ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΕΦΑΝΑΝ ΑΙ ΑΣΤΡΑΠΑΙ αὐτοῦ τή Οἰκουμένη καί ἐσαλεύθη ἡ γῆ»(Ψάλμ.96-4)καί ἐστιλβουντο ὠς ἀπό ἀσημί αἵ κορυφές τῶν ὀρεων ὁσάκις ἠστραπτε .
Ἠτο νύξ καί ἤστραπτε τακτικά σέ τοῦτο τό δροσερό πρωτοβόχι,σέ ἕνα ἀκριτικο χωρίο τῆς Ἠπείρου,στην Πωγωνιανή, ὅπου εὐμοιροισα νά μείνω ὀλιγας ἡμέρας.
Ἡ σελήνη πότε ἐκρυβετω καί πότε ἔδειχνε τήν νυκτερινή λάμψη τῆς ἐν μέσῳ τοῦ ὀμβροτοκων νεφελων .Ἡ περιδιάβασή της σέ τοῦτο τό μπλαβί κομμάτι του Ἑλληνικοῦ οὐρανοῦ μόλις εἶχε ἀποτελέψει καί ἡ ροδοχρους αὐγή ἠδύνατο ἐλευθέρα νά ἀνατείλει τό ἐωθινο φάος τῆς ἐν μέσῳ τῶν πορφυριζουσῶν νεφελῶν καί τῆς ἀπαραίτητης ἠπειρωτικῆς ὡς ἉγιοΠαρασκευατικης ὁμίχλης ἠτις καθιστά κατά τόν Ὀσιοτατο Παπαδιαμαντη, τήν μέν μέρα μιγάδα τήν δέ νύκτα παμμελαιναν ἀραβισσαν.
Συνεπικουρείτω δέ αὐτή ὑπό τίνων δεσμῶν καπνοῦ ὅπου ἐκπεμποντο ἀπό τας ἑστίας τῶν ἐναπομεινάντων θαρραλεων κατοικῶν τοῦ χωρίου μυρίζουσαι καμμένο ξύλο,θάλπος καί ζεστασιά στό πρώιμο ἐτοῦτο χειμωνιάτικο τοπίο τού φθινοπώρου.
Οἱ ἀοκνοι πετεινοί τώρα πιάνουν καί πάλιν τό διακόνημα τῆς ἡμέρας καί σάν τούς Ἁγιονορεῖτες καλόγερους μέ τό σήμαντρο, διαλαλοῦσαν τήν ἄφιξη τῆς αὐγῆς.
Σέ λίγο ἔκρουσαν οἱ καμπάνες τῆς Ἐκκλησίας εὐαγγελιζομεναι καί ἐκεῖνες τήν ἐλπίδα ,τό νέον τό καινόν ...
Ὁ πετροχτιστος ἠμιφωτισμενος και λιβανοκαπνισμενος Ναος του Αγίου Νικολάου διατηροῦσε πάλι, ὅπως αἰῶνες τώρα ,τήν ἀτάραχη καί ἀσάλευτη γαλήνη του.Μαζί μία ξεχωριστή σπιρτόζα μυρωδιά ἀπό τά παλαιά ξύλα τοῦ φιλότεχνου Τέμπλου ,των Εἰκονιστασίων καί τῶν στασιδιῶν πού ἔχουν ποτιστεῖ ἀπο χιλιάδες προσευχές καί δεήσεις ἀναπλαττωντας ὡς ἄλλη μέλισσα, τό δάκρυ τῶν ἱκεσιῶν σέ παραδείσιο μύρο.
Ὑπερκοσμiα ἠρεμία πού σάν αὔρα πρωινή ἠτις εἰσέρχεται κατάβαθα στίς ρίζες τῶν δέντρων ,ὁμοίως περιθάλπει μέ τρυφερότητα τά μύχια καί ἀπόκρυφά της ψυχῆς τοῦ προσκυνητου.
Ἐψαλλετο ὁ ὄρθρος,καί εὐρισκετω ἡ ἀκολουθία ἤδη εἰς τό συναξάρι καί ἐπί τοῦ χοροῦ ἔψαλε καί ἀναγινωσκε ἡ φιλακολουθος σεβάσμιος μεσόκοπος πρεσβυτέρα κυρα-Εὐαγγελή .
Κοντουλα μέ γκρίζα δεμενη κόμη ,μέ γιαλακια καί μέ ἀπαραμιλλη μέθη κατανύξεως καί ζῆλο μικροῦ παιδιοῦ ὅπου διάβαζε ἅπασαν, διχῶς ἐμπτωσεις καί παρεκλησεις, τήν ἀκολουθία.
Μάλιστα εἶχε εὐφευρει καί παραδοσιακούς τρόπους γιά νά "πιάνει" τούς ἠχους,ὅπως γιά τόν βαρύ καί ἀσήκωτο Βαρύ σιγοψαλοντας καθ'εὐτην τό φαιδρόν :"Δεσπότα Ἅγιε μήν μοῦ μαλώνεις τόν Πάπα γιατί δέν ξέρει τόν βαρύ τόν ἦχο."
Εἶχε εἰσέτι καί μία νηφάλια εὐσέβειας μέθη εἰς τόν τρόπο της καί ὄχι ὡς τήν μέθη καί ψευδοκατανυξη τῆς κυρά Βαρβάρας ,γνωστής προφήτιδος τῆς γειτονιάς εἰς τήν Προσφυγουπολιν Νικαιαν ,ὅπου ἐβεβαίωνε ὅποτε ἐρχόταν στήν φέξη καί στήν χάση τοῦ Τουρκικοῦ φεγγαριοῦ εἰς την Ἐκκλησία: πώς" ἐχτυπηθη ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα καί διά τοῦτο ἡ ἔκστασις! "
Αἱ φρεσκανημεναι κανδηλες εἰς τόν τέμπλο ἐφαινον γλυκές τίς θεοειδείς μορφές τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίτσας ὡς καί τοῦ αὐστηροτατου Τίμιου Προδρόμου πού τώρα πιά τό σκληροτράχηλο πρόσωπο τοῦ ἔδειχνε ἤπιο καί μελενιο σάν τό μελί πού τρυγοῦσε ἀπό τίς πέτρες τῆς ἔρημού του Ἰορδάνου.
Οἱ Ἅγιοι εἰς τᾶς τοιχογραφίας πρόβαλλαν ἀγουροξυπνημένοι σέ τούτη τήν γαληνοφόρα αὐγή καθώς οἱ στάλες τῆς βροχής ἐπεφτον νυσταλέαι καί ρυθμικώς νανουριζοντας τήν κεραμοειδη στέγη τοῦ Ἱεροῦ Τεμένους.
"ΤΗ αὐτή ἥμερα μνήμη τοῦ Ἁγιου Ἱερομαρτυρος Ἰεροθέου " ἀναγιγνωσκε ἡ Παπαδιά ..μνήμη τοῦ Ἅγιου...-βρέ παδακι μοῦ τί τραβήξανε οἱ Ἅγιοι- ἐψυθιριζε θαυμάζουσα - καί ὑστερα σάν ὑπεψαλε μαζί μέ ἐμέ τόν εἱρμό τῆς 8ης ὠδῆς ἀνεθωρε εἰς τήν ὡραία Πύλη λευκοφορεμένος μέ τό φαιλόνιον ὁ ἀγαθός λευκογενειος Λευίτης καί ἠγαπημενος σύζυγος τῆς ,ὁ παπαΦάνης ,ἀναβαστώντας εἰς την δεξιά του τό ἀργυρο λιβανωτό :
"Τήν θεοτόκο καί Μητέρα τοῦ Φωτός ἐν ὑμνοις τιμωντες μεγαλυνωμεν" καί ἀκτίνες μυρευωδιαστες ἐκ τοῦ εὐόσμου καπνοῦ τοῦ θυμιάματος, ἀρωματος ρόδου, ἐπληρουν τόν οὐρανογειτωνα Οἶκον.
Οι παλαιές πλάκες τοῦ Ναοῦ ἀπήστραπτον ἀπό καθαριότητα καί πάστρα ὑπό τῆς φιλόπονου φροντίδος τῆς Παπαδιᾶς , στιλβουσαι συνάμα ἀπό τά ἴχνη τῶν ἐπί ἀνεξιχνίαστων ἐτῶν χριστιανῶν πού εὕρισκον καταφύγιον στή χάρη τοῦ Ἅγιου Νικόλα, παράκλητος καί βοηθός τῶν ξενιτεμένων καί τῶν συζύγων τῶν ὅπου καρτέρουν ὁλοχρονιά πότε νά 'ρθει ἡ χάρη τῆς ἑορτῆς του γιά νά ἀπομισεύσουν καί γυρίσουν πίσω οἱ ναυτικοί τους ἀπό τά ξένα .
Ὁ Τροῦλος μέ τόν Κύριο καί φιλάνθρωπο Ἰησοῦν Χριστόν ἐδεχετο φιλοφροσύνως τό θυμιαμα καί τας προσευχάς ὅπως γλυκεία Μήτηρ ἀγκαλιάζει στόν τερπνόν κόλπον τῆς τά ἠγαπημενα νήπιά της.
Ἀνθρωπός τίς ἀλιβάνιστος ἐκ τῆς ἑσπερίας ἴσως νά ἑρμήνευε την ὅλην μορφήν τού Ἱεροῦ Ναοῦ ὡς κατηφῆ καί μελαχγολικη δίχως τίς σχετικές φωταψίες καί ἐκκεντρικότητες ,ὅμως δέν θά εἶχε προσέξει καθόλου τό βλέμμα τῆς Ἰλαροτάτης Θεοτόκου εἰς τό τέμπλον πού ἐχρωσε πάλαι πότε εὐλαβής Ἁγιογράφος.
Ἡ αἰώνια Μάνα πού ἀναβάστα γερα στόν κόρφο της τόν Υἱόν της,νά μή τῆς φύγει πάλι καί μή ἀνατρέξει γοργά πρός τόν Γολγοθά,νά μήν νοιώσει καί πάλι σταυρό καί ὀδύνη τό παιδάκι της .
Τό φιλά τρυφερά καί θαλπερά γιά νά τό μαγνητίσει στήν τερπνή ἀγκάλη τῆς μεθύωντάς τό ἀπό ἀγάπη ἐνῶ μαζί χαμογελά μέ χαμόγελο ἀρχοντικο σάν κι'αὐτό τῆς γαρδένιας πού κάθε Ἀνάσταση ἀνθίζει καί μεθύει ἀπό νόστο τρυφερό.
Ἔψαχνα καιρό πολύ νά βρῶ τή Ἀνάσταση σέ τούτη τή γή καί τήν βρῆκα τωρα ἀποτυπωμένη σέ ἕνα κομμάτι ἀπό ἀρχαῖο ξύλο ,στό Εἰκόνισμά Σου Παναγία πού ἀνθίζει ἀνάσταση καί ἔαρ σέ τοῦτο τό πρωτοβρόχι του φθινοπώρου.
Ὅλο χαρά,ὅλο χαμόγελο, ὅλο προσδοκία…
π.Διονύσιος Ταμπάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου