δίκαιος βασιλιάς: Είθε τα λόγια του στόματός μου και ο στοχασμός της καρδιάς μου να είναι ευάρεστα μπροστά σου, Κύριε, η Δύναμη μου και Λυτρωτέ μου! ( Ψαλμ.18:15 ).

Και τώρα, αφού ζήτησα –όχι σε όνειρο αγιότητας, αλλά με πραγματική εμπειρία– την πραγματοποίηση των πρώτων γραμμάτων του αλφαβήτου του καλού, δηλαδή την εκπλήρωση των εντολών του Θεού στην I.F., είδα τον εαυτό μου: ποιος είμαι;!

- Πόσο δύσκολος είναι! - Εξομολόγησα...

Δεν ήταν όμως ο μόνος που δυσκολευόταν, αλλά εγώ πρώτα απ' όλα δυσκολεύτηκα για τα καλά. Και ονειρευόταν τη μοναστική αγιότητα! Ο στόχος είναι ακόμα μακριά. Ναι, τότε δεν καταλάβαινα τον εαυτό μου: κατηγορούσα όλους τους άλλους, όχι τον εαυτό μου. Και μόνο όσο προχωρούσα, τόσο περισσότερο αποκαλυπτόταν η μεγάλη διαφθορά της ψυχής μου, όπως ψάλλει ο βασιλιάς. Δεν μιλάω καν για τα μυστικά μου . Και σταδιακά κατέληξα στο εμπειρικό συμπέρασμα: μόνο ο Κύριος είναι η Δύναμη και ο Λυτρωτής μου . Δεν σκεφτόμουν έτσι τον εαυτό μου πριν. Και ο ίρμος του 6ου τόνου, που μου τραγούδησε ο πατέρας Ισίδωρος περισσότερες από μία φορές με φωνή γέρου, μου έγινε ακόμα πιο κατανοητός:

– Ο Χριστός είναι η Δύναμη μου, Θεός και Κύριος!

Και τώρα έπρεπε να ασκήσω τη δικηγορία μέσω I.F.

«Προσπάθησε κάπως, ενοχλήστε... να μας σώσετε και τους δύο...»

Και έπρεπε να «προσπαθήσω» για άλλα 11 χρόνια. Υπήρχαν πολλά πράγματα... Αλλά δεν είναι για εμάς, τους αδύναμους. Γι' αυτό επιστρέφω στον θαυμαστό γέροντα του Θεού...

Πρέπει να μην τον είχα ξαναδεί μετά από εκείνη τη συνάντηση. Έτσι αποτυπώθηκε στο μυαλό μου - γελώντας, στοργικός. Ήταν ήδη «από εκείνο τον κόσμο». Ήταν ο Χριστόφιλος γιος της Αγάπης. Πραγματικά το «αλάτι της γης».

Μάλλον δύο ή τρία χρόνια αργότερα κατάφερα να φτάσω ξανά στη Γεθσημανή. Και εκεί έμαθα μερικές λεπτομέρειες για τον θάνατο του ιερέα.

Αυτό είναι κάτι ιδιαίτερο.

Θάνατος των δικαίων

Αυτό μου είπε ένας από τους στενούς μαθητές και θαυμαστές του πατέρα Ισίδωρου, ενός νεαρού αρχάριου που μερικές φορές υπηρετούσε ως κελί του.

«Πριν από το θάνατό του, ο πατέρας μας κάλεσε, τους αγαπημένους του, κοντά του, μας αποχαιρέτησε όλους, μας έδωσε οδηγίες και μετά είπε:

- Λοιπόν, τώρα φύγετε: θα πεθάνω. Αλλά στους αγίους δεν άρεσε κανείς να τηρεί το μυστήριο του θανάτου.

Αυτό είπε: «άγιοι».

«Ο ιερέας ήταν ο ίδιος άγιος», είπε ο αρχάριος ήσυχα και με σιγουριά, χωρίς δισταγμό. - Φύγαμε. Μια ώρα αργότερα χτύπησαν: καμία απάντηση. Μπήκαμε. Είχε ήδη πεθάνει με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος. «Το πρόσωπό του ήταν ειρηνικό».

Τον έθαψαν σε κοινό νεκροταφείο και έβαλαν στον σταυρό μια απλή επιγραφή για τη γέννηση και τον θάνατο του πατέρα (4 Φεβρουαρίου 1908).

«Οι άγιοι αγάπησαν...» Πώς σύγκρινε τον εαυτό του μαζί τους; Προφανώς είχε το δικαίωμα να το κάνει. Και ο Άγιος Σεραφείμ μίλησε στην Έλενα Βασίλιεβνα Μαντουρόβα όταν τρόμαξε από την προσφορά του ιερέα να την αφήσει να πεθάνει αντί για τον αδελφό της, Μιχαήλ Βασίλιεβιτς:

– Εσύ κι εγώ να φοβόμαστε τον θάνατο, χαρά μου; Θα είμαστε μαζί σας στο Βασίλειο της Αγίας Τριάδας!  .

Ναι, οι άγιοι έχουν ήδη αποκτήσει την αφοβία της αγάπης, όπως είπε ο απόστολος της αγάπης Ιωάννης: Η αγάπη έτσι τελειοποιείται μέσα μας, ώστε να έχουμε τόλμη την ημέρα της κρίσης, γιατί όπως είναι Αυτός σε αυτόν τον κόσμο, έτσι είμαστε και εμείς. Δεν υπάρχει φόβος στην αγάπη, αλλά η τέλεια αγάπη διώχνει τον φόβο, γιατί ο φόβος έχει μαρτύριο. Αυτός που φοβάται δεν έχει τελειοποιηθεί στην αγάπη ( Α' Ιωάννη 4:17–18 ).

Αυτό σημαίνει ότι και ο Άγιος Σεραφείμ και ο π. Ισίδωρος έφτασαν στα ύψη της αγάπης. Και πόσο απλά μου είπε ο πατέρας Ισίδωρος για τον ήδη δοξασμένο Σάρωφ δίκαιο άνθρωπο:

- Ο Άγιος Σεραφείμ δεν θα με προσβάλει.

Μιλάμε έτσι μόνο για όσους είναι όμοιοι ή ίσοι με τον εαυτό μας.

Αξιοσημείωτη είναι και μια άλλη περίσταση στον θάνατο του ιερέα. Πέθανε στις 4 Φεβρουαρίου. Και την ημέρα αυτή εορτάζεται η μνήμη του Αγγέλου του, του Αγιου Ισιδώρου του Πηλουσίου ... Αυτό σημαίνει ότι ο άγιος συνονόματός του και προστάτης του στο μοναχισμό κάλεσε τον ιερέα κοντά του, στις ουράνιες κατοικίες, την ημέρα της Ουράνιας του δόξας.

Και τέτοιες συμπτώσεις θανάτου δεν είναι καθόλου τυχαίες. Οι βίοι των αγίων τους σημαδεύουν αρκετά συχνά (* Για παράδειγμα, τουλάχιστον τον Ιανουάριο: ο 17ος – αρκετοί Αντώνιοι. Ο 19ος – αρκετοί Μακάριοι, ο 28ος – Εφραίμ. 30 Αυγούστου – Αλεξάνδρας κ.λπ. Μερικές φορές συνδυάζονται ονομαστικά, αλλά αναμφίβολα υπάρχουν γεγονότα όταν πέθαναν την ίδια μέρα).

«Οι δίκαιοι ζουν και μετά θάνατον», λέει ο Λόγος του Θεού (βλέπε: Ματθαίος 25:46 ). Δεν γνωρίζω τα θαύματα του μακαριστού πατέρα, αλλά η δύναμη του ονόματός του και μόνο είναι μεγάλη και μετά θάνατον. Και όλοι με τον ίδιο Ι.Φ.

Οκτώ χρόνια αργότερα, έπρεπε να του ξαναβρώ μια νέα δουλειά. Αυτή τη φορά – στην ίδια πόλη Τ., όπου βρισκόμουν τότε. Συναντιόμασταν εδώ συχνά, τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. Και είναι περίεργο: ήταν σπάνιο να μην μάλωναν και να εκνευριστούν.

- Ναι, είμαι περιττός σε όλους. Όλοι τον έχουν βαρεθεί. Η ζωή δεν αξίζει να τη ζεις. Θα πεταχτώ στο νερό ή κάτω από ένα τρένο. Και δεν με αγαπάς. Αγαπήστε τον συνοδό του κελιού σας Π. περισσότερο από εμένα.

- Άκου, Ι.Φ.! Λοιπόν, τι μπορώ να κάνω αν είμαι τόσο ανόητος;!

- Ναι! Πρέπει να αγαπάς. Οι ίδιοι οι επιστήμονες, ξέρετε.

- Αλλά τουλάχιστον δεν θα μιλούσαν για την έλλειψη αγάπης μου: αυτό κάνει ακόμα πιο δύσκολο να σε αγαπήσω.

- Ναι, αλλά ο πατέρας Ισίδωρ το αγάπησε.

- Αλλά ο πατέρας ήταν άγγελος, κι εγώ άντρας. Αυτός είναι ο ουρανός και εγώ είμαι η γη. Πώς μπορώ να συγκριθώ μαζί του;

- Όχι, αφού μας συνέδεσε, σημαίνει ότι πρέπει να αγαπάς. Αλλά δεν σου αρέσει: είναι καλύτερα να σε αφήσω.

- Λοιπόν, προχώρα και φύγε: γιατί με χρειάστηκες; Αφού είμαι τόσο κακός, και είμαι πραγματικά κακός, τότε ψάξτε για καλύτερους.

- Ναι! Ο πατέρας μου είπε να μην σε αφήσω μέχρι το θάνατό μου.

- Λοιπόν, σε αυτή την περίπτωση, απλά υπομένετέ με και μην κάνετε τα πράγματα χειρότερα με συνεχείς επικρίσεις που δεν με αγαπάτε.

«Ναι, ξέρω ότι μόνο ο πατέρας Ισίδωρ με αγαπούσε», είπε ο Ι. Φ. «Αν δεν ήταν αυτός, δεν θα είχα τίποτα για να ζήσω». Είναι ο μόνος που με κρατάει. Διαφορετικά θα είχα αυτοκτονήσει.

Μετά είτε ειρηνεύαμε είτε αποχαιρετιστήκαμε εκνευρισμένοι. Και μια εβδομάδα αργότερα επαναλήφθηκε κάτι παρόμοιο - για την αγάπη του ιερέα και για την αδυνατότητά μου.

Έτσι ίσχυε μέχρι το 1917... Η επανάσταση πλησίαζε. Ήμουν αντιμέτωπος με τη μετακίνηση προς τα νότια και όχι μόνο. Έπρεπε να αποχωριστείς τον I.F για χρόνια και ίσως μέχρι θανάτου; Ποιος ξέρει... Και ο άγιος του Θεού φρόντισε τον ανάπηρο: τον παρέδωσε σε άλλα χέρια.

Μια Κυριακή μου ήρθε με μεγάλη διάθεση.

- O.V.! - με φωνάζει. – Ήθελα να σου πω εδώ και καιρό... Θέλω να παντρευτώ.

- Να παντρευτείς; – ρωτάω έκπληκτος. - Ποιος θα σε παντρευόταν με τον χαρακτήρα σου;

- Βρήκα μια.

- Ποιο είναι αυτό το θαύμα;

- Εργάτης από το εργοστάσιο Μορόζοφ.

- Σε ξέρει καλά;

- Ναι, ξέρει.

- Είμαι έκπληκτος... Λοιπόν, ζήτησέ της να έρθει σε μένα, τουλάχιστον να εκπλαγείς.

Και τότε άρχισα να ερμηνεύω ακάθιστους με δημόσιο τραγούδι και κηρύγματα. Σχεδόν μόνο εργάτριες και εργάτριες πήγαιναν εκεί – απλοί άνθρωποι γενικά. Ανάμεσά τους ήταν και η νύφη. Αλλά εγώ, όπως και οι άλλοι, δεν την ήξερα προσωπικά.

Έρχεται... Ένα κορίτσι περίπου 30–35 ετών. Το πρόσωπο είναι πολύ συνηθισμένο.

Αλλά είναι αμέσως προφανές ότι είναι εντελώς ήσυχο.

- Πώς σε λένε; – ρωτάω.

– Λέγε με Κάτια.

– Αποφασίζεις να παντρευτείς τον Ι.Φ.; Τον ξέρεις; Άλλωστε έχει πολύ δύσκολο χαρακτήρα.

- Το ξέρω.

- Πώς αποφασίζεις;

- Ναι, τον λυπάμαι πολύ. Άλλωστε είναι περιττός σε όλο τον κόσμο.

- Μα θα το αντέξεις;

- Ο Θεός θα βοηθήσει.

- Λοιπόν, τότε ο Θεός να σε έχει καλά!

«Ένας τόσο ήσυχος θα αντέξει», σκέφτηκα κοιτάζοντας αυτόν τον εθελοντή μάρτυρα.

Σε λίγο παντρεύτηκαν... Ήμουν στο δείπνο τους.

Κατ' ιδίαν τη ρωτάω πώς ζουν;

- Τι είναι; Θα τρελαθεί, αλλά εγώ θα μείνω σιωπηλός. Και θα υποχωρήσει.

Μετά ήρθε η επανάσταση. Με μετέφεραν σε άλλη πόλη . Την Κάτια την άφησε ο πατέρας Ισίδωρος αντί για μένα...

Και ασύγκριτα πολύ καλύτερα: θα μπορέσει να εκπληρώσει την εντολή του Θεού για την αγάπη... 

Μερικές φορές σκέφτεσαι την Κάτια και σου έρχεται στο μυαλό η ιστορία του Τσέχοφ «The Cook» (ή κάτι παρόμοιο) .

Ο «πραγματικός πολιτειακός σύμβουλος» έστειλε έναν μεθυσμένο και ζητιάνο στο διαμέρισμά του για να κόψει ξύλα. Δεν άρεσε στον Τομ... Και ο μάγειρας, μπαίνοντας στον αχυρώνα, είπε: «Ωχ, καημένη!» Έκλαψε κοιτάζοντάς τον και έκοψε όλα τα ξύλα που είχε μπροστά του και του έδωσε τα χρήματα από τον κύριο. Μία, δύο, τρεις φορές λοιπόν. Ο «πρώην μαθητής», γνωστός και ως «στατιστικός», έπαψε να έρχεται... Δύο χρόνια αργότερα, αυτός και ο κύριος συναντιούνται στο ταμείο του θεάτρου Μπολσόι. Θυμήθηκαν ο ένας τον άλλον. Ο ζητιάνος είναι αξιοπρεπώς ντυμένος. «Έχεις θέση;» - «Ναι, το παρέλαβα».

– Βλέπεις τι σημαίνει να δουλεύεις; Εγώ ήμουν που σε έσωσα.

- Όχι, εξοχότατε: όχι εσείς, αλλά ο μάγειράς σας.

Και του είπε την ιστορία της διάσωσης - ένιωσε ντροπή!

"Μίσα!"

Είχαν περάσει πολλά χρόνια από την επανάσταση... Το 1927, χρειάστηκε να πάω σε ένα μοναστήρι (στη Σερβία), όπου ήθελα να ζήσω στη μοναξιά. Στο μοναστήρι υπήρχαν μόνο ο ηγούμενος και ένας ιερομόναχος. Και οι υπηρέτες. Ο ηγούμενος, ένας Ρώσος αρχιμανδρίτης, προφανώς δεν ήθελε πραγματικά να αναλάβει ένα επιπλέον άτομο, αν και ζήτησα να μου δώσουν μόνο ένα παραμελημένο, ερειπωμένο σπίτι, υποσχόμενος να το επισκευάσω ακόμη και με δικά μου έξοδα.

«Έχω κάποιες προμήθειες αποθηκευμένες εκεί. «Και οι επισκευές είναι ακριβές».

