Μέρος Α’
Ο Βασίλης Σαλούστρος
και η σύζυγος του Ελένη αφηγούνται το θαύμα ζωής του γιού τους Σπύρου, που
γεννήθηκε πρόωρα με μυϊκή δυστροφία και, παρόλο που οι γιατροί του έδιναν
ελάχιστες ελπίδες, εκείνος τους διέψευσε και παρεξέτεινε τον βίο του
Ο Βασίλης Σαλούστρος
και η σύζυγος του Ελένη, είναι ένα ζευγάρι πιστών στον Θεό ανθρώπων. Αυτό θα
μπορούσε να είναι μια θεωρητική παρατήρηση, εάν δεν παρέμενε χωρίς μεταπτώσεις η
αγάπη τους στον Θεό, ακόμα κι όταν ο γιος τους Σπύρος κοιμήθηκε για πάντα πριν
από εφτά μήνες στην αξιολάτρευτη σε κάθε γονιό ηλικία των οχτώ ετών. Οι γονείς
του υπερασπίστηκαν τη ζωή ενάντια στον θάνατο. Ήταν δυσανάλογη η μάχη που
έδωσαν αφού η οδύνη, το πιο αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής, κυριάρχησε στην
οικογένεια από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκε ο Σπύρος. Η αγάπη μοιάζει υπερβολική
όταν είναι αληθινή, κι έτσι ο Βασίλης ανέλαβε από αγάπη στον γιο του Σπύρο να
εξιστορήσει ως μνημόσυνο την πορεία του παιδιού του, το οποίο προέβλεψε την
κοίμησή του, προετοίμασε τη μητέρα του και αποχαιρέτησε τους συγγενείς του.
«Ανυπομονούσαμε»
Λίγους μήνες μετά τον γάμο τους η
Ελένη έμεινε έγκυος στον Σπύρο και ο πατέρας μάς διηγείται:
«Ανυπομονούσαμε το κάθε ραντεβού με τον γιατρό μας...
Σχεδιάζαμε τη μέρα που θα το παίρναμε στην αγκαλιά μας.
Περνούσαν οι μήνες της εγκυμοσύνης και όλα ήταν πολύ καλά
ώσπου φτάσαμε στον πέμπτο μήνα όπου και πήγαμε να κάνουμε τον μεγάλο υπέρηχο ο
οποίος θα μας έδειχνε και το φύλο του παιδιού.
Και θυμάμαι πολύ καλά εκείνη την ημέρα επειδή το μωρό
ήταν τόσο ζωηρό και στριφογύριζε, ώστε ο γιατρός δεν μπορούσε με βεβαιότητα να
μας πει για το φύλο του. Μας είπε μόνο ότι πιθανότητες να είναι αγόρι είναι
πολύ μεγάλες πράγμα το οποίο επιβεβαιώθηκε στο επόμενο ραντεβού. Η εγκυμοσύνη
συνέχιζε να πηγαίνει πολύ καλά. Και εμείς ολοένα να πλησιάζουμε κοντά στο μικρό
μας.
Ένα βράδυ η Ελένη, ανήσυχη μου λέει “έχω συσπάσεις που
διαδέχονται η μία την άλλη”
Ο γιατρός που μας παρακολουθούσε εκείνο το βράδυ δεν ήταν
στο νοσοκομείο και μας είδε ο εφημερεύων γιατρός ο οποίος και μας καθησύχασε
προτείνοντας να κάνουμε εισαγωγή. Έτσι παραμείναμε στο νοσοκομείο όλο εκείνο το
βράδυ.
Το πρωί όμως μας περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη καθώς η
Ελένη είχε μια μικρή αιμορραγία. Κάναμε υπέρηχο και μας καθησύχασε ο γιατρός
μας.
Το μωρό ήταν πρόωρο (33 εβδομάδων) και μας έγινε η
πρόταση να προσπαθήσουμε να αναστείλουμε τον τοκετό, να πάμε όσο γίνεται κοντά
στην εβδομάδα του τοκετού, πράγμα το οποίο τελικά αποδείχτηκε μάταιο διότι η
Ελένη συνέχιζε να έχει αιμορραγία και εκείνο το βράδυ. Εξαιτίας αυτής της
επιπλοκής μάς διαβεβαίωσαν ότι θα πάμε εσπευσμένα για τοκετό.
Σφίγγω το χέρι της Ελένης και της λέω “όλα θα πάνε καλά,
μη φοβάσαι. Αύριο θα έχουμε χαρές.” Oι συγγενείς
καθόμασταν στην αίθουσα αναμονής την επομένη. Βλέπαμε να περνάει όλος ο κόσμος
και κάθε φορά που άνοιγε μια πόρτα μού κοβόταν η αναπνοή, ελπίζοντας μήπως
τελικά εμφανισθεί το πρόσωπο του γιατρού ώστε να μάθω τα καλά νέα και ότι όλα
πηγαίνουν καλά.
Τίποτα όμως! Η πόρτα δεν άνοιγε για εμάς και εμένα με
αγκάλιαζε ο φόβος και η αγωνία.
Κατά τις 12 το βράδυ επιτέλους ανοίγει η πόρτα και μας
ενημερώνει η μαία ότι όλα είναι καλά. Ζήτησα να μιλήσω με τον γιατρό, αλλά
ενημερώθηκα ότι πήγε κάπου και θα επέστρεφε. Ο γιατρός φτάνει επιτέλους, μας
χαιρετάει και ζητάει συγνώμη που άργησε.
Δεν είναι δυνατόν! Ζω εφιάλτη !
Ξημερώνει 17 Νοέμβρη. Ο χρόνος φαίνεται ατελείωτος. Η ώρα
έχει πάει 4 το πρωί.
Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει, βγαίνει η μαία με άδεια τα
χέρια, δεν μου εύχεται.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ακούω τις λέξεις να αντηχούν
μέσα μου, να κυριεύουν την καρδιά μου, το μυαλό μου, κατακλύζουν όλο μου το
είναι, “το παιδί σας έχει μεταφερθεί διασωληνωμένο στην εντατική νεογνών. Ελάτε
μέσα να σας ενημερώσει ο γιατρός”.
Ελπίζω και συνάμα φοβάμαι να δω τον γιατρό. Τα λόγια του
έπεσαν σαν κεραυνός: “Ο μικρός, βγήκε άσφυγμος, προετοίμασε τη γυναίκα σου. Εγώ
έκανα ό,τι μπορούσα. Έσωσα τη μάνα. ΜΑΝΑ ΔΕΝ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙΣ,ΠΑΙΔΙ ΟΜΩΣ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙΣ ”
Αυτή η φράση έχει χαραχτεί βαθιά μέσα μου δεν θα την ξεχάσω ποτέ και κυρίως δεν
θα ξεχάσω πώς την ένιωσα,. Συνόψιζε τη δοκιμασία που θα σημάδευε την
καθημερινότητά μας.
Δεν μπουμπούνιζε κι όμως ακούω γύρω μου βροντές. Στα
αυτιά μου φτάνουν μόνο τα ουσιώδη των φράσεων “το παιδί δεν θα πάει καλά, έχει
πολύ λίγες ελπίδες να ζήσει.”
Ο εγκέφαλός μου αρνείται να καταλάβει, το μυαλό μου
επαναστατεί, δεν είναι αλήθεια, δεν είναι δυνατόν, ζω εφιαλτικό όνειρο.»
Ένας προσωπικός γολγοθάς: «βλέπαμε
τον μικρό μας ήρωα να παλεύει και αντλούσαμε κι εμείς από αυτόν δύναμη»
Ο Βασίλης και η Ελένη θα ξεκινήσουν
την ανάβαση ενός Γολγοθά, αποδεχόμενοι τη σταύρωση και ελπίζοντας στην Ανάσταση.
Έγινε η εισαγωγή στη ΜΕΘ Νεογνών για 2 μήνες. Ακολουθεί μια σωρεία εξετάσεων που
όμως όλες βγαίνουν καθαρές. Ωστόσο κάθε ιατρική ενημέρωση, τους έδινε τη
χαριστική βολή. Οι γιατροί έβλεπαν τη ζωή να σβήνει, χωρίς να μπορούν να διευκρινίσουν
τι συμβαίνει στο νεογνό. Ωστόσο στην καρδιά του πονεμένου, ο Θεός στάλαζε
βάλσαμο. Ο Βασίλης θα μας πει:
«Άκουγα
νοερά την καρδιά του μικρού μας να βροντοφωνάζει:
Είμαι
μικρός μα δυνατός / και κάτω δεν το βάνω / είναι μια μάχη που εγώ / δεν έμαθα
να χάνω… / κάθε φορά που έλεγαν για τα προβλήματά σου / μην τους ακούτε φώναζε
/ χτυπώντας η καρδιά σου…»
Εξονυχιστικές εξετάσεις
‘Όλα αυτά συμβαίνουν στην Κρήτη, το
2020 και η τολμηρή και ακούραστη καρδιά του πατέρα σαν να δίνεται κληρονομιά
στο νεογέννητο Κρητικόπουλο. Ο Βασίλης Σαλούστρος φτιάχνει κρητικές μαντινάδες
ως ένα είδος μαχητικής προσευχής κι αυτό είναι η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη
είναι η παράκληση του ταλαιπωρημένου.
Ευγνώμων που μοιράζεται την ιστορία του
αγαπημένου του παιδιού, θα μιλήσει με στοργή για τη γυναίκα του Ελένη:
«Τελικά φύγαμε από το Νοσοκομείο με αδιευκρίνιστο φάκελο
για το σπίτι μας μετά από 2 μήνες, πράγμα το οποίο είχε προβλέψει η μάνα του
παιδιού η Ελένη. Ποτέ της δεν πίστεψε στα λόγια των γιατρών, ότι δηλαδή
πλησίαζε επικίνδυνα το τέλος και μου έλεγε καθημερινά πως τον γιο μας θα τον
πάρουμε σπίτι μας.
Μέρα με τη μέρα γινόμασταν καλύτεροι και πιο ανθεκτικοί
στη σκληρή πραγματικότητα. Έπρεπε όμως να δυναμώσουμε γιατί βλέπαμε τον μικρό μας
ήρωα να παλεύει και έτσι αντλούσαμε και εμείς από αυτόν δύναμη. Γρήγορα
αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είμαστε μόνοι και ότι όλα τακτοποιούνται γρήγορα. Ένα
δίχτυ καλών εθελοντών από τον οικογενειακό μας κύκλο θα υφανθεί γύρω μας σαν
αλεξίπτωτο. Η ζωή μας οργανώνεται.
Έρχονται στο σπίτι μας γιατροί για να μάθουμε πού
οφείλεται η ακινησία του Σπύρου, μιας και φύγαμε από το νοσοκομείο χωρίς
ξεκάθαρες απαντήσεις, χωρίς τελική διάγνωση. Χωρίς χάσιμο χρόνου ξεκινάμε
φυσικοθεραπείες και ό,τι είναι απαραίτητο…
Στην αρχή παλέψαμε στο σπίτι περίπου 2 μήνες, και εν
συνεχεία αποφασίσαμε να πάμε για περαιτέρω εξετάσεις στο Παίδων Αγία Σοφία όπου
και μείναμε για έξι ολόκληρους μήνες. Εξετάσεις εξονυχιστικές από την αρχή.
Ακολούθησαν εξετάσεις σχεδόν από όλες τις ειδικότητες. Όλες και πάλι έβγαιναν
καθαρές. Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει.
Είχαν περάσει 5 από τους 6 μήνες με τους γιατρούς να
είναι σε πλήρη ανησυχία και να μην μπορούν να δώσουν τελική διάγνωση, ενώ
προηγουμένως είχαμε πει και ξαναπεί για αυτόν τον μακάβριο τοκετό, για τη μάνα
που λιποθύμησε μέσα στη γέννα ενώ το παιδί ήταν ακόμη στην κοιλιά της, που είχε
αιμορραγία καθ’ όλη τη διάρκεια του τοκετού, που ήταν 33 εβδομάδων αλλά παρ’
όλα αυτά δεν έγινε καισαρική, επειδή ο γιατρός δεν ήταν μέσα και είχε μείνει με
μια μαία και έναν μαθητευόμενο γιατρό, γιατί είχε τη σιγουριά ότι επειδή ήταν
νέα θα γεννούσε με ευκολία.
Και όμως οι γιατροί δεν μας έλεγαν το αυτονόητο...
Έτσι φτάσαμε σε μια τελευταία εξέταση όπου αν ήταν όλα
καλά θα φεύγαμε και πάλι σαν αδιάγνωστο περιστατικό. Έκαναν στον μικρό βιοψία
μυός στην οποία εξετάζεται η ανάλυση των μυών καθώς και γενετικές ασθένειες που
μπορεί να προκάλεσαν την ακινησία.
Πήραν δείγμα από το πόδι του μικρού και το πήγαμε για
ανάλυση, δείγμα το οποίο όταν πήγε στο εξεταστήριο, μας προειδοποίησαν από την
πρώτη ακόμη εικόνα ότι δεν ήταν επαρκές και ότι μπορεί τα αποτελέσματα να μην
είναι σαφή...
Σε λίγες μέρες βγήκε η διάγνωση: Μυϊκή δυστροφία. Σε αυτή
οφειλόταν και η γενικευμένη υποτονία.
Δεν πήραμε ποτέ την τελική διάγνωση. Αρκέστηκαν σ’ αυτό
το μη επαρκές δείγμα, και έτσι μας έδωσαν το πρόχειρο πόρισμα «Μυική δυστροφία…».
Και έτσι μας αντιμετώπιζαν όπου και να πηγαίναμε. Δεν
μπορείτε να φανταστείτε πόσο προσπαθήσαμε να αλλάξουμε αυτή την παράφρονα ιδέα,
που χρησιμοποίησαν οι γιατροί για να έχουν ένα μαξιλάρι ασφαλείας.
Άνισος αγώνας, με τη δύναμη της
προσευχής
Το παιδί και οι
απελπισμένοι γονείς θα επιστρέψουν στο σπίτι τους στην Κρήτη, όπου θα ξεκινήσει
ένας άνισος αγώνας με τον χρόνο για την εκπαίδευση του παιδιού τους αλλά και
την παράταση της ζωής του που οι ειδικοί τη θεωρούσαν απελπιστικά σύντομη.
Αδιάλειπτη η προσευχή στο στόμα των γονιών, των παππούδων και όλων των ενοριτών
του χωριού καθώς και του παπα-Σταύρου που θα το βαφτίσει. Ήταν λάθος του γιατρού
που δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία; Ήταν όντως μυϊκή δυστροφία; Η υπόλοιπη
κουβέντα μας με τον Βασίλη Σαλούστρο, εκτενής και συγκλονιστική θα μας εκπλήξει
με την πορεία του παιδιού ανάμεσα στον πόνο και την αγιότητα. Στο επόμενο φύλλο
της Ορθόδοξης Αλήθειας ο πατέρας του Σπύρου θα μας περιγράψει βήμα βήμα πώς ο
Σπύρος έφτασε στα οχτώ του χρόνια και ο Θεός τον στόλισε με πνευματικά
χαρίσματα που άφησαν μαρτυρία ότι ο Ουρανός και η γη ενώνονται κυρίως μέσα από
τον πόνο.
___________
Σοφία Χατζή
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου