Δεν μπορώ να πω πότε καταλαγιάζει ένα συναίσθημα ώστε να είναι δυνατόν να αποτυπωθεί σε χαρτί.. Ίσως ποτέ όταν συμπεριλαμβάνει τόοοσες υποενότητες. Ευτυχώς όμως πάντα υπάρχει μέσα μας και ενδελεχώς τσιγκλάει σαν να σου λέει:
«-Έϊ! Τι κάνεις; Με περιμένουν! Δεν σου δόθηκα για να με κρατάς μέσα στο διαμαντένιο δάκρυ του Θεού! Σου δόθηκα για να με μοιραστείς. Για να με μεταδώσεις.
Άντε λοιπόν. Κάτσε και εντύπωσέ με.»
Και λες… μετά, σε λίγο…., μα ταυτόχρονα είσαι ήδη με το μολύβι στο χέρι και οι λέξεις κυλάνε και κυλάνε ποτάμι ψυχικό που ψάχνει το ακρογιάλι που αγκυροβολούν οι καρδιές των ανθρώπων. Εκεί που λιμάνι βρίσκει η Συμπόνοια.
Εκεί θα πάμε σήμερα…
Το Σάββατο 12 Οκτώβρη 2019 ο Σύλλογος Γονέων Κηδεμόνων & Φίλων Ατόμων με Αυτισμό και Ειδικές Ανάγκες «Η ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ» φιλοξενήθηκε στην Μικρασιάτικη αγκαλιά της Ιεράς Μονής Βρυούλων υπό την Ευλογία Της Γερόντισσας Φιλοθέης και της Αγίας Αδελφότητος που αποτελείται από τις Μοναχές: Πρωτοκλήτη, Ιερωνύμη, Ανθίμη και Γαβριηλία-κατά σειρά εισόδου στην Αδελφότητα- στο Μετόχι Της Ιεράς Μονής Βρυούλων, Της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, Του Σεπτού Ποιμενάρχη μας, Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών & Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου Β’.
Μια ημερίδα για τον αυτισμό. Μια ημέρα γεμάτη ενσυναίσθηση και συμπόνοια, ένα Μετόχι κατάφυτο από τους σπόρους Αγάπης Του Κυρίου, εορτή Του Οσίου Συμεών Του νέου Θεολόγου, μια ημέρα πριν την Κυριακή Δ’ Λουκά και την παραβολή του Σπορέως…
Μια αγκαλιά που έβαλε μέσα εμάς και τα παιδιά μας και ακόμη αισθάνομαι την θέρμη Της αναλλοίωτη να χαϊδεύει παρηγορητικά την ψυχή μου και να μου λέει:
«Υπάρχει ελπίδα όσο υπάρχει Πίστη, Μαρία»
Τέτοιες μέρες γίνονται βακτηρία και μαντήλι στο δάκρυ…. Ευλογημένοι και τυχεροί, οι, που παρευρίσκονται και συμβιώνουν με εμάς τέτοια πεπραγμένα. Υπό Την Σκέπη Της λοιπόν… και τι θα μπορούσε να πάει αλλιώς από υπέροχα;
Η Θεία Λειτουργία άρχισε στις 7:30 και χοροστάτησε ο π. Γεώργιος Γανωτής, φρέσκος και πιο πρωινός από όλους τους ερχόμενους!
Ακολούθησε ο π. Ιγνάτιος Παπασαράντης, ο π.Ισίδωρος Μπαϊρακτάρης και ο π.Βασίλειος Θερμός, και επιτέλους το κατώφλι της ορθάνοιχτης φιλόξενης Πύλης πέρασαν οι πρώτοι Άγγελοι, όχι φτερωτοί… που πάντα πλαισιώνουν το μοναστήρι μας, μα βαδίζοντες… Τα παιδιά μας τα τόσο ιδιαίτερα που αν και πολλά από αυτά δεν μιλούν ακούγονται τόσο ηχηρά στις συνειδήσεις μας, και η σιωπή τους είναι μυρίπνοος.
Το πιο σωστό για την ημέρα το είπε ο καλός μας Κωνσταντίνος:
«Περάσαμε ένα μεγάλο Πανεπιστήμιο σήμερα…»
«Παιδιά» από 5 έως 42 ετών. Μανάδες με σκαμμένα από τον πόνο πρόσωπα, θεραπευτές, εκπαιδευτικοί, Άγιοι Ιερείς, σε έναν κύκλο με δάκρυα στα μάτια, με λυγμό στην φωνή, κατακερματισμένα Εγώ και αναδυόμενα Εμείς.
Γιατί μετά Την Κοινωνία με Τον Θεό έρχεται η κοινωνία με τον άνθρωπο.
Και όταν σας λέμε ελάτε σε αυτές τις Θρησκευτικού χαρακτήρα εκδηλώσεις για τον Αυτισμό είναι για να συγκοινωνήσουμε… να γίνουμε συγκυρηναίοι Του Σταυρού Των παιδιών μας… Να συναισθανθούμε και τελικά να συμπονέσουμε.
Όλοι σε έναν κύκλο δακρύων για τρεις ώρες που δεν φάνηκαν σε κανέναν…
Εντάξει… όχι όλοι συνεχόμενα!
Κάπως απασχολήθηκαν και τα παιδιά!
Με ζωγραφική: κηρομπογιές και υγρά χρώματα, με πινέλα ή γάντια ή και χωρίς με γυμνά χέρια, με ιπποθεραπεία και μεγάλη βόλτα!
Στο αγαπημένο Εκκλησάκι του Γέροντος Γαβριήλ, στο κάτω μέρος του Μετοχίου στην Παναγιά των Βρυούλων, της μακρινής αυτής του μακαριστού Γεροντος πατρίδας μα και του ολόδικού μου παππού.
Στο Εκκλησάκι Του Οσίου Παϊσίου που στην καλοκαιρική αγρύπνια του Αγίου είναι ο ολόδικός μας Κήπος Των Ελαιών… Παράδεισος εν Ωρωπώ.
Να κάθεσαι, να ακούς τις ψαλμωδίες κάτω από τις ελιές να μυρίζεις τα λιβάνια, να πηγαινοέρχονται παιδιά και να λες:
Δόξα Σοι Κύριε.
Σαν την Λωξάντρα στο Μπαλουκλί να σκέπτεσαι:
«Ααααααχ ευφράνθηκα !»
πίνοντας στην Είσοδο της Μονής το αγιασμένο νεράκι κάτω από την Εικόνα Της Παναγιάς.
Ρόδον Το Αμάραντον
Μετά την Θεία λειτουργία οι Αδελφούλες μας μας κέρασαν «κιμπάρικα» και σίγουρα ο Γέροντας ήταν μαζί μας, και μαζί του τα εξαπτέρυγα χερουβείμ και τα πολυόμματα Σεραφείμ που πάντα πλαισιώνουν Άγιου Τόπους.
Επίσης παρουσιάστηκε μουσικό πρόγραμμα με θέμα τους Κέλτικους πρωτοχριστιανικούς ύμνους που γράφτηκαν από Άγιους που έδρασαν κυρίως τον 5ο-6ο αιώνα μ.Χ.
Συμμετείχαν η ερμηνεύτρια Αθηνά Χιώτη, ο παπά-Γιώργης Γανωτής (χαρισματικός πνευματικός πατέρας και συνάμα καλλιτέχνης) στο βιολί και το μαντολίνο και ο Χρήστος Παλαμήδης στις απαγγελίες.
Τραγούδια σαν προσευχές λοιπόν ή αλλιώς μελοποιημένες προσευχές, όμορφες σαν παραμύθια, καμωμένες θαρρείς για να ελκύσουν ως κι εκείνες τις ψυχές που δεν βρίσκουν το δρόμο τους.
Σαν παρακαταθήκη ιερή μας τους άφησε όλους του ο παπα-Γαβριήλ… Γι αυτό κοιμήθηκε τόσο ήσυχος...
Εμείς όμως όλοι έχουμε δρόμο ακόμη, όσο ο Θεός μας επιτρέπει, όσο μας χρειάζεται να το πω επιτέλους… Ας το παραδεχτούμε.
«χάριτι Θεού ειμί ο ειμί»
Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να Χαριτωθούμε. Να αξιωθούμε τέτοιον εξαίρετο Σταυρό και να συνεχίσουμε. Κανένα κοσμικό εμπόδιο να μην βρεθεί να ανακάμψει την αρωγή μας στα παιδιά μας και στο να βγάλουμε από τις καρδιές των ανθρώπων το ταμπού της λέξεως ΑΥΤΙΣΜΟΣ βάζοντας βαθιά μέσα σε αυτές την ιδέα του: ΕΙ ΣΥ Η ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΣ ΜΟΥ, για την ηδυπρόσωπη Παναγία μας, την Πρεσβυτέρα και Πρεσβεύουσα υπέρ ημών όλων.
Αν σε κάθε τέτοια σύναξη βοηθήσουμε έστω κι έναν σπόρο να γίνει δέντρο μέσω Θείου Έρωτος τότε έχουμε προσθέσει έναν κόκκο άμμου που όμως είναι γρανιτένιος στην παραλία που λέγαμε στην αρχή. Σε κείνο το λιμανάκι, στο ακρογιάλι που αγκυροβολούν οι ψυχές των Ανθρώπων.
Που στην περίπτωσή μας είναι το Μοναστηράκι μας.
Η Μονή Της Παναγιάς Των Βρυούλων, της μακρινής πατρίδας μας όσοι είμαστε Μικρασιάτες και του «σπιτιού» που μας κάνουν και νοιώθουμε οι Αδελφούλες και οι Ιερείς όταν θυμόμαστε οι ανάξιοι να πάρουμε τις ψυχές μας από το χέρι και να τους τις πάμε, να τις γιατρέψουν στις αγκαλιές τους που μοσχομυρίζουν θα το πω:
«Βασιλικό και Γιασεμί, κανέλα Και γαρούφαλλο»
Μαίρη Κασαμπαλάκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου