Περί πρόνοιας του Θεού, του μεταθανάτιου χαμόγελου και της θαυματουργής σωτηρίας από ένα κροταλία Ιεροδιάκονος Σεραφείμ (Μολιμπόγκ)

Ιεροδιάκονας Σεραφείμ και Όλγα Ροζνιόβα

Την προηγούμενη χρονιά, χάριν τής Πρόνοιας τού Θεού, η μόνιμη συγγραφέας τής διαδικτυακής μας πύλης, Όλγα Ροζνιόβα, μπόρεσε να επισκεφτεί το φημισμένο μοναστήρι τού Αγίου Αντωνίου τού Μεγάλου στην έρημο τής Αριζόνα, που ιδρύθηκε από τον γέροντα Εφραίμ (Μωραΐτη) – μαθητή τού Αγίου Ιωσήφ τού Ησυχαστή. Το ταξίδι ήταν υπέροχο, κι αυτό χάριν τής πλουσιοπάροχης βοήθειας που παρείχε ο γέροντας Εφραίμ.

Ανάμεσα στους αδελφούς τού μοναστηριού βρίσκεται και ο ρώσος – Ιεροδιάκονας Σεραφείμ. Η ιστορία του αφορά την πορεία του προς τον Θεό, για το πώς κατέληξε σε ένα μοναστήρι κυριολεκτικά στην μέση τής αμερικανικής ερήμου, για τις εντολές τού γέρου Εφραίμ.

– Πάτερ Σεραφείμ, η Πρόνοια τού Θεού ενεργεί στη ζωή τού κάθε ανθρώπου, αλλά μερικές φορές παραμένει κρυμμένη και άλλες φορές αποκαλύπτεται ρητά μέσα από μερικά σημάδια, σημαντικές συναντήσεις και λόγια που αρθρώνονται στην κατάλληλη χρονική συγκυρία. Έχετε εσείς στη ζωή σας προσωπική εμπειρία από τέτοια σημάδια, προφανείς εκδηλώσεις τής Πρόνοιας του Θεού στο πρόσωπό σας;

– Ξέρετε, ο Κύριος φέρνει τον κάθε άνθρωπο προς Εκείνον όταν έρθει η απολύτως κατάλληλη στιγμή για αυτόν τον συγκεκριμένον άνθρωπο. Γεννήθηκα στη Μόσχα. Στην παιδική μου ηλικία, όπως οι συνομήλικοί μου, υπηρέτησα στους Οκτωβριανούς, στους Πιονιέρους και στους Κομσομόλους (Σ.Μ.: παιδικές/νεανικές οργανώσεις τού Κομμουνιστικού Κόμματος τής Ε.Σ.Σ.Δ.). Αποφοίτησα από το Ινστιτούτο Αεροπορίας και Τεχνολογίας τής Μόσχας, έλαβα πτυχίο Μηχανολογίας Μηχανών Αεροσκαφών. Άρχισα να ενδιαφέρομαι ζωηρά γιά τα διάφορα θρησκευτικά κινήματα, αλλά όχι για την Ορθοδοξία.

Το 1995 ήρθε στη Μόσχα ο Ντέιβιντ Τσέσεκ, καθηγητής φυσικής από το Σικάγο, Ήταν πολύ ευγενικός, Καθολικός, ένας υπέροχος οικογενειάρχης με οκτώ παιδιά. Πέθανε πριν από δύο χρόνια. Γνωριστήκαμε, έτυχε να έχουμε κοινά ενδιαφέροντα στον τομέα της Φυσικής, και ο Ντέιβιντ πρότεινε να πάω στην Αμερική, να σπουδάσω εκεί, να δουλέψω. Με βοήθησε με την βίζα.

Ήμουν 23 χρονών και είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω, να πάω σε άλλη χώρα, να ζήσω σε αυτήν, να σπουδάσω, να αποκτήσω κάποια εμπειρία ζωής. Όλα αυτά με την βοήθεια τού Κυρίου.

Διάφορα αμερικανικά πανεπιστήμια συνεργάζονται με διάφορες εταιρείες και οι εταιρείες χρηματοδοτούν τα πανεπιστήμια για να κάνουν έρευνα. Το Πανεπιστήμιο τής Αλαμπάμα, όπου άρχισα να σπουδάζω, συνεργάζονταν τότε με εταιρείες αυτοκινήτων. Αναζητούσαν σπουδαστές που θα διεξήγαγαν έρευνα παράλληλα με τις σπουδές τους. Κάπως έτσι έγινε και στην περίπτωσή μου και οι εταιρίες αυτές μού πλήρωναν δίδακτρα φοίτησης και παράλληλα πλήρωναν τον μισθό μου για την εργασία μου στο Τμήμα Επεξεργασίας Μετάλλων. Και αυτή ήταν η ιδανική επιλογή για μένα. Nοίκιαζα ένα μικρό σπίτι από μια οικογένεια, σπούδασα επτά χρόνια, έλαβα μεταπτυχιακό δίπλωμα και συνέγραψα και διδακτορική διατριβή. Στο τέλος, μού προσφέρθηκε δουλειά στην General Motors.

Αλλά ο Κύριος είχε ήδη άλλα σχέδια για μένα. Στην Αμερική, σπούδαζα και δούλευα και τίποτε άλλο, και είχα στερηθεί όλην την ανθρώπινη παρηγοριά που έβρισκα στην πατρίδα, στην επικοινωνία με γονείς, συγγενείς, φίλους. Οι άνθρωποι που φεύγουν για άλλη χώρα χάνουν τις πηγές παρηγοριάς που είχαν στην πατρίδα τους.

Οποιαδήποτε Ορθόδοξη χώρα είναι μια χώρα συλλογικής επικοινωνίας. Τα ξέρετε ... Πάς κι επισκέπτεσαι τον φίλο σου εντελώς αυθόρμητα, χωρίς να τον έχεις ειδοποιήσει προηγουμένως. Και θα πιείτε τσάι στην κουζίνα και θα μιλήσετε ολόκαρδα .. Oι δυτικές χώρες, από την άλλη, είναι κοινωνίες ατομιστών: "Γεια σας" – "Αντίο". Τίποτα περισσότερο. Εντάξει, υπάρχουν και οι γιορτές – πάρτι, αλλά πρόκειται γιά πολύ επιφανειακή επικοινωνία. Και όσο καλά αγγλικά και να μιλάς, το νιώθεις διαρκώς ότι είσαι από διαφορετική κουλτούρα.

Κι αφού λοιπόν στερείσαι την ανθρώπινη παρηγοριά, αρχίζεις να την ψάχνεις στον Θεό. Η μητέρα μου, μαθαίνοντας για το ενδιαφέρον μου γιά θέματα Πίστεως, με συμβούλευσε να βαφτιστώ.

Όταν ο Κύριος θέλει να φέρει έναν άνθρωπο κοντά Του, δημιουργεί τις προϋποθέσεις, οργανώνει «συναντήσεις» γιά να μπορέσει ο άνθρωπος να Τον γνωρίσει. Έκανα Ρώσους φίλους οι οποίοι ήταν Βαπτιστές. Και ήμουν πάντα πολύ περίεργος και ήθελα αμέσως να μάθω: πού είναι η Αλήθεια; Δεν μπορεί να υπάρχουν πολλές αλήθειες, έτσι δεν είναι; Άρχισα να πηγαίνω σε μαθήματα Κατήχησης στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Περί Ιστορίας τής Εκκλησίας, περί Δόγματος. Συνέκρινα, ανέλυσα και συνειδητοποίησα ότι η Αλήθεια είναι στην Ορθοδοξία. Έλαβα το ιερό βάπτισμα.

Μετά το βάπτισμα, η προοπτική να δουλέψω στην General Motors δεν με ενδιέφερε καν – το μόνο που με ενδιέφερε ήταν ο μοναχισμός

Η ζωή μου άλλαξε δραματικά. Η πολλά υποσχόμενη δουλειά στην General Motors δεν με ενδιέφερε πλέον. Δεν ήθελα να μείνω στην Έδρα τού Πανεπιστημίου – άρχισα να ενδιαφέρομαι για τον μοναχισμό.

– Και γιατί επιλέξατε το μοναστήρι τού Αγίου Αντωνίου τού Μεγάλου;

– Ήταν ο πνευματικός μου πατέρας, Αλέξανδρος Φεκάνιν, πρύτανης τής Εκκλησίας τού Αγίου Συμεών τού Νέου Θεολόγου στο Μπέρμιγχαμ, που με συμβούλευσε να πάω στο μοναστήρι τού Αγίου Αντωνίου τού Μεγάλου. Η πρώτη φορά που ήρθα εδώ ήταν όταν ήμουν 26 χρονών. Συναντήθηκα με τον ιδρυτή τού μοναστηριού, τον γέροντα Εφραίμ – πνευματικό παιδί τού Αγίου Ιωσήφ τού Ησυχαστή. Τού είπα σε σπαστά ελληνικά: «Πάτερ, θέλω να γίνω μοναχός». Και με ευλόγησε.

Ήρθα εδώ αρκετές φορές, μού άρεσε, αλλά βρισκόμουν και σε αμηχανία: δεν ήμουν σίγουρος ότι ήθελα να μείνω σε αυτό το μοναστήρι. Ήθελα ακόμη και να επιστρέψω στη Ρωσία για να παρακολουθήσω ένα Σεμινάριο.

Τελικά αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο τής Αλαμπάμα, και μετά το πέρας τής Διατριβής και την τόση προσπάθεια που κατέβαλα, ένιωσα κουρασμένος, και ο πνευματικός μου πατέρας με ευλόγησε να πάω να ξεκουραστώ στη δυτική ακτή. Η Καλιφόρνια είναι μια όμορφη μεγάλη πολιτεία, με τα βουνά της, το Grand Canyon (Σ.Μ.: Μεγάλο Φαράγγι), την φύση της, τα μοναστήρια της ... Πήγα στο μοναστήρι τού Αγίου Αντωνίου τού Μεγάλου, είπα στους πατέρες ότι αμέσως μετά τις διακοπές θα έφευγα για την Ρωσία, οπότε νοίκιασα ένα αυτοκίνητο και έφυγα γιά Καλιφόρνια.

Αυτή μού απάντησε: «Ξέχασες να προσθέσεις μία φράση». – "Ποιά, αδερφή; " – "Αν αυτό είναι το θέλημα τού Θεού .."

Πέρασα από ένα γυναικείο μοναστήρι τής εικόνας τής Παναγίας "Ζωοδόχος Πηγή", το οποίο επίσης ίδρυσε ο Γέροντας Εφραίμ το 1993. Εκεί γνωρίστηκα με μια μοναχή αδερφή, την καλόγρια Φεβρονία, που ήταν υπεύθυνη γιά το αρχονταρίκι. Αρχίσαμε την συζήτηση και τής λέω: «Ξέρετε, σύντομα θα επιστρέψω στη Ρωσία», γιά να λάβω ώς απάντηση: "Ξέχασες να προσθέσεις μία φράση." – "Ποιά, αδερφή;" – "Αν αυτό είναι το θέλημα τού Θεού .."

Πέρασα εκεί τρεις μέρες και με κάποιο τρόπο η αδερφή Φεβρονία, που ήταν και πνευματικά έμπειρη, άρχισε να μιλάει μαζί μου περί μοναχικής ζωής. Και στο τέλος της συζήτησης, ένιωσα ότι ήθελε να μού πει κάτι, αλλά δεν μιλούσε. Αυτό είναι άλλωστε ένα σημάδι τού πνευματικού ατόμου, το να μην επιβάλλει την άποψή του, αλλά να περιμένει να την εκφράσει μόνον όταν τού ζητηθεί. Και αν την ζητήσουν, τότε απαντάει. Δηλαδή, μιλά σε κάποιον που είναι έτοιμος να ακούσει.

Την ρώτησα: "Αδερφή Φεβρονία, έχω την εντύπωση ότι θέλετε να μού πείτε κάτι ...". Μού απάντησε ότι προσεύχονταν όλη τη νύχτα για μένα. Και πρόσθεσε: "Το θέλημα τού Θεού είναι να πάς στον Πατέρα Εφραίμ και να γίνεις μοναχός στο μοναστήρι του". Έμεινα άναυδος. Τότε με συμβούλεψε να πάω στο Σαν Φρανσίσκο, στον καθεδρικό ναό τής «εικόνας τής Μητέρας τού Θεού "Χαρά όλων τών θλιμένων"», στον Άγιο Ιωάννη τής Σαγκάης. Τα λείψανά του βρίσκονται σε ξύλινο περίβλημα κάτω από γυαλί και κάτω από το περίβλημα έχουν κάνει μια τρύπα έτσι ώστε αυτοί που το επιθυμούν, να αφήσουν τις σημειώσεις τους στον άγιο.

Κατευθύνθηκα στο Σαν Φρανσίσκο, έγραψα μια επιστολή στον Άγιο Ιωάννη της Σαγκάης ζητώντας του να προσευχηθεί για μένα. Μετά από αυτό ήρθα στο μοναστήρι τού Αγίου Αντωνίου τού Μεγάλου και αμέσως αισθάνθηκα ότι ήταν το "δικό μου" μοναστήρι. Έτσι βρέθηκα εδώ.

Βλέπετε, προσευχόμουν εδώ και πολλά χρόνια – από τη στιγμή που ένιωσα μια έλξη για την μοναστική ζωή – να με βοηθήσει ο Κύριος: να πάω ή όχι στο μοναστήρι, και αν πάω, σε ποιο τότε. Προσευχόμουν ο Κύριος να με διαφωτίσει αρκετά, ώστε να μην μού μείνει καμία αμφιβολία ό,τι έκανα την σωστή επιλογή. Και η απάντηση ήρθε την κατάλληλη στιγμή – όταν αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο κι ήμουν ελεύθερος πλέον να επιλέξω ένα μονοπάτι, δηλαδή, ακριβώς όταν την χρειαζόμουν. Υπάρχουν πολυάριθμες μαρτυρίες από μοναχούς ότι όταν επέλεξαν το μονοπάτι τού Μοναχισμού γιά την ζωή τους, δεν μπορούσαν αμέσως να πάνε στο μοναστήρι, καθότι εμφανίστηκαν διάφορα εμπόδια .. Και στην περίπτωσή μου, ο Κύριος με πληροφόρησε την κατάλληλη, πραγματικά, στιγμή για να διασφαλίσει την πορεία που μόλις επέλεγα.

Είναι άξιο μνείας το γεγονός ότι όταν ήρθα στο μοναστήρι, όντας απροετοίμαστος, κάθε φορά που προσπαθούσα να συναντηθώ με τον γέροντα Εφραίμ, αυτός δεν ήθελε. Και όταν τελικά ήμουν έτοιμος να διαλέξω ένα μονοπάτι – ο γέροντας δέχτηκε να με δει αμέσως. Κι αυτό με δική του πρωτοβουλία. Έδωσε εντολή.

– Μπορείτε να μάς μιλήσετε λίγο για τις οδηγίες/συμβουλές τού γέροντα;

– Του είπα ότι βαφτίστηκα ενήλικας και με άγχος με ρώτησε αν βαφτίστηκα με πλήρη κατάδυση. Ήταν προφανές ότι το θεωρούσε σημαντικό. Όταν απάντησα καταφατικά, χαμογέλασε και αστειεύτηκε για το ψηλό μου ανάστημα: "Και καλά, πού βρήκατε τόσο μεγάλη κολυμβήθρα;".

Μού έδωσε κάποιες συμβουλές για το ξεκίνημα στην μοναστική ζωή. Ίσως είναι χρήσιμες για τούς αναγνώστες, επειδή μπορούν να εφαρμοστούν τόσο σε μοναχούς όσο και σε κοσμικούς. Ο γέροντας υπογράμμιζε τη σημασία τού να έχουμε καθαρή συνείδηση παντού και πάντα: στην δουλειά, στην υπακοή. Συμβούλευσε να διαφυλάξουμε τον αρχικό ζήλο μέσω τής υπακοής στον πνευματικό πατέρα και μέσω τής αδιάκοπης προσευχής. Είπε ότι οι ασκητές έχουν τρείς εχθρούς: τον κόσμο, τον πονηρό, και τον ίδιο τον εαυτό τους – τα πάθη τού ανθρώπου, που είναι συνέπεια τής φύσης αυτού.

Ακούγοντας το χτύπημα του ρολογιού, είπε στον εαυτό της: "Να που κύλισε ακόμη μια ώρα, κι έχω έτσι έρθει μιά ακόμη ώρα πιο κοντά στον θάνατο"

Τόνιζε ότι, στα πλαίσια τής φροντίδας μας για σωτηρία, δεν πρέπει να σπαταλάμε χρόνο σε μάταια πράματα. Υπό τύπον παραδείγματος ανέφερε αυτό μιάς καλόγριας (υποψιάζομαι ότι ο γέροντας αναφέρονταν στη μητέρα του, την καλόγρια Θεοφανία). Όταν αυτή η καλόγρια άκουγε το χτύπημα του ρολογιού, έλεγε στον εαυτό της: «Να που κύλισε ακόμη μια ώρα, κι έχω έτσι έρθει μιά ακόμη ώρα πιο κοντά στον θάνατο». Έτσι κρατούσε τη μνήμη τού θανάτου, κι αυτό την βοηθούσε να μην ξεχάσει ότι πρέπει να σώσει την ψυχή της.

Τον Σεπτέμβριο τού 2002 ήρθα στο μοναστήρι, έγινα εργάτης, εργαζόμουν στην κουζίνα. Τέσσερις μήνες αργότερα, ο γέροντας ευλόγησε το ράσο μου τού δόκιμου και μού έδωσε γιά υπακοή το βιβλιοπωλείο: παραγγελία βιβλίων, υποδοχή τών προσκυνητών. Μίλαγα αγγλικά κι ελληνικά, γι 'αυτό και απαντούσα στο τηλέφωνο, κι ασχολούμουν και με την αλληλογραφία. Το 2012 ήρθε η κουρά μου σε μοναχό · τον Ιανουάριο τού 2015 χειροτονήθηκα ιεροδιάκονος. Αυτό είναι όλο .. Σε αυτό το σημείο μπορώ να διηγηθώ μερικές ακόμα ιστορίες περί Πρόνοιας τού Θεού.

Ο γέροντας Εφραίμ και η μοναχή Ευπραξία

– Παρακαλώ ..

– Η πρώτη αναφέρεται στην Μεγαλόσχημη Ευπραξία. Ο γέροντας μας, ο πατέρας Εφραίμ, προέβη στην κουρά περίπου 15 ατόμων πριν από το θάνατό τους στο Σχήμα. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν άρρωστοι με καρκίνο σε τερματικό στάδιο. Η αδερφή Ευπραξία μπήκε σε ελληνικό μοναστήρι στην ηλικία τών 18 ετών. Εκεί έλαβε χώρα σε κάποια στιγμή και η κουρά της σε Μοναχή. Ο γέροντας την κάλεσε στην Αμερική και την έκανε ηγουμένη στο μοναστήρι τού Ευαγγελισμού τής Παναγίας στην Φλόριντα. Στη συνέχεια την μετέφερε σε άλλο μοναστήρι στον Καναδά.

Κάποια στιγμή τής έγινε διάγνωση καρκίνου τού μαστού σε προχωρημένο στάδιο. Ο γέροντας τής είπε: "Έλα εδώ να πεθάνεις στο μοναστήρι μας". Ήρθε μερικές μόνο μέρες πριν από το θάνατό της. Ο γέροντας προέβει στην κουρά της με το ίδιο όνομα. Δύο ημέρες αργότερα ανεχώρησε γιά τον Κύριο.

Φέραν την συγχωρεμένη στο ναό όπου και τράβηξαν μια φωτογραφία ως ανάμνηση. Σύμφωνα με την παράδοση, διάβασαν το Ψαλτήρι πάνω από το σώμα της. Κάπου 40΄μετά την φωτογράφηση, έμειναν όλοι έκπληκτοι. Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της. Ο γέροντας είπε: «Έτρεφε πολλή αγάπη για τους ανθρώπους. Κι η ασθένεια της ήταν σοβαρή. Είναι ψηλά–ψηλά στον παράδεισο ..".

Μοναχή Ευπραξία: Χαμόγελο μετά το θάνατο

H δεύτερη ιστορία αναφέρεται στην Μεγαλόσχημη Θέκλα. Η αδερφή Θέκλα ήταν Αμερικανή, από το Τέξας. Είχε μεγάλη οικογένεια, παιδιά, εγγόνια. Έζησε την συνηθισμένη ζωή μιάς γυναίκας με οικογένεια. Αλλά πριν το θάνατό της τής απεδόθη το Σχήμα.

Το σπίτι της βρίσκονταν δίπλα σε ένα μοναστήρι αφιερωμένο στούς Αγίους Αρχαγγέλους, κοντά στην πόλη τού Σαν Αντόνιο στο Τέξας. Έρχονταν συχνά στο μοναστήρι, βοηθούσε στις υπακοές, και φιλοξενούσε στο σπίτι της προσκυνητές όταν το μοναστήρι ήταν γεμάτο. Επέδειχνε πολύ ζήλο. Ο γέροντας Εφραίμ πήγε στο μοναστήρι την ημέρα τού εορτασμού τών Αγίων τού μοναστηριού και μαζί με άλλους προσκυνητές πήγε σε αυτήν.

Την κοίταξε και ξαφνικά ρώτησε: «Σκεφτήκατε ποτέ να γίνετε μοναχή;». Και την προσκάλεσε σε ένα από τα γυναικεία κοινόβια. Ο γέροντας ευλόγησε την κουρά της στο Σχήμα τρείς μήνες πριν το θάνατό της, με το όνομα Θέκλα.

Πλησίαζαν Χριστούγεννα και η αδερφή Θέκλα έλεγε: «Θέλω να συναντήσω τα Χριστούγεννα με τον Χριστό». Έτσι κι έγινε. Την ώρα που οι αδελφές άλλαζαν τα ρούχα της μετά το θάνατο, ένιωσαν ένα άρωμα να γεμίζει όλο το δωμάτιο. Βλέπετε τι ιστορίες υπάρχουν ..

– Επιτρέψτε μου να σας ευχαριστήσω, πάτερ Σεραφείμ, για την ενδιαφέρουσα και ψυχωφελή συνομιλία. Τι θα ευχόσασταν γιά τούς αναγνώστες τής διαδικτυακής μας πύλης;

– Στη Ρωσία και ιδιαίτερα μεταξύ των λαϊκών, έχει χαθεί η παράδοση τής προσευχής τού Ιησού. Ακόμη, μερικοί ιερείς γουρλώνουν τα μάτια σε λαϊκούς που κρατούν το κομποσκοίνι στα χέρια τους. Θεωρούν την προσευχή τού Ιησού με το κομποσκοίνι στο χέρι ως μοναστική παράδοση, φοβούνται ότι μπορεί να εκφυλιστεί σε απόλαυση.

Ο γέροντας Εφραίμ ευλογεί τους λαϊκούς να εξασκούν την προσευχή τού Ιησού

Ο πνευματικός πατέρας μας, ο γέροντας Εφραίμ, ευλογεί τούς λαϊκούς να εξασκούν την προσευχή τού Ιησού. Στο βαθμό, βέβαια, που το επιτρέπει η κοσμική ζωή τους, ο εργασιακός φόρτος, οι οικογενειακές τους υποχρεώσεις. Ο γέροντας εξηγεί ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος στα αρχικά στάδια τής άσκησης τής προσευχής τού Ιησού, όταν κάποιος την κάνει προφορικά κι όταν έχει υιοθετήσει τον κανόνα να κάνει την προσευχή στο σπίτι, στο δρόμο.

Συνήθως, οι πνευματικοί πατέρες ευλογούν στους αρχάριους λαϊκούς ένα καθημερινό κανόνα που γίνεται στο σπίτι, είτε το πρωί είτε το βράδυ. Αυτές είναι περίπου 50–150 προσευχές τού Ιησού με ένα Σημείο τού Σταυρού για κάθε κόμπο και 50–150 προσευχές τής Μητέρας τού Θεού «Παναγία Θεοτόκε, σώσε με», επίσης με ένα Σημείο τού Σταυρού για κάθε κόμπο, 20–50 γονυκλισίες με την προσευχή του Ιησού και με το Σημείο τού Σταυρού (γιά κάθε γονυκλισία). Αυτός ο οποίος υποτίθεται πρέπει να ακολουθεί τον κανόνα, πρέπει και να συμμορφώνεται με αυτόν έτσι όπως τον όρισε ο πνευματικός πατέρας και να μην το αλλάζει κατά βούληση.

Το υπόλοιπο τής ημέρας, μπορείτε να περπατάτε κατά μήκος του δρόμου, να είστε στο λεωφορείο, ή στο μετρό και να προσεύχεστε από μέσα σας, με ή χωρίς μικρά κομποσκοίνια στο χέρι σας. Όταν δεν είναι άλλοι δίπλα σας, είναι ωφέλιμο να προσεύχεστε φωναχτά μεν, σιωπηλά δε. Αυτό βοηθά το μυαλό να επικεντρωθεί στα λόγια της προσευχής και να μην παρασύρεται στην ονειροπόληση. Βασική προϋπόθεση είναι το αίσθημα μετάνοιας. Μην πιέζετε τον εαυτό σας θέτοντας στόχο τυχόν πνευματικά επιτεύγματα, παρά ζητήστε έλεος και συγχώρεση τών αμαρτιών.

Ο γέροντας Εφραίμ επιμένει στο ότι πρέπει να διαβάζουμε καθημερινά τον Ακάθιστο στη Μητέρα τού Θεού, γιά να μάς προφυλάσσει από κάθε κακό

Ο γέροντας Εφραίμ συνιστά επίσης κι επίμονα (και αυτό είναι μέρος τού μοναστικού μας κανόνα) να διαβάζουμε καθημερινά τον Ακάθιστο τής Θεοτόκου, γιά να μάς προφυλάσσει από κάθε κακό, ακόμη και όταν φεύγουμε από την μονή. Νομίζω ότι αυτή η συμβουλή είναι ιδιαίτερα επίκαιρη ως σχόλιο για τα πρόσφατα άρθρα στον ιστότοπο σχετικά με τροχαία ατυχήματα στα οποία εμπλέκονταν κληρικοί.

Στο μοναστήρι μας υπήρχε ένας δόκιμος, Έλληνας (τώρα είναι μοναχός). Αυτός ο δόκιμος, διάβαζε συχνά και φωναχτά, είτε κατά την διάρκεια υπακοής είτε όχι, τον ακάθιστο τής Μητέρας τού Θεού, σε σημείο που την είχε αποστηθίσει. Ένα βράδυ περπατούσε μέσα στο μοναστήρι και διάβαζε φωναχτά τον αγαπημένο του Ακάθιστο. Βγήκε λίγο έξω ​​από τα όρια τού μοναστηριού, και στο σκοτάδι δεν είδε έναν κροταλία και έπεσε πάνω του. Συνήθως, με το που αγγίζετε ένα φίδι, σάς δαγκώνει αμέσως. Αλλά εκείνη την στιγμή συνέβη ένα θαύμα: η Μητέρα του Θεού κάλυψε τον δόκιμο, και το φίδι δεν τον δάγκωσε, αλλά απλά σύρθηκε στο πλάι. Βλέπετε τα οφέλη τής ανάγνωσης τού Ακάθιστου στην Παναγία.

Η Όλγα Ροζνιόβα

συνομίλησε με τον Ιεροδιάκονο Σεραφείμ (Μολιμπόγκ)

Μετάφραση γιά το gr.pravoslavie.ru: Γρηγόριος Μάμαλης

https://gr.pravoslavie.ru/124589.html