Το β’ μέρος της συνέντευξης του Βασίλη Σαλούστρου, ο οποίος μιλά για όσα
θαυμαστά έζησαν ο ίδιος και η σύζυγός του Ελένη κοντά στον γιό τους, που έπασχε
από μυϊκή δυστροφία και «έφυγε» οκτώ ετών, διαψεύδοντας τις προβλέψεις των
γιατρών
Στο προηγούμενο φύλλο της Ο.Α παραθέσαμε το Α΄ μέρος της συνέντευξης που
μας παραχώρησε ο Βασίλης Σαλούστρος με τη σύμφωνη γνώμη της Ελένης, συζύγου του,
για το χρονικό της κατάρρευσης όλων των προσδοκιών τους να μείνει στη ζωή ο
πρωτότοκος γιος τους Σπύρος. Το παιδί γεννήθηκε σ’ ένα νοσοκομείο της Κρήτης
και με τη λανθασμένη κρίση του γιατρού που ξεγέννησε τη μητέρα, ένα υγιές
πλάσμα βγήκε άσφυγμο με αναπάντεχες συνέπειες. Την παραλυσία του παιδιού
πλησίαζαν να την ονομάσουν οι γιατροί ως αχαρακτήριστο περιστατικό. Αργότερα μ’
ένα μη επαρκές δείγμα βιοψίας απεφάνθησαν ότι ο Σπύρος έπασχε από μυϊκή
δυστροφία. Ο πατέρας Βασίλης εξαντλημένος, στέλνει στο εξωτερικό εξετάσεις του
παιδιού τους με την ελπίδα να βρει την αιτία ώστε να μάθει περισσότερα. Ο
γενετιστής και τα αποτελέσματα από το εξωτερικό έδειξαν την αλήθεια. Ο ίδιος μάς
αναφέρει:
«Πεισθήκαμε τελικά από τις επιβεβαιωμένες
απαντήσεις των εξετάσεων εργαστηρίων και γιατρών από το εξωτερικό, όπου
επαλήθευαν και μέσω του γενετιστή μας, ότι όλα τα τραγικά συμπτώματα οφείλονταν
στον λανθασμένο χειρισμό του γιατρού κατά τον τοκετό.
Πήραμε το παιδί στο σπίτι μας και
μαζί την κατάσταση στα χέρια μας.
Επειδή όμως ενός κακού μύρια έπονται,
όταν ήταν το παιδί μας περίπου 2 ετών αρρώστησε από λοίμωξη αναπνευστικού, και
καθώς ήταν αδύναμος μυϊκά, είχε δυσκολία στην αναπνοή. Εισήχθη στην εντατική
παίδων με οξυγόνο για λίγες μέρες. Μετά μας ενημέρωσαν ότι έπρεπε να κάνουμε
τραχειοστομία επειδή ο μικρός ζορίζεται και χρειάζεται περισσότερη υποστήριξη.»
Οι γονείς στην ύστατη απόγνωση, πήραν τη δύσκολη απόφαση και είπαν το
μονόδρομο “ναι”, αφού μόνο έτσι το παιδί θα μπορούσε πια ν’ αναπνέει μέχρι την
τελευταία του πνοή:
«Aκολουθήσαμε την
απαιτούμενη εκπαίδευση για να φροντίζουμε το παιδί μας, το πήραμε στο σπίτι.
Εξοπλίσαμε το σπίτι μας ώστε να
είναι το παιδί μας ασφαλές.
Αμέσως ξαναρχίσαμε
φυσικοθεραπείες και λογοθεραπείες, αλλά και ό,τι ήταν απαραίτητο για να τον
δυναμώσουμε.
Πήραμε τον μικρό μας πολύ
αδύναμο, αλλά με μεγάλη θέληση για ζωή και με μία καρδιά από ατσάλι, και πάνω
σ’ αυτά βάλαμε την απέραντη αγάπη αλλά και την αφοσίωσή μας.»
Ο καιρός περνούσε και ο Βασίλης με την Ελένη μάθαιναν να ζουν στη
νέα-σκληρή πραγματικότητα. Η δυναμική των γνήσια αγαπητικών συναισθημάτων
επηρεάζει τους γύρω ανθρώπους. Ο Σπύρος μεγαλώνει με αγάπη, οι συγγενείς και
φίλοι δίνουν χέρι βοήθειας. Οι γονείς αναπόφευκτα θωρακίστηκαν:
«Βλέπαμε έναν μαχητή, έναν ήρωα
να παλεύει συνεχώς για τη ζωή του χωρίς να παραπονιέται, με ένα απέραντο
χαμόγελο, αλλά και με το χάρισμα να μας δίνει ο ίδιος δύναμη να συνεχίσουμε.
Βγαίναμε έξω, κάναμε βόλτες, πηγαίναμε
στις γιαγιάδες και στους παππούδες και κάναμε πράγματα μαζί.
Αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι το
παιδί μας είχε ψυχική δύναμη που πήγαζε από κάπου άνωθεν, μας διασκέδαζε, γινόταν
κάθε μέρα και καλύτερος.
Έτσι φτάσαμε στην ηλικία των
τεσσάρων ετών όπου και σχεδιάζαμε να τον βαφτίσουμε.
Η νονά του η Άντυ ανυπομονούσε και
ο πολύ καλός φίλος μου, ο παπα-Σταύρος εφημέριος στον Ιερό ναό τεσσάρων
μαρτύρων στο Ρέθυμνο, ήταν ο άνθρωπος ο οποίος τον βούτηξε στην κολυμπήθρα. Και
το όνομα αυτού Σ Π Υ Ρ Ο Σ . Ως γενναίο παιδί και μαχητή ζωής όφειλα να τον
τιμήσω με έναν αντάξιο τρόπο, έτσι χάριζα στους καλεσμένους μας, μαζί με τα
κουφέτα, μαχαιράκια που πάνω στη λεπίδα είχα χαράξει μια μαντινάδα που αντιπροσώπευε
όλη τη ζωή του Σπύρου μας:
« Ποιος σου ‘μαθε να πολεμάς /
και να τα βγάνεις πέρα / να παίζεις με το θάνατο / από την πρώτη μέρα…»
Ο Βασίλης Σαλούστρος με ραγισμένη φωνή από τις ισχυρές μνήμες συνεχίζει:
«Η παιδική ηλικία είναι συνώνυμο
της αθωότητας και της ανεμελιάς και αυτός, τόσο μικρούλης και έχει έρθει
αντιμέτωπος με τόσα πολλά: Aγκάλιασε τον
πόνο και τον σταυρό από την πρώτη του ματωμένη πνοή. Δεν περπάτησε ποτέ. Δεν
κατάπιε ούτε μία σταγόνα νερό, αλλά ποτέ δεν παραπονέθηκε, ήταν αυτός που από
μόνος του έδινε πνοή και χαρά σε όλους όσους τον επισκεπτόταν. Ήθελε να βλέπει
τα πρόσωπά μας χαμογελαστά και όχι δακρυσμένα.»
Η κατ’ οίκον διδασκαλία, τα ιδιαίτερα χαρίσματά του και τα τελευταία
Χριστούγεννα πριν από την κοίμηση
Οι γονείς του επέλεξαν να ξεπεράσουν την οδύνη με την
παιδαγωγική που προσφέρει η αγάπη: Έμαθαν να προσαρμόζονται σε αυτή την
ασυνήθιστη κατάσταση. Με απλότητα τον προωθούσαν να κάνει όσο το δυνατόν ό,τι
και τα άλλα παιδιά της ηλικίας του :
«Αρχίσαμε να κάνουμε κατ’ οίκον
διδασκαλία στο νήπιο στην πρώτη αλλά και στη δευτέρα τάξη. Του Σπύρου μας του
άρεσε παρά πολύ η διδασκαλία, να μαθαίνει καινούργια πράγματα, αλλά και να έχει
παρέα.