Ο σκλάβος δεν είναι προσκυνητής. Φαίνεται ότι πρέπει να επιστρέψουμε. Πριν αποχωριστούμε, καθόμασταν και δειπνούσαμε στο φως μιας λάμπας... Αρχίσαμε να μιλάμε, μεταξύ άλλων, για έναν δίκαιο μοναχό – τον ​​πατέρα Μακάριο (Ροζάνοφ). Κάποτε ζούσα μαζί του ακόμη και στον Αρχιεπίσκοπο Σ. (* Ο Αρχιεπίσκοπος άκουγε πάντα με προσοχή τα κηρύγματά του στις απογευματινές ομιλίες στην εκκλησία του επισκόπου: σεβόταν τον ιερέα τόσο πολύ... Δεν άκουγε τις ομιλίες μου. Υπήρχε διαφορά). Εκείνη την εποχή ήταν ήδη απελπιστικά άρρωστος – από λευχαιμία. Και σύντομα πέθανε στη Γιάλτα. Ήταν το πιο ταπεινό πλάσμα. Φαινόταν αδύνατο να τον προσβάλεις! Ήταν ήδη σαν παιδί, για το οποίο ο Κύριος είπε: αν δεν γίνετε σαν παιδιά, δεν θα μπείτε στη Βασιλεία των Ουρανών ( Ματθαίος 18:3 ). Εν τω μεταξύ, η ιστορία της ζωής του ήταν αρκετά περίπλοκη.

Ήταν ο καλύτερος μαθητής του Σεμιναρίου Ryazan. Αλλά προς το τέλος του σεμιναρίου – προφανώς υπό την επιρροή στενού συγγενή του – έχασε την πίστη του. Και έτσι, αφού τελείωσα το σεμινάριο, αποφάσισα να πάω στο Πανεπιστήμιο Yuryev  , όπου επιτρεπόταν να εγγραφούν σε ιεροσπουδαστές εκείνη την εποχή.

Στο δρόμο όμως συνάντησε τον μακαριστό πατέρα Ισίδωρο.

Ο πρύτανης μου μίλησε λεπτομερώς για το τέλος της ζωής του πατέρα Μακαρίου. Αποδεικνύεται ότι ο Θεός τον οδήγησε να δεχτεί την τελευταία ομολογία του πατέρα Μακαρίου στη Γιάλτα. Και σε ιδιωτικές συνομιλίες, ο ιερέας του είπε ένα υπέροχο περιστατικό από τη ζωή του που καθόρισε ολόκληρη τη μελλοντική του μοίρα.

Έχοντας φύγει για τον Yuryev, ο Rozanov σταμάτησε στη Μόσχα, κοίταξε τα αξιοθέατα και πήγε στο σταθμό Nikolaevsky για να πάει στο πανεπιστήμιο. Και δεν θυμάμαι, σχεδόν στο τρένο, του ήρθε η σκέψη: «Με την ευκαιρία, να μην πάω στη Λαύρα του Αγίου Σεργίου;»

Δεν χρειαζόταν ούτε τον Άγιο Σέργιο ούτε τους μοναχούς. Όλα είναι «δεσιδαιμονία»... Αλλά απλά για να δούμε ένα ιστορικό μνημείο, έναν τόπο πολιορκίας από τους Πολωνούς, ενδιαφέροντα κτίρια από τα παλιά. Και αυτό είναι όλο...

Αλλά ξαφνικά άρχισε ένας αγώνας στην ψυχή μου: «Δεν θα πάω – πάω», «δεν υπάρχει τίποτα άλλο να κάνω – θα πάω»... Και φαινόταν σαν να είχε ήδη χτυπήσει το δεύτερο κουδούνι, όταν ο Ροζάνοφ άρπαξε τη μάλλον σεμνή βαλίτσα του σεμιναρίου και βγήκε τρέχοντας από την άμαξα. Το τρένο φεύγει, και εκείνος πηγαίνει βιαστικά στον γειτονικό σταθμό Yaroslavsky, αγοράζει ένα εισιτήριο για τον Sergiev και ταξιδεύει. Κοίταξα τα πάντα στη Λαύρα. Τον συμβούλεψαν επίσης να πάει στη Βηθανία, το μοναστήρι που ίδρυσε ο Μητροπολίτης Πλάτων. Υπάρχει ένας ναός με πολύ ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική, ένα όμορφο μέρος κ.ο.κ. Ο Ροζάνοφ έφυγε. Η διαδρομή έχει μήκος μόλις τρία μίλια – ένας εξαιρετικός δρόμος, ανάμεσα σε όμορφα δάση, χωράφια και λίμνες. Ειρήνη και ησυχία, και η χάρη του Θεού. Ήταν μια υπέροχη εποχή: ένα ξηρό, ηλιόλουστο φθινόπωρο - ήταν τέλος Αυγούστου. Ένας μελλοντικός φοιτητής πανεπιστημίου περπατά, απολαμβάνοντας τον κόσμο του Θεού και δεν σκέφτεται καθόλου τον Θεό. Στα μισά του δρόμου, κοντά στη Γεθσημανή, ακούει ξαφνικά μια φωνή πίσω του:

- Mi-i-sha-a!

Και ο Ροζάνοφ λεγόταν Μιχαήλ. Προχωρά χωρίς να κοιτάζει πίσω: υπάρχουν τόσα πολλά Misha σε αυτόν τον κόσμο; Και απολύτως κανένας εδώ δεν τον ξέρει: είναι η πρώτη του φορά σε αυτά τα μέρη... Και πάλι από πίσω:

- Mi-i-sha-a! Mi-i-sha! Στάση!

Μετά κοίταξε πίσω για κάθε ενδεχόμενο: ποιον φώναζαν;

Και ξαφνικά βλέπει ότι κάποιος γκριζομάλλης γέρος μοναχός με μυτερό κρανίο του κουνάει το χέρι του και φωνάζει:

- Σταμάτα! Μίσα!

Έκπληκτος ο Ροζάνοφ ... Ξέρει κανείς εδώ το όνομά του; Παράξενος! Ένας γέρος πλησιάζει: αυτή είναι η πρώτη φορά που ο Μίσα βλέπει ένα τέτοιο πρόσωπο. Άγνωστος, αλλά ξέρει το όνομα. Τι θαύματα;! Αλλά πριν προλάβει να σκεφτεί ένα τέτοιο «ακατανόητο φαινόμενο», ένας μοναχός τον πλησίασε και του είπε:

- Γεια σου, Μίσα!

Υποκλίθηκε από ευγένεια και ρώτησε:

- Πώς ξέρεις το όνομά μου;

Και ο π. Ισίδωρος –ήταν αυτός– λέει περαιτέρω:

- Μίσα! Ο δρόμος σας δεν είναι στο πανεπιστήμιο, αλλά στην ακαδημία! Και πήγαινε, πήγαινε με τον Θεό στην Πετρούπολη. Εκεί το θέλημα του Θεού θα σας δείξει το δρόμο πιο πέρα.

Ο Μίσα, εντελώς εκτοπισμένος από τους «φυσικούς νόμους», ξεκίνησε μια συνομιλία με τον ιερέα. Και μετά επέστρεψε στη Μόσχα και πήγε στην Πετρούπολη. Πέρασε τα τεστ και έγινε φοιτητής στην ακαδημία...

Εδώ τελείωσε η ιστορία του ηγούμενου... Από άλλες πηγές είχα γνωρίσει προηγουμένως τα εξής. Στην ακαδημία συνέβη ένα δύσκολο περιστατικό με τον Ροζάνοφ, που του ανέτρεψε τόσο πολύ την ψυχή που αποφάσισε να γίνει μοναχός. Για να λυθεί όμως τελικά αυτό το ζήτημα, πήγε στον ιερέα του, τον π. Ισίδωρο, μαζί με τον επιθεωρητή Αρχιμανδρίτη Φ. Ο π. Ισίδωρος τον ευλόγησε για το μοναστήρι... Και όταν ταξίδευαν πίσω στην Πετρούπολη, είδαν και οι δύο καθαρά έναν δαίμονα με τη μορφή σκύλου στο παράθυρο του τρένου, απειλητικό και μαινόμενο. Ο μαθητής ένιωσε δέος. Αλλά το όραμα πέταξε μαζί τους. Τότε ο εξομολογητής πρότεινε στον μαθητή να θάψει το κεφάλι του στα γόνατά του και να μην κοιτάξει το παράθυρο... Μετά από λίγο καιρό, το δαιμονικό όραμα εξαφανίστηκε.

Ο Μίσα πήρε μοναστικούς όρκους με το όνομα Μακάριος. Και τον διέκρινε όχι μόνο η ταπεινοφροσύνη και η καταπληκτική του πραότητα στη στάση του προς τους ανθρώπους, αλλά και η βαθιά προσευχή και νηστεία... Στον τελευταίο του άθλο δεν ήξερε καν μέτρο, «νήστευε πολύ».

«Παρεξήγησα τους αγίους πατέρες», είπε στους φίλους μου, «και υπερέκτασα τον εαυτό μου: τώρα τα πράγματα δεν μπορούν να διορθωθούν». Εδώ πεθαίνω. και ξέρω – λόγω της δικής μου ανοησίας: έζησα χωρίς καθοδήγηση.

Όλοι όσοι τον γνώριζαν ως μοναχό μιλούσαν πάντα για αυτόν με ήρεμη σοβαρότητα, και κάποιοι ακόμη και με χαμόγελο, καθώς μιλούν για παιδιά.

Και όλοι σκέφτηκαν: «Άγιος…»

...Ναι, έγινε δίκαιος. Αφήστε τον να «αναδημοσιεύσει». Αυτό είναι ανθρώπινο. Και το θέλημα του Θεού τον οδήγησε στην αγιότητα.

...Άφησα τον ηγούμενο για άλλο μοναστήρι. Και λίγες μέρες αργότερα, το σπίτι που ζήτησα για να ζήσω πήρε ξαφνικά φωτιά: φαίνεται ότι κάπνιζαν ζαμπόν μέσα. Καταστράφηκαν τόσο οι προμήθειες καλαμποκιού όσο και τα σφάγια χοίρου...

Είδατε πώς ο Θεός "περιποιήθηκε" τα σχέδιά τους για κοινό Πάσχα; Πώς;Κοιμήθηκε ο πάπας Φραγκίσκος

Σχήμα Ηγουμένη της Μονής Akatov Olympiada (Ivanova) (1871–1954). 53

 

Σχήμα Ηγουμένη της Μονής Akatov Olympiada (Ivanova) (1871–1954)

Όχι πολύ μακριά από την αρχαία πόλη Klin στην περιοχή της Μόσχας, που περιβάλλεται από πυκνό δάσος, στην άκρη του χωριού Akatovo, μέχρι πρόσφατα μπορούσε κανείς να δει ένα εγκαταλελειμμένο στρατόπεδο πρωτοπόρων. Συνηθισμένα κτίρια από τούβλα, ένας συνηθισμένος φράκτης. Το μόνο που ξεχώριζε ήταν ο παλιός πύργος, και η είσοδος πλαισιωνόταν από μια αψίδα με κομψά αρχαία σχέδια. Ήσυχο, γαλήνιο μέρος μακριά από μεγάλους δρόμους.

Και πριν από λίγα χρόνια άρχισαν να εμφανίζονται εδώ ιερείς, μοναχές και οικοδόμοι. Οι κάτοικοι του καλοκαιριού έμειναν έκπληκτοι όταν έμαθαν ότι υπήρχε ένα μοναστήρι εδώ πριν από την επανάσταση, το Ερμιτάζ της Αγίας Τριάδας της Ακάτοβα, Alexander Nevsky - ένα από τα εκατοντάδες μέρη στο ρωσικό έδαφος όπου οι άνθρωποι συγκεντρώνονταν στο όνομα του Χριστού εργάζονταν και δοξάζαν τον Θεό, όπου έκανε μέρα και νύχτα μη σταματήσεις την ταπεινή προσευχή για τον λαό μας, λυχνάρια έλαμψαν μπροστά στις άγιες εικόνες.

Η αναβίωση του μοναστηριού με τη βοήθεια της Μονής Zaikonospassky της Μόσχας πήγε πολύ γρήγορα, μπορείτε ήδη να δείτε τον ναό να λάμπει με τρούλους και τη μεταμόρφωση ολόκληρης της εγκαταλελειμμένης περιοχής. Το κυρίως προσκυνητάρι της μονής, η εικόνα της Θεοτόκου «Γρήγορη ακρόαση» (δώρο του Αγίου Αριστοκλη του Άθω, μεγάλου πρεσβύτερου της Μόσχας των αρχών του 20ού αιώνα), και το ηγουμενικό ραβδί της τελευταίας ηγουμένης, σχήμα -η ηγουμένη Ολυμπιάδα (Ιβάνοβα), επέστρεψε εδώ.

Το μοναστήρι του Trinity Alexander Nevsky μετατράπηκε από γυναικεία κοινότητα το 1889 με έξοδα του εμπόρου Fyodor Osipovich Zakharov. Η επίσημη ημερομηνία ίδρυσης θεωρείται το 1898, όταν η κοινότητα έλαβε το καθεστώς του μοναστηριού και έγινε γνωστή ως Μονή Τριάδας Alexander-Nevsky Akatovsky. Ο αριθμός των αδελφών του φτωχού μοναστηριού έφθασε γρήγορα τις εβδομήντα, χτίστηκε ένας ξύλινος ναός της Αγίας Τριάδας, ένα αδελφικό κτίριο και ένα ξενώνα, και ένα σχολείο με μια μικρή εκκλησία εμφανίστηκε πίσω από τον φράχτη. Σύντομα τοποθετήθηκε μια πέτρινη εκκλησία στο όνομα του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι, αλλά δεν κατάφεραν ποτέ να την ολοκληρώσουν. Κάθε μέρα, στις δύο η ώρα το πρωί, ο ακάθιστος διαβάζονταν μπροστά από το εικονίδιο «Γρήγορη ακρόαση». Οι μητέρες εργάστηκαν σκληρά, παράγοντας ό,τι ήταν απαραίτητο για τη ζωή της κοινότητας οι ίδιες. Την εποχή της επανάστασης, η δεμένη οικογένεια των αδελφών Ακάτοφ διοικούνταν από τη σχήμα-ηγουμένη Ολυμπία (Ιβάνοβα). Πριν από την επανάσταση, περίπου 200 μοναχές ζούσαν στο μοναστήρι του Ακατόφσκι.

Η Σχήμα-Ηγουμένη Ολυμπιάδα (στον κόσμο Βέρα (Ιβάνοβα)) γεννήθηκε το 1871 στην οικογένεια ενός εμπόρου της Μόσχας, ήρθε σε αυτό το μέτριο μοναστήρι ήδη στα νιάτα της και βρέθηκε να συνδέεται με αυτό για μια ζωή. Ως παιδί, η μικρή Βέρα θεραπεύτηκε από μια σοβαρή ασθένεια όταν ο Γέροντας Αριστοκλής και άλλοι μοναχοί έφεραν την εικόνα «Γρήγορη στο άκουσμα» στο σπίτι των γονιών της από την αυλή του Άθω. Αυτή ήταν η εικόνα που εστάλη από τον Γέροντα Αριστοκλή για να ευλογήσει το νεοσύστατο μοναστήρι Akatov το 1891. (Άγιος Αριστοκλής του Άθω (1838 – 1918))

Η ηγουμένη οδήγησε με σύνεση τις αδερφές και είχε χάρισμα στην ποίηση (διατηρήθηκε το αυτοβιογραφικό της ποίημα, ποιήματα για παιδιά και άλλα). Τη μητέρα και τις άλλες αδελφές της μονής φρόντισαν πνευματικά οι αδελφοί-αρχιεπίσκοποι Γερμανός και Varlaam (Ryashentsev) 2 , ο πρώτος από τους οποίους πυροβολήθηκε το 1937 και τώρα δοξάζεται ως άγιος μάρτυρας και ο δεύτερος, επίσης μετά από πολλά βάσανα, πέθανε στη φυλακή το 1942.

Το 1925 το μοναστήρι έκλεισε και στη θέση του οργανώθηκε το «Akatov Labor Agricultural Arttel», το οποίο αποτελούνταν κυρίως από μοναχές. Το 1928, το artel έκλεισε. (Να σημειωθεί ότι η λειτουργία στην εκκλησία του μοναστηριού του Αλέξανδρου Νιέφσκι συνεχίστηκε μέχρι το 1933.)

Έτυχε εδώ να κρύβονται επίσκοποι που διώκονταν από τις αρχές. Τότε όμως σώπασαν οι καμπάνες του μοναστηριού, χάλασε. Πολλές αδελφές υπέστησαν μαρτύριο στα χρόνια της απιστίας. Οι πρώην αρχάριοι του μοναστηριού Αναστασία (Μπόμπκοβα) (1890–1938), η Αικατερίνα (Τσερκάσοβα) (1892–1938) και η Αλεξάνδρα (Dyachkova) (1893–1938) έχουν ήδη δοξαστεί ως ευλαβείς μάρτυρες. Το 1938, πυροβολήθηκαν στο γήπεδο εκπαίδευσης Butovo κοντά στη Μόσχα. Οι αδελφές της ιεράς μονής ετοιμάζουν υλικό για τη δοξολογία των υπολοίπων μαρτύρων για την πίστη**.

Η Μητέρα Ολυμπιάδα απάντησε στο κλείσιμο του μοναστηριού με πένθιμες ατάκες:

Αντίο, αγαπητή κατοικία,

Αντίο, μητέρα μας, για πάντα,

Δεν θα σε δω πια

Μην είσαι στους τοίχους σου.

Στέκεσαι λυπημένος, μελαγχολικός,

Και το χτύπημα της καμπάνας έσβησε.

Οι λάμπες στους ναούς έσβησαν,

Και τα κεριά δεν λάμπουν μέσα τους.

Το 1930, η ασκητής συνελήφθη και υπέμεινε πολλά βάσανα στη φυλακή και στην εξορία στη Βόρεια Επικράτεια. Μετά την απελευθέρωσή της, εκείνη, εντελώς άρρωστη, εγκαταστάθηκε στο χωριό Tver, Redkino, και στη συνέχεια στο χωριό Novy. Με τη χάρη του Θεού, η εικόνα «Γρήγορη ακρόαση», που σεβάστηκε στο μοναστήρι, επέστρεψε στην ασκήτρια γέροντα Ολυμπιάδα και η ηγουμένη την κράτησε. Πολλές αδερφές Akatov ενώθηκαν γύρω από τη Μητέρα Ολυμπία. Τους ενίσχυε με τις οδηγίες της, εργάστηκε σκληρά η ίδια και δεν κουράστηκε να τους θυμίζει:

«Ο Θεός είναι παντού, και μαζί Του χαρά, αν ήταν στην ψυχή σου,

Δεν θα αφήσει τον ξένο σε μια ξένη, μακρινή χώρα».

Πολλοί άνθρωποι ήρθαν κοντά της για συμβουλές και παρηγοριά. Έφερε έναν ειδικό σταυρό ενώ φρόντιζε την ψυχικά άρρωστη μοναχή Ραφαίλα, μια από τις αδερφές Akatov. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της, η μητέρα σχεδόν δεν άκουγε ή έβλεπε, τα πόδια της έδιναν έξω. Δεν σταμάτησε όμως να προσεύχεται και να υποστηρίζει με τα γράμματά της όσους χρειάζονταν παρηγοριά μέχρι τον θάνατό της το 1954 (η Μητέρα Ολυμπιάδα είναι θαμμένη στο χωριό Sverdlovo της περιφέρειας Tver, κοντά στην πόλη Konakovo). Ενισχύθηκε πολύ από τις επιστολές των επισκόπων Herman και Varlaam (Ryashentsev). (Οι επιστολές των αδελφών-επισκόπων από την εξορία προς τη Μητέρα Ολυμπιάδα δημοσιεύτηκαν στο «Bulletin of the Russian Student Christian Movement», New York - Paris, 1973, No. 106–109 και στο βιβλίο «Letters of the Bishop Herman» - Μόσχα, PSTBI, 2004. Θα δώσουμε μόνο μερικά αποσπάσματα από τις επιστολές.)

Επιστολές του Αρχιεπισκόπου Varlaam (Ryashentsev) προς τη Μητέρα Ολυμπιάδα

«Αλήθεια Ανέστη!

Σας χαιρετώ αμοιβαία εσάς και τα παιδιά και τους συγγενείς σας για την επερχόμενη Λαμπρή Γιορτή και εύχομαι σε εσάς και την οικογένειά σας ψυχική ηρεμία, υγεία και χαρά... Σας συμπονώ στις θλίψεις και στους πειρασμούς από τον ασθενή: ξέρω ότι είναι δύσκολο να  τούς αντέξεις. Εσύ όμως υπομένεις για την υπακοή, και ο Κύριος θα σε ανταμείψει γι' αυτό... Βοήθησέ σε, Κύριε, σε αυτό, και θα το ζητήσω... Η απαλή υπομονή με τις αμαρτίες των άλλων, αν και το πιο δύσκολο πράγμα, είναι επίσης ο πιο κερδοφόρος και πιστός. Επομένως, μην θεωρείτε ότι ο χρόνος που αφιερώνετε με τον R. χάνεται για εσάς: όπου υπάρχει υπομονή, υπάρχει περισσότερη σωτηρία. μια σχετικά ήρεμη ζωή, ακόμη και με καλή προσευχητική διάθεση, εξακολουθεί να είναι χαμηλότερη από μια ανήσυχη ζωή με κακή προσευχητική διάθεση... Πεντηκοστή Τρίτη 18.VI-35».

«Χαιρετισμούς σε εσάς και τη Μ.Ε. Καλή εορτή της Αγίας Τριάδος και εύχομαι σε όλους πνευματική παρηγοριά από τον Παρηγορητή. Έλαβα το γράμμα σου στην ώρα μου και το διάβασα με χαρά, σαν να μιλούσα μαζί σου, και έτσι θυμήθηκα την αγαπημένη ώρα στο Ακάτοφ!

...Θρηνείς για τις αδυναμίες και τα ελαττώματα σου και προσθέτεις ότι «σίγουρα θα μας καταστρέψουν». Θα πω εκ μέρους μου: μπορεί να συμβεί αν δεν θρηνήσουμε και δεν μετανοήσουμε. Εάν υπάρχει μετάνοια (και ταπείνωση), τότε λέγεται: «Ο Θεός δεν θα περιφρονήσει την ταπεινή και ταπεινή καρδιά», δηλαδή δεν θα απορρίψει ούτε θα καταδικάσει. Κατά συνέπεια: δεν πρέπει να φοβάται κανείς τα λάθη, αλλά την ψυχρότητα της καρδιάς, τον εφησυχασμό και την ανήσυχη διάθεση. Μετά γράφεις: «Φοβάμαι να απελπιστώ, αλλά δεν περιμένω διόρθωση από τον εαυτό μου». Αρκετά δίκαιο, και θα προσθέσω σε αυτό: «Και δεν θα το λάβετε, γιατί αυτό δεν μπορεί να συμβεί από εμάς, αλλά συμβαίνει από τη δύναμη του Θεού σε ορισμένους εκλεκτούς, επομένως ακόμη και αυτοί δεν έχουν τίποτα για να είναι περήφανοι, και δεν είναι σωστό να δικαιολογεί κανείς τον εαυτό του με το καλό των άλλων». Γι' αυτό λέγεται: «Αν εκπληρώσετε (όχι τη δική σας, αλλά τη δύναμη του Θεού) όλα όσα είναι γραμμένα, τότε μην είστε υπερήφανοι, αλλά πείτε: είμαστε άθραυστοι υπηρέτες». Όλοι έχουμε εμμονή με την αυτοεκτίμηση, επομένως, ακόμη και με ελάχιστη υπηρεσία από οποιαδήποτε άποψη, γεμίζουμε την αξία μας και γινόμαστε ανεπαίσθητα Φαρισαίοι: καυχιόμαστε για αυτό που μας έκανε η χάρη (όχι εμείς) με τη χάρη του Θεού, και όχι για τα πλεονεκτήματά μας. Επομένως, πνευματικά, η ορθότητα μπορεί να μας βλάψει περισσότερο από τη δυσλειτουργία με ένα αίσθημα μετανοίας. Θα πείτε: «Αν τα πράγματα λειτουργούν σωστά, μπορείτε να μετανοήσετε». Τι υπάρχει για να μετανοήσουμε, αφού βλέπουμε τους εαυτούς μας καλούς; Είναι ένα βήμα μακριά από την ομορφιά. Δεν μπορεί να υπάρχει πραγματική δυνατότητα συντήρησης. Επομένως οι άγιοι Πατέρες διδάσκουν ότι δεν δικαιωνόμαστε με έργα, αν και είμαστε υποχρεωμένοι να τα κάνουμε (με τη δύναμη του Θεού), όπως ένα πουλί είναι υποχρεωμένο να τραγουδά, γιατί γι' αυτό δημιουργήθηκε, κι εμείς...». δημιουργήθηκαν για καλά έργα», τέτοια είναι η φύση μας, αστείο, για παράδειγμα, να είμαστε περήφανοι που έχουμε δύο χέρια και δύο πόδια: τέτοια είναι η φύση. και το καλό είναι το φυσικό έργο της ψυχής. Και αν δεν δημιουργούμε, τότε αμαρτάμε βαριά, παραβιάζοντας τη φύση και το θέλημα του Θεού. Χρειάζεται λοιπόν να μετανοήσετε και να μετανιώσετε, και για τη μεταμέλεια ο Κύριος συγχωρεί τις αμαρτίες σύμφωνα με το έλεός Του. Ακόμα κι αν ζούσαμε χωρίς αμαρτία, σε πλήρη καλή κατάσταση, ο Κύριος θα μας έσωζε πάλι για ταπείνωση και ανιδιοτελή αγάπη γι' Αυτόν, όπως έγινε με τη Μητέρα του Θεού, και όχι για καλή εργασιακή τάξη. Επομένως, μπορείς να αγωνίζεσαι, αλλά όχι για να δικαιολογείς τον εαυτό σου με τα κατορθώματα και τις πράξεις σου, αλλά για να αποκτήσεις μεγαλύτερη ταπείνωση και μετάνοια. Επομένως, αν κάποιος νηστεύει και προσεύχεται όχι για να αποκτήσει ταπείνωση, αλλά για να ευαρεστήσει τον Θεό και να δικαιολογήσει τον εαυτό του, τότε πλανάται. Επομένως, επιδιώξτε την ταπεινοφροσύνη και τη μεταμέλεια, και αν αυτό δεν λειτουργήσει, αλλά η υπερηφάνεια και η καταδίκη των άλλων ξεσπούν, τότε είναι καλύτερο να αφήσετε τα κατορθώματα, να ζήσετε λίγο και να μετανοήσετε με ταπεινοφροσύνη. Μη φοβάστε λοιπόν τις αδυναμίες, αλλά θρηνήστε και ευχαριστώντας τον Θεό, πείτε: «Είναι καλό για μένα, γιατί με ταπείνωσες». Θα χαρώ αν καταλάβετε τα πάντα από εμένα. Ρωτήστε ξανά αν δεν καταλαβαίνετε... Τα πόδια μου αισθάνονται καλύτερα. Ό,τι καλύτερο. Ζητώ ιερές προσευχές. Ο Θεός να έχει όλους καλά».

«Το έλεος του Θεού μαζί σου! Αγαπητή Μητέρα Ηγουμένη! Σας χαιρετώ αμοιβαία και σας εύχομαι σωματική και ψυχική δύναμη και χαρά εν Κυρίω. Αλήθεια, έχουμε μια άβυσσο αδυναμιών και όχι καλών πράξεων, και η απάντηση στον Δίκαιο Κριτή είναι τρομακτική, αλλά ας καλύπτονται όλα αυτά από ταπεινοφροσύνη και μετάνοια από μέρους μας ως θυσία ευάρεστη στον Θεό και πλήρη εμπιστοσύνη στο έλεος του Θεέ μου, χωρίς να σεβόμαστε τους κανόνες, τις πράξεις και τα κατορθώματά μας... και είναι όλα σάπια ανάμεσά μας και δεν έχουν καμία δικαιολογητική δύναμη. Δικαιωνόμαστε απόλυτα από το έλεος του Θεού και την Αγάπη Του για εμάς. Η σωτηρία είναι μέσω της πίστης, και αυτό δεν είναι από εμάς, είναι δώρο του Θεού. «Η πίστη σου θα σε σώσει», είπε ο Κύριος σε όλους τους αμαρτωλούς. Όταν ανατρέχετε στις πράξεις σας και τις λαμβάνετε υπόψη, η πλήρης εμπιστοσύνη σας μόνο στο έλεος του Θεού μειώνεται, γεγονός που θα κάνει τον Κύριο να λυπηθεί. Εάν η δικαίωση είναι για έργα, τότε είναι από το δικαίωμα, και όχι από τη χάρη (βλ. Ρωμ. 4 κεφ.). Δεν είναι περίεργο που ο Φαρισαίος καταδικάστηκε γι' αυτό. υπάρχει μια λεπτή αλλά βαθιά παραμόρφωση της πνευματικής ζωής και της υιικής σχέσης με τον Θεό. Οι πράξεις πρέπει να είναι μέσα στις δυνάμεις του καθενός, ως εκδήλωση ζωντανής πίστης και μετάνοιας, και τίποτα περισσότερο. Λόγω έλλειψης χρόνου ή χώρου, μερικές φορές μπορεί ακόμη και να μην υπάρχουν καθόλου εξωτερικά κατορθώματα και πράξεις, αλλά θα ακολουθήσει δικαίωση, όπως συνέβη με τον κλέφτη, την πόρνη και τον τελώνη.

Δίνοντας μια ορισμένη αξία στα κατορθώματα, τα ζηλεύετε πέρα ​​από μέτρο και δύναμη, εξ ου και οι σκέψεις της ξηροφαγίας, της έλλειψης ύπνου, εξ ου και η υπερκόπωση του κεφαλιού και των ποδιών, η μισοκοιμισμένη προσευχή. Όλα αυτά πρέπει να διορθωθούν και να αντικατασταθούν από ένα απλό εφικτό καθεστώς, χωρίς να κουράζει το κεφάλι και τα πόδια, με μείωση των κανόνων, με προσευχή καθιστή και ξαπλωμένη - και ο Αγ. Λεωφ Δαβίδ άγγιξε το κρεβάτι του, εστιάζοντας όλη του την προσοχή στην υπομονή, τη μεταμέλεια, την έλλειψη θυμού, τη συμπάθεια για όλους, τη μη κρίση και την πνευματική βοήθεια προς τους γείτονές του. Και οι μεγάλοι μεγάλοι έφαγαν σούπα με βούτυρο την πρώτη εβδομάδα της Σαρακοστής. Η εξάντληση είναι σημάδι ακατάλληλης νηστείας είναι εξίσου επιβλαβής με τον κορεσμό... Θυμάμαι το αγρόκτημά σας με παρηγοριά. Εύχομαι σε όλους υγεία και σωτηρία εν Κυρίω. Ο Θεός να σε ευλογεί και να φυλάει τη Μητέρα του Θεού...»

«Συγχαρητήρια για την Ημέρα του Αγγέλου!

... Μου ζητάτε να σας υποδείξω αν υπάρχει κάτι κακό στη διάθεσή σας. Και πάλι κάτι σου εξηγώ... Γράφεις: «Φοβάμαι να κοινωνώ συχνά, δεν διορθώνω τον εαυτό μου, οι αμαρτίες μου είναι ίδιες». Εντάξει, αλλά πλένεις συχνά τα εσώρουχα και τα ρούχα σου; Δεν θυμώνεις με τη δυσλειτουργία τους, με το γεγονός ότι καλύπτονται πάντα με την ίδια σκόνη και βρωμιά; Δεν είναι το αντίστροφο; Κοιτάξτε επίσης την αγνότητα της ψυχής: όσο περισσότερο νοιάζεται ένας άνθρωπος για αυτήν, τόσο το καλύτερο. Όσο πιο συχνά ξεπλένεται η βρωμιά, τόσο πιο ευχάριστο είναι στον Κύριο: μην ντρέπεστε που η βρωμιά είναι η ίδια, αρκεί να μην χειροτερεύει, και αυτό είναι εντάξει. Δεν έχει σημασία με τι σκονίζεται η αγνότητα της ψυχής. ήρθε η ώρα, και πρέπει να ξεπλυθούμε, να ξεπλύνουμε τους ακάθαρτους με μετάνοια. Και ο Κύριος είναι πιο ευχαριστημένος με έναν μετανοημένο αμαρτωλό παρά με δέκα αυτόνομα δίκαιους ανθρώπους... «Μου λείπει ο κανόνας, είμαι κουρασμένος...» Λοιπόν, και τι; Άλλωστε, δεν μας σώζει ο κανόνας, αλλά η ταπείνωση και οι στεναγμοί προς τον Θεό γενικά. Φαίνεται να δίνετε μεγάλη σημασία στον αριθμό των μετανοιων και άλλων πραγμάτων που διαβάζονται. Όχι. Είναι χρήσιμο να καθιερώσεις έναν κανόνα όχι κατά ποσότητα, αλλά με το χρόνο... Ο Κύριος δεν θα σου ζητήσει περισσότερα, και δεν θα σε επαινέσει ποτέ για τη βιασύνη σου. Χρειάζεται την καρδιά σου, όχι ένα αρχείο μετανοιων όχι έναν μηχανισμό διόρθωσης. Άλλοι, ίσως, θα διαβάσουν έναν κανόνα ή έναν ακάθιστο για μια ολόκληρη ώρα, αλλά με δάκρυα και απομάκρυνση για εγκάρδιες εκκλήσεις προς τον Θεό, αυτή είναι πραγματική προσευχή. Μπορείτε να διαβάσετε ξανά και το Ευαγγέλιο και το Ψαλτήρι χωρίς κεφάλαια και σημάδια, αλλά ανάλογα με τη δύναμη και τον χρόνο, προσέχοντας την ποιότητα, ώστε να διαβάζετε με αυτοαπορρόφηση και όχι βιαστικά. Για χάρη της υπακοής και της φροντίδας για τους άλλους, πρέπει πάντα να συντομεύει κανείς τον χρόνο της προσευχής του, αφού η υπακοή είναι ανώτερη από τη νηστεία και την προσευχή, και να μην ντρέπεται, αλλά να αναγνωρίζει τη σημασία της εξυπηρέτησης των γειτόνων. Ο αριθμός των μετανοιών και κάποια ορθότητα στον κανόνα είναι απαραίτητα για τους αρχάριους για να τους συνηθίσουν στην προσευχή, και όταν έχουν ήδη συνηθίσει την προσευχή σε κάποιο βαθμό, τότε δεν πρέπει να δεσμεύει κανείς τα συναισθήματά του με τον αριθμό των μετανοιών, αλλά είναι καλύτερα να προσεύχεσαι ελεύθερα, ανάλογα μόνο με το χρόνο...Πρώτα απ 'όλα, πρέπει να επαινεσθείτε για την ειλικρίνεια και τον ζήλο σας για σωτηρία. Αλλά πρέπει να σε επιπλήξουμε για την υπερβολική αγάπη σου για την ορθότητα, για την ανάγνωση καλών πράξεων και κατορθωμάτων και για το ότι βασίζεσαι σε αυτά...»

«Αγαπητή Μητέρα Ηγουμένη! Χάρηκα πολύ που έλαβα νέα από εσάς, η ανάγνωση των αγαπημένων μου γραμμών ήταν σαν διακοπές. Ευχαριστώ τον Θεό για την παρηγοριά. Η ψυχική σου διάθεση είναι πολύ ξεκάθαρη για μένα και με πολλούς τρόπους, ίσως, παρόμοια: και έχω πάρα πολλές αναπηρίες για να μετρήσω. Μόλις πιάσω τον εαυτό μου να μετράει καλές πράξεις και επιτυχίες - αλίμονο, αυτό συμβαίνει κατά κάποιο τρόπο ακούσια - τότε κατηγορώ τον εαυτό μου για το κόλπο του διαβόλου και τα ψέματα της καρδιάς μου και προσπαθώ να συμφιλιωθώ με κάθε δυνατό τρόπο. Και όταν δεις πίσω τις αμέτρητες αδυναμίες σου και γίνεσαι απελπισμένος και απελπισμένος από αυτές, θα πεις πάλι στον εαυτό σου με μομφή: «Δόξα τω Θεώ, δεν έχεις τίποτα να βασιστείς, δεν έχεις τίποτα δικό σου καλό, τίποτα να επαναπαύεσαι, τα πάντα. είναι σάπιο και λάθος, έτσι και εμπιστεύσου αδιαίρετα στο έλεος του Θεού, εμπιστεύσου από καρδιάς με κάθε τρυφερότητα, μετάνοια, ταπείνωση, όπως ο πρώτος αμαρτωλός και χωρίς ανταπόδοση." Όσο πιο ολοκληρωμένη είναι αυτή η συνείδηση, τόσο πιο κοντά και αγαπητοί είμαστε στον Θεό. Ας μην αποθαρρυνόμαστε, λοιπόν, στις αδυναμίες μας, αλλά, αντίθετα, μέσα από αυτές φτάνουμε σε ακόμη μεγαλύτερη ταπείνωση και αφοσίωση στον Θεό. Οποιαδήποτε αυτοεκτίμηση είναι σήψη στο πνευματικό λουλούδι, εγκάρδια ψέματα, τύφλωση και υπερηφάνεια. Λυπάμαι για τους άρρωστους, αλλά, από την άλλη, ελπίζεις ότι αυτό είναι για το μεγάλο καλό όλων τους, απλώς δυνάμωσε και βοήθησε τον Κύριο. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα, ο Κύριος καλεί τους δικούς του και τους καθαρίζει με λύπες για τη μετάβαση στην ουράνια ζωή, γιατί γι' αυτό ζούμε. Γίνε το θέλημα του Θεού και το έλεός Του! Ας ελπίσουμε σε αυτό και ας προετοιμαστούμε να παρουσιαζόμαστε καθημερινά στον Θεό, να ζούμε όπως στη Μεγάλη Εβδομάδα... Παρακαλώ τον  Θεό να ευλογεί εσάς και τη Μητέρα του Θεού.»

Αποσπάσματα από τις επιστολές του Ιερομάρτυρα Χέρμαν (Ριασέντσεφ)

 «Συγχώρεσέ με, αγαπητή Μητέρα, που καθυστέρησα να απαντήσω στην παρηγορητική επιστολή σου... Σου ζητώ να προσευχηθείς ότι ό,τι μου συμβαίνει θα χρησιμεύσει για το καλό και τη σωτηρία μου. Απλώς δεν αντέχω ήρεμα και αυτάρεσκα τις συχνές αλλαγές διαμερισμάτων, εκνευρίζομαι, απελπίζομαι... Δόξα τω Θεώ που το κατόρθωμά σου τελείωσε, και τώρα ξεκινά μια νέα περίοδος ζωής και επιστρέφουν παλιές ασθένειες, ώστε με υπομονή μπορείς να προετοιμάσεις την ψυχή σου για το αιώνιο. Πόσο ευχάριστο είναι να ακούς ότι έχεις το πιο σημαντικό πράγμα για παρηγοριά και ότι ο Κύριος προστατεύει ακόμα τόσο τον ίδιο τον τόπο όσο και αυτούς που Τον υπηρετούν... Είθε ο Κύριος να σε προστατεύει». (1934)

 «Σας χαιρετώ αμοιβαία με προσευχή, αγαπητή μητέρα, και τις αδελφές που ζουν μαζί σας στις μεγάλες γιορτές του Χριστού. Είθε η φάτνη Του να μας διδάξει την ταπεινοφροσύνη, το άντρο -να μη φοβόμαστε τη φτώχεια και την ανέχεια, οι βοσκοί - απλότητα και ευγένεια, οι σοφοί - να υποτάσσουμε όλα τους τα ταλέντα και όλη τη γήινη γνώση στη σοφία του Ευαγγελίου, το αστέρι - περπατήστε στο φως μιας συνείδησης που φωτίζεται από τη χάρη Του, οι άγγελοι - στην αμοιβαία ειρήνη και έπαινο, ο Ιωσήφ - η δικαιοσύνη και η Παναγία της αμόλυντης αγνότητας και αγνότητας, που δεν είναι Βλέπουν μόνο τον Θεό, αλλά Τον αντιλαμβάνονται και μέσα τους... Τι χαρά να φωτίζεται από την πραότητα και την καλοσύνη Του, να λάμπει με την αγνότητά Του, να γίνεται φορέας της ευωδίας του ιερού και της αγάπης Του... Η πύλη σε αυτό είναι στενό, το μονοπάτι είναι στενό και δύσκολο. «Πολλές είναι οι θλίψεις των δικαίων», αλλά μόνο μέσω αυτών, συμπονώντας Τον και σταυρώνοντας μαζί Του, μπορείτε να εισέλθετε στην απόκοσμη χαρά της ειρήνης Του... Είθε η εύνοια, το έλεος και η ειρήνη Του να είναι με όλους σας». (3.I.1935)

 «... Στη ζωή ενός αληθινού οπαδού του Ουράνιου Δασκάλου μας, ιδιαίτερα σημαντικές στιγμές πρέπει απαραίτητα να αντικατοπτρίζονται με τη μια ή την άλλη μορφή, και κανείς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη Γεθσημανή ή τον Γολγοθά του... Γι' αυτό σας δόθηκε η παρόν περιβάλλον και στενές συνθήκες και τακτικοί επισκέπτες και ο επίμονος ελεγκτής Vash, «το βρώμικο κόλπο της σάρκας» και η αναγκαστική επικοινωνία με τους εγκόσμους. Μερικές φορές ανυπόμονα λες ή Τον ρωτάς: «Γιατί μου έστειλες τέτοιο σταυρό;» Και ο ίδιος ο σταυρός, μέσα από τα χείλη σου, απαντά: όχι για τίποτα, αλλά για ποιο σκοπό σου στάλθηκε - «για να μου δείξει τα ελαττώματά μου, για να καταλάβω τι κρύβεται μέσα μου... Νόμιζα ότι αγάπησα τον Θεό και οι γείτονές μου, αλλά τώρα βλέπω ότι δεν έχω αυτή την αγάπη, δεν υπάρχει αυταπάρνηση, εκνευρίζομαι...» (XII/13/26, 1935)

 «Αγαπητή μητέρα! Ναι, ακούστε όλα αυτά! Δεν είμαι εγώ, αλλά το λες εσύ ο ίδιος! Είσαι εσύ ο ίδιος που εξηγείς πόσα μεγάλα πνευματικά οφέλη έχεις ήδη λάβει από αυτό το δώρο σου, φυσικά όχι ειδικά και όχι για όλους έναν εύκολο σταυρό. Κατάλαβε, αγαπητέ, τι μεγάλη χαρά σου δόθηκε από αυτόν τον σταυρό... Ας προσευχηθούμε να διορθώσει ο Κύριος τον δρόμο του καθενός μας και να μας συμφιλιώσει μεταξύ μας για χάρη του θριάμβου της αλήθειας και της αγάπης Του. Τους χαιρετισμούς και τις ευλογίες μου σε όλες τις αδερφές και την οικογένειά σας. Ο Χριστός είναι μαζί σου».

«Σας χαιρετώ αμοιβαία με προσευχή στις φωτεινές γιορτές. Είθε ο Χριστός να σας παρηγορήσει με την ειρήνη που ο κόσμος δεν γνωρίζει και η καρδιά σας να είναι γαλήνια από όλα όσα σας εμποδίζουν να είστε με πνευματική θαλπωρή περισσότερο στις ακτίνες του Ήλιου της αλήθειας παρά στο να είστε ανάμεσα στο σκοτάδι των ανησυχιών και των ανησυχιών και αγωνίες μιας φευγαλέας ζωής. Μεταφέρετε τους χαιρετισμούς και τις ευλογίες μου στις αδελφές που ζουν μαζί σας». (XII 15, 1936)

Έτυχε μια από τις μοναχές του μοναστηριού Akatov, η Άννα (Eliseikina), στα δύσκολα χρόνια του πολέμου να καταλήξει στο χωριό Tambov, όπου εκκενώθηκαν οι συγγενείς της. Όπως γνωρίζετε, στον αγώνα κατά της θρησκείας στην περιοχή Tambov, οι αρχές κατέβαλαν ιδιαίτερες προσπάθειες - στην αρχή του πολέμου δεν υπήρχε ούτε ένας ναός που να λειτουργεί εδώ. Αλλά οι άνθρωποι κράτησαν την πίστη, και συνέβη ότι, παρά τον άθεο χρόνο, ζωντανοί βλαστοί πίστης αναδύθηκαν σε νεαρές καρδιές από τις στάχτες. Αυτή είναι η ιστορία της ζωής του Αρχιμανδρίτη Φιλάρετου (Κουντίνοφ), ενός ομολογητή της πίστης του Χριστού που έζησε μέχρι σήμερα.

Γεννήθηκε το 1926 στο χωριό Tambov Perevoz σε οικογένεια αγροτών (αν και οι γονείς του κατάγονταν από την Αγία Πετρούπολη, αλλά μετακόμισαν εδώ κατά τη διάρκεια της επανάστασης). Σύμφωνα με τις αναμνήσεις των συγχωριανών του, στην αρχή δεν ξεχώριζε μεταξύ των συνομηλίκων του με κανέναν τρόπο - ήταν ζωηρός, χαρούμενος, αγαπούσε να τραγουδά και μελετούσε καλά. Οι γονείς του ήταν μακριά από την Εκκλησία. Ανεξήγητα, μια ιδιαίτερη, επίμονη φωνή του Θεού ήχησε στην ψυχή του αγοριού. Κάλεσε τον μελλοντικό ποιμένα κοντά Του. Δεν υπήρχαν εκκλησίες τριγύρω, αλλά γριές μαζεύονταν για προσευχή στη μια ή στην άλλη καλύβα. Και ο Μπόρις άρχισε να γίνεται αντιληπτός μαζί τους. Οι δάσκαλοι τον ντρόπιασαν, αλλά δεν τον κατήγγειλαν στις αρχές. Κάποιος, βλέποντας την πνευματική του δίψα, του έδειξε την μοναχή Άννα, που καταγόταν από τη Μονή Ακατόφσκι. Από αυτήν έμαθε πολλά για τη μοναστική ζωή, για τον πνευματικό της μέντορα, που τότε ήταν ήδη σχήμα ηγουμένη, την Ολυμπιάδα. Θα μπορούσε να φανταστεί ότι σαράντα χρόνια αργότερα, το 1983, με την ευλογία του Γκλίνσκι πρεσβυτέρου Αντρόνικ (Λούκας), του πνευματικού του μέντορα, ο ίδιος θα ωθούσε τη μοναχή Άννα σε μοναχισμό με το όνομα Αντζελίνα; Τώρα, νιώθοντας την ανεπάρκεια των πνευματικών της γνώσεων, η μητέρα Άννα έδωσε στον Μπόρις τη διεύθυνση του Σχήματος-Ηγουμένης Ολυμπίας για αλληλογραφία.

Σύντομα, στο απόγειο του πολέμου, ο Μπόρις κλήθηκε στο στρατό και υπηρέτησε κοντά στην πόλη Lyubertsy κοντά στη Μόσχα. Η αντιαεροπορική μπαταρία του ήταν μέρος του μετώπου αεράμυνας της Μόσχας. Συνέχισε να υπηρετεί μετά το τέλος του πολέμου. Ο μελλοντικός μοναχός δεν σταμάτησε να προσεύχεται αυτά τα χρόνια και όταν μπορούσε, παρακολουθούσε τις λειτουργίες σε εκκλησίες της Μόσχας. Η μοναχή Άννα και ο άρρωστος πατέρας της μετακόμισαν στη Μόσχα, τους επισκέφτηκε ο Μπόρις. Τώρα θυμάται ότι συνήθως μπορούσαν να τον κεράσουν μόνο ένα κομμάτι ψωμί και μια κούπα φρούτο, τα οποία έπαιρναν και τα δύο σε κάρτες.

Η πνευματική αλληλογραφία συνεχίστηκε με την ηγουμένη της Μονής Akatov, αλλά ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να συναντηθούν. Φοβούμενοι τα αδιάκριτα βλέμματα, συμφώνησαν να αποκαλούν η μία την άλλη «γιαγιά» και «εγγονή», την μοναχή Άννα «Θεία Νιούσα» και άλλες μοναχές «συγγενείς». Από αυτή την περίοδο έχει διασωθεί μόνο ένα γράμμα από τη Μητέρα Ολυμπία, είναι το πρώτο από αυτά που δημοσιεύονται εδώ (πολλές επιστολές έχουν χαθεί).

Προφανώς, κατά τα χρόνια του πολέμου, η επιθυμία του Boris Kudinov να υπηρετήσει τον Θεό, να γίνει ιερέας, ίσως και μοναχός, ήταν καθορισμένη. Στην πατρίδα του, άκουσε πολλά για το Ερμιτάζ του Γκλίνσκ, ήταν ένας πολύτιμος φάρος για αυτόν τον πιστό στρατιώτη. Οι στρατιωτικές αρχές άρχισαν να τον αντιμετωπίζουν με καχυποψία επειδή αρνήθηκε να ενταχθεί στην Komsomol. Του ανέθεσαν έναν προβοκάτορα που προσποιούμενος τον πιστό πήγαινε μαζί του στις εκκλησίες και προσπαθούσε να τον παρασύρει σε επικίνδυνες συζητήσεις. Μετά - γκρίνια, παρατηρήσεις, διαμονή σε ένα δωμάτιο αλόγων, μετά ανάκριση με ξυλοδαρμό, κατά την οποία όλα είπε μετά από δύο ώρες βασανισμού: "Γιατί με χτυπάτε, όπως οι Εβραίοι τον Χριστό;" Μετά από σύντομες διατυπώσεις, καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια στα βόρεια στρατόπεδα. Ο Naryan-Mar, ο Pechory... Μαζί με άλλους κρατούμενους, δούλευε σε ένα χώρο υλοτομίας, σκάλιζε παγωμένο έδαφος και έχτισε δρόμους. Στη φυλακή, ο Μπόρις ήταν πολύ καταθλιπτικός: ονειρευόταν ένα μοναστήρι, αλλά κατέληξε στη φυλακή. Η Σχήμα-Ηγουμένη Ολυμπιάδα τον ενθάρρυνε και τον παρηγόρησε με γράμματα, τα οποία εξακολουθεί να ξαναδιαβάζει. Με την άδειά του δημοσιεύουμε τις σωζόμενες επιστολές. Είναι γεμάτοι από σταθερή πίστη, εξομολογητική εμπειρία, τον προειδοποίησαν για λάθη, μην παρασυρθεί στο δίκτυο των «ψευδών αγίων» των ανθρώπων που συνάντησε στο στρατόπεδο. Πολλά από τα γράμματα γράφτηκαν υπό υπαγόρευση από βοηθούς, αφού η μητέρα δεν έβλεπε πια. Οι περισσότερες επιστολές είναι χωρίς ημερομηνία και χρονολογούνται από το 1946 έως το 1954. Η αλληλογραφία ολοκληρώνεται με δύο μηνύματα για τον θάνατο της Σχήμα-Ηγουμένης Ολυμπίας. Τα γράμματα παρουσιάζονται λαμβάνοντας υπόψη τις απαιτήσεις της σύγχρονης ορθογραφίας.

Μέσω των προσευχών του αποθανόντος, μετά τη φυλάκισή του, ο Μπόρις απέκτησε έναν σπουδαίο μέντορα στη γη του Ταμπόφ - τη μοναχή Μαρία (Ματβέεβα) (1904–1969), για την οποία μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στο βιβλίο «Ορθόδοξοι Ασκητές του 20ου αιώνα» (σύνταξη από S. Devyatova - M.: Artos -Media, 2008.) Ο Αρχιμανδρίτης Φιλάρετος τώρα σέβεται και τις δύο πνευματικές του μητέρες ως «αγίους ανθρώπους», θυμάται με βαθιά ευγνωμοσύνη. Με την ευλογία της Μητέρας Μαρίας εισήλθε στη Θεολογική Σχολή του Λένινγκραντ και στη συνέχεια αποφοίτησε από τη Θεολογική Ακαδημία. Το όνειρό του έγινε πραγματικότητα - μετά από αυτό κατέληξε στο Ερμιτάζ του Γκλίνσκ, για πολλά χρόνια ήταν ο κελιάς του μεγάλου γέροντος πατέρα Αντρόνικ (Λουκάς) και μετά το κλείσιμο του μοναστηριού κατέληξε μαζί του στην Τιφλίδα. Ο Φιλάρετος (τότε ιερομόναχος) ήταν μετά από παράκληση ενός άλλου σεβαστού πρεσβύτερου, του Μητροπολίτη Ζινόβι (Μαζούγκι) (στο σχήμα του Σεραφείμ (1896–1985)), δίπλα του τις τελευταίες ώρες της επίγειας ζωής του. Ο πατέρας Φιλάρετος υπέμεινε πολλές δυσκολίες στα χρόνια μετά τη φυλάκισή του. Η πολύπαθη ζωή του συνεχίζεται σήμερα στη Γεωργία, την οποία δεν εγκαταλείπει σύμφωνα με τη θέληση του Γέροντος Ανδρονίκ, παρά τις σοβαρές ασθένειες και τις πιο δύσκολες σχέσεις μεταξύ των χωρών μας. Ο Φιλάρετος έχει πολλά πνευματικά παιδιά, συνεχίζει να υπηρετεί στη ρωσική εκκλησία, τον σέβεται πολύ ο προκαθήμενος της Γεωργιανής Εκκλησίας.

Ένα από τα κύρια θέματα των επιστολών της Μητέρας Ολυμπιάδας προς τον μελλοντικό πατέρα Φιλάρετο ήταν η ανάγκη για εργασία σε συνδυασμό με προσευχή σε οποιεσδήποτε συνθήκες της ζωής ενός χριστιανού. Αυτό είναι μια απόδειξη για όλους μας. Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι αυτά τα γράμματα μόλις τώρα έγιναν διαθέσιμα, έφτασαν στη Μόσχα από τη μακρινή Τιφλίδα - προφανώς, τα χρειαζόμαστε όλοι σήμερα...

Επιστολές από την ηγουμένη της Ολυμπιάδας προς τον Boris Kudinov (τυπωμένα με μικρές συντομογραφίες)

«Στην αλήθεια Χριστός γεννιέται! Αγαπητέ εγγονό Borya!

Σας συγχαίρω για τη Μεγάλη και Σωτήρια Εορτή της Γεννήσεως του Χριστού και της Πρωτοχρονιάς και των Αγίων Θεοφανείων. Σας εύχομαι να περάσετε αυτές τις Άγιες μέρες με πνευματική χαρά, σε θεϊκούς προβληματισμούς για το έλεος και την καλοσύνη του Θεού προς εμάς, τους αμαρτωλούς ανθρώπους, που κάθε λεπτό προσβάλουμε τον Σωτήρα και Κύριό μας!

...Προσέξτε να μην παρεκκλίνετε από το δρόμο σας, μην παρασυρθείτε από το χορό και το τραγούδι. Ξέρεις τι είπε ο Σωτήρας; «Αυτός που βάζει το χέρι του στο μέτωπο και γυρίζει πίσω μάταια, δεν καθοδηγείται για τη Βασιλεία των Ουρανών». Σε πιάνει ο εχθρός, αλλά δεν καταλαβαίνεις, δεν πολεμάς.

Γιατί δεν προσεύχεσαι για τη μητέρα σου; Φρόντισε να προσεύχεσαι, για να το ονειρεύεσαι, χωρίς προσευχή, καημένε. Ο αποθανών τρώει μόνο προσευχές στην εκκλησία και πρόσφορα, αν κάποιος δώσει γι' αυτούς στην προσκομιδή... Είστε λοιπόν σε ποια εκκλησία σας βολεύει και ζητήστε από τον ιερέα να προσευχηθεί για τη μητέρα σας και να της κάνει την κηδεία, αν αυτή δεν είναι ασύμφορη. Μην σπαταλάτε χρήματα σε αυτό αντί να αγοράζετε κομποσχοίνι εκ των προτέρων. Και προσευχήσου για αυτήν με το νου σου, θυμήσου στο νου σου πρωί και βράδυ, ο Κύριος να αναπαύσει την ψυχή της.

Αν παρατηρήσεις κάτι κακό στον εαυτό σου, μην το κάνεις, μην ξεχνάς τον Θεό, μην εγκαταλείπεις τις προσευχές, μην κάνεις άσκοπες κουβέντες, μην βρίζεις, μην θυμώνεις και μιλάς λιγότερο με τη γλώσσα σου - θα δίνουμε απάντηση για κάθε άσκοπη λέξη.

Σε θυμάμαι πάντα  για την απλότητά σου, γι' αυτό υποφέρεις! Ο Θεός να σε έχει καλά! Να είστε υγιείς, ο Θεός να σας έχει καλά ! Η γιαγιά σου είναι μεγάλη».

«Το έλεος του Θεού μαζί σου! Αγαπητή εγγονή Μπορένκα!

Η γιαγιά και όλοι οι συγγενείς σου σου στέλνουν χαιρετίσματα. Σας ευχόμαστε υγεία, και το σημαντικότερο, ειρήνη και πνευματική σωτηρία. Επίσης σας συγχαίρουμε για τις εορτές της Γέννησης της Υπεραγίας Θεοτόκου και της Ύψωσης του Σταυρού του Κυρίου, η δύναμη του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού να σας προστατεύει από κάθε κακό!

Εδώ, αγαπητέ Μπόρια, πάντα να προστατεύεις τον εαυτό σου, τουλάχιστον ψυχικά, με ένα σταυρό και να θυμάσαι ότι χωρίς τον Σταυρό δεν υπάρχει Χριστιανισμός, δεν υπάρχει σωτηρία. Να θυμάστε πάντα τα βάσανα του Σωτήρα, που υπέμεινε για χάρη μας, ειδικά όταν ο εχθρός αρχίζει να σας ενσταλάζει δυσαρέσκεια, γκρίνια και τεμπελιά, να θυμάστε ότι ο Χριστός άντεξε χωρίς να έχει ούτε μια αμαρτία, και πρέπει να υπομείνουμε εδώ για τις αμαρτίες μας. ότι εκεί, στο μέλλον της ζωής, λάβετε ευδαιμονία. Μην ξεχνάτε ότι μακάριοι είναι εκείνοι που εξορίζονται για χάρη της δικαιοσύνης, γιατί αυτοί είναι η Βασιλεία των Ουρανών! Αν υποφέρουμε μαζί Του, θα δοξαστούμε μαζί Του!

Πόσο χαρούμενος είσαι! Να είσαι υπομονετικός, αγαπητός, να εφησυχάζεις, να εργάζεσαι απροκάλυπτα και να μην ντρέπεσαι για το έργο σου όλοι οι απόστολοι και ο ίδιος ο Κύριος εργάστηκαν όσο ζούσαν στη γη. Εδώ, τελικά, όλα είναι προσωρινά - η φήμη δεν αξίζει τον κόπο, ο πλούτος ρέει και οι συγγενείς και οι φίλοι αφαιρούνται από τον θάνατο! Και εκεί, πέρα ​​από τον τάφο - αιωνιότητα χωρίς τέλος! Και πόσο γλυκό θα είναι να ξεκουράζεσαι μετά τους κόπους εδώ στο σπίτι του Επουράνιου Πατέρα! Τι δόξα περιμένει αυτή την ατίμωση! Λοιπόν, αγαπητέ, μην αποθαρρύνεσαι και μην κατηγορείς κανέναν που κατέληξε σε ένα στρατόπεδο αντί για την ακαδημία. Άρα είναι απαραίτητο, είναι καλύτερο για εσάς. Άλλωστε, τίποτα δεν γίνεται χωρίς το θέλημα του Θεού, και ο Θεός θέλει να λάβουμε μόνο πνευματική σωτηρία. Να χαίρεστε και να χαίρεστε, γιατί η ανταμοιβή σας είναι μεγάλη στον ουρανό.

Η γιαγιά γίνεται όλο και πιο αδύναμη, αλλά δεν σε ξεχνά. Γράψε κι εσύ Μπόρις. Ευλογίες σε σας.

 Η αγαπημένη σου γιαγιά».

 «Ειρήνη και παρηγοριά από τον Παρηγορητή του Αγίου Πνεύματος, αγαπητή εγγονε Μπορένκα!

Σας συγχαίρουμε για την εορτή της Αγίας Τριάδας και σας ευχόμαστε να λάβετε όλα τα δώρα της χάρης του Αγίου Πνεύματος.

Η γιαγιά είναι πολύ στενοχωρημένη μαζί σου, ρωτάς, αλλά μην κάνεις αυτό που σε συμβουλεύει, αλλά άκου και πίστεψε μερικούς σεχταριστές. Όλοι σου λένε ψέματα, σε παρασύρουν και εσύ τους ακούς εις βάρος σου. Ούτε ένας θεόπνευστος πρεσβύτερος δεν θα πει σε κανέναν εάν έχει κάποιο όραμα, δεν θα καυχηθεί για αυτό και δεν θα διδάξει κανέναν να βλάψει. Και όσοι μιλούν για τους εαυτούς τους ως «αγίους» είναι όλοι ψεύτικοι Χριστοί και ψευδοπροφήτες που παρουσιάζονται ως άγιοι πρεσβύτεροι. Διαβάζετε στο Ευαγγέλιο ότι ο ίδιος ο Κύριος προειδοποίησε τους μαθητές Του ότι θα υπήρχαν τέτοιοι άνθρωποι και δεν διέταξε να τους πιστέψουν.

Ο Ιερομάρτυς Επίσκοπος Κλήμης καταδικάστηκε για την πίστη του στον Θεό σε φυλάκιση 26 ετών και σε εργασία σε λατομείο. Εκεί πήραν μάρμαρο για θέατρα και ανάκτορα, και πήγε εκεί που του είχαν αναθέσει και δούλεψε για τους ειδωλολάτρες για 26 χρόνια, μη νομίζοντας ότι δούλευε για τον Αντίχριστο, αν και ο Ιωάννης ο Θεολόγος έγραψε «ότι υπάρχει ήδη στον κόσμο». .. Ούτε ένας άγιος δεν Έζησε αδρανής, δεν αρνήθηκε να εργαστεί, όλοι οι απόστολοι εργάστηκαν. Ακόμη και ο ίδιος ο Κύριος βοήθησε τον Ιωσήφ στους κόπους του και δεν δίδαξε κανέναν να ζει αδρανής. Ακόμη και τότε, στον Αδάμ και στην Εύα δόθηκε η εντολή στον παράδεισο να «κάνουν και να τηρούν», και μετά την εκδίωξή τους από τον παράδεισο, ο Κύριος είπε ξεκάθαρα στον Αδάμ: «Με τον ιδρώτα του μετώπου σου, πάρε το ψωμί σου». Και ο «γέρος» σου, χωρίς να δουλεύει, τι τρώει; Τι σκέφτεσαι να φας, κάθεσαι με τα χέρια σταυρωμένα; Θα πεθάνεις από την πλήξη!

Η αδράνεια είναι η μητέρα των κακών, όλα έρχονται στο μυαλό από την αδράνεια και την τεμπελιά, αλλά να τι λένε οι αληθινοί γέροντες στο Πατερικόν: «Εργαστείτε με την προσευχή κάτω από τον ζυγό της ταπεινοφροσύνης, μην ντρέπεστε και μην φεύγετε από τη δουλειά. εργάσου με ταπείνωση, και θα λάβεις άφεση αμαρτιών, εργάζεσαι άτονα και θα αποκτήσεις κάθε λογής αρετή, για τη δουλειά σου θα λάβεις τον σεβασμό και την αγάπη των γειτόνων σου». Φαίνεται ότι σου έδειξαν πολλά παραδείγματα, ακολουθήστε όποιον θέλετε. Μην πιστεύετε τέτοια ψέματα ότι το πρώτο σετ δεν λειτούργησε, όλοι όσοι υπέφεραν για τον Θεό δούλεψαν και πέθαναν, αλλά δεν τα παράτησαν. Και ακόμη κι αν δεν δούλευαν τις αργίες, εκτελούσαν αυτές τις ώρες τις καθημερινές, και επομένως τους επέτρεπαν να μην εργάζονται.

Σου λένε λοιπόν να μην δουλεύεις για τον Αντίχριστο: ποιος πραγματικά δουλεύει γι' αυτόν; Δουλεύεις για καλούς ανθρώπους, για την ευκολία τους στη ζωή. Αλλά το να ντρέπεσαι να σταυρώνεις πριν και μετά τα γεύματα, να μην προσεύχεσαι το πρωί και το βράδυ, να φοβάσαι να δελεάσεις κάποιον αν προστατεύσεις τον εαυτό σου με το σημείο του σταυρού, αυτό είναι πραγματικό έργο για τον Αντίχριστο! Έχετε ξεχάσει τι είπε ο Σωτήρας; «Αν κάποιος ντρέπεται για μένα και τα λόγια Μου σε αυτή τη μοιχική και αμαρτωλή γενιά, θα ντραπώ κι εγώ για αυτόν ενώπιον των αγγέλων του Θεού». Πού είναι η αγάπη για τον Θεό; Πού είναι η εξομολόγηση; Έτσι σε γελάει ο εχθρός, αλλά δεν καταλαβαίνεις!

Για τεμπελιά, για αυθάδεια, φαντάζεσαι μάρτυρα, αλλά ντρέπεσαι να προστατευτείς με σταυρό. Λοιπόν, ντρέπεστε για τον Χριστιανισμό σας - δεν το θεωρείτε αμαρτία ;

Όλοι στεναχωριόμαστε για σένα, για την αυταπάτη σου. Μην ακούτε τις συζητήσεις, τις διδασκαλίες κανενός, μην πιστεύετε τους αυτοαποκαλούμενους αγίους και τα οράματά τους, όλοι οι άνθρωποι είναι ψέματα! Δεν σου εύχονται καλό, αλλά κακό, πρόσκαιρο και αιώνιο, τι θα φέρεις στο μέλλον; με άδεια χέρια; Όχι, αγαπητέ, όσο έχεις χρόνο, δούλεψε, προσεύχεσαι, αν είναι δυνατόν, νηστεύεις υπομονετικά και επιμελώς, και θα είσαι ανώτερος και πιο ευάρεστος στον Θεό απ' ό,τι αν είχες μελετήσει όλη τη σοφία αυτής της εποχής.

Τώρα ο Κύριος είναι πάντα μαζί σας, γι' αυτό μιλήστε μαζί Του στο κλουβί της καρδιάς σας και δεν θα βαρεθείτε, διαφορετικά υπάρχει κενό στην καρδιά σας, άσκοπη συζήτηση στα χείλη σας - αναπόφευκτα θα βαρεθείτε! Η Βασιλεία του Θεού έχει ανάγκη, και οι τεμπέληδες δεν θα τη λάβουν - θυμηθείτε αυτό!

... Θυμηθείτε γιατί υπόσχεται η ευδαιμονία και παρηγορηθείτε σε αυτήν. Όλα εδώ δεν είναι αιώνια, όλα είναι παροδικά, υπάρχει κάτι που αξίζει να μετανιώσουμε; «Το κλάμα μπορεί να διαρκέσει ένα βράδυ, αλλά η χαρά έρχεται το πρωί». Περίμενε λοιπόν και εσύ και σήκωσε τον σταυρό σου με υπομονή. Μετά τον Γολγοθά έγινε η Ανάσταση, άρα ο καθένας έχει τον δικό του Γολγοθά, και θα γίνει Ανάσταση!

... Η ευλογία του Θεού σε σας. Να είστε υγιείς και χαρούμενοι, να θυμάστε τον Θεό, πώς σας αγαπά και θα είστε ευτυχισμένοι! Λυπάμαι, αγαπητή, γιαγιά που σε αγαπάει».

«...Το ψωμί και το νερό είναι η τροφή των φρονίμων», λέει η παροιμία, δεν θα γίνεις αδύναμος με τη νηστεία χωρίς κρέας, θυμήσου τους τρεις νέους, πόσο τους στόλιζε η νηστεία. Να θυμάστε τι διαβάζετε και να μιλάτε λιγότερο με τη γλώσσα σας, να θυμάστε ότι όλες οι λέξεις μας είναι γραμμένες και θα δίνουμε απάντηση για κάθε επιπλέον λέξη. Να φοβάστε να πείτε ψέματα, γιατί κάθε ψέμα είναι από τον διάβολο, προσπαθήστε να απασχολήσετε το μυαλό σας με την προσευχή του Ιησού και θα είστε πάντα χαρούμενοι και ειρηνικοί στο πνεύμα με τον πιο γλυκό Ιησού!

Αυτό σας εύχεται η γιαγιά σας, ακούστε, όσο είναι ζωντανή, είναι πολύ άσχημα, η υγεία της χειροτερεύει και εξακολουθεί να ανησυχεί για εσάς. Όσο είσαι ζωντανός, γράψε πιο συχνά, θα στείλουμε ένα φάκελο.

Λοιπόν, συγχωρέστε μας, η ευλογία του Θεού σε εσάς από το "Quick to Hear" και από τη γιαγιά σας. Να είστε έξυπνοι, ακούστε τον  Μέγα Βασίλειο , προσευχήσου σε αυτόν, θα σε βοηθήσει. Κράτα την Ορθόδοξη πίστη, φοβάσαι να θυμώσεις τον Θεό ακούγοντας σεχταριστές, έχουν ξεφύγει από την υπερηφάνεια, και ο Θεός εναντιώνεται στους υπερήφανους, αλλά δίνει χάρη στους ταπεινούς.

Να είστε υγιείς, ο Θεός να σας έχει καλά. Όταν λάβετε αυτό το γράμμα, γράψτε, περιμένουμε. Αγαπημένη γιαγιά».

«Από τα συγγράμματα του Μεγάλου Βασιλείου , ιερού αρχιεπισκόπου Καισαρείας της Καππαδοκίας

Περί εργασίας

«Είναι απαραίτητο να κάνεις δουλειά; Απαραίτητος. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός λέει ότι δεν είναι όλοι άξιοι τροφής σε καμία περίπτωση, αλλά είναι εργάτης. Και ο απόστολος μας προστάζει να εργαζόμαστε και να δουλεύουμε, όπως ο ίδιος δούλευε, φτιάχνοντας σκηνές, δούλευε με ζήλο, για να μην τρώμε ψωμί για τίποτα, γιατί στόχος της ευσέβειας είναι η εργασία, σύμφωνα με κίνητρο και ασκητεία, η μεγάλη εργασία, η υπομονή. , στις θλίψεις, για να μπορούμε να πούμε και σε εμάς: «σε κόπους και άθλους, σε πολλή αγρυπνία, σε πείνα και δίψα».

Μερικοί αποφεύγουν το θέμα με το πρόσχημα της προσευχής και της ψαλμωδίας, αλλά πρέπει να ξέρετε ότι, αν και υπάρχει χρόνος για όλα τα άλλα, «καιρός για κάθε πράγμα», ωστόσο, για τις προσευχές και την ψαλμωδία, όπως για πολλά άλλα πράγματα, κάθε φορά είναι κατάλληλος. Μπορείτε να εργαστείτε με τα χέρια σας και να εξασκηθείτε στους ψαλμούς και στο τραγούδι με τη γλώσσα ή το μυαλό σας στην καρδιά σας. Ψάλλετε δόξα στον Θεό και ενδιάμεσα κάντε μια προσευχή, ευχαριστώντας Εκείνον που έδωσε δύναμη χεριών για εργασία και σοφία νου για την απόκτηση γνώσης, που έδωσε την ουσία από την οποία κατασκευάζονται τα εργαλεία..., προσευχόμενος έτσι να κατευθύνει τα έργα του τα χέρια μας στο στόχο να ευαρεστήσουμε τον Θεό. Έτσι, θα επιτύχουμε πνευματική ψυχραιμία όταν, σύμφωνα με όσα ειπώθηκαν, σε κάθε πράξη ζητάμε από τον Θεό επιτυχία, ευχαριστούμε αυτόν που έδωσε ενεργό δύναμη και παρατηρούμε τον στόχο να Τον ευχαριστήσουμε. Σχετικά με αυτό είπε ο απόστολος: «Εργάζεστε με τα χέρια σας, προσεύχεστε αδιάκοπα».

Εδώ, αγαπητέ εγγονό Borya! Ακόμα δεν ακούς τη γιαγιά σου, εμπιστεύεσαι περισσότερο τον σεχταριστό, έτσι σε έγραψαν από τα έργα του αγίου Βασίλειου τού Μέγα, ότι κάθε άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να εργάζεται, όπως και να προσεύχεται. Βλέπετε ότι η εργασία δεν παρεμβαίνει στην προσευχή; Εργαστείτε με ταπείνωση και προσευχή, και θα φτάσετε στη Βασιλεία των Ουρανών, και εκεί θα αναπαυθείτε από όλους τους κόπους, τις λύπες και τις ασθένειές σας, και δεν θα εργαστείτε…»

«Το έλεος του Θεού να είναι μαζί σου, αγαπητέ εγγονέ. Η γιαγιά σας στέλνει χαιρετισμούς και την ευλογία του Θεού, σας ευχαριστώ για τη μνήμη σας... Μην ανησυχείτε, αν δεν υπάρχει απάντηση για πολύ καιρό, η γιαγιά αδυνατίζει, δεν είναι πάντα σε θέση όχι μόνο να γράφει, αλλά και να υπαγορεύει, αλλά δεν σε ξεχνά ποτέ, και το ίδιο κάνουν όλοι οι συγγενείς της που σε θυμούνται και προσεύχονται για σένα. Μην βαριέσαι, αλλά σήκωσε τον σταυρό σου με χαρά, όχι μόνο για 10, αλλά ακόμα κι αν ήσουν 100 χρόνια στη φυλακή, τότε η θητεία θα τελειώσει, αλλά εκεί, στη μελλοντική ζωή, ο Θεός ελέησον, θα καταλήξτε σε κολασμένη φυλάκιση, όπου δεν μπορείτε θα έχει τέλος! Είσαι τυχερός, εκλεκτός του Θεού. Ο Κύριος σας οδηγεί κατευθείαν στη Βασιλεία των Ουρανών - αν υπηρετήσετε τη θητεία σας χωρίς παράπονο και με υπομονή, εργαστείτε ευσυνείδητα, χωρίς να τεμπελιάζετε και κάντε ό,τι είστε αναγκασμένοι να κάνετε.

Θλίβεσαι για το σχολείο. Αλλά οι άγιοι έκρυψαν την εκπαίδευσή τους και, σαν αμόρφωτοι, αναζητούσαν τις πιο ταπεινές δουλειές για τον εαυτό τους, όπως οι πιο απλοί εργάτες, αρνήθηκαν ταπεινά μορφωμένες θέσεις.

Ο Άγιος Κλήμης Αλεξανδρείας φυλακίστηκε 26 χρόνια στη φυλακή και δεν έχασε την καρδιά του, αλλά χάρηκε! Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης ήταν εξόριστος 14 φορές και επίσης δεν έχασε την καρδιά του, παρά μόνο δυνάμωσε στην πίστη και την αγάπη για τον Θεό! 

Βλέπεις, αγαπητέ μου, και αυτοί οι άνθρωποι ευχαριστούν τον Κύριο, και δεν αποθαρρύνονται, γιατί χωρίς το θέλημα του Θεού τίποτα δεν μπορεί να συμβεί σε εμάς. Και ο Θεός δεν θα εγκαταλείψει ποτέ αυτούς που πιστεύουν σε Αυτόν - να το θυμάστε πάντα αυτό!

Ρωτάτε για τον Ποτσάεφσκι, αλλά δεν ξέρουμε τίποτα γι' αυτόν και δεν ξέρουμε τίποτα για κανέναν εκτός από τις ασθένειες, τις αναπηρίες και τις αμαρτίες μας. Μας ενδιαφέρει τώρα όχι πώς να ζήσουμε, αλλά πώς θα πεθάνουμε, πού θα πάει η ψυχή; Και με τι θα εμφανιστούμε ενώπιον του Κυρίου; Αυτό μας απασχολεί πλέον η γιαγιά και όλοι όσοι γεράσαμε.

Λοιπόν, αντίο προς το παρόν, να είστε υγιείς και χαρούμενοι στο πνεύμα, γιατί η ανταμοιβή σας είναι πολλή στον παράδεισο!

Παρηγορήστε τον εαυτό σας με αυτό σε στιγμές απελπισίας και διώξτε το σαν θανάσιμο αμάρτημα, μην εγκαταλείπετε τη νοερά προσευχή και μην ξεχνάτε ότι ο Κύριος είναι παντού, σε κάθε μέρος Η κυριαρχία Του! Πάντα, σε κάθε ανάγκη, καταφεύγετε στον Επουράνιο Πατέρα σας και Αυτός θα σας βοηθήσει.

... Σε εμπιστευόμαστε στον Κύριο και Μ.Β., να της προσεύχεσαι συχνότερα, να διαβάζεις την «Παναγία». Ο Θεός να ευλογεί εσάς και τον φύλακα άγγελό σας. Γράψε πιο συχνά, θα απαντήσουμε. Η αγαπημένη σου γιαγιά και όλοι οι συγγενείς σου...»

«Χριστός Ανέστη! Αγαπητέ εγγονό Borya!

...Συγχαρητήρια για την σημερινή Αγία ημέρα του Β.Χ. και σας ευχόμαστε να χαρείτε πνευματικά και να διασκεδάσετε, «γιατί Χριστός Ανέστη, γιατί είναι Παντοδύναμος!» Θα έρθει η ώρα και θα σηκωθούμε ξανά! Πάμε να Τον συναντήσουμε! Ναί!

Αγαπητέ μου, πώς να μη χαιρόμαστε όταν ο απόστολος λέει: «Αν υποφέρουμε μαζί Του, θα δοξαστούμε μαζί Του». «Πού είναι το κεντρί σου, θάνατος; Πού είναι η νίκη; Ο Κύριος κατέστρεψε τα πάντα με την ανάστασή Του όσοι σκοτώνουν το σώμα, αλλά δεν μπορούν να σκοτώσουν την ψυχή, δεν φοβούνται πια, γιατί στον κατάλληλο καιρό θα αναστηθεί και θα ζήσει για πάντα στον ουρανό!

...Ο Θεός σε αγαπά, δούλεψε με ταπείνωση. Ακόμα θρηνείς τη λογοτεχνία σου; Κρίμα βέβαια που δεν μπόρεσα να το σώσω! Αλλά αν έχετε πάντα, ανά πάσα στιγμή, την Προσευχή του Ιησού στο μυαλό και την καρδιά σας, τότε θα αντικαταστήσει όλη τη λογοτεχνία, θα φωτίσει το μυαλό σας και θα εξαγνίσει την καρδιά σας και θα είστε πάντα χαρούμενοι και χαρούμενοι!

Λοιπόν, ο Θεός να σε βοηθήσει να σηκώσεις τον σταυρό μέχρι τέλους!

Σας εύχομαι υγεία, δύναμη, δύναμη σώματος και ψυχής.

Να είστε θαρραλέοι και υπομονετικοί και δεν θα δείτε τα χρόνια να περνούν. πρέπει να αγοράσουμε κάτι για την αιωνιότητα για να μην πάει χαμένη η ζωή!

...Η γιαγιά κάνει συνέχεια λάθη, έχει γίνει ακόμα πιο αδύναμη, αλλά σε προσέχει και σε θυμάται. Να είσαι υγιής, ο Θεός να σε έχει καλά... Η γιαγιά σου».

«Το έλεος του Θεού να είναι μαζί σου. Αγαπητή εγγονή Μπορένκα!

... Δεν σου έγραψαν για πολύ καιρό γιατί η γιαγιά μόλις ζούσε, νόμιζαν ότι θα πέθαινε, αλλά προς το παρόν ένιωθε καλύτερα, δόξα τω Θεώ, και το πρώτο της καθήκον ήταν να σου γράψει και να σε ευχαριστήσει για το καρτ ποστάλ. Είναι τόσο καλά σχεδιασμένο - τα λουλούδια μοιάζουν σαν να είναι ζωντανά... Μην θάβετε το ταλέντο σας στο έδαφος, αλλά εξασκηθείτε όποτε είναι δυνατόν, ώστε να μην ξοδεύετε χρόνο κάνοντας κάτι επιβλαβές για την ψυχή. Φοβάστε την αδράνεια - είναι αμαρτία, αλλά μην φοβάστε τη δουλειά, και ο Κύριος, όταν ζούσε στη γη, εργάστηκε. Η αγαπημένη σου γιαγιά και όλοι οι συγγενείς σου».

8 . «Χριστός Ανέστη! Αγαπητέ εγγονό!

Σας χαιρετώ και σας συγχαίρω αμοιβαία για τη μεγάλη και χαρούμενη γιορτή του Αγίου Πάσχα και σας εύχομαι πλήρη πνευματική χαρά, πνευματική σωτηρία, σωματική και ψυχική δύναμη, προστατευόμενος από τον Θεό να περιμένετε την ημέρα της Αγίας Τριάδας και να λάβετε όλα τα δώρα της χάρη του Αγίου Πνεύματος».

«Είθε η ειρήνη και η εύνοια του Θεού να είναι μαζί σας. Αγαπητέ εγγονό Borya!

Η γιαγιά και όλοι οι συγγενείς σας σας συγχαίρουν για τη Μεγάλη και Σωτήρια Εορτή της Ρ.Η. και καλή χρονιά, σας ευχόμαστε σωματική υγεία και πνευματική σωτηρία, πνευματική χαρά και ψυχική ηρεμία. Φέρε τον σταυρό σου χαρούμενα μέχρι τέλους και θα σωθείς. «Όποιος υπομένει μέχρι τέλους θα σωθεί». - Να το θυμάσαι αυτό!

... Πόσο γρήγορα πέρασε αυτή η χρονιά! Δεν θα δείτε πώς θα περάσει το νέο, και σύντομα θα τελειώσει η θητεία σας και δεν θα το προσέξετε καν! Μην αποθαρρύνεστε, να είστε χαρούμενοι και χαρούμενοι στο πνεύμα, θα λάβετε τον παράδεισο ως ανταμοιβή! Η γιαγιά σου έχει ξεφτιλιστεί, τα πόδια της δεν μπορούν να περπατήσουν, τα αυτιά της δεν μπορούν να ακούσουν, τα μάτια της δεν βλέπουν καλά. Όλα αδυνατίζουν, αλλά η μνήμη δεν χάνει και σε θυμάται, προσεύχεται για σένα, προσευχήσου κι εσύ, μην ξεχνάς τον Θεό και δεν θα υπάρχει μελαγχολία, αλλά χαρά. Η ευλογία του Θεού να είστε υγιείς, ο Θεός και η Μητέρα του Θεού να σας έχουν καλά. Γράφω. Η αγαπημένη σου γιαγιά».

 «Χριστός Ανέστη! Αγαπητέ εγγονό Borya!

Για άλλη μια φορά σας συγχαίρω για τη Μεγάλη και Χαρούμενη Εορτή της Λαμπρής, Νικηφόρου Ανάστασης του Ζωοδόχου εκ νεκρών! «Σήμερα ας χαρεί κάθε πλάσμα—ας χαρεί η γη και ο ουρανός!» «Χριστός Ανέστη, αιώνια χαρά!» Θα έρθει η ώρα, και θα αναστηθούμε, θα πάμε να Τον συναντήσουμε, για αιώνια, ατελείωτη ζωή, όπου υπάρχει ΕΙΡΗΝΗ και ΧΑΡΑ δίχως τέλος.

Ναι, αγαπητέ Borya, ευτυχισμένοι είμαστε όλοι όσοι πιστεύουμε στον Αληθινό Θεό και τον Υιό Του Ιησού Χριστό! Δεν θα χαθούμε σαν τη σκόνη, αλλά θα ζούμε για πάντα σε ένα ανανεωμένο σώμα! Δεν θα υπάρχει τέλος στη Βασιλεία Του! Λοιπόν, αγαπητέ μου, πρέπει να στεναχωριόμαστε και να αποθαρρυνόμαστε; Αυτή η ζωή δεν είναι αιώνια, και πικρή και γλυκιά, και υψηλή και χαμηλή - όλα θα περάσουν, αλλά Εκείνος μένει για πάντα! Και μαζί Του είναι όλοι όσοι πιστεύουν σε Αυτόν! Έτσι κι εσείς να χαίρεστε και να χαίρεστε, γιατί η ανταμοιβή σας είναι άφθονη στον ουρανό!

... Η ευλογία του Θεού σε σένα, χαιρετίσματα από όλους τους συγγενείς σου... Η γιαγιά έγινε λίγο καλύτερα, αλλά είναι ακόμα ξαπλωμένη και δεν μπορεί να σηκωθεί. Θυμόμαστε τα πάντα για εσάς, μην ανησυχείτε. Να είστε υγιείς και χαρούμενοι, ευχαριστώ τον Κύριο για όλα. Κάνει τα πάντα προς όφελός μας. Ο Θεός να σε έχει καλά, γράψε, μην ξεχνάς τον Θεό και όσους σε αγαπούν. Για άλλη μια φορά σας ζητάμε: μην αποθαρρύνεστε, αλλά προσπαθήστε να εργαστείτε με την προσευχή στο νου σας, και έτσι θα σωθείτε. Ο Θεός θα είναι μαζί σου!» (1951)

«Το έλεος του Θεού μαζί σου! Αγαπητέ εγγονό Borya!

... Οι εντολές είναι όλες ίσες, πρέπει να τις εκπληρώσετε όλες, αλλά υπάρχει μια μεγαλύτερη εντολή, αυτή: «να αγαπάτε τον Θεό και τους ανθρώπους». Και ο Κύριος την κάλεσε πρώτη και μεγαλύτερη, και ο Απόστολος Ιωάννης ο Θεολόγος μιλά για αυτήν. Διαβάστε τους βίους των αγίων για όλο το χρόνο, και δεν θα βρείτε πουθενά ότι αρνήθηκαν ποτέ να εργαστούν, αλλά πολλοί από τους αγίους πουλήθηκαν ως σκλάβοι στους ειδωλολάτρες. Φανταστείτε αν ήσασταν ελεύθεροι και είχατε κάποια δουλειά - δεν θα το κάνατε; Εσύ, όπως όλοι, θα πήγαινες στη δουλειά, αλλά τώρα, σαν φυλακισμένος, πρέπει να σηκώσεις τον σταυρό της σκλαβιάς. Παραβαίνετε άθελά σας τις εντολές και δεν θα είστε υπεύθυνοι για αυτό, και ο Άγγελος θα καταγράφει κάθε βήμα σας, κάθε δάκρυ και αναστεναγμό, απλά δουλέψτε με την προσευχή στην καρδιά και το μυαλό σας. Οι διακοπές δεν αφορούν την αδράνεια, αλλά την προσευχή, την ενατένιση του Θεού και τις καλές πράξεις.

Όταν έρθει το Πάσχα, μπορείτε να γιορτάσετε για τρεις ημέρες, και μετά τον Ευαγγελισμό να πάτε στη δουλειά, την Ημέρα της Τριάδας και την Πνευματική ημέρα μπορείτε να τιμήσετε τη γιορτή. Και τις υπόλοιπες μέρες, προσπάθησε να εργάζεσαι χωρίς τεμπελιά, και στη συνείδησή σου, δεν εργάζεσαι για τον Αντίχριστο, αλλά για τους ίδιους ανθρώπους με τον εαυτό σου. Για καλή δουλειά μπορούν να μειώσουν την ποινή σου, αλλά για άρνηση και τεμπελιά μπορούν να σε δικάσουν και να σου δώσουν νέα θητεία, αλλά θα τα καταφέρεις; Η κατάθλιψη, η μελαγχολία και ο θυμός μπορεί να εμφανιστούν και θα αμαρτήσετε ακόμη περισσότερο, αλλά όταν ο Θεός σας στείλει, πρέπει να το υπομείνετε με υπομονή χωρίς παράπονο, και αυτό θα είναι για τη σωτηρία της ψυχής σας. Να θυμάστε πάντα ότι ο Κύριος είναι μαζί σας, να είστε μαζί Του, δεν είναι Αυτός που μας αφήνει, αλλά εμείς που Τον αφήνουμε, αντί για προσευχή μιλάμε με τις σκέψεις μας.

Αποκαλείτε τον εαυτό σας μεγάλο αμαρτωλό; Οπότε τιμωρηθείτε για τις αμαρτίες σας εδώ για να λάβετε έλεος εκεί. Ο Φύλακας Άγγελος καταγράφει κάθε σας βήμα όταν εργάζεστε και για όλα θα λαμβάνετε ανταμοιβή ανάλογα με τον κόπο και την ταπεινοφροσύνη σας.

Εδώ, καλή εγγονή, η γιαγιά σου θέλει μόνο τη σωτηρία της ψυχής σου, αν θέλεις άκουσέ την, αν θέλεις, όχι. Sschmch. Ο επίσκοπος Κλήμης δεν θεώρησε αμαρτία την εργασία σε λατομείο και όταν οι ειδωλολάτρες άρχισαν να τον αναγκάζουν να απαρνηθεί τον Χριστό, τότε αρνήθηκε να θυσία στα είδωλα και πνίγηκε από αυτά στη θάλασσα, αλλά ο Κύριος διατήρησε τα λείψανά του αλώβητα. Αυτό ακριβώς πρέπει να εγκαταλείψουμε όταν πρόκειται για πίστη και όχι για εργασία.

...Όλοι οι συγγενείς σου λένε να δουλέψεις και να μην απεργείς, αλλιώς δεν θα σε λυπηθούν καν. Μιλήστε λιγότερο, μην ακούτε όλους και όποιον λέει οτιδήποτε, προσευχηθείτε περισσότερο με το μυαλό σας, ώστε να μην θέλετε να συνομιλήσετε με άλλους. Η ευλογία του Θεού σε σας για τη δουλειά και το έργο σας. Η αγαπημένη σου γιαγιά».

«... Ο Κύριος με τα βάσανα και τον Σταυρό Του άνοιξε τις πόρτες της Βασιλείας των Ουρανών σε εμάς τους αμαρτωλούς και με την Ανάστασή Του μας ανέστησε στην αιώνια ζωή. Και για αυτήν την προσωρινή θλίψη θα λάβουμε αιώνια ζωή και ατελείωτη χαρά. Είστε ακόμα σε κατάθλιψη και αναρωτιέστε πώς καταλήξατε στη φυλακή με εγκληματίες; Και πάλι σας λέω: σύμφωνα με το Θέλημα του Θεού! Ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον. Ακούστε τι παίρνετε για την αδιάφορη υπομονή σας:

Για ατίμωση - κορώνες.

Για ομόλογα φυλακής - παράδεισος.

Για καταδίκη με τους κακούς -

Ζώντας με αγγέλους!

Και αντί για τις πληγές που εμφανίζονται στο σώμα - μια φωτεινή ρόμπα στην Ανάσταση! Αυτό δεν είναι χαρά;! Υπάρχει κάτι για να υποφέρετε. Λοιπόν, αγαπητή εγγονή, μη σκοτίζεις τη φωτεινότητα των διακοπών με την απελπισία σου, αλλά πάντα να χαίρεσαι και να ευχαριστείς τον Κύριο για όλα, που σε αγάπησε τόσο πολύ που όχι μόνο σε έκανε άξιο να πιστέψεις σε Αυτόν, αλλά και να υποφέρεις για Αυτόν ! Και αν υποφέρουμε μαζί με τον Κύριο, τότε θα δοξαστούμε μαζί Του εν καιρώ!».

 «Το έλεος του Θεού να είναι μαζί σου. Αγαπητή εγγονή Μπορένκα!

... Όλοι σε θυμόμαστε και δεν ξέρουμε πώς να σε παρηγορήσουμε; Γιατί να αποθαρρύνεσαι και να θρηνείς; Ότι δεν έπρεπε να σπουδάσεις εκεί που ήθελες; Άλλωστε, ο Κύριος ξέρει τι είναι καλύτερο για σένα και σε έφερε σε μια τέτοια ακαδημία. Η αληθινή σου επιστήμη θα σου δώσει όχι μόνο προσωρινό όφελος και ικανοποίηση, αλλά αιώνιο, άφθαρτο... Απλά δεν θέλεις να μπεις μέσα σου, να εμβαθύνεις στο κύτταρο σου και εκεί θα έβρισκες τα πάντα!

Υπάρχει Θεός, υπάρχουν Άγγελοι, υπάρχουν όλοι οι Άγιοι, υπάρχει η ουράνια Ιερουσαλήμ, υπάρχει ο Ποτσάεφ και το Κίεβο. Ό,τι είναι Άγιο είναι εκεί, γιατί λέγεται: «Η Βασιλεία των Ουρανών είναι μέσα σας!» Λοιπόν, αγαπητή Μπορένκα, όλες οι εξωτερικές λύπες, ενοχλήσεις, προβλήματα μας οδηγούν στον παράδεισο, όπου είναι η ζωή μας. Και το μονοπάτι εκεί είναι στενό, πρέπει να πάτε εκεί όχι μέσα από τριαντάφυλλα, αλλά μέσα από αγκάθια, αλλά εμείς, οι αμαρτωλοί, κάνουμε λάθος, θέλουμε να πάμε στο Βασίλειο των Ουρανών με κάθε είδους ανέσεις, για να μην χάσουμε εδώ, και να μην χάσω ούτε εκεί. Όχι, καλε μου, δεν συμβαίνει έτσι! Πρέπει όμως να απορρίψουμε τις επιθυμίες μας και να υποταχτούμε στο θέλημα του Θεού, να σηκώσουμε αδιαμαρτύρητα τον σταυρό μας και να ακολουθήσουμε τον Χριστό με πλήρη πίστη και αγάπη, όπως ένα παιδί που ακολουθεί τη μητέρα του, με εμπιστοσύνη, χωρίς άλλα λόγια. Μη διδάσκετε τον Θεό πώς και πώς να σας σώσει καλύτερα ένας θνητός δεν μπορεί να καταλάβει τους τρόπους του Κυρίου, αλλά πρέπει να παραδοθεί πλήρως στο θέλημα του Θεού. Και ο Ίδιος ο Θεός θα σε φροντίσει, θα σε παρηγορήσει και θα σε βοηθήσει στους κόπους σου, απλά δούλεψε με την προσευχή στο νου σου...Η ευλογία του Θεού σε σένα. Ο Θεός να σε έχει καλά... Γιαγιά που σε αγαπάει».

 «Ειρήνη και σωτηρία σε σένα αγαπητή εγγονή Μπορένκα!

Συγχαρητήρια για την περασμένη εορτή της Γεννήσεως του Χριστού. Σας ευχόμαστε σωματική υγεία και πνευματική σωτηρία.

Ευχαριστώ για τη μνήμη και τα συγχαρητήρια. Δεν έγραψαν για πολύ καιρό γιατί η γιαγιά μου ήταν πολύ άρρωστη, την περίμεναν να πεθάνει. Έχει βαριά πνευμονία. Όλοι προσευχήθηκαν, τώρα, δόξα τω Θεώ, είναι καλύτερα, ίσως ζήσει περισσότερο. Αν και είναι πάνω από ογδόντα χρονών, τη λυπόμαστε. Σε θυμάται πάντα και στεναχωριέται που δεν μπορεί να γράψει μόνη της.

Μην φοβάστε να δουλέψετε την Κυριακή, δεν θα είστε υπεύθυνοι για αυτό, δεν ζείτε με τη θέλησή σας. Δούλεψε σκληρά και με προσευχή θα είσαι στην εκκλησία. Είναι πολύ πιο αμαρτωλό να περνούν τις διακοπές παίζοντας παιχνίδια, μεθύσι, χάσιμο χρόνου, περιπλανήσεις στις αγορές, παίζοντας χαρτιά ή κάτι άλλο για κάποιο λόγο αυτό δεν θεωρείται αμαρτία και νομίζουν ότι «γιορτάζουν».

Όχι, αγαπητέ, να φοβάσαι την αδράνεια, να μην κάνεις τίποτα, η τεμπελιά είναι η μητέρα όλων των κακών. Φαίνεται ότι σας γράφουμε ξεκάθαρα και πολύ, τι γιορτή είναι; Προσπάθησε να σιωπήσεις περισσότερο, μην βρίζεις, μην μαλώνεις, μην κρίνεις, μην προσβάλλεις κανέναν, να θεωρείς τον εαυτό σου χειρότερο από όλους και ο Κύριος θα σε δικαιώσει.

Θυμηθείτε τον Θεό, έχετε ισχυρή πίστη, ελπίδα και περιμένετε το έλεος του Θεού, μην παραπονιέστε για τίποτα. Αυτό σου είπε να γράψεις η γιαγιά σου. Ο Θεός να σας έχει καλά, να είστε υγιείς. Ο Θεός να σε έχει καλά... Η αγαπημένη σου γιαγιά...»

 «Το έλεος του Θεού μαζί σου! Αγαπητή αγαπητή εγγονή Μπορένκα!

Η γιαγιά και όλοι οι συγγενείς σας σας στέλνουν προσευχητικούς χαιρετισμούς και την ευλογία του Θεού από τη Μητέρα του Θεού «Γρήγορη ακρόαση». Σας συγχαίρουμε, αγαπητέ, για την ημέρα του Αγγέλου σας και σας ευχόμαστε να περάσετε αυτήν την ημέρα, και όλες τις ημέρες της ζωής σας, με πνευματική χαρά, καλή υγεία, καλή διάθεση και ευημερία, και το σημαντικότερο, σας ευχόμαστε αυτάρεσκη υπομονή. Μην ξεχνάτε ότι «όποιος υπομένει μέχρι τέλους θα σωθεί» και ο στόχος ολόκληρης της ζωής μας είναι η πνευματική σωτηρία!

Δεν ξέρεις να ζεις; Μάθε λοιπόν! Και όχι από κανέναν, αλλά από τον ίδιο τον Κύριο, τον Δάσκαλο και ήρωά μας! Ο ίδιος είπε: «Ελάτε σε μένα, όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και μάθετε από Εμένα ότι είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά, και θα βρείτε ανάπαυση για τις ψυχές σας». Βλέπεις, αγαπητέ, από ποιον πρέπει να μάθεις; και ποιον να κοιτάς πιο συχνά με τα πνευματικά σου μάτια; Άλλωστε ο ίδιος ο Σωτήρας, ο Δάσκαλός μας! Και «ο ζυγός του είναι εύκολος και το φορτίο Του ελαφρύ!» Αν θυμάστε τον Θεό και τη διδασκαλία Του, τότε δεν θα θέλετε να μείνετε σε αδράνεια, να αποσπαστείτε, να θυμώσετε, να καταδικάσετε ή να κοροϊδέψετε κανέναν, αλλά θα θυμάστε τον εαυτό σας, τα ελαττώματά σας, θα εργαστείτε στη σιωπή με ταπείνωση και θα λάβετε άφεση αμαρτιών .

Διώξε την τεμπελιά, είσαι νέος και πρέπει να εργάζεσαι ευσυνείδητα, και ο ίδιος ο Κύριος θα εκτιμήσει τους κόπους σου και τίποτα δεν θα χαθεί γι' Αυτόν! Να χαίρεστε και να χαίρεστε, γιατί η ανταμοιβή σας είναι άφθονη στον ουρανό!

Αν και η γιαγιά είναι πολύ κακή, αναπνέει ακόμα, και νοιάζεται και ανησυχεί για σένα... Λοιπόν, συγχώρεσέ με, καλή μου, ο Θεός να σε έχει καλά. Να είστε υγιείς και χαρούμενοι, να εμπιστεύεστε τον Κύριο. Η αγαπημένη σου γιαγιά».

 «Χριστός Ανέστη! Αγαπητή εγγονή Μπορένκα!

Η γιαγιά και οι συγγενείς σας συγχαίρουν για τη Μεγάλη Χαρούμενη Εορτή της Λαμπρής Ανάστασης του Χριστού και όλοι σας εύχονται να περάσετε τη φωτεινή εβδομάδα του Πάσχα και ολόκληρης της Πεντηκοστής με φωτεινή πνευματική χαρά και υγεία, ανεβαίνοντας με πνεύμα στην Ύψιστη Ιερουσαλήμ, ξεχνώντας όλα τα καθημερινά μικροπράγματα της ματαιοδοξίας μιας φευγαλέας ζωής.

Ο καιρός περνάει γρήγορα, η Σαρακοστή πέρασε, το Πάσχα έρχεται. Η άνοιξη είναι η βασίλισσα των καιρών. Όλα ζωντανεύουν, υπάρχει νέα ζωή στη φύση μετά από τον κρύο χειμερινό χειμερινό χειμερινό ύπνο. Όλα θα πρασινίσουν, θα στολιστούν με λουλούδια και το νεκρό σιτάρι θα καρποφορήσει!

Αυτό συμβαίνει με τις ανθρώπινες ψυχές. Η ψυχρότητα της απιστίας, το σκοτάδι της αμαρτωλότητας δεσμεύει την ψυχή, και είναι σαν νεκρή, αναίσθητη, ξένη σε κάθε πνευματική χαρά. Πώς μπορούμε να την ξυπνήσουμε από αυτή τη φοβερή χειμερία νάρκη; Προσευχή, μνήμη Θεού, φόβος για μελλοντικά μαρτύρια και επιθυμία για αιώνια ευδαιμονία! Ναι, γιε μου, θα έρθει η στιγμή που θα δούμε με τα ίδια μας τα μάτια και θα πειστούμε για αυτό που τώρα παραμένει αμφίβολο ή και δυσπιστία! Και ο Κύριος είπε: «Μακάριοι όσοι δεν έχουν δει και έχουν πιστέψει». Και τι ευτυχία, ασύγκριτη με τίποτα, να πιστεύεις στον Θεό, να Τον αγαπάς, να υποφέρεις για Αυτόν! Θυμήσου αυτό, γιε μου, και μείνε πιστός στον Θεό μέχρι θανάτου, και θα σου δώσει το στεφάνι της ζωής. Όχι εδώ, θλιβερή, φευγαλέα, αλλά αιώνια ζωή σε έναν καλύτερο άλλο κόσμο, όπου δεν υπάρχει αρρώστια και θλίψη, δεν υπάρχει στεναγμός, αλλά η ζωή είναι ατελείωτη. που μας ετοίμασε ο Σωτήρας με τον Σταυρό και την Ανάστασή Του! ρε Πάσχα! Απελευθέρωση από τη θλίψη! Ω, Πάσχα, άνοιξε μας τις πόρτες του ουρανού! Ω Πάσχα, αγιάζοντας όλους τους πιστούς!

Είθε ο Χριστός να σας αγιάσει με τη Θεία Του χάρη, να σας ευλογήσει και να σας ενδυναμώσει σε υπομονή και κόπους στο όνομά Του! Εργαστείτε, προσευχηθείτε, διατηρήστε την πίστη, την αγάπη και την ελπίδα, και θα σωθείτε!

...Η γιαγιά αρρώστησε πολύ, γράψε όσο είναι ακόμα ζωντανή. Η αγαπημένη σου γιαγιά».

 «Το έλεος του Θεού μαζί σου! Αγαπητή εγγονή Μπορένκα!

... Ω, αγαπητέ Μπόρια, πόσο τυχερός είσαι που τιμήθηκες όχι μόνο να πιστεύεις στον Θεό, αλλά και να υποφέρεις για Αυτόν! Και αν υποφέρουμε μαζί Του, τότε θα δοξαστούμε μαζί Του στη μελλοντική ζωή. Πάρτε θάρρος και δυναμώστε τον εαυτό σας με πίστη και αγάπη για τον Κύριο. 

Στον εαυτό σου να λάβεις αιώνιες ανταμοιβές και χαρές για αυτές τις προσωρινές θλίψεις και προβλήματα, αλλά ο απόστολος λέει ότι «οι παρούσες θλίψεις δεν είναι άξιες της μελλοντικής δόξας που θέλει να φανεί σε εμάς». Μη νομίζεις ότι οι άνθρωποι φταίνε για το πώς εξελίχθηκε η ζωή σου, όχι, όχι οι άνθρωποι, αλλά ο Θεός, που σε αγαπά και θέλει τη σωτηρία σου, σε έβαλε σε αυτό το μονοπάτι και παρακολουθεί πώς το ακολουθείς; Αν σηκώνεις τον σταυρό σου χωρίς να γκρινιάζεις, δουλεύεις απερίφραστα, εργάζεσαι με ζήλο, θα σου ετοιμάσει στέφανα και θα σου δώσει ανταμοιβή για κάθε βήμα του κόπου σου.

Εδώ εγγονέ να χαίρεσαι και να ευχαριστείς τον Θεό για όλα! Η ευλογία του Θεού σε εσάς και από τη Μητέρα του Θεού! Δούλεψε, μην είσαι τεμπέλης, ο Θεός αγαπάει τη δουλειά και δεν θα σε ξεχάσει, απλά να Τον θυμάσαι... Γιαγιά που σε αγαπάει».

 «Είθε το έλεος και η παρηγοριά του Θεού από το Άγιο Πνεύμα να είναι μαζί σας, αγαπητή εγγονή Μπορένκα!

Η γιαγιά σας συγχαίρει για την εορτή της Αγίας Τριάδας και εύχεται σε όλους πνευματική παρηγοριά και λήψη όλων των δώρων της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, καθώς και σωματική υγεία.

Χαιρόμαστε πολύ που λάβατε το δέμα, μην το κατηγορείτε που είναι τόσο πενιχρό. Μην κοιτάτε την αξία του δώρου, αλλά την αγάπη των δωρητών.

Λάβαμε την επιστολή σας, και πρέπει να πω ότι κάνετε λάθος, ότι οι πόρτες του ουρανού είναι κλειστές, στις εκκλησίες είναι που οι βασιλικές πόρτες κλείνουν στο τέλος της εβδομάδας του Πάσχα, και ο Χριστός άνοιξε τις πόρτες του ουρανού με την Ανάστασή Του για όλοι οι πιστοί, και δεν θα είναι κλειστοί μέχρι την Εσχάτη Κρίση, όσο ο κόσμος στέκεται, υπάρχουν εκείνοι που σώζονται, που πιστεύουν στον Υιό του Θεού, που υποσχέθηκε να μείνει μαζί μας μέχρι το τέλος του αιώνα! Και χαιρόμαστε, όπως οι απόστολοι, για την Ανάληψη του Κυρίου, που ο Κύριος πήγε να μας ετοιμάσει ένα μέρος στη Βασιλεία Του, όπου θα μας πάει και μετά θάνατον, αν είμαστε πιστοί σε Αυτόν!

Λοιπόν, αγαπητέ μου, δεν πρέπει να στεναχωριόμαστε που πέρασε η εβδομάδα του Πάσχα, αλλά να χαιρόμαστε και να προετοιμαστούμε για να λάβουμε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και όλα τα δώρα Του: ειρήνη, χαρά, αγάπη, εγκράτεια, πραότητα, υπομονή, ευσέβεια. και όλα τα άλλα δώρα Του, παρηγορητικά, ενθαρρυντικά! Αυτό, αγαπητέ μου, είναι που σου εύχεται η γριά γιαγιά. Δεν πρέπει να λυπάστε, αλλά να χαίρεστε, έχετε έναν Επουράνιο Πατέρα που σας αγαπά όπως κανείς άλλος δεν μπορεί να αγαπήσει. Σου εύχεται μόνο καλοσύνη και σωτηρία, σε οδηγεί στον εαυτό Του στο μονοπάτι που είναι πιο ωφέλιμο για σένα. Πρέπει πάντα να το θυμόμαστε αυτό, να πιστεύουμε και να σηκώνουμε τον σταυρό μας με χαρά, χωρίς να χαζόμαστε, να εργαζόμαστε ευσυνείδητα και να μην περιφρονούμε την εργασία. Δες τη δουλειά σου ως υπακοή αν ήσουν εκεί που θέλεις. Ο Θεός όχι μόνο δέχεται πράξεις, αλλά και ανταμείβει τις προθέσεις, και δεν θα σε ξεχάσει αν Τον θυμηθείς και καταφύγεις σε Αυτόν στην ψυχή σου.

Ο Θεός να σε έχει καλά, γιε μου, να είσαι υγιής. Ο Θεός να σε έχει καλά. Όταν επιστρέψετε, θα βρείτε όλα όσα έχασες. Μην λυπάσαι, εμπιστεύσου μόνο τον Θεό. Γράψε μόλις το λάβεις.

Η αγαπημένη σου γιαγιά.

 «Το έλεος του Θεού να είναι μαζί σου... Αγαπητή εγγονε Μπόρια, σου γράφω ελάχιστα. Σε ζητώ, Μπόρια, προσπάθησε να εργαστείς και ο Κύριος θα πιστώσει τις προσπάθειές σου. Ο Θεός αγαπά τη δουλειά και στο μέλλον θα σε ανταμείψει για τη σκληρή δουλειά σου. Αυτό που θέλεις, θα το πάρεις όταν φτάσεις. Αγαπητέ Borya, μην ξεχνάς τα λόγια που έγραψα. Η υγεία μου είναι πολύ κακή. Να είστε υγιείς και ο Θεός να σας έχει καλά για πολλά πολλά χρόνια ακόμα. Η αγαπημένη σου γιαγιά». (29/Ι. 54)

«Χριστός Ανέστη! Αγαπητέ Borya, σας συγχαίρουμε για την Πανηγυρική Εορτή της Λαμπρής Ανάστασης του Χριστού και σας ευχόμαστε να περάσετε αυτές τις μεγάλες γιορτές με χαρά ψυχής και σώματος. Είθε ο Κύριος να σε προστατεύει σε όλα τα μονοπάτια της ζωής σου.

Borya, μετά από αίτημα της γιαγιάς σου, σε ενημερώνω ότι η γιαγιά σου σε διέταξε να ζήσεις πολύ και πέθανε στις 5 Απριλίου. Άρθ., Κυριακή των Βαΐων, το μεσημέρι, δώδεκα και μισή. Ο θάνατος ήταν μακάριος. Ο Κύριος έδωσε την κοινωνία και μετά από λίγα λεπτά άρχισε να τελειώνει.

Borya, προσευχήσου για τη γιαγιά σου, και θα είναι εκεί για σένα... Ευλογίες σε σένα από τον Μ. Θεό. «Γρήγορη ακρόαση».

«Αγαπητέ B.A. Λάβαμε τη συγχαρητήριά σας που στείλατε στην αείμνηστη γιαγιά σας! Πέθανε όμως στις 18 Απριλίου, σας ενημέρωσα για τον θάνατό της. Τώρα επαναλαμβάνω. Την τεσσαρακοστή ημέρα θα γιορτάσουμε στις 14 Μαΐου σύμφωνα με το άρθ. στυλ... Ακόμα και στη μετά θάνατον ζωή δεν θα μας αφήσει με τις προσευχές της ενώπιον του Θεού. Είθε ο Παντοδύναμος να σας προστατεύσει και να σας βοηθήσει να υποφέρετε ευγενικά την απώλεια της αγαπημένης, αξέχαστης γιαγιάς σας. Μείνετε υγιείς. Χαιρετισμούς σε σένα V.D. Village Novoe, 16 Μαΐου Στυλ."