Στην πρώτη τάξη πήρε ένα
ευχαριστήριο επιβράβευσης επειδή παρ’ όλες τις σωματικές δυσκολίες που
αντιμετώπιζε εκείνος ακολουθούσε πιστά τα μαθήματά του και ήταν πολύ καλός. Για
του λόγου το αληθές παραθέτουμε το μήνυμα ενός από τους δασκάλους του:
“Είχα την τύχη, πέρσι και φέτος,
να κάνω μάθημα κατ’ οίκον στον οχτάχρονο Σπύρο που έφυγε τόσο νωρίς. Ήταν μια
εμπειρία που με σημάδεψε. Ο Σπύρος είχε πολλά προβλήματα υγείας. Παρ’ όλες τις
δυσκολίες του όμως έβλεπες ένα παιδί χαρούμενο, με δύναμη ψυχής, αισιοδοξία και
δίψα για ζωή. Δεν παραπονιόταν για την κατάστασή του, δεν γκρίνιαζε, δεν ήθελε
να γίνεται βάρος κανενός, είχε μια ευγένεια ψυχής. Είχε όρεξη να μάθει, του
άρεσε η μουσική και τα τραγούδια, αγαπημένος του σταρ ήταν ο Μάνος.”
Καταφέραμε να τον βοηθήσουμε να γίνει ενεργός
να παίζει τα παιχνίδια που του άρεσαν, να ασχολείται μόνος του με το tablet, να
μαθαίνει, αλλά και να ακούει μουσική όταν καθόταν στην αγαπημένη του ψηλή
καρέκλα. Πηγαίναμε το καλοκαίρι στην αγαπημένη του πισίνα, αλλά και βόλτες που
του άρεσαν παρά πολύ. Θέλαμε να πηγαίνει παντού.»
Όταν ένα παιδί πέφτει και χτυπά πηγαίνει κλαίγοντας στην μανούλα του να το
πάρει αγκαλιά κι εκείνη το παρηγορεί με γλυκόλογα. Έτσι κι ο Θεός στον
χτυπημένο Σπύρο έδωσε παρηγοριά υψηλής ποιότητας. Ο Βασίλης άρχισε να
αντιλαμβάνεται τα απροσδόκητα δώρα του Ουρανού στον Σπύρο:
«Μια μέρα σήκωσα το ποτήρι να πιώ
νερό στον χώρο της κουζίνας και εκείνος ήταν μέσα στο δωμάτιό του ξύπνιος, σε μια
απόσταση περίπου 10 μέτρων, καθώς έπινα νερό αυτός άκουσε το λάρυγγά μου που
κατάπινα το νερό και μου φωνάζει: “Αααααα, ωραίο νερό!”
Εγώ τρέχω σαστισμένος προς το
δωμάτιό του και του λέω “ Σπύρο μου, τι είπες τώρα;” “ήπιες νερό μπαμπά, το
άκουσα, το άκουσα!”…
Αυτό το γεγονός το αφηγήθηκα στον
φίλο μου τον παπα-Σταύρο, που εκοιμήθη ένα χρόνο πριν από τον Σπύρο, αλλά και
σε άλλους ευσεβείς ιερείς που γνώριζαν τον Σπύρο και μου απάντησαν ότι όση
δύναμη χάθηκε από την κινητικότητα έχει αναπτυχθεί στις άλλες αισθήσεις. Θα
μπορεί να ακούει, αλλά και να βλέπει πράγματα που μόνο αγνές ψυχές και
ταλαιπωρημένες μπορούν.
Στην πορεία διαπιστώναμε και
βιώναμε και εμείς αυτήν τη διόραση αλλά και προόραση που είχε. Τα τελευταία
χρόνια απέκτησε αυτά τα ιδιαίτερα χαρίσματα.
Σήκωνε το κεφάλι και έβλεπε τον
ουρανό και μου έλεγε: Μπαμπά βλέπω τον νονό μου τον παπα-Σταύρο και με
χαιρετάει.
Συχνά μου έλεγε χωρίς να ξέρει
την ώρα: Μπαμπά βάλε αυτό το κανάλι στην τηλεόραση γιατί παίζει μια εκπομπή,
αμέσως έβαζα το κανάλι και έπαιζε αυτό που μου έλεγε.
Σαν άκουγε ότι κάποιος πονούσε,
του έλεγε θα σου κάνω προσευχούλα να σου περάσει, και όντως το βράδυ όταν
ξάπλωνε μέχρι να αποκοιμηθεί έλεγε μια προσευχή που του είχε μάθει η μάνα του,
και εγώ του έλεγα “Σπύρο μου δεν προσεύχεσαι και για σένα να γίνεις καλά” και
αυτός μου απαντούσε: “Πρώτα οι άλλοι κι ύστερα εγώ ”....
Τι πλατιά καρδιά χωρούσε σ’ αυτό
το μικρό σωματάκι και τι μεγαλείο ψυχής.
Τις τελευταίες μέρες της ζωής του
ζητούσε επανειλημμένα να μεταλάβει.
Μας ζήτησε την παραμονή των
Χριστουγέννων να τον περάσουμε από όλα τα σπίτια, ήθελε να τους δει όλους και
πραγματικά εκείνα τα Χριστούγεννα περάσαμε από όλα τα σπίτια.
Περάσαμε πολύ χαρούμενα εκείνα τα
Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά στα Ανώγεια.
Ώσπου φτάσαμε στις 3 Ιανουαρίου
όπου λέει στη μάνα του, όπως κάθονταν οι δύο τους στο σπίτι:
“Μαμά, θα πεθάνω φέτος”... Αυτή
του απαντά “Σπύρο τι λες”; Εκείνος δεν της αποκρίθηκε και συνέχιζε να βλέπει
την τηλεόραση. Μια άλλη μέρα πάλι της λέει: “Μαμά, θέλω να πάω στον παράδεισο”.
Εκείνη του απαντά: “Δεν θα με
πάρεις και εμένα Σπύρο να παίζουμε εκεί που έχει πολλά παιχνίδια;”
“Όχι μαμά, θα φύγω μόνος μου...”
Και σε 2 μέρες από αυτή την
απάντηση ο Σπύρος μας έφυγε για την αγκαλιά των αγγέλων.
Κοιμήθηκε ξημερώματα 7 Ιανουαρίου
εξαιτίας ανακοπής της καρδιάς του εν ώρα ύπνου.
Ο Σπύρος μάς έδωσε και δίδαξε
πολλά:
Ήξερε να αγαπά, ήξερε να συμπονά,
ήξερε να προσεύχεται. Ήξερε να υπερβαίνει το εγώ του και να υπάρχει για τους
άλλους με αυτό το χαμόγελο που δεν το έχασε ποτέ. Απέδειξε ότι μπορεί ο
άνθρωπος να υπερνικά τις δυσκολίες με τη βοήθεια του θεού, να παλεύει πάντα, και
να προσφέρει χαρά στους διπλανούς του με μια δύναμης ψυχής και με μια δίψα για
ζωή.
«Μαντινάδες αφιερωμένες στον Σπύρο»
Ο Βασίλης Σαλούστρος συνεχίζει
συγκινημένος: «Αφιερώνω στο Σπύρο μας τις παρακάτω μαντινάδες:
Πόσα πολλά μας έμαθες / κι είσαι
παιδί ακόμα / πως όσοι δεν περπάτησαν / έχουν φτερά στο σώμα…
Πολλώ λογιώ τα βάσανα / μα μένα ο
καημός μου / είναι που έφυγε νωρίς / και άδικα ο γιος μου…
Φεγγάρι ταξιδιάρη μου / τον Σπύρο
αν συναντήσεις / κι από τα δύο τα μάγουλα / να μου τονε φιλήσεις…
Στη νεκρώσιμη ακολουθία στα
Ανώγεια προέστη ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Κνωσσού Πρόδρομος. Εκεί ήταν κι ο
παπα-Μιχάλης που μας συμπαραστάθηκε στον Γολγοθά μας και πλήθος ιερέων και
λαού.»
Ο Σπύρος και οι γονείς του δεν έζησαν μια ειδυλλιακή ζωή,
κι όμως είχαν την τόλμη να πιστεύουν ότι ο Θεός νοιάζεται. Γι’ αυτό μέχρι
σήμερα, έξι μήνες μετά την κοίμηση του Σπύρου, η Ελένη και ο Βασίλης ζουν με το
δώρο της απροϋπόθετης χαράς. Μιας χαράς που μόνο τα παιδιά του Θεού ξέρουν την
τέχνη να δέχονται και να διατηρούν.
__________
Σοφία Χατζή
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, 29.07.2020
διαβάστε το α’ μέρος της συνέντευξης: https://apantaortodoxias.blogspot.com/2020/07/blog-post_590.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου